ROZPORZĄDZENIE MINISTRA SPRAW WEWNĘTRZNYCH i ADMINISTRACJI 1) z dnia... 2011 r. w sprawie standardów technicznych wykonywania geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych oraz opracowywania i przekazywania wyników tych pomiarów do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego Na podstawie art. 19 ust. 1 pkt 11 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2010 r. Nr 193, poz. 1287), zarządza się, co następuje: Rozdział 1 Zasady ogólne wykonywania geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych 1. Rozporządzenie określa standardy techniczne: 1) wykonywania geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych; 2) opracowywania i przekazywania wyników geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, zwanego dalej PZGiK - na potrzeby: ewidencji gruntów i budynków, geodezyjnej ewidencji sieci uzbrojenia terenu, podziałów nieruchomości, postępowań sądowych i administracyjnych, zagospodarowania przestrzennego, budownictwa, w tym geodezyjnej obsługi inwestycji budowlanych. 2. Ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o: 1) ustawie rozumie się przez to ustawę z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne; 2) atrybucie rozumie się przez to właściwość obiektu świata rzeczywistego, która wyróżnia go spośród innych obiektów, posiadającą swoją nazwę oraz wartość należącą do określonej dziedziny atrybutu; 3) błędzie średnim położenia punktu - rozumie się przez to pierwiastek z sumy kwadratów błędów średnich współrzędnych płaskich prostokątnych, przy założeniu normalnego rozkładu błędów położenia punktów o prawdopodobieństwie nie mniejszym niż 0.68 ; 4) błędzie średnim pomiaru - rozumie się przez to miarę dokładności wyniku pomiaru, przy założeniu normalnego rozkładu błędów obserwacji - o prawdopodobieństwie nieprzekroczenia 0.68; 1 ) Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji kieruje działem administracji rządowej administracja publiczna - na podstawie 1 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 16 listopada 2007 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji (Dz. U. Nr 216, poz. 1604).
5) ciągu poligonowym rozumie się przez to zbiór punktów pomiarowej osnowy sytuacyjnej połączonych odcinkami, zwanymi dalej bokami ciągu, w którym mierzone są wszystkie długości boków oraz kąty wierzchołkowe; 6) geodezyjnym pomiarze terenowym rozumie się przez to proces pozyskiwania danych, określających położenie i kształt obiektów przestrzennych; 7) geodezyjnym pomiarze fotogrametrycznym - rozumie się przez to proces pozyskiwania danych przestrzennych, określających położenie i kształt obiektów na podstawie przetworzonych zdjęć lotniczych; 8) geodezyjnym pomiarze kartometrycznym rozumie się przez to proces pozyskiwania danych przestrzennych na podstawie map analogowych lub ich skalibrowanych zobrazowań cyfrowych; 9) geodezyjnym pomiarze sytuacyjnym rozumie się przez to pomiar położenia: środków obiektów punktowych, punktów załamań osi obiektów liniowych oraz punktów załamań obrysów obiektów powierzchniowych, umożliwiający określenie współrzędnych płaskich prostokątnych punktów oraz kształtu i rodzaju tych obiektów; 10) geodezyjnym pomiarze uzupełniającym - rozumie się przez to zespół czynności pomiarowych pozwalających na dostosowanie treści materiałów państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego do ich zgodności ze stanem faktycznym w terenie; 11) geodezyjnym pomiarze wysokościowym - rozumie się przez to pomiar różnic wysokości między punktami obiektów, umożliwiających określenie wysokości punktów lub pomiar wysokości punktów w obowiązującym układzie wysokości; 12) kalibracji - rozumie się przez to dostosowanie metodą matematycznej transformacji cyfrowego obrazu rastrowego mapy analogowej do układu współrzędnych prostokątnych płaskich; 13) niwelacji geometrycznej rozumie się przez to pomiar różnic wysokości punktów na podstawie bezpośredniego pomiaru położenia poziomej osi celowej niwelatora na pionowo ustawionych na tych punktach łatach niwelacyjnych; 14) niwelacji trygonometrycznej rozumie się przez to pomiar różnic wysokości punktów wykonywany na podstawie pomierzonych odległości poziomych oraz kątów pionowych pomiędzy tymi punktami; 15) obserwacji rozumie się przez to wyniki pomiarów: kierunków, kątów, długości, różnic wysokości oraz przestrzennych wektorów wyznaczanych w wyniku precyzyjnego pozycjonowania w oparciu o globalny system nawigacji satelitarnej, - wolne od błędów grubych lub omyłek oraz błędów systematycznych; 16) tyczeniu rozumie się przez to czynności pomiarowe mające na celu wyznaczenie w terenie położenia punktów sytuacyjnych i wysokościowych szczegółów terenowych, na podstawie danych pomiarowych pozyskanych z dokumentacji architektoniczno-budowlanej. 3. 1. Przy wykonywaniu geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych wyniki pomiarów długości oraz współrzędne prostokątne płaskie wyraża się w metrach z precyzją do 0.01 m, z zastrzeżeniem ust. 2.
2. W przypadku geodezyjnych pomiarów, o których mowa w 47-58, wykonywanych z dokładnością wyższą niż 0.01 m, wyniki tych pomiarów wyraża się w metrach z precyzją do 0.001 m. 3. Wyniki pomiaru wysokościowego wyraża się w metrach z precyzją do 0.1 m, 0.01 m lub 0.001 m w zależności od dokładności wykonywanego pomiaru. 4. Wyniki pomiaru kierunków i kątów związane z geodezyjnymi pomiarami sytuacyjnymi i wysokościowymi wyraża się w gradach, z precyzją do 0.0001 g. 4. 1. Geodezyjne pomiary sytuacyjne i wysokościowe wykonuje się w oparciu o punkty poziomej i wysokościowej osnowy geodezyjnej. 2. W przypadku, gdy gęstość punktów osnów geodezyjnych jest niewystarczająca do wykonywania geodezyjnego pomiaru sytuacyjnego lub wysokościowego, osnowy te uzupełnia się punktami osnów pomiarowych. 3. Przy wykonywaniu geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych związanych z obsługą inwestycji budowlanych, o których mowa 47-58, może być stosowana osnowa realizacyjna dostosowana pod względem konstrukcji geometrycznej oraz dokładności położenia jej punktów do charakteru inwestycji oraz wymagań określonych w dokumentacji budowlanej. 5. Wyróżnia się następujące rodzaje pomiarów ze względu na technologię ich wykonywania: 1) geodezyjne pomiary terenowe, w przypadku geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych; 2) geodezyjne pomiary fotogrametryczne, w przypadku geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych; 3) geodezyjne pomiary kartometryczne, w przypadku geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych. 6. 1. Pomiary geodezyjne i wysokościowe poprzedza się wywiadem terenowym, mającym na celu: 1) identyfikację w terenie punktów osnowy geodezyjnej oraz punktów granicznych; 2) porównanie treści materiałów PZGiK ze stanem faktycznym; 3) pozyskanie informacji o terenie, który ma być objęty pomiarem, mających znaczenie dla zakresu planowanych prac geodezyjnych. 2. Wyniki wywiadu terenowego uwidacznia się kolorem czerwonym na kopii mapy zasadniczej lub ewidencyjnej. 3. Informacje zawarte w dokumentacji sporządzonej w wyniku geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych powinny być zgodne z danymi zawartymi w rejestrach publicznych prowadzonych na podstawie odrębnych przepisów, a w szczególności z: 1) państwowym rejestrem nazw geograficznych; 2) ewidencją miejscowości, ulic i adresów. 4. Oznaczenia obiektów uwidacznianych w dokumentacji sporządzonej w wyniku geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych powinny być zgodne z oznaczeniami tych obiektów w bazach danych, o których mowa art. 4, ust.1a, pkt.1-6 i 10 oraz ust. 1b, lub nawiązywać do tych oznaczeń.
