Myśli ks. Markiewicza (Miłość, Modlitwa, Pokora, Któż jak Bóg, Maryja, Eucharystia, Powściągliwość, Praca, Świętość)

Transkrypt

1 Myśli ks. Markiewicza (Miłość, Modlitwa, Pokora, Któż jak Bóg, Maryja, Eucharystia, Powściągliwość, Praca, Świętość) "MIŁOŚĆ" 1. Miłość Boża nie zasadza się na przyjmowaniu darów Bożych, ale na służeniu Bogu. Nie idziemy na modlitwę dla słodkości; ale aby się Bogu podobać, Jego miłować i Jemu służyć. Pociecha na modlitwie jest tylko małym pokrzepieniem w podróży do wieczności (Kazanie o rozmyślaniu, w: Szkice kazań, bez dat.) 2. Jeżeli zbliżymy się do Boga, który jest doskonałością nieskończoną i nieugaszoną miłością, musimy stać się Mu podobnymi, rozgrzać się i udoskonalić się (PW, Pamięć na obecność Pana Boga, s. 46). 3. Jedynie Bóg zasługuje, aby Go coraz lepiej poznawać, miłować i tylko Jemu służyć. Tylko Jemu powinniśmy ofiarować swoją bezgraniczną miłość (CD, s. 39). 4. Największym skarbem jest miłość Boża, przez którą Bóg sam w nas trwa, a my w Nim... Posiadając w sobie Stworzyciela, będziemy mieli wszystko, cokolwiek On stworzył i wtedy "moja dusza będzie radować się w Panu, będzie się weselić w Jego ratunku" (Ps35,9) (CD, s. 56). 5. Nie łzy i rozrzewnienia są niezawodnym znakiem miłości Bożej. Zgadzanie się z wolą Bożą jest znakiem najpewniejszym, że miłujemy Pana Boga. Niechże więc każdy wejdzie w siebie i zapyta, czy prawdziwie kocha Boga. Ale niech nie wierzy ślepo odpowiedzi serca, bo ona go łatwo może oszukać, ale niech patrzy, czy ją czyny potwierdzają. Niech bada, co mówi język, niech bada swe myśli; niech bada wyobraźnię, czym się zajmuje, niech bada żądze, do czego dążą; niech bada zmysły, czym się karmią. Słowem, niech bada całe swe życie, czy stosuje się ono do nauki Zbawiciela, czy kieruje się nakazami Ewangelii świętej, czy dąży do naśladowania Chrystusa Pana? Tylko odpowiedź twierdząca na te pytania może nas przekonać o miłości Boga (CD, s ). 6. Chciałbym całym sercem zatopić się w Tobie, Boże, abym Ciebie tylko miłował i Tobie bez przerwy składał dziękczynienie (CD, s. 136).

2 7. Usycham, Panie, za Tobą, Ty godzien nieskończonej miłości, boś Ty początkiem i ostatecznym celem moim, moim Uwieńczeniem i Ojcem moim, a ja - Twoim dzieckiem (CD, s. 137). 8. Im więcej zatem Bóg poniżył się dla nas, tym większy dal dowód miłości ku nam. I właśnie ta Jego niezmierna pokora i Jego nieskończona miłość zniewala nas do umiłowania Go. Gdyby wiara nas nie upewniała, któż by uwierzył, że Bóg z miłości ku nam stał się takim robaczkiem, jakim jest człowiek (CD, s. 168). 9. O, Słowo Wcielone, na to stałeś się ciałem, aby nasze serca zapalić żarem Bożej miłości! Odwieczny Ogniu, który zawsze gorejesz, oświeć mnie i wypal! Błagam Cię najpokorniej, abyś raczył udzielić mi wielkiego daru nadprzyrodzonej miłości, albowiem wraz z nią osiągnę wszystkie dobra (CD, s. 172). 10. Uczcie się od Pana Jezusa, Boga wcielonego, iż bogactwa, zaszczyty i rozkosze ziemskie są marnością, rzeczą zaś najważniejszą jest nie mieć żadnego grzechu na sumieniu, posiadać łaskę uświęcającą, Boga miłować z całego serca, z całej duszy i ze wszystkich swoich sił, a każdego bliźniego, jak siebie samego (CD, s. 177). 11. Każdy zaś, kto miłuje, nie miłuje w innym celu, jak tylko po to, aby być wzajemnie miłowany. Człowiecze, kimkolwiek jesteś, skoro poznałeś miłość, jaką pałał Bóg ku tobie, stawszy się człowiekiem, kiedyż i ty zaczniesz Go miłować? (CD, s. 169). 12. Bóg stworzył nas na obraz i podobieństwo Swoje z miłości, aby nas uszczęśliwić na wieki. On jest początkiem oraz końcem naszym. On jest nieskończoną miłością. Jemu zatem należy się od nas wszelka służba, cześć i chwała, teraz, zawsze i na wieki (CD, s. 190). 13. Aby wytrwać w łasce Bożej, uświęcić się i zbawić swoją duszę, potrzeba do pobudek bojaźni Bożej dodać jeszcze pobudki prowadzące do miłości Bożej. Należy zatem, przez rozważanie nieskończonej miłości Jezusa Chrystusa, obudzić w sobie miłość wzajemną ku Niemu, nie tylko w sercu, ale i w czynach połączonych z zewnętrznym i wewnętrznym cierpieniem, czyli naznaczonych krzyżem Chrystusowym (CD, s. 179)

3 14. Tylko ten nie miłuje Jezusa Chrystusa, kto Go nie zna. Poznawszy zaś Zbawiciela należycie, nie można oprzeć się Jego miłości (CD, s. 204). 15. Pan Jezus miłuje nas więcej, aniżeli jakikolwiek syn kocha matkę i niż jakakolwiek matka miłuje syna - do tego stopnia, że chętnie umarłby za każdą duszę zagrożoną potępieniem, gdyby tylko była godna przyjęcia daru odkupienia (CD, s. 202). 16. O mój Jezu, Tyś moją Miłością, Tyś wszystkim dla mnie. Udziel mi łaski wytrwania w dobrem. Jezu, ufam Tobie! (CD, s. 276). 17. Ty mnie miłujesz - niepojęty Boże. Ty chcesz, by Ojciec Niebieski był przeze mnie pochwalony - jaka dobroć niesłychana. Ty pragniesz mojej miłości, mojego serca nędznego: chcesz je objąć i zamknąć w Twoim Sercu. Oddaję się Tobie zupełnie do rozporządzenia: wiem, Komu się powierzyłem (ZŻW, 31 VIII 1872). 18. Dla Jezusa słodki mi wszelki krzyż i cierpienie. Chętnie biorę je na siebie - nie tylko dla radości obiecanych od Niego, ale więcej jeszcze, bo Go kocham z całego serca jako moje Dobro Najwyższe i Jedyne, w którym wszelkie inne dobro jest zawarte (ZŻW, 29 VII 1874). 19. Bóg, najwyższe Dobro, godzien wszelkiej miłości. Nie chcę Go przeto grzechem obrażać, który jest najprzeciwniejszy Jego Świętości i Doskonałości (ZŻW, l IX 1875). 20. Pan Jezus piekł rybę przy ogniu; jaka ojcowska miłość, jak poufale postępuje. Lubi, żeby poufałą miłością Go miłować. W Sercu Jezusa znajdę, jak mam z Nim postępować. On mi da łaskę, by Go naśladować w sposób najdoskonalszy (ZŻW, 26X1877). 21. Często przez Serce Jezusa spoglądać na ludzi, z którymi mam do czynienia - już na medytacji starać się ich pokochać Sercem Jezusa (ZŻW, 3 IX 1867). 22. Patrząc na mękę Zbawiciela, mamy rozpłomieniać serca nasze miłością ku bliźnim, większym pragnieniem, aby jak najwięcej dusz do Boga pociągnąć i zbawić (Rekol. dla ss Karm., Przemyśl 1885 mps. s. 44). 23. W bliźnim mieszka Chrystus - uznaj w każdym Chrystusa (ZŻW, 71X1866).

