Tomasz Sitkowski TEORIA I PRAKTYKA WAHADLARSTWA

Transkrypt

1 Tomasz Sitkowski TEORIA I PRAKTYKA WAHADLARSTWA Warszawa, grudzień 2015

2 Copyright by Tomasz Sitkowski, 2015 Wszelkie prawa zastrzeżone Wydanie 1 Żadna część tej pracy nie może być powielana oraz rozpowszechniana, w jakiejkolwiek sposób i w jakiejkolwiek formie, bez pisemnej zgody autora. Obecna pozycja jest połączeniem dwóch poprzednich opracowań, pt.: Moja Radiestezja. Studium ruchów wahadła radiestezyjnego. Warszawa, czerwiec Wahadlarstwo zamiast Radiestezji. Kurs Wahadlarstwa. Warszawa, lipiec Adres do korespondencji: tsitkowski@wp.pl

3 3 Spis treści : strona Od autora 4 1 Kilka słów o Radiestezji 5 2 Naturalne oddziaływanie otoczenia na organizm człowieka, 8 powodujące odruch różdżkarski i wahadlarski 3 Moje doświadczenia i praktyka w posługiwaniu się 10 wahadłem 4 Nauka posługiwania się wahadłem Opis wahadła Sposób trzymania wahadła Rodzaje ruchów wahadła Nauka pracy z wyrzutem wahadła 27 5 Omówienie hipotezy zjawisk wahadlarskich oraz przyczyn 31 ruchu wahadła 5.1. Wprowadzenie Analiza czynników mogących powodować odruch 33 wahadlarski 5.3. Ogólne informacje o rodzaju naturalnych oddziaływań na 34 organizm człowieka 5.4. Sposób oddziaływania pola magnetycznego na organizm 35 człowieka 5.5. Hipoteza przyczyn ruchu wahadła Hipoteza pasma zadrażnień 52 6 Rola opracowania nowej hipotezy zjawiska wahadlarstwa 69 7 Ilościowe oznaczenia w wahadlarstwie Ilościowa ocena stopnia oddziaływania anomalii 70 geopatycznych na organizm człowieka 7.2. Badania magnometryczne Ilościowe oznaczenia przy poszukiwaniu wody 88 8 Mój krytyczny stosunek do radiestezji mentalnej 91 9 Przyczynek do ekspertyz radiestezyjnych Wnioski Spis literatury Zakończenie 113 Informacje o autorze 115

4 4 Od autora : Szanowny czytelniku Oddaje w Twoje ręce nową publikację, która przedstawia kolejną, trzecią już próbę opisu zjawisk związanych z dziedziną nazywaną do tej pory Radiestezją. Pragnę przedstawić odmienną hipotezę odruchu różdżkarskiego i wahadlarskiego, jako wynik naturalnych oddziaływań otoczenia na organizm człowieka, nie mającą nic wspólnego z ustalaniem jakichkolwiek konwencji mentalnych. Kolejna próba opisu wynika z mojego autorskiego dążenia do coraz bardziej efektywnego oraz czytelnego i zrozumiałego przedstawienia moich idei. Moja hipoteza zakłada, że przyczyną odruchu wahadlarskiego i różdżkarskiego nie jest wcale żadne promieniowanie radiestezyjne, a niewielki gradient ziemskiego pola magnetycznego. Taką teorię przed laty przedstawiał profesor fizyki, nazywany ojcem francuskiej bomby atomowej, Yves Rocard ( 43, 50 ). W mojej hipotezie podtrzymuję stanowisko Rocarda, jednakże przedstawiam je w zupełnie inny sposób oraz za pomocą zupełnie innych, bardziej współczesnych dowodów. Zadanie jakiego się podejmuję jest bardzo trudne, ponieważ w powszechnej świadomości zarówno wszyscy zwolennicy jak i przeciwnicy zjawiska Radiestezji, przywykli już do jej definicji i nie bardzo wyobrażają sobie, że za ruchy wahadła lub różdżki mogą odpowiadać zupełnie inne czynniki niż domniemane promieniowanie radiestezyjne. Skoro nie ma żadnego promieniowania radiestezyjnego, nie ma też dziedziny Radiestezji. Pozostaje jednak różdżkarstwo i wahadlarstwo. Zapraszam więc czytelników do wzięcia udziału wspólnie w nowej przygodzie, polegającej na dalszych poszukiwaniach nowej hipotezy zjawiska wahadlarstwa i różdżkarstwa. Mam nadzieję, ze nam się to uda.

5 5 1. Kilka słów o Radiestezji Pojęcie Radiestezji powstało w latach dwudziestych XX wieku. Radiestezja to specjalnie ułożona przez francuskich różdżkarzy hipoteza zjawiska i metodyka posługiwania się przyrządami. Radiestezja przyjmuje założenie o istnieniu specjalnego rodzaju promieniowania, które przyczynia się do powstania ruchu przyrządów oraz proponuje posługiwanie się metodyką działania mentalnego. Zjawisko różdżkarstwa i wahadlarstwa w okresie poprzedzającym powstanie hipotezy radiestezji, nazywało się Rabdomancją, co oznaczało wróżenie z ruchów różdżki lub wahadła, a zatem nie miało nic wspólnego z hipotezą radiestezyjną. Powstanie pojęcia Radiestezji było próbą objaśnienia przez francuskich różdżkarzy teorii ruchów przyrządów, próbą, w której można odnaleźć ślady i sugestie współczesnych ówcześnie odkryć naukowych. Musimy uzmysłowić sobie fakt, że powstanie tego pojęcia nastąpiło w okresie takich odkryć naukowych, jak na przykład: promieniotwórczości, promieni Roentgena, promieniowania elektromagnetycznego, fal elektromagnetycznych oraz promieniowania kosmicznego. Autorzy pojęcia Radiestezja, wymyślili hipotezę istnienia specjalnego, niewidzialnego promieniowania, które oddziałuje na odległość na człowieka i środowisko. Hipoteza ta powstała prawdopodobnie w całkiem dobrej wierze i z nadzieją, że nauka już w krótce potwierdzi istnienie tego nieznanego do tej pory promieniowania tak samo, jak odkryła inne rodzaje promieniowania.

6 6 Dlatego też na utworzenie pojęcia Radiestezja można spoglądać jako na próbę postępowego w tym czasie wyjaśnienia zjawiska. Można zatem stwierdzić, że ówcześnie zmierzano w dobrym kierunku, zgodnie trendami postępu naukowego. Wydaje się jednak, że hipoteza zjawiska Radiestezji była nadmiernie, na zapas optymistyczna. Wiara w Radiestezję i istnienie promieniowania radiestezyjnego utrzymuje się do dziś na pewien kredyt zaufania, jednak ten kredyt zaufania jest już dość długi, bo wynosi około 90 lat. Trzeba uczciwie powiedzieć, że nikt do tej pory nie zdołał udowodnić obiektywnego istnienia promieniowania radiestezyjnego. Ten brak obiektywnego dowodu na istnienie promieniowania radiestezyjnego sprawił, że zjawisko Radiestezji doczekało się obecnie bardzo zajadłej krytyki i wyśmiewania się (10,12,23, 24,25, 64, 65, 77). Głównym atakiem racjonalistów, odmawiającym Radiestezji zupełnej racji bytu, są dotychczasowe, mało wiarygodne pojęcia promieniowania radiestezyjnego oraz żył wodnych. Krytykanci uważają, że pojęcia te są sprzeczne z obecnym stanem wiedzy. Argumenty te jednak zupełnie nie przemawiają do radiestetów i nie zmieniają ich poglądów. Jak by się nie patrzyć na ten temat, czy promieniowanie radiestezyjne oraz żyły wodne rzeczywiście istnieją, czy też nie, to nie przeszkadza to istnieniu zjawiska różdżkarstwa i wahadlarstwa. Żaden racjonalista nie może zaprzeczyć jego istnieniu. Skoro jednak w dzisiejszych czasach teoria Radiestezji staje się wątpliwa ze względu na powyższe zarzuty, to może nie należy na siłę przy niej obstawać za wszelką cenę.

7 Może zamiast pojęcia Radiestezja należy wrócić do starej nazwy różdżkarstwo i wahadlarstwo i w ten sposób ominąć falę krytyki Radiestezji. Może należy zacząć zupełnie od nowa, a więc przyznać, że za ruchy różdżki i wahadła mogą odpowiadać zupełnie inne oddziaływania, które nie zostały jeszcze dotąd odkryte. Tak więc zaczynając od nowa, należałoby na początek zastosować synonimy używanych dotychczas pojęć. Zamiast promieniowania radiestezyjnego można z powodzeniem używać słowa oddziaływanie, a zamiast żył wodnych słowa pasma zadrażnień. Taka zmiana nie powinna przynieść żadnej ujmy ludziom posługującym się różdżką lub wahadłem, a otworzy nową drogę do bezkrytycznego posługiwania się tymi przyrządami. W celu wyjaśnienia zjawiska posługiwania się różdżką i wahadłem należałoby kontynuować szukanie nie poznanych dotąd jeszcze związków przyczynowo skutkowych między ruchem przyrządów, a oddziaływaniem otoczenia na człowieka. Odkrycie takich nowych zależności wyjaśniłoby dlaczego różdżka i wahadło poruszają się w rękach uwrażliwionych osób. Być może zatem, możemy z powodzeniem obejść się bez pojęcia Radiestezja, jej teorii oraz metodyki badań. Ponieważ moim celem jest przedstawienie alternatywnej hipotezy do założeń teorii Radiestezji, do objaśnienia zagadnień posługiwania się wahadłem, w obecnym opracowaniu będę posługiwać się wyżej wymienionymi synonimami, to jest używając słów: oddziaływanie zamiast promieniowanie lub radiacja, pasma zadrażnień zamiast żyły lub cieki wodne wahadlarstwo (lub różdżkarstwo) zamiast Radiestezja. 7

8 2. Naturalne oddziaływania otoczenia na organizm człowieka, powodujące odruch różdżkarski i wahadlarski Kiedy bierzemy do ręki różdżkę lub wahadło, możemy w pewnym momencie odkryć, że przyrządy te w pewnych warunkach samoistnie podlegają ruchowi. Różdżka doznaje tzw. wybicia, a wahadło uzyskuje ruch obrotowy. Jak to się dzieje, że następują takie zjawiska? W naszym otoczeniu można wyróżnić dwa odmienne rodzaje terenu. Możemy wyróżnić teren, nad którym przyrządy doznają w naszych dłoniach ruchu oraz teren, nad którym ten ruch nie występuje. Teren na którym dochodzi do ruchu przyrządów nazywamy terenem lub pasmem zadrażnień. Nad tym terenem organizm ludzki pod wpływem specyficznych oddziaływań otoczenia doznaje specjalnego podrażnienia, które cechuje się tym, że doprowadza ono do pobudzenia tkanki nerwowej i mięśniowej w naszych rękach, co w konsekwencji doprowadza do powstania ruchu przyrządów. Teren, nad którym nie dochodzi do ruchu przyrządów, nazywamy terenem obojętnym lub neutralnym. Nad tym terenem nie występują żadne oddziaływania otoczenia, które powodowałyby ten specyficzny rodzaj pobudzenia organizmu, który prowadzi do powstania ruchu przyrządów. Tak więc powstanie ruchu przyrządów jest wynikiem specyficznego oddziaływania otoczenia na nasz organizm. Oddziaływanie to powoduje ruch przyrządów, który powstaje w sposób zupełnie naturalny. Oznacza to, że mamy do czynienia ze specjalnym zjawiskiem, które powoduje powstanie ruchu różdżki lub wahadła. 8

9 Takie zjawisko nazywamy po prostu różdżkarstwem lub wahadlarstwem. Zjawiska te nazywa się w obecnym czasie Radiestezją, która zakłada, że przyczyną ruchu przyrządów jest specjalne oddziaływanie, nazywane promieniowaniem radiestezyjnym. Ponieważ naszym celem jest opracowanie alternatywnej hipotezy do pojęcia Radiestezji, pozostajemy zatem na razie tylko przy pojęciu oddziaływania otoczenia, bez jego szczegółowego definiowania, którego dokonamy później. Powszechnie uważa się, że teren zadrażnień jest niekorzystny dla zdrowia człowieka oraz, że dłuższe przebywania na tym terenie prowadzi w bliższym lub dalszym okresie do powstania szeregu różnych niedomagań i chorób. Miejsca takie nazywamy również miejscami geopatycznymi. Tak więc, ruch wahadła jest zjawiskiem ostrzegającym nas przed przebywaniem przez dłuższy czas na tym terenie. Dzięki wykrywaniu terenu zadrażnień za pomocą ruchu przyrządów określmy, że dany teren jest niekorzystny dla człowieka oraz, że należy tego terenu unikać i wybierać inne miejsca, w których organizm nie zostaje w ten sposób pobudzany. Zwykle miejsca zadrażnień mają charakter pasmowy, dlatego możemy nazywać je pasmami zadrażnień. Terminu tego możemy używać z powodzeniem w zastępstwie dyskusyjnego pojęcia tzw. żył wodnych, w celu ominięcia krytyki związanej z posługiwaniem się tym terminem. Najważniejszym stwierdzeniem dotyczącym ruchu przyrządów przy wykrywaniu miejsc zadrażnień jest to, że ruchy te są wynikiem pobudzenia organizmu przez specyficzny rodzaj oddziaływania otoczenia i jako takie powstają w zupełnie naturalny sposób, bez potrzeby ustalania jakichkolwiek konwencji mentalnych. 9

10 10 Twierdzenie to jest w sprzeczności z założeniami tzw. Radiestezji mentalnej. Zgodnie z założeniami tego kierunku radiestezji, do wywołania ruchu przyrządów niezbędne jest wcześniejsze ustalanie tzw. konwencji mentalnej. Konwencja ta zakłada odpowiedni kod ruchów wahadła dla określenia odpowiedzi na zadane pytanie. Przeważnie ruch wahadła w prawo oznacza odpowiedz: tak, dobrze, zdrowo. Ruch wahadła w lewo oznacza: nie, źle, nie zdrowo. Tak więc odpowiednie ruchy wahadła uzyskujemy dopiero po zadaniu pytania do naszej podświadomości. Na przykład, jeśli chcemy stwierdzić, czy znajdujemy się na paśmie zadrażnień, możemy zadać pytanie: czy stoję na terenie zapromieniowanym? Jeżeli uzyskamy ruch wahadła w prawo, to jednocześnie uzyskamy odpowiedź potwierdzająca na zadane pytanie. Wspominam tę kwestię tylko dlatego, aby zorientować czytelnika w innych zasadach dziedziny Radiestezji. Naszą kwestią jest powstanie naturalnych ruchów wahadła pod wpływem oddziaływania na wahadlarza specyficznych bodźców z otoczenia i wyciąganie wniosków z obserwacji tych ruchów. Poniżej przedstawię podstawowe założenia dotyczące naturalnego powstawania ruchów przyrządów pod wpływem oddziaływania otoczenia. 3. Moje doświadczenia i praktyka w posługiwaniu się wahadłem W mojej praktyce posługuję tzw. metodą pracy z wyrzutem wahadła. Metoda ta polega na tym, że zaczynając pracę dokonuję delikatnego wymuszonego wyrzutu wahadła przed siebie, nadając wahadłu ruch oscylacyjny prostopadły do wahadlarza.

11 11 Zaletą tej metody jest to, że wprawione w ruch wahadło od razu przygotowane jest do pracy, ze względu na przezwyciężenie siły bezwładności. Gdyby nie stosować tego wyrzutu i trzymać wahadło nieruchome, należy stracić czas na przezwyciężenie bezwładności i uzyskanie ruchu. Poza tym wprawione w ruch oscylacyjny wahadło przyczynia się do znacznego zwiększenia dokładności oznaczeń, ze względu na to, że nawet bardzo mały specyficzny bodziec oddziaływania otoczenia może wywołać od razu reakcję ruchu wahadła. Podstawowe założenia metody: 1. W miejscu neutralnym, w którym bak jest oddziaływań geopatycznych, wahadło pozostaje w bezruchu, 2. Bezruch wahadła świadczy o tym, że na wahadlarza nie działają żadne siły zewnętrzne powodujące powstanie ruchu wahadła. 3. Przy stosowaniu metody pracy z wyrzutem wahadła, oscylacyjny ruch wahadła do przodu w miejscu neutralnym jest traktowany jako bezruch wahadła, ponieważ, gdyby nie stosować wyrzutu, to wahadło pozostawałoby w bezruchu. 4. W miejscu zadrażnień, w którym występują oddziaływania geopatyczne, wahadlarz uzyskuje specjalny bodziec z otoczenia, który pobudza jego organizm, co powoduje powstanie kołowego ruchu wahadła w prawo lub w lewo. 5. Zmiana wymuszonego ruchu wahadła z oscylacyjnego, prostopadłego do wahadlarza na ruch kołowy, świadczy o tym, że znaleźliśmy się na paśmie zadrażnień, a wahadło zmieniło stan bezruchu na ruch kołowy, świadczący o pobudzeniu organizmu wahadlarza. 6. Mamy dwa podstawowe przypadki, kiedy uzyskujemy ruch oscylacyjny wahadła prostopadły do wahadlarza, przy wyrzucie wahadła do przodu:

12 12 a. kiedy wahadlarz przebywa na terenie neutralnym, b. kiedy wahadlarz znajduje się na pasmie zadrażnień ustawiony w specjalny sposób, to jest zwrócony twarzą w kierunku przebiegu pasma i usytuowany wzdłuż linii zgodnej z osia pasma. Oba przypadki świadczą o tym, że na wahadlarza nie działają w tej sytuacji żadne dodatkowe zewnętrzne siły pobudzające organizm i powodujące ruch wahadła. Rysunek 1. Wymuszony ruch oscylacyjny wahadła do przodu. a b c Rysunek 2. Różne rodzaje ruchów wahadła: a wymuszony ruch oscylacyjny prostopadły do wahadlarza, b naturalny ruch obrotowy w prawo, c naturalny ruch obrotowy w lewo

13 13 Rysunek 3. Specyficzna sytuacja na pasmie zadrażnień, w której na wahadlarza nie działają siły powodujące powstanie ruchu wahadła. Wahadlarz ustawiony prostopadle do kierunku osi pasma zadrażnień. Taka sytuacja jest dobrze znana z praktyki radiestezyjnej. Została ona zawarta w zaleceniach przeprowadzania ekspertyz, aby nigdy nie dokonywać jednokrotnego przejścia z wahadłem przez badany teren, a koniecznie stosować dwa przejścia pod różnym kątem, np. dwa przejścia w kierunku do siebie prostopadłym. Te dwa przejścia w terenie po drodze pod różnym kątem do siebie, zapewniają wykrycie wszystkich zadrażnień. Mogłoby się bowiem zdarzyć, że idąc tylko jeden raz, idziemy niechcący wzdłuż pasma zadrażnień i w ten sposób nie możemy jego zlokalizować.

