UCHWAŁA NR XLI/926/10 Rady Miasta Gdyni z dnia 24 marca 2010 r. w sprawie: wezwania do usunięcia naruszenia prawa złoŝonego przez Ewę i Cezarego Lasków dotyczącego uchwały nr XXXIX/858/10 Rady Miasta Gdyni z dnia 27 stycznia 2010 roku w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części dzielnicy Chwarzno Wiczlino w Gdyni, rejon ulicy Wiczlińskiej i tzw. Wielkiej Roli Na podstawie art. 101 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 roku o samorządzie gminnym (tekst jednolity - Dz. U. z 2001 roku nr 142, poz. 1591, z późniejszymi zmianami) Rada Miasta Gdyni uchwala, co następuje: 1. Nie uwzględnia się wezwania do usunięcia naruszenia prawa z dnia 21 lutego 2010 roku, wniesionego przez Ewę i Cezarego Lasków, dotyczącego uchwały nr XXXIX/858/10 Rady Miasta Gdyni z dnia 27 stycznia 2010 roku w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części dzielnicy Chwarzno Wiczlino w Gdyni, rejon ulicy Wiczlińskiej i tzw. Wielkiej Roli. 2. Uchwała wchodzi w Ŝycie z dniem podjęcia. Przewodniczący Rady Miasta Gdyni dr inŝ. Stanisław Szwabski
Uzasadnienie Dnia 27 stycznia 2010 roku Rada Miasta Gdyni podjęła uchwałę nr XXXIX/858/10 Rady Miasta Gdyni z dnia 27 stycznia 2010 roku w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części Chwarzno Wiczlino w Gdyni, rejon ulicy Wiczlińskiej i tzw. Wielkiej Roli. Dnia 23 lutego 2010 roku do Urzędu Miasta Gdyni wpłynęło wezwanie do usunięcia naruszenia prawa dotyczące ww. uchwały. Wezwanie złoŝone zostało przez Ewę i Cezarego Lasków. Podstawę wniesienia wezwania stanowi art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 roku o samorządzie gminnym. Zgodnie z tym przepisem kaŝdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, moŝe - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarŝyć uchwałę do sądu administracyjnego. Wnoszący wezwanie zarzucają Radzie Miasta Gdyni: 1. Naruszenie art. 1 ust. 2 pkt 5 i 7 oraz art. 17 ust. 1 pkt 13 ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez nieudostępnienie projektu planu do publicznego wglądu po wniesieniu zmian wynikających z uwzględnienia części uwag oraz naruszenie prawa własności oraz wymagań ochrony zdrowia oraz bezpieczeństwa ludzi i mienia. 2. Naruszenie 1 ust. 3 pkt 1d oraz 7 ust. 2 rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 roku w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie poprzez nieuwzględnienie ochrony mieszkańców przed nadmiernym hałasem, wibracjami, zanieczyszczeniem powietrza oraz poprzez niezastosowanie w niektórych miejscach, pomimo moŝliwości, mniejszych szerokości ulic. Wnoszący wezwanie zarzucają, Ŝe projekt planu został wyłoŝony do publicznego wglądu bez wcześniejszych konsultacji z właścicielami nieruchomości, w które ingeruje. Uwagi złoŝone do projektu planu zostały w znacznej mierze odrzucone, a zmiany wprowadzone w wyniku rozpatrzenia uwag, nie zmieniły istoty planu i jego podstawowych mankamentów, polegających na nadmiernej ingerencji w prawo własności, raŝącym pokrzywdzeniu właścicieli nieruchomości i odebraniu im znacznych powierzchni terenu oraz dotyczących przebiegu układu drogowego, który narusza charakter spokojnego osiedla mieszkaniowego wprowadzając w jego środek sieć drogową o bardzo duŝej intensywności i rozmiarze, bez potrzeby mieszkańców. Zdaniem wnoszących wezwanie argumenty uzasadniające odrzucenie części uwag mieszkańców, dotyczące braku zgody Nadleśnictwa na przeprowadzenie drogi przez las oraz nadmiernego wydłuŝenia planowanych sieci mediów, są nie do przyjęcia. Wnoszący wezwanie podnoszą, Ŝe obszar wokół drogi dojazdowej 35 KD-D 1/2 jest obszarem o niskiej intensywności