MISTRZOWIE LINII PRZEKAZU KARMA KAGJU

Jasne światło nauk Buddy korzystne dla wszystkich istot MISTRZOWIE LINII PRZEKAZU KARMA KAGJU NAJCZCIGODNIEJSZY KENCZEN THRANGU RINPOCZE STRESZCZENIE NAUKI DHARMY 1

www.kagyu-medialab.org/tdspj THRANGU DHARMA SOCIETY, MALEZJA OD 19 DO 20 MAJA, 2000 Transkrypcja i redakcja Kenny K.K. Tham Strona tytułowa, Tanka "Linia Przekazu Karma Kagju" Tłumaczenie na język polski Janusz Czura {V-2012-03Z} Jeśli napotkasz na nieznane terminy, polecam internetowe słowniki pojęć Buddyjskich (na przykład: http://mahajana.net/glosariusz/index.html), czy Wikipedię. Tytuł oryginału: SYNOPSIS OF DHARMA TALK ON KARMA KAGYU LINEAGE MASTERS BY THE MOST VENERABLE KHENCHEN THRANGU RINPOCHE Spis Treści 3 Wstęp 4 Krótka modlitwa do Wadżradhary 5 Linia przekazu Karma Kagju 6 Wadżradhara 6 Tilopa 6 Naropa 7 Marpa 9 Milarepa 11 Gampopa 13 Karmapa 15 Przypisy tłumacza 2

Wstęp Ogólnie rzecz biorąc, w dawnym Tybecie Dharma była nauczana w dosłownym języku, który zawierał terminologię i głębokie w znaczeniu wersety zrozumiałe tylko dla wykształconych. Dlatego ta wiedza i istota tych nauk były trudne do zrozumienia dla wielu osób nie posiadających wykształcenia. W czasie wielu lat nauczania Dharmy na całym świecie, Thrangu Rinpocze używa prostego języka i w bardzo umiejętny sposób sprawia, że nauki te są łatwe do zrozumienia przez wszystkich jego słuchaczy. Naucza on wielu aspektów Dharmy. Większość jego nauk została zapisana na kasetach dźwiękowych, które obecnie są w Namo Buddha Thrangu Shreda w Nepalu. Rinpocze stworzył organizację pod nazwą Dharmakara Publications i obciążył ją odpowiedzialnością robienia transkrypcji z wymienionych zapisów i redagowania ich w trzech językach: Tybetańskim, Chińskim i Angielskim. Rinpocze posiada silne przekonanie, że publikacja tych tekstów będzie korzystna dla wielu czujących istot. Thrangu Rinpocze założył też Uniwersytet Buddyjski (Szreda) w Wanarasi (w Saranath) w Indii. Ma on nadzieję, że ta instytucja będzie pomocna dla wielu Buddyjskich uczonych w pismach w prowadzonych przez nich studiach nad Buddyzmem. Szreda jest otwarta dla wszystkich Buddyjskich Sang, jak i dla osób świeckich. Rinpocze uważa, że Szreda musi mieć Bibliotekę Dharmy z obszernym zbiorem materiałów by pomóc wszystkim studentom w ich wysiłkach zyskania dostępu do większej wiedzy na temat Dharmy i głębszego wglądu w religię. W tej chwili TDSPJ zaoferowało rozpoczęcie zbiórki funduszy dla uzyskania dla biblioteki pełnego zbioru Narthang Triptaka. Ten zestaw Triptaki zawiera wszystkie nauki Buddy i innych Mahasidhów w formie Sutr, Szastr i Tantr. Zasługa uzyskana z donacji dla Narthang Triptaka Fund jest bardzo korzystna dla wszystkich ofiarodawców i ich obecnym i w przyszłych okresach życia. Rinpocze wyjaśnia, że uzyskana korzyść jest tak wielka, ponieważ szerzenie Dharmy zwiększy się dziesięciokrotnie, gdy studenci zostaną wykwalifikowanymi nauczycielami Dharmy. Co więcej, korzyści te nie skończą się w tym życiu, lecz będą trwały tak długo jak uczelnia będzie działała. Czasem Rinpocze myśli, że jego zamiar zbudowania Uniwersytetu jest bez znaczenia z powodu braku finansów by sam mógł to zrobić. Jak może też zrobić to Sanga złożona z mnichów, która sama potrzebuje pomocy dla przeżycia? Społeczność Sangi nie posiada swych dochodów i całkowicie polega na kontrybucjach i darowiznach osób świeckich. Co więcej, członkowie Sangi nie mają żadnego doświadczenia i wiedzy w pracy zarobkowej. Jednak Rinpocze uważa, że zbudowanie Uniwersytetu wyposażonego w bibliotekę jest długoterminowo bardzo korzystne by pomóc Społeczności Sangi w rozkwicie Cennej Dharmy. Inną z korzyści płynących z tego projektu jest danie możliwości innym zebrania zasługi przez darowizny w pieniądzach lub innego rodzaju pomocy. Sumuje się to z niezmierną długoterminową korzyścią i zasługą zebraną przez pomoc w tym projekcie. Rinpocze ma zrozumienie, że nie jest łatwo jego uczniom i dążącym jego śladem uzyskiwać przyzwoity zarobek. Jednak kontrybucja dla tak ważnego projektu (Uniwersytet Buddyjski i Biblioteka) jest najwyższego rzędu pozytywnym czynem. Projekt ten staje się okazją dla wszystkich mających w nim wkład, do zebrania zasługi dla tego i następnego życia. Niezależnie czy to rzeczowa czy finansowa donacja dla Buddy-Dharmy-Sangi, zbiera tę samą zasługę, która będzie rosła z dnia na dzień. Rinpocze mówi, że przez te dobre czyny, korzysta się nie tylko osobiście, lecz daje się dużo dobra dla przyszłych pokoleń. 3

