Stare zawody Kominiarz Repasacja

Transkrypt

1 Stare zawody Kominiarz Zawód kominiarza powstał wraz z postępem technologicznym na świecie. Początkowo zadaniem kominiarzy było oczyszczanie kominów i przewodów z sadzy. Kominiarz jest bardzo potrzebny, poniewaŝ zły stan kominów często wywołuje poŝar. Przesądy mówią, Ŝe widząc kominiarza naleŝy jak najszybciej złapać się za guzik, wtedy taki kominiarz moŝe przynieść szczęście. Zwyczaj ten pochodzi z dawnych czasów. Przed wiekami do osady ciągnęli róŝni rzemieślnicy, w tym kominiarze. KaŜda gospodyni chciała, Ŝeby to jej dom, był odwiedzony przez kominiarza jako pierwszy. Jego ubranie było wówczas jeszcze czyste, nieosmolone sadzą. Gospodynie ciągnęły kominiarza za guzik do swojego domostwa. Ta, do której zawitał jako pierwszy, uchodziła za szczęściarę. Repasacja zwana takŝe podnoszeniem oczek - ręczna naprawa uszkodzonych pończoch, skarpet i rajstop, polegająca na dorabianiu ich zniszczonych części, wykonywana przy pomocy specjalnych igieł zakończonych haczykiem i zapadką, które umoŝliwiały przewlekanie bardzo cienkich nici. Repasacja jest obecnie zawodem ginącym, który był popularny w Polsce w okresie

2 powojennym. W Polsce w latach sześćdziesiątych i później, do końca lat osiemdziesiątych, wobec wysokiej w owych czasach ceny pończoch i rajstop z nylonu koszt ich naprawy ("podniesienia oczek") był relatywnie niski, a po naprawie praktycznie nie róŝniły się one od nowych, co zapewniało stosunkowo wysoki popyt na tego rodzaju usługi. Powstały bardzo liczne punkty repasacji, często w postaci wydzielonych kącików ze stolikiem i krzesłem dla repasaczki (pracą tą zazwyczaj zajmowały się kobiety) w sklepach róŝnych branŝ; niezbędne do wykonywania tego rodzaju usług wyposaŝenie sprowadzało się praktycznie wyłącznie do dobrego oświetlenia i specjalnych igieł (czasem wykorzystywane były do tego celu igły poruszane elektrycznie, co ułatwiało i przyspieszało wykonywanie pracy). Punkty te były dość powszechnym sposobem prowadzenia jednoosobowego przedsiębiorstwa prywatnego. Obecnie, głównie z powodu znacznego spadku cen wyrobów pończoszniczych w stosunku do płac i innych cen, punkty repasacji pończoch całkowicie straciły rację bytu. Usługi bywają świadczone tylko w niektórych zakładach zajmujących się krawiectwem, obok innych drobnych usług w rodzaju artystycznego cerowania i obciągania guzików.

3 Akuszerka Kobieta zajmująca się udzielaniem pomocy rodzącej kobiecie. Określenie juŝ w zasadzie nieuŝywane. Współcześnie rolę akuszerki przejęła połoŝna. Dawniej akuszerkę nazywano równieŝ "babką". Była to zwykle starsza kobieta, która sama rodziła co najmniej kilka razy. Poza własnym doświadczeniem, korzystała równieŝ z doświadczeń przekazywanych ustnie z pokolenia na pokolenie. Choć akuszerstwem zajmowały się wyłącznie kobiety, nazwą akuszer określano teŝ w przeszłości lekarza ze specjalizacją z ginekologii i połoŝnictwa Druciarz wędrowny rzemieślnik zajmujący się druciarstwem, który naprawiał sprzęty gospodarstwa domowego i wyrabiał drobne przedmioty domowego uŝytku z drutu, np. łapki na myszy. W szczególności drutował rozbite naczynia ceramiczne, np. gliniane garnki, co polegało na silnym ściągnięciu skorup siatką drucianą.

4 Klikon lub krzykacz miejski To osoba ogłaszająca róŝne informacje na specjalne okazje. Dawniej funkcja klikona oznaczała równieŝ powtarzanie tłumowi na wiecach tego, co obwieszczał przywódca. Klikon pełnił funkcję dzisiaj spełnianą przez sprzęt nagłaśniający. W Lublinie klikonem jest Władysław Stefan Grzyb, posiadający głos o udokumentowanej sile ponad 80 decybeli. Lublin jest jedynym miastem w Polsce i jednym z kilku w Europie w których zachowała sie tradycyjna funkcja klikona miejskiego. Grzyb działa jako klikon od 1990 roku. Najpierw określał się mianem "samozwańczego klikona królewskiego stołecznego grodu Lublin". Odkąd został członkiem brytyjskiej StaroŜytnej i Honorowej Gildii Krzykaczy Miejskich, uwaŝa się za oficjalnego klikona Lublina, choć nigdy nikt nie nadał mu takiej funkcji. Z wykształcenia jest technikiem ruchu kolejowego, choć nigdy nie pracował w zawodzie

5 Garncarstwo To jedno z najstarszych rzemiosł. Jest to rękodzielniczy wyrób ceramicznych naczyń i przedmiotów codziennego uŝytku. Rzemieślnik zajmujący się garncarstwem to garncarz albo garncarka.na ziemiach polskich naczynia gliniane pojawiły się około 5400 lat p.n.e. Przybyły wówczas na te tereny ludy rolnicze posiadające umiejętność wytwarzania zarówno naczyń o cienkich, bogato zdobionych ściankach, jak i trwalszych, grubościennych, przeznaczonych do gotowania strawy. Głównym surowcem była glina, stosowano takŝe domieszki mineralne (piasek, tłuczeń), wzmacniające konstrukcję. Naczynia lepiono ręcznie z taśm i wałków glinianych. Po wysuszeniu wypalano je w ognisku. Rymarstwo Dział rzemiosła zajmujący się wytwarzaniem uprzęŝy konnych, siodeł, akcesoriów jeździeckich i skórzanych pasów pędnych.tradycyjnie wyroby szyte były ręcznie ze skór, a następnie wykańczane metalowymi okuciami. Część pracowni zachowało ten sposób pracy, pozostałe wykorzystują szycie maszynowe. Rymarstwo naleŝy do zanikających zawodów rzemieślniczych. Główną przyczyną jest ograniczone zapotrzebowanie na wyroby rymarskie. Na przełomie X i XXI wieku nastąpiło niewielkie oŝywienie w tym zawodzie, spowodowane rosnącym zainteresowaniem turystyką konną

6 ijeździectwem. W wyniku tego powstało lub rozwinęło się wiele stadnin gospodarstw ukierunkowanych na naukę jazdy konnej. Usługi rymarskie świadczone są takŝe doroŝkarzom, sportowcom uprawiającym jeździectwo i rolnikom. Kowal Rzemieślnikzajmujący się kowalstwem. Zawód polegający na tworzeniu, (wykuwaniu) przedmiotów z metalu. Kowale zajmowali się wyrobem przedmiotów uŝytkowych z metalu jak kociołków, podków, gwoździ, narzędzi, a takŝe broni białej. Zajmowali się równieŝ podkuwaniem (podkuwacz) oraz pielęgnacją końskich kopyt. Zawód był bardzo rozpowszechniony w przeszłości i w kaŝdej wsi znajdowała się kuźnia. Wraz z postępującą industrializacją procesów wytwarzania przedmiotów coraz bardziej tracił na znaczeniu i z czasem prawie kompletnie przestał być praktykowany.