SPRAWOZDANIE KOMISJI DLA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

Transkrypt

1 KOMISJA EUROPEJSKA Bruksela, dnia r. COM(2018) 496 final SPRAWOZDANIE KOMISJI DLA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY w sprawie oceny okresowej inicjatywy Wolontariusze pomocy UE za okres od połowy 2014 r. do połowy 2017 r. {SWD(2018) 353 final} PL PL

2 SPIS TREŚCI 1. WPROWADZENIE CEL I ZAKRES OCENY GŁÓWNE USTALENIA WNIOSKI PRZYSZŁE DZIAŁANIA

3 SPRAWOZDANIE KOMISJI DLA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY w sprawie oceny okresowej inicjatywy Wolontariusze pomocy UE za okres od połowy 2014 r. do połowy 2017 r. 1. WPROWADZENIE 1. Zgodnie z Traktem z Lizbony 1 w 2014 r. Unia Europejska (UE) zapoczątkowała inicjatywę Wolontariusze pomocy UE (zwaną dalej inicjatywą ). Inicjatywę tę regulują następujące trzy akty prawne: rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 375/2014 z dnia 3 kwietnia 2014 r. 2 (zwane dalej rozporządzeniem ), rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 1244/2014 z dnia 20 listopada 2014 r. 3 oraz rozporządzenie delegowane Komisji (UE) nr 1398/2014 z dnia 24 października 2014 r. 4 Celem inicjatywy jest przyczynienie się do zwiększenia zdolności UE do udzielania pomocy humanitarnej odpowiadającej potrzebom oraz do rozwijania zdolności i odporności społeczności podatnych na zagrożenia lub dotkniętych klęskami w państwach trzecich przy jednoczesnym zapewnieniu obywatelom europejskim możliwości wzięcia udziału w operacjach humanitarnych prowadzonych w państwach trzecich i okazania solidarności z potrzebującymi. 2. Inicjatywa zapewnia konsorcjom organizacji posiadających siedzibę w UE i poza jej granicami środki finansowe przeznaczone na oddelegowanie i przygotowanie do oddelegowania (w tym staże) wolontariuszy pomocy UE do państw trzecich. W ramach inicjatywy finansowane są również projekty mające na celu rozwój potencjału organizacji posiadających siedzibę w UE i poza jej granicami umożliwiającego im przestrzeganie norm i procedur wymaganych w celu uczestnictwa w inicjatywie oraz efektywniejsze budowanie zdolności, w tym w odniesieniu do kierowania wolontariatem. W ramach inicjatywy ustanawia się również normy, procedury i mechanizm certyfikacji, program szkoleń mający na celu przygotowanie wolontariuszy pomocy UE do oddelegowania do państw trzecich, bazę danych kwalifikujących się wolontariuszy pomocy UE, sieć oraz plan komunikacji. 3. Na wdrożenie inicjatywy przeznaczono kwotę EUR na okres od dnia 1 stycznia 2014 r. do dnia 31 grudnia 2020 r. Chociaż zwiększa się liczba osiągnięć w ramach tej inicjatywy, poziom jej wdrożenia jest znacznie niższy od oczekiwań określonych w wieloletnich ramach finansowych na lata pod względem wykonania budżetu oraz liczby przeszkolonych i oddelegowanych wolontariuszy Art. 214 ust. 5 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 375/2014 z dnia 3 kwietnia 2014 r. ustanawiające Europejski Ochotniczy Korpus Pomocy Humanitarnej ( inicjatywa»wolontariusze pomocy UE«) (Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej (Dz.U.) L 122 z , s. 1). Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 1244/2014 z dnia 20 listopada 2014 r. ustanawiające zasady wykonania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 375/2014 z dnia 3 kwietnia 2014 r. ustanawiającego Europejski Ochotniczy Korpus Pomocy Humanitarnej ( inicjatywa»wolontariusze pomocy UE«) (Dz.U. L 334 z , s. 52). Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) nr 1398/2014 z dnia 24 października 2014 r. określające normy dotyczące kandydatów na wolontariuszy i wolontariuszy pomocy UE (Dz.U. L 373 z , s. 8). 2

