1. Rodziny i Kościół w planie Boga

1. Rodziny i Kościół w planie Boga 1.1 Plan Boga Ojca dla Jego wiecznej rodziny.... 2 1.1.1 Rodzina Boga w życiu przedziemskim.... 2 1.1.2 Cel życia doczesnego.... 2 1.1.3 Zadośćuczynienie Jezusa Chrystusa... 2 1.1.4 Rola rodzin w planie Boga.... 2 1.1.5 Rola Kościoła... 2 1.2 Powrót do Ojca.... 2 1.2.1 Ewangelia Jezusa Chrystusa.... 2 1.2.2 Rola przywódców i nauczycieli w Kościele.... 3 1.3 Ustanawianie wiecznych rodzin.... 3 1.3.1 Mąż i żona.... 3 1.3.2 Rodzice i dzieci........................... 4 1.3.3 Członkowie Kościoła nie będący w związkach małżeńskich.... 4 1.4 Dom i Kościół.... 4 1.4.1 Wzmacnianie domu.... 5 1.4.2 Domowy wieczór rodzinny.... 5 1.4.3 Wzmacnianie poszczególnych osób.... 6 1. Rodziny i Kościół w planie Boga 1

1. Rodziny i Kościół w planie Boga 1.1 Plan Boga Ojca dla Jego wiecznej rodziny 1.1.1 Rodzina Boga w życiu przedziemskim Rodzina jest wyświęcona od Boga. To najważniejsza jednostka społeczna w życiu doczesnym i w wieczności. Nawet zanim przyszliśmy na ten świat, byliśmy częścią rodziny. Każdy z nas jest umiłowanym duchowym synem lub córką niebiańskich rodziców oraz posiada boską naturę i przeznaczenie ( Rodzina: Proklamacja dla świata, Liahona, paźdz. 2004, str. 49). Bóg jest naszym Ojcem w Niebie i jako członkowie Jego rodziny żyliśmy w Jego obecności w życiu przedziemskim. Tam odebraliśmy swe pierwsze lekcje i zostaliśmy przygotowani do życia doczesnego (zob. NiP 138:56). 1.1.2 Cel życia doczesnego Ponieważ Bóg nas kocha, przygotował dla nas plan, zgodnie z którym przychodzimy na ziemię, aby otrzymać ciało oraz przejść próby, dzięki czemu możemy się rozwijać i stawać bardziej podobni do Niego. Plan ten nazywa się planem zbawienia (Alma 24:14), wielkim planem szczęścia (Alma 42:8) oraz planem odkupienia (Alma 12:25; zob. także wersety 26 33). Plan Boga ma na celu doprowadzenie nas do życia wiecznego. Bóg ogłosił: Albowiem to dzieło moje i chwała moja by przynieść nieśmiertelność i wieczny żywot człowiekowi (Mojżesz 1:39). Żywot wieczny jest najwspanialszym darem Boga dla Jego dzieci (zob. NiP 14:7). Jest to wyniesienie w najwyższym stopniu królestwa celestialnego. Dzięki planowi zbawienia możemy zostać pobłogosławieni powrotem do obecności Boga i otrzymaniem pełni radości. 1.1.3 Zadośćuczynienie Jezusa Chrystusa Aby uzyskać wyniesienie w królestwie Boga, musimy pokonać w życiu doczesnym dwie przeszkody: śmierć i grzech. Jako że samodzielnie nie jesteśmy w stanie pokonać żadnej z tych przeszkód, Ojciec Niebieski zesłał Swego Syna, Jezusa Chrystusa, aby był naszym Zbawicielem i Odkupicielem. Ofiara Zadośćuczynienia, jaką złożył Zbawiciel, umożliwiła wszystkim Bożym dzieciom pokonanie śmierci fizycznej, zmartwychwstanie i osiągnięcie nieśmiertelności. Osobom, które odpokutują i będą za Nim podążać, Zadośćuczynienie umożliwia również pokonanie śmierci duchowej, powrót do życia w obecności Ojca i uzyskanie życia wiecznego (zob. NiP 45:3 5). 1.1.4 Rola rodzin w planie Boga Częścią planu naszego Ojca w Niebie jest to, że przyszliśmy na ten świat w rodzinie. Ustanowił On rodziny, by przynieść nam szczęście, pomóc nam uczyć się właściwych zasad w atmosferze miłości i przygotować nas do życia wiecznego. Podstawowym obowiązkiem rodziców jest pomaganie dzieciom przygotować się na powrót do Ojca w Niebie. Wypełniają go, nauczając swe dzieci, by naśladowały Jezusa Chrystusa i żyły zgodnie z zasadami Jego ewangelii. 1.1.5 Rola Kościoła Dzięki Kościołowi otrzymaliśmy organizację oraz środki, by wszystkie dzieci Boga nauczać ewangelii Jezusa Chrystusa. Otrzymaliśmy także upoważnienie kapłańskie, by udzielać obrzędów zbawienia i wyniesienia wszystkim, którzy są tego godni i pragną je przyjąć. 1.2 Powrót do Ojca 1.2.1 Ewangelia Jezusa Chrystusa Plan zbawienia jest pełnią ewangelii. Obejmuje on Stworzenie, Upadek, Zadośćuczynienie Jezusa Chrystusa oraz wszystkie prawa, obrzędy i doktryny ewangelii. Dzięki niemu możemy zaznać szczęścia w życiu doczesnym (zob. 2 Nefi 2:25) oraz doświadczyć błogosławieństwa życia wiecznego. Dzięki Zadośćuczynieniu Jezusa Chrystusa możemy być oczyszczeni z grzechu, uświęceni oraz przygotowani na to, by powrócić do obecności naszego Wiecznego Ojca. Aby otrzymać to błogosławieństwo, musimy przestrzegać zasad i obrzędów ewangelii (zob. Zasady Wiary 1:3). Musimy: 1. Wykazać się wiarą w Pana Jezusa Chrystusa, Jednorodzonego Syna Boga. 2. Zwrócić się do Boga poprzez szczerą pokutę, doświadczywszy przemiany serca, wyznając swe grzechy i wyrzekając się ich. 3. Przyjąć chrzest dla odpuszczenia grzechów, który jest obrzędem niezbędnym do zbawienia. 2

