KOMUNIKAT DLA POSŁÓW

Transkrypt

1 Parlament Europejski Komisja Petycji KOMUNIKAT DLA POSŁÓW Przedmiot: Petycja nr 0876/2008, którą złożyła Lucy Jane Marie Stewart (Wielka Brytania), w sprawie prawa do renty inwalidzkiej podczas mieszkania w innym państwie członkowskim UE niż państwo członkowskie, którego jest obywatelką 1. Streszczenie petycji Składająca petycję, osiemnastoletnia obywatelka Wielkiej Brytanii, która urodziła się z zespołem Downa i obecnie mieszka z rodziną adopcyjną w Hiszpanii, uważa, że jej prawo do swobodnego przemieszczania się i przebywania w innym państwie członkowskim UE jest ograniczone przez przepisy brytyjskiego ustawodawstwa uniemożliwiające jej otrzymywanie renty inwalidzkiej w czasie, gdy mieszka za granicą. Rodzice składającej petycję, którzy są już na emeryturze, otrzymują obecnie z Wielkiej Brytanii zasiłek na dziecko i ulgę podatkową, lecz wypłata tych świadczeń ustanie z chwilą ukończenia przez córkę 19 lat. Składająca petycję zwróciła się do brytyjskich władz, aby przyznały jej rentę inwalidzką po ukończeniu 19 lat, lecz wniosek został odrzucony z uwagi na fakt, że nie mieszka już ona w Wielkiej Brytanii, lecz w Hiszpanii. Składająca petycję krytykuje fakt, że zgodnie z prawodawstwem WE nie posiada ona własnych praw i prawa przysługują jej jedynie jako członkowi rodziny. Kwestionuje ona przepisy brytyjskiego ustawodawstwa dotyczące renty inwalidzkiej oraz prawodawstwo WE z zakresu swobodnego przemieszczania się osób, gdyż dotyczy ono jedynie osób zatrudnionych lub pracujących na zasadzie samozatrudnienia. Składająca petycję, która nigdy nie będzie zatrudniona w Hiszpanii, uważa, że powinna skorzystać z przeniesienia praw do renty inwalidzkiej do obecnego miejsca zamieszkania, podobnie jak każdy inny obywatel UE. 2. Dopuszczalność Petycja uznana została za dopuszczalną dnia 12 listopada 2008 r. Zwrócono się do Komisji o CM\ docx PE v11-00 Zjednoczona w różnorodności

2 przekazanie informacji (art. 216 ust. 6 Regulaminu). 3. Odpowiedź Komisji otrzymana dnia 20 marca 2009 r. Składająca petycję jest matką niepełnosprawnego dziecka. Z tego tytułu dziecko otrzymuje od Wielkiej Brytanii świadczenie, dodatek na utrzymanie osoby niepełnosprawnej. Przyznano je w 1990 r., kiedy dziecko miało zaledwie 6 miesięcy. Świadczenie to przyznawano wówczas w charakterze renty inwalidzkiej. Było ono wypłacane (przenaszalne) bez ograniczeń świadczeniobiorcom mieszkającym poza Wielką Brytanią. W 1992 r. świadczenie nie było już wypłacane osobom mieszkającym za granicą ze względu na zmiany legislacyjne zarówno na szczeblu krajowym, jak i wspólnotowym. Jednak na mocy przepisów przejściowych zawartych w art. 95b rozporządzenia nr 1408/71 świadczenie to wypłacano osobom mieszkającym za granicą o ile zostało przyznane przed dokonaniem zmiany legislacyjnej. Władze Wielkiej Brytanii uznają, że w takiej właśnie sytuacji znajduje się dziecko składającej petycję i dlatego nadal otrzymuje ono świadczenie jako mieszkaniec Hiszpanii. Na mocy prawa krajowego Wielkiej Brytanii beneficjent dodatku na utrzymanie osoby niepełnosprawnej, który mieszka w Wielkiej Brytanii, po ukończeniu 16. roku życia jest uprawniony do świadczenia z tytułu niepełnosprawności. Jednak dziecku składającej petycję odmówiono tego świadczenia wyłącznie ze względu na fakt, iż nie mieszka ono w Wielkiej Brytanii. Składająca petycję