Lidia Geringer de Oedenberg Koniec turystyki socjalnej Europejski Trybunał Sprawiedliwości (ETS) orzekł, że państwa UE nie są zobowiązane do przyznawania świadczeń socjalnych dla obywateli z innych państw członkowskich, którzy przybyli do danego kraju jedynie w celu uzyskania pomocy społecznej Precedensowa sprawa dotyczyła Elisabety Dano, 25-letniej samotnej matki, która przeniosła się z Rumunii do Niemiec w listopadzie 2010 r. Kobieta wraz z dziećmi, w tym pięcioletnim synem urodzonym już w Niemczech, zajmowała pokój w mieszkaniu swojej siostry w Lipsku. Nigdy nie pracowała w Rumunii, ani w Niemczech. Urzędy pracy nie wykazały żadnych śladów świadczących o poszukiwaniu przez nią zatrudnienia, tym niemniej w Niemczech Dano otrzymywała co miesiąc ok. 190 euro na rzecz opieki nad dziećmi i ok. 125 euro na ich utrzymanie. Żadna z tych płatności nie była kwestionowana przez urząd niemieckich świadczeń społecznych. Kluczowy moment nadszedł, gdy Dano złożyła dodatkowy wniosek o dofinansowanie do lipskiego centrum pracy, które został dwukrotnie odrzucony. Chodziło o 380 euro miesięcznie zapomogi dla osób poszukujących pracy. Obywatelka Rumunii odwołała się od tej decyzji w sądzie apelacyjnym, a finalnie sprawa trafiła do ETS w Luksemburgu. Trybunał odrzucił jednak skargę Dano z uzasadnieniem, że jej prawo pobytu w Niemczech uwarunkowane było koniecznością posiadania własnych środków finansowych pozwalających na tymczasowe utrzymanie się. Sąd stwierdził również, że prawo do swobodnego przemieszczania należy się tym obywatelom UE, którzy nie narażają kraju gościnnego na nieuzasadnione obciążenie systemu zabezpieczeń społecznych. Pani Dano nie szukała zatrudnienia oraz nie posiadała środków własnych pozwalających na utrzymanie się. W efekcie nie miała prawa ubiegać się nawet o pobyt tymczasowy w Niemczech i tym samym traktować zasiłku, jako głównego środka utrzymania. Cytując postanowienie sądu: państwo członkowskie musi mieć możliwość odmowy przyznania korzyści obywatelom Unii nieaktywnym zawodowo, którzy korzystają z prawa do swobodnego przemieszczania się wyłącznie w celu uzyskania pomocy społecznej z innego państwa członkowskiego, mimo że nie mają wystarczających środków, aby ubiegać się o prawo do pobytu tymczasowego. Wyrok ogłoszono 11 listopada br., w trakcie mocno napiętej debaty politycznej w Europie, zwłaszcza w Wielkiej Brytanii, Francji i Niemczech. Brytyjski premier David Cameron, ulegając presji eurosceptyków, pozwalał sobie do tej pory na coraz to śmielsze Wielu z nich zapomina, że projekt Wspólnoty to nie tylko wspólny rynek 28 państw, pozwalający konkurować z Chinami czy USA, ale gwarancja z trudem osiągniętego pokoju po dwóch wyniszczających Europę wojnach. wypowiedzi mające na celu ograniczenie swobodnego przepływu osób w Unii Europejskiej, narażając się tym samym poważnie Kanclerz Merkel Mimo, że Żelazna Angela jest znana z dążenia do kompromisu za wszelką cenę, żądanie Camerona godzące w jedną z 4 wolności UE, jakimi są wolny przepływ osób, dóbr, usług i kapitału wyprowadziło ją z równowagi. David Cameron usłyszał wtedy, że nikt nie będzie płakał z powodu Brexitu. To mocne słowa, pokazujące, że Angela Merkel nie bawi się w wysublimowaną dyplomację. Wielka Brytania jest trzecią największą gospodarką UE, po Niemczech i Francji, jest też ważnym partnerem