szpital na placu kaszubskim

Transkrypt

1 SZPITAL MIEJSKI im. J. Brudzińskiego w G D Y N I szpital na placu kaszubskim nr 2/2007 Nasze inwestycje str.2 Z historii Szpitala Miejskiego str.3 Certyfikat ISO dla Szpitala Miejskiego str. 4 i 5 Nasi eksperci radzą str. 6 i 7 Prezent z apteki str. 8 Spacer po oddziałach str. 9 i 10 Klasztor, łącznik i szpital, rok 1929

2 NASZE INWESTYCJE Tegoroczna jesień i zima w szpitalu jest dla nas niczym upalne lato gorące od obfitości realizowanych inwestycji, takich co to zdarzają się raz na kilkadziesiąt lat! Do najważniejszych z nich należą: Wesołych i Radosnych Świąt Bożego Narodzenia, a w Nowym 2008 Roku dużo dni przeżytych w zdrowiu, szczęściu, radości i wzajemnym zrozumieniu życzy Państwu Dyrekcja i Pracownicy. 1. Modernizacja i wyposażenie pomieszczeń dla pracowni Kardiologii inwazyjnej. Wiąże się ona z koniecznością przygotowania sal dla kilkutonowego aparatu zwanego angiografem, służącego do wykonywania badań obrazujących stan unaczynienia mięśnia sercowego z jednoczesną możliwością leczenia poprzez rozszerzanie krytycznych zwężeń. W tym celu musimy wzmocnić stropy belkami stalowymi oraz betonem z barytem aby zapewnić odpowiednią ochronę przed promieniowaniem. Z wielką determinacją realizujemy to zadanie, aby po wielu latach nieść szybką, specjalistyczną pomoc chorym z zawałem mięśnia sercowego, tu na miejscu w Gdyni. Będziemy na ten temat jeszcze sporo pisać. Na razie trzymajcie kciuki Drodzy Pacjenci! 2. Remont kapitalny oddziału ortopedycznego, będącego jednym z największych w szpitalu zajmującym powierzchnię ponad m 2. Zadanie to z kolei wymagało przeniesienia blisko 50 chorych operowanych do innych oddziałów, co wraz z wszechobecnymi odgłosami budowy jest niezmiernie uciążliwe zarówno dla chorych, jak i medyków. Prosimy wiec o cierpliwość i przepraszamy za te niedogodności, które osłodzić może tylko bliska wizja pięknego oddziału. 3. Instalacja nowej Gamma Kamery do Zakładu Medycyny Nuklearnej, leczącej za pomocą izotopów radioaktywnych.poprzednie urządzenie służyło chorym z Gdyni i naszego województwa ponad 20 lat, a wcześniej pacjentom brytyjskim drugie tyle. 4. Wymiana jednego z najstarszych aparatów rentgenowskich do tzw. zdjęć kostnych, niezbędnych w naszym szpitalu, także wymagająca szeregu prac adaptacyjnych. Jednym słowem aby do zimy kiedy rozpoczniemy daj Boże remont oddziału dziecięcego. Lek. med. Lidia Kodłubańska DYREKTOR Szpitala Miejskiego Im. J. Brudzińskiego w Gdyni

3 Z HISTORII SZPITALA MIEJSKIEGO W GDYNI II WOJNA ŚWIATOWA Czas przygotowań do zabezpieczenia medycznego obrony Pomorza był krótki. W ciągu kilku dni należało scalić wojskową i cywilną służbę zdrowia, zorganizować szpitale wojenne i zastępcze dla ludności cywilnej. Szpital św. Wincentego stał się już pierwszego dnia wojny główną bazą chirurgiczną. W związku z powszechną mobilizacją część lekarzy szpitala otrzymała karty powołania do jednostek wojskowych. W pierwszych dniach wojny w szpitalu pozostali lekarze: dr H. Cekowski, dr T. Gerwel, dr H. Kotowski, dr A. Nowak, dr Fiedler. Do szpitala skierowano dodatkowo: dr J. Wiszniewskiego, dr K. Bohdanowicza oraz stomatologów: Maniszewski i T. Bochiński. Personel średni i podstawowy szpitala stanowiły przede wszystkim siostry szarytki, które oprócz podstawowych funkcji w gospodarstwie i kuchni zajmowały się też prowadzeniem oddziałów szpitalnych, organizowały pracę bloku operacyjnego i asystowały przy zabiegach operacyjnych. 