14 14 Drugie przejście pod innym kątem gwarantuje zatem wykrycie pasma, którego nie zarejestrowaliśmy przy pierwszym przejściu. W tej sytuacji musimy zastosować technikę rozpoznawania, w jakim miejscu znajdujemy się przy ruchu oscylacyjnym do przodu, czy w miejscu neutralnym, czy w miejscu wzdłuż pasma zadrażnień. Należy zastosować następujące sprawdzenie. A1 B1 A 2 B2 Rysunek 4. Sposób rozróżnienia terenu neutralnego od terenu na paśmie zadrażnień Ustawienie A1 i A2 świadczy o tym, że przy obrocie wahadlarza ruch oscylacyjny wahadła nie zmienił się. Oznacza to, że stoimy na pewno na terenie obojętnym, neutralnym. Ustawienie B1 i B2 - Świadczy o tym, że przy obrocie wahadlarza ruch oscylacyjny wahadła zmienił się na obrotowy. Oznacza to, że stoimy na pewno na terenie zadrażnień.

15 15 Aby wykluczyć jedną z tych możliwości, musimy stojąc w danym miejscu okręcić się dookoła swojej osi i stanąć np. w pozycji, pod pewnym kątem do pierwotnego ustawienia, jak na rysunku 4. Jeśli i przy tym ustawieniu wahadło zachowa ruch oscylacyjny prostopadły do płaszczyzny czołowej, to na pewno stoimy na terenie obojętnym, pozbawionym oddziaływań geopatycznych. Natomiast, kiedy przy nowym ustawieniu wahadło uzyska ruch kołowy, to na pewno znajdujemy się wtedy na pasmie zadrażnień. Zgodnie z tym co opisano, kiedy wahadlarz idzie po terenie obojętnym z wyrzutem wahadła do przodu, wahadło przyjmuje ruch oscylacyjny prostopadły do wahadlarza. Kierunek ruchu wahadlarza Teren neutralny Pasmo zadrażnień Teren neutralny Rysunek 5. Zmiana ruchów wahadła przy przejściu wahadlarza przez pasmo zadrażnień

16 16 Przy przejściu wahadlarza z terenu neutralnego na pasmo zadrażnień ruch wahadła zmienia się z oscylacyjnego na kołowy, następnie, przy wyjściu ze strefy zadrażnień i wejściu z powrotem na teren obojętny, wahadło uzyskuje ponownie ruch oscylacyjny, jak na rysunku 5. Dalszym specyficznym spostrzeżeniem mojej metodyki i praktyki wahadlarskiej jest to, że przechodząc przez to samo pasmo zadrażnień z jednej jego strony na drugą oraz z powrotem, uzyskuję zmianę kierunku ruchu wahadła, np. z obrotów w prawo na obroty w lewo. Następuje zatem zmiana kierunku ruchu wahadła w zależności od strony, od której wahadlarz wchodzi na pasmo. Następnie, kiedy wahadlarz będąc na pasmie zadrażnień wykona obrót dookoła siebie, to przy uzyskaniu pozycji twarzą do osi pasma, ruch wahadła zmieni się na oscylacyjny, jak to przedstawiono wcześniej na rysunku 3. Sytuację tą przedstawiono na rysunku 6. Następnym spostrzeżeniem jest to, że w zależności od kierunku ruchu wahadlarza po pasmie zadrażnień, to jest przy chodzie do przodu oraz przy cofaniu się tyłem, również dochodzi do zamiany kierunku ruchu wahadła z prawego na lewy, lub na odwrót, rysunek 7. Zgodnie z moją praktyką można dokonać stwierdzenia, że ruch wahadła w prawo lub w lewo zależy od kierunku wejścia wahadlarza na pasmo zadrażnień oraz od kierunku poruszania się jego po pasmie. W tym miejscu należy stanowczo oświadczyć, że ruchy wahadła w prawo czy w lewo nie maja nic wspólnego z takimi ruchami ustalonymi za pomocą metody radiestezji mentalnej.

17 Rysunek 6. Zmiana kierunku ruchu wahadła w zależności od strony wejścia wahadlarza na to samo pasmo zadrażnień. A wejście od lewej strony, B wejście od prawej strony. 17

18 18 Oznacza to, że naturalny ruch w prawo wcale nie określa cech: dobry, prawidłowy, zdrowy, a ruch w lewo wcale nie oznacza: zły, nieprawidłowy, niezdrowy. Ruchy wahadła w prawo czy w lewo są naturalnymi ruchami powstałymi pod wpływem specyfiki warunków otoczenia oddziałujących na wahadlarza. Rysunek 7. Zmiana kierunku ruchu wahadła w zależności od kierunku chodu wahadlarza na pasmie zadrażnień. a) Ruch do przodu b) Ruch wsteczny plecami do tyłu

19 19 Do tej pory przedstawiłem ruchy wahadła nad pojedynczym pasmem zadrażnień. Jeśli znajdujemy się w strefie zadrażnień, musimy koniecznie sprawdzić, czy stoimy na pojedynczym pasmie, czy na skrzyżowaniu pasm. Sprawdzenie zaczynamy od ustawienia się na paśmie zadrażnień zgodnie z kierunkiem osi pasma oraz przy ruchu oscylacyjnym wahadła. Od tej pozycji zaczynamy obrót wokół swojej osi np. w prawo. Rysunek 8. Kierunek ruchów wahadła podczas obrotu wahadlarza nad pojedynczym pasmem zadrażnień

20 20 Wahadło zacznie wykonywać wtedy ruchy kołowe w lewo, ze zwrotem w kierunku miejsca, w którym występował ruch oscylacyjny. Jeżeli znajdujemy się na pojedynczym pasmie zadrażnień, to przy obrocie wokół własnej osi, wahadło w połowie obrotu zmieni kierunek swoich obrotów na przeciwny, a po dokonaniu pełnego obrotu wahadlarza stajemy w pozycji początkowej i uzyskamy ponowną zmianę ruchu obrotowego wahadła na oscylacyjny. Taki przypadek obrotów wahadła nad pojedynczym pasmem zadrażnień świadczy o tym, że wahadlarz niezależnie od strony, z której wejdzie na pasmo zadrażnień, przy obrocie zgodnie z uzyskanym kierunkiem obrotów wahadła, zwraca się zawsze tylko w jedną stronę pasma zadrażnień, to jest w tą, w której osiąga ruch oscylacyjny wahadła do płaszczyzny czołowej. Rysunek 9. Kierunek obrotów wahadła podczas obrotu wahadlarza nad skrzyżowaniem dwóch pasm zadrażnień.

21 21 Jeżeli znajdujemy się na skrzyżowaniu pasm, to podczas obrotu wokół swojej osi uzyskamy nie jedną, a kilkukrotną zamianę ruchu obrotowego na oscylacyjny. Ile razy ruch obrotowy zamieni się na oscylacyjny, oznacza to, że tyle mamy pasm zadrażnień w jednym skrzyżowaniu. Patrz rysunek 9. Zgodnie z tym, co opisałem wcześniej, kołowe ruchy wahadła naprowadzają na kierunek osi kolejnych pasm zadrażnień obecnych w skrzyżowaniu. Przy obrocie wahadlarza wokół swojej osi nad skrzyżowaniem pasm, wahadło wykonuje zmienne ruchy w lewo, lub w prawo, zależnie od obrotu wahadlarza w kierunku osi poszczególnych pasm zadrażnień. Tak więc, nad tym samym skrzyżowaniem pasm możemy zarejestrować obroty zarówno w prawo jak i w lewo, zależnie od kierunku wejścia na skrzyżowanie pasm, tak samo jak przy przechodzeniu przez pojedyncze pasmo zadrażnień. Brak zrozumienia tego zjawiska, być może był powodem powstania dziwnej i mało wiarygodnej teorii o polach wirowych prawo - lub lewoskrętnych (30). W zaprezentowanym opisie oddziaływania specyficznych bodźców otoczenia na organizm wahadlarza oraz uzyskiwania naturalnie powstających ruchów wahadła, przedstawiłem po krótce podstawowe zasady metodyki i praktyki pracy z wyrzutem wahadła, które umożliwiają identyfikację występowania poszczególnych rodzajów obszarów: a) obszaru obojętnego (neutralnego), b) obszarów geopatycznych, w postaci pojedynczego pasma lub skrzyżowania kilku pasm zadrażnień.

22 22 W podsumowaniu prezentacji mojej metodyki pracy z wahadłem oraz uzyskiwanych, specyficznych ruchów wahadła można stwierdzić, że w praktyce wahadlarskiej stosuję głownie tzw. metodę fizyczną, zamiast metody mentalnej. Metodyka mojej pracy z wahadłem utworzona została na podstawie bacznej obserwacji naturalnych ruchów wahadła. Uzyskiwane ruchy wahadła nazywam naturalnymi, ponieważ były one zawsze samoistnie i nie były nigdy przedmiotem wcześniejszej spekulacji mentalnej ani żadnej umowy. Zaprezentowane ruchy wahadła różnią się od powszechnie przedstawianych w podręcznikach Radiestezji. Moim zdaniem różnica ta wynika z tego, że podręczniki preferują głównie metodę mentalną z wcześniejszym kodowaniem ruchów wahadła. W ten sposób ubezwłasnowolnia się działania radiestetów, ponieważ wykrywa się tylko to, na co pozwala ustalona konwencja ruchów i zadawanych pytań. Tracimy zatem możliwość wykrywania naturalnych oddziaływań otoczenia na wahadlarza i ich potwierdzenia w wyniku naturalnych ruchów wahadła. Według mojej metodyki, nie zachodzi potrzeba stosowania żadnych pytań przy identyfikacji pasm i stref zadrażnień. Nie muszę zadawać typowego pytania mentalnego, np. czy stoję na terenie zapromieniowanym? To obserwacja zachowania wahadła, jego bezruch lub ruch, powiadamia mnie czy znajduje się na terenie neutralnym, czy na terenie zadrażnień. Naturalne powstające ruchy wahadła na pasmie zadrażnień, są wynikiem oddziaływania na wahadlarza specyficznych bodźców otoczenia oraz sposobu ich przetworzenia przez organizm wahadlarza.

23 4. Nauka posługiwania się wahadłem Opis wahadła Wahadło to ciężarek zawieszony na nitce, sznurku lub łańcuszku. Proste wahadło możemy zrobić sobie bardzo szybko samemu, np. z obrączki, kasztana, bezpiecznika prądowego, zawieszonych na nitce lub sznurku. W przypadku wahadła, które kupujemy w specjalistycznym sklepie, może ono być zrobione przeważnie z drewna lub metalu. Popularne wahadła często wykonane są z mosiądzu. Innym, spotykanym nieraz materiałem może być np. srebro, złoto, kryształ górski, bursztyn, itp. Masa ciężarka wahadła może zawierać się w granicach od około 10 g do 50 g. Bywają jednak też wahadła o większym ciężarze, powyżej 100 g. Dla osób początkujących, o jeszcze nie rozwiniętej dostatecznie wrażliwości, lepsze będzie wahadło o mniejszej masie w granicach g. Cięższe wahadła mogą używać osoby bardziej doświadczone i o dużej wrażliwości na odbiór oddziaływań z otoczenia. Cięższe wahadła można też używać podczas pracy w terenie, aby uzyskać większą niezależność od warunków pogodowych, np. podmuchów wiatru. Kształt wahadła bywa różny. Spotykamy przeważnie kształty: kulisty, w formie pionu murarskiego, wydłużony w formie łezki. Nie mniej spotykane są również różne wymyślne kształty wahadeł. Wahadła można też podzielić w zależności od funkcji jakie mają spełniać. Możemy rozróżnić proste wahadła oraz wahadła specjalistyczne, takie jak np. wahadła egipskie, wahadło uniwersalne, wahadła lecznicze.

24 24 Nas obchodzić będą proste wahadła, wystarczające do rozpoznawania stref geopatycznych Sposób trzymana wahadła Wahadło ujmujemy za sznurek dwoma palcami, między kciukiem i palcem wskazującym. Ciężarek zwisa swobodnie w dół, dłoń zamknięta, usytuowana grzbietem do góry, a sznurek schowany jest w zamkniętej dłoni. Najważniejszą sprawą jest dobranie właściwej długości zawieszenia ciężarka od punktu uchwytu sznurka palcami. Rysunek 10. Różne rodzaje, wielkości, kształty prostych wahadeł. Wahadła zrobione z: aluminium, drewna, kryształu górskiego, mosiądzu

25 25. Rysunek 11. Przykład krótkiego trzymania wahadła Rysunek 12. Przykład długiego trzymania wahadła Według publikacji (5).

26 26. Długość ta będzie oddziaływać na szybkość reakcji wahadła, to jest szybkość uzyskiwania wyraźnych i zdecydowanych jego ruchów. Im krótsze zawieszenie, tym reakcja wahadła jest szybsza, im większa długość zawieszenia trzeba dłuższego czasu do uzyskania właściwych ruchów wahadła. Przeważnie większość wahadlarzy stosuje krótką długość wahadła w granicach kilku centymetrów, np cm. Możemy rozróżnić też specjalną technikę posługiwania się tzw. długim wahadłem, o długości zawieszenia około 100 cm ( 3 ). Taka technika może jednak służyć do specjalnych doświadczeń niektórym wahadlarzom. W celu określenia właściwej dla siebie długości trzymania wahadła musimy wykonać kilka prób. Ujmujemy wahadło w kilku miejscach sznurka, po kolei od kilku centymetrów, a następnie stopniowo powiększamy długość zawieszenia do kilkunastu centymetrów. Za każdym razem dokonujemy lekkiego, wymuszonego wyrzucenia wahadła do przodu. Obserwujemy jak szybko wahadło uzyskuje regularne ruchy oscylacyjne lub przechodzące w ruchy kołowe. Staramy się wyczuć, w którym miejscu ruchy te są dla nas najbardziej odpowiednie. Wybrane miejsce uchwytu wahadła zaznaczamy na sznurku. Będzie to nasza długość robocza wahadła. Wraz ze zdobywaniem praktyki w posługiwaniu się wahadłem możemy dokonać ewentualnej korekty roboczego miejsca uchwytu wahadła Rodzaje ruchów wahadła Typowe zachowanie wahadła to: bezruch, ruchy oscylacyjne po linii prostej, ruchy kołowe w prawo lub w lewo oraz ewentualnie ruchy w kształcie elipsy.

27 4.4. Nauka pracy z wyrzutem wahadła 27 Jak już zadeklarowałem się, w badaniach wahadlarskich stosuję wyłącznie metodę pracy z wyrzutem wahadła. Uważam, że jest to jedyna prawidłowa metoda pracy wahadłem. Metoda ta zapewnia: a) Możliwość oceny terenu zarówno w jednym punkcie, jak również podczas chodu wahadlarza, to jest przy ocenie większego terenu, b) Możliwość maksymalnego uniezależnienia się od autosugestii. Niejednokrotnie spotyka się pracę radiestetów, która polega na nieruchomym staniu na jednym miejscu, z nieruchomym wahadłem. Wahadlarz oczekuje na powstanie ruchu wahadła. Czas oczekiwania potrzebny jest do przezwyciężenia bezwładności wahadła i tym samym spowodowania ruchu wahadła. W tym dodatkowym czasie, może dochodzić jednak mimo woli do wydania przez nasz mózg nieświadomej, życzeniowej reakcji uruchomienia wahadła w określonym kierunku. Dlatego lepiej unikać takiej sytuacji. Tak może być zawsze przy stosowaniu reguł radiestezji mentalnej, w której mamy zaprogramowane określone ruchy w prawo lub w lewo. W przypadku stosowania metody fizycznej z wyrzutem wahadła, oczekujemy, że ruch wahadła następuje nie na zasadzie umów mentalnych, a na zasadzie oddziaływania fizycznych bodźców z otoczenia. Zatem nie angażujemy się mentalnie, a oczekujemy na powstanie naturalnych ruchów wahadła pod wpływem oddziaływania otoczenia na organizm człowieka.

28 28 Wrzucamy wahadło do przodu i oczekujemy na zmianę ruchu z oscylacyjnego na ruchy w prawo, czy w lewo, co będzie świadczyć o znalezieniu pasma zadrażnień. Początkowy wyrzut wahadła sprawia, że wahadło jest już w ruchu i nie musimy oczekiwać na przezwyciężenie jego bezwładności. Wahadło jest po prostu już od razu gotowe do pracy. Taka sytuacja jednocześnie sprawia, że od razu możemy wyczuć nawet najbardziej delikatne oddziaływania geopatyczne. Poniżej podam zalecenia do pracy z wyrzutem wahadła: Stajemy w terenie z wahadłem w dłoni i wyrzucamy lekko wahadło do przodu przed siebie. Uzyskujemy w ten sposób ruch oscylacyjny wahadła w płaszczyźnie do nas prostopadłej. Każdy kolejny ruch wahadła wspomagamy delikatnym wyrzutem do przodu przed siebie. Powoli idziemy do przodu. Staramy się zachować jak najbardziej zrelaksowany stan fizyczny i psychiczny. Określamy cel naszego postępowania, a mianowicie, że będziemy dążyć do wykrycia pasm zadrażnień. Niczego sobie z góry nie sugerujemy, nic nie kombinujemy, nie uprzedzamy się z góry na temat kierunku ruchów wahadła, nie zawieramy żadnych umów mentalnych. Podczas prób możemy wykryć kołowe ruchy wahadła, zarówno w prawo jak i w lewo. Nie sugerujmy się na razie kierunkiem ruchu wahadła, bo jest to nam do niczego nie potrzebne oraz zupełnie obojętne, w którym kierunku obracać się będzie wahadło. Nie zadajemy sobie ani wahadełku żadnych pytań, jak to polecają zasady radiestezji mentalnej.