4 4. W niniejszym sprawozdaniu przedstawiono wyniki oceny okresowej (zwanej dalej oceną ) inicjatywy Wolontariusze pomocy UE ; towarzyszy mu dokument roboczy służb Komisji przedstawiający szczegółowe ustalenia tej oceny. Opracowano je na podstawie informacji dostarczonych w ramach oceny zewnętrznej oraz informacji zwrotnych otrzymanych w ramach dyskusji prowadzonych z zainteresowanymi stronami i otwartych konsultacji publicznych. W sprawozdaniu wskazano również potencjalne obszary dalszego rozwoju inicjatywy, uwzględniając zalecenia oraz zasygnalizowano potrzebę zwiększenia stopnia wykorzystania inicjatywy. 2. CEL I ZAKRES OCENY 5. Zgodnie z art. 27 ust. 4 lit. b) rozporządzenia Komisja jest zobowiązana do przedłożenia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie okresowego sprawozdania z oceny. Głównym celem oceny okresowej jest dokonanie niezależnej oceny uzyskanych wyników oraz jakościowych i ilościowych aspektów wykonania rozporządzenia, w tym wpływu inicjatywy na sektor pomocy humanitarnej oraz opłacalności programu, w ciągu pierwszych trzech lat jego stosowania, licząc od jego przyjęcia w 2014 r. W ocenie bada się zatem wdrożenie inicjatywy od połowy 2014 r. do połowy 2017 r. 6. Ocenę zewnętrzną przeprowadzono w okresie od maja do listopada 2017 r. 5 Etap ustalania faktów obejmował kompleksowy przegląd dokumentów oraz szeroko zakrojone konsultacje z zainteresowanymi stronami (w tym na szczeblu Komisji oraz z przedstawicielami państw członkowskich, organizacji wysyłających, organizacji przyjmujących, wolontariuszy pomocy UE oraz innych kluczowych zainteresowanych stron). Wykorzystano różne narzędzia, w tym badania internetowe oraz częściowo ustrukturyzowane wywiady telefoniczne lub bezpośrednie. Przeprowadzono sześć ukierunkowanych badań 6 oraz trzy misje w terenie w Ameryce Łacińskiej i na Karaibach, na Bliskim Wschodzie oraz w Azji Południowo- Wschodniej 7. Przez trzy miesiące (od sierpnia do października 2017 r.) prowadzono przez internet otwarte konsultacje publiczne, w ramach których uzyskano łącznie 30 odpowiedzi. Podejście metodyczne uzupełniły trzy badania sytuacyjne dotyczące różnych projektów realizowanych w ramach inicjatywy (tj. certyfikacji, oddelegowania i pomocy technicznej oraz rozwijania zdolności). 7. Badania i uwagi zgromadzone w ramach wywiadów dostarczają ogólnie przydatnych spostrzeżeń na temat wdrażania inicjatywy. W związku z niedostępnością końcowych Sprawozdanie końcowe jest dostępne pod adresem: Grupy docelowe badań: wolontariusze pomocy UE (kandydaci i oddelegowani); organizacje wysyłające w ramach inicjatywy Wolontariusze pomocy UE oraz ich partnerzy; organizacje przyjmujące w ramach inicjatywy Wolontariusze pomocy UE ; partnerzy w ramach umowy ramowej o partnerstwie z Dyrekcją Generalną ds. Prowadzonych przez UE Operacji Ochrony Ludności i Pomocy Humanitarnej (ECHO) (dotychczas niezaangażowani); partnerzy projektu pilotażowego w ramach inicjatywy Wolontariusze pomocy UE (dotychczas niezaangażowani); oraz przedstawiciele państw członkowskich (Grupy Roboczej Rady ds. Pomocy Humanitarnej i Pomocy Żywnościowej, Grupy Roboczej Rady ds. Ochrony Ludności i Komitetu ds. Pomocy Humanitarnej). Ameryka Łacińska i Karaiby: Haiti i Ekwador; Bliski Wschód: Jordania i Liban; oraz Azja Południowo- Wschodnia: Mjanma/Birma i Kambodża. 3

