BĘDZIECIE MI ŚWIADKAMI Lekcja 1 na 7 czerwca 2018
Ale weźmiecie moc Ducha Świętego, kiedy zstąpi na was, i będziecie mi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi (Dzieje Ap. 1,8)
Pierwszy rozdział Dziejów Apostolskich opisuje ostatnie dni Jezusa na Ziemi i pierwsze reakcje uczniów po Jego wniebowstąpieniu. Ostatnie słowa Jezusa są posłannictwem jego uczniów. Jako Kościół w XXI wieku, realizujemy tę samą misję
Dz.Ap. 1:1-5 Pierwszą księgę, Teofilu, napisałem o tym wszystkim, co Jezus czynił i czego nauczał od początku (Dz.Ap. 1,1) Dzieje Apostolskie są drugą księgą Ewangelii według Łukasza, umiłowanego lekarza (Łukasz 1,1-4; Kolosan 4,14). Wprowadzenie do Dziejów Apostolskich wyjaśnia, że Jezus przebywał z uczniami 40 dni przed Wniebowstąpieniem (10 dni przed Pięćdziesiątnicą). Księga obejmuje historię Kościoła od roku 31 do 62. To znaczy, od wniebowstąpienia Jezusa do pierwszego osądzenia Pawła przed Neronem.
Dzieje Ap. 1,6-7 Gdy oni tedy się zeszli, pytali go, mówiąc: Panie, czy w tym czasie odbudujesz królestwo Izraelowi? (Dzieje Ap. 1,6) W Starym Testamencie znajdują się proroctwa, zarówno na temat zwycięskiego Mesjasza, jak i cierpiącego Mesjasza. W tamtym czasie uczniowie i Żydzi oczekiwali jedynie Mesjasza, który by odniósł zwycięstwo nad Rzymianami. Po zmartwychwstaniu Jezusa zrozumieli, że Mesjasz miał cierpieć, zanim został uwielbiony (Łukasz 24,45-46). Jednak ich pytanie pokazuje, że nie mieli zrozumienia zasięgu dzieła Jezusa. Jezus powiedział im, że nie powinni próbować zrozumieć tego, na co jeszcze nie byli przygotowani (Dzieje Ap. 1,7)
Dzieje Ap. 1,8 MISJA UCZNIÓW ale weźmiecie moc Ducha Świętego, kiedy zstąpi na was, i będziecie mi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi (Dzieje Ap. 1,8) Wzór tej misji zawiera cztery główne punkty: Duch Święty. Zostało przepowiedziane (Izajasz 44,3; Joel 2,28-29), że Duch Święty ześle szczególną moc do dzieła, którego ludzie nie byliby w stanie samodzielnie wykonać. Świadectwo. Uczniom zlecono, by byli świadkami w dziele, w mocy Jezusa. Plan misji. Ich misja miała się rozpocząć w Jerozolimie, a następnie miała się rozprzestrzenić aż na krańce świata. Cel misji. Mieli nieść poselstwo ludziom, gdziekolwiek się oni znajdowali i nie czekać aż ludzie przyjdą do nich.
Dzieje Ap. 1,9-11 I gdy to powiedział, a oni patrzyli, został uniesiony w górę i obłok wziął go sprzed ich oczu (Dzieje Ap. 1,9) Łukasz w Dziejach podaje więcej szczegółów na temat Wniebowstąpienia Jezusa niż wspomina w Ewangelii Łukasza 24,51. W obu fragmentach wyjaśnia, że Jezus nie zabrał się sam do nieba. On został wzięty, czy też został od nich oddzielony. Został zabrany przez Boga, aby zostać wywyższonym (Dzieje Ap. 2,33). Dwóm aniołom zlecono zachęcić zdumionych uczniów i przynieść nadzieję wszystkim wierzącym. Uczniowie widzieli Jezusa wstępującego do nieba, a nasze oczy ujrzą Jezusa powracającego stamtąd.
Dz. Ap. 1,12-14 Górna sala stała się domem dla 11 apostołów i kobiet, które naśladowały Jezusa podczas Jego posługi na Ziemi. Rodzina Jezusa była z nimi - Jego matka i bracia. Bracia Jezusa byli sceptyczni kilka lat wcześniej (Jan 7,5), więc coś się zmieniło w ich życiu. Wtedy powrócili do Jerozolimy z Góry, zwanej Oliwną, która leży w pobliżu Jerozolimy w odległości drogi na jeden sabat (Dz. Ap. 1,12 ) 120 członków wczesnego Kościoła poświęciło czas na wyznanie swoich grzechów i pokutę. Dzięki intensywnej modlitwie zostali zjednoczeni pod względem celu. Wylanie Ducha Świętego było odpowiedzią na ich modlitwy.
Dz. Ap. 1,15-26 I dali im losy; a los padł na Macieja, i został dołączony do grona jedenastu apostołów (Dz.Ap. 1,26) Były dwa wymagania, aby stać się 12 apostołem: 1. Być z Jezusem od chrztu do wniebowstąpienia 2. Być gotowym do bycia świadkiem jego zmartwychwstania Rzucanie losów nie oznacza, że podjęli przypadkową decyzję. Wcześniej wybierali możliwych do przyjęcia kandydatów. Wiernie się modlili, wierząc, że Bóg poprowadzi ten wybór (Przysłów 16,33). W Dziejach Apostolskich oprócz Macieja są inni apostołowie, na przykład Paweł i Barnaba (Dz. Ap. 14,14).
Będąc posłuszni słowu swojego Mistrza uczniowie zgromadzili się w Jeruzalem aby czekać na wypełnienie obietnicy Bożej. Spędzili tutaj dziesięć dni, dni głębokiego badania serca. Odłożyli wszelkie różnice i zbliżyli się w braterstwie chrześcijańskim... Zadanie dane uczniom jest także dane i nam. Dzisiaj tak jak wtedy ukrzyżowany i zmartwychwstały Zbawiciel ma zostać uwielbiony przed tymi, którzy są bez Boga i bez nadziei na tym świecie. [ ] Wszyscy, którzy są powołani do życia w Chrystusie, są powołani do pracy dla ratowania swych współbliźnich. Taka sama dążność jaką objawiał On w ratowaniu ginących dusz musi być objawiana w Jego naśladowcach. Nie wszyscy mogą mieć jednakowe pozycje społeczne ale wszyscy mają swoje miejsce w dziele Bożym. Wszyscy, na których spoczęły błogosławieństwa Boże, mają odpowiedzieć przez konkretną służbę, każdy talent ma być użyty w celu postępu dzieła Bożego Jego królestwa. E.G.W. (Świadectwa dla zboru, tom 8, rozdz. 2, str. 15-16)