Wniosek DYREKTYWA RADY

Transkrypt

1 KOMISJA EUROPEJSKA Bruksela, dnia COM(2018) 148 final 2018/0073 (CNS) Wniosek DYREKTYWA RADY w sprawie wspólnego systemu podatku od usług cyfrowych pobieranego od przychodów wynikających ze świadczenia niektórych usług cyfrowych {SWD(2018) 81} - {SWD(2018) 82} PL PL

2 1. KONTEKST WNIOSKU Przyczyny i cele wniosku UZASADNIENIE Jednolity rynek cyfrowy to jeden z głównych politycznych priorytetów Komisji Europejskiej 1, ukierunkowanych na uruchomienie możliwości cyfrowych dla obywateli i przedsiębiorstw na europejskim rynku, który liczy ponad 500 mln konsumentów. Aby potencjał jednolitego rynku cyfrowego mógł zostać w pełni wykorzystany, rynek ten wymaga nowoczesnego i stabilnego środowiska podatkowego, które stymuluje innowacje, przeciwdziała rozdrobnieniu rynku oraz pozwala wszystkim zaangażowanym podmiotom na włączanie się w nową dynamikę rynku na sprawiedliwych i zrównoważonych warunkach. Zapewnienie sprawiedliwego opodatkowania gospodarki cyfrowej jest również elementem strategii przyjętej przez Komisję Europejską na rzecz sprawiedliwego i skutecznego systemu opodatkowania w Unii Europejskiej 2. Gospodarka cyfrowa zmienia nasze interakcje, schematy konsumpcji oraz sposób prowadzenia działalności. Przedsiębiorstwa cyfrowe rozwijają się o wiele szybciej niż gospodarka w ujęciu całościowym i tendencja ta będzie się utrzymywać. Technologie cyfrowe przynoszą społeczeństwu wiele korzyści, a z perspektywy podatkowej tworzą nowe możliwości dla administracji podatkowej, oferują rozwiązania pozwalające na ograniczenie obciążenia administracyjnego, ułatwiają współpracę między organami podatkowymi, a także pomagają w walce z uchylaniem się od opodatkowania. Jednak wraz z przyspieszeniem transformacji cyfrowej w gospodarce politycy starają się znaleźć rozwiązania, które zapewnią sprawiedliwe i efektywne opodatkowanie, mając na uwadze fakt, że obowiązujące dzisiaj przepisy opodatkowania osób prawnych są przestarzałe i nie uwzględniają nakreślonego wyżej rozwoju. Przede wszystkim obowiązujące przepisy nie odzwierciedlają obecnej sytuacji, w której transgraniczny handel w internecie jest łatwiejszy, pozbawiony fizycznej obecności stron, i w której przedsiębiorstwa opierają się na trudnych do wycenienia wartościach niematerialnych, a generowane przez użytkownika treści i zgromadzone dane stanowią rodzaj aktywności leżącej u źródła procesu tworzenia wartości przez przedsiębiorstwa cyfrowe. Jeżeli chodzi o opinie na szczeblu międzynarodowym, Organizacja Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) uznała w swoim sprawozdaniu z działania 1 3, które zostało opublikowane w 2015 r. w ramach realizowanego przez OECD i państwa grupy G-20 projektu dotyczącego erozji bazy podatkowej i przenoszenia zysków (BEPS), że cyfryzacja oraz wynikające z niej niektóre modele działalności gospodarczej, są wyzwaniem dla międzynarodowego opodatkowania. W następstwie wspomnianego sprawozdania ministrowie finansów grupy G- 20 ponownie wyrazili swoje poparcie dla prac OECD prowadzonych w zakresie opodatkowania i cyfryzacji. W związku z tym OECD podjęła prace nad sprawozdaniem okresowym 4 na temat opodatkowania gospodarki cyfrowej, które przedstawiono ministrom finansów państw grupy G-20 w marcu 2018 r. W sprawozdaniu okresowym przeanalizowano COM(2015)192 final. COM(2015)302 final. OECD (2015), Addressing the Tax Challenges of the Digital Economy: Action Final Report, OECD, Paryż. OECD (2018), Tax Challenges Arising from Digitalisation Interim Report 2018: Inclusive Framework on BEPS, OECD Publishing, Paris. PL 1 PL

3 potrzebę dostosowania międzynarodowego systemu podatkowego do cyfryzacji gospodarki oraz określono elementy, jakie powinny zostać uwzględnione przez państwa mające zamiar wprowadzić przejściowe środki jako odpowiedź na wyzwania podatkowe wynikające z cyfryzacji. Jeżeli chodzi o Unię, wyzwania te opisano w komunikacie Komisji Sprawiedliwy i skuteczny system podatkowy w Unii Europejskiej dla jednolitego rynku cyfrowego 5, przyjętym w dniu 21 września 2017 r. Bieżąca inicjatywa została również wymieniona w liście intencyjnym, który towarzyszył orędziu o stanie Unii z 2017 r. 6. Jeżeli chodzi o państwa członkowskie, szereg europejskich ministrów finansów podpisało oświadczenie polityczne ( Wspólna inicjatywa w sprawie opodatkowania spółek prowadzących działalność w gospodarce cyfrowej ), które wspiera wprowadzenie w przepisach prawnych UE wiarygodnych i skutecznych rozwiązań opartych na koncepcji ustanowienia tzw.»podatku wyrównawczego«od obrotów generowanych w Europie przez przedsiębiorstwa cyfrowe 7. Następnie Rada Europy przyjęła w dniu 19 października 2017 r. konkluzje 8, w których podkreślono potrzebę skutecznego i sprawiedliwego systemu podatkowego na miarę ery cyfrowej. Ponadto w konkluzjach Rady Ecofin z dnia 5 grudnia 2017 r. 9 odnotowano zainteresowanie wielu państw członkowskich wprowadzeniem środków przejściowych, takich jak opłata oparta na przychodach z działalności cyfrowej w Unii, i stwierdzono, że Komisja mogłaby dokonać oceny takich środków. W niniejszym wniosku znajduje się odpowiedź na powyższe wezwania do podjęcia działań. Ponadto w przejściowy sposób rozwiązany zostaje problem niedostosowania obowiązujących przepisów opodatkowania osób prawnych do warunków gospodarki cyfrowej. Obowiązujące obecnie zasady opodatkowania osób prawnych zostały zaprojektowane na potrzeby przedsiębiorstw tradycyjnych. Przepisy podatkowe są oparte na zasadzie, że zyski należy opodatkowywać tam, gdzie wytworzona została wartość. Jednak w przeważającej części były one opracowywane na początku XX wieku, z myślą o tradycyjnych przedsiębiorstwach niedziałających w internecie, i określają przesłanki uruchomienia prawa do opodatkowania w danym państwie (gdzie opodatkować) oraz do określenia części wpływów przedsiębiorstwa, jaką należy przypisać do danego państwa (ile opodatkować), przede wszystkim w oparciu o fizyczną obecność przedsiębiorstwa w danym państwie. Oznacza to, że podmioty niebędące rezydentami są objęte opodatkowaniem w danym kraju tylko wówczas, gdy są w tym państwie obecne, tj. posiadają w nim stałe miejsce prowadzenia działalności. Takie przepisy nie uwzględniają jednak globalnego zasięgu działań cyfrowych, w przypadku których obecność fizyczna nie jest już niezbędnym wymogiem umożliwiającym świadczenie usług cyfrowych. Co więcej, przedsiębiorstwa cyfrowe mają inne cechy charakterystyczne niż przedsiębiorstwa tradycyjne, jeżeli chodzi o tworzenie wartości, a to za COM(2017)547 final. Orędzie o stanie Unii List intencyjny do przewodniczącego Antonio Tajaniego oraz do premiera Jüriego Ratasa z dnia 13 września 2017 r., dostępny pod następującym adresem: Oświadczenie polityczne: wspólna inicjatywa w sprawie opodatkowania spółek prowadzących działalność w gospodarce cyfrowej przedstawiona przez Niemcy, Francję, Włochy i Hiszpanię estońskiej prezydencji Rady we wrześniu 2017 r. Posiedzenie Rady Europejskiej (w dniu 19 października 2017 r.) konkluzje (dok. EUCO 14/17). Konkluzje Rady z dnia 5 grudnia 2017 r. Reagowanie na wyzwania związane z opodatkowaniem zysków gospodarki cyfrowej (FISC 346 ECOFIN 1092). PL 2 PL