Krótka modlitwa do Wadżradhary Wielki Wadżradharo, Tilopo, Naropo Marpo, Milarepo i Panie Dharmy, Gampopo Znający trzy czasy, wszechwiedzący Karmapo Wiodący linie przekazu czterech wielkich szkół i ośmiu mniejszych Drikungu, Taklungu, Tsalpo, wspaniały Drukpo i inni, Wy, którzy w pełni zrealizowaliście głęboką ścieżkę Mahamudry Niemający sobie równych obrońcy istot, Dakpo Kagju Modlę się do was, lamowie Kagju Udzielcie swych błogosławieństw, byśmy mogli brać przykład z was i z waszej tradycji. Brak przywiązań jest stopą medytacji, jak mówią nauki. Przywiązanie do pożywienia i majątku zanika W medytującym, który porzuca więzi z tym życiem, Udzielcie swych błogosławieństw by zanikło przywiązanie do własności i honoru. Oddanie jest głową medytacji, jak mówią nauki. Lama otwiera drzwi głębokich nauk ustnych Dla medytującego, który zawsze się do niego zwraca, Udzielcie swych błogosławieństw, by niezrównane oddanie zrodziło się w naszym wnętrzu. Niezmienna uwaga jest ciałem medytacji, jak mówią nauki. Cokolwiek się pojawia ma świeżą naturę myśli Dla medytującego, który spoczywa w naturalności, Udzielcie swych błogosławieństw, by medytacja była wolna od intelektualizacji. Istotą myśli jest Dharmakaja, jak mówią nauki. Choć są niczym, jednak pojawiają się w umyśle, Udzielcie swych błogosławieństw, by nierozdzielność samsary i nirwany została zrealizowana. Obym we wszystkich swych narodzinach nie był oddzielony Od doskonałego Lamy i w ten sposób cieszył się chwałą dharmy. Obym w pełni zrealizował cechy ścieżki i etapów I szybko osiągnął stan Wadżradhary (oświeconego umysłu). 4

Linia przekazu Karma Kagju Thrangu Rinpocze wyraził swą radość z powodu zorganizowania przez TDSPJ nauk Dharmy na temat Mistrzów Linii Przekazu Karma Kagju. W Tradycjach Wadżrajany (popularnie znanych jako Buddyzm Tybetański) bardzo ważne jest posiadanie właściwej ciągłości (nieprzerwanej) transmisji od mistrzów do uczniów począwszy od Buddy Wadżradhary (Dordże Czang lub Forma Sambogakaji Buddy Siakjamuni) aż do Wiodącego Linię Przekazu w obecnym czasie. Ma to duże znaczenie we wszystkich Tradycjach Wadżrajany i dziś Rinpocze będzie się skupiał na Wspaniałym Zakonie Karma Kagju. Znaczenie Kagju wyjaśniane jest przez jego słowa składowe. KA znaczy Słowa Buddy (Ustna transmisja Sutry, Szastry i Tantry), natomiast GJU znaczy Linia Przekazu (związki Mistrza z uczniem). Zakon KAGJU przywiązuje najwyższa wagę do linii przekazu. Budda Siakjamuni przeszedł w paranirwanę 2500 lat temu. Nie jesteśmy w stanie otrzymać nauk bezpośrednio od niego. Jednak w Zakonie Kagju mamy ciągłą nieprzerwaną Ustną Transmisję, która składa się ze słów Buddy. Nie jest to jakakolwiek ustna transmisja, lecz transmisja nauczana, praktykowana i przekazywana przez poszczególnych Wiodących Linie Przekazu, od których pojawia się głęboka mądrość Buddy. Pokrótce, można powiedzieć, że Wiodący Linie Przekazu nie są różni od samego Buddy Siakjamuni. Rinpocze powiedział później, że jeśli Ustna Transmisja dana jest przez zwykłą osobę, będzie wtedy zawierała błędy i wady powodujące fałszywe nauki, które będą później powodem dezorientacji wszystkich Czujących Istot. Jest dlatego nadzwyczaj ważne by mieć i podtrzymywać nieprzerwaną linię przekazu w szerzeniu i praktyce Dharmy. Transmisja Kagju może następnie być podzielona na trzy części. Są to: 1) Głęboka Linia Przekazu Ustnego / Działania 2) Głęboka Linia Przekazu Znaczenia / Poglądu 3) Głęboka Linia Przekazu Doświadczenia Medytacyjnego Wszystkie te małe strumienie połączone są w jeden główny, znany dziś, jako Kagju. Jest on często wyjaśniany na przykładzie wody przelewanej z jednego pojemnika w następny, lub z jednego Naczynia (Mistrz) do innego (Uczeń), po czym uczeń będzie praktykował z czystą pilnością dla osiągnięcia Stanu Buddy zanim z kolei przekaże transmisję swemu uczniowi. Podczas nauk dawanych przez Rinpoczego w innym miejscu, chiński tłumacz omyłkowo przetłumaczył słowo Kagju jako Biały Zakon. Prawidłowe tłumaczenie powinno brzmieć Linia Przekazu Słowa. Czasem można by mieć wątpliwości czy transmisja od Mistrza do Ucznia jest bezbłędna. Można dyskutować czy błędy nie pojawią się błędy w transmisji od Mistrza, który nie posiada realizacji do jego Ucznia. Jeśli mogą pojawić się błędy, wtedy zawartość transmisji może ulec degeneracji w miarę jak transmisja przechodzi coraz dalej w dół. Rinpocze odpowiedział na ten zarzut. Nie jest to prawdą. Podkreślił on, że słowa Buddy Siakjamuni w sposób jaki są przekazywane od pradawnych czasów w Linii Przekazu Kagju jest ciągły, nieprzerwany i są one wciąż niezmienione aż po dzień dzisiejszy. Dlatego powinno się rozproszyć takie negatywne pojęcia i wątpliwości związane z Linią Przekazu Karma Kagju. Linia Przekazu Karma Kagju lub Mahamudry ma swe źródło w Buddzie Siakjamuni. Można to zobaczyć patrząc na Tankę Drzewa Schronienia Linii Przekazu. Główna postacią w tance jest Budda Wadżradhara. 5

