W art. 1 pkt 1 proponuję dodanie ppkt e) w brzmieniu. e) po pkt 17 dodaje się pkt 18 w brzmieniu:

Transkrypt

1 Propozycje zmian do rządowego projektu ustawy o zmianie ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych oraz niektórych innych ustaw (druk sejmowy nr 3960) W art. 1 pkt 1 proponuję dodanie ppkt e) w brzmieniu e) po pkt 17 dodaje się pkt 18 w brzmieniu: 18) zbiegł z miejsca zdarzenia umyślne oddalenie się kierującego pojazdem mechanicznym z miejsca zdarzenia w celu uniknięcia odpowiedzialności cywilnej lub karnej. Zgodnie z art. 43 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, UFG i PBUK, zakładowi ubezpieczeń przysługuje prawo dochodzenia od kierującego pojazdem mechanicznym zwrotu wypłaconego z tytułu ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych odszkodowania, jeżeli kierujący zbiegł z miejsca zdarzenia. Aktualnie obowiązująca ustawa nie definiuje, co mamy rozumieć pod tym pojęciem. Rodzą się zatem poważne wątpliwości, w jakich sytuacjach ubezpieczycielowi przysługuje regres do kierującego sprawcy szkody. Powstaje pytanie, czy roszczenie regresowe przysługuje w każdym przypadku odjechania, oddalenia się z miejsca zdarzenia (kolizji lub wypadku), niezależnie od świadomości wyrządzenia szkody lub celu takiego zachowania, czy też w sytuacji, gdy sprawca szkody świadomie oddala się z miejsce zdarzenia w celu uniknięcia odpowiedzialności cywilnej, czy też karnej. W praktyce likwidacji szkód można zdiagnozować szereg przypadków regresów, w których kierujący pojazdem nie miał w ogóle świadomości wyrządzenia szkody (najczęściej w przypadku szkód parkingowych, ale również szkód powstałych w wyniku stworzenia przez niego niebezpieczeństwa w ruchu drogowym) lub wprawdzie miał świadomość zajścia kolizji, lecz oględziny dokonane bezpośrednio po zdarzeniu (często z udziałem poszkodowanego lub świadków zdarzenia) nie 1

2 uwidoczniły żadnych uszkodzeń w pojeździe i kierujący odjechał w przekonaniu braku powstania szkody. Zdiagnozować można również poglądy, iż prawo regresu dotyczy tylko w sytuacji, gdy kierujący pojazdem mechanicznym popełnił jednocześnie przestępstwo katastrofy lub wypadku w ruchu drogowym. Regres nie dotyczy natomiast sytuacji, gdy zachowanie się sprawcy szkody kwalifikowane jest jako wykroczenie. Z powyższych względów, mając także na uwadze kwestie gwarancyjne (sprawca szkody musi wiedzieć dokładnie, w jakich sytuacjach może być zobowiązany do zwrotu wypłaconego świadczenia przez ubezpieczyciela), należałoby w ustawie o ubezpieczeniach obowiązkowych, UFG i PBUK wprowadzić definicję pojęcia zbiegł z miejsca zdarzenia. Zaproponowana definicja koresponduje z orzecznictwem Sądu Najwyższego w sprawie pojęcia wykładni zbiegł z miejsca zdarzenia na gruncie przepisu art. 178a k.k. W art. 1 pkt 3 projektu proponuję nadać następujące brzmienie: 3) w art. 8 ust. 2 otrzymuje brzmienie: 2. Informację o taryfie składek za ubezpieczenia obowiązkowe, o których mowa w art.4 pkt 1-3 oraz o każdej ich zmianie, jak również podstawy ustalenia taryfy lub jej zmiany, zakład ubezpieczeń przedstawia organowi nadzoru przed dniem, w którym możliwe jest zawarcie umowy ubezpieczenia obowiązkowego ze składką obliczoną na ich podstawie. Zgodnie z projektem zakłady ubezpieczeń mają przekazywać informacje o zmianach taryfy składek za ubezpieczenia obowiązkowe oraz podstawach ich ustalenia w terminie 14 dni od dnia, w którym najwcześniej możliwe było zawarcie umowy ubezpieczenia obowiązkowego ze składką obliczoną na ich podstawie. Należy jednak zwrócić uwagę, że obowiązek informowania organu nadzoru o stosowanych przez ubezpieczyciela taryfach składek i podstawach ich ustalania powinno być powiązane z zagadnieniem dopuszczalności stosowania nowej taryfy. Przepis ten powinien również służyć temu, aby przeciwdziałać gwałtownemu wzrostowi składki, który może mieć miejsce, np. przy nagłym zwiększeniu prawdopodobieństwa wypadku ubezpieczeniowego. 2

3 Należy wskazać, że praktyki wyraźnego podniesienia wysokości składek za obowiązkowe ubezpieczenie budynków w gospodarstwach rolnych o połowę miały miejsce w czasie powodzi w minionym roku. Powyższa propozycja ma na celu nie dopuścić do sytuacji, w których w ubezpieczeniach obowiązkowych stosowane będą się stawki, będące przeszkodą do zawierania takich umów. Przed wprowadzeniem nowej taryfy zakłady ubezpieczeń powinny być zobowiązane do przeprowadzenia analizy szkodowości i przekazać stosowne dane organowi nadzoru. Rezygnacja z regulacji zakładającej, że informacje o taryfach muszą być przekazywane nadzorowi przed ich zastosowaniem, spowoduje możliwość zaskakiwania osób zobowiązanych do zawarcia obowiązkowego ubezpieczenia wysokością składek. W art. 1 pkt 4 projektu proponuję nadać następujące brzmienie: 4) po art. 8 dodaje się art. 8a w brzmieniu: Art. 8a. 1. Jeżeli ubezpieczający nie podał zakładowi ubezpieczeń znanych sobie okoliczności, o które zakład ubezpieczeń zapytywał przed zawarciem umowy ubezpieczenia obowiązkowego i które pociągają za sobą istotną zmianę prawdopodobieństwa wypadku ubezpieczeniowego, zakład ubezpieczeń ma prawo żądać odpowiedniej zmiany wysokości składki z uwzględnieniem zwiększenia prawdopodobieństwa wypadku ubezpieczeniowego wskutek okoliczności niepodanych do jego wiadomości. 2. W razie zawarcia przez zakład ubezpieczeń umowy ubezpieczenia obowiązkowego mimo braku odpowiedzi na poszczególne pytania, pominięte okoliczności uważa się za nieistotne. 3. Zakład ubezpieczeń może żądać odpowiedniej zmiany wysokości składki ubezpieczeniowej, jeżeli zgłosił swe roszczenie najpóźniej w ostatnim dniu okresu ubezpieczenia, którego roszczenie dotyczy. Zaproponowane w projekcie brzmienie przepisu art. 8a budzi istotne wątpliwości. Wedle projektu sankcja w postaci zmiany wysokości składki ma mieć zastosowanie nie tylko 3