militarnym. Polityczne koszty jej wyjścia z Unii byłyby bardzo dotkliwe dla Wspólnoty. Zbytnia swoboda przepływu ludzi jest krytykowana zresztą nie tylko przez premiera Camerona, jest to główny czynnik powodujący wzrost popularności partii nacjonalistycznych w całej zjednoczonej Europie. Z pomysłu Camerona cieszy się np. nacjonalistyczna Alternatywa dla Niemiec, populistyczny Front Narodowy we Francji i wiele innych partii, z Holandii, Finlandii, Grecji, Włoch, Węgier czy Polski, których niechętni integracji reprezentanci licznie pojawili się w Parlamencie Europejskim po majowych wyborach tego roku. Cóż, David Cameron ma wybory w maju przyszłego roku i ściga się w sondażach z eurofobami z partii UKIP (United Kingdom Independence Party). Nic dziwnego też, że ostatnie kalkulacje Komisji Europejskiej w sprawie dopłaty przez Wielką Brytanię zaległych 2.1 mld euro (woda na młyn UKIP) dodatkowo go przestraszyły, z tym większą determinacją postanowił walczyć z zalewem swojego kraju przez imigrantów, nadeptując przy tym na odcisk p. Merkel. Jak się okazało niepotrzebnie. Teraz wydaje się, że wyrok Trybunału uratuje polityczny wizerunek premiera Camerona i być może pozwoli mu na dobre odciąć się od eurofobicznego UKIP. Wyrok ETS w sprawie Elisabety Dano po raz pierwszy bez dwuznaczności określa, w którym przypadku państwo może odmówić pomocy obywatelowi innego kraju Unii i to zgodnie z Traktatami, bowiem tylko od państwa członkowskiego zależy czy świadczenie socjalne ma być komuś przyznane czy też nie. Nie trzeba w tym celu opuszczać Unii panie Cameron 8
prosto z Brukseli Eurocelebryci Wbrew temu, co się często słyszy dla wielu eurodeputowanych nasza Izba jest poczekalnią do krajowej władzy, a nie domem spokojnej starości. Choć byłych wielkich nie brakuje W nowym składzie Parlamentu Europejskiego mamy sporo bardzo znanych (w swoich krajach) postaci, przykładowo byłych premierów: ALOJZ PETERLE (Słowenia, 1990 1992), GUY VERHOFSTADT (Belgia,1999 2008), JERZY BUZEK (Polska, 1997 2001), ANNELI JÄÄTTEENMÄKI (Finlandia, 2003), THEODOR STOLOJAN (Rumunia, 1991 1992). Byłych komisarzy: OLLI REHN (Finlandia), ANTONIO TAJANI (Włochy), DANUTA HÜBNER (Polska), JANUSZ LEWANDOWSKI (Polska), LOUIS MICHEL (Belgia), VIVIANE REDING (Luksemburg). Wielu byłych ministrów, wśród nich np. Cecile Kyenge, byłą minister ds. migracji w rządzie Enrico Letty, pierwszą czarnoskórą minister w historii Włoch. Są też członkowie rodzin o znanych nazwiskach: DACIANA SÂRBU żona premiera Rumunii, Victora Ponty; ANNA MARIA CORAZZA BILDT żona szwedzkiego ministra spraw zagranicznych, Carla Bildta; JAROSŁAW WAŁĘSA syn naszego byłego prezydenta; ALESSANDRA MUSSOLINI wnuczka faszystowskiego dyktatora i siostrzenica Sophii Loren. Jest też bardzo wielu znanych dziennikarzy, muzyków, sportowców, prezenterów telewizyjnych i modelek. Najstarszym posłem obecnie jest 92-letni Manolis Geizos, uznawany w Grecji za największą żyjącą postać greckiego ruchu oporu. Najmłodszym deputowanym jest 26-letni Anders Primdahl Vistisen z Danii, który jednakże jest 5 lat starszy od dotychczasowej rekordzistki z 1999 roku 21-latki Ilke Schröder. W Parlamencie Europejskim, o czym mało kto wie zasiadali w przeszłości np. Valéry Giscard d Estaing (jako były prezydent w latach 1989 1993), czy niemiecki były kanclerz Willy Brandt (wybrany