1 września 1939 rok. W piątek z rana o godz. 5:50 ryk syren i natychmiast mocne bomby. Lotnisko w Pucku i Rumi zostało zdemolowane. Za małą godzinę przywożą pierwsze ofiary wojny. O godz. 10:00 słuchamy przemówienia Hitlera. Widzimy z okien szpitalnych dwa samoloty nad nami, jeden opuścił się zupełnie nisko obok naszego ogrodu, potem uciekł to zapiski z diariusza siostry Franciszki Berek, które opisują w sposób prosty i z ogromną wrażliwością najistotniejsze momenty z życia szpitala w pierwszych dniach wojny. Około godz. 6:50 do Szpitala św. Wincentego przywieziono pięciu rannych cywilów a pod koniec dnia w książce przyjęć było już 96 wpisów. Byli to głównie ranni z dwóch okrętów ORP Gryf i ORP Mewa zbombardowanych około godz. 17:30. Niemcy wkroczyli do Gdyni 14 września 1939 roku i natychmiast rozpoczęli akcję mającą na celu wyniszczenie ludności polskiej. O godz. 8:00 w szpitalu pojawił się oficer niemiecki, niedługo po nim niemiecki lekarz w towarzystwie innych oficerów. Znad głównego wejścia zerwana została nazwa szpitala, początkowo nazwanego Marinefestungslazaret a następnie Stadische Krankenhaus, zawieszono flagę ze swastyką i wystawiono wartę. Niemcy zajęli początkowo III i IV pietro nowego szpitala a później również i V piętro budynku. 19 września Niemcy zmienili nazwę miasta Gdynia na Gotenhafen. Z diariusza: 21 września. Niemieckie gazety pełne opisów o pobycie Hitlera w Gdańsku i Gdyni. Wszędzie entuzjazm, a nam coraz smutniej i pytamy się wzajemnie, co dalej będzie? Czy Polska w ogóle powstanie, czy Gdynia będzie znów nasza? września Niemcy oświadczyli siostrom, że cały nowy budynek szpitala przejmuje Kriegsmarine, przekazanie nastąpiło 4 października oraz, że wszyscy ranni polscy żołnierze zdolni do transportu będą wywiezieni statkiem do Kilonii. 2 listopada Gdynia znalazła się w granicach Okręgu Rzeszy Gdańsk Prusy Zachodnie jako miasto wydzielone. 4 listopada całe mienie sióstr szarytek zostało przez Niemców skonfiskowane a 20 listopada siostry pożegnały szpital i rozjechały się po Polsce. Czytamy w diariuszu: 21 listopada, wyszłyśmy więc z rozdartym sercem, żegnając się w ostatniej chwili z lekarzami i p. Bredefeldem. W sierpniu upłynęło 29 lat jak siostry osiedliły się w Gdyni. Objęły wówczas w 1910 roku mały domek wraz z oborą i stodołą. Opuszczając Gdynię pozostawiają dom szeroko rozbudowany, razem pięć domów z pięknym 5-cio piętrowym gmachem szpitalnym na czele. Szpital dopiero ubiegłego roku wykończony, wyposażony został w urządzenia najnowocześniejsze. I to wszystko brutalna ręka najeźdźcy zabrała w ciągu kilku dni i tę naszą chlubę, piękną Gdynię Szpital św. Wincentego we wrześniu 1939 roku był przykładem ofiarności i doskonałej organizacji. Pracownicy szpitala, a przede wszystkim siostry, z poświęceniem sprawowały swoje obowiązki do końca. Codzienna troska o czyste łóżko, samopoczucie chorego, jego posiłek i pełna godności reprezentacja wobec najeźdźcy wzbudzały powszechny szacunek i uznanie pacjentów. Losy lekarzy szpitala były różne. Kilku z nich skierowano do obozów jenieckich, niektórych zwolniono i wywieziono do generalnej Guberni. Była też grupa lekarzy gdyńskiego szpitala, działająca w konspiracji. Przebywający w Warszawie lekarze Szpitala św. Wincentego należeli do podziemnej organizacji wojskowej Polskiej Marynarki Wojennej w Konspiracji o nazwie Alfa. Szefem sanitarnym Alfy został Tadeusz Gerwel, w którego mieszkaniu odbywały się między innymi tajne szkolenia sanitarne, a jego zastępcami dr Henryk Cetkowski i dr Zdzisław Teisseyre. Członkami organizacji byli dr Jerzy Krzyżanowski oraz dr Leszek Alexandrowicz późniejszy ordynator urologii Szpitala Miejskiego w Gdyni. Alfa prowadziła też swoją komórkę konspiracyjną w Gdyni o pseudonimie Ogródek. Cdn. A.Kolejewski: Dzieje Szpitala na Placu Kaszubskim, Gdynia 2003 (SL) eurocean@eurocean.com.pl

