PROJEKT USTAWY o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakaŝeń i chorób zakaźnych u ludzi

PROJEKT USTAWY o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakaŝeń i chorób zakaźnych u ludzi Przekazany do uzgodnień zewnętrznych w dniu 31 lipca 2006 roku Termin zgłaszania uwag upływa w dniu 1 września 2006 r. USTAWA z dnia... o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakaŝeń i chorób zakaźnych u ludzi Rozdział 1 Przepisy ogólne Art. 1. Ustawa określa: 1) zasady i tryb zapobiegania oraz zwalczania zakaŝeń i chorób zakaźnych u ludzi, w tym zasady i tryb rozpoznawania i monitorowania sytuacji epidemiologicznej oraz podejmowania działań przeciwepidemicznych i zapobiegawczych w celu unieszkodliwienia źródeł zakaŝenia, przecięcia dróg szerzenia się zakaŝeń i chorób zakaźnych oraz uodpornienia osób podatnych na zakaŝenie; 2) zadania władz publicznych w zakresie zapobiegania oraz zwalczania zakaŝeń i chorób zakaźnych u ludzi; 3) uprawnienia i obowiązki świadczeniodawców oraz osób przebywających na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w zakresie zapobiegania oraz zwalczania zakaŝeń i chorób zakaźnych u ludzi. Art. 2. UŜyte w ustawie określenia oznaczają: 1) alarmowy biologiczny czynnik chorobotwórczy (czynnik alarmowy) biologiczny czynnik chorobotwórczy o szczególnej zjadliwości, inwazyjności lub oporności; 2) badanie sanitarno-epidemiologiczne badanie, w którego skład wchodzą badanie lekarskie oraz badania laboratoryjne i inne badania, wykonywane w ramach nadzoru epidemiologicznego w celu identyfikacji zakaŝenia lub ustalenia rozpoznania choroby zakaźnej; 3) biologiczny czynnik chorobotwórczy posiadające zdolność wywoływania objawów chorobowych drobnoustroje komórkowe, zewnętrzne i wewnętrzne pasoŝyty człowieka, jednostki bezkomórkowe zdolne do replikacji lub przenoszenia materiału genetycznego, w tym zmodyfikowane genetycznie hodowle komórkowe, lub wytwarzane przez nie produkty; 4) choroby zakaźne - choroby, które zostały wywołane przez biologiczne czynniki chorobotwórcze, które ze względu na charakter i sposób szerzenia się stanowią zagroŝenie dla zdrowia lub Ŝycia ludzi; 5) choroba szczególnie niebezpieczna i wysoce zakaźna cholerę, dur brzuszny, dŝumę, ospę prawdziwą, wirusowe gorączki krwotoczne oraz inne choroby zakaźne, łatwo rozprzestrzeniające się o wysokiej śmiertelności, powodujące szczególne zagroŝenie zdrowia publicznego, wymagające specjalnych metod zwalczania; 6) dekontaminacja - proces niszczenia biologicznych czynników chorobotwórczych poprzez zastosowanie mycia, dezynfekcji lub sterylizacji; 7) dezynfekcja - zniszczenie wegetatywnych form biologicznych czynników chorobotwórczych przez zastosowanie metod fizycznych lub chemicznych; 8) dochodzenie epidemiologiczne - wykrywanie zachorowań oraz określanie przyczyn, źródeł, rezerwuarów i mechanizmów szerzenia się choroby zakaźnej lub zakaŝenia; 9) epidemia - wystąpienie na danym obszarze zakaŝeń lub zachorowań na chorobę zakaźną w liczbie wyraźnie większej niŝ we wcześniejszym okresie albo wystąpienie zakaŝeń lub chorób zakaźnych dotychczas niewystępujących; 10) izolacja - odosobnienie osoby lub grupy osób chorych na chorobę zakaźną albo osoby lub grupy osób podejrzanych o chorobę zakaźną, w celu uniemoŝliwienia przeniesienia biologicznego czynnika chorobotwórczego na inne osoby; 11) kwarantanna - odosobnienie osoby zdrowej, która była naraŝona na zakaŝenie, w celu zapobiegnięcia szerzeniu się chorób szczególnie niebezpiecznych i wysoce zakaźnych; 12) łańcuch chłodniczy środki techniczne i rozwiązania organizacyjne słuŝące utrzymaniu oraz monitorowaniu,

zgodnych z zaleceniami wytwórcy warunków przechowywania, transportu i dystrybucji produktów immunologicznych w rozumieniu art. 2 pkt 30 ustawy z dnia 6 września 2001 r. - Prawo Farmaceutyczne (Dz. U. z 2004 r. Nr 53, poz. 533, z późn. zm. 1) ) w celu zachowania ich trwałości i zapobiegnięcia zmniejszeniu ich skuteczności; 13) nadzór epidemiologiczny obserwację osoby zakaŝonej lub podejrzanej o zakaŝenie, bez ograniczenia jej swobody przemieszczania się, oraz wykonywanie badań sanitarno-epidemiologicznych u tej osoby w celu wykrycia biologicznych czynników chorobotwórczych (nadzór epidemiologiczny indywidualny), jak i stałe, systematyczne gromadzenie, analizę oraz interpretację informacji o zachorowaniach lub innych procesach zachodzących w sferze zdrowia publicznego, wykorzystywane w celu zapobiegania i zwalczania zakaŝeń lub chorób zakaźnych (nadzór epidemiologiczny ogólny); 14) nadzór o charakterze sentinel (nadzór sentinel) wybiórczy nadzór epidemiologiczny, prowadzony przez wskazany podmiot lub zespół podmiotów w zakresie ich podstawowej działalności; 15) niepoŝądany odczyn poszczepienny - objaw pozostający w związku czasowym z wykonanym szczepieniem ochronnym; 16) nosiciel - osobę bez objawów choroby zakaźnej, w której organizmie bytują biologiczne czynniki chorobotwórcze, stanowiącą potencjalne źródło zakaŝenia innych osób; 17) ocena ryzyka zakaŝenia czynności mające na celu określenie czynników lub okoliczności wpływających na wystąpienie zakaŝenia lub choroby zakaźnej; 18) ośrodek referencyjny podmiot lub wyodrębnioną w jego strukturze jednostkę, wskazane przez ministra właściwego do spraw zdrowia, które uzyskały akredytację w zakresie przedmiotu referencyjności na podstawie przepisów ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. o systemie oceny zgodności (Dz. U. z 2004 r. Nr 204, poz. 2087 oraz z 2005 r. Nr 64, poz. 565 i Nr 267, poz. 2258) realizujące zadania z zakresu diagnostyki mikrobiologicznej lub klinicznej, obejmujące weryfikację rozpoznań zakaŝeń i wyników badań laboratoryjnych; 19) ozdrowieniec osobę, u której ustąpiły objawy choroby zakaźnej; 20) podejrzany o chorobę zakaźną osobę, u której występują objawy kliniczne lub odchylenia od stanu prawidłowego w badaniach dodatkowych wskazujące na chorobę zakaźną; 21) podejrzany o zakaŝenie osobę, u której nie występują objawy choroby zakaźnej, a która pozostawała w styczności ze źródłem zakaŝenia; 22) stan epidemii sytuację prawną, wprowadzoną na danym obszarze w związku z wystąpieniem epidemii, w celu podjęcia określonych w ustawie działań przeciwepidemicznych i zapobiegawczych dla zminimalizowania skutków epidemii; 23) stan zagroŝenia epidemicznego sytuację prawną, wprowadzoną na danym obszarze w związku z ryzykiem wystąpienia epidemii, w celu podjęcia określonych w ustawie działań zapobiegawczych; 24) sterylizacja proces zniszczenia wegetatywnych i przetrwalnikowych form biologicznych czynników chorobotwórczych przez zastosowanie czynników fizycznych lub chemicznych; 25) styczność bezpośredni lub pośredni kontakt osoby ze źródłem zakaŝenia, jeŝeli charakter tego kontaktu zagraŝał lub zagraŝa przeniesieniem na tę osobę biologicznych czynników chorobotwórczych; 26) świadczenie zdrowotne świadczenie zdrowotne w rozumieniu art. 5 pkt 40 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135, z późn. zm. 2) ); 27) świadczeniodawca - świadczeniodawcę w rozumieniu art. 5 pkt 41 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych; 28) ubezpieczony ubezpieczonego w rozumieniu art. 