KURS RADIESTEZJI CZĘŚĆ I - CZYLI NAUKA POSŁUGIWANIA SIĘ WAHADŁEM

Transkrypt

1 Tomasz Sitkowski KURS RADIESTEZJI CZĘŚĆ I - CZYLI NAUKA POSŁUGIWANIA SIĘ WAHADŁEM Będziemy uczyć się podstaw radiestezji fizycznej oraz jej praktycznego stosowania. Czytelników zainteresowanych teorią tego rodzaju radiestezji, odsyłam do książki: Tomasz Sitkowski. Wahadełko a radiestezja. Nowe spojrzenie. Wydawnictwo Studio Astropsychologii, Białystok 2017 oraz do strony 1. Naturalne oddziaływania otoczenia jako przyczyna odruchu wahadlarskiego Radiestezja fizyczna jest dziedziną, w której uważamy, że ruchy wahadła i różdżki w rękach radiestety powstają pod wpływem odruchu nazywanego wahadlarskim lub różdżkarskim. Przy omówieniu odruchu wahadlarskiego powołuję się na międzynarodowy autorytet naukowy i różdżkarski, jakim był francuski profesor fizyki Yves Rocard. Istnienie takiego odruchu możemy doświadczyć również samemu, w przypadku uważnej obserwacji ruchów przyrządów radiestezyjnych. Już początkujące osoby w zakresie radiestezji mogą doświadczyć tzw. odruchu wahadlarskiego. Mianowicie, we własnych próbach z wahadłem, można zaobserwować, że istnieją specjalne miejsca, nad którymi wahadło wprawiane jest samoistnie w ruch obrotowy oraz miejsca, nad którymi wahadło pozostaje w bezruchu. Taki niezamierzony efekt ruchu wahadła w rękach radiestety nazywamy odruchem różdżkarskim lub wahadlarskim, powstającym na zasadzie odruchu bezwarunkowego. W jaki sposób można objaśnić występowanie tego zjawiska? Powstanie ruchu wahadła związane jest bezpośrednio z występowaniem w danym terenie nieznanych, nie zidentyfikowanych dotąd przez naukę, niewidzialnych i specyficznych bodźców, które pobudzają organizm człowieka. Te nieznane bodźce nazywamy w radiestezji oddziaływaniami geopatycznymi. Bodźce geopatyczne pobudzają m.in. w organizmie tkankę nerwową i mięśniową w ręku radiestety, co przyczynia się do powstania nieświadomych i mimowolnych skurczów mięśni ręki, powodujących w następstwie poruszanie się wahadła lub różdżki w dłoniach radiestety. Metoda fizyczna wykorzystywana jest do identyfikacji i wyznaczania terenów geopatycznych, w tym pasm zadrażnień oraz wyznaczania miejsc pod studnię. Można wyróżnić dwa odmienne rodzaje terenu: Obszar, na którym dochodzi do powstania ruchu przyrządów radiestezyjnych nazywamy terenem geopatycznym lub terenem zadrażnień. Nad tym terenem organizm ludzki pod wpływem specyficznych oddziaływań otoczenia doznaje specjalnego podrażnienia, które doprowadza do wystąpienia odruchu wahadlarskiego i powstania ruchu przyrządów radiestezyjnych.

2 Obszar, nad którym nie dochodzi do ruchu przyrządów, możemy nazywać terenem obojętnym lub neutralnym. Nad tym terenem nie występują żadne oddziaływania otoczenia, które powodują specyficzne podrażnienie organizmu człowieka, nie dochodzi więc do powstania odruchu wahadlarskiego oraz ruchu przyrządów radiestezyjnych. Powszechnie uważa się, że geopatyczne tereny zadrażnień są niekorzystny dla zdrowia człowieka oraz, że dłuższe przebywanie na tym terenie prowadzi w bliższym lub dalszym okresie do powstania szeregu niedomagań i chorób. Tak więc, ruch wahadła jest zjawiskiem ostrzegającym nas przed przebywaniem przez dłuższy czas na tym terenie. Dzięki wykrywaniu terenu zadrażnień za pomocą ruchu przyrządów określamy, że dane miejsce jest niekorzystne dla człowieka oraz, że należy go unikać i wybierać inne miejsca, w których organizm nie zostaje w ten sposób pobudzany. Odmiennym stanowiskiem w radiestezji jest tzw. metoda mentalna. Metoda mentalna neguje zasady naturalnych podstaw radiestezji, to znaczy naturalnego uwrażliwienia organizmu człowieka oraz naturalnego występowania odruchu wahadlarskiego. Zgodnie z założeniami tego kierunku radiestezji, do wywołania ruchu przyrządów niezbędne jest wcześniejsze ustalanie tzw. konwencji mentalnej. Konwencja mentalna zakłada konieczność ustalania odpowiedniego kodu ruchów wahadła, dzięki któremu możliwe będzie spowodowanie jego ruchu przez naszą podświadomość. Metoda mentalna zakłada zadawanie pytań przez radiestetę do podświadomości oraz oczekiwania na odpowiedź. Ruch wahadła powodowany jest przez naszą podświadomość, w wyniku odpowiedzi na zadawane do niej pytania. Przeważnie ruch wahadła w prawo oznacza odpowiedz: tak, dobrze, zdrowo. Ruch wahadła w lewo oznacza: nie, źle, nie zdrowo. Tak więc odpowiednie ruchy wahadła uzyskujemy dopiero po zadaniu pytania do naszej podświadomości. Na przykład, jeśli chcemy stwierdzić, czy znajdujemy się na terenie pasma zadrażnień, możemy zadać typowe pytanie: czy stoję na terenie zapromieniowanym? Jeżeli uzyskamy ruch wahadła w prawo, to będzie to odpowiedź potwierdzająca na zadane pytanie. Istnieją radiesteci, którzy w kategoryczny sposób twierdzą, że ruch wahadła może być spowodowany wyłącznie w wyniku zastosowania metody mentalnej, a twierdzenie o istnieniu odruchu wahadlarskiego jest nieprawdą. W naszym Kursie pominiemy zupełnie naukę radiestezji według metody mentalnej. Skupimy się wyłącznie na nauce podstaw naturalnej radiestezji, która jest zupełnie wystarczająca do bezbłędnego wykrywania terenów geopatycznych, w celu unikania niezdrowych dla naszego organizmu terenów. Jednym z powodów pominięcia radiestezji mentalnej jest to, że w niezamierzony sposób może ona prowadzić do różnego rodzaju autosugestii i sugestii, które mogą fałszować wyniki badan radiestezyjnych, szczególnie u niedoświadczonych jeszcze, początkujących osób. Ważne wyjaśnienie. Najważniejszym naszym twierdzeniem, dotyczącym naturalnego ruchu przyrządów przy wykrywaniu miejsc zadrażnień jest to, że ruchy te są wynikiem pobudzenia organizmu przez nieznany, specyficzny rodzaj oddziaływania otoczenia i jako takie mogą powstawać samoistnie, bez potrzeby ustalania jakichkolwiek konwencji mentalnych. Powstały odruch wahadlarski wykorzystywany jest praktyczne do wykrywania i lokalizacji miejsc i pasm zadrażnień oraz do lokalizacji miejsca do ujęcia wody.

