dr hab. inż. Teofil Jesionowski, prof. nadzw. PP Politechnika Poznańska Wydział Technologii Chemicznej Instytut Technologii i Inżynierii Chemicznej

Transkrypt

1 - dr hab. inż. Teofil Jesionowski, prof. nadzw. PP Politechnika Poznańska Wydział Technologii Chemicznej Instytut Technologii i Inżynierii Chemicznej pl. M. Skłodowskiej-Curie 2, Poznań tel.: , fax: Teofil.Jesionowski@put.poznan.pl Poznań, r. RECENZJA całokształtu dorobku naukowego, technicznego oraz organizacyjno-dydaktycznego dr inż. Jolanty Barbary Tomaszewskiej ze szczególnym uwzględnieniem rozprawy habilitacyjnej zatytułowanej Tworzywa kompozytowe na osnowie poli(chlorku winylu) z udziałem mikro- i nanonapełniaczy Dane formalne Opinię wykonałem na zlecenie Dziekana Wydziału Technologii Chemicznej Politechniki Poznańskiej, na podstawie pisma o numerze DC 65/4/05/2012 z dn. 30 listopada br., jako recenzent wyznaczony przez Centralną Komisję ds. Stopni i Tytułów Naukowych (nr BCK V-L-6607/2012 z dn. 8 listopada 2012 r.). Przedmiotem opinii jest dorobek naukowobadawczy oraz praca habilitacyjna stanowiąca monotematyczny cykl publikacji, przedstawiona przez Panią dr inż. Jolantę Tomaszewską, zatrudnioną w Zakładzie Technologii Polimerów Wydziału Technologii i Inżynierii Chemicznej Uniwersytetu Technologiczno-Przyrodniczego im. J.J. Śniadeckich w Bydgoszczy. Jednostką organizacyjną wskazaną przez Kandydatkę do przeprowadzenia postępowania habilitacyjnego, zgodnie z Ustawą z dnia 18 marca 2011 r. art. 18a, pkt. 2, jest Wydział Technologii Chemicznej Politechniki Poznańskiej.

2 Dane osobowe Pani Jolanta Tomaszewska w roku 1986 ukończyła studia, na Wydziale Technologii i Inżynierii Chemicznej Akademii Techniczno-Rolniczej w Bydgoszczy, uzyskując tytuł zawodowy magistra inżyniera chemii. Bezpośrednio po studiach podjęła pracę w Zakładzie Technologii Polimerów na Wydziale Technologii i Inżynierii Chemicznej tejże Akademii (obecnie Uniwersytet Technologiczno-Przyrodniczy im. J.J. Śniadeckich), gdzie pracuje do chwili obecnej przechodząc kolejne szczeble tzw. kariery zawodowej: stażysta, samodzielny chemik, specjalista naukowo-techniczny oraz adiunkt. Rozprawę doktorską nt. Reometryczna i strukturalna analiza procesu żelowania nieplastyfikowanego poli(chlorku winylu) obroniła 7 czerwca 2005 r. na Wydziale Technologii Chemicznej Politechniki Poznańskiej uzyskując stopień doktora nauk technicznych w dziedzinie technologii chemicznej rozprawa została wyróżniona, promotorem dysertacji był prof. dr hab. inż. Tomasz Sterzyński (Politechnika Poznańska), a recenzentami prof. dr hab. inż. Ewa Andrzejewska Politechnika Poznańska oraz dr hab. inż. Marek Kozłowski, prof. nadzw. PWr Politechnika Wrocławska. Charakterystyka dorobku naukowego Łączny dorobek naukowy Pani dr inż. Jolanty Tomaszewskiej stanowi 38 recenzowanych artykułów naukowych, 14 publikacji notowanych jest na tzw. liście filadelfijskiej. Ponadto Habilitantka jest współautorką 6 rozdziałów w książkach i popełniła 14 publikacji w pracach zbiorowych. 21 pozycji dorobku stanowią doniesienia na konferencjach międzynarodowych, a 23 krajowych. Po obronie pracy doktorskiej Pani dr inż. Jolanta Tomaszewska opublikowała 28 prac z czego 10 w czasopismach indeksowanych przez Thomson Reuters Journal Citation Reports. Wartość całkowitego współczynnika oddziaływania publikacji dr inż. Jolanty Tomaszewskiej znajdujących się na tzw. liście filadelfijskiej, obliczonego w oparciu o bazę danych Journal Citation Reports dla danego roku publikacji Impact Factor, wynosi 13,11. Korzystając z bazy Web of Science wyznaczono ilość cytowań prac Habilitantki oraz indeks Hirscha, wynoszą one odpowiednio 53 (29 bez autocytowań) i 5 nie są to imponujące wskaźniki, ale akceptowalne. Pani dr inż. Jolanta Tomaszewska zaprezentowała ogółem 30 2