4 24. Bliźni mój tak drogi u mego Boga, za niego tak strasznie cierpiał, tak się poniżył - a ty, najniegodniejsze ze stworzeń, gardzisz nim, cieszysz się z jego nędzy duchowej (ZŻW,61X1866). 25. Powtarzaj ciągle w sercu: nic jestem - mniej niż nic - szanuj Chrystusa w bliźnim, spocznij w Chrystusie ukrzyżowanym, staraj się pokochać krzyż: Krzyżu, słodyczy moja! (ZŻW, 14IX 1866). 26. Wesołą twarz przyniosę zawsze memu bratu. Odrzucać będę myśli ubliżające bratu, jako myśli nieczyste (ZŻW, 26II1869). 27. Dwa są główne sposoby okazywania miłości ludziom. Pierwszy polega na tym, że staramy się bliźnim dobrze czynić. Drugi zaś, wyższy i heroiczny, przejawia się w tym, iż za osoby ukochane ponosimy różnego rodzaju cierpienia. Bóg wybrał jedną i drugą drogę, aby nam okazać swoją nieskończoną miłość. Uczynił dla nas niezmiernie wiele dobrego i cierpiał dla nas tyle, iż już więcej cierpieć nie było można (CD, s. 200). 28. Miłość jest największą potęgą człowieka, która może wszystko zwyciężyć (CD, s. 212). "MODLITWA" Gorliwie modlić się, z całego serca wszystko odprawiać będę; z najczystszym zamierzeniem, wolny od grzechów powszednich, żywą wiarą widzieć będę Pana Jezusa w Najświętszym Sakramencie; żywo pamiętać będę na obecność Boga (ZŻW, 31 VIII 1872). Modlitwa, którą zanosimy do Boga, zadaje Mu niejako pewien gwałt i zmusza Go do udzielenia nam tego, o co prosimy; ale jest to gwałt bardzo Mu miły, którego On wielce pożąda. Chce bowiem udzielić nam więcej swych darów, niż my ich pragniemy (CD, s. 51). Modlitwa potrzebna jest nam szczególniej po to, abyśmy otrzymali cnotę powściągliwości. Jak mówi Pismo święte, "wiedząc, że nie zdobędę jej inaczej, tylko jeśli Bóg udzieli - udałem się do Pana i błagałem Go" (Mdr8,21) (CD, s.56). Dozwólmy Panu Bogu wejść do naszego wnętrza, a wszystkiemu innemu zamknijmy serca

5 nasze; a jeśli coś kochamy, to miłujmy w Bogu, to jest tak, jak Pan Bóg na to pozwala, i o tyle tylko, o ile Pan Bóg sobie życzy (PW, O skupieniu, s. 39). Rozmyślanie jest owym błogosławionym ogniskiem, w którym rozpala się miłość Boska: "Serce w mym wnętrzu rozgorzało" (Ps39,4). I wreszcie, aby zachować się w łasce Bożej, jest rzeczą niezbędnie konieczną modlić się bez ustanku i prosić o łaski, których nam potrzeba. Kto zaś nie odprawia rozmyślania, ten modli się z trudnością, a nie modląc się, z pewnością się zgubi (CD, s. 251). Przeciwko oziębłości potrzebuję modlitwy - umartwienia - rozważania lub rozmyślania. Dlatego zawsze będę wzywał Imienia Pana, by mi okazywał swą łaskę; zawsze będę nosił w sobie Chrystusa ukrzyżowanego; codziennie będę prowadził rozmyślanie przy pomocy księgi Pisma św. (ZŻW, 29 VIII 1867). Ilekroć udaję się na modlitwę, a myśli natrętne odciągają mnie od Ciebie, Boże, daj mi siły, abym je natychmiast płoszył i pokonał wszystkie złe popędy, które stają mi na przeszkodzie w połączeniu się z Tobą na wieki (CD, s. 137). Jest rzeczą niezbędną, aby nasze prośby były pokorne i połączone z ufnością. To jednak nie wystarcza, aby wytrwać w dobrym aż do końca i tym sposobem zbawić duszę. Wprawdzie modlący się w intencjach szczegółowych otrzymają od Boga odpowiednie łaski, ale jeżeli błagania nie będą wytrwałe, ludzie, którzy proszą, nie uzyskają łaski ostatecznego wytrwania. Ten dar wytrwania jest zbiorem łask, wymagających licznych próśb, ponawianych aż do śmierci (CD, s ). Dopiero, gdy modlitwa na skrzydłach postu i jałmużny wzniesie się przed tron Najwyższego, sprowadzi zmiłowanie Pańskie (CD, s. 68). Każde słowo wypowiadać z największą uwagą, ponieważ rozmawiam z Bogiem. Wszystko niechaj wysławia Pana, ponieważ jest codziennym mym pokarmem (ZŻW, 5 VI 1869). Rozkosz w Jezusie - w rozważaniu, które spokojnie będę prowadził do końca (ZŻW, 19 VIII 1869). Ufności w Panu, gdy biją burze tego świata. Do Serca Najświętszego Jezusa uciekać się będę w każdym smutku i kłopocie. Uniżę się przed Nim i błagać będę o cierpliwość i pomoc. Dopuścił Pan burzy szaleć, aby nauczył mnie w Nim pokładać nadzieję i aby wypróbować i pokazać, że sam ze siebie nic nie mogę, żem wielce niedołężny. Ale aby mieć w Nim nadzieję, pierwej wiarę mieć potrzeba. Wspomóż, Panie, i pomnóż wiarę moją! Ale trzeba z wiarą wołać, modlić się; koniecznie trzeba się modlić, aby wtedy Pan Jezus wysłuchał, i będzie cisza znowu (ZŻW, 03 IX1876).

6 Modlitwa! W słodkim Sercu Jezusa nadzieja i otucha moja. Wielka Jego moc i potęga oraz dobroć nieskończona! On niby śpi, ale zaraz przy mnie, i wie o wszystkim, aby na pierwsze zawołanie być mi ku pomocy (ZŻW, 04IX na marginesie). Niczego nie powinienem się spodziewać po sobie, ponieważ jestem niczym, łaska zaś dokonuje we mnie wszystkiego; za tę łaskę. codziennie w czasie rozmyślania i Mszy świętej muszę się modlić. Jeszcze więcej, zawsze należy wznosić westchnienia do Boga, do Najświętszego Serca Jezusa (ZŻW, 21 X 1876). Ułożenie na modlitwie wobec Pana Jezusa niech będzie swobodne, byle serce moje było czyste, pełne miłości dziecięcej ku Niemu, pokornego poddania się Jemu, uznania nicości mojej grzesznej. Więcej Go kochać, niż bać się (ZŻW, 26X 1876). W każdej medytacji prosić o pokorę i umartwienie, wyszukiwać sposoby ćwiczenia się w tych cnotach wśród dnia; postanawiać je wykonywać z usilną prośbą o pomoc Bożą (ZŻW, 25 VII 1879). Oziębłość - wstręt do modlitwy, do ćwiczeń duchowych, do rachunku sumienia, różańca, czytania, do pracy z czystą intencją - przyczyną upadków. Tylko przez modlitwę, a osobliwie do Serca Jezusowego, mogę gorliwość odzyskać (ZŻW, 11 XII 1881). Ten czuje pociechy duchowe, co się pozbył afektów ziemskich. Przez sakramenty i modlitwę mam się oczyszczać z niepotrzebnych uczuć, skłonności itd. (ZŻW, 16X111881). Prosić Pana, a da łaskę. Ciągle się modlić, czynić akty strzeliste, westchnienia, wołać: "Boże, pospiesz mi na pomoc!" (Ps 71,12) (ZŻW, 31 VIII 1867). Jam głuchy na natchnienia Boże; jam niemy, bo nie chwalę Boga często, idąc za marnościami i nowinkami karmiąc mój umysł. Jezu, lecz mnie... Włóż palce Ducha św. w uszy moje, rozwiąż koniec mego języka: niech Cię chwalę! (por. Łk 1,64) (ZŻW, 31 WI 1869). Wołać wciąż: Boże, pospiesz mi na pomoc - nie odsuwaj Twych rąk ode mnie. Jezus i Maryja! Zawsze w Sercu Jezusa (ZŻW, l IX 1871). Jezu, oświeć mnie, bym widział zawsze prawdę. Będę rozważać wszystko, o ile prawdy, dobroci jest w każdej rzeczy, a to według nauki Ducha świętego (ZŻW, 21 IX 1866). Módlcie się i nigdy się nie zniechęcajcie (por. Łk 18,1). Pragnę! nie dla mnie, ale dla Ciebie, Jezu - wszystko dla Ciebie (ZŻW, 3 X 1866).