1. Rodziny i Kościół w planie Boga 4. Zostać konfirmowani jako członkowie Kościoła oraz otrzymać dar Ducha Świętego przez nałożenie rąk. 5. Wytrwać do końca, zachowując święte przymierza. Tych zasad nauczano od czasów Adama. Kiedy rozumiemy i wierzymy w te prawdy oraz zdobywamy mocne świadectwo o Jezusie Chrystusie, ze wszystkich sił staramy się przestrzegać Jego przykazań i pragniemy dzielić się naszymi błogosławieństwami z naszą rodziną i innymi ludźmi (zob. 1 Nefi 8:9 37). Dzięki solidnemu fundamentowi świadectwa, pozostałe aspekty aktywności w Kościele przychodzą nam naturalnie. Osobisty rozwój duchowy następuje, kiedy zbliżamy się do Boga dzięki modlitwie, studiowaniu pism świętych, rozważaniu i posłuszeństwu. Nefi nauczał: Gdy już dostaliście się na tę wąską ścieżkę, pytam was: Czy to już wszystko? Oto mówię wam: Nie. Albowiem doszliście dotąd tylko dzięki słowu Chrystusa poprzez niezachwianą wiarę w Niego, ufając w pełni zasługom Tego, który ma moc zbawienia. Potrzebujecie więc dążyć naprzód mając nieugiętą wiarę w Chrystusa, pełną światła nadzieję i miłość do Boga oraz do wszystkich ludzi. Jeśli więc będziecie dążyć naprzód, napawając się słowem Chrystusa i wytrwacie do końca, tak mówi Ojciec: Będziecie mieli życie wieczne (2 Nefi 31:19 20). Każdy z nas odpowiada przed Bogiem za poznanie i zachowywanie Jego przykazań oraz za życie w zgodzie z ewangelią. Zostaniemy osądzeni według naszych uczynków, pragnień naszego serca oraz tego, jakimi ludźmi się staliśmy. Kiedy stajemy się wiernymi naśladowcami Jezusa Chrystusa, doznajemy wielkiej przemiany serca i nie mamy więcej pragnienia czynienia zła (Mosjasz 5:2; zob. także Alma 5:12 15; Moroni 10:32 33). Żyjąc w zgodzie z ewangelią Jezusa Chrystusa, stopniowo wzrastamy, upodabniając się coraz bardziej do Zbawiciela w naszej miłości i służbie bliźnim. 1.2. 2 Rola przywódców i nauczycieli w Kościele Przywódcy oraz nauczyciele w kworach kapłańskich i organizacjach pomocniczych starają się pomagać innym, by stali się prawdziwymi naśladowcami Jezusa Chrystusa (zob. Mosjasz 18:18 30). Aby wspierać poszczególne osoby i rodziny w tym wysiłku: 1. Nauczają oni i świadczą o czystych doktrynach ewangelii Jezusa Chrystusa. 2. Wzmacniają poszczególne osoby i rodziny w wysiłkach zachowywania świętych przymierzy. 3. Służą radą, wsparciem i dostarczają sposobności do służby. Ponadto, niektórzy przywódcy kapłańscy mają upoważnienie, by nadzorować dokonywanie zbawczych obrzędów kapłaństwa. 1. 3 Ustanawianie wiecznych rodzin Rodziny są centralną częścią planu Boga, dzięki któremu więzi rodzinne mogą trwać również po śmierci. Święte obrzędy i przymierza świątynne, wiernie zachowywane, pomogą nam powrócić przed oblicze Boga, zjednoczeni na wieczność z naszymi rodzinami. 1.3.1 Mąż i żona Wyniesienie w najwyższym stopniu chwały celestialnej mogą osiągnąć jedynie osoby, które wiernie żyły według ewangelii Jezusa Chrystusa i zostały zapieczętowane do swoich wiecznych towarzyszy. Zapieczętowanie męża i żony na życie doczes ne i wieczność na mocy upoważnienia kapłańskiego nazywane również ślubem świątynnym jest świętym przywilejem i zobowiązaniem, o którego otrzymanie każdy powinien usilnie zabiegać. Jest ono podstawą wiecznej rodziny. Natura duchów męskich i kobiecych jest taka, że wzajemnie się uzupełniają. Mężczyźni i kobiety mają wspólnie zmierzać ku wyniesieniu. Pan nakazał, aby mężowie i żony łączyli się ze sobą nawzajem (zob. I Ks. Mojżeszowa 2:24; NiP 42:22). W tym przykazaniu wyrażenie łączyć się oznacza całkowitą wierność i oddanie drugiej osobie. Małżonkowie łączą się z Bogiem i sobą nawzajem, służąc sobie i kochając się oraz dochowując przymierzy całkowitej wierności sobie nawzajem i Bogu (zob. NiP 25:13). Para ma stać się jednością, budując swą rodzinę w oparciu o zasady prawego życia. Mężowie i żony Święci w Dniach Ostatnich zostawiają za sobą życie w stanie wolnym i nadają małżeństwu najwyższy priorytet w swoim życiu. Nie pozwalają, aby żadna inna osoba czy zainteresowanie stały się w ich życiu ważniejsze niż dochowywanie przymierzy, które zawarli z Bogiem i ze sobą nawzajem. Niemniej pary małżeńskie nadal kochają i wspierają swoich rodziców czy rodzeństwo, choć koncentrują się na własnych rodzinach. Podobnie rzecz się ma z mądrymi rodzicami, którzy rozumieją, że ich obowiązki rodzinne trwają przez całe życie w duchu miłości i wsparcia. 1. Rodziny i Kościół w planie Boga 3

1. Rodziny i Kościół w planie Boga Tworzenie jedności w małżeństwie wymaga pełnego partnerstwa. Na przykład, Adam i Ewa razem pracowali, razem się modlili i oddawali cześć Bogu, razem się poświęcali, razem nauczali dzieci ewangelii i razem boleli nad dziećmi, które zbłądziły (zob. Mojżesz 5:1, 4, 12, 27). Byli zjednoczeni ze sobą i z Bogiem. 1.3.2 Rodzice i dzieci Pierwsze przykazanie, jakie Bóg dał Adamowi i Ewie, nawiązywało do ich rodzicielskiego potencjału jako męża i żony. [ ] Przykazanie Boga dla Jego dzieci, aby się rozmnażały i zapełniały ziemię, pozostaje w mocy ( Rodzina: Proklamacja dla świata ). Według boskiego zamysłu zarówno mężczyzna, jak i kobieta są niezbędni, by sprowadzić dzieci do życia doczesnego i zapewnić im jak najlepsze warunki do dorastania i nauki. Całkowita abstynencja seksualna przed zawarciem małżeństwa oraz całkowita wierność w małżeństwie chronią świętość tego uświęconego obowiązku. Rodzice oraz przywódcy kapłaństwa i organizacji pomocniczych powinni czynić wszystko, co w ich mocy, aby podkreślać wagę tej nauki. Na temat roli ojców i matek przywódcy Kościoła nauczają: Ojcowie mają przewodniczyć swoim rodzinom w miłości i prawości, i są odpowiedzialni za zapewnienie swoim rodzinom niezbędnych środków do życia i ochrony. Głównym obowiązkiem matek jest dbałość o duchowy i fizyczny rozwój dzieci. W tych świętych obowiązkach, ojcowie i matki, są zobowiązani pomagać sobie wzajemnie, jako równi partnerzy ( Rodzina: Proklamacja dla świata ). Kiedy w domu brak jest ojca, rodzinie przewodniczy matka. Rodzice mają święty obowiązek wychowywania swoich dzieci w miłości i prawości, zaspokajania ich potrzeb fizycznych i duchowych, nauczania ich miłości i służby wzajemnej, zachowywania przykazań Boga i bycia przestrzegającymi prawa obywatelami, niezależnie od tego gdzie mieszkają ( Rodzina: Proklamacja dla świata ; zob. także Mosjasz 4:14 15). Mądrzy rodzice nauczają swoje dzieci, by w gronie rodzinnym korzystały z uzdrawiającej, skłaniającej do pojednania oraz dodającej sił mocy Zadośćuczynienia. Tak jak grzech, doczesne słabości, emocjonalny ból czy złość to czynniki, które oddzielają dzieci Boże od Boga te same czynniki mogą dzielić poszczególnych członków rodziny. Każdy z członków rodziny ma obowiązek umacniania rodzinnej jedności. Dzieciom, które uczą się zabiegać o jedność w domu, łatwiej będzie w przyszłości czynić podobnie poza domem. 1.3. 3 Członkowie Kościoła nie będący w związkach małżeńskich Wszyscy członkowie, nawet jeśli nigdy nie wstąpili w związek małżeński lub ich rodziny nie należą do Kościoła, powinni dążyć do ideału, jakim jest życie w wiecznej rodzinie. Oznacza to przygotowywanie się, aby być godnym małżonkiem oraz kochającym ojcem lub matką. W niektórych przypadkach błogosławieństwo to wypełni się dopiero w przyszłym życiu, lecz ostateczny cel jest taki sam dla wszystkich. Wierni członkowie, których sytuacja nie pozwala na to, aby otrzymali błogosławieństwa wiecznego małżeństwa i rodzicielstwa w tym życiu, otrzymają wszystkie obiecane błogosławieństwa w wieczności, o ile dochowają przymierza, które zawarli z Bogiem. 1.4 Dom i Kościół Według nauk i zasad postępowania przywróconej ewangelii rodzina i Kościół służą sobie nawzajem pomocą i wsparciem. Aby zasłużyć na błogosławieństwa życia wiecznego, rodziny muszą poznać doktryny i otrzymać obrzędy kapłańskie, dostępne jedynie w Kościele. Aby być mocną i prężną organizacją, Kościół potrzebuje prawych rodzin. Bóg objawił wzór duchowego rozwoju dla poszczególnych osób i rodzin, który opiera się na obrzędach, naukach, programach i zajęciach, które koncentrują się na domu i są wspierane przez Kościół. Kościelne organizacje i programy istnieją po to, aby błogosławić poszczególne osoby i rodziny i same w sobie nie stanowią ostatecznego celu. Przywódcy kapłańscy i organizacji pomocniczych oraz nauczyciele starają się pomagać rodzicom, a nie umniejszać ich rolę czy zastępować ich. Przywódcy kapłańscy i organizacji pomocniczych muszą usilnie wspierać uświęcony charakter domu, zapewniając zajęcia kościelne, które wspierają życie poszczególnych osób i rodzin. Przywódcy w Kościele muszą uważać, by nie obciążać rodzin zbyt wieloma kościelnymi obowiązkami. Rodzice i przywódcy kościelni współpracują, aby pomóc poszczególnym osobom i rodzinom powrócić do naszego Ojca Niebieskiego dzięki naśladowaniu Jezusa Chrystusa. 4

