UCHWAŁA Nr 149/XXXIV/2014 RADY DZIELNICY URSUS M.ST. WARSZAWY w sprawie wystąpienia do Rady m.st. Warszawy o nadanie nazwy ulicy w Dzielnicy Ursus m.st. Warszawa Na podstawie art. 13 ust. 2 Statutu Dzielnicy Ursus, stanowiącego załącznik nr 11 do Uchwały Nr LXX/2182/2010 Rady m.st. Warszawy z dnia 14 stycznia 2010 r. w sprawie nadania statutów dzielnicom miasta stołecznego Warszawy (Dz. Urz. Woj. Maz. z 2010 r. Nr 32 poz. 453 i 455) w związku z art. 18 ust 2 pkt 13 Ustawy z dnia 8 marca 1990 o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2013 poz. 594 z późn. zm.) uchwala się, co następuje: 1 Wnioskuje się do Rady Miasta Stołecznego Warszawy o nadanie nazwy ulica płk. Ryszarda Kuklińskiego dla ulicy zlokalizowanej w Dzielnicy Ursus m. st. Warszawy na przedłużeniu ulicy Lazurowej w ciągu inwestycji pod nazwą Nowolazurowa. 2 Integralną częścią niniejszej uchwały są następujące załączniki: - szkic graficzny załącznik Nr 1 - nota biograficzna załącznik Nr 2 3 Uchwała podlega przekazaniu Prezydentowi m.st. Warszawy, Przewodniczącej Rady Miasta Stołecznego Warszawy, Biuru Kultury Urzędu m.st. Warszawy i Dyrektorowi Biura Geodezji i Katastru Urzędu m.st. Warszawy. 4 Wykonanie uchwały powierza się Zarządowi Dzielnicy Ursus m.st. Warszawy. Uchwała wchodzi w życie z dniem podjęcia. 5 Przewodniczący Rady Dzielnicy Ursus m.st. Warszawy /-/ Henryk Linowski
Uzasadnienie do Uchwały nr 149/XXXIV/2014 Rady Dzielnicy Ursus m. st. Warszawy w sprawie wystąpienia do Rady m.st. Warszawy o nadanie nazwy ulicy w Dzielnicy Ursus m.st. Warszawa Upamiętnienie płk. Ryszarda Kuklińskiego w nazewnictwie obiektów miejskich na terenie Dzielnicy Ursus jest zasadne wobec zasług, jakich dokonał w służbie Rzeczypospolitej Polskiej. Inwestorem wskazanej w uchwale inwestycji pod nazwą budowa ulicy Nowolazurowej jest Miasto Stołeczne Warszawa. Zgodnie z założeniami projektowymi ul. Nowolazurowa jest drogą klasy G (droga główna) i przebiega przez Dzielnice: Włochy, Ursus i Bemowo. Przedmiotowa Uchwała dotyczy nadania nazwy płk. Ryszarda Kuklińskiego ulicy w Dzielnicy Ursus zlokalizowanej na działkach o: nr ew. 77/5, 77/6, 77/7, 84/2, 123/48, 123/54, 123/56, 123/57, 123/58, 128/1, 168/1, 168/2, 168/7, 168/8 z obrębu 2-09-09, nr ew. 3/7, 3/5, 161/5, 161/6, 161/8, 161/9, 162/3, 162/5, 164/1, 165/1, 165/2, 166/3, 166/4, 167/2, 172/14, 172/16, 174/4, 176/6, 176/8 z obrębu 2-11- 08, nr ew. 1/16, 1/18, 2/10, 3/2, 4/4, 4/7, 5/2, 6/2, 16/1, 17/3, 112/1 z obrębu 2-11-16. Ryszard Jerzy Kukliński pseud. Jack Strong, Mewa (ur. 13 czerwca 1930 roku w Warszawie, zm. 11 lutego 2004 roku w Tampie) pułkownik Wojska Polskiego i armii amerykańskiej, zastępca szefa Zarządu Operacyjnego Sztabu Generalnego WP (PRL), tajny współpracownik CIA. Urodził się w rodzinie robotniczej o tradycjach katolickich i związanych z PPS. Jego ojciec Stanisław, żołnierz Miecza i Pługa, podczas II wojny światowej został aresztowany za działalność konspiracyjną i zginął w obozie koncentracyjnym w Sachsenhausen. Ryszard Kukliński zaraz po wojnie, w wieku 15 lat, rozpoczął pracę w Miejskiej Straży Ochrony Obiektów we Wrocławiu. W 1946 roku w wieku 17 lat wstąpił do LWP i Oficerskiej Szkoły Piechoty nr 1 we Wrocławiu, którą ukończył we wrześniu 1950 roku, uzyskując stopień chorążego. W latach 1950-1953 służył w 9 Pułku Piechoty w Pile. Jego kariera dynamicznie rozwijała się służył jako oficer sztabowy i przygotowywał między innymi plany inwazji wojsk Układu Warszawskiego na Czechosłowację. W 1964 roku ukończył studia w Akademii Sztabu Generalnego WP, a w 1974 roku trzymiesięczny Wyższy