Nieprzestrzeganie warunków koncesji na obrót paliwami ciekłymi w orzecznictwie sądu ochrony konkurencji i konsumentów Autor: Marek Zawiska, pracownikiem Biura Prawnego URE (Biuletyn Urzędu Regulacji Energetyki, nr 5/2006) Dokonujący się nieustannie postęp techniczny powoduje ciągły wzrost znaczenia transportu, w szczególności transportu kołowego, stanowiącego zarówno niezbędny czynnik, umoŝliwiający prawidłowe funkcjonowanie współczesnego obrotu gospodarczego, jak równieŝ element posiadający istotny wpływ na podwyŝszenie standardu tzw. Ŝycia codziennego. NaleŜy uznać za nie podlegające dyskusji stwierdzenie, Ŝe warunkiem koniecznym dla sprawnego funkcjonowania transportu jest dostęp do paliw ciekłych o parametrach umoŝliwiających zarówno prawidłową eksploatację wszelkiego rodzaju pojazdów mechanicznych, jak i ograniczenie, w moŝliwie wysokim stopniu, negatywnego wpływu konsumpcji paliw ciekłych na środowisko naturalne. I. Omawiając problematykę związaną z monitorowaniem i kontrolą parametrów jakościowych paliw ciekłych, naleŝy uwzględnić przepisy kolejnych ustaw regulujących ten problem. Pierwszą z nich była ustawa z dnia 10 stycznia 2003 r. o systemie monitorowania i kontrolowania jakości paliw ciekłych[1] ),która obowiązywała niespełna 3 miesiące (od 1 stycznia do 18 marca 2004 r.). Obecnie obowiązuje ustawa z dnia 23 stycznia 2004 r. o systemie monitorowania i kontrolowania jakości paliw ciekłych i biopaliw ciekłych[2] ), która po niespełna dwuletnim okresie obowiązywania zastąpiona zostanie przez kolejną ustawę[3] ). Ustawa z dnia 23 stycznia 2004 r. określa zasady organizacji i działania systemu monitorowania i kontrolowania jakości paliw ciekłych i biopaliw ciekłych[4] ) przeznaczonych do stosowania w pojazdach, ciągnikach rolniczych, a takŝe maszynach nieporuszających się po drogach, w celu ograniczania negatywnych skutków oddziaływania tych paliw na zdrowie i środowisko (art. 1). Mocą art. 7 ust. 1 utworzony został System Monitorowania i Kontrolowania Jakości Paliw Ciekłych i Biopaliw Ciekłych, którego celem jest przeciwdziałanie wprowadzaniu do obrotu paliw ciekłych i biopaliw ciekłych oraz uŝywaniu przez przedsiębiorcę paliw ciekłych i biopaliw ciekłych znajdujących się w stacjach zakładowych niespełniających wymagań jakościowych określonych w przepisach wykonawczych, wydanych odpowiednio na podstawie art. 4 ust. 2[5] ) lub 3[6] ) albo art. 5 ust. 3. Systemem monitorowania zarządza Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (art. 8 ust. 1), który realizuje swoje zadania przy pomocy Inspekcji Handlowej (art. 8 ust. 4). Istotna dla realizacji celu ustawy, określonego w powołanym wyŝej art. 1, jest regulacja zawarta w art. 6 ust. 1, zawierająca zakaz obrotu paliwami ciekłymi lub ich gromadzenia przez przedsiębiorcę w stacjach zakładowych, jeŝeli nie spełniają wymagań jakościowych określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 4 ust. 2[7] ) albo art. 5 ust. 3[8] ). Z kolei w art. 23 ust. 1 i 2 przewidziano karę grzywny do 500.000 złotych lub karę pozbawienia wolności do lat 3 za dokonywanie obrotu paliwami ciekłymi lub biopaliwami ciekłymi niespełniającymi wymagań jakościowych określonych w ustawie lub za gromadzenie w stacji zakładowej paliwa ciekłego lub biopaliwa ciekłego niespełniającego wymagań jakościowych określonych w ustawie. JeŜeli paliwa, o których mowa w art. 23 ust. 1 lub 2, stanowią mienie znacznej wartości, sprawca podlega grzywnie do 1.000.000 złotych lub karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat (art. 23 ust. 3). W przypadku mniejszej wagi przestępstw wymienionych w art. 23 ust. 1 i 2, sprawca podlega grzywnie (art. 23 ust. 4). Art. 23 ust. 5