4 w przypadku wadliwego podania do wiadomości ubezpieczyciela informacji, które dotyczą okoliczności skutkujących zajściem wypadku ubezpieczeniowego, jak to ma miejsce w odniesieniu do ubezpieczeń dobrowolnych zgodnie z art k.c. lub choćby wiadomości dotyczących okoliczności, które pociągają za sobą istotną zmianę ryzyka, jak to przewiduje regulacja art. 816 k.c., lecz każde wadliwe przekazanie do wiadomości ubezpieczyciela jakichkolwiek informacji istotnych dla ustalenia wysokości składki ubezpieczeniowej i to nawet wówczas, gdy informacje te nie mają żadnego znaczenia dla określenia rozmiarów ryzyka. Można się więc obawiać, że przypis spowoduje określanie wysokości składki w oderwaniu od rozmiaru ryzyka. Propozycja zawarta w projekcie prowadzi do sytuacji, w której ubezpieczający w ubezpieczeniach obowiązkowych będzie traktowany w sposób gorszy, niż w ubezpieczeniach dobrowolnych. Nie należy więc rozszerzać zakresu informacji, za których wadliwe przekazanie ubezpieczającego może spotkać sankcja w postaci zmiany składki ponad te, które pociągają za sobą istotną zmianę ryzyka. Wskazane jest także, aby w ustawie znalazło się rozwiązanie przyjęte w art k.c. zgodnie, z którym w razie zawarcia przez zakład ubezpieczeń umowy ubezpieczenia mimo braku odpowiedzi na poszczególne pytania, pominięte okoliczności uważa się za nieistotne. W art. 1 w pkt 5 projektu ppkt a) proponuję nadać następujące brzmienie: a) ust. 1 otrzymuje brzmienie: 1. Obowiązek ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej uważa się za spełniony, jeżeli osoba obciążona tym obowiązkiem korzysta z ochrony ubezpieczeniowej wynikającej z umowy ubezpieczenia, a czas trwania i zakres ochrony ubezpieczeniowej odpowiadają przepisom ustawy lub odrębnych ustaw lub umów międzynarodowych wprowadzających obowiązek ubezpieczenia. Projekt przewiduje brzmienie art. 10 ust. 1 zgodnie, z którym obowiązek zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej uważa się za spełniony, jeżeli została 4

5 zawarta umowa ubezpieczenia na cały okres, w którym osoba objęta tą umową jest obowiązana do posiadania ochrony ubezpieczeniowej zgodnie z przepisami ustawy albo odrębnych ustaw lub umów międzynarodowych wprowadzających obowiązek ubezpieczenia. Problemem tej regulacji jest pewna niekonsekwencja terminologiczna przejawiająca się w zamiennym używaniu określeń: obowiązek zawarcia umowy ubezpieczenia oraz obowiązek ubezpieczenia, które jednakże mają różne znaczenia. Wydaje się, że ani ustawa o ubezpieczeniach obowiązkowych, UFG i PBUK w wersji obecnie obowiązującej, ani też jej projektowana nowelizacja nie odróżniają dwóch różnych obowiązków: zawarcia umowy ubezpieczenia i ubezpieczenia. Używanie więc obu pojęć jest niewłaściwe i warto byłoby w związku z obecną nowelizacją tę sytuację poprawić. Po dosłownym odczytaniu treści projektowanego przepisu, można odnieść wrażenie odejścia od umów ubezpieczeń obowiązkowych OC zawieranych na okresy 12 miesięcy na rzecz umów zawieranych na czas nieoznaczony. Kolejne przepisy projektu ustawy jednak temu przeczą. W większości przypadków trudno z góry przewidzieć, jak długo dana osoba będzie podlegać obowiązkowi ubezpieczenia, bo okres, w którym trwa obowiązek ubezpieczenia jest uzależniony od czasu, w którym dana osoba wykonuje działalność, z którą obowiązek ubezpieczenia się wiąże. Należy więc zmienić projektowany art. 10 ust. 1 wskazując, że nie chodzi o to, by umowa była zawarta na cały okres, w którym dana osoba jest obciążona obowiązkiem ubezpieczenia, lecz o to, by przez cały ten czas była na jej rzecz świadczona ochrona ubezpieczeniowa. W art. 1 pkt 7 projektu ppkt a) proponuję nadać następujące brzmienie: a) ust. 4 otrzymuje brzmienie: 4. Jeżeli w terminie, o którym mowa w ust. 1 albo 2, zakład ubezpieczeń nie ustali ważności umowy ubezpieczenia obowiązkowego, o którym mowa w art. 4 pkt 1 i 2, osoby odpowiedzialnej za szkodę, właściwy do wypłaty odszkodowania jest Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny, na zasadach określonych w rozdziale 7. Zakład ubezpieczeń po ustaleniu okoliczności, o której mowa w zdaniu poprzedzającym, przesyła niezwłocznie zgromadzoną dokumentację do Funduszu, powiadamiając o tym osobę zgłaszającą roszczenie. Przepis art. 109 ust. 3 stosuje się odpowiednio. 5