4 sprawą zdolności do realizowania działalności na odległość, wkładu użytkownika końcowego w proces tworzenia przez nie wartości, znaczenia dóbr niematerialnych, a także tendencji w kierunku struktury rynku zwycięzca bierze wszystko zakorzenionej w silnej obecności efektów sieciowych oraz wartości dużych zbiorów danych. Stosowanie obowiązujących obecnie przepisów dotyczących opodatkowania osób prawnych w gospodarce cyfrowej doprowadziło do zniekształceń na linii: miejsce, w którym opodatkowywane są zyski, oraz miejsce, w którym tworzona jest wartość, a dotyczy to zwłaszcza modeli prowadzenia działalności, które w dużym stopniu polegają na uczestnictwie użytkowników. Z podatkowego punktu widzenia jest to podwójnym wyzwaniem. Po pierwsze, wkład uzyskany przez przedsiębiorstwo od użytkownika, który to wkład stanowi wytworzenie wartości dla danego przedsiębiorstwa, może znajdować się w jurysdykcji podatkowej, w której przedsiębiorstwo prowadzące działalność cyfrową nie ma swojego fizycznego zakładu (a tym samym, w myśl obowiązujących obecnie przepisów, nie funkcjonuje do celów podatkowych), i w której nie można opodatkować zysków wygenerowanych z takiej działalności. Po drugie, nawet jeżeli przedsiębiorstwo ma swój stały zakład w jurysdykcji, w której znajdują się użytkownicy, wartość wytworzona przez uczestnictwo użytkowników nie jest brana pod uwagę na etapie podejmowania decyzji, ile podatku należy uiścić w poszczególnych krajach. Ma to również konsekwencje z punktu widzenia ryzyka sztucznego unikania przepisów regulujących kwestię stałego zakładu, wprowadza zniekształcenie konkurencji między podmiotami działającymi na rynku cyfrowym i ma negatywny wpływ na przychody. Komisja uznała, że najlepszym podejściem byłoby znalezienie wielostronnych, międzynarodowych rozwiązań kwestii opodatkowania gospodarki cyfrowej, zważywszy na globalny charakter tego wyzwania. Komisja współpracuje ściśle z OECD, wspierając prace nad wypracowaniem międzynarodowego rozwiązania. Jednak ze względu na złożoną naturę problemu oraz szeroki zakres kwestii, jakie należy rozwiązać, osiągnięcie postępów na szczeblu międzynarodowym jest trudne, a dojście do międzynarodowego porozumienia może potrwać. W związku z tym Komisja postanowiła podjąć działania i składa dzisiaj wniosek dotyczący dostosowania przepisów dotyczących opodatkowania osób prawnych na szczeblu Unii, tak aby były one dopasowane do specyfiki przedsiębiorstw cyfrowych 10, oraz przedstawia zalecenie dla państw członkowskich, aby te rozszerzyły to kompleksowe rozwiązanie na swoje umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawarte z jurysdykcjami pozaunijnymi 11. Rada Ecofin podkreśliła w swoich konkluzjach z dnia 5 grudnia 2017 r., że opowiada się za rozwiązaniem globalnym, i zobowiązała się do ścisłego monitorowania rozwoju sytuacji na arenie międzynarodowej oraz do rozważenia stosownych strategii, jednocześnie z zadowoleniem przyjmując działania UE. Mimo obecnych wniosków dla osiągnięcia globalnego porozumienia w tym zakresie decydujące znaczenie mają działania na szczeblu OECD. Komisja będzie uważnie śledzić rozwój sytuacji. Oczekując na obszerne rozwiązanie, którego przyjęcie i wdrożenie może potrwać, państwa członkowskie odczuwają presję, aby podjąć rozwiązania w tym zakresie, mając na względzie ryzyko, że ich podstawy opodatkowania na przestrzeni lat straciły znacznie na aktualności i mogą powodować, że system jest postrzegany jako niesprawiedliwy. W 10 państwach członkowskich wprowadzono lub zaplanowano wprowadzenie jednostronnych środków Wniosek dotyczący dyrektywy Rady ustanawiającej przepisy dotyczące opodatkowania osób prawnych, których obecność na rynku cyfrowym jest znacząca (COM(2018)147 final). Zalecenie Komisji w sprawie opodatkowania osób prawnych, których obecność na rynku cyfrowym jest znacząca (C(2018) 1650 final). PL 3 PL

5 w celu rozwiązania tego problemu w sposób ograniczony; tendencja ta nasila się, a przyjmowane środki są bardzo różne pod względem zakresu i uzasadnienia. Takie nieskoordynowane działania podejmowane przez państwa członkowskie indywidualnie stanowią ryzyko polegające na dalszej fragmentacji jednolitego rynku i zakłócaniu konkurencji, a tym samym utrudnianiu rozwoju nowych zastosowań cyfrowych i zakłócaniu konkurencyjności Unii jako całości. W związku z tym konieczne jest podjęcie działań przez Komisję i przedstawienie propozycji ujednoliconego podejścia stanowiącego przejściowe rozwiązanie problemu w sposób ukierunkowany. W tym celu w niniejszym wniosku zawarto wspólny system opodatkowania przychodów z tytułu dostarczania określonych usług cyfrowych przez podatników (zwany dalej podatkiem od usług cyfrowych lub DST ). Szczegółowym celem tego wniosku jest przedstawienie środka ukierunkowanego na przychody pochodzące z dostarczania określonych usług cyfrowych, który jest łatwy do wdrożenia i pomocny w zachowaniu równych warunków działania w okresie przejściowym, do momentu wprowadzenia rozwiązania kompleksowego. Jest to zgodne z ogólnymi celami niniejszego wniosku, którymi są: ochrona integralności jednolitego rynku i zapewnienie jego właściwego funkcjonowania; zagwarantowanie, aby finanse publiczne w Unii były zrównoważone, a krajowe podstawy opodatkowania nie traciły na aktualności; zapewnienie sprawiedliwości społecznej i równych warunków działania dla wszystkich przedsiębiorstw prowadzących działalność w Unii; oraz walka z agresywnym planowaniem podatkowym oraz zamknięcie luk istniejących obecnie w przepisach międzynarodowych, co pozwala niektórym przedsiębiorstwom cyfrowym na unikanie opodatkowania w krajach, w których prowadzą działalność i wytwarzają wartość. Spójność z przepisami obowiązującymi w tej dziedzinie polityki Niniejszy wniosek jest elementem starań podejmowanych na szczeblu Unii i na szczeblu międzynarodowym zmierzających do dostosowania obowiązujących ram podatkowych do gospodarki cyfrowej. Jeżeli chodzi o szczebel międzynarodowy, wyzwanie polegające na zagwarantowaniu sprawiedliwego opodatkowania wszystkich podmiotów w gospodarce cyfrowej zostało już zdefiniowane w ramach działania 1 realizowanego w projekcie OECD i państw grupy G-20 dotyczącym BEPS. OECD prowadziła prace nad sprawozdaniem okresowym na temat opodatkowania gospodarki cyfrowej, które zostało przedstawione ministrom finansów państw grupy G-20 w marcu 2018 r. Jeżeli chodzi o szczebel UE, sprawiedliwe przepisy opodatkowania w gospodarce cyfrowej to element strategii przyjętej przez Komisję na rzecz sprawiedliwego opodatkowania; stanowią one uzupełnienie osiągniętych w minionych latach ulepszeń przepisów w sprawie opodatkowania osób prawnych. W tym kontekście Komisja ponownie przedstawiła w 2016 r. wniosek w sprawie wspólnej skonsolidowanej podstawy opodatkowania osób prawnych PL 4 PL

