Funkcjonowanie kopalni odkrywkowej węgla brunatnego w świetle Ramowej Dyrektywy Wodnej

Transkrypt

1 Funkcjonowanie kopalni odkrywkowej węgla brunatnego w świetle Ramowej Dyrektywy Wodnej `

2 Spis treści Wprowadzenie... 4 I. Ramowa dyrektywa wodna cele... 6 I.1. Podstawa wprowadzenia dyrektywy... 6 I.2. Cele Ramowej Dyrektywy Wodnej... 7 II. Instrumenty Ramowej Dyrektywy Wodnej cele środowiskowe i odstępstwa... 8 II.1. Część wód powierzchniowych... 8 II.2. Cele środowiskowe... 8 II.3. Odstępstwa... 9 II.4. Odstępstwo polegające na nieosiągnięciu dobrego stanu wód Przesłanka pierwsza (pkt I) Przesłanka druga (pkt II) Przesłanki dodatkowe II.5. Termin obowiązywania odstępstw III. Odstępstwa dla nowej kopalni odkrywkowej węgla brunatnego Wprowadzenie Warunek podjęcia wszystkich praktycznych kroków do ograniczenia niekorzystnego wpływu na stan części wód Warunek uwzględnienie odstępstwa w planie gospodarowania wodami Warunek wyważenia rozpatrywanych interesów Warunek braku możliwości technicznych lub nieproporcjonalnych kosztów alternatywnych rozwiązań Podsumowanie IV. Odstępstwa dla istniejącej kopalni węgla brunatnego V. Odstępstwa przyznawane na podstawie art. 4 ust. 7 dyrektywy w Polsce i innych krajach UE dla kopalni odkrywkowych i podobnych inwestycji węglowych Polska Plan gospodarowania wodami na obszarze dorzecza Wisły Plan gospodarowania wodami na obszarze dorzecza Odry Wnioski z przedstawionych odstępstw dot. Polski: Hiszpania Czechy /52

3 Słowacja Bułgaria Rumunia Austria Grecja Niemcy Węgry VI. Wnioski z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej Podsumowanie /52

4 Wprowadzenie Opinia została przygotowana przez Fundację Frank Bold (Opiniujący) na zlecenie Fundacji Rozwój Tak Odkrywki Nie. Przedmiotem opinii jest analiza dotycząca spełnienia przez kopalnie odkrywkowe węgla brunatnego celów Dyrektywy 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej ramy wspólnotowego działania w dziedzinie polityki wodnej, jak również warunków do udzielenia odstępstwa od obowiązku osiągnięcia celów środowiskowych wynikających z planów gospodarowania wodami. Opinia podzielona jest na następujące części: 1. część teoretyczna zawierająca opis celów dyrektywy i charakterystykę mechanizmu odstępstw dopuszczalnych na podstawie dyrektywy, w tym analizę dopuszczalności przyznania odstępstw dla istniejących i nowych kopalni odkrywkowych (rozdziały I IV); 2. część praktyczna zawierająca analizę przyznawanych odstępstw w Polsce i wybranych krajach członkowskich Unii Europejskiej (rozdział V); 3. wnioski z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (rozdział VI). Opinia została przygotowana na podstawie analizy aktów prawnych Unii Europejskiej oraz przepisów państw członkowskich 1, dokumentów technicznych, orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, artykułów naukowych oraz analiz przeprowadzonych przez organizacje współpracujące z Opiniującym w Niemczech i na Węgrzech. Dokumentem o szczególnym znaczeniu dla niniejszej opinii jest Common Implementation Strategy for Water Framework Directive (2000/60/EC) Guidance Document No. 20 Guidance document on exemptions to the environmental objectives 2. Dokument ten ma charakter techniczny i został przygotowany przez Komisję Europejską we współpracy z państwami członkowskimi, państwami negocjującymi członkostwo w Unii Europejskiej, Norwegią i innymi interesariuszami, w tym organizacjami pozarządowymi. Dokument powinien być traktowany jako nieformalne porozumienie uzgodnione przez wszystkie powyższe podmioty i nie powinien być postrzegany jako ich oficjalne stanowisko. Stąd też poglądy w nim przedstawione niekoniecznie odzwierciedlają stanowisko Komisji Europejskiej, a raczej stanowią wyraz konsensusu co do dobrych praktyk. Ze względu na powyższe dokument ten nie ma mocy wiążącej. Fragmenty Document no. 20 cytowane w niniejszej opinii są tłumaczone przez Opiniującego i nie stanowią oficjalnego tekstu. 1 Należy podkreślić, że RDW jest implementowana przez państwa członkowskie UE i Norwegię _Mars09.pdf 4/52

5 Drugim dokumentem o podobnym charakterze jest Guidance Document "Streamlining environmental assessment procedures for energy infrastructure 'Projects of Common Interest' (PCIs)" 3, który z kolei odzwierciedla poglądy służb Komisji Europejskiej, jednak nie ma charakteru prawotwórczego lub rozstrzygającego w interpretacji przepisów prawnych. W niniejszej opinii zostały użyte następujące skróty: Document. no Common Implementation Strategy for Water Framework Directive (2000/60/EC) Guidance Document No. 20 Guidance document on exemptions to the environmental objectives RDW, dyrektywa - dyrektywa 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiająca ramy wspólnotowego działania w dziedzinie polityki wodnej TFUE - Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej TSUE, Trybunał Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej UE Unia Europejska Opiniujący zaznacza również, że każde odwołanie się do konkretnego przepisu bez wskazania aktu prawnego oznacza, że chodzi o przepis RDW /52

6 I. Ramowa dyrektywa wodna cele W dniu 23 października 2000 r. przyjęto Dyrektywę 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiająca ramy wspólnotowego działania w dziedzinie polityki wodnej. I.1. Podstawa wprowadzenia dyrektywy Podstawą prawną przyjętej dyrektywy był art. 175 ust. 1 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską. Przepis ten odpowiada art. 192 ust. 1 aktualnie obowiązującego Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Zgodnie z powołanym artykułem, Parlament Europejski i Rada, stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą i po konsultacji z Komitetem Ekonomiczno-Społecznym oraz Komitetem Regionów, decydują o działaniu służącym osiągnięciu celów określonych w artykule 191, które ma być podjęte przez Unię. Art. 191 TFUE stanowi, że polityka Unii w dziedzinie środowiska przyczynia się do osiągania następujących celów: a) zachowania, ochrony i poprawy jakości środowiska, b) ochrony zdrowia ludzkiego, c) ostrożnego i racjonalnego wykorzystywania zasobów naturalnych, d) promowania na płaszczyźnie międzynarodowej środków zmierzających do rozwiązywania regionalnych lub światowych problemów w dziedzinie środowiska, w szczególności zwalczania zmian klimatu. Polityka UE w dziedzinie środowiska stawia sobie za cel wysoki poziom ochrony, z uwzględnieniem różnorodności sytuacji w różnych regionach Unii. Opiera się na zasadzie ostrożności oraz na zasadach działania zapobiegawczego, naprawiania szkody w pierwszym rzędzie u źródła i na zasadzie zanieczyszczający płaci". Powyższe cele wynikające z Traktatu powinny być uwzględniane przy wykładni treści dyrektywy. 6/52

