Fonty (czcionki) można podzielić na różne grupy ze względu na ich cechy:

Transkrypt

1 Fonty Font (czcionka) ma trzy wyróżniające go parametry: - krój odpowiada za wygląd czcionki czyli albo jest taka albo taka. Jedna czcionka ma taki sam krój - odmiana określa grubość linii w literach - stopień określa wielkość liter Rodzina fontów to zbiór wszystkich odmian danego fontu. Odmiany to na przykład: Light, regular, italic,(wymienione trzy mają w sumie wszystkie fonty, pozostałe już nie wszystkie), medium italic, medium bold, bold italic, medium italic, Light italic itd. Nie każda rodzina fontów składa się z wszystkich wymienionych odmian. Fonty (czcionki) można podzielić na różne grupy ze względu na ich cechy: - Pierwsza grupa to kroje proste i pochyłe. - Druga grupa to kroje szeryfowe i bezszeryfowe. Bezszeryfowe to ta gdzie jak jest duże I to nie ma tych kreseczek na górze i na gole jak widać w powyższym I, zaś I które widzimy jest szeryfowe bo ma te kreseczki. - Trzecia grupa to kroje jednoelementowe i dwuelementowe. Jedno elementowa to taka, gdzie wszystkie linie są jednakowej grubości, a jak dopuszczamy dwie różne grubości w pisaniu czcionki to jest to czcionka dwuelementowa. - Czwarta to kroje stałe i proporcjonalne. W krojach stałych odległości między wszystkimi literami są stałe a w proporcjonalnych te odległości są wyliczane w zależności od szerokości danej litery. Czcionka kurier jest przykładem czcionki o kroju stałym. - Inna kategoria krojów to tzw. pisanki. naśladują pismo ręczne lub te wszystkie czcionki, które są jakby pismem ze znaczków typu wingdings w Wordzie. Domyślnie używamy czcionek CE (Central Europe), czyli czcionek z polskimi literami. Inna rodzina fontów to rodzina fontów Latin Modern (LM) to rozszerzona o łańskie oznaki narodowe rodzina fontów Komputer Modern (CM) w formacie Type1. Czcionki Latin Modern oparte są na fontach Komputer Modern Type1, opublikowanych przez American Matematical Society (AMS 1997). Projekt jest prowadzony przez Bogusława Jackowskiego i Janusza Mariana Nowackiego, Czcionki Latin Modern mogą być swobodnie używane i kopiowane (Licencja GNU). {Jest to dziwny akapit, ale żywcem przepisany ze slajdu}. Jak mamy tablicę znaków to ludzie kontynuujący dzieło Knootha ustalili, że znaki sterujące typu spacja itp. Muszą się zmieścić 1-32 znaków, a znaki narodowe typu ą mają się zmieścić W texu domyślnie jest kodowanie \usepackage[t1]{fonenc} Jest też kodowanie QX, Latex sobie z tym poradzi, ale Plain już nie. Jeśli w kodowaniu QX umieścimy sobie font wzięty z kodowania T1, to będzie krzyczeć. Kodowania te różnią się m.in. ułożeniem znaków w tablicy. Każdą odmianę czcionek można powiększyć definiujemy wtedy nowy font poleceniem: \newfont{nowa nazwa}{jaki ma być} np. \newfont{\moj}{qx-lmr10 at 24pt} 10 punktowy powiększamy do 24 punktów qx nazwa fonta, nazwy fontów znajdujemy w zbiorze, w którym znajdują się owe fonty. Lm jest od latin modern. 1