6 (CCCTB) 12, która zapewni przedsiębiorstwom na jednolitym rynku konkurencyjne, sprawiedliwe i solidne ramy opodatkowania. Komisja podjęła wyzwania związane z gospodarką cyfrową także w obszarze podatku VAT, składając wniosek w sprawie handlu elektronicznego, przyjęty przez Radę w grudniu 2017 r. 13, który jest zgodny z innymi działaniami legislacyjnymi określonymi w planie działania w sprawie VAT z 2016 r. 14. Przedmiotowy wniosek jest elementem pakietu, który zawiera także wniosek dotyczący dyrektywy w sprawie rozwiązania kompleksowego 15, zalecenie dla państw członkowskich, aby odzwierciedliły one to kompleksowe rozwiązanie w swoich umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartych z jurysdykcjami pozaunijnymi 16, oraz komunikat określający kontekst i wyjaśniający powiązania między wnioskami 17. Jak wyjaśniono w komunikacie, zasady leżące u podstaw przedmiotowego wniosku, a zwłaszcza pojęcie tworzenia wartości przez użytkownika, są powiązane z wnioskiem dotyczącym dyrektywy w sprawie rozwiązania kompleksowego oraz zaleceniem. Te przejściowe środki obejmują zwłaszcza te przypadki, w których wkład użytkowników w tworzenie wartości przez dane przedsiębiorstwo jest bardziej znaczący, podczas gdy pojęcie tworzenia wartości przez użytkownika jest również czynnikiem, który ma zostać odzwierciedlony w ramach dotyczących opodatkowania osób prawnych przewidzianych w rozwiązaniu kompleksowym. Spójność z innymi politykami Unii Przedmiotowy wniosek jest spójny z unijną strategią jednolitego rynku cyfrowego 18, w której Komisja zobowiązała się do zapewnienia osobom fizycznym i przedsiębiorstwom dostępu do działalności online na warunkach uczciwej konkurencji, a także do udostępnienia możliwości cyfrowych osobom fizycznym i przedsiębiorstwom oraz wzmocnienia pozycji Europy jako światowego lidera w dziedzinie gospodarki cyfrowej. 2. PODSTAWA PRAWNA, POMOCNICZOŚĆ I PROPORCJONALNOŚĆ Podstawa prawna Podstawą dyrektywy, której dotyczy wniosek, jest art. 113 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE). Przepis ten pozwala Radzie, stanowiącej jednomyślnie zgodnie ze specjalną procedurą ustawodawczą i po konsultacji z Parlamentem Europejskim oraz Komitetem Ekonomiczno-Społecznym, na uchwalenie przepisów dotyczących harmonizacji ustawodawstwa państw członkowskich odnoszącego się do innych podatków pośrednich w zakresie, w jakim harmonizacja ta jest niezbędna do ustanowienia i zapewnienia funkcjonowania rynku wewnętrznego oraz uniknięcia zakłóceń konkurencji. Pomocniczość (w przypadku kompetencji niewyłącznych) Wniosek jest zgodny z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej (TEU). W oczekiwaniu na wspólne i skoordynowane działania na szczeblu Unii, COM(2016) 685 final i COM(2016) 683 final. Dyrektywa Rady (UE) 2017/2455 z dnia 5 grudnia 2017 r. zmieniająca dyrektywę 2006/112/WE i dyrektywę 2009/132/WE w odniesieniu do niektórych obowiązków wynikających z podatku od wartości dodanej w przypadku świadczenia usług i sprzedaży towarów na odległość (Dz.U. L 348 z , s. 7). COM(2016)148 final. COM(2018)147 final. C(2018) 1650 final. COM(2018)146 final. COM(2015)192 final. PL 5 PL

7 które pozwolą zreformować ramy opodatkowania osób prawnych w sposób uwzględniający działalność cyfrową przedsiębiorstw, państwa członkowskie mogą wprowadzać jednostronne środki przejściowe, pozwalające na odpowiednie reagowanie na wyzwania związane z opodatkowaniem przedsiębiorstw w gospodarce cyfrowej. Niektóre z tych środków, które mogą mieć bardzo różnorodny charakter, zostały już przez państwa członkowskie wdrożone lub są właśnie na etapie planowania. W tym względzie konieczne jest działanie na szczeblu UE, które pozwoli na ograniczenie rozdrobnienia jednolitego rynku i zakłóceń konkurencji w Unii, wywołanych przyjmowaniem takich rozbieżnych, jednostronnych środków na szczeblu państw członkowskich. Ponadto rozwiązanie unijne zastępujące rozbieżne strategie krajowe wiąże się z ograniczeniem obciążeń, jakie przedsiębiorstwa ponoszą w związku z dostosowaniem się do nowych przepisów, a także stanowi wyraźny sygnał dla międzynarodowej społeczności, będący dowodem na to, że UE jest gotowa działać, gdy chodzi o sprawiedliwe opodatkowanie gospodarki cyfrowej. Proporcjonalność Preferowany wariant jest spójny z zasadą proporcjonalności, czyli nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia celów Traktatów, a w szczególności do sprawnego funkcjonowania jednolitego rynku. Jak wynika z kontroli zgodności z zasadą pomocniczości, państwa członkowskie nie są w stanie rozwiązać problemu, nie utrudniając funkcjonowania jednolitego rynku. Ponadto celem przedmiotowego wniosku jest określenie wspólnej struktury opodatkowania, przy zachowaniu dostatecznego marginesu swobody dla państw członkowskich w kontekście ustalania określonych administracyjnych aspektów związanych z danym środkiem, takich jak prowadzenie rachunkowości, rejestrów i innych obowiązków mających na celu zapewnienie skutecznej zapłaty DST. Państwa członkowskie mogą również przyjmować środki dotyczące zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania, unikaniu opodatkowania i nadużyciom w odniesieniu do DST, zachowują one możliwość egzekwowania płatności DST i przeprowadzania kontroli podatkowych zgodnie z ich wewnętrznymi zasadami i procedurami. Zob. również część oceny skutków towarzyszącej niniejszemu wnioskowi 19. Wybór instrumentu Niniejszy wniosek przewiduje dyrektywę, która jest jedynym dostępnym instrumentem na podstawie art. 113 TFUE. 3. WYNIKI OCEN EX POST, KONSULTACJI Z ZAINTERESOWANYMI STRONAMI I OCEN SKUTKÓW Konsultacje z zainteresowanymi stronami Strategia konsultacji skupiła się na trzech głównych grupach zainteresowanych: administracjach podatkowych państw członkowskich, przedsiębiorstwach i obywatelach. Dwie pierwsze konsultacje obejmowały otwarte konsultacje społeczne, w których nadesłano łącznie 446 odpowiedzi w ciągu 12 tygodni (od dnia 26 października 2017 r. do dnia 3 stycznia 2018 r.), a także ukierunkowaną ankietę przesłaną do wszystkich administracji podatkowych w Unii. O inicjatywie poinformowano także członków Platformy na rzecz dobrego zarządzania w kwestiach podatkowych (składającej się ze wszystkich organów podatkowych w Unii oraz 15 organizacji reprezentujących przedsiębiorców, społeczeństwo obywatelskie i osoby zajmujące się podatkami zawodowo) oraz zasięgnięto ich opinii. Uwzględniono także nadesłane uwagi spontaniczne. Jak można zauważyć w załączniku 2 do 19 SWD(2018) 81 final. PL 6 PL