7 I.2. Cele Ramowej Dyrektywy Wodnej Celem dyrektywy było przyjęcie zintegrowanej polityki wodnej Wspólnoty, zmierzającej do utrzymania i poprawy środowiska wodnego w Unii Europejskiej. Ponadto, dyrektywa wprowadza zmianę w całym paradygmacie podejścia do ochrony środowiska wodnego, polegającą na zapewnieniu lepszego rozumienia głównych zagrożeń oraz presji, opartego na odpowiednim monitoringu 4. Zgodnie z art. 1 RDW, celem dyrektywy jest dla ochrony śródlądowych wód powierzchniowych, przejściowych, przybrzeżnych oraz podziemnych ustalenie ram, które: a) zapobiegają dalszemu pogarszaniu oraz chronią i poprawiają stan ekosystemów wodnych oraz, w odniesieniu do ich potrzeb wodnych, ekosystemów lądowych i terenów podmokłych bezpośrednio uzależnionych od ekosystemów wodnych; b) promują zrównoważone korzystanie z wód oparte na długoterminowej ochronie dostępnych zasobów wodnych; c) dążą do zwiększonej ochrony i poprawy środowiska wodnego między innymi poprzez szczególne środki dla stopniowej redukcji zrzutów, emisji i strat substancji priorytetowych oraz zaprzestania lub stopniowego wyeliminowania zrzutów, emisji i strat priorytetowych substancji niebezpiecznych; d) zapewniają stopniową redukcje zanieczyszczenia wód podziemnych i zapobiegają ich dalszemu zanieczyszczaniu, oraz e) przyczyniają się do zmniejszenia skutków powodzi i susz, a przez to przyczyniają się do: a) zapewnienia odpowiedniego zaopatrzenia w dobrej jakości wodę powierzchniową i podziemną, które jest niezbędne dla zrównoważonego, i sprawiedliwego korzystania z wód, b) znacznej redukcji zanieczyszczenia wód podziemnych, c) ochrony wód terytorialnych i morskich, oraz d) osiągnięcia celów odpowiednich umów międzynarodowych, w tym mających za zadanie ochronę i zapobieganie zanieczyszczaniu środowiska morskiego, poprzez wspólnotowe działanie na mocy art. 16 ust. 3, celem zaprzestania lub stopniowego wyeliminowania zrzutów, emisji i strat priorytetowych substancji niebezpiecznych, z ostatecznym celem osiągnięcia w środowisku morskim stężeń bliskich wartościom tła dla substancji występujących naturalnie i bliskich zeru dla syntetycznych substancji wytworzonych przez człowieka. 4 N. Voulvoulis et al., The EU Water Framework Directive: From great expectations to problems with implementation, Science of the Total Environment, Vol. 575, 2017, s /52

8 II. Instrumenty Ramowej Dyrektywy Wodnej cele środowiskowe i odstępstwa II.1. Część wód powierzchniowych Dyrektywa podzieliła istniejące wody na części wód powierzchniowych. Część wód powierzchniowych to oddzielny i znaczący element wód powierzchniowych, taki jak: jezioro, zbiornik, strumień, rzeka lub kanał, część strumienia, rzeki lub kanału, wody przejściowe lub pas wód przybrzeżnych. Wśród części wód powierzchniowych dyrektywa wyróżnia części silnie zmienione, czyli części wód powierzchniowych, których charakter został znacznie zmieniony na skutek fizycznego oddziaływania człowieka, według wskazania państwa członkowskiego, zgodnie z przepisami załącznika nr II oraz sztuczne części wód, czyli części wód powstałe na skutek działalności człowieka. W niniejszej opinii części wód niestanowiące silnie zmienionych oraz sztucznych, nazywane będą naturalnymi częściami wód. Analogicznie do wód powierzchniowych, wody podziemne również zostały podzielone na części wód podziemnych. Przez część wód podziemnych rozumie się określoną objętość wód podziemnych występującą w obrębie warstwy wodonośnej lub zespołu warstw wodonośnych. W związku z postanowieniami dyrektywy, dla każdej część wód powierzchniowych i podziemnych, powinien zostać określony jej stan: a) dla wód powierzchniowych stan ten jest ogólnym wyrażeniem stanu części wód powierzchniowych, określonym przez gorszy ze stanów: ekologiczny lub chemiczny, b) dla wód podziemnych stan ten jest ogólnym wyrażeniem stanu części wód podziemnych, określonym przez gorszy ze stanów ilościowy lub chemiczny. Stan ekologiczny, chemiczny i ilościowy wód powierzchniowych i podziemnych ustala się zgodnie z załącznikiem V dyrektywy. II.2. Cele środowiskowe Podstawowym narzędziem wprowadzonym przez dyrektywę, a służącym do osiągnięcia jej celów, są cele środowiskowe wyznaczone dla części wód powierzchniowych i wód podziemnych, jak również dla obszarów chronionych. Cele środowiskowe dla wód powierzchniowych zostały określone w następujący sposób: 1. stan części wód powierzchniowych, nie powinien ulec pogorszeniu, jednakże z zastrzeżeniem art. 4 ust. 6, ust. 7 i bez naruszenia art. 4 ust. 8, 2. naturalne części wód powinny być chronione, zaś ich stan poprawiany i przywracany, mając na uwadze obowiązek osiągnięcia dobrego stanu wód powierzchniowych najpóźniej w ciągu 15 lat od dnia wejścia w życie dyrektywy, z zastrzeżeniem stosowania przedłużeń 8/52

9 czasowych ustalonych zgodnie z ust. 4 i stosowania ust. 5, 6, i 7 oraz bez uszczerbku dla ust. 8, 3. sztucznie i silnie zmienione części wód powinny być chronione, a ich stan poprawiany w celu osiągnięcia dobrego potencjału ekologicznego i dobrego stanu chemicznego najpóźniej w ciągu 15 lat od dnia wejścia w życie dyrektywy, 4. zanieczyszczenie substancjami priorytetowymi powinno być stopniowo redukowane, zaś emisje, zrzuty i straty niebezpiecznych substancji priorytetowych powinny być zaprzestane lub stopniowo eliminowane. Cele środowiskowe dla wód podziemnych określone zostały w następujący sposób: 1. należy zapobiec lub ograniczyć dopływ zanieczyszczeń do wód podziemnych, 2. należy zapobiec pogarszaniu się stanu wszystkich części wód podziemnych, z zastrzeżeniem stosowania ust. 6 i 7 i bez uszczerbku dla ust. 8 oraz z zastrzeżeniem stosowania art. 11 ust. 3 lit. j., 3. wszystkie części wód podziemnych powinny być chronione, zaś ich stan poprawiany i przywracany, a równowaga między poborem a zasilaniem wód podziemnych zachowana, w celu osiągnięcia dobrego stanu wód podziemnych w ciągu 15 lat od dnia wejścia w życie dyrektywy, 4. każda znacząca i ciągła tendencja wzrostu stężenia każdego zanieczyszczenia wynikającego z wpływu działalności człowieka powinna zostać odwrócona w celu stopniowej redukcji zanieczyszczenia wód podziemnych, zgodnie z ust. 2, 4 i 5, z zastrzeżeniem ust. 6 i 7 i bez uszczerbku dla ust. 8. Celem środowiskowym dla obszarów chronionych jest zgodność z wszystkimi normami i celami, osiągnięta najpóźniej w ciągu 15 lat od dnia wejścia w życie niniejszej dyrektywy, chyba, że prawodawstwo wspólnotowe ustanawiające odpowiednie obszary chronione zawiera postanowienia odmienne. II.3. Odstępstwa Od powyższych celów dyrektywa przewiduje odstępstwa: 1. odstępstwo czasowe, które wydłuża czas osiągnięcia założonych przez dyrektywę celów dla części wód, pod warunkiem, że nie będzie zachodzić dalsze pogorszenie się stanu zmienionej części wód i pod warunkiem spełnienia szeregu dodatkowych wymogów wskazanych w dyrektywie. Odstępstwo to wraz z jego przyczynami powinno zostać szczegółowo omówione i wyjaśnione w planie gospodarowania wodami. Odstępstwo czasowe ograniczone jest maksymalnie do dwóch dalszych uaktualnień planu gospodarowania wodami. W związku z tym, że plany gospodarowania wodami powinny podlegać przeglądowi co 6 lat, ostatecznym terminem osiągnięcia celów z ust. 1 jest rok 2027 (art. 4 ust. 4), 2. odstępstwo polegające na ustanowieniu mniej restrykcyjnego celu odstępstwo to może zostać przyznane dla określonej części wód, która jest tak zmieniona przez działalność człowieka lub gdy jej warunki naturalnej są takie, że osiągnięcie celów środowiskowych wskazanych w art. 4 ust. 1 byłoby niemożliwe lub nieproporcjonalnie kosztowne. Dodatkowo 9/52