7. 1. Przy wykonywaniu geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych wykorzystuje się materiały PZGiK, jeżeli wyniki analizy tych materiałów, przeprowadzone przez wykonawcę pod względem dokładności, aktualności i kompletności, wskazują na ich przydatność do wykonania pomiarów. 2. Specyfikację modelu pojęciowego geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych określa załącznik nr 1. 8 Standardy wykonywania pomiarów metodą precyzyjnego pozycjonowania w oparciu o globalny system nawigacji satelitarnej, zwany dalej GNSS, określa załącznik nr 2. Rozdział 2 Osnowy pomiarowe 9. 1. Wyróżnia się następujące rodzaje osnów pomiarowych: 1) pomiarową osnowę sytuacyjną; 2) pomiarową osnowę wysokościową; 3) pomiarową osnowę sytuacyjno-wysokościową (dwufunkcyjną). 2. Pomiarową osnowę sytuacyjną tworzą zbiory punktów, dla których wyznaczone zostały współrzędne płaskie prostokątne w państwowym układzie odniesień przestrzennych ze średnim błędem położenia punktu nie większym niż 0.10 m względem najbliższych punktów poziomej osnowy geodezyjnej. 3. Pomiarową osnowę wysokościową tworzą zbiory punktów, dla których wyznaczone zostały wysokości w państwowym układzie odniesień przestrzennych ze średnim błędem wysokości nie większym niż 0.05 m względem najbliższych punktów wysokościowej osnowy geodezyjnej, zastrzeżeniem ust. 5. 4. Pomiarową osnowę sytuacyjno-wysokościową tworzą zbiory punktów, dla których wyznaczone zostały zarówno współrzędne prostokątne płaskie jak i wysokości w państwowym układzie odniesień przestrzennych. 5. Błąd średni wysokości punktów pomiarowej osnowy wysokościowej wykorzystywanej do określenia wysokości sytuacyjnych szczegółów terenowych, o których mowa w 29 ust. 2 pkt 2 lit. a i b, nie może być większy niż 0.02 m. 10. 1. Osnowy pomiarowe zakłada się w postaci geometrycznych konstrukcji jednorzędowych, w których obserwacje wyrównuje się metodą najmniejszych kwadratów. 2. Miarą dokładności założonej osnowy pomiarowej są błędy średnie położenia wyznaczanych punktów, przy założeniu bezbłędności punktów nawiązania. 11. 1 Pomiarową osnowę sytuacyjną wyznacza się w nawiązaniu do poziomej osnowy geodezyjnej, w postaci: 1) sieci kątowo-liniowych; 2) wybranych i wzajemnie powiązanych ze sobą punktów terenu, w sposób zapewniający widoczność z każdego z tych punktów na co najmniej dwa punkty sąsiednie, których położenie określono metodami: a) precyzyjnego pozycjonowania w oparciu o GNSS,
b) wcięć kątowych, liniowych oraz kątowo-liniowych, c) pomiarów fotogrametrycznych; 3) sieci modularnych. 2. Przy zakładaniu pomiarowych osnów sytuacyjnych należy zapewnić: 1) wielopunktowe nawiązanie do punktów poziomej osnowy geodezyjnej; 2) co najmniej dwukrotny pomiar każdego mierzonego elementu; 3) wykonanie obserwacji nadliczbowych; 4) wykonanie pomiarów liniowych ze średnim błędem pomiaru odległości m d 0,01 m + 0,01 m/km; 5) wykonanie pomiarów kątowych ze średnim błędem pomiaru kąta m k 30 cc (10 ). 12. 1. Punkty pomiarowej osnowy sytuacyjnej, o ile nie stanowią trwałych, jednoznacznych elementów sytuacyjnych, markuje się na gruncie w sposób zapewniający jednoznaczne oznaczenie tych punktów w terenie w okresie wykonywania pomiarów, wykorzystując do tego celu w szczególności: pale drewniane, rurki metalowe lub ceramiczne, bolce, trzpienie metalowe, znaki z tworzyw sztucznych oraz znaki wyryte lub namalowane. 2. Przy wykonywaniu pomiarów sytuacyjnych, których rezultaty wykorzystywane będą w rozpoczętym lub przewidywanym procesie inwestycyjnym albo do przekształcenia struktury własnościowej, punkty pomiarowej osnowy sytuacyjnej, o ile nie stanowią trwałych, jednoznacznych elementów sytuacyjnych, podlegają stabilizacji w sposób zapewniający jednoznaczne ich oznaczenie w terenie w okresie tych przedsięwzięć, wykorzystując do tego celu w szczególności: znaki z kamienia, betonu lub tworzyw sztucznych oraz odpowiedniej długości metalowe rurki, bolce, trzpienie, pręty. 3. Informacje o położeniu i sposobie stabilizacji punktów pomiarowej osnowy sytuacyjnej, o których mowa w ust. 2, przedstawia się na opisach topograficznych tych punktów, zgodnie z zasadami przyjętymi dla poziomej osnowy geodezyjnej 3 klasy. 13. 1. Sieci kątowo-liniowe zakłada się w postaci powierzchniowych konstrukcji geometrycznych, w których położenie wyznaczanych punktów osnowy określa się na podstawie obserwacji kątowych i liniowych. 2. Sieci kątowo-liniowe nawiązuje się do wszystkich znajdujących się w sąsiedztwie tej sieci punktów, poziomej osnowy geodezyjnej. Liczba punktów nawiązania musi zapewniać orientację przestrzenną sieci z co najmniej dwóch niezależnych kierunków określonych przez niezależne pary punktów nawiązania. 3. Szczególnym rodzajem sieci kątowo-liniowej jest ciąg poligonowy dwustronnie nawiązany do poziomej osnowy geodezyjnej. 4. Długość ciągu poligonowego nie powinna przekraczać 3000m. 5. Długość boków ciągu poligonowego powinna zawierać się w przedziale 50 400 m, zaś stosunek długości boków przyległych nie powinien być większy niż 4:1.
