PODEJRZANY POKRZYWDZONY ŚWIADEK OSKARŻONY SKAZANY POLICJANT PROKURATOR SĘDZIA ADWOKAT STRAŻNIK nr 18 DODATEK ORGAN WYMIARU I BEZMIARU SPRAWIEDLIWOŚCI SPRAWIEDLIWOŚĆ JEST SILNIEJSZA NAWET OD PRAWA, KTÓRE CZĘSTO LEGITYMUJE BEZPRAWIE NIEUMYŚLNE SPOWODOWANIE ŚMIERCI przypadkowe działanie może doprowadzić do czyjejś śmierci PAŃSTWO BEZPRAWIA Kiedy prawo przestaje bronić, a zaczyna służyć Problemy z ochroną lokatorów jak w praktyce wygląda pomoc mieszkaniowa udzielana przez gminy ARESZT ŚLEDCZY jakie prawa rządzą polskimi zakładami wydobywczymi
II CO POWIE RYBA? Piotr Ryba - redaktor wydania.państwo bezprawia Pedofil, Morderca, Szatan z Piotrkowa Mariusz T. Skazany w 1989 roku na karę śmierci za zabójstwo czterech chłopców. Na mocy amnestii wyrok ten został zamieniony na 25 lat pozbawienia wolności. 11 lutego 2014 roku bestia wyszła na wolność. Pisali o niej wszyscy, mówiła cała Polska. Każdy rodzic w kraju bał się o swoje pociechy. A politycy to podchwycili i dodatkowo nakręcili bo skoro zabił raz, to zabije ponownie. Rosła nienawiść, przyszły emocje i wszyscy zapomnieli, o co tak naprawdę chodziło. Cel był jeden pozbycie się zagrożenia. Nieważne jakimi środkami, byle raz a skutecznie. Żeby było jasne - nie bronię Trynkiewicza. Za to co zrobił do końca życia powinien być zamknięty z takimi, którzy wiedzą jak się nim zająć. Państwo jednak powinno stać po stronie prawa, przestrzegać go i pilnować. Powinno być opoką. A w tej sytuacji pokazało, że sprawiedliwość to tylko cel do osiągania swoich celów. NIEZNAJOMOŚĆ PRAWA SZKODZI Robert Woldański W codziennym życiu zdarzają się wypadki, kiedy nasze działanie, chociaż nieświadome, może prowadzić do skrzywdzenia innej osoby. Jednym z celów prawa jest osiągniecie sprawiedliwości. Ciężko jednak o nią gdy przez przypadek przytrafia się coś, co nigdy nie miało mieć miejsca... Nieumyślne spowodowanie śmierci w przeciwieństwie do zabójstwa nie jest przestępstwem w świetle Kodeksu Karnego, a jedynie występkiem. Definiuje go artykuł 155, który mówi, iż: Kto nieumyślnie powoduje śmierć człowieka, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. De profundis ad ripam - z otchłani do brzegu Dziennikarz, przedsiębiorca i aferzysta. Podsłuchiwany, śledzony, przesłuchiwany, oskarżany. Człowiek, który nałajdaczył w życiu prywatnym i zawodowym dużo ale nie dość, żeby spędzić dwa lata w aresztach wydobywczych. Mój wizerunek prokuratorsko-medialny po aresztowaniu hazardzista, dziwkarz, łapówkarz, gangster i przyjaciel Leppera. I niech tak zostanie. Na początku był pomysł stwórzmy ustawę, która umożliwi zastosowanie nadzoru prewencyjnego lub leczenia w ośrodku zamkniętym już po odbyciu kary więzienia. Odrzućmy domniemanie niewinności, ignorujmy konstytucję i fundamentalne zasady demokratycznego państwa. W końcu prawo ma służyć ludziom. A tacy jak on już nie zasługują na nazywanie ich człowiekiem. Cytując klasyka Prawo prawem, ale sprawiedliwość musi być po naszej stronie!. Kiedy jednak w świetle tej zasady funkcjonuje państwo to wyraźny znak, że dzieje się coś złego. I tak 22 stycznia w życie weszła powyższa regulacja. W myśl ustawy każdy przestępca, u którego zachodzi co najmniej wysokie prawdopodobieństwo popełnienia czynu zabronionego z użyciem przemocy zagrożonego karą pozbawienia wolności powyżej 10 lat więzienia, może być pomimo braku popełnienia tego czynu czy choćby jego planowania, dożywotnio umieszczony w ośrodku zamkniętym. 30 kwietnia wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie Mariusz Trynkiewicz został uznany za szczególnie niebezpiecznego.nieumyślne spowodowanie śmierci Jak wynika więc z przepisu, aby doszło do popełnienia tego czynu zabronionego, sprawca musi działać nieumyślnie. Oznacza to, że nie mając zamiaru spowodowania czyjejś śmierci, jednak ją powoduje na skutek niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, mimo że możliwość tej śmierci przewidywał albo mógł przewidzieć. Kluczową sprawą jest więc to, że sprawca znał lub mógł poznać konsekwencje własnych działań, lecz pomimo tego nie zrobił nic, aby do nich nie doszło. Przykładem takiego działania może być kierownik budowy, który po zleceniu wykopania głębokiego rowu nie zabezpiecza go dostatecznie i przez to przypadkowa osoba może w ten sposób stracić życie. Różnica pomiędzy zabójstwem a nieumyślnym spowodowaniem śmierci jest taka, że w pierwszym przypadku sprawca działał i zamknięty. Bez czynu zabronionego, bez winy, bez przestępstwa. Ale na podstawie ustawy. Takiej, która