Chrześcijaństwo Chrześcijaństwo jest jedną z głównych religii monoteistycznych wyznawanych na całym świecie. Jest to największa religia pod względem wyznawców, którzy stanowią 1/3 całej populacji. Najliczniej reprezentowane grupy znajdują się w Europie, Amerykach, Australii i Afryce.
Chrześcijaństwo skupia w sobie wiele odłamów, które powstały przez lata, opierający się jednak na jednej nauce Jezusa Chrystusa. Większość wyznań podziela dogmat trynitarny (Bóg występuje w trzech osobach) oraz świętość Marii jako Matki Boskiej. Świętą księgą chrześcijaństwa jest Biblia, składająca się z Nowego i Starego Testamentu.
Historia Chrześcijaństwo powstało na początku naszej ery na Bliskim Wschodzie, a wywodzi się prosto z judaizmu. Właśnie ta religia początkowo kształtowała postawy chrześcijańskie, z niej też wywodził się Jezus Chrystus. Do dnia dzisiejszego prowadzone są dokładne badania dotyczące daty oraz miejsca narodzin Jezusa, ponieważ naukowcy spierają się co do faktów.
Początkowo chrześcijanie byli prześladowani przez co musieli się ukrywać, ale ofiarować życie w imię wiary. Dopiero w 313 edykt mediolański wydany przez Konstantyna Wielkiego i Licyniusza, położył temu kres. W roku 380 cesarz rzymski Teodozjusz I Wielki uznał chrześcijaństwo za religię panującą, co przyczyniło się do jej rozwoju i ekspansji na całe terytorium cesarstwa.
Podstawy wiary Główne punkty wiary chrześcijańskiej zawiera Nicejsko-konstantynopolitański symbol wiary, zwany też Credo. Chrześcijaństwo jest religią monoteistyczną, czyli zakłada istnienie jednego Boga. W większość wyznań istnieje dogmat trynitarny, który głosi, iż Bóg ten występuje w trzech osobach: - Bóg Ojciec - Syn Boży (Jezus Chrystus) - Duch Święty.
Aby osiągnąć zbawienie chrześcijanin powinien przestrzegać podstawowych przykazań, tzw. Dekalogu oraz głównego przykazania miłości. Religia chrześcijańska wywarło ogromny wpływ na Europę naszej ery, zarówno pod względem filozoficznym, jak i kulturalnym. Zasady etyczne, zawarte w Dekalogu, przyjmowane są także przez ludzi niewierzących.
Luteranizm Odrzucamy naukę o czyśćcu, jak również związaną z nią naukę o odpustach za żywych i umarłych. Luteranizm nie zabrania jednak modlić się za umarłych i wspominać ich przed Panem w modlitwie. Luteranizm stanowczo odrzuca natomiast msze za umarłych, gdyż msza (Wieczerza Pańska) jest przez Pana Jezusa ustanowiona dla żywych, a nie dla i za umarłych. Brak celibatu możliwość zakładania rodzin przez duchownych.
Luteranizm nie uznaje kapłaństwa jako sakramentu, natomiast widzi potrzebę istnienia urzędu duchownego, którego zadaniem jest nauczanie prawd wiary zgodnie z Biblią oraz udzielanie wiernym sakramentów, z których uznaje tylko chrzest i komunię (nazywaną także Wieczerzą Pańską).
W liturgii luteranizm odrzuca wszelkie przejawy kultu rzeczy, jak czczenie obrazów, relikwii, procesje i pielgrzymki oraz kult świętych.
Kalwinizm Głoszący, że Bóg odwiecznie przeznaczył wybranych ludzi do zbawienia (a innych na potępienie), na co nie mają wpływu ich własne zasługi lub winy w sprawach religijno-kościelnych, kalwinizm, podobnie jak inne doktryny protestanckiej, nie uznaje papiestwa i hierarchii kościelnej, odrzuca kult świętych i obrazów, zakony i celibat księży, oraz uznaje jedynie 2 sakramenty: chrzest i Eucharystię (komunia udzielana pod 2 postaciami) ponadto kalwinizm nakazuje surowy tryb życia, potępia wszelkie rozrywki i zaleca wiernym częste czytanie Pisma Świętego
Kalwinizm zaczął się rozwijać od 1536 w Szwajcarii, następnie we Francji, Niderlandach, Danii, Szkocji, Czechach, na Węgrzech i w Polsce.
Anglikanizm Kościół anglikański uznaje 2 sakramenty w sensie ścisłym: chrzest i eucharystię, oraz sakramenty dalsze: bierzmowanie, pokutę, kapłaństwo, małżeństwo, namaszczenie chorych. Przyjmuje kult Najświętszej Marii Panny i świętych. Od poł. XIX w. podejmuje się próby restytucji życia zakonnego w oparciu o reguły benedyktyńską i franciszkańską.
Anglikanizm powstał w tym samym czasie co kalwinizm i luteranizm. Geneza tego wyznania jest jednak dość osobliwa. Luteranizm, kalwinizm i inne nurty reformacji powstawały w ten sposób, że najpierw tworzyły się koncepcje odnowy i reformy życia duchowego, a potem dochodziło do zerwania z Kościołem katolickim i instytucjonalizacji nurtu reformacyjnego jako nowego wyznania.
Sandra Miś Dziękuję za uwagę