5 sprawozdań z projektu w chwili przeprowadzania oceny oraz z ograniczonym wykorzystaniem inicjatywy w pierwszych latach ocena okresowa może stanowić jedynie wskazówkę co do ogólnego wpływu inicjatywy na społeczności lokalne, poprawy zdolności zainteresowanych stron, rozwoju umiejętności oraz potencjalnego wpływu inicjatywy Wolontariusze pomocy UE na sektor pomocy humanitarnej. 3. GŁÓWNE USTALENIA 8. Na podstawie przeprowadzonych przez zewnętrzny podmiot oceniający wywiadów z różnymi grupami zainteresowanych stron stwierdzono, że pięć celów inicjatywy 8, które określono w rozporządzeniu, ma znaczenie dla beneficjentów inicjatywy, organizacji wysyłających, organizacji przyjmujących oraz wolontariuszy. Społeczności lokalne uznają za szczególnie użyteczne te działania, które zachęcają do lokalnego wolontariatu oraz budowania zdolności w celu poprawy umiejętności na poziomie lokalnym, aby można było przygotować się na klęski żywiołowe. Ogólnie rzecz biorąc, poszczególne działania prowadzone w ramach inicjatywy mają znaczenie dla celów inicjatywy. Cel polegający na informowaniu o zasadach unijnej pomocy humanitarnej jest jednak uznawany za istotny jedynie przez niewielką liczbę zainteresowanych stron (przede wszystkim wolontariuszy). Oznacza to, że należy poświęcić tej kwestii więcej uwagi w działaniach komunikacyjnych w ramach inicjatywy. Zainteresowanie ze strony uznanych partnerów w ramach umowy ramowej o partnerstwie utrzymuje się na bardzo niskim poziomie, co stanowi problem w przypadku inicjatywy, która ma służyć sektorowi pomocy humanitarnej. Uczestniczące w inicjatywie organizacje wysyłające i przyjmujące mają stosunkowo pozytywne zdanie na temat jej zdolności do zaspokajania ich potrzeb, a także do oddelegowywania właściwie dobranych wolontariuszy zgodnie z potrzebami organizacji przyjmujących. 9. W ramach inicjatywy nie osiągnięto wyznaczonych w niej pięciu celów, a do osiągnięcia celów określonych w wieloletnich ramach finansowych na lata jest jeszcze daleko. Budżet w pierwszych trzech latach nie został w pełni wykorzystany, chociaż dane liczbowe dotyczące 2017 r. świadczą o znacznym wykorzystaniu środków finansowych na rozwijanie zdolności / pomoc techniczną. Liczba wolontariuszy chociaż wzrasta wciąż pozostaje znacznie poniżej wyznaczonego celu. Ponad 200 wolontariuszy pomocy UE oddelegowano do realizacji projektów humanitarnych w państwach trzecich. Ich liczba jest jednak znacznie niższa niż docelowa liczba wolontariuszy pomocy UE, której osiągnięcie jest planowane do 2020 r. Głównym powodem są bariery utrudniające uczestnictwo, takie jak certyfikacja organizacji czy konieczność tworzenia partnerstw z innymi organizacjami w celu ubiegania się o finansowanie unijne. Stanowi to szczególne wyzwanie dla organizacji, które nie działają w ramach ustanowionych sieci. Poszukiwanie partnerów konsorcjum oraz administracyjne procedury zarządzania konsorcjum obniżają efektywność. Skuteczność procesu rekrutacyjnego można jeszcze bardziej zwiększyć przez przyspieszenie procedur. Inicjatywa jak dotąd w ograniczonym stopniu przyczyniła się do 8 Art. 7 rozporządzenia nr 375/2014 stanowi, że: inicjatywa»wolontariusze pomocy UE«dąży do osiągnięcia następujących celów operacyjnych: przyczyniania się do wzrostu i poprawy zdolności Unii do niesienia pomocy humanitarnej; podniesienia umiejętności, poziomu wiedzy i kompetencji wolontariuszy w dziedzinie pomocy humanitarnej, a także poprawy warunków ich zatrudniania; rozwoju zdolności organizacji przyjmujących i wspierania wolontariatu w państwach trzecich; komunikowania zasad unijnej pomocy humanitarnej ustalonych w Konsensusie europejskim w sprawie pomocy humanitarnej; wzmocnienia spójności i zgodności wolontariatu w poszczególnych państwach członkowskich w celu zwiększenia szans dla obywateli UE na udział w działaniach i akcjach pomocy humanitarnej. 4