10 wymogiem dla tego odstępstwa jest spełnienie łącznie pozostałych warunków wskazanych w dyrektywie (art. 4 ust. 5), 3. odstępstwo polegające na akceptacji czasowego pogorszenia się stanu wód, w sytuacji w której jest ono wynikiem okoliczności o charakterze naturalnym lub jest związane z działaniem sił wyższych, które są wyjątkowe lub nie mogły być w sposób racjonalny przewidziane (art. 4 ust. 6), 4. odstępstwo polegające na nieosiągnięciu dobrego stanu wód (art. 4 ust. 7). W Document no. 20 wskazuje się, że odstępstwa są integralną częścią celów środowiskowych. II.4. Odstępstwo polegające na nieosiągnięciu dobrego stanu wód Zgodnie z art. 4 ust. 7 dyrektywy dopuszczalne jest: I. nieosiągnięcie/niespełnienie: a) dobrego stanu wód podziemnych, b) dobrego stanu ekologicznego, c) dobrego potencjału ekologicznego, d) obowiązku zapobieżenia pogarszaniu się stanu części wód powierzchniowych lub podziemnych, jeżeli jest ono wynikiem nowych zmian w charakterystyce fizycznej części wód powierzchniowych lub poziomu części wód podziemnych, II. niezapobieżenie pogorszeniu się ze stanu bardzo dobrego do dobrego danej części wód powierzchniowych jest wynikiem nowych zrównoważonych form działalności gospodarczej człowieka. Warunkiem przyznania powyższych odstępstw jest łączne spełnienie następujących dodatkowych przesłanek: a) zostały podjęte wszystkie praktyczne kroki, aby ograniczyć niekorzystny wpływ na stan części wód, b) przyczyny modyfikacji lub zmian są szczegółowo określone i wyjaśnione w planie gospodarowania wodami w dorzeczu, wymaganym na mocy art. 13, a cele podlegają ocenie co sześć lat, c) przyczyny modyfikacji lub zmian stanowią nadrzędny interes społeczny i/lub korzyści dla środowiska i dla społeczeństwa płynące z osiągnięcia celów wymienionych w ust. 1 są przeważone przez wpływ korzyści wynikający z nowych modyfikacji czy zmian na ludzkie zdrowie, utrzymanie ludzkiego bezpieczeństwa lub zrównoważony rozwój oraz d) korzystne cele, którym służą te modyfikacje lub zmiany części wód, nie mogą z przyczyn możliwości technicznych czy nieproporcjonalnych kosztów być osiągnięte innymi środkami, stanowiącymi znacznie korzystniejszą opcję środowiskową. 10/52

11 Analizując warunki przyznania powyższego odstępstwa należy zacząć od analizy podstawowych przesłanek warunkujących przyznanie odstępstwa, tj. przesłanek wskazanych powyżej w pkt. I i II. Przesłanka pierwsza (pkt I) Przesłanki wskazane w pkt. I dotyczą nieosiągnięcia dobrego stanu wód podziemnych, dobrego stanu ekologicznego oraz dobrego potencjału ekologicznego. Ponadto dotyczą one również niezapobieżenia pogorszeniu się stanu części wód powierzchniowych lub podziemnych. Literalne brzmienie wskazanego przepisu dyrektywy wskazuje, że dotyczą one każdego niezapobieżenia pogorszeniu się stanu wód, zatem zarówno pogorszeniu ze stanu bardzo dobrego do stanu dobrego, jaki i ze stanu dobrego do stanu poniżej dobrego. Dodatkowo wskazać należy, iż orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej przyjmuje, że poprzez pogorszenie się stanu wód należy rozumieć sytuację, gdy przynajmniej jeden z elementów jakości w rozumieniu załącznika V do dyrektywy ulega obniżeniu o jedną klasę, nawet jeżeli to pogorszenie nie wyraża się w ogólnej zmianie zaklasyfikowania części wód powierzchniowych. Niemniej jednak, jeśli dany element jakości w rozumieniu tego załącznika znajduje się już w najniższej klasie, każde pogorszenie tego elementu stanowi»pogorszenie stanu«części wód powierzchniowych w rozumieniu art. 4 ust. 1 lit. a) ppkt (i) 5. W rezultacie należy przyjąć, że dyrektywa dąży do rzeczywistej zmiany jakościowej stanu wód, a Państwa członkowskie powinny odwoływać się do art. 4 ust. 7 w przypadku zmian wewnątrz klasy 6. W tym miejscu Opiniujący zwraca uwagę, że zaprezentowane powyżej stanowisko TSUE nie jest w pełni zgodne ze stanowiskiem wyrażonym w Document No. 20. Na początku zaznaczyć należy, iż dokument ten, choć przygotowany przy udziale Komisji Europejskiej, nie stanowi oficjalnego stanowiska Komisji, prezentuje wyłącznie nieoficjalny konsensus wszystkich stron dotyczący najlepszych praktyk. W dokumencie tym wskazano, że art. 4.7 nie przewiduje odstępstwa jeżeli pogorszenie spowodowane przez emisję substancji zanieczyszczających ze źródeł punktowych lub rozproszonych powoduje, że część wód znajduje się poniżej stanu dobrego 7. Stanowisko to jest niejasne, albowiem z dalszej części dokumentu można wyinterpretować odmienny pogląd (por. s.25). Dodatkowo, w ocenie Opiniującego, żaden przepis dyrektywy nie daje podstawy do przyjęcia takiego twierdzenia. Ponadto w powołanym dokumencie stwierdzono, że w kontekście art. 4.7 cele zapobiegania pogorszeniu stanu ekologicznego (lub potencjału) odnoszą się do zmian między klasami, a nie w ramach jednej klasy. Takie stanowisko jest wprost sprzeczne z powołanym już orzeczeniem Trybunału Sprawiedliwości w sprawie C-461/13. Ponadto, Rzecznik Generalny podkreślił, że dokument ten, przydatny jak tylko może być, nie ma mocy wiążącej 8. 5 Wyrok Wielkiej Izby Trybunału Sprawiedliwości z dnia 1 lipca 2015 r. w sprawie C-461/13. 6 Opinia rzecznika generalnego N. Jääskinena przedstawiona w dniu 23 października 2014 r, par Str. 9, 20_Mars09.pdf 8 Opinia rzecznika generalnego N. Jääskinena przedstawiona w dniu 23 października 2014 r, par /52

