Prof. dr hab. inż. Henryk Rusinowski Gliwice, sierpień 2014 r. Instytut Techniki Cieplnej Wydział Inżynierii Środowiska i Energetyki Politechnika Śląska OPINIA o dorobku i osiągnięciach naukowo badawczych dr inż. Zbigniewa Ziembika w związku z postępowaniem o nadanie stopnia naukowego doktora habilitowanego 1. Charakterystyka działalności naukowej kandydata. Dr inż. Zbigniew Ziembik ukończył studia w 1986 roku na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii Uniwersytetu Opolskiego uzyskując tytuł zawodowy magistra chemii. Stopień naukowy doktora fizyki uzyskał w 1996 na Wydziale Fizyki Technicznej i Matematyki Stosowanej Politechniki Warszawskiej, gdzie obronił pracę pt. Właściwości elektryczne układów przewodnik matryca nieprzewodząca. Od ukończenia studiów pracuje na Uniwersytecie Opolskim, początkowo na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii, a po obronie pracy doktorskiej jako adiunkt w Instytucie Chemii. Od 2012 roku jest zatrudniony w Samodzielnej Katedrze Biotechnologii i Biologii Molekularnej na stanowisku starszego wykładowcy. Po ukończeniu studiów dr inż. Zbigniew Ziembik prowadził badania właściwości elektrycznych i termoelektrycznych kompozytowych materiałów organicznych, Głównym celem tych badań było poznanie mechanizmu przenoszenia ładunku w tych materiałach dla opisu zachodzących zjawisk i przy konstrukcji urządzeń technicznych. Badał również wpływ temperatury na przewodność elektryczną kompozytów o różnych składach, Wyniki badań posłużyły do ilościowego opisu przewodności elektrycznej kompozytów. Po uzyskaniu stopnia doktora naukowego kontynuował badania właściwości elektrycznych i termoelektrycznych kompozytów, w szczególności nad wykorzystaniem kompozytów do konwersji fotowoltaicznej. Uzyskane sprawności konstruowanych ogniw fotowoltaicznych były niskie i prace badawcze zostały przerwane. Dalsze badania habilitanta związane były z badaniem zewnętrznego pola elektrycznego na widmo absorbcyjne kserożeli krzemowych. Zauważono istnienie napięcia progowego, powyżej którego zmiany w widmie są nieodwracalne. W ostatnich latach habilitant brał udział w pracach zespołu zajmującego się monitoringiem i biomonitoringiem środowiska, w szczególności pomiarem i interpretacją wyników pomiaru aktywności 137 Cs w środowisku. Radionuklid 137 Cs jest syntetycznym izotopem promieniotwórczym powstającym w wyniku pracy reaktora jądrowego oraz wybuchu ładunku jądrowego. Jego obecność w środowisku i zagrożenia z nim związane mogą trwać wiele lat. Habilitant prowadził badania wykorzystując próbki gleby zbierane w lasach południowo zachodniej Polski. Celem tych badań było znalezienie powiązań pomiędzy zawartością 137 Cs w poziomach genetycznych gleby i ich podstawowymi właściwościami fizykochemicznymi oraz opis matematyczny tych zależności. Wyniki badań opublikował w monografii
Wykorzystanie metod statystycznych do opisu akumulacji 137 Cs w glebach leśnych Monografię przedstawił jako osiągnięcia naukowe w rozumieniu ustawy z dnia 14 marca 2003 roku w celu wszczęcia postępowania o nadaniu stopnia doktora habilitowanego. 2. Ocena osiągnięcia naukowego monografii habilitacyjnej. Jako osiągnięcie naukowe habilitant przedstawił monografię pt. Wykorzystanie metod statystycznych do opisu akumulacji 137 Cs w glebach leśnych. Monografia została wydana w 2013 roku przez Wydawnictwo Uniwersytetu Opolskiego w serii Studia i Monografie nr 495. Monografia liczy 154 strony i jest podzielona na 13 rozdziałów. W końcowej części monografii zamieszczono spis tabel i rysunków, bibliografię oraz streszczenie w języku angielskim. Znaczenie problematyki podjętej przez Autora Przedmiotem monografii jest opis akumulacji 137 Cs w profilach glebowych gleb leśnych z wykorzystaniem metod statystycznych oraz weryfikacja opracowanych modeli. Izotop promieniotwórczy 137 Cs jest izotopem syntetycznym dla którego okres połowicznego rozpadu wynosi ponad 30 lat. Ponieważ jest