kwestionuje zgodność tej odmowy z prawem wspólnotowym. Służby Komisji uważają, że odmowa przyznania przez Wielką Brytanię świadczenia z tytułu niepełnosprawności osobie, która wchodzi w zakres podmiotowy rozporządzenia nr 1408/71 wyłącznie ze względu na fakt, iż nie mieszka ona na terenie tego kraju, jest sprzeczne z art. 3 owego rozporządzenia. Dlatego służby Komisji zwrócą się na piśmie do władz Wielkiej Brytanii o przeprowadzenie dochodzenia w tej sprawie. Wnioski W celu wyjaśnienia sytuacji dziecka składającej petycję służby Komisji zwrócą się na piśmie do władz Wielkiej Brytanii o zbadanie tej sprawy. Służby Komisji poinformują Parlament o odpowiedzi. 4. Odpowiedź Komisji (REV) otrzymana dnia 25 września 2009 r. Służby Komisji zwróciły się do władz Wielkiej Brytanii z prośbą o zbadanie przedmiotowej sprawy. W piśmie z dnia 3 marca 2009 r. władze te poinformowały, że sprawa stanowi obecnie przedmiot postępowania sądowego, przez co one same nie mogą wypowiadać się w kwestiach poruszonych przez służby Komisji. Składająca petycję dostarczyła dodatkowe informacje na temat postępowania sądowego. Służby Komisji przeanalizowały sytuację, na którą zwróciła uwagę składająca petycję, i stwierdziły, że istnieją wystarczające podstawy do złożenia formalnej skargi przeciwko Wielkiej Brytanii na podstawie art. 3 rozporządzenia nr 1408/71. PE v /9 CM\ docx

3 5. Odpowiedź Komisji (REV II) otrzymana dnia 11 maja 2010 r. Jak stwierdzono we wcześniejszym komunikacie skierowanym do Komisji Petycji, Komisja Europejska uznała, że istnieją wystarczające podstawy do złożenia formalnej skargi przeciwko Wielkiej Brytanii na podstawie art. 3 rozporządzenia 1408/71. W tym samym czasie Upper Tribunal w Wielkiej Brytanii zwrócił się do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym. Pytania dotyczyło natury świadczeń z tytułu krótkoterminowej niezdolności do pracy, statusu roszczącego do ubiegania się o świadczenie oraz dopuszczalności przesłanki uprzedniej obecności w świetle prawa wspólnotowego. Komisja przedłoży do Trybunału pisemne uwagi w związku z wydaniem orzeczenia w trybie prejudycjalnym. Służby Komisji złożyły formalną skargę przeciwko Wielkiej Brytanii w sprawie niewłaściwego stosowania art. 3 rozporządzenia 1408/71 względem adresatów przepisu art. 95 b tego rozporządzenia oraz sporządziły formalne pismo powiadamiające. Upper Tribunal w Wielkiej Brytanii równolegle zwrócił się z pytaniem prejudycjalnym. Komisja przedłoży pisemne uwagi w tej sprawie. 6. Odpowiedź Komisji (REV III) otrzymana 13 stycznia 2011 r. Upper Tribunal w Wielkiej Brytanii skierował do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich kilka pytań w trybie prejudycjalnym (sprawa C-503/09). Kwestie poruszone przez sąd brytyjski dotyczą żądania świadczenia z tytułu krótkoterminowej niezdolności do pracy w młodym wieku dla córki składającej petycję i są bezpośrednio związane z kwestiami przedstawionymi przez służby Komisji. Komisja przedłożyła pisemne uwagi w tej sprawie, zwłaszcza w odniesieniu do kwestii ewentualnej niezgodności z rozporządzeniem 1408/71 wymogów związanych z zamieszkaniem lub obecnością, określonych w ustawodawstwie Wielkiej Brytanii, które są niezbędne do otrzymywania świadczenia z tytułu niepełnosprawności w młodym wieku. Pisemne uwagi uwzględniają także fakt, że artykuł 19 i/lub 28 rozporządzenia 1408/71 