1.Są dumni ze swojego miasta 2.Są z siebie zadowoleni. CECHY MIESZKAŃCÓW WIELKOPOLSKI 3.Są przywiązani do swojego miasta i rejonu 4.Są oszczędni aż do skąpstwa( oglądają każdą monetę dwukrotnie zanim ją wydają;jak poznaniak idzie do znajomych sypie sobie zawsze 3 łyżeczki cukru. Kiedy jest u siebie sypie 1 łyżeczkę cukru. Jednak tak naprawdę lubi herbatę z 2 łyżeczkami cukru. ) 5.Są leniwi 6.Nie są pewni siebie. 7.Są niezbyt gościnni(gość w dom cukierki do szafy). 8.Są zarozumiali 9.Są dokładni, zaradni, pomysłowi 10.są punktualni 11.są pracowici, praktyczni,zorganizowani 12.są pragmatyczni Jak zmieniało się terytorium wielkopolski Wielkopolska położona jest na Pojezierzu Wielkopolskim oraz Nizinie Południowowielkopolskiej. Granice regionu zmieniały się na przestrzeni wieków, w związku z czym obecne rozumienie zasięgu terytorialnego Wielkopolski nie jest jednoznaczne. Dość powszechnie uznaje się natomiast obszar tzw. Wielkopolski właściwej, której głównymi miastami są: Poznań, Kalisz, Konin, Piła, Ostrów Wielkopolski, Gniezno, Leszno. Z kolei w rozszerzającym rozumieniu Wielkopolska dzieli się na Wielkopolska właściwa ziemia kaliska ziemia wschowska ziemia lubuska (Lubusz) ziemia sieradzka ziemia wieluńska Bagnista pradolina rzeki Baryczy stanowiła pierwotnie granicę między Śląskiem a Wielkopolską. Po ukształtowaniu się województw za Wielkopolskę uważany był obszar 2 województw: woj. poznańskiego i woj. kaliskiego (z którego w 1768 r. wydzielono jeszcze województwo gnieźnieńskie). Oba województwa podlegały władzy starosty
generalnego Wielkopolski (łac. capitaneus Maioris Polonie generalis). Ponadto oba województwa odbywały wspólnie sejmiki ziemskie w Środzie Wielkopolskiej. Podobnie jednak jak w przypadku wielu krain historycznych granice są dyskusyjne. Pojęcia Poznańskie obecnie używa się przeważnie na określenie tych terenów Wielkopolski, które w okresie 1815 1918 były pod zaborem pruskim. Ziemie te, ze stolicą Wielkopolski Poznaniem, stanowią tylko część całego regionu, leżącą w jego centrum.. Historia Pierwsze ślady bytności ludzi na terenie dzisiejszej Wielkopolski pochodzą sprzed około 11 tysięcy lat p.n.e. z okolic Wschowy. Są to groty oraz ostrza łowców reniferów reprezentujących kulturę ahrensburską. Prawdopodobnie ludzie ci, trudniący się łowiectwem, zbieractwem i rybołówstwem przebywali na terenach Wielkopolski jedynie w sezonie letnim, zaś zimą wędrując na południe. Około tysiąca lat później pojawili się przedstawiciele innej zbieracko-łowieckiej kultury łowców reniferów zwanej świderską, której podstawę. W kolejnej fazie, około 8000 lat p.n.e., pojawili się ludzie reprezentujący kulturę komornicką, a po nich kulturę janisławicką. Obie te kultury należały do tak zwanej grupy "myśliwych z psem". Z czasów kultury janisławickiej pochodzą znaleziska Smolnie Wielkim oraz obozowisko odkryte w dolinie Głównej na poznańskim Janikowie. Pojawiali się również okazjonalnie przedstawiciele kultur zbierackołowieckich z terenu dzisiejszych północnych Niemiec (pozostawili po sobie ślady obozowiska na Komandorii w dolinie Cybiny). Na przełomie V i IV tysiąclecia