Zdjęcie Młyńskiego Potoku

Jeżyczki Panorama Jeżyczki to wieś położona między Darłowem a Wiekowicami z linią nadbrzeżną Morza Bałtyckiego tylko 8 km. Okolica jest lekko pagórkowata; różnica poziomu wynosi ok. 30 m, największe wzniesienie leży 36,5 m nad poziomem morza. Jeżyczki ogranicza na zachodzie rzeka Grabowa, na północy Jeżyce, na wschodzie Nowy Kraków i na południu Przystawy i łąki z terenu Dobiesławia. Jeżyczki przecinają dwa strumyki, które uchodzą do rzeki Grabowej: Czarny Potok i Młyński Potok. Czarny Potok wysycha najczęściej latem w przeciwieństwie Zdjęcie Młyńskiego Potoku do Młyńskiego Potoku. Na odcinku od lasu, aż do rzeki Grabowej Młyński Potok był porośnięty olchami i w przejrzystej wodzie znajdowały się pstrągi i węgorze. W porze letniej można było spiętrzyć wodę i nawodnić łąki. Krótko po I wojnie światowej utworzono Stowarzyszenie Melioracji Rzeki, ponieważ Grabowa, która stanowiła granicę pomiędzy Jeżyczkami a Boryszewem, z natury kręta, kilkakrotnie w roku występowała z brzegu i tym samym wyrządzała szkody. Do zarządu należał między innymi właściciel cegielni Erich March. Na początku lat 20-tych wyregulowano bieg rzeki. Dzięki tym działaniom stał się on krótszy i o wiele szybszy. Odtąd zalania zdarzały się już tylko od czasu do czasu w porze zimowej, gdy lód dryfujący osadził się przed zaporą. 1

Jeżyczki leżą przy szosie Koszalin- Sianów- Darłowo, która łączy się od południowej części wsi z drogą krajową Koszalin- Sławno. Pojazd mógł zabrać tylko 1-2 pasażerów, dlatego mieszkańcy, aby dostać się na stację kolejową do Wiekowic 3 km na południe miejscowości, musieli iść pieszo, jechać rowerem lub wozem konnym. Mieszkańcy dokonywali zakupów w Darłowie. Grunty rolne i gospodarka Powierzchnie przyległe do wsi wynosiły ok. 760 ha. Podział granic składał się do 69% z ziemi rolnej, 23% użytków zielonych, 3% lasów, 3% zagród i ogrodów domowych, 2% inne. Ziemia była dosyć ciężka, częściowo czysta glina, dlatego mogła powstać cegielnia. Na polach uprawiano pszenicę, żyto, jęczmień, owies, buraki, ziemniaki i koniczynę, ale żadnych buraków cukrowych. Zbiór zboża wynosił 30 kwintali na ha. Do prac rolnych wykorzystywano przeważnie konie, w późniejszym czasie 2 ciągniki. Łąki w okolicach rzeki Grabowej były dość wilgotne i bagniste. Rolnicy trzymali w swoich gospodarstwach krowy mleczne (czarne bydło rasy nizinnej), świnie tuczne, konie, źrebięta, drób itp. Każdy czynny rolnik był w posiadaniu jednego lub więcej koni, 3-4 krów, świń tucznych i drobiu. Razem w gminie było 122 konie do pracy w polu łącznie z klaczami, ok. 360 krów mlecznych i przychówek (razem ok. 450-500 jednostek bydła rogatego). W Jeżyczkach znajdowało się leśnictwo rewirowe podlegające Urzędowi Leśnemu Nowego Krakowa. Miejsce polowań dzierżawili Arnold Wetzel i H. Schwarz, rybołówstwo na rzece Grabowej prowadził Erich Kusserow. Gospodarka i zarządzanie Do obwodu należały miejscowości Rusko, Porzecze, Jeżyce, Jeżyczki i Przystawy. W latach 1880-1945 Jeżyczkami kierowali trzej naczelnicy urzędu, mianowicie Hermann Mallwitz, Erich March i Ernst Scheel, który do zakończenia wojny zajmował swój urząd. Wójt gminy/ Burmistrz: do 1920 Fritz Post; 1920-1928 Emil Strehlow; 1928-1933 Berthold Papenfuß; 1933-1945 Erwin Lau; długoletnim urzędnikiem stanu cywilnego w okręgu był 2