8 oceny skutków towarzyszącej niniejszemu wnioskowi, jeżeli chodzi o rozwiązanie przejściowe, preferowanym przez zainteresowane strony rozwiązaniem było opodatkowanie przychodów z tytułu świadczenia określonych usług cyfrowych (10 spośród 21 krajowych organów podatkowych, a także 53 % respondentów konsultacji społecznych). Ocena skutków Rada ds. Kontroli Regulacyjnej w Komisji przeanalizowała ocenę skutków wniosku w dniu 7 lutego 2018 r. Rada wydała pozytywną opinię w sprawie wniosku, a także pewne zalecenia, które uwzględniono w ostatecznej wersji oceny skutków. W załączniku 1 do dokumentu roboczego służb Komisji towarzyszącego niniejszemu wnioskowi zawarto opinię Rady, zalecenia oraz wyjaśnienie, w jaki sposób zostały one uwzględnione 20. Zob. załącznik 3 do tego dokumentu, w którym znajduje się zestawienie, na kogo będzie miał wpływ niniejszy wniosek oraz jak ten wpływ będzie wyglądał. W ocenie skutków dotyczącej niniejszego wniosku przeanalizowano kilka możliwych wariantów rozwiązania przejściowego. Niemniej jednak ze względu na szereg ograniczeń prawnych stało się oczywiste, że należy skoncentrować się na podatku od przychodów uzyskiwanych w wyniku świadczenia niektórych usług cyfrowych. Uwzględniono szereg opinii, jeżeli chodzi o charakterystykę takiego DST (zob. część 9.2 oceny skutków), a zwłaszcza jego zakres (jakie usługi są nim objęte), zastosowanie progu obrotów (które przedsiębiorstwa są nim objęte), stawkę podatkową oraz pobór podatku. Jak wyjaśniono w ocenie skutków, preferowanym rozwiązaniem w ramach tego wariantu jest podatek o wąskim zakresie, pobierany od przychodów brutto z działalności wynikającej ze świadczenia określonych usług cyfrowych, w przypadku którego centralne znaczenie ma wytworzenie wartości, oraz do zapłaty którego zobowiązane byłyby jako podatnicy jedynie przedsiębiorstwa znajdujące się powyżej dwóch progów powiązanych z przychodami. 4. WPŁYW NA BUDŻET Wniosek nie ma wpływu na budżet UE. 5. ELEMENTY FAKULTATYWNE Plany wdrożenia i monitorowanie, ocena i sprawozdania Wdrażanie i stosowanie dyrektywy po jej przyjęciu będzie monitorowane przez Komisję wspólnie z państwami członkowskimi; Komisja dokona oceny, czy inicjatywa ta funkcjonuje prawidłowo oraz do jakiego stopnia osiągnięte zostały jej założenia. W tym celu będzie ona opierać się na wskaźnikach określonych w części 10 oceny skutków załączonej do niniejszego wniosku. Szczegółowe objaśnienia poszczególnych przepisów wniosku Definicje (art. 2) W tym artykule przedstawiono definicje różnych pojęć niezbędnych do stosowania przepisów dyrektywy. Przychody podlegające opodatkowaniu (art. 3) 20 SWD(2018) 81 final. PL 7 PL

9 W tym artykule określono, które przychody kwalifikują się jako przychody podlegające opodatkowaniu do celów niniejszej dyrektywy. Podatek od usług cyfrowych (DST) to podatek o ukierunkowanym zakresie, pobierany od przychodów wynikających ze świadczenia określonych usług cyfrowych, które charakteryzują się tworzeniem wartości przez użytkownika. Usługi objęte zakresem stosowania DST to te, w przypadku których uczestnictwo użytkownika w czynności cyfrowej stanowi istotny wkład w działalność przedsiębiorstwa realizującego te czynności, co pozwala przedsiębiorstwu na uzyskanie przychodów z tych czynności. Innymi słowy, modele działalności wchodzące w zakres przedmiotowej dyrektywy to te modele, które nie istniałyby w swojej aktualnej formie bez udziału użytkownika. Rola, jaką odgrywają użytkownicy tych usług, jest wyjątkowa i bardziej złożona niż ta, którą pełni klient w usługach tradycyjnych. Usługi te mogą być świadczone na odległość, bez niezbędnej fizycznej obecności usługodawcy na obszarze jurysdykcji, na którym znajdują się użytkownicy i na którym tworzona jest wartość. Takie modele działalności powodują zatem największe rozbieżności, jeżeli chodzi o miejsce opodatkowania zysków oraz miejsce wytworzenia wartości. Przedmiotem opodatkowania są jednak przychody uzyskane z przekształcenia wkładu użytkownika w korzyść pieniężną, nie zaś samo uczestnictwo użytkownika. Jeżeli chodzi o wnoszenie przez użytkownika wkładu w tworzenie wartości przedsiębiorstwa, istnieje kilka możliwości. Przedsiębiorstwa cyfrowe mogą przykładowo pobierać dane o aktywności użytkowników na interfejsach cyfrowych, które to dane są zazwyczaj wykorzystywane do projektowania reklam pod kątem takich użytkowników lub są odpłatnie przekazywane osobom trzecim. Inny sposób to aktywne i trwałe zaangażowanie użytkowników na wielostronnych interfejsach cyfrowych, przyczyniające się do powstawania efektu sieciowego, dzięki któremu wartość usługi rośnie, mówiąc ogólnie, wraz z liczbą użytkowników korzystających z interfejsu. Wartość takich interfejsów wynika z kontaktów nawiązywanych przez użytkowników i ich interakcji między sobą, co często wiąże się z udostępnianiem informacji przez użytkowników i ich wymianą z innymi użytkownikami w obrębie sieci. Takie wielostronne interfejsy cyfrowe mogą również ułatwiać dokonywanie leżących u źródła dostaw towarów lub świadczenia usług bezpośrednio między użytkownikami, co stanowi inną, wyraźną formę uczestnictwa użytkowników. Na podstawie różnych form uczestnictwa użytkowników, które opisano powyżej, przychodami ujętymi w zakresie stosowania przedmiotowego podatku (przychody podlegające opodatkowaniu) byłyby przychody uzyskane z tytułu świadczenia którejkolwiek z poniższych usług (usług podlegających opodatkowaniu), jak określono w art. 3 ust. 1: usług polegających na umieszczaniu na interfejsie cyfrowym reklamy ukierunkowanej na użytkowników tego interfejsu, jak również przekazywaniu zgromadzonych danych o użytkownikach, które to dane zostały wygenerowane w oparciu o aktywność tych użytkowników na interfejsach cyfrowych; usług polegających na udostępnianiu użytkownikom wielostronnych interfejsów cyfrowych, które można określić również jako usługi pośrednictwa, które pozwalają użytkownikom na znajdowanie innych użytkowników i wchodzenie z nimi w interakcje, i które również mają ułatwiać świadczenie leżących u źródła dostaw towarów lub usług bezpośrednio między użytkownikami. Świadczenie usług reklamowych polegających na umieszczaniu na interfejsie cyfrowym reklamy klienta ukierunkowanej na użytkowników tego interfejsu zdefiniowano w art. 3 ust. 1 lit. a) w szerokim ujęciu, zgodnie z przeanalizowanymi modelami biznesowymi. Jest tak, ponieważ umieszczanie takiej reklamy w kontekście cyfrowym stanowi sposób, w jaki przedsiębiorstwo umożliwiające pojawienie się reklamy na interfejsie cyfrowym zazwyczaj PL 8 PL