uniemożliwia zastosowanie wymogu przepisów krajowych dotyczących zabezpieczenia społecznego, który ogranicza początkowe nabycie prawa do chorobowych świadczeń pieniężnych do osób spełniających krajowe warunki związane z zamieszkaniem lub uprzednią obecnością. Rozprawa odbyła się dnia 26 listopada 2010 r., a rzecznik generalny ma przedstawić swoją opinię dnia 3 marca 2011 r. Dalsze kroki Komisji dotyczące skargi składającej petycję będą uzależnione od wyników postępowania przed Trybunałem Sprawiedliwości i sądem krajowym. 7. Odpowiedź Komisji (REV IV) otrzymana dnia 10 czerwca 2011 r. Od dnia 1 maja 2010 r. rozporządzenie dotyczące koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (EWG) nr 1408/71 zostało zastąpione rozporządzeniem (WE) nr 883/2004 r. W rozporządzeniu (WE) nr 883/2004 rozszerzono zakres podmiotowy rozporządzenia (EWG) nr 1408/71, a zamiast pracowników najemnych lub osób prowadzących działalność na własny rachunek oraz członków ich rodzin ma ono zastosowanie do wszystkich osób, które podlegają CM\ docx 3/9 PE v11-00

4 lub podlegały ustawodawstwu jednego lub kilku państw członkowskich, jak i członków ich rodzin oraz ich spadkobierców. Jeżeli osoba nieaktywna funkcjonuje w wymiarze transgranicznym, a zastosowanie wobec niej ma (lub miało) ustawodawstwo państwa członkowskiego w sprawie zabezpieczenia społecznego (w tym opieki zdrowotnej), to osoba taka wchodzi w zakres podmiotowy rozporządzenia (WE) nr 883/2004. Na mocy rozporządzenia (WE) nr 883/2004 składająca petycję wchodzi w zakres podmiotowy jako osoba nieaktywna. Zgodnie z przepisami, które określają obowiązujące ustawodawstwo w sprawie zabezpieczenia społecznego, osoba nieaktywna podlega ustawodawstwu państwa członkowskiego zamieszkania. Oznacza to, że jeżeli składająca petycję spełnia wszystkie warunki, będzie musiała wystąpić z wnioskiem o przyznanie świadczenia z tytułu inwalidztwa do właściwej hiszpańskiej instytucji zabezpieczenia społecznego, a jej uprawnienie do tych świadczeń należy określić zgodnie z ustawodawstwem hiszpańskim. Nie może być tutaj mowy o przeniesieniu renty inwalidzkiej z Wielkiej Brytanii. Jednak ustawodawstwo państwa członkowskiego zamieszkania stosuje się bez uszczerbku dla innych przepisów rozporządzenia (WE) nr 883/2004 gwarantujących jej świadczenia na podstawie ustawodawstwa jednego lub kilku innych państw członkowskich. Oznacza to, że osoby mogą otrzymywać świadczenia z państwa członkowskiego, w którym poprzednio były one zatrudnione, lub z innego państwa członkowskiego, mimo że stosuje się wobec nich ustawodawstwo państwa członkowskiego zamieszkania, jeżeli prawa te przyznano na mocy przepisów przedmiotowego rozporządzenia. Inne państwo członkowskie pozostanie lub stanie się właściwe w zakresie zapewnienia tych świadczeń. Na przykład członek rodziny emeryta czy rencisty ma prawo do uzyskania świadczeń pieniężnych z tytułu choroby w państwie członkowskim zamieszkania na koszt państwa członkowskiego wypłacającego emeryturę lub rentę (sprawy C-308/93, Cabanis-Issarte [1996], Zb.Orz. 2097, oraz, przez analogię, C- 286/03, Hosse [2006], Zb.Orz. 1771). Jeżeli składająca petycję uznana zostanie za członka rodziny na mocy ustawodawstwa brytyjskiego, może zyskać uprawnienie do renty inwalidzkiej jako członek rodziny emeryta lub rencisty. W opinii Komisji uprawnienie do świadczenia pieniężnego z tytułu