Bitwa o Anglię 10 lipca 1940 31 października 1940
Historia Bitwa o Anglię kampania powietrzna głównie nad południową i centralną Anglią, toczona między niemieckim lotnictwem Luftwaffe a brytyjskim RAF, w czasie II wojny światowej, w okresie od 10 lipca do 31 października 1940 roku. Określana jest też jako bitwa o Wielką Brytanię, zwłaszcza w historiografii brytyjskiej (Battle of Britain). Była to pierwsza kampania toczona wyłącznie za pomocą lotnictwa.
Przyczyny bitwy Po zdobyciu Francji, Adolf Hitler oczekiwał, że Wielka Brytania wycofa się z wojny, korzystając z niemieckiej oferty pokojowej i da Niemcom wolną rękę w działaniach w Europie. W początkowych planach niemieckich nie leżało natomiast zdobycie Wielkiej Brytanii. Wobec stanowczego odrzucenia niemieckich sugestii pokojowych przez rząd brytyjski pod przewodnictwem premiera Winstona Churchilla, Hitler zarządził przygotowania do inwazji morskiej na Wyspy Brytyjskie, pod kryptonimem Seelöwe (Lew Morski).
Bombowce Heinkel He 111 nad Londynem w czasie Bitwy o Anglię
Operacja inwazyjna, borykająca się z dużymi problemami logistycznymi po stronie niemieckiej, nieprzygotowanej do szybkiego zapewnienia licznych środków transportu morskiego, miała według dyrektyw być gotowa w połowie sierpnia. Warunkiem koniecznym do realizacji tego planu było osiągnięcie przewagi w powietrzu poprzez zniszczenie brytyjskiego lotnictwa w powietrzu i na ziemi, co stało się głównym celem niemieckim bitwy o Anglię. W początkowych jej fazach istotnym celem Niemców było również niszczenie brytyjskiej floty i żeglugi, zwłaszcza na kanale La Manche, a w środkowej, decydującej fazie, stało się nim niszczenie brytyjskiego przemysłu lotniczego. Ubocznym celem była izolacja Wielkiej Brytanii przez niszczenie transportu morskiego, wpływające na złamanie chęci oporu. Wobec nieosiągnięcia przewagi w powietrzu, począwszy od czwartej fazy (7 września 1940) głównym celem niemieckim stało się złamanie chęci oporu w społeczeństwie brytyjskim, zmierzające do wycofania się Wielkiej Brytanii z wojny.
Przebieg bitwy Bitwa o Wielką Brytanię była jedną z nielicznych batalii II wojny światowej rozegranych wyłącznie w powietrzu. I właściwie jedyną, która pociągnęła za sobą skutki strategiczne. Wojna lotnicza rządzi się własnymi prawami, innymi niż starcia lądowe. Jej cechą jest m.in. to, że działania mają charakter ciągły. Lotnictwo prowadzi tak różnorodne działania samodzielne, a także we współpracy z wojskami lądowymi czy marynarką wojenną że właściwie nie ma przerwy w jego aktywności. Widać to także na przykładzie bitwy o Anglię. Według tradycyjnej brytyjskiej periodyzacji, przyjętej w 1941 r. przez brytyjskie Ministerstwo Lotnictwa, bitwa o Anglię toczyła się od 8 VIII do 31 X 1940 r. Dzieli się na cztery podokresy (8-18 VIII, 19 VIII-5 IX, 6 IX-5 X, 6-31 X 1940 r.) Część historyków wyróżnia jednak pięć podokresów, rozciągających przy tym jej trwanie na czas pomiędzy 10 VII a 31 X 1940 r. Rozbieżności biorą się z faktu, ze starcia pomiędzy Luftwaffe a Royal Air Force trwały bez przerwy od wiosny 1940 r. także po upadku Francji, a różnicę stanowiła jedynie ich intensywność.
Niemieckie bombowce Heinkel He 111 na kanałem La Manche
Polskie jednostki w składzie RAF biorące udział w bitwie o Anglię W bitwie o Anglię najpierw w składzie, a potem u boku RAF, walczyły 4 polskie dywizjony: 2 bombowe (300 i 301), 2 myśliwskie (302 i 303) oraz 81 polskich pilotów w dywizjonach brytyjskich, w sumie 144 polskich pilotów (poległo 29), co stanowiło 5% ogółu pilotów RAF biorących udział w bitwie. Polacy zestrzelili około 170 samolotów niemieckich, uszkodzili 36, co stanowiło około 12% strat Luftwaffe.Dywizjon 303 był najlepszą jednostką lotniczą, biorącą udział w bitwie o Anglię zgłosił zestrzelenie 126 maszyn Luftwaffe. Wykorzystano doświadczenia Polaków w łamaniu wiadomości szyfrowanych przez Enigmę, co pozwoliło na poznanie wielu niemieckich tajnych planów.
Piloci Dywizjonu 303
Straty Łącznie Niemcy stracili 1733 samoloty, a ok. 650 zostało uszkodzonych było to 52% stanu Luftwaffe z lipca 1940, straty ludzkie to 2500 poległych i wziętych do niewoli oraz 1000 rannych lotników. Brytyjczycy stracili 1087 samolotów, a ok. 450 zostało uszkodzonych wynosiło to ok. 135% stanu z lipca 1940. Śmierć poniosło 544 pilotów, a 500 zostało rannych. Przemysł brytyjski pracował pełną parą, dzięki czemu straty w maszynach były na bieżąco uzupełniane.
Londyn po bombardowaniu
KONIEC