4 PROFESJONALNIE 20 listopada 2007 r. odbyło się uroczyste wręczenie Certyfikatu Jakości ISO. Wśród zaproszonych gości znaleźli się m.in.: Wicemarszałek Województwa Pomorskiego Leszek Czarnobaj oraz przedstawiciele: Wydziału Zdrowia Urzędu Miejskiego w Gdyni, Zarządu Pomorskiego Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia, zaprzyjaźnionych pomorskich szpitali, sióstr ze Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo. Wręczenie tego dokumentu odbyło się przede wszystkim w obecności przedstawicieli naszych pacjentów, bo przecież wszelkie starania o poprawę jakości działań całego szpitala czynimy właśnie dla nich. (fot. MF) Pani Dyrektor Lidia Kodłubańska odbiera Certyfikat z rąk Pana Wojciecha Szwocha - Prezesa Polskiej Izby Handlu Zagranicznego. Certyfikat Normy PN EN ISO 9001:2001 na ręce Pani Dyrektor Lidii Kodłubańskiej złożył Pan Wojciech Szwoch Prezes Polskiej Izby Handlu Zagranicznego jednostki certyfikującej. Otrzymany dokument został nadany jako dowód, że system zarządzania spełnia wymagania Normy PN EN ISO 9001:2001 w zakresie: świadczenie specjalistycznych usług medycznych w zakresie leczenia, pielęgnowania, rehabilitacji, profilaktyki i promocji zdrowia oraz medycyny ratunkowej i nuklearnej. Zdobycie Certyfikatu poprzedzone było ciężką pracą całego personelu. Wszystkie podjęte dotychczas, oraz podejmowane w przyszłości, działania mają prowadzić do poprawy jakości świadczeń medycznych i diagnostycznych oraz do prawidłowej eksploatacji Szpitala i pełnego wykorzystania jego zasobów. A to dopiero początek ciężkiej pracy jak w swoim wystąpieniu podkreślił szpitalny Pełnomocnik ds. systemu zarządzania jakością dr n. med. Rafał Ciepłuch. (fot. RA) Pani Dyrektor Lidia Kodłubańska wita zebranych gości. (fot. MAK) Gratulacje składa Pan Wicemarszałek Województwa Pomorskiego Leszek Czarnobaj.

5 KU ZDROWIU (fot. MAK) Szpitalny Pełnomocnik ds. systemu zarządzania jakością dr n. med. Rafał Ciepłuch przedstawia etapy wprowadzania systemu zarządzania. (fot. MAK) Pan Wicemarszałek Województwa Pomorskiego Leszek Czarnobaj dokonuje pamiątkowego wpisu w kronice Szpitala. (fot. MAK) Pani Teresa Marzejon Naczelnik Wydziału Zdrowia Urzędu Miejskiego w Gdyni dokonuje pamiątkowego wpisu w kronice Szpitala. (fot. MAK) Zarząd Szpitala Miejskiego w Gdyni z dumą prezentuje Certyfikat ISO, od lewej: Z-ca Dyrektora ds. Technicznych mgr inż. Dariusz Nitka, Z-ca Dyrektora ds. Lecznictwa lek. med. Roman Abramowicz, Dyrektor Szpitala lek. med. Lidia Kodłubańska, Wicemarszałek Województwa Pomorskiego Leszek Czarnobaj oraz Z- ca Dyrektora ds. Finansowych mgr Agnieszka Rogala. Na zakończenie uroczystości Pani Dyrektor Lidia Kodłubańska podziękowała przedstawicielom naszych sponsorów: Zarządowi Portu Gdynia, dzięki któremu możemy wydawać kwartalnik, wydawcy firmie Eurocean Shipbrokers sp. z o.o. oraz firmie Danfoss LPM Polska, która podarowała Szpitalowi kilka zestawów komputerowych. Pani Dyrektor wyraziła także nadzieję, że Narodowy Fundusz Zdrowia, zgodnie z zapowiedziami, podniesie wartość kontraktu dla szpitali, które posiadają Certyfikat ISO. (MAK) gazeta@szpitalmiejski-gdynia.pl

6 NasI eksperci radzą Dziś o zimowych zagrożeniach opowiada ordynator Oddziału Chirurgii Urazowo Ortopedycznej dr n. med. Paweł Cieśla. Fot.SL Prognozy pogody zapowiadają szybkie nadejście zimy. Jest to bardzo pracowity okres dla gdyńskich przychodni oraz dla naszego Oddziału Chirurgii Urazowo Ortopedycznej. Przyczyny większej liczby pacjentów to ujemne temperatury, opady śniegu i deszczu, które powodują tworzenie się na chodnikach i jezdniach cienkiej, niewidocznej warstwy lodu. Urazy i kontuzje mogą przytrafić się każdemu, nie tylko osobom, które uprawiają