1. ( FM/AM/PM/PCM/PDM/PTM/PFM/PFM/PAM/...),

Transkrypt

1 1. Modulacja (umieć wszystkie FM/AM/PM/PCM/PDM/PTM/PFM/PFM/PAM/...), zasady, rodzaje 2. Model deterministyczny i stochastyczny 3. Na czym polega tworzenie bezpiecznego TMN 4. Zjawiska fizyczne wykorzystywane do przesyłania danych 5. Zasada działania sieci komórkowych 6. Zmiana sygnału z analogowego na cyfrowy 7. podział torów transmisyjnych 8. idealna i rzeczywista architektura telekomunikacyjna 9. łańcuch telekomunikacyjny 10. architektura TMN 11. komutacja (umieć wszystkie, ATM...) 12. procesy przesyłania informacji sposób działania sieci komórkowej (to samo co 5) 13. algorytmy modulacji 14. struktura SUP 15. rodzaje ruchu telekomunikacyjnego 16. algorytm próbkowania (dyskretyzacja) 17. algorytm kwantowania 18. błędy próbkowania 19. architektura funkcjonalna TMN 20. system cyfrowy i analogowy 21. architektura sieci teleinformatycznej 23. analogowy i cyfrowy system przetwarzania 24. procesy przekazywania informacji 25. metody impulsowej modulacji 26. łącznie 27. blokowanie sygnałów 28. sposoby zapobiegania zakłóceń 29. łączenie z internetem, zasady 30. schemat łącznicy 31. technologia TMN w fazie operacyjnej 32. Rodzaje torów transmisyjnych 1. Modulacja ( FM/AM/PM/PCM/PDM/PTM/PFM/PFM/PAM/...), zasady, rodzaje Modulacja to przekształcenie sygnału na sygnał. Jest to proces fizyczny w wyniku którego pewna cecha przebiegu pomocniczego zmienia się wg wartości chwilowej przebiegu niosącego informację. Modulacja jest operacją odzwierciedlającą przebieg pierwotny informacji w zmianach określonego parametru przebiegu pomocniczego. Celem jej jest przesunięcie widma częstotliwości sygnału informacyjnego w zakres wyższych częstotliwości. Sposób w jaki należy tego dokonać zależy od rodzaju parametrów przebiegu. Przez cechę przebiegu nośnego (pomocniczego) zwykle rozumie się jeden z jego punktów. Z charakteru przebiegu pomocniczego wynikają sposoby i rodzaje modulacji. Procesem odwrotnym do modulacji jest demodulacja. sygnał podstawowy: S p =Am sin 2 ft Metody modulacji sygnałów: MODULACJA CIĄGŁA: Modulacja amplitudowa AM: S am = Am[Si t ]sin 2 ft stałe: φ i częstotliwość Modulacja częstotliwości FM: S fm = Amsin 2 ft [Si t ] stałe: φ i amplituda Modulacja fazowa PM: S pm =Amsin 2 ft [Si t ] stałe: amplituda i częstotliwość Si(t) - pewna znana funkcja sygnału informacyjnego, zależna od czasu

2 MODULACJA IMPULSOWA: PAM - impulsowa modulacja amplitudowa: φ, τ, f, const, Am[Si(t)]; PTM - impulsowa modulacja czasowa: φ, f, Am, const, T[Si(t)]; PDM - impulsowa modulacja czasu trwania impulsu: φ, f, Am, const, τ[si(t)]; PFM - impulsowa modulacja częstotliwościowa: φ, τ, Am, const, f[si(t)]; PPM - impulsowa modulacja fazowa: Am, τ, f, const, φ[si(t)]; φ faza, τ czas trwania impulsu, f częstotliwość, Am amplituda, T okres fali, 2. Model deterministyczny i stochastyczny Model deterministyczny jednoznaczna funkcja oraz graficzny obraz. Model stochastyczny co najmniej jedna zmienna nie ma stałości przesyłu zawsze trochę inaczej 3. Na czym polega tworzenie bezpiecznego TMN Tworzenie bezpiecznego TMN można podzielić na trzy grupy: fazia początkowa: tworzy się specjalną grupę ekspertów sterujących procesem analizy, wprowadzenia, realizacji zabezpieczeń. Grupa taka stanowi przekrój stron, które biorą udział w zarządzaniu: użytkowników, przedstawicieli poszczególnych działów, ekonomistów, inżynierów projektujących system. w fazie projektowania, przeglądu i zatwierdzenia określona zostaje strategia zabezpieczeń oraz strategiczne zasoby. Dokonuje się analizy ryzyka. Następnie wybiera się rozwiązania dogodne pod względem efektywnym i ekonomicznym. faza operacyjna to szkielet funkcjonowania zabezpieczeń w systemie. W fazie tej są wyróżniane etapy: wykrycia zdarzenia,przetwarzania danych związanych z bezpieczeństwem, oceny zdarzeń 4. Zjawiska fizyczne wykorzystywane do przesyłania danych Zjawiska elektryczne do przesyłania informacji za pośrednictwem kabli, optyczne wykorzystane w światłowodach, fale elektromagnetyczne, akustyczne. 