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych; 29) zabiegi sanitarne działania słuŝące poprawie higieny osobistej, w tym mycie, strzyŝenie, higieny odzieŝy, higieny pomieszczeń, podejmowane w celu zapobiegania oraz zwalczania zakaŝeń i chorób zakaźnych,; 30) zagroŝenie epidemiczne - zaistnienie na danym obszarze warunków lub przesłanek wskazujących na ryzyko wystąpienia epidemii; 31) zakaŝenie miejscową lub ogólną niekorzystną reakcję na wniknięcie do organizmu i rozwój w nim biologicznego czynnika chorobotwórczego; 32) zakaŝenie związane z udzieleniem świadczeń zdrowotnych zakaŝenie, które wystąpiło w związku z udzielaniem świadczeń zdrowotnych, w przypadku gdy: a) nie pozostawało w okresie wylęgania w momencie udzielania świadczeń zdrowotnych, albo b) wystąpiło po udzieleniu świadczeń zdrowotnych, w okresie nie dłuŝszym niŝ najdłuŝszy okres jego wylęgania; 33) zaraźliwość zdolność danej choroby zakaźnej ludzi lub zwierząt do bezpośredniego lub pośredniego przekazywania biologicznego czynnika chorobotwórczego; 34) zdrowie publiczne całokształt podejmowanych działań i ich skutków, mających wpływ na zapobieganie występowaniu chorób oraz działań słuŝących przedłuŝaniu i podnoszeniu jakości Ŝycia zarówno poszczególnych osób, jak i ich zbiorowości. Art. 3. 1. Przepisy ustawy stosuje się do zakaŝeń i chorób zakaźnych, których wykaz jest określony w załączniku do ustawy, oraz biologicznych czynników chorobotwórczych wywołujących te zakaŝenia i choroby. 2. W razie niebezpieczeństwa szerzenia się zakaŝenia lub choroby zakaźnej innych niŝ wymienione w wykazie, o którym mowa w ust. 1, minister właściwy do spraw zdrowia ogłasza, w drodze obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym

Rzeczypospolitej Polskiej Monitor Polski, zakaŝenie lub chorobę zakaźną oraz, o ile jest znany, wywołujący je biologiczny czynnik chorobotwórczy, a jeŝeli to konieczne, szczególny sposób postępowania świadczeniodawców i osób naraŝonych na zakaŝenie lub zachorowanie przez czas określony w obwieszczeniu. Do zakaŝenia lub choroby zakaźnej oraz wywołującego je biologicznego czynnika chorobotwórczego stosuje się odpowiednio przepisy ustawy. 3. Minister właściwy do spraw zdrowia moŝe określić, w drodze rozporządzenia: 1) kryteria rozpoznawania zakaŝenia lub choroby zakaźnej, o których mowa w ust. 1 i 2; 2) metody zapobiegania zakaŝeniu lub chorobie zakaźnej, o których mowa w ust. 1 i 2, oraz lekooporności biologicznych czynników chorobotwórczych wywołujących te choroby; 3) rodzaje badań laboratoryjnych niezbędnych do ustalenia ich rozpoznania oraz identyfikacji biologicznych czynników chorobotwórczych - mając na względzie zapewnienie poprawności rozpoznawania zakaŝeń i chorób zakaźnych, potrzeby nadzoru epidemiologicznego oraz ochronę zdrowia publicznego. Art. 4. 1. Rada Ministrów moŝe określić, w drodze rozporządzenia, programy prowadzenia nadzoru epidemiologicznego, zapobiegania i zwalczania określonych zakaŝeń lub chorób zakaźnych oraz lekooporności biologicznych czynników chorobotwórczych, wynikające z sytuacji epidemiologicznej kraju lub z konieczności dostosowania do programów międzynarodowych, mając na względzie ich skuteczne wykonywanie oraz zapewnienie objęcia ochroną zdrowotną osób, których szczególne naraŝenie na zakaŝenie wynika z sytuacji epidemiologicznej. 2. Koszty realizacji zadań objętych programami, o których mowa w ust. 1, są finansowane z budŝetu państwa odpowiednio z części, których dysponentami są właściwi ministrowie realizujący programy. Rozdział 2 Badania sanitarno epidemiologiczne Art. 5. 1. Osoby przebywające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej są obowiązane do: 1) poddawania się badaniom sanitarno-epidemiologicznym, w tym równieŝ postępowaniu mającemu na celu pobranie lub dostarczenie materiału do tych badań; 2) poddawania się obowiązkowym szczepieniom ochronnym w ramach Narodowego Programu Szczepień Ochronnych; 3) poddawania się leczeniu, hospitalizacji, izolacji, kwarantannie lub nadzorowi epidemiologicznemu; 4) stosowania się do nakazów i zakazów władz publicznych słuŝących zapobieganiu i zwalczaniu zakaŝeń i chorób zakaźnych; 5) poddawania się zabiegom sanitarnym; 6) zaniechania wykonywania prac, przy wykonywaniu których istnieje moŝliwość przeniesienia zakaŝenia lub choroby zakaźnej na inne osoby jeŝeli są osobami chorymi na chorobę zakaźną lub nosicielami; 7) udzielania informacji podmiotom sprawującym nadzór epidemiologiczny. 2. W przypadku osoby nieposiadającej pełnej zdolności do czynności prawnych odpowiedzialność za wypełnienie obowiązków, o których mowa w ust. 1, ponosi osoba, która sprawuje nad nią prawną lub faktyczną opiekę. 3. Odpowiedzialność za umoŝliwienie wypełnienia obowiązków, o których mowa w ust. 1, w stosunku do: 1) osób umieszczonych w zakładach karnych, aresztach śledczych, zakładach poprawczych, schroniskach dla nieletnich, placówkach opiekuńczo-wychowawczych oraz innych placówkach sprawujących całodobową opiekę - ponosi kierownik zakładu albo placówki; 2) Ŝołnierzy w czynnej słuŝbie wojskowej zakwaterowanych na terenach jednostek organizacyjnych podległych Ministrowi Obrony Narodowej i w rejonach zakwaterowania przejściowego jednostek wojskowych ponosi dowódca jednostki, w której pełnią oni słuŝbę; 3) funkcjonariuszy publicznych zakwaterowanych na terenie urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw wewnętrznych oraz jednostek organizacyjnych podległych i nadzorowanych przez tego ministra ponosi dowódca jednostki, w której pełnią oni słuŝbę. 4. Osoby przebywające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez okres krótszy niŝ trzy miesiące są zwolnione z obowiązku poddawania się szczepieniom ochronnym, z wyjątkiem szczepień przeciw wściekliźnie u osób po ekspozycji na zakaŝenie. Art. 6. 1. Obowiązkowym badaniom sanitarno-epidemiologicznym, o których mowa w ust. 2 pkt 2, podlegają: 1) podejrzani o zakaŝenie lub chorobę zakaźną; 2) noworodki, niemowlęta i kobiety w ciąŝy, podejrzani o zakaŝenie lub chorobę zakaźną mogącą się szerzyć z matki

