USTAWA z dnia.2006 r. o organizacji hodowli i rozrodzie zwierząt gospodarskich 1)

Transkrypt

1 USTAWA z dnia.2006 r. o organizacji hodowli i rozrodzie zwierząt gospodarskich 1) PROJEKT Rozdział 1 Przepisy ogólne Art. 1. Ustawa reguluje sprawy z zakresu hodowli oraz zachowania zasobów genetycznych, oceny wartości uŝytkowej i hodowlanej, prowadzenia ksiąg hodowlanych i rejestrów, a takŝe nadzoru nad hodowlą i rozrodem zwierząt gospodarskich. Art UŜyte w ustawie określenia oznaczają: 1) dokumentacja hodowlana - zbiór dokumentów zawierających informacje o zwierzęciu gospodarskim, jego przodkach i potomstwie, stadzie lub rodzie, w szczególności zawierający dane o wartości hodowlanej i uŝytkowej; 2) drób - ptaki gatunków: kura (Gallus domesticus), kaczka (Anas platyrchynchos, Cairina moschata), gęś (Anser anser, Anser Cygnoides), indyk (Meleagris gallopavo), przepiórka (Coturnix coturnix japonica), perlica (Numida meleagris) oraz utrzymywany w warunkach fermowych struś (Struthio camelus); 3) handel swobodny obrót pomiędzy państwami członkowskimi Unii Europejskiej zwierzętami hodowlanymi, materiałem biologicznym i jajami wylęgowymi, pochodzącymi z państw członkowskich Unii Europejskiej oraz zwierzętami hodowlanymi, materiałem biologicznym i jajami wylęgowymi, pochodzącymi z państw niebędących członkami Unii Europejskiej, które znajdują się w obrocie w państwach członkowskich Unii Europejskiej; 4) hodowca - osobę fizyczną, prawną lub jednostkę organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, prowadzącą hodowlę zwierząt wraz z ich dokumentacją hodowlaną; 5) hodowla zwierząt - zespół zabiegów zmierzających do poprawienia załoŝeń dziedzicznych (genotypu) zwierząt gospodarskich, w których zakres wchodzi ocena wartości uŝytkowej i hodowlanej zwierząt gospodarskich, selekcja i dobór osobników

2 2 do kojarzenia prowadzony w warunkach prawidłowego chowu; 6) kontrola zootechniczna - kontrolę fizyczną lub kontrolę dokumentacji w odniesieniu do bydła, świń, owiec, kóz i koniowatych, zmierzającą bezpośrednio lub pośrednio do poprawienia jakości hodowli; 7) księga hodowlana - ksiąŝkę, kartotekę lub informatyczny nośnik danych, prowadzone przez uznany lub upowaŝniony związek hodowców lub inny podmiot, w którym są wpisywane, a w przypadku koniowatych równieŝ są rejestrowane zwierzęta hodowlane wraz z informacją o ich hodowcach, właścicielach, pochodzeniu oraz wynikach oceny wartości uŝytkowej lub hodowlanej; 8) krzyŝowanie - kojarzenie zwierząt gospodarskich genetycznie odmiennych, róŝnych ras, odmian lub linii; 9) materiał biologiczny - nasienie reproduktorów, komórki jajowe i zarodki przeznaczone do wykorzystania w rozmnaŝaniu zwierząt gospodarskich; 10) mieszaniec - wpisane do rejestru zwierzę gospodarskie będące produktem planowego krzyŝowania zwierząt gospodarskich: a) róŝnych ras lub linii, b) będących produktem krzyŝowania, c) czystorasowych i zwierząt gospodarskich będących produktem krzyŝowania; 11) prawodawstwo zootechniczne przepisy Unii Europejskiej oraz państw członkowskich Unii Europejskiej dotyczące hodowli zwierząt i rozrodu zwierząt gospodarskich; 12) program hodowlany - program określający cele i metody prowadzenia hodowli zwierząt; 13) rasa - populację zwierząt gospodarskich w obrębie gatunku o wspólnym pochodzeniu, charakteryzujących się przekazywaniem na potomstwo określonego zespołu cech; 14) rasa zagroŝona populację zwierząt gospodarskich danej rasy, której niska liczebność lub spadkowa tendencja liczebności stwarza zagroŝenie jej wyginięcia; 15) rejestr - ksiąŝkę, kartotekę lub informatyczny nośnik danych, prowadzone przez uznany lub upowaŝniony związek hodowców lub inny podmiot, w którym są wpisywane zwierzęta gospodarskie wraz z informacją o ich hodowcach,

3 3 właścicielach, pochodzeniu oraz wynikach oceny wartości uŝytkowej lub hodowlanej; 16) reproduktor - przydatnego do rozrodu samca, dla którego jest prowadzona dokumentacja hodowlana; 17) rozród - kontrolowane rozmnaŝanie zwierząt gospodarskich; 18) ród lub linia hodowlana - populację zwierząt gospodarskich, uzyskaną w drodze hodowli w obrębie rasy, selekcjonowaną w określonym kierunku; 19) stado hodowlanych zwierząt futerkowych - grupę zwierząt futerkowych tego samego gatunku, utrzymywaną wspólnie dla pozyskania potomstwa; 20) wartość hodowlana - uwarunkowaną genetycznie zdolność zwierzęcia gospodarskiego do przekazywania określonej cechy lub cech na potomstwo; 21) wartość uŝytkowa - wymierną cechę lub zespół cech zwierzęcia gospodarskiego o znaczeniu gospodarczym; 22) zawody konne - kaŝde konne współzawodnictwo, łącznie z róŝnymi formami wyścigów konnych, dyscyplinami sportu konnego, wystawami i pokazami; 23) zasoby genetyczne wszystkie populacje (gatunki, rasy, odmiany, rody lub linie hodowlane) zwierząt gospodarskich oraz materiał biologiczny od nich pochodzący, które ze względów uŝytkowych, naukowych czy kulturowych mają lub mogą mieć znaczenie dla człowieka; 24) zwierzęta futerkowe - lisa pospolitego, lisa polarnego, norkę, tchórza, jenota, nutrię, szynszyla i królika - utrzymywanych w celu produkcji surowca dla przemysłu futrzarskiego, mięsnego i włókienniczego; 25) zwierzęta gospodarskie: a) koniowate - zwierzęta gatunków: koń lub osioł, b) bydło - zwierzęta gatunków: bydło domowe oraz bawoły (Bubalus bubalus), c) jeleniowate - zwierzęta gatunków: jeleń lub daniel utrzymywane w warunkach fermowych, w celu pozyskania mięsa i skór, d) drób, e) świnie, f) owce, g) kozy, h) pszczoła miodna (Apis mellifera),