6 zwiększenia zdolności UE do niesienia pomocy humanitarnej, biorąc pod uwagę jej niewielki budżet i powolny wzrost poziomu jej wykorzystania. Z badań oceniających wynika, że zdaniem wolontariuszy ich umiejętności poprawiły się dzięki oddelegowaniu. Nieliczne staże oferowane w ramach inicjatywy w pierwszych latach jej istnienia zwiększyły możliwości niesienia przez ludzi pomocy humanitarnej. Jak dotąd nie istnieją żadne dowody potwierdzające, że normy wolontariatu określone w inicjatywie mają pozytywny wpływ na krajowe normy państw członkowskich UE. Niektóre organizacje uważają, że tworzenie konsorcjów jest trudne, w szczególności wówczas, gdy nie działają one w ramach ustanowionych sieci. 10. Procedury i wymogi wywierające silny wpływ na skuteczność inicjatywy uregulowano szczegółowo w trzech aktach ustawodawczych. Chociaż z jednej strony tworzy to pewne obciążenie administracyjne dla organizacji, z drugiej strony wpływa pozytywnie na doświadczenia wolontariuszy, ponieważ zapewnia przejrzystość procesu rekrutacji oraz wsparcie ich nauki i rozwoju podczas oddelegowania. Nowe europejskie zasady i procedury dotyczące kierowania wolontariuszami mogą być szczególnie uciążliwe dla organizacji, jeżeli prowadzą one własny krajowy program dla wolontariuszy równolegle z inicjatywą. Niektóre organizacje uważają proces rekrutacji za zniechęcający, ponieważ może on zająć nawet 18 miesięcy: od wystosowania zaproszenia do składania wniosków, przez proces selekcji, ogłoszenie o wakatach dla wolontariuszy, szkolenie wolontariuszy, aż po ich oddelegowanie. W tych ramach legislacyjnych Komisja stale dąży do uproszczenia i przyspieszenia procesów, aby zwiększyć atrakcyjność inicjatywy dla zainteresowanych stron. Procedury składania wniosków, selekcji i sprawozdawczości wydają się szczególnie uciążliwe dla organizacji działających głównie w ramach unijnych projektów pomocy humanitarnej (reagowania kryzysowego), które stosują inne procedury zarządzania dotacjami. Wdrożono skuteczny system monitorowania, który można byłoby jeszcze bardziej rozwinąć, aby oprócz informacji ilościowych przetwarzał on informacje jakościowe i sprawozdania ad hoc. Analiza oszczędności kosztowej może zapewnić jedynie ocenę wstępną, biorąc pod uwagę, że na obecnym etapie nie są dostępne końcowe sprawozdania z projektu ani powiązane dane finansowe. W ocenie zewnętrznej zauważono, że Komisja zachowywała się w sposób racjonalny pod względem kosztów w odniesieniu do umów o świadczenie usług, które opierają się na liczbie przeszkolonych i ubezpieczonych wolontariuszy. Inicjatywa będzie wymagała uproszczenia procesów, zwiększenia skali działań informacyjnych i komunikacyjnych dotyczących jej pozytywnego wpływu na organizacje w UE i poza jej granicami oraz sposobu jej działania, jak również silniejszych powiązań między inicjatywą a unijnymi celami i finansowaniem w zakresie pomocy humanitarnej i rozwoju. 