na płód lub dziecko; 3) nosiciele, ozdrowieńcy oraz osoby, które były naraŝone na zakaŝenie przez styczność z osobami zakaŝonymi, chorymi lub materiałem zakaźnym; 4) uczniowie i studenci szkół kształcących do wykonywania prac, przy wykonywaniu których istnieje moŝliwość przeniesienia zakaŝenia lub choroby zakaźnej na inne osoby; 5) osoby podejmujące lub wykonujące prace, przy wykonywaniu których istnieje moŝliwość przeniesienia zakaŝenia lub choroby zakaźnej na inne osoby. 2. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia: 1) zakaŝenia i choroby zakaźne, w przypadku których wystąpienia lub podejrzenia wystąpienia, u osób wymienionych w ust. 1, przeprowadza się obowiązkowe badania sanitarno-epidemiologiczne; 2) rodzaje obowiązkowych badań sanitarno-epidemiologicznych, którym podlegają osoby, o których mowa w ust. 1, oraz terminy przeprowadzania tych badań; 3) podmioty obowiązane do kierowania na badania, o których mowa w pkt 2; 4) sposób dokumentowania badań, o których mowa w pkt 2, oraz sposób dokumentowania wyników tych badań; 5) wzór karty badań dla celów sanitarno-epidemiologicznych i wzór zaświadczenia zawierającego orzeczenie lekarskie wystawiane osobom, o których mowa w ust. 1 pkt 4 i 5; 6) rodzaje prac, przy wykonywaniu których istnieje moŝliwość przeniesienia zakaŝenia lub choroby zakaźnej na inne osoby; 7) sposób postępowania z pracownikiem, u którego stwierdzono przeciwwskazania do wykonywania prac, o których mowa w pkt 6 - mając na uwadze ochronę zdrowia publicznego oraz uwzględniając rodzaje zakaŝeń i chorób zakaźnych, wywołujące je biologiczne czynniki chorobotwórcze i drogi ich szerzenia się. Art. 7. 1. Badania lekarskie u osób, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 4, przeprowadzają lekarze podstawowej opieki zdrowotnej. 2. Badania lekarskie osób, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 5, przeprowadzają lekarze wykonujący zadania słuŝby medycyny pracy w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 27 czerwca 1997 r. o słuŝbie medycyny pracy (Dz. U. z 2004 r. Nr 125, poz. 1317). 3. Lekarze, o których mowa w ust. 1 i 2, wydają orzeczenia: 1) o zdolności do wykonywania prac, przy wykonywaniu których istnieje moŝliwość przeniesienia zakaŝenia lub choroby zakaźnej na inne osoby; 2) o czasowych lub trwałych przeciwwskazaniach do wykonywania prac, przy wykonywaniu których istnieje moŝliwość przeniesienia zakaŝenia lub choroby zakaźnej na inne osoby. 4. Badania laboratoryjne osób, o których mowa w art. 6 ust. 1, przeprowadzają akredytowane w zakresie przedmiotu badania, laboratoria: 1) Państwowej Inspekcji Sanitarnej, Państwowej Inspekcji Sanitarnej Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji, Wojskowej Inspekcji Sanitarnej; 2) jednostek właściwych w zakresie chorób płuc i gruźlicy, w przypadku badań w kierunku gruźlicy; 3) inne akredytowane laboratoria na podstawie umów zawieranych z właściwymi miejscowo organami inspekcji, o których mowa w pkt 1. 5. Organy inspekcji, o których mowa w ust. 4 pkt 1, dokonują wyboru laboratoriów na podstawie przepisów o zamówieniach publicznych. Art. 8. 1. Koszty badań sanitarno-epidemiologicznych, z wyjątkiem badań laboratoryjnych wykonywanych u: 1) ubezpieczonych, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 4, są finansowane na zasadach określonych w przepisach o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych; 2) osób, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 4, nieposiadających uprawnień z tytułu ubezpieczenia zdrowotnego, są finansowane z budŝetu państwa, z części, której dysponentem jest minister właściwy do spraw zdrowia; 3) osób, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 5, są finansowane przez pracodawcę, z zastrzeŝeniem ust. 3. 2. Koszty laboratoryjnych badań sanitarno-epidemiologicznych u osób: 1) o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 4, są finansowane z budŝetu państwa z części, której dysponentem jest minister właściwy do spraw zdrowia; 2) o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 5, są finansowane przez pracodawcę, z zastrzeŝeniem ust. 3. 3. Koszty badań sanitarno-epidemiologicznych, wykonywanych u: 1) osób umieszczonych w zakładach karnych, aresztach śledczych, zakładach poprawczych, schroniskach dla nieletnich, placówkach opiekuńczo-wychowawczych oraz innych placówkach sprawujących całodobową opiekę, wykonujących prace, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 5, są finansowane z budŝetu państwa, z części, której dysponentem jest Minister Sprawiedliwości; 2) Ŝołnierzy w czynnej słuŝbie wojskowej zakwaterowanych na terenach jednostek organizacyjnych podległych

Ministrowi Obrony Narodowej i w rejonach zakwaterowania przejściowego jednostek wojskowych, wykonujących prace, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 5, są finansowane z budŝetu państwa, z części, której dysponentem jest Minister Obrony Narodowej; 3) funkcjonariuszy publicznych zakwaterowanych na terenie urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw wewnętrznych oraz jednostek organizacyjnych podległych i nadzorowanych przez tego ministra, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 5, są finansowane z budŝetu państwa, z części, której dysponentem jest minister właściwy do spraw wewnętrznych. 4. Osoby, o których mowa w art. 6 ust. 1, nie ponoszą kosztów badań laboratoryjnych. 5. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia: 1) sposób i tryb finansowania kosztów, o których mowa w ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 1; 2) sposób dokumentowania wykonanych badań oraz terminy rozliczeń - mając na celu zapewnienie skutecznego wykonywania badań sanitarno-epidemiologicznych. Art. 9. 1. W przypadku konieczności potwierdzenia prawidłowości rozpoznania zakaŝenia lub choroby zakaźnej, wyniki badań laboratoryjnych poddaje się weryfikacji. 2. Weryfikację wyników badań laboratoryjnych, o których mowa w ust. 1, dla celów nadzoru epidemiologicznego, przeprowadzają: 1) wskazane przez ministra właściwego do spraw zdrowia podległe mu jednostki; 2) ośrodki referencyjne lub jednostki badawczo-rozwojowe na podstawie umowy zawartej z ministrem właściwym do spraw zdrowia. 3. Minister właściwy do spraw zdrowia wskazując jednostkę, o której mowa w ust. 2 pkt 1, lub zawierając umowę z ośrodkiem referencyjnym lub jednostką badawczo-rozwojową, o których mowa w ust. 2 pkt 2, określa w szczególności: 1) przedmiot weryfikacji; 2) zakres wymaganych badań i metod referencyjnych oraz sposób ich dokumentowania; 3) rodzaje analiz dla celów epidemiologicznych; 4) sposób i terminy udostępniania danych; 5) tryb kontroli jakości wykonywanych badań; 6) tryb finansowania i terminy rozliczeń z tytułu czynności wykonanych w ramach weryfikacji wyników badań laboratoryjnych. 4. Koszty weryfikacji wyników badań laboratoryjnych dla celów nadzoru epidemiologicznego, są finansowane z budŝetu państwa, z części, której dysponentem jest minister właściwy do spraw zdrowia. Art. 10. 