12 W ocenie Opiniującego, uwzględniając powyższe, należy z ostrożnością podchodzić do twierdzeń zawartych w przywoływanym dokumencie, albowiem nie wszystkie z nich, jak wynika z powyższego przykładu, znajdują potwierdzenie choćby w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Powodem nieosiągnięcia obowiązków wskazanych w pkt. I mogą być wyłącznie: a) nowe zmiany w charakterystyce fizycznej części wód powierzchniowych, b) zmiany poziomu wód podziemnych. O ile zmiana poziomu wód podziemnych jest okolicznością jasną, o tyle ustalenie co dokładnie znaczny nowa zmiana w charakterystyce fizycznej części wód powierzchniowych i co może być jej przyczyną, może rodzić trudności. W tym miejscu wskazane jest ustalenie co należy rozumieć pod pojęciem charakterystyki fizycznej. Załącznik V dyrektywy określa sposób ustalenia stanu wód powierzchniowych oraz podziemnych, w tym określa m.in. elementy jakości dla klasyfikacji stanu ekologicznego oraz normatywne definicje klasyfikacji stanu ekologicznego. Elementy jakości dla klasyfikacji stanu ekologicznego dla rzek są następujące: a) elementy biologiczne, na które składają się: skład i liczebność flory wodnej, skład i liczebność bezkręgowców bentosowych, skład, liczebność i struktura wiekowa ichtiofauny, b) elementy hydromorfologiczne, wspierające elementy biologiczne: system hydrologiczny: ilość i dynamika przepływu wód i połączenie z częściami wód podziemnych, ciągłość rzeki, warunki morfologiczne: głębokość rzeki i zmienność szerokości, struktura i skład podłoża rzek, struktura strefy nadbrzeżnej, c) elementy chemiczne i fizykochemiczne, wspierające elementy biologiczne, d) elementy ogólne: warunki cieplne, warunki natlenienie, zasolenie, stan zakwaszenia, warunki biogenne, e) zanieczyszczenie specyficzne. 12/52

13 Na podstawie analizy prawnej tekstu dyrektywy trudno jest ustalić, które z powyższych elementów należy uwzględniać przy ustalaniu charakterystyki fizycznej. Stanowisko naukowe wskazuje, że wszystkie wymienione powyżej elementy składać się mogą na charakterystykę fizyczną 9. Natomiast w przywołanym już Document No. 20 wskazuje się, że modyfikacje fizycznych cech jednolitych części wód oznaczają modyfikacje ich właściwości hydromorfologicznych. Oddziaływania mogą wynikać bezpośrednio z modyfikacji lub zmian lub mogą wynikać ze zmian w jakości wody spowodowanych modyfikacją lub zmianą. Na przykład, elektrownie wodne, systemy ochrony przeciwpowodziowej i przyszłe projekty nawigacyjne są objęte tym przepisem. Również właściwości hydromorfologiczne nagromadzenia wytworzonego dla energii wodnej i zaopatrzenia w wodę mogą wpływać na warunki tlenu i temperatury, powodując pogorszenie stanu ekologicznego w zatrzymanej wodzie i w dole rzeki. Mogą się one różnić od tych w naturalnym części wód 10. Powyższe stanowisko nie zostało potwierdzone, ani nie było analizowane przez inny podmiot, w tym Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Dyrektywa nie wskazuje również co należy rozumieć pod pojęciem nowej zmiany w charakterystyce fizycznej, jak również co może być jej przyczyną. Dostępne i przeanalizowane na potrzeby opinii orzecznictwo nie porusza tej materii. W związku z tym Opiniujący postanowił oprzeć się w dalszych rozważaniach na stanowisku wyrażonym przez przedstawicieli nauki, dotyczącym zakresu charakterystyki fizycznej. Przesłanka druga (pkt II) Przesłanka wskazana w pkt. II dotyczy niezrealizowania obowiązku zapobieżenia pogorszeniu się stanu wód, jednakże wyłącznie ze stanu bardzo dobrego do dobrego. Warunkiem przyznania odstępstwa na tej podstawie jest okoliczność, aby niezrealizowanie ustawowego obowiązku było wynikiem nowych zrównoważonych form działalności gospodarczej człowieka. W tym miejscu powstaje pytanie o różnicę między przesłankami przyznania odstępstwa wskazanymi w pkt. I, a przesłanką wskazaną w pkt. II. Wszak przesłanki z pkt. I również obejmują nieosiągnięcie celu środowiskowego polegające na niepogarszaniu stanu wód. Zatem każde pogorszenie stanu wód, w tym pogorszenie stanu wód ze stanu bardzo dobrego do stanu dobrego, również objęte jest przesłanką z pkt. I. Takie rozumienie obu przesłanek powoduje, że możemy dojść do wniosku o nieracjonalności unijnego prawodawcy. Gdyby bowiem prawodawca unijny był racjonalny, wówczas sytuacje objęte przesłanką wskazaną w pkt. II nie zostałyby objęte żadną z przesłanek z pkt. I. Zatem mając na 9 Stanowisko wyrażone przez dra hab. nauk chemicznych Leszka Pazderskiego. 10 str. 24: 20_Mars09.pdf 13/52

14 uwadze zasadę racjonalności ustawodawcy/prawodawcy stwierdzić należy, iż muszą istnieć okoliczności różnicujące zastosowanie przesłanek z pkt. I i przesłanki z pkt. II, tak aby wykluczyć ich zastosowanie do tej samej sytuacji. Pierwszą z tych różnicujących okoliczności może stanowić charakterystyka fizyczna. Konieczność ewentualnych zmian w charakterystyce fizycznej uwzględniona została przez prawodawcę unijnego wyłącznie w przypadku przesłanki I. Mogłoby to prowadzić do wniosku, że zakresem zastosowania przesłanki I zostały objęte wyłącznie zmiany w charakterystyce fizycznej, zaś wszelkie inne zmiany objęte zostały zakresem zastosowania przesłanki II. Jednakże, z uwagi na omówione wcześniej trudności z ustaleniem ewentualnych cech wód, które nie byłyby objęte zakresem zastosowania charakterystyki fizycznej, pogląd ten wydaje się być niemożliwy do podtrzymania. Dodatkowo zauważyć należy, iż taki sposób rozumienia różnic między przesłankami, nie wynika z treści dyrektywy obejmującej przesłankę II. Druga z tych różnicujących okoliczności może opierać się na poglądzie, że zakres zastosowania przesłanki II dotyczy wyłącznie pogorszenia ze stanu bardzo dobrego do stanu dobrego, zaś zakres zastosowania przesłanki nr I dotyczy wyłącznie pogorszenia ze stanu dobrego do stanu gorszego. Jednakże, w takim wypadku, warunki pogorszenia ze stanu bardzo dobrego do dobrego byłyby dużo bardziej restrykcyjne niż ze stanu dobrego do gorszego. W takim bowiem wypadku pogorszenie ze stanu bardzo dobrego do dobrego mogłoby nastąpić wyłącznie jako następstwo zrównoważonej działalności człowieka, zaś pogorszenie ze stanu dobrego do stanu gorszego mogłoby być wynikiem każdej działalności człowieka. Takie podejście wydaje się być zdecydowanie nieracjonalne. Skoro bowiem celem podstawowym, do którego należy dążyć, jest osiągnięcie co najmniej stanu dobrego, wydaje się, że pogorszenie ze stanu dobrego do stanu gorszego stanowić powinno niezwykle wyjątkową okoliczność, obostrzoną dużo surowszymi wymaganiami niż pogorszenie ze stanu bardzo dobrego do stanu dobrego. Dlatego też, w ocenie Opiniującego, taki sposób rozróżnienia przesłanki I od przesłanki II również wydaje się być błędny. Ostatnią z możliwych różnicujących okoliczności jest założenie, że przyznanie odstępstwa w skutek zmian będących następstwem nowej działalności człowieka jest możliwe wyłącznie na podstawie przesłanki II. Przesłanki z pkt. I wskazują wyłącznie na nowe zmiany w charakterystyce fizycznej, jednakże zmiany te mogą być następstwem różnych okoliczności, w tym już istniejącej działalności człowieka czy też powodów całkowicie z taką niezwiązanych. Taki pogląd opierałby się na założeniu, że dla nowych form działalności człowieka może zostać przyznane odstępstwo wyłącznie gdy powodują one pogorszenie stanu wód ze stanu bardzo dobrego do stanu dobrego i wyłącznie gdy wspomniana nowa działalność stanowi zrównoważoną działalność człowieka Zobacz Opinia rzecznika generalnego J. Kokott przedstawiona w dniu 3 września 2015 r, par. 42; Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 4 maja 2016 r. w sprawie C-346/14, par /52