stanowi natomiast, Ŝe jeŝeli sprawca czynu określonego w art. 23 ust. 1-3 działa nieumyślnie, podlega grzywnie do 250.000 złotych. Ponadto, w myśl art. 24, uniemoŝliwianie lub utrudnianie inspektorowi przeprowadzenie kontroli lub usuwanie paliwa ciekłego lub biopaliwa ciekłego zabezpieczonego w wyniku kontroli, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku. Instrumentem, który umoŝliwia ujawnienie faktu prowadzenia obrotu lub gromadzenia na stacjach zakładowych paliwa lub biopaliwa o nieprawidłowych parametrach są przepisy umoŝliwiające przeprowadzanie stosownych kontroli u przedsiębiorców. Zgodnie z art. 10 ust. 1, kontrolę u przedsiębiorców jakości paliw ciekłych i biopaliw ciekłych wszczyna i przeprowadza inspektor Inspekcji Handlowej. Kontrola dokumentowana jest stosownymi protokołami (art. 13 i art. 14), natomiast badania jakości kontrolowanego paliwa przeprowadzane są w akredytowanych laboratoriach i równieŝ dokumentowane stosownym protokołem (art. 17 i art. 19). II. Pamiętać naleŝy takŝe o regulacji zawartej w art. 171 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska[9] ), który stanowi, Ŝe zabrania się wprowadzania do obrotu produktów, które nie odpowiadają wymaganiom, o których mowa w art. 166 i 167 tej ustawy oraz w przepisach wydanych na podstawie art. 169[10] ) i 170. Naruszenie zakazu określonego w art. 171 podlega, w myśl art. 348 ust. 1, karze grzywny. III. RównieŜ przepisy ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne[11] ) umoŝliwiają Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki (Prezesowi URE) stosowanie sankcji finansowych wobec przedsiębiorców dopuszczających się wprowadzania do obrotu paliw ciekłych o niewłaściwych parametrach. Zgodnie z art. 32 ust. 1 pkt 4 tej ustawy, prowadzenie działalności gospodarczej polegającej na obrocie paliwami ciekłymi wymaga uzyskania koncesji Prezesa URE[12] ). Koncesje na obrót paliwami ciekłymi zawierają standardowy zapis, w myśl którego koncesjonariuszom nie wolno czynić przedmiotem obrotu paliw ciekłych, których parametry jakościowe są niezgodne z parametrami wynikającymi z zawartych umów i z norm określonych prawem. Uzyskanie przez Prezesa URE materiału dowodowego, którym w większości przypadków są wyniki badań kontrolnych przeprowadzonych na zasadach określonych przepisami ustawy z dnia 23 stycznia 2004 r. o systemie monitorowania i kontrolowania jakości paliw ciekłych i biopaliw ciekłych, niejednokrotnie stanowi podstawę dla wszczęcia postępowania, dotyczącego wymierzenia kary pienięŝnej przedsiębiorcy dokonującemu obrotu paliwami o niewłaściwych parametrach. Art. 56 ust. 1 pkt 12 ustawy Prawo energetyczne stanowi bowiem, Ŝe karze pienięŝnej podlega ten, kto nie przestrzega obowiązków wynikających z koncesji. IV. Rozpatrując odwołania od decyzji, mocą których Prezes URE wymierzył przedsiębiorcom posiadającym koncesję na obrót paliwami ciekłymi kary pienięŝne na podstawie art. 56 ust. 1 pkt 12 ustawy Prawo energetyczne, Sąd Okręgowy w Warszawie Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów (Sąd OKiK), sformułował kilka istotnych tez, które przedstawiono poniŝej. Tezy te pozostaną aktualne równieŝ po wejściu w Ŝycie ustawy wspomnianej w przypisie 3. 1. Ukarani przez Prezesa URE przedsiębiorcy, odwołując się od decyzji o nałoŝeniu kary, niejednokrotnie przedstawiali argument, Ŝe posiadali przekazywane im przez pośredników certyfikaty jakości paliw, wystawiane m.in. przez producentów paliw (rafinerie), co miało