1. Rodziny i Kościół w planie Boga 1.4.1 Wzmacnianie domu Naśladowcy Chrystusa są zachęcani, by się gromadzili, stali na świętych miejscach i nie dali się poruszyć (NiP 45:32; 87:8; 101:22; zob. także II Ks. Kronik 35:5; Ew. Mateusza 24:15). Te święte miejsca to świątynie, domy i kaplice. Obecność Ducha Świętego i postępowanie osób, które przebywają w murach owych budynków, czyni je świętymi miejscami. Niezależnie od miejsca zamieszkania, członkowie Kościoła powinni starać się stworzyć dom, w którym obecny jest Duch. Wszyscy członkowie Kościoła mogą dołożyć starań, aby sprawić, by miejsce, w którym mieszkają, było schronieniem od wpływu świata. Każdy dom w Kościele, duży czy mały, może być [domem] modlitwy, [domem] postu, [domem] wiary, [domem] nauki, [domem] chwały, [domem] porządku, [domem] Boga (NiP 88:119). Członkowie Kościoła mogą zapraszać Ducha do swoich domów za pomocą prostych środków, takich jak wartościowa rozrywka, dobra muzyka czy natchnione dzieła sztuki (na przykład obraz przedstawiający Zbawiciela lub świątynię). Dom z kochającymi i lojalnymi wobec siebie rodzicami jest miejscem, w którym najlepiej zaspokajane są duchowe i fizyczne potrzeby dzieci. Dom skoncentrowany na Chrystusie zapewnia dorosłym i dzieciom miejsce, które chroni przed grzechem, jest schronieniem przed światem, miejsce, które leczy zarówno cierpienie emocjonalne, jak i cierpienia innego rodzaju oraz niesie oddaną, nieudawaną miłość. Rodzicom zawsze nakazywano, aby wychowywali swe dzieci w duchu karności i posłuszeństwa wobec Pana (List do Efezjan 6:4; Enos 1:1) oraz w świetle i prawdzie (NiP 93:40). Rada Prezydenta Kościoła ogłosiła: Apelujemy do rodziców, aby dołożyli wszelkich starań, by nauczać i wychowywać swoje dzieci według zasad ewangelii, co utrzyma je blisko Kościoła. Dom jest podstawą prawego życia. Żadna inna rzecz nie może zająć jego miejsca ani wypełniać jego niezbędnych funkcji w wypełnianiu tego nadanego przez Boga obowiązku. Zachęcamy rodziców i dzieci, by nadali najwyższy priorytet modlitwie rodzinnej, domowemu wieczorowi rodzinnemu, studiowaniu i nauczaniu ewangelii oraz wartościowym zajęciom rodzinnym. Jakkolwiek wartościowe byłyby inne wymogi czy zajęcia, nie wolno pozwolić, by zastąpiły wyznaczone przez Boga obowiązki, które tylko rodzice i rodziny mogą wykonać właściwie (List od Rady Prezydenta Kościoła, 11 lutego 1999 r.). Na rodzicach spoczywa główny obowiązek pomagania dzieciom, by poznały Ojca w Niebie i Jego Syna, Jezusa Chrystusa (zob. Ew. Jana 17:3). Ojcowie i matki Święci w Dniach Ostatnich otrzymali przykazanie, by nauczali swe dzieci doktryn, obrzędów i przymierzy ewangelii oraz tego, jak wieść prawe życie (zob. NiP 68:25 28). Wychowywane i nauczane w ten sposób dzieci będą prawdopodobnie lepiej przygotowane do tego, by w odpowiednim wieku otrzymać obrzędy kapłańskie oraz zawrzeć i dochować przymierzy z Bogiem. Wzmacnianie rodzin to cel natchnionych programów kościelnych takich jak nauczanie domowe (zob. NiP 20:47, 51), odwiedziny domowe i domowy wieczór rodzinny. Tak jak we wszystkim, Jezus ustanowił przykład, chodząc do domów, aby służyć, nauczać i błogosławić (zob. Ew. Mateusza 8:14 15; 9:10 13; 26:6; Ew. Marka 5:35 43; Ew. Łukasza 10:38 42; 19:1 9). 1.4.2 Domowy wieczór rodzinny Prorocy w dniach ostatnich radzą rodzicom, aby co tydzień organizowali domowy wieczór rodzinny, by nauczać swoje dzieci ewangelii, składać świadectwo o jej prawdziwości i wzmacniać poczucie jedności rodzinnej. Przywódcy palików i okręgów mają nie organizować w poniedziałkowe wieczory żadnych spotkań ani zajęć kościelnych, aby mogły się w tym czasie odbywać domowe wieczory rodzinne. Na domowy wieczór rodzinny mogą składać się: rodzinna modlitwa, nauczanie ewangelii, dzielenie się świadectwami, hymny i piosenki Organizacji Podstawowej oraz wartościowe zajęcia rekreacyjne. (Informacje na temat wykorzystania muzyki w domu znajdują się w punkcie 14.8). W ramach domowego wieczoru rodzinnego, bądź w innym terminie, rodzice mogą również od czasu do czasu zwołać naradę rodzinną, aby wyznaczać cele, rozwiązywać problemy, skoordynować plany zajęć oraz dawać wsparcie i siłę członkom rodziny. Domowy wieczór rodzinny to uświęcony, należący do rodziny czas, spędzany pod przewodnictwem rodziców. Przywódcy Kościoła nie powinni dawać wskazówek na temat tego, czemu rodzina powinna poświęcić ten czas. 1. Rodziny i Kościół w planie Boga 5

1. Rodziny i Kościół w planie Boga 1.4. 3 Wzmacnianie poszczególnych osób Przywódcy kościelni powinni poświęcić szczególną uwagę osobom, które obecnie nie cieszą się wsparciem rodziny składającej się z silnych członków Kościoła. Członkowie ci to na przykład dzieci i młodzież, których rodzice nie należą do Kościoła, osoby z rodzin, w których tylko część członków należy do Kościoła oraz dorośli stanu wolnego w każdym wieku. Poprzez przymierze należą oni do wiecznej rodziny Boga, który darzy ich głęboką miłością. Osoby te powinny otrzymać możliwość służby w Kościele. Kościół może dać tym członkom okazję do przebywania w wartościowym towarzystwie i zawierania przyjaźni, których nie znajdą w żadnym innym miejscu. Każdy członek Kościoła jest równie cenny jak wszyscy inni. Wieczny plan Boga zapewnia wszystkim Jego wiernym dzieciom, że otrzymają wszystkie błogosławieństwa życia wiecznego, gdy zostaną wyniesione na wieczność w rodzinach. 6