1. Osoby, u których orzeczono czasowe lub trwałe przeciwwskazania do wykonywania prac określonych w wykazie, o którym mowa w art. 6 ust. 2 pkt 5, nie mogą wykonywać tych prac. Pracodawca jest obowiązany, z zachowaniem poufności, niezwłocznie odsunąć pracownika od wykonywania tych prac. 2. Orzeczenie o zdolności albo czasowych lub trwałych przeciwwskazaniach do wykonywania prac, przy wykonywaniu których istnieje moŝliwość przeniesienia zakaŝenia lub choroby zakaźnej na inne osoby, lekarz przekazuje osobie badanej i pracodawcy, a treść tego orzeczenia wpisuje do karty badań dla celów sanitarno-epidemiologicznych. Rozdział 3 ZakaŜenia związane z udzielaniem świadczeń zdrowotnych i wykonywaniem wybranych zawodów niemedycznych Art. 11. 1. Kierownicy zakładów opieki zdrowotnej, osoby wykonujące zawody medyczne poza zakładami opieki zdrowotnej oraz inne osoby udzielające świadczeń zdrowotnych są obowiązani do podejmowania działań zapobiegających szerzeniu się zakaŝeń i chorób zakaźnych. 2. Działania, o których mowa w ust. 1, obejmują: 1) bieŝącą ocenę ryzyka wystąpienia zakaŝenia oraz monitorowanie występujących zakaŝeń i czynników alarmowych; 2) opracowanie, wprowadzenie, stosowanie oraz kontrolę, w tym dokumentowanie, stosowania procedur zapobiegania zakaŝeniom i chorobom zakaźnych związanych z udzielaniem świadczeń zdrowotnych, w tym procedur dekontaminacji: a) skóry i błon śluzowych lub innych tkanek, b) wyrobów medycznych, sprzętu medycznego lub powierzchni pomieszczeń i urządzeń; 3) stosowanie środków ochrony indywidualnej i zbiorowej, zabezpieczających przed działaniem biologicznych

czynników chorobotwórczych; 4) uwzględnianie lokalnej sytuacji epidemiologicznej oraz wykorzystywanie diagnostyki mikrobiologicznej przy stosowaniu farmakoprofilaktyki i farmakoterapii zakaŝeń i chorób zakaźnych. Art. 12. 1. Kierownicy zakładów opieki zdrowotnej, osoby wykonujące zawody medyczne poza zakładami opieki zdrowotnej oraz inne osoby udzielające świadczeń zdrowotnych prowadzą kontrolę wewnętrzną realizacji działań, o których mowa w art. 11. 2. Zadania w ramach kontroli wewnętrznej mogą wykonywać podmioty upowaŝnione, przez osoby, o których mowa w ust. 1. 3. Do dokumentacji kontroli wewnętrznej stosuje się przepisy o dokumentacji medycznej. 4. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, zakres, częstotliwość prowadzenia oraz sposób dokumentowania kontroli wewnętrznej, o której mowa w ust. 1, uwzględniając w szczególności skuteczność zapobiegania szerzeniu się zakaŝeń i chorób zakaźnych. Art. 13. 1. Realizacja działań, określonych w art. 11, oraz wyniki kontroli wewnętrznej, podlegają kontroli organów Państwowej Inspekcji Sanitarnej. 2. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, zakres i sposób prowadzenia kontroli, o której mowa w ust. 1, w tym kontroli procesów dekontaminacji, prowadzonych w ramach procedur, o których mowa w art. 11 ust. 2 pkt 2 lit. b, częstotliwość przeprowadzania kontroli oraz sposób jej dokumentowania, mając na względzie cele nadzoru epidemiologicznego. Art. 14. 1. Kierownicy szpitali lub zespołów zakładów opieki zdrowotnej, w skład których wchodzi szpital, są obowiązani do wdroŝenia i zapewnienia funkcjonowania systemu zapobiegania i zwalczania zakaŝeń związanych z udzielaniem świadczeń zdrowotnych, zwanych dalej zakaŝeniami szpitalnymi, obejmującego: 1) powołanie zespołu i komitetu kontroli zakaŝeń szpitalnych; 2) monitorowanie ryzyka występowania zakaŝeń szpitalnych i czynników alarmowych; 3) organizację udzielania świadczeń zdrowotnych, w sposób zapewniający: a) zapobieganie zakaŝeniom szpitalnym i szerzeniu się czynników alarmowych, b) warunki izolacji pacjentów z zakaŝeniem lub chorobą zakaźną oraz pacjentów szczególnie podatnych na zakaŝenia szpitalne, c) całodobową dostępność do diagnostyki mikrobiologicznej, d) wykonywanie badań, umoŝliwiających identyfikację zakaŝeń i chorób zakaźnych oraz ich weryfikację przez podmioty, o których mowa w art. 9 ust. 2, e) ograniczanie narastania lekooporności biologicznych czynników chorobotwórczych w wyniku stosowania profilaktyki i terapii antybiotykowej; 4) rejestrację zakaŝeń szpitalnych i czynników alarmowych; 5) sporządzanie i przekazywanie państwowemu powiatowemu inspektorowi sanitarnemu raportów o bieŝącej sytuacji epidemiologicznej szpitala; 6) zgłaszanie w ciągu 24 godzin potwierdzonego epidemicznego wzrostu liczby zakaŝeń szpitalnych państwowemu powiatowemu inspektorowi sanitarnemu. 2. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia: 1) rodzaje gromadzonych w szpitalu informacji o zakaŝeniach szpitalnych i czynnikach alarmowych oraz sposób ich gromadzenia; 2) sposób prowadzenia rejestrów zakaŝeń szpitalnych i czynników alarmowych; 3) rodzaje i sposób sporządzania raportów o bieŝącej sytuacji epidemiologicznej szpitala oraz tryb i terminy ich przekazywania państwowemu powiatowemu inspektorowi sanitarnemu; 4) wzory raportów, o których mowa w pkt 3 - mając na względzie zapewnienie skutecznego nadzoru epidemiologicznego. Art. 15. 1. W skład zespołu kontroli zakaŝeń szpitalnych, o którym mowa w art. 14 ust. 1 pkt 1, wchodzą: 1) lekarz - jako przewodniczący zespołu; 2) diagnosta laboratoryjny, jako specjalista do spraw mikrobiologii;

3) pielęgniarka lub połoŝna, jako specjalista do spraw epidemiologii - w liczbie nie mniejszej niŝ 1 na 200 łóŝek szpitalnych. 2. Do zadań zespołu kontroli zakaŝeń szpitalnych naleŝy: 1) opracowywanie i aktualizacja systemu zapobiegania i zwalczania zakaŝeń szpitalnych; 2) prowadzenie kontroli wewnętrznej; 3) przedstawianie wyników kontroli wewnętrznej i wniosków kierownikowi szpitala oraz komitetowi zakaŝeń szpitalnych; 4) szkolenie personelu; 5) konsultacja pacjentów podejrzanych o zakaŝenie lub chorych na chorobę zakaźną. 3. W skład komitetu kontroli zakaŝeń szpitalnych wchodzą: 1) kierownik szpitala lub jego przedstawiciel oraz wyznaczeni przez niego kierownicy komórek organizacyjnych szpitala, w tym jeŝeli szpital posiada, kierownicy działu diagnostyki laboratoryjnej, centralnej sterylizacji, apteki szpitalnej; 2) przewodniczący wraz z członkami zespołu kontroli zakaŝeń szpitalnych; 3) kierownik pionu pielęgniarskiego; 4) lekarz sprawujący opiekę profilaktyczną nad pracownikami szpitala. 4. Do zadań komitetu kontroli zakaŝeń szpitalnych naleŝy: 1) opracowywanie planów i załoŝeń systemu zapobiegania i zwalczania zakaŝeń szpitalnych; 2) ocena wyników kontroli wewnętrznej przedstawianych przez zespół kontroli zakaŝeń szpitalnych; 3) opracowywanie i aktualizacja standardów farmakoprofilaktyki i farmakoterapii zakaŝeń i chorób zakaźnych w szpitalu. 5. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, wymagane specjalizacje członków zespołu kontroli zakaŝeń szpitalnych, uwzględniając w szczególności konieczność realizacji zadań zespołu kontroli zakaŝeń szpitalnych. Art. 16. 1. Właściciel, posiadacz lub zarządzający nieruchomością są obowiązani utrzymywać je w naleŝytym stanie higienicznosanitarnym w celu zapobiegania zakaŝeniom i chorobom zakaźnym. 