p.n.e. półkoczownicze ludy zbieracko-łowieckie zastąpiły względnie osiadłe ludy rolnicze, stosujące metodę wypaleniskową. Były to ludy kultury ceramiki wstęgowej, początkowo rytej (osada na Szelągu), a następnie kłutej (osady na Dębcu). Ludność ta przybyła na tereny Wielkopolski przez Śląsk i Bramę Morawską z obszarów leżących w dolinie Dunaju. Ślady ich bytności odnaleziono między innymi na zachód od Konina i na Pałukach. Nie jest pewne, czy przedstawiciele tych kultur wywędrowali, zostali wyparci bądź wchłonięci przez następną falę osadników reprezentującą kulturę pucharów lejkowatych, która pojawiła się na tych terenach około 3500 roku p.n.e. W młodszym neolicie zastąpiła ją kultura amfor kulistych, której przedstawiciele zajmowali się głównie pasterstwem. Ludzie ci pozostawili po sobie resztki obozowisk w dolinach Warty i Bogdanki. W tym samym czasie tereny na wchód od Warty odwiedzali przedstawiciele niżej rozwiniętej kultury ceramiki dołkowo-grzebykowej, którzy przybywali z północnego wschodu. Około 2200 lat p.n.e. zaczęły pojawiać się grupy reprezentujące kultury ceramiki sznurowej, które przez niektórych badaczy uznawane są za pierwszą falę ludności o pochodzeniu indoeuropejskim. W początkach epoki brązu Wielkopolska znalazła się na północnym skraju obszaru objętego kulturą unietycką (z tego okresu pozostały groby na poznańskim wzgórzu św. Wojciecha), której centrum znajdowało się na
terenie dzisiejszych Czech. Około 1500 roku p.n.e. miejscowa ludność zaczęła prezentować kulturę pounietycką, zwaną też kulturą przedłużycką. W XIII w. p.n.e. na te ziemie przybyli Wenedowie, reprezentujący kulturę łużycką, a dokładniej zachodniołużycką. Niektórzy uważają, że była to ludność blisko spokrewniona z dzisiejszymi Słowianami, inni identyfikują ich z Ilirami bądź Dakami. Była to pierwsza na tych terenach kultura epoki żelaza. Nie powstał co prawda żaden duży ośrodek hutniczy, jednak żelazo pozyskiwano na terenie całego regionu z rud darniowych. Do najbardziej znanych stanowisk tej kultury należy osada w Biskupinie. Około roku 500 p.n.e. miała miejsce pokojowa penetracja tych ziem przez północny, zamieszkujący dzisiejsze Pomorze Gdańskie, odłam Wenetów reprezentujących kulturę pomorską. W ciągu około 100-150 lat obie grupy Wenetów zasymilowały się. W tym czasie w Wielkopolsce wytworzył się szlak handlowy łączący Półwysep Apeniński z ujściem Wisły (w przebiegu odpowiadał on rzymskiemu szlakowi bursztynowemu). W IV w. p.n.e. tereny Wielkopolski zostały spustoszone przez najazdy mieszkających na południu Sigynnów, będących odłamem Scytów. Jednocześnie ze wschodu przybyła fala reprezentujących słabiej rozwiniętą kulturę wschodniołużycką (być może spokrewnionych ze Słowianami) Neurów. Istnieją hipotezy, że w rzeczywistości współdziałali oni ze Scytami. Nowi przybysze co prawda zdominowali dotychczasowych mieszkańców, lecz przejęli od nich sporo z ich kultury, łącząc ją z elementami własnymi. W ten sposób wykształciła się miejscowa odmiana kultury grobów kloszowych. W III w. p.n.e. zamarła wymiana z południem kontynentu, a poszczególne grupy etniczne zlały się ze sobą. Około roku 125 