29 29 Staramy się jak najbardziej skupić na wyczuciu naturalnej zmiany kierunku wahadła, z oscylacyjnego prostopadłego do nas, na ruchy odbiegające od ruchu oscylacyjnego. W przypadku, kiedy wyrzucone do przodu wahadło zmieni ruchu z oscylacyjnego na kołowy, obojętnie w prawo, czy w lewo, oznacza to, że na pewno przeszliśmy z terenu obojętnego na teren (pasmo) zadrażnień. Jeszcze jeden ważny szczegół. W metodzie z wyrzutem wahadła możemy wahadło trzymać specjalnie trochę z boku, tak, aby na nie bez przerwy nie patrzeć. Wahadło i tak będzie się obracać, bez ciągłej kontroli naszego wzroku. Unikamy w ten sposób dodatkowego narażenia na autosugestię. Ważny szczegół do zrozumienia metody. Wahadło jest zawsze w ruchu. Nie męczymy się stojąc nieruchomo w jednym miejscu z nieruchomym wahadłem. Przez cały czas pracy rytmicznie i delikatnie wspomagamy ruch wahadła wyrzutem do przodu, czyli celowo poruszamy wahadłem miarowo w przód i w tył. Tak więc wahadło na samym początku pracy ma zapewnione przezwyciężenie bezwładności, a później energię kinetyczną do pracy. Najważniejsze, że mamy bardzo wyraźną różnicę pracy wahadła. Nad terenem obojętnym ruch oscylacyjny wymuszony, prostopadły do wahadlarza, a nad terenem geopatycznym naturalny ruch kołowy, który jest wynikiem oddziaływania zakłóceń. Metoda cechuje się bardzo dużą dokładnością wskazań i osiąganych wyników.

30 30 Uważam też zdecydowanie, że posługiwania się wahadłem należy uczyć tak samo, jak posługiwania się różdżką. Tymczasem na kursach radiestezji uczy się wszystkiego, byle nie pracy wahadłem! Często kursantów pozostawia się samych sobie, z oczekiwaniem na ruchy wahadła jako odpowiedź na zadawane pytania. Jestem głęboko przekonany, że gdyby wszystkich wahadlarzy uczył tej samej metody pracy z wyrzutem wahadła, to można by uzyskiwać większą zbieżność wyników pracy różnych osób, uniknąć podstawowych pomyłek oraz osiągnąć znaczną powtarzalność i dokładność wyników badań.

31 5. Omówienie hipotezy zjawiska wahadlarstwa oraz przyczyn ruchu wahadła 5.1. Wprowadzenie 31 Nie ma w dziedzinie radiestezji zgodności na temat przyczyn odruchu radiestezyjnego, można spotkać się z przeróżnymi zdaniami i hipotezami na ten temat. Wymienię po krótce tylko niektóre możliwości, z którymi można spotkać się w dostępnej literaturze tematu: 1. Promieniowanie radiestezyjne bliżej nie określone promieniowanie, którego źródłem są żyły wodne, uskoki geologiczne, pustki, siatki energetyczne, plamy, miejsca mocy, itp., 2. Zaburzenia naturalnych pól Ziemi: magnetycznego, elektrycznego lub elektromagnetycznego, 3. Promieniowanie elektromagnetyczne. Nie ma dotychczas jednomyślności w określeniu zakresu długości i częstotliwości promieniowania odpowiedzialnego za odruch radiestezyjny. Istnieją w tym zakresie różne hipotezy: a) fale długie o niskiej częstotliwości w zakresie: pasma biologicznego do 20 HZ, zakresu ULF do 30 Hz oraz ELF do 300 Hz, b) szczególna fala EM o częstotliwości 1420 MHz, c) zakres mikrofal, a nawet promieniowania radioaktywnego, 4. Odziaływanie czynników duchowych: pomoc boska albo przewodnika duchowego, dobrych lub złych duchów.

32 32 Jednakże według głównych założeń Radiestezji, przyczyną ruchu wahadła jest tajemnicze promieniowanie radiestezyjne. Jak wspomnieliśmy na początku opracowania, jeszcze nikt do tej pory nie udowodnił istnienia tego promieniowania. Należy zaznaczyć, że poza rozpowszechnioną, popularną w środowisku radiestezyjnym hipotezą pojęcia Radiestezji, jako występowania tego tajemniczego do tej pory promieniowania radiestezyjnego i jego odbioru przez radiestetów, jak również wyszukiwania odpowiednich pasm promieniowania elektromagnetycznego, istnieją jeszcze inne hipotezy oddziaływania na organizm człowieka, które powoduje ruch przyrządów, takie jak: oddziaływanie naturalnych pól elektrycznego i magnetycznego. Niestety typowe podręcznik Radiestezji zupełnie przemilczają ten fakt. Do takich hipotez można zaliczyć oddziaływanie anomalii ziemskiego pola magnetycznego. Autorem takiej hipotezy był między innymi, francuski fizyk, profesor Yves Rocard (43, 50). Twierdził on, że przyczyną ruchu wahadła, to znaczy, odruchu różdżkarskiego (wahadlarskiego), jest bardzo niewielki gradient anomalii magnetycznych, już od około 10 nt. W obecnym opracowaniu będę starał się kontynuować hipotezę zaczętą przez Rocarda, jednak w zupełnie inny i nowy sposób, z wykorzystaniem bardziej współczesnych koncepcji i wyników badań naukowych.

33 5.2. Analiza czynników mogących powodować odruch wahadlarski 33 W niektórych książkach z tematyki Radiestezji bardzo chętnie poruszany jest problem oddziaływania na człowieka różnych czynników z otoczenia, w tym szczególnie sztucznie wytwarzanych fal elektromagnetycznych, Oddziaływania te nazywane są powszechnie smogiem elektromagnetycznym. Powstaje więc pytanie, jakie to oddziaływania otoczenia rzeczywiście powodują odruch wahadlarski i rożdżkarski. Posługiwanie się różdżką czy wahadłem znane są od stuleci, albo nawet od tysiącleci. Oznacza to, że odruch wahadlarski był do tej pory zawsze wynikiem tylko naturalnych oddziaływań otoczenia. Należy pamiętać, że historia sztucznego wytwarzania fal elektromagnetyczne przez człowieka wynosi zaledwie około 100 lat, a prawdziwy rozwój elektrosmogu to około 20 lat. Jest to najlepszy dowód na to, że czynnik odpowiedzialny za odruch wahadlarski musi znajdować się wyłącznie w zakresie naturalnych oddziaływań. Możemy to sprawdzić, identyfikując za pomocą wahadła i różdżki pasma zadrażnień w terenie. Nie możemy natomiast uzyskać odruchu wahadlarskiego w pobliżu żadnych ze sztucznych źródeł promieniowania, jak np. linii przesyłowych prądu, maszyn elektrycznych, urządzeń AGD, środków łączności bezprzewodowej itp. Gdyby sztuczne źródła były rzeczywistą przyczyna odruchu wahadlarskiego, to wahadło musiałoby krążyć przez cały czas bez przerwy, bo zewsząd otaczają nas sztuczne pola elektromagnetyczne różnej częstotliwości, a jak wiadomo wahadło pozostaje w bezruchu.

34 5.3. Ogólne informacje o rodzaju naturalnych oddziaływań na organizm człowieka 34 Skoro dochodzimy do przekonania, że odruch wahadlarski jest wyłącznie efektem oddziaływania czynników naturalnych, to nasze pole poszukiwań znacznie się zawęża, głownie do pola elektrycznego i magnetycznego Ziemi. W powszechnej świadomości uznajemy, że to co naturalne, to jest dla nas nieszkodliwe. Zapominamy jednak, że naturalne warunki to codzienne życie w kondensatorze elektrycznym o średniej wartości napięcia około 130 V/m oraz w naturalnym polu magnetycznym. Wartości tego pola w warunkach europejskich wynoszą średnio: nt dla składowej pionowej oraz nt dla składowej poziomej, czyli przy oddziaływaniu pola w kierunku pionowym i poziomym. Rysunek 13. Obraz pola magnetycznego Ziemi

35 5.4. Sposób oddziaływania pola magnetycznego na organizm człowieka 35 Zgodnie z prawem indukcji pola elektrycznego w zmiennym polu magnetycznym, możemy rozpatrywać fakt indukowania wirowego prądu elektrycznego w ciele człowieka przez sztuczne pola elektromagnetyczne. W tym fakcie upatruje się zagrożenia, które niosą sztucznie wytwarzane pola elektromagnetyczne. Indukowany prąd powoduje zaburzenia naturalnych prądów biologicznych człowieka, co może prowadzić do powstania nieprawidłowej pracy organizmu i w dalszej kolejności powstania różnych schorzeń czasowych lub stałych. Z powodu coraz to większych obaw przed skutkami sztucznych pól elektromagnetycznych, szerokiej akceptacji społecznej doczekały się naturalne warunki, czyli naturalne pola Ziemi. Tymczasem na podstawie badań stwierdzono nieoczekiwaną sytuację, że indukcję prądu elektrycznego mogą powodować nie tylko sztuczne pola, ale również naturalne pole magnetyczne i elektryczne Ziemi. W szczególnych warunkach również ziemskie pole magnetyczne może indukować w ciele człowieka pole elektryczne i wirowe prądy elektryczne. Warunkiem indukcji prądu przez ziemskie pole magnetyczne w organizmie człowieka jest: a) Człowiek porusza się w zewnętrznym, nieruchomym polu magnetycznym Ziemi, b) Człowiek pozostaje w bezruchu, a zmienia się wartość pola magnetycznego, w wyniku anomalii pola.

36 36 Fakt powstawania prądów wirowych w organizmie człowieka pod wpływem ziemskiego pola magnetycznego badano określając gęstość indukowanego prądu. Według niektórych autorów, elekt działania indukowanego prądu w ciele człowieka pod wpływem ziemskiego pola magnetycznego, może osiągać wartości równoważne efektowi indukcji prądu przez zmienne pola urządzeń technicznych, a w szczególności nawet linii zasilających (46, 47, 70). Powyższe fakty, które do tej pory były zupełnie nieznane w teorii Radiestezji, mogą być autentycznym przełomem w wytłumaczeniu rzeczywistych przyczyn powstawania zadrażnień geopatycznych pod wpływem anomalii ziemskiego pola magnetycznego. Do tej pory w Radiestezji nikt jeszcze nie zdefiniował natury tego zagrożenia. Hipoteza przyrównania zadrażnień geopatycznych do anomalii ziemskiego pola magnetycznego może nareszcie wskazać naturę szkodliwości tego oddziaływania. Mianowicie, powstające anomalie ziemskiego pola magnetycznego mogą powodować indukcję prądu elektrycznego w ciele człowieka, co w następstwie może prowadzić do szkodliwości tych oddziaływań i może powodować stany chorobowe. Taka hipoteza nareszcie wytłumaczyłaby szkodliwość naturalnych oddziaływań geopatycznych, które są główną treścią teorii radiestezyjnych. Następnym problemem związanym z anomaliami ziemskiego pola magnetycznego jest hipoteza podrażnienia przez prąd indukcyjny tkanki nerwowej i mięśniowej w organizmie, które powoduje powstanie odruchu wahadlarskiego.

37 37 Rysunek 14. Prądy wirowe zaindukowane w organizmie człowieka w zewnętrznym polu magnetycznym, a) spolaryzowanym pionowo, b) spolaryzowanym poziomo. (Reilly, 1998, wg 22 ) W ten sposób, przyjęcie hipotezy oddziaływania anomalii ziemskiego pola magnetycznego na organizm człowieka wytłumaczyłoby dotychczas nieznane dla radiestezji problemy, mianowicie, co sprawia, że zadrażnienia geopatyczne są szkodliwe dla człowieka oraz w jaki sposób powstają ruchy wahadła i różdżki.

38 5.5. Hipoteza przyczyn ruchu wahadła 38 Kontynuując tworzenie naszej hipotezy, zastanówmy się, co może powodować powstawanie naturalnych ruchów wahadła. a) b) Rysunek 15. Różne rozłożenie gęstości zaindukowanego prądu w organizmie człowieka, w zależności od polaryzacji pola magnetycznego. a) polaryzacja pionowa, b) polaryzacja pozioma

39 39 Na rysunku 15 przedstawiono obraz rozkładu pętli prądu indukcyjnego w ciele człowieka oraz gęstości (natężenia) prądu, w zależności od polaryzacji pionowej i poziomej. Z rysunku wynikają różne wnioski: 1. Rozkład gęstości prądu indukcyjnego w powstałej pętli indukcyjnej jest nierównomierny. Jedne z obszarów są pobudzane bardziej a inne mniej. Obszary o największej gęstości zaznaczono kolorem czerwonym. 2. Oddziaływanie prądu indukcyjnego w przypadku polaryzacji pionowej i poziomej jest zupełnie różne. W obu przypadkach pobudzane są zupełnie inne obszary ciała. 3. Miejsca ciała pobudzone prądem o największej gęstości są jednocześnie najbardziej narażone na oddziaływanie prądu. 4. W przypadku poziomej polaryzacji pola magnetycznego najbardziej pobudzonym obszarem jest przedramię i ramię człowieka, w miejscu lokalizacji mięśni odpowiedzianych za ruchy dłoni. 5. W przypadku pionowej polaryzacji pola magnetycznego, pobudzany przez prąd indukcyjny obszar jest zupełnie inny. Prąd o największej gęstości pobudza tylko szczyty ramion, nie pobudza zaś tego samego obszaru mięśni w jak w przypadku polaryzacji poziomej. Do rozpatrzenia hipotezy przyczyn ruchu wahadła przyjęto: 1. Tezę Rocarda o tym, że różdżkarz (wahadlarz) za pomocą ruchu przyrządów wykrywa wyłącznie składową poziomą pola magnetycznego. 2. Specyfikę pobudzenia mięśni ręki wahadlarza przez prąd o największej gęstości, w przypadku składowej poziomej pola magnetycznego.

40 40 Rysunek 16. Hipotetyczne miejsce pobudzenia tkanki nerwowej i mięśniowej przez pole magnetyczne o poziomej polaryzacji, odpowiedzialne za powstanie ruchów wahadła.

41 41 Oba rozpatrywane warunki mają pewne wspólne cechy. Opinia Rocarda jest zbieżna ze specyfiką podrażnienia ręki wahadlarza. Mianowicie, tylko w przypadku oddziaływania poziomej składowej pola, pobudzane są mięśnie przedramienia i ramienia, które mogą być odpowiedzialne za spowodowanie ruchu dłoni i powstanie ruchu wahadła, patrz rysunek 16. Tym samym możemy uznać, że najprawdopodobniej znaleźliśmy hipotetyczny czynnik powodujący ruchy wahadła. Treść hipotezy: Za przyczynę powstania ruchów wahadła należy uznać zmiany (anomalie) składowej poziomej ziemskiego pola magnetycznego, które indukują prąd elektryczny o odpowiedniej gęstości w ręce trzymającej wahadło. Ten prąd indukcyjny pobudza tkankę nerwową i mięśniową w ręce wahadlarza, co w następstwie powoduje w naturalny sposób niezauważalne i mimowolne skurcze mięśni i tym samym powstanie ruchów wahadła. (Kolorowe obrazy rozkładu gęstości prądu indukowanego w ciele człowieka, (zamieszczone na rysunkach nr: 15,17,18,19,20,21,30), są cytowane z niepublikowanej pracy doktorskiej Jolanty Karpowicz ) (22 ) Idąc tropem naszej hipotezy próbujmy w dalszym ciągu przyjrzeć się bliżej oddziaływaniu składowej poziomej na organizm człowieka, ponieważ jej różny sposób oddziaływania będzie wpływać na różnice w powstawaniu ruchu wahadła.

42 42 Rysunek 17. Hipoteza rozkładu pętli prądu zaindukowanego w ciele człowieka (wahadlarza) pod wpływem oddziaływania pola magnetycznego o polaryzacji poziomej, z zaznaczeniem największej gęstości powstałego prądu w obszarze obu rąk. Kolor czerwony oznacza największą gęstość prądu oraz miejsce najsilniejszego oddziaływania na tkankę nerwową i mięśniową ręki wahadlarza. [Według rysunku Reilly P.J. (22)].

43 43 a) b) c) kierunek linii pola magnetycznego Rysunek 18. Rozkład przestrzenny gęstości prądu indukowanego w modelu człekopodobnym w jednorodnym polu magnetycznym o polaryzacji poziomej ustawienie postaci na wprost do wektora polaryzacji pola, wg Karpowicz J ( 22 ). a) na powierzchni modelu; b) w przekroju pionowym w płaszczyźnie XY; c) w przekroju poprzecznym w płaszczyźnie XZ. Miejsca pobudzone przez prąd indukcyjny o największej gęstości zaznaczone są kolorem czerwonym.

44 44 a) Kierunek linii pola magnetycznego b) Rysunek 19. Rozkład przestrzenny gęstości prądu indukowanego w modelu człekopodobnym w jednorodnym polu magnetycznym o polaryzacji poziomej przy ustawieniu postaci bokiem do wektora polaryzacji, wg Karpowicz J ( 22 ). a) na powierzchni modelu, b) w przekroju poprzecznym w płaszczyźnie XZ, na wysokości 120 cm. W polu magnetycznym o polaryzacji poziomej, ale przy ustawieniu postaci bokiem do wektora polaryzacji, w rękach wahadlarza nie zachodzi indukowanie prądu (kolor rąk niebieski), co nie powoduje pobudzenia mięśni ręki i powstania ruchu wahadła.

45 45 Kierunek linii pola magnetycznego a) b ) Rysunek 20. Rozkład przestrzenny gęstości prądu indukowanego w modelu człekopodobnym w jednorodnym polu magnetycznym o polaryzacji pionowej, wg Karpowicz J ( 22 ) a) na powierzchni modelu, b) w przekroju pionowym w płaszczyźnie XY. W sytuacji oddziaływania pola magnetycznego o polaryzacji pionowej na organizm człowieka, indukowany prąd pobudza głownie górne obszary ciała, a nie pobudza tych samych obszarów ręki jak w przypadku polaryzacji poziomej pola. Wniosek: anomalie pola magnetycznego o polaryzacji pionowej nie powodują ruchu wahadła.