upewniać ich w przekonaniu, Ŝe wprowadzają do obrotu paliwa o prawidłowej jakości. Sąd OKiK rozpatrując jedno z odwołań zawierających tego rodzaju argumenty, w wyroku z dnia 9 listopada 2005 r. (sygn. akt XVII Ame 67/04) wyraził pogląd, w myśl którego: ( ) akceptując warunki koncesji, powód zobowiązał się do sprzedaŝy paliw, których parametry jakościowe są zgodne z parametrami wynikającymi z zawartych umów lub norm określonych obowiązującymi przepisami, co oznacza, Ŝe uznał, iŝ jest on w stanie z obowiązku tego się wywiązać. NaleŜy przy tym zwrócić uwagę, Ŝe przedsiębiorca ma pełną swobodę wyboru działań, które podejmie w celu wywiązania się z obowiązków koncesyjnych. Kontrola poszczególnych partii paliwa jest tylko jednym z moŝliwych działań w tym zakresie i wcale nie koniecznym, jeśli przedsiębiorca będzie zaopatrywał się w paliwa od podmiotów do których ma zaufanie. ( ) Oparcie się wyłącznie na certyfikacie jakości producenta naleŝy ocenić jako działanie niedostateczne. Certyfikat taki oznacza jedynie, Ŝe producent zapewnia o jakości paliwa w chwili zakupu od niego. Nie oznacza to jednak, Ŝe paliwo to posiada właściwą jakość w chwili sprzedaŝy na stacji paliw. W czasie pomiędzy sprzedaŝą paliwa przez (...) producenta, a sprzedaŝą paliwa konsumentowi jest wiele moŝliwości zmiany składu paliwa zarówno na stacji benzynowej jak i u pośredników. Powód nie wykazał zaś, Ŝe podjął działania, które uniemoŝliwiałyby obniŝenie jakości paliwa, lub czyniłyby to nieopłacalnym (np. poprzez zawarcie w umowach z pośrednikami kar umownych za dostarczenie paliwa o jakości nieodpowiadającej normom wynikającym z obowiązujących przepisów). Podkreślenia, w ocenie Sądu, wymaga teŝ fakt, Ŝe powód jest przedsiębiorcą prowadzącym działalność koncesjonowaną, a zatem jest on obowiązany do działania z najwyŝszą starannością [podkr. M. Z.] wynikającą zarówno z zawodowego charakteru tej działalności, jak i tego, Ŝe działalność ta (sprzedaŝ paliw) podlega szczególnym rygorom, objawiającym się m.in. jej koncesjonowaniem. ( ) zwaŝyć naleŝało, Ŝe ( ) działania powoda prowadzone były ze starannością niŝszą od przeciętnej. Opierając się wyłącznie na informacjach jakie od lat publikowane są w środkach masowego przekazu, nawet przeciętny konsument liczy się z ryzykiem fałszowania paliw, starając się korzystać, w miarę moŝliwości, ze stałych i sprawdzonych stacji benzynowych. Dla powoda, jako koncesjonowanego przedsiębiorcy powinno być to oczywiste i skutkować najwyŝszą starannością przy nabywaniu paliw. Takiej zaś staranności, w ocenie Sądu, powód nie dochował, ograniczając się do przyjęcia bezwartościowego certyfikatu.. 2. Dokonując oceny przypadku o analogicznym stanie faktycznym, Sąd OKiK w wyroku z dnia 27 marca 2006 r. (sygn. akt XVII AmE 108/04) stwierdził, co następuje: Powołane w zaskarŝonej decyzji okoliczności faktyczne dotyczące wprowadzenia do obrotu paliwa niespełniającego normy jakościowej są bezsporne. Strona powodowa nawet ich nie kwestionowała wskazując jedynie, Ŝe nie ponosi odpowiedzialności za niewłaściwą jakość sprzedawanych paliw. Powód przedstawił świadectwa jakości paliwa, które otrzymał od dostawcy wraz z fakturą. Jednocześnie z zebranego materiału dowodowego wynika, Ŝe powód przy odbiorze towaru nie przeprowadził Ŝadnych dodatkowych badań jakości paliwa uznając, iŝ otrzymane świadectwa jakości są gwarancją zgodności towaru z normą, a ponadto nie posiada moŝliwości i