Cud Ognia nad Grobem Paà  skim ARTYKUà  Y Napisaà  : admin Posted on : :30:00

Transkrypt

1 Cud Ognia nad Grobem Paà  skim ARTYKUà  Y Napisaà  : admin Posted on : :30:00 W Ewangelii à  w. à  ukasza (à  k 12, 49) sã  sã  owa: Ogieà  przyszedã  em rzuciã  na ziemiã  i jakã ¼ebym pragnã  à Â, aby juã ¼ pã  onã  à Â. Zwykle te sã  owa Pana, traktowane symbolicznie, oznaczajã  ogieã  wiary, ogieã  miã  oã  ci, ogieã  gorã  cych uczuã Â, jak w Pieà  ni nad Pieà  niami (Pnp 8,6). (...) Stary Testament daje nam wiele à  wiadectw o à šwià  tym Ogniu. Sà  owo Boà ¼e porãƒâ³wnuje siã  do ognia (Jr 23,29), a nawet sam Bóg upodabniany jest do ognia. Gdyà ¼ Pan, twãƒâ³j Bóg, jest ogniem trawiã  cym (Pwt 4,24). Gdy à  w. prorok Mojà ¼esz prowadziã  dwanaã  cie pokoleã  Izraela do Ziemi Obiecanej, sã  up ognia ukazywaã  nocã  drogã Â, w ciã  gu 40 lat wã  drãƒâ³wki przez pustyniã  (Wj 40,38). Powoà  aniu Mojà ¼esza do sã  uã ¼by Bogu towarzyszyã  o niecodzienne zjawisko: Wtem ukazaã  mu siã  Anioà  Paà  ski w pã  omieniu ognia ze à  rodka krzewu; i spojrzaã Â, a oto krzew pã  onã  à  ogniem, jednakã ¼e krzew nie spã  onã  à  (Wj 3,2). (...) Cudowne zjawiska towarzyszã  ce poã  wiã  ceniu à  wiã  tyni przez krãƒâ³la Salomona rãƒâ³wnieã ¼ mãƒâ³wiã  o ogniu: A gdy Salomon zakoã  czyã  modlitwã Â, spadã  ogieã  z niebios i strawiã  ofiarã  caã  opalnã  i ofiary rzeã ºne (2 Kr 7,1). Na gãƒâ³rze Karmel ogieã  spadã  z nieba na ofiarã  proroka Eliasza, by nawrãƒâ³ciã  lud Izraela oddajã  cy siã  baã  wochwalstwu (1 Krl 18,19-40). Powtórne poã  wiã  cenie à  wiã  tyni w 164 r. p.n.e., po jej zbezczeszczeniu przez pogan, i ustanowione pãƒâ³ã ºniej à ¼ydowskie à šwià  to à šwiateà  (Hanukka), rãƒâ³wnieã ¼ dajã  nam à  wiadectwo o à šwià  tym Ogniu. Cud Ognia nad Grobem Paà  skim w Jerozolimie kaã ¼dego roku jednoczy wszystkich, sprawiedliwych i grzesznych. Nieskoà  czona moc à ¼ycia, wprowadzanego przez Zmartwychwstanie Chrystusa, zwyciã  à ¼a wszelkã  ludzkã  ograniczonoã  à Â. Jak mãƒâ³wi o. Sergiusz Buà  gakow: Przyjdà º i oglã  daj, bo nikt nie pojmie Cerkwi inaczej jak przez doã  wiadczenie, à  askã Â, uczestnictwo w jej à ¼yciu. Od czasu wypraw krzyã ¼owych Zachód, urzeczony wizjã  Ziemi à šwià  tej i Grobu Paà  skiego, mistycznie skupia siã  wokãƒâ³ã  Krzyà ¼a. Wszelkie naã  ladowanie cierpienia, wszelka dramatyzacja cierpiã  cej Page 1 / 9