46 46 a b c d Rysunek 21. Zbiorcze zestawienie różnych ruchów wahadła w zależności od kierunku ustawienia postaci w stosunku do linii pola magnetycznego oraz pobudzenia różnych części ciała przez indukowany prąd elektryczny a c : ustawienie postaci wg linii poziomej polaryzacji pola, d : ustawienie postaci wg linii pionowej polaryzacji pola

47 47 Zgodnie z wynikami badań Karpowicz, zmiana ustawienia postaci w stosunku do linii pola magnetycznego powoduje zmiany miejsca pobudzenia różnych części ciała ( 22 ). Na rysunku 21 pokazano, w jaki sposób ustawienie postaci wahadlarza w stosunku do linii pola magnetycznego wpływa na zmianę miejsca pobudzenia różnych części ciała oraz jaki wywołuje skutki w pobudzeniu ręki i powstaniu ruchu wahadła. Na rysunku 21 a, postać ustawiona jest przodem, a na rysunku 21 b, tyłem do linii pola magnetycznego spolaryzowanego poziomo. Musimy zauważyć, że odwrócenie postaci spowodowało też odwrócenie kierunku przepływu prądu w prawej ręce trzymającej wahadło, ze względu na zmianę położenia ręki w stosunku do linii pola magnetycznego. Przy ustawieniu postaci przodem do linii pola magnetycznego, kierunek prądu indukcyjnego skierowany jest w górę ręki, co powoduje obroty wahadła są w lewo. Przy odwróceniu postaci tyłem do linii pola magnetycznego, kierunek przepływu prądu w prawej ręce ulega odwróceniu w dół ręki, a obroty wahadła ulegają zmianie w prawo. Nietrudno zauważyć, że kierunek obrotów wahadła zależy bezpośrednio od kierunku przepływu prądu indukcyjnego w prawej ręce. Ten fakt można uznać za bezpośrednią przyczynę zmiany kierunku obrotów wahadła. W tym miejscu warto też zwrócić uwagę na analogię między kierunkiem obrotów wahadła, a zwrotem linii pola magnetycznego pod wpływem przepływu prądu przez przewodnik.

48 48 Zjawisko to w fizyce określa się regułą prawej dłoni lub korkociągu, rysunek 22. Myślę, że tą analogię między zjawiskami, można adaptować do warunków wahadlarstwa, co pokazano na rysunku 23 Rysunek 22. Reguła prawej dłoni Rysunek 23. Reguła prawej dłoni lub korkociągu, dla wahadlarstwa (rysunek postaci wahadlarza, wg pozycji 5)

49 49 Wróćmy do zależności przedstawionych na rysunku 21. Na rysunku 21 c, postać ustawiona jest dokładnie bokiem do linii pola magnetycznego. Widzimy, że pętla prądu indukcyjnego przy obrocie wahadlarza zmieniła swoje położenie w stosunku do postaci. Faktycznie pętla pozostała na tym samym miejscu w stosunku do linii pola magnetycznego, ale postać przekręciła się o W tej sytuacji prąd indukcyjny przestał pobudzać obszar ręki, co powoduje ustanie przyczyny powstawania ruchu wahadła, a ruch wahadła ulega zmianie z kołowego, na ruch oscylacyjny prostopadły do postaci wahadlarza. Wskazuje to na uzyskanie formy bezruchu wahadła i braku czynników pobudzających mięśnie ręki i powodujących ruch wahadła. Ta sytuacja odpowiada ustawieniu wahadlarza na pasmie zadrażnień twarzą prostopadle do kierunku osi pasma. Na rysunku 21 d, przedstawiono dodatkowo oddziaływanie pionowo spolaryzowanego pola magnetycznego. W tym przypadku mamy do czynienia również z brakiem pobudzenia mięśni ręki, co nie powoduje ruchu wahadła. Wahadlarz znajduje się w sytuacji takiej samej, jak na polu obojętnym, to znaczy, że wahadło przyjmuje ruch oscylacyjny prostopadły do wahadlarza, oznaczający bezruch. W ten sposób przedstawiono wszystkie warianty powstawania ruchu wahadła oraz jego bezruchu, w zależności od ustawienia postaci wahadlarza w stosunku do anomalii linii ziemskiego pola magnetycznego. Do wytłumaczenia został jeszcze jeden wariant ruchu wahadła, w którym wahadlarz zmienia kierunek ruchu na pasmie zadrażnień. Chodzi o wariant, w którym wahadlarz idzie naprzód, a później cofa się tyłem po tej samej drodze.

50 50 Rysunek 24. Zmiana obrotów wahadła w zależności od zmiany kierunku chodu wahadlarza na pasmie zadrażnień. Na rysunku 24 pokazano, że w zależności od kierunku ruchu wahadlarza względem nieruchomego ziemskiego pola magnetycznego, zgodnie z prawami indukcji, w pętli indukowanego prądu następuje zmiana jego kierunku przepływu. Ta zmiana kierunku chodu wahadlarza, powoduje w następstwie zmianę kierunku obrotów wahadła.

51 51 W podsumowaniu opisu hipotezy można stwierdzić: 1) Obszar zadrażnień geopatycznych jest przyczyną indukowania prądu elektrycznego w ciele człowieka (wahadlarza), 2) Indukowany prąd elektryczny pobudza tkankę nerwową i mięśniową w ręce trzymającej wahadło, co powoduje powstanie niezauważalnych, mimowolnych skurczy mięśni, które prowadzą do powstania naturalnych ruchów wahadła. 3) Kierunek obrotów wahadła zależy od kierunku przepływu prądu indukcyjnego w ręce wahadlarza, 4) Kierunek przepływu prądu w ręce wahadlarza oraz kierunek obrotów wahadła zależy od ustawienia wahadlarza wg linii pola magnetycznego, co oznacza praktyczne - od kierunku wejścia wahadlarza na pasmo zadrażnień oraz od kierunku chodu po pasmie zadrażnień. Na podstawie przeprowadzonej analizy ruchu wahadła nad pasmami zadrażnień można stwierdzić, że za pomocą praw fizyki z zakresu magnetyzmu oraz indukcji prądu, można z powodzeniem objaśnić wszystkie przedstawione warianty naturalnych ruchów wahadła, które powstają na pasmach zadrażnień w wyniku oddziaływania anomalii ziemskiego pola magnetycznego na osobę wahadlarza, opisane w rozdziale 3. Dokonana analiza odruchu wahadlarskiego pod wpływem anomalii pola magnetycznego jest bardziej wiarygodna w porównaniu z hipotezą promieniowania radiestezyjnego, ponieważ jak do tej pory teoria radiestezji nie wytłumaczyła w żaden sposób jak powstaje odruch wahadlarski, ani jaka jest przyczyna szkodliwego oddziaływania promieniowania.

52 Hipoteza pasma zadrażnień Dokonaliśmy do tej pory ułożenia hipotezy odruchu wahadlarskiego, z wytłumaczeniem, dlaczego w ogóle powstają naturalne ruchy wahadła oraz jaki zwrot przyjmują obroty wahadła. Aby jednak dysponować pełną hipotezą, musimy powiązać powyższe ustalenia z teorią pasma zadrażnień. Jak do tej pory nikt wiarygodnie nie rozstrzygnął co przedstawiają sobą pasma zadrażnień. Na ten temat możemy znaleźć przeróżne koncepcje, m.in. takie jak np. : 1. odwzorowanie na powierzchni terenu śladu przepływającej pod Ziemią żyły wodnej, 2. utworzenie na powierzchni Ziemi stojących fal elektromagnetycznych, 3. wynik zakłócenia ziemskiego pola magnetycznego, pod wpływem anomalii geologicznych gruntu skalnego, takich jak: spękania, pęknięcia, uskoki, pustki, itp. Oprócz braku określenia czym są tak naprawdę pasma zadrażnień, również są dyskusje na temat ich pochodzenia, szczególnie przy rozpatrywaniu teorii fal stojących, to jest pochodzenia ziemskiego, czy kosmicznego (to jest pochodzenia od promieniowania kosmicznego). Chcę dlatego na samym początku opisu stanowczo oświadczyć, że nie podejmuję się rozwikłania problemu czym są pasma zadrażnień, ale uważam, że niezbędną sprawą jest ustalenie ich własności fizycznych, aby móc w dalszym ciągu rozważać sposób poruszania się wahadła.

53 53 Z przeglądu literatury wiadomo, że obszar pasma zadrażnień cechuje się odmiennymi własnościami fizycznymi od sąsiedniego terenu neutralnego (obojętnego). Szereg autorów informuje, że teren ten cechuje się odmienną przewodnością elektryczną oraz zmianami ustawienia igły kompasu na pasmem. Z tego można wnioskować, że pasmo zadrażnień ma odmienne własności elektryczne i magnetyczne od otaczającego terenu neutralnego ( 34, 71, 73 ). Należy wziąć pod uwagę spostrzeżenia zmiany ustawienia igły kompasu nad pasmem zadrażnień. Zmiany te są dość małe i wynoszą zazwyczaj kilka stopni. Winczewski donosi jednak również o większych odchyleniach, nawet do , dla pasma siatki Hartmana trzeciego rzędu (71). Informacje te wydają się skutecznie poświadczać występowanie anomalii magnetycznych nad pasmami zadrażnień. Pasmo obojętne Pasmo obojętne Rysunek 25. Zmiana kierunku linii ziemskiego pola magnetycznego nad pasmem zadrażnień, rejestrowana przez kompas.

54 54 Zaburzenia ziemskiego pola magnetycznego nad pasmem zadrażnień przedstawiono na rysunku 25. Skoro nad terenem neutralnym nie ma zaburzeń linii ziemskiego pola magnetycznego, a pojawiają się one nad pasmami zadrażnień, można zaryzykować następne uzupełnienie naszej hipotezy. Człowiek od tysięcy lat żyje w środowisku ziemskiego pola magnetycznego. Organizm człowieka przyzwyczajony jest do tego pola oraz być może pole to warunkuje szereg czynności życiowych i prawidłową pracę organizmu. Dlatego też, odchylenia linii pola magnetycznego od prawidłowego przebiegu oraz od jednorodności pola powodują zmiany w organizmie, które ujawniają się właśnie w postaci odruchu wahadlarskiego. Przedstawienie tej koncepcji podałem na rysunku 26. Oznacza to, że w jednorodnym polu magnetycznym Ziemi, w ciele człowieka nie dochodzi do indukcji prądu elektrycznego i tym samym organizm ma prawidłowe warunki do życia. Zmiana jednorodności pola magnetycznego może przyczyniać się do indukowania prądu elektrycznego w ciele człowieka, co może powodować różnego rodzaju zaburzenia prawidłowego działania organizmu oraz prowadzić do powstania różnego rodzaju chorób.

55 Rysunek 26. Hipoteza powstania odruchu wahadlarskiego 55

56 56 Z własnych badań mogę stwierdzić istnienie ukierunkowanego pola elektrycznego nad pasmem zadrażnień. Na rysunku 27, przedstawiono schematycznie pasmo zadrażnień oraz pomiar różnicy napięcia wzdłuż pasma. Przedstawiono też ustawienie postaci wahadlarza, w celu udokumentowania zorientowania pola elektrycznego. Różnica napięcia występuje zawsze w odpowiednim ukierunkowaniu do ustawienia postaci stojącej prostopadle do osi pasma, zawsze twarzą do wyższego potencjału. Skoro pasmo ma pewne własności elektryczne, to również musi mieć własne pole magnetyczne, które zaburza ziemskie pole magnetyczne. Na rysunku 28 przedstawiono hipotezę ukierunkowania linii pola magnetycznego nad pasmem zadrażnień. Wybór takiej możliwości był wynikiem logicznej analizy dotychczas zestawionych faktów: praktycznych ruchów wahadła oraz rozkładu gęstości prądu elektrycznego w ciele człowieka pod wpływem linii pola magnetycznego. Oddziaływanie własnego pola magnetycznego pasma zadrażnień na ziemskie pole magnetyczne, może przyczyniać się do odchylenia (anomalii) linii ziemskiego pola magnetycznego od prawidłowego kierunku nad pasmem zadrażnień, co przedstawiono na rysunku 29.

57 Rysunek 27. Własności elektryczne i magnetyczne pasma zadrażnień. Wahadlarz na pasmie zadrażnień. 57

58 Rysunek 28. Hipoteza zjawisk nad pasmem zadrażnień 58

59 59 Rysunek 29. Wpływ pola magnetycznego pasma zadrażnień na anomalię ziemskiego pola magnetycznego a prawidłowe linie ziemskiego pola magnetycznego, b linie pola magnetycznego nad pasmem zadrażnień, c wypadkowa anomalia ziemskiego pola magnetycznego wykazywana przez igłę kompasu

60 60 Po tych wszystkich teoretycznych zabiegach przy tworzeniu hipotezy, możemy powrócić do zagadnienia umiejscowienia wahadlarza na pasmie zadrażnień i przedstawienia dowodu na wytłumaczenie praktycznych ruchów wahadła opisanych w rozdziale 3. Moje doświadczenie i praktyka posługiwania się wahadłem. Zestawienie wszystkich dotychczasowych założeń hipotezy przedstawiono na rysunku Pokazane są tam wszystkie rodzaje ruchów wahadła, to jest: a) przy przechodzeniu w poprzek przez pasmo zadrażnień, raz z jednej strony oraz z powrotem ze strony przeciwnej, b) przy ustawieniu i chodzie wahadlarza wzdłuż pasma zadrażnień, prostopadle do jego osi. W ten sposób doszliśmy do końca rozważań na temat w jaki sposób powstaje ruch wahadła oraz wytłumaczenia kierunku ruchu wahadła. Przedstawiona przeze mnie hipoteza, w pełni potwierdza i wyjaśnia moją dotychczasową praktykę wahadlarską oraz występowanie wszystkich moich naturalnych ruchów wahadła nad pasmem zadrażnień, opisanych w rozdziale 2. Opis hipotezy powstał dzięki wnikliwej obserwacji naturalnych ruchów wahadła własnej praktyki oraz studiów literaturowych z zakresu radiestezji, geologii, fizyki oraz elektrobiologii, w tym magnetyzmu i indukcji prądu i ich wpływu na organizm człowieka.

61 61 a b c Rysunek 30. Zbiorcze zestawienie obrazujące indukcję prądu w ciele wahadlarza oraz jej skutki w postaci różnych ruchów wahadła nad pasmem zadrażnień oraz w terenie obojętnym. a oddziaływanie na wahadlarza poziomej składowej pola magnetycznego, przejście wahadlarza w poprzek pasma zadrażnień, z obu stron pasma, b oddziaływanie na wahadlarza poziomej składowej pola magnetycznego, wahadlarz ustawiony bokiem do linii pola magnetycznego, prostopadle do kierunku osi pasma, c oddziaływanie na wahadlarza pionowej składowej pola magnetycznego poza pasmem zadrażnień

62 Rysunek 31. Ruch wahadła przy umieszczeniu wahadlarza na polu neutralnym i na pasmie zadrażnień. Rzut z góry. 62

63 63 Tabela 1. Podsumowanie efektu wahadlarskiego

64 W podsumowaniu, hipotezę odruchu radiestezyjnego można przedstawić następująco: 64 Wahadlarz, przechodząc z terenu obojętnego nad pasmo zadrażnień znajduje się pod wpływem zmiany gradientu i kierunku poziomej składowej pola geomagnetycznego. Powstałe w ten sposób zaburzenie pola magnetycznego powoduje indukcję prądu elektrycznego w ciele wahadlarza, w tym w ręce trzymającej wahadło. Indukcja prądu elektrycznego w ręku wahadlarza, jest przyczyną powstania mimowolnych i niezauważalnych skurczy mięśni, które powodują powstanie ruchu wahadła. O rodzaju i kierunku ruchu wahadła decyduje kierunek przepływu indukowanego prądu w ręce radiestety. Ponieważ, kierunek prądu indukcyjnego zależy od ustawienia postaci wahadlarza w stosunku do linii pola magnetycznego spolaryzowanego poziomo, oznacza to, że w praktyce powstanie ruchów wahadła zależy od kierunku wejścia wahadlarza na pasmo lub skrzyżowanie pasm zadrażnień oraz od kierunku poruszania się radiestety w obszarze zadrażnień. Postępując dalej konsekwentnie za przyjętą hipotezą, można zauważyć, że zmianie powinny ulec także dotychczasowe wyobrażenia dotyczące tematu kierunku promieniowania radiestezyjnego. Dotychczasowe wyobrażenia o pionowym promieniowaniu nad żyłą wodną, powinny zostać zastąpione przez oddziaływanie pola magnetycznego spolaryzowanego poziomo nad pasmem zadrażnień.

65 65 Rysunek 32. Zmiana koncepcji sposobu oddziaływania radiestezyjnego z płaszczyzny pionowej na płaszczyznę poziomą

66 66 Według naszych wyobrażeń, rzeczywiste oddziaływanie wahadlarskie (radiestezyjne) zachodzą tylko w płaszczyźnie poziomej. Główną rolę w oddziaływaniach wahadlarskich pełną anomalie poziomo spolaryzowanego pola magnetycznego. Nieporozumienie co do kierunku oddziaływania polega na tym, że anomalie składowej poziomej, występujące w poziomie, wahadlarz odbiera zawsze podświadomie i umownie jako rzut na płaszczyznę poziomą gruntu. W ten sposób powstaje złudzenie, że oddziaływanie wahadlarskie zachodzi w kierunku pionowym. Można zatem założyć, że dotychczasowe przekonania na temat pionowego promieniowania radiestezyjnego żył wodnych może być tylko złudzeniem. To co odbieramy, są to zawsze zmiany pola magnetycznego w płaszczyźnie poziomej. Przedstawienie tej sytuacji na rysunku 32. Powstaje jeszcze jedno najważniejsze zagadnienie, a mianowicie wiarygodności utworzonej hipotezy, dla całej rzeszy zwolenników radiestezji. Czy rzeczywiście złożone zagadnienia wahadlarstwa, można opisywać i tłumaczyć rolą ziemskiego pola magnetycznego spolaryzowanego poziomo, a nie dotychczasową hipotezą niezidentyfikowanego promieniowania radiestezyjnego? W celu większego uwiarygodnienia tej metody, przedstawię jeszcze jeden przykład. Weźmy pod uwagę podstawowe prawo radiestezji Prawo sympatii. Prawo to można również wytłumaczyć magnetyzmem ziemskim. Musimy pamiętać, o czym raczej na co dzień zupełnie nie myślimy, że znajdujemy się bez przerwy w polu ziemskiego magnesu. Wszystkie substancje, które znajdują się w polu jakiegoś magnesu, podlegają jego oddziaływaniu.