2. Zasady kapłaństwa 2.1 Upoważnienie kapłańskie.... 8 2.1.1 Klucze kapłaństwa.... 8 2.1.2 Obrzędy.... 9 2.1.3 Przymierza.... 9 2.2 Cel Kościoła... 9 2.3 Kapłaństwo i rodzina.... 10 2.4 Korzystanie z upoważnienia kapłańskiego.... 10 2.4.1 Otrzymywanie upoważnienia.... 10 2.4.2 Udzielanie upoważnienia... 10 2.4.3 Prawe korzystanie z upoważnienia kapłańskiego... 10 2.4.4 Rady przewodniczące.... 10 2.4.5 Rozwijanie powołań kapłańskich.... 10 2. Zasady kapłaństwa 7

2. Zasady kapłaństwa Kapłaństwo jest mocą i upoważnieniem od Boga. Istniało ono zawsze i będzie istnieć nadal bez końca (zob. Alma 13:7 8; NiP 84:17 18). Mocą kapłaństwa Bóg stworzył niebo i ziemię i nimi rządzi. Dzięki tej mocy dokonuje On wyniesienia Swych posłusznych dzieci, przynosząc nieśmiertelność i wieczny żywot człowiekowi (Mojżesz 1:39; zob. także NiP 84:35 38). Podczas życia doczesnego kapłaństwo jest mocą i upoważnieniem, które Bóg daje człowiekowi, aby uczynić wszystko, co konieczne, w celu zbawienia dzieci Bożych. Błogosławieństwa kapłaństwa są dostępne dla wszystkich, którzy przyjmują ewangelię. Ważne fragmenty z pism świętych na temat kapłaństwa do studiowania dla przywódców to: Alma 13 i Nauki i Przymierza 13, 20, 84, 107, 121 oraz 124. 2.1 Upoważnienie kapłańskie Kapłaństwo jest podzielona na dwie części: Kapłaństwo Aarona i Kapłaństwo Melchizedeka. Kapłaństwo Aarona jest niższym kapłaństwem i jest dodatkiem do [ ] Kapłaństwa Melchizedeka (zob. NiP 107:13 14). Nosi ono nazwę Kapłaństwa Aarona, ponieważ zostało nadane bratu Mojżesza, Aaronowi, oraz jego synom. Kapłaństwo Aarona posiada klucze służby aniołów, ewangelii pokuty oraz chrztu przez zanurzenie dla odpuszczenia grzechów (zob. NiP 13:1; 84:26 27; 107:20). Osoby posiadające Kapłaństwo Aarona mogą zostać upoważnione, by udzielać obrzędów zewnętrznych chrztu i sakramentu (zob. NiP 107:14). Biskup jest prezydentem Kapłaństwa Aarona w okręgu. Częścią jego obowiązków jest zarządzanie sprawami doczesnymi, takimi jak pomoc wzajemna i finanse okręgu (zob. NiP 107:68). Kapłaństwo Melchizedeka to wyższe, czyli większe kapłaństwo. Jest ono zawsze obecne i działa, gdy na ziemi znajduje się Kościół Jezusa Chrystusa w swojej pełni. Na początku było ono nazywane Świętym Kapłaństwem podług Systemu Syna Bożego. Lecz z szacunku, czyli poważania, dla imienia Najwyższej Istoty, aby uniknąć zbyt częstego powtarzania Jego imienia, oni, czyli Kościół w starożytnych czasach, nazwali kapłaństwo to imieniem Melchizedeka, czyli Kapłaństwem Melchizedeka (NiP 107:2 4). Melchizedek był wielkim wyższym kapłanem (NiP 107:2), który żył w czasach Abrahama. Poprzez upoważnienie Kapłaństwa Melchizedeka przywódcy kościelni prowadzą Kościół, kierują nauczaniem ewangelii na świecie oraz zarządzają ogółem duchowej pracy Kościoła (zob. NiP 84:19 22; 107:18). Prezydent Kościoła jest wyższym kapłanem przewodniczącym Kapłaństwu Melchizedeka. Kiedy mężczyzna otrzymuje Kapłaństwo Melchizedeka, zawiera przymierze, że pozostanie wierny, będzie rozwijać swoje powołania oraz będzie żyć według każdego słowa Boga i Jego sług (zob. NiP 84:33 44). 2.1.1 Klucze kapłaństwa Klucze kapłaństwa to upoważnienie, które Bóg daje przywódcom kapłańskim, aby prowadzili, kontrolowali i zarządzali korzystaniem z Jego kapłaństwa na ziemi. Ci, którzy dzierżą klucze kapłańskie, zarządzają korzystaniem z upoważnienia kapłańskiego (zob. NiP 65:2; 81:2; 124:123). Osoby, które dzierżą klucze kapłaństwa, mają prawo przewodniczyć Kościołowi i prowadzić go w ramach podlegającej im jurysdykcji. Jezus Chrystus dzierży wszystkie klucze kapłaństwa przynależące do Jego Kościoła. Każdemu ze Swoich Apostołów nadał On wszystkie klucze przynależące do królestwa Boga na ziemi. Apostoł senior, czyli Prezydent Kościoła, jest jedyną osobą upoważnioną, by używać wszystkich kluczy kapłaństwa (zob. NiP 43:1 4; 81:2; 107:64 67, 91 92; 132:7). Siedemdziesiąci działają na podstawie wyznaczenia i udzielonego upoważnienia otrzymanego od Rady Prezydenta Kościoła i Kworum Dwunastu Apostołów. Prezydenci Obszaru są wyznaczeni, by zarządzać poszczególnymi obszarami na mocy upoważnienia od Rady Prezydenta Kościoła i Dwunastu. Prezydium Siedemdziesiątych jest wyświęcone i posiada klucze, by przewodniczyć Kworom Siedemdziesiątych. Prezydent Kościoła przekazuje klucze kapłańskie innym przywódcom kapłańskim, aby mogli przewodniczyć na swoich obszarach odpowiedzialności. Klucze kapłańskie nadawane są prezydentom świątyń, misji, palików i dystryktów, biskupom, prezydentom gmin oraz prezydentom 8