rolnik Fritz Mallwitz z Jeżyczek. W swojej pracy był wspierany przez córkę Ilse. Byli to samodzielni rolnicy i solidnie wypełniali zajęcia. Poczta przez długi czas znajdowała się na dworze, którego właścicielem był Reinhold Klatt i była prowadzona przez pannę Prey. Dopiero gdy ta się wycofała, urząd przejął naczelnik Maximilian Holzfuß i krótko potem pocztę przejęła jego córka Gerda. Umiejscowienie urzędu pocztowego bezpośrednio w samym centrum miejscowości przy Mühlenbach było odpowiednie dla każdego mieszkańca. Listonoszem był Willi Dubberke. Państwowe Leśnictwo Rewirowe: Leśniczy Borchard. Rzemiosła w Jeżyczkach: kowal: Max Kleist (4 pokolenia Kleist); kołodziej: Otto Frenz; siodlarz: Schwarz i Holzfuß; stolarz: Theodor Hein ( 1945); murarz: Erich Hein; krawiec: Walter Rupp (3 pokolenia Rupp); krawcowa: Mariechen Strehlow; młynarz: Walter Pagel; cieśla: Wilhelm Schwarz; dekarz (trzcina): E. Frenz, H. Dettbarn; szewc: Ernst Bublitz; ślusarz: Mutz i Kusserow; rzemieślnik domowy: Erich Maletzke. Cegielnia i tartak: podstawą do budowy cegielni w Jeżyczkach była góra gliny, która ciągnęła się równolegle do głównej ulicy. Erich March w młodości cegielnię odziedziczył po swoim ojcu, rozbudował ją i utworzył obok tartak. Przed wojną w obu zakładach zatrudniona była duża liczba robotników. March wybudował również kilka domów dla najemników i był zatem właścicielem pomyślnie rozwijającego się przedsiębiorstwa. Górnikiem był Jakob Hill. Spółdzielnia mleczarska: administrator Walter Ulbricht Na mleczarnia zdjęciu 3

Zdjęcie wiatraka holenderskiego z widokówki rok 1914. młynarz: Walter Pagel Zapora: zapora powstała, ponieważ poprzez regulację rzeki Grabowej w jeziorze Bukowo młynarz Mielke nie miał wody do napędzania młyna. Młyński Potok wysechł, gdyż mnisi Zakonu Cystersów powinni byli go ulokować wokół bukowskiego lasu. Mielke dochodził starych praw wodnych, żądał albo wody albo 75 000 marek niemieckich odszkodowania. W roku 1925 została więc zbudowana zapora, która kosztowała znacznie więcej niż wynosiła żądana suma. Urzędnik: Erich Mutz. Gospoda i żywność: Erwin Boge, od 1940 Hans Fritz; sklep spożywczy: Wilhelm Pieper, Franz Schünemann; handlarz bydła: Reinhold Klatt, Richard Krüger. Opieka zdrowotna: opieka zdrowotna w Jeżyczkach była uciążliwa. Do poważnych chorób byli przywożeni wozem z odległego o 10 km Darłowa lekarze dr Krüger lub dr Lehmann. Tam znajdował się również najbliższy szpital. W Dobiesławiu oddalonym o 5 km przebywał na praktyce dr Schönberg-Blümke, mimo to Jeżyczki były przypisane do Darłowa. Mniejsze dolegliwości mieszkańców leczyła była pielęgniarka Minna Dettbarn. Pochodziła ona z Jeżyc, była znana i ceniona przez każdego w miejscowości. Minna pracowała również jako osoba przygotowująca zmarłych do pogrzebu i wiła wieńce. Ona powinna nawet posiadać siódmy zmysł. Czasami mówiła w środku rozmowy: Właśnie ktoś kroczy schodami, żeby się zameldować. Potem nie trwało dłużej niż 24 godziny, aż była wzywana do umycia zmarłego. 4