na lata 1979 1983). Przed objęciem najwyższych funkcji byli w Europarlamencie np. obecny prezydent Francji Francois Holland, premier Danii Helle Thorning-Schmidt, premier Grecji Antonis Samaras, prezydent Estonii Toomas Hendrik Ilves czy prezydent Słowenii Borut Pahor. Wiatr historii wieje na parlamentarnych korytarzach nieustannie, a wraz ze zbliżającymi się wyborami parlamentarnymi w poszczególnych krajach niektórzy wręcz uciekają przed przeciągiem. Do tej pory, 6 miesięcy po majowych wyborach już wymieniono z różnych przyczyn aż 13 posłów... Zobaczymy, kto będzie następny. 9 TRUDNY PORÓD BUDŻETOWY, CZYLI UNIJNY KOMPROMIS NA 2015 ROK Jeszcze nie jest zatwierdzony przez Europarlament, ani Radę ale już dogadany. Jak zawsze negocjowany w emocjach do ostatniej chwili przed grudniową sesją plenarną O trudnościach w zbliżeniu stanowisk Parlamentu i Rady pisałam wcześniej, teraz dobre wiadomości: znalazły się środki na zapłacenie najpilniejszych starych faktur 4,8 mld euro, na nowe w 2015 r. ma starczyć 145,3 mld euro w zobowiązaniach i 141,2 mld euro w płatnościach. Stos niezapłaconych rachunków znacznie zmaleje. Uważamy, że nie można stale odkładać ich zapłaty i drążyć dziury w następnych rocznych budżetach, jak tego chciała Rada. Chodzi o zatwierdzone projekty, na które zabrakło gotówki. Kumulowany deficyt urósł z 5 mld euro w 2010 r. do 23,4 mld euro na początku tego roku! Cieszymy się, że przynajmniej trochę udało nam się go odchudzić. Oczywiście trzeba poradzić sobie z resztą długu, która zdaniem państw członkowskich jeszcze może sobie poczekać Częścią osiągniętego kompromisu jest także plan sukcesywnego zmniejszania kwoty niezapłaconych rachunków, tak by do 2016 r. osiągnąć całkowitą równowagę budżetową. Co udało się ponadto osiągnąć? Mamy wynegocjowane m.in. 45 mln euro więcej na programy badawczo-rozwojowe w ramach Horyzont 2020, 16 mln euro więcej na program wymiany studenckiej Erasmus +, na politykę zagraniczną 32 mln euro na plus wszystko w stosunku do drastycznych cięć zaproponowanych wcześniej przez Radę. Ostateczne głosowanie nad Budżetem 2015 i pakietem kompromisowym odbędzie się 15 18 grudnia br. na sesji plenarnej w Strasburgu. Lidia Geringer de Oedenberg
Spotkanie Klubu Małopolanina oraz W dniu 4 listopada 2014 roku w siedzibie Domu Polski Południowej w Brukseli odbyło się wspólne posiedzenie Klubu Sympatyków Śląskiego oraz Klubu Małopolanina. Tematem spotkania była Strategia Rozwoju Polski Południowej do 2020 roku. Stosowny dokument został podpisany w kwietniu 2013 roku na Wawelu, a następnie w styczniu 2014 roku został przyjęty przez Rząd RP jako tzw. strategia ponadregionalna. To pierwszy w Polsce taki dokument rządowy, który został zainicjowany przez samorządy Spotkanie oficjalnie otworzył Andrzej Szteliga, Pełnomocnik-Szef Biura Regionalnego Województwa Śląskiego w Brukseli oraz Renata Jasiołek, Koordynator Biura Województwa Małopolski w Brukseli. Pan Andrzej Szteliga przedstawił gościom historię powstania Klubu Sympatyków Śląskiego. Klub został zainicjowany w 2010 roku i jego celem jest promocja Województwa Śląskiego wśród przedstawicieli instytucji europejskich, organizacji polonijnych, organizacji i instytucji międzynarodowych oraz przedstawicielstw regionów, które posiadają swoją siedzibę w Brukseli. Podkreślił również, iż wydarzenie odbywa