została wymyślona parę miesięcy wcześniej. Państwo de facto powiesiło więc Trynkiewicza na podstawie pierwszego wyroku z 1989 roku, nie pozwalając mu jednocześnie umrzeć. Twarde prawo ale prawo Oznacza to nie mniej, nie więcej, iż przez decyzje sądu każdy kogo państwo-system uzna za niebezpiecznego, może zostać uwięziony do końca życia. Zafundowanie komu zechce karę śmierci rozłożoną na raty? Jasne. Bo kto im zabroni. A społeczeństwo przyklaśnie, bo to kolejny sukces polskiego systemu sprawiedliwości. pryba@dzienniktrybuna.pl Pamiętaj! Nieumyślne spowodowanie śmierci jest przestępstwem ściganym z urzędu. Oznacza to, że prokuratura oraz sąd same prowadzą całe postępowanie, a w szególności zbierają dowody, przesłuchują świadków i wymierzają karę. z zamiarem ewentualnym bezpośrednim, tzn. chciał i godził się na to, że kogoś zabije. W drugim przypadku osoba winna nie miała zamiaru pozbawienia kogoś życia i nie godziła się na to, lecz mimo to taki skutek nastąpił. Znalezione NIE kradzione Prawa autorskie - co oznacza w praktyce ich zrzeczenie się? (Cz.2) Ochronę autorskich praw osobistych, jaką roztaczają nad twórcą i jego utworem przepisy ustawy, czasem porównuje się do ochrony dóbr osobistych wymienionych w art. 23 Kodeksu cywilnego. Jakkolwiek zakresy pojęć twórczość artystyczna jako rodzaj dobra osobistego i jako osobiste prawo autorskie krzyżują się, to powszechnie podkreśla się niezwykle istotną różnicę między tymi dwoma podstawami ochrony prawnej. Mianowicie, o ile przekazanie wykonywania osobistych praw autorskich i w tym zakresie dochodzenie ochrony przez osobę trzecią jest dopuszczalne, o tyle jest to niemożliwe w odniesieniu do dóbr osobistych. Prawa osobiste przysługują bowiem osobie fizycznej w celu ochrony jej dóbr osobistych. Są to prawa niemajątkowe, tak ściśle związane z podmiotem, że razem z nim powstają, wygasają i nie mogą przechodzić na inne osoby (tak: Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z 14 maja 2007 r., I ACa 668/06). Autorskie prawa osobiste, zgodnie z art. 16 ustawy, nie nikną wraz ze śmiercią twórcy, lecz podlegają ochronie przez czas nieograniczony. Zauważyć należy, że ustawa - w odniesieniu do autorskich praw osobistych - posługuje się sformułowaniem zbycie (będące odpowiednikiem przeniesienia) i zrzeczenie się (które de facto prowadzi do zniesienia prawa). Obie czynności zalicza się do różnych postaci rozporządzania prawem, które swoim zakresem obejmuje przeniesienie, obciążenie, ograniczenie lub zniesienie prawa. Skoro zatem przepis posługuje się tylko wymienionymi dwoma określeniami, dopuszczalne wydaje się upoważnienie przez twórcę osoby trzeciej do wykonywania jego autorskich praw osobistych (na podstawie umowy). Twórca może się także zobowiązać do niewykonywania autorskich praw osobistych. Zobowiązanie takie można dla pewności obwarować stosownymi karami umownymi. W kontekście zrzeczenia się autorskich praw osobistych twórcy należy zwrócić uwagę na treść kluczowego w tym zakresie przepisu, tj. art. 16 ustawy. Jak bowiem wskazałem powyżej, twórca ma prawo do oznaczenia utworu swoim nazwiskiem lub pseudonimem. Twórca może także udostępnić swój utwór anonimowo, czyli z pominięciem jakichkolwiek określeń autora. Źródło: Money.pl NA GORĄCYM UCZYNKU Klaudia Zadworna Zagadanienia te normuje Kodeks Karny Wykonanwczy z 1997 roku. Mówi on, iż: Wykonanie tymczasowego aresztowania służy realizacji celów, dla których ten środek zastosowano, a w szczególności zabezpieczeniu prawidłowego toku postępowania karnego. Przyjmując tymczasowo aresztowanego do aresztu śledczego należy go bezzwłocznie poinformować o przysługujących mu prawach i ciążących na nim obowiązkach, a zwłaszcza umożliwić mu zapoznanie się z przepisami niniejszego kodeksu i regulaminu organizacyjno-porządkowego wykonywania tymczasowego aresztowania oraz poddać odpowiednim badaniom lekarskim i zabiegom sanitarnym. Tymczasowo aresztowany ma prawo do porozumiewania się z obrońcą lub pełnomocnikiem będącym adwokatem albo radcą prawnym podczas nieobecności innych osób oraz korespondencyjnie. Jeżeli organ, do którego dyspozycji tymczasowo aresztowany pozostaje, zastrzeże przy widzeniu obecność swoją lub osoby upoważnionej widzenie odbywa się w sposób wskazany przez ten organ. Tymczasowo aresztowany może korzystać z własnej odzieży, bielizny i obuwia, chyba że zakłóca to porządek ustalony w areszcie śledczym lub sprzeciwiają się temu względy bezpieczeństwa lub względy sanitarne. Tymczasowo aresztowany