3 2. Opis wahadła Wahadło to ciężarek zawieszony na nitce, sznurku lub łańcuszku. Proste wahadło możemy zrobić sobie bardzo szybko samemu, np. z obrączki, kasztana, bezpiecznika prądowego, itp., zawieszonych na nitce lub sznurku. W przypadku wahadła, które kupujemy w specjalistycznym sklepie, może ono być zrobione przeważnie z drewna lub metalu. Popularne wahadła często wykonane są z mosiądzu. Innym, spotykanym nieraz materiałem może być np. srebro, złoto, kryształ górski, bursztyn, itp. Masa ciężarka wahadła może zawierać się przeciętnie, w granicach od około 10 g do 50 g. Bywają jednak też wahadła o większej masie, powyżej 100 g. Dla osób początkujących, o jeszcze nie rozwiniętej dostatecznie wrażliwości, lepsze będzie wahadło o mniejszej masie w granicach g. Cięższe wahadła mogą używać osoby bardziej doświadczone i o dużej wrażliwości na odbiór oddziaływań z otoczenia. Niektórzy radiesteci uważają, że cięższe wahadła można też używać podczas pracy w terenie, aby uzyskać większą niezależność od warunków pogodowych, np. podmuchów wiatru. Kształt wahadła bywa różny. Spotykamy przeważnie kształty: kulisty, w formie pionu murarskiego, wydłużony w formie łezki. Nie mniej spotykane są również różne wymyślne kształty wahadeł. Rysunek 1. Różne rodzaje, wielkości i kształty prostych wahadeł. Wahadła zrobione z aluminium, drewna, kryształu górskiego, mosiądzu. Wahadła można też podzielić w zależności od funkcji jakie mają spełniać. Możemy rozróżnić proste wahadła oraz wahadła specjalistyczne, takie jak np. wahadła egipskie, wahadło uniwersalne, wahadła z wkładkami leczniczymi. Nas obchodzić będą proste wahadła, wystarczające do nauki podstaw radiestezji i rozpoznawania stref geopatycznych.

4 3. Sposób trzymania wahadła Wahadło ujmujemy za sznurek dwoma palcami, między kciukiem i palcem wskazującym. Ciężarek zwisa swobodnie w dół, dłoń zamknięta, usytuowana grzbietem do góry, a sznurek schowany jest w zamkniętej dłoni. Najważniejszą sprawą jest dobranie właściwej długości zawieszenia ciężarka od punktu uchwytu sznurka palcami. Długość ta będzie oddziaływać na szybkość reakcji wahadła, to jest szybkość uzyskiwania wyraźnych i zdecydowanych jego ruchów. Im krótsze zawieszenie, tym reakcja wahadła jest szybsza, im większa długość zawieszenia trzeba dłuższego czasu do uzyskania właściwych ruchów wahadła. Przeważnie większość wahadlarzy stosuje krótką długość wahadła w granicach kilku centymetrów, np cm. Możemy też rozróżnić specjalną technikę posługiwania się tzw. długim wahadłem, o długości zawieszenia około 100 cm. Taka technika może jednak służyć do specjalnych doświadczeń niektórym wahadlarzom. W celu określenia właściwej dla siebie długości trzymania wahadła musimy wykonać kilka prób. Ujmujemy wahadło w kilku miejscach sznurka, po kolei od kilku centymetrów, a następnie stopniowo powiększamy długość zawieszenia do kilkunastu centymetrów. Rysunek 2. Różne sposoby trzymania wahadła a) Przykład krótkiego trzymania b) Przykład długiego trzymania wahadła wahadła nad biometrem