nowo powstającej zabudowy. Zdaniem wnoszących wezwanie plan miejscowy wprowadza w obszar kilku domów jednorodzinnych ruch kołowy o znacznej intensywności i natęŝeniu, który jest niezbędny w celu dojazdu do dalej połoŝonych nieruchomości, a nie do nieruchomości wnoszących wezwanie. Wnoszący wezwanie kwestionują przewidziany w planie układ drogowy i wnoszą o: 1) zwęŝenie drogi dojazdowej 35 KD-D 1/2 do szerokości od 5 8 m i pozostawienie jej na obszarze obecnej drogi; 2) likwidację początku drogi 36 KD-D 1/2 zaczynającego się od drogi 35 KD-D 1/2, do miejsca połączenia z drogą 41 KDW; 3) pozostawienie dojazdu do terenów 11 MN1; 15 MN1,U; 13 MN1; 10 MN1; 12 MN1; 16MN1,U; 22 RM przez las i urządzenie w tym miejscu drogi dojazdowej o szerokości 10 m lub umoŝliwienie dojazdu do ww. terenów drogą dojazdową 31 WS-KD-X; Odnosząc się do zarzutów przedstawionych w wezwaniu stwierdza się, co następuje: Ad 1. Zgodnie z art. 17 pkt 13 ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym po wprowadzeniu zmian do projektu planu miejscowego wynikających rozpatrzenia uwag, prezydent miasta w niezbędnym zakresie ponawia uzgodnienia. Ustawa nie nakłada na prezydenta obowiązku powtórnego wyłoŝenia projektu planu do publicznego wglądu. Projekt miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części Chwarzno Wiczlino w Gdyni, rejon ulicy Wiczlińskiej i tzw. Wielkiej Roli wyłoŝony został do publicznego wglądu w dniach od 2
25 września 2009 r. do 23 października 2009 r. Do projektu planu miejscowego złoŝonych zostało łącznie 21 uwag, z czego w ustawowym terminie (tj. do dnia 06 listopada 2009 r.) 20 uwag, a 1 uwaga po terminie. Prezydent Miasta Gdyni zarządzeniem nr 12858/09/V/U z dnia 24 listopada 2009 r. rozpatrzył uwagi dotyczące projektu planu, 3 uwzględnił w całości, 15 w części, 3 nie uwzględnił. Zgodnie z art. 17 pkt 13 ww. ustawy Prezydent Miasta Gdyni wprowadził do projektu planu zmiany wynikające z rozpatrzenia uwag, a następnie w niezbędnym zakresie ponowił uzgodnienia. Projekt planu został powtórnie uzgodniony przez Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska, Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego oraz Wydział InŜynierii Ruchu Urzędu Miasta Gdyni (zarządcę dróg). Następnie, zgodnie z art. 17 pkt 14 ww. ustawy Prezydent Miasta Gdyni przedstawił Radzie Miasta Gdyni projekt planu miejscowego wraz z listą nieuwzględnionych uwag. Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w przypadku, gdy rada gminy stwierdzi konieczność dokonania zmian w przedstawionym do uchwalenia projekcie planu miejscowego, w tym takŝe w wyniku uwzględnienia uwag do projektu planu - czynności, o których mowa w art. 17, ponawia się w zakresie niezbędnym do dokonania tych zmian. Rada Miasta Gdyni nie stwierdziła konieczności dokonania zmian w projekcie planu i podjęła uchwałę w sprawie jego uchwalenia. W związku z tym, Ŝe zmiany wprowadzone do projektu planu miejscowego wynikały z rozpatrzenia przez Prezydenta Miasta Gdyni uwag złoŝonych do projektu planu nie było konieczności ponownego wykładania projektu planu do publicznego wglądu. Stanowisko takie przedstawił takŝe Naczelny Sąd Administracyjny, który w wyroku z dnia 3 października 2008 roku (II OSK 367/08) stwierdził, Ŝe interpretując przepisy art. 17 pkt 13 w związku z art. 19 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym trzeba mieć na uwadze charakter prawny uwag wnoszonych do wyłoŝonego do publicznego wglądu projektu planu. Są to uwagi o charakterze indywidualnym zgłaszane w odniesieniu do poszczególnych działek i jako takie mogą być uwzględniane przez wójta, burmistrza czy prezydenta