5. Zasada działania sieci komórkowych Idea systemu komórkowego polega na podzieleniu całego obszaru na mniejsze fragmenty tzw. komórki, z których każda wyposażona jest w nadajnik radiowy o mniejszej mocy. Tę samą częstotliwość można wtedy wykorzystać w kilku komórkach. Drugą cechą charakterystyczną systemów komórkowych, odróżniającą ich sposób działania od pracy systemów bezprzewodowych w kanałach radiowych i telewizyjnych jest to, że systemy komórkowe przeznaczone są do transmisji typu punkt-punkt. Dwa nadajniki umieszczone blisko siebie nie mogą wykorzystywać tej samej częstotliwości fal, gdyż prowadziłoby to do bardzo dużych zakłóceń i uniemożliwiałoby to uzyskanie zadowalającej jakości transmisji. Obszar wokół dowolnego nadajnika bezprzewodowego (anteny) podzielić można na trzy sfery: strefa 1 - zasięg dobrej słyszalności zasięgu strefa 2 - obszar w którym sygnał jest zbyt słaby aby umożliwić skuteczną transmisję, ale jest wystarczająco silny, by było wykonane połączenie strefa 3 sygnał jest na tyle słaby, iż nie można wykonać połączenia. Przydział kanałów częstotliwości w systemach komórkowych odbywa się w następujący sposób: Pasmo przydzielane systemowi komórkowemu dzieli się na kanały częstotliwościowe. Dla uproszczenia przyjmijmy, że każdej kanał częstotliwościowy wystarcza mu przesłanie pojedynczej rozmowy (jest to prawda w systemach stosujących wielodostęp częstotliwościowy FDMA). W globalnym systemie komunikacji komórkowej GSM (czyli Global System of Mobile Communications) na skutek zastosowania wielodostępu rzeczowego TDMA i częstotliwościowego FDMA każdy kanał częstotliwości prowadzi osiem rozmów. 6. Zmiana sygnału z analogowego na cyfrowy

3 7. podział torów transmisyjnych Tor transmisyjny jest drogą, którą pokonuje zjawisko fizyczne, np. prąd elektryczny, aby przekazać z urządzenia nadawczego do urządzenia odbiorczego informację, która jest zawarta w energii tegoż zjawiska. Rozróżniamy dwa rodzaje torów transmisyjnych: tory przewodowe i bezprzewodowe. Do torów przewodowych należą kable symetryczne, współosiowe, falowody oraz światłowody. Natomiast bezprzewodowe przesyłanie informacji to np.: bezprzewodowe kanały radiowe, kanały telewizyjne, kanały telefonii ruchomej i kanały satelitarne. 8. idealna i rzeczywista architektura telekomunikacyjna idealny system telekomunikacyjny: -każdy abonent jest w stanie połączyć się z dowolnym abonentem w tym samym czasie -jednoczesne zgłaszanie żądań dostępu do systemu -abonenci musze być traktowani jak źródla ruchu. Cechy: Nieskończenie duża liczba źródel, niezależna od zajętości obsługi zgłoszeń, odstępy między zgłoszeniami są zmienną losowa o rozkładzie wykładniczym. rzeczywista: System ze stratami- blokowane zgłoszenie nie jest obsługiwane, źródło ruchu muasi zwolnić zasoby i wygenerować kolejne zadanie System z oczekiwaniem blokowane zgłoszenie czeka na zwolnienie zasobów(czas limitowany) W czasie oczekiwania na usługę źródło może zostać odrzucone jako wolne i może generwoać kolejne zgłoszenia System z opóźnieniem- blokowane zgłoszenie umieszczane jest w kolejce zgłoszen oczekującyh a źródło zostaje oznaczone jako zajęte System mieszany 9. łańcuch telekomunikacyjny źródło informacji -> (pierwotny sygnał nawigacyjny) -> przetwornik -> (zjawisko fizyczne) -> koder -> (sygnał zakodowany) -> modulator -> (sygnał zmodulowany nadawczy) -> kanał transmisyjny są zakłócenia -> (sygnał zmodulowany odbiorczy) -> demodulator ->odbiorca Źródło informacji nadawcą