3 referatów, komunikatów czy posterów w ramach krajowych i międzynarodowych konferencji naukowych. Na uwagę zasługuje aktywność aplikacyjna Kandydatki wyrażona w działalności wynalazczej i współpracy z jednostkami działalności komercyjnej. Jest współautorką 6 zgłoszeń patentowych i współwykonawczynią 16 prac naukowo-badawczych na zlecenie podmiotów gospodarczych. Podsumowując aktywność naukową Habilitantki stwierdzam, że w zakresie podstawowym/publikacyjnym jest ona standardowa, natomiast w aspekcie stosowanym/technicznym znacząca. Należy również pokreślić progres osiągnięć Kandydatki po uzyskaniu stopnia naukowego doktora. Ocena rozprawy habilitacyjnej Przedłożona do oceny rozprawa habilitacyjna dr inż. Jolanty Tomaszewskiej nt. Tworzywa kompozytowe na osnowie poli(chlorku winylu) z udziałem mikroi nanonapełniaczy stanowi zbiór prac w postaci 18 artykułów naukowych czy opracowań monograficznych w formie rozdziałów w książkach (z czego 6 było indeksowanych w czasie opublikowania na tzw. liście filadelfijskiej). Integralną część rozprawy stanowi również 5 współautorskich wynalazków. Rozwój przemysłu wymusza opracowanie/wytwarzanie coraz to nowszych materiałów konstrukcyjnych o zdefiniowanych właściwościach użytkowych. Szczególnym zainteresowaniem zarówno w aspekcie naukowym, jak i utylitarnym cieszą się materiały kompozytowe, które stanowią obszerną grupę materiałów konstrukcyjnych, z których wytwarzane są najróżniejsze wyroby szeroko stosowane w wielu dziedzinach techniki i życia codziennego. Wynika to z faktu, że uzyskiwane przez nie właściwości często przewyższają znacznie cechy materiałów nienapełnionych. Powszechnie uważa się, że kompozyty są perspektywiczną rezerwą dla rozwijającego się przemysłu. Dodatkowym atutem jest różnorodność stosowanych materiałów oraz sposobów, w jaki mogą one być połączone. Wszystko to przekłada się na budowę, a w konsekwencji na właściwości końcowe oraz zastosowanie kompozytów we współczesnej technice. Wielofunkcyjne cechy kompozytów przesądzają o ich różnorodnym zastosowaniu. Jednym z ważniejszych polimerów termoplastycznych, stanowiących osnowę w kompozytach konstrukcyjnych, jest poli(chlorek winylu). Główne jego zalety to wysoka wytrzymałość 3

