UCHWAŁA NR XLI/901/10 Rady Miasta Gdyni z dnia 24 marca 2010 r. w sprawie: wezwania do usunięcia naruszenia prawa złoŝonego przez Irenę i Zenona Gajdów dotyczącego uchwały nr XXXIX/858/10 Rady Miasta Gdyni z dnia 27 stycznia 2010 roku w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części dzielnicy Chwarzno Wiczlino w Gdyni, rejon ulicy Wiczlińskiej i tzw. Wielkiej Roli Na podstawie art. 101 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 roku o samorządzie gminnym (tekst jednolity - Dz. U. z 2001 roku nr 142, poz. 1591, z późniejszymi zmianami) Rada Miasta Gdyni uchwala, co następuje: 1. Nie uwzględnia się wezwania do usunięcia naruszenia prawa z dnia 22 lutego 2010 roku, wniesionego przez Irenę i Zenona Gajdów, dotyczącego uchwały nr XXXIX/858/10 Rady Miasta Gdyni z dnia 27 stycznia 2010 roku w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części dzielnicy Chwarzno Wiczlino w Gdyni, rejon ulicy Wiczlińskiej i tzw. Wielkiej Roli. 2. Uchwała wchodzi w Ŝycie z dniem podjęcia. Przewodniczący Rady Miasta Gdyni dr inŝ. Stanisław Szwabski
Uzasadnienie Dnia 27 stycznia 2010 roku Rada Miasta Gdyni podjęła uchwałę nr XXXIX/858/10 Rady Miasta Gdyni z dnia 27 stycznia 2010 roku w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części Chwarzno Wiczlino w Gdyni, rejon ulicy Wiczlińskiej i tzw. Wielkiej Roli. Dnia 23 lutego 2010 roku do Urzędu Miasta Gdyni wpłynęło wezwanie do usunięcia naruszenia prawa dotyczące ww. uchwały. Wezwanie złoŝone zostało przez Irenę i Zenona Gajdów. Podstawę wniesienia wezwania stanowi art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 roku o samorządzie gminnym. Zgodnie z tym przepisem kaŝdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, moŝe - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarŝyć uchwałę do sądu administracyjnego. Wnoszący wezwanie zarzucają Radzie Miasta Gdyni: 1. Naruszenie procedury uchwalania planu miejscowego poprzez brak powtórnego wyłoŝenia projektu planu do publicznego wglądu. 2. Naruszenie art. 1 ust. 2 pkt 5 i 7 ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez naruszenie prawa własności oraz wymagań ochrony zdrowia oraz bezpieczeństwa ludzi i mienia. 3. Naruszenie 1 ust. 3 pkt 1d oraz 7 ust. 2 rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 roku w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie poprzez nieuwzględnienie ochrony mieszkańców przed nadmiernym hałasem, wibracjami, zanieczyszczeniem powietrza oraz poprzez niezastosowanie w niektórych miejscach, pomimo moŝliwości, mniejszych szerokości ulic. W uzasadnieniu wezwania Państwo Gajda zarzucają, Ŝe projekt planu został wyłoŝony do publicznego wglądu bez wcześniejszych konsultacji z właścicielami nieruchomości, w które ingeruje. Uwagi złoŝone do projektu planu zostały w znacznej mierze odrzucone, a zmiany wprowadzone w wyniku rozpatrzenia uwag, nie zmieniły istoty planu i jego podstawowych mankamentów, polegających na nadmiernej ingerencji w prawo własności, raŝącym pokrzywdzeniu właścicieli nieruchomości i odebraniu im znacznych powierzchni terenu oraz dotyczących przebiegu układu drogowego, który narusza charakter spokojnego osiedla mieszkaniowego wprowadzając w jego środek sieć drogową o bardzo duŝej intensywności i rozmiarze, bez potrzeby mieszkańców. Wnoszący wezwanie stwierdzają, Ŝe argumenty uzasadniające odrzucenie części uwag mieszkańców, dotyczące braku zgody Nadleśnictwa na przeprowadzenie drogi przez las oraz nadmiernego wydłuŝenia planowanych sieci mediów, są nie do przyjęcia. Wnoszący wezwanie kwestionują przewidziany w planie układ drogowy, w szczególności drogę 35 KD- D 1/2 oraz drogę 34 KD-D 1/2 i wnoszą o: 1) zwęŝenie drogi dojazdowej 35 KD-D 1/2 do szerokości od 5 8 m i pozostawienie jej na obszarze obecnej drogi; 2) likwidację początku drogi 36 KD-D 1/2 zaczynającego się od drogi 35 KD-D 1/2, do miejsca połączenia z drogą 41 KDW; 3) pozostawienie dojazdu do