miasta w trybie art. 17 pkt 13 tej ustawy, tj. bez obowiązku ponowienia procedury planistycznej. Jedyna zmiana wprowadzona w wyniku uwzględnienia w części uwagi złoŝonej przez Ewę i Cezarego Lasków w zakresie ustaleń projektu planu dotyczących ich nieruchomości polegała na likwidacji rezerwy terenu na ich działce na fragment ciągu pieszo jezdnego 38 KD-X. Pozostałe wprowadzone zmiany nie spowodowały zmiany ustaleń projektu planu dotyczących działek wnoszących wezwanie. W związku z tym zarzut naruszenia procedury uchwalania planu miejscowego jest niezasadny. Zgodnie z art. 1 ust. 2 pkt 5 i 7 ww. ustawy w planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym uwzględnia się zwłaszcza wymagania ochrony zdrowia oraz bezpieczeństwa ludzi i mienia, a takŝe potrzeby osób niepełnosprawnych oraz prawo własności. W związku z tym, Ŝe wnoszący wezwanie nie uzasadnili zarzutu nieuwzględnienia wymagań ochrony zdrowia, bezpieczeństwa ludzi imienia oraz osób niepełnosprawnych brak jest moŝliwości ustosunkowania się do tego zarzutu. NaleŜy jednak podkreślić, Ŝe wymagania określone w ww. przepisie zostały uwzględnione w planie miejscowym, oraz Ŝe projekt planu został uzgodniony i zaopiniowany przez właściwe organy i instytucje, w tym zajmujące się ochroną zdrowia publicznego i bezpieczeństwem publicznym. Odnosząc się do zarzutu naruszenia prawa własności naleŝy wyjaśnić, Ŝe zgodnie z art. 6 ust. 1 i 2 ustawy ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego kształtują, wraz z innymi przepisami, sposób wykonywania prawa własności nieruchomości. KaŜdy ma prawo, w granicach określonych ustawą, do: 1) zagospodarowania terenu, do którego ma tytuł prawny, zgodnie z warunkami ustalonymi w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, jeŝeli nie narusza to chronionego prawem interesu publicznego oraz osób trzecich, 2) ochrony własnego interesu prawnego przy zagospodarowaniu terenów naleŝących do innych osób lub jednostek organizacyjnych. Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym jest jedną z ustaw wyznaczających granice władania rzeczą przez właściciela. Z mocy ustaw regulujących problematykę planowania przestrzennego, organy gminy zostały upowaŝnione do ingerencji w prawo własności innych podmiotów w celu ustalenia przeznaczenia i zagospodarowania terenów połoŝonych na obszarze gminy. Realizując powyŝsze uprawnienia Rada Gminy działa w granicach przysługującego jej uznania. Stanowisko takie znajduje 3
odzwierciedlenie w orzecznictwie sądów administracyjnych, zgodnie z którym plan miejscowy wespół z innymi przepisami kształtuje sposób wykonywania własności, nie rozstrzyga o prawie własności, a tylko o sposobie jej wykonywania i nie moŝna podzielać zarzutów skargi, Ŝe plan miejscowy bezprawnie rozporządza mieniem skarŝącego. Uchwalając plan miejscowy, rada gminy moŝe określone tereny przeznaczać na cele publiczne niezaleŝnie od tytułów prawnych poszczególnych podmiotów do tych terenów, a brak zgodności zamierzeń skarŝących co do sposobu wykorzystania działki z treścią projektu planu nie oznacza, Ŝe zapisy planu i podjęta uchwała są niezgodne z prawem. W szczególności nie oznacza to, Ŝe przyjęte w projekcie planu rozwiązania są sprzeczne z konstytucją, która choć chroni własność indywidualną to dozwala nawet na wywłaszczenie nieruchomości na cel publiczny za słusznym odszkodowaniem. W myśl art. 140 k.c. właściciel rzeczy korzysta z niej z wyłączeniem innych osób zgodnie z jej społeczno-gospodarczym przeznaczeniem i zasadami współŝycia społecznego z tym, Ŝe przy wykonywaniu własności jest ograniczony treścią przepisów szczególnych. Tymi przepisami