4 mechaniczna, duża odporność chemiczna, niepodtrzymywanie palenia, niska odporność na ścieranie, niska wytrzymałość zmęczeniowa, możliwość spawania, zgrzewania i klejenia, brak absorpcji wody oraz odporność na czynniki atmosferyczne i promieniowanie UV. Może być on otrzymywany na drodze polimeryzacji emulsyjnej, suspensyjnej lub blokowej chlorku etylenu. Jednak największa ilość tego polimeru generowana jest wyniku zastosowania polimeryzacji suspensyjnej. Jego właściwości wyznaczane przez stopień uporządkowania makrocząsteczek zależą głownie od warunków polimeryzacji, w szczególności od temperatury i rodzaju stabilizatorów suspensji. Przetwórstwo PVC w stanie uplastycznionym powoduje przemianę (zwaną powszechnie żelowaniem) wejściowego proszku w zwartą postać gotowego produktu, co związane jest ze zmianą właściwości fizykochemicznych polimeru i polega na destrukcji kolejnych poziomów morfologicznych ziaren wyjściowych, w tym pierwotnych struktur krystalicznych i powstaniu tzw. struktury wtórnej. Podczas przetwórstwa zmiany te zachodzą przede wszystkim pod wpływem działania ciepła i sił ścinających. Mimo ogromnego zainteresowania tym polimerem, jak i kompozytami wytwarzanymi na jego bazie, prowadzone są liczne prace nad udoskonalaniem metod jego syntezy, poprawy właściwości przez różnorodne modyfikacje fizyczne czy chemiczne, jak i nowe rozwiązania w procesach przetwórstwa. Świadczą o tym dane z bazy SCOPUS z dn. 30 grudnia 2012 r. Ilość artykułów obejmujących te aspekty jest imponująca i wynosi odpowiednio, dla frazy polivinyl chloride 31391, polyvinyl chloride composites 5890, gelation of PVC 784 czy processing of polivinyl chloride Stąd cel naukowy zdefiniowany przez Habilitantkę Panią dr inż. Jolantę Tomaszewską i opisany w monotematycznym zbiorze prac, stanowiący złożoną analizę zjawisk występujących podczas przetwórstwa PVC, pozwalającą na poznawcze opisanie współzależności parametrów przetwórstwa (temperatury, szybkości ścinania, czasu przebywania i składu materiału wejściowego z uwzględnieniem jego morfologii) a wynikową strukturą oraz właściwościami nieplastyfikowanego poli(chlorku winylu), stosowanego także jako osnowa kompozytów z udziałem mikro- i nanonapełniaczy, uznaję za bardzo istotny zarówno w aspekcie naukowym, jak i utylitarnym. Zrealizowana praca obejmowała trzy główne nurty badawcze: określenie jednoczesnego wpływu warunków ugniatania takich jak temperatura, szybkość ścinania i czas przebywania w urządzeniu przetwórczym na strukturę żelowanych mieszanek w poszczególnych etapach przetwórstwa, zdefiniowanie zależności temperatura struktura właściwości w procesie żelowania dla mieszanin nieplastyfikowanego PVC (w postaci tzw. dry blendu) napełnionych 4

5 mączką drzewną (jako matrycę polimerową kompozytów wykorzystano nie tylko proszkowe mieszanki PVC ale również surowce odpadowe o określonym stopniu zżelowania), otrzymywanie kompozytów na bazie PVC z nanonapełniaczami, z uwzględnieniem ich specyficznych cech i określeniem optymalnych warunków przetwarzania pozwalających na wytworzenie nowych materiałów o korzystnych właściwościach przetwórczych i użytkowych. Pani dr inż. Jolanta Tomaszewska dokonała wieloczynnikowej analizy procesu żelowania PVC w oparciu o rezultaty badań mikroskopowych (SEM), kalorymetrycznych (DSC) oraz reologicznych MFR. Ponieważ każda ze wspomnianych metod wykorzystuje inny efekt, dlatego też ich wyniki z jednej strony nie są bezpośrednio porównywalne, z drugiej natomiast pozwalają na szeroki opis badanych zjawisk. Habilitantka wykazała, że temperatura, szybkość ścinania i czas są czynnikami, które oddziaływują jednocześnie na morfologię przetwarzanej mieszanki PVC. Zmian zachodzących podczas żelowania PVC nie można rozpatrywać z pominięciem któregokolwiek z tych czynników. Ponadto udowodniła na podstawie oryginalnych badań, że o stopniu zżelowania mieszanki PVC na kolejnych etapach ugniatania decyduje rzeczywista temperatura mieszaniny. Stwierdziła, że zarówno czas osiągnięcia danego stanu żelującej mieszaniny jak i rzeczywista jej temperatura zależą bezpośrednio od szybkości ścinania stosowanej podczas ugniatania w komorze plastografometru. Dokonano także oceny efektów związanych ze stosowaniem w przetwórstwie strącanego PVC P oraz przeprowadzono charakterystykę jaką uzyskano przez wytrącanie handlowego susupensyjnego PVC-S61 z roztworu w tetrahydrofuranie (nie opisano tego zagadnienia w doniesieniach naukowych) Ponadto ważnym elementem poznawczym było określenie zależności pomiędzy początkową morfologią ziaren PVC, a efektami towarzyszącymi ich żelowaniu. Wyniki tych badań opublikowano m.in. w Journal of Applied Polymer Science (2 prace) i czasopiśmie Polimery (2 artykuły). Pani dr inż. Jolanta Tomaszewska nie ograniczyła się tylko do wątków poznawczych. Rezultaty badań aplikacyjnych mogą być szczególnie ważne podczas opracowywania technologii przetwórstwa nieplastyfikowanego PVC, w szczególności ułatwią dobór warunków i umożliwią kontrolę warunków prowadzenia procesu wytłaczania realizowanego w warunkach przemysłowych. 5

