Obrażenia postrzałowe to uszkodzenia ciała wywołane pociskiem, którego działanie jest wynikiem energii kinetycznej rozprężającego się spalonego materiału wybuchowego.
przestrzały pocisk przenika przez ciało na wylot postrzały ślepe pocisk tkwi w kanale postrzałowym powodujące zator pocisk dostaje się do światła naczynia krwionośnego, wędruje z prądem krwi zatykając naczynie
postrzał uderzeniowy (kontuzyjny) pocisk odbija się od odzieży lub przedmiotu znajdującego się na ciele styczny otarcie naskórka lub rynienkowata rana
stłuczenie uszkodzenie styczne kanał przelotowy kanał ślepy
RANA POSTRZAŁOWA WLOTOWA Otwór wlotowy jest mniejszy niż wylotowy. Cechy: rąbek zabrudzenia (wewnętrzny) powstaje przez odłożenie się na brzegu otworu substancji pokrywających pocisk (metal, sadza pochodzące z przewodu lufy). Powstaje zaraz przy początku kanału postrzałowego, dookoła niego. rąbek otarcia naskórka (kontuzyjny zewnętrzny) jest skutkiem wytworzenia się rodzaju koncentrycznej fali w miejscu trafienia, która unosi się nad powierzchnia skóry otaczającej drobiny prochu cząstki metalu otarcie naskórka -okrągłe, mniej postrzępione brzegi
RANA POSTRZAŁOWA WYLOTOWA Otwór wylotowy: postać gwiazdy, trójkąta, nawet linii. Także może być otarcie naskórka gdy skóra uwypuklając się podczas wydostawania się pocisku natrafia na twardą powierzchnię (np. oparcie krzesła, gruby materiał) charakterystyczne rozdarcia na brzegu tkanin, i to wzdłuż przebiegu nitek tkaniny
W zależności od odległości na powierzchni celu (np. ciała) może wystąpićosmalenie. Kształt tego osmalenia nie musi być ani okrągły ani też owalny: może być bardziej złożony ale symetryczny (np. w broni pm wz. 63), a nawet może mieć bardziej złożony kształt (np PPSz). Może też być asymetryczny, chociaż mało skomplikowany (np. kbk AKMS). Kształt osmalenia zależy od konstrukcji broni a w szczególności od istnienia urządzeń wylotowych (osłabiaczy podrzutu i odrzutu, tłumików płomienia, tłumików huku/dźwięku, etc.).
Oparzenia i strefę osmalenia jako wynik działania gorących gazów. Osmalenie bardzo dobrze uwidacznia się na fotografii w podczerwieni; "... Tu bardzo ważna uwaga: oparzenie nie wystąpi w martwym ciele. Zatem istnienie tego śladu może być brane pod uwagę jako czynnik dodatkowy (pomocniczy) w ocenie, czy mieliśmy do czynienia ze strzałem do osoby żywej, czy też do martwego ciała (np. pozoracja samobójstwa). Kryterium to nie jest czynnikiem jednoznacznie rozstrzygającym tą kwestie. Oparzyć się może tylko żywy organizm ale pod warunkiem, że ma na to siłę. Jeśli śmierć nastąpi bardzo gwałtownie (z masywnym upływem krwi) to oparzenie w strzale do żywego człowieka może nie wystąpić chociaż wszystkie warunki oddania tego strzału wskazywałyby, że powinno. Osmalenia bardzo dobrze uwidacznia się w zakresie bliskiej podczerwieni. Jest to szczególnie ważne podczas badań ciemnych elementów odzieży. Na ciele ludzkim osmalinysą zwykle dość dobrze widoczne ale jeśli pocisk wcześniej przebił skórzany płaszcz, czy kurtkę jeansowąto możemy mieć poważny problem z uwidocznieniem tego śladu. Fotografia wykonana w podczerwieni (na klasycznym materiale fotograficznym czy też matryca CCD) zwykle pozwala nam skontrastować podłoże od osmalin. Do oświetlenia badanego przedmiotu doskonale nadają się tu półprzewodnikowe diody nadawcze, takie jakich używamy np. w pilotach do telewizorów..."
Osmalenie może być mniej lub bardziej intensywne i zależy od bardzo wielu czynników: stanu amunicji, a w szczególności warunków w jakich przechowywana była amunicja, jakiego typu proch użyto przy jej elaboracji, jak długo składowana była amunicja i jaka jest wilgotności prochu (w starszych prochach istnieje bardzo duża higroskopijność a wilgotny proch bardziej "dymi") wilgotności i temperatury powietrza stanu przewodu lufy obecności urządzeń wylotowych (głównie tłumika huku/dźwięku) rodzaju powierzchni; w przypadku skóry ludzkiej zależy to ponadto od spocenia ciała. W przypadku odzieży warto zauważyć, że na powierzchniach gładkich i impregnowanych (np. kurtka przeciwdeszczowa) osmaliny mniej chętnie się uwidocznia niż na powierzchni bardziej porowatej (np. podkoszulek bawełniany).
Postrzał Krönleina bezpośrednio do jamy ustnej. Dochodzi wtedy do rozerwania głowy. Nie można odróżnić wtedy otworów postrzałowych ani kanału postrzałowego, gdyż wielkich zniszczeń dokonują gazy prochowe, które rozsadzają głowę. Efekt Paltaufa efekt łączenia się tlenku węgla z hemoglobiną. Powoduje powstanie tlenkowęglowej methemoglobiny. Ma ona barwę jaskrawoczerwoną, malinową. Broń po strzale samobójczym zazwyczaj wypada z ręki. następuje to w skutek zwiotczenia mięśni po utracie świadomości. Toteż znalezienie broni w rękach samobójcy nasuwa przypuszczenie upozorowania samobójstwa.
Bierze się pod uwagę: miejsce wlotu pocisku kanał pocisku odległość od wylotu lufy do miejsca wlotu pocisku
kierunek lotu poziomy bliska odległość strzału istnieją typowe miejsca dla strzałów przy zabójstwie
kierunek lotu pocisku przy samobójstwach najczęściej jest wznoszący pozycja broni przystawienie, bliska odległość 8 najpopularniejszych miejsc strzału: szyja, policzek, okolica ucha, usta, potylica, podbródek, brew, oczodół na powierzchni ręki, która trzymała broń można znaleźć rozpryski krwi, które powstają w wyniku odbicia się gazów prochowych od powierzchni kości. Porywają one przy tym drobiny krwi, które trafiaj ą na rękę i broń broń wypada z ręki na skutek zwiotczenia mięśni. Nawet jeżeli by pozostała w ręce, to w odmiennym układzie niż w chwili strzału.