środków na przeprowadzenie badania jakości dostarczonego paliwa. Powód uznał, Ŝe skoro zadbał aby kaŝda z partii kontrolowanego paliwa posiadała świadectwo jakości, spełnił w jego ocenie wymagane reguły staranności, poniewaŝ nie moŝe podwaŝać certyfikatów jakościowych wystawionych przez producenta. ( ) W ocenie Sądu przedstawione świadectwa jakości nie mogą być dowodem naleŝytej jakości dostarczonego towaru. Dotyczą one paliwa znajdującego się w zbiornikach hurtowni. Jednak Powód przy odbiorze paliwa nie pobrał stosownych próbek do kontroli. ( ) W sytuacji, gdy przy odbiorze paliwa powód nie podjął działań mających na celu ustalenie jakości konkretnej partii towaru opierając się tylko na otrzymanych certyfikatach naleŝy stwierdzić, Ŝe nie zadbał on o
dochowanie aktów staranności i przyjął na siebie odpowiedzialność za jakość wprowadzonego do sprzedaŝy paliwa. Powód nie wykazał bowiem, jakiej jakości paliwo otrzymał i na własne ryzyko dopuścił do jego sprzedaŝy, przyjmując jedynie na podstawie dokumentu, Ŝe spełnia normy jakościowe określone w rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dn. 17.12.2002 r. w sprawie szczegółowych wymagań dla paliw ciekłych (Dz. U. Nr 229, poz. 1918). Jeśli więc w wyniku przeprowadzonej na stacji paliw kontroli ustalono, Ŝe wprowadzone do obrotu paliwo nie spełnia wymogów jakościowych, odpowiedzialność z tego tytułu spoczywa na podmiocie gospodarczym prowadzącym sprzedaŝ tego paliwa [podkr. M. Z.]. 3. Z kolei w wyroku z dnia 1 marca 2006 r. (sygn. akt XVII AmE 103/04) Sąd OKiK stwierdził, iŝ: ( ) nie podziela ( ) stanowiska powódki, Ŝe jej rola przy zakupie paliwa ograniczona jest do egzekwowania od dostawcy certyfikatu jakościowego. NaleŜytą staranność powódki naleŝy oceniać, zgodnie z art. 355 2 k.c.[13] ), a więc uwzględniając zawodowy charakter prowadzonej przez nią działalności. Działalność ta ma charakter koncesjonowany, a koncesja nakładała na powódkę obowiązek sprzedaŝy paliw o jakości zgodnej z obowiązującymi przepisami (warunek 2.2.3 koncesji Nr ( ). W ocenie Sądu, na powódce ciąŝył zatem obowiązek stworzenia takiej organizacji, aby wykluczyć moŝliwość wprowadzenia do sprzedaŝy paliwa o jakości nieodpowiadającej obowiązującym przepisom. Poleganie wyłącznie na dostarczonych certyfikatach jakości jest, zdaniem Sądu działaniem niedostatecznym. NaleŜy przy tym mieć na względzie, Ŝe nabywca końcowy paliwa, tym bardziej nie ma moŝliwości kontroli paliwa na stacji benzynowej. Gdyby zatem zakres obowiązku dystrybutora ograniczał się do sprawdzania wyłącznie certyfikatów, kontrola jakości w ogóle by nie istniała. Nie byłoby, w takiej sytuacji sensu koncesjonowania działalności w zakresie dystrybucji paliw. W koncesjonowaniu działalności, naleŝy w tym przypadku upatrywać celu, jakim jest stworzenie ( ) systemu dystrybucji paliw, w którym konsument moŝe mieć pełne zaufanie do jakości paliwa. [podkr. M. Z.]. 4. Przedmiotem analizy dokonanej przez Sąd OKiK był równieŝ przypadek, w której przyczyną wymierzenia przez Prezesa URE kary pienięŝnej było ujawnienie, w trakcie kontroli przeprowadzonej przez Wojewódzkiego Inspektora Inspekcji Handlowej, faktu oferowania do sprzedaŝy paliwa z odmierzacza, który nie posiadał świadectwa legalizacji. W omawianej sprawie istotne jest, Ŝe koncesja, którą posiadał przedsiębiorca zawierała warunek, zgodnie z którym koncesjonariusz był zobowiązany do utrzymywania stanu technicznego oraz wyposaŝenia uŝytkowanych obiektów, instalacji i urządzeń związanych z prowadzeniem działalności objętej