może być człowiek lub urządzenie teleinformatyczne emitujące wiadomości w postaci drgań mechanicznych, akustycznych (dźwiękowych) i innych lub energia świetlna (telewizja). Odbiorca informacji człowiek lub urządzenie teletechniczne odbierające wiadomości z kanału transmisyjnego po uprzednim jej przetworzeniu do postaci informacji nadanej. Urządzenie przetwórcze (przewodnik, koder, modulator, demodulator, dekoder) jest to aparatura techniczna dostosowująca informację nadawczą do przesyłu przez kanał telekomunikacyjny (tor transmisyjny). Na wejściu toru informacja nadawcza ma postać zjawiska fizycznego i po przejściu przez kanał architektura TMN TMN jest normą przeznaczoną dla producentów i operatorów sieci telekomunikacyjnych. Określa ona struktury funkcji protokołów i wiadomości. Normę tę stworzono w taki sposób, by mogła zostać zastosowana przez administratora we wszystkich rodzajach sieci. Celem wprowadzenia architektury TMN jest ujednolicenie najważniejszych problemow: sposobu reprezentacji informacji o zarządzanym elemencie w całym systemie, zbioru wspolnych komend służących do komunikacji pomiędzy elementem zarządzanym a systemem zarządzającym. Zakres realizacji zadań, ich rodzaj i tryb związany z działaniem sieci zarządzania wyznaczają funkcje. Zostały one zgrupowane w pięć obszarow i obejmują:

4 zarządzanie konfiguracją, zarządzanie uszkodzeniami, zarządzanie wydajnością, zarządzanie bezpieczeństwem, zarządzanie rozliczeniami. Sieć TMN umożliwia zbieranie, przetwarzanie i przesyłanie danych dotyczących nadzoru sieci, kontroli jej działania i utrzymania. Może ona zarządzać: urządzeniami teletransmisyjnymi (translatory multipleksery, łącza kablowe, radiowe, satelitarne, systemy SDH), centralami, koncentratorami, sieciami WAN, LAN, urządzeniami pomocniczymi (zasilanie i klimatyzacja, systemy alarmowe, testery). 11. komutacja (umieć wszystkie, ATM...) Istnieją cztery podstawowe metody komutacji: Komutacja łączy (kanałów), Komutacja wiadomości, Komutacja pakietów, Komutacja ATM Komutacja łączy. polega na tworzeniu, na żądanie, między dwiema lub więcej stacjami końcowymi drogi połączeniowej będącej do ich wyłącznego użytku aż do chwili rozłączenia. W przypadku komutacji łączy połączenie między stacjami końcowymi (np. aparatami telefonicznymi) jest tworzone przez zajmowanie kolejnych odcinków drogi połączeniowej (kanałów) między węzłami sieci telekomunikacyjnej znajdującymi się między tymi stacjami. zajmowanie odcinków drogi odbywa się zgodnie z informacjami sygnalizacyjnymi wysyłanymi przez stację inicjującą połączenie i ewentualnie uzupełnianymi dodatkowymi informacjami przez węzły sieci. Po zestawieniu całej drogi połączeniowej ze stacji docelowej wysyłana jest informacja sygnalizacyjna o utworzeniu łącza i dopiero odbiór tej informacji przez stację inicjującą stanowi początek połączenia w przypadku komutacji łączy. Zaletą tej metody są małe i stałe opóźnienia informacji przesyłanych między stacjami końcowymi już po utworzeniu połączenia, jak również ich nadchodzenie do stacji docelowej w kolejności, w jakiej zostały wysłane. Podstawową wadą komutacji łączy, szczególnie w przypadku przesyłania krótkich informacji poprzedzielanych okresami ciszy, jest słabe wykorzystanie zasobów systemu telekomunikacyjnego, zajmowanych również w tych okresach, w których informacje nie są przesyłane. Inną wadą są stosunkowo długie czasy nawiązywania połączenia w dotychczas stosowanych systemach komutacji i sygnalizacji. Pierwsza z tych wad, w przypadku przesyłania sygnałów mowy, może być ograniczona przez zastosowanie systemów TASI (ang. Time assignment speech interpolation), w których okresy ciszy między słowami są wykorzystywane do przesyłania mowy z innych połączeń. Druga z wad jest