6. W przypadku braku możliwości nawiązania dwustronnego dopuszcza się zakładanie ciągów poligonowych jednostronnie nawiązanych, zwanych dalej ciągami wiszącymi, składających się z nie więcej niż dwóch boków. 7. Pomiar elementów ciągu wiszącego podlega kontroli w drodze pomiaru, wykonanego z ostatniego punktu tego ciągu, co najmniej jednego sytuacyjnego szczegółu terenowego I grupy o znanych współrzędnych. 8. Ciągi poligonowe mogą być zakładane w postaci sieci z punktami węzłowymi. 9. Do sieci kątowo-liniowych o konstrukcji innej niż w postaci ciągu poligonowego przepis ust. 5 stosuje się odpowiednio. 14. 1. Metoda wcięć kątowych, liniowych lub kątowo-liniowych oparta jest na geometrii trójkąta, w którym wyznaczany punkt jest jego wierzchołkiem; metoda polega na pomiarze odpowiednio kątów, długości lub jednocześnie kątów i długości. 2. Do prawidłowego wyznaczenia punktu wcinanego konieczne jest, aby kąt przecięcia prostych wyznaczających zawierał się w przedziale 50-150 g, a stosunek długości odcinków wyznaczających nie był większy niż 4:1. 15. 1. Pomiar punktów osnowy pomiarowej metodą fotogrametryczną wykonywany jest z wykorzystaniem fotogrametrycznych modeli stereoskopowych utworzonych ze zorientowanych zdjęć lotniczych w procesie aerotriangulacji, o której mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 19 ust. 1. pkt 10 ustawy. 2. Fotogrametryczny model stereoskopowy tworzy się na podstawie elementów orientacji zewnętrznej zdjęć lotniczych. 3. Elementy orientacji zewnętrznej zdjęć lotniczych wyznacza się: 1) w procesie aerotriangulacji; 2) wykonując pełny cykl strojenia modeli w oparciu o fotopunkty równomiernie rozmieszczone na opracowywanym modelu, w ilości zapewniającej osiągnięcie wymaganej dokładności pomiaru. 4. Pomiarem fotogrametrycznym obejmuje się te punkty osnowy pomiarowej, których identyfikacja na zdjęciu lotniczym jest jednoznaczna.. 5. Błędy średnie położenia wyrównanych punktów osnowy pomiarowej, wyznaczonych w procesie aerotriangulacji, nie mogą przekroczyć 0.10 m względem punktów nawiązania. 16. 1. Sieć modularna jest zbiorem wzajemnie powiązanych geodezyjnych, geometrycznych konstrukcji pomiarowych (modułów). 2. Moduł tworzy zespół obserwacji kątowych i liniowych ustalonych z dokładnością nie mniejszą niż określoną w 9 ust. 2 oraz 11 ust. 2 pkt 4 i 5. 3. W sieci modularnej podlegają pomiarowi: 1) punkty nawiązania tj. punkty poziomej osnowy geodezyjnej oraz punkty wysokościowej osnowy geodezyjnej; 2) punkty wiążące tj. punkty należące do co najmniej dwóch modułów; 3) punkty sytuacyjnych szczegółów terenowych.
17. Pomiarową osnowę wysokościową wyznacza się w postaci ciągów niwelacyjnych, w nawiązaniu do wysokościowej osnowy geodezyjnej, metodami: 1) niwelacji geometrycznej ze środka; 2) niwelacji trygonometrycznej; 3) niwelacji satelitarnej. 18. 1. Obserwacje niezbędne do ustalenia wysokości punktów pomiarowej osnowy wysokościowej metodami, o których mowa w 17 pkt 1 i 2, uzyskuje się w wyniku pomiaru w dwóch kierunkach, głównym i powrotnym, pomiędzy punktami nawiązania. 2. Punktami pomiarowej osnowy wysokościowej mogą być: 1) punkty poziomej osnowy geodezyjnej; 2) punkty pomiarowej osnowy sytuacyjnej; 3) trwałe szczegóły sytuacyjne, których położenie zostało określone z dokładnością właściwą dla sytuacyjnych szczegółów terenowych I grupy. 19. 1. Pomiar metodą niwelacji geometrycznej wykonuje się na każdym stanowisku dwukrotnie ze zmianą wysokości osi celowej według schematu: wstecz, w przód zmiana wysokości - w przód, wstecz. Różnica między wynikami tych pomiarów nie może przekroczyć 0.004 m. 2. Różnica pomiędzy sumą przewyższeń w kierunku głównym a sumą przewyższeń w kierunku powrotnym ( ) nie może być większa niż wartość określona według wzoru: 0,04 L m, w którym L oznacza długość ciągu osnowy pomiarowej w km. 3. Odległość między instrumentem a mierzonym punktem, zwaną dalej długością celowej nie powinna przekraczać 50 m. 4. Błąd średni pomiaru różnic wysokości metodą niwelacji geometrycznej ze środka nie może być większy niż 20 mm/km (m ΔH 20 mm/km). 20. 1. Niwelację trygonometryczną wykonuje się, przy pomocy narzędzi pomiarowych zapewniających: 1) pomiar odległości z błędem średnim m d 0.01m; 2) pomiar kąta pionowego z błędem średnim m α 30 CC (10 ). 2. Przy wykonywaniu niwelacji trygonometrycznej z wykorzystaniem tachimetrów optycznych pomiar kątów pionowych wykonuje się w dwóch położeniach lunety. 3. Różnice wysokości określone na podstawie pomiaru odległości i kąta pionowego koryguje się ze względu na refrakcję oraz krzywiznę Ziemi. 4. Przy wykonywaniu niwelacji trygonometrycznej osnowy pomiarowej: 1) celowe nie mogą być dłuższe niż 250 m; 2) wysokość instrumentu oraz wysokość tarczy celowniczej ustala się z dokładnością nie mniejszą niż 0.002 m. 5. Różnica przewyższeń między sąsiednimi punktami ciągu niwelacyjnego wynikająca z pomiarów w dwóch kierunkach nie może przekroczyć 0.004 m. 21. Dane, określające wysokości punktów osnowy pomiarowej lub sytuacyjnych i wysokościowych szczegółów terenowych, pozyskane metodą niwelacji satelitarnej,
podlegają matematycznej transformacji do obowiązującego systemu wysokości normalnych. Rozdział 3 Geodezyjne pomiary sytuacyjne i wysokościowe 22. 1. Przedmiotem geodezyjnego pomiaru sytuacyjnego są sytuacyjne szczegóły terenowe, będące obiektami przestrzennymi objętymi bazami danych, o których mowa w art. 4 ust. 1a i 1b ustawy, oraz inne sytuacyjne szczegóły terenowe, których potrzeba usytuowania w państwowym układzie odniesień przestrzennych wynika z innych przepisów prawa. 2. Sytuacyjne szczegóły terenowe, ze względu na swój charakter oraz wymagania dokładnościowe pomiaru dzielą się na trzy grupy: 1) I grupę stanowią sytuacyjne szczegóły terenowe jednoznacznie identyfikowalne w terenie, zachowujące długookresową niezmienność kształtu i położenia, a w szczególności: a) znaki i punkty graniczne; b) znaki geodezyjne; c) obiekty budowlane i urządzenia budowlane, w tym elementy sieci uzbrojenia terenu, bezpośrednio dostępne do pomiaru. 2) II grupę stanowią: a) sytuacyjne szczegóły terenowe jednoznacznie identyfikowalne w terenie, których kształt i położenie nie zachowuje długookresowej niezmienności, w szczególności: budowle i urządzenia ziemne w postaci nasypów, wykopów, grobli, tam, wałów przeciwpowodziowych, rowów, kanałów oraz sztuczne zbiorniki wodne; b) zakryte obiekty budowlane i urządzenia budowlane, w tym zakryte elementy sieci uzbrojenia terenu; c) elementy zagospodarowania terenu, w szczególności: parki, zieleńce, trawniki, place zabaw i wypoczynku, skwery, pojedyncze drzewa oraz boiska sportowe. 3) III grupę stanowią sytuacyjne szczegóły terenowe, których jednoznaczna identyfikacja w terenie jest utrudniona i zależna od subiektywnej oceny wykonawcy, takie jak: a) kontury użytków gruntowych oraz kontury gleboznawczej klasyfikacji gruntów; b) cieki i zbiorniki wodne o naturalnych liniach brzegowych; c) oddziały leśne na obszarach lasów i parków narodowych. 23. 1. Geodezyjny pomiar sytuacyjny, z zastrzeżeniem ust. 4, wykonuje się w sposób zapewniający określenie położenia punktu sytuacyjnego względem najbliżej położonych punktów poziomej osnowy geodezyjnej oraz osnowy pomiarowej z dokładnością nie mniejszą niż:
1) 0.10m - w przypadku sytuacyjnych szczegółów terenowych I grupy; 2) 0.30m - w przypadku sytuacyjnych szczegółów terenowych II grup; 3) 0.50m w przypadku sytuacyjnych szczegółów terenowych III grupy. 2. Przy pomiarze sytuacyjnych szczegółów terenowych I grupy, wykonuje się pomiar kontrolny polegający na: 1) drugim, niezależnym wyznaczeniu położenia szczegółów lub; 2) pomiarze odległości pomiędzy dwoma punktami sytuacyjnymi objętymi pomiarem (miary czołowe) lub; 3) pomiarze odległości pomiędzy punktem objętym pomiarem a innym punktem o znanym, z wymaganą dokładnością, położeniu. 3. Wyniki pomiarów sytuacyjnych szczegółów terenowych oraz dodatkowe informacje o obiektach objętych pomiarem utrwala się w dziennikach obserwacyjnych oraz na szkicach polowych z zastosowaniem symboli graficznych określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 19 pkt 7 ustawy. 4. W przypadku, gdy geodezyjny pomiar sytuacyjny wykonuje się w celu założenia lub aktualizacji bazy danych, o której mowa w art. 4, ust. 1a, pkt. 8 ustawy parametry dokładnościowe określone w ust. 1, podlegają złagodzeniu odpowiednio do 1.5 m, 3.0 m oraz 5.0 m. 24. 1. Geodezyjne pomiary sytuacyjne mające na celu wznowienie znaków granicznych lub wyznaczenie punktów granicznych wykonuje się przy wykorzystaniu obserwacji określających położenie tych znaków lub punktów granicznych w oparciu o osnowę pomiarową, jaka była wykorzystana do wykonania tych obserwacji. 2. W przypadku niezachowania się osnowy pomiarowej, o której mowa w ust. 1, lub braku możliwości jej odtworzenia, geodezyjne pomiary sytuacyjne mające na celu wznowienie punktów granicznych wykonuje się w oparciu o: 1) opisy topograficzne tych punktów granicznych, lub; 2) współrzędne tych punktów granicznych po ich uprzednim zharmonizowaniu z układem odniesienia określonym przez poziomą osnowę geodezyjną oraz pomiarową osnowę sytuacyjną. 3. Wznowione znaki graniczne lub wyznaczone punkty graniczne po ich stabilizacji lub zamarkowaniu podlegają ponownemu pomiarowi w oparciu o poziomą osnowę geodezyjną lub pomiarową osnowę sytuacyjną. 4. Protokół wznowienia znaków granicznych lub protokół wyznaczenia punktów granicznych zawiera: 1) identyfikator oraz nazwę obrębu ewidencyjnego; 2) numery działek ewidencyjnych, do których należą wznawianie znaki graniczne lub wyznaczane punkty graniczne; 3) datę sporządzenia protokołu; 4) oznaczenie podstawy prawnej dokonywanej czynności; 5) oznaczenie kancelaryjne zgłoszenia pracy geodezyjnej; 6) imię i nazwisko oraz numer uprawnień geodety sporządzającego protokół;
7) imię i nazwisko właścicieli nieruchomości (użytkowników wieczystych lub innych władających ujawnionych w ewidencji gruntów i budynków) lub osób ich reprezentujących biorących udział w czynnościach wznowienia znaków granicznych lub wyznaczenia punktów granicznych; 8) oznaczenie punktów granicznych objętych czynnościami wznowienia lub wyznaczenia; 9) opis sposobu stabilizacji lub markowania punktów granicznych; 10) oświadczenia osób, o których mowa w pkt 7 dotyczące czynności wznowienia znaków lub wyznaczenia punktów granicznych; 11) omówienie skreśleń i poprawek; 12) wykaz załączników do protokołu; 13) wzmianka o odczytaniu dokumentu przed podpisaniem; 14) podpis geodety sporządzającego protokół oraz podpisy osób, o których mowa w pkt 7 na każdej stronie protokołu oraz szkicu, o którym mowa w ust. 5. 5. Szkic wznowienia znaków granicznych lub wyznaczenia punktów granicznych stanowi integralną część protokołu, o którym mowa w ust. 4. 25. 1. Przestrzenne obiekty liniowe oraz przestrzenne obiekty obszarowe w trakcie ich pomiaru sytuacyjnego podlegają generalizacji. 2. Generalizacja, o której mowa w ust. 1 polega na: 1) przedstawieniu obiektów krzywoliniowych za pomocą linii łamanych; 2) przedstawieniu obiektów obszarowych za pomocą linii łamanych lub punktów; 3) pominięciu punktów wyznaczających obiekt, jeżeli nie spowoduje to zniekształcenia jego reprezentacji geometrycznej; 4) pomiarze przebiegu osi obiektu liniowego z jednoczesnym określeniem jego wymiaru poprzecznego. 3. Przy pomiarze sytuacyjnym pomija się punkt sytuacyjny, jeżeli odchylenie tego punktu od linii wyznaczonej przez dwa sąsiednie pomierzone punkty sytuacyjne nie przekracza: 1) w przypadku I grupy sytuacyjnych szczegółów terenowych 0.10 m; 2) w przypadku II grupy sytuacyjnych szczegółów terenowych 0.30 m; 3) w przypadku III grupy sytuacyjnych szczegółów terenowych 0.50 m. 4. Kontury budynków położone w odległości mniejszej niż 0.10 m od granicy działki uznaje się za położone w linii tej granicy. 26. Geodezyjne sytuacyjne pomiary terenowe, wykonuje się metodami: 1) biegunową; 2) ortogonalną (domiarów prostokątnych); 3) wcięć: a) kątowych, b) liniowych,
c) kątowo-liniowych; 4) precyzyjnego pozycjonowania w oparciu o GNSS. 27. 1. Geodezyjny sytuacyjny pomiar terenowy metodą biegunową polega na określeniu: 1) kierunku prostej wyznaczonej przez stanowisko instrumentu i mierzony sytuacyjny szczegół terenowy; 2) odległości między stanowiskiem instrumentu a mierzonym sytuacyjnym szczególe terenowym. 2. Dokładność pomiaru kierunku oraz odległości, o których mowa w ust. 1, a także dopuszczalną długość celowej, określa poniższa tabela, z zastrzeżeniem ust. 3. Grupa sytuacyjnych szczegółów terenowych I ± 0.05 II ± 0.20 III ± 0.30 Błąd średni pomiaru odległości Błąd średni pomiaru kierunku 2 c 170 1 c 350 2 c 700 1 c 1300 2 c 1000 1 c 1700 Długość celowej (w metrach) 3. Długość celowej nie może przekraczać: 1) w przypadku sytuacyjnych szczegółów terenowych I grupy - podwójnej odległości między stanowiskiem instrumentu a najdalszym punktem, do którego nawiązuje się pomiar kierunku, zwany dalej punktem nawiązania ; 2) w przypadku sytuacyjnych szczegółów terenowych II i III grupy czterokrotnej odległości między stanowiskiem instrumentu a najdalszym punktem nawiązania. 4. Przy pomiarze sytuacyjnym metodą biegunową stanowiskami instrumentu oraz punktami nawiązania, z zastrzeżeniem ust. 5, mogą być: 1) punkty poziomej osnowy geodezyjnej ; 2) punkty geodezyjnej sytuacyjnej osnowy pomiarowej; 3) punkty pośrednie wyznaczone na bokach osnów, o których mowa w pkt. 1-2. 5. Przy pomiarze szczegółów terenowych II i III grupy, stanowiskami instrumentu oraz punktami nawiązania mogą być sytuacyjne szczegóły terenowe I grupy. 6. Przy pomiarze kierunku niezbędne jest wykonanie obserwacji na co najmniej dwa punkty nawiązania położone w odległości nie mniejszej niż 40m od stanowiska instrumentu, z zastrzeżeniem ust. 7. 7. W przypadku, gdy pomiar kierunku wykonuje się z ostatniego punktu ciągu wiszącego dopuszcza się tylko jeden punkt nawiązania z jednoczesnym wykonaniem pomiaru kontrolnego na co najmniej jeden sytuacyjny szczegół terenowy I grupy, którego położenie zostało określone inną metodą pomiarową lub z innego stanowiska.