nie może posiadać środków łączności, urządzeń technicznych służących do rejestrowania i odtwarzania informacji, sprzętu komputerowego, a także, poza depozytem, przedmiotów i dokumentów, które mogą utrudniać prawidłowy tok postępowania karnego. Tymczasowo aresztowany może za zgodą organu, do którego dyspozycji pozostaje oraz dyrektora aresztu korzystać z wyżywienia, środków leczniczych i higieny otrzymywanych spoza aresztu śledczego. Tymczasowo aresztowany może uzyskać widzenie po wydaniu zarządzenia o zgodzie na widzenie przez organ, do którego dyspozycji pozostaje. Co do zasady tymczasowo aresztowany ma prawo do co najmniej jednego widzenia w miesiącu z osobą należącą do kręgu osób najbliższych. III policjanci i złodzieje Za mało organizacji... zdaje się niektórym wadzić bardziej niż innym. Doskonałym tego przykładem jest pani Joanna, do niedawna jeszcze wiceprezes SKOK Wołomin, a obecnie rezydentka aresztu przy prokuraturze w Gorzowie Wielkopolskim. Pani tej tak bardzo brakowało rzeczonej organizacji, że zapisała się do innej, określonej przez prawo jako przestępczej. W myśl zasady jak kochać to księcia, jak kraść to miliony wraz z kilkunastoma wspólnikami wyłudziła przez okres do tej pory bliżej nie ustalony kwoty określane aktualnie na wielomilionowe. Celowe zaniedbania pry kredytach udzielanych przez SKOK Wołomin wypłynęły w maju 2013 roku i to zupełnie przypadkiem w ramach innej sprawy, niezwiązanej z tą instytucją. Jak twierdzi prokurator, ilość dowodów przeciwko oskarżonej jest znaczna, a ich jakość niepodważalna, tak że nawet wcześniej wspomniany książę na białym koniu nie pomoże. Prawa górą, lewica nie pozostaje dłużna... a wszystko to w najnowszym raporcie niemieckiego MSW. Tym razem nie chodzi jednak o docinki i słowne dogryzanie przez opozycję rządowi i odwrotnie, które przy sprawie, o której mowa, nabierają charakteru zgoła dziecinnych przepychanek w piaskownicy, a o przestępstwach popełnianych z pobudek politycznych przez skrajne ugrupowania obu stron. I chociaż wciąż przoduje w tej kwestii prawica, pozostawiając swoich konkurentów daleko w tyle, to ci zdają się brać sobie te wyniki za sondaże i uparcie z roku na rok poprawiają wyniki. W tym roku ze sporym sukcesem, gdyż ataki ze strony lewicy wzrosły o 40%, z czego nikt nie jest ani nie ma powodu być dumny. Przestępstwa na tle politycznym to plaga Niemiec. W tym roku odnotowano ich niemal 35 tysięcy, z czego najwięcej to oczywiście pobicia policjantów i ataki na imigrantów, w tym tych pochodzenia polskiego. Po łapkach za reklamę... dostali wspólnie Orange Sport i Radio Maryja, każde za swoje. Krajowa Radia Radiofonii i Telewizji za jednym zamachem ukarała obu nadawców karami odpowiednio 50 i 30 tysięcy złotych za łamanie praw o reklamie. Przedstawiciel telewizji zasłużył na to głównie nieuwagą, gdyż w tak zwanym czasie chronionym puścił reklamę piwa. Toruńska rozgłośnia zaś zapłaci za kryptoreklamy w wypowiedziach swojego dyrektora, który w audycjach promował od czasu do czasu produkty, usługi lub ludzi, choć nigdzie nie było oznaczenia, iż jest to reklama, a według prawa takież powinno się znaleźć. Kary, jak na łamanie praw reklamowych, są bardzo wysokie. KRRiT oświadczyło, iż związane jest to głównie z charakterem działalności prowadzonej przez głównych zainteresowanych - Orange promować ma zdrowy tryb życia, który radzie z piwem się nie kojarzy, a Radio Maryja ma status nadawcy społecznego i nie powinno nadawać przekazów handlowych. Rozpasanie prawne... na Kubie przekracza granice możliwe do osiągnięcia przez mózg człowieka zgodny z zarządzeniami miłościwie panującej partii! Nowe reformy wprowadzane na wyspie, pierwsze od rewolucji, zakładają, iż przedsiębiorcy będą mogli sami podejmować drugorzędne operacje handlowe, bez nieodzownego to tej pory wsparcia rządu. Oznacza to, iż będą mogli np. poszerzyć asortyment swoich produktów bez uzyskiwania stosu pozwoleń - od tej pory jeśli chcą, mogą sprzedawać długopisy bez zezwolenia, za to całkowicie legalnie. Otrzymają też z tego tytułu więcej pieniędzy niż dotychczas - nie 30, a 50%. Redakcja z przyjaźnią i dobrym sercem ostrzega rząd kubański o niebezpieczeństwie posunięć zwiększających swobodę ruchu obywateli - może to doprowadzić do tragedii, albo nawet demokracji!