67 67 a b Rysunek 33. Ilustracja prawa sympatii a) przykład łączących ruchów wahadła b) przykład oddzielających ruchów wahadła

68 68 Zależnie od rodzaju substancji, przedmioty podlegają pewnej formie namagnesowania. Namagnesowanie substancji jest formą nadaniem jej biegunowości. Tą właśnie biegunowością można objaśnić prawo sympatii, pokazane na rysunku 33. Radiestezyjne prawo sympatii podaje, że jeśli mamy dwa jednakowe przedmioty, to między nimi uzyskujemy łączące ruchy wahadła. Jeśli mamy dwa różne przedmioty, to między nimi uzyskujemy ruchy oddzielające. Zakładamy, że jednakowe przedmioty uzyskują od pola magnetycznego taką samą polaryzację, a różne przedmioty mają polaryzację różną. Jeżeli mamy dwa tak samo spolaryzowane przedmioty, to przy ich ułożeniu naprzeciw siebie, w polu magnetycznym Ziemi będą zwrócone do siebie dokładnie przeciwnymi biegunami, a wahadło między tymi przedmiotami będzie poruszać się po liniach pola magnetycznego i wykaże ruchy łączące. W sytuacji dwóch różnych przedmiotów będą one inaczej spolaryzowane, a ich bieguny nie będą sobie odpowiadać i wtedy wahadło wykaże ruchy rozdzielające. Takie dwa przykłady podano na rysunku 33. Jak widać, staram się udowodnić, że zamiana dotychczasowej hipotezy o oddziaływaniu promieniowania radiestezyjnego na nowa hipotezę o oddziaływaniu niewielkiego gradientu poziomo spolaryzowanego ziemskiego pola magnetycznego na organizm człowieka, wydaje się całkiem prawdopodobna. Pozostawiam więc powyższą kwestię czytelnikowi do osobistego przemyślenia.

69 6. Rola opracowania nowej hipotezy zjawiska wahadlarstwa. 69 Na zakończenie mojej autorskiej hipotezy wahadlarstwa, chciałbym zaznaczyć, że powstała ona w wyniku kilkuletniego studiowania przez mnie pozycji literatury z dziedzin szeroko związanych z teorią Radiestezji, w tym oryginalnych rozpraw naukowych oraz porównywania uzyskanych informacji z praktyką własną ruchów wahadła. Opracowana hipoteza wprowadza logiczny układ związków przyczynowo skutkowych, które zachodzą między różnymi, pozornie niezależnymi zjawiskami fizycznymi, takimi jak: anomalie magnetyczne nad pasmem zadrażnień, indukcja prądu w ciele człowieka pod wpływem anomalii ziemskiego pola magnetycznego, powstanie zjawiska ruchu wskutek pobudzenia mięśni bodźcami elektrycznymi, itd. Możemy wyróżnić logiczny, przyczynowo skutkowy ciąg zjawisk: własne pole magnetyczne pasma zadrażnień powoduje powstanie miejscowych anomalii ziemskiego pola magnetycznego anomalie magnetyczne powodują indukcję prądu elektrycznego w ciele człowieka prąd ten jest przyczyną szkodliwych oddziaływań geopatycznych w organizmie oraz powoduje pobudzenie tkanki nerwowej i mięśniowej w ręce wahadlarza, co doprowadza do powstania mimowolnych, niezauważalnych drgań mięśni w ręce, które powodują powstanie ruchów wahadła. Zaproponowana hipoteza jest więc pierwszą, logiczną próbą racjonalnego wyjaśnienia wahadlarstwa, łączącą praktykę ruchów wahadła z przedstawioną teorią zjawiska. Po raz pierwszy wyjaśniono zjawisko geopatycznego oddziaływania, zarówno przyczyny powstawania odruchu różdżkarskiego, jak również sposób oddziaływania na organizm człowieka.

70 70 7. Ilościowe oznaczenia w wahadlarstwie Ilościowa ocena stopnia oddziaływania anomalii geomagnetycznych na organizm człowieka Do tej pory w opisie czynności wahadlarskich zajmowaliśmy się czynnikami jakościowymi, czyli bezpośrednim wyszukiwaniem pasm zadrażnień. Określaliśmy jakość terenu, to znaczy obecność pasm i skrzyżowań pasm zadrażnień oraz terenu poza pasmami. Sprawa ta wydaje się dość oczywista dla wszystkich osób zajmujących się wahadlarstwem. Co jednak zrobić, aby wewnętrzne odczucia wahadlarza zamienić w odczucia uporządkowane pod względem ilościowym? Jak zmierzyć niemierzalne odczucia intensywności oddziaływania? W dziedzinie Radiestezji uważa się, że musimy wtedy zawrzeć umowę mentalną ze swoją podświadomością. Sami w sposób świadomy nie możemy dokonać pomiarów ilościowych, ponieważ nie dysponujemy świadomym postrzeganiem zachodzących zjawisk. Zjawiska te możemy zarejestrować jakościowo, ale nie mamy nigdzie w organizmie wbudowanego licznika do pomiarów ilościowych. Takim pomiarom podlegają np.: intensywność oddziaływania promieniowania radiestezyjnego, głębokość do lustra wody cieków wodnych, itp., itd. Podobno możemy liczyć w tym wypadku na pomoc naszej podświadomości. Racjonalnie myślącym ludziom, takie wytłumaczenie może oczywiście wydać się absurdalne, bo niby w jaki sposób nasza podświadomość miałaby na takie zagadnienia dać prawidłową odpowiedź. Do określenia spraw ilościowych jesteśmy zmuszeni do stosowania metody mentalnej, czyli porozumienia z podświadomością.

71 71 W tej metodzie stosujemy również tzw. biometry, które są narysowaną skalą graficzną z naniesionymi wartościami. Wyznaczamy zadanie do rozwiązania, np. jaka jest intensywność promieniowania radiestezyjnego, a wahadło pokazuje nam określoną wartość na wyskalowanym biometrze. W ten sposób zawieramy umowę mentalną z podświadomością, na temat tego, że będzie ona współpracować z nami i dokonywać nieuświadomionego pomiaru oraz przekazywać nam prawdziwe wyniki za pomocą wahadła na biometrze. Tak właściwie, jest to jedyna metoda na zapewnienie pomiaru ilościowego w wahadlarstwie. Trzeba jednak zdawać sobie sprawę, że jest to zupełnie subiektywna metoda, która może przynosić bardzo rozbieżne i niekontrolowane wyniki oznaczeń. Należy zdawać sobie sprawę z pewnych możliwych wad metody mentalnej. W metodzie tej często stosowane są pytania na wszystkie możliwe tematy, bez jakiegokolwiek logicznego opamiętania. Radiesteci często zadają pytania z zakresu oznaczeń cech fizycznych oraz psychicznych. Brak logicznego umiaru w zadawaniu pytań może stanowić prostą drogę do wprowadzenia autosugestii i oznaczania urojonych własności. Aby zapobiec takim sytuacjom, należałoby zastosować pewną logiczna poprawkę w interpretacji metody mentalnej. Jeżeli chcemy oznaczać określone własności, to muszą one mieć koniecznie realną, fizyczną podstawę. Możemy założyć, że nasz umysł może nadzorować nieuświadomione, ale rzeczywiste fizyczne bodźce odbierane z otoczenia przez organizm człowieka oraz może dokonywać ich wartościowania. W ten sposób eliminujemy z metody mentalnej niepewne elementy odbioru różnych psychicznych bodźców, które mogą stanowić różnego rodzaju urojenia i prowadzić do autosugestii w pracy z wahadłem.

72 72 Możliwość pomiaru przez nasz umysł intensywności fizycznych bodźców oddziałujących na nasze ciało poza świadomością, stanowi zatem podstawę przeniesienia wartościowania ilości tych bodźców, na graficzną skalę biometru, którą będziemy posługiwać się podczas naszego pomiaru. Takim fizycznym bodźcem odbieranym przez nasz organizm z otoczenia jest indukowany prąd elektryczny. Wydaje się, że właśnie ten czynnik może być przyjęty jako podstawa do przeprowadzania oznaczeń ilościowych. Poparcie tej tezy można znaleźć u innych autorów, jak w tytule artykułu Sikory i Zieńczuka: Gęstość prądu jako kryterium oceny oddziaływania pól elektromagnetycznych na organizm człowieka (53). Możemy założyć, że natężenie prądu indukcyjnego w ciele człowieka zależy od wielkości bodźca, który go wywołał. Być może, że nasz umysł działając poza naszą świadomością, może śledzić i wymiarować natężenie indukowanego prądu. W takim razie natężenie prądu indukcyjnego może służyć do wymiarowania różnych czynników związanych z powstawaniem tego prądu. W ten sposób nasz umysł może zyskać podstawy do opracowania krzywych kalibracyjnych do pomiaru zależności natężenia prądu indukcyjnego z cechami zależnymi od tego prądu. Taka zależność stosowania krzywych kalibracyjnych jest typowa dla wielu aparatów pomiarowych. Następnym krokiem jest przełożenie domniemanych krzywych kalibracyjnych na metodę odczytywania mierzonych zależności. Nasz umysł najpierw musi wytworzyć taką skalę kalibracyjną, a później przełożyć ją, to znaczy dopasować do graficznej skali biometru. Zakładamy, że odczucia jakich doznaje nieświadomie wahadlarz, mierzone są przez nasz umysł, następnie mogą być przekładane na wskazania wahadła na biometrze. Wskazania na biometrze mogą być wynikiem istnienia dodatniej korelacji między poziomem odbieranych odczuć wahadlarza, a natężeniem prądu indukcyjnego.

73 73 Im większe natężenie prądu indukcyjnego, tym większy poziom odczucia bardziej intensywnego oddziaływania, a zarazem tym samym większe wskazania wyników na skali biometru. Biometr jest graficzną skalą, z naniesionymi jednostkami, która jest stosowana do ilościowego pomiaru nieuświadomionych bodźców. Biometry mogą mieć postać skali liniowej lub kołowej. Rysunek 34. Ideowy przykład biometru liniowego. Rysunek 35. Przykład biometru liniowego do pomiaru rożnych wartości. Opracował Jakub Zemła (75). Biometr liniowy stanowi poziomą linię, na której naniesione są w odpowiednich odstępach umowne jednostki skali pomiarowej. Pomiaru dokonujemy w ten sposób, że wahadło umieszczamy z lewej strony nad czarnym punktem oznaczającym początek skali. Następnie wahadło przesuwamy w prawo wzdłuż linii pomiarowej. Przed pomiarem dokładnie określamy jego cel, np. pomiar intensywności oddziaływania czynników otoczenia na nasz organizm.

74 74 Przy przesuwaniu wahadła w prawo nadajemy mu np. ruch oscylacyjny w pionie, a kiedy w pewnym punkcie nad skalą biometru wahadło zmieni swój ruch oscylacyjny na kołowy, wtedy, wskaże zakończenie pomiaru i ilość jednostek pomiarowych na skali, odpowiadających wielkości mierzonej. Inaczej postępujemy z biometrami kołowymi, stanowiącymi narysowany okrąg z naniesionymi jednostkami pomiarowymi. Wahadło umieszczamy nad środkiem zaznaczonego na biometrze punktu pomiarowego i nadajemy mu ruch oscylacyjny w kierunku od środka do linii okręgu. Następnie wahadło przesuwa się w prawo z zachowaniem tego samego ruchu, do momentu, aż wahadło nie będzie poruszać się dalej w prawo i uzyska wyraźne ruchy oscylacyjne, oznaczające zakończenie pomiaru. Rysunek 36. Przykład uniwersalnego biometru kołowego, z naniesionymi jednostkami pomiarowymi. Biometr własny.

75 75 Jak jednak można dokonywać pomiarów intensywności oddziaływania na organizm zewnętrznych czynników powodujących ruchy wahadła? W naszych rozważaniach określiliśmy, że są to anomalie geomagnetyczne występujące nad pasmami zadrażnień. Bezpośrednim wynikiem tych anomalii jest prąd indukcyjny powstający w ciele człowieka. Taki dodatkowy prąd elektryczny może prowadzić do zaburzenia czynności życiowych człowieka, a w skutek tego do powstania objawów chorobowych czasowych lub stałych. Dlatego też bardzo ważnym problemem jest umiejętność określenia wpływu intensywności tego prądu na nasz organizm. W tym wypadku możemy z powodzeniem adaptować istniejące już radiestezyjne skale pomiarowe, służące do określania intensywności promieniowania radiestezyjnego, ze względu na to, że postawiliśmy znak równości między pojęciem promieniowania radiestezyjnego a oddziaływaniem anomalii geomagnetycznych, a tym samym z oddziaływaniem prądu indukcyjnego na organizm człowieka. Rozróżniamy skale pomiarowe, takie jak: skala 5-cio punktowa, 10-cio punktowa, skala w jednostkach SRW. Skale te określają stopień oddziaływania anomalii geomagnetycznych na organizm człowieka oraz klasyfikują przydatność zdrowotną danego terenu w zależności od intensywności oddziaływania. Skale te przedstawiają zagrożenie dla zdrowia człowieka, które jest wprost proporcjonalne do zwiększającej się intensywności oddziaływania czynników zewnętrznych. W przeszłości zespół radiestetów z PTP w Warszawie pracował nad ujednoliceniem ww. wszystkich skali. Uśrednione wynik tej pracy, na podstawie kilku publikacji, podano w tabeli 2. W celu przeprowadzenia pomiaru, należy parametry z tej tabeli przenieść na biometry.

76 76 Tabela 2. Uśrednione parametry oddziaływania anomalii pola geomagnetycznego na organizm człowieka wraz z oceną zdrowotną i klasyfikacja przeznaczenia terenu.

77 Na rysunku 37 i 38 przedstawiono przeniesienie skali z tabeli nr 2, na dwa biometry kołowe. 77 Rysunek 37. Biometr kołowy do oceny wpływu oddziaływania otoczenia (anomalii geomagnetycznych) na organizm człowieka i klasyfikacji terenu pod względem zdrowotnym. Biometr własny

78 78 Rysunek 38. Druga wersja biometru kołowego dla oceny oddziaływania otoczenia (wpływu anomalii geomagnetycznych) na stan zdrowotny organizmu człowieka. Biometr własny Z pośród wymienionych skali pomiarowych, uważam za najodpowiedniejszą do pomiarów intensywności oddziaływania skalę SRW. Jej istota polega na utworzeniu mentalnej jednostki pomiarowej = SRW, do której porównywane są wykonywane pomiary.

79 79 Dostrojenie swojej wrażliwości do wzorca SRW, wymaga wyobrażenia sobie poziomu odczuć oddziaływania, powstających nad średniej mocy pasmem zadrażnień, odbieranych przez człowieka o zwykłej odporności na zaburzenia geopatyczne. Mając w świadomości ten wzorzec oddziaływania, dokonujemy intuicyjnie, na swoje wyczucie pomiaru intensywności (natężenia) oddziaływania w danym miejscu za pomocą biometru. Interpretacja pomiaru w skali SRW jest następująca: Początek skali SRW, to 0 stopni. Punkt ten jest równoznaczny z brakiem oddziaływania typu radiestezyjnego. Oznacza to, że odpowiada on obszarowi obojętnemu, na którym nie występują pasma zadrażnień i lokalne anomalie pola geomagnetycznego. Na tym obszarze nie dochodzi do indukcji prądu elektrycznego, który powoduje zadrażnienia organizmu. Jest to więc teren najbardziej zdrowy dla człowieka. Brak oddziaływań ujawnia się brakiem ruchu wahadła lub oscylacyjnym ruchem wahadła, prostopadłym do wahadlarza przy metodzie z wyrzutem wahadła. Przejście z obszaru obojętnego w obszar oddziaływania pasma zadrażnień skutkuje przekroczeniem punktu 0 stopni SRW na skali biometru oraz powstaniem ruchu wahadła odbiegającego od ruchu oscylacyjnego, prostopadłego do wahadlarza. Musimy wykonać wtedy pomiar intensywności oddziaływania za pomocą biometru, z wartościami skali pomiarowych z tabeli 2. Spotykam się opinię, że w tym klasycznym modelu radiestezji, która stosuje opisane skale pomiarowe, dokonujemy zawsze pomiaru złego oddziaływania na człowieka. Moim zdaniem taka opinia nie jest właściwa. Mierzymy po prostu poziom występującego oddziaływania w danym miejscu. Dopiero, od pewnej granicy intensywności, oddziaływanie to staje się dla nas niedobre lub nawet szkodliwe. Stopień intensywności oddziaływania oceniamy na podstawie skali z biometrów na rysunku 37, 38, i 40.

80 80 Pomiar intensywności oddziaływania wykonujemy w ten sposób, że stajemy w danym terenie, w lewej ręce trzymamy biometr nad punktem pomiarowym, a nad biometrem umieszczamy wahadło, pomiar wykonujemy w sposób opisany w tym rozdziale. Rysunek 39. Przykład pomiaru oddziaływania anomalii magnetycznych nad łóżkiem, za pomocą biometru kołowego i wahadła.

81 81 Wiarygodność pomiarów wynika z praktyki pracy wahadlarza. Najlepszą nauką oceny intensywności oddziaływania dla początkujących osób jest praktykowanie z doświadczonymi wahadlarzami. W ten sposób przy porównywaniu wzajemnych wyników nowicjusza i osoby doświadczonej dochodzi jak gdyby do wyskalowania odczuć osoby początkującej, na podstawie praktyki i wrażliwości osoby doświadczonej. Trzeba pamiętać jednak o tym, że nasze ilościowe oznaczenia zawsze mają charakter subiektywny, zależny od osobniczej wrażliwości. Zastosowana metodyka oceny ilościowej może dać nam określenie tendencji wielkości uzyskanych wyników, w zależności od naszych możliwości wstrojenia się w poziom nieświadomego odbioru zewnętrznych oddziaływań lokalnych anomalii magnetycznych SRW Rysunek 40. Biometr do oceny wg skali SRW. Biometr własny

82 Badania magnetometryczne Dysponuję magnetometrem z kierunkową sondą typu fluxgate, za pomocą której można mierzyć naturalne pole magnetyczne o polaryzacji zarówno pionowej jak i poziomej. Dokładność pracy magnetometru jest dość duża, rozdzielczość wynosi +/- 50 nt. Wykonane przeze mnie badania nie potwierdziły zależności między natężeniem ziemskiego pola magnetycznego o polaryzacji pionowej (to jest oddziaływania pionowego) z identyfikacją pasm zadrażnień oraz z oceną natężenia oddziaływania radiestezyjnego za pomocą biometru. Tak więc należy szukać nowej hipotezy zjawisk radiestezyjnych. Ten typ magnetometru został opracowany przez niemieckiego biofizyka Ludgera Mersmanna. Producenci zalecają go do badania natężenia pola magnetycznego w miejscach stałego przebywania człowieka, szczególnie przy badaniu rozkładu pola magnetycznego nad łóżkiem lub do wyboru miejsca pod dom. Twórcy magnetometru uważali, że dla człowieka szkodliwy jest zbyt duży gradient składowej pionowej natężenia pola magnetycznego. Wskazania dopuszczalnej wielkości gradientu do oceny szkodliwości miejsca, wyrażonego w nt/m długości, podano w tabeli 3 (17). Tabela 3. Oddziaływanie gradientu natężenia pola magnetycznego o pionowej polaryzacji, na organizmy żywe do 2000 nt Gradient dopuszczalny, nie mający znaczenia nt Gradient progowy, przejściowy nt Gradient niepokojący nt Gradient niebezpieczny, zagrażający Powyżej nt Gradient bardzo niebezpieczny, wysoce aktywny

83 Przykład oddziaływania gradientu pionowej składowej pola magnetycznego nad łóżkiem przedstawiono na rysunku Rysunek 41 A. Rysunek 41 B. Rysunek 41. Przedstawienie pola magnetycznego nad łóżkiem, A. zbyt duży, szkodliwy gradient natężenia pola magnetycznego, B. mały gradient pola magnetycznego, odpowiedni dla zdrowia człowieka ( 17 ).