7 Będę żyć, jakbym żył w ostatniej chwili życia: tak się będę modlić, tak będę Mszę odprawiać, tak moje obowiązki spełniać, tak z ludźmi postępować. Z Chrystusem jestem przybity do krzyża (ZŻW, 21 X 1875). "POKORA" 1. Idźmy w ślady Chrystusowe. Przede wszystkim uczmy się od Niego, iż Jest cichy i pokornego serca", w sposób niedościgniony. Będąc Panem nieba i ziemi, i najwyższą doskonałością, w całym swoim ziemskim życiu nie wysuwa się naprzód przed ludzi, nie wyróżnia się niczym, nie oddziela się od tłumu i nie przybiera żadnych oznak swojej wielkości. Przeciwnie, zabiega o ostatnie miejsce, ukrywa się i zataja, przyjmując na Siebie skrajne ubóstwo, najmniejsze prace i posługi oraz najbardziej uniżone posłuszeństwo. I tak oddaje swojemu Ojcu Niebieskiemu wszelką cześć i chwałę w sposób najdoskonalszy (CD, s. 198). 2. Pokora jest jedyną drogą do wielkości prawdziwej, jedyną bezpieczną podstawą wszelkiej cnoty chrześcijańskiej, niezawodną miarą wielkości człowieka, pierwszym zadatkiem łask i darów Bożych, głównym i niezawodnym warunkiem skutecznego udziału w wielkiej sprawie odkupienia rodzaju ludzkiego, a zatem pierwszą potęgą w dziedzinie duchowej oraz w sprawach doczesnych. 3. Pokora poskramia naszego ducha, aby zbytnio nie polegał na własnych siłach i nie wynosił się zbytnio ponad siebie, ale przeświadczony o własnej słabości i skłonności do grzechu, wszelkie dobro przypisywał Panu Bogu, a mało sobie ważył siebie samego. Dopiero tak usposobionemu człowiekowi Pan Bóg daje łaski i dokonuje przez niego wielkich rzeczy, a "moc Chrystusowa" objawia się w nim w całym blasku (CD, s..183). 4. Miłością, opartą na pokorze - czyli mocy Chrystusowej - silni, nie tylko sami zmartwychwstaniemy jako jednostki i jako naród, ale jeszcze ruszymy świat z jego posad i sprowadzimy go na nowe tory - głosząc słowami i czynami hasło Chrystusowe: Bóg nas powołał, aby służyć bliźnim, szczególnie ubogim, a nie aby nam służono (CD, s. 188). 5. Pokora prowadzi ludzi do współpracy z myślą i wolą Bożą, do wznoszenia budowy gmachu społecznego. Gdzie brakuje pokory, tam wygasa miłość bliźniego (CD, s. 186), 6. Im głębszy będzie fundament pokory, tym większe potem będzie błogosławieństwo Boże (List do S. Orlemby, 28IX 1901). 7. "Uczcie się ode Mnie, iż jestem cichy i pokornego Serca ". Im więcej poniżycie się na ziemi dla Boga, tym większą chwałę Jemu oddacie, tym większe łaski sobie zjednacie, pozyskacie większy spokój wewnętrzny i większą szczęśliwość w Królestwie Niebieskim, albowiem służyć Bogu, to tyle, co królować (CD, s. 189).

8 8. Ja, biedny grzesznik, postanawiam naśladować Go w zaparciu się mojego ja". Będę się ćwiczył w pokorze serca, tj. pragnąć będę pogardy. W pokorze serca, tj. w chęci chwalenia Boga, a nie w myśl wyniesienia swego - wszystko działać (ZŻW, 25 VII 1874 i 14X 1880). 9. Ja postanawiam na wieki i ślubuję Tobie, Panie mój i Boże -Jezu mój najsłodszy, iż się zawsze uważać będę za narzędzie najlichsze Twoje, które szatani tysiąckroć zdeptali - a jednak zamknięte jest teraz w Boskim Sercu Twoim. Choćbyś mnie zabił, Panie, Tobie ufać będę i Tobie służyć na wieki - za łaską Twoją, bo sam nic nie mogę (ZŻW, 31 VIII 1872). 10. Bez pokory, bez umiłowania upokorzeń, Pana Jezusa nie znajdziesz ani modlitwą, ani postem, ani płaczem, ani czuwaniem (ZŻW, 27 VII 1879). 11. Świecić mam światłem Jezusa, szczególniej cichością i pokornym sercem, wiarą i miłością - cnotami Pana Jezusa, tak, żeby Bóg miał stąd chwałę, a nie ja. Żeby na każdym miejscu po mnie zostały ślady dobrych uczynków i przykładów (ZŻW, 22 VII 1873). 12. Upokarza Pan Jezus, a potem po próbie przywraca nie tylko do dawnego stanu, ale jeszcze do świetniejszego - jeśli kto w pokorze i z poddaniem się woli Bożej próbę przetrwa (ZŻW, 24 VII na marginesie;. 13. Poniżać się wiecznie, ciągle: bom głuchy, niemy, ślepy - tylko łaska Boża trzyma mnie. Niech urosnę w poznaniu siebie i Ciebie, o Boże. Największy zysk - róść w pokorze, Uczcie się ode Mnie, żem cichy i pokornego serca. Upokorzenia i obelgi najlepszą strawą dla mnie. Jezu, daj mi ochotnie znieść je (ZŻW, 31 VII 1869). 14. Służyć Królowi Najwyższemu będę wedle Serca Jego; ciągle się poniżając-, w cichości odprawiając wszystkie sprawy - mężnie; bo to dla Pana najpotężniejszego: całe zdrowie i życie stawiając zań, wszystko Mu winien będąc - w miłości ku bliźnim: miłością się oblokę; po tym poznają, żem uczniem Jego (ZŻW, 31 VIII 1872). 15. Dla pocieszenia Serca Jego, dla osłodzenia tych Ran, które mu zadały grzechy i nieporządne namiętności twoje - przyjmij cierpliwie i kornie wszelkie upokorzenia i pragnij takowych, proś o nie bo pycha i zarozumiałość, i samolubstwo twoje więcej Go bolą, niż Rany same (ZŻW, 6IX 1866). 16. Dla miłości Twojej, Jezu? nic mi nie jest trudne, tylko daj mi łaskę. Szczególnie proszę Cię o łaskę, abym gardził sobą i żebym pragnął, iżby ludzie mną gardzili. Byłeś tylko Ty, Panie, i Matka Twoja Najświętsza o mnie dobrze trzymali (ZŻW, 27 VII 1874). 17. Upokorzenia, które Pan na nas zsyła przez ludzi, są najwłaściwszą karą za nasze grzechy; myśmy bowiem Bogiem pogardzali, grzesząc, słusznie więc, aby Pan Bóg nami pogardzał - choćby przez wszystkich ludzi i szatanów. Upokorzenia te są najkorzystniejsze dla zbawienianaszego, bo przez nie przychodzimy do poznania siebie i pokory (ZŻW, 61X1875). 18. Upokorzenia wszelkie przyjmę jako karę za moje wielkie grzechy, w połączeniu z upokorzeniami Najsłodszego Pana mego. Przed nikim się uskarżać nie będę: w milczeniu zniosę. Dziękować będę osobliwie za każde upokorzenie Panu Bogu; jest to wielka łaska Boża (ZŻW, 6 i 71X1875).