6 Poszukiwanie czy opracowywanie zaawansowanych materiałów kompozytowych o specyficznych właściwościach było drugim aspektem badań podjętych przez dr inż. Jolantę Tomaszewską. Uzyskała je przez wprowadzenie różnego rodzaju proekologicznych dodatków mączki drzewnej czy wykorzystując odpady technologiczne jak również inne surowce. Wykorzystała odpady PVC zarówno w postaci recyklatów, w tym zanieczyszczone dodatkiem recyklatu innego polimeru, czy w postaci odpadu popolimeryzacyjnego PVC (tzw. nadziarna). Te materiały polimerowe stanowiły osnowę kompozytów polimerowo-drzewnych. Ważnym osiągnięciem naukowym w tym zakresie było rozpoznanie efektów, szczególnie temperaturowych, towarzyszących żelowaniu osnowy PVC w kompozytach z napełniaczem drewnopochodnym, ocena wpływu wielokrotnego przetwórstwa na strukturę i właściwości kompozytów, nowatorskie prace badawcze nad wykorzystaniem odpadu technologicznego, tzw. nadziarna do tworzenia kompozytów, a także wtórne wykorzystanie trudnych lub nieopłacalnych do rozdzielania mieszanin polimerów typu PVC i PE do wytwarzania WPC. Ten zakres badań ma bardzo istotne znaczenie z punktu wiedzenia działań proekologicznych, w tym recyklingu materiałowego. Badania z tego zakresu obok opublikowanych prac zaowocowały przygotowaniem czterech wynalazków w postaci zgłoszeń patentowych. Podstawowym celem podjętych przez Habilitantkę badań w ramach trzeciego nurtu naukowego było określenie właściwości przetwórczych i mechanicznych mieszanin nieplastyfikowanego PVC zależnych od zawartości nanonapełniacza (pochodzenia organicznego czy mineralnego) oraz wytypowanie składu mieszanin i optymalnych warunków ich przetwarzania w oparciu o poznawczy opis przebiegu procesu żelowania. Jako modyfikatory Pani dr inż. Jolanta Tomaszewska zastosowała nanorurki węglowe i nanokrzemionkę. Stwierdziła m.in., że ze wzrostem zawartości nanorurek wielościennych (MWCNT) następuje wzrost temperatury zeszklenia kompozytów, która jest w każdym przypadku wyższa niż T g osnowy polimerowej. Efekt ten jest niezależny od metody wyznaczania temperatury zeszklenia, tj. DMTA, badań stratności dielektrycznej, czy charakterystyki metodą różnicowej kalorymetrii skaningowej. Pani dr inż. Jolanta Tomaszewska rezultaty tych niewątpliwie istotnych kwestii naukowych opublikowała m.in. w prestiżowym czasopiśmie Composite Science and Technology. Z kolei realizacja projektu współfinansowanego ze środków europejskich o nazwie Nanokompozyty polimerowe o zwiększonej odporności na działanie mikroorganizmów zainicjowała badania nad wytwarzaniem nanokompozytów typu PVC/nanokrzemionka, 6