IV V Dzisiaj dalszy ciąg patologii, albo raczej paranoi urzędniczych. O tym jak funkcjonują polskie urzędy wiemy wszyscy. O tym, że poszczególne instytucje państwowe i rządowe nie komunikują się miedzy sobą, wiedzą nieliczni. Gdyby urzędy i instytucje wymieniały się informacjami, czyli współpracowały, państwo funkcjonowałoby zdecydowanie skuteczniej i wydajniej. Oczywiście nie oznacza to, że byłoby to z korzyścią dla nas, czyli podatników, ale na pewno niejednokrotnie pozwoliłoby zaoszczędzić zarówno czas jak i pieniądze (podatników i urzędników). Przykładem na potwierdzenie powyższej tezy jest oczywiście nasza firma X z Łodzi. Działalność jej można w skrócie opisać jako handel międzynarodowy różnymi produktami. Między innymi firma ta sprzedaje za granicę państwa substancje chemiczne oraz wyroby biopochodne. O tym, że firma działa zgodnie z prawem nie muszę chyba dodawać. Dzięki zaangażowaniu, wiedzy oraz umiejętnościom organizacyjnym zarządu (gdyż jest to spółka) firma corocznie zasila budżet podatkami w kwotach sześciocyfrowych. I niby wszyscy powinni być zadowoleni. Niby, bo przecież w jednym z artykułów napisałem, że nic nas tak nie cieszy, jak cudza krzywda. I zgodnie z tym stwierdzeniem prawdopodobnie znalazł się taki, co go w oczy kłuło, że firma X się ma dobrze, a nawet się rozwija. Więc trzeba jej nabruździć. Niewielki donosik do prokuraturki i zamieszanie gotowe. Prokuratura zgodnie z jej celem istnienia zabiera się do sprawy z werwą młodego nosorożca widzącego ponętną samicę. Działa szybko i wnikliwie. Zleca również czynności policji, ale nie żeby zwykłej jednostce jak powiatówka lub komisariat. Samo Centralne Biuro Śledcze ma realizować czynności w sprawie. Żeby przypadkiem chwalba (jeżeli sprawa wypali) nie przypadła jakiemuś Kowalskiemu z komisariatu w pipidówce. No i ruszyło. Szefowie Jacek Owczarek.biznes w eurokołchozie (cz.5) Niniejszą publikacją rozpoczynamy cykl felietonów opisujących funkcjonowanie biznesu w warunkach gospodarki wolnorynkowej w Polsce. firmy nieco się zdziwili widząc smutnych panów z postanowieniami przeszukania, ale bez protestów wydali dokumentację, której żądała prokuratura. Wszystkie dokumenty (a było tego kilkadziesiąt segregatorów) zostały skrupulatnie spisane i zabrane (czort wie gdzie). No i znów wszystko byłoby cacy (prawie), gdyby nie jeden drobny szczegół. W postanowieniach przeszukania oraz pozostałych dokumentach prokuratury i policji znajdowały się stwierdzenia jakoby firma X dopuściła się (przepraszam, śledztwo jest prowadzone w sprawie a nie przeciwko, więc na takie dictum trochę za wcześnie) mogła się dopuścić uszczuplenia Skarbu Państwa o kwotę prawie dwóch milionów złotych z tytułu podatku akcyzowego. Jak prezesi firmy to przeczytali to prawie z krzeseł pospadali (ze śmiechu). Przecież wszystkie transakcje, których dotyczyły zabrane przez policję dokumenty realizowane były w formie eksportu, a właściwie w ramach wewnątrzwspólnotowego obrotu. Każdy student ekonomii wie, że zgodnie z ustawą z dnia 23 stycznia 2004r. o podatku akcyzowym, opodatkowaniu podlegają m.in. dobra importowane, a nie wywożone za granicę. Wobec czego cała sprawa wydaje się absurdalna. Podobnie jak absurdalna jest kwota wpisana w kwity prokuratorskie. Aby wiedzieć jaki powinien być wymiar podatku akcyzowego trzeba znać podstawę opodatkowania oraz stawkę. Gdyby nasze dzielne anioły sprawiedliwości odpowiednio dogłębnie przeczytali cytowaną powyżej ustawę, wiedzieliby, że wyroby eksportowane nie podlegają opodatkowaniu akcyzą, a kwota wpisana w dokumenty jest wyssana z palca. Niestety nie doczytali. Arcyciekawe w tej sytuacji jest to, że zarówno produkcja jak i wywóz substancji, którą handluje firma X znajdują się pod ścisłym nadzorem urzędu celnego. Wiemy również, że podatkiem akcyzowym również zajmuje się właśnie urząd celny. Gdyby hipotetycznie zaistniały jakiekolwiek podejrzenia co do konieczności opodatkowania podatkiem akcyzowym wyrobów firmy X jestem absolutnie pewny, że celnicy sumiennie naliczyliby akcyzę zgodnie z przepisami prawa. Również interesujący jest fakt, że firma X posiada dokumenty z właściwego urzędu celnego potwierdzające prawidłowe i zgodne z obowiązującym prawem działania firmy przy produkcji jak i wywozie substancji poza granice Najjaśniejszej RP. I tu wracamy do stwierdzenia z początku artykułu dotyczącego współpracy różnych instytucji i organów państwowych. Gdyby orły sprawiedliwości, zanim zaczęły bawić się w Miami Vice (informacja dla młodszego pokolenia - serial sensacyjny z lat 80. XX wieku), kopsnęły się do kolegów z celnego, zaoszczędziliby sobie sporo czasu, pracy jak i pieniędzy podatników. No ale może właśnie o to chodzi, żeby udowadniać (sobie i