PROJEKT DOKUMENTU ROBOCZEGO

PARLAMENT EUROPEJSKI 2009-2014 Komisja Petycji 4.7.2013 PROJEKT DOKUMENTU ROBOCZEGO w sprawie obrad grupy roboczej ds. hiszpańskich praw własności oraz ustawy o strefie przybrzeżnej z 1988 roku, w tym wizyty wyjaśniającej, która odbyła się w Hiszpanii w dniach 21 i 22 marca 2013 r. Komisja Petycji W delegacji do Hiszpanii udział wzięli: Angelika Werthmann (ALDE) (przewodnicząca delegacji) Marta Andreasen (ECR) Margarete Auken (Verts/ALE) Peter Jahr (PPE) Rainer Wieland (PPE) Członkowie towarzyszący: Dolores García-Hierro Caraballo Carlos José Iturgaiz Angulo Willy Meyer (S&D) (PPE) (GUE/NGL) DT\942617.doc PE510.751v03-00 Zjednoczona w różnorodności

Do pozostałych członków grupy roboczej należą: Michael Cashman, Giles Chichester, Vicente Miguel Garcés Ramón, Edward McMillan-Scott, Nikolaos Salavrakos, Jarosław Leszek Wałęsa PE510.751v03-00 2/34 DT\942617.doc

Uwagi wstępne Przedmiotem niniejszego sprawozdania jest wizyta, którą członkowie Komisji Petycji złożyli w Madrycie w marcu 2013 r.; poruszono w nim jednak kwestie, które od wielu lat stanowią przedmiot dyskusji i debaty w Komisji Petycji. Sprawozdanie to dotyczy w rzeczywistości samej istoty tego, co większość obywateli i mieszkańców Europy uważa za swoje zasadnicze i podstawowe prawa z jednej strony prawa do posiadania domu i nieruchomości, a z drugiej strony prawa do środowiska, w którym żyją. Lista otrzymanych petycji, w których opisano przykłady niesprawiedliwości, arbitralności oraz nieprawidłowości w zakresie stosowania hiszpańskiej ustawy o strefie przybrzeżnej z 1988 r., jest bardzo długa i stanowi załącznik do niniejszego sprawozdania. Skargi (poparte solidnymi dowodami) zaczęły napływać do Parlamentu już pod koniec poprzedniej kadencji, kiedy komisja była w trakcie przygotowywania sprawozdania znanego później pod nazwą sprawozdania Margarete Auken. W rezolucji do sprawozdania w sprawie wpływu ekstensywnej urbanizacji w Hiszpanii, zatwierdzonej przez Parlament w marcu 2009 r. przeważającą liczbą głosów, znajdował się następujący istotny ustęp: 22. uznaje i popiera starania władz hiszpańskich mające na celu ochronę środowiska naturalnego w strefie przybrzeżnej oraz, tam gdzie to możliwe, jego odbudowę w sposób, który umożliwia bioróżnorodność i przywrócenie naturalnie występujących gatunków fauny i flory, a w tym szczególnym kontekście apeluje do władz hiszpańskich, aby bezzwłocznie dokonały przeglądu i w razie konieczności zmieniły ustawę o strefie przybrzeżnej w celu ochrony praw prawowitych właścicieli domów i tych, którzy posiadają małe działki w obszarach przybrzeżnych, które nie wywierają negatywnego wpływu na środowisko w strefie przybrzeżnej; podkreśla, że taka ochrona nie powinna dotyczyć przedsięwzięć o charakterze spekulacyjnym, które nie sprzyjają przestrzeganiu przepisów unijnych dyrektyw środowiskowych; zobowiązuje się dokonać przeglądu petycji, które zostały złożone w związku z tą kwestią, w świetle odpowiedzi otrzymanych od właściwych władz hiszpańskich 1 ; W motywach tego sprawozdania, stanowiących kontekst dla powyższego ustępu, zawarto następujące stwierdzenia: O. mając na uwadze, że w 2008 roku hiszpańskie władze wydały wytyczne dotyczące stosowania przepisów ustawy z 1988 r. o strefie przybrzeżnej, która była lekceważona przez wiele lat, w czasie których wyrządzono ogromne szkody w środowisku naturalnym obszarów przybrzeżnych w Hiszpanii; mając na uwadze, że nawet obowiązujące wytyczne nie wskazują jednoznacznych przepisów wykonawczych dla odnośnych władz lokalnych i regionalnych oraz mając również na uwadze, że wiele z ostatnio złożonych petycji dotyczy wstecznego działania wytycznych oraz arbitralnego niszczenia i burzenia legalnie nabytych nieruchomości osób prywatnych, ich praw do takich nieruchomości oraz ich zdolności do przenoszenia swoich praw w drodze dziedziczenia, 1 Sprawozdanie w sprawie wpływu ekstensywnej urbanizacji w Hiszpanii na indywidualne prawa obywateli europejskich, środowisko i stosowanie prawa UE w oparciu o otrzymane petycje 2008/2248(INI). Przywołano także opinię Komisji Prawnej oraz opinię Wydziału Prawnego. DT\942617.doc 3/34 PE510.751v03-00

P. mając na uwadze, że z uwagi na faktyczny przebieg linii demarkacyjnej poszkodowani umocnili się w przekonaniu, że jest ona określana w sposób dowolny ze stratą dla zagranicznych właścicieli, na przykład na wyspie Formentera, Q. uważa, że wspomniana ustawa o strefie przybrzeżnej w sposób nieproporcjonalny wpływa na właścicieli nieruchomości, których prawa powinny być w pełni przestrzegane, a jednocześnie w sposób niewystarczający na rzeczywistych sprawców zniszczeń w strefie przybrzeżnej, którzy w wielu przypadkach odpowiedzialni są za nadmierną urbanizację wybrzeży, łącznie z budową ośrodków wczasowych, i którzy niezmiennie działali z pełną świadomością, iż łamią przepisy wspomnianej ustawy. Komisja Petycji dwukrotnie w 2010 r. i ponownie w 2011 r. zapraszała składających petycje do udziału w posiedzeniach w celu omówienia przedstawionych spraw. W posiedzeniach tych uczestniczyła zarówno Komisja, jak i władze hiszpańskie. Pisemna odpowiedź na szereg pytań dotyczących stosowania ustawy z 1988 r., udzielona w dniu 6 lipca 2010 r. przez Maríę Elenę Espinosę Manganę, ówczesną właściwą w tej sprawie minister, nie została uznana za zadowalającą przez Komisję, która kontynuowała swoje działania w przedmiotowej sprawie. Te debaty i dyskusje odbywały się w komisji w kontekście międzynarodowego kryzysu finansowego, załamania na hiszpańskim rynku nieruchomości mieszkaniowych oraz upadku dużej części hiszpańskiego systemu bankowego, w szczególności na szczeblu regionalnym. Ich charakter był więc bardzo delikatny i kontrowersyjny, co nie powstrzymało jednak Komisji Petycji przed kontynuowaniem działań. Biorąc jednak pod uwagę złożony i delikatny charakter omawianej dokumentacji, na posiedzeniu, które odbyło się w dniach 21 i 22 listopada 2011 r., komisja podjęła decyzję o powołaniu specjalnej nieformalnej grupy roboczej ds. hiszpańskich praw własności oraz hiszpańskiej ustawy o strefie przybrzeżnej (Ley de Costas). Ta grupa robocza rozpoczęła pracę w marcu 2012 r. i od tego czasu zebrała się 8 razy. W styczniu 2012 r. przewodniczący komisji wystosował pismo do nowego hiszpańskiego ministra rolnictwa, żywności i środowiska, D. Miguela Ariasa Cañete, w którym poinformował go o zainteresowaniu komisji propozycjami nowego rządu w zakresie reformy ustawy Ley de Costas, ogłoszonej przez ministra dnia 13 stycznia 2012 r. 1, a także o jej obawach dotyczących tych propozycji. W kwietniu 2012 r. dyrektor generalny w ministerstwie odpowiedzialnym za ustawę Ley de Costas wydał oświadczenie na posiedzeniu nieformalnej grupy roboczej, podczas którego przedstawił propozycje rządu dotyczące reform oraz odpowiadał na pytania członków. Następnie w lipcu wystosowano pismo zawierające nowy wstępny projekt ustawodawstwa, który rozesłano do członków tej grupy roboczej. Z uwagi na liczbę poruszonych kwestii podjęto decyzję o przygotowaniu kwestionariusza odzwierciedlającego wiele punktów widzenia składających petycje oraz o jego wysłaniu do ministerstwa w celu zgłoszenia przez nie uwag i udzielenia odpowiedzi dotyczących szeregu głównych obszarów zainteresowania członków. Kwestionariusz został przesłany dnia 1 Pismo złożone przez Erminię Mazzoni. 18.01.2012. Ref: GEDA 200174. PE510.751v03-00 4/34 DT\942617.doc