Można się tu zastanawiać, dlaczego jest tu Budda Wadżradhara, a nie Budda Siakjamuni, który znany jest jako Budda i który spowodował rozkwit Dharmy w tej Kalpie (Eonie). Wadżradhara Niepewność, co do tego, że Budda Wadżradhara i Budda Siakjamuni są tym samym, spowodowana jest po części brakiem zrozumienia. Różnica, jeśli jest jakakolwiek, jest w trzech Rupakajach (Ciałach Kształtu - to jest Dharmakaji, Sambogakaji i Nirmanakaji). Faktycznym ciałem prawdy Buddy jest Dharmakaja, lub Nieposiadające Kształtu Ciało Prawdy. Jego istotą jest Współczucie lub Umysł Buddy. Zwykła istota nie może postrzegać Ciała Prawdy Bez Kształtu (Dharmakaji), Buddy. Powodowany swym wielkim współczuciem, Budda przejawia sie w innych ciałach kształtu zwanych Sambogakają i Nirmanakają. Sambogakaja może być widziana tylko przez istoty o czystym umyśle (na przykład przez Sidhę Tilopę, który otrzymał nauki bezpośrednio od Wadżradhary Sambogakaji) lub istoty w wyższych królestwach. Dla zwykłych istot takich jak my, Budda ukazał kształt Nirmanakaji. Zasadniczo, trzy ciała kształtu są takie same, bo ich istotą jest Współczucie. Możemy też nazywać te kształty Buddy jako 1)Wadżradhara Dharmakaji, 2)Wadżradhara Sambogakaji, 3)Siakjamuni Nirmanakaji. Ponieważ Dharmakaja Bez Kształtu nie może być postrzegana przez zwykłe czujące istoty, nie jest możliwe dla Buddy w Dharmakaji Bez Kształtu ich wyzwolenie. Dlatego, aby je wyzwolić, Budda przejawia się w Ciele Kształtu Sambogakaji i Nirmanakaji. Siakjamuni Budda widoczny jest na Drzewie Schronienia bezpośrednio poniżej Buddy Wadżradhary. Jest to jego niebieskawego koloru Kształt Nirmanakaji. Możemy dlatego powiedzieć, że zasadniczo niema różnic pomiędzy Wadżradharą i Buddą Siakjamuni. Począwszy od paranirwany Buddy Siakjamuni (jego Nirmanakaji Kształtu) 2500 lat temu, wielcy Bodhisatwowie i Mahasidhowie wciąż są w stanie go postrzegać i otrzymywać nauki bezpośrednio od niego. Tilopa Był wielki Mahasidha o imieniu Tilopa, który uzyskał liczne nauki od Mahasidhów z całej Indii. Przez wytrwałą praktykę osiągnął Bhumi (poziomy realizacji Bodhisatwów), które pozwoliły mu postrzegać kształt Sambogakaji Buddy Siakjamuni. Uzyskał od niego głębokie nauki Mahamudry i od tego rozpoczęła się Tradycja i Transmisja Kagju. Ta Linia Przekazu nazywana jest Bliską Linią Przekazu, która jest tak potężna ze względu na ciągły strumień błogosławieństw od Mistrzów Linii Przekazu, rozpoczynając od Wadżradhary w Kształcie Sambogakaji. Naropa Od Sidhy Tilopy, linia przekazu przeszła do Sidhy Naropy, który był osobą wykształconą, wielkim uczonym w pismach i panditą w Indii. Pewnego dnia, gdy Naropa czytał w swym pokoju teksty Buddyjskie, niespodziewanie pojawił się przed nim cień. Naropa spojrzał na niego i ujrzał starą kobietę. Zapytała ona Naropę czy zrozumiał słowa i znaczenie słów, które czytał z książki. 6

Naropa odpowiedział: "Rozumiem słowa." Po usłyszeniu odpowiedzi, ucieszona tym stara kobieta zaczęła się radośnie śmiać, śpiewać i tańczyć. Naropa pomyślał, że jeśli starą kobietę tak ucieszyło, że rozumie słowa, powinno ją jeszcze bardziej uszczęśliwić gdyby powiedział, że rozumie też ich znaczenie. Lecz gdy to powiedział, rozpłakała się i zaczęła szlochać. Naropa zapytał dlaczego się rozpłakała słysząc jego drugą odpowiedź. Stara kobieta rzekła: "powiedziałeś mi, że rozumiesz słowa. Bardzo mnie to ucieszyło, bo jesteś wykształconą osobą, wielkim uczonym w pismach i panditą, lecz nie mówiłeś prawdy, gdy powiedziałeś, że rozumiesz ich znaczenie. W rzeczywistości wcale nie rozumiesz znaczenia tych głębokich tekstów." Naropa zapytał: "Kto rozumie prawdziwe znaczenie Dharm?" "We wschodniej Indii jest Wielki Mahasidha o imieniu Tilopa, który rozumie znaczenie Głębokiej Dharmy," odpowiedziała stara kobieta. Po usłyszeniu imienia Tilopy, Marpa rozwinął w swym wnętrzu wielkie oddanie dla niego. Następnie pomyślał, że jeśli zrozumiał słowa, lecz nie zrozumiał znaczenia, dalsze studiowanie niema sensu i jest bez znaczenia. Co było ważne, to zrozumienie znaczenia i głębokiej istoty Dharmy. Podjął decyzję i ślubował odszukać Tilopę by otrzymać bezpośrednio od niego nauki i instrukcje. Marpa Wkrótce po uczynieniu ślubowania Naropa pozostawił swą pracę na Uniwersytecie Nalanda i udał sie na poszukiwanie Tilopy. Po wielu miesiącach i latach poszukiwań wciąż nie mógł znaleźć Tilopy, pomimo, że w czasie drogi natrafiał na jego ślady i słowa. W końcu spotkał Tilopę i uzyskał od niego pełną Ustną Transmisję. Po uzyskaniu istotnych instrukcji, Naropa wytrwale praktykował i osiągnął realizację. Tilopa dzięki swemu jasnowidzeniu przewidział, że przyszłym odpowiednim naczyniem, które podtrzyma Dharmę będzie ktoś o imieniu Marpa Czokji Lodoe, przyszły uczeń Naropy. Dlatego poinstruował Naropę, że powinien przekazać wszystkie swoje nauki Marpie. Tilopa przepowiedział też, że Linia Przekazu Kagju rozwinie się dziesięciokrotnie pod kierownictwem Marpy. Zgodnie z przepowiednią Tilopy, Marpa wkrótce odnalazł Naropę i poprosił o jego nauki. Otrzymał od Naropy pełną Ustną Transmisję oraz obowiązki wiodącego linię przekazu. Wielki uczony w pismach Marpa Czokji Lodoe pochodził z Tybetu. W tych czasach było bardzo niewielu nauczycieli w Tybecie, od których mógł on otrzymać nauki. W głębi serca czuł, że jego studia nie były wystarczające. Dlatego zdecydował się udać w podróż do Indii by otrzymać więcej cennych nauk. W dawnych czasach podróż do Indii nie była łatwą sprawą. Trzeba było przebyć pieszo dużą odległość co zajmowało miesiące, a nawet lata. Nie trzeba dodawać, że trzeba było przekroczyć górskie łańcuchy Himalajów. W Indii z kolei, klimat jest gorący i wilgotny. Trzeba mieć ogromną siłę i odwagę by podjąć takie wyzwanie. Dziś można samolotem przebyć dystans z Lhasy do Indii w jedyne 45 minut. 7