15 Opiniujący wskazuje, iż w jego ocenie wyłącznie ostatnia z możliwych różnicujących okoliczności wydaje się być racjonalna. Zaznaczyć należy, że choć stanowisko to nie było do tej pory prezentowane w doktrynie, to orzecznictwo Trybunału wydaje się je popierać. Dotychczas Trybunał miał okazję rozważyć dwa przypadki, w których to za każdym razem sprawy dotyczyły nowej działalności człowieka, która równocześnie stanowiła zrównoważoną działalność człowieka 12. W pierwszym z wyroków Trybunał odpowiedział na pytania prejudycjalne dotyczące nowej inwestycji, w ramach której miało dojść do pogorszenia stanu wód w ramach danej klasy, jednak ze stanu faktycznego nie wynika wprost, o którą klasę chodziło. Zdaniem Opiniującego można przypuszczać, że rozważane odstępstwo dotyczyło pogorszenia stanu wód z bardzo dobrego na dobry i stąd miała zastosowanie przesłanka II. W drugim przypadku, Trybunał rozważył dopuszczalność odstępstwa w przypadku pogorszenia się części wód ze stanu bardzo dobrego na dobry. Co więcej Trybunał zdaje się pośrednio przyjmować powyżej wyrażony pogląd przez zaznaczenie, że przyczyny odstępstw mają bowiem zastosowanie w szczególności wtedy, gdy brak poszanowania celów wspomnianego art. 4 jest następstwem nowych zmian właściwości fizycznych danej części wód powierzchniowych i gdy wynikają z tego negatywne skutki lub gdy jest wynikiem nowych zrównoważonych form działalności gospodarczej człowieka 13. Podsumowując, w ocenie Opiniującego, przesłanki z pkt. I mogą mieć zastosowanie wyłącznie do nowych modyfikacji wód powierzchniowych, wynikających z istniejącej już działalności człowieka, podczas gdy przesłanka z pkt. II może mieć zastosowanie do nowych form zrównoważonej działalności człowieka. Jednakże Opiniujący zwraca uwagę, iż takie stanowisko może zostać uznane za kontrowersyjne, albowiem sprowadza się ono do uznania, że państwa członkowskie nie mogą zrealizować żadnej nowej inwestycji, która w sposób negatywny, niedozwolony przez dyrektywę, oddziaływałaby na stan wód, o ile inwestycja ta nie jest zrównoważoną formą działalności człowieka. Oczywistym jest, że pogląd ten wpisuje się w powszechnie obowiązującą zasadę zrównoważonego rozwoju, jednakże mimo to może zostać uznany za bardzo kategoryczny. Przesłanki dodatkowe Warunkiem przyznania odstępstwa na podstawie art. 4 ust. 7 dyrektywy, jest łączne spełnienie następujących dodatkowych przesłanek: 1. zostały podjęte wszystkie praktyczne kroki, aby ograniczyć niekorzystny wpływ na stan części wód, 2. przyczyny modyfikacji lub zmian są szczegółowo określone i wyjaśnione w planie gospodarowania wodami w dorzeczu, wymaganym na mocy art. 13, a cele podlegają ocenie co sześć lat, 3. przyczyny modyfikacji lub zmian stanowią nadrzędny interes społeczny lub korzyści dla środowiska i dla społeczeństwa płynące z osiągnięcia celów wymienionych w ust. 1 są przeważone przez 12 Wyrok Wielkiej Izby Trybunału Sprawiedliwości z dnia 1 lipca 2015 r. w sprawie C-461/13 oraz Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 4 maja 2016 r. w sprawie C-346/ Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 4 maja 2016 r. w sprawie C-346/14, par /52

16 wpływ korzyści wynikający z nowych modyfikacji czy zmian na ludzkie zdrowie, utrzymanie ludzkiego bezpieczeństwa lub zrównoważony rozwój, 4. korzystne cele, którym służą te modyfikacje lub zmiany części wód, nie mogą z przyczyn możliwości technicznych czy nieproporcjonalnych kosztów być osiągnięte innymi środkami, stanowiącymi znacznie korzystniejszą opcję środowiskową. Co więcej, jak wynika z orzecznictwa Trybunału, spełnienie powyższych przesłanek powinno być należycie zbadane i wystarczająco uzasadnione 14. Stąd też, ewentualne wnioski o przyznanie odstępstw powinny zawierać szczegółowe i przekonujące uzasadnienie. 1. Warunek podjęcia wszystkich praktycznych kroków do ograniczenia niekorzystnego wpływu na stan części wód Warunek ten nakłada obowiązek podjęcia wszystkich praktycznych kroków do ograniczenia niekorzystnego wpływu przedsięwzięcia na stan części wód. Zgodnie z Document No. 20, w tym zakresie należy rozróżnić kroki podejmowane w celu minimalizacji lub nawet eliminacji niekorzystnego wpływu oraz kroki kompensacyjne, których celem jest wyrównanie strat spowodowanych przez przedsięwzięcie na innej części wód, gdyż art. 4 ust. 7 dyrektywy nie wymaga kroków kompensacyjnych. Poprzez kroki należy rozumieć szerokie spektrum środków podejmowanych we wszystkich fazach rozwoju, w tym utrzymania, warunków działania, projektowania urządzeń, odbudowy i tworzenia siedlisk. Określenie praktyczne kroki wskazuje, że środki te, kroki, powinny być technicznie wykonalne i nie wiązać się z koniecznością ponoszenia nieproporcjonalnych kosztów. Wobec powyższego należy przyjąć, że odstępstwo może zostać udzielone, o ile podjęto wszelkie środki, które prowadzą do minimalizacji niekorzystnego wpływu na środowisko, które są dostępne z technicznego punktu widzenia i nie powodują nieproporcjonalnych kosztów, a także są dopasowane do charakterystyki danego przedsięwzięcia. 2. Warunek uwzględnienie odstępstwa w planie gospodarowania wodami Literalne brzmienie dyrektywy w tej kwestii wskazuje, iż warunkiem przyznania odstępstwa jest określenie przyczyn modyfikacji lub zmian i ich wyjaśnienie w planie gospodarowania wodami. Zaś cele środowiskowe, zawarte w planie gospodarowania wodami, powinny podlegać ocenie co 6 lat. W związku z tym, na gruncie tego literalnego brzmienia dyrektywy, można stwierdzić, że warunkiem wstępnym do przyznania odstępstwa jest uwzględnienie go w planie gospodarowania wodami. Plan gospodarowania wodami jest szczególną instytucją wprowadzoną przez dyrektywę. Powinien zostać opracowany dla każdego obszaru dorzecza, leżącego całkowicie na terytorium danego państwa 14 Ibid., par /52