się pod szyldem Domu Polski Południowej. Idea współpracy trzech województw znalazła odzwierciedlenie w liście intencyjnym podpisanym przez Marszałków trzech Andrzej Szteliga Pełnomocnik-Szef Biura Regionalnego Województwa Śląskiego w Brukseli, Artur Harazim Ambasador RP w Królestwie Belgii, Renata Jasiołek Koordynator Przedstawicielstwa Województwa Małopolskiego w Brukseli województw, 28 maja br. w Katowicach, a następnie jego oficjalna działalność została rozpoczęta w dniu 7 października br. w Brukseli. Celem Domu Polski Południowej będzie koordynowanie wspólnych działań i inicjatyw zmierzających do wykreowania i promowania wspólnej marki wobec instytucji unijnych i na szeroko pojętym forum europejskim. Pani Renata Jasiołek zaprezentowała uczestnikom spotkania historię powstania Klubu Małopolanina. Podkreśliła, iż został on zainaugurowany podczas Polskiej Prezydencji Radzie Andrzej Baksik Zastępca Dyrektora Wydziału Rozwoju Regionalnego Urzędu Marszałkowskiego Województwa Śląskiego UE, w ramach 5. edycji Dni Małopolski w Brukseli w 2011 roku. Klub Małopolanina jest nieformalnym zrzeszeniem osób wywodzących się z Małopolski oraz jej sympatyków. Celem działania Klubu jest tworzenie i podtrzymywanie wśród osób mieszkających w Brukseli poczucia przynależności do wspólnoty Małopolan oraz podejmowanie wspólnych działań na rzecz Małopolski, służących wzmocnieniu jej roli wśród regionów Europy. W swoim wystąpieniu zachęciła również uczestników do zapoznania się z wydawanym cyklicznie przez Biuro Województwa Małopolski elektronicznym magazynem Bliżej Brukseli. Aktualny numer będzie poświęcony strategiom makroregionalnym. Pan Artur Harazim, Ambasador RP w Królestwie Belgii, objął honorowy patronat nad ww. wydarzeniem. Podczas spotkania podkreślił, jak ważna jest synergia regionów w celu wzmocnienia ich pozycji oraz wspólnych działań na arenie międzynarodowej w sferze gospodarki, nauki, kultury i turystyki. 10
prosto z Brukseli Klubu Sympatyków Śląskiego Następnie głos zabrali prelegenci, Pani Renata Calak, Zastępca Dyrektora Departamentu Programów Ponadregionalnych Ministerstwa Infrastruktury i Rozwoju, Andrzej Baksik, Zastępca Dyrektora Wydziału Rozwoju Regionalnego Urzędu Marszałkowskiego Województwa Śląskiego oraz Jacek Woźniak, Pełnomocnik Zarządu Województwa Małopolskiego ds. Planowania Strategicznego. Proces opracowania Strategii Rozwoju Polski Południowej do 2020 roku oraz dotychczasowe prace wdrożeniowe możliwość skutecznego podjęcia problemów ponadregionalnych, których rozwiązanie nie jest możliwe w skali jednego województwa, a specyfika problemu nie pozwala na nadanie mu uniwersalnej rangi krajowej, efektywne wykorzystanie potencjałów, w tym dla współpracy typu sieciowego, lepsze przygotowanie nowej perspektywy finansowej UE 2014 2020, wykorzystanie możliwości wynikających z terytorializacji polityk sektorowych, nawiązanie skutecznej rywalizacji z centrum kraju a także z najsilniejszymi regionami Tematem wystąpienia Pani Renaty Calak było podejście makroregionalne w polityce rozwoju w Polsce i w Unii Europejskiej. Podkreśliła, iż oprócz Strategii Rozwoju Polski Południowej do 2020 roku, została również zatwierdzona w 2014 roku Strategia Rozwoju Polski Zachodniej do 2020 roku i w planach jest strategia Polski Centralnej. Strategie skoncentrowane są przede wszystkim