choroby nie może podlegać warunkom związanym z zamieszkaniem lub pobytem w Wielkiej Brytanii. Ograniczałoby to obowiązek właściwego państwa członkowskiego w zakresie zapewniania świadczeń osobie mieszkającej w innym państwie członkowskim, podważając tym samym zdolność danej osoby do wykonywania przez nią prawa do swobodnego przemieszczania się. Sąd krajowy zwrócił się o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym w sprawie dotyczącej zgodności wymogów związanych z zamieszkaniem lub pobytem w Wielkiej Brytanii w sytuacji składającej petycję. Ostateczna ocena Komisji będzie zależała od wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W dniu 17 marca 2011 r. rzecznik generalny wydał opinię w tej sprawie i stwierdził, że wzmocniony wymóg zamieszkania nie jest niezgodny z prawem UE, pod warunkiem, że zastępuje warunek uprzedniego opłacenia składek i ma na celu jedynie zapewnienie związku między wnioskodawcą a systemem zabezpieczenia społecznego, do którego ten pierwszy należy. Uznał on też, że nie można go egzekwować w przypadku osób posiadających porównywalny związek. Według rzecznika generalnego to do sądu krajowego należy ocena, czy związek osoby odwołującej się, która pobierała PE v /9 CM\ docx

5 świadczenie z tytułu niezdolności do pracy dla młodych niepełnosprawnych jako członek rodziny emeryta lub rencisty, jest wystarczająco bliski. Wniosek Na mocy rozporządzenia (WE) nr 883/2004 składająca petycję może sama, jako osoba nieaktywna, wystąpić z wnioskiem o przyznanie świadczenia w państwie członkowskim zamieszkania. Nie uniemożliwia jej to jednak ubiegania się o świadczenie w charakterze członka rodziny w sytuacji, gdy prawo takie jest gwarantowane na mocy przedmiotowego rozporządzenia. Sąd krajowy wystąpił do Trybunału Sprawiedliwości o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym w kwestii zgodności dawnego-aktualnego warunku uzyskania uprawnienia do brytyjskiej renty inwalidzkiej (sprawa C-503/09). Po otrzymaniu na jesieni 2011 r. od Trybunału Sprawiedliwości odpowiedzi na pytania w trybie prejudycjalnym, Komisja przeprowadzi dalszą ocenę. 8. Odpowiedź Komisji (REV V) otrzymana dnia 16 marca 2012 r. Składająca petycję przekazała nowe informacje w następstwie orzeczenia w trybie prejudycjalnym Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-503/09 Lucy Stewart przeciwko Secretary of State for Work and Pensions dotyczącej odmowy przyznania składającej petycję przez Wielką Brytanię krótkookresowego świadczenia z tytułu niezdolności do pracy dla młodych niepełnosprawnych na podstawie faktu, że nie spełniała przesłanki zamieszkania i obecności w chwili złożenia wniosku i uprzedniej obecności na terytorium Wielkiej Brytanii. Składająca petycję argumentuje, że Upper Tribunal w Wielkiej Brytanii nie zastosował się do orzeczenia Trybunału na podstawie faktu, że stoi to w sprzeczności z prawem UE oraz wcześniejszą decyzją sędziego krajowego z 2009 r., a także na podstawie faktu, że Wielka Brytania nie zmieniła ustawodawstwa krajowego w następstwie orzeczenia Trybunału. Uwagi Komisji W sprawie C-503/09 Trybunał Sprawiedliwości UE orzekł, że ani przesłanka zamieszkania, ani przesłanka uprzedniej obecności, ani też przesłanka obecności w chwili złożenia wniosku nie może być wykorzystana jako jedyny warunek ustanawiający rzeczywisty związek między osobą ubiegającą się o