Kompetentną położną była pani Köller z Jeżyc. Przybywała na siwym koniu, wozem, ale przeważnie rowerem, gdy urodził się mały mieszkaniec Jeżyczek. Związki: Związek wojenny, Liga Morska od 1900-1920. Klub rowerzystów od 1920-1930. Organizacje użyteczności publicznej: nawet gdy gospodarzowi spaliły się stajnie i zapasy, jego odratowane bydło nie głodowało, ponieważ istniał Związek Pomocy Osobom Poszkodowanym w Pożarze. Przewodniczący Verwiebe z Gorzycy powiadamiał w razie potrzeby członków i dawał znać, jakie ilości siana i słomy każdy ma oddać. Daniny różniły się z kwartału na kwartał. Spaliło się gospodarstwo np.: krótko przed żniwami, wtedy przysługiwały normy z ostatniego kwartału i poszkodowany otrzymywał niekiedy nawet więcej, niż mu się spaliło. Remiza straży pożarnej wybudowanej w 1942 roku. Opieka dla koni: W Jeżyczkach powstała prywatna opieka dla koni; długoletnim przewodniczącym był Otto March, potem Arnold Wetzel. Raz w roku prezentowano konie komisji, która ustalała odpowiednią cenę za konia. Jeżeli gdziekolwiek zdechł koń, do związku został wysłany chłopak, żeby zgromadzić sumę ubezpieczenia. Poszkodowany mógł wkrótce znowu wprowadzić zapas do swojej stajni. Oprócz tego istniała jeszcze spółdzielnia byków z trzema buhajami. Osadnictwo Wieś jedno ulicowa ulokowana w typowej zabudowie siedliskowej. Po wschodniej stronie wiejskiej ulicy były grunty, po zachodniej stronie w dolinie grabowej łąki w formie ręczników. Początkowy plan wsi wyraźnie rozpoznawany jest również w obecnych czasach. Niektóre przybudówki znajdowały się we wschodniej granicy polnej. 5

Granice i ludność 137 gospodarstw domowych, podzielonych wg stanu i zawodu przedstawiają się następująco: 81 pracujących rolników z dożywociem tzn. 59,2%, 33 robotnicze gospodarstwa 24,1%, 7 pracujących rzemieślników 5,1%, 7 nauczycieli, sprzedawców, mleczarni 5,1%, 5 urzędników pocztowych i gminnych 3,6%, 3 rencistów (poza rolnictwem) 2,2%, 1 leśniczy 0,7%. Rok Powierzchnia Mieszkańcy Gospodarstwa Miejsca mieszkalne Ha A B 1818. 298 298. 1 1864 731,9 604 604. 1 1867. 628 628.. 1871. 613 613 132 2 1885 732 603 603 123 1 1895 732,2 557 557 125 1 1905 754,8 537 537 121 1 1925 762,5*) 571 571*) 131 1*) 1933. 575 575.. 1939. 569 569 143. A= liczba mieszkańców w obecnym obrębie gminy, B= liczba mieszkańców odnosząca się do rozmiarów obszaru z 1939 (liczby wykazują faktyczny wzrost zaludnienia) *) rozmiar obszaru z 1931 ( także 1939). Rodziny chłopskie: m.in. Barz, Baufeld, Behnke, Bergmann, Böttcher, Borchard ( zwany Reibnitz, ponieważ był kompanem oficera von Reibnitz), Dumke, Dummer, Fieck, Frenz, Gansewendt (punkt skupu jaj), Harmke, Hein ( m.in. przewoźnik mleka), Holz (inkasent podatków), Jäger, Kawitzke, Klatt, Kleist, Kunde, Kusserow ( handlarz i rybak), Lau, Lemke, March, Müller, Pagel, Papenfuß, Pieper, Plath, Pomplun, Post, Rempert, Runge, Scheel, Schmidt, Schünemann(nowy dom), Schwarz, Schwerdtfeger, Selke ( m.in. przewoźnik mleka), Strehlow, Tesch, Vanselow, Vegelahn, Voss, Wetzel, Witt, Zager. Rodziny robotnicze m.in.: Blaske (kowal), Bold, Bublitz (stróż nocny), Bütow, Dettbarn, Dietrich, Dubberke, Dubratz, Garbe, Gnadvhus, Grell, Hein, Hühn, Klose, Koglin, Kosel, 6