28. 1. Geodezyjny pomiar sytuacyjny metodą ortogonalną polega na określeniu: 1) odległości pomiędzy punktem stanowiącym początek linii pomiarowej a rzutem prostokątnym mierzonego sytuacyjnego szczegółu terenowego na tę linię; 2) odległości pomiędzy sytuacyjnym szczegółem terenowym a jego rzutem prostokątnym na linię pomiarową, zwanej dalej rzędną. 2. Linię pomiarową mogą wyznaczać dwa dowolne punkty: 1) poziomej osnowy geodezyjnej; 2) pomiarowej osnowy sytuacyjnej; 3) pośrednie wyznaczone na bokach osnów, o których mowa w pkt. 1-2. 3. Przy pomiarze sytuacyjnych szczegółów terenowych II i III grupy, linia pomiarowa może być wyznaczona przez sytuacyjne szczegóły terenowe I grupy. 4. Długości linii pomiarowych nie powinny przekraczać: 1) na terenach zurbanizowanych 250 m; 2) na terenach rolnych i leśnych 400 m. 5. Długość linii pomiarowej podlega kontroli, którą dokonuje się w drodze: 1) porównania pomierzonej długości linii pomiarowej z długością wyznaczoną na podstawie współrzędnych punktów, o których mowa w ust. 2 i 3, wyznaczających przebieg tej linii; 2) dwukrotnego pomiaru, z których pierwszy wykonuje się w trakcie pomiaru sytuacyjnych szczegółów terenowych. 6. Wyniki przeprowadzonej kontroli nie powinny przekraczać wielkości odchyłek liniowych, zwanych dalej f L : 1) w przypadku, o którym mowa w ust.5 pkt 1: f L 0.07m + 50 mm/km; 2) w przypadku, o którym mowa w ust. 5 pkt 2: f L 2(0.07m + 50 mm/km). 7. Dopuszczalne długości rzędnych i precyzję zapisu obserwacji określa poniższa tabela, z zastrzeżeniem ust. 8. Grupa sytuacyjnych szczegółów terenowych Precyzja zapisu obserwacji Dopuszczalna długość rzędnej I 25 0.01 m II 50 0.05 m III 70 0.10 m 8. Przy pomiarze sytuacyjnych szczegółów terenowych II i III grupy dopuszczalne długości rzędnych mogą zostać zwiększone odpowiednio do 75 m i 100 m, o ile zostanie wykonany pomiar kontrolny, o którym mowa w 23 ust. 2. 29. 1. Przedmiotem geodezyjnego pomiaru wysokościowego są elementy sytuacyjnych szczegółów terenowych, dla których wymagane jest określenie wysokości w państwowym układzie odniesień przestrzennych oraz szczegóły terenowe charakteryzujące rzeźbę terenu, zwane dalej wysokościowymi szczegółami terenowymi, z zastrzeżeniem ust. 4. 2. Ze względu na dokładność określania wysokości wyróżnia się:
1) naziemne sytuacyjne szczegóły terenowe, w szczególności: a) przekroje poprzeczne ulic i dróg urządzonych, b) elementy naziemne podziemnego uzbrojenia terenu; 2) podziemne sytuacyjne szczegóły terenowe, w szczególności :; a) dna studzienek kanalizacyjnych, b) wloty i wyloty przewodów kanalizacyjnych oraz przyłączy w ich najniższych punktach, c) osie przewodów podziemnych wodociągowych, gazowych, ciepłowniczych oraz innych przewodów rurowych, d) wierzchy i dna kanałów przewodów kanalizacyjnych, komór i studni sieci uzbrojenia terenu, e) górne krawędzie (powłoki) kabli doziemnych lub wierzchy rur ochronnych tych kabli, f) załamania pionowe i poziome osi przewodów sieci uzbrojenia terenu. 3. Szczegółami terenowymi charakteryzującymi rzeźbę terenu, o których mowa w ust.1, są w szczególności: 1) charakterystyczne punkty powierzchni terenu położone na liniach o najmniejszym i największym spadku terenu, zwanych dalej liniami szkieletowymi ; 2) punkty powierzchni terenu charakteryzujące jego rzeźbę pomiędzy liniami szkieletowymi; 3) naturalne lub sztuczne formy terenu, w szczególności: skarpy, uskoki, wąwozy, jary, rowy, kanały, wały, groble. 4. Przedmiotem pomiaru wysokościowego, na wniosek uczestników procesu budowlanego mogą być także inne, niż wymienione w ust.1 i 2 szczegóły terenowe. 30. 1. Geodezyjny pomiar wysokościowy, o którym mowa w 29 ust. 2, wykonuje się w sposób zapewniający określenie wysokości szczegółów terenowych względem najbliżej położonych punktów wysokościowej osnowy geodezyjnej oraz wysokościowej osnowy pomiarowej z dokładnością nie mniejszą niż: 1) 0.05 dla budowli i urządzeń budowlanych, z zastrzeżeniem pkt 2 i 3 oraz punktów wysokościowych markowanych w terenie; 2) 0.02 dla przewodów i urządzeń kanalizacyjnych; 3) 0.10 dla budowli i urządzeń budowlanych ziemnych, elastycznych lub mierzonych elektromagnetycznie podziemnych obiektów sieci uzbrojenia terenu oraz punktów na liniach szkieletowych. 2. Przy wykonywaniu geodezyjnych wysokościowych pomiarów terenowych, o których mowa w 29 ust. 3 stosuje się następujące kryteria dokładności: 1) dla punktów powierzchni terenu (pikiet) dokładność wyznaczenia ich wysokości nie może przekroczyć wielkości 1/5 cięcia warstwicowego przewidzianego dla danej skali mapy; 2) błąd średni przebiegu warstwic nie może przekroczyć wielkości: a) 1/3 zasadniczego cięcia warstwicowego dla terenów o nachyleniu poniżej 2 o, b) 2/3 zasadniczego cięcia warstwicowego dla terenów o nachyleniu od 2 o do 6 o,
c) jednego zasadniczego cięcia warstwicowego dla terenów o nachyleniu powyżej 6 o. 3. Kontrolę pomiaru wysokościowego wykonuje się poprzez dwukrotny pomiar wysokości wybranych punktów. 4. Różnice pomiędzy wynikami pomiarów wysokościowych, o których mowa w ust. 3 nie mogą przekroczyć wielkości, o których mowa w ust. 1 i 2. 31. Geodezyjne wysokościowe pomiary terenowe, wykonuje się metodami: 1) niwelacji geometrycznej; 2) tachimetrii; 3) niwelacji trygonometrycznej; 4) precyzyjnego pozycjonowania w oparciu o GNSS; 5) skaningu laserowego. 32. Geodezyjny wysokościowy pomiar terenowy dotyczący ukształtowania terenu, w zależności od celu jakiemu ma służyć i stopnia zróżnicowania form terenowych, wykonuje się w technologii: 1) niwelacji punktów rozproszonych; 2) niwelacji profilów; 3) niwelacji siatkowej. 33. Niwelację punktów rozproszonych wykonuje się w celu określenia wysokości charakterystycznych punktów powierzchni terenu z równoczesnym pozyskaniem obserwacji niezbędnych do wyznaczenia współrzędnych prostokątnych płaskich tych punktów w państwowym układzie odniesień przestrzennych. 34. 1. Niwelację profilów wykonuje się w celu określenia wysokości charakterystycznych punktów powierzchni terenu usytuowanych wzdłuż osi podłużnego lub poprzecznego profilu obiektu objętego pomiarem. 2. Lokalizację przekrojów poprzecznych na obiekcie objętym pomiarem dostosowuje się do warunków terenowych i zaleceń projektanta, przy czym: 1) odległość między przekrojami poprzecznymi nie może być większa niż 100m; 2) odległość między wysokościowymi szczegółami terenowymi na przekroju poprzecznym nie może być większa niż 25m. 3. Odległość między wysokościowymi szczegółami terenowymi na przekroju podłużnym nie może być większa niż 50m. 35. Niwelację punktów rozproszonych i niwelację profilów, w zależności od zakładanej dokładności pomiaru, wykonuje się metodami: 1) niwelacji geometrycznej; 2) tachimetrii; 3) niwelacji satelitarnej; 4) skaningu laserowego.