2. Osoby wykonujące zawody niemedyczne, podejmujące czynności, w trakcie wykonywania których dochodzi do naruszenia ciągłości tkanek ludzkich, są obowiązane do wdroŝenia i stosowania procedur zapewniających ochronę przed zakaŝeniami oraz chorobami zakaźnymi. 3. Procedury, o których mowa w ust. 2, powinny regulować sposób postępowania przy wykonywaniu czynności, w trakcie których dochodzi do naruszenia ciągłości tkanek ludzkich osób, zasady stosowania sprzętu poddawanego sterylizacji oraz sposoby przeprowadzania dezynfekcji pomieszczeń i urządzeń. 4. Państwowy powiatowy lub państwowy graniczny inspektor sanitarny jest uprawniony do opiniowania procedur, o których mowa w ust. 2, na wniosek podmiotu obowiązanego do ich wdroŝenia i stosowania. 5. Minister właściwy do spraw zdrowia moŝe określić, w drodze rozporządzeń, wymagania, jakim powinny odpowiadać niektóre obiekty produkcyjne, usługowe, handlowe, a takŝe sposoby postępowania mające na celu zapobieganie zakaŝeniom i chorobom zakaźnym, z uwzględnieniem rodzajów prowadzonej działalności, zapewniając w szczególności ochronę osób korzystających z usług świadczonych przez te podmioty przed zakaŝeniami oraz chorobami zakaźnymi. 6. Podmiot wprowadzający do obrotu określony produkt jest obowiązany do podejmowania wszelkich działań, aby wprowadzany produkt nie stanowił źródła zakaŝenia dla ludzi. 7. Minister właściwy do spraw zdrowia moŝe określić, w drodze rozporządzeń: 1) produkty, które z uwagi na swoje właściwości mogą stać się źródłem zakaŝenia; 2) sposoby postępowania mającego na celu zapobieganie zakaŝeniom i chorobom zakaźnym; 3) wymogi sanitarne i higieniczne, które musi spełniać wprowadzany produkt; 4) wymogi, które muszą spełniać pomieszczenia, urządzenia i środki transportu słuŝące do przechowywania i dystrybucji wprowadzanego produktu - mając na względzie zminimalizowanie szerzenia się zakaŝeń i chorób zakaźnych, w związku z wprowadzaniem do obrotu produktów, mogących stanowić źródło zakaŝenia. Rozdział 4 Szczepienia ochronne Art. 17. 1. Osoby określone na podstawie ust. 8 pkt 2 są obowiązane do poddawania się szczepieniom ochronnym przeciw chorobom zakaźnym określonych w wykazie, o którym mowa w ust. 8 pkt 1.

2. Wykonanie szczepienia ochronnego poprzedza się lekarskim badaniem kwalifikacyjnym, przeprowadzonym nie wcześniej niŝ 24 godziny przed wykonaniem szczepienia, w celu wykluczenia przeciwwskazań do szczepienia. 3. W przypadku, gdy lekarskie badanie kwalifikacyjne daje podstawy do długotrwałego odroczenia szczepienia, lekarz kieruje osobę objętą obowiązkiem szczepienia ochronnego do konsultacji specjalistycznej. 4. Szczepienia ochronne przeprowadzają lekarze lub felczerzy, pielęgniarki, połoŝne i higienistki szkolne, posiadający kwalifikacje, określone na podstawie ust. 8 pkt 3. 5. Osoby wystawiające zaświadczenie o urodzeniu Ŝywym są obowiązane do załoŝenia karty uodpornienia oraz ksiąŝeczki szczepień dziecka. 6. Osoby przeprowadzające szczepienia ochronne: 1) prowadzą dokumentację medyczną dotyczącą szczepień ochronnych, w tym przechowują karty uodpornienia, dokonują wpisów potwierdzających wykonanie szczepienia; 2) sporządzają sprawozdania ze stanu zaszczepienia osób objętych profilaktyczną opieką zdrowotną, które przekazują państwowemu powiatowemu inspektorowi sanitarnemu. 7. Obowiązkiem lekarza sprawującego profilaktyczną opiekę zdrowotną jest powiadomienie o szczepieniach obowiązkowych i zalecanych osobę obowiązaną do poddania się szczepieniu ochronnemu, jego ustawowego przedstawiciela lub osobę sprawującą nad nią faktyczną opiekę. 8. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia: 1) wykaz chorób zakaźnych objętych obowiązkiem szczepień ochronnych; 2) osoby lub grupy osób obowiązane do poddawania się szczepieniom ochronnym przeciw chorobom zakaźnym, wiek i inne okoliczności dotyczące osób objętych tymi szczepieniami; 3) kwalifikacje osób przeprowadzających szczepienia ochronne; 4) sposób przeprowadzania szczepień ochronnych; 5) tryb przeprowadzania konsultacji specjalistycznej, o której mowa w ust. 3; 6) wzory ksiąŝeczki szczepień oraz karty uodpornienia; 7) sposób prowadzenia dokumentacji i jej obiegu 8) rodzaje sprawozdań ze szczepień ochronnych oraz tryb i terminy ich przekazywania - uwzględniając dane epidemiologiczne dotyczące zachorowań, aktualną wiedzę medyczną oraz zalecenia Światowej Organizacji Zdrowia i standardy Unii Europejskiej. 9. Główny Inspektor Sanitarny podaje w formie komunikatu, w dzienniku urzędowym ministra właściwego do spraw zdrowia, aktualny Narodowy Program Szczepień Ochronnych, ze szczegółowymi wskazaniami dotyczącymi stosowania poszczególnych szczepionek, wynikającymi z aktualnej sytuacji epidemiologicznej, innych przepisów i zaleceń, w terminie do dnia 31 października roku poprzedzającego realizację tego programu. Art. 18. 1. Obowiązkowe szczepienia ochronne i lekarskie badania kwalifikacyjne ubezpieczonych przeprowadzają świadczeniodawcy, z którymi Narodowy Fundusz Zdrowia zawarł umowy o udzielanie tych świadczeń. 2. Koszty przeprowadzenia szczepień ochronnych i lekarskich badań kwalifikacyjnych, o których mowa w ust. 1, są finansowane na zasadach określonych w przepisach o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. 3. JeŜeli ubezpieczony dokona lekarskiego badania kwalifikacyjnego i obowiązkowego szczepienia ochronnego u innego świadczeniodawcy, niŝ określony w ust. 1, koszty szczepionki oraz koszty przeprowadzenia szczepienia ponosi ten ubezpieczony. 4. JeŜeli ubezpieczony podda się obowiązkowemu szczepieniu ochronnemu z zastosowaniem szczepionki innej, niŝ ta, o której mowa w ust. 7, ponosi koszt zakupu szczepionki. 5. Koszty przeprowadzania lekarskich badań kwalifikacyjnych i obowiązkowych szczepień ochronnych osób nieposiadających uprawnień z tytułu ubezpieczenia zdrowotnego są finansowane z budŝetu państwa z części, której dysponentem jest minister właściwy do spraw zdrowia. 6. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia: 1) tryb finansowania kosztów, o których mowa w ust. 5; 2) sposób dokumentowania udzielonych świadczeń oraz terminy rozliczeń - mając na celu zapewnienie skutecznego wykonywania badań i szczepień, o których mowa w ust. 1. 7. Szczepionki słuŝące do przeprowadzania obowiązkowych szczepień ochronnych, zakupuje minister właściwy do spraw zdrowia zgodnie z przepisami o zamówieniach publicznych. 8. Koszty zakupu szczepionek, o których mowa w ust. 7, są finansowane z budŝetu państwa z części, której dysponentem jest minister właściwy do spraw zdrowia. 9. Szczepionki zakupione przez ministra właściwego do spraw zdrowia są transportowane i przechowywane, z zachowaniem łańcucha chłodniczego, oraz na zasadach określonych w przepisach prawa farmaceutycznego.

10. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia: 1) tryb i sposób przekazywania szczepionek, o których mowa w ust. 7; 2) podmioty, którym są przekazywane szczepionki i ich obowiązki w zakresie ustalania rocznego zapotrzebowania na szczepionki; 3) sposób przechowywania szczepionek stanowiących rezerwę przeciwepidemiczną kraju, z zachowaniem odrębnych przepisów; 4) zaopatrywanie się w szczepionki przez świadczeniodawców prowadzących szczepienia. - uwzględniając w szczególności konieczność stworzenia systemu stałego zaopatrzenia podmiotów wykonujących szczepienia ochronne. Art. 19. 1. Osoby lub grupy osób mogą, poddawać się szczepieniom przeciw chorobom zakaźnym innym niŝ szczepienia obowiązkowe, zwane dalej zalecanymi szczepieniami ochronnymi. 2. Koszty przeprowadzania zalecanych szczepień ochronnych i lekarskich badań kwalifikacyjnych u ubezpieczonych są finansowane na zasadach określonych w przepisach o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, z wyjątkiem szczepień wykonywanych w związku z podróŝą za granicę. 3. JeŜeli ubezpieczony wykona zalecane szczepienie ochronne lub lekarskie badanie kwalifikacyjne u innego świadczeniodawcy niŝ wskazany w przepisach, o których mowa w ust. 2, ponosi koszty badania i przeprowadzenia szczepienia. 4. Osoba nieposiadająca uprawnień z tytułu ubezpieczenia zdrowotnego ponosi koszty przeprowadzania zalecanych szczepień ochronnych i lekarskich badań kwalifikacyjnych. 5. Osoba podająca się szczepieniu, o którym mowa w ust. 1, ponosi koszty zakupu szczepionki. 6. Przy przeprowadzaniu szczepień zalecanych obowiązują zasady określone w art. 17 ust. 2 i 4. 7. Osoba przeprowadzająca zalecane szczepienie ochronne wydaje na Ŝądnie osoby poddawanej szczepieniu zaświadczenie o wykonaniu zalecanego szczepienia ochronnego. 8. Informacje na temat wykonanych szczepień ochronnych, zalecanych przez Światową Organizację Zdrowia, wymaganych na podstawie międzynarodowych przepisów zdrowotnych, u osób udających się poza granice Rzeczypospolitej Polskiej, są dokumentowane w Międzynarodowej KsiąŜeczce Szczepień. 9. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia: 1) sposób przeprowadzania zalecanych szczepień ochronnych wymaganych międzynarodowymi przepisami zdrowotnymi; 2) wzór Międzynarodowej KsiąŜeczki Szczepień; 3) sposób prowadzenia dokumentacji z wykonanych szczepień i jej obiegu - uwzględniając zalecenia Światowej Organizacji Zdrowia i cele nadzoru epidemiologicznego. Art. 20. 1. W celu zapobiegania szerzeniu się zakaŝeń i chorób zakaźnych wśród pracowników naraŝonych na działanie biologicznych czynników chorobotwórczych, przeprowadza się zalecane szczepienia ochronne wymagane przy wykonywaniu czynności zawodowych, określonych na podstawie ust. 4. 2. Pracodawca informuje pracownika o rodzaju zalecanego szczepienia ochronnego wymaganego przy wykonywaniu czynności zawodowych, o którym mowa w ust. 1. 3. Koszty przeprowadzania szczepień, o których mowa w ust. 1, oraz zakupu szczepionek ponosi pracodawca. 4. Minister właściwy do spraw zdrowia, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw pracy, określi w drodze rozporządzenia, wykaz rodzajów czynności zawodowych oraz zalecanych szczepień ochronnych wymaganych u pracowników podejmujących pracę lub zatrudnionych przy wykonywaniu tych czynności, mając na względzie ochronę zdrowia pracowników naraŝonych na działanie biologicznych czynników chorobotwórczych w trakcie wykonywania czynności zawodowych. Art. 21. 1. Lekarz lub felczer, który podejrzewa lub rozpoznaje wystąpienie niepoŝądanego odczynu poszczepiennego, ma obowiązek niezwłocznego, nie później niŝ po upływie 12 godzin od powzięcia podejrzenia jego wystąpienia, zgłoszenia takiego przypadku do państwowego powiatowego inspektora sanitarnego właściwego dla miejsca powzięcia podejrzenia jego wystąpienia. 2. Państwowy powiatowy inspektor sanitarny uzupełnia formularz zgłoszenia niepoŝądanego odczynu poszczepiennego oraz prowadzi rejestr niepoŝądanych odczynów poszczepiennych. 3. Do finansowania kosztów świadczeń zdrowotnych, udzielanych ubezpieczonym w związku z leczeniem niepoŝądanych odczynów poszczepiennych, mają zastosowanie przepisy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.