redukowana w nowoczesnych systemach tzw. Szybkiej komutacji kanałów, stosowanej głównie w transmisji danych. Przykładem systemu telekomunikacyjnego, w którym stosuje się metodę komutacji łączy, jest sieć telefoniczna. Komutacja wiadomości. informacje są przesyłane między stacjami końcowymi w postaci wiadomości zawierających adres stacji docelowej, przy czym wiadomości te mogą być przechowywane przez pewien czas, jeżeli jest to niezbędne, w węzłach sieci, zanim zostaną przesłane dalej. W tej metodzie komutacji kanały są zajmowane tylko w czasie rzeczywistego przesyłania wiadomości między sąsiednimi węzłami. Polepsza to, w porównaniu z komutacją łączy, efektywność wykorzystania sieci telekomunikacyjnej kosztem wprowadzenia większych i nierównomiernych opóźnień. Komutacja wiadomości jest stosowana w sieci telegramowej. Komutacja pakietów. Komutacja pakietów różni się od komutacji wiadomości tym, że informacja jest wymieniana między stacjami końcowymi w postaci grup elementów binarnych o ograniczonej długości, zwanych pakietami. Długie wiadomości, przed wysłaniem ich w sieci, są dzielone na pakiety, a następnie odtwarzane w stacji docelowej. Pakiety mają nagłówek zawierający adres i informacje sterujące oraz części wiadomości; mogą także zawierać informacje zabezpieczające przed błędami. Podobnie jak w komutacji wiadomości, kanał transmisyjny między węzłami jest zajmowany tylko podczas przesyłania pakietu, a następnie jest dostępny dla pakietów należących do innych wiadomości. Podział wiadomości na segmenty o ograniczonej liczbie bitów umożliwia

5 zmniejszenie pamięci w węzłach sieci telekomunikacyjnej, niezbędnej do buforowania, a także zapewnia większą przepustowość tej sieci, niż jest to w przypadku komutacji wiadomości. Pewną wadą sieci z komutacją pakietów, w której droga w sieci jest wybierana indywidualnie dla każdego pakietu, czyli tzw. sieci datagramowej, jest możliwość przybycia pakietów do węzła docelowego w innej kolejności niż zostały wysłane. Komutacja ATM znalazła także swoje miejsce w szerokopasmowych sieciach dostępowych. Jest powszechnie stosowany w sieciach dostępowych typu HFC,PON i w sieciach wykorzystujących urządzenia ADSL i VDSL. Standard ATM został zdefiniowany w trzech warstwach leżących u podstawy zestawu protokołów dla sieci szerokopasmowych (BISDN); Warstwa fizyczna; Warstwa ATM; Warstwa adaptacji ATM (AAL ATM Adaptation Layer) Warstwa fizyczna. Tu zostały opisane zalecane interfejsy fizyczne, rodzaje łączy, prędkości transmisyjne przesyłanych danych oraz dodatkowe funkcje, na przykład umieszczania komórki w ramce transmisyjnej (ATM może wykorzystywać do transmisji komórek systemy SDH, SONET, PDH, ADSL). Warstwa ATM.Warstwa ATM jest niezależna od warstwy fizycznej oraz od warstw wyższych, umożliwia jedynie przezroczystą transmisję informacji. Na tym poziomie określona została budowa komórki (pakietu) ATM. Charakterystyczną cechą pakietowej technologii ATM odróżniającą ją od innych pakietowych systemów transmisji danych jest stała długość pakietu komórki. Opis warstwy ATM określa również funkcje związane z transportem informacji w komórkach. Są to: multipleksacja i demultipleksacja komórek, tworzenie i odczytywanie danych zawartych w nagłówku komórki, dobór trasy komórki, translacja kanałów i ścieżek wirtualnych, sterowanie przepływem w przypadku styku użytkownika z siecią (UNI: User/Network Interface). Warstwa adaptacji ATM. Warstwa ta umożliwia technologii ATM świadczenie usług o różnym charakterze (transmisja głosu, wideokonferencje, transmisja wideo dużej rozdzielczości, transmisja danych) oraz zapewnia transport tych danych w komórkach o tym samym formacie. Do chwili obecnej zostało utworzonych pięć klas pracy warstwy adaptacji przeznaczonych do określonych