krótkookresowe świadczenie z tytułu niezdolności do pracy dla młodych niepełnosprawnych a systemem zabezpieczenia społecznego Wielkiej Brytanii. Trybunał jasno stwierdził, że związek składającej petycję z systemem zabezpieczenia społecznego Wielkiej Brytanii wynika z jej uprawnienia do dodatku na utrzymanie osoby niepełnosprawnej, z tego, że są od niej pobierane składki na ubezpieczenie państwowe, że obydwoje jej rodzice są emerytami brytyjskimi i że składająca petycję spędziła znaczną część życia w Wielkiej Brytanii. Z decyzji Upper Tribunal z dnia 20 września 2011 r. wynika, że rzeczywiście roszczenie składającej petycję do świadczenia z tytułu niezdolności do pracy dla młodych niepełnosprawnych może nie zostać odrzucone z powodów związanych z zamieszkiwaniem CM\ docx 5/9 PE v11-00

6 lub obecnością w Wielkiej Brytanii. Komisja rozumie z tej decyzji, że przesłanka zamieszkania, przesłanka uprzedniej obecności i przesłanka obecności w chwili złożenia wniosku powinny zostać oddalone przy ocenie uprawnienia do świadczenia z tytułu niezdolności do pracy dla młodych niepełnosprawnych. Jest to zgodne z orzeczeniem Trybunału Sprawiedliwości UE. Ponadto Trybunał zdecydował, że chociaż sposób stosowania rzeczonej przesłanki wydaje się nie być sam w sobie nieracjonalny, przesłanka ta ma zbyt wykluczający charakter i wykracza tym samym poza to, co jest konieczne do osiągnięcia zamierzonego celu wykluczając wszelkie inne elementy reprezentatywne czyli ustanowienia rzeczywistego i skutecznego stopnia powiązania z systemem zabezpieczenia społecznego Wielkiej Brytanii. Wreszcie w odniesieniu do uwag w kwestii procedury przed sądem krajowym, zadośćuczynienia należy dochodzić na szczeblu krajowym za pośrednictwem właściwych władz, w tym na drodze sądowej. Wniosek Na podstawie dostępnych informacji Komisja nie ma powodów, by sądzić, że Upper Tribunal działał niezgodnie z prawem UE wydając decyzję z dnia 20 września 2011 r. Służby Komisji zarejestrowały formalną skargę na stosowanie przesłanki uprzedniości celem określenia uprawnienia do świadczenia z tytułu niezdolności do pracy dla młodych niepełnosprawnych. W następstwie orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości UE Komisja zwróci się do składającej petycję celem sprawdzenia, czy skarga zakończyła się sukcesem, a jeżeli tak, zamknie sprawę. 9. Odpowiedź Komisji (REV VI) otrzymana dnia 27 listopada 2012 r. Składająca petycję przekazała nowe informacje w następstwie orzeczenia w trybie prejudycjalnym Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-503/09 (Lucy Stewart przeciwko Secretary of State for Work and Pensions) 1. W orzeczeniu tym Trybunał Sprawiedliwości stwierdził, że Wielka Brytania nie może wykorzystywać tzw. przesłanki uprzedniej obecności (tj. obecność w Wielkiej Brytanii przez 26 z 52 tygodni poprzedzających dzień złożenia wniosku) jako jedynego warunku ustalenia rzeczywistego związku z brytyjskim systemem zabezpieczenia społecznego. Składająca petycję argumentuje, że Upper Tribunal w Wielkiej Brytanii nie zastosował się do orzeczenia Trybunału ze względu na fakt, że stoi to w sprzeczności z prawem UE, i domaga się kontroli sądowej tej decyzji. W sprawie C-503/09 (Lucy Stewart przeciwko Secretary of State for Work and Pensions) Trybunał Sprawiedliwości musiał zdecydować, czy uzasadnione jest uzależnianie przez Wielką Brytanię przyznania krótkookresowego świadczenia z tytułu niezdolności do pracy dla młodych niepełnosprawnych od tego, czy osoba ubiegająca się o to świadczenie spełnia tzw. przesłankę uprzedniej obecności. Trybunał orzekł, że nie jest uzasadnione wykorzystywanie przesłanki uprzedniej obecności przy jednoczesnym wykluczeniu innych 1 Sprawa C-503/09, Lucy Stewart przeciwko Secretary of State for Work and Pensions, [2011] dotychczas nieopublikowana. PE v /9 CM\ docx