9 19. Upokorzenia są najkorzystniejsze dla zbawienia naszego, bo przez nie przychodzimy do poznania siebie i do pokory. Nikt ze świętych nie był wolny od nich. Wreszcie sam Pan Jezus cały ogrom upokorzeń przeszedł. My Go mamy w tym naśladować (ZŻW, 61X1875). 20. Mam ciągle prosić Pana Boga, abym każdego człowieka uważał za lepszego ode mnie - bom wielki grzesznik; i żebym tym głęboko był przejęty w sercu moim. Jezus pokorny i Maryja: a ja - pyszny (ZŻW, 19 VII 1873). 21. Szatan pyszny na tronie ognistym rozsyła sługi swoje po całym świecie: do wszystkich miast, wsi, domów, osób. Nawet Sanctissimum wzywa do siebie: pragnie być otoczony i każe nauczać, że bogactwa, rozkosze są do używania żeby starać się o sławę, pochwały, czapkowanie, żeby siebie pokochać, swoje ja" na miejscu Bożym postawić. Jezus, pokorny Pan, inaczej naucza: do ubóstwa w duchu, cło pożądania wzgardy, do poniżenia przed sobą samym (ZŻW, l IX 1872). 22. Ja - najniższy ze wszystkich ludzi na świecie. Daj mi, Panie, to czuć z całego serca. Ja nic - tylko łaska Boża robi we mnie. Ja - mniej aniżeli nic. Przeto czemu się sprzeciwia umysł mój, gdy mnie spotyka pogarda. Dla mnie nie ma tu na ziemi pogardy odpowiedniej (ZŻW, 31 VII 1869). 23. Nie chcę być chwalonym od ludzi za jakieś uczynki dobre, które Pan przeze mnie czyni - aby nie być złodziejem chwały, która Bogu się należy, mnie - wzgarda. Mnie się należy lekceważenie od wszystkich. O Jezu, Boże mój, daj mi przejęcie się tym wewnętrzne (ZŻW, 23 VII 1873). 24. Mnie się należy wszelka wzgarda, poniżenie i wszelki krzyż za moje grzechy - i z miłości ku Jezusowi... sercem chcę przyjąć to wszystko, całym sercem najochotniej, jako rzecz słuszną, sprawiedliwą, zbawienną i z chwałą Bożą połączoną. Skarżyć się, narzekać na jakiekolwiek zło byłoby największą niewłaściwością z mojej strony. A ludzi, przez których Pan ześle na mnie przykrości, uważać mam za moich największych dobrodziejów i przemyśliwać będę, jakby im się wywdzięczyć, jakimi dobrodziejstwami lub przysługą, a przynajmniej - modlitwą serdeczną (ZŻW, 31 VIII 1876). 25. Pycha - główna wada moja. Stąd wszystkie inne upadki. Pokorny nie upada. Do pokory zaś droga przez umartwienie, właściwie pokora - sama szczytem umartwienia. Pokora - cel, umartwienie - środek (ZŻW, 31 VIII 1876). 26. Bóg pysznemu nie udzieli łaski, bo by jej nadużył - zamiast na chwałę Bożą, obróciłby ją na swoją. Ja tak czyniłem. Panie, odpuść (ZŻW, 4IX 1876). 27. Wybrałeś mnie, Panie, z tysiąca, a ja wielce grzeszny. Mam Cię codziennie piastować, pożywać - i drugich karmić Ciałem Twoim. Poniżać się będę ciągle, bez ustanku. Poniżać się i poniżać się. Cieszyć się, gdy upokorzenie lub jakikolwiek krzyż na mnie przypadnie (ZŻW, 29 VIII 1872). 28. Jestem gotów na wszelkie opuszczenie, na urągania i potwarze - dla Ciebie i dlatego, żem zasłużył. Tyś, nie zasłużywszy, dla mnie najnędzniejszego nieskończenie więcej cierpiał - Pan i Bóg mój (ZŻW, 27 VII 1874).

10 29. Godnym wszelkiej pogardy i zniewagi. Jak brzydka i podia dusza moja. Krzyż pokochać. Krzyż na duszy i na ciele. Cieszyć się krzyżem. Ja mogę kochać, co - Jezusa? Czyż to być może? Ja mogę Jezusa kochać? I On miłością moją nie gardzi, owszem, jej pragnie (ZŻW, 2IX 1867). 30. Jestem niczym sam ze siebie, owszem, mniej niż niczym, bo grzesznikiem większym, niż sam szatan. O tym wciąż będę pamiętać. Cokolwiek się przeze mnie stało, Bóg to uczynił: jeszcze więcej powinno się było stać, gdybym był wierny zupełnie łasce Bożej (ZŻW, 3 IX 1875). 31. Dla miłości Serca Jezusowego pragnąć, by ludzie jak najgorzej o mnie mniemali, byle przez to nie grzeszyli i Pan Bóg był pochwalony (ZŻW, 5IX 1876). "KTÓŻ JAK BÓG" Któż jako Bóg - wobec Boga wszystkie rzeczy tego świata są marnością, są niczym, są niegodne mego serca. Wszystkie skarby i honory tego świata nie nasycą mojego serca, tylko Bóg sam jedynie może je zapełnić i zadowolić na wieki (PW, O skupieniu ducha, s. 33; AZSSMA), Nie uczynię żadnego kroku bez celu. Moim przeznaczeniem i celem - kochać, czcić i służyć Panu Bogu, bo na to mnie z nicości wyprowadził (ZŻW, 28 VIII 1867). Wszystko czynić będę w oczach Pana i na Jego chwałę. Każdy mój ruch, każda myśl moja będzie miała przyczynę w Bogu (ZŻW, 26II1869 i 6 III 1869). Muszę rozum mój przekonać i w pamięć sobie głęboko wbić, iż mam Boga chwalić, czcić i Jemu służyć (ZŻW, 21 VII 1874). Dla mnie wszystko jedno, byle Bóg był pochwalony. Czas wszelki poświęcę Panu Bogu i obojętny jestem na posługę, jakąkolwiek i gdziekolwiek jej zażąda (ZŻW, 22 VII 1874). Będę się badać, jaki związek ma najmniejszy mój czyn z końcem i początkiem moim, celem moim - Bogiem. Wszystko do jednego celu - harmonia. Wszystko w Bogu i dla Boga (ZŻW, 12IX 1866). Wszystko ku większej chwale Boga. Lekceważę i mam w pogardzie: całą chwałę świata, wszystkie słodycze i wszystkie ozdoby i wszelkie bogactwa tego czasu. Bóg jest dla mnie wszystkim. On mi w pełni wystarcza, nieskończenie Wielki, Niezmierzony. Niczym dla mnie jest jakiekolwiek zadanie. Daj mi, Panie, łaskę wykonania tego zadania (ZŻW,I IX 1867).

11 Nic na darmo: każdy ruch, każde słowo, najmniejszy czyn dla mego Pana i Ojca - dla mego Boga. Ja w Nim, przez Niego (ZŻW,II VI869). Wszystko dla Ciebie, Jezu, uczynię z radością i uwielbieniem. Obym się Tobie samemu spodobał. Coraz bardziej i bardziej. Panie, cóż chcesz, abym uczynił? (ZŻW, 21 V 1869). Bóg dla mnie wszystkim! Ja - najgorszy ze wszystkich. W Bogu moja rozkosz! (ZŻW, 15 1X 1869). Bogu jedynie mamy służyć. Jego Wolę mieć jedynie we wszystkim na względzie (ZŻW, 27 VII 1878). Piękny Boży świecie, wołaj na mnie, bym chwalił wspólnego nam Pana i Stworzyciela. Wszystko marność, prócz chwalenia Boga. Tu zaszczyt, tu szczęście, tu pożytek istotny, tu radość i rozkosz rzeczywista - tu zbawienie (ZŻW, 11 X 1869). Nie dziękowałem, że mnie Pan Bóg stworzył. Niewdzięcznym okazałem się. O, jakież szczęście na to być na świecie, aby tak wielkiego, świętego, dobrego Pana znać, czcić i siebie przez to zbawić! (ZŻW, 11 X1880). Dla Niego żyjmy. Dla Niego się poświęcajmy, bo On nasz Stwórca i Zbawiciel - bądźmy doskonałymi, jak On jest doskonałym (PiP 2/1899/ nr 8, s. 58). O, jakież to szczęście zawita do duszy człowieka, gdy w skupieniu znajdzie Boga, a w Nim wszystko, co tylko może być prawdziwie dobrego (PW, O skupieniu ducha, s. 77; AZSSMA). "Albowiem wszyscy ci, których prowadzi Duch Boży, są synami Bożymi" (Rz 8,14). Zawsze będę miał oczy skierowane na Jezusa: tam moje bogactwo, moja rozkosz, moja droga, moja mądrość, mój drogowskaz: wszystko znajdę w Jezusie (ZŻW, 13 VII 1869). "Jam jest Alfa i Omega, mówi Pan, który jest, który był i który przychodzi, Wszechmogący" (Ap 1,8), to jest: "Jam jest źródło wszelkiego dobra i szczęścia prawdziwego, Ja jestem wszystkim dla was, wyście dziełem Moich rąk i dla Mnie jesteście stworzeni, abyście Mnie poznali, Mnie miłowali i Mnie służyli, tym sposobem zbawili, uświęcili siebie w tym życiu i na wieki" (CD, s. 39). Głównym zadaniem naszym jest służyć Bogu w tych warunkach, w jakich nas postawił... i tam, gdzie nas umieści i tak długo, jak się Jemu podoba. On jest największym skarbem