terenów 11 MN1; 15 MN1,U; 13 MN1; 10 MN1; 12 MN1; 16MN1,U; 22 RM przez las i urządzenie w tym miejscu drogi dojazdowej o szerokości 10 m lub umoŝliwienie dojazdu do ww. terenów drogą dojazdową 31 WS-KD-X; 4) likwidację drogi 34 KD-D 1/2 na odcinku do skrzyŝowania z drogą 35 KD-D 1/2. Odnosząc się do zarzutów przedstawionych w wezwaniu stwierdza się, co następuje: Irena i Zenon Gajda są właścicielami działek nr 90/10 i 90/12 usytuowanych na obszarze objętym planem miejscowym. W trakcie sporządzania projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części Chwarzno Wiczlino w Gdyni, rejon ulicy Wiczlińskiej i tzw. Wielkiej Roli Państwo Gajda złoŝyli uwagi, w których: 2
1) odmówili zgody na przebieg dróg w zakresie dotyczącym ich działek, a w szczególności drogi 35 KD-D 1/2 przez działkę 90/12, 2) nie wyrazili zgody na zaproponowane w projekcie planu ścięcie działki na granicy działki nr 90/10 i drogi 31 KD-Z 1/2. Państwo Gajda zarzucili, Ŝe w projekcie planu nie uwzględniono wytyczonego (zgodnie z zatwierdzonym zezwoleniem na budowę domu) wjazdu od ul. Wiczlińskiej. Prezydent Miasta Gdyni uwzględnił uwagi Państwa Gajdów w części w ten sposób, Ŝe: 1) po dokonaniu analizy zrezygnowano z przebiegu ulicy 35 KD-D 1/2 zastępując ją drogą dojazdową zaprojektowaną wzdłuŝ ulicy Wiczlińskiej (nowy nr 34 KD-D 1/2), 2) geometria skrzyŝowania ulicy 34 KD-D 1/2 (nowy nr 35 KD-D 1/2) z ulicą Wiczlińską została ograniczona do niezbędnego zakresu i zmieniona w wyniku zaprojektowania drogi dojazdowej 34 KD-D 1/2. W związku z tym, Ŝe działka nr 90/10 leŝy w rejonie projektowanego skrzyŝowania ulicy dojazdowej 34 KD-D 1/2 (nowy nr 35 KD-D 1/2) prowadzącej do osiedla Niemotowo z ul. Wiczlińską (ulicą zbiorczą), obecna szerokość w liniach rozgraniczających ulicy dojazdowej przy skrzyŝowaniu z ul. Wiczlińską jest niewystarczająca, a skrzyŝowanie o pełnych relacjach ruchu wymaga większej rezerwy terenu, uwagi Ireny i Zenona Gajdów nie zostały w pełni uwzględnione. Podcięcie działki było równieŝ niezbędne przy zastosowanym rozwiązaniu komunikacyjnym uwzględniającym zaprojektowanie drogi dojazdowej 34 KD-D 1/2. Przedstawione w wezwaniu zarzuty naruszenia przepisów prawa są niezasadne: Ad 1. Zgodnie z art. 17 pkt 13 ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym po wprowadzeniu zmian do projektu planu miejscowego wynikających rozpatrzenia uwag, prezydent miasta w niezbędnym zakresie ponawia uzgodnienia. Ustawa nie nakłada na prezydenta obowiązku powtórnego wyłoŝenia projektu planu do publicznego wglądu. W związku z tym zarzut naruszenia procedury uchwalania planu miejscowego jest niezasadny. Ad 2. Zgodnie z art. 1 ust. 2 pkt 5 i 7 ww. ustawy w planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym uwzględnia się zwłaszcza wymagania ochrony zdrowia oraz bezpieczeństwa ludzi i mienia, a takŝe potrzeby osób niepełnosprawnych oraz prawo własności. W związku z tym, Ŝe wnoszący wezwanie nie uzasadnili zarzutu nieuwzględnienia wymagań ochrony zdrowia, bezpieczeństwa ludzi imienia oraz osób niepełnosprawnych brak jest moŝliwości ustosunkowania się do tego zarzutu. NaleŜy jednak podkreślić, Ŝe wymagania określone w ww. przepisie zostały uwzględnione w planie miejscowym, oraz Ŝe projekt planu został uzgodniony i zaopiniowany przez właściwe organy i instytucje, w tym zajmujące się ochroną zdrowia publicznego i bezpieczeństwem publicznym. Odnosząc się do zarzutu naruszenia prawa własności naleŝy wyjaśnić, Ŝe zgodnie z art. 6 ust. 1 i 2 ustawy ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego kształtują, wraz z innymi przepisami, sposób wykonywania prawa własności nieruchomości. KaŜdy ma prawo, w granicach określonych ustawą, do: 1) zagospodarowania terenu, do którego ma tytuł prawny, zgodnie z warunkami ustalonymi w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, jeŝeli nie narusza to chronionego prawem interesu publicznego oraz osób trzecich, 2) ochrony własnego interesu prawnego przy zagospodarowaniu terenów naleŝących do innych osób lub jednostek organizacyjnych. Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym jest jedną z ustaw wyznaczających granice władania rzeczą przez właściciela. Z mocy ustaw regulujących problematykę planowania przestrzennego, organy gminy zostały upowaŝnione do ingerencji w prawo własności innych podmiotów w celu ustalenia przeznaczenia i zagospodarowania terenów połoŝonych na obszarze gminy. Realizując powyŝsze uprawnienia Rada Gminy działa w granicach przysługującego jej uznania. Stanowisko takie znajduje odzwierciedlenie w orzecznictwie sądów administracyjnych, zgodnie z którym plan miejscowy wespół z innymi przepisami kształtuje sposób wykonywania własności, nie rozstrzyga o prawie własności, a tylko o sposobie jej wykonywania i nie moŝna podzielać zarzutów skargi, Ŝe plan miejscowy bezprawnie rozporządza mieniem skarŝącego. Uchwalając plan miejscowy, rada gminy moŝe określone tereny przeznaczać na cele publiczne niezaleŝnie od tytułów prawnych poszczególnych podmiotów do tych terenów, a brak zgodności zamierzeń skarŝących co do sposobu wykorzystania działki z treścią 3
projektu planu nie oznacza, Ŝe zapisy planu i podjęta uchwała są niezgodne z prawem. W szczególności nie oznacza to, Ŝe przyjęte w projekcie planu rozwiązania są sprzeczne z konstytucją, która choć chroni własność indywidualną to dozwala nawet na wywłaszczenie nieruchomości na cel publiczny za słusznym odszkodowaniem. W myśl art. 140 k.c. właściciel rzeczy korzysta z niej z wyłączeniem innych osób zgodnie z jej społeczno-gospodarczym przeznaczeniem i zasadami współŝycia społecznego z tym, Ŝe przy wykonywaniu własności jest ograniczony treścią przepisów szczególnych. Tymi przepisami szczególnymi są między innymi regulacje zawarte w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. W postępowaniu dotyczącym uchwalenia projektu planu zagospodarowania przestrzennego nie są przesądzane kwestie własności do gruntu, choć przeznaczenie w planie konkretnego terenu na cele publiczne moŝe prowadzić w przypadku realizacji tego celu do wywłaszczenia prawa własności. JednakŜe nie moŝna tego utoŝsamiać z naruszeniem prawa własności. Rada gminy działa bowiem w granicach przysługującego jej władztwa planistycznego. Ad 3. Według 1 ust. 3 pkt 1d ww. rozporządzenia warunki techniczne, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne zapewniają w szczególności spełnienie wymagań dotyczących ochrony środowiska ze szczególnym uwzględnieniem ochrony przed nadmiernym hałasem, wibracjami, zanieczyszczeniami powietrza i gleb. W rozporządzeniu określone zostały takŝe szerokości ulic w liniach rozgraniczających. Zgodnie z 7 ust. 2 w wyjątkowych wypadkach, uzasadnionych trudnymi warunkami terenowymi lub istniejącym zagospodarowaniem, dopuszcza się przyjęcie mniejszych od podanych szerokości ulic pod warunkiem spełnienia wymagań, zapewnienia moŝliwości umieszczenia elementów drogi i urządzeń z nią związanych wynikających z ustalonych docelowych transportowych i innych funkcji drogi oraz uwarunkowań terenowych. Jak wynika z przepisu przyjęcie mniejszych szerokości ulic moŝe nastąpić w wyjątkowych przypadkach, nie jest natomiast regułą. Na przedmiotowym obszarze nie występują okoliczności uzasadniające określenie mniejszych szerokości ulic, w związku z tym zastosowanie moŝliwości przewidzianej w 7 ust. 2 rozporządzenia było zbędne. Obszar tzw. Wielkiej Roli stanowi śródleśną polanę na obszarze Trójmiejskiego Parku Krajobrazowego, gdzie naczelną zasadą jest ochrona wartości krajobrazowych, kulturowych i przyrodniczych. Zgodnie ze Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gdyni jest to teren o minimalnym udziale 80 % powierzchni biologicznie czynnej. Jedynie 20 % moŝe zostać przeznaczone pod zainwestowanie. Obecnie dojazd do nieruchomości stanowiących własność m.in. wnoszących