2 ludzkiej natury Chrystusa, wszelki doloryzm, pozostaje jednak obcy prawosã  awnej duchowoã  ci. Chrzeà  cijaã  ski Wschód nigdy nie porzuciã  swej duchowej ojczyzny, Palestyny. Pogà  à  bia on swã  wizjã  dogmatycznã  i krã  à ¼y dookoã  a chwaã  y Boà ¼ej. Cud Ognia nad Grobem Boà ¼ym w Jerozolimie jest swoistym sakramentem obecnoã  ci à  aski Ducha à šwià  tego w Cerkwi prawosã  awnej. Fakt przyjmowania à šwià  tego Ognia z Grobu Paà  skiego, gdzie nastã  piã  o Zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa, tylko i wyã  à  cznie przez prawosã  awnych, jest zjawiskiem bardzo wymownym. Jest to à ¼ywy dowãƒâ³d, niepodwaã ¼alne à  wiadectwo prawowiernoã  ci i à  wiã  toã  ci Cerkwi prawosã  awnej. (...) Ihumen Daniel, rosyjski pielgrzym XII wieku, ktãƒâ³remu dane byã  o oglã  daã  Cud Ognia w Wielkà  Sobotà  w Jerozolimie, z caã  kowitym przekonaniem stwierdza: Najszczà  à  liwszym z ludzi jest ten, kto widziaã  à  wiã  te à šwiatà  o. (...) Pierwsze wzmianki o zstã  powaniu à šwià  tego Ognia na Grób Paà  ski w Jerozolimie pochodzã  z IV wieku, chociaã ¼ poczã  tkowo cud ten przyjmowaã  rãƒâ³ã ¼norodne formy. (...) W liã  cie Arety, metropolity Cezarei Kapadockiej, do emira Damaszku (poczã  tek X wieku) jest wzmianka o à šwià  tym Ogniu: Nagle pojawia siã  bã  yskawica i lampy zapalajã  siã  ; od tego à šwiatà  a biorã  wszystkie monastery w Jerozolimie i zapalajã  ogieã Â. Ojciec Nikita z Konstantynopola (rok 947) pisze: Okoà  o godziny szãƒâ³stej (poã  udnie), patrzã  c na à šwià  ty Grób Zbawiciela, (arcybiskup) widzi cudowne Zjawisko à šwiatà  a; dlatego à ¼e przez przedsionek Anioà  a ma dostã  p do wejã  cia. Wychodzà  c z Grobu w celu przekazania owego à šwiatà  a ludziom znajdujã  cym siã  w cerkwi, czã  sto on jeszcze nie zdã  à ¼y wyjã  à Â, jak caã  a à  wiã  tynia jest przepeã  niona Boà ¼ym à šwiatà  emã   Przy takim nagã  ym pojawieniu siã  à šwiatà  a wszyscy zamierali ze zdziwienia, a bezboã ¼ni muzuã  manie wychodzili zawstydzeni. (...) Rosyjski pielgrzym Trefon Korobiejnikow (1583 r.) pisze: I wãƒâ³wczas wszyscy ludzie oglã  dajã  à  askã  Boà ¼à Â, zstã  pujã  cã  na Grób Zbawiciela jak bã  yskawica i kolory przybiera ona rãƒâ³ã ¼norodneà   Patriarcha wchodzi do Grobuà   i lampy chrzeã  cijan wiszã  ce nad Grobem same siã  zapalajã  à   Lampy bã  dã  ce wã  asnoã  ciã  innych wyznaã  nie zapalajã  siã Â. Potem pozostaã  e wyznania biorã  ogieã  z lamp, ktãƒâ³re naleã ¼à  do prawosã  awnych. Podobnych à  wiadectw zachowaã  o siã  wiele. (...) Cudu nie moã ¼na udowodniã Â. W cud trzeba uwierzyã Â. Tak jak à  wiã  ta woda nie wszystkich uzdrawia, jednak powszechna à  wiadomoã  à  chrzeã  cijaã  ska nie przestaje jã  uwaã ¼aà  za à  wiã  tã Â, tak à  wiã  ty Ogieà  niektãƒâ³rych parzy. (...) Pierwsza wzmianka w à ºródà  ach arabskich o zejã  ciu à šwià  tego Ognia pojawiã  a siã  w IX wieku w à  žKsià  dze zwierzã  tã   al-dã ¼achiza (zmarã  w 869 roku), gdzie umieszczono rozdziaã  o rãƒâ³ã ¼nych ogniach: mnisi cerkwi Zmartwychwstania w Jerozolimie twierdzã Â, Page 2 / 9