4 4 i) zwierzęta futerkowe; 26) zwierzę hodowlane zwierzę gospodarskie, które spełnia jeden z następujących warunków: a) zostało wpisane, zarejestrowane lub kwalifikuje się do wpisu lub rejestracji w księdze hodowlanej lub rejestrze, b) jego rodzice i dziadkowie zostali wpisani lub zarejestrowani w księdze hodowlanej lub rejestrze tej samej rasy lub ras lub linii hodowlanej, c) ich wykorzystanie jest przewidziane w programie hodowlanym prowadzonym dla danej księgi hodowlanej lub rejestru; 27) zwierzę hodowlane czystorasowe zwierzę gospodarskie pochodzące co najmniej od dwóch pokoleń przodków wpisanych do księgi hodowlanej danej rasy lub linii, które spełnia wymagania wpisu do księgi hodowlanej, a w przypadku koniowatych zwierzę pochodzące co najmniej od dwóch pokoleń przodków wpisanych do księgi hodowlanej danej rasy lub ras biorących udział w doskonaleniu tej rasy, które spełnia wymagania wpisu do księgi hodowlanej. 2. Minister właściwy do spraw rolnictwa moŝe, w drodze rozporządzenia, uznać zwierzęta inne niŝ wymienione w ust. 1 pkt 25, za zwierzęta gospodarskie, o ile są przeznaczone do hodowli, mając na względzie ich gospodarcze znaczenie oraz kierunek rozwoju hodowli zwierząt. Art. 3. JeŜeli przepisy Unii Europejskiej z zakresu prawodawstwa zootechnicznego nakładają obowiązek podjęcia określonych czynności lub wykonania określonych obowiązków przez państwo członkowskie Unii Europejskiej, właściwą władzę albo właściwy organ, albo określają uprawnienia państwa członkowskiego Unii Europejskiej, właściwej władzy albo właściwego organu, to te czynności, obowiązki i uprawnienia wykonuje minister właściwy do spraw rolnictwa. Art Krajowe Centrum Hodowli Zwierząt wykonuje następujące zadania z zakresu hodowli i rozrodu zwierząt gospodarskich: 1) kontrola w zakresie prowadzenia oceny wartości uŝytkowej, hodowli i rozrodu zwierząt gospodarskich;

5 5 2) kontrola zootechniczna w handlu; 3) prowadzenie laboratorium badania grup i białek krwi; 4) prowadzenie laboratorium referencyjnego poddającego badaniom mleko w ramach oceny wartości uŝytkowej bydła, owiec i kóz; 5) kontrolowanie sposobu wykorzystania środków pochodzących z dotacji budŝetowych przyznanych podmiotom, które realizują zadania w zakresie postępu biologicznego w produkcji zwierzęcej; 6) współpraca z organizacjami międzynarodowymi działającymi w dziedzinie hodowli, oceny i rozrodu zwierząt gospodarskich. 2. Do zadań laboratorium referencyjnego, o którym mowa w ust. 1 pkt 4, naleŝy: 1) przygotowywanie materiałów odniesienia; 2) organizowanie badań porównawczych w celu ujednolicania standardów i metod analitycznych; 3) prowadzenie szkoleń pracowników laboratoriów, o których mowa w art. 6 ust. 7; 4) prowadzenie badań laboratoryjnych mających na celu potwierdzenie wyników badań przeprowadzonych przez inne laboratoria, w szczególności, jeŝeli zachodzi wątpliwość co do jakości otrzymywanych wyników. 3. Minister właściwy do spraw rolnictwa, w drodze rozporządzenia, określi organizację, obszar działania i formę gospodarki finansowej Krajowego Centrum Hodowli Zwierząt, mając na względzie zapewnienie prawidłowej i skutecznej realizacji zadań, o których mowa w ust. 1. Rozdział 2 Ocena wartości uŝytkowej i hodowlanej zwierząt Art. 5. Ocenę wartości uŝytkowej lub hodowlanej zwierząt oraz następujące zadania związane z prowadzeniem tej oceny: 1) publikowanie wyników oceny wartości uŝytkowej lub hodowlanej zwierząt gospodarskich, 2) prowadzenie systemu teleinformatycznego na potrzeby oceny wartości uŝytkowej lub hodowlanej zwierząt gospodarskich,

6 6 3) prowadzenie specjalistycznych szkoleń zawodowych dla osób prowadzących ocenę wartości uŝytkowej lub sztuczne unasienianie oraz wydawanie zaświadczeń w tym zakresie, 4) prowadzenie laboratorium badającego mleko - moŝe wykonywać wyłącznie związek hodowców lub inny podmiot, upowaŝniony przez ministra właściwego do spraw rolnictwa. Art Ocena wartości uŝytkowej zwierząt gospodarskich jest prowadzona: 1) na wniosek albo za zgodą właściciela lub posiadacza zwierząt gospodarskich poddawanych ocenie wartości uŝytkowej; 2) w zakresie i według metodyki, którą określa związek hodowców lub inny podmiot, upowaŝniony do jej prowadzenia. 2. W przypadku oceny wartości uŝytkowej bydła, świń czystorasowych i mieszańców, owiec i kóz, zakres i metodykę prowadzenia tej oceny określa się uwzględniając obowiązujące w tym zakresie przepisy Unii Europejskiej. 3. Wyniki oceny wartości uŝytkowej są udostępniane zainteresowanemu właścicielowi lub posiadaczowi zwierząt gospodarskich. 4. Związek hodowców lub inny podmiot, upowaŝniony do prowadzenia oceny wartości uŝytkowej, informuje zainteresowanych właścicieli lub posiadaczy zwierząt gospodarskich poddawanych ocenie o zakresie i metodyce stosowanej przez ten podmiot do prowadzenia oceny wartości uŝytkowej oraz o zmianach wprowadzanych w zakresie i metodyce jej prowadzenia. 5. Za prowadzenie oceny wartości uŝytkowej zwierząt gospodarskich, związek hodowców lub inny podmiot, upowaŝniony do jej prowadzenia, moŝe pobierać wynagrodzenie w wysokości ustalonej w umowie o prowadzenie tej oceny. 6. Wynagrodzenie za prowadzenie oceny wartości uŝytkowej powinno być jednakowe w odniesieniu do zwierząt gospodarskich urodzonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i pochodzących z innych państw członkowskich Unii Europejskiej. 7. W przypadku oceny wartości uŝytkowej bydła, owiec i kóz mleko poddaje się badaniu w laboratoriach, które:

7 7 1) uczestniczą w międzylaboratoryjnych badaniach porównawczych prowadzonych przez laboratorium referencyjne, o którym mowa w art. 4 ust. 1 pkt 4; 2) stosują do sprawdzania metod badawczych materiały odniesienia przygotowywane przez laboratorium referencyjne, o którym mowa w art. 4 ust. 1 pkt 4; 3) wdroŝyły system kontroli jakości. Art Ocenę wartości hodowlanej prowadzi się w celu oszacowania zdolności zwierzęcia gospodarskiego do przekazywania określonej cechy lub zespołu cech na potomstwo. 2. Ocena wartości hodowlanej moŝe być dokonywana, w zaleŝności od specyfiki gatunku, rasy, odmian, rodu, linii, stada lub typu uŝytkowego na podstawie wyników oceny wartości uŝytkowej, oceny typu i budowy, rodowodu lub oceny innych cech. 3. Związek hodowców lub inny podmiot, upowaŝniony do prowadzenia oceny wartości hodowlanej określa zakres i metodykę prowadzenia tej oceny. 4. W przypadku oceny wartości hodowlanej bydła, świń czystorasowych i mieszańców, owiec i kóz, zakres i metodykę prowadzenia tej oceny określa się uwzględniając obowiązujące w tym zakresie przepisy Unii Europejskiej. 5. Związek hodowców lub inny podmiot, upowaŝniony do prowadzenia oceny wartości hodowlanej informuje zainteresowanych właścicieli lub posiadaczy zwierząt gospodarskich o zakresie i metodyce stosowanej przez ten podmiot do prowadzenia oceny wartości hodowlanej oraz o zmianach wprowadzanych w zakresie i metodyce jej prowadzenia. Art. 8. Dokumentację hodowlaną prowadzi hodowca lub prowadzący ocenę wartości uŝytkowej lub hodowlanej zwierząt gospodarskich. Art Zwierzęta gospodarskie poddawane ocenie wartości uŝytkowej lub hodowlanej, powinny być oznakowane w sposób umoŝliwiający ich identyfikację. 2. Przepis ust. 1 nie dotyczy koni, stad rodzicielskich i towarowych drobiu oraz zwierząt futerkowych. 3. Do identyfikacji zwierząt gospodarskich z gatunku bydła, owiec, kóz i koniowatych