innym), że jest się niezbędnym, lecz niekoniecznie skutecznym. Jacek Owczarek komentator patologii urzędniczo-prawnych www.allseasons-ibs.pl Kodeks Karny Skarbowy Przestępstwo skarbowe jest to czyn zabroniony przez kodeks pod groźbą kary grzywny w stawkach dziennych, kary ograniczenia wolności lub kary pozbawienia wolności. Wykroczenie skarbowe jest to czyn zabroniony przez kodeks pod groźbą kary grzywny określonej kwotowo, jeżeli kwota uszczuplonej lub narażonej na uszczuplenie należności publicznoprawnej albo wartość przedmiotu czynu nie przekracza pięciokrotnej wysokości minimalnego wynagrodzenia w czasie jego popełnienia. Wykroczeniem skarbowym jest także inny czyn zabroniony, jeżeli kodeks tak stanowi. Przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu zabronionego bierze się pod uwagę rodzaj i charakter zagrożonego lub naruszonego dobra, wagę naruszonego przez sprawcę obowiązku finansowego, wysokość uszczuplonej lub narażonej na uszczuplenie należności publicznoprawnej, sposób i okoliczności popełnienia czynu zabronionego, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonej reguły ostrożności i stopień jej naruszenia. W rozumieniu kodeksu wypadek mniejszej wagi jest to czyn zabroniony jako wykroczenie skarbowe, które w konkretnej sprawie, ze względu na jej szczególne okoliczności zarówno przedmiotowe, jak i podmiotowe zawiera niski stopień społecznej szkodliwości czynu, w szczególności gdy uszczuplona lub narażona na uszczuplenie należność publicznoprawna nie przekracza ustawowego progu, a sposób i okoliczności popełnienia czynu zabronionego nie wskazują na rażące lekceważenie przez sprawcę porządku finansowo-prawnego lub reguł ostrożności wymaganych w danych okolicznościach, albo sprawca dopuszczający się czynu zabronionego, którego przedmiot nie przekracza kwoty małej wartości, czyni to z pobudek zasługujących na uwzględnienie. Duża wartość jest to wartość, która w czasie popełnienia czynu zabronionego przekracza pięćsetkrotną wysokość minimalnego wynagrodzenia.... Korzyścią majątkową lub osobistą jest korzyść zarówno dla siebie, jak i dla kogo innego.
VI na prawo patrz Za tydzień mam podjąć pracę w sklepie spożywczym. Właściciel proponuję jako formę zatrudnienia umowę zlecenie a nie umowę o pracę. Czym one się od siebie różnią? Czy umowa zlecenie jest dla mnie korzystna? Umowa zlecenia a umowa o pracę posiadają kilka zasadniczych różnic. Przede wszystkim warto podkreślić, że w wypadku zawarcia umowy o pracę przysługuje nam chociażby prawo do urlopu wypoczynkowego, dodatek za pracę w godzinach nocnych oraz święta. Poza tym ustawodawca określa co roku wysokość tzw. minimalnego wynagrodzenia (obecnie wynosi ono 1680zł brutto przy tzw. pełnym etacie). W razie jakichkolwiek sporów pozew kieruje się do sądu pracy. Umowa zlecenie jest tzw. umową cywilno-prawną. Zleceniobiorca nie ma zatem np. prawa do urlopu, ponadto wysokość wynagrodzenia może być niejako z góry narzucona przez zleceniodawcę. Nie ma bowiem określonej przepisami minimalnej stawki za godzinę. Brak też jest ograniczeń w zakresie maksymalnej ilości godzin co do świadczenia pracy. Właściwym do rozstrzygania sporów jest wydział cywilny sądu rejonowego. Przed podpisaniem umowy warto się z nią zapoznać i zastanowić, czy jest ona dla Pani korzystna. Tydzień temu kupiłem w komisie samochód. Podczas jego rejestracji w Wydziale Komunikacji dowiedziałem się, iż został on zajęty przez komornika. Co mogę zrobić w takiej sytuacji? W komisie nie poinformowano mnie o tym fakcie. Z przedstawionego przez Pana opisu wynika, iż pojazd dotknięty jest tzw. wadą prawną. Wynika to z faktu, iż do ruchomości rości sobie prawa organ egzekucyjny. Zapewne w umowie kupna sprzedaży znalazło się zastrzeżenie, że pojazd nie jest obciążony wadami fizycznymi ani prawnymi. Jedyne co Panu pozostaje, to odstąpienie od umowy i żądanie zwrotu zapłaconej ceny. Warto w tym miejscu nadmienić, że komornik ma prawo sprzedać pojazd, pomimo iż dłużnik przestał być jego właścicielem. Przepisy stanowią bowiem, że rozporządzenie ruchomością po jej zajęciu nie mają wpływu na dalszy tok postępowania. Innymi słowy, komornik może np. ów pojazd zlicytować. Miesiąc temu kupiłam w sklepie buty. Wczoraj zauważyłam, że w jednym z nich pękła mi podeszwa. Udałam się z nimi do sklepu, sprzedawca przyjął moją reklamację. Ile ma czasu na jej rozpatrzenie? Zgodnie z przepisami termin na rozpatrzenie reklamacji wynosi 14 dni kalendarzowych. Jeżeli w tym czasie nie uzyska Pani