4. Koszty leczenia niepoŝądanych odczynów poszczepiennych u osób nieposiadających uprawnień z tytułu ubezpieczenia zdrowotnego są finansowane z części której dysponentem jest minister właściwy do spraw zdrowia. 5. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia: 1) rodzaje niepoŝądanych odczynów poszczepiennych i kryteria ich rozpoznawania; 2) tryb zgłaszania niepoŝądanych odczynów poszczepiennych; 3) wzory formularzy zgłoszeń; 4) tryb prowadzenia i udostępniania rejestrów, o których mowa w ust. 2 - mając na względzie jednolitość rodzajów rozpoznawanych niepoŝądanych odczynów poszczepiennych i zapewnienie skutecznego nadzoru epidemiologicznego w zakresie występowania tych odczynów. 6. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia: 1) sposób i tryb finansowania kosztów zgłoszenia, o których mowa w ust. 1; 2) sposób i tryb finansowania kosztów leczenia, o których mowa w ust. 4; 3) sposób dokumentowania udzielonych świadczeń oraz terminy rozliczeń - mając na względzie cele nadzoru epidemiologicznego oraz zapewnienie skutecznego leczenia niepoŝądanych odczynów poszczepiennych. Rozdział 5 Postępowanie w przypadku podejrzenia lub rozpoznania zakaŝenia lub choroby zakaźnej oraz w przypadku stwierdzenia zgonu z powodu choroby zakaźnej Art. 22. 1. Organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej, Wojskowej Inspekcji Sanitarnej, Państwowej Inspekcji Sanitarnej Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji, Inspekcji Weterynaryjnej, Inspekcji Ochrony Środowiska oraz ośrodki referencyjne i jednostki badawczo-rozwojowe, wykonujące zadania w zakresie nadzoru epidemiologicznego, współdziałają w celu rozpoznawania i monitorowania sytuacji epidemiologicznej oraz zapewnienia systemu wczesnego powiadamiania o zagroŝeniu epidemicznym w kraju. 2. Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z Ministrem Obrony Narodowej i ministrem właściwym do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, formy i tryb współdziałania pomiędzy organami Państwowej Inspekcji Sanitarnej, Wojskowej Inspekcji Sanitarnej i Państwowej Inspekcji Sanitarnej Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji, a takŝe zakres przekazywanych informacji, w tym informacji niejawnych, dotyczących zakaŝeń i chorób zakaźnych występujących wśród Ŝołnierzy, funkcjonariuszy i pracowników jednostek objętych zakresem działania tych inspekcji, uwzględniając w szczególności cele nadzoru epidemiologicznego i zapobieganie bioterroryzmowi. 3. Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw rolnictwa oraz ministrem właściwym do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia: 1) formy i tryb współdziałania między organami Państwowej Inspekcji Sanitarnej, Inspekcji Weterynaryjnej oraz Inspekcji Ochrony Środowiska w zakresie zwalczania zakaŝeń i chorób zakaźnych, które mogą być przenoszone ze zwierząt na ludzi lub z ludzi na zwierzęta; 2) wykaz zakaŝeń i chorób zakaźnych, których dotyczy współdziałanie; 3) zakres, tryb, terminy i sposoby przekazywania informacji epidemiologicznych, epizootiologicznych oraz opracowywanie danych statystycznych; 4) sposób wykorzystania sił i środków posiadanych przez współpracujące podmioty; 5) rodzaje badań laboratoryjnych wykonywanych przez organy, o których mowa w pkt 1, do celów nadzoru epidemiologicznego i epizootiologicznego - mając na uwadze skuteczność nadzoru epidemiologicznego oraz ochronę zdrowia publicznego. Art. 23. 1. Lekarz, felczer, pielęgniarka lub połoŝna, którzy podejrzewają lub rozpoznają zakaŝenie lub chorobę zakaźną, są obowiązani pouczyć zakaŝonego lub chorego na chorobę zakaźną, jego ustawowego przedstawiciela lub osobę sprawującą nad nim faktyczną opiekę, o środkach słuŝących zapobieganiu przeniesienia zakaŝenia na inne osoby oraz o ewentualnym obowiązku wynikającym z art. 6 ust. 1 pkt 1, 2, 4 i 5. 2. W przypadku rozpoznania zakaŝenia, które moŝe przenosić się drogą kontaktów seksualnych, lekarz lub felczer ma obowiązek poinformować zakaŝonego o konieczności zgłoszenia się do lekarza jego partnera lub partnerów seksualnych. 3. Informację o powiadomieniu zakaŝonego o obowiązkach, o których mowa w ust. 2, wpisuje się do dokumentacji medycznej i potwierdza podpisem zakaŝonego. 4. Nie wymaga się potwierdzenia udzielenia informacji, o której mowa w ust. 3, w przypadku gdy badanie słuŝące rozpoznaniu zakaŝenia, które moŝe przenosić się drogą kontaktów seksualnych było badaniem anonimowym.

Art. 24. 1. Lekarz lub felczer, który podejrzewa lub rozpoznaje zakaŝenie, chorobę zakaźną lub zgon z powodu zakaŝenia lub choroby zakaźnej, o których mowa w art. 3 ust. 1 i 2, ma obowiązek zgłoszenia tego faktu państwowemu powiatowemu inspektorowi sanitarnemu właściwemu dla miejsca rozpoznania zakaŝenia lub choroby zakaźnej albo państwowemu wojewódzkiemu inspektorowi sanitarnemu lub wskazanej przez niego specjalistycznej jednostce właściwej ze względu na rodzaj zakaŝenia lub choroby zakaźnej, z zastrzeŝeniem ust. 2. 2. W przypadku osób przyjmowanych do szpitala z powodu zakaŝenia lub choroby zakaźnej lub poddanych hospitalizacji z innych przyczyn, w trakcie której rozpoznano zakaŝenie lub chorobę zakaźną obowiązek, o którym mowa w ust. 1, spoczywa na kierowniku szpitala. 3. Osoby dokonujące zgłoszeń, o których mowa w ust. 1 i 2, prowadzą rejestr dokonanych zgłoszeń. 4. Koszty dokonywania zgłoszeń, o których mowa w ust. 1 i 2, są finansowane z budŝetu państwa, z części, której dysponentem jest minister właściwy do spraw zdrowia. 5. W przypadku wystąpienia grupowych zachorowań osób odbywających podróŝ zagraniczną lub zgonu osoby w trakcie takiej podróŝy, kierownicy środków transportu drogowego, powietrznego lub wodnego oraz piloci wycieczek i przewodnicy turystyczni są obowiązani do zgłoszenia tego faktu lekarzowi lub właściwemu państwowemu powiatowemu inspektorowi sanitarnemu. 6. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia: 1) sposób dokonywania zgłoszeń, o których mowa w ust. 1 i 2, oraz rodzaje zakaŝenia, choroby zakaźnej lub zgonu z powodu choroby zakaźnej, których zgłoszenia są przekazywane państwowemu wojewódzkiemu inspektorowi sanitarnemu lub wskazanej przez niego specjalistycznej jednostce właściwej ze względu na rodzaj zakaŝenia lub choroby zakaźnej; 2) tryby, formy i terminy dokonywania zgłoszeń, zakres informacji, jakie powinno zawierać zgłoszenie, wzory formularzy zgłoszeń, o których mowa w ust. 1 i 2, oraz sposób ich przekazywania; 3) szczegółowy sposób prowadzenia i okres przechowywania oraz tryb udostępniania rejestrów zgłoszeń, o których mowa w ust. 3; 4) tryb finansowania kosztów, o których mowa w ust. 4, oraz sposób dokumentowania dokonanych zgłoszeń wraz z terminami ich rozliczeń - uwzględniając w szczególności konieczność realizacji wymogów ochrony danych osobowych oraz stworzenia rozwiązań umoŝliwiających prowadzenie skutecznego nadzoru epidemiologicznego oraz współdziałania, o którym mowa w art. 22 ust. 1. Art. 25. 