84 84 Na rysunku 42 i 43 przedstawiłem dwa zupełnie różne przykłady badań rozkładu pola magnetycznego nad łóżkiem. Na podstawie przeprowadzonych badań mogę stwierdzić, że natężenie pola magnetycznego nad różnymi łózkami może być bardzo rożne. Może ono być bardzo jednorodne, jednak może też przekraczać znacznie dopuszczalne normy jednorodności zalecane w tabeli 3. Na rysunku 44 podano przykład rozkładu pola magnetycznego nad powierzchnią pokoju mieszkalnego. Rysunek wskazuje, że na większej części powierzchni pokoju gradient natężenia pola magnetycznego nie przekracza dopuszczalnego zakresu, wg danych z tabeli 3, tak więc pokój ten jest bardzo bezpieczny pod względem jednorodnego i dopuszczalnego poziomu oddziaływania pola magnetycznego o pionowej polaryzacji. Ważnym zagadnieniem jest natomiast porównanie wyników magnometrycznych z wynikami oceny wahadlarskiej. Mogę tu powiedzieć, że niestety wyniki tych obu metod zupełnie się nie pokrywają. Taka sytuacja wynika prawdopodobnie z tego, że wahadlarz wyczuwa, jak ustaliliśmy, tylko gradient ziemskiego pola magnetycznego spolaryzowanego poziomo, natomiast badania magnetometryczne dotyczą gradientu pola magnetycznego spolaryzowanego pionowo. Na pewno warto przeprowadzać takie badania, jednak dostępność magnetometrów wśród radiestetów je z konieczności ograniczona ze względu na wydatek inwestycyjny na to urządzenie. Pewną szansę na zmianę w tym zakresie przynoszą aplikacje z pomiarem magnetometrycznym na android, czyli komórkę.

85 85 Natężenie pola magnetycznego, nt Serie7 Serie4 Serie1 Szerokość łóżka nt Długość łóżka Rysunek 42. Przykład 1, badania natężenia pola magnetycznego nad łóżkiem. Badania własne. Rysunek 43. Przykład 2, badanie natężenia pola magnetycznego nad łóżkiem. Badania własne

86 86 Serie7 Serie6 Serie5 Serie4 Serie3 Serie2 Serie nt Rysunek 44. Przykład badania natężenia pola magnetycznego nad podłogą pokoju mieszkalnego. Rzut z góry na podłogę. Badania własne. Ostatnio ściągnąłem taką aplikację na komórkę, o funkcji elektronicznego kompasu oraz magnetometru do pomiaru pionowej składowej pola. Połączenie tych dwóch funkcji ma bardzo duże znaczenie, bo umożliwia jednoczesne śledzenie zmian kierunku składowej poziomej oraz natężenia pola magnetycznego w płaszczyźnie pionowej. Podstawowym zagadnieniem zapewnienia prawidłowych dla zdrowia warunków otoczenia jest jednorodność pola, a więc zbliżone wartości natężenia oddziaływania geopatycznego mierzonego np.: w stopniach SRW, jak również natężenia pola magnetycznego mierzonego w nt. Nie ulega wątpliwości, że oddziaływanie pionowe pola magnetycznego przy zbyt dużych różnicach w jego natężeniu, czyli braku jednorodności pola, może przynosić szkodliwe skutki.

87 87 Skutki te są jednak niezauważalne przez wahadlarza, ponieważ pionowe oddziaływanie nie powoduje odruchu wahadlarskiego. Dlatego w tym wypadku jedynie możliwą jest ocena aparaturowa. W tym zakresie nieocenioną rolę jak się wydaje, mogą spełniać wspomniane aplikacje na komórkę. Pomiar natężenia pola magnetycznego przez program na komórce dokonywany jest w µt. Nie jest to dość dokładna miara oceny, ale wydaje się być dostatecznie wystarczającą do oceny wymagań jednorodności pola pod względem natężenia pola magnetycznego, wg tabeli 3. Podstawową zasadą wszystkich ekspertyz radiestezyjnych (wahadlarskich), jest ocena jednorodności terenu, która zapewnia brak zakłóceń powodujących szkodliwe oddziaływanie. Z powyższych względów uważam, że dotychczasowa ocena oddziaływania mierzona za pomocą metod wahadlarskich, to jest dotychczasowa metodyka oceny radiestezyjnej jest niepełna i niewystarczająca. Prawidłowa ocena zdrowotności terenu powinna składać się z dwóch etapów: 1) oceny oddziaływania składowej poziomej za pomocą metod wahadlarskich (różdżkarskich), czyli wyszukanie jednorodnego pola bez pasm zadrażnień, 2) oceny jednorodności ziemskiego pola magnetycznego pod względem wartości składowej pionowej. Nie może być zbyt dużej różnicy wartości natężenia na badanej długości terenu (np. łóżka). Zasady kwalifikacji terenu podano w tabeli 3.

88 88 Przedstawiona przeze mnie propozycja oceny oddziaływania naturalnego pola magnetycznego na człowieka jest zupełnie nowa, dotychczas niespotykana, ale też zupełnie możliwa do praktycznego zastosowania przez wahadlarzy i różdżkarzy (radiestetów). Jestem całkowicie przekonany o słuszności tej propozycji oraz o tym, że tylko w ten sposób możemy dokonać pełnej analizy i ekspertyzy ocenianych własności terenu oraz jego wpływu na zdrowie człowieka Ilościowe oznaczenia przy poszukiwaniu wody Założyliśmy wcześniej, że ilościowe pomiary poszczególnych cech możemy oznaczać tylko w przypadku, kiedy związane są one w jakiś sposób z powstającym pod wpływem anomalii magnetycznych prądem indukcyjnym. Dlatego pomiary różnych cech związanych z poszukiwaniem wody możemy wykonywać wiarygodnie, tylko w przypadku, kiedy mają one związek z anomaliami magnetycznymi. Omówmy najpierw klasyczne metody radiestezyjne przy poszukiwaniu wody i miejsca pod studnię. W poszukiwaniu wody w danym terenie przewiduje się następujące zagadnienia: 1. Poszukiwanie w terenie najlepszego miejsca na studnię ze względu na parametry jakościowe wody oraz najlepsze parametry techniczne studni, jak: głębokość do lustra wody, miąższość pokładu wody, wydajność studni, w l/h. 2. W celu zapewnienia tych parametrów wyszukuje się najlepszej żyły wodnej, albo skrzyżowania żył wodnych.

89 89 3. Poszukiwanie takiego miejsca wykonuje się w ten sposób, że radiesteta stoi wyciągając lewą rękę do przodu, okręcając się dookoła swej osi. Lewa ręka spełnia rolę anteny, która odbiera sygnały z otoczenia. Kiedy natrafimy lewą ręką na kierunek w którym znajduje się szukane miejsce pod studnię, wahadło trzymane w prawej ręce da nam odpowiedni znak. Można ustalić, że przy okręcaniu się radiestety, wahadło wykonuje oscylacyjne ruchy, a przy natrafieniu na odpowiedni kierunek zmieni ruch na kołowy. 4. Następnie idziemy w wyznaczonym kierunku. Zakładamy znowu, że wahadło wykonuje ruchy oscylacyjne, a po znalezieniu szukanego, optymalnego miejsca pod studnię, zmieni kierunek na kołowy, 5. Stajemy w wyszukanym punkcie i za pomocą obrotu wokół swojej osi, szukamy osi pasma zadrażnień, jednego lub skrzyżowania kilku pasm w danym miejscu. Następnie stajemy twarzą do wyznaczonego kierunku osi pasma i zaczynamy badania parametrów ujęcia i jakości wody, kolejno dla każdego z wyznaczonych pasm oddzielnie. 6. Ilościowe oznaczenie poszukiwanych parametrów hydrologicznych w wyznaczonym punkcie wykonujemy za pomocą metody mentalnej i biometru. Tak więc po kolei pytamy się o: głębokość do lustra wody, szerokość cieku, miąższość cieku, wydajność wody oraz wyznaczamy ich wartość na biometrze, dla każdego z wykrytych pasm zadrażnień osobno. W związku z licznymi opiniami geologów na temat tego, że żadnych żył wodnych w ogóle nie ma, możemy zadać sobie pytanie, jak to jest możliwe, że w ogóle radiesteci podejmują się wytyczania studni i oznaczania jej parametrów na podstawie rzekomych żył wodnych? Kto właściwie się myli, czy radiesteci, czy geolodzy negujący istnienie żył wodnych. Może prawda leży gdzieś po środku?

90 90 Niektórzy naukowcy, jak np. francuski fizyk Yves Rocard, twierdził, że sygnał różdżkarski pochodzi od anomalii magnetycznych, a nie od żadnych żył wodnych. Oznacza to, że: sama obecność wody nie musi wcale powodować żadnego sygnału rozpoznawczego dla radiestety, jak chcą tego zasady i przypuszczenia Radiestezji. Woda może po prostu towarzyszyć różnym anomaliom geologicznym, które z kolei wywołują anomalie pola elektrycznego i magnetycznego, odczuwane i wyznaczane przez wahadlarzy jako pasma zadrażnień. Identyfikacja pasm zadrażnień może natomiast przyczynić się do znacznego zwiększenia prawdopodobieństwa wyznaczenia prawidłowego miejsca pod studnię. Te twierdzenia są zgodne z tezami Rocarda (43). Możemy zatem sądzić, że to co naprawdę wykrywamy, to nie są żadne żyły wodne, a pasma zadrażnień powstałe na skutek występujących anomalii. Woda w pokładzie wodonośnym może natomiast towarzyszyć występującym anomaliom geologicznym. Jeżeli głębokość pokładu wodonośnego jest na poziomie odczuwanej anomalii, wtedy odbierany przez wahadlarza nieświadomy sygnał może być w jakiś sposób powiązany z pokładem wodonośnym. Być może teoretycznie, nasz umysł może wytworzyć krzywą wzorcową zależności między natężeniem prądu indukcyjnego, a głębokością do pokładu wodonośnego (a może również między innymi parametrami hydrologicznymi).opracowana krzywa wzorcowa przeniesiona zostanie później przez nas na rysunek biometru. W ten sposób można by domniemywać o sposobie uzyskiwania informacji na temat poszukiwania wody za pomocą metod wahadlarskich. W każdym bądź razie, wydaje się, że nie ma realnych podstaw na potwierdzenie istnienia żył wodnych, a granice wykrywanych pasm zadrażnień nie wiążą się zupełnie w żaden sposób z szerokością pokładu wodonośnego.

91 91 Poszukiwanie wody i wyznaczanie miejsca pod studnię jest sztandarowym zadaniem radiestezji. Dlatego też powyższa analiza tematu jest bardzo kontrowersyjna dla zwolenników metody radiestezyjnej. Wydaje się jednak, że na podstawie tej analizy wypada przynajmniej zachować pewną rezerwę w stosunku do teorii radiestezyjnych metod poszukiwania wody, a w tym szczególnie do niektórych opisów w literaturze tematu o przeróżnych cudownych i mało prawdopodobnych sukcesach w poszukiwaniu wody, chociażby ze względu na równoczesne powoływanie się geologów na niewiarygodne zjawisko występowania żył wodnych. Prawdopodobnie można sądzić, że pojęcie żył wodnych, powstało w wyniku pomyłkowego lub życzeniowego skojarzenia pasm zadrażnień z ideą uprzywilejowanej drogi przepływu wody. Trudno i dziwnie jakoś tak po prostu zupełnie nie wierzyć geologom, a w zamian za wszelką cenę trzymać się nie do końca udowodnionych do tej pory założeń radiestezyjnych. 8. Mój krytyczny stosunek do radiestezji mentalnej Na początku pracy napisałem, że właściwie jestem przeciwnikiem radiestezji mentalnej. Obstawanie za tą tezą jest dość trudne i problematyczne w środowisku radiestezyjnym, ponieważ radiestezja powszechnie kojarzona jest z metodą mentalną. Spróbuję jednak przedstawić po krótce moje uprzedzenia i obawy. Pierwsze uprzedzenie do radiestezji mentalnej wynika ze sposobu opisu powszechnie stosowanej metodyki porozumiewania się z podświadomością. Czym innym jest deklaracja i teoria kontaktu z podświadomością, a czym innym są określenia typu: rozmowy z wahadełkiem i zadawanie pytań do wahadełka.

92 92 Porozumiewanie się z podświadomością można uznać za metodę parapsychologiczną, natomiast rozmowa z wahadełkiem to czysty okultyzm, a nie żadna radiestezja! Niestety tej drobnej różnicy w sposobie wypowiedzi nie dostrzega wielu naszych autorów książek o Radiestezji, w których powszechnie pokutują zwroty zadawania pytań do wahadełka!!! Dlatego też nie można się wcale dziwić krytyce niektórych przedstawicieli kościoła, którzy na takie sformułowania odpowiadają pytaniem i przestrogą: Czy wiesz kogo pytasz i od kogo oczekujesz odpowiedzi? Jeżeli nawet będziemy prawidłowo podchodzić do radiestezji mentalnej jako do metody parapsychologicznej, a nie okultystycznej, to również można mieć do niej dużo zastrzeżeń. Pierwsze zastrzeżenie, to podatność na autosugestię lub w ogóle na sugestię. Uważam też, że nigdy nie wiadomo, czy i kiedy nasz umysł nieświadomy nie zechce zabawić się z nami w kotka i myszkę. Drugie zastrzeżenie, to brak określonych granic stosowania tej metody. Wydaje się, że niektórzy chcieli by, aby metoda mentalna nie miała żadnych ograniczeń co do zakresu badań. Zakres ten jednak musi być koniecznie określony, aby nie popaść w granice absurdu. Przytoczę dwa przykłady. Jeden znany przykład na temat radiestety, który liczył populację zielonych ludzików na Marsie. Pozostawiam bez komentarza. Drugi przykład z literatury, dotyczy księdza Malaka ( 25 ). Ksiądz Malak określał stopnie świętości dla członków świętej rodziny, wszystkich świętych i zwykłych ludzi. Tak np. Pan Jezus w chwili zwiastowania miał milion stopni świętości, a w chwili śmierci trylion. NMP miała 500 stopni.

93 93 Zwykli ludzie tylko 8 do 10 stopni. Od 20 stopni to kandydaci na ołtarze, wielcy święci do 40 stopni, Apostołowie 150, itd. Można zadać pytanie, czy takie badania również można zakwalifikować jeszcze do radiestezji mentalnej? Czy radiestezja mentalna może określać w tak prosty sposób, skomplikowane kwestie, czy coś jest rzeczywiście dla mnie dobre czy złe? Odpowiedź na tak postawione pytanie wymyka się z wszelkich realnych granic i wkracza w sferę fantazji. Na przykład propagowane w książkach, ulubione przez radiestetów sposoby testowania żywności lub lekarstw, nie mają żadnych realnych podstaw. Jeżeli na poważnie przyjrzeć się tym praktykom, to należałoby zacząć od rozważań na temat wiarygodności i dokładności metody mentalnej. Można to sprawdzić w przypadku bardziej konkretnych badań, np. wyznaczania miejsca pod studnię. Na ten temat są bardzo rozbieżne opinię, od statystycznego przypadku do 100% trafności. Przeciętnie jednak przyjmuje się trafność metody radiestezyjnej na około 80%. Należy też wziąć pod uwagę to, że dobór lekarstw jest bardzo poważną sprawą i jeżeli nie mamy całkowitej 100% pewności, to może lepiej sobie nie żartować i nie zabierać za takie zabawy. W związku z oszacowaniem dokładności metody radiestezyjnej na 80%, można popełnić spory błąd przy doborze lekarstw. Lepiej może zatem nie kusić się na dobieranie lekarstw samemu w ten sposób. Popularność metody mentalnej wiąże się z dużą łatwością jej stosowania oraz też z niczym nieusprawiedliwionym przekonaniem o jej nieomylności. Przy tym mamy brak jakiejkolwiek gwarancji osiągnięcia prawidłowego wyniku badań i odpowiedzialności za otrzymane wyniki. Tak więc co tylko zbadamy i określimy zawsze będzie prawidłowe i nie do sprawdzenia.

94 94 Np. w jaki sposób można sprawdzić prawidłowość takiego doboru lekarstw? w żaden. Każdy może dobierać lekarstwa, żywność, dobre dla siebie rzeczy lub dokonywać szeregu najcudowniejszych badań i oznaczeń radiestezyjnych, tylko nikt nie może ani udowodnić, ani zweryfikować ich wyniku. Brak weryfikacji metody mentalnej występuje zawsze w przypadku działalności radiestetów w pojedynkę. Dlatego też działając tylko w pojedynkę możemy mieć przekonanie i satysfakcję, że otrzymany wynik zawsze będzie prawidłowy, na 100%, bez żadnych wątpliwości. Gorzej natomiast jest, jeżeli eksperymenty przeprowadza się w grupie, z zabezpieczeniem warunków braku wpływania poszczególnych osób na wyniki swojej oceny. W takim wypadku, dowiedzionym faktem jest, że w grupie pojawiają się rozbieżności wyników, a im większa grupa radiestetów, tym otrzymywane rozbieżności wyników są coraz to większe. A przecież, każdy z radiestetów zadaje pytania swojej nieomylnej i prawdomównej podświadomości, a mimo wszystko nie ma jednakowych wyników badań, a występują znaczne różnice. Tak więc coś tu się nie zgadza. Inny przykład to porywanie się na oznaczenia różnych cech fizycznych, do których mamy dokładne przyrządy pomiarowe, jak np. temperatury ciała, ciśnienia krwi, cechy prądu elektrycznego, stopnia radioaktywności, albo oznaczania składu chemicznego substancji metodą radiestezyjną. Pytanie po co? Nie ma żadnych dowodów na istnienie jakichkolwiek zależności między tą metodą, a wynikami takich badań. W takich przypadkach można popełnić bardzo łatwo znaczne błędy, a później naraża się na szwank dobre imię całej radiestezji. Do pomiaru tych cech fizycznych mamy termometry, ciśnieniomierze, multimetry, liczniki Geigera.