wezwanie odbywa się przez teren leśny, stanowiący własność Skarbu Państwa w zarządzie Państwowego Gospodarstwa Leśnego Nadleśnictwo Gdańsk z siedzibą w Gdyni. W trakcie sporządzania projektu planu miejscowego Nadleśnictwa Gdańsk złoŝyło wniosek o zaprojektowanie układu komunikacyjnego bez wykorzystania drogi leśnej działki nr 198/1, która powinna słuŝyć jedynie celom gospodarki leśnej. W związku z powyŝszym zaprojektowany został układ komunikacyjny zapewniający dojazdy do poszczególnych działek i zostały zarezerwowane odpowiednie tereny na ten cel. Znaczną rolę w układzie komunikacyjnym przedmiotowego terenu pełni ul. Wiczlińska, która w przyszłości stanowić będzie arterię zbierającą ruch z terenów zurbanizowanych Gdyni Zachód. Z tego teŝ względu ul. Wiczlińska została określona w planie jako ulica zbiorcza, zaś dotychczasowe drogi polne przekształcone zostały w ulice dojazdowe. Z racji swej kategorii i obciąŝenia ruchem ul. Wiczlińska w przyszłości nie będzie mogła bezpośrednio obsługiwać terenów do niej przyległych brak będzie moŝliwości dojazdu z ulicy do przylegających do niej posesji. Układ komunikacyjny przewiedziany w planie miejscowym jest docelowy, zaprojektowany został z uwzględnieniem zwłaszcza ładu przestrzennego i szeroko pojętego interesu publicznego. Trybunał Konstytucyjny, w wyroku z dnia 16 września 2008 roku w sprawie SK 76/05, OTK-A 2008/7/121, wskazał m. in., Ŝe legitymacja z art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym opiera się na twierdzeniu strony o naruszeniu konkretnie rozumianych jej interesów lub uprawnień i nie ma charakteru actio popularis. W pojęciu interesu prawnego mogą się mieścić zarówno uprawnienia jak i obowiązki prawne. Legitymację do złoŝenia skargi posiada jednostka, której prawa lub obowiązki kształtuje zaskarŝony akt (przyznany przepisami prawa materialnego zakres uprawnień podmiotu, kształtujący jego pozycję prawną). Wkroczenie przez organ w tę sferę stanowi przejaw naruszenia interesu prawnego. Skarga wniesiona na podstawie art. 101 ustawy o samorządzie gminnym słuŝy do ochrony innych podmiotów przed skutkami wykorzystywania przez gminę swojej samodzielności poza granice wyznaczone przepisami prawa, ze szkodą dla uprawnień jednostki w sferze administracji publicznej. Aby uznać skargę za zasadną, naleŝy wykazać naruszenie przez organ gminy konkretnego przepisu prawa 4
materialnego, wpływającego negatywnie na sytuację prawną skarŝącego. Interes ten powinien być bezpośredni i realny. Kwestionując uchwałę naleŝy więc dowieść, iŝ narusza ona prawo jednocześnie wpływając negatywnie na sferę prawno-materialną skarŝącego (wyrok WSA w Gdańsku z dnia 11 lutego 2009 roku, II SA/Gd 893/08). Ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części Chwarzno Wiczlino w Gdyni, rejon ulicy Wiczlińskiej i tzw. Wielkiej Roli niewątpliwie wpływają na sferę prawno materialną wnoszących wezwanie, ograniczają ich prawo własności i jego realizację. JednakŜe Rada Miasta Gdyni uchwalając przedmiotowy plan miejscowy działała w granicach wyznaczonych jej przepisami prawa. Jak zostało wskazane wcześniej uchwalając plan miejscowy, rada gminy moŝe określone tereny przeznaczać na cele publiczne niezaleŝnie od tytułów prawnych poszczególnych podmiotów do tych terenów, a brak zgodności zamierzeń skarŝących co do sposobu wykorzystania działki z treścią projektu planu nie oznacza, Ŝe zapisy planu i podjęta uchwała są niezgodne z prawem. W przedmiotowej sprawie wnoszący wezwanie kwestionują przeznaczenie części terenów stanowiących ich własność na cele publiczne, jakimi jest wydzielanie gruntów pod drogi publiczne. Mając powyŝsze na uwadze naleŝy stwierdzić, Ŝe brak jest podstaw do uwzględnienia wezwania do usunięcia naruszenia prawa złoŝonego przez Irenę i Zenona Gajdów. Załączniki: 1. Kserokopia wezwania do usunięcia naruszenia prawa, 2. Fragment rysunku m.p.z.p. zaznaczeniem obszaru objętego wezwaniem. 5