Urodził się 4 I 1895 w Milatyczach

Wielkość: px

Rozpocząć pokaz od strony:

Download "Urodził się 4 I 1895 w Milatyczach"

Aneta Kozłowska
6 lat temu
Przeglądów:

dowódca batalionu w Ośrodku Zapasowym 14 Dywizji Piechoty Urodził się 4 I 1895 w Milatyczach (pow. lwowski). Uczęszczał do gimnazjum we Lwowie (do wybuchu wojny ukończył 6 klas).

Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionu Wschodniego; po jego rozpadzie w Rabce zamierzał się dostać do Krakowa, ale w Nowym Sączu został zatrzymany przez Austriaków i 2 X 1914 wcielony do

1 dowódca batalionu w Ośrodku Zapasowym 14 Dywizji Piechoty Urodził się 4 I 1895 w Milatyczach (pow. lwowski). Uczęszczał do gimnazjum we Lwowie (do wybuchu wojny ukończył 6 klas). W latach należał do drużyny skautowej, a od lutego 1913 był członkiem Stałych Drużyn Sokolich we Lwowie. Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionu Wschodniego; po jego rozpadzie w Rabce zamierzał się dostać do Krakowa, ale w Nowym Sączu został zatrzymany przez Austriaków i 2 X 1914 wcielony do armii austriackiej, do 30 pp; początkowo służył w jego kadrze, a w styczniu 1915 odszedł na front wschodni. We wrześniu 1915 przeniesiony na front włoski, ranny 18 XI 1915 pod Monte Sabotino. Po długim leczeniu powrócił do kadry 30 pp. W grudniu 1916 zdezerterował i jako kapral wstąpił do Legionów Polskich (pod nazwiskiem Solecki). Skierowany do służby w aparacie werbunkowym, od 1 I 1917 był komendantem posterunków werbunkowych na Lubelszczyźnie (w Piaskach Luterskich, a potem w Bełżycach). Po reorganizacji służby zaciągowej krótko służył w 6 ppleg (czerwiec 1917), a następnie został skierowany na kurs wyszkolenia nr 4 w Zambrowie. Po kryzysie przysięgowym służył w oddziale uzupełnień Polskiego Korpusu Posiłkowego jako instruktor broni maszynowej, a jednocześnie był słuchaczem Szkoły Chorążych w Bolechowie; w lutym 1918 mianowany sierżantem. Po przejściu przez oddziały II Brygady frontu pod Rarańczą (15/16 II 1918) internowany w Huszt. Uwolniony 12 V 1918 i w czerwcu t.r. wcielony ponownie do armii austriackiej. Jako jednoroczny sierżant przydzielony do 4 baonu strzelców polowych i wysłany do Grupy P pod Udine; 28 VIII 1918 otrzymał urlop w celu kontynuowania nauki, z którego już nie powrócił; do końca wojny ukrywał się we Lwowie. Podczas walk o Lwów w listopadzie 1918 pozostawał w części miasta zajętej przez Ukraińców; 22 XI 1918 zgłosił się do wkraczającego do Lwowa 5 ppleg i jako podchorąży został przydzielony do kompanii km. Już po kilku dniach przeniesiono go do Detachement rtm. Abrahama na stanowisko dowódcy plutonu km; na krótko odkomenderowany jako instruktor na kurs broni maszynowej we Lwowie (grudzień 1918), po powrocie do Detachement uczestniczył w walkach w Galicji Wschodniej; 21 I 1919 mianowany prowizorycznie podporucznikiem i dowódcą kompanii km. Ciężko ranny 11 III 1919 pod Gródkiem Jagiellońskim, do szeregów powrócił w maju t.r. i wziął udział w ofensywie w Galicji Wschodniej. Dekretem z 5 VI 1919 mianowany podporucznikiem piechoty. 15 VII 1919 przeniesiony do Kwatermistrzostwa Armii gen. Hallera, objął funkcję zastępcy referenta uzbrojenia, a następnie od 30 VII 1919 był referentem w Dowództwie Frontu Mazowieckiego. Po jego rozwiązaniu przydzielony 12 XI 1919 do dowództwa GO gen. Stanisława Prószyńskiego na szefa Oddziału I sztabu, wziął udział w akcji zajmowania Pomorza. Następnie krótko służył w dowództwie Armii Rezerwowej (marzec kwiecień 1920), po czym 13 IV 1920 uzyskał przydział jako oficer informacyjny do sztabu Grupy płk Rybaka; na tym stanowisku uczestniczył w ofensywie kijowskiej i odwrocie z Ukrainy. Po rozwiązaniu Grupy gen. Rybaka sprawował funkcję oficera informacyjnego kolejno w Grupie Poleskiej gen. Władysława Sikorskiego (od 5 VII 1920) i dowództwie XVII Brygady Piechoty (od 25 VII 1920). Następnie przydzielony do sztabu 9 DP, po krótkiej służbie w charakterze oficera informacyjnego przesunięty do oddziału operacyjnego, a potem do adiutantury. 2 IX 1920 mianowany referentem personalnym i zastępcą szefa adiutantury 9 DP, wkrótce został szefem adiutantury. Dekretem z 21 XII 1920 awansowany na porucznika. Po zakończeniu wojny nadal pracował w sztabie 9 DP, najpierw jako adiutant, a od 1 VIII 1923 jako p.o. III oficer sztabu. Awansowany do stopnia kapitana ze starszeństwem z 1 VII 1923, od 1 V 1924 służył w 35 pp w Brześciu nad Bugiem. Po ukończeniu kursu dla młodszych oficerów w Chełmnie objął w październiku 1924 dowództwo kompanii. 19 III 1926 odkomenderowany z pułku na stanowisko referenta do Oddziału V 278