jakiejkolwiek informacji, to przyjmuje się, że reklamacja została uznana za zasadną. Niestety ustawodawca nie wskazał, w jakim terminie towar winien być naprawiony albo wymieniony na nowy wolny od wad. To już zależy wyłącznie od sprzedającego. Krzysztof Łaciński Prawnik, w latach 2011-2012 odbywał aplikację komorniczą, posiada uprawnienia mediatora stałego www.lexfinancial.pl DURA LEX W praktyce jednak osoby ubiegające się o pomoc mieszkaniową od gminy spotykają się często z różnymi trudnościami wskazującymi, iż obecny stan prawny nie spełnia w całości swoich zadań. Ustawa z dnia 21 czerwca 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, nakłada na gminy, w ramach realizacji zadań własnych, obowiązek tworzenia warunków do zaspokajania potrzeb mieszkaniowych mieszkańców. W tym celu gminy obowiązane są do utworzenia i utrzymywanie mieszkaniowego zasobu gminnego, w skład którego wchodzą lokale socjalne, zamienne, pomieszczenia tymczasowe oraz inne stanowiące własność gminy oraz gminnych osób prawnych. Jednak praktyczna realizacja wspomnianych zadań przez gminy spotyka liczne trudności. Raport NIK Niepokojące dane o stanie lokali socjalnych w Polsce przyniósł zeszłoroczny raport Najwyższej Izby Kontroli. Żadna ze skontrolowanych przez NIK gmin nie zaspokoiła potrzeb mieszkańców w zakresie lokali socjalnych. Wprawdzie w ostatnich latach zwiększyła się liczba takich mieszkań, ale jednocześnie wzrosło na nie zapotrzebowanie. W skontrolowanych gminach brakowało lokali socjalnych dla ponad 80 proc. oczekujących. Najtrudniej jest w dużych miastach. Tak niski, a w dodatku zmniejszający się stopień zaspokojenia potrzeb społecznych wskazuje, że gminy wbrew art. 75 ust. 1 Konstytucji RP nie wspierają w odpowiednim stopniu rozwoju budownictwa socjalnego. Jedną z przyczyn pogarszającej się relacji liczby lokali socjalnych do zapotrzebowania jest zbyt małe wsparcie finansowe udzielane gminom z budżetu. W latach 2004-2006 w ramach programu pilotażowego wypłacono z zasilanego przez budżet państwa Funduszu Dopłat 83 mln zł, ale zgłoszone przez gminy zapotrzebowanie wynosiło 151 mln zł. W latach 2007 do marca 2010 potrzeby gmin wyniosły 262 mln zł, natomiast do udzielenia finansowego wsparcia zakwalifikowano wnioski na kwotę 162 mln zł. Wysokość udzielanego przez budżet państwa wsparcia była też znacznie niższa od.problemy z ochroną lokatorów Podstawowym celem ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego jest zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych przez lokatorów, szczególnie tych o niskich dochodach. założeń rządowych, w których przyjęto, że dofinansowanie gmin w tych latach wyniesie ponad 1 mld złotych. Niedozwolone warunki W każdej miejscowości rada gminy ustala w drodze uchwały własne zasady wynajmowania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu gminy, przyjmując określone kryteria dochodowe bądź inne w stosunku do osób ubiegających się o przyznanie lokalu socjalnego. W praktyce więc zasady wynajmu mogą się znacząco różnić w poszczególnych gminach. W wielu gminach przyjęła się powszechnie praktyka uzależniania wynajęcia mieszkania od wcześniejszego przeprowadzenia przez najemcę remontu. Gminy więc wyznaczają potencjalnym najemcom termin przeprowadzenia remontu, często generalnego, wskazanego lokalu. Jeżeli ubiegający się o mieszkanie nie jest w stanie wyremontować lokalu - gmina uzna, iż nie spełnia on kryteriów kwalifikujących go do uzyskania pomocy mieszkaniowej z zasobów gminnych. Celem lokali socjalnych jest umożliwienie zaspokojenia potrzeb mieszkaniowym osobom o niskich dochodach. Natomiast przeprowadzenie remontu wiąże się ze sporymi wydatkami, najczęściej finansowymi, a więc wprowadzenie ich wymogu stoi również w sprzeczności z podstawowym celem ustawy o ochronie praw lokatorów. Co zatem mają zrobić osoby ubiegające się o lokal socjalny, w sytuacji gdy gmina warunkuje zawarcie umowy najmu od przeprowadzenia remontu lokalu? Pozostaje jedno wyjście - złożenie skargi do właściwego wojewódzkiego sądu administracyjnego z powołaniem się na niezgodność z prawem uchwały rady gminy, która taką możliwość wprowadziła. W obowiązującym stanie prawnym nie można bowiem podnosić w skardze ewentualnych okoliczności dotyczących spełniania przez niego kryteriów do uzyskania pomocy mieszkaniowej (lokalu mieszkalnego czy też socjalnego), bowiem dotyczą one merytorycznego załatwienia wniosku skarżącego, co jak wyjaśnimy dalej, nie może być przedmiotem oceny ani organu odwoławczego, ani