8 8 poddawanych ocenie wartości uŝytkowej lub hodowlanej, wykorzystuje się oznakowanie, a w przypadku koniowatych opis zawarty w paszporcie, określone w przepisach o systemie identyfikacji i rejestracji zwierząt. 4. Sposób oznakowania i identyfikacji do celów hodowlanych zwierząt gatunków nie objętych przepisami, o których mowa w ust. 3, oraz świń, określa związek hodowców lub inny podmiot, upowaŝniony do prowadzenia wartości uŝytkowej zwierząt. 5. Zwierzęta gospodarskie z gatunków nie objętych przepisami, o których mowa w ust. 3, oraz świnie, powinny być, do celów hodowlanych, trwale, indywidualnie oznakowane za pomocą kolczyków, identyfikatorów elektronicznych, znaczków identyfikacyjnych lub za pomocą tatuowania. Art Minister właściwy do spraw rolnictwa moŝe upowaŝnić, w drodze rozporządzenia, związek hodowców lub inny podmiot prowadzący księgę hodowlaną, zwaną dalej księgą, na jego wniosek, do prowadzenia wszystkich lub niektórych zadań wymienionych w art. 5, mając na uwadze zapewnienie przez ten związek lub podmiot moŝliwości prawidłowego realizowania powierzonych mu zadań oraz wiarygodność prowadzonej przez niego dokumentacji i uzyskiwanych wyników. 2. Minister właściwy do spraw rolnictwa moŝe upowaŝnić, w drodze rozporządzenia, podmiot inny niŝ określony w ust. 1, na jego wniosek, do: 1) prowadzenia oceny wartości uŝytkowej lub hodowlanej zwierząt gospodarskich oraz do publikowania wyników tej oceny, 2) prowadzenia systemu teleinformatycznego na potrzeby tej oceny w zakresie dotyczącym poszczególnych gatunków zwierząt gospodarskich - mając na uwadze zapewnienie przez ten podmiot moŝliwości prawidłowego realizowania powierzonych mu zadań oraz wiarygodności uzyskiwanych przez niego wyników. 3. Do wniosku, o którym mowa w ust. 1 i 2, dołącza się dokument określający: 1) zakres i metodykę prowadzenia oceny wartości uŝytkowej lub hodowlanej zwierząt gospodarskich; 2) sposób oznakowania i identyfikacji do celów hodowlanych zwierząt gospodarskich gatunków nie objętych przepisami o systemie identyfikacji i rejestracji zwierząt, lub świń.

9 9 4. Związek hodowców lub inny podmiot, upowaŝniony do prowadzenia oceny wartości uŝytkowej lub hodowlanej zwierząt gospodarskich, informuje w formie pisemnej ministra właściwego do spraw rolnictwa o zamiarze dokonania zmiany w zakresie lub metodyce prowadzonej oceny wartości uŝytkowej lub hodowlanej, co najmniej na 30 dni przed dniem wprowadzenia tej zmiany. 5. Informacja, o której mowa w ust. 4, zawiera zakres, cel i uzasadnienie wprowadzanej zmiany oraz termin jej wprowadzenia. 6. Minister właściwy do spraw rolnictwa moŝe, w drodze decyzji administracyjnej, upowaŝnić inne podmioty niŝ określone w ust. 1, do prowadzenia specjalistycznych szkoleń zawodowych dla osób prowadzących ocenę wartości uŝytkowej zwierząt gospodarskich lub sztuczne unasienianie oraz do wydawania zaświadczeń w tym zakresie, jeŝeli podmiot przedstawi szczegółowy program szkolenia. 7. Minister właściwy do spraw rolnictwa moŝe, w drodze decyzji administracyjnej, cofnąć upowaŝnienie, o którym mowa w ust. 6, jeŝeli podmiot narusza przepisy dotyczące prowadzenia specjalistycznych szkoleń zawodowych dla osób prowadzących ocenę wartości uŝytkowej zwierząt gospodarskich lub sztuczne unasienianie lub przepisy dotyczące wydawania zaświadczeń w tym zakresie, lub zrezygnuje z dalszego ich prowadzenia. Art Krajowe Centrum Hodowli Zwierząt moŝe, za zgodą ministra właściwego do spraw rolnictwa, uŝyczyć podmiotowi prowadzącemu księgę i upowaŝnionemu do prowadzenia zadań, o których mowa w art. 5, rzecz będącą w zarządzie lub trwałym zarządzie Krajowego Centrum Hodowli Zwierząt, niezbędną do prowadzenia tych zadań. 2. UŜyczenie rzeczy, o której mowa w ust. 1, następuje w drodze umowy, zawartej na okres nie dłuŝszy niŝ czas, na który został ustanowiony odpowiednio zarząd albo trwały zarząd tą rzeczą. 3. Podmiot biorący rzecz do uŝywania, oprócz ponoszenia zwykłych kosztów jej utrzymania, jest obowiązany do ponoszenia wszelkich innych kosztów związanych z korzystaniem z tej rzeczy. 4. Umowa uŝyczenia zawiera w szczególności: 1) oznaczenie rzeczy, a w przypadku nieruchomości:

10 10 a) oznaczenie według księgi wieczystej oraz według ewidencji gruntów i budynków, b) powierzchnię oraz opis nieruchomości; 2) cel, na jaki rzecz zostaje oddana do uŝywania; 3) sposób uŝywania rzeczy; 4) czas, na który rzecz zostaje oddana do uŝywania. 5. JeŜeli rzecz jest oddawana do uŝywania na rzecz kilku podmiotów, umowa uŝyczenia zawiera ponadto zasady wspólnego uŝywania rzeczy. 6. Oprócz przypadków określonych w Kodeksie cywilnym, Krajowe Centrum Hodowli Zwierząt moŝe Ŝądać zwrotu rzeczy uŝyczonej w razie, gdy podmiot biorący ją do uŝywania zaprzestanie prowadzenia zadań, do prowadzenia których został upowaŝniony, albo utraci prawo prowadzenia księgi. Rozdział 3 Księgi i rejestry zwierząt hodowlanych Art Księgi prowadzi się odrębnie dla: 1) ras, linii hodowlanych albo odmian w obrębie rasy oraz płci koni, bydła, świń, owiec i kóz, 2) rodów drobiu w poszczególnych jego gatunkach, 3) poszczególnych gatunków zwierząt futerkowych, 4) linii hodowlanych pszczół - poddawanych ocenie wartości uŝytkowej. 2. Księga dzieli się na część główną i część wstępną. 3. Część główna księgi moŝe być podzielona na rozdziały, do których zwierzęta są wpisywane w zaleŝności od cech uŝytkowych. 4. JeŜeli część główna księgi jest podzielona na rozdziały, to wpisy o zwierzętach czystorasowych przenoszonych z księgi zagranicznej do krajowej księgi danej rasy są wpisywane do odpowiedniego rozdziału w zaleŝności od swoich cech uŝytkowych. 5. Zwierzę, w tym matkę pszczelą, stado zwierząt futerkowych oraz ród drobiu wpisuje się tylko do jednej księgi prowadzonej w kraju. Art Księgi dla bydła, świń, owiec, kóz i koniowatych, z zastrzeŝeniem ust. 2,