p.n.e. pod wpływem kultury przemieszczających się przez Kujawy i Śląsk Celtów oraz wpływów rzymskich wykształciła się w dorzeczu Warty i Wisły kultura przeworska. Kolejne wieki cechuje istnienie szlaku bursztynowego łączącego Rzym z południowym Bałtykiem. Docierały nim, głównie do wschodniej Wielkopolski, wpływy Rzymskie. W III i w. p.n.e. ze wschodu na zachód przez południową Wielkopolskę i Kujawy wędrowali Celtowie zaś z północy na południe wzdłuż szlaku bursztynowego różne plemiona germańskie (Skirowie i Bastarnowie w III w. p.n.e., Goci i Gepidowie oraz Burgundowie w III w. n.e.). Skarb ze Słuszkowa, fragment, Muzeum Okręgowe Ziemi Kaliskiej w Kaliszu. Handel zamarł w V wieku, kiedy to trwały najazdy Hunów. Wówczas ziemie Wielkopolski zdominował system drobnoplemienny. Obszar Wielkopolski zamieszkiwały już wówczas wg niektórych historyków najprawdopodobniej plemiona słowiańskie takie jak Serbów. W VIII wieku Serbowie przenieśli się na zachód, nad Łabę, a dorzecze Warty zajął zachodni odłam Polan. Z nimi wiąże się powstanie nowego grodu na Ostrowie Tumskim, Gnieźnie, Ostrowie Lednickim czy Gieczu. Na początku X wieku władzę nad grodami plemiennymi Polan przejęli Piastowie.
Wielkopolska stanowiła centrum polityczne kraju do 1031 roku, gdy region spustoszyła reakcja pogańska oraz najazd Brzetysława I w 1038 roku. W XIII wieku nastąpiła silna ekspansja Brandenburczyków na zachodnie granice Wielkopolski. Zajęli oni Ziemię Lubuską oraz kasztelanię santocką. Jednocześnie zajęli tereny na pograniczu Wielkopolski i Pomorza Zachodniego. W wyniku tych działań powstała Nowa Marchia. Silna polityka kolonizacyjna powiązana z tworzeniem nowych miast (np. Landsberg dzisiejszy Gorzów Wlkp.) i osad wiejskich, doprowadziła z czasem do całkowitej germanizacji zajętych terenów. Pod koniec XIII wieku książęta wielkopolscy podejmowali próby zjednoczenia pod swoim przywództwem księstw polskich i odrodzenia Królestwa Polskiego, czego zwieńczeniem była koronacja na króla Polski Przemysła II. Po jego zamordowaniu przez Brandenburczyków Wielkopolska została podzielona wzdłuż rzeki Obry pomiędzy księcia śląskiego Henryka III Głogowczyka i księcia kujawskiego Władysława Łokietka, którego część została niedługo później opanowana przez czeskiego króla Wacława II, a po jego śmierci przez Henryka Głogowczyka i jego synów. Po powrocie Łokietka z wygnania rycerstwo wielkopolskie opanowała dzielnicę i oddało Łokietkowi, który po koronacji na króla Polski w Krakowie scalił ją na powrót w jednym państwie z Małopolską kończąc w ten sposób epokę rozbicia dzielnicowego. Po tym okresie poza Wielkopolską pozostały jednak już na stałe tereny Ziemi Lubuskiej oraz tereny zajęte przez Nową Marchię. Syn Łokietka Kazimierz Wielki zdołał jeszcze odzyskać wielkopolskie tereny położone w ziemię wschowską.
Zmiany terytorium wielkopolski Polska za panowania Mieszka I
wielkopolska współczesna Bibliografia: www.certyfikacja-budownictwo.pl www.wikipedia.org.pl www.regionwielkopolska.pl www.ankietka. Pl www.polmap.republika.pl Wielkopolska nasza kraina pod redakcją Włodzimierza Łęckiego, wydawnictwo Kurpisz, Poznań 2004