17 członkowskiego, jak i leżącego na terytorium dwóch lub więcej państw członkowskich (w takim wypadku państwa członkowskie powinny podjąć starania zmierzające do opracowania jednego wspólnego planu gospodarowania wodami). Dyrektywa w art. 14 ust. 1 zobowiązuje państwa członkowskie do umożliwienia wszystkim zainteresowanym stronom udziału we wdrażaniu dyrektywy, w szczególności w opracowaniu, przeglądzie i uaktualnieniu planów gospodarowania wodami w dorzeczach. Państwa członkowskie powinny, zgodnie z powołanym artykułem, dla każdego dorzecza opublikować i udostępnić społeczeństwu do zgłaszania uwag: a) harmonogram i program prac dla tworzenia planu, w tym oświadczenie o konsultacjach do przeprowadzenia, co najmniej trzy lata przed rozpoczęciem okresu, do którego plan się odnosi, b) tymczasowy przegląd istotnych zagadnień gospodarki wodnej określonych dla dorzecza, co najmniej dwa lata przed rozpoczęciem okresu, do którego plan się odnosi, c) kopie projektu planu gospodarowania wodami w dorzeczu, co najmniej rok przed rozpoczęciem okresu, którego plan dotyczy. Dyrektywa w art. 14 ust. 2, zobowiązuje państwa członkowskie do przeznaczenia co najmniej 6 miesięcy na składanie pisemnych uwag do dokumentów w celu zapewnienia aktywnego udziału społeczeństwa i konsultacji. Zatem, jak widać na podstawie powołanych przepisów, dyrektywa uznaje plan gospodarowania wodami za szczególny dokument, w tworzeniu którego w bardzo szerokim stopniu powinny mieć prawo uczestniczyć zainteresowane strony. Literalne brzmienie dyrektywy może prowadzić do wniosku, że brak ujęcia odstępstwa w planie gospodarowania wodami powoduje, iż odstępstwo nie może być skutecznie przydzielone, zaś projekt którego dotyczy nie powinien być realizowany. Jednakże zaznaczyć należy, iż w Document No. 20. przedstawiono odmienną koncepcję. Zgodnie z tym dokumentem, obowiązek zawarty w art. 4 ust. 7 dyrektywy, dotyczący konieczności wskazania odstępstwa i jego przyczyn w planie gospodarowania wodami, jest wyłącznie obowiązkiem o charakterze raportującym, i w ocenie autorów tego dokumentu, nie oznacza, że państwa członkowskie muszą czekać do publikacji planu gospodarowania wodami, zanim wyrażą zgodę na dokonanie nowej zmiany właściwości fizycznych albo na nowe zrównoważone formy działalności człowieka. Jak wskazuje się w powołanym dokumencie, w wielu wypadkach inwestycje będą realizowane w trakcie 6 letniego cyklu między oceną planów gospodarowania wodami. 17/52

18 W dokumencie pt. Guidance Document "Streamlining environmental assessment procedures for energy infrastructure 'Projects of Common Interest' (PCIs)" 15, wskazano, że w sytuacji gdy pojawia się zamierzenie realizacji projektu w trakcie 6 letniego cyklu pomiędzy aktualizacjami planu gospodarowania wodami, preferowanym sposobem działania jest przeprowadzenie formalnej zmiany planu gospodarowania wodami, z uwagi na zapewnienie udziału społeczeństwa w trakcie tej procedury. W dokumencie tym, podobnie jak w Document No. 20, również dopuszcza się udzielenie odstępstwa de facto poza planem gospodarowania wodami, w okresie pomiędzy jego aktualizacjami, i następcze uwzględnienie tego odstępstwa w aktualizacji planu. Żadna z powyżej przedstawionych możliwości, według posiadanej wiedzy przez Opiniującego, nie była przedmiotem rozważań Trybunału. 3. Warunek wyważenia rozpatrywanych interesów Zgodnie z tym warunkiem, właściwy organ powinien dokonać wyważenia interesów i wydać zgodę na dane przedsięwzięcie jeśli: a) stanowi ono nadrzędny interes społeczny, lub b) wpływ korzyści wynikających z przedsięwzięcia na ludzkie zdrowie, utrzymanie ludzkiego bezpieczeństwa lub zrównoważony rozwój przeważa korzyści dla środowiska i dla społeczeństwa płynące z osiągnięcia celów wymienionych w art. 1 dyrektywy. Zgodnie z Document No. 20, nadrzędny interes społeczny może odnosić się do sytuacji, w której dane przedsięwzięcie okaże się niezbędne ze względu na: a) działania i polityki mające na celu ochronę wartości podstawowych dla życia obywateli (zdrowie, bezpieczeństwo, środowisko), b) polityki podstawowe dla państwa i społeczeństwa, c) prowadzenie działań o znaczeniu ekonomicznym i społecznym, będących usługami publicznymi. Trybunał Sprawiedliwości uznał w sprawie C-346/14, że należy przyznać państwom członkowskim pewien zakres uznania przy ustalaniu, czy dane przedsięwzięcie faktycznie leży w nadrzędnym interesie społecznym 16. Wynika to z tego, że RDW nie zmierza do pełnej harmonizacji przepisów wodnoprawnych państw członkowskich. Państwo członkowskie powinno wykazać w sposób szczegółowy jak dane przedsięwzięcie realizuje nadrzędny interes społeczny i nie może ograniczyć się do abstrakcyjnego twierdzenia, że odpowiada ono generalnie nadrzędnemu interesowi społecznemu. W orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości rozpatrywane były dotychczas dwie sprawy (C-346/14 i C-43/10), w których państwo członkowskie powołało się na promowanie i rozwój odnawialnych źródeł Ibid., par /52