koncesją, zgodnego z obowiązującymi przepisami określającymi wymogi techniczne, w tym m.in. metrologiczne. Oddalając odwołanie koncesjonariusza, Sąd OKiK w wyroku z dnia 5 grudnia 2005 r. (sygn. akt XVII Ame 75/04) stwierdził, Ŝe: SprzedaŜ prowadzona z uŝyciem urządzenia pomiarowego nie posiadającego aktualnego świadectwa jego legalizacji stwarza społeczne niebezpieczeństwo nierzetelnego pomiaru sprzedawanego paliwa, co podwaŝa pewność obrotu i zaufanie społeczne do organów legalizujących takie urządzenia. Istotne przy tym znaczenie ma fakt, Ŝe przyczyną braku świadectwa legalizacji było anulowanie świadectwa (...) na skutek przekroczenia dopuszczalnego błędu. Faktycznie więc sprzedawano inną ilość paliwa niŝ wskazana przez odmierzacz. Powód miał zatem świadomość tego faktu i powinien zaprzestać sprzedaŝy i stworzyć warunki aby nie było to moŝliwe.. 5. Niejednokrotnie przedsiębiorcy podnoszą w odwołaniach, Ŝe wysokość kary wymierzonej przez Prezesa URE jest niewspółmierna do stopnia zawinienia, w szczególności z uwagi na niewielką zdaniem skarŝących ilość paliwa o niewłaściwej jakości
wprowadzonego do obrotu. W tym miejscu naleŝy przywołać tezę zawartą w powołanym wyŝej wyroku Sądu OKiK z dnia 9 listopada 2005 r. (sygn. akt XVII Ame 67/04), zgodnie z którą: NiŜsza kara[14] ), zdaniem Sądu nie spełniałaby swojej funkcji prewencyjnej, zwłaszcza, Ŝe sprzedaŝ paliw nienaleŝytej jakości powoduje znaczne szkody społeczne. Nawet sprzedaŝ jednej partii takiego paliwa powoduje, Ŝe wielu konsumentów moŝe odczuć bezpośrednio tego skutki w postaci np. uszkodzeń pojazdów lub ich wcześniejszego zuŝycia, większego zuŝycia paliwa itp. Nie bez znaczenia są takŝe negatywne skutki dla środowiska.. [1] ) Dz. U. Nr 17, poz. 154 i Nr 199, poz. 1934. [2] ) Dz. U. Nr 34, poz. 293 i Nr 173, poz. 1808. [3] ) W dniu 21 lipca 2006 r. Sejm uchwalił ustawę o systemie monitorowania i kontrolowania jakości paliw, która zgodnie z art. 43 i 44 tej ustawy, z dniem 1 stycznia 2007 r. zastąpi ustawę z dnia 23 stycznia 2004 r. o systemie monitorowania i kontrolowania jakości paliw ciekłych i biopaliw ciekłych. Istotne jest, Ŝe nowa ustawa, w odróŝnieniu do obecnie obowiązującej (patrz przypis 4), umoŝliwi objęcie monitoringiem i kontrolą jakości równieŝ takich rodzajów paliw jak: gaz skroplony (LPG), spręŝony gaz ziemny (CNG), lekki olej opałowy, cięŝki olej opałowy oraz olej do silników statków Ŝeglugi śródlądowej (por. art. 2 ust. 1 pkt 3 nowej ustawy). Do ustawy tej Senat wniósł poprawki, które w dniu 7 sierpnia 2006 r. zostały skierowane do sejmowej Komisji Gospodarki. [4] ) Definicje paliw ciekłych i biopaliw ciekłych znajdują się w art. 3 ust. 1 pkt 3 i 4 tej ustawy. Definicje o analogicznej treści zawiera równieŝ art. 2 pkt 7 i 8 ustawy z dnia 2 października 2003 r. o biokomponentach stosowanych w paliwach ciekłych i biopaliwach ciekłych (Dz. U. Nr 199, poz. 1934, z późn. zm.). [5] ) Por. rozporządzenie Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 19 października 2005 r. w sprawie wymagań jakościowych dla paliw ciekłych (Dz. U. Nr 216, poz. 1825). Natomiast art. 4 ust. 1 stanowi, Ŝe paliwa ciekłe i biopaliwa ciekłe powinny spełniać wymagania jakościowe właściwe dla danego paliwa w szczególności ze względu na ochronę środowiska. [6] ) Art. 4 ust. 3 zawiera delegację dla ministra właściwego do spraw gospodarki do określenia, w drodze rozporządzenia, wymagań jakościowych dla biopaliw ciekłych, z uwzględnieniem stanu wiedzy technicznej w tym zakresie wynikającego z badań tych paliw, a