11 11 prowadzi się zgodnie z przepisami Unii Europejskiej. 2. Dla buhajów ras zagroŝonych moŝe być prowadzona część wstępna księgi. Art. 14. Koniowate przywoŝone z terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej powinny być zarejestrowane lub wpisane do odpowiedniej księgi lub rejestru, które są prowadzone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pod tym samym imieniem wraz ze znakiem inicjałów państwa urodzenia. Do pierwotnego imienia zwierzęcia moŝe być dodane, przed lub po nim, inne imię, pod warunkiem, Ŝe imię oryginalne przez całe Ŝycie zwierzęcia będzie podawane w nawiasie, a państwo jego urodzenia wskazywane za pomocą inicjałów uznanych przez umowy międzynarodowe. Art Do części głównej księgi prowadzonej dla drobiu, zwierząt futerkowych i pszczół mogą być wpisywane rody drobiu, stada zwierząt futerkowych lub matki pszczele, które: 1) pochodzą co najmniej od dwóch pokoleń przodków tej samej rasy, odmiany w obrębie rasy, stada, rodu lub linii hodowlanej, wpisanych do księgi krajowej lub zagranicznej; 2) mają rodowód odpowiadający warunkom określonym dla danej księgi; 3) zostały zidentyfikowane po urodzeniu według warunków określonych dla księgi. 2. Do części wstępnej księgi, o której mowa w ust. 1, mogą być wpisywane rody drobiu, stada zwierząt futerkowych lub matki pszczele, które: 1) zostały zidentyfikowane według zasad określonych dla księgi; 2) zostały uznane za odpowiadające standardowi hodowlanemu; 3) spełniają minimalne wymagania określone dla danej księgi. 3. Wymagania określone w ust. 2 pkt 2 i 3, mogą być zróŝnicowane w zaleŝności od tego, czy stado zwierząt futerkowych, ród drobiu lub matka pszczela są wpisywane do księgi pomimo tego, Ŝe ich pochodzenie nie jest znane lub są wynikiem krzyŝowania uwzględnionego w programie hodowlanym dla księgi. Art Księgi dla bydła, świń, owiec, kóz i koniowatych są prowadzone przez związek hodowców lub inny podmiot, uznany przez ministra właściwego do spraw rolnictwa.

12 12 2. Minister właściwy do spraw rolnictwa uznaje, w drodze decyzji administracyjnej, związek hodowców lub inny podmiot ubiegający się o otwarcie lub prowadzenie księgi, o której mowa w ust. 1, jeŝeli związek ten lub podmiot spełnia wymagania określone w przepisach Unii Europejskiej. 3. Decyzja, o której mowa w ust. 2, wydawana jest na wniosek związku hodowców lub innego podmiotu, jeŝeli wnioskodawca: 1) przedstawi: a) statut lub umowę, na podstawie których działa, b) odpis z Krajowego Rejestru Sądowego, c) oświadczenie podmiotu upowaŝnionego do prowadzenia oceny wartości uŝytkowej o liczbie zwierząt poddawanych tej ocenie; 2) złoŝy oświadczenie o: a) liczbie zwierząt gospodarskich znajdujących się w posiadaniu członków związku lub innego podmiotu, b) spełnieniu wymagań określonych w przepisach Unii Europejskiej. 4. Związek hodowców lub inny podmiot prowadzący księgę, o której mowa w ust. 1, jest obowiązany składać ministrowi właściwemu do spraw rolnictwa coroczne sprawozdanie ze swojej działalności, w terminie do dnia 31 marca roku następnego, według wzoru opracowanego i udostępnionego przez Krajowe Centrum Hodowli Zwierząt. 5. Minister właściwy do spraw rolnictwa moŝe, w drodze decyzji administracyjnej, cofnąć uznanie, o którym mowa w ust. 2, jeŝeli podmiot prowadzący księgę, nie spełnia wymagań określonych w przepisach Unii Europejskiej, nie składa sprawozdania, o którym mowa w ust. 4, lub składa sprawozdanie niezgodne z wzorem, lub zrezygnuje z prowadzenia księgi. 6. W przypadku, gdy decyzja, o której mowa w ust. 5, stanie się ostateczna, podmiot dotychczas prowadzący księgę przekazuje niezwłocznie dokumentację związaną z jej prowadzeniem Krajowemu Centrum Hodowli Zwierząt. Art Księgi dla drobiu, zwierząt futerkowych i pszczół są prowadzone przez

13 13 związki hodowców lub inne podmioty, po uzyskaniu zgody ministra właściwego do spraw rolnictwa na ich otwarcie lub prowadzenie. 2. Minister właściwy do spraw rolnictwa udziela zgody na otwarcie lub prowadzenie księgi, o której mowa w ust. 1, w drodze decyzji administracyjnej, jeŝeli związek hodowców lub inny podmiot: 1) przedstawi: a) krajowy program hodowlany, b) wzorzec rasy, odmiany, stada zwierząt futerkowych, rodu lub linii hodowlanej oraz standard hodowlany dla części wstępnej księgi, c) sposób identyfikacji zwierząt, d) zakres informacji o zwierzętach wpisywanych do księgi, e) zakres prowadzenia oceny wartości uŝytkowej niezbędny do realizacji programu, f) metody prowadzenia oceny wartości hodowlanej, g) sposób prowadzenia selekcji oraz zasady doboru zwierząt do kojarzeń, h) system kontroli danych o zwierzętach wpisanych do ksiąg, i) regulamin wpisu do księgi, j) minimalne wymagania dotyczące zwierząt wpisywanych do części wstępnej księgi; 2) złoŝy oświadczenie o liczbie zwierząt danej rasy, odmiany, stada zwierząt futerkowych, rodu lub linii hodowlanej, znajdujących się w posiadaniu członków związku hodowców lub innego podmiotu, które będą uczestniczyły w realizacji krajowego programu hodowlanego. 3. Minister właściwy do spraw rolnictwa moŝe, w drodze decyzji administracyjnej cofnąć zgodę, o której mowa w ust. 2, jeŝeli podmiot prowadzący księgę narusza przepisy dotyczące jej prowadzenia. 4. Minister właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia, dodatkowe wymagania wobec związków hodowców lub innych podmiotów ubiegających się o otwarcie lub prowadzenie księgi, o której mowa w ust. 1, w szczególności dotyczące warunków i sposobu prowadzenia ksiąg, wiedzy fachowej i sprawności ich działania w zakresie prowadzenia ksiąg, procedur rejestracyjnych, zwłaszcza w aspekcie zasady równości członków organizacji, mając na względzie zapewnienie prawidłowości prowadzonej hodowli, w tym wysokiej jakości uŝytkowej i hodowlanej.