1. Lekarz lub felczer, który podejrzewa lub rozpoznaje chorobę szczególnie niebezpieczną i wysoce zakaźną, stanowiącą zagroŝenie dla zdrowia publicznego, lub stwierdza zgon w wyniku takiej choroby, podejmuje działania zapobiegające szerzeniu się zachorowań, w tym: 1) kieruje osobę podejrzaną o zachorowanie lub chorą do szpitala specjalistycznego zapewniającego izolację i leczenie tej osoby oraz niezwłocznie informuje szpital o tym fakcie; 2) organizuje transport, uniemoŝliwiający przeniesienie zakaŝenia na inne osoby; 3) poucza osobę chorą lub osoby sprawujące nad nią prawną lub faktyczną opiekę, osoby najbliŝsze oraz osoby, o których mowa w art. 5 ust. 3, o obowiązkach wynikających z art. 5 ust. 1. 2. Lekarz lub felczer moŝe zwrócić się do Policji, StraŜy Granicznej lub śandarmerii Wojskowej, celem udzielenia niezbędnej pomocy, w przypadku uchylania się przez osoby, o których mowa w ust. 1, od wykonania obowiązków wynikających z art. 5 ust. 1 i 2. Art. 26. 1. Kierownik laboratorium wykonującego badania w kierunku biologicznych czynników chorobotwórczych, o których mowa w art. 3 ust. 1 i 2, ma obowiązek: 1) zgłoszenia dodatnich wyników badań w kierunku biologicznych czynników chorobotwórczych określonych na podstawie ust. 4 pkt 1, państwowemu powiatowemu inspektorowi sanitarnemu właściwemu dla miejsca rozpoznania zakaŝenia lub choroby zakaźnej lub podmiotom określonym na podstawie ust. 4 pkt. 2; 2) w przypadku określonym w art. 9 ust. 1, przekazania badanego materiału lub wyizolowanego biologicznego czynnika chorobotwórczego, podmiotom określonym w art. 9 ust. 2, celem weryfikacji wyników badań. 2. Kierownik laboratorium dokonujący zgłoszeń, o których mowa w ust. 1, prowadzi rejestr zgłoszeń, materiałów i biologicznych czynników chorobotwórczych przekazanych do weryfikacji. 3. Koszty dokonywania zgłoszeń oraz przekazywania materiałów i biologicznych czynników chorobotwórczych, o których mowa w ust. 1, w celu ich weryfikacji, są finansowane z budŝetu państwa, z części której dysponentem jest minister właściwy do spraw zdrowia. 4. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia: 1) biologiczne czynniki chorobotwórcze podlegające zgłoszeniu lub weryfikacji; 2) okoliczności i sposób dokonywania zgłoszeń lub weryfikacji, o których mowa w ust. 1, oraz podmioty, którym są

przekazywane zgłoszenia, właściwe ze względu na rodzaj choroby zakaźnej, zakaŝenia lub zgonu z powodu choroby zakaźnej; 3) tryb i terminy dokonywania zgłoszeń lub weryfikacji oraz wzory formularzy zgłoszeń; 4) szczegółowy sposób prowadzenia i okres przechowywania oraz tryb udostępniania rejestrów zgłoszeń, o których mowa w ust. 2; 5) tryb finansowania kosztów, o których mowa w ust. 3, oraz sposób dokumentowania dokonanych zgłoszeń wraz z terminami ich rozliczeń - uwzględniając w szczególności sposób szerzenia się szczególnie niebezpiecznych oraz wysoce zakaźnych chorób oraz konieczność ochrony danych osobowych w celu stworzenia rozwiązań umoŝliwiających prowadzenie skutecznego nadzoru epidemiologicznego oraz współdziałania, o którym mowa w art. 22 ust. 1. Art. 27. 1. Państwowi powiatowi i wojewódzcy inspektorzy sanitarni, specjalistyczne jednostki właściwe ze względu na rodzaj zakaŝenia lub choroby zakaźnej, wskazane przez państwowych wojewódzkich inspektorów sanitarnych oraz krajowe specjalistyczne jednostki właściwe ze względu na rodzaj zakaŝenia lub choroby zakaźnej, wskazane przez Głównego Inspektora Sanitarnego, wykonujące zadania w zakresie nadzoru epidemiologicznego, prowadzą rejestry zgłoszeń, o których mowa w art. 24 ust. 1 i 26 ust. 1 pkt 1. 2. Rejestry, o których mowa w ust. 1, mogą być prowadzone w systemie informatycznym. 3. Podmioty, o których mowa w ust. 1, przekazują, podmiotom, określonym na podstawie ust. 5 pkt 3, dane gromadzone w rejestrach. 4. Dane gromadzone w rejestrach przekazywane są w formie raportów o zakaŝeniach i zachorowaniach oraz podejrzeniach zakaŝeń i zachorowań na choroby zakaźne, zgonach i podejrzeniach zgonów z powodu choroby zakaźnej oraz o dodatnich wynikach badań laboratoryjnych w kierunku zakaŝeń i chorób zakaźnych podejrzeniach zakaŝeń i zachorowań, lub w przypadku prowadzenia rejestrów w systemie informatycznym są udostępnianie elektronicznie. 5. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia: 1) sposoby i formy prowadzenia rejestrów, o których mowa w ust. 1; 2) wzory, formy i terminy przekazywania raportów, o których mowa w ust. 4; 3) podmioty, którym są przekazywane raporty, o których mowa w ust. 4; 4) zakres elektronicznego udostępniania danych z rejestrów prowadzonych w systemie informatycznym oraz podmioty uprawnione do dostępu do nich - uwzględniając w szczególności zakres i specyfikę działań prowadzonych przez podmioty prowadzące nadzór epidemiologiczny, konieczność ochrony danych osobowych oraz zapewnienie rozwiązań umoŝliwiających prowadzenie skutecznego nadzoru epidemiologicznego oraz współdziałania, o którym mowa w art. 22 ust. 1.. Główny Inspektor Sanitarny sporządza i publikuje raporty krajowe o zachorowaniach i zgonach na zakaŝenia i choroby zakaźne podlegające zgłoszeniu oraz o dodatnich wynikach badań w kierunku biologicznych czynników chorobotwórczych. 7. Główny Inspektor Sanitarny moŝe zlecić opracowanie raportu krajowego, o którym mowa w ust. 6, wskazanemu przez siebie podmiotowi. Art. 28. W celu realizacji ustawowych zadań organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej oraz inne podmioty, którym są przekazywane zgłoszenia i które prowadzą rejestry zakaŝeń lub zachorowań na choroby zakaźne podlegające zgłoszeniu albo rejestry zgonów z powodu zakaŝenia lub choroby zakaźnej, są uprawnione do przetwarzania zawartych w tych rejestrach danych osobowych, w rozumieniu ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2002 r. Nr 101, poz. 926, z późn. zm. 3) ), bez wiedzy i zgody osoby, której dane te dotyczą. Art. 29. 1. Państwowy inspektor sanitarny, właściwy ze względu na miejsce zachorowania, niezwłocznie po otrzymaniu zgłoszenia podejrzenia lub rozpoznania zakaŝenia lub choroby zakaźnej, jest obowiązany podjąć czynności mające na celu ograniczenie szerzenia się zakaŝeń i chorób zakaźnych kierując się własną oceną stopnia zagroŝenia dla zdrowia publicznego oraz wytycznymi państwowego inspektora sanitarnego wyŝszego stopnia. W uzasadnionych sytuacjach przeprowadza dochodzenie epidemiologiczne. 2. W przypadku podejrzenia epidemii, zagroŝenia epidemią lub wystąpienia choroby szczególnie niebezpiecznej i wysoce zakaźnej, państwowy powiatowy inspektor sanitarny ma obowiązek bezzwłocznego zgłoszenia tego faktu państwowemu wojewódzkiemu inspektorowi sanitarnemu. 3. W ramach nadzoru epidemiologicznego, państwowy wojewódzki inspektor sanitarny, po zasięgnięciu opinii właściwego konsultanta wojewódzkiego, moŝe: 1) zobowiązać lekarza, innego niŝ prowadzącego leczenie, do dokonania oceny dokumentacji medycznej i