Sprawozdanie półroczne z bazy obserwacji ssaków i ptaków morskich WWF/SMIOUG. styczeń czerwiec Wstęp

Transkrypt

1 Sprawozdanie półroczne z bazy obserwacji ssaków i ptaków morskich WWF/SMIOUG styczeń czerwiec Wstęp Kolejny okres funkcjonowania bazy danych o obserwacjach ssaków morskich zaowocował zbiorem danych w postaci wielu raportów, w szczególności dotyczących fok szarych. Zgodnie z trwającą od kilku lat tendencją, najczęściej i najbardziej regularnie obserwowane są one w rejonie ujścia Wisły. Oprócz fok szarych, ze znacznie mniejszą częstotliwością obserwowano także pozostałe gatunki bałtyckich fok oraz sporadycznie - morświny. 2. Wyniki ssaki Liczba raportów dotyczących ssaków morskich zgromadzonych w bazie wyniosła 353. N raportów: żywe martwe foki morświny Foki Gatunkami płetwonogich odnotowanymi w bazie były: foka szara, foka obrączkowana, foka pospolita. W przypadku wielu fok gatunku nie udało się określić. Znakomita większość raportów dotyczyła fok szarych obserwowanych w granicach rezerwatu Mewia Łacha lub w jego bezpośrednim sąsiedztwie. Zdarzało się, że foki podpływały na odległość kilku kilkudziesięciu metrów do łodzi czy elementów infrastruktury przybrzeżnej, były często i dość wnikliwie obserwowane (dobre warunki do długotrwałej obserwacji nawet w ciągu jednego, poświęconego na ten cel dnia). Znamienne jest zjawisko obserwowania tych samych lub prawdopodobnie tych samych osobników fok w różnych punktach wybrzeża, w krótkich odstępach czasu. Dzięki koordynacji działań i komunikacji między wolontariuszami BP, Stacją Morską w Helu oraz elektroniczną bazą danych można odnotować kilkukrotne obserwacje tych samych fok w kolejnych dniach i spostrzec cechy pozwalające je zidentyfikować. W wielu przypadkach jednak, jak pokazuje doświadczenie, przedłużające się przebywanie foki na brzegu jest niestety symptomem jej zbliżającej się agonii. W przypadku zaś żywotnych, zdrowych (przynajmniej wizualnie) fok seria 1 Obserwacja pozbawiona dokumentacji fotograficznej. Obserwator utrzymywał, że spostrzegł 5 morświnów płynących nieopodal kąpieliska morskiego w Helu.

2 odwiedzin w bliskich sobie punktach wybrzeża może się wiązać z dostępnością spokojnych miejsc odpoczynku albo korzystnej bazy żerowej. W I półroczu 2014 r. zaznaczyły się w tym kontekście na przykład niżej wymienione raporty: - foka szara, a następnie 3 foki widziane ok. 500m od brzegu w okolicach przystani rybackiej w Pogorzelicy i kanału Liwka (3 razy w styczniu, prawdopodobnie także w lutym); - młoda samica foki szarej odpoczywająca w kołobrzeskim porcie, widziana ponownie tego samego dnia w odległości ok. 2 km; - samiec foki szarej wielokrotnie (w marcu) wychodzący na plażę w okolicy Góry Szwedów w Helu, prawdopodobnie widziany także nieopodal torpedowni w Gdyni; stwierdzano pogarszającą się kondycję zwierzęcia; - samiec foki szarej z bielmem na oku, blizną nad lewym okiem, raną na grzbiecie z Dębek w maju; później widziany także w Chłapowie i Rozewiu Foki żywe Odnotowano 310 raportów o zaobserwowaniu żywych fok. Zdecydowana większość dotyczyła fok szarych lub fok nieustalonego gatunku, z których znaczna część mogła być fokami szarymi (np. ze względu na lokalizację w rejonie ujścia Wisły). Liczba fok obserwowanych jednorazowo przekroczyła 1 prawie wyłącznie na obszarze Zatoki Gdańskiej (ujście Wisły; okolice Jantaru). Wyjątkowo (jeden raz) widziano 3 foki jednocześnie poza tym akwenem: na morzu (okolice Pogorzelicy, foki obserwowane przez rybaków). Tabela 1. Podział raportów dotyczących żywych fok w podziale na gatunki. Wliczono obserwacje poczynione z pomocą kamery TV w ujściu Wisły (N=50). gatunek N raportów foka obrączkowana 0 foka pospolita 5 foka szara 237 nie określono 68 gatunku Foki szare najczęściej obserwowano w rejonie Zatoki Gdańskiej, sporadycznie także na zachodnim wybrzeżu (tylko 13 raportów na zachód od długości E). W rejonie Zatoki Gdańskiej foki szare odnotowywano, poza ujściem Wisły, także na Mierzei Wiślanej i Półwyspie Helskim. Foki pospolite obserwowano wyłącznie w obszarze ujścia Wisły. Nie zaobserwowano żadnej żywej foki obrączkowanej w pierwszym półroczu 2014 r.