sądu administracyjnego. Odmowa przyznania lokalu Największe zastrzeżenia budzi jednak obowiązująca procedura odmowy przydzielenia lokalu socjalnego przez gminę. Otóż gminy odmawiając zawarcia umowy VII W LEWO ZWROT najmu lokalu socjalnego, przesyłają ubiegającym się o lokal pismo, w którym podają przyczynę odmowy. W doktrynie i orzecznictwie istniała wątpliwość czy pismo takie należy uznawać za decyzję administracyjną i stosować do niego odwoławczą procedurę administracyjną. Organ administracyjny, jakim jest niewątpliwie rada gminy, może bowiem załatwić indywidualną sprawę decyzją administracyjną tylko wówczas, gdy wynika to z przepisów prawa materialnego. Prawo materialne może nie posługiwać się wprost pojęciem decyzji, lecz nazwą taką jak np. zezwolenie, zgoda, pozwolenie, przydział. W każdym jednak przypadku pojęcie to musi dotyczyć władczego i jednostronnego rozstrzygnięcia podejmowanego w indywidualnej sprawie. Tymczasem z art. 5 i 6 ustawy wynika, że gmina nie dokonuje przydziału lokalu, lecz zawiera umowę o odpłatne używanie lokalu, umowę najmu z lokatorem. Podobnie z art. 23 ustawy wynika, że gmina nie dokonuje przydziału lokalu socjalnego, lecz zawiera umowę najmu. W ocenie sędziów SN, z żadnego przepisu prawa materialnego nie wynika, by organ administracji załatwiał sprawy o zawarcie umowy najmu w formie decyzji, jak też by postępowanie, poprzedzające zawarcie umowy dotyczącej lokalu było postępowaniem, sprawą administracyjną. W przypadku odmowy zawarcia umowy najmu przez gminę, potencjalny lokator nie może zatem złożyć odwołania w trybie postępowania administracyjnego. Pozostaje mu więc jedynie złożenie pisma z prośbą o ponowne rozpatrzenie sprawy. Sytuacje taką należy jednak ocenić negatywnie, ponieważ nie gwarantuje ona kontroli decyzji organów gminnych, a przez to nie zapewnia dostatecznego poziomu ochrony praw lokatorów. W związku z tym należy postulować przeprowadzenie nowelizacji przepisów poprzez wprowadzenie wyraźnego postępowania odwoławczego do sądów powszechnych. radca prawny, obrońca praw człowieka, autor projektów ustaw
VIII oko za oko Krzysztof Łaciński Gdy musisz opuścić mieszkanie... o eksmisji słów kilka, cz. 3 Pierwszy kwietnia to nie tylko Prima Aprilis. Od tej daty można również dokonywać eksmisji do pomieszczeń tymczasowych, o czym m.in. będzie mowa w niniejszej publikacji. ZA TYDZIEŃ Przeczytasz w dodatku Robert Woldański - Obrona konieczna. Jakie zasady wyłączają bezprawność czynu. - Nabycie nieruchomości przez cudzoziemca. Z poprzednich publikacji na temat eksmisji mogli się Państwo dowiedzieć pokrótce na temat wymogów, jakie winien spełniać lokal socjalny albo pomieszczenie tymczasowe, a nadto opisałem procedurę eksmisyjną. Warto podkreślić, że wprawdzie wierzyciel wnosi zaliczkę na transport ruchomości, jak również opłatę za eksmisję i asystę policji, to finalnie kosztami postępowania obciążany jest dłużnik. O wysokości kosztów orzeka komornik wydając odpowiednie postanowienie. Stronie, która nie zgadza się z rozstrzygnięciem komornika, służy skarga do sądu rejonowego w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia. Mogło by się wydawać, że podstawą do przeprowadzenia eksmisji jest wyłącznie wyrok sądu zaopatrzony w klauzulę wykonalności. Tak było w istocie do 2 maja 2012r. Dzień później weszła bowiem w życie szeroka nowelizacja Kodeksu Postępowania Cywilnego. Jeden z przepisów, który uległ zmianie to art. 999 kpc. Celowo piszę o nim, ponieważ jego treść stanowi podstawę do złożenia przez wierzyciela wniosku o wszczęcie egzekucji eksmisję. Treść tegoż przepisu dotyczy skutków, jakie wywołuje prawomocne postanowienie o przysądzeniu własności. Sąd wydaje rzeczone postanowienie w wypadku, gdy nabywca nieruchomości na licytacji komorniczej wpłaci na rachunek sądu wymaganą należność, za którą ją nabył, pomniejszoną o wcześniej uiszczone wadium. Przed zmianą przepisu nabywca nieruchomości mógł, posługując się wskazanym postanowieniem, wnioskować do komornika o wprowadzenie w posiadanie. W praktyce polegało to jedynie na wymianie zamków, nie można było natomiast dokonać eksmisji. Do tego niezbędne było założenie sprawy w sądzie, co wiązało się z kosztami i czasem. Kupujący mógł dopiero złożyć wniosek o eksmisję po uzyskaniu stosownego wyroku wraz z klauzulą. Wskutek wspomnianej wyżej nowelizacji prawomocne postanowienie o przysądzeniu własności stanowi podstawę nie tylko do wprowadzenia w posiadanie, ale również do opróżnienia znajdujących się na jej