12 naszym i naszym dobrem jedynym, godnym wszelkiej miłości i On jest dla nas wszystkim. Gdy Jego posiadamy, już wszystko posiadamy (CD, s. 9). Szczęśliwy jest ten człowiek, który szuka przede wszystkim Boga, wyrzekając się wszelkich doczesnych uciech i dóbr z miłości do Niego. To on znajdzie perłę Jego czystej miłości i klejnot przewyższający wszystkie skarby tej ziemi. U niego Bóg jest wszystkim, bo on wyżej Go ceni, aniżeli wszystkie majątki, zaszczyty, umiejętności, chwały, nadzieje i jakiekolwiek dary. On szuka jedynie Boga i niczego więcej, albowiem Bóg jedynie jest nieskończoną pięknością, najwyższym dobrem, nieskończonym przedmiotem miłości, jednym słowem - dobrem wszelkim i jedynym (ĆD, s. 40). On jest Panem i Ojcem waszym najdobrotliwszym. On jest najwyższym i najdoskonalszym Dobrem, On źródłem wszelkiego szczęścia, On jest ostatecznym celem, On wszystkim dla nas. Gdy tedy miłość Jego sobie zjednacie, znajdziecie w Nim wszystko. On was nie tylko nasyci i zadowoli na tej ziemi, ale nadto będzie dla was "zapłatą zbytnio wielką" na wieki w niebie (CD, s. 190). Cokolwiek czynię, przez Niego i z Nim czynię. Już nie ja, ale Chrystus (por. Ga 2,20) czyni dobro, które ja czynię. Nie ja się modlę, lecz Chrystus: "Ojcze nasz, któryś jest w niebie". Jezus rośnie we mnie z latami: za każdym dobrym uczynkiem Jezus rośnie we mnie. Wszystkimi siłami będę się starać, aby przybytek Jezusa mojego utrzymać w największej czystości i przyozdobić go cnotami i umartwieniem (ZŻW, 22 VII 1873). W tych rzeczach, które są Ojca Niebieskiego, który jest najwyższym Dobrem, muszę być - całkowity, bez podziału, zupełnie oddany, choćbym miał się narazić przez to całemu światu; choćby mnie za to największe przykrości spotkać miały - całkowity z duszą i ciałem; wszystkie usiłowania ku temu celowi skieruję (ZŻW, 26 VII 1874). Chrystus dla mnie wszystko! Niech wyjdzie ze mnie "ja", bo Chrystus chce tam mieszkać (ZŻW, 31 VIII 1866). Jezu na krzyżu, Tyś Nauczycielem moim, Wodzem moim, Siłą moją, Gwiazdą moją wśród bałwanów życia mego! Tyś wszystkim, przeto dzięki Ci i chwała na wieki (ZŻW, l IX 1866). Wszelki czyn, każde słówko i myśl niech się odnoszą do Ciebie, Jezu! (ZŻW, 141X1866). Zdrowym czy chory - obojętnym chcę być -sława czy upokorzenie. Ja - ze względu na Boga, i wszystkie stworzenia - ze względu na mnie: wykorzystam je tylko ze względu na Boga (ZŻW, 29 VIII 1867). Jezu mój Ukrzyżowany, bądź mi ciągle, wiecznie w myśli, w sercu, w oczach i w mowie, bo

13 Tyś wszystko moje - Początek i Koniec - Bóg, Ojciec, Matka, Brat, Przyjaciel, Dobrodziej! (ZŻW, 5 K1866). Pan Jezus mój... W Nim serce moje w każdej chwili... Do Niego się schronię w każdej pokusie. Jezu, daj, ażebym Cię miłował więcej! (ZŻW, 21 VII 1869). "A opuściwszy wszystko, szli za Jezusem" (por. Łk 5,11). Jezus będzie samą moją rozkoszą. Pragnienie i nadzieja moja - Jezus. On sam moją czcią, moją chwałą. W Nim zawsze będę mieszkał. W Jezusie będę mówił. W Jezusie będę myślał. W Jezusie będę wszystko czynił (ZŻW, 19 VI1869). Bóg ponad wszystko - ponad interesy zgromadzenia, ojczyzny, rodziny i własne. Prosić, aby te słowa i postanowienia ciało w czynach przybrały (ZŻW, l X 1891). Kiedyż, Panie, Cię oglądać będę! Cieszę się, żeś wielki, wszechmocny i nieskończenie dobry i żeś niewymownie szczęśliwy. Niech mi wystarczy Twoja szczęśliwość (ZŻW, 20 III \ 1887). Kto się modlić umie, ten też potrafi żyć pobożnie i świątobliwie (OWK, s. 427). Dusza skupiona, to dusza nieustannie rozmyślająca i modląca się. Ciągle prosi i ciągle otrzymuje, bo prosi tak, jak należy - prosi, aby być wysłuchaną: z uwagą, z uszanowaniem, z ufnością i z miłością. Bez skupienia nie ma dobrej modlitwy, a gdzie nie ma dobrej modlitwy, tam nie ma zwycięstwa pokus, utrzymania się przy łasce Bożej, a tym mniej - postępu w cnocie (PW, O skupieniu, s. 34,35). Kto więcej skupiony, złączony z Jezusem - ten sprawiedliwszy, ten ma większą łaskę u Pana, ten więcej zrobi dla Boga, przez tego będzie większa chwała Bogu na ziemi i w niebie. O tę pamięć na Boga, o to skupienie, o to połączenie z Jezusem starać się. (ZŻW, 31 VIII 1871). "MARYJA" 1. Fundamentem gmachu świętości i wielkości Najśw. Maryi Panny jest Niepokalane Poczęcie. Dlatego Maryja z głębi wdzięcznego serca bezustannie powtarza; "Wielbi dusza moja Pana, gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny" (Łk 1,46 i 49). Wzywa również wszystkie rozumne stworzenia do wspólnego z Nią dziękczynienia; zwłaszcza, że łaskę tę otrzymała nie tylko dla siebie, ale i dla nas, dla naszego zbawienia. Więc mówi: "Uwielbiajcie ze mną Pana" (Ps 34,4) (CD, s. 256).

14 2. Matka Chrystusowa, która najbardziej zbliżyła się do swojego Boskiego Syna, słynie z najwyższej pokory, siebie uznając tylko za najniższą służebnicę Bożą. Dlatego moc Chrystusowa wywyższyła Ją w niebie, wynosząc na stolicę najwyższą po Bogu. A na ziemi wysławia Ją przez cudowne orędownictwo i cuda, dziejące się za Jej przyczyną po wszystkie czasy na całej kuli ziemskiej (CD, s. 184). 3. W Sercu Jezusa zawsze będzie moje serce. Przez Serce Maryi będę wielbił Jezusa. Przez Serce Maryi i Serce Jezusa będę wielbił Trójcę Przenajświętszą. Oby wszyscy czcili Boga przez Serce Maryi i Serce Jezusa (ZŻW, 30 VII 1867). 4. Wszystko przez Serce Jezusa i przez Serce Maryi, bo przez Serce Maryi przychodzi się do Serca Jezusa, a kto czyni przez Serce Maryi, ten czyni i przez Serce Jezusa, bo Ona Królową Serca Jezusowego (ZŻW, 03 IX 1867). 5. O Maryjo Pani moja,matko moja naucz, mnie z Jezusem i dla Jezusa cierpieć miłośnie! (ZŻW, 8 1X1866). 6. Uczyniłeś mnie kochankiem Twoim. Opływałem w słodycze i dary nadprzyrodzone. Oglądałem Maryję (ZŻW, 31 VIII 1867). 7. Miłuję Jezusa miłością Maryi, a Maryję - miłością Jezusa (Kasper Drużbicki) (ZŻW, 2 IX 1870). 8. Maryja - Matka moja, życzliwie i z radością mnie słucha. Żaden bliski ani przyjaciel tak mnie nie kocha, jak Matka, Maryja. W nieszczęściu, w zwątpieniu, w smutku ucieknę się do Maryi. W pokusie, w grzechach, pospieszę do Maryi, ponieważ Maryja jest ucieczką grzeszników (ZŻW, 12 X1869). 9. Uproś mi święte wytrwanie, uproś mi miłość ku Twojemu Synowi i ku Tobie, Matko moja, tak godna kochania. Kocham Cię, Królowo nieba, i mam nadzieję kochać Cię zawsze (Rekolekcje dla SS Karmelitanek). 10. Najczystsza Matko, uproś dla mnie czystość serca, abym mógł tylko czcić i chwalić Boga. Najmniejszej skazy niech nie będzie we mnie dobrowolnie (ZŻW, 10 VI1869). 11. O Matko Boża, Maryjo, Tyś ucieczką, orędowniczką i nadzieją moją, wyjednaj mi przez Twoją przemożną przyczynę stateczność, abym zawsze prosił Boga o wytrwanie w dobrym, aż do końca. Proszę Cię o to ze względu na miłość Pana Jezusa (CD, s, 248).

