Podręcznik do Wiedzy o Magicznych Miejscach i Rytuałach

Transkrypt

1 Bella Washington Podręcznik do Wiedzy o Magicznych Miejscach i Rytuałach Klasa III Wirtualny Hogwart im. Syriusza Croucha Bella Washington Kopiowanie zabronione.

2 SPIS TREŚCI Hipnoza... 3 Symonia... 4 Energia rytualna... 6 Fotoritum... 8 Muzoritum Budowa rzędowa strumienia energii... 11

3 Hipnoza HIPNOZA Stan psychiczny, który w definicyjnym rozumieniu mieści się pomiędzy snem a normalnym pobudzeniem umysłu nazywamy hipnozą. Najczęściej występujące rodzaje hipnozy z wyglądu przypominają sen, ale są zupełnie czymś innym. W rzeczywistości jest to stan głębokiego odprężenia mózgu, który podczas nich podatny jest na rozkazy i sugestie, na co wskazują przeprowadzone zarówno przez mugoli jak i czarodziejów badania. Podczas stosowania hipnozy wytworzyły się dwie hipotezy dotyczące bezpieczeństwa w stosowaniu jej: pierwsza z nich zwana umysłową, mówi o tym, ze hipnoza jest bezpieczna, gdyż żaden człowiek nie popełni w tym stanie rzeczy, których nie zrobiłby świadomie. Druga zaś przeczy pierwszej, mówiąc, że hipnoza wcale nie jest bezpieczna i należy używać jej tylko w wyjątkowych sytuacjach. GAŁĘZIE HIPNOZY Jedną z gałęzi hipnozy jest hipnoza klasyczna, której początek dał czarodziej Franciszek Mesmer, którego prace stały się początkiem bioenergoterapii na świecie. Mesmer uważał, że za pomocą dotyku o odpowiednim nacisku (tak zwany "pass") można wprowadzić człowieka w stan głębokiego relaksu. Określił to jako rodzaj "mostu łączącego terapeutę i osobę hipnotyzowaną". Autohipnoza to stan umysłu w znacznej części pokrewny medytacji. Jedna z najważniejszych czynności, jakie należy wykonać, to koncentracja na jednym punkcie otaczającej nas rzeczywistości. Autohipnoza pozwala samej osobie zainteresowanej wprowadzić się w ten specyficzny stan. Inne rodzaje hipnozy to m.in. hipnoza sceniczna, dynamiczna i transagresyjna. FALE MÓZGOWE Mózg podczas swojej działalności wytwarza kilka rodzajów fal. Najważniejsze to fale alfa i theta, których aktywność współpracuje ze sobą. Warto wspomnieć, że w normalnym stanie życiowym człowieka mózg wysyła wyjątkowo słabe fale theta, które zastępują intensywne fale beta.

4 Symonia SYMONIA NA PRZESTRZENI WIEKÓW Symonia to specyficzny rodzaj rytuału bazujący na zasadach hipnozy. Celem symonii jest całkowite odszczepienie umysłu od ciała tak, by móc przejąć kontrolę nad materialną częścią organizmu. Symonie w historii były często używane. Ich początek bierze się z magii goblinów, której elementy rozwinął człowiek. Wielokrotnie zostały wykorzystane w wojnach na tle gatunkowym (np. bitwa między niemieckimi magami a goblinami pod Stralsundem w 1679 roku). Również ludzie w walkach między sobą dopuścili się symonii dzikich zwierząt oraz przedstawicieli swojego gatunku, niestety ten przypadek to niechlubny ludzki rekord. Symonie ludzi i paru innych bardzo niebezpiecznych organizmów zostały zakazane w 1834 roku na II Konwencji Ritoznawczej w Montevideo. RYTUAŁY, CZYLI SYMONIA W PRAKTYCE Podczas rytuałów symonicznych produkowana jest ogromna ilość energii magicznej, której ilość porównywalna jest z energią zaklęć niewybaczalnych. W tym typie rytuałów jasno widoczny jest fakt, iż podczas odprawiania jakichkolwiek rytuałów produkowana jest większa energia niż ta wydobywająca się z różdżek. Zatem czemu nagminnie korzystamy z tych drugich? Odpowiedz jest prosta. Różdżka jest poręczna, wygodna i łatwa w użyciu. Rytuał to sztuka subtelności, wyczucia, duchowej mocy i wiary. Takie czary pozwalają nam otrzeć się o najefektowniejszy aspekt magii. CECHY SYMONII Symonie są czarami bardzo praktycznymi. Najważniejsze ich cechy to: wysoka efektywność (prawie 90%) skuteczności, sterowanie psychomediacyjne (czyli za pomocą umysłu osoby która rzuca czar), działa na dużą odległość, nie powoduje efektów ubocznych na ciele ani w psychice zaczarowanych organizmów, jest zaklęciem w pełni odwracalnym, powoduje tzw. recesję świadomości, czyli blokuje zdolność organizmu do samodzielnego myślenia, za pomocą jednego rytuału można zawładnąć wieloma istotami (politelonacja).