2 \newfont{\mbxi}{qx-lmbxi10 at 18pt} lmbxi to znaczy latin modern pogrubiony i ukośny. Czcionki Texa znajdują się tutaj: C:\TeXLive2007\texmf-dist\font\tfm C:\TeXLive2007\texmf-dist\font\tfm\public tu są polskie czcionki Można przygotować dokumenty w innych językach niż polski lub angielski korzystając z pakietu Babel. Jeżeli cały dokument ma być napisany np. po niemiecku, wystarczy w opcji klasy umieścić german oraz wczytać pakiet Babel(od wieży Babel ;)). Preambuła tego dokumentu wygląda tak: \documentclass[german]{report} \usepackage{babel} \begin{document} Jeżeli dokument ma być wielojęzyczny, to preambuła musi wyglądać tak: \documentclass{report} \usepackage[cp1250]{inputenc} \usepackage[t1]{fontenc} \usepackage[polish, german, french]{babel} \usepackage{polski, amsmath} \begin{document} \selectlanguage{german} Tekst po niemiecku \selectlanguage{french} Tekst po francusku \selectlanguage{polish} tu nie wolno napisać polski, komenda od bable przyjmuje tylko anglojęzyczne nazwy Tekst po polsku Pamiętajmy, że lepiej zawsze wczytywać polish a potem I tak polski, bo pakiet polish od dawna nie był udoskonalany, a on się ładnie nadpisze. Angielski jest dla niego domyślnie, on go zna, nie musi wpisywać i można pisać przemiennie po polsku i angielsku bez wywoływania języka. Przypisy Przypisy w teście umieszczamy poleceniem: \footnote{tekst} W miejscu jej umieszczenia pojawia się numer przypisu, a na dole strony jego treść opatrzona tym samym numerem. Domyślnie wszystkie przypisy w dokumencie w klasie article są numerowane w sposób ciągły, a w klasach book i report rozpoczynają się od pierwszego wraz z rozpoczęciem nowego rozdziału, Komendą \footnote możemy utworzyć przypis tylko wtedy, gdy Latex jest w trybie akapitowym. Pomiędzy wyrazem a numerkiem przypisu NIE MOŻE BYĆ PRZERWY czyli piszemy np. Wyraz\footnote{tekst} i wtedy nad wyrazem pojawi się numer przypisu, a w stopce tekst z nawiasu klamrowego. Jak jest w pudełku (np. tam gdzie piszemy title itp), to NIE jest w środowisku akapitowym czyli np. nie zadziała footnote jak je wstawimy przy autorze, tam jest inne polecenie zdefiniowane. Przypis nie pojawi się gdy umieścimy go w trybie matematycznym lub kiedy Latex jest w trybie LR (np. środowisko \parbox). 2

3 W środowisku minipage przypis pojawi się u dołu ministrony, a nie na dole bieżącej stron. W trybach LR lub matematycznym możemy umieścić przypis korzystając jednocześnie z dwóch komend: \footnotemark[numer] i \footnotetext[numer]{tekst} Wstawiamy wtedy ręcznie numer przypisu w środowisku LR(lub matematycznym), a jego tekst umieszczamy bezpośrednio po zamknięciu tego środowiska czyli już w trybie akapitowym. Czyli numerujemy ręcznie, bo to jest jakby pewnego rodzaju pudełko i on nam sam tego nie będzie numerował. \footnotemark[4] Jakiś tam tekst np. w ministrowa, parbox, jakieś środowisko w którym nam się nie podoba sposób umieszczania przypisów lub w którym nie jesteśmy inaczej tego przypisu umieścić. \footnotektext[4]{tekst który będzie na dole} Pamiętajmy, żeby w razie czego zmienić potem licznik przypisów jeśli dalej są przypisy numerowanie normalnie, byśmy nie mieli dwa razy przypisu o numerze 4. Przypisy niestandardowe Aby w każdym rozdziale numerować przypisy od początku, bezpośrednio przed lub po jego rozpoczęciu należy wyzerować licznik poleceniem: \setcounter{footnote}{0} Możemy zmienić styl numerowania następująco: \renewcommand{\thefootnote}{\styl_numerowania{footnote}} Style numerowania to: \arabic, \roman, \Roman, \alph, \Alph Oraz dziewięć symboli wywoływanych poleceniem \fnsymbol Są to symbole w kolejności występowania w zbiorze: *, taki mieczyk, podójmy mieczyk jeden nad drugim, znak paragrafu, znak znaku w Wordzie,, **, dwa miecze obok siebie, cztery mieczyki. \renercommand{\thefootnote}{\fnsymbol{footnote}} \footnote[4]{tekst} I skoro napisaliśmy 4 to pojawi się czwarty z kolei czyli znak paragrafu Gdy numery symbolicznie, po polecenie \footnote umieszczamy w nawiasach kwadratowych numer symbolu. Teraz będzie przypis (paragraf) oznaczony znakiem, paragrafu. Styl numerowania zmieniamy używając polecenia \renercommand{\thefootnote}{\fnsymbol{footnote}} 3