36. 1. Niwelację siatkową wykonuje się w celu określenia wysokości punktów terenu wyznaczonych przez regularną siatkę geometryczną. 2. Punkty siatki, o których mowa w ust. 1 podlegają markowaniu, o ile nie są trwałymi sytuacyjnymi szczegółami terenowymi. 3. Niwelację siatkową stosuje się na terenach niezabudowanych płaskich lub o jednolitym nachyleniu w przypadkach, gdy potrzebne jest regularne rozmieszczenie punktów wysokościowych na mierzonym terenie. 4. Budowę siatki przeprowadza się w dwóch etapach: 1) wyznaczenie figury lub figur podstawowych; 2) wyznaczenie figur zapełniających. 5. Wierzchołki figur podstawowych wyznacza się w terenie w oparciu o istniejące punkty poziomej osnowy geodezyjnej oraz pomiarowej osnowy sytuacyjnej z błędem nie przekraczającym 0.50 m, markując palikami; punkty wierzchołkowe, które należy zaniwelować w nawiązaniu do istniejącej wysokościowej osnowy geodezyjnej oraz pomiarowej osnowy wysokościowej. 6. Rozwinięciem figury podstawowej są figury zapełniające; ich kształt i wielkość pozostają w ścisłym związku z czynnikami warunkującymi wielkość i kształt figury podstawowej. 7. Przy ustalaniu wielkości figur zapełniających należ kierować się zasadą, aby powierzchnia terenu objęta jedna figurą była zbliżona do płaszczyzny, a długość boku nie przekraczała 100 m. 8. Charakterystyczne punkty rzeźby terenu położone wewnątrz figur zapełniających wyznacza się jako punkty dodatkowe. 37. 1. Tachimetria polega na określeniu wysokości sytuacyjnych szczegółów terenowych metodą niwelacji trygonometrycznej z równoczesnym wyznaczeniem metodą biegunową współrzędnych prostokątnych płaskich w państwowym układzie odniesień przestrzennych, z zachowaniem następujących warunków: 1) błąd średni pomiaru odległości 0.01 m; 2) błąd średni pomiaru kąta pionowego 30 cc (10"); 3) długości celowych 250 m; 4) błąd średni pomiaru wysokości instrumentu i tarczy celowniczej (lustra) 0.01 m. 2. Przy pomiarach metodą tachimetrii należy wyeliminować błąd miejsca zera koła pionowego. 38. 1. Przy wykonywaniu geodezyjnych sytuacyjnych i wysokościowych pomiarów fotogrametrycznych przepisy 15 ust. 1-3 stosuje się odpowiednio. 2. Geodezyjne sytuacyjne i wysokościowe pomiary fotogrametryczne, wykonuje się przy użyciu cyfrowych stacji fotogrametrycznych. 3. Geodezyjny sytuacyjny i wysokościowy pomiar fotogrametryczny może być wykonywany metodą skaningu laserowego, o którym mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 19 ust. 1 pkt 10 ustawy.
4. Geodezyjnego wysokościowego pomiaru fotogrametrycznego nie wykonuje się na terenach zalesionych i pokrytych wodami. 39. Geodezyjne sytuacyjne i wysokościowe pomiary fotogrametryczne uzupełnia się danymi pochodzącymi z uczytelnienia zdjęć lotniczych oraz danymi z sytuacyjnych i wysokościowych pomiarów terenowych w celu: 1) ustalenia położenia sytuacyjnych szczegółów terenowych, które częściowo lub w całości nie były dostępne do pomiaru fotogrametrycznego; 2) sprawdzenia poprawności identyfikacji sytuacyjnych szczegółów terenowych; 3) pozyskania nieprzestrzennych danych opisowych obiektów objętych pomiarem; 4) określenia rzeźby terenu wyłączonego z pomiaru fotogrametrycznego. 40. 1. Geodezyjny sytuacyjny pomiar fotogrametryczny podlega kontroli poprzez wykonanie geodezyjnych sytuacyjnych pomiarów terenowych, wybranych sytuacyjnych szczegółów terenowych równomiernie rozłożonych na opracowywanym obszarze, w tym sytuacyjnych szczegółów terenowych położonych na skrajach stereogramów. 2. Geodezyjny wysokościowy pomiar fotogrametryczny podlega kontroli poprzez wykonanie geodezyjnego wysokościowego pomiaru terenowego, wybranych punktów kontrolnych lub przekrojów kontrolnych. 41. Geodezyjne pomiary kartometryczne mające na celu pozyskanie danych określających położenie i kształt obiektów objętych bazami danych, o których mowa w art. 4 ust. 1a i 1b, stosuje się w przypadkach, gdy w PZGiK brak jest danych pozyskanych w wyniku geodezyjnych pomiarów terenowych lub fotogrametrycznych. 42. Geodezyjne pomiary kartometryczne wykonuje się metodami digitalizacji punktowej lub liniowej. 43. Geodezyjny pomiar kartometryczny dla celów, o których mowa w 42, można zastosować wyłącznie, gdy dokładność graficzna map analogowych charakteryzuje się błędem średnim położenia sytuacyjnego szczegółu terenowego na mapie nie większym niż ± 0.3 mm w skali mapy. 44. W procesie digitalizacji punktowej i liniowej dokonuje się transformacji współrzędnych z układu współrzędnych mapy analogowej do państwowego układu odniesień przestrzennych na podstawie współczynników wyznaczonych metodą transformacji liniowo-konforemnej Helmerta w oparciu o punkty dostosowania, z korektą Hausbrandta. 45. 1. Skanowanie map wykonuje się na skanerze płaskim z rozdzielczością rzeczywistą (optyczną) 400 dpi, przy maksymalnej wielkości terenowej 1 piksela 0.315 m, zastrzeżeniem ust. 2. 2. Przy skanowaniu map sporządzonych na materiale giętkim dopuszcza się stosowanie skanerów bębnowych zapewniających dokładność skanowania 0.0001 m.