10 przekształca w korzyść pieniężną aktywność użytkowników oraz dane użytkowników uwzględniane na potrzeby umieszczenia reklamy. Definicja usługi nie uwzględnia faktu, czy dostawca usługi reklamowej jest właścicielem interfejsu cyfrowego, na którym pojawia się reklama. Jednak w art. 3 ust. 3 wyjaśniono, że w przypadkach, w których dostawca usługi reklamowej i właściciel interfejsu cyfrowego to dwa różne podmioty, nie uznaje się tego drugiego za podmiot, który dostarczył usługę podlegającą opodatkowaniu na podstawie art. 3 ust. 1 lit. a). Ma to na celu uniknięcie ewentualnego efektu kaskadowego lub podwójnego opodatkowania tego samego przychodu (część przychodu uzyskanego przez podmiot umieszczający reklamę klienta zostanie zapłacona właścicielowi interfejsu cyfrowego, na którym ma się ukazać dana reklama, w zamian za wynajęcie przestrzeni cyfrowej na tym interfejsie). Usługi pośrednictwa zdefiniowano w art. 3 ust. 1 lit. b) za pomocą odesłania do wielostronnego interfejsu cyfrowego umożliwiającego użytkownikom wynajdowanie innych użytkowników i wchodzenie z nimi w interakcje; jest to aspekt pozwalający podmiotom świadczącym takie usługi na wyciąganie korzyści z efektu sieciowego. Zdolność tych interfejsów do tworzenia powiązania między użytkownikami odróżnia usługi pośrednictwa od innych usług, które również mogą być postrzegane jako usługi ułatwiające wchodzenie przez użytkowników w interakcje, ale w przypadku których użytkownicy nie mogą nawiązywać ze sobą kontaktu, chyba że nawiązali go już inną drogą, na przykład za pośrednictwem usług komunikacji natychmiastowej. Tworzenie wartości w odniesieniu do takich innych usług, które mogą być ogólnie zdefiniowane jako usługi komunikacyjne lub płatnicze, polega na rozwoju i sprzedaży oprogramowania wspierającego, które pozwala na realizowanie interakcji, i jest w mniejszym stopniu powiązane z zaangażowaniem użytkowników. W związku z tym usługi komunikacyjne lub usługi płatnicze nie zostały objęte zakresem zastosowania podatku, co wyjaśniono w art. 3 ust. 4 lit. a). W przypadkach dotyczących wielostronnych interfejsów cyfrowych ułatwiających leżącą u źródła dostawę towarów lub świadczenie usług bezpośrednio między użytkownikami tego interfejsu przychody uzyskane przez użytkowników w wyniku takich transakcji pozostają poza zakresem zastosowania podatku. Poza zakresem zastosowania DST znajdują się także przychody z działalności detalicznej polegającej na sprzedaży towarów lub usług, na które umowę zawiera się online, za pośrednictwem strony internetowej dostawcy takich towarów lub usług (co może wiązać się ze zjawiskiem określanym zazwyczaj jako handel elektroniczny), jako że wytworzenie wartości na rzecz podmiotu realizującego działalność detaliczną jest powiązane z dostarczonymi towarami lub usługami, zaś interfejs cyfrowy jest wykorzystywany jedynie jako środek komunikacji. W art. 3 ust. 4 lit. a) wyjaśniono również, że usługi świadczone przez podmiot na rzecz użytkowników za pośrednictwem interfejsu cyfrowego, polegające na dostarczaniu cyfrowych treści takich jak pliki wideo, audio lub tekstowe, które są własnością tego podmiotu lub do których dystrybucji podmiot ten nabył prawo, nie są uznawane za usługi pośrednictwa i w związku z tym powinny zostać wyłączone z zakresu zastosowania podatku, ponieważ mniej oczywiste jest w tym przypadku, że zakres uczestnictwa użytkownika odgrywa kluczową rolę w wytworzeniu wartości dla przedsiębiorstwa. Wyjaśnienie tej kwestii jest niezbędne, ponieważ niektórzy dostawcy treści cyfrowych za pośrednictwem interfejsu cyfrowego mogą dopuszczać pewien rodzaj interakcji między odbiorcami takich treści, a tym samym mogliby być postrzegani jako wchodzący w zakres definicji wielostronnych interfejsów cyfrowych realizujących usługi pośrednictwa. Jednak w takich okolicznościach interakcje między użytkownikami zachowują aspekt pomocniczy w stosunku do dostawy treści cyfrowych, w przypadku której wyłącznym lub głównym celem dla użytkownika jest otrzymanie treści cyfrowej od danego podmiotu udostępniającego interfejs cyfrowy (np. PL 9 PL

11 dostarczenie przez podmiot użytkownikowi gry wideo za pośrednictwem interfejsu cyfrowego stanowiłoby dostarczenie treści cyfrowej przez ten podmiot, które nie wchodzi w zakres DST, niezależnie od tego, czy dany użytkownik może grać z innymi użytkownikami, a zatem czy pewien rodzaj interakcji między nimi jest dozwolony). Należy odróżnić dostarczanie przez podmiot treści cyfrowych na rzecz użytkowników za pośrednictwem interfejsu cyfrowego, co jest usługą niewchodzącą w zakres stosowania DST, od udostępniania wielostronnego interfejsu cyfrowego, za pośrednictwem którego użytkownicy mogą udostępniać innym użytkownikom treści cyfrowe lub je z innymi użytkownikami wymieniać, lub od udostępniania interfejsu, który ułatwia leżące u źródła wzajemne dostarczanie sobie treści cyfrowych przez użytkowników. Ten ostatni rodzaj usług stanowi usługę pośrednictwa realizowaną przez podmiot udostępniający wielostronny interfejs cyfrowy i dlatego usługa ta wchodzi w zakres stosowania DST, niezależnie od rodzaju transakcji leżącej u źródła. W związku z tym w art. 3 ust. 4 lit. a) podkreślono, że dostarczanie treści cyfrowych niewchodzące w zakres stosowania DST musi być realizowane przez podmiot udostępniający interfejs cyfrowy, za pośrednictwem którego dostarczane są treści cyfrowe, nie zaś przez użytkowników tego interfejsu na rzecz innych użytkowników. Podlegające opodatkowaniu usługi polegające na przesyłaniu zgromadzonych danych o użytkownikach zostały zdefiniowane w art. 3 ust. 1 lit. c) poprzez odniesienie do danych, które zostały wygenerowane w oparciu o czynności tych użytkowników na interfejsach cyfrowych. Jest tak, ponieważ usługi wchodzące w zakres DST to usługi korzystające z interfejsów cyfrowych jako ze sposobu tworzenia wkładu przez użytkownika, nie zaś usługi korzystające z interfejsów jako ze sposobu przesyłania danych generowanych w inny sposób. W związku z tym DST nie jest podatkiem nakładanym na gromadzenie danych lub wykorzystywanie zgromadzonych danych przez przedsiębiorstwa na swoje wewnętrzne potrzeby ani też na bezpłatną wymianę zgromadzonych danych przez dane przedsiębiorstwo z innymi podmiotami. Przedmiotem opodatkowania DST jest odpłatne przekazywanie danych uzyskiwanych z bardzo szczególnej czynności (aktywności użytkowników na interfejsach cyfrowych). W art. 3 ust. 4 lit. b) i c) wyjaśniono, że w zakres stosowania DST nie wchodzą usługi wymienione w sekcji A pkt 1) 9) załącznika I do dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/65/UE 21 i zapewniane przez systemy obrotu lub podmioty systematycznie internalizujące transakcje, które zostały zdefiniowane w tej dyrektywie, bądź przez dostawców uregulowanych usług finansowania społecznościowego. Ponadto w zakres stosowania DST nie wchodzą usługi polegające na ułatwianiu udzielania pożyczek, świadczone przez dostawców uregulowanych usług finansowania społecznościowego. Dostawcy uregulowanych usług finansowania społecznościowego odnoszą się do dostawców usług, którzy są objęci wszelkimi przyszłymi przepisami unijnymi przyjętym na podstawie art. 114 TFUE dotyczącymi regulowania usług finansowania społecznościowego. Wielostronne interfejsy cyfrowe, które pozwalają użytkownikom na uzyskanie usługi wykonania transakcji, usługi inwestycyjnej lub usługi poszukiwania inwestycji, takie jak usługi udostępniane przez wspomniane powyżej podmioty, bądź pozyskanie informacji o istnieniu takich usług, często wymagają interakcji użytkownika. Jednak to nie użytkownik odgrywa centralną rolę w tworzeniu wartości dla podmiotu udostępniającego interfejs cyfrowy. Wartość zależy od zdolności takiego podmiotu do kontaktowania ze sobą 21 Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/65/UE z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie rynków instrumentów finansowych oraz zmieniająca dyrektywę 2002/92/WE i dyrektywę 2011/61/UE (Dz.U. L 173 z , s. 349). PL 10 PL