3 à ¼e olej w lampach zapala siã  u nich bez ognia nocã  podczas pewnego à  wiã  ta. Ta krãƒâ³tka wzmianka odnosi siã  do tego samego okresu, w ktãƒâ³rym powstaã  o à  wiadectwo pielgrzyma do Jerozolimy, mnicha Bernarda (okoã  o 870 r.): Podczas à šwià  tej Soboty, w przeddzieã  Paschy, naboã ¼eà  stwo rozpoczyna siã  wczesnym rankiem w tej cerkwi (Zmartwychwstania); po zakoã  czeniu naboã ¼eà  stwa à  piewane jest à  žKyrie eleisonã   tak dã  ugo, dopãƒâ³ki z nadejã  ciem anioã  a nie zapali siã  à  wiatã  o w lampach, wiszã  cych nad wspomnianym Grobem; à  wiatã  o to Patriarcha rozdaje biskupom, a oni wiernym, ktãƒâ³rzy oã  wiecajã  nim siebie i swoje domy. (...) Jednym ze à  wiadectw chrzeã  cijaã  skich jest list Arety, metropolity Cezarei Kopadockiej, do emira Damaszku (poczã  tek X wieku): Tak i do dnia dzisiejszego kaã ¼dego roku w dzieã  Jego (Chrystusa) Zmartwychwstania zdarza siã  cud w à šwià  tym Jego Grobie. Gaszà  c wszelki ogieã  w Jerozolimie, gdzie znajduje siã  à šwià  ty Jego Grób, chrzeã  cijanie przygotowujã  lampy. (à   ) Emir Jerozolimy stoi obok à šwià  tego Grobu przy zapieczã  towanym przez niego wejã  ciu, a chrzeã  cijanie stojã  obok à  wiã  tyni Zmartwychwstania i krzyczã  : à  žPanie, zmiã  uj siã  à  Â. Wówczas nagle pojawia siã  bã  yskawica i lampy siã  zapalajã Â, od tego à  wiatã  a biorã  ogieã  wszyscy mieszkaã  cy Jerozolimy i zapalajã  w swoich domach. (...) Wedà  ug szczegãƒâ³ã  owego przekazu Nikity, bizantyã  skiego duchownego, w 947 roku pewien emir (z emirãƒâ³w Bagdadu) chciaã  zabroniã  naboã ¼eà  stwa Wielkiej Soboty w à  wiã  tyni Zmartwychwstania, gdyã ¼ kaã ¼doroczne zapalanie à šwià  tego Ognia sprzyjaã  o nie tylko zachowaniu, lecz rãƒâ³wnieã ¼ rozprzestrzenianiu wiary chrzeã  cijaã  skiej w okresie islamskiego panowania. Arcybiskup Jerozolimy Chrystodulos zostaã  przyprowadzony do Pretorium, gdzie bagdadzki emir oã  wiadczyã  mu: Nie pozwala ci siã Â, arcybiskupie, à  wiã  towaã  dzisiaj à  wiã  ta. (à   ) Przecieà ¼ ty, czyniã  c ten magiczny cud, napeã  niã  eã  caã  à  Syrià  wiarã  chrzeã  cijaã  skã  i burzã  c nasze zwyczaje o maã  o nie obrãƒâ³ciã  eã  tej ziemi w Romanià  (terytorium Bizancjum). (...) Podczas trwania tej dyskusji w cudowny sposãƒâ³b zapaliã  y siã  dwie lampy obok à  wiã  tyni Zmartwychwstania (tam, gdzie