3. Uzyskane cyfrowe obrazy rastrowe map podlegają uczytelnieniu, poprzez : 1) eliminację plam, szumów pikselowych oraz zlewek elementów liniowych; 2) uzyskanie białego tła treści rysunku, bez znaczących zabrudzeń powierzchniowych; 3) uzyskanie czytelności treści przybliżonej do oryginału. 46. 1. Kalibrację rastrów map analogowych wykonuje się przy wykorzystaniu co najmniej 20 punktów dostosowania, położonych na arkuszu mapy objętym kalibracją, rozmieszczonych równomiernie na granicy zewnętrznej oraz wewnątrz transformowanego obszaru, z zachowaniem dokładności transformacji wyrażonej błędem średnim transformacji, nie większym niż: 1) 0.20 m w przypadku mapy w skali 1:500; 2) 0.40 m w przypadku mapy w skali 1:1 000; 3) 0.80 m - w przypadku mapy w skali 1:2 000; 4) 2.00 m - w przypadku mapy w skali 1:5 000. 2. Punktami dostosowania mogą być jednoznacznie identyfikowane na mapie punkty: 1) graniczne zawarte w państwowym rejestrze granic i powierzchni jednostek podziałów terytorialnych kraju (PRG), w szczególności punkty węzłowe; 2) geodezyjnej osnowy poziomej oraz pomiarowej osnowy sytuacyjnej; 3) przecięcia siatki kwadratów pierworysów map; 4) graniczne wchodzące w skład numerycznych opisów granic; 5) określające kontury budynków. 3. Dokładność położenia punktów dostosowania, o których mowa w ust. 2 pkt. 1, 4, 5, w państwowym układzie odniesień przestrzennych nie może być mniejsza niż 0.10 m względem najbliższych punktów poziomej osnowy geodezyjnej oraz pomiarowej osnowy sytuacyjnej. 4. W przypadku, gdy z PZGiK nie można pozyskać danych dla niezbędnej liczby punktów dostosowania, dane te należy pozyskać w wyniku geodezyjnych pomiarów terenowych lub geodezyjnych pomiarów fotogrametrycznych. 5. Kalibrację cyfrowego obrazu rastrowego mapy należy wykonać w dwóch etapach: 1) I etap wstępna kalibracja, wykonana metodą transformacji afinicznej pierwszego stopnia z eliminacją punktów nieidentycznych, dla których uzyskana odchyłka wynosi V p >3µ; 2) II etap ostateczna kalibracja, wykonana na podstawie analizy zaobserwowanych w etapie I deformacji rastra mapy analogowej, wybranym rodzajem transformacji np. transformacja afiniczna drugiego stopnia. 6. W przypadku pozyskiwania danych metodą digitalizacji z kilku niezależnych obszarów, opracowanych pierwotnie w różnych układach odniesień przestrzennych stosuje się transformację wieloukładową. 47. Na potrzeby przygotowania inwestycji budowlanych, oprócz geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych związanych z opracowaniem mapy do celów projektowych, o której mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 43 ust.
4 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623, z późn. zm.) 2, na wniosek uczestników procesu budowlanego wykonuje się geodezyjne pomiary sytuacyjne i wysokościowe, mające na celu: 1) opracowanie przekrojów istniejących lub projektowanych tras, cieków lub zbiorników; 2) obliczenie przemieszczeń mas ziemnych; 3) ustalenie wielkości strzałki zwisu przewodów i prześwitu pod nimi; 4) szczegółową inwentaryzację obiektów budowlanych planowanych do remontu, obejmującą w szczególności: a) elewacje budowli, b) rzuty poziome i pionowe pomieszczeń i elementów konstrukcyjnych obiektów budowlanych, c) rozmieszczenie urządzeń wewnątrz pomieszczeń; 5) określenie wysokości charakterystycznych punktów obiektów budowlanych oraz terenu. 48. Pomiary mające na celu geodezyjne wyznaczenie obiektów budowlanych w terenie, geodezyjną obsługę budowy i montażu obiektów budowlanych, pomiaru przemieszczeń i odkształceń obiektów budowlanych oraz geodezyjną inwentaryzację powykonawczą obiektów lub elementów obiektów budowlanych, wykonuje się w oparciu o poziomą osnowę geodezyjną, osnowę pomiarową lub osnowę realizacyjną. 49. 1. Osnowę realizacyjną zakłada się, gdy: 1) bezpośrednio z istniejącej poziomej osnowy geodezyjnej i osnowy pomiarowej nie można dokonać tyczenia; 2) dokładność istniejącej poziomej osnowy geodezyjnej i osnowy pomiarowej jest zbyt niska do potrzeb inwestycji; 3) istniejąca pozioma osnowa geodezyjna i osnowa pomiarowa podczas realizacji inwestycji może zostać zniszczona. 2. Osnowa realizacyjna służy do tyczenia, kontroli usytuowania elementów obiektu budowlanego w czasie budowy i montażu oraz inwentaryzacji powykonawczej, a także do badań przemieszczeń i odkształceń. 3. Osnowę realizacyjną nawiązuje się do poziomej osnowy geodezyjnej oraz wysokościowej osnowy geodezyjnej i wyrównuje metodą najmniejszych kwadratów z obliczeniem błędów średnich położenia punktów. 4. Osnowa realizacyjna pod względem konstrukcyjnym może być: 1) siecią jednorzędową; 2) siecią dwurzędową. 5. Sieć dwurzędową zakłada się dla złożonych i dużych inwestycji realizowanych etapami. 6. W przypadku sieci dwurzędowej: 1) osnowę I rzędu nawiązuje się do poziomej osnowy geodezyjnej oraz wysokościowej osnowy geodezyjnej i pokrywa się nią cały obszar inwestycji; 2) osnowę II rzędu nawiązuje się do osnowy I rzędu i zakłada się ją w dostosowaniu do potrzeb określonego etapu inwestycji. 2 Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2011 r. Nr 32, poz.159 i Nr 45, poz. 235).
50. W szczególnych przypadkach, gdy przy realizacji inwestycji niezbędne jest wykonywanie geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych z dokładnością wyższą niż określoną w 9 ust. 2 i 5, zakłada się osnowę realizacyjną w układzie lokalnym, którego początek wyznaczony jest przez współrzędne punktu ciężkości obszaru inwestycji, zaś jego osie zorientowane są przez główną oś inwestycji. 51. Punkty osnowy realizacyjnej stabilizuje się znakami z trwałego materiału. 52. Pomiary mające na celu geodezyjne wyznaczenie obiektów budowlanych w terenie oraz geodezyjną obsługę budowy i montażu obiektów budowlanych wykonuje się na podstawie wyników geodezyjnego opracowania: 1) projektu zagospodarowania działki lub terenu, o którym mowa w art. 34 ust. 3 Prawa budowlanego; 2) planu sytuacyjnego, o którym mowa w art. 29a ust.1 Prawa budowlanego. 53. 1. Wyniki geodezyjnego opracowania dokumentów, o których mowa w 52 utrwala się w szkicu dokumentacyjnym. 2. Na treść szkicu dokumentacyjnego składają się: 1) dane dotyczące osnowy realizacyjnej; 2) rysunek istniejących w terenie obiektów powierzchniowych mających znaczenie w procesie tyczenia; 3) rysunek istniejących w terenie obiektów podziemnego uzbrojenia mających znaczenie w procesie tyczenia ; 4) dane niezbędne do wytyczenia projektowanych obiektów, w tym dane obliczone; 5) miary kontrolne; 6) współrzędne punktów głównych, osiowych, punktów charakterystycznych obiektu, punktów kolizji z urządzeniami uzbrojenia terenu obliczone w wyniku geodezyjnego opracowania projektu. 3. Treść projektowaną oraz obliczone miary kontrolne przedstawia się na szkicu dokumentacyjnym w kolorze czerwonym. 54. Tyczenie wykonuje się metodami, o których mowa w 26 oraz w 31 pkt 1-4. 55. 1. Miarą dokładności tyczenia jest błąd średni tyczenia ( m t ) i wielokrotności. 2. Pożądaną wartość mt określa się na podstawie wzoru jego M t mt, w którym: r 1) M t jest granicznym błędem tyczenia ustalanym przez wykonawcę na podstawie wzoru M r m K dl ; t t 2) r jest współczynnikiem, którego wartość zależy od wymaganego prawdopodobieństwa poprawności wytyczenia oraz od stopnia przypadkowości błędów tyczenia;