2 (Personalnego) Sztabu Generalnego; wraz z całym Oddziałem V Sztabu przeszedł w lutym 1927 do MSWojsk., gdzie powstało Biuro Personalne. 17 IV 1929 powrócił do pułku i objął z powrotem dowództwo kompanii. 1 I 1932 awansował do stopnia majora i 23 III t.r. został wyznaczony dowódcą III baonu w swym pułku. Baonem dowodził do 11 IV 1938, kiedy to przeniesiono go do 57 pp na stanowisko II zastępcy dowódcy (kwatermistrza). Po ogłoszeniu mobilizacji wyznaczony dowódcą ośrodka zbierania nadwyżek 57 pp, z którym wszedł w skład Ośrodka Zapasowego 14 DP. Ośrodek planowo rozwinął się w Kutnie, jednak już 4 IX 1939 rozpoczął ewakuację do Warszawy; zbombardowany pod Błoniem (9 IX 1939) ośrodek kierował się na Mińsk Mazowiecki, a następnie na Chełm (jako punkt docelowy wyznaczony był rejon Pińsk Łuniniec). Po dotarciu do Chełma (14 IX 1939) ośrodek miał być zreorganizowany, ale wobec braku mundurów i broni zadanie to nie zostało zrealizowane. Już jako zastępca dowódcy Ośrodka Zapasowego 14 DP podjął dalszy marsz na wschód. W trakcie marszu ośrodek rozpadł się na kilka części; grupa dowodzona przez Solskiego odeszła do rejonu Krasnobrodu, gdzie dołączył do 39 DPRez. Mjr Solski nie podporządkował się decyzji o kapitulacji dywizji (27 IX 1939) i kontynuował ze swą grupą marsz w kierunku granicy węgierskiej. 28 IX 1939 za wsią Korchowo (pod Tarnogrodem) maszerujący napotkali oddział sowiecki i jeszcze tego samego dnia, otoczeni, zostali zmuszeni do kapitulacji. Osadzony w obozie w Kozielsku, zamordowany w Katyniu. Odznaczony Orderem Virtuti Militari, Krzyżem Walecznych oraz Srebrnym Krzyżem Zasługi. Z dziennika mjr. Solskiego znalezionego w Katyniu 4 IV Dopiero dziś, w fazie drugiego dnia napięcia wyjazdowego zaglądam do tych notatek. Święta minęły. Kartki i depesze otrzymałem od Danki z wiadomościami, że poza listem pierwszym z dnia 24 XI 39 r., który dostała 6 I nic ode mnie nie dochodzi z tego K- raju! 7 IV Niedziela rano. Po wczorajszym dniu przydział do skitowców. Pakować rzeczy! do na odejście do klubu na rewizję. Obiad w klubie (...). Po rewizji, o godzinie (nasz polski czas 14.55) opuściliśmy mury i druty obozu Kozielsk. Wsadzono nas do wozów więziennych. Takich wozów, jakich w życiu nie widziałem, [mówią] że 50% wagonów w CCCR [!] spośród osobowych, to wozy więzienne. Ze mną jedzie Józek Kutyba, kpt. Paweł Szyfter i jeszcze m[ajor], p[ułkownik] i kilku kapitanów razem dwunastu. Miejsca najwyżej dla siedmiu. 8 IV Godzina Wyjazd ze stacji Kozielsk na zachód. Godzina 9.45 na stacji Jelnia. 9 IV Paręnaście minut przed piątą rano pobudka w więziennych wagonach i przygotowywanie się do wychodzenia. Gdzieś mamy jechać samoch[odem]. I co dalej? 9 IV Piąta rano. Od świtu dzień rozpoczął się szczególnie. Wyjazd karetką więzienną w celkach (straszne!). Przywieziono [nas] gdzieś do lasu; coś w rodzaju letniska. Tu szczegółowa rewizja. Zabrano [mi] zegarek, na którym była godzina 6.30 (8.30). Pytano mnie o obrączkę, którą (...). Zabrano ruble, pas główny, scyzoryk (...). Pamiętniki znalezione w Katyniu, Paryż Warszawa