na identyfikacji potencjałów i wyzwań makroregionów. Zaznaczyła również, iż Strategia Rozwoju Polski Południowej do 2020 roku jest pierwszą strategią ponadregionalną, która powstała w wyniku inicjatywy oddolnej. Dom Polski Południowej W październiku 2014 roku nastąpiło oficjalne otwarcie Domu Polski Południowej, w skład którego wchodzą trzy regiony: Śląsk, Małopolska i Opolszczyzna. Celem Domu Polski Południowej jest wspólna reprezentacja i promocja tych regionów w Brukseli wobec instytucji unijnych poprzez koordynację wspólnych działań, tworzenie wspólnych projektów, wzajemne wsparcie oraz współuczestnictwo w inicjatywach i wydarzeniach unijnych. omawiał Pan Andrzej Baksik. Zaznaczył, iż najważniejszymi przesłankami współpracy ponadregionalnej województw: małopolskiego i śląskiego są: wprowadzenie długookresowej wspólnej wizji rozwoju, Renata Calak Zastępca Dyrektora Departamentu Programów Ponadregionalnych Ministerstwa Infrastruktury i Rozwoju oraz metropoliami Europy. W swoim wystąpieniu zaprezentował również proces powstawania strategii. Pan Jacek Woźniak w swoim wystąpieniu zaprezentował potencjały polski południowej oraz strategie ich wykorzystania dla rozwoju gospodarki, nauki, kultury i turystyki. Podkreślił, iż ważne jest wykorzystanie potencjałów uczelni oraz jednostek badawczo-rozwojowych na rzecz wykreowania silnego i rozpoznawalnego centrum naukowego, wykreowanie i wspieranie inteligentnych specjalizacji makroregionu, tworzenie pakietowych produktów turystycznych i kulturalnych wykorzystujących potencjał obydwu województw. Po sesji pytań i odpowiedzi, gospodarz spotkania Pan Andrzej Szteliga, zaprosił zgromadzonych gości na poczęstunek i tradycyjną lampkę wina. SOUTH POLAND HOUSE rue du Luxembourg 3 1000 Brussels Belgium tel.: 32 2 5 14 77 67 e-mail: dpp@slaskie.pl 11
Nagrody w konkursie Dbamy o śląską wodę W siedzibie Górnośląskiego Przedsiębiorstwa Wodociągów SA w Katowicach wręczono nagrody laureatom konkursu fotograficznego pt. Dbamy o śląską wodę. Celem konkursu było upowszechnianie wiedzy o specyfice systemu zaopatrzenia w wodę, którym zarządza Spółka, a także zapoznanie z funkcjonowaniem obiektów GPW i ich znaczeniem dla mieszkańców regionu Zorganizowany we wrześniu konkurs skierowany był do młodzieży szkół gimnazjalnych, ponadgimnazjalnych oraz mieszkańców województwa śląskiego, i towarzyszył trwającym w tym czasie Dniom Otwartym Obiektów GPW. Przedmiotem konkursu było wykonanie fotografii w jednym z pięciu najciekawszych obiektów GPW tj: Zakładu Uzdatniania Wody w Goczałkowicach, Zapory w Goczałkowicach wraz ze stacją meteo i Rybaczówką, Zakładu Uzdatniania Wody w Kozłowej Górze, nowoczesnego laboratorium badania wody w siedzibie GPW w Katowicach oraz Zabytkowej Stacji Wodociągowej Zawada w Karchowicach. Nagrody rzeczowe w postaci sprzętu elektronicznego zwycięzcom konkursu wręczył Łukasz Czopik prezes Górnośląskiego Przedsiębiorstwa Wodociągów, który powiedział, że liczba oraz poziom nadesłanych na konkurs zdjęć pokazała, że warto udostępniać mieszkańcom regionu ciekawe obiekty wodociągowe. Dzięki temu bowiem GPW i jego rola w regionie mogła być jeszcze bardziej doceniana i pozytywnie postrzegana. Uczestniczący w uroczystości wręczania nagród ekspert konkursowego Jury, znany śląski fotografik Zbigniew Sawicz mówił z kolei, że autorzy