szczególnymi są między innymi regulacje zawarte w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. W postępowaniu dotyczącym uchwalenia projektu planu zagospodarowania przestrzennego nie są przesądzane kwestie własności do gruntu, choć przeznaczenie w planie konkretnego terenu na cele publiczne moŝe prowadzić w przypadku realizacji tego celu do wywłaszczenia prawa własności. JednakŜe nie moŝna tego utoŝsamiać z naruszeniem prawa własności. Rada gminy działa bowiem w granicach przysługującego jej władztwa planistycznego. Ad 2. Według 1 ust. 3 pkt 1d ww. rozporządzenia warunki techniczne, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne zapewniają w szczególności spełnienie wymagań dotyczących ochrony środowiska ze szczególnym uwzględnieniem ochrony przed nadmiernym hałasem, wibracjami, zanieczyszczeniami powietrza i gleb. W rozporządzeniu określone zostały takŝe szerokości ulic w liniach rozgraniczających. Zgodnie z 7 ust. 2 w wyjątkowych wypadkach, uzasadnionych trudnymi warunkami terenowymi lub istniejącym zagospodarowaniem, dopuszcza się przyjęcie mniejszych od podanych szerokości ulic pod warunkiem spełnienia wymagań, zapewnienia moŝliwości umieszczenia elementów drogi i urządzeń z nią związanych wynikających z ustalonych docelowych transportowych i innych funkcji drogi oraz uwarunkowań terenowych. Jak wynika z przepisu przyjęcie mniejszych szerokości ulic moŝe nastąpić w wyjątkowych przypadkach, nie jest natomiast regułą. Na przedmiotowym obszarze nie występują trudne warunki terenowe, a istniejące zagospodarowanie nie uzasadnia określenia mniejszych szerokości ulic. Zaprojektowane w planie miejscowym szerokości ulic uzasadnione są zwłaszcza koniecznością zapewnienia moŝliwości umieszczenia elementów drogi, urządzeń z nią związanych oraz uzbrojenia w media (sieć wodociągowa, sieć kanalizacji sanitarnej i kanalizacji deszczowej, sieć gazowa, sieć kanalizacji teletechnicznej). W związku z tym brak było podstaw do zastosowania odstępstw przewidzianych w 7 ust. 2 rozporządzenia. Dojazd do nieruchomości stanowiących własność m.in. wnoszących wezwanie odbywa się przez teren leśny Trójmiejskiego Parku Krajobrazowego, gdzie naczelną zasadą jest ochrona wartości krajobrazowych, kulturowych i przyrodniczych. Teren ten stanowi własność Skarbu Państwa w zarządzie Państwowego Gospodarstwa Leśnego Nadleśnictwo Gdańsk z siedzibą w Gdyni. W trakcie sporządzania projektu planu miejscowego Nadleśnictwo Gdańsk złoŝyło wniosek o zaprojektowanie układu komunikacyjnego bez wykorzystania drogi leśnej działki nr 198/1, która powinna słuŝyć jedynie celom gospodarki leśnej. Droga leśna (wyłącznie dla słuŝb leśnych) nie mogła zostać przekształcona w drogę publiczną i słuŝyć jako dojazd do osiedla Niemotowo z uwagi na poniŝsze przesłanki: a) teren 28 ZL połoŝony jest w granicach Trójmiejskiego Parku Krajobrazowego, obejmuje lasy ochronne, dla których naczelną zasadą jest ochrona siedlisk przyrodniczych. Szerokość drogi publicznej prowadzącej do osiedla, zgodnie z przepisami, powinna wynosić min 10,0 m, co przy wnioskowanym przebiegu przez las wymagałoby poszerzenia o ok. 6,0 7,0 m i wycinki drzew na duŝej powierzchni lasu, b) do terenów zabudowy naleŝy doprowadzić sieci uzbrojenia terenu. Bezzasadny jest przebieg sieci, który na długim odcinku w terenie leśnym nie obsługuje zabudowy, podczas gdy uzbrojenie i tak musi być doprowadzone w liniach rozgraniczających ulic osiedlowych do istniejącej i projektowanej zabudowy na terenie Niemotowa. Celem niniejszego planu jest zaprojektowanie sieci ulic, zapewniających bezpieczną, racjonalną i niekolidującą z terenami chronionymi obsługę komunikacyjną, umoŝliwiających równieŝ doprowadzenie uzbrojenia terenu. 4