6 oraz dodać ppkt w następującym brzmieniu: - po ust. 4 dodaje się ust. 4a w brzmieniu: 4a. W przypadku ustalenia przez Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń, Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny dochodzi od tego zakładu ubezpieczeń zwrotu wypłaconego odszkodowania i poniesionych kosztów. Na gruncie art. 14 ust. 4 i art. 108 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, w praktyce likwidacji szkód z umowy obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych powstają wątpliwości interpretacyjne, czy jeśli poszkodowany zgłosi roszczenie do ubezpieczyciela, a ten po przeprowadzeniu postępowania nie ustali ważności umowy ubezpieczenia obowiązkowego, to czy na zakładzie ubezpieczeń ciąży obowiązek niezwłocznego przekazania do UFG akt postępowania likwidacyjnego. Nie ma bowiem pewności, czy do tego obowiązku można wprost lub odpowiednio stosować treść art. 108 ust. 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, UFG i PBUK. Zgodnie z ust. 1 tegoż przepisu uprawniony do odszkodowania zgłasza swoje roszczenia do Funduszu przez którykolwiek zakład ubezpieczeń wykonujący działalność ubezpieczeniową w grupach obejmujących ubezpieczenia obowiązkowe, o którym mowa w art. 4 pkt 1 i 2. Zakład ubezpieczeń nie może odmówić przyjęcia zgłoszenia szkody. Stosownie zaś do ust. 2 zakład ubezpieczeń, po otrzymaniu zgłoszenia roszczenia, przeprowadza postępowanie w zakresie ustalenia zasadności i wysokości dochodzonych roszczeń i niezwłocznie przesyła zebraną dokumentację do Funduszu, powiadamiając o tym osobę zgłaszającą roszczenie. Przepisy nie rozstrzygają także, czy w razie zwłoki zakładu ubezpieczeń w przekazaniu akt do UFG zastosowanie znajdzie art. 109 ust. 3 ustawy, zgodnie z którym odpowiedzialność za zwłokę w spełnieniu świadczenia ponoszą odpowiednio Fundusz i zakład ubezpieczeń, każdy w swoim zakresie. Według pierwszego podejścia w sytuacji nieustalenia ważności umowy obowiązkowego ubezpieczenia OC ubezpieczyciel jest zobowiązany niezwłocznie przekazać akta szkody do UFG, a źródłem tego obowiązku jest właśnie przepis art. 108 ustawy o 6

7 ubezpieczeniach obowiązkowych. Jednak prezentowane są również poglądy, iż art. 108 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, UFG i PBUK nie stosuje się, gdyż dotyczy do jedynie sytuacji, w której poszkodowany zgłasza roszczenie do Funduszu za pośrednictwem zakładu i wówczas do przekazania dokumentacji do UFG konieczny wniosek poszkodowanego. W celu uniknięcia tych wątpliwości interpretacyjnych, ale również w celu zapewnienia sprawnego i szybkiego zaspokojenia roszczeń poszkodowanego zasadnym byłoby wyraźne wskazanie w treści art. 14 ust. 4 obowiązku ubezpieczyciela do przekazania dokumentacji szkodowej i sankcji za niewykonanie lub nienależyte wykonanie tego zobowiązania w postaci możliwości żądania przez poszkodowanego odsetek za opóźnienie. W art. 1 pkt 8 projektu ppkt b) proponuję nadać następujące brzmienie: b) dodaje się ust. 3 w brzmieniu: 3. Oświadczenie o wypowiedzeniu lub odstąpieniu od umowy ubezpieczenia obowiązkowego, o którym mowa w art. 4 ust. 1-3, sporządzone na piśmie i doręczone za potwierdzeniem odbioru lub przesyłane listem poleconym, uważa się za złożone z chwilą jego nadania w polskiej placówce pocztowej operatora publicznego. Powyższa poprawka jest konieczna z uwagi na to, iż w projektowanym ust. 3 art. 18 zostały pominięte przypadki odstąpienia ubezpieczającego od umowy. Powodowałoby to zastosowanie różnych zasad w odniesieniu do określenia momentu rozwiązania umowy: w wypadku złożenia za pośrednictwem poczty oświadczenia o wypowiedzeniu - obowiązywałby tzw. klauzula stempla pocztowego, natomiast w przypadku oświadczenia o odstąpieniu - decydowałby moment otrzymania tego oświadczenia przez zakład ubezpieczeń. Rodzi to potrzebę ujednolicenia tych zasad w kierunku zaproponowanym przez projektodawcę. Proponuję również nieco inną redakcję przepisu. W art. 1 pkt 15 projektu proponuję nadać następujące brzmienie: 7

8 15) w art. 28 po ust. 1 dodaje się ust. 1a 1e w brzmieniu: 1a. W razie zawarcia umowy, o której mowa w ust.1, zakład ubezpieczeń jest zobowiązany potwierdzić zawarcie umowy dokumentem ubezpieczenia w terminie 14 dni od dnia jej zawarcia. 1b. Nie później niż 14 dni przed upływem okresu 12 miesięcy, na który umowa ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych została zawarta, zakład ubezpieczeń doręcza ubezpieczającemu informację o ubezpieczeniu na kolejny okres ubezpieczenia. 1c. Informacja, o której mowa w ust. 1a, zawiera w szczególności: 1) określenie wysokości składki ubezpieczeniowej, w przypadku gdy dojdzie do zawarcia następnej umowy ubezpieczenia w trybie ust. 1; 2) pouczenie o prawie wypowiedzenia dotychczasowej umowy ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych zgodnie z ust. 1 oraz o formie, możliwym sposobie oraz terminie złożenia tego wypowiedzenia; 3) pouczenie o skutkach tego wypowiedzenia oraz o skutkach braku tego wypowiedzenia. 1c. W razie niewykonania lub niewłaściwego wykonania obowiązków określonych w ustępach poprzedzających, warunki umowa ubezpieczenia na kolejny okres ubezpieczenia nie mogą być dla ubezpieczającego gorsze od warunków poprzedniej umowy ubezpieczenia. Niewykonanie lub niewłaściwe wykonanie obowiązku pouczenia o prawie wypowiedzenia) powoduje, że ubezpieczającemu przysługuje nieograniczone w czasie prawo wypowiedzenia umowy zawartej z ubezpieczycielem, który nie wykonał lub niewłaściwie wykonał obowiązek informacyjny, z zastrzeżeniem, że wypowiedzenie to nie może spowodować utraty ochrony ubezpieczeniowej koniecznej dla wypełnienia obowiązku ubezpieczenia. 1e. Informacja, o której mowa w ust. 1a, powinna być wysłana: 1) w postaci elektronicznej przy wykorzystaniu środka komunikacji elektronicznej, jeżeli przy zawarciu umowy ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych ubezpieczający wyraził zgodę na składanie mu oświadczeń w takiej postaci lub 2) w formie pisemnej, w sposób umożliwiający niezwłoczne poinformowanie ubezpieczającego. ; Analogiczne regulacje należy wprowadzić w odniesieniu umów ubezpieczenia OC rolników i oraz umowy ubezpieczenia budynków rolniczych. 8