Z Modlitw Linii Przekazu można też znaleźć, że Marpa miał trzy wielkie cechy, które czynią poszukiwanie Dharmy skutecznym, a mianowicie: 1. Wielkie serce 2. Wielką mądrość 3. Wielką praktykę / realizację Cecha "wielkiego serca" odnosi się do odwagi, zuchwalstwa i zdecydowania by przekroczyć lodowato zimne Himalaje, by przekroczyć ogromne rzeki i wytrzymać skutki różnic temperatur w czasie pobytu w Indii jak i wiele innych trudności w czasie misji. Marpa udawał sie do Indii nie raz, a trzykrotnie. Jego nie znający lęku stan umysłu nie zmniejszał się. Za tę wytrwałość jest on chwalony w Modlitwach Linii Przekazu. Marpa studiował Dharmę z najwyższą pilnością. Jest za to chwalony za "Wielką Praktykę." Marpa musiał też nieść z sobą podręczniki Dharmy powracając z Indii do Tybetu. Później on i wielu innych przetłumaczyło je na język tybetański by przyszłe pokolenia praktykujących Buddyzm mogły z nich korzystać. Można to też powiązać z "Korzyściami czynienia zasług", które stwierdzają, że zabierane korzyści i zasługi są niezmierzone dla przyszłych pokoleń. Posiadanie Uniwersytetu Buddyjskiego oraz Biblioteki Dharmy ogromnie pomogą przyszłym studentom w Wadżra-Widja Waranasi Szreda (to nawiązanie do tematu poruszonego na wstępie - przyp. tł.). Podróż do Indii w tym czasie była niełatwym zadaniem zwłaszcza gdy chodziło o znalezienie nauczyciela. Było powszechna praktyką przynoszenie z sobą złota jako ofiary dla wielkich Mahasidhów w zamian za ich nauki. Urodzony w biednej rodzinie, Marpa nie był w stanie zdobyć złota dla swej podróży do Indii. Dlatego szukał pomocy u przyjaciół i w końcu zdecydował się na przyjście do Njur Lotsawy. Powiedział on Marpie, że jeśli nie będzie miał złota, może nie być w stanie otrzymać nauk od Mahasidhów i Panditów w Indii. Njur Lotsawa nie był dobrym człowiekiem. Powiedział on Marpie, że da mu trochę złota jeśli będzie jego służącym. Marpa się zgodził i wspólnie wyruszyli w podróż. Gdy dotarli do Nepalu, zaczęli szukać nauczycieli przed rozpoczęciem podróży do Indii. W końcu Marpa napotkał ucznia Naropy, który podał mu miejsce pobytu Naropy. Po usłyszeniu imienia Naropy, Marpę wypełniła wielka radość, co jest dobrym znakiem (rdzennego lamy) dla każdego praktykującego Buddyzm Wadżrajany. Marpa podzielił się dobrymi wieściami z Njur Lotsawą w nadziei, że będą razem kontynuować podróż. Nie zgodził się on jednak z Marpą. Twierdził on, że w Indii jest wielu innych Wielkich Mahasiddhów i Panditów i że Naropa nie był w niczym od nich lepszy. Powiedział, że jeśli Marpa sam pójdzie do Naropy, nie da mu obiecanego złota. Rozstali się i poszli oddzielnymi drogami do Indii. W końcu Marpa znalazł Naropę i otrzymał od niego praktykę Jidama Kjepa Dordże. Praktykował wraz z Naropą przez trzy lata w ścisłym odosobnieniu. Po jego zakończeniu Marpa spotkał się z Njur Lotsawą. Dawni przyjaciele rozmawiali o napotkanych nauczycielach i otrzymanych naukach. Marpa powiedział Njur Lotsawa o otrzymanej od Naropy praktyce Jidama. Szczegółowa dyskusja ujawniła, że Marpa osiągnął wyższą realizację niż Njur Lotsawa. 8