2. Zasady kapłaństwa kworów. Upoważnienie do przewodniczenia dotyczy jedynie wyznaczonego zakresu obowiązków w granicach geograficznych jurysdykcji powołania każdego z przywódców. Po odwołaniu z powołania przywódcy kapłańscy nie dzierżą już związanych z nim kluczy. Doradcy przywódców kapłańskich nie otrzymują kluczy. Są wyświęcani i działają w swych powołaniach w ramach przydzielonych im zadań i na mocy udzielonego upoważnienia. Wszystkie organizacje pomocnicze w okręgu i paliku działają pod kierunkiem biskupa lub prezydenta palika, którzy posiadają klucze, by im przewodniczyć. Prezydenci organizacji pomocniczych i ich doradcy nie otrzymują kluczy. Udziela się im upoważnienia, by działali w swych powołaniach. 2.1.2 Obrzędy Upoważnienie kapłańskie jest konieczne, by dokonywać obrzędów ewangelii. Obrzęd to święty, fizyczny akt o symbolicznym znaczeniu, taki jak chrzest, konfirmacja czy sakrament. Każdy obrzęd otwiera drzwi do ogromnych, duchowych błogosławieństw. Symbolika obrzędu pomaga osobie, która go przyjmuje, pamiętać o miłości Ojca, Zadośćuczynieniu Syna i wpływie Ducha Świętego. Obrzędy zawsze były częścią ewangelii Jezusa Chrystusa. Na przykład chrzest został ustanowiony w czasach Adama i Ewy i dokonuje się go w Kościele Pana po dzień dzisiejszy. Członkowie Kościoła otrzymali przykazanie, by często zbierać się razem i przyjmować sakrament, aby zawsze pamiętać o Zbawicielu oraz odnawiać przymierza i błogosławieństwa chrztu (zob. Moroni 6:6; NiP 59:8 9). Niektóre z obrzędów są konieczne do wyniesienia w królestwie celestialnym i ich przyjęcie jest wymogiem dla wszystkich osób odpowiedzialnych za swe czyny. Do obrzędów tych należą: chrzest, konfirmacja, ustanowienie do Kapłaństwa Melchizedeka (w przypadku mężczyzn), obdarowanie świątynne oraz zapieczętowanie w świątyni. Żyjący członkowie Kościoła przyjmują te dające zbawienie i wyniesienie obrzędy osobiście. Osoby zmarłe mogą je przyjąć za pośrednictwem osób, które dokonają obrzędów w ich zastępstwie. Obrzędy dokonane w zastępstwie pozostają w mocy jedynie w sytuacji, gdy osoba zmarła, za którą ich dokonano, przyjmuje je w świecie duchów i zachowuje związane z nimi przymierza. Szczegółowe informacje na temat dokonywania obrzędów oraz uzyskiwania koniecznego upoważnienia znajdują się w rozdziale 20. 2.1.3 Przymierza Wszystkim obrzędom koniecznym do zbawienia i wyniesienia towarzyszą przymierza zawierane z Bogiem. Przymierze jest świętą, wieczną obietnicą pomiędzy Bogiem i Jego dziećmi. Bóg ustala warunki przymierza, a Jego dzieci zgadzają się być im posłuszne. Bóg obiecuje błogosławieństwa, których otrzymanie zależy od wiernego wypełniania przymierza przez człowieka. Kiedy członkowie Kościoła szanują i zachowują swoje przymierza, są wielce błogosławieni i stają się godni wyniesienia (zob. II Ks. Mojżeszowa 19:3 5; Ks. Sędziów 2:1; 3 Nefi 20:25 27; Moroni 10:33; NiP 42:78; 97:8). W ramach przygotowań danej osoby do udziału w obrzędzie jej rodzice, inni członkowie rodziny, przywódcy kapłańscy i organizacji pomocniczych oraz nauczyciele upewniają się, że rozumie ona przymierza, które ma zawrzeć (zob. Mosjasz 18:8 11). Po dokonaniu obrzędu pomagają tej osobie dochować zawartych przymierzy. (zob. Mosjasz 18:23 26). 2.2 Cel Kościoła Kościół Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich został zorganizowany przez Boga, by pomagać w Jego dziele, którym jest przyniesienie zbawienia i wyniesienia Jego dzieci. Kościół zaprasza wszystkich ludzi, by [przystąpili] do Chrystusa i [stawali] się w Nim doskonali (Moroni 10:32; zob. także NiP 20:59). Zaproszenie, by przyjść do Chrystusa, odnosi się do wszystkich, którzy żyli lub będą żyć na ziemi. Kiedy ludzie przyjmują obrzędy chrztu i konfirmacji, stają się członkami Kościoła. Kościół wspiera ich i ich rodziny, służąc jako schronienie przed burzą, którą wywołują wpływy świata i niegodziwości (NiP 115:6). Daje możliwości służby i osobistego rozwoju oraz niesie błogosławieństwa. Programy i zajęcia kościelne dają wsparcie i siłę zarówno osobom samotnym, jak i rodzinom. Wypełniając swój cel, by pomagać osobom i rodzinom w uzyskaniu wyniesienia, Kościół skupia się na obowiązkach wyznaczonych przez Boga. Zalicza się do nich wspieranie członków, by żyli zgodnie z ewangelią Jezusa Chrystusa, gromadzenie Izraela dzięki pracy misjonarskiej, troska o biednych i potrzebujących oraz umożliwianie zbawienia zmarłym poprzez budowanie świątyń i dokonywanie obrzędów w ich zastępstwie. 2. Zasady kapłaństwa 9

2. Zasady kapłaństwa 2.3 Kapłaństwo i rodzina Każdy mąż i ojciec w Kościele powinien starać się żyć tak, aby być godnym posiadania Kapłaństwa Melchizedeka. Wraz z żoną, która jest jego równym partnerem, przewodzi w prawości i miłości, służąc jako duchowy przywódca rodziny. Przewodzi rodzinie w regularnej modlitwie, studiowaniu pism świętych oraz podczas domowych wieczorów rodzinnych. Współpracuje z żoną, by nauczać dzieci i pomagać im przygotować się na przyjęcie obrzędów zbawienia (zob. NiP 68:25 28). Udziela kapłańskich błogosławieństw porady, uzdrowienia i pocieszenia. Wielu członków nie ma w swoich domach wiernego posiadacza Kapłaństwa Melchizedeka. Przywódcy kościelni powinni poświęcić tym osobom szczególną uwagę, by otaczać je miłością i je wspierać, troskliwie się nimi opiekując pod natchnieniem, wykorzystując do tego także nauczanie i odwiedziny domowe. 2.4 Korzystanie z upoważnienia kapłańskiego 2.4.1 Otrzymywanie upoważnienia Informacje na temat ustanawiania braci na urzędy kapłańskie znajdują się w punkcie 20.7. Informacje na temat procedury powoływania, udzielania poparcia i wyświęcania członków na powołania w Kościele znajdują się w rozdziale 19. 2.4.2 Udzielanie upoważnienia Przywódcy kapłańscy mogą udzielać upoważnienia, wyznaczając innych do pomocy w wypełnianiu swego powołania. Informacje na temat udzielania upoważnienia znajdują się w punkcie 3.3.4. 2.4.3 Prawe korzystanie z upoważnienia kapłańskiego Kapłaństwo powinno być wykorzystywane dla błogosławienia życia innych ludzi. Skutecznie działający przywódcy kapłańscy przewodniczą z miłością i życzliwością. Nie starają się narzucić innym swej woli. Zamiast tego naradzają się wspólnie z innymi i poprzez objawienie starają się osiągnąć porozumienie. Pan powiedział, że moc kapłańska może być wykorzystywana jedynie według zasad prawości (zob. NiP 121:36). Właściwe sposoby korzystania z kapłaństwa to perswazja, cierpliwość, delikatność, łagodność, nieudawana miłość i dobroć (zob. NiP 121:36, 41 42). Kiedy mężczyzna próbuje nadużywać władzy kapłańskiej, niebiosa wycofują się; zasmucony jest Duch Pański; a kiedy jest wycofany, Amen kapłaństwu czyli władzy tego człowieka (NiP 121:37). 2.4.4 Rady przewodniczące Rady umożliwiają przywódcom gromadzenie się w jedności i wierze, by wspólnie starać się poznać wolę Pana. Pozwalają one również koordynować pracę kworów i organizacji pomocniczych. Na poziomie lokalnym rady przewodniczące to na przykład prezydia palików, rady biskupie oraz komitety wykonawcze kapłaństwa. Informacje na temat funkcjonowania rad znajdują się w punkcie 4.1. 2.4.5 Rozwijanie powołań kapłańskich Posiadacze kapłaństwa rozwijają swoje powołania, gdy służą we własnych domach i pozostałym Świętym oraz sumiennie wywiązują się z wyznaczonych im obowiązków. Pan radził: Przeto niech każdy teraz pozna swe obowiązki i działa na stanowisku, na które go wyznaczono, z całą pilnością (NiP 107:99). Posiadacze kapłaństwa rozwijają swe powołania, gdy pilnie służą, nauczają z wiarą i świadectwem oraz podnoszą, wspierają i wzmacniają prawe przekonania w życiu osób, za które są odpowiedzialni. 10