Krüger, March, Mayhak, Panten, Reimer, Roggatz (las i cegielnia), Schwarz, Schwolow, Schwuchow, Segler, Sell, Voss. Nazwy miejscowości i gruntów Jeżyczki w odróżnieniu od położonych nad jeziorem Wicko Jezierzanach. Granice dla pól i łąk noszą następujące oznaczenia: Achterberg mit Horst: położone na dawnym składzie drzewa. Ostatnim właścicielem został Max Schwarz, który do majątku doszedł przez małżeństwo. Horste: (Platt: Hoste) Horste nazywano wyspę lądową na wilgotnych łąkach w pobliżu rzeki Grabowej i łąk należących do Erwina i Arnolda Wetzel. W latach 90-tych ubiegłego stulecia na wyspie znaleziono przy wyżłabianiu gliniany garnek z 500 srebrnymi monetami z czasów wojny trzydziestoletniej. W czasach, kiedy przez wieś kroczyło wojsko i bandy rabusiów, mieszkańcy Jeżyczek mogli się ukryć na długi czas na wysepce, do której można było się dostać tylko za pomocą specjalnych desek przez bagniste łąki. Rozmaite gąszcze olch i wierzb ułatwiały kryjówkę. Abtei- Weg: Abtei- Weg to publiczna droga wiejska, która dzięki gminie przez prace ulepszające nadawała się do ruchu z południowego końca wsi w kierunku wschodnim do Abbau i należącego do Przystaw miejsca mieszkalnego Neuenhagen, Forsthaus. Rammelsberg: Był to gliniasty odcinek wcześniejszej drogi publicznej, którego mieszkańcy Badelhörne i Przystaw używali jako drogi miejskiej. Szosa Darłowo-Sianów po ukończeniu stała się wiejską ulicą. Droga krajowa wydała się rolnikom zbędna, gdyż przecinała ich pola. Oni nadal orali. Trzej sąsiedzi Rammelsberg chcieli zmusić gminę, żeby utrzymała ciągle jeszcze obecną publiczną drogę wiejską nadającą się do ruchu. Mimo prawa nie osiągnęli swego celu. Zostało również przedłożone pismo, w którym gmina (reprezentowana przez naczelnika gminy) z jednej strony i trzej skarżący z drugiej strony. Poświadczyli oni podpisami, że zgoda co do obowiązku gminy do gruntownego polepszenia drogi została uzyskana. Niestety skarżący nie zrozumieli dopisku, który ten dokument zawierał. Brzmiał on zgodnie z treścią: Gmina 7

zobowiązuje się do utrzymania drogi (Rammelsberg) z wyraźnym zastrzeżeniem dobrowolności tego ciężaru. W końcu wszystko zostało po staremu. March s Rie: (Ried) chodzi tutaj o nieckę z drzewostanem, która znajdowała się w polu dawnego gospodarstwa March. Ostatni właściciel Hermann March był bezdzietny. Sprzedał w 1913 roku stary dwór w małych częściach z główną działką. Stiebrie: położony na granicy do Nowego Krakowa. W maju był to duży staw z żabim skrzekiem. Soll: nizina w pobliżu Młyńskiego Potoku ze stawem karasi. Viehtrift: (Veihstäg). Gdy gminy do połowy ubiegłego stulecia miały jeszcze prawo ochrony lasów, bydło (konie, krowy i czasem również świnie) było pędzone tą szeroką drogą do lasu. Pasterz był wyznaczany przez gminy, reprezentowane przez wójtów wsi. Gdy ruch bydła w lesie został zabroniony, gmina otrzymała od lasu kawałek gruntu jako odszkodowanie. Taką nazwę otrzymały działki. Kloster: Kloster to tak zwana część miejscowości, gdzie zagrody chłopskie stały razem najbliżej siebie ( gospoda Boje, Pieper, Kleist, Gansewendt, Rempert, Voß, Schünemann, Gohrke, Plath). Wieś należała do kościoła w Jeżycach. Na zdjęciu kościół w Jeżycach wybudowany w 1830 roku 8