wielu prac starali Zdjęcie Marcina Fengera, zdobywcy III miejsca w konkursie się nie tylko pokazać techniczne aspekty w zwiedzanych obiektach, ale także zatrzymać w kadrze atmosferę i emocje towarzyszące zwiedzaniu rzadko oglądanych publicznie miejsc, związanych z pozyskiwaniem i uzdatnianiem wody do picia. W kuluarach uroczystości wręczenia nagród konkursowych dyskutowano o warsztatowych aspektach wykonanych fotografii oraz doświadczeniach młodych i dojrzałych fotografów. Zapowiedziano kolejne konkursy tego typu, a nawet spotkania plenerowe w obiektach GPW związane z fotograficzną dokumentacją i prezentacją pracy śląskich wodociągowców. I miejce w konkursie zdobył Sebastian Stypuła Lista laureatów konkursu fotograficznego pt. Dbamy o śląską wodę : W kategorii autorów zdjęć powyżej 18 lat: I miejsce Sebastian Stypuła zdjęcie pt. Szykany 1. rzędu wypadu spustu dennego II miejsce Ewa Bul zdjęcie pt. Precyzja gwarancją bezpieczeństwa III miejsce Marcin Fenger zdjęcie pt. Sprężarka W kategorii autorów zdjęć do 18 lat: Klaudia Palenga zdjęcie pt. Figura, woda, słońce. Nagrody zespołowe: Szkoła Podstawowa nr 11 z Katowic, Szkoła Podstawowa nr 21 z Katowic, Przedszkole nr 41 z Katowic. 22
Lidia Geringer de Oedenberg prosto z Brukseli TTIP kontrowersyjne partnerstwo UE USA Transatlantic Trade and Investment Partnership umowa, której treści nie zna nikt poza negocjatorami, ale wielu już ją kontestuje. Nie ustają dyskusje na temat sekretnych treści TTIP, zresztą nie tylko Europejczycy jej się obawiają, ponoć 75 proc. Amerykanów też ma poważne wątpliwości. W Parlamencie Europejskim ruszyły debaty związane ze wspomnianą umową, znacznie szerszą niż zwykłe Free Trade Agreement (FTA). TTIP to gigantyczny projekt, na miarę nowej unii O sprawie pisałam na moim blogu. Wspomnijmy parę faktów: W lutym 2014 r. w obliczu kryzysu na Ukrainie Angela Merkel nalega na przyspieszenie negocjacji umowy o partnerstwie z USA, by pokazać jedność Zachodu wobec działań Rosji. Mniej więcej w tym samym czasie wybucha afera z podsłuchami NSA w Europie, inwigilowani są zarówno Kanclerz Merkel, jak i inni przywódcy europejscy, a także Komisja Europejska i Parlament W szoku zmieniamy wszelkie kody, zaostrzamy reguły dostępu i przegłosowujemy wkrótce potem rezolucję, w której nie godzimy się na podpisanie umowy TTIP dopóki USA nie zaprzestanie inwigilacji obywateli UE. Jakie mogą być realne korzyści z TTIP? Liczne analizy w mediach pokazują, że dzięki umowie PKB zarówno Unii, jak i USA może wzrosnąć odpowiednio o 0,55 proc i 0,3 proc. Eksport z UE do USA może zwiększyć się o 2 proc., a z USA do UE o 5,8 proc. Import z UE do USA wzrośnie o 3,8 proc., a z USA do UE o 2 proc. Dla konsumentów może to oznaczać niższe ceny produktów dzięki większej konkurencji. Dla małych i średnich firm otwarcie rynków bez dotychczasowych barier, łatwiejszy dostęp do odbiorców. Duże firmy już operują na obu rynkach zatrudniając odpowiednich specjalistów potrafią przebrnąć przez gąszcze przepisów. Średnie i małe teraz nawet nie próbują, nie stać ich na to. TTIP ma im otworzyć drogę do swobodnego działania. Dla pracowników nowe miejsca pracy. Dla gospodarek wzrost i łatwiejszy dostęp do technologii. Jakie są główne obawy? Negocjacje nie są jawne (co jest zresztą standardem przy tego typu umowach), zatem łatwo przestraszyć