9 Pierwsza zaproponowana zmiana wynika z tego, że w praktyce ubezpieczeniowej odnotowuje się sytuacje, w których przy zawarciu zawarcia z mocy przepisu art. 28 ust. 1 ustawy kolejnej umowy na kolejne 12 miesięcy niektóre zakłady ubezpieczeń nie doręczają ubezpieczającym (posiadaczom pojazdów mechanicznych) dokumentów potwierdzających zawarcie umowy obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych (np. polisy). Przez fakt niedoręczenia polisy ubezpieczający często są nieświadomi faktu posiadania ochrony ubezpieczeniowej. Często natomiast po upływie okresu, na który została zawarta umowa posiadacze pojazdów mechanicznych otrzymują wezwanie do zapłaty zaległej składki. W takiej sytuacji pojawiają się wśród konsumentów uzasadnione wątpliwości, czy w ogóle powstała ochrona ubezpieczeniowa w rozumieniu art. 39 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, UFG i PBUK oraz kiedy, w jakim terminie, winna zostać opłacona składka. Dlatego też zasadnym byłoby wprowadzenie zobowiązania dla zakładu ubezpieczeń do doręczenia, w sytuacji zawarcia z mocy prawa kolejnej umowy na kolejne 12 miesięcy, dokumentu potwierdzającego fakt zawarcia umowy w terminie 14 dni od dnia jej zawarcia. Aktualne systemy teleinformatyczne zakładów ubezpieczeń i proponowane regulacje w zakresie przyjętych form przekazywania informacji, dokumentów i oświadczeń stron umowy ubezpieczenia powodują, iż tak wprowadzone zobowiązanie będzie możliwe do zrealizowania. Wprowadzenie obowiązku doręczenia dokumentu potwierdzającego zawarcie umowy może mieć istotne znaczenie w przypadku powstania, tzw. podwójnego lub wielokrotnego ubezpieczenia poprzez umożliwienie posiadaczowi pojazdu mechanicznego uzyskanie świadomości o powstaniu tej umowy i podjęcie ewentualnej decyzji o wypowiedzeniu z jedne z umów w trybie projektowanego art. 28a. Powyższa regulacja może również posłużyć jako ewentualne panaceum na niewykonanie zaproponowanych obowiązków informacyjnych o fakcie upływu terminu obowiązywania umowy i o skutkach niezłożenia wypowiedzenia najpóźniej przedostatniego dnia obowiązywania tej umowy. Powyższa propozycja pozostaje również w ścisłym związku z propozycją zmian w art. 39 w zakresie wyraźnego określenie terminu powstania odpowiedzialności ubezpieczyciela w przypadku zadziałania klauzuli prolongacyjnej i terminu do zapłaty składki. Kolejne propozycje odnoszą się do kwestii obowiązku zakładu ubezpieczeń wysłania ubezpieczającemu informacji o ubezpieczeniu na kolejny okres ubezpieczenia. Nałożenie na ubezpieczycieli obowiązku informowania ubezpieczających o warunkach, na 9

10 jakich może dojść do zawarcia kolejnej umowy jest słusznym rozwiązaniem wobec funkcjonowania automatyzmu zawierania umowy ubezpieczenia. Projekt nie przewiduje jednakże żadnej sankcji dla ubezpieczyciela za niewypełnienie tego obowiązku, w szczególności projekt nie rozstrzyga, czy umowa zawierana wskutek działania klauzuli prolongacyjnej może mieć warunki mniej korzystne od umowy dotychczasowej, jeśli ubezpieczyciel nie wypełnił ciążącego na nim obowiązku informacyjnego lub wypełnił go w sposób wadliwy. Jak się zdaje, taka powinna być właśnie sankcja za niewypełnienie lub wadliwe wypełnienie obowiązku przez ubezpieczyciela. Jeśli ustawodawca nie zdecyduje się na wprowadzenie sankcji, przepis może okazać się całkowicie nieskuteczny. Należy ponadto zwrócić uwagę na sposób sformułowania analizowanego przepisu, w którym na ubezpieczyciela nakłada się obowiązek wysłania ubezpieczającemu informacji o ubezpieczeniu na kolejny okres ubezpieczenia nie później niż 14 dni przed upływem okresu 12 miesięcy, na który umowa została zawarta. Rozwiązanie takie jest bardzo niebezpieczne z punktu widzenia interesów konsumentów, przerzuca bowiem na nich skutki nieskutecznego doręczania informacji. W art. 1 projektu pkt 16 proponuję nadać następujące brzmienie: 16) po art. 28 dodaje się art. 28a w brzmieniu: Art. 28a. 1. Jeżeli posiadacz pojazdu mechanicznego jest w tym samym okresie objęty ochroną ubezpieczeniową wynikającą z dwóch lub więcej umów ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, ubezpieczający może wypowiedzieć umowę ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych z zastrzeżeniem, że musi pozostać spełniony obowiązek posiadania ochrony ubezpieczeniowej wymaganej przepisami niniejszej ustawy. 2. W przypadku wypowiedzenia umowy ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych zgodnie z ust. 1, zakład ubezpieczeń może żądać zapłaty składki ubezpieczeniowej za czas trwania swojej odpowiedzialności. 3. W sytuacji, gdy doszło do zwarcia kilku umów ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych z tym samym okresem ubezpieczenia z jednym zakładem ubezpieczeń, wówczas temu zakładowi ubezpieczeń należy składka z tytułu jednej umowy ubezpieczenia. ; 10