Spowodowało to jego zazdrość o osiągnięcia Marpy. Powiedział, że praktyka Jidama Kjepa Dordże nie jest niczym znaczącym. Kontynuował twierdząc, że Sangwa Dupa (z grupy Tantr Ojca) jest głębsza od Kjepa Dordże. Marpa, który nie otrzymał nauk Sangwa Dupa, wrócił do Naropy i powiedział mu o spotkaniu. Następnie poprosił Naropę o nauki. Raz jeszcze udał się na trzylenie odosobnienie dla praktyki Jidama Sangwa Dupa. Po upływie trzech lat znów doszło do spotkania Marpy z Njur Lotsawą i rozmowy na temat swych praktyk i osiągów. Raz jeszcze Marpa wyszedł z niej zwycięsko. Njur Lotsawa stwierdził po tym, że otrzymał lepsze nauki Kalaczakra Tantry z Linii Przekazu Zjednoczenia. Tej praktyki Marpa wciąż nie otrzymał. Poprosił Naropę o tę naukę i znów medytował przez trzy lata. Po trzech latach spotkał Njur Lotsawę i doszło do rozmowy na temat praktyki Jidama Kalaczakry. Raz jeszcze Marpa zwyciężył. Wtedy Njur Lotsawa powiedział, że obaj byli w Indii przez dziewięć lat i czas powrócić do Tybetu. Wyruszyli razem z zamiarem dotarcia do Tybetu. W czasie drogi Njur Lotsawa z zazdrości przekupił hinduskiego Sadhu, który był przewoźnikiem przez rzekę Ganges by wrzucił wszystkie teksty Dharmy posiadane przez Marpę gdy będą na środku rzeki. Njur Lotsawa był tak zazdrosny bo w czasie podróży do Indii Marpa był tylko jego służącym, lecz gdy wracali do Tybetu, Marpa miał więcej wiedzy. Hinduski Sadhu zrobił co miał zrobić, co spowodowało, że Marpa się rozzłościł. Zdecydował pozwać Sadhu do sądu, by król rozstrzygnął sprawę. Sadhu prosił o wybaczenie i powiedział, że nie powinien on być za to odpowiedzialny, a Njur Lotsawa, który mu za to zapłacił. Wtedy Marpa powodowany współczuciem zrozumiał, że był to znak, że powinien pozostać w Indii. Pomimo, że posiadał wszystkie nauki w swym sercu, teksty wciąż były dla niego ważne. Marpa pomyślał, że hinduski Sadhu rzeczywiście był jego dobrym przyjacielem, który zachęcił go by raz jeszcze udać się do Indii by raz jeszcze zebrać teksty. W sumie Marpa Lotsawa był trzy razy w Indii i jego pobyt tam trwał 16 lat. Przywiózł do Tybetu wiele nauk Buddy i póżniej przetłumaczył je na język tybetański. Marpa miał wielu uczniów, czterech spośród których zostało mu wskazanych w snach. Zostali oni opisani jako cztery główne filary i stali sie czterema wielkimi uczniami, którzy w późniejszym czasie propagowali jego nauki, które doszły do rozkwitu w przyszłości. Między nimi był Milarepa, który otrzymał pełną transmisję linii przekazu od mistrza Marpy Lotsawa. Milarepa Milarepa posiadał trzy szczególne cechy. Był urodzony w bardzo bogatej rodzinie, lecz jego ojciec zmarł gdy wciąż on i jego siostra byli wciąż bardzo młodzi. Przed śmiercią ojciec poprosił swego brata by opiekował się majątkiem i rodziną na co wuj Milarepy się zgodził. Był też testament stwierdzający, że jego majątek i rzeczy powinny zostać zwrócone rodzinie gdy dzieci dojdą do pełnoletniości. Niedługo po śmierci ojca Milarepy, wuj z chciwości zagarnął majątek i nie oddał go rodzinie Milarepy. Byli też traktowani jak służący. Gdy Milarepa i jego siostra doszli do pełnoletniości i zażądali zwrotu własności ojca, jego wuj skłamał, że cały majątek był jego, a ojciec Milarepy tylko wypożyczył go od niego. Dlatego zabrał go z tytułu zwrotu pożyczonego majątku po jego śmierci. Następnie powiedział on, 9

że jeśli chcą by zwrócił majątek, będą potrzebowali pomocy wielu silnych mężczyzn, a jeśli nie będą mogli znaleźć takiej pomocy, wtedy będą musieli się nauczyć czarnej magii by przekląć go wraz z jego rodziną. To wprawiło w złość matkę Milarepy, która posłała go by uczył się i praktykował czarną magię dla wykonania zemsty za poniesione straty. Po wielu latach studiowania czarnej magii, Milarepa potrafił skutecznie ją wykonywać i był gotów by powrócić dla dokonania zemsty. Jego mściwe działanie spowodowało śmierć wielu osób. Dla dokończenia swego dzieła spowodował burzę gradową by zniszczyć wioski i wieśniaków, których nie lubił. Gdy wszystko już się skończyło, Milarepa uświadomił sobie, że popełnił wielki grzech i żałował wszystkich negatywnych czynów. Dla oczyszczenia negatywnej karmy, jaką stworzył, Milarepa zwrócił się do Dharmy Buddy. Ktoś poradził Milarepie by szukał nauk wielkiego mistrza zwanego Lhontun Haaga. Milarepa znalazł go i powiedział mu o wszystkich złych czynach, jakich dokonał i które zebrały mu tony złej karmy. Powiedział mu też, że chce osiągnąć realizację by uzyskać wolność od cierpienia wynikającego ze swej negatywnej karmy. Wielki Mistrz powiedział następnie, że posiada głębokie nauki zwane Dzogpa Czenpo (Wielka Doskonałość zwykle nazywane Dzogczen). Ta praktyka była tak głęboka, że jeśli ktoś praktykował od rana, byłby w stanie osiągnąć oświecenie rano, a wykonując tę praktykę wieczorem, doszedłby podobnie do oświecenia wieczorem. Niektórzy ludzie o szczególnie czystej karmie byliby w stanie osiągnąć oświecenie nawet bez żadnej potrzeby praktykowania. Milarepa był szczęśliwy, słysząc to co powiedział mistrz. Natychmiast poszedł do jaskini i zaczął medytować. Robił to myśląc o sobie, że ma wyjątkowe szczęście, że spotkał tego wielkiego mistrza i otrzymał od niego tak głęboką naukę. Myślał też, że ponieważ nauka czarnej magii nie sprawiała mu żadnej trudności, więc ta praktyka Dzogczen też nie będzie problemem. Ponieważ tak myślał, natychmiast zasnął nie wykonując żadnej praktyki. Po kilku dniach przybył mistrz by sprawdzić postępy. Zapytał Milarepę czy ma jakieś oznaki spełnienia. Milarepa odpowiedział: "nie". Mistrz zrozumiał wtedy, że z powodu bardzo negatywnej karmy, nauki Dzogczen były bezużyteczne dla Milarepy. Z tego powodu mistrz nie mógł już przyjąć go jako swego ucznia, ponieważ nie był w stanie doprowadzić go do wyzwolenia. Polecił mu więc udanie się do innego z mistrzów o imieniu Marpa Lotsawa. Po usłyszeniu imienia Marpy, który był uczniem Sidhy Naropy, Milarepa został wypełniony wielkim oddaniem i wiarą. Milarepa wyruszył na poszukiwanie Marpy Lotsawy i w końcu znalazł jego rezydencję. Po poddaniu go wielu testom i ciężkiej pracy, Marpa przekazał Milarepie pełne nauki linii przekazu. Milarepa praktykował wytrwale i osiągnął realizację. Ze względu na wielkie osiągi Milarepy w realizacji, jego uczniowie sadzili, że jest on emanacją Bodhisatwy lub Buddy i chcieli od niego usłyszeć potwierdzenie tego. Myśleli, że gdyby było inaczej, Milarepa nie mógłby osiągnąć oświecenia w jednym życiu. Z jednej strony, uczniowie Milarepy byli warci pochwały, ponieważ mieli dla niego najwyższy szacunek i bardzo wysoko go cenili. Jednak z drugiej strony utrzymywali nieprawidłowy pogląd Buddyjski. Wątpili w Buddów i ich nauki przez myślenie, że Milarepa osiagnął oświecenie w jednym życiu poniewaz był jakiegoś rodzaju emanacją czy reinkarnacją. By naprawić myślenie swych uczniów, Milarepa powiedział im o wszystkich negatywnych czynach jakie 10