takŝe doświadczeń w stosowaniu biopaliw ciekłych. Jak dotąd, minister właściwy do spraw gospodarki nie skorzystał z moŝliwości wydania rozporządzenia na podstawie art. 4 ust. 3. [7] ) Patrz przypis 5. [8] ) Art. 5 ust. 3 zawiera delegację dla ministra właściwego do spraw gospodarki do określenia, w drodze rozporządzenia, na czas oznaczony, nie dłuŝszy niŝ 6 miesięcy: wymagań jakościowych dla paliw ciekłych lub biopaliw ciekłych innych niŝ określone w przepisach wydanych odpowiednio na podstawie art. 4 ust. 2 lub 3, rodzaju oznaczenia numerycznego umoŝliwiającego identyfikację paliw ciekłych lub biopaliw ciekłych oraz ich nazwy, terminów obowiązywania wymagań jakościowych dla poszczególnych paliw ciekłych lub biopaliw ciekłych z uwzględnieniem ochrony zdrowia, środowiska oraz wpływu stosowania paliw odpowiadających takim wymaganiom na eksploatację pojazdów. Jak dotąd, minister właściwy do spraw gospodarki nie skorzystał z moŝliwości wydania rozporządzenia na podstawie art. 5 ust. 3. [9] ) Dz. U. Nr 62, poz. 627, z późn. zm. [10] ) Patrz rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 17 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych wymagań jakościowych dla niektórych paliw ciekłych (Dz. U. Nr 229, poz. 1918), które zostało wydane na podstawie art. 169. [11] ) Dz. U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625 i Nr 104, poz. 708. [12] ) Wyjątkiem jest obrót gazem płynnym, jeŝeli roczna wartość obrotu nie przekracza 10.000 euro. Przepisy dotyczące tego problemu ulegały wielokrotnym zmianom. Do dnia 19 marca 2004 r. obowiązek uzyskania koncesji na obrót paliwami ciekłymi nie występował, jeŝeli roczna wartość obrotu tymi paliwami nie przekraczała równowartości 500.000 euro. [13] ) W myśl art. 355 2 Kodeksu cywilnego, naleŝytą staranność dłuŝnika w zakresie prowadzonej przez niego działalności gospodarczej określa się przy uwzględnieniu zawodowego charakteru tej działalności. W wyroku z dnia 17 sierpnia 1993 r. (sygn. akt III CRN 77/93) Sąd NajwyŜszy sformułował następującą tezę: ( ) w odniesieniu do stosunków o charakterze zawodowym wymagane są kryteria specjalistyczne (art. 355 2 k.c.). Jest to staranność na poziomie wyŝszym od przeciętnego [podkr. M. Z.], wymagana od specjalistów bez względu na to, czy odpowiednio wysoki stopień biegłości osiągnięty został w drodze uzyskania specjalistycznego wykształcenia zawodowego (fachowego), czy teŝ poprzez praktyczne doskonalenie zawodowe. Zasadne jest zatem zapatrywanie, Ŝe kaŝdy podmiot gospodarczy, dopełniając czynności związanych z zamierzonym prowadzeniem
działalności gospodarczej, składa jednocześnie zapewnienie o spełnieniu wszystkich warunków wymaganych - w obowiązujących przepisach - do prowadzenia takiej działalności gospodarczej. Do nich naleŝy posiadanie wiadomości i umiejętności fachowych na poziomie wymaganym w obowiązujących przepisach.. [14] ) W omawianej sprawie wysokość kary pienięŝnej wymierzonej przez Prezesa URE wyniosła 0,24% przychodu ukaranego przedsiębiorcy, osiągniętego w poprzednim roku podatkowym. W myśl art. 56 ust. 3 ustawy Prawo energetyczne, wysokość kary pienięŝnej, o której mowa w art. 56 ust. 1 tej ustawy, nie moŝe przekroczyć 15% przychodu ukaranego przedsiębiorcy, osiągniętego w poprzednim roku podatkowym, a jeŝeli kara pienięŝna związana jest z działalnością prowadzoną na podstawie koncesji, wysokość kary nie moŝe przekroczyć 15% przychodu ukaranego przedsiębiorcy, wynikającego z działalności koncesjonowanej, osiągniętego w poprzednim roku podatkowym.