11 Analogiczne regulacje należy wprowadzić w pkt 30 i 40 projektu w odniesieniu do brzmienia art. 46a oraz art. 62a, dotyczących umowy ubezpieczenia OC rolników i oraz umowy ubezpieczenia budynków rolniczych. Należy zwrócić uwagę, że projekt wskazuje jedynie możliwość wypowiedzenia umowy zawartej na podstawie klauzuli prolongacyjnej (art. 28 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, UFG i PBUK). Wydaje się jednak, że wskazana jest dalej idącą zmiana przepisu, ukierunkowana na to, aby posiadacz pojazdu posiadał wymaganą przepisami ustawy ochronę ubezpieczeniową, jednakże w oparciu o umowę ubezpieczenia zawartą w wybranym przez siebie zakładem ubezpieczeń.. Proponowane wyżej brzmienie przepisu pozwalałoby na wypowiedzenie każdej zbędnej umowy. W praktyce obrotu zdarza się również, że wskutek przeoczenia zostają zawarte dwie umowy ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów na ten sam okres z tym samym ubezpieczycielem, w takiej sytuacji - zgodnie z projektowanym zapisem - nie będzie podstawy do wypowiedzenia jednej z nich. Z tego względu proponuję modyfikację brzmienia przepisu, która miałaby na celu wyeliminowanie podwójnego ubezpieczenia, również w sytuacji zawarcia dwóch umów z tym samym ubezpieczycielem. Nie jest także słuszne, aby w sytuacji, gdy doszło do zwarcia kilku umów ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych z tym samym okresem ubezpieczenia z jednym zakładem ubezpieczeń, temu zakładowi przysługiwało prawo do składka ze wszystkich tych umów ubezpieczenia osobno. Proponuję nadanie art. 1 pkt 23 projektu następującego brzmienia: 23) w art. 39: a) ust. 1 otrzymuje brzmienie: 1. Odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń rozpoczyna się z chwilą zawarcia umowy i zapłacenia składki ubezpieczeniowej lub jej pierwszej raty, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2 i 3. b) po ust. 1 dodaje się ust.1a w brzmieniu: 11

12 1a. W razie zawarcia umowy, o której mowa w art. 28 ust. 1, odpowiedzialność zakładu powstaje z chwilą jej zawarcia. Składka powinna być zapłacona w terminie 14 dni od dnia doręczenia dokumentu ubezpieczenia. c) ust. 3 otrzymuje brzmienie: 3. Termin rozpoczęcia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń inny niż określony w ust. 1 i 2 można określić w umowie ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych wtedy, gdy umowę zawiera się: 1) na okres krótszy niż 12 miesięcy w przypadkach określonych w art. 27 ust. 1, przy czym rozpoczęcie okresu odpowiedzialności nie może nastąpić później niż z chwilą wprowadzenia pojazdu do ruchu; 2) przed zarejestrowaniem pojazdu mechanicznego, o którym mowa w art. 2 pkt 10 lit. a, oraz pojazdu historycznego, przy czym rozpoczęcie okresu odpowiedzialności nie może nastąpić później niż z chwilą rejestracji pojazdu lub przed wprowadzeniem pojazdu do ruchu; 3) na okres kolejnych 12 miesięcy przed rozpoczęciem tego okresu, przy czym rozpoczęcie okresu odpowiedzialności nie może nastąpić później niż z upływem okresu, na który została zawarta poprzednia umowa; 4) przed upływem okresu wypowiedzenia w przypadku, o którym mowa w art. 31 ust. 6, przy czym rozpoczęcie okresu odpowiedzialności nie może nastąpić później niż z chwilą rozwiązania umowy w związku z jej wypowiedzeniem. ; Pierwsza poprawka ma charakter legislacyjny i związana jest z propozycją wprowadzenia ust. 1a. Druga propozycja ma na celu wyraźnego określenia momentu powstania odpowiedzialności w sytuacji zawarcia umowy, o której mowa w art. 28 ust. 1, i określenia terminy wymagalności składki za tą umowę. Zgodnie z art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, UFG i PBUK, jeżeli posiadacz pojazdu mechanicznego nie później niż na jeden dzień przed upływem okresu 12 miesięcy, na który umowa ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych została zawarta, nie powiadomi na piśmie zakładu 12

13 ubezpieczeń o jej wypowiedzeniu, uważa się, że została zawarta następna umowa na kolejne 12 miesięcy, z zastrzeżeniem ust. 2. Zgodnie z art. 39 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń rozpoczyna się z chwilą zawarcia umowy i zapłacenia składki ubezpieczeniowej lub jej pierwszej raty, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3. Zachodzi zatem zasadne pytanie, kiedy powstaje odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń w przypadku umowy powstałej z mocy art. 28 ust. 1, w szczególności w sytuacji, kiedy zakład ubezpieczeń nie doręcza polisy posiadaczowi pojazdu mechanicznego w czasie obowiązywania umowy lub nie doręcza wezwania do zapłaty, a takie wezwanie do zapłaty kieruje po rozwiązaniu tej umowy. Wykładnia gramatyczna przepisu art. 39 ust. 1 wskazuje, że w takiej sytuacji w ogóle nie dochodzi do powstania ochrony ubezpieczeniowej, gdyż nie dochodzi do łącznego spełnienia się dwóch warunków zawarcia umowy i zapłaty składki. Przyjmując jednak założenie, że ubezpieczyciel udziela ochrony od chwili zawarcia umowy z mocy art. 28 ust. 1 (przynajmniej taka jest praktyka rynkowa, ale nie zawsze) powstają również wątpliwości, kiedy posiadacz pojazdu mechanicznego miał zapłacić składkę. W praktyce ubezpieczeniowej można spotkać się z praktyką, iż składka powinna być zapłacona w takim terminie jak w poprzedniej umowie lub termin ten wyznaczony jest przez treść art. 455 k.c. (niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do zapłaty). Praktyka taka wydaje się nieuprawniona z następujących względów. Przepisy ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, UFG i PBUK nie regulują kwestii terminy płatności składki w przypadku umowy powstałej z mocy art. 28 ust. 1. Stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy tejże do umów ubezpieczenia obowiązkowego, w sprawach nieuregulowanych w ustawie, stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego. W świetle art k.c. składkę oblicza się za czas trwania odpowiedzialności ubezpieczyciela. Stosownie do 2 tegoż przepisu jeżeli nie umówiono się inaczej, składka powinna być zapłacona jednocześnie z zawarciem umowy ubezpieczenia, a jeżeli umowa doszła do skutku przed doręczeniem dokumentu ubezpieczenia - w ciągu czternastu dni od dnia jego doręczenia. Przyjmując założenie, że to określenia terminu płatności składki stosuje się treść art k.c., to jeżeli ubezpieczyciel doręczył dokument potwierdzający fakt zawarcia kolejnej umowy OC na kolejne 12 miesięcy (np. polisę) to termin wymagalności składki (płatności składki) powstaje 14 dnia od dnia doręczenia tego dokumentu. Jeżeli ubezpieczyciel nie doręczył dokumentu potwierdzającego fakt zawarcia umowy ubezpieczenia to do ustalenia chwili rozpoczęcia bieg przedawnienia należy sięgnąć dodatkowo po przepis art k.c. Zgodnie z tym przepisem bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Jeżeli wymagalność 13