7 istotnych elementów, takich jak związek osoby ubiegającej się o świadczenie z systemem zabezpieczenia społecznego, sytuacja rodzinna oraz fakt, że osoba ubiegająca się o świadczenie spędziła znaczną część swego życia w Wielkiej Brytanii. Trybunał nie stwierdził jednak, że samo stosowanie kryterium uprzedniej obecności jest sprzeczne z prawem UE. W swoim orzeczeniu Trybunał Sprawiedliwości nie przyznał bezpośredniego prawa do świadczenia z tytułu niezdolności do pracy: postanowił jedynie, że warunki dotyczące zamieszkania, uprzedniej obecności i obecności w momencie składania wniosku nie mogą być stosowane do ustalenia rzeczywistego związku z systemem zabezpieczenia społecznego Wielkiej Brytanii. Upper Tribunal podjął decyzję w sprawie składającej petycję w dniu 20 września 2011 r. Z decyzji tej wynika, że roszczenie składającej petycję do świadczenia z tytułu niezdolności do pracy dla młodych niepełnosprawnych nie może zostać odrzucone z powodów związanych z zamieszkiwaniem lub obecnością w Wielkiej Brytanii. W decyzji z dnia 11 listopada 2011 r. Upper Tribunal potwierdził, że decyzja z dnia 20 września 2011 r. obejmuje jednoznacznie wszystkie warunki związane z zamieszkaniem i obecnością. Jest to zgodne z orzeczeniem Trybunału Sprawiedliwości UE. Składającej petycję przyznano z mocą wsteczną krótkoterminowe świadczenie z tytułu niezdolności do pracy dla młodych niepełnosprawnych, potem przyznano jej długoterminowe świadczenie z tytułu niezdolności do pracy, a następnie przeniesiono ją do grupy osób uprawnionych do zasiłku dochodowego dla osób niepracujących. Jeżeli chodzi o to przeniesienie, przepisy rozporządzenia (WE) nr 883/ w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego w UE mają zastosowanie jedynie do sytuacji o charakterze transgranicznym, nie zaś do sytuacji ograniczonych w każdym aspekcie do jednego państwa członkowskiego. Wielka Brytania posiada pewną swobodę w określaniu szczegółów swojego systemu zabezpieczenia społecznego, tj. w decydowaniu, jakie świadczenia są przyznawane i na jakich warunkach. Jeżeli dane świadczenie na poziomie krajowym przestaje istnieć lub zostaje zastąpione przez inne świadczenie dla wszystkich beneficjentów, rozporządzenie w żaden sposób nie gwarantuje ciągłego wypłacania świadczenia. Dlatego Komisja musi przestrzegać krajowego aktu legislacyjnego wprowadzającego nowe świadczenie społeczne, pod warunkiem, że spełnia ono wspólne przepisy i zasady zawarte w rozporządzeniu nr 883/2004. Komisja poinformowała składającą petycję o jej prawie do złożenia nowej skargi, jeżeli ma poczucie, że prawo UE zostało naruszone przez zmianę świadczenia z tytułu niezdolności do pracy na zasiłek dochodowy dla osób niepracujących. Nowa skarga została zarejestrowana przez Komisję pod koniec sierpnia i obecnie jest ona przedmiotem analizy. Jeżeli chodzi o krajowe środki odwoławcze oraz wniosek o kontrolę sądową, według