wykonał. Niektórzy z uczniów nie wierzyli mu i wciąż wierzyli, że był emanacją jakiegoś wielkiego Bodhisatwy lub Buddy. Milarepa wciąż im mówił, że nie był żadnego rodzaju emanacją. Był tylko zwykłym człowiekiem, który stworzył wiele negatywnej karmy zabijając i tworząc burze gradowe, które zniszczyły wiele wiosek. By wykazać, że był gorszym niż przeciętny człowiek, wymieniał raz po raz negatywne czyny, jakie wykonał, by udowodnić raz jeszcze, że nie był żadnego rodzaju emanacją czy reinkarnacją wielkiego Bodhisatwy czy Buddy. Milarepa podkreślał, że jeśli ktoś wytrwale praktykuje to czego się nauczył od swego Lamy i posiada wielką wiarę i oddanie dla Lamów Linii Przekazu, wtedy powinien być w stanie jak on osiągnąć oświecenie. Dotyczy to wszystkich istot. Jeśli ktoś myśli, że tylko istota ludzka, która jest pewnego rodzaju emanacją może osiągnąć oświecenie, wtedy utrzymuje on nieprawidłowy, wypaczony pogląd, sprzeczny z naukami Buddy. Dlatego jeśli ktoś z jego uczniów praktykuje z czystą wytrwałością, wtedy powinien on osiągnąć oświecenie w jeden dzień. Bez wątpienia. Dlaczego imię Milarepa ma końcówkę "repa"? Faktycznie jego oryginalnym imieniem było Mila. Po otrzymaniu nauk Sześciu Jog Naropy od Marpy, Mila skoncentrował sie na jednej praktyce zwanej Jogą Wewnętrznego Ciepła (Tunmo). Przez wykonywanie tej praktyki osiągnął realizację. Praktyka tej Jogi pozwalała mu też wytworzenie dostatecznej ilości ciepła ciała by przeciwdziałać zimnym wiatrom wiejącym w Tybecie. Gdy medytował pomiędzy ośnieżonymi górami, gdy było nadzwyczaj mroźno, Mila nie potrzebował ciepłego ubrania dla ochrony przed ekstremalnym chłodem. Był też znany z tego, że nie potrzebował materaca ani koca, gdy spał w tak surowym klimacie. Był ubrany jedynie w długi kawałek cienkiego bawełnianego materiału. Taki kawałek materiału zwany jest w języku tybetańskim "repa." W taki sposób Mila stał się szeroko znany jako Milarepa. Miał wielu uczniów, którzy zapożyczyli tytuł Repa. Na przykład był to Reczungpa i wielu innych. Gampopa Po Milarepie, Linia przekazu Karma Kagju była prowadzona przez Dakpo Rinpocze (Gampopa Dakpo Lardże). Jest on jednym z dwu głównych uczniów Milarepy i obaj są jak księżyc (Reczungpa) i słońce (Gampopa). Zasadniczo odnoszono się do niego w trojaki sposób: Gampopa jest jednym z nich, Dakpo drugim, a jeszcze innym Dhawei Szinu. Znaczenie imienia Gampopy wynika z nazwy góry gdzie usytuowany jest klasztor, a Dakpo jest nazwą okręgu gdzie był urodzony. Jest jeszcze jedno imię, nie będące w powszechnym użyciu, jest nim Dhawei Szinu, wyprowadzone od jednego z poprzednich wcieleń Gampopy, który był Bodhisatwą i uczniem Buddy Siakjamuni. Imię Dżangczub Sempa Dhawei Szinu zostało mu nadane przez samego Buddę. Dlatego każde z imion ma znaczenie i jest ważne. Tematem wczorajszych nauk był głównie Milarepa, który uczynił wielkie grzechy przed dojściem do Ścieżki Dharmy. Praktykował bardzo wytrwale i dlatego osiągnął oświecenie. Był on wspaniałym przykładem człowieka, który osiągnął najwyższą realizację i jest szanowany do dziś. Różnica pomiędzy Milarepą i Gampopą jest w tym, że drugi z nich był inkarnacją wielkiego Bodhisatwy Dżangczub Sempa Dhawei Szinu z Góry Radżgiri lub Szczytu Sępa. Obecnie w Radżgiri jest brudne i ubogie miasto, lecz w dawnych czasach gdy Budda wędrował w tej okolicy, było ono dobrze się rozwijającym wielkim miastem w którym dawał nauki Budda. Żył tam bogaty i wpływowy kupiec o imieniu Dhawei Szinu. Pewnego razu w czasie wizyty Buddy, gościł on go i przygotowywał pożywienie by je ofiarować dla Buddy i 11