11. Istnieje możliwość zwiększenia spójności inicjatywy z instrumentami w zakresie pomocy humanitarnej, rozwoju i ochrony ludności. Inicjatywa nie została włączona do istniejących instrumentów unijnych na rzecz pomocy humanitarnej, lecz ustanowiono ją jako odrębny instrument. Ponieważ wolontariuszy nie wolno oddelegowywać do regionów, w których panują konflikty zbrojne, niektóre państwa trzecie, w których świadczona jest znaczna część pomocy humanitarnej, są wyłączone z zakresu stosowania inicjatywy. Jeżeli chodzi o spójność z unijną polityką współpracy na rzecz rozwoju, szeroka definicja pomocy humanitarnej zastosowana w rozporządzeniu pozwala na synergię, ponieważ wolontariuszy można oddelegować do realizacji różnorodnych projektów, w tym działań, które łączą pomoc doraźną, odbudowę i rozwój oraz które wspierają i rozwijają ogólną odporność społeczności lokalnych. Choć inicjatywa nie jest formalnie związana z celami zrównoważonego rozwoju, 5

7 większość uczestniczących organizacji przyjmujących wskazuje, że działa zarówno w sektorze pomocy humanitarnej, jak i rozwoju. Wewnętrznej spójności prowadzonych działań nie można w pełni ocenić na tym etapie inicjatywy, jednak z ich projektu wynika, że powinny one być ze sobą spójne. 12. Inicjatywa tworzy unijną wartość dodaną dzięki wspólnym normom dotyczącym zarządzania wolontariuszami ze wszystkich państw UE, wspólnemu szkoleniu oraz środkom finansowym przeznaczonym na rozwijanie zdolności i pomoc techniczną. Umożliwia ona współpracę organizacji działających w różnych obszarach (np. pomocy humanitarnej, rozwoju, ochrony ludności, wolontariatu) oraz o różnych rozmiarach. Jest otwarta nie tylko na partnerów w ramach umowy ramowej o partnerstwie, ale również na wszystkie organizacje posiadające siedzibę w UE, które działają lub mają zamiar działać w sektorze pomocy humanitarnej. Przykładowo zaledwie 3 % partnerów w ramach umowy ramowej o partnerstwie stanowią organizacje z państw członkowskich, które przystąpiły do UE w 2004 r. lub później 9. Udział tych organizacji w całkowitej liczbie certyfikowanych organizacji jest znacznie wyższy (20 %). Dzięki temu inicjatywa mogła objąć szeroki zakres organizacji z różnych państw członkowskich UE. 4. WNIOSKI 13. Biorąc pod uwagę ustalenia zawarte w sprawozdaniu z oceny zewnętrznej oraz własne doświadczenia i dialog z zainteresowanymi stronami w początkowym okresie wdrażania inicjatywy, Komisja stwierdza, że inicjatywa co do zasady zapewnia wartość dodaną, a jej cele są adekwatne z punktu widzenia zainteresowanych stron. W ocenie podkreślono jednak szereg wyzwań, którym należy stawić czoła, aby w dalszym stopniu zwiększać wpływ inicjatywy oraz jej atrakcyjność dla organizacji i wolontariuszy. Aspekty te podkreślono w towarzyszącym dokumencie roboczym służb Komisji oraz podsumowano w kolejnych punktach. 14. Działania w ramach inicjatywy uregulowano bardziej szczegółowo w trzech aktach prawnych. W ciągu pierwszych trzech lat wdrażania miało miejsce długotrwałe budowanie bazy organizacji zainteresowanych stron. Towarzyszyły temu długotrwałe procedury i przejście od finansowanych ze środków UE projektów na rzecz zdolności i pomocy technicznej do projektów na rzecz oddelegowywania. Oczekuje się, że po pomyślnym uzyskaniu certyfikacji i przyjęciu standardów przez wystarczającą liczbę organizacji dzięki pomocy technicznej i wsparciu w zakresie budowania zdolności organizacje nabiorą większej pewności i będą bardziej zainteresowane wdrażaniem inicjatywy Wolontariusze pomocy UE. 15. Należy uprościć procesy i procedury administracyjne, aby zwiększyć uczestnictwo organizacji w inicjatywie. Informacje zwrotne uzyskane od organizacji uczestniczących oraz od organizacji, które nie są jeszcze zaangażowane w inicjatywę, wskazują na wyraźną potrzebę przeglądu procedur. Przykładowo organizacje wysyłające uważają proces certyfikacji za trudny; należy zatem zwrócić szczególną uwagę na konieczność dokonania przeglądu procesu certyfikacji oraz zapewnienia większego wsparcia zainteresowanym organizacjom w perspektywie krótko- lub średnioterminowej. Projekty dotyczące pomocy 9 Bułgaria, Republika Czeska, Estonia, Chorwacja, Cypr, Łotwa, Litwa, Węgry, Malta, Polska, Rumunia, Słowenia, Słowacja. 6