3 Rysunek 1. Lokalizacje raportów o zaobserwowaniu żywych fok 68 raportów dotyczących fok nieustalonego gatunku wystąpiło na całym wybrzeżu (ale w większości w pobliżu lub w rezerwacie Mewia Łacha). Rezerwat Mewia Łacha Rezerwat i jego bezpośrednie okolice także i w 2013 r. był miejscem najczęstszych obserwacji fok. Łączna liczba raportów pod względem lokalizacji określonych w bazie jako rezerwat Mewia Łacha wyniosła 245 (79% wszystkich raportów dotyczących żywych fok w ogóle). Na terenie ujścia Wisły nie stwierdzono przypadków znalezienia martwych fok. Poniższy wykres przedstawia liczbę raportów dla ujścia Wisły na przestrzeni pierwszych sześciu miesięcy roku Liczba pozytywnych dni obserwacji w rezerwacie wyniosła 145 (80% dni I półrocza 2014 r.). W każdym z miesięcy (styczeń-czerwiec) bywało, że foki obserwowane były więcej niż jednokrotnie w ciągu danego dnia (przez różne osoby).

4 Rys. 6. Liczba raportów o zaobserwowaniu fok w styczniu-czerwcu ujście Wisły (lokalizacje: Świbno, Mikoszewo i rezerwat Mewia Łacha) Największe liczebności fok zarejestrowano w kwietniu, następnie w maju (odpowiednio: 111 i 70 osobników, rys. 8.). Stwierdzona przez STUW-a 25 kwietnia liczba 111 fok na Foczej Łasze i w jej pobliżu stała się kolejnym rekordem liczebności w Polsce. Najczęściej liczebności większe od 20 fok w ujściu Wisły odnotowywano w maju (14 razy), czerwcu (11 razy) kwietniu (9 razy). Częstsze obserwacje większej liczby fok w tych miesiącach (V-VI) można powiązać z fenologią linienia. Rys. 8. Maksymalne odnotowane liczebności jednocześnie obserwowanych fok u ujścia Wisły - wg kolejnych miesięcy (tu zdjęcia mam na razie niską rozdzielczośc) Fot. 1. Foki w ujściu Wisły w dniu rekordu liczebnego Fot. M.Zybała Fot. 2. Podobne zdjęcia Ani Kassolik z maja Pod kątem gatunkowym, w zbiorze raportów z ujścia Wisły dominantę stanowiły obserwacje fok szarych i fok nieokreślonego gatunku (tab. 2.). Warto zwrócić uwagę, że liczba raportów związanych z obserwacjami fok pospolitych była wysoka w pierwszej połowie roku (luty lipiec), potem znacznie spadła. Fokę obrączkowaną zaobserwowano tylko 1 raz w ujściu Wisły w sierpniu. Tabela 2. Liczba raportów dotyczących fok w ujściu Wisły, w podziale na gatunki miesiąc gatunek foka pospolita foka szara nie określono gatunku suma styczeń luty marzec kwiecień maj czerwiec razem