sport. Panie doktorze, jakie urazy zdarzają się najczęściej? Najprostsze urazy są to otarcia naskórka związane z upadkiem. Jeśli nasza skóra zderzyła się z ziemią, betonem lub inną tego typu nawierzchnią, wówczas rany mogą być w widoczny sposób zabrudzone, dlatego należy je szybko oczyścić i zdezynfekować. Poważniejszym urazem jest krwiak, który objawia się typowym zasinieniem i bólem. Nieraz mogą to być dolegliwości na tyle mocne, że utrudniają poruszanie się. Sam krwiak zwykle nie powoduje wyłączenia kończyny, chyba że dotyczy to stawów. Krwiak śródstawowy jest wskazaniem do szybkiego przetransportowania poszkodowanego do szpitala. Nie może on chodzić samodzielnie, gdyż pogłębia to uraz. Poważniejszymi obrażeniami dotyczącymi stawów są: skręcenie, zwichnięcie i złamanie. Wystarczy jeden nieostrożny krok, złe postawienie stopy i może dojść do nadmiernego, nienaturalnego wykręcenia stawu. Następstwem tego jest naciągnięcie i naderwanie więzadeł oraz uszkodzenie torebki stawowej. Skręcenie stawu powoduje, że chodzenie sprawia ból, w miejscu urazu pojawia się opuchlizna i lekkie zsinienie, a skóra w tym miejscu często jest nadmiernie ocieplona. Zwichnięcie jest urazem dużo poważniejszym niż skręcenie. Zdarza się wtedy, gdy tworzące staw kości ulegają nadmiernemu przemieszczeniu względem siebie. W efekcie dochodzi także do rozerwania torebki stawowej i zerwania więzadeł. Objawami tej kontuzji są przede wszystkim: duży ból (najczęściej całkowicie uniemożliwiający poruszanie kończyną), zniekształcenie stawu i opuchlizna. Bardzo łatwo nabawić się kontuzji kolana. Można się poturbować nie tylko na nartach, ale także we własnym domu, uderzając kolanem o mebel lub przewracając się na świeżo zapastowanej lub mokrej podłodze. O uszkodzeniu kości lub stawu kolanowego świadczy ból, który przy najmniejszym ruchu promieniuje do uda i podudzia. Jeżeli noga w kolanie ma inny niż zwykle kształt, nie możemy nią poruszać, ponieważ staw jest zablokowany lub przy każdym ruchu występuje silny ból, prawdopodobnie uszkodzona została łąkotka. Jeżeli w ogóle nie możemy ruszać nogą, mogło nastąpić zerwanie więzadeł wewnątrz stawu kolanowego (więzadeł krzyżowych). W zależności od rodzaju uszkodzenia, dolegliwości mogą pojawić się natychmiast, a także po 6-12 godzinach od wypadku. Czy można zapobiegać urazom, a jeżeli tak, to w jaki sposób? Należy przede wszystkim zachować szczególną uwagę, kiedy chodniki są oblodzone, a stopnie przy wejściach do autobusów czy trolejbusów bardzo śliskie. Możemy zminimalizować ryzyko upadku i ewen- tualnego urazu nosząc obuwie z wysoką cholewką stabilizującą staw skokowy, z antypoślizgową podeszwą. Odzież nie powinna ograniczać swobody ruchów. Osoby planujące aktywny zimowy wypoczynek, powinny odpowiednio przygotować się do uprawiania sportów zimowych. Starsze osoby przy niekorzystnych warunkach atmosferycznych powinny ograniczyć chodzenie po ulicach oraz unikać dźwigania zbyt ciężkich toreb z zakupami. W związku ze zbliżającymi się świętami Bożego Narodzenia, chciałbym przestrzec, przede wszystkim osoby starsze, przed zbyt intensywnymi porządkami świątecznymi. W okresie przedświątecznym obserwujemy zwiększoną liczbę różnych urazów i złamań. Pacjenci przyznają się do wykonywania różnych czynności w wyjątkowo niebezpieczny sposób np. wieszania firanek stojąc na umieszczonym na stole taborecie lub krześle. Ból, obrzęk, trudności z poruszaniem ręką albo nogą to skutki wielu urazów. Nie zawsze potrafimy odróżnić, czy jest to zwichnięcie, skręcenie czy nawet złamanie. Osoby nie mające na co dzień styczności z medycyną bardzo często mylą takie pojęcia medyczne, jak: zwichnięcie, skręcenie, czy stłuczenie.