5 Omawiane rytuały mają bardzo zróżnicowana budowę, gdyż by przesymoniować żabę lub słonia, trzeba użyć zupełnie innych środków. Ta rozbieżność wynika z kilku faktów: różnicy w masie organizmów, wykształconej emocjonalności i osobniczej silnej woli. PRZYKŁADOWE SYMONIE Symonia kruka: Składniki: kora drzewa kasztanowego pióro kruka i gołębia spięte srebrną wstążką lustro płótno lniane o wymiarach 3,5 cala x 3,5 cala wyciąg z mniszka lekarskiego płynne srebro lub chrom Podane wyżej składniki zostawiamy na kamiennej płytce (nie może być wykonana z tworzyw sztucznych lub metali). Wyobrażamy sobie cel symonii. Przestawiamy wszystkie przedmioty wzdłuż umownego koła w stronę przeciwną niż ruch wskazówek zegara. Tą czynność powtarzamy ośmiokrotnie. Za ostatnim razem klaszczemy w dłonie i obserwujemy efekt rytuału. Dzień na ten rytuał jest dowolny. Trudno dostrzec efekty wizualne, chociaż zdarzają się pojedyncze przeskoki iskier z jednego nośnika do drugiego. Wyczuwalne natomiast jest ciśnienie i poczucie chłodu nad płytką (bariera semiosferyczna). Symonia niedźwiedzia: Składniki: płynne srebro sierść niedźwiedzia obwiązania niebieską wstążką korzeń imbiru sproszkowany Składniki stawiamy na kamiennej płycie, (nie ze sztucznych tworzyw ani metali). Wyobrażamy sobie cel symonii. Przestawiamy wszystkie przedmioty wzdłuż umownego koła w stronę przeciwną niż wskazówki zegara. Powtarzamy czynność 8 razy. Za ostatnim razem klaszczemy w dłonie i obserwujemy efekt rytuału. Dzień na to jest dowolny.

6 Energia rytualna RÓWNANIA GEBRACHTA Ustalenia III Konwencji Eberswaldzko-Pekińskiej z 1851 roku zapewniły świecie magii wielki przełom. Robinson Gebracht odkrył matematyczny rachunek obliczania energii magicznej wytwarzanej podczas rytuału. Ustalił, że cała energia wytwarzana w rytuale, równa jest sumie energii wszystkich nośników magicznych oraz energii dnia tygodnia,w którym odprawiamy rytuał. Zatem wzór na energie rytualną ma postać zapisaną na powyższej rycinie. Przyjmujemy, że całą energie rytuału zapiszemy pod symbolem "Er". ZNACZENIE WYKONYWANYCH OBLICZEŃ Energia całego rytuału, liczona w zaprezentowany sposób, to obliczenie jest wybitnie ważne, by odprawić jakikolwiek rytuał. Uzyskana podczas liczenia liczba jest jakby kodem, który prowadzi do aktywacji magicznej energii pochodzącej z nośników. Zaktywowana energia łączy się w tzw. wibrację (filament energetyczny), za którego pomocą otrzymujemy wynik, czyli skutek całego rytuału. Zarówno tablica Gebrachta jaki równania energetyczne dały początek rozwojowi transometrii - bardzo ważnej gałęzi transmutacji oraz w nieco rozszerzonej wersji występują w numerologii. PRZYKŁAD Obliczymy energię rytuału "Na niezgodę w rodzinie". KROK 1. Wypisz nazwy nośników razem z wybranym dniem tygodnia. Nośnik nr 1: 2xTkanina Nośnik nr 2: Pomarańcza