3. Przywództwo w Kościele Jezusa Chrystusa 3.1 Przywództwo na wzór Zbawiciela.... 12 3.2 Zasady przywództwa w ewangelii... 12 3.2.1 Przygotowanie pod względem duchowym... 12 3.2.2 Uczestnictwo w radach.... 12 3.2.3 Służba bliźnim.... 12 3.2.4 Nauczanie ewangelii Jezusa Chrystusa.... 12 3.2.5 Zarządzanie organizacjami kapłańskimi lub organizacjami pomocniczymi.... 13 3.3 Dodatkowe wskazówki dla przywódców.... 13 3.3.1 Reprezentowanie Pana i Jego Kościoła.... 13 3.3.2 Budowanie jedności i harmonii.... 13 3.3.3 Przygotowywanie innych do roli przywódców i nauczycieli.... 13 3.3.4 Przydzielanie obowiązków i rozliczanie z ich wykonania.... 13 3.3.5 Ostrzeganie przed grzechem, lecz kochanie grzesznika.... 14 3.3.6 Pielęgnowanie atmosfery pełnej czci.... 14 3.3.7 Przygotowywanie pisemnych planów przebiegu spotkań.... 14 3.3.8 Planowanie z uwzględnianiem celu.... 14 3.3.9 Wykorzystywanie zasobów Kościoła, by poznać swe obowiązki.... 14 3.4 Cele przywództwa... 14 3. Przywództwo w Kościele Jezusa Chrystusa 11

3. Przywództwo w Kościele Jezusa Chrystusa 3.1 Przywództwo na wzór Zbawiciela Wszyscy przywódcy w Kościele są powołani po to, by pomagać ludziom stać się [prawdziwymi naśladowcami] [ ] Jezusa Chrystusa (Moroni 7:48). W tym celu przywódcy przede wszystkim usilnie starają się być wiernymi uczniami Jezusa Chrystusa i każdego dnia żyć w taki sposób, by mogli powrócić do życia w obecności Boga. Mogą oni pomagać bliźnim budować silne świadectwa i zbliżać się do Ojca Niebieskiego i Jezusa Chrystusa. Do wypełnienia tych celów przyczyniają się kościelne programy i zajęcia. Własny przykład przywódców jest najlepszym sposobem na to, by nauczać innych, jak być prawdziwymi naśladowcami. Ten wzorzec bycie wiernym uczniem, by pomóc innym stać się wiernymi uczniami to cel wszystkich powołań w Kościele. Kiedy przywódcy wykorzystują ten wzorzec w swojej służbie, pomagają członkom Kościoła odczuwać pragnienie, by byli godni zawarcia ślubu w świątyni i błogosławieństwa wiecznej rodziny. 3. 2 Zasady przywództwa w ewangelii 3.2.1 Przygotowanie pod względem duchowym Zbawiciel nakazał Piotrowi: Gdy się kiedyś nawrócisz, utwierdzaj braci swoich (Ew. Łukasza 22:32). Kiedy przywódcy są nawróceni i wzrastają duchowo, mogą pomagać w nawróceniu i rozwoju duchowym innych osób. Duchowe przygotowanie przywódców polega na przestrzeganiu przykazań, studiowaniu pism świętych i nauk proroków w dniach ostatnich, modlitwie, poście i ukorzeniu się przed Panem. Dzięki takiemu przygotowaniu mogą oni otrzymywać natchnione wskazówki, które prowadzą ich tak w życiu osobistym, jak i obowiązkach rodzinnych oraz powołaniach. 3.2.2 Uczestnictwo w radach Na radach przywódcy spotykają się pod kierunkiem przewodniczących urzędników, aby omawiać sposoby pomocy poszczególnym osobom i rodzinom. Pod natchnieniem Ducha Świętego trudzą się wspólnie, by wypracować najskuteczniejsze sposoby służenia członkom swoich organizacji. Przykładami rad w Kościele mogą być: rada okręgu, rada palika, rada biskupia oraz prezydia kworów i organizacji pomocniczych. Wskazówki dotyczące uczestnictwa w radach znajdują się w rozdziale 4. 3.2.3 Służba bliźnim Podobnie jak Zbawiciel, przywódcy starają się służyć poszczególnym osobom i rodzinom zarówno w kwestiach duchowych, jak i doczesnych. Troszczą się o każdego człowieka, a nie jedynie o zarządzanie organizacją. Wyciągają pomocną dłoń do nowych i mniej aktywnych członków oraz osób, które są samotne lub potrzebują pocieszenia. Służba bliźnim ma na celu pomoc innym, by stali się prawdziwymi naśladowcami Jezusa Chrystusa. Polega ona między innymi na: Zapamiętywaniu imion ludzi i zawieraniu znajomości z nimi (zob. Moroni 6:4). Kochaniu ich bez osądzania (zob. Ew. Jana 13:34 35). Troszczeniu się o nich i wzmacnianiu wiary [każdego] z osobna, jak czynił to Zbawiciel (3 Nefi 11:15; 17:21). Nawiązywaniu z nimi szczerej przyjaźni i odwiedzaniu ich w ich domach lub innych miejscach (zob. NiP 20:47). 3.2.4 Nauczanie ewangelii Jezusa Chrystusa Wszyscy przywódcy są nauczycielami. Skuteczne nauczanie inspiruje ludzi, by wzmacniali swą więź z Bogiem i żyli w zgodzie z zasadami ewangelii. Przywódcy nauczają z największą mocą za pośrednictwem własnego przykładu. Nauczają oni również, dzieląc się swoim świadectwem oraz prowadząc oparte na doktrynie dyskusje podczas spotkań przywódców, lekcji i innych zajęć. Nauczają na podstawie pism świętych i słów proroków w dniach ostatnich. Wiedzą, że nauczanie Słowa [ ] [odnosi] większy skutek niż zmuszanie pod groźbą miecza czy jakikolwiek inny sposób (Alma 31:5). Poza tym, że osobiście nauczają ewangelii, przywódcy kapłańscy i organizacji pomocniczych są odpowiedzialni za jakość nauczania w swoich organizacjach. Upewniają się, że nauczanie na lekcjach jest konstruktywne, rozwijające duchowo i zgodne z doktryną. Dodatkowe wskazówki na temat nauczania ewangelii i nadzorowania pracy, by poprawić 12

