BITWA WARSZAWSKA 1920

BITWA WARSZAWSKA 1920

Bitwa warszawska (nazywana też cudem nad Wisłą) to bitwa stoczona w dniach 13-25 sierpnia 1920r w czasie wojny polsko-bolszewickiej. J. Kossak,,Cud nad Wisłą

W lipcu 1920 r. zadaniem ok. 200 tys. czerwonoarmistów pod dowództwem Michaiła Tuchaczewskiego było zmiażdżyć Polskę panów i rozniecić ogień rewolucji w krajach zachodniej Europy. Ruszyli 4 lipca spod Mińska na Białorusi, a 12 sierpnia byli już na przedpolu Warszawy, przed pierwszą linią polskiej obrony przedmościa praskiego. Żołnierze Armii Czerwonej

Wojska Polskie Armiom sowieckim Naczelne Dowództwo Wojska Polskiego przeciwstawiło siły zgrupowane w sześciu armiach i formacje dozorujące Wisłę od Torunia do Wyszogrodu (20 Dywizja Piechoty dawna 2 Dywizja Litewsko-Białoruska) oraz bataliony zapasowe i ochotnicze. Siły polskie podzielone zostały na trzy fronty: Front Północny, pod wodzą generała Józefa Hallera Front Środkowy dowodzony przez generała Edwarda RydzaŚmigłego Front Południowy pod dowództwem gen. Wacława Iwaszkiewicza (obsadził odcinek od Brodów do granicy rumuńskiej)

Główni dowodzący Wojsk Polskich Edward Rydz-Śmigły Tadeusz Rozwadowski Józef Piłsudski Józef Haller Władysław Sikorski Leonard Skierski

Wojska bolszewickie Głównodowodzącym Armią Czerwoną był Sergiej Kamieniew (podlegający tylko dyrektywom wydanym przez Biuro Polityczne KC KPZR z Leninem, Trockim i Stalinem) nacierała siłami zgrupowanymi w dwa związki operacyjne: Front Zachodni Michaiła Tuchaczewskiego Front Południowo-Zachodni Aleksandra Jegorowa

Główni dowodzący Armii Czerwonej Lew Trocki Sergiej Kamieniew Aleksandr Jegorow Gaj Dimitriewicz Gaj Siemion Budionny Józef Stalin Michaił Tuchaczewski

Rozmieszczenie sił przed bitwą

Przedmoście Warszawskie polskie pozycje pod Miłosną, sierpień 1920. Stanowisko ciężkiego karabinu maszynowego Colt M1914

Linia frontu w sierpniu 1920r. czerwona linia

13 sierpnia 13 sierpnia, w pierwszym dniu bitwy, nastąpiło gwałtowne natarcie dwóch sowieckich związków taktycznych. Nacierały one na Warszawę z kierunku północnowschodniego. Dwie rosyjskie dywizje, przełamały obronę 11 Dywizji pułkownika Bolesława Jaźwińskiego i zdobyły Radzymin. Rozpoczęła się dramatyczna walka. Polscy żołnierze w okopach pod Radzyminem Rosyjskie dywizje nacierające na Warszawę

14 sierpnia W dniu następnym, to jest 14 sierpnia, zacięte walki wywiązały się już wzdłuż wschodnich i południowowschodnich umocnień przedmościa warszawskiego na odcinku od Wiązowny po rejon Radzymina. Siły polskie stawiały wszędzie twardy opór i nacierające wojska rosyjskie nie uzyskały poważniejszych sukcesów. Mocna linia obrony wojsk polskich

15 sierpnia 15 sierpnia koncentryczne natarcie odwodowych dywizji polskich, po całodziennych zażartych bojach przyniosło duży sukces. Odzyskany został Radzymin i polskie oddziały wróciły na pozycje utracone przed dwoma dniami. Powrót oddziałów polskich na utracone ziemie

Wizyta TKRP w Wyszkowie 15 sierpnia 1920 roku wyszkowski proboszcz, ks. Mieczkowski gościł na plebanii działaczy komunistycznych, Juliana Marchlewskiego, Feliksa Dzierżyńskiego oraz Feliksa Kona. Czekali oni w Wyszkowie na zwycięstwo bolszewików. J. Marchlewski, F. Dzierżyński i F. Kon w Wyszkowie