3) K jest parametrem określającym, jaką częścią granicznej odchyłki dl może być graniczny błąd wytyczenia; 4) dl jest graniczną odchyłką usytuowania tyczonego elementu obiektu. 56. 1. Wyniki tyczenia utrwala się na szkicu tyczenia. 2. Szkic tyczenia może być sporządzony na kopii szkicu dokumentacyjnego i zawiera: 1) dane dotyczące osnowy realizacyjnej; 2) rysunek obiektów projektowanych; 3) dane konieczne do wytyczenia; 4) dane zrealizowane w trakcie tyczenia; 5) rezultaty pomiaru kontrolnego wytyczonych elementów obiektów; 6) adnotację o przyjęciu przez kierownika budowy wytyczonych elementów obiektów, z wyróżnieniem zastabilizowanych znaków osi głównych obiektów, reperów roboczych i głównych elementów konstrukcyjnych. 7) podpisy wykonawcy tyczenia oraz kierownika budowy. 3. Treść projektowaną przedstawia się na szkicu tyczenia w kolorze czerwonym. 4. Dane określające wyniki pomiaru kontrolnego wpisuje się na szkicu tyczenia kolorem czarnym w nawiasie. 5. Oryginał szkicu tyczenia dołączany jest do dziennika budowy, zaś jego kopia uwierzytelniona przez kierownika budowy pozostaje w dyspozycji wykonawcy tyczenia. 57. Geodezyjną obsługę budowy i montażu obiektu budowlanego oraz pomiary przemieszczeń obiektów i ich podłoża a także pomiary odkształceń obiektu wykonuje się w przypadkach i na zasadach określonych przepisami wydanymi na podstawie art. 43 ust. 4 Prawa budowlanego. 58. 1. Geodezyjną inwentaryzację powykonawczą wykonuje się w celu: 1) ustalenia danych: a) określających położenie i kształt wybudowanych obiektów budowlanych w państwowym układzie odniesień przestrzennych, b) niezbędnych do wprowadzenia zmian w: - bazie danych ewidencji gruntów i budynków - w zakresie użytków gruntowych oraz budynków, - bazie danych geodezyjnej ewidencji sieci uzbrojenia terenu w zakresie sieci uzbrojenia terenu, - bazie danych, o której mowa w art. 4 ust. ustawy w zakresie budowli; 2) sporządzenia operatu geodezyjnego, o którym mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 43 ust. 4 Prawa budowlanego, w tym:
a) mapy obrazującej położenie i kształt obiektów budowlanych oraz sposób zagospodarowania i ukształtowania terenu po zakończeniu procesu budowlanego, b) dokumentacji określającej stan wyjściowy obiektów, które zgodnie z projektem budowlanym podlegają w trakcie ich użytkowania okresowym badaniom przemieszczeń i odkształceń. 2. Uczestnicy procesu budowlanego mogą rozszerzyć zakres geodezyjnych pomiarów powykonawczych, w szczególności dotyczących pionowości elementów konstrukcyjnych i trzonów windowych oraz stanu wyjściowego obiektów wymagających w trakcie użytkowania okresowego badania przemieszczeń obiektu i podłoża i odkształceń obiektu. 3. Na obiektach, o których mowa w ust. 1 pkt 2 lit. b zakłada się osnowę realizacyjną, specjalnie zaprojektowaną do wykonania pomiaru pierwotnego oraz pomiarów następnych, składającą się z: 1) punktów kontrolowanych (przyłożenia, zaczepienia, celowania); 2) stanowisk instrumentów pomiarowych (związanych z badanym obiektem i/lub założony poza nim). 59. Wyniki geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych utrwala się w postaci dokumentów elektronicznych, a w przypadkach gdy postać elektroniczna nie jest możliwa do zastosowania, w postaci dokumentów papierowych, z zastrzeżeniem 83. Rozdział 4 Opracowanie i przekazywanie wyników geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych 60. 1. Opracowanie wyników pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych polega na: 1) przetworzeniu obserwacji uzyskanych w wyniku pomiarów do zbiorów współrzędnych prostokątnych płaskich oraz wysokości punktów w państwowym systemie odniesień przestrzennych; 2) aktualizacji lub utworzeniu odpowiedniej roboczej bazy danych obiektów przestrzennych; 3) edycji odpowiednich map lub innych opracowań kartograficznych oraz raportów w postaci rejestrów, wykazów, zestawień; 4) skompletowanie dokumentacji utworzonej w wyniku wykonanych prac geodezyjnych w postaci operatu technicznego. 2. Rezultaty geodezyjnego pomiaru sytuacyjnego weryfikuje się w drodze ich porównania z obrazem ortofotomapy. 3. W przypadku negatywnych rezultatów weryfikacji, o której mowa w ust. 2, wykonuje się ponowny geodezyjny pomiar sytuacyjny. 4. Pozytywny rezultat weryfikacji potwierdza się w sprawozdaniu technicznym, stanowiącym część składową operatu technicznego.
61. 1. Na treść dokumentacji zawierającej rezultaty przetwarzania wyników pomiarów osnowy pomiarowej składają się: 1) obserwacje oraz ich błędy średnie po wyrównaniu; 2) wykazy punktów osnowy pomiarowej zawierające współrzędne prostokątne płaskie lub wysokości punktów osnowy pomiarowej oraz błędy średnie punktów tej osnowy po wyrównaniu; 3) mapa przeglądowa osnowy pomiarowej, zawierająca: a) oznaczenia punktów osnowy pomiarowej i punktów nawiązania, b) elementy konstrukcyjne sieci; 4) datę i podpis osoby, która sporządziła dokumentację. 62. Na treść dokumentacji zawierającej rezultaty przetwarzania wyników pomiarów obiektów ewidencji gruntów i budynków składają się: 1) wykazy współrzędnych punktów granicznych wraz z atrybutami opisowymi tych punktów; 2) mapa przeglądowa punktów granicznych, zawierająca oznaczenia punktów granicznych oraz przebieg linii granicznych; 3) wykazy zawierające pola powierzchni obiektów obszarowych objętych pomiarem (działek ewidencyjnych, konturów użytków gruntowych i konturów klas gleboznawczych, klasoużytków); 4) datę i podpis osoby, która sporządziła dokumentację. 63. 1. Przy tworzeniu roboczej bazy danych w drodze aktualizacji bazy danych pozyskanej z PZGiK dokonuje się analizy porównawczej między wartościami współrzędnych punktów granicznych uzyskanych w wyniku pomiaru a wartościami współrzędnych tych samych punktów otrzymanych z PZGiK. 2. W roboczej bazie danych ujawnia się współrzędne uzyskane w wyniku pomiaru jeżeli: 1) pomiar będący przedmiotem opracowania wykonany był z większą dokładnością niż pomiar będący źródłem danych pozyskanych z PZGiK; 2) w materiałach PZGiK brak jest dowodów wskazujących, że pomiar będący źródłem danych z PZGiK poprzedzony był ustaleniem położenia punktów; 3) odchylenie liniowe między matematycznym przedstawieniem tego samego punktu granicznego ustalonym na podstawie danych z pomiaru oraz danych pozyskanych z PZGiK przekracza dopuszczalne wartości określone w ust. 3, jeżeli pomiar będący przedmiotem opracowania oraz pomiar będący źródłem danych PZGiK wykonane były z tą sama dokładnością. 3. Dopuszczalne wartości odchylenia liniowego wynoszą: 1) dla punktów stabilizowanych - 0.15 m; 2) dla punktów niestabilizowanych 0.25 m. 4. Faktyczną wartość odchylenia liniowego (dl), o którym mowa w ust. 2 pkt 3, ustala się według wzoru: 2 2 dl x y, w którym Δx = X p - X d a Δy = Y p - X d zaś X p i Y p to współrzędne płaskie prostokątne uzyskane na podstawie pomiaru,