12 kupujących i sprzedających produkty finansowe, na określonych i wyróżniających warunkach, które w przeciwnym razie by nie zaistniały (w porównaniu na przykład z transakcjami zawieranymi bezpośrednio przez kontrahentów poza takimi interfejsami). Usługa polegająca na udostępnianiu interfejsu cyfrowego przez taki podmiot wykracza poza zwykłe ułatwianie transakcji na instrumentach finansowych między użytkownikami takiego interfejsu. Celem usług uregulowanych, które są wyłączone z zakresu stosowania przedmiotowej dyrektywy, jest w szczególności zapewnienie bezpiecznego otoczenia dla transakcji finansowych. W związku z tym podmiot świadczący takie usługi określa szczegółowe warunki, na jakich mogą być zawierane transakcje finansowe, tak aby zagwarantowane były zasadnicze elementy, takie jak jakość wykonania transakcji, poziom przejrzystości na rynku oraz sprawiedliwe traktowanie inwestorów. I wreszcie, istotnym i wyróżniającym celem takich usług jest ułatwianie finansowania, inwestycji lub oszczędzania. Jeżeli chodzi o platformy finansowania społecznościowego, finansowanie społecznościowe oparte na inwestycjach i pożyczkach nie wchodzi w zakres stosowania podatku, ponieważ świadczeniodawcy takich usług pełnią tę samą rolę, jaką pełnią systemy obrotu i podmioty systematycznie internalizujące transakcje, a tym samym nie stanowią samego tylko pośrednictwa. W zakres dyrektywy wchodzą jednak usługi świadczone przez platformy finansowania społecznościowego, które nie są oparte na inwestycjach i pożyczkach i stanowią pośrednictwo, takie jak finansowanie społecznościowe oparte na darowiznach i nagrodach, lub usługi świadczone przez takie platformy i polegające na umieszczaniu reklam. Jako że przekazywanie danych przez systemy obrotu, podmioty systematycznie internalizujące transakcje oraz dostawców uregulowanych usług finansowania społecznościowego jest ograniczone do świadczenia uregulowanych usług finansowych opisanych powyżej i stanowi ich element składowy oraz jest jako takie uregulowane prawem Unii, świadczenie usług przekazywania danych przez te podmioty powinno być również wykluczone z zakresu stosowania DST, jak określono w art. 3 ust. 5. W art. 3 ust. 2 wyjaśniono, że DST jest pobierany od przychodów brutto przedsiębiorstwa, które wynikają ze świadczenia usług wchodzących w zakres stosowania podatku, bez podatku od wartości dodanej oraz innych podobnych podatków. W art. 3 ust. 7 wyjaśniono, że przychody wynikające ze świadczenia podlegających opodatkowaniu usług między podmiotami wchodzącymi w skład skonsolidowanej grupy do celów rachunkowości finansowej nie kwalifikują się jako przychody podlegające opodatkowaniu. Jak stanowi art. 3 ust. 8, w sytuacjach, w których podmiot wchodzący w skład skonsolidowanej grupy do celów rachunkowości finansowej świadczy podlegające opodatkowaniu usługi na rzecz osoby trzeciej, lecz wynagrodzenie za te usługi jest uzyskiwane przez inny podmiot w obrębie grupy, uznaje się, że wynagrodzenie to uzyskał podmiot świadczący usługi podlegające opodatkowaniu. Przepis ten stanowi zabezpieczenie, którego celem jest uniemożliwienie uniknięcia zobowiązania do zapłaty DST przez podmiot świadczący podlegające opodatkowaniu usługi i uzyskujący przychody wynikające z takich usług za pośrednictwem innego podmiotu w obrębie tej samej grupy. Podatnik (art. 4) W myśl art. 4 ust. 1 za podatnika na potrzeby DST uznaje się podmiot, który znajduje się powyżej dwóch wymienionych poniżej progów: PL 11 PL