Kurs Akademicki w radzieckiej Akademii im. Woroszyłowa. W latach 1967-1968 był w Międzynarodowej Komisji Kontroli i Nadzoru Układów Genewskich dotyczących Wietnamu. W Wietnamie, jak i podczas rejsów swoim jachtem do Europy Zachodniej, prowadzonych od 1964 roku, wykonywał działania na rzecz polskiego wywiadu. Po studiach w ASG WP służył w Oddziale Szkolenia Operacyjnego Sztabu Generalnego (SG WP), następnie był szefem Oddziału Planowania Ogólnego w Zarządzie Operacyjnym i ostatecznie szefem Oddziału I zastępcą szefa Zarządu I Operacyjnego SG WP. Według samego Kuklińskiego, nawiązał on współpracę z wywiadem amerykańskim CIA podczas rejsu do Europy Zachodniej w 1972 roku, wysyłając list do attaché wojskowego przy ambasadzie USA w Bonn. Do pierwszego spotkania doszło 18 sierpnia 1972 w Hadze. Według jego relacji, planował zawiązać w Wojsku Polskim spisek przeciw ZSRR, jednak CIA odwiodła go od tego, jako od działania skazanego na niepowodzenie. Zamiast tego poproszono go o przekazywanie informacji mogących zaszkodzić Związkowi Radzieckiemu. W latach 1971-1981 Kukliński przekazał na Zachód ponad 40 tys. stron dokumentów dotyczących Polski, ZSRR i Układu Warszawskiego. Dokumenty te dotyczyły między innymi planów ZSRR użycia broni nuklearnej, danych technicznych najnowszych sowieckich broni m.in. czołgu T-72 i rakiet Strzała-2, rozmieszczenia radzieckich jednostek przeciwlotniczych na terenach Polski i NRD, metod stosowanych przez Armię Radziecką
w celu uniknięcia namierzenia jej obiektów przez satelity szpiegowskie, planów wprowadzenia stanu wojennego w Polsce i wielu innych. W obliczu bezpośredniego zagrożenia dekonspiracją, Kukliński wraz z żoną i dwoma synami uciekł z Polski, a z pomocą CIA dotarł do Stanów Zjednoczonych na krótko przed wprowadzeniem stanu wojennego w Polsce 13 grudnia 1981 roku. Trzy lata później, 23 maja 1984 roku został przez sąd wojskowy w Warszawie zaocznie skazany na karę śmierci. W 1990 roku wyrok został złagodzony do 25 lat więzienia. W 1995 roku wyrok uchylono i Kuklińskiemu przywrócono stopień pułkownika, jednak sprawę skierowano ponownie do prokuratury wojskowej. Postanowieniem z dnia 22 września 1997 roku śledztwo umorzono, argumentując, że działał w stanie wyższej konieczności, przy czym uzasadnienie utajniono. Kukliński odwiedził Polskę w kwietniu 1998 roku. Po rehabilitacji nadano jemu m.in. honorowe obywatelstwa miast Krakowa i Gdańska. Kukliński zmarł 11 lutego 2004 w wieku 73 lat. Przyczyną śmierci był nagły udar mózgu. Prochy płk. Kuklińskiego i jego starszego syna Waldemara, który zginął w sierpniu 1994 roku w niejasnych okolicznościach, spoczęły 19 czerwca 2004 roku w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie. Podjęcie uchwały nie powoduje konsekwencji finansowych dla budżetu Dzielnicy Ursus m.st. Warszawy. Na dalszym etapie procedury związanej z nadaniem nazwy, po podjęciu stosownej uchwały o nadaniu nazwy ulicy przez Radę m.st. Warszawy, koszty instalacji tablic z nazwą ulicy itp. są pokrywane przez Zarząd Dróg Miejskich w ramach zadań realizowanych przez Wydział Miejskiego Systemu Informacji. Burmistrz Dzielnicy Ursus m.st. Warszawy /-/ Wiesław Krzemień
Załącznik do Uchwały Nr 149/XXXIV/2014 Rady Dzielnicy Ursus m.st. Warszawy