7 Skręcenie stawu - mamy z nim do czynienia wtedy, gdy w wyniku urazu (najczęściej zadziałania siły skrętnej) doszło do naciągnięcia, naderwania bądź też całkowitego zerwania aparatu więzadłowo-torebkowego, czyli włóknistych struktur mocujących i stabilizujących nasze stawy. Zwichnięcie - zdarza się rzadziej, ale jest to bardzo groźny uraz stawu, polegający na przemieszczeniu się względem siebie powierzchni stawowych kości tworzących staw. Stłuczenie - tym pojęciem określa się sytuację, gdy siła urazu była skierowana na tkanki miękkie, takie jak mięśnie, tkankę podskórną i wywołała zniszczenie drobnych naczyń krwionośnych, co objawia się wystąpieniem siniaków i krwiaka. Złamanie - dochodzi do niego wówczas, jeśli uraz był na tyle duży, że przekraczał wytrzymałość kości. Ból, obrzęk, krwiak, zaczerwienienie, ograniczenie ruchomości urażonej kończyny - to typowe objawy wymienionych urazów. W przypadku złamania może dodatkowo pojawić się ruchomość patologiczna i zniekształcenie w osi kończyny. Ze względu na podobieństwo objawów trudno jest choremu określić swój stan, dlatego też tylko lekarz może postawić rozpoznanie, które opiera na badaniu lekarskim, a dodatkowo jest wspomagane badaniem RTG (badanie radiologiczne), a także USG (badanie ultrasonograficzne), a w szczególnych przypadkach MRI (rezonans magnetyczny) i TK (tomografia komputerowa). W praktyce lekarskiej najczęściej spotyka się skręcenia stawów, zwłaszcza stawu skokowego i kolanowego. Powstają one bardzo często podczas uprawiania sportu, ale także na skutek nieprawidłowego stąpnięcia, wpadnięcia w chodnikową dziurę czy pośpiechu przy schodzeniu ze schodów. Na takie sytuacje bardziej narażone są kobiety, jeśli noszą obuwie na wysokim i wąskim obcasie. Zwichnięcia i złamania są spotykane rzadziej. Panie doktorze, a jak postępować, kiedy, pomimo naszej ostrożności doszło do upadku? Jeśli pojawi się obrzęk czy ból, to nie starajmy się na siłę rozruszać uszkodzonego staw czy kończyny, ponieważ ruch może dodatkowo tylko pogłębić uraz. W pierwszej kolejności trzeba zdjąć z uszkodzonej kończyny buty, ponieważ pojawiający się obrzęk uniemożliwi potem ich usunięcie, lub biżuterię czy zegarek, w przypadku urazu ręki, ponieważ ucisk obrączki i paska dodatkowo zaburza krążenie krwi. Może nawet dojść do martwicy palca na skutek ucisku. Należy przeciwdziałać narastaniu obrzęku. W tym celu unieśmy miejsce bolące, np. załóżmy rękę na temblak, bolącą stopę podeprzyjmy na dostępnym podwyższeniu np. na krześle. Okłady z lodu łagodzą ból, bo zimno ma działanie obkurczające naczynia krwionośne i tym samym przeciwdziała opuchliźnie. Będąc na nartach możemy zrobić okład ze śniegu. Należy jednak pamiętać, żeby nie kłaść śniegu lub lodu bezpośrednio na skórę, gdyż możemy spowodować powstanie odmrożenia. Zakładając opaskę elastyczną starajmy się nie bandażować zbyt ściśle, z uwagi na możliwość wystąpienia niedokrwienia. Przeciwobrzękowe działanie mają okłady ze znanego altacetu lub też roztwory wody z octem. Niedopuszczalne jest zakładanie na okłady folii, która w powszechnym mniemaniu ma przeciwdziałać wysychaniu okładów, a w rzeczywistości przyczynia się do maceracji naskórka, co może mieć groźne następstwa. Okłady muszą być wysychające. Nie wolno stosować takich okładów na miejsca skóry, w których przerwana jest jej