namaszczone byã  o Ciaà  o Pana po zdjã  ciu z krzyã ¼a). Na wieã  à  o tym wydarzeniu wszyscy uczestnicy rozmãƒâ³w, chrzeã  cijanie i mahometanie, spiesznie odeszli z Pretorium do à šwià  tyni Zmartwychwstania. Po wejã  ciu do à  wiã  tyni arcybiskup Chrystodulos i à  žnieszczà  à  ni mahometanieã   zamknã  li wejã  cie do Grobu, po czym arcybiskup rozpoczã  à  modlitwã Â. W tym czasie emir znajdowaã  siã  na gãƒâ³rze (w katechumenach), trzymajã  c w rã  ku nãƒâ³ã ¼ obserwowaã  sytuacjã  w à  wiã  tyni. Okoà  o 6 godziny (czasu bizantyã  skiego) ujrzano à šwià  te à šwiatà  o. (...) Z opisu à  wiã  ta Wielkiej Soboty w XII wieku, dokonanego przez rosyjskiego pielgrzyma, ihumena Daniela, wynika, à ¼e prawo zapalania à  wiecy od à  žà šwià  tego Ogniaà   uzurpowaã  sobie biskup à  aciã  ski po zdobyciu Jerozolimy w roku (...) Wedà  ug à  wiadectwa Fylchera Szarturskiego, ktãƒâ³ry byã  uczestnikiem pierwszej wyprawy krzyã ¼owej, a takã ¼e Page 3 / 9

4 czã  onkiem kleru krãƒâ³la Baldwina I, prãƒâ³ba otrzymania à šwià  tego Ognia w Wielkà  Sobotà  1101 roku, gdy w à  wiã  tyni Zmartwychwstania naboã ¼eà  stwo celebrowane byã  o wedã  ug obrzã  dku à  aciã  skiego tylko i wyã  à  cznie przez à  aciã  skie duchowieã  stwo, zakoã  czyã  a siã  caã  kowitym fiaskiem. Nie baczã  c na czytania w jã  zyku greckim i bã  agalne modlitwy à  aciã  skiego patriarchy à   à šwià  ty Ogieà  nie zstã  piã Â. Tylko w dzieã  Paschy, rankiem, gdy naboã ¼eà  stwo byã  o celebrowane przez prawosã  awnych Greków i Syryjczyków, zapaliã  siã  Ogieà  w jednej z lamp. Od tego Ognia zapaliã  swojã  à  wiecã  katolicki patriarcha, bã  dã  c wielce uradowany. (...) Na przestrzeni wiekãƒâ³w, gdy rãƒâ³ã ¼ni wã  adcy rzã  dzili Jerozolimà  i caã  à  Ziemià  à šwià  tã Â, Cud Ognia siã  utrzymywaã Â. Sam kalif przychodziã  i staã  ze à  wiecami w czasach Saladyna. Do dzisiejszego dnia muzuã  manie przychodzã  otrzymywaã  à šwià  ty Ogieà  i nazywajã  go à  žogniem z niebaã  Â. à »oà  nierze izraelscy, ktãƒâ³rzy strzegã  porzã  dku w Bazylice w Wielkà  Sobotà  (Bazylika Grobu Boà ¼ego jest w stanie pomieã  ciã  8 tys. ludzi), sã  rãƒâ³wnieã ¼ à  wiadkami Cudu Ognia. Brak jest tylko katolikãƒâ³w i wywodzã  cych siã  z katolicyzmu odã  amãƒâ³w chrzeã  cijaã  stwa. Przez wprowadzenie zmian w kalendarzu i à  wiã  towaniu Paschy zostali oni od à  aski otrzymywania à šwià  tego Ognia odã  à  czeni. W XVI wieku, w okresie niewoli tureckiej, w Jerozolimie miaã  o miejsce niezwykã  e wydarzenie. Ormianie postanowili nie dopuã  ciã  prawosã  awnych do otrzymania przez nich à