7 Nośnik nr 3: Cynamon Nośnik nr 4: Miód Nośnik nr 5: Torba Wybrany dzień tygodnia: Wtorek KROK 2. Oblicz energię wypisanych nośników i dnia tygodnia. E 2 TKANINA = 2 x (T+K+A+N+I+N+A) = 2 x( ) = 2 x 15 = 30 E POMARAŃCZA = P+O+M+A+R+A+N+C+Z+A = = 24 E CYNAMON = C+Y+N+A+M+O+N = = 18 E MIÓD = M+I+O+D = = 8 E TORBA = T+O+R+B+A = = 9 E WTOREK = W+T+O+R+E+K = = 11 KROK 3. Układamy wzór na energię rytualną. Er = E nośnika nr 1 + E nośnika nr 2 + E nośnika nr 3 + E nośnika nr 4 + E nośnika nr 5 + E dnia tygodnia KROK 4. Podstawiamy liczby pod wzór. Er = = 100 KROK 5. Formujemy odpowiedź. Odp.: Energia rytuału "Na niezgodę w rodzinie" wynosi 100.

8 Fotoritum EFEKTOLOGIA - MAGIA PRZEZ ZMYSŁY Opisując zaklęcie lub dowolny urok, podajemy jego nazwę łacińską, zwyczajową, opisujemy jego cel i efekt, warunki użycia, ruchy różdżki oraz wszystkie zjawiska dźwiękowe, świetlne, zmiany temperatur i pole rażenia. W wypadku trzeciej gałęzi magii, jaką stanowią rytuały wszystkich tych elementów nie pomijamy. Pamiętamy z wcześniejszych przykładów rytuałów: cel, metodę i sposób ich przygotowania, ponadto za pomocą równań możemy nawet określić budowę przestrzenna rytuału. Zatem w tym rozdziale zajmiemy się wszystkimi cechami rytuału obejmującymi zakres magii spostrzeganej naszymi zmysłów. Nauka zajmująca się odbieraniem magii za zmysłów to efektologia rytualistyczna. Podczas naszych rozważań będziemy badać dwie podstawowe informacje takie jak światło, czy dźwięk. Zasady wyznaczania elementów efektologii opierają się o fundamenty ritometryczne, o których mówiliśmy na poprzednich lekcjach. ŚWIATŁO, CZYLI FOTORITIUM Światło to strumień małych cząstek energii magicznej wywołujących wrażenia wzrokowe. Owe cząstki nie mają masy i przejawiają właściwości fotoniczne (świetlne) tylko wtedy, gdy łączą się wibrację, czyli filament fotonowy (strumień światła). Światło wydzielane podczas rytuału nie podporządkowuje się prawom fizyki mugolskiej. Często w magii nie określa się kątów padania promieni świetlnych, gdyż jest to zjawisko losowe. Zależność opisująca kolor i typ światła ujęta jest odpowiednim wyrażeniem matematycznym, które sprawdzone w tabelach ritometrycznych pozwala jasno określić efekty świetlne rytuału. Światło oznaczamy skrótem "F". F = 3 x Er / 100 Jednostką światła jest jeden vis.

9 Przedziały określające światło (F=): 0,01-0,24 - jasne światło fioletowe 0,24-0,29 - jasne mgliste światło niebieskie 0,30-0,47 - jasne proste i oślepiające światło błękitne 0,48-0,62 - proste światło zielone 0,63-0,84 - dym światła zielonego 0,85-1,09 - jasne ostre światło czerwone 1,10-1,17 - światło czerwone z całkowitym lub niepełnym rozszczepieniem 1,18-1,37 - plastyczne światło pomarańczowe 1,38-1,92 - jasne proste światło żółte 1,93-2,11 - żółte światło mgliste 2,12-3,08 - białe oślepiające światło 3,09 i więcej - światło nie rejestrowane przez ludzkie oko. (hipofale)