towarzyszących mu osób. Wkrótce po posiłku, Dhawei Szinu poprosił Buddę o nauki Dharmy. W odpowiedzi Budda dał Naukę Do Tenzin Gjalpo (Nauka Króla Samadhi). Wielu dążących za nim wzięło udział w Nauce Króla Samadhi, a przed zakończeniem nauk Budda zwrócił się do tłumu. Przepowiedział on, że w przyszłości nauka Króla Samadhi i związana praktyka przyniosą wiele korzyści czującym istotom i przywiodą wielu do ścieżki wyzwolenia. Nauka ta podkreśla wagę praktykowania medytacji. Następnie Budda poprosił by ktoś z tłumu podjął się spowodowania rozkwitu, szerzenia i ochrony tej nauki w przyszłości. Kupiec Dhawei Szinu zaakceptował odpowiedzialność za to i dania jej tak wielu czującym istotom jak to możliwe. Następnie Budda wezwał Dahwei Szinu i położył rękę na szczycie jego głowy. Przepowiedział, że w przyszłości urodzi się on w pobliżu Rzeki Brahmaputra. Będzie posiadał wykształcenie medyczne i będzie nosił imię Dakpo Lhardże (Doktor Dakpo), połączy on Mahamudrę z Naukami Króla Samadhi i spowoduje szerzenie Dharmy. Początkowo Gampopa uzyskał nauki i wyspecjalizował się w Tradycji Kadampa. Kontemplował on Miłującą Życzliwość i Współczucie i praktykował różne Bóstwa Jidamy i tak osiągnął realizację. Lecz nie był zadowolony ze swych osiągnięć i myślał, że jest wciąż wiele do nauczenia się i praktykowania w Dharmie Buddy. Pewnego dnia, gdy medytował w swym pokoju, posłyszał rozmowę trzech żebraków. Życzeniem pierwszego było codzienne posiadanie talerza żywności. Drugi upomniał pierwszego mówiąc, że powinien chcieć więcej. Powiedział następnie, że on sam chce stać się podobny do poprzedniego Króla Tybetu, który był wojownikiem, był bogaty i rządził wieloma ludźmi. Wtedy trzeci żebrak powiedział, że oba życzenia nie są doskonałymi życzeniami. Gdyby on mógłby sobie czegoś życzyć, chciałby stać się takim jak Milarepa, ponieważ jest on jak Król Żebraków, który nie potrzebuje się martwić, pracować i nosić ubrań. Wszystko co robi, to medytuje i ma spokojny umysł wolny od trzech trucizn. Gdy Gampopa usłyszał imię Milarepy, został przepełniony radością. Zaprosił trzech żebraków do swego domu i ofiarował im pożywienie by spełnić ich życzenie. Następnie zapytał ich o tego Milarepę, skąd pochodzi i gdzie przebywa. Jeden z nich powiedział, że Milarepa jest wielkim joginem i przebywa obecnie w Ngari-Bhutang, naucza Dharmy w formie pieśni i często medytuje. Uważa się, że jest Największym Joginem w okręgu Ngari. Gampopa wyruszył na poszukiwanie Milarepy i wkrótce go znalazł, otrzymał od niego wszystkie nauki i rozpoczął praktykę w ścisłym odosobnieniu w jaskini w górach. Wielokrotnie w czasie praktykowania medytacji miał on oznaki dobrej medytacji, a czasami złej. Pewnego dnia miał sen o Mandali Bóstwa Jidamu, którą praktykował. Zapytał o to Milarepę, który nie powiedział czy był to dobry znak osiągnięcia czy nie. Powiedział Milarepie by dalej wykonywał praktykę. Niedługo później zobaczył królestwo piekieł i skonsultował się na ten temat z Milarepą, lecz on raz jeszcze nie skomentował tego. Znów polecił mu dalsze wykonywanie medytacji. Pewnego dnia Milarepa przyszedł i powiedział mu, że musi udać się na Wschód, do Tybetu w pobliże granicy z Nepalem gdzie jest góra zwana Gampo Dhardżere i wygląda jak Król Gór, która otoczona jest 12

przez siedem mniejszych gór, które wyglądają jak jego ministrowie. Sama góra pokryta jest drzewami, kwiatami i trawą w sposób bardzo podobny do Mandali. To korzystne miejsce doświadczy w niedalekiej przyszłości rozkwitu. Dał mu przepowiednię, że powinien tam pozostać i że będzie mógł pomóc wielu czującym istotom, które przybędą by słuchać jego nauk i instrukcji. Podarował mu też czapkę w kształcie góry Gampo. Jest ona teraz zwana Czapką Gampopy i jest zwykle noszona przez Mistrzów Wadżry w czasie ceremonii i rytuałów. Milarepa miał sen o Sępie lecącym z miejsca w Ngari w kierunku gór na wschodzie, góry wypełnionej kaczkami w żółtym kolorze, który otoczył całą górę. Będzie tam miał świeckiego ucznia (Gampopę), który spowoduje rozkwit Dharmy. Przez działanie Dharmy zyskał on wielu uczniów, zarówno mnichów jak i świeckich. W przyszłości jego nauki uzyskały popularność głównie w klasztorach. Gampopa wkrótce przybył na wskazane miejsce i zobaczył, że niema nikogo na górze ani w jej okolicy. Pomyślał jak to możliwe, że mistrz posłał go by szerzyć Dharmę w miejsce, w którym niema nikogo, kto mógłby otrzymać nauki. Postanowił zatem rozpocząć w tym miejscu trzynastoletnie odosobnienie. Zbudował mały szałas i rozpoczął odosobnienie, lecz wieczorem miał sen. Śnił o Dakini (Istota Niebiańska o formie kobiety), która go odwiedziła i powiedziała, że rozpoczęcie odosobnienia będzie rzeczywiście dla niego korzystne, lecz będzie lepiej gdyby przez te trzynaście lat zajął się szerzeniem Dharmy. Gdy Gampopa zbudził sie rano, znów zastanawiał się kogo miałby uczyć skoro niema nikogo wokół. Niedługo później przyszedł do niego ktoś prosząc o jego nauki Dharmy i odtąd pojawiało się tam coraz więcej ludzi dochodząc w końcu do 800 osób. Wszyscy z nich osiągnęli realizację. Gampopa głównie dawał swym uczniom nauki na temat Mahamudry i Sześciu Jog Naropy. Ci z kolei uczniowie z kolei dawali nauki po dojściu przez nich do najwyższej realizacji i tak doszło do powstania różnych pomniejszych linii przekazu Tradycji Kagju. Są cztery Główne Bezpośrednie i osiem Mniejszych Linii Przekazu Kagju, które pojawiły się i wiele z nich przetrwało do dziś. Wyrózniającym się, głównym uczniem Gampopy był Khampa Ozer, który pochodził z (Khampa) Prowincji Kham i miał (Ozer) Siwe Włosy. Jest on także znany jako Pierwszy Karmapa Dusum Khjenpa. Gampopa poinstruował go by udał się na Wchschód Tybetu w pobliże granicy z Chinami (prowincja dziś zwana Minjak) by medytował w centrum odosobnień na górze otoczonej przez inne góry z śnieżnymi wierzchołkami. Powinien on też medytować na szczególnej górze w otoczeniu wskazanym przez Gampopę, w którym będzie mógł dać pomoc wielu czującym istotom w Tybecie, zwłaszcza w prowincjach Ur, Kham i Tsang. Karmapa Od Pierwszego Karmapy rozpoczyna się seria reinkarnacji i spełnionych uczniów Karmapów, którzy przyjmują kolejne odrodzenia by pomagać w kontynuacji Zakonu Linii Przekazu Karma Kagju. W taki to sposób Linia Przekazu Ustnej Transmisji jest zabezpieczona przez zanikiem. Ta unikalna transmisja pomiędzy mistrzem i uczniem jest praktykowana do dnia dzisiejszego. Znamy ją z Tanki oraz Listy Transmisji Linii Przekazu. Druga reinkarnacja (Drugi Karmapa, Karma Pakszi) został odnaleziony niedługo po paranirwanie Pierwszego Karmapy. Pierwszym bliskim uczniem Karma Pakszi był Drogon Repa Czenpo. Był on 13