4 Do domyślnego numerowania przypisów wracamy \renercommand{\thefootnote}{\arabic{footnote}} Zmiana sposobu numerowania: Aby zmienić sposób numerowania używamy polecenia \renewcommand np. \renewcommand{zmieniana komenda}{nowa jej postać} Zmiana numeracji równań (numery podwójne): \renewcommand{\theequation}{\thesection\arabic{equation}.} Zmiana numeracji punktów (section) \renewcommand{\thesection}{\arabic{section}.} I wtedy będą się numerowały z kropkami. Struktury definiowane przez użytkownika Do składania tekstu twierdzeń i definicji możemy używać środowiska zdefiniowane prze polecenie \newtheorem \newtheorem{typ_środowiska}[licznik]{etykieta}[z licznikiem] W tak określonym środowisku etykieta i numer są pogrubione i proste, a tekst pisany jest italickiem. Aby nowe środowisko np. twierdzenie było numerowane od początku w każdym rozdziale, wtedy jako argument [z licznikiem] powinniśmy umieścić wyraz section lub charter. W przeciwnym wypadku będzie numerowane w sposób ciągły w całym dokumencie. Jak tak napiszemy, to będzie bez kropek po numerkach, musimy sami je dodać. \newtheorem{thm} \begin{thm}[bardzo ważne] Wtedy obok słowa definicja np. 1.2 umieści tą samą czcionką hasełko bardzo ważne. Jeśli chcemy nie mieć problemy z kropami to należy zdefiniować środowisko theorem i nowy jego licznik w następujący sposób: \newcounter{thm} \newtheorem{thm}{twierdzenia} A następnie \renewcommand{\thethm}{\thesection\arabic{thm}.} Wtedy po numerze twierdzenia będzie kropka. Każde środowisko zdefiniowane poleceniem \newtheorem numerowane jest oddzielnie. Jeżeli dwa mają być numerowane wspólnie, wówczas licznikowi jednego nadajemy nazwę a w drugim tę nazwę umieszczamy w nawiasach kwadratowych między nazwą środowiska a jego etykietą: 4

5 \newcounter{aks} \newtheorem{aks}{aksjomat} \newtheorem{uw}[aks]{uwaga} Chodzi o to by np. najpierw było twierdzenie pierwsze, potem uwaga pierwsza, dalej twierdzenie drugie uwaga druga, uwaga trzecia itp. Definiowanie własnych komend i środowisk Aby skrócić czas potrzebny do wpisania poleceń otwierających i lub zamykających środowisko lub innych poleceń o długich nazwach można zdefiniować nowe: \newcommand{\nowanazwa}{nazwa poprzednia} \newcommand{\be}{\begin{equation}} \newcommand{\ee}{\end{equation}} Jeśli ma ono działać w całym dokumencie, jego definicję umieszczamy w preambule. Jeżeli jego definicję umieścimy wewnątrz innego środowiska działanie skończy się wraz z zamknięciem tego środowiska. Własne środowisko definiujemy przy pomocy polecenia \newenvironment a istniejące zmieniamy poleceniem \renewenvironment. Środowisko zdefiniowane prze nas (tak jak i nowe polecenie zdefiniowane przez \newcommand) może posiadać do 9 dodatkowych argumentów. \renewenvironment{nazwa}[larg][arg opcji]{początek}{koniec} Zdefiniujemy środowisko w którym będzie tekst węższy niż pozostały (z obu stron) i będzie pisany kapitalikami: \newenvionment{ntek}{\begin{quote}\scshape}{\end{quote}} Sc to small kapitals a shape to nazwa kroju. Ntek to nazwa tego środowiska, tak sobie je prowadząca nazwała. Przykład polecenia z argumentem: \newcommand{\rec}[1]{% \vskip.5cm \begin{center}\small {\it Received #1.} \end{center} } It italic.5cm to ma skoczyć o pół cm Small napisane małymi literkami Po received jest argument \rec{25 listopada 2005r} i napisze nam takimi małymi pochylonymi o 0.5cm niżej tekst 25 listopada \newcommand{\kkk}[1]{ala ma kota i{\bfseries{%1}}} \kkk{dużego psa} \kkk{bardzo go lubi} 5

6 Czyli Ala ma kota będzie napisane normalnie a pozostałe rzeczy pogrubione. \newenvionment{bal}[1]% {\itshape {\dots#1}}{\dots} \begin{bal} Niech żyje bal \end{bal} I pojawi się Niech żyje bal Napisane pochyłą czcionką 6