społeczeństwo różnymi prawdziwymi czy też być może wyimaginowanymi zagrożeniami jak np. wprowadzeniem amerykańskiej żywność modyfikowanej genetycznie (GMO) na europejski rynek, rozluźnieniem REACH, pogorszeniem ochrony unijnego konsumenta, standardów ochrony danych osobowych czy ekologicznych w UE. Zarzucając brak transparentności w negocjacjach, mało kto sięga jednak po dostępne informacje na temat zrobionych już i zamierzonych przez KE kroków. Polecam sprawdzić u źródła, są także konsultacje w tej sprawie Najbardziej tajemniczą kwestią w umowie są zapisy dotyczące rozstrzygania sporów w sądach arbitrażowych, ta sprawa jest jeszcze w początkowej fazie negocjacji. Są różne typy arbitrażu, nie ma jednego, standardowego. Komisja Europejska twierdzi, że może wynegocjować taki, jaki będzie nam odpowiadał. Zapisy w tradycyjnych FTA dotyczące Investor State Dispute Settlement raczej nas nie przekonują. Polecam rzucić okiem na dokument. Ideą umowy jest by UE i USA ze sobą nie konkurowały, ale z resztą świata. Czy stać nas na nieposiadanie takiej umowy? Świat nie stoi w miejscu. Jeśli ta umowa się nie wydarzy kto inny się zjednoczy przeciw nam. Co dalej? Pierwotny termin podpisania umowy planowano na jesień 2014 r., ale w międzyczasie zmienili się unijni negocjatorzy, czyli Komisja Europejska mająca mandat od 28 państw. Jej nowy skład został zatwierdzony zaledwie w listopadzie. Nic dziwnego, że ostatnie zmiany na oficjalnej stronie KE z informacjami o TTIP datowane są na 30 czerwca 2014 r, czyli przed zatwierdzeniem nowego PE i zmianami w Komisji. Do końca października br. odpowiedzialnym za umowę był Karl De Gucht, belgijski komisarz, który prowadził wcześniej negocjacje w sprawie umowy ACTA, będąc do końca jej gorącym zwolennikiem. Teraz w nowym składzie KE nie zauważyłam jakieś silnej presji na szybkie zakończenie negocjacji, jeśli strony zdążą z podpisaniem umowy przed wyborami prezydenckimi w USA (przełom 2015/2016 roku) to będzie sukces. Po De Guchcie sprawę wzięła w swoje ręce Komisarz Cecila Malmström, bardzo doświadczona polityk, była już wcześniej komisarzem, eurodeputowaną i ministrem d/s europejskich Szwecji. Ze strony amerykańskiej także są wybitni specjaliści. Miałam już okazję spotkać amerykańskiego Ambasadora przy UE Anthony Luzzatto Gardnera (rozpoczął swoją misję w lutym tego roku), wywodzącego się ze świata wielkiego biznesu, prawnika i inwestora. Pracował, jako dyrektor zarządzający w wielkich spółkach i bankach amerykańskich i na zachodzie Europy. Spec od zarządzania finansami, spraw prawnych i podatkowych. Drugim w teamie, którego poznałam jest Ambasador i stały przedstawiciel USA przy WTO Michael Punke. Ekspert od prawa międzynarodowego, z doświadczeniem zarówno w świecie akademickim jak i biznesie, przez wiele lat pracował w Białym Domu odpowiadając za międzynarodowe sprawy gospodarcze. Po stronie PE, który na końcu przyjmie lub odrzuci umowę ( bo wpływu na jej treść mieć nie będziemy mieli) jest m.in. David Martin, koordynator mojej grupy politycznej S&D w Komisji INTA. Zaprawiony w bojach poseł, to jego raport zalecał odrzucenie ACTA. Parlament nie bierze udziału bezpośrednio w negocjacjach, śledzi je jednak jak może głównie przecieki i włączy się do gry dopiero, gdy tekst będzie gotowy, by go zatwierdzić lub odrzucić Lidia Geringer de Oedenberg 23