rodzajów usług: AAL1 (Constant Bit Rate Services) emulacja komutacji łączy dla ruchy izochronicznego typu E1 lub 64 kb/s, AAL2 (Variable Bit Rate Services) transmisja o zmiennej szybkości i wysokich wymaganiach czasowych (transmisja izochroniczna telewizji wysokiej jakości lub wideokonferencje transmisja zorientowana połączeniowo), AAL3 (Connetion Oriented VBR Data Transfer) transmisja o zmiennej szybkości bez określonych wymagań czasowych (transmisja informacji bazodanowych lub plików graficznych zorientowana połączeniowo), AAL4 (Connectionless VBR Data Transfer) funkcje warstwy AAL3 realizowane bezpołączeniowo, AAL5 (Simple and Efficient Adaptation Layer SEAL) funkcje warstwy AAL3, uproszczenie procesu pakowania danych do przestrzeni ładunkowej komórki podnoszące efektywność transmisji. 13. algorytmy modulacji opisane wcześniej (pytanie 1), tyle że pewnie trzeba by było więcej opisu dać, polać wody i dać kilka wykresów działania modulacji. (chyba) 14. struktura SUP Sieć urządzeń pośredniczących SUP zawiera zbiór zespołów przeznaczonych do dopasowania urządzeń sterujących łącznicy do wyposażenia sieci dróg rozmównych SDR. Dzięki takim zespołom dopasowującym istnieje możliwość konstruowania sieci dróg rozmównych z całkowicie innych elementów i działających wedle innych zasad niż urządzenia sterujące ( można zbudować SDR z przekaźników lub wybieraków krzyżowych, a urządzenia sterujące z elementów elektronicznych) ma to związek z zasilaniem tych elementów. Dzięki sieci urządzeń pośredniczących uzyskuje się dużą elastyczność rozwiązań konstrukcyjnych. Przepatrywacz P. służy do zbierania informacji o stanie elementów należących do sieci SDR, potrzebnych urządzeniom sterującym, rozdzielnik R kieruje rozkaz sterowania do

6 określonego elementu w wyposażeniu sieci SDR. Koordynator KUP służy do skoordynowania pracy przepatrywacza z pracą rozdzielnika i z potrzebami urządzeń sterujących (rys.5). I S P K U P R I S Rys.5. Ogólna struktura sieci urządzeń pośredniczących SUP 15. rodzaje ruchu telekomunikacyjnego Ruch telekomunikacyjny: Proces o charakterze masowycm związany z żądaniami kierowaniymi do sieci telekom., w celu zajęcia jej zasobów. W szczególności dotyczy to zestawiania połaczeń, przpływu zgłoszeń oraz wiadomści. Podstawowe pojęcia związane z ruchem telekomunikacyjnym: - łącze, wiążka łączy, wywołanie natężenie ruchu - liczba połaćzeń na obserowwoanym fragmencie sieci w dowolnie małym przedzieale czasowym Średnie natężenie ruchu - średnia arytmetyczna wartości chwilowych natężenie ruchu zarejestrowanych w pewnym okresie obserwacji T Jednostki natężenia: Erlang [E] - natężnie ruchu odpowiadające połaączeniu trawjacemy jedną godzinę przy czasie oberwacji trwającym jedną godzinę Ruch oferowany Suma wszystkich wywołań napływających do systemu telekom. Ruch ten mógłby być w całości załatwiony jedynie przez system o nieskończenie dużej liczbie stanowisk obsługi - zajętość systemu p = A / n A - wielkość ruchu oferowanego n - ilość stanowisk obsługi Ruch przenoszony ruch obsługiwany przez obserowowaną grupę zasobów systemu tlekom. W odróżnieniu od ruchu oferowanego, ruch przenoszony może być jednoznacznie okreslony. Ruch nadmiarowy to część ruchu oferowanego, która nie została obsłużona przez obserowowaną grupę zasobów systemy telekomunikacyjnego. Aby uniknąć strat związanych z wystąieniem tego ruchu stosuje sie aktywne zarządzanie zasobami, polegające na kierowaniu nadmiarowego ruchu na te zasoby, które w chwili jego wystąpienia są wolne. Ruch blokowany część ruchu nadmiarowego obejmująca wywołania nie obsłużone przez kolejne zasoby systemu telekomunikacyjnego, lecz jeszcze ostatecznie nie utracone. System kontynuuje próby obsłużenie ruchu blokowanego w ścićle określonym czasie lub do chwili stwierdzenia braku zasobów. Ruch tracony część ruchu blokowanego obejmująca wywołania nie obsłużone przez system telekomunikacyjny, pomimo ponawianych prób Najczęstsze powody wystąpienia : - błędy abonenta (pomyłki w wybieraniu, rezygnacja) - błędy systemu lub sieci telekomunikacyjnej - brak wolnych zasobów Ruch załatwiany część ruchu oferowanego obejmująca wywołania całkowicie obsłużone przez system Pod pojęciem wywołanie całkowucie obsłużonego rozumiemy takie, gdzie:- abonent A wysłał do