3. Przywództwo w Kościele Jezusa Chrystusa poziom uczenia i nauczania, znajdują się w punkcie 5.5. 3.2. 5 Zarządzanie organizacjami kapłańskimi lub organizacjami pomocniczymi Wysiłki przywódców związane ze wzmacnianiem bliźnich przynoszą najlepsze efekty, gdy postępują oni zgodnie z wytycznymi Kościoła. Wytyczne dotyczące wykorzystania kapłaństwa i organizacji pomocniczych znajdują się w rozdziałach 7 12. 3.3 Dodatkowe wskazówki dla przywódców 3.3.1 Reprezentowanie Pana i Jego Kościoła Jako że przywódcy w Kościele są powoływani przez Pana za pośrednictwem Jego wyznaczonych sług, są oni przedstawicielami Jego i Jego Kościoła. Jako przedstawiciele Zbawiciela przywódcy naśladują Jego przykład. Powiedział On: Jakimi ludźmi powinniście być? Zaprawdę powiadam wam, że na Moje podobieństwo (3 Nefi 27:27). 3.3. 2 Budowanie jedności i harmonii Pan powiedział: Bądźcie jako jeden; a jeżeli nie jesteście jednym, nie jesteście moi (NiP 38:27). Przewodniczący urzędnicy wzmacniają poczucie jedności, gdy zwracają się o radę do mężczyzn i kobiet, którzy z nimi służą. Członkowie prezydiów i rad pomagają budować poczucie jedności, szczerze dzieląc się swoimi odczuciami i przemyśleniami, jasno przedstawiając swoje zdanie i słuchając siebie nawzajem. Kiedy przywódcy organizacji Kościoła podążają za swoimi przywódcami kapłańskimi i kiedy członkowie prezydiów i rad są zjednoczeni, mogą otrzymywać wskazówki od Ducha Świętego i przewodzić zgodnie z wolą Pana. 3.3.3 Przygotowywanie innych do roli przywódców i nauczycieli W niektórych okręgach przywódcy wielokrotnie przydzielają służbę w kapłaństwie i organizacjach pomocniczych niewielkiej grupie osób. Może to stanowić zbyt wielkie obciążenie dla tych nielicznych wiernych członków, jak również pozbawiać innych członków doświadczeń, które pomogłyby im uczyć się i wzrastać. Skutecznie działający przywódcy dają okazję do służby wszystkim członkom. Rozważając z modlitwą, których członków powołać jako przywódców i nauczycieli, urzędnicy przewodniczący powinni pamiętać, że Pan dopomoże tym, których powołuje. Członkowie nie muszą mieć wielkiego doświadczenia, zanim zaczną służyć jako nauczyciele czy przywódcy. Mogą uczyć się na podstawie własnych doświadczeń, polegając na wierze, pilnie pracując oraz przyjmując wskazówki i wsparcie od swoich przywódców. Urzędnicy przewodniczący szukają możliwości, by dać okazję do służby nowym członkom, członkom, którzy wracają do aktywności w Kościele oraz młodym dorosłym stanu wolnego. Nowi i powracający członkowie są entuzjastycznie nastawieni do przywróconej ewangelii i często są gotowi do tego, by służyć bliźnim i poznawać Kościół. Młodzi dorośli stanu wolnego potrzebują możliwości, by brać udział w pracy Pana i wzrastać duchowo. Informacje na temat rekomendowania członków do służby w powołaniach kościelnych znajdują się w punktach 19.1.1 i 19.1.2. 3.3.4 Przydzielanie obowiązków i rozliczanie z ich wykonania Poszczególni przywódcy nie mogą i nie powinni robić wszystkiego sami. Przywódcy próbujący zrobić zbyt wiele, tracą siły i męczą się (II Ks. Mojżeszowa 18:18). I to samo stanie się z ludźmi, którym służą. Przywódcy powinni przekazywać okazje do służby innym osobom, takim jak doradcy, pisarze oraz członkowie rad lub komitetów. Przydzielenie obowiązków to coś więcej niż wyznaczenie komuś zadania do wykonania. Składają się na nie następujące elementy: Wyjaśnienie celu danego zadania, zaproponowanie sposobów jego wykonania oraz wyjaśnienie, kiedy powinno być ono zakończone. Wyznaczona osoba powinna zrozumieć zadanie, przyjąć na siebie odpowiedzialność za wywiązanie się z niego i składać sprawozdania z postępu. Sporządzenie pisemnej notatki dotyczącej zadania i okresowe sprawdzanie jego postępu. Poszanowanie dla wysiłku, jaki wyznaczona osoba wkłada w sporządzenie planów i realizację zadania. W razie potrzeby przywódcy dodają otuchy i oferują pomoc. Poproszenie wyznaczonej osoby, aby złożyła sprawozdanie z zadania. Po otrzymaniu sprawozdania przywódca przyjmuje, że dana osoba wykonała zadanie najlepiej jak potrafiła i wyraża uznanie za dobre rzeczy, których dokonała. 3. Przywództwo w Kościele Jezusa Chrystusa 13

3. Przywództwo w Kościele Jezusa Chrystusa 3.3. 5 Ostrzeganie przed grzechem, lecz kochanie grzesznika Przywódcy muszą być mocni i nieugięci w swych ostrzeżeniach przed grzesznymi uczynkami, a jednocześnie miłosierni i dobrzy wobec tych, którzy grzeszą. Traktują bliźnich tak, jak potraktowałby ich Zbawiciel. Dzięki takiemu postępowaniu członkowie odczuwają miłość, jaką otacza ich Pan, gdy we własnym życiu korzystają z mocy Zadośćuczynienia. 3.3. 6 Pielęgnowanie atmosfery pełnej czci Atmosfera pełna czci to ciche i przepojone spokojem okazywanie poważania i szacunku wobec Boga. Prowadzi ona do poznania ewangelii i osobistych objawień. Prawdziwe poczucie duchowego skupienia i spokoju pochodzi z wnętrza każdej osoby. Przywódcy mogą pielęgnować tę pełną czci atmosferę na spotkaniach kościelnych. Siedząc na podium, mogą dawać przykład godnego zachowania podczas spotkań sakramentalnych, konferencji palika i innych podobnych spotkań. Przywódcy mogą także zachęcać do powagi, czyniąc wcześniej przygotowania, by zapewnić na spotkaniu natchnioną muzykę i inspirujące przemówienia. Nauczyciele zachęcają do skupienia na zajęciach, gdy przygotowują natchnione lekcje, zawczasu przygotowują klasę, wykorzystują stosowne obrazy i muzykę oraz witają się ze swoimi uczniami w spokojny i pełen miłości sposób. Spotkania sakramentalne i lekcje w Kościele przebiegają lepiej, kiedy cały okręg dokłada starań, by dbać o ducha czci. 3.3.7 Przygotowywanie pisemnych planów przebiegu spotkań Pisemne plany mogą służyć jako wskazówki przywódcom omawiającym sposoby służenia bliźnim. Jeśli plany przebiegu spotkania będą rozdawane przed radą czy sesją planowania, przywódcy będą lepiej przygotowani do dyskusji. Wskazówki dotyczące przygotowywania planów przebiegu różnych spotkań znajdują się w rozdziale 4. i rozdziałach 7 12. 3.3. 8 Planowanie z uwzględnianiem celu Przywódcy planują zajęcia, lekcje i inne zadania, by błogosławić życie członków okręgu. Zawsze planują, mając na względzie, by ich starania przyniosły korzyść tym, którym służą. Podczas planowania zajęć przywódcy postępują zgodnie z zasadami zawartymi w punktach 13.1 i 13.2. Podczas planowania szkoleń i nauczania ewangelii kierują się zasadami z punktu 5.5. Przywódcy nakreślają również długoterminowe plany dla swoich organizacji. Wiąże się z tym prowadzenie całorocznego kalendarza, ustanawianie celów i okresowa ocena postępu ich realizacji. Przy pomocy sekretarzy przywódcy sporządzają pisemny zapis swoich planów i śledzą postęp realizacji wyznaczonych zadań. Po zrealizowaniu swoich planów oceniają oni, w jakim stopniu plany spełniły swój cel. Ta ocena jest pomocna przy sporządzaniu przyszłych planów. 3.3.9 Wykorzystywanie zasobów Kościoła, by poznać swe obowiązki Aby poznać i wypełniać swe obowiązki, przywódcy wykorzystują następujące zasoby: Niniejszy podręcznik. Z treścią całego podręcznika powinny się zapoznać prezydia palików i rady biskupie. Pozostali przywódcy powinni zapoznać się z rozdziałami 1 6, rozdziałami dotyczącymi ich organizacji oraz wszelkimi innymi informacjami dotyczącymi ich obowiązków. Podręcznik zawiera zasady i procedury, które mogą pomóc im skutecznie służyć. Sprawozdania. Pisarze i sekretarze dostarczają przywódcom sprawozdań, które ukazują postęp poszczególnych osób i grup. Informacje te pomagają przywódcom dostrzec, które osoby i organizacje wymagają ich szczególnej uwagi. Wskazówki od miejscowych przywódców. Wkrótce po otrzymaniu poparcia każdy nowy przywódca powinien zostać wstępnie przeszkolony w odniesieniu do swego powołania. Przywódca, który prowadzi to przeszkolenie, udziela dalszych wskazówek i wsparcia podczas spotkań przywódców i kontaktów osobistych. Kościelne materiały szkoleniowe. Materiały te można uzyskać w zakładce Serving in the Church (Służba w Kościele przyp. tłum.) na stronie LDS.org oraz w siedzibie głównej Kościoła i wyznaczonych biurach administracyjnych. Czasopisma i inne publikacje Kościoła. 3.4 Cele przywództwa Członkowie Rady Prezydenta Kościoła i Kworum Dwunastu Apostołów ustalili, że rozwijając swe powołania, przywódcy powinni mieć na względzie następujące cele: 14