utrwalonego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w przypadku braku ustawodawstwa UE w danej kwestii to krajowy system prawny każdego państwa członkowskiego determinuje uwarunkowania proceduralne działań prawnych mających na celu zapewnienie jednostkom odpowiedniej ochrony ich praw wynikającej z bezpośredniej skuteczności prawa UE, o ile warunki takie nie są mniej korzystne niż warunki odnoszące się do podobnych działań o charakterze wyłącznie krajowym ani nie są sformułowane w sposób 1 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2012 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, Dz.U. L 166 z , sprostowanie Dz.U. L 200 z , s. 1, ostatnio zmienione rozporządzeniem (UE) nr 465/2012 (Dz.U. L 149 z , s. 4). CM\ docx 7/9 PE v11-00

8 w praktyce uniemożliwiający wykonanie praw przyznanych przez prawo UE (zob. m.in. sprawy 33/76 (Rewe) 1, C-208/90 (Emmott) 2, C-410/92 (Johnson II) 3 ). Na podstawie dostępnych informacji Komisja nie ma powodów, by sądzić, że Upper Tribunal działał niezgodnie z prawem UE, wydając decyzję z dnia 20 września 2011 r. Na chwilę obecną Komisja nie widzi żadnego powodu, aby rozpoczynać procedury na mocy art. 260 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w związku z niezastosowaniem się do wyroku Trybunału Sprawiedliwości w sprawie C-509/09 (Lucy Stewart przeciwko Secretary of State for Work and Pensions), zwłaszcza że odnośne decyzje mogą być przedmiotem ponownego rozpoznania na szczeblu krajowym. Komisja analizuje obecnie nową skargę złożoną przez składającą petycję, dotyczącą zamiany świadczenia z tytułu niezdolności do pracy na zasiłek dochodowy dla osób niepracujących, i poinformuje skarżącą o swoich ustaleniach. 10. Odpowiedź Komisji (REV. VII) otrzymana dnia 31 sierpnia 2016 r. W uzupełnieniu wcześniejszych petycji dotyczących brytyjskiego ustawodawstwa, składająca petycję przesłała teraz nowe informacje dotyczące dostępu jej niepełnosprawnej córki do świadczeń chorobowych w Hiszpanii. Składająca petycję twierdzi, że hiszpański dekret królewski z mocą ustawy nr 16/2012 w sprawie pilnych środków mających na celu zapewnienie stabilności systemu opieki zdrowotnej oraz poprawy jakości i bezpieczeństwa jego działania, na mocy którego obcokrajowcy zobowiązani są do rejestracji w celu uzyskania opieki medycznej, narusza prawo UE. Dostęp do świadczeń z tytułu zabezpieczenia społecznego w państwach członkowskich UE jest przyznawany zgodnie z warunkami ustanowionymi na mocy prawa krajowego. Każde państwo członkowskie może dowolnie ustalać szczegóły dotyczące krajowego systemu zabezpieczeń społecznych, w tym rodzaje przyznawanych świadczeń, kryteria przynależności i kwalifikowalności, metody obliczania świadczeń, jak również liczbę składek, jakie należy opłacić. Prawodawstwo UE interweniuje w celu zagwarantowania, że osoby ubezpieczone nie są pozbawione uprawnień podczas pobytu lub zamieszkania w innym państwie członkowskim i na warunkach określonych w rozporządzeniu (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego 4. W art. 4 tego rozporządzenia stwierdza się, że osoby, do których stosuje się to rozporządzenie, korzystają z tych samych świadczeń i podlegają tym samym obowiązkom na mocy ustawodawstwa każdego państwa członkowskiego, co jego obywatele. Z tego względu państwo członkowskie jest co do zasady zobowiązane do przyznania dostępu do świadczeń wszystkim osobom znajdującym się w tej samej sytuacji na jego terytorium czy są one obywatelami tego państwa członkowskiego, czy też innego na równych zasadach tak długo, jak długo spełniają one wymogi prawa krajowego w celu uzyskania takich świadczeń. 1 Sprawa 33/73, Rewe, [1976] Zb.Orz. I Sprawa C-208/90, Emmott, [1992] Zb.Orz. I Sprawa C-410/92, Johnsson II, [1994] Zb.Orz. I Dz.U. L 166 z , s. 1. PE v /9 CM\ docx