5 Za każdym razem po zmianie długości uchwytu, dokonujemy lekkiego, wymuszonego wyrzucenia wahadła do przodu. Obserwujemy jak szybko wahadło uzyskuje regularne ruchy oscylacyjne lub przechodzące w ruchy kołowe. Staramy się wyczuć, w którym miejscu ruchy te są dla nas najbardziej odpowiednie, to jest, w którym miejscu wahadło uzyskuje najszybciej, stabilne obroty. Wybrane miejsce uchwytu wahadła zaznaczamy na sznurku. Będzie to nasza długość robocza wahadła. Wraz ze zdobywaniem praktyki w posługiwaniu się wahadłem możemy dokonać ewentualnej korekty roboczego miejsca uchwytu wahadła. 4. Rodzaje ruchów wahadła Typowe zachowanie wahadła to: bezruch, ruchy oscylacyjne po linii prostej, ruchy kołowe w prawo lub w lewo. Niektórzy radiesteci wyróżniają też ruchy pośrednie, w kształcie elipsy. 5. Nauka pracy z wyrzutem wahadła Poniżej zaprezentuję metodę pracy z wyrzutem wahadła. Uważam, że jest to najbardziej prawidłowa i pewna metoda pracy. Metoda ta zapewnia: a) Możliwość oceny terenu zarówno w jednym punkcie, jak również podczas chodu wahadlarza, to jest przy ocenie większego terenu, tak samo jak przy zastosowaniu różdżki, b) Możliwość uniezależnienia się od autosugestii, która może powstać na skutek zadawanych pytań przy stosowaniu metody mentalnej. Niejednokrotnie spotyka się pracę radiestetów, która polega na nieruchomym staniu na jednym miejscu, z nieruchomym wahadłem. Wahadlarz oczekuje na powstanie ruchu wahadła. Czas oczekiwania potrzebny jest między innymi do przezwyciężenia bezwładności masy wahadła i tym samym spowodowania ruchu wahadła. W tym dodatkowym czasie oczekiwania, może dochodzić jednak mimo woli do wydania przez nasz mózg nieświadomej, życzeniowej reakcji uruchomienia wahadła w określonym kierunku w wyniku zadziałania autosugestii. Dlatego lepiej unikać takiej sytuacji. Tak może być zawsze przy stosowaniu reguł radiestezji mentalnej, w której mamy zaprogramowane określone ruchy w prawo lub w lewo. W przypadku stosowania metody fizycznej z wyrzutem wahadła, oczekujemy, że ruch wahadła następuje nie na zasadzie umów mentalnych, a na zasadzie oddziaływania fizycznych bodźców z otoczenia. Zatem nie angażujemy się mentalnie, ale oczekujemy na powstanie naturalnych ruchów wahadła pod wpływem oddziaływania otoczenia na organizm człowieka. Wyrzucamy wahadło do przodu i oczekujemy na ewentualną zmianę ruchu z oscylacyjnego na ruchy kołowe w prawo, czy w lewo, co będzie świadczyć o znalezieniu pasma zadrażnień. Początkowy wyrzut wahadła sprawia, że wahadło jest już w ruchu i nie musimy oczekiwać na przezwyciężenie jego bezwładności. Wahadło jest po prostu już od razu gotowe do pracy. Taka sytuacja jednocześnie sprawia, że od razu możemy wyczuć nawet najbardziej subtelne oddziaływania geopatyczne, o minimalnym natężeniu oddziaływania.

6 Poniżej podam zalecenia do pracy z wyrzutem wahadła: Stajemy w terenie z wahadłem w dłoni i wyrzucamy lekko wahadło do przodu przed siebie. Możemy uzyskać w ten sposób dwa różne rodzaje ruchu wahadła, ruch oscylacyjny w płaszczyźnie do nas prostopadłej, albo ruch obrotowy w prawo lub lewo. Różnica kierunku ruchu wahadła zależy od terenu nad którym się znajdujemy: - nad terenem obojętnym ruch oscylacyjny wymuszony, prostopadły do wahadlarza, - nad terenem geopatycznym - naturalny ruch kołowy, który jest wynikiem oddziaływania zakłóceń otoczenia na organizm człowieka. Każdy kolejny ruch wahadła wspomagamy delikatnym wyrzutem do przodu przed siebie. Powoli idziemy do przodu. Staramy się zachować jak najbardziej zrelaksowany stan fizyczny i psychiczny. Określamy cel naszego postępowania, a mianowicie, że będziemy dążyć do wykrycia pasm zadrażnień. Niczego sobie z góry nie sugerujemy, nic nie kombinujemy, nie uprzedzamy się z góry na temat kierunku ruchów wahadła, nie zawieramy żadnych umów mentalnych. Podczas prób możemy wykryć kołowe ruchy wahadła, zarówno w prawo jak i w lewo. Nie sugerujmy się na razie kierunkiem ruchu wahadła, bo jest to nam do niczego nie potrzebne oraz zupełnie obojętne, w którym kierunku obracać się będzie wahadło. Nie zadajemy sobie, ani wahadełku (jak to jest napisane w dużej liczbie książek), żadnych pytań, jak polecają zasady radiestezji mentalnej. Staramy się jak najbardziej skupić na wyczuciu naturalnej zmiany kierunku wahadła, z oscylacyjnego prostopadłego do nas, na ruchy obrotowe. W przypadku, kiedy wyrzucone do przodu wahadło zmieni ruch z oscylacyjnego na kołowy, obojętnie w prawo, czy w lewo, oznacza to, że na pewno albo stoimy na terenie zadrażnień, albo przeszliśmy z terenu obojętnego na teren zadrażnień. Aby posiąść praktyczną umiejętność posługiwania się wahadłem, niezależnie od posiadanego uwrażliwienia, nauka powinna polegać na wielokrotnym powtarzaniu prób i ciągłym ćwiczeniu, wg powyżej opisanej metodyki. W ten sposób trenujemy nasz organizm do odczuwania i rozpoznawania bodźców geopatycznych oraz do zwiększania naszej naturalnej wrażliwości radiestezyjnej. Z czasem wahadło będzie reagować na zewnętrzne bodźce coraz szybciej, a wskazania wahadła będą coraz to wyraźniejsze i dokładniejsze. Będziemy uzyskiwać większą pewność reagowania na bodźce oddziałujące na nasz organizm. Jeszcze jeden ważny szczegół. W metodzie z wyrzutem wahadła, możemy wahadło trzymać specjalnie trochę z boku, tak, aby na nie bez przerwy nie patrzeć, jak na rysunku 5 b). Wahadło u osób o odpowiednim stopniu wytrenowania i tak będzie się obracać nad pasmem zadrażnień, bez ciągłej kontroli naszego wzroku. Unikamy w ten sposób dodatkowego narażenia się na przypadkową autosugestię. Ważny szczegół do zrozumienia metody. Wahadło jest zawsze w ruchu. Nie męczymy się stojąc nieruchomo w jednym miejscu z nieruchomym wahadłem, w oczekiwaniu na jego uruchomienie. Przez cały czas pracy rytmicznie i delikatnie wspomagamy ruch wahadła delikatnym wyrzutem do przodu, czyli celowo poruszamy wahadłem miarowo w przód i w tył.