7 uwzględniając efekt modyfikacji właściwości przetwórczych i użytkowych tych materiałów, wytwarzanych metodą polimeryzacji suspensyjnej in situ. Dalszym rozwinięciem tych badań była preparatyka bioaktywnych kompozytów z zastosowaniem nanododatków typu Ag/SiO 2 czy Cu/SiO 2. Te aspekty poznawcze były efektem współpracy z Instytutem Chemii Przemysłowej z Warszawy. Pani dr inż. Jolanta Tomaszewska udowodniła, że wprowadzenie nanokrzemionki do osnowy PVC prowadzi do uzyskania korzystnych właściwości mechanicznych, szczególnie wytrzymałości na rozciąganie i modułu sprężystości kompozytów. Natomiast dodatek nanokrzemionki immobilizowanej srebrem, oprócz oczekiwanych efektów poprawy odporności na działanie mikroorganizmów, powoduje poprawę właściwości przetwórczych i mechanicznych kompozytów z osnową PVC. Ciekawy i w mojej ocenie bardzo perspektywiczny zakres badań (nie wchodzący bezpośrednio w nurt naukowy tematyki habilitacji) jaki prowadzi Pani dr inż. Jolanta Tomaszewska dotyczy zastosowania oligomerycznych silseskwioksanów (POSS) w roli modyfikatorów PVC. Prace te realizowane są w ramach projektu rozwojowego nt. Silseskwioksany jako nanonapełniacze i modyfikatory w kompozytach polimerowych. Pani dr inż. Jolanta Tomaszewska większość prac, wchodzących w zakres habilitacji czy też wykraczających poza jej ramy, zrealizowała we współpracy z wieloma uczelniami czy jednostkami badawczymi (Politechnika Poznańska, Politechnika Warszawska, Politechnika Krakowska, Uniwersytet Opolski, Uniwersytet Techniczny w Hamburgu, Instytutu Chemii Przemysłowej oraz Główny Instytut Górnictwa). Świadczy to o umiejętności współpracy z innymi grupami badawczymi i zdolnościach do kierowania zadaniami, których była koordynatorem. Obecnie prowadzenie badań na wysokim poziomie jest w mojej ocenie niemal niemożliwe bez efektywnej współpracy z innymi zespołami naukowymi. Pani dr inż. Jolanta Tomaszewska zrealizowała kilkanaście prac naukowo-badawczych dla jednostek z sektora przemysłowego, m.in. dla zakładu ANWIL S.A., który jest jednym z największych przedsiębiorstw w regionie kujawsko-pomorskim oraz wiodącą firmą w sektorze Wielkiej Syntezy Chemicznej w kraju. Jest jedynym w Polsce producentem suspensyjnego poli(chlorku winylu) oraz znaczącym producentem nawozów azotowych. Ten aspekt dowodzi także o dużym znaczeniu utylitarnym prac jakie Habilitantka zrealizowała czy obecnie prowadzi. Habilitantka rzetelnie udokumentowała swój udział w realizacji prac wieloautorskich zamieszczono w dokumentacji stosowne oświadczenia współautorów. 7

8 Pewien niedosyt w ocenie aktywności dorobku naukowego Pani dr inż. Jolanty Tomaszewskiej budzi fakt, że Habilitantka nie legitymuje się wymiernym doświadczeniem międzynarodowym brak staży zagranicznych. Jej predyspozycje do prowadzenia badań na najwyższym i interdyscyplinarnym poziomie mogą być zrealizowane w konfrontacji i we współpracy z zespołami o najwyższym standardzie światowym. Podsumowując ocenę pracy habilitacyjnej Pani dr inż. Jolanty Tomaszewskiej, stwierdzam, że spełnia ona powszechnie przyjęte standardy. Stanowi wartościowy, zwarty tematycznie i sekwencyjnie materiał. Założony tok postępowania mający na celu rozwiązanie, często złożonego problemu badawczego, jak i dobór metod i technik badawczych świadczy o dużej dojrzałości Kandydatki do samodzielnej i interdyscyplinarnej realizacji badań na wysokim poziomie. Również zaplanowany sens praktyczny podjętych działań jest w tym miejscu warty podkreślenia i uznania. Działalność organizacyjna i dydaktyczna Pani dr inż. Jolanta Tomaszewska od początku swojej pracy zawodowej brała udział w prowadzeniu zajęć laboratoryjnych realizowanych w Zakładzie Technologii Polimerów, a po uzyskaniu stopnia doktora i ukończeniu rocznego kursu pedagogicznego dla nauczycieli akademickich jest w pełni zaangażowana w działania związane z realizacją procesu dydaktycznego. Prowadzi lub prowadziła zajęcia na studiach stacjonarnych i niestacjonarnych z licznych przedmiotów w formie wykładów (4 rodzaje) czy laboratoriów (8 różnych typów). W ramach działalności dydaktycznej była promotorem ponad 30 prac inżynierskich i magisterskich, a także recenzowała prace inżynierskie i magisterskie w ramach obowiązków dydaktycznych zleconych przez Wydział Technologii i Inżynierii Chemicznej UTP. Brała udział w przygotowaniu realizowanych na Wydziale programów studiów na kierunku inżynieria materiałowa oraz technologia chemiczna w zakresie związanym z tworzywami polimerowymi. Za całokształt działalności dydaktycznej została uhonorowana w roku 2012 Medalem Edukacji Narodowej. Habilitantka w ramach szerokiej działalność organizacyjnej była przedstawicielem pracowników nie będących nauczycielami akademickimi w Radzie Wydziału (lata ), a od 2012 jest także członkiem Senatu UTP. Od 2008 roku pełni funkcję prodziekana ds. dydaktycznych i studenckich, została wybrana do pełnienia obowiązków w kolejnej 8