Na zdjęciu z lewej szkoła zbudowana w 1928 roku, z prawej stara jednoklasowa szkoła Stara jednoklasowa szkoła znajdowała się tam, gdzie droga wiejska łączyła się z Viehsteige (Viehtrift- Veihstäg). Gdy w latach 20-tych plac był zbyt mały, wybudowano nową dwuklasową szkołę z centralnym ogrzewaniem i dwoma mieszkaniami dla nauczycieli, która w 1928 została poświęcona. Pierwszy nauczyciel: do 1919 August Kusserow; do 1939 Höppner, który sam prowadził małe gospodarstwo; potem Erdmann, który jako rezerwowy oficer został wkrótce powołany do wojska. Drugi nauczyciel: 1922-29 Walter Schröder; do 1934 Hein; do 1939 Lippitz (dobry gitarzysta); później Preetz; do 1940 Lützel; później zastępstwo m.in. Wurg ze Sławna. Podczas wojny było bardzo złe zaopatrzenie szkolne. 1943/44 przekształcono budynek szkolny jako masowy przytułek dla kobiet i dziewcząt ze Słupska i Koszalina, zobowiązanych do pracy przy budowie Ostwall. Historia Złożoną nazwę miejscowości można wyjaśnić w następujący sposób: Hagen oznacza ogrodzony płotem, tzn. każdy rolnik gospodarzył na swoim ogrodzonym kawałku pola. Chodzi tutaj o niemiecką osadę, która mogła mieć początek w 13 wieku. Należała do posiadłości klasztoru Bukowo, stąd dopisek nazwy. Mniejsza połowa wsi zwana Abbau powstała ok. 1830. Wieś mogła być założona trochę później niż sąsiadujące Jeżyce. Początkowo osada powinna składać się z 17 czworokątnych zagród po 172 morgi, wznoszonych na dolnosaksoński wzór. Gospodarstwa zostały częściowo zasiedlone w ubiegłym stuleciu. Dalej mieszkało 4 kmieci z ok. 40 morgami pola. Chłopi pełnili dodatkową funkcję w służbie kurierskiej jako posłańcy lub stróże nocni. 9

Urząd Darłowa przejął panowanie po reformacji. O tym, co zdarzyło się w poszczególnych gminach, informował przełożony urzędu, który oprócz tego posiadał władzę sądowniczą i policyjną. Panowały wtedy ostre przepisy; np.: zarządzenie, że każdy kto nie posiadał środków utrzymania rodziny, nie mógł zawrzeć związku małżeńskiego. W 1780 został sporządzony spis: 1 wolny sołtys, 16 rolników, 4 ulicznych kmieci, 8 chałupników, 1 budynek szkolny, razem 31. Baron von Stein sprowadził rolników, którym dał wolność i niezależność. Wraz ze zniesieniem urzędu sołtysa została wprowadzona nowa ordynacja gminna w Prusach w 1874/78 i wprowadzone demokratyczne wybory do rady gminy i wójta gminy. W Jeżyczkach skończyła się wtedy tradycja dworów sołtysa. Ostatnim sołtysem był rolnik Schlicht, leśniczy. On nadzorował, aby w gminie panował ład i porządek. Jego spadkobiercy sprzedali dwór niejakiemu Griebe, który zaś sprzedał mniejsze i większe części gruntów rolnikom i chłopom małorolnym. W 1900 Kruckow kupił resztę ziemi to jest 40 mórg z dworem. Jego żona była siostrą młynarza Reinholda Pagel. Po krótkim czasie reszta dworu przeszła w posiadanie zamożnego rolnika Ernsta Holz. Zostawił on w spadku posiadłość swojemu synowi Augustowi i do tego 20-25 ha. Obydwaj synowie, Max i August Holz, posiadali gospodarstwo ponad 25 ha. Jedyna córka Augusta Holz, Elfriede, poślubiła w 1923 roku inspektora ziemskiego Ernsta Scheel z Porzecza. Ten kontynuował tradycję starych dworów sołtysa, gdyż do 1945 pełnił funkcję naczelnika urzędu i przewodniczącego urzędu Jeżyczki/Jeżyce. 6 marca 1945 radzieckie oddziały zajęły Jeżyczki. Komendantem był ruski kapitan. Ważył ok. 320 funtów i był przyjaźnie usposobiony do Niemców. To nie powstrzymało go od tego, żeby swoją złość, którą przypadkowo posiadł, wyładować na swoim niemieckim woźnicy o imieniu Günter Hühn w formie chłosty. Przed uroczystością bierzmowania w 1945 roku rosyjscy żołnierze dali do zrozumienia, że kościół do tego czasu powinien być nieczynny. W środku uroczystości u drzwi dało się słyszeć trzask, zgiełk i wszystko nagle ucichło. Dalej nic się nie wydarzyło, tylko parę uzbrojonych po zęby Rosjan stało na zewnątrz. Uroczystość bierzmowania mogła być kontynuowana bez przeszkód. 1947 Jeżyczki zostały przejęte przez Polskę. Niemcy musieli szybko opuścić wieś. Większość dawnych mieszkańców mieszka dziś w dawnym DDR. 10