Załącznik nr 2 do uchwały Nr 149/XXXIV/2014 Rady Dzielnicy Ursus m.st. Warszawy NOTA BIOGRAFICZNA Ryszard Jerzy Kukliński pseud. Jack Strong, Mewa (ur. 13 czerwca 1930 roku w Warszawie, zm. 11 lutego 2004 roku w Tampie) pułkownik Wojska Polskiego i armii amerykańskiej, zastępca szefa Zarządu Operacyjnego Sztabu Generalnego WP (PRL), tajny współpracownik CIA. Urodził się w rodzinie robotniczej o tradycjach katolickich i związanych z PPS. Jego ojciec Stanisław, żołnierz Miecza i Pługa, podczas II wojny światowej został aresztowany za działalność konspiracyjną i zginął w obozie koncentracyjnym w Sachsenhausen. Ryszard Kukliński zaraz po wojnie, w wieku 15 lat, rozpoczął pracę w Miejskiej Straży Ochrony Obiektów we Wrocławiu. W 1946 roku w wieku 17 lat wstąpił do LWP i Oficerskiej Szkoły Piechoty nr 1 we Wrocławiu, którą ukończył we wrześniu 1950 roku, uzyskując stopień chorążego. W latach 1950-1953 służył w 9 Pułku Piechoty w Pile. Jego kariera dynamicznie rozwijała się służył jako oficer sztabowy i przygotowywał między innymi plany inwazji wojsk Układu Warszawskiego na Czechosłowację. W 1964 roku ukończył studia w Akademii Sztabu Generalnego WP, a w 1974 roku trzymiesięczny Wyższy Kurs Akademicki w radzieckiej Akademii im. Woroszyłowa. W latach 1967-1968 był w Międzynarodowej Komisji Kontroli i Nadzoru Układów Genewskich dotyczących Wietnamu. W Wietnamie, jak i podczas rejsów swoim jachtem do Europy Zachodniej, prowadzonych od 1964 roku, wykonywał działania na rzecz polskiego wywiadu. Po studiach w ASG WP służył w Oddziale Szkolenia Operacyjnego Sztabu Generalnego (SG WP), następnie był szefem Oddziału Planowania Ogólnego w Zarządzie Operacyjnym i ostatecznie szefem Oddziału I zastępcą szefa Zarządu I Operacyjnego SG WP. Według samego Kuklińskiego, nawiązał on współpracę z wywiadem amerykańskim CIA podczas rejsu do Europy Zachodniej w 1972 roku, wysyłając list do attaché wojskowego przy ambasadzie USA w Bonn. Do pierwszego spotkania doszło 18 sierpnia 1972 w Hadze. Według jego relacji, planował zawiązać w Wojsku Polskim spisek przeciw ZSRR, jednak CIA odwiodła go od tego, jako od działania skazanego na niepowodzenie. Zamiast tego poproszono go o przekazywanie informacji mogących zaszkodzić Związkowi Radzieckiemu. W latach 1971-1981 Kukliński przekazał na Zachód ponad 40 tys. stron dokumentów dotyczących Polski, ZSRR i Układu Warszawskiego. Dokumenty te dotyczyły między innymi planów ZSRR użycia broni nuklearnej, danych technicznych najnowszych sowieckich broni m.in. czołgu T-72 i rakiet Strzała-2, rozmieszczenia radzieckich jednostek przeciwlotniczych na terenach Polski i NRD, metod stosowanych przez Armię Radziecką w celu uniknięcia namierzenia jej obiektów przez satelity szpiegowskie, planów wprowadzenia stanu wojennego w Polsce i wielu innych. W obliczu bezpośredniego zagrożenia dekonspiracją, Kukliński wraz z żoną i dwoma synami uciekł z Polski, a z pomocą CIA dotarł do Stanów Zjednoczonych na krótko przed wprowadzeniem stanu wojennego w Polsce 13 grudnia 1981 roku. Trzy lata później, 23 maja 1984 roku został przez sąd wojskowy w Warszawie zaocznie skazany na karę śmierci. W 1990 roku wyrok został złagodzony do 25 lat więzienia. W 1995 roku wyrok uchylono i Kuklińskiemu przywrócono stopień pułkownika, jednak sprawę skierowano ponownie do
prokuratury wojskowej. Postanowieniem z dnia 22 września 1997 roku śledztwo umorzono, argumentując, że działał w stanie wyższej konieczności, przy czym uzasadnienie utajniono. Kukliński odwiedził Polskę w kwietniu 1998 roku. Po rehabilitacji nadano jemu m.in. honorowe obywatelstwa miast Krakowa i Gdańska. Kukliński zmarł 11 lutego 2004 w wieku 73 lat. Przyczyną śmierci był nagły udar mózgu. Prochy płk. Kuklińskiego i jego starszego syna Waldemara, który zginął w sierpniu 1994 roku w niejasnych okolicznościach, spoczęły 19 czerwca 2004 roku w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.