terenie pomieszczeń. Nie trzeba zatem składać powództwa do sądu. Jest to niewątpliwie bardzo korzystne rozwiązanie dla nabywcy. Nierzadko bowiem zdarzało się, że pomimo kupna nieruchomości na licytacji nie mógł on z niego korzystać, bowiem w sądzie toczyła się sprawa o ekmisję. Postępowanie egzekucyjne prowadzone w oparciu o postanowienie nie różni się niczym od tego, w którym podstawą do wszczęcia był wyrok. Przy nowelizacji ustawodawca pominął jednakże bardzo istotną kwestię. Nie wskazał bowiem, czy ekmisja ma nastąpić do lokalu socjalnego czy też pomieszczenia tymczasowego. W przepisie brak jest jakiegokolwiek odniesienia do Ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy oraz o zmianie Kodeksu Cywilnego. W praktyce przyjmuje się, że eksmisja winna nastąpić do pomieszczenia tymczasowego. Warto się zastanowić, czy przepis art. 999 nie wymaga doprecyzowania. Andrzej Dembiński po tamtej stronie moja kariera klawisza fragmenty niepublikowanej książki, cz. 18 Na początku lat dziewięćdziesiątych odbyłem kilka konwojów z osadzonymi jako przysłowiowy balast, to znaczy funkcjonariusz ochrony. Jednak odbyłem zaledwie parę transportów, gdyż powstała grupa konwojowa, którą tworzyli funkcjonariusze do tej funkcji przeznaczeni na stałe. Posiadali odpowiednie predyspozycje fizyczne i psychiczne. Zresztą w całej tej służbie - predyspozycje to 99% sukcesu. D-ca konwoju, stary wyjadacz SW i kierowca powożący zdezelowanym Starem siedzieli w szoferce, a z tyłu na kipie, z kałachem w ręku, siedział balast. Buda przystosowana była do przewozu 25 osadzonych, siedzących w dwóch oddzielonych od siebie tunelach. W każdym ławki naprzeciwko siebie, miejsc na 12 osadzonych. Siadali ocierając się o siebie, co wielokrotnie powodowało konflikty na tle seksualnym, to znaczy ten za blisko usiadł tego, za bardzo się opiera itp. Każdy powód jest dobry do dymu. Dla najbardziej krnąbrnych była izolatka-pojedynka. Było to takie ustrojstwo, które przypominało metalową szafę. Siedziało się w niej bardzo niewygodnie z powodu braku wolnej przestrzeni. Sadzani tam krnąbrni delikwenci nie mogli mieć klaustrofobii, a kilkugodzinna jazda w takich warunkach powodowała zastój i zesztywnienie wszystkich mięśni. Klasa luks to na pewno nie była. Dobrowolnie podróżowali tam jedynie cwele lub pedofile, którzy z automatu byli cwelami. Dla własnego bezpieczeństwa wyrażali swój akces do odbywania podróży w tego typu samotności. Procedura podejrzewam jest teraz taka sama lub niedużo zmodyfikowana. Rano oddziałowy osadzonego, zakwalifikowanego do transportu, daje mu prowiant i z całym mandżurem wystawia na świetlicę. Jeśli jest kilku z oddziału, to musi tak manipulować, by przypadkiem antagoniści nie spotkali się razem, bo groziło to zadymą. Transporty są tak ustawiane, aby osadzeni wrogo nastawieni do siebie razem nie jechali. Ale zdarzają się wyjątki, bo wczorajsi wafle to dzisiaj potężni wrogowie (np. w nocy o coś się pokłócili). W tym przejawiała się duża rola oddziałowego i jego rozeznanie sytuacji. Jeśli nie zorientuje się co jest grane, to zrobi kłopot konwojentom. Ale w tej pracy, w takim ogromie zajęć - mogą nastąpić pomyłki. Ryzyko zawodowe. Najczęściej staraliśmy się do tego nie dopuścić, ale czasami sytuacja nas przerastała. Ogrom obowiązków na oddziale powodował, że pewne sprawy nam mimo wszystko umykały. Najczęściej nie z naszej winy. Wielka niewiadoma przed wszystkimi. Podstawowy problem jest taki, że bez względu na to co się dzieje wśród osadzonych, nie ma możliwości otworzenia podczas jazdy drzwi do luków transportowych. Żadne załatwianie potrzeb fizjologicznych (chyba, że pod siebie), mdlenie, zejścia - nie są w stanie zatrzymać konwoju będącego w ruchu. Prowadzona jest ciągła łączność radiowa z jednostką i na bieżąco płyną informacje. Ale jeśli mieliśmy jechać kilka godzin, w jakimś zakładzie po drodze organizowany był postój na załatwienie potrzeb fizjologicznych. Wjeżdżaliśmy na teren, oni już przygotowali wzmocnienie funkcjonariuszy i po powiadomieniu naszej jednostki, zaczynaliśmy wyładowywać osadzonych. Podczas transportu wielokrotnie były nieprzewidziane sytuacje: pobicie się osadzonych, samouszkodzenie, zasłabnięcie. Za każdym razem można było interweniować tylko na terenie innej jednostki penitencjarnej, nigdy podczas podróży, na co oczywiście liczyli przewożeni osadzeni. Sporadyczne były konwoje, w czasie trwania których nic się nie wydarzyło. Masz temat? Napisz: pryba@dzienniktrybuna.pl Skład: www.klamraprojekt.pl