7 Tak więc wahadło od samego początku pracy ma zapewnione przezwyciężenie bezwładności, a później energię kinetyczną do pracy. Metoda cechuje się bardzo dużą dokładnością wskazań i powtarzalnością osiąganych wyników. Uważam też zdecydowanie, że posługiwania się wahadłem należy uczyć tak samo, jak posługiwania się różdżką. Tymczasem na kursach radiestezji przeważnie uczy się najczęściej tylko metody mentalnej i często pozostawia się kursantów samych sobie, z oczekiwaniem na ruchy wahadła jako odpowiedź na zadawane wcześniej pytania. 6. Szczegóły metody fizycznej pracy z wyrzutem wahadłem Charakterystyczna cechą metody fizycznej jest to, że w momencie początku pracy wahadłem, dokonujemy delikatnego wymuszonego wyrzutu wahadła przed siebie. Zaletą tej metody jest to, że wprawione w ruch wahadło od razu przygotowane jest do pracy, ze względu na przezwyciężenie siły bezwładności. Gdyby nie stosować tego wyrzutu i trzymać wahadło nieruchome, należy stać i czekać na przezwyciężenie bezwładności i uzyskanie ruchu przez wahadło. Poza tym wprawione w ruch oscylacyjny wahadło przyczynia się do znacznego zwiększenia dokładności i precyzji oznaczeń, ze względu na to, że nawet nieznaczny bodziec, o minimalnym natężeniu oddziaływania na nasz organizm, może wywołać od razu reakcję ruchu wahadła. Poniżej wyszczególnię podstawowe cechy fizycznej metody posługiwanie się wahadłem: 1. W miejscu neutralnym, w którym brak jest oddziaływań geopatycznych, organizm człowieka nie doznaje specyficznego pobudzenia, prowadzącego do powstania ruchów wahadła. Wahadło pozostaje w bezruchu, 2. Bezruch wahadła świadczy o tym, że na wahadlarza nie działają żadne siły zewnętrzne powodujące powstanie ruchu wahadła. 3. Wymuszony oscylacyjny ruch wahadła do przodu w miejscu neutralnym jest równoznaczny z bezruchem wahadła. Gdyby nie stosować tego wyrzutu, to wahadło pozostawałoby w bezruchu. 4. Przy przejściu wahadlarza z terenu obojętnego na teren pasma zadrażnień, organizm wahadlarza doznaje specjalnego pobudzenia, a wymuszony oscylacyjny ruch wahadła, zamienia się samoistnie (bez umów mentalnych), na ruch obrotowy. Oznacza to przejście od bezruchu wahadła do ruchu obrotowego. 5. Rozróżniamy trzy rodzaje ruchów wahadła: wymuszony ruch oscylacyjny oraz naturalnie powstające dwa rodzaje ruchów, to jest ruchy obrotowe w prawo lub w lewo. Rysunek 3. Różne ruchy wahadła a. ruch oscylacyjny, b. ruch w prawo, c. ruch w lewo

8 6. Zmiana wymuszonego ruchu wahadła z oscylacyjnego, prostopadłego do wahadlarza, na naturalny ruch obrotowy, świadczy jednoznacznie o tym, że znaleźliśmy się na paśmie zadrażnień. 7. Przy przejściu wahadlarza z terenu neutralnego na pasmo zadrażnień ruch wahadła zmienia się z oscylacyjnego na kołowy, następnie, przy wyjściu ze strefy zadrażnień i wejściu z powrotem na teren obojętny, wahadło uzyskuje ponownie ruch oscylacyjny. Rysunek 4. Zmiana ruchu wahadła przy przejściu wahadlarza przez pasmo zadrażnień 8. Identyfikację pasma zadrażnień oraz jego granicę wyznacza ta część ciała wahadlarza, która pierwsza przekroczy brzeg pasma, czemu obowiązkowo towarzyszy powstanie ruchu obrotowego wahadła. Na rysunku 5 w pozycji a), w momencie przekroczenia granicy pasma zadrażnień przez dłoń z wahadłem, powstaje ruch obrotowy wahadła, co świadczy o tym, że znaleźliśmy się w granicach pasma zadrażnień. Na rysunku 5 w pozycji b), wahadło mamy usytuowane w inny sposób, nie z przodu wahadlarza, a z boku na poziomie jego tułowia. Obroty wahadła powstają w momencie, kiedy wahadlarz przekroczy granicę pasma swoją stopą.