25 czerwca 2012 r., po jego omówieniu przez grupę roboczą i koordynatorów Komisji. Zawarte w nim odpowiedzi omówiono poniżej. Widoczna chęć władz hiszpańskich do wspólnego zaangażowania się w dialog w tej sprawie stanowiła zachętę dla członków grupy roboczej. Jednakże, mimo wielu prób podjęcia dalszych dyskusji, kontakt z władzami przed ostatecznym otrzymaniem kwestionariusza dnia 26 lutego 2013 r. był prawie niemożliwy. Składający petycje, podobnie jak organizacje pozarządowe zajmujące się ochroną środowiska, utrzymywali w międzyczasie kontakt z komisją i grupą roboczą oraz zapewniali członkom delegacji dostęp do informacji na temat postępów oraz negocjacji w sprawie projektów ustawodawstwa hiszpańskiego, w szczególności tych, które ich dotyczyły. Do komisji dotarły także wiadomości na temat rozbiórki domów na niektórych obszarach przybrzeżnych, do której doszło na mocy ustawy z 1988 r. Komisja dążyła do wprowadzenia moratorium, jednak ustawa ta była stosowana i egzekwowana przez sądy bez interwencji ministerstwa. Propozycje reform Celem reformy dotyczącej ustawy Ley de Costas z 1988 r. jest zapewnienie większej pewności prawnej osobom będącym właścicielami nieruchomości na hiszpańskich obszarach przybrzeżnych oraz skuteczniejszej ochrony środowiska przybrzeżnego. Kwestia ta od zawsze stanowi główny problem komisji, jako że ustawa z 1988 r. była notorycznie stosowana w nieprawidłowy i arbitralny sposób; stąd, według władz, wynika więc potrzeba wspomnianej reformy. W swoim wstępnym projekcie rząd hiszpański zawarł dokładniejszą, jego zdaniem, definicję własności publicznej, która stanowi kolejny istotny element warunkujący przyznawanie osobom fizycznym praw do posiadania własności. W projekcie tym zaproponowano także usunięcie wielu nieprawidłowości występujących w rejestrze gruntów, a także poprawę warunków regulujących okresy posiadania oraz przenoszenie praw własności. Sekretarz stanu w Ministerstwie Rolnictwa, Żywności i Środowiska przedstawił członkom delegacji jasne uzasadnienie, zgodnie z którym konieczne było dokonanie gruntownego przeglądu obecnego systemu. Zgodnie z tym uzasadnieniem poprzednia ustawa (z 1988 r.) tolerowała niekiedy efekty, które były niemożliwe do zaakceptowania z punktu widzenia środowiska, natomiast reforma ta ma być skutecznym środkiem ochrony publicznej własności lądowo-morskiej oraz zapewnienia możliwości korzystania z niej przez ogół społeczeństwa. W oświadczeniu tym zawarto działania, które pozwolą organom centralnym na interwencję oraz skuteczne blokowanie wszelkich ewentualnych działań organów lokalnych, które mogą zagrozić integralności własności lądowo-morskiej lub obszaru służebności. Zaproponowano rozróżnienie między plażami miejskimi a plażami naturalnymi, znajdującymi się w pobliżu obszarów chronionych lub terenów wiejskich. We wstępnym projekcie ustawy zawarto także odpowiednie działania, których celem jest poprawa efektywności energetycznej i oszczędności wody w budynkach mieszkalnych na danych obszarach. W projekcie ustawy stwierdzono zaistnienie problemów dotyczących pewności prawnej w DT\942617.doc 5/34 PE510.751v03-00

zakresie własności, co z kolei wzbudziło nieufność i dezorientację 1. Z punktu widzenia składających petycje oraz większości członków Komisji był to eufemizm lub co najmniej niedopowiedzenie. Kwestia ta pozostaje także trudnym problemem politycznym i konstytucyjnym. Decentralizacja władzy oraz nadmierny zakres uprawnień, przez wiele lat przyznawany po cichu, lecz w widoczny sposób władzom miejskim przez samorządy regionalne, umożliwiły wielu radom lokalnym dokonywanie nadużyć poprzez zatwierdzanie ogromnych programów budowlanych, które nie zapewniały właściwego i odpowiedniego nadzoru, oraz ostatecznie doprowadziły do tego, że wielu niewinnych nabywców domów padło ofiarą nadużyć i oszustw ze strony firm z branży nieruchomości oraz ich doradców. Powyższe szło w parze ze zjawiskiem, które wiele osób postrzega jako korupcję na szeroką skalę oraz zmowę między władzami politycznymi a branżą budowlaną. Członków delegacji zachęcono do zapoznania się z informacjami, zgodnie z którymi nowy projekt ustawy przyczyni się do wyeliminowania takich nadużyć przynajmniej na wąskim obszarze, którego dotyczy ustawa o strefie przybrzeżnej poprzez stworzenie nowych i znacznie bardziej przejrzystych, powszechnie obowiązujących wytycznych. Byłoby to z korzyścią dla właścicieli domów, potencjalnych nabywców oraz branży budowlanej, która mogłaby wejść na bardziej zrównoważoną ścieżkę rozwoju. Co więcej, przedstawione przepisy dotyczące ochrony środowiska miały najwyraźniej na celu zachowanie i ochronę stref naturalnego środowiska, pozostałych po latach niepohamowanej destrukcji 2. Ważny aspekt dotyczący samego podstawowego prawa własności pozostaje jednak częściowo nierozwiązany. Upraszczając, istotę problemu stanowi konfrontacja dwóch zasadniczo przeciwstawnych koncepcji praw majątkowych: rząd hiszpański nie przyznaje praw własności w stosunku do domów i mieszkań wybudowanych w strefie przybrzeżnej, w zamian za prawa własności przyznając koncesje. Podczas gdy zgodnie z ustawą z 1988 r. koncesje te były przyznawane na okres trzydziestu lat, zgodnie z nowym projektem w określonych okolicznościach zostaną one przedłużone do siedemdziesięciu pięciu lat. Składający petycje, z których wielu nabyło swoje nieruchomości przed 1988 r. lub którym przekazano nieruchomości należące do ich rodzin od pokoleń, uważają jednak, że powinni zachować pełne prawa własności, które jest potwierdzone aktami sprzedaży. W związku z tym składający petycje uważają wszelkie wnioski o unieważnienie nabytych w ten sposób praw za niemożliwe do przyjęcia, tym bardziej, że skutki tych wniosków będą mieć moc wsteczną. System przyznawania koncesji został poddany przeglądowi, obowiązywanie koncesji zostało przedłużone, jak wspomniano powyżej, do siedemdziesięciu pięciu lat, a przenoszenie koncesji będzie obecnie dozwolone na podstawie prawnego dziedziczenia lub w formie darowizny przekazanej za życia właściciela nieruchomości, pod warunkiem dokonania zgłoszenia w terminie do czterech lat. (mortis causa oraz inter vivos). W odpowiedzi na pytania członków dotyczące powyższego punktu ministerstwo wyjaśniło 1 Wstępny projekt ustawy, uzasadnienie, sekcja III. 2 Należy przypomnieć, że ustawa ta, podobnie jak ustawa z 1988 r., dotyczy wyłącznie nadmorskich stref przybrzeżnych do maksymalnie 100 metrów od punktu najwyższego poziomu wody w czasie przypływu ( najdalszego punktu, do którego sięgnęły fale podczas największego odnotowanego sztormu ), a nie obszarów znajdujących się dalej w głębi lądu w regionie przybrzeżnym. Ustawa ta nie wspomina o odzyskiwaniu utraconych stref przyrodniczych. PE510.751v03-00 6/34 DT\942617.doc

swoje uzasadnienie w następujący sposób: demarkacja przydziela prawa własności na rzecz państwa w taki sposób, że rejestracja w rejestrze nieruchomości nie może zastąpić charakteru publicznej własności nieruchomości objętych demarkacją 1. Rekompensata dla prywatnych właścicieli nieruchomości, którzy dochodzą swoich wcześniej istniejących praw własności, jest zatem udzielana wyłącznie w formie koncesji; interes publiczny przeważa nad prawami osób prywatnych 2. Zgodnie z nową ustawą posiadaczom tytułów własności gruntów w obszarze nadmorskich gruntów publicznych (DPMT) przysługuje zatem prawo użytkowania oraz mają oni obowiązek ubiegać się o zezwolenie w celu korzystania z koncesji, za którą muszą oni dodatkowo uiścić opłatę. Przeciwko działającym w strefach przybrzeżnych branżom, które mogą stanowić źródło zanieczyszczeń, wprowadzono środki ochronne; branże te mogą uzyskać przedłużenie posiadanych przez nie koncesji wyłącznie po uzyskaniu pozytywnej opinii regionalnej agencji ochrony środowiska. Celem wspomnianej ustawy jest ustanowienie jasnych granic; zostanie także wprowadzony obowiązek rejestracji gruntów w publicznej strefie morsko-lądowej, tak aby rejestr gruntów odzwierciedlał fizyczny stan rzeczywisty wybrzeża tego celu w oczywisty sposób nie udało się osiągnąć poprzez ustawę z 1988 r. W celu zapewnienia większej przejrzystości na marginesie rejestru proponuje się umieszczenie notatki dotyczącej budynków mieszkalnych dotkniętych demarkacją. Właściciele nieruchomości w obszarach objętych służebnością będą obecnie mieli możliwość dokonywania ulepszeń i modernizacji tych nieruchomości, o ile nie wpłynie to na zwiększenie rozmiarów budynków, ich powierzchni lub wysokości. Będą oni zobowiązani do składania oświadczeń dotyczących zgodności ich nieruchomości z wymogami w zakresie efektywności energetycznej i ograniczania zużycia wody. Szczególne ramy prawne stworzono w odniesieniu do miejsc o znaczeniu kulturalnym, które stanowią własność publiczną. Znajdujące się na tych obszarach strefy niezabudowane pozostaną bez zmian; ustanowiono także zakaz wznoszenia wszelkich nowych budynków mieszkalnych lub hoteli. 3 Celem zmienionego ustawodawstwa jest także zrównoważona ochrona oraz poprawa stanu linii brzegowej. Rząd zobowiązuje się przestrzegać nie tylko warunków konwencji barcelońskiej, której celem jest ochrona środowiska morskiego Morza Śródziemnego, lecz także warunków konwencji ramsarskiej oraz dyrektyw UE, w szczególności dyrektywy w sprawie siedlisk przyrodniczych oraz sieci obszarów Natura 2000. Organizacje ds. ochrony środowiska wyraziły jednak obawę, że nowa ustawa stanowi w istocie poważną przeszkodę w zakresie ochrony wybrzeża, potencjalnie umożliwiając niszczenie ważnych ekosystemów, takich jak słone błota i systemy wydm, oraz zmniejszając margines ochrony dozwolony dla ujść rzek i riasów ze 100 metrów do jedynie 20 metrów 4. Wizyta w Madrycie 1 Odpowiedź na pytanie 17. 2 Rząd odnosi się do art. 132 i 33.2 konstytucji hiszpańskiej oraz orzeczenia ETPC z marca 2010 r. 3 Odpowiedź na pytanie 22. 4 Pismo skierowane do członków grupy roboczej dnia 30 października 2012 r. (Amigos de la Tierra, Ecologistas en Accion, Greenpeace, SEO/Birdlife, WWF oraz GOB). DT\942617.doc 7/34 PE510.751v03-00

Dnia 21 listopada 2012 r. nieformalna grupa robocza wysłała do przewodniczącego komisji pismo, w którym przedstawiła zakres działań ukończonych przez nią w ciągu dziewięciu miesięcy od jej utworzenia oraz zwróciła się z wnioskiem o pilną wizytę w Madrycie w celu ustalenia faktów 1. Zgoda na oficjalną wizytę została jednak wydana dopiero w dniach 21 i 22 marca 2013 r. 2 Przed przybyciem delegacji do Madrytu nowy projekt ustawy był już zatwierdzony przez rząd, omówiony podczas debaty w niższej izbie oraz oczekiwał na przyjęcie w wyższej izbie hiszpańskiego parlamentu. Hiszpański parlament nie odpowiedział na wnioski delegacji o spotkanie z przewodniczącym Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego. Przeprowadzono jednak obszerne dyskusje z wieloma składającymi petycje, którzy przybyli do Madrytu na spotkanie z delegacją, Pablem Saavedra Inarają i jego współpracownikami wyższego szczebla w Dyrekcji ds. Zrównoważonego Rozwoju Obszarów Przybrzeżnych i Morskich, jak również stowarzyszeniami proekologicznymi, zgrupowanymi w ramach platformy No a Nuestra Costa, które skontaktowały się wcześniej w przedmiotowej sprawie z Komisją Petycji. Składający petycje: Dnia 21 marca 2013 r. delegacja zorganizowała otwarte spotkanie z wieloma składającymi petycje, z których niektórzy od czasu stawienia się przed komisją w Brukseli utrzymywali z nią bieżący kontakt. Tym razem celem spotkania było raczej sformułowanie oceny oraz ocena reakcji składających petycje na nowe ustawodawstwo, niż głębsza analiza poszczególnych przypadków chociaż, nieuchronnie, było to także konieczne w celu podkreślenia zarzutów wniesionych przeciwko zreformowanej ustawie Ley de Costas. Wszyscy składający petycje uznali, że mają oni tytuł prawny do swoich nieruchomości; oszacowano, że bezpośrednio dotkniętych tym ustawodawstwem może być od 200 do 400 tys. osób. Składający petycje podkreślili, że hiszpańskie środowisko przybrzeże na dużym obszarze zostało zniszczone w sposób dramatyczny i bezpowrotny, szczególnie wzdłuż wybrzeża i wysp Morza Śródziemnego, co nie było spowodowane przez osoby będące właścicielami małych nieruchomości, lecz było skutkiem budownictwa spekulacyjnego, realizowanego przez wiele lat od przyjęcia w 1988 r. pierwotnej ustawy Ley de Costas i napędzanego przez samozadowolenie oraz stosowane czasami praktyki korupcyjne władz politycznych. Pierwotną ustawę uznano za niedopasowaną do celów, do jakich ją stosowano, a najpoważniejsze wątpliwości wyrażone względem nowej ustawy dotyczyły tego, czy będzie ona mogła realizować zadania dotyczące ochrony środowiska naturalnego w strefie przybrzeżnej, a także zadania dotyczące ochrony uzasadnionego prawa właścicieli małych nieruchomości, z których wielu jest obywatelami UE pochodzącymi spoza Hiszpanii, którzy zdecydowali się skorzystać z prawa do swobodnego przemieszczania się i osiedlania, przyznanego na mocy prawa UE. 1 Pismo skierowane przez Angelikę Werthmann, moderatora grupy roboczej, do Erminii Mazzoni. 21.11.2012, GEDA. Ref:204621. 2 Niemniej jednak w lutym 2013 r. w Madrycie dwóch członków grupy roboczej uczestniczyło w nieformalnym spotkaniu ze składającymi petycję i kilkoma członkami parlamentu hiszpańskiego. PE510.751v03-00 8/34 DT\942617.doc

Kilku pochodzących z Hiszpanii składających petycje zwróciło uwagę na poważne nieprawidłowości, które wystąpiły na obszarach znajdujących się w pobliżu ich domów, gdzie wzniesiono nowe budynki, a jednocześnie zakwalifikowano do rozbiórki dom, który przez sześć pokoleń pozostawał własnością jednej rodziny i znajdował się dalej od wybrzeża (petycja 395/2010). Inny przypadek dotyczył faktycznej sprzedaży przez państwo skonfiskowanych nieruchomości. Większość obecnych na spotkaniu składających petycje potwierdziła swoje stanowisko, że koncesja, na podstawie której przysługuje im prawo użytkowania ich nieruchomości lub polepszenia jej stanu, nawet po przedłużeniu jej obowiązywania do siedemdziesięciu pięciu lat nie jest równoznaczna z pełnym poszanowaniem ich praw i pozbawia ich prawa sprzedaży ich nieruchomości po cenie choćby zbliżonej do pierwotnej wartości rynkowej. Co więcej, ustawodawstwo przyznało władzom prawo unieważniania koncesji w sposób, który można uznać za całkowicie arbitralny, nadal umożliwiając rozbiórkę nieruchomości bez żadnego uzasadnionego powodu. Składający petycje przedstawili przykłady dokonywania rozbiórki prywatnych nieruchomości znajdujących się na terenach przybrzeżnych w celu budowy wzdłuż wybrzeża promenady niszczącej środowisko naturalne w całej strefie. Inny przykład dotyczył domu rodzinnego jednego ze składających petycje, wybudowanego w 1899 r. na gruncie przybrzeżnym wzdłuż czternastokilometrowego przylądka, który to dom podlega obecnie rozbiórce. Składający petycję ma zostać wywłaszczony bez przyznania mu żadnego odpowiedniego odszkodowania (petycja 174/2008). Inny składający petycję wskazał, że w wyniku ekstrakcji przybrzeżnego piasku oraz innych prac hydraulicznych prowadzonych wzdłuż obszaru plaży, dofinansowanych ponadto przez Unię Europejską, zarówno jego dom, jak i dom jego sąsiadów znalazły się w granicach strefy przybrzeżnej, tym samym stanowiąc obecnie część własności publicznej, co nie miało miejsca w czasie zgodnego z prawem nabycia przez nich w latach osiemdziesiątych tych nadmorskich nieruchomości (petycja 119/2009). Nieruchomościom tym także grozi rozbiórka, a ich właścicielom nie przysługuje odszkodowanie. Stosowanie arbitralnych praktyk zgodnie z ustawą z 1988 r. zgłoszono także na przykładzie Wysp Kanaryjskich (Tenerife Cho Vito) (petycja 274/2009), gdzie cała lokalna społeczność mieszkająca w starych domach rybackich została eksmitowana, a ich domy zostały zniszczone, co nie przyniosło żadnych wymiernych korzyści ani żadnemu z mieszkańców, ani środowisku. Prawa tych mieszkańców zostały naruszone i unieważnione na skutek biurokratycznych i politycznie umotywowanych decyzji, podejmowanych na podstawie sfałszowanych, ich zdaniem, dokumentów. W takich okolicznościach bardzo trudno jest darzyć jakimkolwiek zaufaniem ustawodawstwo krajowe i wierzyć w jego sprawiedliwe stosowanie. W wyniku rozbudowy portu w Walencji domy w El Saler podlegają obecnie przepisom ustawy o strefie przybrzeżnej po usunięciu piaszczystych wydm dojdzie do zalania domów składających petycje, ich konfiskaty i zniszczenia (petycje 606/2009 i 1499/2009). Kolejna osoba składająca petycję opisała bezsilność, jaką jej społeczność odczuwa wobec potężnych prawników zatrudnionych przez firmy posiadające interes w strefie przybrzeżnej i w jej rozwoju, którzy to prawnicy dążą do usunięcia małych domów należących do członków tej społeczności z obszaru przybrzeżnego (petycja 881/2009). W Santa Pola doszło do protestów, ponieważ ludzie zostali okradzeni ze swoich domów, podczas gdy barom i restauracjom zezwolono na dalsze istnienie. W wyniku presji ze strony lokalnych interesów finansowych w DT\942617.doc 9/34 PE510.751v03-00

branży turystycznej sądy nie interweniowały w celu ochrony praw właścicieli domów. Podano szereg przykładów na to, że ustawa z 1988 r. nie zapobiegła rozbiórce domów oraz wybudowaniu na ich miejscu hoteli, w szczególności na Balearach i Wyspach Kanaryjskich (petycje 494/2010 i 678/2012). Inne przykłady dotyczą Murcji (wyspy Isla de Mazarron), gdzie lokalne domy stały się własnością publiczną na skutek rozbudowy portu, w wyniku której usunięto plażę, a 39 domów dotkniętych skutkami jej usunięcia utraciło swoją wartość rynkową oraz podlega ustanowionym z mocą wsteczną warunkom dotyczącym własności publicznej. Składający petycje opisali sposób, w jaki wybrzeże od Kraju Basków po Kadyks było w rzeczywistości utrzymywane, a jego plaże sprzątane przez lokalnych mieszkańców, których domy mają się obecnie stać częścią własności publicznej i którzy ponoszą ryzyko wycofania przyznanych im koncesji. Składający petycję obawiają się, że prywatne domy rodzinne, których wartość rynkowa wynosiła wcześniej 500 000 EUR, staną się teraz praktycznie bezwartościowe (petycja 103/2009). W wielu takich przypadkach sądy najwyraźniej nie podjęły działań w celu ochrony praw obywateli. Jedyną grupą składających petycje, która mogła skorzystać na wprowadzeniu nowego ustawodawstwa, były osoby z Empuriabrava (petycja 296/2009), ponieważ ten szczególny teren, na którym domy zbudowano wokół obszarów śródlądowych dróg wodnych w pobliżu wybrzeża, miał zostać objęty specjalnym odstępstwem, które przyznano jedenastu innym szczególnym obszarom. Niektórzy składający petycje uznali, że identyfikacja tych obszarów bez określenia jasnych kryteriów może być dyskryminująca. Władze: * * * Dnia 22 marca rano przedstawiciele delegacji spotkali się z władzami w Ministerstwie Rolnictwa, Żywności i Środowiska. W swoim oświadczeniu wstępnym dyrektor generalny ds. obszarów przybrzeżnych Pablo Saavedra wskazał, że siłą napędową nowego ustawodawstwa była potrzeba rozwiązania problemów oraz złe doświadczenia będące skutkiem ustawy z 1988 r. Stwierdził on, że podczas przygotowywania nowego ustawodawstwa wzięto pod uwagę poglądy Parlamentu Europejskiego, a także przeprowadzono konsultacje społeczne. Pablo Saavedra zwrócił uwagę, że po przyjęciu pod koniec maja nowej ustawy zmieniającej ustawę o strefie przybrzeżnej oraz po rozpatrzeniu poprawek zgłoszonych w Parlamencie będzie konieczne rozpatrzenie przygotowywanego obecnie dodatkowego rozporządzenia, które bardziej szczegółowo definiuje pewność prawną nieruchomości. Nie rozwinął on tego tematu, mówiąc jedynie, że rozporządzenie to należy zatwierdzić do końca 2013 r., kiedy to będzie można uznać tę kwestię za rozwiązaną. Według Pabla Saavedry rząd próbował osiągnąć równowagę między różnymi interesami, która zapewniłaby ochronę wybrzeża oraz umożliwiłaby wszystkim korzystanie z wybrzeża jako własności publicznej. Pablo Saavedra przywołał ponownie wiele wspomnianych w powyższym sprawozdaniu elementów dotyczących propozycji reform oraz bardziej szczegółowo omówił niektóre z głównych problemów, w szczególności kwestię rozróżnienia między plażami miejskimi i naturalnymi co z powodu braku stosowania odpowiednich kryteriów w przypadku 20-metrowych obszarów służebności oraz wskaźników zmian PE510.751v03-00 10/34 DT\942617.doc

klimatycznych zostało zakwestionowane przez niektórych członków delegacji. Przyznał on, że nie można oczekiwać, iż ustawa ta uzyska 100 % poparcie wszystkich partii. W kwestii odszkodowań Pablo Saavedra odniósł się do orzeczenia hiszpańskiego trybunału konstytucyjnego z 1991 r., w którym potwierdzono, że koncesje przyznane właścicielom nieruchomości znajdujących się w publicznej strefie morsko-lądowej (MTPD 1 ) można uznać za środek odszkodowawczy. Według niego rząd dokonał jednak w tym zakresie poprawy, znacząco przedłużając termin obowiązywania koncesji oraz gwarantując prawo do dziedziczenia. Dodał on, że nowe ustawodawstwo zapewni większą pewność prawną w zakresie działalności gospodarczej, która będzie czerpać korzyści z niektórych koncesji przyznawanych głównie w branży turystycznej i kulturalnej. Stwierdził on, że dzięki wprowadzeniu w obiektach przemysłowych szczególnych ocen oddziaływania na środowisko wzmocniono ochronę środowiska. W swoich komentarzach członkowie poruszyli szereg kwestii, które nadal wzbudzają obawy. Członków nie przekonało np. odniesienie do orzeczenia z 1991 r.; uznali oni, że użyteczne dla wszystkich zainteresowanych stron byłoby wydanie w tej sprawie przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej orzeczenia w trybie prejudycjalnym. Dla wielu członków niejasne były także kryteria wycofania koncesji obawiali się oni, że kryteria te mogą mieć charakter arbitralny, jak to miało miejsce od 1988 r. Najwyraźniej podatna na manipulacje była także sama linia demarkacyjna wyrażono zaniepokojenie, że duże zainteresowane podmioty mogą wykupywać się z własności publicznej. Zamykając dyskusję, dyrektor generalny wskazał, że brak pewności prawnej w przeszłości wynikał częściowo z nieprawidłowych granic demarkacyjnych, praw własności oraz zaległości w zakresie rejestrów nieruchomości oraz rejestracji. Zmienione ustawodawstwo miało na celu stawienie czoła tym aspektom. Intencją ministerstwa było przygotowanie ustawy umożliwiającej ochronę własności publicznej oraz realizację w tej dziedzinie zrównoważonych działań. * * * Organizacje pozarządowe zajmujące się ochroną środowiska: Dnia 22 marca po południu delegacja spotkała się z kilkoma stowarzyszeniami proekologicznymi. Członkowie delegacji mogli skupić się bardziej szczegółowo na zarzutach dotyczących wpływu zmienionej ustawy o strefie przybrzeżnej na środowisko. Wszystkie organizacje pozarządowe (WWF, Greenpeace, EA, Birdlife) ostro skrytykowały fakt, że poprzednia ustawa nie była nigdy przestrzegana ani prawidłowo stosowana, a lokalne i regionalne władze świadomie ignorowały jej przepisy podczas urbanizacji wybrzeża i niszczenia całych ekosystemów, które, jak podkreśliły, powinny były pozostać pod ochroną. Organizacje te wyraziły obawę, że nowa ustawa może znacząco pogorszyć istniejącą sytuację z powodu wielu odstępstw politycznych, które w ramach tej ustawy były przedmiotem negocjacji. Ochrona środowiska przybrzeżnego (lub tego, co pozostało ze środowiska naturalnego) może być nawet bardziej problematyczna, zważywszy na zawężony zakres 1 Publiczna strefa morsko-lądowa. DT\942617.doc 11/34 PE510.751v03-00

ochrony obszarów przybrzeżnych oraz zwiększoną eksploatację ekonomiczną; organizacje pozarządowe zakwestionowały zgodność ustawodawstwa z proponowaną dyrektywą ustanawiającą ramy planowania przestrzennego obszarów morskich oraz zintegrowanego zarządzania strefą przybrzeżną 1. Stowarzyszenia proekologiczne zauważyły, że, podobnie jak w przeszłości, nie ma żadnej gwarancji, że władze regionalne lub lokalne będą faktycznie przestrzegać tego zmienionego ustawodawstwa lub je wdrażać, ponieważ nie mają one w tym celu ani motywacji, ani wystarczających środków. Oznacza to, że zmieniona ustawa przyniesie korzyści bardzo niewielu ludziom oraz jedynie dużym zainteresowanym podmiotom. Stowarzyszenia proekologiczne wyrażają obawę, że niektóre nowe projekty urbanizacyjne, wybudowane pierwotnie na obszarach chronionych lub zamkniętych zgodnie ze starą ustawą, zostaną usunięte z zakresu własności publicznej, ponieważ obecnie uznaje się, że wchodzą one w zakres miejskiego obszaru przybrzeżnego; stowarzyszenia te ostrzegają także, że dokonuje się tego w czasie, gdy nie zostały jeszcze wyznaczone obszary morskie dla terenów Natura 2000. W związku z powyższym podmioty, które w przeszłości naruszyły prawo, w szale budowlanym skutecznie niszcząc środowisko przybrzeżne na obszarze setek kilometrów, są obecnie chronione przez nową ustawę i nie mają się już czego obawiać będąc de facto objęte amnestią dotyczącą nielegalnych budynków. Ekolodzy zaalarmowali, że nie zwrócono żadnej uwagi na ogromny wpływ powyższych działań na wrażliwe ekosystemy wybrzeża Morza Śródziemnego i Atlantyku. Uwagi końcowe W wyniku tych spotkań oraz dyskusji przeprowadzonych w ramach nieformalnej grupy roboczej członkowie delegacji pozostają, ogólnie rzecz biorąc, sceptyczni co do tego, czy zmieniona ustawa Ley de Costas, która została obecnie zatwierdzona przez hiszpański parlament i zaczęła obowiązywać, zostanie wdrożona w spójny sposób oraz spełni cele ministerstwa dotyczące zwiększenia zakresu ochrony przyznanej środowisku przybrzeżnemu. Członkowie delegacji pozostają ponadto zaniepokojeni faktem, że nadal konieczne są znaczne udoskonalenia w zakresie praw własności i nabywania nieruchomości w celu spełnienia wspólnych norm europejskich. Dlaczego komisja poświęciła tak dużo czasu na postępowanie w sprawie obaw obywateli UE dotyczących ich praw własności w Hiszpanii, nie czyniąc tego praktycznie w żadnym innym kraju UE? Powyższe podejście można w pewnym stopniu uzasadnić boomem budowlanym oraz dużą liczbą budowanych i sprzedawanych domów; wiele dowodów wskazuje jednak, że wyżej wspomniane petycje są składane, ponieważ podejście hiszpańskich władz oraz prawników do tego najbardziej zasadniczego dla niemal wszystkich obywateli UE problemu jest zdecydowanie niewłaściwe. Do Parlamentu Europejskiego docierają zarówno petycje składane przez obywateli Hiszpanii, jak i przez osoby niebędące obywatelami Hiszpanii, co wskazuje, że dostęp do skutecznych środków odwoławczych wobec decyzji administracyjnych, do ochrony prawnej i skutecznego odszkodowania w rozsądnym czasie nadal jest często niezadowalający. Ściślej mówiąc, zgodnie z postanowieniami Traktatu o Unii Europejskiej nic nie zobowiązuje Hiszpanii do zmiany jej stanowiska; jest także jasne, że rząd i parlament hiszpański mają 1 COM(2013)0133 final. PE510.751v03-00 12/34 DT\942617.doc

pełne kompetencje konstytucyjne i polityczne umożliwiające im decydowanie oraz wydawanie takiego ustawodawstwa. System praw własności pozostaje w zakresie kompetencji danego państwa członkowskiego. Niemniej jednak art. 6 Traktatu UE oraz art. 17 Karty praw podstawowych także zawierają postanowienia dotyczące praw obywateli do własności. Obywatele mają więc uzasadnione oczekiwania, że UE, w szczególności Parlament Europejski, będzie bronić tych praw w ich imieniu, w przypadku gdy prawa te będą zagrożone lub zostaną naruszone. Art. 3 Traktatu UE zobowiązuje ponadto wszystkie państwa członkowskie UE do wysokiego poziomu ochrony środowiska oraz poprawy jakości środowiska. Art. 191 TFUE wzmacnia znaczenie tego obowiązku oraz zobowiązuje państwa członkowskie do przyjęcia zasad ostrożności i, w razie konieczności, podjęcia działań zapobiegawczych. Fakt, że w preambule nowej ustawy znajduje się odniesienie do sprawozdania przyjętego przez Parlament Europejski (określające to sprawozdanie mianem bodźca dla powyższej reformy) pokazuje, że to, co twierdzą instytucje UE oraz Parlament, ma znaczenie dla ustawodawcy hiszpańskiego. Kwestią sporną jest, czy te zobowiązania i postanowienia zostały w pełni uznane przez władze hiszpańskie w ramach zmienionej ustawy o strefie przybrzeżnej oraz czy w odniesieniu do właścicieli nieruchomości oraz środowiska zaczęto ostatecznie stosować zasady sprawiedliwości i uczciwości. Ministerstwo zorganizowało konsultacje publiczne, co stanowiło ważny element; jednak pozostają wątpliwości, czy przyniosło to jakikolwiek rzeczywisty skutek, biorąc pod uwagę reakcje składających petycje oraz stowarzyszeń, które zwróciły się do Komisji. Niestety faktem jest, że nowelizacja tej ustawy wyraźnie nie zwiększyła pewności prawnej w zakresie praw własności, która jest bezwzględnym wymogiem funkcjonowania każdego zrównoważonego rynku nieruchomości. Ponadto dodatkowa niepewność wynika z faktu, że linia demarkacyjna może potencjalnie podlegać przeglądowi za każdym razem, gdy nastąpi przesunięcie linii wybrzeża (np. w wyniku erozji wybrzeża lub budowy nowej mariny) i to, co jest legalne dziś, może okazać się bezprawne jutro. Chociaż prawo stanowi, że rejestr nieruchomości należy zaktualizować, brak jest dowodów na to, by władze regionalne i lokalne dokonały jakiegokolwiek postępu w tym zakresie, co stanowi poważne uchybienie. Jeśli ocenić to w kontekście przedłużenia terminu obowiązywania koncesji choć warunki ustanawiania określonych terminów same w sobie nie są jasne (na podstawie jakich kryteriów przyznawana jest koncesja na 75 lat, a jakie kryteria decydują o przyznaniu krótszej koncesji?) to zdaniem posłów niepewność, z jaką mają nadal do czynienia obywatele europejscy w odniesieniu do swoich praw własności, jest nadal zbyt duża. Jak również zauważono, koncesje nie są uznawane przez większość posłów za sprawiedliwe odszkodowanie za potencjalną utratę wartości posiadanych nieruchomości prywatnych, które na podstawie nowych przepisów przeszły na własność publiczną. Jeśli chodzi o nadrzędny cel, jakim jest ochrona środowiska w strefach przybrzeżnych, posłowie są zdania, że nowe prawo nadal jest zbyt ułomne i zbyt niejednoznaczne, pomimo pierwotnych ambicji Ministerstwa Środowiska w tym zakresie. Ograniczenie obszarów służebności na wybrzeżu riasowym wydaje się szczególnie nieuzasadnione. Należy wyraźniej uznać, że rozwój gospodarczy, który niestety zazwyczaj jest tożsamy z przemysłem budowlanym, jest zasadniczo niezgodny z ochroną niezwykle narażonej strefy przybrzeżnej o wrażliwym ekosystemie. Nie wykorzystano możliwości, by w nowej ustawie wyraźnie uwzględnić nową unijną dyrektywę ramową w sprawie zintegrowanego zarządzania strefą DT\942617.doc 13/34 PE510.751v03-00

przybrzeżną, nie uznano też w pełni zaleceń Rady UE z 2002 r. w sprawie protokołu do konwencji barcelońskiej poświęconego tej samej kwestii i ratyfikowanego w 2010 r. Posłowie nie mają wciąż pewności, czy w pełni przestrzegane są przepisy kilku innych dyrektyw unijnych. Uwzględniając powyższe wnioski oraz obszerne dyskusje na ten temat przeprowadzone w ramach grupy roboczej oraz wśród członków delegacji, która udała się do Madrytu, sformułowano zalecenia przedstawione poniżej. Projekt zaleceń 1. z uwagi na obawy dotyczące nowej hiszpańskiej ustawy o strefie przybrzeżnej zawarte w niniejszym sprawozdaniu wzywa Komisję Europejską do przeprowadzenia dogłębnej analizy zgodności tej nowej ustawy z odnośnymi dyrektywami unijnymi, zwłaszcza z dyrektywą siedliskową, ptasią, ramową dyrektywą wodną, dyrektywą w sprawie jakości wody w kąpieliskach, dyrektywą w sprawie ścieków komunalnych, dyrektywą w sprawie strategicznej oceny oddziaływania na środowisko, dyrektywą w sprawie powodzi oraz nową dyrektywą ramową w sprawie zintegrowanego zarządzania strefą przybrzeżną i innymi powiązanymi przepisami obowiązującymi w Unii Europejskiej, a także wzywa Komisję do zdania sprawozdania Komisji Petycji do grudnia 2013 r.; 2. zachęca władze centralne Hiszpanii do zacieśnienia współpracy z regionami autonomicznymi, aby promować i chronić, a jeśli to możliwe, rewitalizować środowisko stref przybrzeżnych, które w wielu przypadkach zostało poważnie zdegradowane w wyniku niejednokrotnie zbyt intensywnych robót i przedsięwzięć budowlanych, których legalność w niektórych przypadkach jest wątpliwa; nie można dłużej zezwalać na budowę na chronionych strefach przybrzeżnych nowych obiektów, budynków czy domów; 3. w tym kontekście wzywa właściwe władze na szczeblu krajowym i regionalnym do doprecyzowania i ochrony praw wszystkich obywateli i mieszkańców UE, których to dotyczy, do legalnie nabytych przez nich nieruchomości; zaleca władzom Hiszpanii opracowanie kompleksowego i sprawiedliwego systemu odszkodowań finansowych obejmującego wszystkich prawowitych właścicieli nieruchomości, których domy mogą podlegać rozbiórce lub wywłaszczeniu w wyniku stosowania ustawy o strefie przybrzeżnej; 4. w odniesieniu do nieruchomości położonych w strefie przybrzeżnej lub w pobliżu tej strefy, które są na różne sposoby opisywane jako budynki nielegalne i których wielu właścicieli obywateli europejskich i hiszpańskich stało się mimowolnymi ofiarami, wzywa hiszpański wymiar sprawiedliwości do wszczęcia dochodzeń i ścigania podmiotów prywatnych lub władz publicznych, które działały poza formalnymi ramami prawnymi, przyznając prawa do budynków, oraz do szybszego stawiania ich przed sądem, przy jednoczesnym dopilnowaniu, by ofiary takich operacji, które nabyły swoje nieruchomości w dobrej wierze, miały prawo do pełnego i sprawiedliwego odszkodowania; 5. apeluje do władz o wydanie jasnych oraz opartych na obiektywnych i PE510.751v03-00 14/34 DT\942617.doc

niedyskryminacyjnych kryteriach wytycznych skierowanych do wszystkich władz regionalnych i lokalnych i dotyczących przyznawania koncesji aktualnym prawowitym właścicielom nieruchomości położonych w strefie przybrzeżnej, zapewniając jednocześnie sprawiedliwe i jednolite stosowanie prawa; powtarza jednak, że Komisja Petycji nadal ma poważne zastrzeżenia co do obowiązywania takich koncesji; 6. w odniesieniu do wyznaczenia granic własności publicznej, wzywa władze do zastosowania obiektywnych kryteriów technicznych, które nie powinny wprowadzać rozróżnienia między właścicielami nieruchomości na podstawie ich statusu czy narodowości, oraz do dopilnowania, by w przypadkach gdy odstępstwa są konieczne, były one uzasadnione w sposób jasny i przejrzysty oraz by uzasadnienie to w każdym przypadku było związane ze zwiększeniem ochrony środowiska, a nie z interesami finansowymi czy gospodarczymi; 7. apeluje o odroczenie lub zawieszenie wszystkich toczących się przed sądami spraw dotyczących domów położonych w strefie przybrzeżnej, w obrębie której może dojść do ewentualnej modyfikacji linii demarkacyjnej, tak aby ochronić przed możliwym wyburzeniem budynki, które mogą później zostać wyłączone z własności publicznej; 8. apeluje o niezwłoczne i precyzyjne uaktualnienie rejestru gruntów i rejestru katastralnego, przy jednoczesnym dopilnowaniu, by wszyscy właściciele nieruchomości położonych w strefie demarkacyjnej zostali właściwie poinformowani o przysługujących im prawach i sposobach dochodzenia tych praw, na wypadek gdyby uznali oni, że istnieje taka konieczność w celu ochrony swoich uzasadnionych interesów; 9. wzywa władze do doprecyzowania rozróżnienia między plażami naturalnymi a plażami miejskimi oraz do przyjęcia skutecznych środków mających na celu niedopuszczenie do zakładania plaż miejskich na obszarach chronionych plaż naturalnych; 10. ponawia apel o skuteczne i terminowe wymierzanie sprawiedliwości, uznając, że nadmierne opóźnienia w dochodzeniu praw na drodze sądowej są same w sobie niemożliwą do zaakceptowania niesprawiedliwością; w związku z tym przypomina wszystkim stronom toczących się postępowań o ewentualnej użyteczności wniosków do Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, w przypadkach gdy przedmiotem sprawy są zagadnienia prawa unijnego i nie ma zastosowania zasada acte claire; 11. przychylnie odnosząc się do uznania w nowym prawie dotyczącym strefy przybrzeżnej zmiany klimatu oraz konieczności dostosowania zarządzania strefą przybrzeżną do nieuniknionych skutków tej zmiany, apeluje o większą jasność przepisów w tej dziedzinie w odniesieniu do szczegółowych kryteriów, mechanizmów stosowania i zasad wykonania. DT\942617.doc 15/34 PE510.751v03-00

ZAŁĄCZNIK PARLAMENT EUROPEJSKI 2009-2014 Komisja Petycji 27.3.2013 KOMUNIKAT DLA POSŁÓW Przedmiot: Petycja 0174/2008, którą złożył Jose Ortega (Hiszpania), w sprawie rzekomo bezprawnego stosowania hiszpańskiej ustawy o strefie przybrzeżnej w odniesieniu do prawa własności Petycja 0303/2008, którą złożyła Rosa Garcia Pose (Hiszpania), z 55 podpisami, w sprawie utraty domów przez sygnatariuszy w wyniku działań na rzecz ochrony strefy przybrzeżnej w prowincji La Coruña Petycja 0867/2008, którą złożyła Karin Koberling (Niemcy), w sprawie rzekomo bezprawnego stosowania ustawy o strefie przybrzeżnej przez władze hiszpańskie Petycja nr 1271/2008, którą złożył Rudolf Schneiders (Niemcy), w sprawie ewentualnego wdrożenia ustawy o strefie przybrzeżnej ( Ley de Costas ) w Hiszpanii Petycja 1448/2008, którą złożyła Urszula Czelusta (Niemcy), w sprawie prac geodezyjnych na wybrzeżu hiszpańskim i możliwego przymusowego wykupu jej domu w Hiszpanii PE510.751v03-00 16/34 DT\942617.doc

Petycja 1485/2008, którą złożył Alan Hazelhurst (Wielka Brytania), w sprawie niezgodnego z prawem stosowania hiszpańskiej ustawy o strefie przybrzeżnej (Ley de Costas) Petycja 1691/2008, którą złożył Oscar Maniaga Izquierdo (Hiszpania), w sprawie wywłaszczenia jego domu w Alicante, Hiszpania, na mocy hiszpańskiej ustawy o strefie przybrzeżnej Petycja nr 1871/2008, którą złożyło Stowarzyszenie Mieszkańców Celorio, w sprawie przedsięwzięć inwestycyjnych na obszarach miejskich w miejscowości Celorio (Asturia, Hiszpania) Petycja 0103/2009, którą złożyła Margarita García Jaime (Hiszpania), w sprawie Ley de Costas (ustawy o strefie przybrzeżnej) w Hiszpanii Petycja 0119/2009, którą złożył Jan Van Stuyvesant (Holandia), w imieniu Stowarzyszenia Właścicieli Nieruchomości w Vera Playa (Almeria, Hiszpania), w sprawie stanu rzeczy wynikającego z Ley de Costas (ustawy o strefie przybrzeżnej) w Hiszpanii Petycja 0274/2009, którą złożył Tomás González Díaz (Hiszpania), w imieniu stowarzyszenia mieszkańców Las Calas, w sprawie wyburzenia na mocy Ley de Costas (ustawy o strefie przybrzeżnej) wioski Cho-Vito na wybrzeżu Teneryfy w Candelarii (Hiszpania) Petycja 0278/2009, którą złożył Gregorio Amo López (Hiszpania), w sprawie ustawy o strefie przybrzeżnej w Asturii (Hiszpania) Petycja 0279/2009, którą złożył Timoteo Giménez Domingo (Hiszpania), w sprawie skutków ustawy o strefie przybrzeżnej w Hiszpanii Petycja 0296/2009, którą złożyła Ingeborg Hoffman (Niemcy), w imieniu Stowarzyszenia Właścicieli Nieruchomości Empuriabrava (APE), w sprawie utraty lub ograniczenia praw własności w związku ze stosowaniem hiszpańskiej ustawy o strefie przybrzeżnej na Costa Brava Petycja 0298/2009, którą złożył Wolfgang Ludwigs (Niemcy), w sprawie hiszpańskiej ustawy o strefie przybrzeżnej Petycja nr 0389/2009, którą złożył M. L. (Niemcy), w sprawie utraty nieruchomości w Hiszpanii na mocy hiszpańskiej ustawy o strefie przybrzeżnej Petycja nr 0606/2009, którą złożyła Paula Llaneza Alcada (Hiszpania), z 2 podpisami, w sprawie skutków hiszpańskiej ustawy o strefie przybrzeżnej ( Ley de Costas ) dla jej nieruchomości Petycja nr 0611/2009, którą złożył Maria Jesús de Motta Martínez (Hiszpania), w sprawie skutków hiszpańskiej ustawy o strefie przybrzeżnej ( Ley de Costas ) dla jego nieruchomości DT\942617.doc 17/34 PE510.751v03-00

Petycja nr 0618/2009, którą złożyła María Luisa Domínguez Ibáñez (Hiszpania), w sprawie skutków hiszpańskiej ustawy o strefie przybrzeżnej ( Ley de Costas ) dla jej nieruchomości Petycja nr 0626/2009, którą złożyła Nordhild Köhler (Niemcy) w sprawie stosowania hiszpańskiej ustawy o strefie przybrzeżnej (Ley de Costas) w Formenterze Petycja nr 0666/2009, którą złożyła Carmen Ramos Badia (Hiszpania), w sprawie wpływu hiszpańskiej ustawy o strefie przybrzeżnej ( Ley de Costas ) na jej własność Petycja nr 0667/2009, którą złożył Jon Iturribarria de Castro (Hiszpania), w sprawie wpływu hiszpańskiej ustawy o strefie przybrzeżnej ( Ley de Costas ) na jego własność, młyn wodny zbudowany w 1683 r. Petycja nr 0676/2009, którą złożył Jorge Comin Giner (Hiszpania), w sprawie konsekwencji ustawy o strefie przybrzeżnej ( Ley de Costas dla jego miejsca zamieszkania Petycja nr 0708/2009, którą złożył Pedro López Rodríguez (Hiszpania), w sprawie ustawy o strefie przybrzeżnej (Ley de Costas) Petycja nr 0881/2009, którą złożyła Pilar Embeita Olasagasti (Hiszpania), w imieniu stowarzyszenia DARACA, w sprawie retroaktywnego, arbitralnego i niewłaściwego wdrożenia ustawy o strefie przybrzeżnej w gminie Pielagos Petycja nr 1346/2009, którą złożył José María Martínez de Haro (Hiszpania), w sprawie wytyczenia granic działek w Garrucha (Almería) na mocy ustawy o strefie przybrzeżnej Petycja nr 1499/2009, którą złożyli Mercedes Bronchal Pascual i Antonio Maestre Azcon (Hiszpania), w sprawie skutków ustawy o strefie przybrzeżnej dla ich domów Petycja 1523/2009, którą złożył Konrad Ringler (Niemcy), w sprawie nieprzestrzegania przez hiszpańskie władze krajowe i regionalne zalecenia zawartego w sprawozdaniu Margrete Auken Petycja nr 1573/2009, którą złożył Aurelio Pretel Marín (Hiszpania), w sprawie ustawy o strefie przybrzeżnej Petycja 1625/2009, którą złożył Heribert Hofmann (Niemcy), w sprawie projektu budowy w Santa Margarita portu dla statków wycieczkowych na Rio Grao Petycja nr 1691/2009, którą złożyła Dolores Monferrer Guardiola (Hiszpania), z 40 podpisami, w sprawie rozbiórki domów w okręgu Puig (Walencja) na mocy ustawy o strefie przybrzeżnej PE510.751v03-00 18/34 DT\942617.doc

Petycja 0220/2010, którą złożyła Nicole Amsellem (Francja), w sprawie hiszpańskiej ustawy o strefie przybrzeżnej Petycja 0255/2010, którą złożyła María Teresa Alonso Barrero (Hiszpania) w imieniu Proprietarios de Primera Línea Sol naciente, w sprawie ustawy o strefie przybrzeżnej Petycja 0270/2010, którą złożył Francisco Javier Martínez del Cerro Poole (Hiszpania), w sprawie ustawy o strefie przybrzeżnej oraz jej wpływu na akwakulturę i prace żupnicze w Zatoce Kadyksu Petycja 0341/2010, którą złożył José Pérez Deniz (Hiszpania) w imieniu Asociación para la defensa del centro comercial de la Playa del Inglés, w sprawie ustawy o strefie przybrzeżnej ( Ley de Costas ) na wyspie Gran Canaria Petycja 0395/2010, którą złożyła Ramona Chouza Chouza (Hiszpania), w sprawie ustawy o strefie przybrzeżnej w prowincji Vizcaya Petycja 0493/2010, którą złożył Juan José Agost Pérez (Hiszpania) w imieniu Stowarzyszenia Mieszkańców Obszaru Nadmorskiego Torre la Sal, w sprawie skutków hiszpańskiej ustawy o strefie przybrzeżnej ( Ley de Costas ) w gminie Cabanes w Walencji Petycja 0494/2010, którą złożył Alonso Orihuela (Hiszpania), w sprawie skutków hiszpańskiej ustawy o strefie przybrzeżnej ( Ley de Costas ) w miejscowości Candelaria na Teneryfie Petycja 0575/2010, którą złożyła Helen Prior (Wielka Brytania), w sprawie jej domu w Almerii Petycja 0762/2010, którą złożył José Luis González Godoy (Hiszpania), w sprawie ustawy o strefie przybrzeżnej w Hiszpanii Petycja 0925/2010, którą złożył Santiago Barcia Rañales (Hiszpania) w imieniu Stowarzyszenia Mieszkańców Plaży Vilarrube (La Coruña, Hiszpania), z 426 podpisami, w sprawie hiszpańskiej ustawy o strefie przybrzeżnej ( Ley de Costas ) Petycja 1197/2010, którą złożyła Elisa Arjona González (Hiszpania), w sprawie ustawy o strefie przybrzeżnej ( Ley de Costas ) Petycja 1312/2010, którą złożył Rafael Barroso Castilla (Hiszpania), w sprawie ustawy o strefie przybrzeżnej Petycja 1328/2010, którą złożył José Ortega (Hiszpania), w sprawie negatywnego wpływu ustawy o strefie przybrzeżnej na osiedle mieszkaniowe Casbah w Walencji Petycja nr 1540/2010, którą złożył Johan Weichselbaum (Austria), w sprawie zburzenia domu podlegającego ustawie o strefie przybrzeżnej ( Ley de DT\942617.doc 19/34 PE510.751v03-00