5 Z pomocą kamery TV skierowanej głównie na łachę (tzw. Foczą) zaobserwowano foki u ujścia 103 razy. Wyraźnie zaznacza się tendencja do częstszego stwierdzania obecności fok w ten sposób począwszy od wiosny. W większości przypadków nie było możliwe dokładne określenie obserwowanego gatunku (gatunków) i podać dokładnej liczby zwierząt. Jak i wcześniej, możliwe jednak było potwierdzenie występowania fok na łasze o świcie i tuż przed zmrokiem oraz w dniach, gdy nie udało się ich zobaczyć z lądu (np. przy braku obecności obserwatorów na brzegu). Rysunek 2. Liczba raportów uzyskanych z pomocą kamery TV w I półroczu 2014 r. Szczegółowe obserwacje w rezerwacie zostały poczynione i opisane przez strażnika terenowego w ujściu Wisły. Według podanych przez strażnika informacji, obserwował on foki w ujściu 87 razy (87 pozytywnych dni obserwacji). Poza rezerwatem Mewia Łacha Poza lokalizacjami określanymi w bazie danych jako rezerwat Mewia Łacha, Świbno i Mikoszewo stwierdzono obecność żywych fok 65 razy (rys. 3. i 4.). Rys. 3. Liczba raportów dotyczących żywych fok (wszystkie gatunki) poza miejscowościami Świbno i Mikoszewo I półrocze 2014 r. Poza ujściem Wisły, nie obserwowano w podanym okresie innych gatunków żywych fok niż foki szare i foki gatunku nieustalonego (tab.3.). Niektóre ze zwierząt obserwowano kilkukrotnie; dotyczyło to zwłaszcza osobników starszych/chorych.

6 Tabela 3. Gatunki, których dotyczyły raporty o żywych fokach spoza ujścia Wisły miesiąc liczba gatunek raportów styczeń foka szara 2 nie określono gatunku 5 luty foka szara 11 nie określono gatunku 3 marzec foka szara 11 nie określono gatunku 1 kwiecie ń foka szara 5 maj foka szara 22 czerwie c nie określono gatunku 3 foka szara 1 nie określono gatunku 1 W każdym z sześciu kolejnych miesięcy obserwowano foki najczęściej na wschód od południka 18 E, tj. na obszarze Zatoki Gdańskiej (tab. 4.) Tabela 4. Południkowy rozkład obserwacji żywych fok miesiąc/ λ/n < 15 E E E E E >19 E raportów styczeń luty marzec kwiecień maj czerwiec 1 1 razem Szczenięta fok poza ujściem Wisły Odnotowano 2 przypadki zaobserwowania na brzegu młodych (będących jeszcze w stadium lanugo) żywych fok, w przypadku jednej (Łeba, ) podjęto akcję przewiezienia do SMIOUG w Helu. Drugie szczenię (a konkretnie foka określona przez obserwatora jako biała brak dokumentacji fotograficznej) widziano nieopodal Stegny Foki martwe Odnotowano 41 raportów o zaobserwowaniu martwych fok (tab. 5.). Większość (39 z 41) martwych fok stanowiły foki szare. Tabela 5. Liczba martwych fok (tożsama z liczbą raportów) odnotowanych w bazie w I półroczu 2014 r. miesiąc gatunek foka szara nie określono gatunku

7 styczeń 1 - luty 1 - marzec - - kwiecień 7 - maj 6 1 czerwiec 24 1 razem 39 2 Rys. 4. Lokalizacje martwych fok wprowadzonych do bazy. N= Morświny W I półroczu 2014 r. odnotowano morświny w bazie trzykrotnie; w 2 przypadkach raporty dotyczyły martwych zwierząt. W bazie znalazła się także informacja o zauważeniu pięciu (!) osobników morświnów przemieszczających się w wodach w okolicy Helu, która nie znalazła potwierdzenia w dokumentacji fotograficznej. Martwe morświny znaleziono w Unieściu i Międzywodziu. 3. Wyniki ptaki