W związku z powyŝszym zaprojektowany został układ komunikacyjny zapewniający dojazdy do poszczególnych działek i zostały zarezerwowane odpowiednie tereny na ten cel. Znaczną rolę w układzie komunikacyjnym przedmiotowego terenu pełni ul. Wiczlińska, która w przyszłości stanowić będzie arterię zbierającą ruch z terenów zurbanizowanych Gdyni Zachód. Z tego teŝ względu ul. Wiczlińska została określona w planie jako ulica zbiorcza, dotychczasowe drogi polne przekształcone zostały w ulice dojazdowe, zaś dostęp uzbrojenia i dojazd do istniejących i planowanych działek budowlanych zapewniono układem ulic dojazdowych wpisującym się w maksymalnym stopniu w istniejące podziały geodezyjne. Kwestionowana przez wnoszących wezwanie ulica 35 KD D (poprzedni numer 34 KD D) jest ulicą dojazdową publiczną, a jej szerokość ustalono w projekcie planu na 10,0 m, zgodne z rozporządzeniem Ministra Transportu i Gospodarki z dnia 02.03.1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie. Trybunał Konstytucyjny, w wyroku z dnia 16 września 2008 roku w sprawie SK 76/05, OTK-A 2008/7/121, wskazał m. in., Ŝe legitymacja z art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym opiera się na twierdzeniu strony o naruszeniu konkretnie rozumianych jej interesów lub uprawnień i nie ma charakteru actio popularis. W pojęciu interesu prawnego mogą się mieścić zarówno uprawnienia jak i obowiązki prawne. Legitymację do złoŝenia skargi posiada jednostka, której prawa lub obowiązki kształtuje zaskarŝony akt (przyznany przepisami prawa materialnego zakres uprawnień podmiotu, kształtujący jego pozycję prawną). Wkroczenie przez organ w tę sferę stanowi przejaw naruszenia interesu prawnego. Skarga wniesiona na podstawie art. 101 ustawy o samorządzie gminnym słuŝy do ochrony innych podmiotów przed skutkami wykorzystywania przez gminę swojej samodzielności poza granice wyznaczone przepisami prawa, ze szkodą dla uprawnień jednostki w sferze administracji publicznej. Aby uznać skargę za zasadną, naleŝy wykazać naruszenie przez organ gminy konkretnego przepisu prawa materialnego, wpływającego negatywnie na sytuację prawną skarŝącego. Interes ten powinien być bezpośredni i realny. Kwestionując uchwałę naleŝy więc dowieść, iŝ narusza ona prawo jednocześnie wpływając negatywnie na sferę prawno-materialną skarŝącego (wyrok WSA w Gdańsku z dnia 11 lutego 2009 roku, II SA/Gd 893/08). Ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części Chwarzno Wiczlino w Gdyni, rejon ulicy Wiczlińskiej i tzw. Wielkiej Roli niewątpliwie wpływają na sferę prawno materialną wnoszących wezwanie, ograniczają ich prawo własności i jego realizację. JednakŜe Rada Miasta Gdyni uchwalając przedmiotowy plan miejscowy działała w granicach wyznaczonych jej przepisami prawa. Jak zostało wskazane wcześniej, rada gminy uchwalając plan miejscowy moŝe określone tereny przeznaczać na cele publiczne, a brak zgodności zamierzeń skarŝących co do sposobu wykorzystania działki z treścią projektu planu nie oznacza, Ŝe zapisy planu i podjęta uchwała są niezgodne z prawem. W przedmiotowej sprawie wnoszący wezwanie kwestionują przeznaczenie części terenów stanowiących ich własność na cele publiczne, jakimi jest wydzielanie gruntów pod drogi publiczne. Mając powyŝsze na uwadze naleŝy stwierdzić, Ŝe brak jest podstaw do uwzględnienia wezwania do usunięcia naruszenia prawa złoŝonego przez Ewę i Cezarego Lasków. Załączniki: 1. Kserokopia wezwania do usunięcia naruszenia prawa, 2. Fragment rysunku m.p.z.p. zaznaczeniem obszaru objętego wezwaniem. 5