3. Przywództwo w Kościele Jezusa Chrystusa Przywódcy powinni zachęcać każdego członka, aby przyjął wszystkie konieczne obrzędy kapłańskie, przestrzegał związanych z nimi przymierzy i kwalifikował się do wyniesienia i życia wiecznego. Przywódcy Kościoła kierują pracą kworów kapłańskich, organizacji pomocniczych oraz rad palika i okręgu, aby pomóc w osiągnięciu następujących rezultatów: Rodziny: Nauczać prymatu domu i rodziny jako podstawowej jednostki organizacyjnej Kościoła. Podkreślać rolę wyższego kapłaństwa w pomaganiu poszczególnym osobom i rodzinom zasłużyć na wyniesienie (zob. NiP 84:19 22). Zachęcać każdego członka rodziny, rodziców i dzieci, aby studiowali pisma święte, regularnie modlili się i żyli według ewangelii Jezusa Chrystusa. Dorośli: Zachęcać każdego dorosłego, aby był godny otrzymania obrzędów świątynnych. Nauczać wszystkich dorosłych, aby odnajdowali informacje o swoich przodkach i dokonywali dla nich w zastępstwie obrzędów świątynnych. Młodzież: Pomóc w przygotowaniu każdego młodego mężczyzny do otrzymania Kapłaństwa Melchizedeka, otrzymania obrzędów świątynnych i bycia godnym, by służyć na pełnoetatowej misji. Pomóc każdej młodej kobiecie przygotować się do tego, aby była godna zawarcia i dotrzymania świętych przymierzy oraz otrzymania obrzędów świątynnych. Wzmacniać młodzież poprzez udział w wartościowych zajęciach. Wszyscy członkowie: Pomóc przywódcom kapłaństwa i organizacji pomocniczych, radom okręgów, misjonarzom okręgu i misjonarzom pełnoetatowym oraz członkom, aby współpracowali ze sobą i zrównoważyli wysiłki w ratowaniu poszczególnych osób, wzmacnianiu rodzin i jednostek Kościoła, zwiększaniu aktywności kapłańskiej, a także gromadzeniu Izraela poprzez nawracanie, zatrzymywanie członków i uaktywnianie ich. Nauczać członków, aby zaopatrywali siebie i swoje rodziny oraz pomagali biednym i potrzebującym w Pański sposób. 3. Przywództwo w Kościele Jezusa Chrystusa 15

4. Rada okręgu 4.1 Rady w Kościele.... 18 4.2 Rada biskupia.... 18 4.3 Komitet wykonawczy kapłaństwa... 18 4.4 Rada okręgu... 18 4.6 Spotkania rady okręgu.... 19 4.6.1 Podstawowe zasady.... 19 4.6.2 Przykładowy plan przebiegu spotkania... 20 4.6.3 Podejmowanie działań.... 20 4.6.4 Obowiązki pisarza okręgu.... 21 4.6.5 Obowiązki sekretarza wykonawczego.... 21 4.5 Praca rady okręgu... 18 4.5.1 Wspieranie postępu każdego członka... 18 4.5.2 Pomoc we wzmacnianiu okręgu.... 19 4. Rada okręgu 17

4. Rada okręgu 4.1 Rady w Kościele Kościół Pana jest zarządzany poprzez działanie rad na szczeblu naczelnym, obszaru, palika i okręgu. Rady te mają podstawowe znaczenie dla działania według porządku w Kościele. Na mocy posiadanych kluczy kapłańskiego przywództwa, przywódcy na każdym szczeblu naradzają się dla dobra poszczególnych osób i rodzin. Członkowie rady planują również pracę Kościoła w ramach wyznaczonych im obowiązków. Skutecznie działające rady zachęcają swoich członków do wyrażania szczegółowych opinii oraz jednoczą swoje wysiłki w odpowiedzi na potrzeby poszczególnych osób, rodzin i organizacji. Biskup, jako przewodniczący wyższy kapłan w okręgu, przewodniczy trzem powiązanym ze sobą radom: radzie biskupiej, komitetowi wykonawczemu kapłaństwa i radzie okręgu. Niniejszy rozdział wyjaśnia działanie tych trzech organów. 4.2 Rada biskupia Rada biskupia jest odpowiedzialna za wszystkich członków, wszystkie organizacje i zajęcia w okręgu. Zazwyczaj rada biskupia spotyka się co najmniej raz w tygodniu. Uczestniczą w niej pisarz okręgu oraz sekretarz wykonawczy okręgu. Sugerowane tematy spotkań znajdują się w punkcie 18.2.6. Decyzje biskupa są podejmowane na podstawie pełniejszych informacji i są lepiej realizowane, kiedy poprzedzają je dyskusje z jego doradcami, a jeśli zajdzie potrzeba, z radą okręgu. Podczas tych dyskusji biskup nie ujawnia informacji, które są poufne. 4.3 Komitet wykonawczy kapłaństwa Komitet wykonawczy kapłaństwa w okręgu (KWK) składa się z rady biskupiej, pisarza okręgu, sekretarza wykonawczego okręgu, przywódcy grupy wyższych kapłanów, prezydenta kworum starszych, przywódcy misyjnego okręgu oraz prezydenta Młodych Mężczyzn. KWK spotyka się regularnie, by omawiać sprawy kapłaństwa. Ogólnie rzecz ujmując, KWK nie musi omawiać spraw, które zostaną poruszone podczas rady okręgu. Jednak wstępne omówienie przez KWK niektórych spraw, zapisanych w planie spotkania rady okręgu, może się okazać pożyteczne. Jeśli byłoby to dogodne, KWK mógłby spotykać się tuż przed radą okręgu. W razie potrzeby na niektóre spotkania KWK biskup może zaprosić prezydent Stowarzyszenia Pomocy, by omówić poufne sprawy dotyczące pomocy wzajemnej i skoordynować nauczanie domowe z odwiedzinami domowymi. 4.4 Rada okręgu Rada okręgu składa się z rady biskupiej, pisarza okręgu, sekretarza wykonawczego okręgu, przywódcy grupy wyższych kapłanów, prezydenta kworum starszych, przywódcy misyjnego okręgu oraz prezydentów Stowarzyszenia Pomocy, Młodych Mężczyzn, Młodych Kobiet, Organizacji Podstawowej i Szkoły Niedzielnej. Członkowie rady okręgu dokładają usilnych starań, by pomagać poszczególnym osobom budować swoje świadectwa, otrzymać obrzędy niezbędne do zbawienia i stawać się uświęconymi naśladowcami Jezusa Chrystusa (zob. Moroni 6:4 5). Wszyscy członkowie rady okręgu są wspólnie odpowiedzialni za pomyślność wszystkich członków okręgu. Przywódcy kapłańscy i organizacji pomocniczych mają szczególny obowiązek czuwania nad każdym członkiem swojej organizacji i wzmacniania go. Zazwyczaj cała rada okręgu omawia tylko sprawy, (1) dla których korzystna będzie koordynacja między organizacjami, (2) dla których korzystna będzie dyskusja i połączenie wysiłków rady oraz (3) które są przedmiotem troski ogółu okręgu. Większość spraw, które dotyczą jedynie kworum kapłańskiego lub danej organizacji pomocniczej, powinna być omawiana przez przywódców w danej organizacji, a nie przez całą radę okręgu. Ponadto poszczególni członkowie rady okręgu mogą poruszać z biskupem delikatne lub poufne kwestie na osobności. 4.5 Praca rady okręgu 4.5. 1 Wspieranie postępu każdego członka Członkowie rady okręgu wykonują większość swojej pracy poza spotkaniami rady okręgu. Współpracują ze swoimi doradcami oraz z nauczycielami domowymi, nauczycielkami odwiedzającymi i innymi członkami, by wyciągać 18