19 energii jako wpisujące się w nadrzędny interes społeczny. W sprawie C-346/14, przedsięwzięcie polegało na budowie elektrowni wodnej, która zdaniem organu odpowiadała istotnemu nadrzędnemu interesowi społecznemu polegającemu na zrównoważonym rozwoju energetycznym, ze względu na możliwość uzyskania znacznej ilości niezanieczyszczającej energii. Trybunał Sprawiedliwości nie tylko uznał, że przedstawione uzasadnienie spełnienia niniejszego warunku było wiarygodne, ale również zaznaczył, że promowanie odnawialnych źródeł energii stanowi sprawę wysoce priorytetową dla UE, albowiem wykorzystywanie takich źródeł energii ma pozytywny wpływ na ochronę środowiska i przyczynia się do trwałego rozwoju, a także ze względu na to, że może przyczynić się do lepszego zabezpieczenia i zróżnicowania dostaw energii i może przyśpieszyć wypełnienie postanowień protokołu z Kioto, załączonego do ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu 17. Natomiast w sprawie C-43/10 Trybunał Sprawiedliwości uznał, że co do zasady zaopatrzenie w wodę, produkcja energii elektrycznej i nawadnianie stanowią usługi interesu społecznego, a w konsekwencji przedsięwzięcie polegające na transferze wody z jednego dorzecza do drugiego dorzecza, nawet jeśli powyższe usługi nie są wyłączną przyczyną mogącą uzasadniać taki transfer, jest dopuszczalne na gruncie art. 4 ust. 7 dyrektywy 18. W odniesieniu do ważenia korzyści oczekiwanych w związku z nowym przedsięwzięciem i korzyści płynących z osiągnięcia celów określonych w art. 1 dyrektywy, należy odnieść się: a) w przypadku pogorszenia stanu, do korzyści i możliwości utraconych w związku z pogorszeniem się stanu, np. do utraty bioróżnorodności, b) w przypadku nieosiągnięcia dobrego stanu lub potencjału wód, do korzyści, które by powstały gdyby osiągnięcie dobrego stanu lub potencjału wód nie zostało powstrzymane, np. dostęp do wody pitnej nie jest już możliwy. Powyższe oznacza, że tzw. koszty wodne, a zatem negatywne konsekwencje dla stanu wód muszą zostać zrównoważone przez potencjalne korzyści i inne koszty jak np. wzrost użycia innych zasobów naturalnych, w tym globalnych wpływów. W rezultacie, odstępstwo powinno zostać udzielone na podstawie analizy kosztów przeprowadzonej z uwzględnieniem specyficznych okoliczności każdego przedsięwzięcia. Co istotne, należy podkreślić, że wyważenie interesów (pomiędzy interesem społecznym lub oczekiwanymi korzyściami przedsięwzięcia, a wynikającymi z niego kosztami wodnymi) należy każdorazowo do organu właściwego do wydawania decyzji w sprawie danego przedsięwzięcia. 17 Dz.U nr 203 poz Wyrok Wielkiej Izby Trybunału Sprawiedliwości z dnia 11 września 2012 roku w sprawie C - 43/10, par /52

20 4. Warunek braku możliwości technicznych lub nieproporcjonalnych kosztów alternatywnych rozwiązań Warunek ten ma na celu zapewnienie, że podejmowane przedsięwzięcie jest koniecznym i najlepszym rozwiązaniem wśród dostępnych opcji, a zatem zważywszy na okoliczności, z praktycznego punktu widzenia, wywiera najmniejszy możliwy niekorzystny wpływ na środowisko. Do praktycznych kroków, które należy rozważyć w przypadku wnioskowania o odstępstwo dla danego przedsięwzięcia można zaliczyć m.in. poszukiwanie ewentualnych lokalizacji zastępczych lub rozważenie innych odnawialnych źródeł energii 19. Owe kroki zależą w znacznej mierze od skutków danego przedsięwzięcia dla uwarunkowań regionalnych i lokalnych. Wnioskujący powinien udowodnić spełnienie tego warunku np. poprzez przedstawienie szczegółowego i konkretnego studium lub opinii naukowej na temat potencjalnych alternatyw lub opcji środowiskowych dla danego przedsięwzięcia. Jak wskazuje się w Document No. 20, brak możliwości technicznych może polegać na: a) braku dostępności rozwiązania technicznego, b) za małej ilości czasu dostępnego w stosunku do ilości czasu niezbędnego do realizacji rozwiązania alternatywnego, c) braku informacji o przyczynie problemu, w związku z tym brak jest możliwości ustalenia rozwiązania problemu. W dokumencie tym wskazuje się, że w wielu wypadkach szanse na znalezienie rozwiązania będą rosły wraz ze wzrostem nakładów poczynionych na jego znalezienie. W związku z tym analiza dotycząca technicznych możliwości często wykonywana będzie wspólnie z analizą kosztów i korzyści. Dodatkowo, w dokumencie tym podnosi się, że bardziej prawdopodobne jest uznanie wysokich kosztów za uzasadnione, w sytuacji gdy oczekiwane korzyści środowiskowe również będą wysokie, niż w sytuacji gdy byłyby one niskie. Przez nieproporcjonalne koszty nie powinno rozumieć się sytuacji, w której koszty po prostu przekraczają wyliczone korzyści środowiskowe. Analiza kosztów i korzyści środowiskowych powinna uwzględniać zarówno korzyści środowiskowe mierzalne (np. w wartości pieniądza), jak i korzyści środowiskowe, w stosunku do których istnieje trudność przeliczenia ich na wartość finansową. W Document No. 20, wskazuje się, że margines, o który koszty przekraczają korzyści środowiskowe, powinien być znaczny. Analiza porównania kosztów i korzyści środowiskowych może być przeprowadzona dopiero po zidentyfikowaniu najbardziej opłacalnych rozwiązań. Porównanie kosztów i korzyści środowiskowych powinno być dokonane indywidualnie dla każdego przypadku. 19 Ibid., par /52

21 Zgodnie z poglądami wyrażonymi w doktrynie i orzecznictwie Trybunału, stosowanie odstępstw stanowi wyjątek, a nie regułę, a zatem przesłanki ich dopuszczalności należy interpretować zawężająco. Wskazuje na to również systematyka art. 4, który zawiera surowe warunki oraz prezentuje ścisłe i wręcz kazuistyczne podejście do dopuszczalnych odstępstw. II.5. Termin obowiązywania odstępstw RDW ustanawia integracyjne i ambitne cele środowiskowe w ramach wymagającego harmonogramu i ściśle określonych terminów, pozostawiając całkiem duży margines interpretacji i elastyczność w sposobie ich dostarczania przez państwa członkowskie 20. Niezależnie od powyższego powstaje pytanie, czy na gruncie dyrektywy obowiązuje jakakolwiek granica czasowa, do której możliwe jest przyznanie odstępstw. Zgodnie z art. 4 ust. 1 lit. a pkt. iii) dyrektywy, jeden z celów środowiskowych dla wód powierzchniowych stanowi, że naturalne części wód powinny być chronione, zaś ich stan poprawiany i przywracany, mając na uwadze obowiązek osiągnięcia dobrego stanu wód powierzchniowych najpóźniej w ciągu 15 lat od dnia wejścia w życie dyrektywy, z zastrzeżeniem stosowania przedłużeń czasowych ustalonych zgodnie z ust. 4 i stosowania ust. 5, 6, i 7 oraz bez uszczerbku dla ust. 8. Zatem wszystkie wody powierzchniowe powinny, co do zasady, do 2015 roku osiągnąć dobry stan. Obowiązek ten nie dotyczy przedłużeń czasowych ustalonych zgodnie z ust. 4. Ustęp ten wydłuża czas osiągnięcia założonych przez dyrektywę celów dla części wód, pod warunkiem, że nie będzie zachodzić dalsze pogorszenie się stanu zmienionej części wód i pod warunkiem spełnienia szeregu dodatkowych wymogów wskazanych w dyrektywie. Przedłużenie czasowe ograniczone jest maksymalnie do dwóch dalszych uaktualnień planu gospodarowania wodami. W związku z tym, że plany gospodarowania wodami powinny podlegać przeglądowi co 6 lat, ostateczny termin osiągnięcia celów z ust. 1 jest rok Zatem, co do zasady wszystkie wody powierzchniowe powinny osiągnąć dobry stan do 2015 (chyba, że przyznane im zostanie odstępstwo czasowe). Jednakże dyrektywa wprost wskazuje, iż obowiązek ten nie dotyczy stosowania ust. 5, 6, 7 i 8. W związku z tym, z literalnego brzmienia dyrektywy wynika, że stosowanie odstępstwa z art. 4 ust. 7 może nastąpić niezależnie od obowiązku dostosowania wszystkich wód powierzchniowych do roku 2015 (lub wyjątkowo do 2027). Tym samym stwierdzić należy, iż dyrektywa nie przewiduje wprost żadnego ograniczenia czasowego związanego z 20 N. Voulvoulis et al., The EU Water Framework Directive: From great expectations to problems with implementation, Science of the Total Environment, Vol. 575, 2017, s Ibid, s /52