9 Rysunek 5. Identyfikacja granicy między terenem obojętnym a pasmem zadrażnień 9. Rozróżniamy dwa podstawowe przypadki, kiedy uzyskujemy ruch oscylacyjny wahadła prostopadły do wahadlarza, przy stosowaniu metody z wyrzutem wahadła : a. wymuszony ruch, kiedy wahadlarz przebywa na terenie neutralnym, b. ruch powstający w przypadku, kiedy wahadlarz znajduje się na pasmie zadrażnień ustawiony w specjalny sposób, to jest zwrócony twarzą w kierunku przebiegu pasma, zgodnie z jego osią, przedstawiony na rysunku 6. Rysunek 6. Oscylacyjny ruch wahadła na pasmie zadrażnień. Specyficzna sytuacja na pasmie zadrażnień, w której na wahadlarza nie działają siły powodujące powstanie ruchu wahadła. Wahadlarz ustawiony jest wzdłuż kierunku osi pasma.

10 Oba przypadki ruchu oscylacyjnego świadczą o tym, że na wahadlarza nie działają w tej sytuacji żadne dodatkowe, zewnętrzne siły pobudzające organizm i powodujące ruch wahadła. Taka sytuacja jest dobrze znana z praktyki radiestezyjnej. Została ona zawarta w powszechnie uznanych zaleceniach przeprowadzania ekspertyz, aby nigdy nie dokonywać tylko jednokrotnego przejścia z wahadłem przez badany teren, a koniecznie stosować dwa przejścia pod różnym kątem, np. dwa przejścia w kierunku do siebie prostopadłym. Te dwa przejścia w terenie po drodze pod różnym kątem do siebie, zapewniają wykrycie wszystkich zadrażnień. Mogłoby się bowiem zdarzyć, że idąc tylko jeden raz, idziemy niechcący wzdłuż pasma zadrażnień i w ten sposób nie możemy jego zlokalizować. Drugie przejście pod innym kątem gwarantuje zatem wykrycie pasma, którego moglibyśmy nie zarejestrowaliśmy przy pierwszym przejściu. W tej sytuacji musimy zastosować technikę rozpoznawania, w jakim miejscu znajdujemy się przy ruchu oscylacyjnym do przodu, czy w miejscu neutralnym, czy w miejscu wzdłuż pasma zadrażnień. Aby wykluczyć jedną z tych możliwości, musimy stojąc w danym miejscu okręcić się dookoła swojej osi i stanąć np. w pozycji, pod pewnym kątem do pierwotnego ustawienia, jak na rysunku 7. Jeśli i przy tym ustawieniu wahadło zachowa ruch oscylacyjny prostopadły do płaszczyzny czołowej, to na pewno stoimy na terenie obojętnym, pozbawionym oddziaływań geopatycznych. Natomiast, kiedy przy nowym ustawieniu wahadło uzyska ruch kołowy, to na pewno znajdujemy się wtedy na pasmie zadrażnień. Rysunek 7. Sposób rozróżnienia terenu neutralnego od terenu na paśmie zadrażnień

11 10. Do tej pory opisywałem ogólnie oddziaływania i ich wizualne efekty, w postaci ruchów wahadła, które powinny być znane każdemu radiestecie. Teraz opiszę moje doświadczenia, które dotyczą zmiany sposobu i kierunku obrotów wahadła w wyniku zmiany kierunku wejścia wahadlarza na pasmo zadrażnień oraz kierunku poruszania się na pasmie. Jestem zdania, że moje doświadczenia mają uniwersalny charakter i mogą być do uzyskania przez każdego z radiestetów przy odpowiednim sposobie ćwiczeń radiestezyjnych. Warunkiem do tego jest baczne obserwowanie naturalnych ruchów wahadła przy stosowaniu metody fizycznej pracy z wyrzutem wahadła. Przechodząc przez to samo pasmo zadrażnień z jednej jego strony na drugą oraz z powrotem, uzyskuje się zmianę kierunku ruchu wahadła, np. z obrotów w prawo na obroty w lewo. Następuje zmiana kierunku ruchu wahadła w zależności od strony, od której wahadlarz wchodzi na pasmo. Następnie, kiedy wahadlarz będąc na pasmie zadrażnień wykona obrót dookoła siebie zgodnie z kierunkiem obrotów wahadła, to przy uzyskaniu pozycji twarzą do osi pasma, ruch wahadła zmieni się na oscylacyjny, jak to przedstawiono na rysunku 6. Sytuację tą przedstawiono na rysunku 8. Rysunek 8 Zmiana kierunku ruchu wahadła w zależności od strony wejścia wahadlarza na to samo pasmo zadrażnień A wejście od lewej strony, B wejście od prawej strony

12 Następnym spostrzeżeniem jest to, że zmiana kierunku chodu wahadlarza po pasmie zadrażnień, doprowadza również do zamiany kierunku ruchu wahadła, jak przedstawiono na rysunku nr 9. Rysunek 9 Zmiana kierunku ruchu wahadła w zależności od kierunku chodu wahadlarza na pasmie zadrażnień a) Ruch wahadlarza do przodu, b) Ruch powrotny wahadlarza, tyłem Naturalne ruchy wahadła w prawo lub w lewo zależą od kierunku wejścia wahadlarza na pasmo zadrażnień oraz od kierunku jego poruszania się po pasmie. W tym miejscu należy stanowczo oświadczyć, że naturalne ruchy wahadła w prawo czy w lewo nie mają nic wspólnego z takimi ruchami ustalonymi sztucznie za pomocą metody radiestezji mentalnej. Oznacza to, że naturalny ruch w prawo wcale nie określa cech: dobry, prawidłowy, zdrowy, a ruch w lewo wcale nie oznacza: zły, nieprawidłowy, niezdrowy. Naturalne ruchy wahadła, w prawo czy w lewo powstają zatem pod wpływem specyfiki warunków otoczenia oddziałującego na wahadlarza. Przyczyny takich ruchów zostały omówione dokładnie w książce pt. Wahadełko a radiestezja. Nowe spojrzenie oraz na stronie internetowej