Obecna nazwa: Jeżyczki. 1. Przynależność administracyjna przed 1945 rokiem. Kraina Pomarenia z Obszarem sławieńskim, mapa z 1913 roku. Kraina sławieńska z podziałem na poszczególne miejscowości. 2. Przynależność administracyjna po 1945 roku 14 marca 1945 roku dawny powiat sławieński znalazł się w granicach Polski,, na obszarze tzw. Ziem Odzyskanych i znalazł się w Okręgu Pomorze Zachodnie 7 lipca 1945 roku obwód sławieński został włączony do województwa gdańskiego 26 maja1946 roku, Jeżyczki wraz z powiatem sławieńskim znalazły się w województwie zachodniopomorskim. 11

Podczas reformy administracyjnej 6 lipca 1950 wydzielono trzy województwa z 14 już istniejących, w tym województwo koszalińskie, które obejmowało 13 powiatów. Jednym z nich był powiat sławieński w obszarach, którego znajdowały się Jeżyczki. W ramach tego podziału funkcjonowały Gromadzkie Rady Narodowe. Jeżyczki znajdowały się w obszarze Gromadzkiej Rady Narodowej w Jeżyczkach. 9 grudnia 1972 roku w wyniku uchwały Wojewódzkiej Rady Narodowej, zlikwidowano Gromadzką Radę Narodową w Jeżyczkach i włączono ja do Gminy Darłowo. 12

28 maja 1975 roku zlikwidowano trzystopniowy podział administracyjny, zlikwidowano powiaty i stworzono 49 województw. Powiat sławieński w obrębie, którego leżały Jeżyczki i Gmina Darłowo, został podzielony tak, że Gmina Sławno, Miasto Sławno i Gmina Postomino, znalazły się w obszarze nowopowstałego województwa słupskiego. Natomiast Gmina Darłowo, Miasto Darłowo oraz Gmina Malechowo pozostały w województwie Koszalińskim. W 1999 roku reforma administracyjna, zmieniła mapę województw, z 49 pozostało tylko 16. Przywrócono powiaty w tym powiat sławieński, w obrębie którego znalazły się Gminy: Darłowo, Sławno, Malechowo i Postomino oraz miasta Darłowo i Sławno. Powiat Sławieński włączono do województwa zachodniopomorskiego 13

Powiat sławieński ma bogatą historię. Jego początki wiążą się z tworzeniem organizacji państwowej na Pomorzu sławieńsko-słupskim. W XI wieku kształtowała się ona w oparciu o ośrodki władzy terytorialnej pod rządami miejscowych władców. Podstawą samodzielnego księstwa sławieńskiego stały się ziemie, które podporządkował sobie pierwszy znany książę sławieński - Racibor. Księstwo sławieńskie już w okresie rządów Raciborzyców ( XII wiek) dzieliło się na dwie kasztelanie sławieńską i słupską. W grodzie sławieńskim urzędował kasztelan,będący urzędnikiem terytorialnym, namiestnikiem księcia, sprawującym w jego imieniu władzę sądowniczą, wojskową i administracyjną. W początkach XIII wieku obszar dzisiejszego Sławna podlegał zwierzchnictwu duńskiemu, potem wszedł w skład księstwa uznamsko-szczecińskiego a następnie księstwa gdańskiego i rugijskiego. W 1317 roku Sławno znalazło się we władaniu Brandenburgii, w imieniu której rządzili możni z rodu Święców. Oni to w 1317 roku lokowali na prawie lubeckim Nowe Sławno. W XV wieku Sławno było jednym z 35 miast bezpośrednich ( podlegających bezpośrednio księciu), mających prawo wysyłania swoich reprezentantów na sejmy krajowe. Po zakończeniu wojny trzydziestoletniej w 1648 roku zmieniła się struktura terytorialnej władzy politycznej i administracyjnej. Przejściowo, połączone zarządy domen (okręgów) stały się zalążkiem większego organizmu administracji terytorialnej - zwanego dystryktem, na czele którego stał urzędnik zwany starostą. Na początku XVII wieku ujmowano w jeden rozległy dystrykt domenę darłowską i słupską. W dalszej kolejności zlikwidowano podział na dystrykty. W efekcie wyłoniła się mniejsza dzielnica sławieńsko-darłowska. Podział na powiaty pojawił się już w końcu XVII wieku, jednakże dopiero reforma z 1724 roku wprowadziła połączony powiat sławieńsko-polanowski obejmujący Darłowo, Sławno, Polanów i Sianów. Starosta - landrat stał się, na mocy decyzji króla pruskiego, urzędującym przedstawicielem władzy państwowej. W kwietniu 1815 roku wprowadzono nowy podział terytorialno - administracyjny państwa pruskiego. Utworzono prowincje ( w liczbie 10 ), rejencje ( w liczbie 25) i powiaty. W skład 14