95 95 Tak więc, według mojej oceny, podstawowymi wadami metody mentalnej są: podatność na autosugestię, brak określenia granic do których można stosować metodę, brak możliwości weryfikacji wyników i brak odpowiedzialności za wyniki badań. Z tych to powodów nie stosuję nigdy typowej metody mentalnej z zadawaniem pytań. Jeszcze raz nawiązuję do wcześniejszego oświadczenia, że do identyfikacji pasm zadrażnień wystarczy bardziej niezawodna i wolna od autosugestii metoda fizyczna. Moim zdaniem, radiestezja mentalna, która polega na zadawaniu pytań i oczekiwaniu na odpowiedzi, wynika jedynie z zabawy naszego umysłu nieświadomego z nami, to jest z umysłem świadomym. Nasz umysł nieświadomy przyjmuje do wiadomości, że ma dać jakąś odpowiedź, natomiast my nie mamy pojęcia, czy nie zabawia się z nami w kotka i myszkę. Oczywiście jeśli chcemy brać udział w tej zabawie i łudzić się lub wierzyć w to, że dostajemy na wszystkie swoje pytania zawsze prawdziwe odpowiedzi, to jest nasz wybór. Ja już dawno wyleczyłem się z takiej radiestezji Jedynym usprawiedliwieniem dla stosowania metody mentalnej jest przypadek oceny cech ilościowych, rzeczywiście istniejących zjawisk radiestezyjnych, do oceny których brak przyrządów pomiarowych. Przedtem jednak, obowiązkowo należy sprawdzić realność zjawiska za pomocą naturalnych ruchów przyrządów. W takim przypadku, jeżeli badane zjawisko wywołane jest za pomocą realnych bodźców z otoczenia, tym samym możemy mieć nadzieję, że może być zwymiarowania przez nasz nieświadomy umysł. Według mojego wyobrażenia, nieświadomy umysł ma wtedy szansę na znalezienie zależności i wytworzenie przy tym mentalnych skali porównawczych, przedstawianych później przez nas w postaci biometrów.

96 96 Taka ocena dotyczyć może np. określenia stopnia odziaływania geopatycznych czynników otoczenia na stan zdrowia człowieka, a tym samym do oceny zdrowotności terenu, być może też innych cech, np. hydrologicznych, jak głębokość do lustra wody, wydajność studni, itp. Inaczej mówiąc, metodę mentalną możemy stosować do oceny tych przypadków, których rzeczywiste istnienie zostało rozpoznane i potwierdzone w wyniku powstania naturalnych ruchów wahadła. Nie powinno się jej stosować do oceny zjawisk, których istnienia nie można wcześniej potwierdzić tą metodą. Brak potwierdzenia zjawisk przez naturalne ruchy wahadła nasuwa przypuszczenie, że zjawiska te mogą być jedynie tworem naszej wyobraźni i powstały pod wpływem wszelkiego rodzaju sugestii oraz autosugestii lub zostały wcześniej wytworzone przez różne kombinacje mentalne. Zastosowanie metody mentalnej do badania różnych abstrakcyjnych cech o wątpliwej realności, wydaje się być zupełnym nieporozumieniem. Może zachodzić przypadek, w którym badamy jedynie nasze złudzenia. Do takich mało realnych zjawisk można zaliczyć odpowiedzi na pytania dotyczące oceny: cech psychicznych człowieka, przydatności lekarstw, środków żywności i innych substancji lub przedmiotów, porady co do wyboru sposobu postępowania, identyfikacji i pomiaru abstrakcyjnych energii i wibracji otoczenia oraz tzw. miejsc mocy, według rozszerzonej skali Bovisa (BSM), których istnienie dowodzimy jedynie za pomocą pytań i uzyskanych od wahadełka odpowiedzi. Zaproponowany przeze mnie wymóg sprawdzania realności zjawiska, wydaje się być tym niezbędnym warunkiem do postawienia bariery, zapobiegającej używania metody mentalnej do nierealnego fantazjowania i przekraczania granicy absurdalnych wyobrażeń i wniosków.

97 97 Tego rodzaju praktyki, które udzielają nieograniczonego kredytu zaufania do nieskrępowanego działania naszego umysłu nieświadomego, szczególnie w obszarze abstrakcyjnych odczuć, muszą z konieczności prowadzić do przekierowania radiestezji na drogę czystego fantazjowania i urojonych wyników badań. Moja krytyczna wypowiedz wynika nie z chęci czystego krytykanctwa, ale z troski o dobre oblicze i przyszłość metod radiestezyjnych. W obecnych czasach takie nierozważne postępowanie może jedynie całkowicie zrazić do Radiestezji dużą rzeszę postronnych i sceptycznych ludzi. Stosujmy zatem metodę mentalną, ale tylko tam, gdzie jest ona rzeczywiście niezbędna, obowiązkowo z krytycznym do niej podejściem oraz z rozumnym umiarem. Każdy z nas musi sam ocenić granicę, do której można się jeszcze posunąć stosując tą metodę, aby nie popaść w sidła absurdu. 9. Przyczynek do ekspertyz radiestezyjnych Jednym z podstawowych zadań radiestezji jest ocena terenu pod względem zdrowotnym oraz dobór terenu jako miejsca do bezpiecznego przebywania. Może to być teren do budowy domu, dla odpoczynku, pracy, miejsce pod łóżko. Powinien to być oczywiście teren obojętny, lub jak najbardziej zbliżony do obojętnego, na którym człowiek nie doznaje pobudzenia organizmu pod względem zadrażnień radiestezyjnych. Ekspertyza radiestezyjna wykonana za pomocą technik wahadlarskich i różdżkarskich ma za cel wybór właśnie takiego terenu. Według naszej hipotezy, czynnikiem szkodliwym dla organizmu, wykrywanym przez techniki wahadlarskie są anomalie składowej poziomej naturalnego ziemskiego pola magnetycznego, spowodowane zjawiskami geopatycznymi.

98 98 Jak napisałem w rozdziale 5.2., Badania magnetometryczne, czynniki radiestezyjne powodujące odruch wahadlarski nie są jedynymi, które mogą być szkodliwe dla organizmu. Jako inne czynniki można wymienić tu: natężenie ziemskiego pola magnetycznego, to znaczy jego składowej pionowej oraz również tzw. smog elektromagnetyczny, czyli po prostu promieniowanie elektromagnetyczne sztucznie wytworzone przez człowieka. Niektórzy radiesteci zdając sobie sprawę z istnienia tych innych czynników, poszukują ich intuicyjnie w teorii występowania w otoczeniu nieznanych energii lub wibracji. Stwarza to pole do rożnych domysłów. Jedną z metod do określania obecności tych anonimowych i abstrakcyjnych energii jest posługiwanie się rozszerzoną skalą Bovisa. Osobiście uważam to za duże nieporozumienie, bo sama skala Bovisa została opracowana do zupełnie innych celów, a jej adaptacja do oceny terenu, jest moim zdaniem, wyrazem pomylenia pojęć. Również moim zdaniem, wyniki oceny terenu za pomocą metodyki stosowania skali Bovisa są jedynie wyrazem autosugestii każdego z radiestetów, którzy stosują tą metodę. Właściwym podejściem do prawidłowej oceny jakości terenu jest zastosowanie metod instrumentalnych, obok technik wahadlarskich. Dla przykładu tego stanowiska, chcę zaprezentować czytelnikowi stosowane przeze mnie metody oceny miejsca ustawienia łóżka. Obok metody wahadlarskiej, zastosowałem ocenę natężenia ziemskiego pola magnetycznego za pomocą magnetometru oraz ocenę promieniowania elektromagnetycznego, za pomocą specjalistycznego miernika. W tym celu przedstawię wykonaną ocenę w postaci czterech rysunków.

99 99 Rysunek 45. Oddziaływanie otoczenia nad łóżkiem, zmierzone metodą wahadlarską, w stopniach SRW. Badania własne. Mierzone oddziaływanie ma dość jednolite i niskie natężenie, w granicach SRW, większe natężanie ma przebiegające 0 przez środek łózka pasmo, w granicach 20 SRW. Rysunek 46. Natężenie ziemskiego pola magnetycznego nad łóżkiem, w nt. Badania własne.

100 100 Rysunek 47. Natężenie promieniowania elektromagnetycznego nad łóżkiem. Składowa elektryczna, w v/m. Badania własne. Rysunek 48. Natężenie promieniowania elektromagnetycznego nad łóżkiem. Składowa magnetyczna, w µt. Badania własne.

101 101 Pomimo dobrej oceny oddziaływania radiestezyjnego, ocena powierzchni łóżka pod względem natężenia ziemskiego pola magnetycznego jest na granicy dopuszczalności. Świadczy o tym natężenie w granicach, około 4200 nt/m szerokości łóżka, w granicach niepokojącego natężenia, wg tabeli 3. Jeśli chodzi o ocenę promieniowania elektromagnetycznego, to przeciętne natężenie składowej elektrycznej wynosiło w poprawnych granicach, około 0 5 v/m. Jedynie w lewym górnym rogu łóżka miało podwyższoną wartość w przedziale v/m. Przyczyną była stojąca nieopodal lampka nocna. Lampka nie świeciła się, tylko była podłączona przewodem do kontaktu. Po wyjęciu przewodu z kontaktu, natężenie pola elektrycznego spadło do 2 v/m. Wynikają stąd praktyczne wnioski co do użytkowania sprzętu domowego AGD, w tym wypadku lampki nocnej. Natężenie składowej magnetycznej wynosiło w granicach 0,02 0,09 µt, co wskazuje również na prawidłowe wyniki. Jak widać z podanych przykładów, wnioski z każdej z różnych metod oceny, wcale nie musza się pokrywać. Oznacza to, że pomimo pozytywnej oceny otoczenia za pomocą metod radiestezyjnych, oceniane miejsce wcale nie musi być wystarczająco dobrze dobrane, ze względu na równoczesne występowanie innych, potencjalnie szkodliwych czynników. Niedobór warsztatu radiestezyjnego w obiektywne mierniki oraz niedobór wiedzy niektórych radiestetów, nie może być dzisiaj zastępowany różnymi dziwnymi opowieściami o nieokreślonych energiach oraz wibracjach będących w otoczeniu człowieka. Nadmieńmy, że badanie obecności tych energii i wibracji dokonuje się często za pomocą pytań zadawanych do wahadełka!!!

102 102 Trzeba jak najszybciej zmienić sposób podejścia do dotychczasowej oceny czynników otoczenia. Prawidłowa ocena miejsca przebywania człowieka powinna składać się z co najmniej trzech różnych metod: a) Ocena czynników geopatycznych za pomocą wahadła i różdżki, (dotychczasowa ocena radiestezyjna), b) Ocena natężenia ziemskiego pola magnetycznego za pomocą magnetometrów, zalecana przez Ludgera Mersmanna (17, 34). Pewną nadzieję na wykonywanie takich badań przez radiestetów dają aplikacje magnetometrów na android, c) Ocena promieniowania elektromagnetycznego, sztucznie wytworzonego przez człowieka, w tym wypadku za pomocą specjalistycznych mierników. Nie powinno być jakichś specjalnych przeszkód do stosowania tej metody, np. ze względu na koszt miernika, bo nie jest on aż taki duży. Moim zdaniem takie postępowanie metodyczne w dzisiejszych czasach jest koniecznością. Klasyczne metody radiestezyjne powinny być współcześnie obowiązkowo uzupełniane dodatkowym stosowaniem metod instrumentalnych do oceny innych, potencjalnie szkodliwych dla zdrowia czynników otoczenia.

103 WNIOSKI 1. Organizm człowieka odbiera w sposób nieświadomy pewien szczególny rodzaj naturalnych oddziaływań z otoczenia, które pobudzają go w specjalny sposób i przyczyniają się do powstania naturalnego ruchu przyrządów trzymanych w rękach: różdżki lub wahadła. 2. Oddziaływanie to wynika z obecności lokalnych anomalii geomagnetycznych w danym terenie. 3. Pod względem możliwości powstawania ruchu wahadła, teren na którym przebywa człowiek, można podzielić na: a) Teren obojętny (neutralny), na którym nie występują lokalne anomalie geomagnetyczne i nie powstaje ruch wahadła, b) Teren nazywany miejscem lub pasmem zadrażnień, na którym występują lokalne anomalie geomagnetyczne, powodujące powstanie ruchu wahadła. 4. W metodyce pracy z wyrzutem wahadła, wymuszony oscylacyjny ruch wahadła prostopadły do wahadlarza, oznacza miejsce obojętne. Na tym terenie na wahadlarza nie działają żadne czynniki powodujące ruch wahadła. 5. Oscylacyjny ruch wahadła prostopadły do wahadlarza występuje również w sytuacji, kiedy znajduje się on na pasmie zadrażnień, zwrócony twarzą zgodzie z kierunkiem osi pasma. W tym szczególnym ustawieniu, na wahadlarza nie działają również żadne czynniki powodujące powstanie ruchu wahadła. 6. W przypadku oscylacyjnego ruchu wahadła, prostopadłego do wahadlarza, należy zastosować specjalną metodykę postępowania, aby odróżnić, czy stoimy na miejscu obojętnym, czy na pasmie zadrażnień.

104 Każdy ruch wahadła, odbiegający od ruchu oscylacyjnego, prostopadłego do wahadlarza, oznacza, że znajdujemy się na pewno na pasmie zadrażnień, to jest w obszarze anomalii geomagnetycznych. 8. Za przyczynę powstawania naturalnych ruchów wahadła należy uznać zaburzenia powstające w organizmie człowieka pod wpływem zmian ziemskiego pola magnetycznego, występujące nad pasmem zadrażnień. 9. Zaburzenia pola magnetycznego nad pasmem zadrażnień, powodujące ruchy wahadła, dotyczą zaburzeń składowej poziomej ziemskiego pola magnetycznego. 10. Zmiana składowej poziomej pola magnetycznego przy przejściu z obszaru obojętnego na pasmo zadrażnień, jest prawdopodobną przyczyną indukcji prądu elektrycznego w organizmie człowieka (wahadlarza). 11. Prąd elektryczny indukowany w organizmie człowieka, może być prawdopodobną przyczyną pobudzenia tkanki nerwowej i mięśniowej w ręce trzymającej wahadło, co powoduje powstanie ruchu wahadła. 12. Rodzaj ruchów wahadła i kierunek jego obrotów nad pasmem zadrażnień, w prawo czy w lewo, zależy od kierunku przepływu prądu indukowanego w ręce trzymającej wahadło i określony może być za pomocą reguły prawej dłoni. 13. Kierunek przepływu prądu indukcyjnego w ręce wahadlarza zależy od kierunku jego ustawienia w stosunku do wektora poziomej polaryzacji pola magnetycznego nad pasmem zadrażnień.

105 W praktyce, powstanie ruchu wahadła i zwrot jego obrotów zależy od kierunku, z którego wahadlarz wchodzi na pasmo lub skrzyżowanie pasm zadrażnień oraz od kierunku jego ruchu w tym obszarze. 15. W pozycji ustawienia wahadlarza na paśmie zadrażnień, twarzą zwróconą w kierunku osi pasma, w ręce trzymającej wahadło nie dochodzi do indukcji prądu elektrycznego i nie powstaje ruch wahadła. 16. Jest to opisywana ta szczególna sytuacja, w której wahadlarz idzie po pasmie zadrażnień wzdłuż kierunku jego osi, a wyrzucone do przodu wahadło wykonuje ruchy oscylacyjne prostopadłe do płaszczyzny czołowej, które świadczą o braku występowania oddziaływań powodujących ruch wahadła. 17. W związku z powyższym, naturalne obroty wahadła nie mają nic wspólnego z przyjętymi w radiestezji mentalnej obrotami wahadła, kodowanymi sztucznie w naszym umyśle. Tak więc, obroty wahadła w prawo wcale nie oznaczają odpowiedzi na tak lub klasyfikacji terenu jako dobry, zdrowy, a obroty wahadła w lewo nie oznaczają odpowiedzi na nie ani nie świadczą o tym, że badany teren jest zły lub niezdrowy dla człowieka. 18. Przy ocenie przydatności zdrowotnej terenu nie należy sugerować się kierunkiem naturalnych obrotów wahadła w prawo, czy w lewo. Należy stosować metodykę oceny intensywności oddziaływania otoczenia na organizm człowieka, za pomocą odpowiednich skali oceny: np. skali SRW lub skali pięciopunktowej lub dziesięciopunktowej.

106 Powstanie naturalnych ruchów wahadła i kierunków jego obrotów nie jest więc dziełem przypadku, ani żadnych umów mentalnych, jest natomiast wynikiem oddziaływań anomalii geomagnetycznych na organizm człowieka. 20. Przy stosowaniu jednakowej metodyki pracy z wyrzutem wahadła przez wszystkich wahadlarzy, ruchy wahadła być może mogą być takim samym, ściśle przewidywalnym i powtarzalnym działaniem u każdego wahadlarza. 21. Podana metodyka pracy z wyrzutem wahadła, służy do szybkiej i bezbłędnej identyfikacji pasm i skrzyżowań pasm zadrażnień oraz wyznaczania granicy ich występowania. 22. Powstający pod wpływem anomalii geomagnetycznych prąd indukowany w ciele człowieka, można uznać za prawdopodobny, podstawowy czynnik geopatyczny. W zależności od czasu ekspozycji oraz natężenia, może być przyczyną późniejszych, różnego rodzaju niedomagań oraz stanów chorobowych czasowych lub stałych. 23. Z tego względu zachodzi potrzeba lokalizacji pasm zadrażnień w otoczeniu, aby zapewnić człowiekowi do życia i działalności zdrowy teren, wytyczony poza tymi pasmami oraz poza anomaliami geomagnetycznymi. 24. Ilościowy pomiar skutków oddziaływania anomalii geomagnetycznych, zachodzić może prawdopodobnie dzięki zdolności naszego umysłu nieświadomego do odczuwania i oceny natężenia prądu indukowanego w ciele człowieka 25. W ten sposób możemy intuicyjnie oceniać miarę oddziaływania nieświadomie odbieranych przez nasz organizm różnych czynników z otoczenia.