15 12. Maryja bowiem nazywa się Wspomożeniem Wiernych i obiecuje pomoc temu, kto Jej służy. "Którzy przeze mnie działać będą, nie zbłądzą" (Syr 24,22). Trzeba jeszcze zawsze prosić o święte wytrwanie, zwłaszcza wśród pokus, często wzywając imion Jezusa i Maryi. - Jeśli to czynić będziecie z pewnością się zbawicie (CD, s. 252). 13. Maryjo, Domie złoty - obym płonął ogniem miłości, ja, nicość piekielna, cały... ukrzyżowany za Chrystusa (ZŻW, 15 VI1869). 14. Mamy gorliwie służyć Matce Bożej i odznaczać się czynną gorliwością o chwałę Jej Syna. Droga do tego jest jedyna i prosta, której chcemy i będziemy strzec: posłuszeństwo Kościołowi i tym, którzy w jego imieniu do nas przemawiają. Chcemy mieć wiarę świętą za matkę, chcemy jej służyć na wzór naszych ojców... (CD, s. 257). 15. O Królowo nieba, Matko Boleściwa, któraś uczestniczyła w cierpieniach, zgotowanych przez nas Twojemu Synowi, a więc zadanych i przeze mnie, Tyś także moją Matką, pełną miłosierdzia. Wyproś mi tę łaskę, abym już nigdy nie obraził Boga i trwał w Jego miłości (CD, s ). 16. O Królowo Nieba, Maryjo, oręduj za mną u Pana Jezusa. Przez najdroższą krew Zbawiciela i przez Twoją wszechpotężną przyczynę, Maryjo, spodziewam się mocno, iż będę zbawiony (CD, s. 137). 17. O Maryjo, Matko wytrwałości, wyproś mi ten wielki dar miłości Bożej. Kto bowiem Boga nie miłuje, tego dusza obumarła. "Kto nie miłuje, ten trwa w śmierci" (l J 3,14). Wyproś mi, Matko Boża, łaskę, abym Boga miłował zawsze nacie wszystko i połączył się z Nim na wieki (CD, s. 245). 18. Najśw. Panno Maryjo, Ty jesteś Matką tak wielkiego Syna, a zarazem jesteś moją Matką. Na Twoje zatem ręce składam biedne moje serce, błagając, abyś raczyła łaskawie oddać je Panu Jezusowi (CD, s. 182). 19. Najśw. Maryjo, Bolesna Matko Boża, wyproś mi przez resztę dni mego życia wielką cierpliwość i ufność oraz świętą śmierć, która mi otworzy drogę do zjednoczenia z Bogiem w miłości (CD, s. 206). 20. Daj mi, Jezu, wykonać, jakoś dał - postanowić. Tylko w Tobie moja nadzieja - za przyczyną Najświętszej Matki Twojej, bo ja najlichsze narzędzie Twoje - sam ze siebie nic nie mogę, tylko złe. W Sercu Twoim zamykam się na wieki, bo Ty tak każesz. Słucham (ZŻW, 11X1872).

16 21. Cisi posiądą ziemię (por. Mt 5,5) - pozyskają ludzi. Pan Jezus poleca tę cnotę szczególnie, wskazując na siebie - "Uczcie się ode Mnie..." (Mt 11,29). I na Maryi - obok czystości - ta cnota jaśnieje, przeto mówimy: uczyń nas cichymi i czystymi. Ciągle wołać będę do Maryi o tę cnotę (ZŻW, 21 VII 1873). 22. Gdy zgrzeszę - potem w czasie wolnym upadnę przed obrazem Maryi, z prośbą mówiąc "Zdrowaś", aby mi wyjednała łaskę, żebym nie upadł ponownie (ZŻW, 31 VIII 1867). 23. Matko Boska, uproś mi żal za grzechy powszednie i wstręt ku nim, abym już nigdy nimi Pana mego nie obrażał. Raczej umrzeć, aniżeli skłamać (ZŻWf 14 X1880). 24. Najświętsza Matko, użycz mi łaski, abym nigdy nie utracił Jezusa i zawsze Go kochał, gdyż jest On największym dobrem, i abym zawsze Mu służył dzień i noc (ZŻW, 14 X 1880). 25. Matko Najświętsza, oręduj za mną, przyczyń się za mną dla zasług Twoich (ZŻW, 15 X 1880), 26. Najświętsza Matko, wesprzyj mnie, bądź przy mnie. Dzięki Twemu przemożnemu wstawiennictwu (ZŻW, 18X1880). 27. Najświętsza Panno Maryjo, wyproś mi odpuszczenie grzechów (ZŻW, 11 XII 1881). 28. Maryja i Józef całe życie strawili w ukryciu. Ich uczynki niepokaźne w oczach ludzkich, ale w oczach Boga - doskonałe. Raczej mniej, ale gruntownie. Intencja czysta, a gorąca miłość ma towarzyszyć każdemu uczynkowi. Wszystko dla Pana Jezusa (ZŻW, 7 VII 1883). 29. Mam Pana Boga naśladować. Oto, gdy świat leżał w złościach, Pan Bóg nie mści się nad nim, nie zżyma się, ale w miłości Swojej Sam pierwszy zbliża się doń, zsyła anioła swego do Maryi Najpokorniejszej, do Istoty najwięcej pokornej. Swój ze swoim rad przestaje. Oto warunek konieczny, aby być godnym narzędziem w sprawach Bożych. "Fiat!" drugie - nieskończenie większe i donioślejsze od pierwszego?fiat", które kiedyś wyszło z ust Bożych; a to drugie wychodzi z ust wielce pokornej Maryi (ZŻW, l IX1876). 30. Stańmy wszyscy, jak jeden mąż, z ludem naszym religijnym przy sztandarze Maryi Królowej Polski z godłem "Wszystko przez Maryję", albowiem wedle nauki Kościoła wszystkie łaski co do duszy i co do ciała przychodzą przez pośrednictwo Maryi. Od was, kapłani polscy, głównie zależy, aby naród polski był rzeczywiście narodem Maryi, a Ona jego Królową (PiP 15/1912/ nr 4, s. 3 7).

17 31. Módlcie się do Najśw. Panny o większą ufność, wiarę i miłość - dla nas (List do J. Latuska,4II1905). "EUCHARYSTIA" 1.Najświętszy Sakrament jest darem dokonanym jedynie z miłości. Nie dla czego innego ustanowił Najświętszy Sakrament, jak tylko po to, aby był On znakiem Jego niezrównanej miłości; aby nas nauczył, że miłość, jaką pała ku nam, jest nieskończona (CD, s. 230). 2.Pan Jezus w Najświętszym Sakramencie zasługuje na cześć najwyższą, najgłębszą i na uwielbienie największe, jest bowiem Stworzycielem, Panem i Zbawcą naszym, a umiłował nas miłością najtkliwszą i nieskończoną (CD, s. 253). 3. Jak więc mamy czcić i uwielbiać Najśw. Sakrament? Powinniśmy przychodzić do Niego często i rozmawiać z Nim na modlitwie. Nieraz, gdy nasze serce pozostaje zimne wobec Pana Jezusa utajonego w Najśw. Sakr., prośmy naszego Anioła Stróża, naszych świętych patronów, a zwłaszcza Matkę Bożą, aby uczcili Go za na nas i uwielbili (CD, s ). 4. Nie dosyć było Sercu Jezusowemu, iż poświęcił za nas życie. On pobudzony nadmiarem miłości - dał nam dar największy, przewyższający wszystkie dary, jakich kiedykolwiek nam udzielił, darowując nam na pokarm Samego Siebie. W tym Sakramencie Zbawiciel czyni ostatni wysiłek swojego Serca (CD, s. 228). 5. O Jezu mój, któż to Ci powiedział, abyś Siebie całkowicie dał nam na pokarm? Czy po tym darze pozostało Ci jeszcze coś do darowania nam, aby nas zobowiązać do kochania Ciebie? O Panie, udziel nam światła, abyśmy poznali nadmiar Twojej dobroci w tym, iż stałeś się naszym pokarmem, aby się połączyć z nami, biednymi grzesznikami (CD, s. 229). 6. Szczęśliwe są ludzkie serca, które kochają Pana Jezusa miłością tkliwą i gorącą i nią ożywieni przyjmują Go w Komunii Świętej. O, z jaką radością i pragnieniem wstępuje Pan Jezus do serca, które Go miłuje (CD, s. 175). 7. Kocham Cię, Boże, Dobroci nieskończona, miłuję Cię, Miłości niepojęta. Panie, przychodź do mojej duszy często, rozpal mnie Twoją miłością, abym o wszystkim zapomniał, co jest na świecie, a myślał jedynie o Tobie i kochał Cię z całego serca (CD, s. 230).