prowincji pomorskiej wchodziła rejencja koszalińska, na której obszarze znalazł się powiat sławieński. Powiat ten pod względem powierzchni zajmował trzecie miejsce (po słupskim i szczecineckim). Powierzchnia powiatu wynosiła wówczas 1584 km2. Liczba gmin w powiecie wzrosła do 166. Powiatowym organem samorządu terytorialnego ( coraz wyraźniej ograniczanym systemem centralizmu państwowego Hohenzollernów) pozostawał nadal sejmik powiatowy, gromadzący wyłącznie stan pierwszy, czyli szlachtę mającą w powiecie swoje rodowe majątki. System rejencji przetrwał do czasu II wojny światowej. Powiat sławieński do 1945 roku należał do rejencji koszalińskiej, w jego skład wchodziły 4 miasta (Darłowo, Sławno, Polanów, Sianów), 9 gmin wiejskich i 176 gromad. Sianów pozostał w granicach powiatu sławieńskiego tylko do lipca 1945 roku. W wyniku II Wojny Światowej dawny powiat sławieński znalazł się w granicach Polski, na obszarze tzw. Ziem Odzyskanych, które Uchwałą Rady Ministrów z 14 marca 1945 roku podzielone zostało na 4 okręgi. I-Śląsk Opolski, II-Dolny Śląsk, III-Pomorze Zachodnie, IV-Warmia i Mazury. W okręgu zachodniopomorskim wyznaczono obwód sławieński. Kolejny podział administracyjny Ziem Zachodnich i Północnych został dokonany uchwałą Rady Ministrów z 7 lipca 1945 roku, wtedy to obwód sławieński, słupski, miastecki i bytowski włączono do województwa gdańskiego. Taki podział istniał do 1946 roku. Rozporządzeniem Rady Ministrów z 29 maja 1946 roku w sprawie tymczasowego podziału administracyjnego Ziem Odzyskanych w miejsce okręgów i obwodów powołano województwa i powiaty. Zgodnie z tym rozporządzeniem powiat sławieński ponownie włączono do województwa szczecińskiego. Później powiat ten wielokrotnie zmieniał swoje granice i podległość administracyjną. W 1950 roku zgodnie z ustawą o podziale administracyjnym państwa, w wyniku której utworzono województwo koszalińskie, powiat sławieński znalazł się w granicach województwa koszalińskiego. Zasadnicze zmiany w podziale administracyjnym powiatu sławieńskiego nastąpiły z chwilą likwidacji gromad i powołania gmin. Zostało to dokonane Uchwałą Wojewódzkiej Rady Narodowej w Koszalinie z dnia 9 grudnia 1972 roku. W dniu 28 maja 1975 roku Sejm uchwalił ustawę o dwustopniowym podziale administracyjnym państwa i powołaniu nowych województw. Zgodnie z tą ustawą powołano województwo słupskie. Powiat sławieński leżący między Słupskiem a Koszalinem został podzielony wtedy między województwo słupskie i koszalińskie. Powiat sławieński, w jego dzisiejszym kształcie, powstał na mocy ustawy z dnia 24 lipca 1998 o wprowadzeniu podziału terytorialnego państwa na gminy, powiaty i województwa. Powiat integruje na nowo gminy pogranicza nie istniejących już województw koszalińskiego i słupskiego. Szkolnictwo Historia szkolnictwa w Jeżyczkach 15

Budynek Szkoły Podstawowej w Jeżyczkach oddany do użytku w 1928 roku. Budynek szkolny w 2007 roku. 16

Budynek szkolny oddany do użytku w latach 60-tych 17