107 Sposób intuicyjnych pomiarów nieświadomie odbieranych bodźców nazywany jest metodą mentalną. Podstawą metody mogą być prawdopodobnie rzeczywiste doznania fizyczne odbierane nieświadomie przez nasz organizm, których wielkość może być wymiarowana przez nasz umysł nieświadomy, co w następstwie umożliwia stworzenie mentalnego wzorca oceny i zależności ilościowych w postaci graficznej, to jest biometru. 27. Stosowanie metody mentalnej do oceny niematerialnych doznań, np. różnych doznań psychicznych lub innych abstrakcyjnych czynników, których istnienia nie można potwierdzić za pomocą naturalnych ruchów wahadła, wydaje się być oczywistym nieporozumieniem i wynikać jedynie z autosugestii i życzeniowych założeń mentalnych. 28. Do identyfikacji stref lub pasm zadrażnień należy stosować wyłącznie metodę fizyczną posługiwania się wahadłem lub różdżką, która jest mało wrażliwa na autosugestię. 29. Metoda mentalna powinna być stosowana wyłącznie do ilościowej oceny zjawisk fizycznych nie znanych nauce, do których brak jest przyrządów pomiarowych, a których istnienie zostało wcześniej potwierdzone za pomocą odruchu różdżkarskiego, takich jak np.: ocena intensywności oddziaływania geopatycznych bodźców otoczenia na organizm człowieka lub czynników hydrologicznych, jak głębokość do poziomu warstwy wodonośnej, wydajność wody, itp. 30. Bezwarunkowo nie należy stosować metody mentalnej do pomiaru znanych cech fizycznych, do których istnieją przyrządy pomiarowe, jak np.: wagi, termometry, ciśnieniomierze, liczniki Geigera, liczniki prądu elektrycznego oraz pola EM, itp., itd.

108 Zgodnie z obecną wiedzą geologiczną, w przyrodzie nie występują żadne tzw. żyły wodne przedstawiane w teorii Radiestezji. Wahadlarze i różdżkarze zamiast żył wodnych identyfikują pasma zadrażnień (anomalii geomagnetycznych), które po prostu mogą towarzyszyć występowaniu pokładów wodonośnych. W ten sposób, przy okazji identyfikacji pasm zadrażnień, możemy znacznie zwiększyć możliwość i prawdopodobieństwo wyznaczenia optymalnego miejsca pod studnię. 32. Pełna ocena wpływu różnych, potencjalnie szkodliwych czynników otoczenia na zdrowie człowieka powinna składać się z co najmniej trzech metod: a) Ocena czynników geopatycznych za pomocą wahadła i różdżki, (dotychczasowa ocena radiestezyjna). b) Ocena natężenia ziemskiego pola magnetycznego za pomocą magnetometrów, zalecana przez Ludgera Mersmanna (17, 34). Pewną nadzieję, przynajmniej na orientacyjne wykonywanie takich badań przez radiestetów, dają aplikacje magnetometrów na android, c) Ocena natężenia promieniowania elektromagnetycznego, sztucznie wytwarzanego przez człowieka, dokonywana za pomocą specjalistycznych mierników. Nie powinno być raczej jakichś specjalnych przeszkód do stosowania tej metody, np. ze względu na koszty mierników, bo są one coraz to niższe. Trzeba tylko trochę zainteresowania i chęci ze stromy radiestetów do rozszerzenia swojej oferty działania.

109 Spis literatury 1. Bechler K. Dobre miejsce. Drukarnia Wydawnictwa Św. Krzyża. Opole. 2. Belizal A. Morel P.A. Fizyka mikro-drgań i siły niewidzialne. Kserokopia. 3. Brzeski Michał. Długie wahadło- mało znana metoda różdżkarska. Materiały na IV Ogólnopolską Konferencję Polskiego Towarzystwa Psychotronicznego. Warszawa Chouteau L. Radiestezja w praktyce. Kserokopia. 5. Crozier J. Mandorla J. Radiestezja od podstaw. Świat Książki. Warszawa Dąbrowski F. Radiestezja sposób na życie. Studio Astropsychologii. Białystok Dunajski Z. Biomagnetyzm. Wydawnictwa Komunikacji i Łączności. Warszawa Froemer F. Wahadełko nauka tajemna. Wydawnictwo ASTRUM. Wrocław Gajdziński M. Uzdrawiające energie. Przewodnik encyklopedyczny. Agencja Wydawnicza COMES Gajewski M. Rozdroża radiestezji. Centrum Przeciwdziałania Psychomanipulacji. Publikacja internetowa. 11. Godlewski J. Radiestezja, jako szczególna metoda oceny środowiska. Biuletyn SRR, nr 1/ Gregosiewicz A. Promieniowane głupoty. Forum Budujemy Dom. Publikacja internetowa. 13. Gryz K., Karpowicz J Oddziaływanie pól elektromagnetycznych na ludzi. CIOP PIB. Publikacja internetowa. 14. Gryz K. Karpowicz J. Pole magnetostatyczne źródła, pomiary, ocena. Bezpieczeństwo Pracy 12/2000. Publikacja internetowa. 15. Gryz K. Karpowicz J. Zasady oceny zagrożeń elektromagnetycznych związanych z występowaniem prądów indukcyjnych i kontaktowych. Podstawy i Metody Oceny Środowiska Pracy, nr 4. Publikacja internetowa. 16. Hołownia J. Nauki przyrodnicze a strefy geopatyczne i radiestezja. Politechnika Wrocławska. Wrocław Instrukcja obsługi Geo-Magnetometru. Bio-Fizyka Technologia BPT Weis GmbH & Co.KG. 18. Januszewski A. ABC radiestezji. Wydawnictwo Sport i Turystyka. Warszawa Jeż J. Radiestezja stosowana prawda czy mit. IX Ogólnopolska Interdyscyplinarna Konferencja Naukowo Techniczna Ekologia a Budownictwo. Publikacja internetowa. 20. Jurewicz E. Przewodnik do ćwiczeń z geologii strukturalnej. Deformacje nieciągłe. Publikacja internetowa. 21. Karpowicz J. Ocena narażenia pracowników na prądy indukowane przez pola magnetostatyczne tomografów rezonansu magnetycznego. CIOP PIB. Publikacja internetowa. 22. Karpowicz J. Parametry użyteczne do oceny oddziaływania niesinusoidalnego pola magnetycznego na organizm ludzku. Praca doktorska. Warszawa Praca niepublikowana.

110 Kiszkowski P. Co warto wiedzieć o radiestezji. Wydawnictwo Stella Maris. Publikacja internetowa. 24. Kiszkowski P. Radiesteci kontra naukowcom. Publikacja internetowa. 25. Kołodziejski M. Radiestezja czyli różdżkarstwo i wahadlarstwo. Racjonalista.pl. Publikacja internetowa. 26. Kozłowski Z. Od wahadła do bioenergii. Catolickie Publikacje. Gdańsk. 27. Królicki Z. Radiestezja stosowana czyli teoria i praktyka radiestezji. Wydawnictwo RAVI. Łódź Kuźnika G. Kuźniak D. Nie ryzykuj utratą swojego zdrowia. Referat 16. Publikacja internetowa. 29. Kuźniak G., Kuźniak D. Żyły wodne i kolumny energii. Publikacja internetowa. 30. Kuźniak G., Świąc A., Kuźniak D. Nowe spojrzenie na promieniowania sieciowe, naturalne statyczne pola wirowe. Biuletyn SRR 1/ Ladorski H. W kręgu radiestezji. Podręcznik dla radiestetów. Stowarzyszenie Radiestetów Poznańskich, Poznań Malak F. ks. Radiestezja i zdrowie. Wydawnictwo RWSOVIA, Rzeszów Matela L. ABC wahadła. Praktyczne kompendium radiestezji dla początkujących i zaawansowanych. Studio Astropsychologii. Białystok Matela L. Radiestezja. Nauka, praktyka, ochrona przed szkodliwym promieniowaniem. Dom Wydawniczo-Księgarski KOS, Katowice Mermet A. Zasady i praktyka radiestezji. Centrum Usługowo-Wydawnicze, Poznań Merz M. Promieniowanie telluryczne i jego wpływy na żywe organizmy. Wydawnictwo Instytutu Poszukiwań geobiologicznych. 37. Nowikow W. 30 lat radiestezji i bioenergoterapii stracona szansa. Publikacja internetowa. 38. Nowikow W. Biomagnetyzm spotkanie wschodu z zachodem. Publikacja internetowa. 39. Nowikow W. Elektromagnetyczna ogólna teoria psychotroniki. Publikacja internetowa. 40. Nowikow W. Żyły wodne, cieki, odpromienniki a także bioenergoterapia w świetle współczesnego przyrodoznawstwa. Publikacja internetowa. 41. Pomiar magnetyzmu ciała ludzkiego. Publikacja internetowa. 42. Piasecki W. Podstawy, wytyczne i instrukcje oceny inwestycji w zakresie obciążenia radiacją geopatyczną. Polski Związek Inżynierów i Techników Budownictwa. Toruń Pietyra S., Rocard Y. Różdżkarstwo i wahadlarstwo. Centrum Usługowo Wydawnicze Różdżkarz Poznań Polak S. Radiestezja. Dom Wydawniczy Bellona. Warszawa Powell T i J. Wahadełko narzędzie podświadomości. Wydawnictwo MEDIUM Przytulski A. Prądy elektryczne w ciele człowieka indukowane naturalnym polem magnetycznym Ziemi. Śląskie Wiadomości Elektryczne, 5/2007.

111 Przytulaki A. Efekty fizyczne w ciele człowieka wywołane polem magnetycznym Ziemi. Wersja artykułu do druku, Radwanowski L. J. Techniki wahadlarskie. Część I, II, III, IV. Wydawnictwa Geologiczne. Techniki poszukiwań geologicznych. Warszawa 1979, zeszyt 4, 5, Rajewicz W. Radiestezja zjawisko fizyczne czy fizjologiczne. Część I. Problemy Zjawisk Nieznanych. Październik Rocard Y. Sygnał różdżkarski. Centrum Usługowo-Wydawnicze Różdżkarz, Różycki M. Radiestezja dla ciebie. Poradnik. Wydawnictwo Bellona Schirner M. Świat wahadełek. Podręcznik dla początkujących. Dom Wydawniczo-Księgarski KOS Katowice Sikora R. Zeńczuk M. Gęstość prądu jako kryteria do oceny oddziaływania pól elektromagnetycznych na organizm człowieka. Przegląd Elektrotechniczny nr 9, Sitkowski T. Moja Radiestezja. Studium ruchów wahadła radiestezyjnego. Warszawa Sitkowski T. W obronie Radiestezji. Publikacja internetowa 56. Sitkowski T. Racjonalna Radiestezja. Doniesienie o racjonalnej hipotezie zjawisk radiestezyjnych. Publikacja internetowa 57. Sitkowski T. Strona internetowa Siudalski J.S. Radiestezja w Budownictwie. Z doświadczeń radiestety. COIB, Warszawa, Stąpór T. Wahadełko. Spróbuj i ty. Wydawnictwo ASTRUM Wrocław Spychalski Cz. Radiestezja w domu iw ogrodzie. PWRiL. Poznań Stefaniuk M. Metody w prospekcji naftowej. Geologia, 2011, zeszyt Swaczyna M. Radiestezja i przyroda. PWRiL, Poznań Syrak P. Analiza parametrów przemysłowych aplikatorów małogabarytowych wykorzystywanych w magnetoterapii. Praca doktorska. Kraków Publikacja internetowa. 64. Szydłowski H. Badanie uzdolnień radiestetów. Radiestezja część I. Publikacja internetowa. 65. Szydłowski H. Poszukiwanie nośników informacji. Publikacja internetowa. 66. Szydłowski H., Kiszkowski P. Badania radiestezji. Publikacja internetowa. 67. Świąc A. Prace badawcze. Pracownia radiestezyjna. Publikacja internetowa. 68. Taylor J. Nauka i zjawiska nadnaturalne. Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa Tyrawa P. Nauka odkrywa fenomen radiestezji. Zjawiska radiestezyjne w świetle teorii pola elektromagnetycznego. Wydawnictwa ASTRUM. Wrocław Urbaniak B., Ziętek J. Człowiek w polu elektrycznym i magnetycznym, zagrożenia i korzyści. EkoRadek. Marzec Publikacja internetowa. 71. Winczewski M. Radiestezja dla każdego. Studio Astropsychologii. Białystok 2004.

112 Wiśniewski Z. Na czym polega szkodliwość żył wodnych. Publikacja internetowa 73. Woźniak J. Nowoczesna radiestezja. Fizyka zjawisk radiestezyjnych. Dom Wydawniczo-Księgarski KOS, Katowice Zampa P. Elementy radiestezji. Kserokopia. 75. Zemła J. Radiestezja i Bioterapia. Strona internetowa Jakuba Zemły. 76. Zmyślny M. Politański P. Zagrożenia zdrowia i ochrona zdrowia pracujących w warunkach pola i promieniowania elektromagnetycznego GHz. Instytut Medycyny Pracy. Publikacja internetowa. 77. Zwoliński A. Radiestezja skąd ta energia?. Wydawnictwo GOTÓW, Kraków Żądlo L. Wahadełko duchowe i analiza psychometryczna. Wydawnictwo Sadhana. Katowice 1998.

113 ZAKOŃCZENIE Drogi czytelniku Nareszcie dotarliśmy razem do zakończenia naszej wspólnej przygody i tego opracowania. Starałem się o to, aby ukazać inne oblicze dziedziny posługiwania się wahadłem i różdżką, niż to, które przedstawia większość z popularnych książek o Radiestezji. Chciałem ukazać inną możliwą przyczynę tego zjawiska, niż promieniowanie radiestezyjne. Jeśli przyjmiemy hipotezę o tym, że owe promieniowanie w ogóle nie istnieje, to na pewno będziemy mogli stwierdzić, że nie istnieje również dziedzina nazywana Radiestezją, co wcale nie oznacza, że nie istnieje możliwość posługiwania się wahadłem i różdżką. Trzeba tylko znaleźć inne wytłumaczenie tego zjawiska. Starałem się też uświadomić, że metodyka posługiwania się wahadłem powinna być zgoła różna, niż zalecana przez szereg podręczników, to znaczy zadawania pytań do wahadełka. Mój opis zjawiska ruchu wahadła jest może trochę trudniejszy, niż popularne zalecenia posługiwania się metodą mentalną z zadawaniem pytań. W szeregu podręcznikach starano się udowodnić, że Radiestezja to dziedzina lekka, łatwa i przyjemna. Wystarczy zadać odpowiednie pytania i można dowiedzieć się wszystkiego, czego tylko sobie zażyczymy, na przykład: jakie cechy charakteru ma mój kolega, ile lat ma sąsiadka, jak dobierać sobie lekarstwa, jakie liczby skreślić w totolotka, jakie różne energie i wibracje wypełniają otoczenie, gdzie szukać zaginionych skarbów lub zaginionych osób, ile zielonych ludzików mieszka na Marsie, itd.?????? Wahadełko prawdę ci powie! Z całej dobrej woli radzę odłożyć daleko takie praktyki posługiwania się wahadłem i nigdy do nich nie wracać oraz nie przyznawać się przed nikim, jeśli je się kiedyś stosowało!

114 114 W moim opracowaniu starałem się dać inną, bardziej racjonalną hipotezę zjawiska naturalnego ruchu wahadła i posługiwania się nim do oznaczania stref geopatycznych oraz szukania wody. Tak więc, posługiwanie się wahadłem związane jest z odkrywaniem naturalnych zjawisk fizycznych. Używanie wahadła do określania różnych cech psychicznych oraz różnych wymyślonych i abstrakcyjnych czynników jest zupełnie niewiarygodne i trąci okultyzmem. Uświadamiam czytelnika, że metoda posługiwania się wahadłem i różdżką jest wynikiem pewnych naturalnych oddziaływań otoczenia, w którym się znajdujemy. Co najważniejsze, nie wszystkie oddziaływania otoczenia powodują ruchy wahadła, a tylko pewien specyficzny jego rodzaj. W mojej hipotezie jest to oddziaływanie anomalii składowej poziomej naturalnego ziemskiego pola magnetycznego. Na koniec przedstawiam tezę, że metodą wahadlarską możemy określić zdrowe miejsce jedynie z zakresu wąskiego, naturalnego oddziaływanie pola magnetycznego Ziemi. Taka metoda wystarczała jeszcze do niedawna. Niestety we współczesnych czasach dochodzą nowe zagrożenia, niewykrywalne metodą wahadlarską, jak np. sztucznie wytwarzane pola elektromagnetyczne. Dlatego też dotychczasowe ekspertyzy radiestezyjne na temat doboru dobrego i zdrowego miejsca dla człowieka, z konieczności muszą być rozszerzone o zastosowanie specjalistycznych mierników promieniowania elektromagnetycznego. Tylko w taki sposób możemy sprostać dzisiejszym wyzwaniom jakie niesie udział techniki w naszym życiu. Życzę wszystkim rozsądnym czytelnikom owocnych badań tajemniczych zjawisk, które powodują poruszaniem wahadła oraz satysfakcji z tego rodzaju działania. Warszawa, grudzień 2015 Tomasz Sitkowski

115 115 Tomasz Sitkowski urodzony w 1950 roku Z zawodu jest technologiem żywności, o specjalności technologia młynarstwa. W latach był pracownikiem naukowo badawczym, w roku 1986 uzyskał tytuł doktora nauk rolniczych. W latach roku pracował w przemyśle młynarskim. Radiestezją zajmuje się amatorsko od 1990 roku. Ukończył kursy radiestezji dla początkujących oraz dla zaawansowanych w Polskim Towarzystwie Psychotronicznym w Warszawie w roku Jest członkiem Stowarzyszenia Rzeczoznawców Radiestezji w Warszawie. Swoje doświadczenia i przemyślenia na temat radiestezji zawarł w tej książce.

116