16 sierpnia 16 sierpnia na liniach bojowych przedmościa warszawskiego toczyły się nadal intensywne walki, ale sytuacja wojsk polskich ulegała częściowej poprawie. Kluczową rolę odegrał manewr Wojska Polskiego oskrzydlający Armię Czerwoną przeprowadzony przez Naczelnego Wodza Józefa Piłsudskiego, wyprowadzony znad Wieprza, przy jednoczesnym związaniu głównych sił bolszewickich na przedpolach Warszawy. Józef Piłsudski Po bitwie polscy żołnierze ze sztandarami zdobytymi na bolszewikach

17 sierpnia 17 sierpnia siły polskie osiągnęły linię Biała PodlaskaMiędzyrzec-SiedlceKałuszyn-Mińsk Mazowiecki. Polscy żołnierze w okopach Józef Haller w rozmowie ze współpracownikami

18 sierpnia Po starciach pod Stanisławowem, Łosicami i Sławatyczami siły polskie znalazły się na linii Wyszków-StanisławówDrohiczyn- SiemiatyczeJanów Podlaski - Kodeń. W tym czasie 5 Armia gen. Sikorskiego przeszła do natarcia w kierunku wschodnim, zdobywając Pułtusk, a następnie Serock. Józef Piłsudski i Józef Haller, w czasie przeglądu wojsk powracających ze zwycięskiej operacji

19 sierpnia Jednostki polskie na rozkaz Piłsudskiego przeszły do działań pościgowych, starając się uniemożliwić odwrót głównych sił Tuchaczewskiego, znajdujących się na północ od Warszawy. Działania pościgowe wojsk polskich w północnej Warszawy

24 sierpnia Rozpoczęła się decydująca faza działań pościgowych: Część sił radzieckich nie mogąc przebić się na wschód 24 VIII przekroczyła granicą niemiecką i schroniła się na terytorium Prus Wschodnich. Około 25 tys. bolszewików poległo lub było ciężko rannych, do niewoli dostało się ponad 65 tys. czerwonoarmistów, zaś 45 tys. zostało internowanych przez Niemców. Straty polskie wyniosły 4,5 tys. zabitych i 22 tys. rannych żołnierzy. Polscy żołnierze po zakończonej bitwie Józef Piłsudski dokonuje przeglądu wojsk

Bitwa warszawska została umieszczona przez Lorda Edgara Vincenta d Abernon a na liście osiemnastu najważniejszych bitew w historii świata. Stwierdził on, iż : "Współczesna historia cywilizacji zna mało wydarzeń, posiadających znaczenie większe od bitwy pod Warszawą w roku 1920. Nie zna zaś ani jednego, które by było mniej doceniane. (...) Gdyby bitwa pod Warszawą zakończyła się była zwycięstwem bolszewików, nastąpiłby punkt zwrotny w dziejach Europy, nie ulega bowiem najmniejszej wątpliwości, iż z upadkiem Warszawy środkowa Europa stanęłaby otworem dla propagandy komunistycznej i dla sowieckiej inwazji."

ZNACZENIE BITWY Bitwa warszawska uznana została za osiemnastą decydującą bitwę w dziejach świata przez swoje znaczenie dla kultury, wiedzy, religii i politycznego rozwoju ludzkości. Gdyby Piłsudski i Weygand nie zdołali powstrzymać triumfalnego pochodu armii sowieckiej, to klęski doznałoby zarówno Chrześcijaństwo, jak i cała cywilizacja zachodnia mogłaby być zagrożona. Bitwa pod Warszawą wybawiła Środkową i (częściowo) Zachodnią Europę od fanatycznej tyranii Sowietów, którzy nie kierowali się ambicją w wyższym tego słowa znaczeniu, lecz nienawiścią klasową. Marszałek J. Piłsudski w rozmowie z gen. Maximem Weygandem.

Prezentację wykonały uczennice kl. II D : Kinga Skoczeń i Maja Borzycka

DZIĘKUJEMY ZA UWAGĘ