9 Jednakże jak potwierdził ostatnio Trybunał Sprawiedliwości UE 1 obywatele UE mogą się domagać takiego samego traktowania jak obywatele przyjmującego państwa członkowskiego zgodnie z art. 4 rozporządzenia (WE) nr 883/2004 tylko w przypadku gdy ich pobyt na terytorium przyjmującego państwa członkowskiego spełnia warunki określone w dyrektywie 2004/38/WE 2. W przeciwnym razie byłoby to sprzeczne z celami dyrektywy. Obywatele UE z innych państw członkowskich mogą zatem być zobowiązani do przestrzegania krajowych wymogów związanych z rejestracją, określonych w prawie krajowym zgodnie z dyrektywą 2004/38/WE. Dyrektywa ta stanowi, że w przypadku okresów pobytu przekraczających trzy miesiące, państwa członkowskie powinny mieć możliwość wymagania od obywateli UE zarejestrowania się u właściwych władz w miejscu pobytu, poświadczonego zaświadczeniem o rejestracji wydanym w tym celu. Na mocy odnośnego ustawodawstwa hiszpańskiego dekretu królewskiego z mocą ustawy nr 16/2012 w sprawie pilnych środków mających na celu zapewnienie stabilności systemu opieki zdrowotnej oraz poprawy jakości i bezpieczeństwa jego działania wymogi w zakresie rejestracji obejmują, według informacji dostępnych służbom Komisji, rejestrację w centralnym rejestrze cudzoziemców lub na komisariacie policji w okresie trzech miesięcy od wjazdu do Hiszpanii obywateli UE i członków ich rodzin, którzy chcą mieszkać lub osiedlić się w Hiszpanii. Pracownicy i osoby pracujące na własny rachunek mają prawo pobytu i nie muszą spełniać żadnych dodatkowych wymogów. Osoby nieaktywne zawodowo muszą udowodnić, że posiadają wystarczające zasoby dla siebie i członków swej rodziny, aby nie stanowić obciążenia dla hiszpańskiego systemu pomocy społecznej w okresie ich pobytu, oraz są objęci pełnym ubezpieczeniem zdrowotnym w Hiszpanii. Bez względu na przynależność państwową członkowie rodziny czynnych zawodowo lub niepracujących obywateli UE, którzy spełniają te wymogi, są uprawnieni do rejestracji bez żadnych dodatkowych wymogów. Powyższe warunki krajowe odzwierciedlają warunki przewidziane w art. 7 dyrektywy 2004/38/WE. Jak już wspomniano, państwo członkowskie ma prawo wymagać od obywateli UE zarejestrowania się u właściwych władz w miejscu pobytu i taki wymóg nie stanowi dyskryminacji zakazanej na mocy art. 4 rozporządzenia nr 883/2004. Dopóki są spełnione wymogi krajowe, obywatelom UE nie można odmawiać takiej samej opieki medycznej, jak obywatelom hiszpańskim, którzy znajdują się w takiej samej sytuacji. Podsumowanie Na podstawie dostępnych informacji Komisja nie ma powodów, by sądzić, że ustawodawstwo hiszpańskie narusza prawo UE. 1 Sprawa C-333/13, Dano, pkt 69, EU:C:2014:2358; Sprawa C-67/14 Alimanovic, pkt 49, EU:C:2015:597; Sprawa C-299/14, García-Nieto, pkt 38, EU:C:2016:114; a także sprawa Case C-308/14, Komisja Europejska przeciwko Zjednoczonemu Królestwu, pkt 86, EU:C:2016: Dz.U. L 158 z , s.77. CM\ docx 9/9 PE v11-00