7 sieci prawidłowe i kompletne żadanie zestawienia połaćzenia - w odpowiedzi na to żądanie została zestawiona kompletna droga połączeniowa przez wszystkie elementy sieci - abonent B otrzymał wywołanie i odbył rozmowę ub odebrał/odesłał dane - połaczenie pomięczy abonentami A i B został prawidłowo zakończone przez dowolną ze stron 16. algorytm próbkowania Próbkowanie jest to operacja przechodzenia z sygnału analogowego na cyfrowy. W wyniku próbkowania otrzymujemy przebieg impulsowy (przez modulację amplitudy impulsu). (układy elektroniczne nadają się do zastosowania systemu binarnego także przesyłania impulsów) Rodzaj dyskretyzacji poziomej każdą wartość impulsu przybliżamy do poziomu. I tylko poziom zapisujemy binarnie. Częstość próbkowania musi być 2 razy większa od maksymalnej częstości próbkowanego sygnału. 17. algorytm kwantowania Kwantowanie - określenie szerokości impulsów realizowane proces ustalania poziomów dyskretyzacji 18. błędy próbkowania próbkowanie jest robione w pewnych stałych odstępach czasu, przez co możliwe jest pominięcie pewnych istotnych wartości występujących w interwale pomiędzy sąsiednimi próbkami (próbka wynik próbkowania). Równie dobrze może chodzi o to, iż po próbkowaniu (dyskretyzacji jako całości) są pewne granice tolerancji. 19. architektura funkcjonalna TMN Podstawowym celem TMN jest opracowanie zorganizowanej struktury, która powinna umożliwić współpracę różnych systemów zarządzania OS (Operating System) i urządzeń telekomunikacyjnych na podstawie standardowych protokołów i interfejsów. Włączony w strukturę sieci telekomunikacyjnej system zarządzania siecią TMN powinien zapewnić: wymianę informacji dotyczących zarządzania pomiędzy siecią telekomunikacyjną a systemem przesyłanie informacji zarządzania pomiędzy poszczególnymi modułami systemu TMN, transfer formatu ujednoliconej postaci informacji zarządzania przesyłanej wewnątrz systemu przetwarzanie informacji dotyczącej zarządzania (odpowiednie reakcje na otrzymane informacje, analiza otrzymanych danych), dostarczenie informacji zarządzania do jej użytkownika, konwersję informacji zarządzania do postaci użytecznej i zrozumiałej dla użytkownika, ochronę i bezpieczeństwo dostępu do informacji zarządzania. Wykorzystanie TMN do zarządzania systemami pozwala na:. - Wprowadzenie nowych możliwości objętych normami architektury sieci inteligentnej zdefiniowanej przez CCITT, definicji standardowych usług, interfejsu pomiędzy centralami w systemie, urządzeniami przetwarzającymi oraz platform do obliczeń komputerowych - umożliwia tworzenie rozbudowanych sieci rozbudowanych Użyciem sprzętu i oprogramowania różnych firm. 20. system cyfrowy i analogowy Tory transmisyjne wraz z dodatkowym wyposażeniem pełnią funkcje łączy telefonicznych. Transmisja naturalna w torze przewodowym na większe odległości wymaga co najmniej skompensowania nadmiernej tłumienności toru poprzez zastosowanie wzmacniaczy. Konieczność wielokrotnego wykorzystania torów transmisyjnych wymaga tworzenia systemów wielokrotnych (systemy utworzone z wielu kanałów w torze). Struktura takich systemów poważnie wpływa na możliwości wykorzystania sieci telefonicznej do transmisji danych i w szczególności do tworzenia na jej bazie sieci teleinformatycznej.