šwià  tego Ognia, lecz otrzymaã  go sami. W tym celu za duã ¼e pieniã  dze przekupili tureckie wã  adze miasta i prawosã  awni nie zostali wpuszczeni do Bazyliki Grobu Boà ¼ego w Wielkà  Sobotà Â. Wewnà  trz à  wiã  tyni znaleã ºli siã  Ormianie i pozostaã  e wyznania, a prawosã  awni pozostali na zewnã  trz przed zamkniã  tymi wrotami à  wiã  tyni. Cià  à ¼ko byã  o przeã ¼ywaà  zawãƒâ³d, ktãƒâ³ry ich spotkaã Â, lecz tym gorã  tsza byã  a modlitwa. Ormianie zaã  po wejã  ciu do Grobu, w ciã  gu wielu dã  ugich godzin woã  ali do Nieba, bã  agali o à  askã  Ognia, lecz bez rezultatu. W okreã  lonym czasie à šwià  ty Pà  omieã Â, zstã  pujã  c z nieba, pojawiã  siã  nie na à šwià  tym Grobie, lecz z wielkim szumem wyleciaã  z marmurowej kolumny na zewnã  trz à  wiã  tyni, rozszczepiajã  c jã  na dwoje. Prawosà  awny patriarcha z drã ¼eniem przyjã  à  à šwià  ty Ogieà  i zaczã  à  rozdawaã  go zebranym na placu tã  umom. Nie sposãƒâ³b opisaã  radoã  ci, ktãƒâ³ra ogarnã  à  a wszystkich. Jeden z à ¼oà  nierzy tureckich, ktãƒâ³ry znajdowaã  siã  na dachu à  wiã  tyni, ujrzawszy cud tak wielki zawoã  aã  : Bracia, ja takã ¼e wierzã  w Chrystusa i w ogromnej radoã  ci rzuciã  siã  z dachu na ziemiã Â. I, jak opisuje to zdarzenie historyk, kamienie staã  y siã  dla niego woskiem. Pozostaà  à ¼ywy, mimo à ¼e skakaã  z tak wielkiej wysokoã  ci. (...) Marmurowa, rozszczepiona na dwoje kolumna zachowaã  a siã  do dzisiejszego dnia i prawosã  awni pielgrzymi, przechodzã  c obok, zawsze caã  ujã  to miejsce. Od tego czasu biskup ormiaã  ski z pokorã  prosi prawosã  awnych o wejã  cie w Wielkà  Sobotà  do kaplicy Anioà  a i juã ¼ o nic wiã  cej. (...) Page 4 / 9

5 Cud darowaã  Pan nasz Jezus Chrystus tylko prawosã  awnym. Oto fragment rozmowy przeprowadzonej w 1815 roku przez Barbarà  B. z metropolitã  Piotrem, ktãƒâ³ry od 30 juã ¼ lat otrzymywaã  à »yciodajny Ogieà  : Dzisiaj à  aska zstã  piã  a na Grób, gdy wszedã  em do Kuwukli, widocznie bardzo modliliã  cie siã  i Bóg usã  yszaã  wasze modlitwy. Bywaà  o czasem, à ¼e dã  ugo modliã  em siã  ze à  zami, a ogieã  Boà ¼y nie schodziã  z niebios do dwãƒâ³ch godzin, a dzisiaj zobaczyã  em go, jak tylko zamkniã  to drzwi za mnã Â! à   Co Jego Eminencja czuã Â, gdy wychodziã  z Kuwukli i dlaczego tak szybko szedã Â? à   Byà  em jak à  lepy, nic nie widziaã  em, i gdyby mnie nie podtrzymywano, upadã  bym! CÃ³à ¼ siã  wydarzyã  o? W jaki sposãƒâ³b pojawiã  siã  Ogieà  u Patriarchy? Takie pytania zwykle stawiajã  sceptycy. (...) Opisujà  cy cud w opublikowanym w Rosji w 1892 roku zeszycie à  žNiwaà   