pierwszym reinkarnowanym uczniem, znanym też jako Drugi Tai Situ Rinpocze, który został znaleziony i rozpoznany przez Karmapę. Wielokrotnie, w kolejnej reinkarnacji Tai Situ był nauczycielem następnego wcielenia Karmapy i odwrotnie. Pierwszy Gjalsab Rinpocze był uczniem Szóstego Karmapy i był nauczycielem Siódmego Karmapy. Odtąd następowały kolejne reinkarnacje Gjalsab Rinpocze. Imię Gjalsab ma znaczenie, które może być przetłumaczone jako reprezentant lub regent w nieobecności Karmapy. Dżamgon Kongtrul stanowił późniejszą część historii sukcesji, lecz został przepowiedziany przez Piątego Karmapę. Dżamgon Kongtrul jest bardzo zwykłą osobą (nie inkarnacją Buddy czy Bodhisatwy), lecz posiada ogromną wiedzę na temat Dharmy i jest wspaniałym znawcą tematu. Był on mnichem z Klasztoru Dege. W tym czasie Król panujący w tej prowincji poprosił Dziewiątego Tai Situ Rinpocze (Pema Njingdże) o wzięcie wyróżniającego się Dżamgon'a Kongtrul za swego ucznia. Od tego czasu rozpoczyna się seria jego reinkarnacji (obecnie w Klasztorze Pullahari w Nepalu). Zakończenie Modlitwą Dedykacji... 14

Przypisy tłumacza Bodhisatwa Ktoś, kto przyjął zobowiązania ścieżki Mahajany, tzw. Wielkiego Pojazdu, jednej z tradycji Buddyjskich. Dakpo Kagju Obrońcy Istot lub Strażnicy Dharmy. Jidamy lub Bóstwa Medytacyjne o szczególnym działaniu usuwania przeszkód do praktyki Dharmy. Dezorientacja Angielskie słowo "confusion," przełożone jako dezorientacja, oznacza stan zamętu umysłowego, "pomieszania." W naukach Dharmy odnosi sie ono do przyjęcia błędnych koncepcji za prawdziwe, utrzymywania mylnego poglądu. Dharma Dosłownie "prawda" (sanskryt). Słowo używane dla określenia nauk Buddy. Dharmakaja Słowo z sanskrytu znaczące "ucieleśnienie prawdy," "Ostateczny Umysł Buddy" czy "natura umysłu." Też, zjednoczenie świetlistości (mądrości) i pustki (niemożności określenia) umysłu. "Istotą myśli jest Dharmakaja" znaczy, że naturą myśli jest sam umysł, jego świetlista natura zjednoczona z pustką, która w ten sposób stanowi jego ostateczną naturę. Rozpoznanie tego w doświadczeniu medytacyjnym jest celem praktyk Wadżrajany. Drzewo Schronienia Tanka przedstawiająca Wiodących Linię Przekazu i inne ważne dla niej Istoty w formie drzewa. Centralną postacią jest Budda Wadżradhara, na jego gałęziach są postacie głównych Lamów Linii Przekazu itd. inkarnacja Wcielenie. Proces wejścia w nowe ciało w wyniku działania prawa przyczynowo-skutkowego (karmy). Jogi Naropy Szczególne metody rozwoju medytacji. Karma Kagju Nazwa Karna Kagju jest inną nazwą Linii Przekazu Karma Kamtsung (patrz http://www.karmapa.org/history/origin.htm). Cytując: Karmapa Dusum Khyenpa założył Linię Przekazu Kamtsang Kagyu znaną też pod nazwą Linią Przekazu Karma Kagyu lub Kagyu. Mahamudra Oprócz medytacji na Bóstwach Medytacyjnych, Jidamach, to główna metoda medytacji w Linii Przekazu Karma Kagju. Polega na głębokim wglądzie w istotę umysłu (patrz Dharmakaja). mandala Symboliczny obraz przedstawiający miejsce pobytu Jidama, jego królestwo. nirwana Druga, ostateczna czy najwyższa strona rzeczywistości, w odróżnieniu uwarunkowanej prawem karmy samsary (pierwszej strony rzeczywistości). oświecenie Zyskanie widzenia w świetle prawdy, sposobu istnienia umysłu i świata zewnętrznego. Uświadomienie sobie tego przez praktyki medytacyjne. paranirwana Stan najwyższej realizacji prawd Buddyjskich. realizacja patrz oświecenie. reinkarnacja Ponowna inkarnacja (patrz inkarnacja). Rdzenny Lama Początkowo, Lama, który udziela ci Schronienia (przyjęcia do społeczności Buddyjskiej). Ostatecznie, Lama od którego uzyskujesz wskazanie umysłu, rozpoczynające praktykę Mahamudry. Sadhu Pustelnik praktykujący hinduistyczną jogę. samsara Uwarunkowane istnienie zwykłego życia. spełnienie Osiągnięcie celu praktyk Buddyjskich, oświecenia i wyzwolenia. Tanka Zwijany obraz na materiale (dla łatwości transportu przy koczowniczym trybie życia). Tradycyjne obrazy religijne w Buddyźmie tybetańskim są w tej formie. Uczeń Użyte w angielskim oryginale słowo "disciple", tłumaczone jako uczeń, znaczy osobę przyjmującą pewną dyscyplinę. Zwykle używane dla określenia ucznia podejmującego trening pod kierunkiem Guru czy Lamy. Wadżra Jeden z ważnych symboli w Wadżrajanie, jednej z odmian Buddyzmu. Są trzy główne tradycje w Buddyźmie: Hinajana, Mahajana i Wadżrajana. wyzwolenie Druga strona oświecenia. Zyskanie niezależności od prawa karmy przez uświadomienie sobie sposobu istnienia umysłu. 15