8 Konsultacja merytoryczna: spec. ornitolog Małgorzata Knitter, Słowiński Park Narodowy W ramach projektu Ochrona siedlisk ssaków i ptaków morskich wolontariusze Błękitnego Patrolu WWF po raz kolejny podczas kontroli wybrzeża rejestrowali także ptaki, będące obiektami szczególnego zainteresowania niniejszego projektu. Spośród ptaków siewkowatych był to ostrygojad Haematopus ostralegus oraz sieweczka obrożna Charadrius hiaticula, a także 3 gatunki rybitw: rybitwa rzeczna Sterna hirundo, czubata S.sandvicensis i białoczelna Sternula albifrons. Wszystkie te gatunki łączy ze sobą fakt korzystania z podobnych biotopów zarówno w trakcie migracji wiosennej i jesiennej jak i w czasie sezonu lęgowego. Na północy Polski, poza wykorzystywaniem piaszczystych łach na rzekach, można je spotkać głównie w pasie przymorskim. Wówczas zasiedlają m.in. piaszczyste i kamieniste plaże, gdzie żerują, odpoczywają lub odbywają lęgi. Wyżej wymienione gatunki znalazły się w centrum zainteresowania projektu ze względu na zagrożenia, na jakie narażone są w trakcie sezonu lęgowego. Wiąże się to z charakterem budowanego przez nie gniazda. We wszystkich przypadkach jest to płytki dołek wygrzebany w podłożu, w którym znajdują się kryptycznie ubarwione jaja. Ze względu na lokalizację gniazda bezpośrednio na ziemi zagrożeniem dla powodzenia lęgu jest obecność drapieżników (np. lisa oraz gatunków obcych jenota i norki amerykańskiej, a także psów spuszczonych na plaży ze smyczy i wałęsających się kotów), a także ludzi, którzy mogą przyczynić się do bezpośredniej (rozdeptanie) lub pośredniej utraty lęgu. W ostatnim przypadku dochodzi do przegrzania lub wychłodzenia jajlub piskląt, gdy osobniki rodzicielskie nie mogą do nich powrócić ze względu na zbyt małą odległość od ludzi (np. przebywających przez długi czas w jednym miejscu plażowiczów) Przegląd gatunków Ostrygojad W naszym kraju jest skrajnie nielicznym ptakiem lęgowym, który zarówno w okresie migracji jak i w trakcie sezonu lęgowego zajmuje podobne siedliska. Na wybrzeżu są to piaszczyste i kamieniste plaże, pastwiska i nadmorskie łąki oraz plaże przy ujściach rzek. W I półroczu 2014 roku do bazy danych wprowadzono zaledwie 4 rekordy dotyczące ostrygojada. Jedna obserwacja pochodzi z Gąsek (18 maja) było to migrujące stado liczące 5 osobników. Pozostałe rekordy pochodzą z Helu (30 marca i 12 kwietnia po 1 osobniku oraz 23 maja 2 osobniki). Spośród wszystkich wymienionych jedynie ostatnią obserwację z Helu można zakwalifikować jako obserwację ptaków prawdopodobnie lęgowych. Ze względu na brak późniejszych kontroli oraz dodatkowych informacji dotyczących miejsca obserwacji oraz zachowania widzianych ptaków pewna interpretacja tej obserwacji jest niemożliwa Sieweczka obrożna W Polsce jest bardzo nielicznie lęgowym gatunkiem gniazdującym na wybrzeżu a także w głębi lądu m.in. na piaszczystych łachach w dolinach rzecznych. Przylatuje do naszego kraju już w marcu co potwierdza m.in. pierwsza obserwacja w minionym roku, która miała miejsce 30 marca na Cyplu Helskim. Sezon lęgowy sieweczki obrożne rozpoczynają na przełomie kwietnia i maja, kiedy to składają pierwsze zniesienie, natomiast niejednokrotnie kończą go w lipcu a nawet w