14 roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, bieg terminu rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie. Odnosząc zdanie drugie tego przepisu do sytuacji zawarcia umowy na kolejne 12 miesięcy na skutek działania klauzuli prolongacyjnej, przy jednoczesnym braku doręczenia polisy, to chwilą wymagalności składki w zależności od okoliczności faktycznych w danej sprawie jest dzień przypadający w okresie od 14 do 30 dnia od dnia zawarcia umowy ubezpieczenia OC. Przy takiej wykładni określenie terminu wymagalności ma charakter płynny i uzależniony jest od określonego stanu faktycznego. Z powyższych względów zasadnym byłoby wyraźne uregulowanie, kiedy powstaje odpowiedzialność zakładu i kiedy ubezpieczający powinien zapłacić składkę w sytuacji zawarcie kolejne umowy na kolejne 12 miesięcy z mocy art. 28 ust. 1. W art. 1 pkt 24 projektu proponuję nadanie ppkt a) następującego brzmienia: a) w ust. 1: pkt 3 otrzymuje brzmienie: 3) rozwiązania umowy w związku z jej wypowiedzeniem przez posiadacza pojazdu mechanicznego, na którego przeniesiono prawo własności pojazdu w przypadku określonym w art. 31 ust. 1 zwrot składki przysługuje posiadaczowi pojazdu, który przeniósł prawo własności tego pojazdu;, dodaje się pkt 5 7 w brzmieniu: 5) odstąpienia przez ubezpieczającego od umowy w trybie określonym w art. 16c ustawy z dnia 2 marca 2000 r. o ochronie niektórych praw konsumentów oraz o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny, z tym zastrzeżeniem, że za okres udzielanej ochrony ubezpieczeniowej zakładowi ubezpieczeń należy się składka; 6) wystawienia zaświadczenia, o którym mowa w art. 79 ust. 1 pkt 1 lub pkt 6 ustawy Prawo o ruchu drogowym albo równoważnego dokumentu wydanego w innym państwie; 14

15 7) rozwiązania umowy w związku z jej wypowiedzeniem zgodnie z art. 28a ust. 1 zwrot składki przysługuje z uwzględnieniem prawa zakładu ubezpieczeń do żądania zapłaty składki za okres świadczonej ochrony. ; Analogiczne regulacje należy wprowadzić odpowiednio w pkt 35 i 45 projektu w odniesieniu do ubezpieczenia OC rolników oraz ubezpieczenia budynków rolniczych. Pierwsza propozycja, dotycząca zmiany brzmienia pkt 5) w art. 41 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, UFG i PBUK, ma związek z wątpliwościami natury interpretacyjnej odnoszącej się do obecnie obowiązujących przepisów i sytuacji, w której konsument chciałby skorzystać z możliwości odstąpienia od wcześniej zawartej na odległość umowy ubezpieczenia. Pojawiają się bowiem poglądy, iż wobec brzmienia art. 16c ust. 4 ustawy z dnia 2 marca 2000 r. o ochronie niektórych praw konsumentów oraz o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny może powstać okres przerwy w ubezpieczeniu, za który UFG jest zobowiązany do pobrania opłaty za brak spełnienia obowiązku. Powyższy pogląd jest prezentowany m.in. przez przedstawicieli Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego, którzy twierdzą, że jeżeli konsument nie miał innego ubezpieczenia OC, a w okresie między zawarciem umowy a odstąpieniem od niej wystąpi szkoda, nie ma odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń, zaś powstaje odpowiedzialność Funduszu. W konsekwencji Fundusz ma także prawo regresu do posiadacza pojazdu i sprawcy szkody ze względu na brak ubezpieczenia. UFG w trybie kontrolnym może też występować do konsumentów o potwierdzenie, czy na mocy innej umowy posiadają ochronę. W razie braku takiej ochrony Fundusz nałoży karę za niespełnienie obowiązku ubezpieczenia. Wobec takich wątpliwości niezbędne jest więc wyraźne podkreślenie, że w przypadku zawieranych przez konsumentów umów obowiązkowego ubezpieczenia na odległość istnieje odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń i za okres udzielanej ochrony ubezpieczeniowej zakładowi ubezpieczeń należy się składka. Druga proponowana zmiana dotycząca brzmienia pkt 6) jest powodowana faktem, iż nie ma uzasadnienia, dla którego zakład ubezpieczeń miałby zatrzymać składkę za okres od dnia wystawienia zaświadczenia, o którym mowa w art. 79 ust. 1 pkt 1 lub pkt 6 ustawy Prawo o ruchu drogowym do dnia jego przedłożenia. Posiadacz pojazdu od chwili 15