8 Powszechnie są stosowane dwa systemy transmisji sygnału telefonicznego. 1. systemy analogowe - transmisja sygnału ciągłego w paśmie naturalnym lub w paśmie przesuniętym drogą modulacji, 2. systemy cyfrowe - transmisja informacji o skwantowanych wartościach kolejnych próbek sygnału. SYSTEMY ANALOGOWE Sygnały analogowe przenoszą informację ze źródła do odbioru zarówno w paśmie naturalnym jak i modulowanym. Drogą modulacji sygnały o ograniczonym widmie można przesyłać w dowolne położenie. Przesyłanie sygnałów analogowych dotyczy głównie systemów telekomunikacyjnych, które w rzeczywisty lub pozorny sposób zapewniają bezpośrednie połączenia między abonentami. Zapewniają one natychmiastową wymianę informacji oraz dają możliwość prowadzenia dialogu. Modulacja sygnałów analogowych pozwala na utworzenie systemów zwielokrotnienia częstotliwościowego. Krotności systemów, zgodnie z normami CCITT ( Comité Consultatif International Télégraphique et Téléphonique ) mogą wynosić odpowiednio: 12, 24, 60, 120, 960, 2700, itd. do Struktura systemu utworzona jest na bazie jednostki podstawowej, jako 12 kanałowa grupa pierwotna. Grupa pierwotna przyjmuje rozstaw kanałów co 4 khz, zajmuje więc pasmo 4x12 =48 khz. Występuje w dwóch wariantach A - pasmo khz B pasmo khz. 7.2.SYSTEMY CYFROWE Sygnały ciągłe we współrzędnych uogólnionych są opisywane funkcjami ciągłymi. Przejście od reprezentacji ciągłej (analogowej) do cyfrowej jest wynikiem dyskretyzacji sygnału. Dyskretyzacja sygnałów ciągłych zwiększa możliwości procesów transmisji, przechowywania i przetwarzania. Umożliwia również stosowanie tych samych urządzeń (kanały, elementy przetwarzania) do dużej liczby różnych sygnałów. Pod pojęciem dyskretyzacji kryje się proces uzyskiwania z sygnału x(t) ciągu jego przybliżonych wartości chwilowych x * (t n ). Proces uzyskiwania dyskretnego w czasie ciągu rzeczywistych wartości chwilowych sygnału nazywa się próbkowaniem, a elementy otrzymane w wyniku tego procesu próbkami. Proces przyporządkowania wartościom rzeczywistym sygnału wartości przybliżonych, takich, że (x(t) x * (t)) q/2 nazywa się kwantowaniem, a q skok kwantowania. Na podstawie reprezentacji dyskretnej można w drodze interpolacji uzyskać obraz sygnału y(t). Odrębnym zagadnieniem w tym procesie jest więc problem dokładności odtwarzania sygnału. Błąd, z jakim obraz ten przybliża sygnał pierwotny x(t) jest zależny od: parametrów dyskretyzacji odstępu próbkowania i skoku kwantowania, rodzaju interpolacji. 21. architektura sieci teleinformatycznej 24. procesy przekazywania informacji Proces przekazywania informacji obejmuje 3 etapy 1.PRZETWARZANIE proces przystosowania informacji do warunków przesyłania a więc zmiany informacji na sygnał określonego zjawiska fizycznego i odpowiednią obróbkę informacji (modulacja przetwarzanie analogowo cyfrowe, kodowanie) oraz wydobywanie informacji po transmisji. 2.PRZESYŁANIE teletransmisja od punktu do punktu sieci telekomunikacyjnej. W zależności od MEDIUM PRZESYŁOWEGO i rodzaju kanału stosuje się transmisję przewodową informacji

9 przetwarzanej odpowiednio na sygnał elektryczny, elektromagnetyczny lub optyczny 3,KOMUTACJĘ I TELEKOMUTACJĘ zajmującą się zestawieniem i rozłączeniem elementów drogi przesyłowej informacji. Obejmuje również projektowanie wytwarzanie instalację i eksploatację urządzeń telekomunikacyjnych oraz zagadnienia ruchu w sieciach telekomunikacyjnych. 25. metody impulsowej modulacji MODULACJA IMPULSOWA: PAM - impulsowa modulacja amplitudowa: φ, τ, f, const, Am[Si(t)]; PTM - impulsowa modulacja czasowa: φ, f, Am, const, T[Si(t)]; PDM - impulsowa modulacja czasu trwania impulsu: φ, f, Am, const, τ[si(t)]; PFM - impulsowa modulacja częstotliwościowa: φ, τ, Am, const, f[si(t)]; PPM - impulsowa modulacja fazowa: Am, τ, f, const, φ[si(t)]; φ faza, τ czas trwania impulsu, f częstotliwość, Am amplituda, T okres fali, 26. łącznie Sieć dróg rozmównych SDR obejmuje te część wyposażenia łącznicy, w której znajdują się drogi rozmówne, (obwody elektryczne, przez które w czasie trwania połączenia przepływają prądy tz rozmówne). Ogólną strukturę łącznic przedstawia rysunek poniżej. Łącza I S Łącza I Sieć urządzeń pośredniczących SUP S Sieć urządzeń sterujących SUS Rys.3. Ogólna struktura łącznic I - informacja, S - sterowanie. 