9 sierpniu. Wynika to z możliwości powtarzania lęgu w przypadku jego utraty na wczesnym etapie (inkubacja) lub przystąpienia po raz kolejny do rozrodu w przypadku pomyślnego odchowania młodych z pierwszego lęgu. W trakcie sezonu lęgowego sieweczka obrożna jest stosunkowo łatwym ptakiem do obserwacji i interpretacji zachowań, dzięki którym możliwe jest potwierdzenie lęgu bez konieczności wyszukiwania gniazda czy też młodych. Charakterystyczne dla tego gatunku jest odwodzenie potencjalnego zagrożenia (w tym także człowieka) od lęgu poprzez udawanie kontuzji skrzydła. Mimo to pewne gniazdowanie udało się potwierdzić jedynie w 2 przypadkach - wolontariuszom Błękitnego Patrolu udało się odnaleźć 2 gniazda sieweczki na plaży w Bobolinie (gmina Darłowo) oraz w Rowach (gm. Ustka). Łącznie w bazie danych zebrano 43 rekordy które zawierają obserwacje 173 osobników sieweczki obrożnej. W trakcie jednorazowej kontroli udało się maksymalnie zaobserwować 33 osobniki. Tak duża liczebność wynika ze skumulowania obserwacji z dużego odcinka wybrzeża (Rowy Łeba, ok. 33 kilometry). Ponadto regularnie sieweczka była widywana między Bobolinem i Darłowem (szacunkowo 2-3 pary lęgowe), na Cyplu Helskim (1-3 pary) oraz na Wyspie Sobieszewskiej (4-6 par) łącznie z tych odcinków pochodzą 24 rekordy i 93 zaobserwowane osobniki. Pozostałe rekordy to w większości jednokrotne obserwacje (bez weryfikacji w późniejszym terminie), na podstawie których bardzo ciężko szacować liczbę lęgowych sieweczek na obszarze patrolowanym przez Błękitny Patrol. Stąd tak duża rozbieżność w szacunkowej liczbie odnotowanych par lęgowych tego gatunku (min. 19, max. 36, tab.6). Ostatnie obserwacje wprowadzone do bazy danych pochodzą z przełomu lipca i sierpnia, jednakże brak informacji o zachowaniu ptaków nie pozwala stwierdzić czy były to jeszcze ptaki lęgowe, czy też może pierwsze osobniki rozpoczynające migrację jesienną. Porównując rok 2014 z wcześniejszym liczba obserwacji sieweczki spadła o 51% (350 os. w 2013 vs. 173 w 2014). Zmniejszeniu uległa także wykrywalność gniazd (odpowiednio 3 i 2 gniazda) oraz poprawna interpretacja zachowań (odpowiednio 15 par wykazujących silne zaniepokojenie i zaledwie 2 pary wykazujące oznaki lęgowości. Przy większości pozostałych rekordów brak jakichkolwiek informacji dotyczących zachowania ptaków). Tabela 6. Szacunkowa liczba par lęgowych na odcinkach wybrzeża Lokalizacja Liczba par Bobolin - Darłówko 2-3 Dębki 0-1 Gdańsk Stogi 0-2 Gdańsk Port DCT 0-1 Hel 1-3 Hel-Władysławowo 1-3 Kąty Rybackie 0-1 Kuźnica 0-2 Lubiatowo 0-2 Łeba - Rowy ok. 12 Mikoszewo 0-2 Piaski 0-1 Wyspa Sobieszewska 4-6 SUMA 20-36

10 Rybitwa białoczelna To nasz najmniejszy krajowy gatunek rybitwy, który na tereny lęgowe przylatuje na przełomie kwietnia i maja. W I półroczu roku do bazy danych wprowadzono zaledwie 8 rekordów dotyczących rybitwy białoczelnej. Większość z nich (5 rekordów) pochodzi z rejonu Wyspy Sobieszewskiej i rezerwatu Mewia Łacha, gdzie niewielkie stada liczące 3-5 osobników były widywane w okresie od połowy maja do pierwszych dni czerwca. Ponadto w maju zaobserwowano 2 osobniki w Ustroniu Morskim (17.05) oraz jednego osobnika w Kuźnicy (21.05). Wszystkie wymienione rekordy można zakwalifikować jako obserwacje ptaków prawdopodobnie lęgowych Rybitwa rzeczna Jest gatunkiem bardzo plastycznym jeśli chodzi o zajmowane siedliska na wybrzeżu na miejsce lęgowe wybiera najczęściej zalewy, zatoki, mierzeje i delty rzek. Do Polski przylatuje już pod koniec marca lub na początku kwietnia, a lęgi rozpoczyna dopiero po znalezieniu dogodnego siedliska lęgowego (koniec kwietnia początek maja). Spośród 22 rekordów aż 19 pochodzi z rejonu Zatoki Gdańskiej. Były to: rezerwat Beka (6 os.), plaże w Gdyni (1 os.) i Gdańsku (4 os.), Wyspa Sobieszewska (12 os.) oraz Mierzeja Wiślana (69 os.). Tak dużą liczbę obserwacji z tego terenu tłumaczy fakt gniazdowania tego gatunku m.in. w mieszanej koloni 3 gatunków rybitw (białoczelnej, rzecznej i czubatej) w rezerwacie Mewia Łacha, a także prawdopodobnie na terenie Zalewu Wiślanego. Ponad połowa z wymienionych obserwacji miała miejsce już po 2. dekadzie lipca, więc można je uznać za rekordy dotyczące ptaków rozpoczynających lub będących w trakcie jesiennej wędrówki. Pozostałe 3 obserwacje pochodzą z plaży na odcinku Kołobrzeg Mielno, gdzie ptaki mogły gniazdować np. na jeziorze Jamno Rybitwa czubata W dalszym ciągu jedyne znane lęgowisko tego gatunku w Polsce znajduje się nad Zatoką Gdańską w rejonie ujścia Przekopu Wisły (w rezerwacie Mewia Łacha ). Gatunek ten na tereny lęgowe przylatuje pod koniec maja i pozostaje na nich do lipca (czasem do sierpnia). Do bazy danych wprowadzono informacje o 167 osobnikach, które zostały zawarte w 35 rekordach. Pierwsze migrujące ptaki zostały zaobserwowane pod koniec kwietnia w Helu ( os. oraz os.). Spośród wszystkich obserwacji zaledwie 3 pochodzą spoza terenu Zatoki Gdańskiej. Były to 2 obserwacje na plaży między Kołobrzegiem a Ustroniem Morskim (3 osobniki) oraz jedna obserwacja z odcinka plaży położonego między Karwią a Dębkami (7 osobników). Ze względu na porę obserwacji (2. dekada maja) z całą pewnością można stwierdzić, że były to ptaki odbywające wiosenną wędrówkę na tereny lęgowe. Pozostałe obserwacje, obejmujące swym zasięgiem czasowym sezon lęgowy i okres dyspersji polęgowej (po 3.dekadzie maja) obejmują teren od Półwyspu Helskiego do Mierzei Wiślanej. Największe stado rybitw udało się zaobserwować w Helu liczyło ono 14 osobników (26 czerwca). Kolonia rybitw czubatych w Ujściu Wisły, podobnie