10 Muzoritum DŹWIĘK, CZYLI MUZORITUM Dźwięk podobnie jak światło jest cząstką energetyczną powodującą w wyniku reakcji magicznych odbiór zjawisk słuchowych, zatem posiadają właściwości dźwiękowe (muzotoniczne). Cząstki odpowiedzialne za efekty dźwiękowe podczas odprawiania rytuału również posiadają zdolność łączenia się w filementy kantoniczne. Głośność dźwięku zależy od poprawności wykonania rytuału, ale jego typ możemy podać poprzez wyrażenia matematyczne i tablice ritometryczne. Dźwięk oznaczamy skrótem "M". M = (2 x Er + 2 x n) / 100 Litera "n" w tym równaniu oznacza liczbę nośników danego rytuału. Jednostką dźwięku jest jeden ars. Przedziały określające dźwięk (M=): 0,01-0,33 - szuranie, szelest 0,34-0,46 - krótki świst 0,47-0,53 pyknięcie 0,54-0,76 - tzw. grube buczenie 0,77-1,13 - dźwięki mechaniczne 1,14-1,53 - wystrzał petardy 1,54-1,88 wybuch 1,89-2,07 - tzw. chóry anielskie 2,08-2,74 - obszar dużego zróżnicowanie dźwięków o mechanicznym brzmieniu 2,75 i więcej - dźwięk nie słyszalny przez ludzi (hiperdźwięki)

11 Budowa rzędowa strumienia energii STRUKTURA PIERWSZORZĘDOWA (PODSTAWOWA) Wiemy już, że do określania strumienia energii znajdują się cząsteczki muzoars (dźwiękowe) oraz fotovis (świetlne). Te przenoszące dźwięk i światło cząsteczki nazywamy filamentami kantonicznymi i fotonicznymi. Ich połączenie stanowi most nitronowy (powiązany z azotem w powietrzu) oraz splot hydroksylowy (związany z parą wodną w atmosferze). Są to jednak 2 z 3-4 elementów makrofilamentu. Pozostałe filamenty to: filament operonowy oraz filament regulatorowy. Pierwszy z nich odpowiada za wszystkie pozostałe cząstki efektologiczne, takie jak: odpowiadające za temperaturę termon (ciepło) i glacion (chłód), odpowiadające za ukształtowanie w przestrzeni izodriony, sesmodriony odpowiadające za efekt rytuału oraz skwadriony odpowiadająca za obszar rażenia. Filament regulatorowy zawiera niewiele cząsteczek o niewiadomej strukturze, jak i przeznaczeniu. Po nazwie uważa się, że ma na celu zrównoważenie całego strumienia energii. Tak przedstawia się makrofilament:

12 STRUKTURA DRUGORZĘDOWA (ZŁOŻONA) Jest ułożeniem makrofilementów względem siebie w przestrzeni. Ma wpływ na szybkość rytuału. Łatwo się domyślić, że najszybszy rytuał to ten, który ma najprostszą strukturę budowy (liniową). Wolniejsze są te, których makrofilementy krążą wokół siebie. Oto niektóre z nich: 1. Struktura liniowa: 2. Spirala: 3. A-helisa: 4. Rotanta:

13 STRUKTURA TRZECIORZĘDOWA (PRZESTRZENNA) To ułożenie przestrzenne wszystkich makrofilamentów. O jej kształcie decydują izodriony. Ma największe znaczenie przy ukazaniu poprawnego skutku rytuału. Podstawowymi strukturami przestrzennymi są: seria linearna - występuje najczęściej w rytuałach ofensywnych o nieskomplikowanych skutkach. seria wibracyjna - charakteryzuje rytuały "umysłowe" takie jak symonie. seria sferyczna oraz semi - sferyczna - wszystkie inne pochodne serie od sferycznej są najczęściej strukturą ochronną rytuałów defensywnych. ROZPAD STRUKTUR Każde z tych wiązań może ulec zniszczeniu, czy to przez zaklęcie czy kontrrytuał, uraz lub wskutek wielu innych czynników. Dla struktury pierwszorzędnej największe zagrożenie stanowi ingresja, czyli zlanie się dwóch filamentów oddzielnych w jeden (przykład: filament operonowy z filamentem fotonicznym), delecja, czyli całkowite usunięcie jednego filamentu oraz inwersja, czyli przestawienie się kolejności filamentów lub ich elementów (filament operonowy). Dla drugorzędowej jest tzw. resekwentyzm, czyli niepoprawne ułożenie się makrofilementów w przestrzeni. Struktura trzeciorzędowa ulega rozproszeniu aldewizyjnemu, czyli w skutek odbicia od innego czaru, oraz awizacji, czyli rozpad, jako skutek neutralizacji przez kontrrytuał lub przeciwzaklęcie.