14 14 Art. 18. Minister właściwy do spraw rolnictwa moŝe odmówić udzielenia zgody na otwarcie lub prowadzenie księgi, o której mowa w art. 17, jeŝeli wydanie takiej zgody zagroziłoby zachowaniu rasy lub realizacji programu hodowlanego dla gatunku, rasy, odmiany, rodu, linii, płci lub stada, dla których prowadzi się księgę. Art Minister właściwy do spraw rolnictwa moŝe, na wniosek związku hodowców lub innego podmiotu prowadzącego księgę, o której mowa w art. 17, wydać w drodze decyzji administracyjnej, zgodę na zakończenie prowadzenia księgi, jeŝeli krajowy program hodowlany dla gatunku, rasy, odmiany, rodu, linii, płci lub stada, dla których prowadzi się księgę, nie moŝe być realizowany. 2. W przypadku, gdy decyzja, o której mowa w ust. 1 oraz w art. 17 ust. 3, stanie się ostateczna, podmiot dotychczas prowadzący tę księgę przekazuje niezwłocznie dokumentację związaną z jej prowadzeniem Krajowemu Centrum Hodowli Zwierząt. Art Rejestr prowadzi się dla zwierząt gospodarskich, stad zwierząt futerkowych, rodów lub linii hodowlanych pochodzących z krzyŝowania. 2. Rejestry świń prowadzi się zgodnie z przepisami Unii Europejskiej. 3. Do rejestru mogą być wpisywane zwierzęta gospodarskie, stada zwierząt futerkowych, rody lub linie hodowlane, które pochodzą po rodzicach spełniających wymagania określone w programie krzyŝowania zwierząt gospodarskich oraz zostały zidentyfikowane po urodzeniu według zasad określonych w systemie identyfikacji zwierząt gospodarskich dla danego rejestru. Art Rejestry świń są prowadzone przez związek hodowców lub inny podmiot uznany przez ministra właściwego do spraw rolnictwa. 2. Minister właściwy do spraw rolnictwa uznaje, w drodze decyzji administracyjnej, związek hodowców lub inny podmiot ubiegający się o otwarcie lub prowadzenie rejestru, o którym mowa w ust. 1, jeŝeli związek ten lub podmiot spełnia wymagania określone w przepisach Unii Europejskiej. 3. Decyzja, o której mowa w ust. 2, jest wydawana na wniosek związku hodowców

15 15 lub innego podmiotu, jeŝeli wnioskodawca: 1) przedstawi: a) statut lub umowę, na podstawie których działa, b) odpis z Krajowego Rejestru Sądowego, c) oświadczenie podmiotu upowaŝnionego do prowadzenia oceny wartości uŝytkowej o liczbie zwierząt poddawanych tej ocenie; 2) złoŝy oświadczenie o: a) liczbie zwierząt uczestniczących w realizacji programu krzyŝowania zwierząt, b) spełnieniu wymagań określonych w przepisach Unii Europejskiej. 4. Związek hodowców lub inny podmiot prowadzący rejestr, o którym mowa w ust. 1, jest obowiązany składać ministrowi właściwemu do spraw rolnictwa coroczne sprawozdanie ze swojej działalności, w terminie do dnia 31 marca roku następnego, według wzoru opracowanego i udostępnionego przez Krajowe Centrum Hodowli Zwierząt. 5. Minister właściwy do spraw rolnictwa moŝe, w drodze decyzji administracyjnej, cofnąć uznanie, o którym mowa w ust. 2, jeŝeli podmiot prowadzący rejestr nie spełnia wymagań określonych w przepisach Unii Europejskiej, nie składa sprawozdania, o którym mowa w ust. 4, lub składa sprawozdanie niezgodne z wzorem, lub zrezygnuje z prowadzenia rejestru. 6. Rejestry zwierząt gospodarskich, innych niŝ świń, są prowadzone przez związki hodowców lub inne podmioty, po uzyskaniu zgody ministra właściwego do spraw rolnictwa na ich otwarcie lub prowadzenie. 7. Minister właściwy do spraw rolnictwa udziela zgody na otwarcie lub prowadzenie rejestrów, o których mowa w ust. 6, w drodze decyzji administracyjnej, jeŝeli związek hodowców lub inny podmiot: 1) złoŝy oświadczenie, Ŝe w realizacji programu hodowlanego prowadzonego na potrzeby rejestru weźmie udział dostatecznie duŝe pogłowie zwierząt; 2) przedstawi: a) cel hodowlany, b) program krzyŝowania zwierząt zawierający komponenty i metody krzyŝowania oraz zasady doboru zwierząt do kojarzeń,

16 16 c) sposób identyfikacji zwierząt, d) system rejestracji danych o pochodzeniu zwierząt, e) zakres informacji o zwierzętach wpisywanych do rejestru, f) zakres prowadzenia oceny wartości uŝytkowej niezbędny do realizacji programu, g) system kontroli danych o zwierzętach wpisanych do rejestru, h) regulamin prowadzenia rejestru; 3) podda zwierzęta ocenie wartości uŝytkowej. 8. Minister właściwy do spraw rolnictwa moŝe, w drodze decyzji administracyjnej, cofnąć zgodę, o której mowa w ust. 7, jeŝeli podmiot prowadzący rejestr narusza przepisy dotyczące jego prowadzenia. 9. Minister właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia, dodatkowe wymagania wobec związków hodowców lub innych podmiotów ubiegających się o otwarcie lub prowadzenie rejestrów, o których mowa w ust. 6, w szczególności dotyczące warunków i sposobu prowadzenia rejestrów, wiedzy fachowej i sprawności ich działania w zakresie prowadzenia rejestrów, procedur rejestracyjnych oraz w przypadku bydła, koni, owiec, kóz, pszczół i stad zwierząt futerkowych liczebności pogłowia zwierząt, mając na względzie zapewnienie prawidłowości prowadzonej hodowli. Art Prowadzący księgę lub rejestr nie moŝe odmówić wpisu do księgi lub rejestru zwierząt gospodarskich, w tym zwierząt przywoŝonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeŝeli spełniają one warunki wpisu. 2. Za wpis zwierząt gospodarskich do ksiąg i rejestrów związek hodowców lub inny podmiot prowadzący księgę lub rejestr moŝe pobierać opłatę w wysokości uwzględniającej koszty wynikające bezpośrednio z prowadzenia ksiąg lub rejestrów; do opłaty przepis art. 6 ust. 6 stosuje się odpowiednio. Art Związek hodowców lub inny podmiot prowadzący księgę lub rejestr jest obowiązany do: 1) informowania o warunkach wymaganych przy wpisie zwierząt gospodarskich do księgi lub rejestru;

17 17 2) wydania na wniosek hodowcy zaświadczenia potwierdzającego dokonanie wpisu zwierząt gospodarskich do księgi lub rejestru. 2. Za wydanie zaświadczenia, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, związek hodowców lub inny podmiot prowadzący księgę lub rejestr moŝe pobierać opłatę w wysokości uwzględniającej koszty wynikające bezpośrednio z wydania zaświadczenia; do opłaty przepis art. 6 ust. 6 stosuje się odpowiednio. Art Zwierzęta hodowlane z gatunków bydła, owiec, kóz i świń, oraz ich nasienie, komórki jajowe i zarodki, a takŝe nasienie, komórki jajowe i zarodki koniowatych, mogą być przedmiotem handlu, jeŝeli są zaopatrzone w świadectwa rodowodowe, o których mowa w przepisach Unii Europejskiej. 2. Świadectwo rodowodowe: 1) przechowuje się przez okres 12 miesięcy; 2) towarzyszy zwierzętom i materiałowi biologicznemu w transporcie. 3. Za wydanie świadectwa rodowodowego podmiot uprawniony do jego wydania moŝe pobierać opłatę; do opłaty przepis art. 6 ust. 6 stosuje się odpowiednio. 4. KaŜda partia nasienia, komórek jajowych i zarodków wprowadzana do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, powinna być zaopatrzona w dokument handlowy, zawierający: 1) dane umoŝliwiające identyfikację dawcy lub dawców materiału biologicznego; 2) termin pobrania lub produkcji; 3) informacje o producencie i odbiorcy materiału biologicznego. 5. Dokument handlowy, o którym mowa w ust. 4, wystawiany jest przez podmioty wprowadzające materiał biologiczny do obrotu, które: 1) uzyskały zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie pozyskiwania, konfekcjonowania, przechowywania i dostarczania lub przechowywania i dostarczania nasienia lub 2) prowadzą działalność w zakresie pozyskiwania, konserwowania, przechowywania i dostarczania lub przechowywania i dostarczania komórek jajowych lub zarodków, zgodnie z przepisami o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych

18 18 zwierząt. Art W rasach zagroŝonych prowadzi się ochronę zasobów genetycznych. 2. Ochrona zasobów genetycznych polega na utrzymywaniu Ŝywych zwierząt gospodarskich lub gromadzeniu i przechowywaniu materiału biologicznego pochodzącego od tych zwierząt. 3. Ochrona zasobów genetycznych jest prowadzona na podstawie programu ochrony zasobów genetycznych, określającego: 1) cel prowadzenia programu; 2) zakres i metody prowadzenia programu; 3) zakres kriokonserwacji materiału biologicznego i sposób jego wykorzystania. 4. Minister właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia, podmiot upowaŝniony do: 1) realizacji lub koordynacji działań w zakresie ochrony zasobów genetycznych w zaleŝności od poszczególnych gatunków zwierząt gospodarskich lub 2) gromadzenia i przechowywania materiału biologicznego podlegającego kriokonserwacji - mając na względzie zapewnienie prawidłowości realizacji działań w zakresie ochrony zasobów genetycznych oraz zapewnienie prawidłowych warunków gromadzenia i przechowywania materiału biologicznego dla poszczególnych gatunków zwierząt gospodarskich. 5. Podmiot, o którym mowa w ust. 4, przy tworzeniu i realizacji programu ochrony zasobów genetycznych poszczególnych gatunków zwierząt gospodarskich współdziała ze związkiem hodowców lub innym podmiotem prowadzącym daną księgę. 6. Podmiot, o którym mowa w ust. 4, informuje właściwego miejscowo powiatowego lekarza weterynarii o liczbie zwierząt gospodarskich poszczególnych gatunków objętych ochroną zasobów genetycznych i miejscu ich utrzymywania. Rozdział 4 Rozród zwierząt Art Reproduktory wpisane do ksiąg lub rejestrów, a w przypadku bydła,

19 19 buhaje, których pochodzenie zostało potwierdzone za pomocą badania grup i białek krwi lub wyniku badania markerów DNA, dopuszcza się do wykorzystania w rozrodzie naturalnym. 2. Dopuszcza się do hodowli: 1) czystorasowe samice hodowlane gatunków bydło i świnie; 2) samice będące mieszańcami świń hodowlanych. 3. Dopuszcza się do wykorzystywania w hodowli zarodki i komórki jajowe pochodzące od: 1) czystorasowych zwierząt hodowlanych gatunków bydło i świnie; 2) mieszańców świń hodowlanych. 4. Dopuszcza się do wykorzystywania w hodowli owce i kozy oraz komórki jajowe i zarodki od nich pochodzące, jeŝeli spełniają wymagania określone w przepisach Unii Europejskiej. 5. Nie ogranicza się uŝycia w sztucznym unasienianiu, z wyjątkiem koniowatych: 1) reproduktorów: a) wpisanych do księgi albo rejestru, b) których pochodzenie zostało potwierdzone za pomocą badania grup i białek krwi lub wyniku badania markerów DNA - w przypadku buhajów, c) ocenionych na podstawie wyniku oceny własnych cech uŝytkowych i ich rozwoju osobniczego i dla których dokonano oceny wartości hodowlanej, a w przypadku świń równieŝ pochodzących z linii hodowlanej, dla której dokonano oceny wartości uŝytkowej i hodowlanej, lub d) ocenionych i dopuszczonych do rozrodu w państwie członkowskim Unii Europejskiej - w przypadku bydła i świń; 2) nasienia pochodzącego od reproduktorów: a) wpisanych do księgi albo rejestru, b) których pochodzenie zostało potwierdzone za pomocą badania grup i białek krwi lub wyniku badania markerów DNA - w przypadku buhajów, c) ocenionych na podstawie wyniku oceny własnych cech uŝytkowych i ich rozwoju osobniczego i dla których dokonano oceny wartości hodowlanej, a w przypadku świń równieŝ pochodzących z linii hodowlanej, dla której dokonano

20 20 oceny wartości uŝytkowej i hodowlanej, lub d) ocenionych i dopuszczonych do rozrodu w państwie członkowskim Unii Europejskiej - w przypadku bydła i świń, lub e) w ilości niezbędnej do przeprowadzenia oceny wartości hodowlanej lub oceny mieszańców w zakresie określonym dla poszczególnych gatunków w programach hodowlanych. 6. Wymagania określone w ust. 5 pkt 1 lit. c i d oraz pkt 2 lit. c-e, nie dotyczą buhajów ras zagroŝonych lub nasienia od nich pochodzącego, których wykorzystanie w sztucznym unasienianiu wynika z realizacji programu hodowlanego dla księgi. 7. Nasienie koniowatych moŝe być uŝywane w rozrodzie, zgodnie z warunkami określonymi w ust. 5, o ile wynika to z krajowego programu hodowlanego danej rasy lub odmiany w obrębie rasy. 8. Ocena wartości hodowlanej bydła, świń czystorasowych i świń mieszańców, o której mowa w ust. 5 pkt 1 lit. c i d oraz pkt 2 lit. c i d, prowadzona jest zgodnie z przepisami Unii Europejskiej. Art JeŜeli wykonywanie przepisów art. 26 ust. 5 pkt 2, w przypadku bydła i świń, budzi wątpliwości, w szczególności co do prawidłowości interpretacji wyników oceny, o której mowa w art. 26 ust. 5 pkt 2 lit. c i d, podmioty mogą zasięgnąć opinii biegłego. 2. Na wniosek podmiotu poparty opinią biegłego, minister właściwy do spraw rolnictwa moŝe wystąpić do Komisji Europejskiej z wnioskiem o podjęcie środków wynikających z procedury określonej w przepisach Unii Europejskiej. Art W przypadku bydła, reproduktor lub jego nasienie pochodzące z państwa niebędącego członkiem Unii Europejskiej jest dopuszczane do wykorzystania w sztucznym unasienianiu, przez ministra właściwego do spraw rolnictwa, w drodze decyzji administracyjnej, wydanej na czas określony. 2. Decyzja, o której mowa w ust. 1, jest wydawana, na wniosek właściciela lub posiadacza reproduktora lub jego nasienia, po uzyskaniu pozytywnej opinii właściwego związku hodowców albo innego podmiotu, prowadzącego księgę lub rejestr. 3. Związek hodowców lub inny podmiot, prowadzący księgę lub rejestr wydaje