9 kadencji należy podkreślić, że jest to funkcja niezwykle czasochłonna i wymaga ogromnego zaangażowania. Uczestniczy także w pracach Senackiej Komisji ds. dydaktycznych i studenckich, pełniąc funkcję przewodniczącej. Ponadto, jest członkiem Senackiej Komisji ds. Organizacji i Rozwoju. Uczestniczy w realizacji projektu Nowa jakość w UTP finansowanego w ramach programu operacyjnego Kapitał Ludzki Poddziałanie na lata , w którym jest koordynatorem zadania. Koordynuje i aktywnie uczestniczy w pracach nad przygotowaniem i wdrażaniem efektów kształcenia zgodnych z Krajowymi Ramami Kwalifikacji dla trzech kierunków studiów I i II stopnia prowadzonych na WTiICh. Systematycznie uaktualnia programy kształcenia m.in. uruchamiając kształcenie w ramach nowych specjalności m.in. analityka chemiczna i spożywcza oraz nowoczesne technologie materiałowe, dostosowując je do potrzeb studentów i pracodawców regionu kujawsko-pomorskiego. Uczestniczyła także w opracowaniu dwóch raportów samooceny i przygotowaniu dokumentacji do akredytacji dwóch kierunków realizowanych na WTiICh. Brała udział w przygotowaniu wniosków na realizację projektów pt. Studia inżynierskie gwarancją rozwoju UTP i społeczeństwa opartego na wiedzy współfinansowanego ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego oraz Dydaktyka i praktyka wdrożenie programu rozwojowego UTP realizowanego w ramach Programu Operacyjnego Kapitał Ludzki. Organizuje cyklicznie, pozaprogramowe seminaria dla studentów wszystkich kierunków, na których absolwenci Wydziału Technologii i Inżynierii Chemicznej UTP zatrudnieni w przemyśle prezentują działalność najważniejszych zakładów regionu kujawskopomorskiego i wymagania stawiane przez pracodawców. W 2006 kierowała także pracami organizacyjnymi związanymi z XI Profesorskimi Warsztatami Naukowymi Przetwórstwo Tworzyw Sztucznych, które odbyły się w Pieczyskach k/bydgoszczy. Podsumowując działalność dydaktyczno-organizacyjną Pani dr inż. Jolanty Tomaszewskiej, z pełnym przekonaniem stwierdzam, że jest ona imponująca i wyróżniająca. Ogrom przedsięwzięć, uwzględniając ich celowość i wymierną wartość, w jakich Habilitantka brała/bierze udział wymaga wielkiego zaangażowania czasowego oraz intelektualnego, a także interdyscyplinarnych zdolności i dużej kreatywności. Tylko nieliczne osoby są w stanie efektywnie podołać tym olbrzymim wyzwaniom. 9

10 Oryginalne osiągnięcia Habilitantki zawarte w rozprawie, zostały zastrzeżone w postaci licznych zgłoszeń patentowych oraz opublikowane, w większości, w renomowanych czasopismach (m.in. Journal of Applied Polymer Science, Polimery, Journal of Vinyl and Additive Technology, Composite Science and Technology). Uważam, że Pani dr inż. Jolanta Tomaszewska posiada niezbędną wiedzę i kompetencje umożliwiające prowadzenie samodzielnej i twórczej pracy naukowej. Ponadto ma wybitne zdolności organizacyjne, zwłaszcza w zakresie pozyskiwania środków na działalność naukową i dydaktyczną, pełnienia różnorodnych i odpowiedzialnych funkcji na szczeblu Wydziału czy Uczelni. Na podstawie oceny całokształtu dorobku naukowego, technicznego i dydaktycznego, ze szczególnym uwzględnieniem rozprawy habilitacyjnej zatytułowanej Tworzywa kompozytowe na osnowie poli(chlorku winylu) z udziałem mikroi nanonapełniaczy jednoznacznie stwierdzam, że Pani dr inż. Jolanta Barbara Tomaszewska spełnia wymogi Ustawy z dnia 14 marca 2003 roku o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz stopniach i tytule naukowym w zakresie sztuki (Dz. U. nr 65, poz. 595 z r.) celem uzyskania stopnia naukowego doktora habilitowanego w dziedzinie nauk chemicznych w dyscyplinie technologia chemiczna. Wnioskuję zatem do Komisji i Rady Wydziału Technologii Chemicznej Politechniki Poznańskiej o przeprowadzenie dalszych etapów przewodu habilitacyjnego. 10