13 11. Rozróżnienie pojedynczego pasma i skrzyżowania kilku pasm zadrażnień. Do tej pory przedstawiłem ruchy wahadła nad pojedynczym pasmem zadrażnień. Jeśli znajdujemy się w strefie zadrażnień, musimy koniecznie sprawdzić, czy stoimy na pojedynczym pasmie, czy na skrzyżowaniu pasm. Sprawdzenie zaczynamy od ustawienia się na paśmie zadrażnień zgodnie z kierunkiem osi pasma oraz przy ruchu oscylacyjnym wahadła. Od tej pozycji zaczynamy obrót wokół swojej osi np. w prawo, jak na rysunku 10. Rysunek 10. Kierunek obrotów wahadła podczas obrotu wahadlarza nad pojedynczym pasmem zadrażnień. Wahadło zacznie wykonywać wtedy ruchy kołowe w lewo, ze zwrotem w kierunku miejsca, w którym występował ruch oscylacyjny. Jeżeli znajdujemy się na pojedynczym pasmie zadrażnień, to przy obrocie wokół własnej osi, wahadło w połowie obrotu wahadlarza, zmieni kierunek swoich obrotów na przeciwny, a po dokonaniu pełnego obrotu wahadlarza stajemy w pozycji początkowej i uzyskamy ponowną zmianę ruchu obrotowego wahadła na oscylacyjny. Taki przypadek obrotów wahadła nad pojedynczym pasmem zadrażnień świadczy o tym, że wahadlarz niezależnie od strony, z której wejdzie na pasmo zadrażnień, przy obrocie zgodnie z uzyskanym kierunkiem obrotów wahadła, zwraca się zawsze tylko w jedną stronę pasma zadrażnień, to jest w tą, w której osiąga ruch oscylacyjny wahadła do płaszczyzny czołowej. Jeżeli znajdujemy się na skrzyżowaniu pasm, to podczas obrotu wokół swojej osi uzyskamy nie jedną, a kilkukrotną zamianę ruchu obrotowego na oscylacyjny. Ile razy ruch obrotowy zamieni się na oscylacyjny, oznacza to, że tyle mamy pasm zadrażnień w jednym skrzyżowaniu. Patrz rysunek 11.

14 Rysunek 11. Kierunek obrotów wahadła podczas obrotu wahadlarza nad skrzyżowaniem dwóch pasm zadrażnień Zgodnie z tym, co opisałem wcześniej, kołowe ruchy wahadła naprowadzają na kierunek osi kolejnych pasm zadrażnień obecnych w skrzyżowaniu. Przy obrocie wahadlarza wokół swojej osi nad skrzyżowaniem pasm, wahadło wykonuje zmienne ruchy w lewo, lub w prawo, zależnie od obrotu wahadlarza w kierunku osi poszczególnych pasm zadrażnień. Tak więc, nad tym samym skrzyżowaniem pasm możemy zarejestrować obroty zarówno w prawo jak i w lewo, zależnie od kierunku wejścia na skrzyżowanie pasm, tak samo jak przy przechodzeniu przez pojedyncze pasmo zadrażnień. Przypuszczam, że być może, brak zrozumienia tego zjawiska był powodem powstania dziwnej teorii o statycznych polach wirowych prawo, lub lewoskrętnych. W zaprezentowanym opisie oddziaływania specyficznych bodźców otoczenia na organizm wahadlarza, powodujących uzyskiwanie naturalnych ruchów wahadła, przedstawiłem po krótce podstawowe zasady metodyki i praktyki pracy z wyrzutem wahadła, które znajdują zastosowanie w poszukiwaniu i wykrywaniu: a) obszaru obojętnego (neutralnego), b) obszarów geopatycznych, w postaci pojedynczego pasma lub skrzyżowania kilku pasm zadrażnień, niekorzystnych dla zdrowia człowieka, c) miejsca pod ujęcie wody i budowę studni.