8 technicznej, które pomagają organizacjom w spełnieniu oczekiwanych norm w zakresie zarządzania wolontariuszami, bezpieczeństwa i ochrony, powinny być lepiej powiązane z procesem certyfikacji organizacji mających siedzibę w UE. 16. Atrakcyjność inicjatywy można byłoby zwiększyć dzięki skróceniu czasu potrzebnego na oddelegowanie (od chwili wystosowania zaproszeń do faktycznego oddelegowania), który wynosi obecnie półtora roku. Zwiększyłoby to potencjalnie liczbę możliwości oddelegowania dla obywateli UE i zmniejszyłoby liczbę rezygnacji. 17. Należy zwiększyć zainteresowanie ze strony organizacji działających w sektorze szeroko rozumianej pomocy humanitarnej zgodnie z rozporządzeniem. Wolontariusze pomocy UE są oddelegowywani do takich działań, jak wzmacnianie odporności, łączenie pomocy doraźnej, odbudowy i rozwoju, praca w różnych sektorach związanych z pomocą humanitarną (dostęp do wody i kanalizacji oraz higiena, płeć społeczno-kulturowa, logistyka), a także do działań w ramach projektów na rzecz rozwoju w zakresie bezpieczeństwa żywnościowego, ograniczania ubóstwa i odporności gospodarczej. Osiągnięcie dalszych synergii z istniejącymi programami i projektami Komisji znajduje się już wśród celów określonych w rocznym programie prac Komisji na 2018 r. 18. Komisja uznaje potrzebę poprawy spójności podejścia do wolontariatu w państwach trzecich z innymi unijnymi programami dla wolontariuszy. Należy dążyć do spójności i synergii z wolontariatem europejskim oraz z Europejskim Korpusem Solidarności. Należy zoptymalizować komplementarność między sektorami pomocy humanitarnej i rozwoju. 19. Na początkowym etapie wdrażania koncentrowano się głównie na rozwoju organizacyjnym. Stopniowe odchodzenie od procesów finansowania (wspierających zarządzanie wolontariuszami lub możliwości i zdolności organizacyjne) na rzecz działań ukierunkowanych na wywarcie skutków humanitarnych pomogłoby spełnić oczekiwania zainteresowanych stron w tym zakresie. 20. Lepsze określenie skutków zwiększyłoby atrakcyjność inicjatywy dla organizacji i wolontariuszy oraz przyczyniłoby się do poprawy jej wdrażania. Wdrożono ramy monitorowania zgodnie z logiką interwencji inicjatywy. Obecnie w jej ramach gromadzone są wyłącznie dane ilościowe; należy je uzupełnić danymi jakościowymi dotyczącymi wpływu projektów związanych z sektorem pomocy humanitarnej, zarządzaniem ryzykiem związanym z klęskami żywiołowymi lub łączeniem pomocy doraźnej, odbudowy i rozwoju. Należy dokonać przeglądu wskaźników skuteczności działania pod względem ich istotności oraz możliwości gromadzenia wiarygodnych, rozsądnych i porównywalnych danych. Oprócz obecnych wskaźników skuteczności działania dotyczących oddelegowania wolontariuszy należy opracować wskaźniki skuteczności działania związane z postępami w zakresie rozwijania zdolności i pomocy technicznej, na które przeznaczona jest większość budżetu inicjatywy. Pomogłoby to w zmierzeniu wpływu inicjatywy na społeczności lokalne, organizacje uczestniczące i wolontariuszy oraz podkreśliłoby związki między projektami w ramach inicjatywy Wolontariusze pomocy UE a projektami dotyczącymi pomocy humanitarnej / gotowości na wypadek klęsk żywiołowych. Należy dokładniej zbadać możliwości lepszej współpracy z terenowymi biurami ds. pomocy humanitarnej oraz z delegaturami Unii, w tym w zakresie monitorowania projektów w ramach inicjatywy Wolontariusze pomocy UE. 7