21 21 opinię, o której mowa w ust. 2, niezwłocznie ale nie później niŝ w terminie 30 dni od dnia otrzymania wniosku o jej wydanie. Art W rozrodzie pszczół mogą być uŝywane tylko trutnie pochodzące od matek pszczelich wpisanych do ksiąg lub rejestrów dla linii hodowlanych pszczół lub od ich córek. 2. Wojewoda, na wniosek związku hodowców lub innego podmiotu, prowadzącego księgę linii pszczół, moŝe, w drodze rozporządzenia, zakazać na terenie województwa lub jego części utrzymywania pszczół lub dopuścić utrzymywanie pszczół określonej linii. Art Podmiot prowadzący sztuczne unasienianie jest obowiązany do: 1) zaopatrywania się w nasienie wyłącznie od podmiotu posiadającego zezwolenie na pozyskiwanie, konfekcjonowanie, przechowywanie i dostarczanie nasienia lub przechowywanie i dostarczanie nasienia; 2) uŝywania nasienia od reproduktorów dopuszczonych do wykorzystywania w sztucznym unasienianiu i wybranych przez usługobiorcę; 3) wydawania zaświadczenia o wykonaniu usługi; 4) prowadzenia dokumentacji wykonywanych usług; 5) przekazywania do systemu teleinformatycznego, o którym mowa w art. 5 pkt 2, informacji o zabiegach unasieniania wykonanych w stadach bydła ras mlecznych objętych oceną wartości uŝytkowej; 6) przestrzegania wymagań weterynaryjnych określonych w przepisach o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt. 2. Niezwłocznie po wykonaniu zabiegu unasieniania informację, o której mowa w ust. 1 pkt 5, przekazuje się prowadzącemu system teleinformatyczny, w formie elektronicznej, w formacie określonym przez prowadzącego system teleinformatyczny. 3. Przekazywanie informacji, o której mowa w ust. 1 pkt 5, podmiot prowadzący sztuczne unasienianie moŝe zlecać podmiotowi dostarczającemu nasienie, który moŝe dokonać przekazania tych informacji bezpłatnie. 4. Osoby bezpośrednio wykonujące sztuczne unasienianie, z zastrzeŝeniem ust. 6,

22 22 powinny ukończyć szkolenie organizowane przez podmiot upowaŝniony przez ministra właściwego do spraw rolnictwa. 5. Szkolenie, o którym mowa w ust. 4, prowadzone jest na podstawie programu zatwierdzonego przez ministra właściwego do spraw rolnictwa. 6. Zabiegi sztucznego unasieniania mogą równieŝ wykonywać osoby uprawnione do ich wykonywania na terytorium innych państw członkowskich Unii Europejskiej, jeŝeli osoby te posiadają zaświadczenie potwierdzające nabycie tych uprawnień. Art Prowadzenie działalności w zakresie: 1) pozyskiwania, konfekcjonowania, przechowywania i dostarczania nasienia, 2) przechowywania i dostarczania nasienia - wymaga zezwolenia ministra właściwego do spraw rolnictwa. 2. Zezwolenie na prowadzenie działalności, o której mowa w ust. 1, wydaje, w drodze decyzji administracyjnej, minister właściwy do spraw rolnictwa, na wniosek podmiotu, jeŝeli podmiot: 1) wskaŝe miejsce i zasięg terytorialny wykonywania działalności objętej zezwoleniem; 2) w przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, przedstawi ponadto, odrębnie dla kaŝdego gatunku i rasy zwierząt gospodarskich, program oceny i selekcji reproduktorów, pozytywnie zaopiniowany przez związek hodowców lub inny podmiot, prowadzący księgę albo rejestr oraz związek hodowców lub inny podmiot, prowadzący ocenę wartości uŝytkowej lub hodowlanej zwierząt gospodarskich, których dotyczy program. 3. Do wniosku o wydanie zezwolenia, o którym mowa w ust. 1, dołącza się decyzję o spełnianiu wymagań weterynaryjnych, określonych w przepisach o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt dla prowadzenia działalności w zakresie, o którym mowa w ust. 1, wydaną przez powiatowego lekarza weterynarii. 4. Podmiot, który uzyskał zezwolenie na prowadzenie działalności, o której mowa w ust. 1 pkt 1, informuje właściwego miejscowo powiatowego lekarza weterynarii o liczbie zwierząt gospodarskich poszczególnych gatunków przeznaczonych do produkcji nasienia i miejscu ich utrzymywania.

23 23 Art. 32. Zezwolenie na prowadzenie działalności wymienionej w art. 31 ust. 1, moŝe być cofnięte w przypadku, gdy działalność objęta zezwoleniem będzie prowadzona z naruszeniem przepisów dotyczących działalności, na którą zostało wydane zezwolenie. Art. 33. Przepisy art. 26, art. 29 i art. 31 ust. 1 nie dotyczą badań naukowych i prac badawczo-rozwojowych z dziedziny hodowli i rozrodu zwierząt gospodarskich prowadzonych przez jednostki naukowo-badawcze i wyŝsze szkoły rolnicze. Art. 34. Program oceny i selekcji reproduktorów ma na celu zapewnienie postępu hodowlanego lub zachowanie określonych cech i obejmuje w szczególności: 1) zasady wyboru reproduktorów na ojców następnego pokolenia; 2) zasady wyboru samic na matki reproduktorów; 3) sposób i zasady doboru rodziców w celu uzyskania następnego pokolenia reproduktorów; 4) zasady selekcji potomstwa męskiego oraz sposób prowadzenia oceny tego potomstwa; 5) zasady i metody oceny wartości hodowlanej reproduktorów; 6) zakres i cel wykorzystywania przywiezionych rozpłodników i materiału biologicznego. Art. 35. Pisklęta hodowlane drobiu i jaja wylęgowe mogą być wprowadzone do obrotu, jeŝeli pochodzą od rodów wpisanych do ksiąg lub mieszańców wpisanych do rejestrów. Art. 36. Minister właściwy do spraw rolnictwa, w drodze rozporządzenia, określi: 1) warunki zootechniczne, które powinien spełniać materiał biologiczny, 2) wzory zaświadczeń o wykonaniu usługi w zakresie rozrodu zwierząt oraz obieg dokumentacji - mając na względzie ujednolicenie dokumentacji hodowlanej i bezpieczeństwo obrotu materiałem biologicznym.

24 24 Art. 37. Dopuszcza się przywóz bydła, świń, owiec, kóz i koniowatych oraz materiału biologicznego od nich pochodzącego z terytorium państwa niebędącego członkiem Unii Europejskiej jeŝeli: 1) zostały wpisane lub pochodzą od zwierząt gospodarskich wpisanych do ksiąg lub rejestrów prowadzonych przez podmioty spełniające wymagania określone w przepisach Unii Europejskiej; 2) są zaopatrzone w świadectwa rodowodowe, o których mowa w przepisach Unii Europejskiej. Rozdział 5 Kontrola hodowli i rozrodu zwierząt Art. 38. Krajowe Centrum Hodowli Zwierząt jest uprawnione do kontroli innych jednostek prowadzących działalność w zakresie: 1) prowadzenia oceny wartości uŝytkowej lub hodowlanej zwierząt gospodarskich, w tym dokumentacji hodowlanej; 2) publikowania wyników oceny wartości uŝytkowej lub hodowlanej zwierząt gospodarskich; 3) prowadzenia ksiąg; 4) prowadzenia rejestrów; 5) pobierania, konserwowania, przechowywania i dostarczania lub przechowywania i dostarczania komórek jajowych i zarodków; 6) pozyskiwania, konfekcjonowania, przechowywania i dostarczania nasienia lub przechowywania i dostarczania nasienia; 7) wylęgu drobiu; 8) utrzymywania lub zakazu utrzymywania na terenie województwa lub jego części określonych linii hodowlanych pszczół. Art Pracownicy Krajowego Centrum Hodowli Zwierząt upowaŝnieni do wykonywania czynności kontrolnych, przez dyrektora tej jednostki lub osobę przez niego upowaŝnioną, są uprawnieni do:

25 25 1) wstępu na grunty, w tym leśne, i do obiektów, w których są utrzymywane zwierzęta gospodarskie, do zakładów wylęgu drobiu oraz do obiektów, w których jest produkowany i przechowywany materiał biologiczny; 2) oględzin zwierząt, przeprowadzania badań i pobierania próbek krwi oraz próbek materiału biologicznego; 3) kontroli dokumentów hodowlanych i innych niezbędnych dokumentów, w tym równieŝ zgromadzonych w elektronicznej bazie danych; 4) Ŝądania pisemnych i ustnych wyjaśnień. 2. Czynności kontrolnych dokonuje się w obecności kontrolowanego lub osoby przez niego upowaŝnionej, z zachowaniem przepisów sanitarnych i weterynaryjnych. 3. Osoba, o której mowa w ust. 2, powinna umoŝliwić przeprowadzenie kontroli, przedłoŝyć dokumenty hodowlane oraz inne niezbędne dokumenty, a takŝe doprowadzić zwierzęta. 4. Pracownicy Krajowego Centrum Hodowli Zwierząt są obowiązani, podczas wykonywania czynności kontrolnych, posiadać upowaŝnienie dyrektora tej jednostki lub osoby przez niego upowaŝnionej. Art Z przebiegu kontroli osoba kontrolująca sporządza protokół. 2. W przypadku stwierdzenia uchybień dyrektor Krajowego Centrum Hodowli Zwierząt lub osoba przez niego upowaŝniona wyznacza termin ich usunięcia, nie krótszy niŝ 7 dni. 3. W przypadku nieusunięcia uchybień w określonym terminie dyrektor Krajowego Centrum Hodowli Zwierząt lub osoba przez niego upowaŝniona występuje z wnioskiem do ministra właściwego do spraw rolnictwa o: 1) cofnięcie uprawnień, o których mowa w art. 10 ust. 1, 2 i 6, art. 16 ust. 2, art. 17 ust. 1 i art. 21 ust. 2 i ust. 7 oraz art. 25 ust. 4; 2) cofnięcie zezwolenia, o którym mowa w art. 31 ust. 1. Art. 41. Dyrektor Krajowego Centrum Hodowli Zwierząt składa ministrowi właściwemu do spraw rolnictwa coroczne sprawozdanie z kontroli przeprowadzonych w

26 26 roku poprzednim w terminie do dnia 31 stycznia. Rozdział 6 Warunki udziału koniowatych w zawodach Art Zawody konne słuŝą ocenie wartości uŝytkowej koniowatych i są przeprowadzane zgodnie z przepisami Unii Europejskiej. 2. Warunki dotyczące zawodów konnych nie mogą wprowadzać róŝnic pomiędzy koniowatymi, które zostały wpisane do ksiąg lub zostały w nich zarejestrowane i kandydują do wpisu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (koniowate zarejestrowane) a koniowatymi zarejestrowanymi w państwach członkowskich Unii Europejskiej, a w szczególności w odniesieniu do: 1) warunków udziału w zawodach, a zwłaszcza wymagań minimalnych lub maksymalnych; 2) kryteriów sędziowania; 3) nagród pienięŝnych lub zysków, które pochodzą z zawodów. 3. Przepisy ust. 2 nie dotyczą: 1) zawodów przeznaczonych dla koniowatych, wpisanych do ksiąg, których organizacja ma na celu ich selekcję; 2) zawodów regionalnych, których celem jest selekcja koniowatych; 3) imprez historycznych lub tradycyjnych. 4. O organizacji zawodów konnych organizator informuje ministra właściwego do spraw rolnictwa, podając w szczególności informacje o: 1) rodzaju lub typie zawodów konnych; 2) sposobie przeznaczenia nagród pienięŝnych lub zysków z zawodów konnych, w tym o procentowym udziale nagród pienięŝnych lub zysków przeznaczonych na ochronę, rozwój lub doskonalenie hodowli koniowatych; 3) kryteriach podziału nagród pienięŝnych lub zysków z zawodów konnych, w tym o kryteriach podziału nagród pienięŝnych lub zysków przeznaczonych na ochronę, rozwój lub doskonalenie hodowli koniowatych.

27 27 5. Organizator zawodów konnych jest obowiązany do niezwłocznego pisemnego powiadomienia posiadacza o przyczynach niedopuszczenia zwierzęcia do udziału w zawodach. 6. Organizator zawodów konnych moŝe przeznaczyć nie więcej niŝ 20% nagród pienięŝnych lub zysków z zawodów konnych na ochronę, rozwój lub doskonalenie hodowli koniowatych. 7. Organizator zawodów konnych przekazuje ministrowi właściwemu do spraw rolnictwa informacje, o których mowa w ust. 4, w formie pisemnej i elektronicznej, w terminie 14 dni od dnia, w którym odbyły się te zawody. 8. Minister właściwy do spraw rolnictwa przekazuje informacje, o których mowa w ust. 4, Komisji Europejskiej i państwom członkowskim Unii Europejskiej. Rozdział 7 Zasady współpracy z organami centralnymi państw członkowskich Unii Europejskiej i Komisją Europejską w zakresie sprawowania nadzoru nad przestrzeganiem prawodawstwa zootechnicznego Art Minister właściwy do spraw rolnictwa współpracuje z organami centralnymi państw członkowskich Unii Europejskiej odpowiedzialnymi za przestrzeganie stosowania prawodawstwa zootechnicznego lub organami, którym takie kompetencje zostały przekazane (właściwą władzą) oraz Komisją Europejską w zakresie sprawowania nadzoru nad przestrzeganiem prawodawstwa zootechnicznego. 2. Minister właściwy do spraw rolnictwa podejmuje współpracę z urzędu lub na wniosek właściwej władzy lub Komisji Europejskiej. 3. Minister właściwy do spraw rolnictwa przekazuje informacje uzyskane przez Krajowe Centrum Hodowli Zwierząt przy wykonywaniu kontroli zootechnicznej w handlu oraz inne informacje dotyczące przestrzegania prawodawstwa zootechnicznego właściwej władzy lub Komisji Europejskiej. 4. Minister właściwy do spraw rolnictwa moŝe odmówić przekazania informacji, o których mowa w ust. 3, właściwej władzy lub podjęcia innych działań mogących

28 28 stanowić zagroŝenie dla bezpieczeństwa państwa, podając uzasadnienie tej odmowy. 5. Do informacji, o których mowa w ust. 3, stosuje się przepisy o ochronie informacji niejawnych. 6. Informacje dotyczące działań: 1) naruszających lub mogących naruszać prawodawstwo zootechniczne w stopniu zagraŝającym zdrowiu publicznemu lub 2) mających szczególne znaczenie dla Unii Europejskiej lub powodujących konsekwencje dla innych państw członkowskich Unii Europejskiej - minister właściwy do spraw rolnictwa, po porozumieniu z Komisją Europejską i właściwą władzą zainteresowanych państw członkowskich Unii Europejskiej oraz w przypadku braku innych środków zapobiegawczych, podaje do publicznej wiadomości w środkach masowego przekazu. Art. 44. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje działań i informacji objętych współpracą ministra właściwego do spraw rolnictwa z właściwą władzą i Komisją Europejską oraz tryb tej współpracy, mając na względzie zapewnienie: 1) prawidłowego stosowania prawodawstwa zootechnicznego; 2) wykrywania naruszeń tego prawodawstwa i zapobiegania im; 3) przekazywania informacji o zawieranych pomiędzy Rzecząpospolitą Polską a państwami niebędącymi członkami Unii Europejskiej umowach lub porozumieniach w zakresie zootechniki. Rozdział 8 Przepisy karne Art Kto: 1) wykorzystuje w rozrodzie reproduktora niewpisanego do księgi lub rejestru, 2) wykorzystuje w rozrodzie pszczół trutnie pochodzące od matek pszczelich nie wpisanych do ksiąg lub rejestrów dla linii hodowlanych lub ich córek, 3) nie przestrzega zakazu utrzymywania pszczół lub utrzymuje pszczoły linii niedopuszczonych do utrzymywania, 4) dokonuje sztucznego unasieniania: