Dnia 28 listopada 2014 r. WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący - Sędzia SA Agata Wolkenberg Sędzia SA Sędzia SO (del.) Protokolant: Krzysztof Tucharz Aleksandra Kempczyńska (spr.) sekr. sądowy Beata Pelikańska po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2014 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa ( ) sp. z o.o. we W. przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki o wymierzenie kary pieniężnej na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 29 listopada 2013 r. sygn. akt XVII AmE 12/12 I. oddala apelację; II. zasądza od ( ) sp. z o.o. we W. na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym. Sygn. akt VI ACa 241/14 UZASADNIENIE Decyzją Nr ( ) z dnia 30 grudnia 2011 roku pozwany Prezes Urzędu Regulacji Energetyki uznał, że powód ( ) sp. z o.o. z siedzibą we W. nie wywiązał się w 2010 roku, z określonego w art. 9a ust. 8 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 roku Prawo energetyczne (dalej pe) obowiązku uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki świadectw pochodzenia z kogeneracji, o których mowa w art. 9l ust. 1 pe, wydanych dla energii elektrycznej wytworzonej w jednostkach kogeneracji znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej albo opłaty zastępczej, obliczonej w sposób określony w art. 9a ust. 8a ustawy Prawo energetyczne i za to działanie wymierzył karę pieniężną w wysokości 6.295,71 zł, co stanowiło 0,16 % przychodu uzyskanego przez powoda w 2010 roku z koncesjonowanej działalności gospodarczej. Od powyższej Decyzji powód ( ) sp. z o.o. z siedzibą we W. złożył odwołanie, w którym wniósł o uchylenie decyzji w całości i zarzucił naruszenie prawa materialnego:
1) art. 56 ust. 1 pkt 1a) Prawa energetycznego poprzez niewłaściwe zastosowanie i wymierzenie spółce kary pieniężnej w sytuacji, gdy spółka nie była zobligowana do wykonania obowiązku określonego w art. 9a ust. 8 ustawy; 2) art. 9a ust. 1a pkt 1) w zw. z art. 3 pkt 13a) Prawa energetycznego poprzez błędną jego wykładnię i uznanie, że przedsiębiorstwo energetyczne, kupujące od innego przedsiębiorstwa energetycznego energię elektryczną wg. taryfy dla odbiorcy końcowego, w zakresie, w którym zużywa tę energię na potrzeby własne jest odbiorcą końcowym, o którym mowa w art. 9a ust. 1a pkt 1; 3) art. 9a ust. 8 Prawa energetycznego poprzez błędną jego wykładnię i uznanie, że przedsiębiorstwo energetyczne, kupujące od innego przedsiębiorstwa energetycznego energię elektryczną wg. taryfy dla odbiorcy końcowego, a zużytej przez to przedsiębiorstwo na potrzeby własne, zobowiązane jest do wykonania obowiązku polegającego na uzyskaniu i przedstawienia do umorzenia Prezesowi URE świadectwa pochodzenia z kogeneracji, wydanego dla energii elektrycznej wytworzonej w jednostkach kogeneracji znajdujących się na terenie RP, podczas, gdy z celu regulacji prawnej, wynikającej z tego przepisu wynika, że obowiązek taki nie dotyczy energii elektrycznej, zakupionej od innego przedsiębiorcy energetycznego po cenie zawierającej koszt realizacji obowiązku z art. 9a ust. 8 Prawa energetycznego przeznaczonej na potrzeby własne przedsiębiorcy. W oparciu o podniesione zarzuty powód wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości oraz zasądzenie od Prezesa URE na rzecz powoda kosztów postępowania według norm przepisanych. Wyrokiem z dnia 29 listopada 2013 r. Sąd Okręgowy w Warszawie Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów oddalił odwołanie. Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w oparciu o następujące ustalenia faktyczne i ocenę prawną: ( ) sp. z o.o. z siedzibą we W. jest przedsiębiorcą wpisanym pod numerem ( ) do rejestru przedsiębiorców prowadzonego przez Krajowy Rejestr Sądowy i prowadzi koncesjonowaną działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży energii elektrycznej. Pismem z dnia 19 kwietnia 2011 roku Prezes URE działając na podstawie art. 28 pe zwrócił się do ( ) o przedstawienie informacji, dotyczących dokonanej w okresie od 1 stycznia 2010 roku do 31 grudnia 2010 roku sprzedaży energii elektrycznej na rzecz odbiorców końcowych. W piśmie z dnia 17 maja 2011 roku przedsiębiorca przekazał żądane informacje i wskazał, że ilość energii elektrycznej odsprzedanej na rzecz odbiorców końcowych wynosi 14 687,769 MWh. Mając na względzie powyższe, pismem z dnia 13 września 2011 roku Prezes URE zawiadomił ( ) o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej, w związku z ujawnieniem nieprawidłowości, polegających na nieprzestrzeganiu określonego w art. 9a ust. 8 prawa energetycznego obowiązku uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi URE świadectw pochodzenia z kogeneracji, o których mowa w art. 9l ust. 1 prawa energetycznego, wydanych dla energii elektrycznej wytworzonej w jednostkach kogeneracji znajdujących się na terytorium RP albo uiszczenia opłaty zastępczej obliczonej w sposób określony w art. 9a ust. 8a ustawy.
Pismem z dnia 9 listopada 2011 roku Prezes URE zawiadomił ( ) o zakończeniu postępowania dowodowego w sprawie oraz możliwości zapoznania się ze zgormadzonym materiałem dowodowym w siedzibie Urzędu. Sąd Okręgowy wskazał, że okoliczności faktyczne nie były przez powoda kwestionowane, w tym fakt, iż w 2010 roku ilość energii elektrycznej sprzedanej odbiorcom końcowym wyniosła 14 687,769 MWh. W związku z powyższym powód był zobowiązany do: a) uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi URE świadectw pochodzenia z kogeneracji, o których mowa w art. 9l ust. 1 pkt 1 pe na łączną ilość 455,320 MWh lub uiszczenia opłaty zastępczej w wysokości odpowiadającej tej ilości energii elektrycznej; b) uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi URE świadectw pochodzenia z kogeneracji, o których mowa w art. 9l ust. 1 pkt 2 pe na łączną ilość 3 128,494 MWh lub uiszczenia opłaty zastępczej w wysokości odpowiadającej tej ilości energii elektrycznej. Jednocześnie z wykazu podmiotów, które dokonały wpłaty na konto Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej wynika, że powód do 31 marca 2011 roku w odniesieniu do: a) jednostki kogeneracji, o której mowa w art. 9l ust. 1 pkt 1 pe uiścił opłatę zastępczą w wysokości 56.487,17 zł, odpowiadająca 438,565 MWh; b) jednostki kogeneracji, o której mowa w art. 9l ust. 1 pkt 2 pe uiścił opłatę zastępczą w wysokości 70 271,67 zł, odpowiadająca 3 013,365 MWh. W związku z powyższym różnica pomiędzy wymaganym udziałem energii elektrycznej, pochodzącej z wysokosprawnej kogeneracji w całkowitej rocznej sprzedaży energii elektrycznej odbiorcom końcowym, a osiągniętym przez powoda w 2010 roku w odniesieniu do jednostki kogeneracji, o której mowa w art. 9l ust. 1 pkt 1 pe wyniosła 0,114 %, a w odniesieniu do jednostki, o której mowa w art. 9l ust. 1 pkt 2 pe wyniosła 0,784 %. Z powyższą oceną stanu faktycznego nie zgodził się powód, który twierdził, że obowiązek, o którym mowa w art. 9a ust. 8 pe został zrealizowany pośrednio przez inny podmiot tj. ( ) sp. z o.o., w związku z zakupem od tego podmiotu energii elektrycznej, która zawierała już koszty wypełnienia przedmiotowego obowiązku. W ocenie Sądu Okręgowego Prezes URE słusznie przyjął, że obowiązkowi, o którym mowa w art. 9a ust. 8 pe podlegała cała ilość energii elektrycznej sprzedanej przez powoda w 2010 roku odbiorcom końcowym, albowiem przepisy ustawy nie przewidują możliwości wypełnienia przedmiotowego obowiązku przez inny podmiot. Skoro powód określił ilość energii elektrycznej sprzedanej do odbiorców końcowych na 14 687,769 MWh, to od takiej ilości powinien wypełnić obowiązek ustawowy. Sąd podkreślił, że z punktu widzenia przepisów ustawy obojętne jest za jaką cenę przedsiębiorstwo energetyczne zakupiło energię elektryczną sprzedaną następnie odbiorcom końcowym (art. 9a. ust. 1a pkt 1pe). W ocenie Sądu Okręgowego Prezes URE prawidłowo zatem zarzucił przedsiębiorcy nie przestrzeganie nałożonego na niego ustawowego obowiązku określonego w art. 9a ust. 8 prawa energetycznego. Odnosząc się do wysokości kary pieniężnej Sąd zważył, że została ona ustalona prawidłowo, z uwzględnieniem przesłanek określonych w przepisach art. 56 ust. 2 pe. W ocenie Sądu
kara jest adekwatna do stopnia szkodliwości czynu, stopnia zawinienia oraz możliwości finansowych powoda. Nie znajdując podstaw do uwzględnienia odwołania Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów oddalił je na podstawie art. 479 53 1 k.p.c. Apelację od powyższego orzeczenia wniósł powód, zaskarżając wyrok w całości i zarzucając mu: I. naruszenie przepisów prawa materialnego, a tj.: 1. art. 9a ust. la pkt 1 w zw. z art. 3 pkt 13a ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne, polegające na błędnej jego wykładni, a w konsekwencji niewłaściwe stosowanie, przyjmujące, że przedsiębiorstwo energetyczne, które dokonało zakupu energii elektrycznej od innego przedsiębiorstwa energetycznego według ceny jak dla odbiorcy końcowego zużytej przez przedsiębiorstwo na potrzeby własne, inne niż zużycie na potrzeby wytwarzania, zesyłania lub dystrybucji energii elektrycznej, zobowiązane jest do wykonania obowiązku określonego w tym przepisie; w sytuacji, gdy z celu regulacji prawnej, wynikającej z tego przepisu wynika, iż obowiązek taki nie dotyczy energii elektrycznej zakupionej od innego przedsiębiorcy energetycznego (po cenie zawierającej koszt realizacji obowiązku z art. 9a ust. 1 ustawy Pe) przeznaczonej na potrzeby własne przedsiębiorcy, inne niż zużycie na potrzeby wytwarzania, przesyłania lub dystrybucji energii elektrycznej; 2. art. 9a ust. la pkt 2 Pe przez jego niezastosowanie a contrario, a w konsekwencji nieprawidłowe przyjęcie, że powódkę obciąża obowiązek uiszczenia opłaty zastępczej, o której mowa w art. 9a ust. 8 limo, że z treści art. 9a ust. la pkt 2 wynika, że dotyczy on jedynie przedsiębiorstwa energetycznego, które nie tylko wykonuje działalność gospodarczą w zakresie wytwarzania energii elektrycznej lub obrotu tą energią, ale jednocześnie sprzedaje tę energię odbiorcom końcowym. 3. art. 56 ust. 6 ustawy Pe poprzez jego niezastosowanie, a tj. wymierzenie powódce kary z pominięciem istotnych okoliczności stanu faktycznego sprawy, nałożenie kary nie odpowiadającej dyrektywom jej wymiaru jak i jej celom; II. naruszenie prawa procesowego, a tj.: 1. naruszenie art. 321 par. 1 k.p.c. w zw. z art., 47949, art. 187 par. 1 pkt 2 i art. 13 par. 1 k.p.c. poprzez przeprowadzenie postępowania i orzeczenie w sprawie z pominięciem podstawy faktycznej żądania, wyznaczonej wniesionym przez powoda odwołaniem od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki; 2. naruszenie art. 328 par. 2 k.p.c., skutkujące nieprawidłowym uzasadnieniem zaskarżonego orzeczenia, polegające na lakonicznym wyjaśnieniu podstawy zarówno faktycznej jak i prawnej wyroku, z pominięciem wskazania, jakim dowodom Sąd przyznał przymiot wiarygodności, a jakim dowodom takiego przymiotu odmówił, co w znacznym stopniu uniemożliwia polemikę z orzeczeniem Sądu instancji jak również kontrolę instancyjną wyroku. Mając na uwadze powyższe powód wniósł o: zmianę zaskarżonego wyroku i uchylenie decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia grudnia 2011 r. znak ( ) oraz zasądzenie na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego, za obie instancje, z ostrożności procesowej :
o uchylenie orzeczenia do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji o obniżenie wymierzonej powódce w trybie art. 56 ust. 1 Pe kary. Sąd Apelacyjny ustalił i zważył co następuje: Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie. Nie można zgodzić się z apelacją powódki, że w niniejszej sprawie Sąd Okręgowy naruszył przepisy prawa materialnego wskazane w apelacji. Przede wszystkim należy wskazać, iż zgodnie z przepisem art. art. 9a ust. 8 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 roku Prawo energetyczne obowiązek uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki świadectwa pochodzenia z kogeneracji, o którym mowa w art. 9l ust. 1, wydane dla energii elektrycznej wytworzonej w jednostkach kogeneracji znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub uiszczenia opłaty zastępczej, w terminie określonym w ust. 5, obliczonej w sposób określony w ust. 8a spoczywa na odbiorcy przemysłowym, przedsiębiorstwu energetycznym, odbiorcy końcowym oraz towarowym domu maklerskim lub domu maklerskim, o których mowa w ust. 1a. Przedsiębiorstwo energetyczne w rozumieniu wskazanego przepisu to przedsiębiorstwo wykonujące działalność gospodarczą w zakresie wytwarzania energii elektrycznej lub obrotu tą energią i sprzedające tę energię odbiorcom końcowym niebędącym odbiorcami przemysłowymi. Powód, posiadający koncesję na obrót energią elektryczną w toku postępowania przed Prezesem Urzędu Regulacji Energetyki złożył załącznik do swego pisma z dnia 17 maja 2011 r. Dane ogólne za 2010 r., z którego to pisma wynika ilość całkowitej sprzedaży energii elektrycznej (zakupionej i wytworzonej) w tym okresie, tj. 14.687,796 MWh. Ta sama ilość energii została sprzedana odbiorcom końcowym (k. 8 akt administracyjnych). Oznacza to, iż strona powodowa w 2010 r. spełniała przesłanki wynikające z cytowanego wyżej przepisu, a zatem miała obowiązek uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi URE świadectwa pochodzenia z kogeneracji, o którym mowa w art. 9l ust. 1, wydane dla energii elektrycznej wytworzonej w jednostkach kogeneracji znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub uiszczenia opłaty zastępczej w wysokości określonej w 9 ust. 1 pkt d i ust. 2 pkt d rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 26 września 2007 roku w sprawie sposobu obliczania danych podanych we wniosku o wydanie świadectwa pochodzenia z kogeneracji oraz szczegółowego zakresu obowiązku uzyskania i przedstawienia do umorzenia tych świadectw, uiszczania opłaty zastępczej i obowiązku potwierdzania danych dotyczących ilości energii elektrycznej wytworzonej w wysokosprawnej Kogeneracji (Dz. U. z 2007 r. nr 185, poz. 1314). Tak więc powód powinien w roku 2010 osiągnąć 3,1 % udział ilościowy sumy energii elektrycznej wynikającej z uzyskanych i umorzonych świadectw pochodzenia z kogeneracji lub z uiszczonej opłaty zastępczej, w wykonanej całkowitej rocznej sprzedaży energii elektrycznej odbiorcom końcowym dla jednostki, o której mowa w art. 9l ust. 1 pkt 1 prawa energetycznego oraz 21,3 % udział ilościowy dla jednostki kogeneracji, o której mowa w art. 9l ust. 2 ustawy. W przedmiotowej sprawie bezsporne jest zatem, że powód był zobowiązany do uzyskania i przedstawienia do umorzenia świadectw pochodzenia z kogeneracji, o których mowa w art. 9l ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo energetyczne na łączną ilość 455,320 MWh oraz o których mowa w art. 9l ust. 1 pkt 2 wskazanej ustawy na łączną ilość 3.128,494 MWh lub uiszczenia opłaty zastępczej w wysokości odpowiadającej tej ilości energii. Bezspornym jest również, że powód uiścił opłatę zastępczą w odniesieniu do jednostki kogeneracji, o której mowa w art. 9l ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo energetyczne w wysokości 56.487,17 zł, co odpowiada ilości
energii równej 438,565 MWh, a więc w wysokości o 16,755 MWh mniejszej niż należna oraz w odniesieniu do jednostki kogeneracji, o której mowa w art. 9l ust. 1 pkt 2 ustawy uiścił opłatę zastępczą w wysokości 70.271,67 zł, odpowiadającą 3 013,365 MWh, a więc w wysokości o 115,129 MWh mniejszej niż należna. Bezsporne jest również, że powód nie przedstawił do umorzenia świadectw pochodzenia na brakującą ilość energii. Skoro powód obowiązku tego nie wykonał Prezes Urzędu Regulacji Energetyki na podstawie art. 56 ust. 2 prawa energetycznego w zw. z ust. 1a, 2a, 3 i 6 tego artykułu prawidłowo wymierzył stronie powodowej karę pieniężną. Ustalenia Sądu Okręgowego i ich ocena prawna w tym zakresie są w pełni prawidłowe. W świetle tak ustalonego stanu faktycznego niezasadny jest zarzut naruszenia przez Sąd Okręgowy art. 9a ust. 1a pkt 2 Prawa energetycznego. Podnosząc ten zarzut powód twierdził, że w zakresie części energii, zakupionej na potrzeby własne przedsiębiorstwa, niezwiązane z wytwarzaniem, przesyłaniem lub dystrybucją energii elektrycznej powodowa spółka nie mogła być potraktowana jak przedsiębiorstwo sprzedające tę energię odbiorcom końcowym. W konsekwencji zdaniem powoda z tego powodu, że cena energii zakupionej na użytek własny przedsiębiorstwa zawierała koszty wypełnienia obowiązku z art. 9a ust. 8 ustawy Prawo energetyczne, tj. w cenę nabycia została wliczona wartość świadectw pochodzenia energii uiszczona przez (...) sp. z o.o., to powód mógł, wykonując obowiązek za rok 2010 z tytułu należnej opłaty zastępczej od energii sprzedanej odbiorcom końcowym, zmniejszyć kwotę należnej opłaty zastępczej o część opłaty uiszczonej przez sprzedawcę energii (...) Sp. z o.o. W ocenie Sądu Apelacyjnego powyższe stanowisko nie jest zasadne. Wskazać należy, że obowiązkowi uregulowanemu w art. 9a ust. 8 ustawy prawo energetyczne podlegała cała ilość energii elektrycznej sprzedanej przez powoda w 2010 r. odbiorcom końcowym, a fakt, że powód zakupił energię na własny użytek po cenie przeznaczonej dla odbiorcy końcowego nie ma znaczenia dla oceny wykonania przez niego przedmiotowego obowiązku. Przepisy ustawy prawo energetyczne nie przewidują możliwości wypełnienia obowiązku wskazanego w art. 9a ust. 8 przez inny niż zobowiązany podmiot. Sąd Apelacyjny w pełni podziela pogląd wyrażony w uzasadnieniu wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 16 września 2009 r. (VI ACa 293/09), zgodnie z którym: nie można zgodzić się ze stanowiskiem strony powodowej, iż obowiązek ten (wynikający z art. 9a ust.1 ustawy prawo energetyczne) mógł zostać za nią wykonany zastępczo przez inny podmiot, w szczególności (...) wobec zakupu od tego podmiotu energii według taryfy jak dla odbiorców końcowych. Z punktu widzenia konieczności spełnienia obowiązku, wynikającego z art. 9a ust. 1 prawa energetycznego jest bowiem obojętne według jakiej taryfy przedsiębiorstwo energetyczne, zajmujące się obrotem energią, nabywa tę energię w celu jej odsprzedaży odbiorcom końcowym. Jest to bowiem jedynie kwestia rentowności działalności przedsiębiorstwa. Zgodnie z jednoznacznym brzmieniem art. 9a ust. 1 i 8 Prawa energetycznego wspominany obowiązek można zrealizować jedynie poprzez nabycie i przedstawienie do umorzenia świadectw pochodzenia lub świadectw pochodzenia z kogeneracji lub uiszczenie opłat zastępczych. Brak zatem możliwości wypełnienia tego obowiązku poprzez realizację zakupu energii w celu dalszej odsprzedaży energii elektrycznej po cenach taryfowych przeznaczonych dla odbiorcy końcowego, a więc obciążonych kosztami obowiązków, o których mowa w art. 9a ust. 1 i 8 pr. en., nawet jeśli dotyczy to niewielkich wolumenów sprzedawanej energii (tak Zdzisław Muras, Komentarz do art. 9a ustawy prawo energetyczne, Lex 2010).
Dodatkowo należy wskazać, że w toku postępowania administracyjnego powódka w piśmie datowanym na 27 października 2011 r. (k. 57 akt adm.) podała, że w kwietniu, czyli w miesiącu, w którym spółka rozpoczynała działalność energetyczną, z powodu braku doświadczenia nie przesłała właściwej informacji do dostawcy energii, dotyczącej energii na potrzeby własne, a straty zostały przez powódkę potraktowane jako energia do dalszej odsprzedaży. Powyższe w żaden sposób nie może uzasadniać następczego odliczenia od wielkości należnej od powódki opłaty zastępczej od energii sprzedanej odbiorcom końcowym kwoty kosztów poniesionych przez dostawcę ( ) sp. z o.o. w wykonaniu obowiązku uregulowanego w art. 9a ust. 8 ustawy Prawo energetyczne, czyli kwoty 19.905,54 zł. Powód odliczając tę kwotę niezasadnie obniżył swój obowiązek świadczenia z tytułu opłaty zastępczej od ilości energii elektrycznej zakupionej, a następnie sprzedanej do odbiorców końcowych. Obciążenie pełną opłatą od całej ilości energii elektrycznej sprzedanej przez powoda w 2010 r. odbiorcom końcowym, tj. od ilości 14.687,769 MWh nie oznacza, że powód został obciążony obowiązkiem świadczenia z tytułu opłaty zastępczej od ilości energii wykorzystanej na potrzeby własne w wysokości 575,107 MWh. Jak wskazał powód w toku postępowania administracyjnego w piśmie z dnia 27 października 2011 r. (k. 57 akt adm.) cała ilość całej zakupionej w 2010 r. energii wyniosła bowiem 15.262,876 MWh, a od różnicy między ilościami 15.262,876 MWh a 14.687,769 MWh opłaty nie zostały naliczone. Powodowa spółka nie została zatem obciążona opłatą zastępczą od ilości energii elektrycznej wykorzystanej wyłącznie na potrzeby własne. Stosownie do art. 56 ust. 1 pkt 1a ustawy Prawo energetyczne karze pieniężnej podlega ten, kto nie przestrzega obowiązku uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi URE świadectwa pochodzenia, świadectw pochodzenia biogazu lub świadectwa pochodzenia z kogeneracji albo nie uiszcza opłat zastępczych, o których mowa w art. 9a ust. 1 i 8. Zgodnie z tym przepisem Prezes URE jest zobowiązany do nałożenia kary pieniężnej na podmiot, który popełni wymienione w tym przepisie przewinienie. Art. 56 ust. 1 i 2 ustawy Prawo energetyczne stanowi samodzielną podstawę do wymierzenia kary, a wynikająca z tego przepisu odpowiedzialność nie jest oparta na zasadzie winy, a jedynie na zasadzie bezprawności działania (zaniechania). Zdaniem Sądu Apelacyjnego również ocenę Sądu I instancji odnośnie adekwatności wymierzonej powodowi kary uznać należy za prawidłową. Z treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika bowiem, że Sąd Okręgowy oceniając prawidłowość wymiaru nałożonej na powoda przez Prezesa URE kary pieniężnej, należycie uwzględnił dyrektywy jej wymiaru takie jak stopień szkodliwości czynu, stopień zawinienia oraz dotychczasowe zachowanie podmiotu i jego możliwości finansowe, a zatem wszystkie przesłanki określone w art. 56 ust. 6 Prawa energetycznego. Uwzględniona przy tym została również sytuacja finansowa powoda, w tym kwota zysku, jaki osiągnął on w 2010 r. z prowadzonej działalności. W świetle art. 56 ust. 3 ustawy - Prawo energetyczne, wysokość kar nakładanych na przedsiębiorców przez Prezesa URE nie może przekroczyć 15 % przychodu, uzyskanego przez tych przedsiębiorców z działalności koncesjonowanej, w roku podatkowym poprzedzającym wydanie decyzji o nałożeniu kary. Tak więc wielkość przedmiotowego przychodu jest okolicznością, którą przy ocenie możliwości finansowych karanego przedsiębiorcy, o których mowa w art. 56 ust. 6 Prawa energetycznego, należy mieć szczególnie na uwadze. Kary pieniężne nakładane na przedsiębiorców naruszających warunki udzielonych im koncesji, pełnić mają funkcję prewencji szczególnej i ogólnej, a więc powinny być zarówno
realną odczuwalną dolegliwością dla ukaranego podmiotu, będącą reakcją na naruszenie przepisów, jak również wyraźnym ostrzeżeniem na przyszłość, mającym zapobiegać powtarzaniu się nagannych zachowań. Zatem kara w wysokości nałożonej na powoda powinna prawidłowo spełnić swoją funkcję prewencyjną, będąc wyraźnym ostrzeżeniem na przyszłość, spełnia też ona funkcję represyjną, stanowiąc istotną dolegliwość dla przedsiębiorcy, nie niosąc za sobą jednocześnie faktycznego ryzyka wyeliminowania go z obrotu gospodarczego. W ocenie Sądu Apelacyjnego wymierzona kara w wysokości 6.295,71 zł, stanowiąca 0,16 % przychodu osiągniętego przez powoda w 2010 r. z działalności koncesjonowanej, polegającej na sprzedaży energii elektrycznej, należy uznać za odpowiednią. Zamierzonych przez apelującego skutków procesowych nie może wywołać zarzut naruszenia przepisu prawa procesowego tj. art. 328 2 k.p.c. Zgodnie z powszechnie przyjmowanym w orzecznictwie poglądem, uzasadnienie wyroku wyjaśnia przyczyny, dla jakich orzeczenie zostało wydane, jest sporządzane już po wydaniu wyroku, a zatem wynik sprawy z reguły nie zależy od tego, jak napisane zostało uzasadnienie i czy zawiera ono wszystkie wymagane elementy. Z tych przyczyn zarzut naruszenia przepisu art. 328 2 k.p.c. może być usprawiedliwiony tylko w tych wyjątkowych okolicznościach, w których treść uzasadnienia orzeczenia sądu całkowicie uniemożliwia dokonanie oceny toku wywodu, który doprowadził do wydania orzeczenia lub w przypadku zastosowania prawa materialnego do niedostatecznie jasno ustalonego stanu faktycznego (tak SN w wyroku z dnia 2 marca 2011 r. w sprawie II PK 202/10, Lex nr 817516; w wyroku z dnia 7 stycznia 2010 r. w sprawie II UK 148/09, Lex nr 577847; podobnie SA w Poznaniu w wyroku z dnia 27 października 2010 r. w sprawie I ACa 733/10, Lex nr 756715). W rozpatrywanej sprawie uzasadnienie zaskarżonego wyroku zawiera ustalenia faktyczne, ocenę dowodów i rozważania pozwalające odtworzyć tok rozumowania Sądu Okręgowego, zarzut naruszenia art. 328 2 k.p.c. jest zatem całkowicie niezasadny. Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny, uznając apelację za bezzasadną, na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł jak w sentencji. O kosztach postępowania orzeczono zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sporu (art. 98 k.p.c.), obciążając nimi w całości stronę przegrywającą - skarżącego. Wysokość kosztów ustalono stosownie do dyspozycji 12 ust. 1 pkt 2 w zw. z 14 ust. 3 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.