16 przekazania pojazdu do stacji demontażu lub recyklingu przestaje być jego posiadaczem, co oznacza, iż nie ma już przedmiotu ryzyka, inaczej mówiąc zajście wypadku wskazanego w umowie staje się niemożliwe. Dodatkowo, można się spodziewać przypadków żądania składki za umowy powstałe z mocy działania klauzuli prolongacyjnej. Można sobie wyobrazić sytuację, w której posiadacz pojazdu przekaże pojazd do recyklingu na kilka dni przed upływem obowiązywania umowy i nie doręczy oświadczenia o wypowiedzeniu umowy w trybie art. 28 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, zaś zaświadczenie przekaże ubezpieczycielowi kilka miesięcy później. Znając praktykę rynkową ubezpieczyciel będzie żądał składki za kolejną umowę, tj. do czasu doręczenia zaświadczenia mimo, że posiadacz nie będzie już posiadaczem i nie będzie przedmiotu ryzyka. Mogą być również problemy, jeśli doręczenie zaświadczenia nastąpi po chwili wyrejestrowania pojazdu mechanicznego. Można się wówczas spodziewać takiej interpretacji, że jeśli były posiadacz przekaże tylko dowód w postaci zaświadczenia, a wyrejestrowanie pojazdu nastąpiło wcześniej niż przed doręczeniem tego zaświadczenia w wielu przypadkach będzie przyjmowane do określenia czasu zwrotu to pierwsze zdarzenie. W art. 1 pkt 24 projektu proponuję nadanie ppkt b) następującego brzmienia: b) uchyla się ust. 2 i 3; oraz jednocześnie dodanie ppkt c) w brzmieniu: c) ust. 4 otrzymuje brzmienie: 4. Zwrot składki za niewykorzystany okres ubezpieczenia w przypadku rozwiązania umowy ubezpieczenia następuje niezwłocznie, jednak nie później niż w terminie 14 dni od dnia wypowiedzenia umowy ubezpieczenia lub w wypadku odstąpienia od umowy od dnia złożenia oświadczenia o odstąpieniu lub od dnia powzięcia przez zakład ubezpieczeń wiadomości o rozwiązaniu umowy przed upływem okresu, na który została zawarta z innych przyczyn, niż wypowiedzenie lub odstąpienie. Analogiczne regulacje należy wprowadzić odpowiednio w pkt 35 i 45 projektu w odniesieniu do brzmienia art. 56 ust. 2 i 3 w przypadku ubezpieczenia OC rolników 16

17 (uchylenie ust. w art. 56) oraz art. 76 ust. 2 w przypadku ubezpieczenia budynków rolniczych. Pierwsza poprawka jest podyktowana zawartą w projekcie niekorzystną dla posiadaczy pojazdów regulacją dotyczącą zasad zwrotu składki ubezpieczeniowej za niewykorzystany okres ubezpieczenia. Projekt ustawy utrzymuje zasady zwrotu składki, które zdecydowanie odbiegają od zasad określonych w art k.c., wprowadzając różne przeszkody w uzyskaniu jej zwrotu, np. warunkując zwrot bezszkodowym przebiegiem ubezpieczenia. Wskazany przepis kodeksu cywilnego przewiduje, że składkę oblicza się za czas trwania odpowiedzialności ubezpieczyciela, natomiast w przypadku wygaśnięcia stosunku ubezpieczenia przed upływem okresu na jaki została zawarta umowa, ubezpieczającemu przysługuje zwrot składki za okres niewykorzystanej ochrony ubezpieczeniowej. Tym samym dla zachowania symetrii zasad zwrotu składki w ubezpieczeniach obowiązkowych i dobrowolnych powyższa zmiana wydaje się niezbędna. Ponadto projekt przewiduje, iż zwrot składki za niewykorzystany okres ubezpieczenia w przypadkach określonych w art. 31 ust. 1 i 4 następuje niezwłocznie, nie później niż w terminie 14 dni od dnia wystąpienia o zwrot składki. Nie jest to dla posiadaczy pojazdów wystarczająco zadowalający przepis. Ważne jest bowiem, aby ubezpieczający, którego przestała łączyć z zakładem ubezpieczeń umowa ubezpieczenia w każdym przypadku wcześniejszego rozwiązania umowy ubezpieczenia mógł jak najszybciej otrzymać zwrot nienależnej składki. Zwrot składki powinien następować automatycznie po rozwiązaniu umowy ubezpieczenia i nie powinien być uzależniany od wystąpienia o zwrot składki do zakładu ubezpieczeń, tak jak to przewiduje projekt. Wydaje się, że mogą zajść różne okoliczności, w których ubezpieczający, np. zapomni wystąpić do ubezpieczyciela z wnioskiem zwrot składki, bądź też nie będzie wiedział, że taki zwrot mu przysługuje. Można sobie wyobrazić, że wówczas zakłady ubezpieczeń będą mogły interpretować powyższy przepis w ten sposób, że skoro ubezpieczający nie wystąpił o zwrot składki, ubezpieczyciel wcale nie musi jej zwracać, a to z kolei stanowiłoby bezpodstawne wzbogacenie po stronie ubezpieczyciela. W art. 1 pkt 52 projektu ustawy proponuję dodanie następujących ppkt: 17

18 - dodaje się ust. 1b i 1c w brzmieniu: 1b. Do zadań Funduszu należy także zaspakajanie roszczeń o naprawienie szkody na osobie z tytułu umów, o których mowa w art. 4 pkt 1 i 2, w przypadku wyczerpania określonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. 1c. W przypadku zaspokojenia przez Fundusz roszczeń, o których mowa w ust. 1b Fundusz może wystąpić do sprawcy szkody o zwrot wypłaconych świadczeń do wysokości dokonanej wypłaty. Powyższa propozycja jest związana z problemem wyczerpywania się sum gwarancyjnych w obowiązkowych ubezpieczeniach odpowiedzialności cywilnej oraz notowanymi przypadkami, w których pojawiło sie ryzyko, że osoby otrzymujące stałe periodyczne świadczenia z tytułu umowy ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych renty i bieżące zwroty kosztów leczenia i rehabilitacji zostaną tych świadczeń pozbawione ze względu na wyczerpanie się sumy gwarancyjnej. W związku z powyższym należy poddać pod rozwagę nowelizację przepisów ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, UFG i PBUK mającą na celu wyeliminowanie tego typu problemów. Słuszna wydaje się propozycja przepisu, w myśl którego w przypadkach wyczerpania sumy gwarancyjnej świadczenia wypłacałby UFG z prawem roszczenia regresowego do sprawcy szkody. Obowiązkowe ubezpieczenia OC wraz z określeniem minimalnych sum gwarancyjnych zostały wprowadzone głównie z myślą o zapewnieniu poszkodowanym pełnej rekompensaty poniesionej przez nich szkody. Z biegiem lat okazało sie, że ustalone niegdyś przez ustawodawcę minimalne sumy gwarancyjne okazały sie w dalszej perspektywie, głównie ze względu na zmieniające sie warunki gospodarczo-ekonomiczne zbyt niskie, by zapewnić poszkodowanym otrzymywanie należnych im świadczeń tak długo jak będzie to konieczne. Ponadto w propozycję tę wpisuje sie w gwarancyjny charakter ubezpieczenia, który powinien być priorytetowym celem ustawodawcy. Problem wyczerpania sumy gwarancyjnej dotyka głównie osób, które korzystając z ochrony w ramach umów obowiązkowego ubezpieczenia OC, zawartych w latach kiedy to suma gwarancyjna była na poziomie znacznie niższym niż obecnie. Odnosząc się do potrzeby objęcia gwarancjami ze strony Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego osób, w przypadku których suma gwarancyjna wyczerpała się lub wyczerpie przed wejściem w życie projektowanej ustawy, powstaje problem odejścia od zasady nieretroakcji. 18