13 łączna kwota przychodów w skali światowej wykazywanych przez podmiot za ostatni pełny rok podatkowy, za który dostępne jest sprawozdanie finansowe, przekracza EUR; oraz łączna kwota podlegających opodatkowaniu przychodów uzyskanych przez podmiot na terytorium Unii w ciągu tego roku podatkowego przekracza EUR. Pierwszy próg (łączne roczne przychody w skali światowej) ogranicza zastosowanie podatku do przedsiębiorstw o określonej wielkości; są to przedsiębiorstwa o silnej pozycji na rynku, która pozwala im na odnoszenie stosunkowo większych korzyści z efektów sieciowych oraz wykorzystywania dużych zbiorów danych, a tym samym na zbudowanie modelu biznesowego w oparciu o uczestnictwo użytkowników. Takie modele biznesowe, które prowadzą do większych rozbieżności, jeżeli chodzi o miejsce, w którym opodatkowywane są przychody, i miejsce, w którym tworzona jest wartość, wchodzą w zakres stosowania podatku. Ekonomiczna zdolność przedsiębiorstw kwalifikujących się jako podatnicy powinna być postrzegana jako zdolność do przyciągania dużej liczby użytkowników, niezbędnej do rentowności takich modeli biznesowych. Ponadto to właśnie większe przedsiębiorstwa mają możliwość prowadzenia agresywnego planowania podatkowego. Z tego powodu ten sam próg zaproponowano w innych inicjatywach unijnych, takich jak wspólna skonsolidowana podstawa opodatkowania osób prawnych (CCCTB). Celem takiego progu jest również zagwarantowanie pewności prawa i ułatwienie przedsiębiorstwom i organom podatkowym ustalania, czy dane przedsiębiorstwo jest objęte zakresem stosowania DST, oraz zmniejszenie kosztów takiego ustalania, zwłaszcza jeżeli weźmiemy pod uwagę fakt, że niektóre z przedsiębiorstw mogą nie rejestrować oddzielnie przychodów z działalności objętej zakresem stosowania przedmiotowego podatku. Wspomniany próg powinien również wyłączać małe przedsiębiorstwa i przedsiębiorstwa typu start-up, w przypadku których obciążenia związane z przestrzeganiem przepisów dotyczących tego nowego podatku byłyby prawdopodobnie niewspółmiernie duże. Drugi próg (łączne roczne przychody podlegające opodatkowaniu w Unii) ogranicza natomiast zastosowanie tego podatku do przypadków, w których istnieje znaczny ślad cyfrowy na poziomie Unii w odniesieniu do rodzaju przychodów objętych DST. Próg ten ustalono na szczeblu Unii, aby nie były brane pod uwagę różnice w wielkości rynku, które mogą istnieć w Unii. Jeżeli dane przedsiębiorstwo wchodzi w skład skonsolidowanej grupy do celów rachunkowości finansowej, progi muszą być stosowane z uwzględnieniem łącznych skonsolidowanych przychodów grupy, jak stanowi art. 4 ust. 6. Niezależnie od tego, czy dane przedsiębiorstwo ma siedzibę na terytorium państwa członkowskiego czy też w jurysdykcji pozaunijnej, kwalifikuje się ono jako podatnik, jeżeli spełnia obydwa powyższe warunki. W zależności od tego, gdzie znajduje się siedziba podatnika, scenariusze zobowiązania do zapłaty podatku DST, które mogą wystąpić, mogą obejmować: podatnika mającego siedzibę na terytorium jurysdykcji pozaunijnej, który musi uiścić DST w państwie członkowskim; podatnika mającego siedzibę w państwie członkowskim, który musi uiścić DST w innym państwie członkowskim; oraz podatnika mającego siedzibę w państwie członkowskim, który musi uiścić DST w tym samym państwie członkowskim. Miejsce opodatkowania (art. 5) W art. 5 określono, jaka część przychodów podlegających opodatkowaniu uzyskana przez dany podmiot musi być traktowana jako uzyskana w danym państwie członkowskim na potrzeby tego opodatkowania. Zgodnie z koncepcją tworzenia wartości przez użytkownika, PL 12 PL

14 która leży u podstaw zakresu celu DST, w przepisie tym określono, że DST jest należny w państwie członkowskim lub w państwach członkowskich, w których użytkownicy się znajdują. Podejście to jest konsekwencją założenia, że to zaangażowanie użytkowników w cyfrowe czynności przedsiębiorstwa generuje dla tego przedsiębiorstwa wartość, a zaangażowanie to niekoniecznie musi być związane ze zrealizowaniem przez użytkowników płatności (np. osoby oglądające reklamę na interfejsie cyfrowym); lub może się wiązać z płatnością realizowaną jedynie przez niektórych użytkowników (np. wielostronne interfejsy cyfrowe, w przypadku których jedynie niektórzy użytkownicy muszą płacić za dostęp do interfejsu, podczas gdy inni użytkownicy mają dostęp bezpłatny). W związku z tym państwem posiadającym prawo do nałożenia DST jest państwo członkowskie, w którym znajduje się użytkownik, niezależnie od tego, czy użytkownik przyczynił się finansowo do wytworzenia przychodów przedsiębiorstwa. Przewidziano szczegółowe przepisy pozwalające na określenie, kiedy można uznać, że użytkownik znajduje się w danym państwie członkowskim. Przychody podlegające opodatkowaniu wynikające ze świadczenia podlegających opodatkowaniu usług muszą być traktowane do celów niniejszej dyrektywy jako uzyskane w państwie członkowskim w danym okresie rozliczeniowym, jeżeli uznaje się, że użytkownik powiązany z takimi usługami znajduje się w tym państwie członkowskim w tym okresie rozliczeniowym, zgodnie z przepisami zawartymi w art. 5 ust. 2, które muszą być stosowane dla każdego rodzaju usługi podlegającej opodatkowaniu. Jeżeli użytkownicy zaangażowani w podlegającą opodatkowaniu usługę znajdują się na terytorium różnych państw członkowskich lub na terytorium jurysdykcji pozaunijnej, podlegające opodatkowaniu przychody uzyskane przez podmiot w wyniku świadczenia tej usługi musiałyby zostać rozdzielone proporcjonalnie wśród poszczególnych państw członkowskich, zgodnie z szeregiem kluczy przydziału określonych w art. 5 ust. 3 dla każdego rodzaju podlegającej opodatkowaniu usługi. Wspomniane klucze przydziału zostały określone z uwzględnieniem charakteru poszczególnych usług podlegających opodatkowaniu oraz, w szczególności, okoliczności, która uruchamia otrzymanie przychodów przez usługodawcę. Jeżeli podlegająca opodatkowaniu usługa polega na umieszczeniu reklamy na cyfrowym interfejsie, na potrzeby określenia części przychodów, jakie mają zostać przypisane w danym okresie rozliczeniowym danemu państwu członkowskiemu, uwzględniana jest liczba wyświetleń tej reklamy na urządzeniach użytkowników w tym okresie rozliczeniowym w tym państwie członkowskim. Jeżeli chodzi o udostępnianie wielostronnych interfejsów cyfrowych, w celu określenia części przychodów podlegających opodatkowaniu, jaka ma być przypisana danemu państwu członkowskiemu, dokonuje się rozróżnienia między przypadkami, w których interfejs ułatwia zawarcie leżącej u źródła transakcji, i przypadkami, w których tego nie ułatwia. W przypadkach, w których ma miejsce ułatwienie zawarcia leżących u źródła transakcji, przypisanie podlegających opodatkowaniu przychodów w okresie rozliczeniowym danemu państwu członkowskiemu jest realizowane na podstawie liczby użytkowników, którzy zawarli taką transakcję w tym okresie rozliczeniowym przy użyciu urządzenia w tym państwie członkowskim. Wynika to z tego, że jest to czynność zazwyczaj generująca przychody dla podmiotu udostępniającego interfejs. Prawa do opodatkowania przychodów przedsiębiorstw udostępniających interfejs są przypisane państwom członkowskim, w których znajdują się użytkownicy zawierający transakcje leżące u źródła, niezależenie od tego, czy użytkownicy są podmiotem sprzedającym czy kupującym leżące u źródła towary lub świadczenia. Jest tak, ponieważ za pośrednictwem swojego uczestnictwa zarówno sprzedający, jak i kupujący generują wartość dla wielostronnego interfejsu cyfrowego, mając na uwadze fakt, że rolą interfejsu jest połączenie ze sobą podaży i popytu. Jeżeli jednak usługa pośrednictwa nie PL 13 PL