11 jak w latach ubiegłych, była także dokładnie monitorowana przez GBPW KULING, która dysponuje danymi bardziej szczegółowymi, niż obserwacje zebrane przez wolontariuszy Zalecenia W I półroczu 2014 r. zebrano mniej rekordów niż w sezonie 2013, a wprowadzane dane w wielu przypadkach były fragmentaryczne i lakoniczne. Aby uniknąć takiej sytuacji w ewentualnie - przyszłych latach należy położyć szczególny nacisk zarówno na ilość jak i jakość gromadzonych danych. Tylko wówczas możliwe będzie poznanie chociaż przybliżonego rozkładu siedlisk dogodnych dla ptaków zarówno lęgowych jak i wędrownych. Nadal, w trakcie regularnych kontroli terenowych (monitoring wybrzeża pod kątem obecności ssaków morskich), pokrywających swym zasięgiem praktycznie całe polskie wybrzeże należy równocześnie gromadzić dane o zaobserwowanych ptakach. Ponadto warto także gromadzić informacje o kontrolach, które nie wykazały ich obecności oraz o przypuszczalnych przyczynach zaistniałego stanu (zniszczenie siedliska, duża presja turystyczna lub drapieżnicza etc.). Przed każdym sezonem lęgowym, dla przypomnienia, proponuje się zorganizowanie szkolenia z teoretycznej (prezentacja multimedialna) oraz praktycznej (wyjście w teren z ornitologiem) nauki rozpoznawania kluczowych dla projektu gatunków ptaków. Po kolejnym sezonie trwania projektu pilną staje się konieczność wprowadzenie zmian w sposobie zapisywania obserwacji (ilości i jakości przekazywanych danych). Należy położyć szczególny nacisk, aby poza datą i gatunkiem który był obserwowany, podawać inne informacje kluczowe dla późniejszej analizy danych. Są to: dokładne miejsce obserwacji (słupek kilometrażu wybrzeża, współrzędne z odbiornika GPS), opis siedliska (plaża, wydma biała, piaszczysta łacha, falochron, etc.) oraz dokładny opis zachowania ptaka (-ów). Zwłaszcza ta ostatnia informacja jest bardzo ważna, ponieważ pozwala na stwierdzenie z dużym prawdopodobieństwem, czy ptak w danym miejscu znalazł się przez przypadek (np. odpoczywał), czy też jego obecność była tam celowa (np. zaniepokojenie ptaka świadczy zazwyczaj o zajętym terytorium lęgowym, a regularne obserwacje polujących ptaków o dogodnych warunkach żerowiskowych). W następstwie analizy tak dokładnie zebranych danych możliwe będzie wyznaczenie odcinków plaż, gdzie ptaki znajdują dogodne warunki do odbywania lęgów, żerowania i odpoczynku w trakcie migracji, oraz odcinków, gdzie presja (turystyczna lub drapieżnicza) staje się zbyt duża i ptaki wycofują się w trakcie sezonu, lub gdzie w ogóle się nie zatrzymują.