à  wiadek zanotowaã  teã ¼ sã  owa ówczesnego patriarchy. Na pytanie: à   Skà  d Wasza à šwià  tobliwoã  à  raczy otrzymywaã  Ogieà  w Kuwukli? patriarcha, nie zwracajã  c uwagi na to, co sã  yszaã  w tonie gã  osu, ze spokojem odpowiedziaã  : à   Ja, czcigodny czã  owieku, raczcie wiedzieã Â, bez okularãƒâ³w juã ¼ nie czytam. Gdy po raz pierwszy wszedã  em do kaplicy Anioà  a i drzwi zostaã  y zamkniã  te za mnã Â, byã  pãƒâ³ã  mrok. à šwiatà  o trochã  przenikaã  o przez dwa otwory z rotundy Bazyliki, ktãƒâ³ra teã ¼ jest przecieã ¼ sã  abo oã  wietlona z gãƒâ³ry. Wewnà  trz Grobu nie potrafiã  em odrãƒâ³ã ¼nià  à   modlitewnik trzymam w rã  ce czy coã  innego. Zaledwie zauwaã ¼aà  em biaã  à  jak gdyby plamã  na tle nocy: bielaã  a marmurowa pã  yta na à  wiã  tym Grobie Boà ¼ym. Gdy otworzyã  em modlitewnik à   byã  em zdziwiony, druk widziaã  em jasno bez pomocy okularãƒâ³w. Przeà ¼ywajà  c gã  à  boki wewnã  trzny niepokãƒâ³j, nie zdã  à ¼yà  em przeczytaã  wiã  cej jak trzy-cztery wersety, gdy spojrzaã  em na pã  ytã Â. Pà  yta Grobu bielaã  a coraz bardziej i bardziej, tak, à ¼e jasno zobaczyã  em wszystkie jej brzegi. Wtedy na pã  ycie tej zauwaã ¼yà  em jak gdyby rozsypane drobne perã  y, rãƒâ³ã ¼nych kolorãƒâ³w, a pã  yta Grobu zaczã  à  a wydawaã  z siebie à  wiatã  o. Zgarniajà  c kawaã  kiem waty te perã  y, ktãƒâ³re zlewaã  y siã  ze sobã  jak krople oleju, poczuã  em, à ¼e wata jest ciepã  a i dotknã  à  em niã  à  wiecy. Nastà  piã  jak gdyby wybuch à   i à  wieca pã  onã  à  a, oã  wietlajã  c trzy ikony Zmartwychwstania, ikonã  Matki Boà ¼ej i metalowe lampki oliwne wiszã  ce nad Grobem. Pozostawiam zatem wam, czcigodny panie, samemu sã  dziã  o tym, co przeã ¼yà  em w owe minuty... (...) Ogieà  schodzi zwykle w sobotã  okoã  o godziny pierwszej po poã  udniu. Nie ma okreã  lonego czasu oczekiwania; czasem czeka siã  5 lub 10 minut, czasami 20 minut, lecz byã  y przypadki, à ¼e czekaã  o siã  okoã  o dwãƒâ³ch godzin. Wtedy byã  pã  acz à   do takiego stopnia siã  gaã  o napiã  cie à   to przecieã ¼ bã  ogosã  awieã  stwo na caã  y rok. Ogieà  à  wiã  ty kaã ¼dego roku ma inny odcieã Â, jak rãƒâ³wnieã ¼ fenomenalne zjawiska wokãƒâ³ã  Kuwukli, ktãƒâ³re poprzedzajã  jego zstã  pienie, co roku sã  inne. Czà  sto Ogieà  pojawia siã  w powietrzu jak kolorowa fruwajã  ca wstã  à ¼ka à   to à  žwà  à ¼yki ogniaã  Â, jak je nazywajã  Page 5 / 9