18 8.Otóż, ilekroć Pan Jezus wchodzi do jakiejś duszy, tylekroć przynosi ze Sobą niezmierne skarby swoich łask. Razem z Panem Jezusem przychodzą do nas wszystkie dobra. Najśw. Sakrament ma zatem najwyższą moc uświęcającą dla dusz naszych (CD, s. 233) 9. Komunia Święta zapala w nas miłość Bożą do tego stopnia, iż zapominamy o ziemi, o wszelkim stworzeniu, i łakniemy jedynie świętej miłości. Nic nas tak nie rozpłomienia miłością ku Panu Bogu, jak Komunia święta (CD, s. 233). 10. Bóg jest Miłością i ogniem miłości, a do tego "ogniem trawiącym" (Pwt 4,24). Słowo Przedwieczne właśnie po to zstąpiło na ziemię, aby zapalić ten ogień miłości. Pan Jezus mówi wyraźnie "Przyszedłem rzucić ogień na ziemię i jakże bardzo pragnę, żeby on już zapłonął" (Łk 12,49). Jakież dziwne płomienie świętej miłości wybuchają z dusz, które z upragnieniem przystępują do tego Sakramentu Eucharystii (CD, s. 233). 11. Przez Komunię świętą, która nazywa się "Chlebem niebieskim", dusza ubogaca się w łaskę i zapewnia sobie żywot wieczny. Ciało Pańskie jest lekarstwem oczyszczającym nas od zmazy grzechów powszednich i chroni nas przed popadaniem w grzechy śmiertelne (CD, s. 251). 12. Ponieważ jest moim Umiłowanym, ja Go znajdę zaraz - nie potrzebuję Go szukać jak Maria Magdalena - w Sercu Jezusa, w Najświętszym Sakramencie, w Komunii duchowej (ZŻW, 26X1877). 13. Bóg, człowiecze, umiłował cię od wieków i wcielił się aż po śmierć krzyżową. Uświęca cię i utrzymuje nieustannie Opatrznością swoją, i karmi cię i pociesza cię. swoim Najświętszym Ciałem w Sakramencie Ołtarza, i chce cię przyjąć na wieki do swoich przybytków jako ukochane dziecko (CD, s. 76). 14. Pan Jezus właśnie w tym celu ustanowił Najświętszy Sakrament, aby ludzie mieli nieustannie w pamięci Jego nieskończoną miłość, którą nam okazał, ofiarowując się na krzyżu dla naszego zbawienia (CD, s.) 15. Szczęśliwa była stajenka, szczęśliwy żłóbek i słoma, które służyły naszemu Zbawicielowi. Ale szczęśliwsze są ludzkie serca, które kochają Pana Jezusa miłością tkliwą i

19 gorącą, i nią ożywione przyjmują Go w Komunii świętej. O, z jaką radością i pragnieniem wstępuje Pan Jezus do serca, które Go miłuje (CD, s. 175). 16.Jezus na krzyżu - Jezus w Przenajświętszym Sakramencie, Jezus w tobie, a ty w Nim. Tyś nicość, a On - "wszystkość". Dla Jezusa wszystko, bo Jego największe upodobanie, Jego rozkosz - być z synami ludzkimi (ZŻW, 71X1866). 17. Patrz na krzyż, patrz na wyniszczenie Jego w Przenajświętszym Sakramencie, oto tak cię kocha, oto tak pragnie połączyć się z tobą i walczyć przeciw wspólnemu nieprzyjacielowi (ZŻW, 81X1866). 18.Jezus w Komunii - ucieczka moja, przystań moja, schronienie moje - Gwiazda wśród nocy. Oczy ciągle ku Niemu i w Nim. Cześć i pokłon nieustanny Najwyższemu Dobru (ZŻ W, 6IV1869). 19. "Gdzie jest wasz skarb, tam i serce wasze będzie" (Łk 12,34). Jezus, mój skarb. A Jezus mój w Niebie i w Przenajświętszym Sakramencie. Pan Jezus mój - w Nim serce moje w każdej chwili, do Niego się schronię w każdej pokusie. Jezu, daj mi, ażebym Cię miłował więcej! (ZŻW, 20 i 21 VII 1869). 20. Jezus malutki nam się narodził, bo pokorny; Jezus malutki = pokorny: już nie może być mniejszy, chyba w Komunii świętej, bo nieskończenie się poniżył. I mnie do tego dażyć (ZŻW, 20 VII 1873). 21. Najwyższa czynność moja - Msza święta: już większej godności na świecie nie osiągnę, ani w niebie nawet. Najśw. Maryjo, Matko Boża, módl się za mną, abym zawsze godnie sprawował tę straszliwą Ofiarę. Przez ofiarę Mszy świętej stoimy wyżej naci Aniołów i nad Najśw. Pannę, a zaś potępieni kapłani są niżej szatanów (ZŻW, 61X1875). 22. "Uczcie się oclę Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem" (por. Mt 11,29). Siła moja, ucieczka moja w Tobie. Nad pojęcie ludzkie pragniesz zamieszkać we mnie. Chrystus ze mną, Chrystus ze mną, wszystko potrafię - wszystko wykonam. Dzięki i chwała Ojcu, i Synowi, i Duchowi Świętemu na wieki, bo Jego rozkosz - być razem z synami ludzkimi (ZŻW, 8IX 1866).

20 23. Pan ze mną - niegodnym grzesznikiem, w moim sercu będę Go nosił z największą czcią. Wesprzyj mnie, Panie, w życiu, abym Cię nigdy nie zapomniał! Daj mi wytrwałość, mój umiłowany Ojcze! Ty mnie nie opuścisz (ZŻW, 25 V1869). 24. Jezu w Przenajświętszym Sakramencie - Przybytku mój - Skarbie mój - Wieczności moja! Z Tobą wiecznie być pragnę (ZŻW, 11 IX 1866). 25. O jak dobre jest Najświętsze Serce Jezusa: niewiele mnie z powodu tak licznych grzechów ukarało, lecz raczej wzywa mnie codziennie do Stołu Świętego (ZŻW, 20 X1877). 26. Jezu, ukryty pokornie w Przenajświętszym Sakramencie, naucz mnie być cichym - a to dla Ciebie, tylko dla Ciebie, bo to się Tobie podoba (ZŻW,. 13 IX 1866). 27. Nawet pyłek z nóg zmył Pan Jezus Świętemu Piotrowi przed udzieleniem Eucharystii i ja mam się starać być wolnym od grzechów powszednich przed przyjęciem Najśw. Sakramentu (ZŻW, 61X1875). 28. O mój Jezu, miłosierdzia! Przed Mszą świętą należy się pierwej oddać samemu Panu Bogu na ofiarę (ZŻW, 25 VII 1884). 29. Czynić komunię duchową często wśród dnia. A komunię rzeczywistą - jak pozwolono. Więc nie na sobie opieram moje postanowienia, ale na pomocy z nieba. Wielkich rzeczy dokazać można. "Wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia" (Flp 4,13) (ZŻW, 31 VIII 1867). 30. Codziennie po Komunii świętej odnawiaj twoje śluby zakonne i oddaj się na służbę zupełną Panu Bogu, bez zastrzeżeń (List do J. Machały, 27X 1904). "POWŚCIĄGLIWOŚĆ" Powściągliwość chrześcijańska jest jednym z głównych filarów, na których spoczywa budowa szczęścia doczesnego i wiekuistego ludzi. O nią, więc każdy człowiek pod utratą zbawienia powinien się starać (PiP R.9 nr 5 /1906/, s. 35).