15 KURS RADIESTEZJI CZĘŚĆ II - POMIARY ILOŚCIOWE W RADIESTEZJI 1. Na co reagujemy i co możemy mierzyć ilościowo w radiestezji W pierwszej części KURSU zaprezentowałem metodę fizyczną do wyznaczania terenów geopatycznych. Sens tej metody polega na tym, że nasz organizm odbiera pozazmysłowo, rzeczywiste, choć nieznane i niewidzialne bodźce z otoczenia, których istnienie wykrywamy za pomocą ruchu przyrządów radiestezyjnych. Powstaje zatem pytanie, co tak naprawdę możemy wykrywać za pomocą metody radiestezyjnej? Chcę przekazać czytelnikowi moje przekonanie, że za pomocą radiestezji na pewno możemy wykrywać naturalne bodźce z otoczenia, na które reaguje nasz organizm za pomocą ruchu wahadła czy różdżki. W szeroko pojętej dziedzinie radiestezji istnieje jednak również przekonanie, że za pomocą metody mentalnej możemy wykrywać wszystko, co tylko zapragniemy, to jest różnego rodzaju bodźce fizyczne oraz psychiczne. Do tego oczywiście potrzebny jest nam kontakt z naszą podświadomością, która rzekomo może nam udzielić odpowiedzi na tak lub nie, na każde zadane pytanie. Osobiście jestem bardzo sceptyczny co do takich twierdzeń i dlatego nie stosuje z zasady metody mentalnej w swoich badaniach radiestezyjnych. Uważam, że za pomocą metody radiestezyjnej możemy wykrywać na pewno tylko te bodźce, których istnienie możemy potwierdzić za pomocą naturalnych ruchów przyrządów radiestezyjnych. Dlatego identyfikacja naturalnych ruchów wahadła jest swoistym testem na występowanie prawdziwych bodźców, na które reagujemy, w odróżnieniu od różnych urojonych bodźców, które możemy sztucznie wytworzyć w sobie za pomocą naszej wyobraźni, chciejstwa i metody mentalnej, a następnie odczuwać ich istnienie. Sprawa jest z jednej strony skomplikowana i jednocześnie też prosta, gdy chodzi o wyjaśnienie różnicy między metodą fizyczną i mentalną. W metodzie fizycznej reagujemy na rzeczywiste bodźce z otoczenia, natomiast w metodzie mentalnej możemy reagować na wszystko, co tylko sobie wymyślimy i co podpowie nam tzw. nasza podświadomość. Niestety nie mamy żadnej pewności w tym, że owe bodźce mentalne są rzeczywiste i nie są tylko życzeniowym wynikiem naszej podświadomości oraz jej zabawą z nami w ciuciubabkę. Inaczej mówiąc, nasze wahadło zawsze może się poruszać, kiedy tylko tego sami zapragniemy na podstawie oddziaływania na nas zmyślonych i życzeniowych bodźców będących wynikiem wszelkiego rodzaju autosugestii, sugestii i naszej wyobraźni. W ten sposób możemy doprowadzać do oddziaływania na nas urojonych bodźców i fałszywych reakcji, w postaci niczym nie uprawnionych ruchów wahadła. Jest jednak możliwość prawidłowego zastosowania metody mentalnej, do ilościowych pomiarów wielkości rzeczywiście wykrywanych bodźców radiestezyjnych. W radiestezji niestety nie mamy żadnych przyrządów ani do wykrywania obecności bodźców, ani do pomiaru ich wielkości. Dlatego też do pomiaru wielkości odbieranych przez nasz organizm bodźców musimy z konieczności zastosować metodę mentalną. Dokonując pomiarów radiestezyjnych powinniśmy najpierw przeprowadzić naturalną selekcję oddziałujących na nas bodźców.

16 Dopiero po takiej selekcji możemy zabrać się do ilościowego pomiaru odczuwanego rzeczywiście bodźca. Nie przez przypadek metodę mentalną stosuje do pomiarów ilościowych mocy oddziaływania geopatycznego oraz parametrów hydrologicznych przy wyznaczeniu miejsca pod studnię. Możemy dokonać takich ilościowych pomiarów tylko dlatego, że wykrywane cechy mają naturę rzeczywistych bodźców radiestezyjnych, których istnienie wykrywamy za pomocą naturalnych ruchów przyrządów radiestezyjnych. Z tego powodu w mojej praktyce radiestezyjnej stosuję zawsze zasadę, że: - do wykrywania rzeczywistych bodźców radiestezyjnych, stosuje zawsze obowiązkowo metodę radiestezji fizycznej, - do ilościowej oceny wielkości wykrytych rzeczywistych bodźców stosuję metodę mentalną. 2. Ilościowe badanie bodźców radiestezyjnych Wykryty przez nas rzeczywisty bodziec radiestezyjny zostanie zapisany następnie w naszym nieświadomym umyśle, czyli w naszej podświadomości. Możemy wyobrazić sobie, że nasz umysł ma zdolność do odróżniania wielkości bodźca, dlatego też będziemy mogli za pomocą naszej podświadomości dokonać również pomiaru ilościowego. Dalej mentalny pomiar powinien postępować zgodnie z wszelkim zasadami metrologii, a więc zapisany bodziec powinien być porównany ze wzorcem. Tak jak na przykład przy pomiarze długości, zawsze pomiar porównujemy z wzorcem metra. Niestety wzorzec radiestezyjny musi mieć z konieczności również charakter mentalny. Musimy zatem wyobrazić sobie taki wzorzec bodźca, to znaczy zapamiętać sobie odczuwane wrażenie jako wzorcowe. Bez takiej metodyki pomiar nie będzie mieć żadnego sensu, ponieważ nasz nieświadomy umysł będzie nam podpowiadać zawsze niestworzone wyniki badań. Przykładem z literatury tematu mogą być pomiary promieniowania w jednostkach Bovisa. Niektórzy radiesteci powołują się na jednostki Bovisa, jednakże bez wyraźnego odniesienia do jakiegoś jednego wzorca. Rezultatem takiego postępowania jest uzyskiwanie wyników swoich pomiarów, do sasa do lasa. Tak na przykład, Matela, jako pionier skali Bovisa twierdził, że największe wartości pomiaru uzyskał w przypadku czakramu wawelskiego w ilości jednostek. Inni radiesteci dokonują natomiast swoich pomiarów mocy promieniowania w ilości kilka razy większej niż odczuwał to Matela, w wykrytych przez siebie miejscach mocy, np. w lesie w ilości jednostek Bovisa, natomiast w przypadku innego radiestety koniec skali pomiarowej wynosi jednostek Bovisa. Widzimy zatem cały absurd pomiarów mentalnych, w przypadku braku wyraźnego odwołania się do mentalnego wzorca mierzonego bodźca. Istnieją radiestezyjne skale, które mają określone swoje wzorce pomiarowe, są to np. skala Bovisa (tylko, w przypadku jednakowego stosowana przez wszystkich radiestetów) oraz skala SRW. Wzorcem dla skali Bovisa jest jednostek, natomiast w przypadku skali SRW jest to 100 stopni. Za pomocą tych dwóch skali można dokonywać więc pomiarów ilościowych, w odniesieniu do mentalnego wzorca. W tym wypadku nasz miernik, czyli nasz organizm, musi być wcześniej odpowiednio wyskalowany przed własnymi pomiarami. Takie wyskalowanie zapewnia terminowanie u doświadczonego radiestety, na którego wynikach pomiaru dokonujemy wyskalowania odbieranych przez nas wrażeń i odczuć.

17 3. Pomiar bodźców radiestezyjnych Odebrane z otoczenia bodźce radiestezyjne, porównane w naszej podświadomości z mentalnym wzorcem, możemy mierzyć za pomocą specjalnych biometrów. Biometr jest graficznie przedstawioną skalą jednostek, w których dokonujemy pomiaru. Możemy mieć dwa rodzaje biometrów: liniowe i kołowe. Biometr liniowy stanowi miarkę zbliżoną do linijki, natomiast biometr kołowy przypomina tarczę miernika. Ideowy przykład biometru liniowego Przykład biometru liniowego do oznaczania różnych cech radiestezyjnych Przykład uniwersalnego biometru kołowego z naniesionymi jednostkami

18 Przykład kołowego biometru do oceny mocy geopatycznego oddziaływania na organizm człowieka w jednostkach SRW Możemy wyróżnić radiestetów, którzy chętniej posługują się biometrem liniowym, albo kołowym. Ja chętniej posługuję się biometrem kołowym. Technika dokonywania pomiaru polega na tym, że radiesteta z biometrem trzymanym w ręku staje na miejscu, w którym ma dokonać pomiaru. Wstraja się mentalnie we wzorzec badanego oddziaływania oraz podejmuje decyzję wykonania mentalnego pomiaru. Następnie wyrzuca wahadło do przodu w kierunku skali biometru i obserwuje ruch wahadła wzdłuż skali. Zakończenie pomiaru następuje w momencie zatrzymania się wahadła na określonej liczbie na skali biometru. Tego rodzaju mentalna technika ilościowego pomiaru jest koniecznością, wynikającą z braku przyrządów mierniczych, za pomocą których można by dokonać właściwego, ilościowego pomiaru wielkości badanych bodźców radiestezyjnych. PODSUMOWANIE Z treści tekstu KURSU RADIESTEZJI dowiedzieliśmy się, że: 1. W otaczającym nas terenie występują miejsca, w których oddziałują na nasz organizm niewidzialne bodźce, powodujące jego specyficzne pobudzenie, 2. To specyficzne oddziaływanie jest przyczyną samoistnego powstawania ruchu wahadła lub różdżki w rękach radiestety,

19 3. Te specyficzne bodźce oddziałujące na nasz organizm nazywamy bodźcami geopatycznymi. Uważa się, że dłuższe oddziaływanie bodźców geopatycznych może prowadzić do powstania różnego rodzaju zaburzeń pracy organizmu i spowodowania przejściowych lub stałych stanów chorobowych, 4. Powstające ruchy przyrządów radiestezyjnych ostrzegają nas o niekorzystnym miejscu dla naszego organizmu, dzięki czemu możemy unikać tych miejsc, 5. Oprócz tych niekorzystnych miejsc, w naszym otoczeniu występują miejsca neutralne, obojętne, w których nie występują szkodliwe bodźce. W tych miejscach możemy przebywać bez żadnych obaw, lokalizować miejsca dłuższego pobytu, jak miejsce do spania, pracy i odpoczynku. 6. Zadaniem radiestezji jest wyszukiwanie niekorzystnych miejsc oraz określanie miejsc korzystnych dla naszego organizmu. 7. Granice strefy oddziaływań geopatycznych określamy zgodnie z rysunkiem nr Po wykryciu granicy strefy zadrażnień, jak powyżej, to znaczy jej początku i końca, należy określić kierunek przebiegu pasma zadrażnień. Możemy tego dokonać w prosty sposób, w wyniku określenia kierunku osi pasma, jak na poniższym rysunku. Znajdując się na pasmie zadrażnień, wystarczy dokonać obrotu wokół własnej osi, aby uzyskać ruch oscylacyjny wahadła, który będzie określać kierunek przebiegu pasma zadrażnień. Pasmo zadrażnień kierunek pasma zadrażnień

20 W ten sposób możemy uniknąć przestarzałych wskazówek na temat sposobu określania kierunku pasma za pomocą poruszania się w terenie ruchem wężykowatym. Tego rodzaju porady występują niestety w przeważającej liczbie książek o radiestezji. 9. Określiliśmy też metodykę wykrywania ilości pasm zadrażnień w badanym miejscu, zgodnie z rysunkiem W celu przeprowadzenia badań radiestezyjnych, należy stosować: a) Metodę radiestezji fizycznej - do wykrywania naturalnych, rzeczywistych bodźców radiestezyjnych oddziałujących na nasz organizm, wyszukiwania terenów geopatycznych i pasm zadrażnień oraz określania ich granic, b) Metodę radiestezji mentalnej - do ilościowej oceny wielkości rzeczywiście występujących bodźców i oddziaływań radiestezyjnych. W niniejszym kursie zaprezentowano: a) Podstawy radiestezji fizycznej, które uczą prawidłowego rozumienia zasad i praw obowiązujących w dziedzinie radiestezji, uczą posługiwania się wahadłem, rozwijania naturalnej wrażliwości radiestezyjnej oraz rozpoznawania i wykrywania terenów geopatycznych i wyznaczania jego granic, b) Metodykę mentalnego pomiaru wielkości badanych bodźców oddziaływania. Życzę udanej nauki podstaw naturalnej radiestezji, z pozdrowieniami Tomasz Sitkowski Tomasz Sitkowski