Żołnierze Września. Polegli i pomordowani na Wschodzie Z życiorysu sporządzonego dla Podkomisji Odznaczeniowej dla Związku Walki Czynnej, Związku Strzeleckiego, Legionistów i POW: Już przed 1914 r.

wymaszerowałem z tak zwanym Legjonem wschodnim do Sanoka, skąd do Jasła i Mszany Dolnej, gdzie Leg. Wsch. został rozwiązany ( ).

3 Żołnierze Września. Polegli i pomordowani na Wschodzie Z życiorysu sporządzonego dla Podkomisji Odznaczeniowej dla Związku Walki Czynnej, Związku Strzeleckiego, Legionistów i POW: Już przed 1914 r., t.j. przed wybuchem wojny należałem do stałej drużyny polowej Sokoła ( ). Z chwilą wybuchu wojny w sierpniu 1914 r. wymaszerowałem z tak zwanym Legjonem wschodnim do Sanoka, skąd do Jasła i Mszany Dolnej, gdzie Leg. Wsch. został rozwiązany ( ). 280 Z wniosku awansowego na stopień podporucznika, który sporządził 10 IV 1919 r. rtm. Roman Abraham, w którego oddziale służył od listopada 1918 r. : W legionach służył w latach , szkołę podchorążych skończył w Bolechowie aresztowany w Huszt. Brał udział w walkach pod Laszkami, Frenelówką, Zboiskami, Bartatowem itd. Odznacza się zawsze wielką odwagą i sumiennością. Pod Gródkiem Jagiellońskim jako dowódca kompanii karabinów maszynowych ciężko ranny.

4 Wniosek nominacyjny na porucznika z 20 X 1920 r. Z opinii o pracy w sztabie 9 DP w okresie wojny polsko-bolszewickiej: Bardzo zdolny oficer. Od czasu przydziału do 9 Dywizji używany kolejno we wszystkich gałęziach służby sztabowej, wykazał ppor. Solski głęboką znajomość pracy sztabowej, niezwykłą energię i szeroką inicjatywę. Okres ciężkich walk Dywizji w czasie odwrotu z Polesia, następnie walk pod Modlinem i Ciechanowem wreszcie ofensywy na Hrubieszów Włodzimierz Wołyński, Łuck już to w oddz. inf-op. i adj. już to jako oficer łącznikowy przy bryg. i pułkach. Z powierzonych sobie zadań wywiązywał się nawet w bardzo ciężkich sytuacjach Zawsze ku zadowoleniu Dowództwa. Zawsze spokojny i szybko się orjentujący zasługuje w pełnej mierze na awans. 281

5 Żołnierze Września. Polegli i pomordowani na Wschodzie Główna karta ewidencyjna por. Solskiego Fragment rozkazu mjr. A. Solskiego z 3 IX 1939 r. 282

6 Meldunek dowódcy Ośrodka Zapasowego 14 DP ppłk. Kokoszki do dowódcy 14 DP z 1 IX 1939 r. Rozkaz dowódcy Ośrodka Zapasowego 14 DP ppłk. Kokoszki z 3 IX 1939 r. 283

7 Żołnierze Września. Polegli i pomordowani na Wschodzie Kopia sporządzonego w Zakładzie Medycyny Sądowej w Krakowie wykazu rzeczy i dokumentów znalezionych podczas ekshumacji zwłok mjr. A. Solskiego ze zbiorowego grobu w Katyniu w 1943 r. (CDCN) 284

Podobne dokumenty

Dowódcy Kawaleryjscy

Dowódcy Kawaleryjscy Zbigniew Dymitr Dunin-Wąsowicz ur. 14 października 1882 w Brzeżanach, poległ 13 czerwca 1915 prowadząc szarżę pod Rokitną) polski dowódca wojskowy, rotmistrz Legionów Polskich. Po ukończeniu korpusu kadetów