15 obejmuje ułatwienia leżącej u źródła transakcji, przychody są zazwyczaj uzyskiwane z okresowych płatności po zarejestrowaniu lub otwarciu konta na interfejsie cyfrowym. W związku z tym na potrzeby przypisywania przychodów podlegających opodatkowaniu w okresie rozliczeniowym danemu państwu członkowskiemu pod uwagę brana jest liczba użytkowników w tym okresie rozliczeniowym posiadających konto, które zostało otwarte przy użyciu urządzenia w tym państwie członkowskim, niezależnie od tego, czy zostało ono otwarte w ciągu tego roku podatkowego czy w roku poprzednim. Jeśli chodzi o przekazywanie zgromadzonych danych o użytkownikach, na potrzeby przypisywania danemu państwu członkowskiemu przychodów podlegających opodatkowaniu w okresie rozliczeniowym brana jest pod uwagę liczba użytkowników, za pośrednictwem których wygenerowano w następstwie skorzystania przez nich z urządzenia w tym państwie członkowskim dane przekazane w tym okresie rozliczeniowym. W art. 5 ust. 4 wyjaśniono dalej, że na potrzeby określania miejsca opodatkowania nie jest brane pod uwagę miejsce, z którego jest realizowana płatność za podlegające opodatkowaniu usługi. Również w przypadkach, w których dostarczenie leżących u źródła towarów lub usług ma miejsce bezpośrednio między użytkownikami wielostronnego interfejsu cyfrowego, nie jest brane pod uwagę miejsce, w którym odbywają się takie leżące u źródła transakcje. W myśl przepisu zawartego w art. 5 ust. 5 przyjmuje się, że użytkownik znajduje się w państwie członkowskim, w którym znajduje się adres protokołu internetowego (IP) wykorzystywanego przez niego urządzenia, lub ustala się to przy pomocy innej dowolnej metody geolokalizacji, jeśli jest ona dokładniejsza. Adres protokołu internetowego (IP) jest prostym i skutecznym wskaźnikiem służącym określeniu miejsca, w którym przebywa użytkownik. Ponadto, jeżeli podatnik dzięki zastosowaniu innych metod geolokalizacji pozyskał wiedzę, że użytkownik nie znajduje się w państwie członkowskim, na które wskazywałby adres protokołu internetowego (IP), podatnik ten nadal ma możliwość oparcia się na tych innych metodach geolokalizacji w celu określenia miejsca opodatkowania. Wymagalność podatku, obliczanie podatku i jego podstawy (art. 6 8) Zgodnie z art. 6 nowy podatek będzie wymagalny w danym państwie członkowskim od tej części przychodów podlegających opodatkowaniu uzyskanych przez podatnika w okresie rozliczeniowym, które traktuje się jako uzyskane w tym państwie członkowskim. W art. 7 określono zasady obliczania DST. W art. 8 określono jednolitą stawkę obowiązującą w całej Unii, której wysokość wynosi 3 %. Obowiązki (art. 9 19) W art. od 9 do 19 określono szereg obowiązków, które muszą zostać wypełnione przez podatnika zobowiązanego do zapłaty DST. W art. 9 sprecyzowano, że podatnik świadczący usługi podlegające opodatkowaniu jest zobowiązany do zapłaty podatku i spełnienia obowiązków określonych w rozdziale 3. Przewidziano w nim również, że skonsolidowana grupa do celów rachunkowości finansowej ma możliwość wyznaczenia jednego podmiotu z tej grupy na potrzeby płatności DST i wypełniania obowiązków przewidzianych w rozdziale 3 w imieniu każdego podatnika w tej grupie zobowiązanego do zapłaty DST. W celu zarządzania administracyjnymi aspektami podatku wszystkim podatnikom udostępnia się mechanizm upraszczający w postaci punktu kompleksowej obsługi. Funkcjonowanie punktu kompleksowej obsługi opiera się na założeniu, że podatnik podlegający DST w jednym lub więcej państw członkowskich powinien mieć możliwość kontaktu z punktem kompleksowej obsługi (w państwie członkowskim identyfikacji), za pośrednictwem którego PL 14 PL

16 można spełnić wszystkie obowiązki w zakresie DST (identyfikacja, złożenie deklaracji DST oraz płatność). Państwo członkowskie identyfikacji jest odpowiedzialne za wymianę powyższych informacji z pozostałymi państwami członkowskimi, w których DST jest należny, a także za przekazanie części DST pobranego w imieniu tych innych państw członkowskich. Jak wyjaśniono w art. 10, państwo członkowskie identyfikacji oznacza państwo członkowskie, w którym podatnik jest zobowiązany do zapłaty DST, chyba że podlega temu obowiązkowi w więcej niż jednym państwie członkowskim. W tym ostatnim przypadku może on z grupy tych państw wybrać jedno państwo członkowskie identyfikacji. Fakt, że podatnik może być rezydentem do celów podatku od osób prawnych w danym państwie członkowskim nie ma wpływu na określenie państwa członkowskiego identyfikacji do celów DST ze względu na odmienny charakter tego podatku. Rozwiązanie to ma na celu uniknięcie nakładania nieproporcjonalnych obciążeń administracyjnych na państwa członkowskie, w których podatnik może mieć ustanowioną siedzibę do celów podatku od osób prawnych, ale może nie być zobowiązanym do zapłaty DST. W związku z powyższym podatnik zobowiązany do zapłaty DST w kilku państwach członkowskich będzie mógł skorzystać z punktu kompleksowej obsługi w swoim państwie członkowskim identyfikacji w odniesieniu do wszystkich zobowiązań związanych z DST, bez względu na to, czy jest w danym państwie członkowskim rezydentem do celów podatku od osób prawnych. Na przykład podatnik zobowiązany do zapłaty DST w dwóch państwach członkowskich (w państwie członkowskim A, w którym jest rezydentem do celów podatku od osób prawnych, oraz w państwie członkowskim B, w którym nie jest rezydentem do celów podatku od osób prawnych), który wybrał państwo członkowskie B jako państwo członkowskie identyfikacji, będzie mógł wypełnić swój obowiązek związany z DST powstały w obydwóch państwach członkowskich, za pośrednictwem punktu kompleksowej obsługi. W art. 10 ustanowiono obowiązek zgłoszenia przez podatnika w państwie członkowskim identyfikacji za pośrednictwem systemu samodzielnych deklaracji faktu zobowiązania do zapłaty DST w Unii, a także określono dane, które należy przy tym podać. Podatnik otrzyma numer identyfikacyjny, zgodnie z art. 11. Jeżeli zobowiązanie podatnika do zapłaty DST w Unii ustaje, musi on przekazać tę informację państwu członkowskiemu identyfikacji zgodnie z art. 12, a państwo członkowskie identyfikacji usunie wówczas takiego podatnika ze swojego rejestru. W art. 13 wyjaśniono zasady dotyczące ewentualnej zmiany państwa członkowskiego identyfikacji. Ponadto w myśl art. 14 podatnik musi złożyć deklarację DST w państwie członkowskim identyfikacji, podając szczegóły określone w art. 15. Oznacza to w szczególności zadeklarowanie w odniesieniu do każdego państwa członkowskiego, w którym DST jest należny za dany okres rozliczeniowy, łącznej kwoty przychodów podlegających opodatkowaniu traktowanych jako uzyskane przez podatnika w tym państwie członkowskim, wraz z kwotą DST należną od tej kwoty. Należy również podać łączną kwotę DST należną we wszystkich państwach członkowskich, a także informację o progach mających zastosowanie do celów art. 4. Zasady płatności zostały uregulowane w art. 16, w którym określono także, że ewentualny zwrot podatku podatnikom po tym, jak należny DST został przekazany przez państwo członkowskie identyfikacji do państwa członkowskiego, któremu się należał zostanie zrealizowany przez to ostatnie, bezpośrednio na rzecz przedmiotowego podatnika. W art. 17 wprowadzono przepis regulujący ewentualne korekty deklaracji DST, mając na uwadze uniknięcie rozbieżności w funkcjonowaniu punktów kompleksowej obsługi. Art. 18 dotyczy środków w zakresie rachunkowości, prowadzenia rejestrów oraz zwalczania nadużyć PL 15 PL