27. blokowanie sygnałów ruch blokowany?: część ruchu nadmiarowego, obejmująca wywołania nie obsłużone przez kolejne zasoby systemu telekomunikacyjnego, lecz jeszcze ostatecznie nie utracona. System kontynuuje próby obsłużenia ruchu blokowanego w ściśle w określonym czasie lub do chwili stwierdzenia braku zasobów. na chłopski rozum: system odrzuca żądania (sygnały) nie spełniające wymogów ustalonych przez projektantów sieci, ale to raczej luźna myśl 28. sposoby zapobiegania zakłóceń stosowanie mediów przewodzących zjawiska fizyczne, które jest trudniej zakłócić (np. fala elektromagnetyczna w widmie światła widzialnego w światłowodzie) zamiast kabli symetrycznych, które same na siebie oddziaływują. Tak na poważnie to stosować modulację, dzięki czemu straty oraz zakłócenia przejdą na tę część sygnału, która została 'dodana' podczas modulacji.

10 29. łączenie z internetem, zasady Dany komputer musi być podłączony do pewnej sieci lokalnej, wysyłając do niej żądanie połączenia się z obiektem znajdującym się w sieci powoduje przekazanie tego żądania pomiędzy różnymi sieciami połączonymi ze sobą. Miejsca/węzły w których łączą się ze sobą odrębne sieci nazywają się bramkami. 30. schemat łącznicy patrz zadanie technologia TMN w fazie operacyjnej Faza operacyjna to szkielet funkcjonowania zabezpieczeń w systemie. Są to etapy: wykrycia zdarzenia, przetwarzanie danych związanych z bezpieczeństwem, ocena zdarzeń. 32. Rodzaje torów transmisyjnych Kanały transmisyjne (tory) służą do przesyłania sygnałów, które są nośnikami informacji, zarówno w telekomunikacji jak i w szeroko pojętej transmisji danych. Drogi transmisyjne mogą być realizowane w postaci torów: przewodowych - tory te są miedziane i mogą być: symetryczne złożone z dwóch jednakowych przewodów oddzielonych dialektrykiem i przebiegających praktycznie równolegle obok siebie. Podstawową wadą torów symetrycznych jest przenikanie energii przenoszonych sygnałów z toru do toru ze względu na sprzężenia elektryczne, magnetyczne i upłynnościowe. współosiowe złożone z izolowanych kabli współosiowych, zastosowanie współosiowych kabli eliminuje efekty sprzężeń ponieważ pole elektromagnetyczne transmitowanego sygnału jest zamknięte wewnątrz cylindra toru. Charakterystyki torów współosiowych pozwalają na ich współpracę z magistralami. radiowych - tory takie tworzone są z łańcucha torów radiowych realizowanych z par mikrofalowych, nadajników i odbiorników z antenami kierunkowymi, współpracującymi ze sobą na odległości horyzontalne (kilkadziesiąt kilometrów). satelitarnych - tory takie są tworzone na bazie radiowych torów satelitarnych i mają podstawowe znaczenie w połączeniach międzykontynentalnych. Podstawowymi cechami torów satelitarnych są: duży czas propagacji sygnału (opóźność) dla połączeń z satelitą, i wynosi on dla satelity orbitalnego 100ms, dla stacjonarnego 260ms. Utrudnia to działanie systemów zabezpieczania przed błędami oraz możliwość stosowania procedur naprzemiennej wymiany danych i sterowania w sieciach. charakter zakłóceń w kanale satelitarnym. Jest on zbliżony do szumu białego. falowodowych - tworzone są na bazie torów falowodowych stosowane w ograniczonej skali w paśmie GHz, światłowodowych - transmisja w torach światłowodowych odbywa się za pomocą fal świetlnych z zakresu bliskiej podczerwieni. Z tego względu wymagane są inne urządzenia przetwarzające sygnały informacyjne niż to miało miejsce w torach miedzianych. W chwili obecnej światłowody wypierają przewody miedziane we wszystkich zastosowaniach telekomunikacyjnych a szczególnie w teleinformatyce.