9 5. PRZYSZŁE DZIAŁANIA 21. W ocenie zawarto przydatne analizy i spostrzeżenia na temat wdrażania inicjatywy, w tym obecnych niedociągnięć, oraz zasugerowano obszary, w których należy dokonać dalszych postępów. Komisja stosuje dwutorowe podejście do ustaleń i zaleceń zawartych w ocenie: z jednej strony rozważa działania, które można byłoby wdrożyć w perspektywie krótko- lub średnioterminowej w obecnych ramach prawnych, a z drugiej strony działania, które wymagałyby bardziej fundamentalnych zmian w przepisach regulujących inicjatywę Wolontariusze pomocy UE. 22. Jeżeli chodzi o pierwszy zestaw działań, wyniki oceny zostaną bezzwłocznie wykorzystane przy opracowywaniu programu i przydziale środków. Komisja pracuje już nad działaniami, które mają zostać wdrożone od chwili obecnej do końca obecnego okresu wdrażania w 2020 r. w celu przyspieszenia procesów, uproszczenia procedur administracyjnych, zwiększenia wsparcia na rzecz zainteresowanych organizacji, dalszego propagowania możliwości finansowania i informowania o osiągnięciach inicjatywy. Cel ten można osiągnąć na przykład przez dalsze uproszczenie procesu certyfikacji w odniesieniu do organizacji, które zawarły umowy ramowe o partnerstwie, unikanie powielania w ramach obu procedur administracyjnych, skrócenie elektronicznych formularzy certyfikacji, skrócenie czasu, jaki upływa od wystosowania zaproszenia do oddelegowania wolontariuszy, czy zwiększenie skali działań promocyjnych w celu zaprezentowania wpływu wolontariuszy w terenie. Innym kluczowym obszarem jest zwiększanie zakresu oddelegowania wolontariuszy pomocy UE do realizacji projektów Komisji dotyczących pomocy humanitarnej, zmniejszania ryzyka związanego z klęskami żywiołowymi i współpracy na rzecz rozwoju. 23. Drugi zestaw działań wiąże się z bieżącymi pracami Komisji nad przyszłymi programami unijnymi w ramach kolejnych wieloletnich ram finansowych. Wyniki omawianej oceny okresowej przyczynią się w znaczny sposób do sformułowania wniosku Komisji w sprawie programów wydatków po roku W tym zakresie Komisja będzie dążyła do znacznego uproszczenia procedur przez usunięcie elementów, które spowalniają oddelegowywanie wolontariuszy i nakładają znaczne obciążenie administracyjne na organizacje uczestniczące. Komisja będzie również dążyła do osiągnięcia synergii i spójności z innymi unijnymi programami dla wolontariuszy, w szczególności z Europejskim Korpusem Solidarności. Celem Komisji będzie zapewnienie większej jasności obywatelom UE poszukującym możliwości wolontariatu w UE oraz poza jej granicami. Rozważone zostanie lepsze dostosowanie do celów UE dotyczących łączenia pomocy doraźnej, odbudowy i rozwoju oraz rozwoju w zakresie pomocy humanitarnej, aby zwiększyć udział organizacji humanitarnych i organizacji na rzecz rozwoju oraz możliwości wolontariatu. 24. Opierając się na dotychczasowych doświadczeniach i wyciągniętych wnioskach oraz stosując się do zaleceń zawartych w ocenie okresowej, Komisja będzie nadal wdrażała oraz rozwijała inicjatywę, współpracując ściśle z państwami członkowskimi, instytucjami i organami UE, organizacjami i obywatelami. Informacje zwrotne otrzymane od zainteresowanych stron nadal będą stanowiły główną siłę napędową ulepszeń, dzięki którym 8

10 inicjatywa będzie odgrywała większą rolę w kolejnym etapie wdrażania do 2020 r. oraz w późniejszym okresie. 9