19 W art. 1 pkt 52 projektu ustawy proponuję dodanie następujących ppkt: - dodaje ust. 6-7 w brzmieniu: 6. W przypadku szkody na osobie wyrządzonej w okolicznościach uzasadniających odpowiedzialność cywilną posiadacza pojazdu mechanicznego lub kierującego pojazdem mechanicznym, a nie ustalono ich tożsamości, w której równocześnie u któregokolwiek uczestnika zdarzenia nastąpiła śmierć, naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia, trwający dłużej niż 7 dni, roszczenie o świadczenie do Funduszu ulega przedawnieniu z upływem lat 20 od dnia wyrządzenia szkody. 7. Bieg przedawnienia roszczenia o świadczenie do Funduszu przerywa się także przez zgłoszenie Funduszowi tego roszczenia. Bieg przedawnienia rozpoczyna się na nowo od dnia, w którym zgłaszający roszczenie otrzymał na piśmie oświadczenie Funduszu o przyznaniu lub odmowie świadczenia. Propozycja dodania ust. 6 i 7 jest podyktowana koniecznością rozwiązania sporów interpretacyjnych co do przedawnienia roszczeń względem UFG. Wobec braku przepisu szczególnego ustanawiającego terminy przedawnienia dla roszczeń wobec UFG, wykształtowała się praktyka zgodnie z którą niektórzy przyjmują, że do odpowiedzialności Funduszu ma w szczególności zastosowanie art k.c. (jak i uprzednio obowiązujący art k.c. Jak podkreśla Fundusz, w przypadku szkody z ruchu pojazdu mechanicznego spowodowanej przez niezidentyfikowanego sprawcę, osobą obowiązaną do jej naprawienia jest z mocy prawa (ustawy) UFG, co w konsekwencji skutkuje domniemanie prawne, iż uprawnieni o tym wiedzieli lub przy dołożeniu zwykłej staranności mogli się dowiedzieć. W sytuacji, gdy istnieją ogólnie dostępne przepisy ustaw, ogłaszane w Dziennikach Ustaw, roszczący nie mogą udowodnić, iż od momentu uprawomocnienia się postanowienia o umorzeniu dochodzenia z powodu niewykrycia sprawcy, nie wiedzieli o osobie obowiązanej do naprawienia szkody, tzn. o Funduszu. Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny przyznaje, że dla zastosowania terminu przedawnienia roszczeń wynikających z przestępstwa nie jest konieczny skazujący wyrok karny. Jednakże dla oceny czy takie przestępstwo zostało popełnione niezbędne jest 19

20 zastosowanie reguł prawa karnego, a więc stwierdzenie czy zostały wypełnione przedmiotowe i podmiotowe znamiona przestępstwa. Występowanie podmiotowych znamion przestępstwa można zaś ustalić jedynie wówczas, gdy czyn można przypisać konkretnej osobie. Nie jest tym samym możliwe, jako sprzeczne z podstawowymi zasadami prawa karnego przyjęcie, że przestępstwo zostało określone przez nieokreśloną osobę. Fundusz stoi więc na stanowisku, że przyjęcie terminu przedawnienia na podstawie art k.c. wymaga ustalenia, że przestępstwo zostało popełnione przez konkretną osobę lub osoby. Zdaniem Funduszu przepis ten, jako wyjątek od reguły, powinien być traktowany zawężająco i stosowany jedynie w tych przypadkach, kiedy byt przestępstwa jest ustalony z uwzględnieniem warunków odpowiedzialności karnej. Nieustalenie zaś sprawcy stanowi okoliczność, wobec której nie jest możliwe rozstrzygnięcie, że doszło do popełnienia przestępstwa, nawet jeżeli inne okoliczności zdarzenia uzasadniałyby takie przypuszczenie. Problemem jest także brak możliwości zastosowania do roszczeń względem UFG przepisu art k.c., zgodnie z którym bieg przedawnienia roszczenia o świadczenie do ubezpieczyciela przerywa się także przez zgłoszenie ubezpieczycielowi tego roszczenia lub przez zgłoszenie zdarzenia objętego ubezpieczeniem. Bieg przedawnienia rozpoczyna się na nowo od dnia, w którym zgłaszający roszczenie lub zdarzenie otrzymał na piśmie oświadczenie ubezpieczyciela o przyznaniu lub odmowie świadczenia. Brzmienie omawianego przepisu expressis verbis wskazuje wyłącznie na ubezpieczyciela i zdarzenie objęte ubezpieczeniem, tym samym nie dotyczy Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego i roszczeń do niego kierowanych. Brak instytucji przerwania biegu przedawnienia przez zgłoszenie Funduszowi danego zdarzenia stawia poszkodowanych na skutek wypadków wyrządzonych przez nieznanych lub nieubezpieczonych sprawców w zdecydowanie gorszym położeniu niż osoby, które dysponują możliwością żądania naprawienia szkody przez zakład ubezpieczeń z tytułu ubezpieczenia OC. Z punktu widzenia podstawowych założeń aksjologicznych systemu kompensacji szkód sytuacja taka nie jest możliwa do zaakceptowania. Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny jest zdania, iż do przerwania biegu przedawnienia w stosunku do niego zastosowanie znajduje art pkt 1 KC, bowiem Fundusz występuje jako organ powołany do rozpoznawania spraw danego rodzaju. Stanowisko to ocenić należy jako błędne. Stosownie do treści wskazanego przepisu, bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą 20