ciągłość, np. w przypadku obtarcia naskórka, skaleczenia. Jeśli podejrzewamy złamanie kończyny, pamiętajmy o unieruchomieniu dwóch sąsiednich stawów: do tego celu możemy użyć kija, łupek drewnianych, desek, a gdy nie mamy ich pod ręką - kończynę można unieruchomić bandażem, np. nogę z urazem z nogą zdrową, owijając je razem. Zupełnie inną grupę zimowych urazów stanowią urazy spotykane u sportowców np. narciarzy i snowbordzistów. Związane jest to z prędkościami osiąganymi przez nich na stoku oraz różnorodnością wykonywanych ruchów skrętnych. Urazy sportowe są zdecydowanie bardziej skomplikowane i poważniejsze. Rzadko dotyczą stawu skokowego, który chroniony jest sztywnym butem narciarskim, przez to siła urazu przenosi się na staw kolanowy. Kolano jest więc najbardziej narażoną na urazy częścią ciała. Sportowcy właśnie w tym miejscu doznają skomplikowanych złamań i skręceń. Częste są także urazy kończyn górnych - palców, nadgarstków, łokci i barków. Z powodu możliwości zaistnienia na stoku poważnych kontuzji musimy być świadomi, jak udzielić pierwszej pomocy. Poszkodowanego należy zabezpieczyć przed wychłodzeniem i dobrze okryć. Wstrząs urazowy jest bowiem przyczyną szybkiej utraty ciepła i energii przez chorego. Przy podejrzeniu złamania kości można unieruchomić jej dwa sąsiednie stawy: bliższy i dalszy za pomocą kija narciarskiego. Nie próbujmy samemu transportować chorego ze stoku! Do tego celu należy wezwać wykwalifikowaną pomoc, ponieważ nieumiejętne zwożenie poszkodowanego może tylko pogłębić uszkodzenie. Intensywna jazda na nartach może być przyczyną sumowania się mikrourazów i pojawienia się bólów o charakterze przeciążeniowym. Zaleca się wówczas ograniczenie zimowej aktywności i odpoczynek. Bolące stawy można smarować maściami (żelami) o działaniu przeciwbólowym i przeciwzapalnym dostępnymi w aptekach bez recepty. A jak najlepiej zadbać o kondycję przed rozpoczęciem sezonu narciarskiego? Należy przede wszystkim regularnie ćwiczyć, gdyż wzmacnia to więzadła i mięśnie, a przed rozpoczęciem wyczerpujących ćwiczeń należy koniecznie przeprowadzić rozgrzewkę. Uprawiając sport, nie należy przeceniać swoich możliwości. Zawsze trzeba rozgrzewać się przed aktywnością sportową. Gimnastyka i rozciąganie mięśni najlepiej przygotowują organizm do wysiłku. Najczęstszym błędem, przed popełnieniem, którego szczególnie przestrzegam, jest właśnie przecenienie własnych możliwości sportowych. Wybieramy się na narty bez żadnego przygotowania fizycznego, praktycznie wstając od biurka. Siedzący tryb życia nie sprzyja poprawianiu naszej tężyzny fizycznej i bez odpowiedniego przygotowania jesteśmy dużo bardziej narażeni na urazy. Bardzo częstymi urazami, spowodowanymi silnym wysiłkiem fizycznym po długiej przerwie lub bez żadnego przygotowania, jest zerwanie ścięgna Achillesa i uszkodzenie stawu kolanowego. Trzeba też pamiętać, że z roku na rok jesteśmy starsi, a z wiekiem rośnie ryzyko doznania urazów. Przygotowania do aktywnego uprawiania sportów zimowych należy zacząć przynajmniej kilka tygodni przed planowanym wyjazdem. Polecam bieganie (najlepiej zacząć od krótkich dystansów), jazdę na rowerze, pływanie, ćwiczenia na siłowni. Te ostatnie należy wykonywać z niewielkimi obciążeniami, ponieważ organizm chcemy przygotować do aktywności ruchowej. (MAK) gazeta@szpitalmiejski-gdynia.pl 7