6 nasze siostry. Czà  à  ciej sã  to jednak bã  yskawice à  wietlne, ktãƒâ³re przeszywajã  powietrze pionowo z gãƒâ³ry na dãƒâ³ã Â. Zdarza siã  czã  sto, à ¼e à  aska w postaci niewielkiej kuli à  wietlnej usiã  dzie nad rzã  dem lampek oliwnych wiszã  cych nad Kuwuklà  i à  žgraà  Â, jak gdyby taã  czã  c, przeskakujã  c z jednej lampki na drugã Â, i czasem lampka zapala siã  od tego à  žgraniaà  Â. Bywa tak, à ¼e fenomenalne zjawiska wokãƒâ³ã  Kuwukli nasilajã  siã  do tego stopnia, à ¼e à  cian prawie nie widaã Â. Snopy à  wiatã  a oblewajã  jã  ze wszystkich stron jak woda. Kopuà  a nad Grobem caã  a w migajã  cych gwiazdkach. Trudno powiedzieã Â, jakiego sã  koloru, coã  poã  redniego miã  dzy zã  otem a srebrem. Bywa teã ¼, à ¼e z twarzy Chrystusa, w ikonie wiszã  cej na zewnã  trznej stronie à  wiã  tego Grobu, zaczyna emanowaã  blask i znika wã  rãƒâ³d tã  umu. Powtarza siã  to zjawisko wielokrotnie. Zdarza siã  teã ¼ nierzadko, à ¼e kula Ognia, ogromna, o à  rednicy dwãƒâ³ch do trzech metrãƒâ³w, spã  ynie jak baã  ka mydlana i spocznie wã  rãƒâ³d tã  umu. Z boku wyglã  da to jak poã ¼ar, twarzy ludzkich wewnã  trz jej nie widaã Â, wszyscy stojã  w pã  omieniach. Trwa to doprawdy sekundã Â, po czym kula zniknie, aby siã  znowu pojawiã  w innym miejscu. (...) à šwià  ty Ogieà  w pierwszych chwilach po zapaleniu nie parzy. Moà ¼na go dotykaã  rã  koma, umywaã  w nim twarz i rã  ce. à šwià  ty Ogieà  oczyszcza i leczy. (...) Wszystkim opisanym wyã ¼ej cudownym zjawiskom towarzyszy zawsze obecnoã  à  à  aski Boà ¼ej, ktãƒâ³rej dziaã  anie kaã ¼dy odczuwa na swãƒâ³j sposãƒâ³b; od stanu gã  à  bokiej wewnã  trznej modlitwy do radoã  ci na wzãƒâ³r krãƒâ³la Dawida po odzyskaniu Skrzyni Przymierza (2 Sm 6,5). Wielu ludzi, ktãƒâ³rym wypadã  o à ¼yà  w à  wiecie dalekim od chrzeã  cijaã  skich ideaã  Ã³w, tutaj szuka dowodãƒâ³w swej wiary i w Wielkà  Sobotà  przy Grobie Zbawiciela wã  aã  nie je odnajduje. Z Bà  ogosã  awieã  stwa Jego Ekscelencji, Najprzewielebniejszego Jeremiasza, Arcybiskupa Wrocà  awskiego i Szczecià  skiego à šwià  ty Ogieà  dotarã  tego roku takã ¼e do lubiã  skiej parafii. Okoà  o godziny 13:16 polskiego czasu w Bazylice Zmartwychwstania Paà  skiego w Jerozolimie zszedã  à šwià  ty Ogieà Â. Cud ten ma miejsce raz w roku, w Wielkà  Sobotà  w przededniu à  wiã  ta Paschy Chrystusowej obchodzonej wg kalendarza juliaã  skiego. à šwià  ty Ogieà  zostaã  przetransportowany samolotami do wielu krajãƒâ³w, w tym - po raz kolejny - do Polski. Dzià  ki staraniom starosty lubiã  skiej parafii p. Bazylego Dziadyka wraz z wiernymi, Stefanem i Pawà  em Onuszczak à šwià  te à šwiatà  o zostaã  o przywiezione do naszej Cerkwii. Autor: Matka Mariam (Jurczuk) Page 6 / 9

7 Page 7 / 9

8 Page 8 / 9

9 Page 9 / 9