22 przyznawaniem odstępstwa. Konsekwencją takiego stanu rzeczy i takiej literalnej interpretacji dyrektywy będą sytuacje w których po roku 2027 będą istniały części wód powierzchniowych, które w dalszym ciągu nie będą spełniać stanu dobrego. W tym miejscu należy rozważyć czy takie ograniczenie czasowe może być wyinterpretowane z celów ramowej dyrektywy wodnej. Celem RDW wskazane zostały przede wszystkim w art. 1. Wśród wspomnianych celów wymienia się m.in.: a) zapobieganie dalszemu pogarszaniu oraz ochronę i poprawę stanu ekosystemów wodnych oraz, w odniesieniu do ich potrzeb wodnych, ekosystemów lądowych i terenów podmokłych bezpośrednio uzależnionych od ekosystemów wodnych, b) promocja zrównoważonego korzystania z wód opartego na długoterminowej ochronie dostępnych zasobów wodnych, c) dążenie do zwiększonej ochrony i poprawy środowiska wodnego. Uwzględniając powyższe cele stwierdzić należy, iż przyznanie każdego odstępstwa jest de facto sprzeczne z celami RDW. Wiele odstępstw dotyczy sytuacji, w których dochodzi do pogorszenia stanu ekosystemów wodnych. Z całą pewnością zaś przyznanie każdego odstępstwa jest równoznaczne z brakiem należytej ochrony i poprawy stanu ekosystemów wodnych. Ponadto, przyznanie odstępstwa dla inwestycji, która będzie negatywnie oddziaływała na stan wód przez okres kilkudziesięciu lat nie stanowi promocji zrównoważonego korzystania z wód opartego na długoterminowej ochronie dostępnych zasobów wodnych. Dodatkowo przyznanie odstępstwa, a więc wyrażenie zgody na pogorszenie stanu wód lub brak jego polepszenia, jest sprzeczne z obowiązkiem dążenia do zwiększonej ochrony i poprawy środowiska wodnego. W związku z powyższym stwierdzić należy, iż przyznanie każdego odstępstwa jest sprzeczne z powyżej wskazanymi celami ramowej dyrektywy wodnej. W związku z tym sprzeczne będzie tym bardziej przyznanie odstępstwa dla inwestycji, której negatywne skutki rozciągać się będą zdecydowanie poza rok Jednakże uznać należy, iż skoro prawodawca postanowił zawrzeć odstępstwa w treści dyrektywy, pomimo tak określonych celów, to uznał, że w pewnych wypadkach niezrealizowanie celów dyrektywy będzie uzasadnione innymi, istotnymi okolicznościami. W związku z tym można w każdym przypadku przeanalizować jakim konkretnie celom służy określona inwestycja i czy cel ten uznać można za ważniejszy/istotniejszy od ochrony stan wód. Niemniej jednak Opiniujący zwraca uwagę, że argumentacja oparta na celu dyrektywy stanowi wyłącznie argumentacją dodatkową, nie może stanowić podstawowej argumentacji przeciwko przyznaniu każdego odstępstwa. 22/52

23 III. Odstępstwa dla nowej kopalni odkrywkowej węgla brunatnego Wprowadzenie Kopalnia odkrywkowa węgla brunatnego stanowi inwestycję, która oddziałuje w negatywny sposób zarówno na stan wód powierzchniowych, jak i na stan wód podziemnych. W wielu wypadkach oddziaływanie to doprowadzi do pogorszenia stanu wód lub też może skutkować nieosiągnięciem stanu dobrego. Realizacja takiej inwestycji wiązać się będzie z koniecznością przyznania odstępstwa. Odstępstwo to może zostać przyznane na różnych podstawach, jednakże najbardziej prawdopodobną podstawą będzie art. 4 ust. 7 dyrektywy. Okres funkcjonowania kopalni odkrywkowej wynosi kilkadziesiąt lat. W związku z tym przyznanie ewentualnego odstępstwa dla nowej inwestycji wiązać się będzie z negatywnym lub gorszym stanem wód powierzchniowych lub podziemnych przez cały okres funkcjonowania inwestycji. W przypadku negatywnego oddziaływania na wody podziemne, jeżeli nieosiągnięcie dobrego stanu wód podziemnych lub niezapobieżenie pogorszeniu się stanu wód podziemnych, jest wynikiem zmiany poziomu wód podziemnych, konieczne jest spełnienie wymagań opisanych powyżej jako przesłanki dodatkowe (analiza w tym zakresie dokonana zostanie w dalszej części opinii). Natomiast w przypadku negatywnego oddziaływania planowanej kopalni odkrywkowej na wody powierzchniowe rozważyć należy w pierwszej kolejności czy spełnione będą przesłanki z pkt. I lub z pkt. II. Zgodnie z przyjętą w niniejszej opinii koncepcją, przesłanki z pkt. I dotyczą wyłącznie sytuacji gdy nowe modyfikacje w charakterystyce fizycznej są następstwem istniejącej już działalności człowieka. Nowa działalność człowieka może być podstawą przyznania odstępstwa, wyłącznie jeżeli będzie prowadzić do pogorszenia stanu wód powierzchniowych z bardzo dobrego do dobrego i gdy będzie przejawem zrównoważonej formy działalności. Ocena czy nastąpi pogorszenie ze stanu bardzo dobrego do dobrego będzie musiała zostać dokonana osobno w każdym przypadku, w związku z tym nie ma możliwości poczynienia w tym zakresie żadnych ustaleń a priori. Jednakże, w ocenie Opiniującego, trudno jest uznać kopalnię węgla brunatnego za przykład zrównoważonej formy działalności człowieka. Węgiel brunatny uważany jest za najbrudniejsze z paliw, dodatkowo jego spalanie powoduje znaczący wzrost stężenia dwutlenku węgla w atmosferze, przyczyniający się do zmian klimatu, jak również prowadzi do zwiększenia zanieczyszczenia powietrza, w tym metalami ciężkimi takimi jak rtęć. Ponadto wskazać należy, iż metoda odkrywkowa, jaką wydobywany jest węgiel brunatny, bardzo negatywnie oddziałuje na środowisko, niszcząc krajobraz, siedliska naturalne oraz cenne przyrodniczo obszary. Dodatkowo przemysł ten ma ogromny negatywny wpływ na stan wód. Powyższe prowadzi do wniosku, że nie może zostać uznany za zrównoważoną formę działalności człowieka, w szczególności w sytuacji gdy istnieje obecnie wiele innych alternatywnych źródeł energii, powszechnie uznawanych za zrównoważone formy działalności człowieka, takie jak odnawialne źródła energii. 23/52