21 Najszczęśliwsi ludzie, to ludzie umartwieni, czyli powściągliwi, to ludzie miłujący Boga z całego serca, a bliźniego jak siebie samego, którzy siebie się zaparli i noszą krzyż na każdy dzień (List do ks. J. Nowickiego, ). Umiarkowanie i roztropność mają być duszą każdej sprawy. Gdy będzie roztropność i umiarkowanie, tedy nawet sama sprawa, do której się przywiązujemy i oddajemy z większym zapałem, zyska więcej, bo nie popełnimy w niej tylu błędów z pośpiechu i nagłości (ZŻW, 03 IX 1876). Umartwienie wewnętrzne i zewnętrzne, koniecznie mi potrzebne, ba, nawet ukrzyżowanie ciągle we dnie i w nocy. Nie oszczędzać się na żadnym kroku, upokarzać się, zawstydzać się, a potem dziękować Panu Bogu za tę łaskę. Wybierać zawsze to, co przeciwne niższej części duszy i ciału mojemu. Trzeba ścigać ciągle moje "ja", jako największego wroga, nie żałować go nigdy, mówić: dobrze mu tak, cieszyć się z jego udręczenia i dziękować Panu Bogu (ZŻW, 01IX 1876). Jeżeli nie czujemy się powołani cło umartwiania swojego ciała wielkimi pokutami, to powinniśmy podejmować, chociaż małe ćwiczenia pokutne, albo przynajmniej cierpliwie znosić przeciwności i utrapienia, jakie się nam przytrafiają, np. nocne czuwanie, pewne niewygody i przykrości spotykające nas od różnego rodzaju ludzi, z którymi obcujemy (CD, s. 94). Jest rzeczą pewną, iż kto się przyzwyczai odmawiać sobie dozwolonych uciech, ten z wielką łatwością powstrzyma się także od niedozwolonych (CD, s. 94). Nieumiarkowanie, bowiem w przyjmowaniu pokarmu i napoju wywraca podstawy życia duchowego (PiP 3/1900/, nr 9, s. 67). Umartwienia i pokory Pan Jezus żąda od swoich uczniów, których wysyła do nauczania na świat, tego żąda i oclę mnie (ZŻW, 3IX 1876). Zdaje mi się, że do żadnego z danych mi od Boga dóbr nie przywiązałem się więcej, aniżeli należy się przywiązywać, wyjąwszy tylko wolę własną. Ale i z tej pragnę uczynić Bogu ofiarę najzupełniejszą. Będę zawsze wybierać, co naturze mojej przeciwniejsze (ZŻW, 22 VII 1874). Życie umartwione i przykładne niech będzie pierwszym kazaniem. Co w tej chwili Bóg chce, abym myślał? - pytać się przez Serce Jezusa - intencji Jego (ZŻW, 3 IX 1867).

22 Wszystko, przeto, co mi przykrość sprawia, z ręki Najmiłościwszego z weselem przyjmę. Niechaj żyję tylko dla mego Jezusa i Maryi. Tu jest mój spoczynek. Tu moje skupienie (ZŻW, 21IV1869). "Stwórz, o Boże, we mnie serce czyste" (Ps 51,12). Wyrzucić z serca rozkosz przez umartwienie zmysłów; wyzuć serce swoje z honorów przez świętą pokorę; nareszcie (zrezygnować) z własnej woli przez posłuszeństwo przełożonym. Wszelkie żądze, wszelkie starania, wszelkie skłonności ku Bogu zwrócić. Boga szukać we wszystkim) (ZŻW, 28 X 1869). Umartwienie ciała jest świętym życiem. Jezus biedny, wzgardzony, posłuszny, ukrzyżowany, godny jest poszukiwania i naśladowania (ZŻW, 2IX 1871). Wszystkimi siłami będę się starać, aby przybytek Jezusa mojego utrzymać w największej czystości i przyozdobić j go cnotami i umartwieniem - będę pragnął i łaknął sprawiedliwości. Nigdy nie będę z siebie zadowolony, lecz zawsze będę opłakiwał swe grzechy (ZŻW, 22 VII 1873). Krzyż święty i Jezus ukrzyżowany przed mymi oczyma. W pokarmie - dzięki goryczy - będę sobie przypominał pragnienie Jezusa i picie żółci; łożem Jego - położenie na krzyżu; przed czytaniem zapytam się, czy jest wolą Bożą czytanie - moją ciekawość i wolę umartwiając, tłumiąc... W każdym położeniu będę szukał krzyża, przynajmniej w pragnieniu. To, co bardziej gorzkie dla mej woli, to tym słodsze dla mego Boga (ZŻW, 21X1871). Ze skruchy serca powstaje umartwienie ciucha i ciała. Dlatego jak najwięcej muszę tę skruchę pobudzać, zwłaszcza w czasie rozmyślania (ZŻW, 23 X 1877). Umartwienie: cierpieć - a nie umierać, z Chrystusem być ukrzyżowanym na duszy i na ciele, zawsze przeciwko sobie (ZŻW, 51X1876). Wszystko dla Chrystusa, Pana mego, wytrzymam; nic dla mnie nie ma trudnego; jestem gotów cło zniesienia wszystkiego, choćby to były rzeczy dla mnie najboleśniejsze; nic dla mnie nie ma ciężkiego; siebie całego Jemu ofiaruję bez żadnych zastrzeżeń. Oby nie wyszła ode mnie żadna skarga z powodu mego krzyża. Cierpliwie, z najpokorniejszym posłuszeństwem to zniosę, ponadto podziękuję Bogu, że mnie uznał za godnego tego krzyża (ZŻW, 2IX 1881). Wybierać to, co w życiu więcej niepokaźne i ukryte: działać więcej pośrednio przez innych ludzi, by się wydawało, że kto inny sprawcą, a ja tylko pomocnikiem (ZŻW, 7 VII 1883).

23 Milczeć o przykrościach doznawanych. Odpowiadać na zapytanie jak najskromniej, najwstrzemięźliwiej. Co konieczne - powoli, z największym namysłem. Ćwiczeń żadnych nie opuszczać, na przykład medytacji, rachunku sumienia - wszystko powoli a dokładnie, spowiadać się tygodniowo, różaniec (ZŻW, 22 VII 1884). Umartwienia potrzeba koniecznie. Ono drogę toruje do miłości Bożej. Osobliwie potrzebne jest umartwienie wewnętrzne np. woli własnej (ZŻW, 25 VII 1884). My tedy powinniśmy oszczędzać i poprzestawać na małym, najpierw, dlatego, ponieważ taka jest wola Pana Jezusa, abyśmy się zbytecznie nie przywiązywali do tej ziemi, ale pamiętali o tym, że jesteśmy tutaj tylko pielgrzymami, a dążymy do ojczyzny drugiej, do nieba (PiPR.4 nr11/1901/, s. 84). Ci, co poprzestają na małym, mogą więcej świadczyć uczynków miłosierdzia (PiP R.4 nr 11/1901/, s. 84). Człowiek ma być królem stworzenia ziemskiego, ma prawo i moc od Boga daną do panowania nad nim:, więc przede wszystkim powinien umieć panować sam nad sobą, nad ciałem i popędami swymi (PiP R.4 nr 11 /1901/, s. 86). Umartwienie podnosi duszę naszą do rzeczy niebieskich i czyni ją sposobną cło złączenia się z Bogiem. Tylko ludzie umartwieni posiadają dar modlitwy konieczny do zbawienia (PiPR.7nr W/1904/, s. 74). Bóg z wielkiej miłości i miłosierdzia zsyła kary, nieszczęścia i zawstydzenia, i niepowodzenia na mnie, bo sam się nie umartwiam, a umartwienie jest dla mnie i dla każdego potrzebne, a zwłaszcza wewnętrzne:, więc podaje mi Sam łaskawie, co zapominam i czego zaniedbuję. Niech będzie za to na wieki pochwalony (ZŹW, 01IX1876). Jak Jezus cierpi na duszy i na ciele za was, tak i wy cierpcie z miłości do Niego, znosząc wszelkie dolegliwości, przykrości, boleści, krzywdy w was godzące - przynajmniej z poddaniem się woli Bożej, bez narzekania, w cichości. Do tego, bowiem zobowiązuje was nieskończona miłość Zbawiciela (CD, s. 178). Powoli jeść, powoli myśleć (trzymać na wodzy wyobraźnię), powoli mówić, z namysłem, a będzie prędzej i więcej zrobione (ZŻW, 3 IX 1867). Cierpienia, boleści cielesne są mi słodyczą, rozkoszą dla mego Pana. O niech Cię, Jezu, wszystko kocha z całej duszy! (ZŻW, 8 III1869).