izotopem sztucznie wprowadzonym do środowiska może służyć jako znacznik przemieszczenia się substancji w przyrodzie. Autor do badań wykorzystał próbki gleby zabrane na terenach tzw. Anomalii Opolskiej tj. obszaru na którym opad materiału radioaktywnego po awarii elektrowni jądrowej w Czarnobylu był wyjątkowo intensywny. Habilitant w oparciu o wyniki analizy pobranych próbek opracował, wykorzystując metody statystyczne, modele matematyczne opisujące wpływ właściwości fizykochemicznych gleby w poziomach genetycznych na zawartość izotopu 137 Cs. Przyjęta metodyka badań oraz opracowane modele mają charakter nowatorski i nie były dotąd wykorzystywane w badaniach akumulacji 137 Cs w glebie. Wyniki badań habilitanta mają znaczenia poznawcze i utylitarne. Mogą być wykorzystane dla kontroli cyrkulacji materiałów radioaktywnych w środowisku, oraz źródeł i kierunków rozprzestrzeniania się zanieczyszczeń radiologicznych oraz sposobów reagowania na incydenty związane z uwolnieniem materiałów radioaktywnych. Omówienie treści rozprawy Po omówieniu celu i zakresu badań w rozdziale 3 Autor krótko przedstawia podstawy teoretyczne i prawa rządzące promieniowaniem jonizującym oraz szkodliwe działanie promieniowania jonizującego na organizmy żywe. Rozdział 4 monografii poświęcony jest omówieniu właściwości cezu i jego radioizotopów, w szczególności wpływu próbnych wybuchów jądrowych na powstawanie radioizotopu 137 Cs. W rozdziale piątym Autor monografii omawia właściwości i poziomy genetyczne gleby, zaś w rozdziale szóstym związki pomiędzy właściwościami fizykochemicznymi gleby, a zawartością 137 Cs.
Część merytoryczną monografii otwiera rozdział siódmy, liczący półtorej strony, Tytuł rozdziału nie oddaje jego treści dotyczącej składowych niepewności pomiaru. Rozdział 7 można było połączyć z rozdziałem, w którym omawiane są uzyskane wyniki pomiarów. W rozdziale 8 Autor bada istnienie korelacji liniowej pomiędzy aktywnością 137 Cs i parametrami fizykochemicznycmi gleby na kilku poziomach glebowych. Wykorzystuje pojedyncze równania regresji liniowej w których zmienną wyjściową jest aktywność 137 Cs, zaś zmienną wejściową parametr charakteryzujący właściwości fizykochemiczne gleby. Do oceny jakości predykcji wykorzystuje współczynnik korelacji pomiędzy zmienną wyjściową i wejściową modelu, współczynnik determinacji oraz test dla weryfikacji hipotezy o braku korelacji. Zamieszcza wybrane wyniki obliczeń. Rozdział 8 monografii jest w zasadzie wstępem do rozdziału 9 w którym rozszerzono program badań o poszerzenie obszaru poboru próbek o przygraniczne regiony Czech, powiększenie liczby parametrów fizyko chemicznych charakteryzujących poziomy genetyczne oraz zastosowanie do opisu statystycznego zależności pomiędzy aktywnością 137 Cs a parametrami warstw gleby metody regresji liniowej wielorakiej. Do wyboru zmiennych objaśniających najlepiej opisujących zmienność aktywności 137 Cs w próbkach poziomów glebowych Autor monografii zastosował kryterium Akaike AIC. Do wnioskowania o istotności modelu liniowego wykorzystano test F- Snedecora. Istotność parametrów modelu badano testem t-studenta. Przeprowadzone w rozdziale 9 obliczenia nie pozwoliły na sformułowanie statystycznie istotnej liniowej zależności aktywności 137 Cs od parametrów fizykochemicznych w poziomie butwinowym Of. Niemożność sformułowania modelu liniowego mogła być spowodowana bardziej złożoną matematycznie zależnością lub brakiem zależności. Dlatego Autor monografii postanowił w rozdziale 10 dokonać oceny struktury zmiennych wykorzystując metodę analizy skupień. Jest to metoda grupowania elementów we względnie jednorodne klasy w oparciu o kryterium podobieństwa wyrażone funkcją określającą odległości pomiędzy nimi. Do dalszej analizy struktury zmiennych Autor wykorzystuje metodę analizy głównych składowych. Wnioski z analizy i wyników obliczeń przeprowadzonych w rozdziale 10 wskazują na brak istotnych związków pomiędzy akumulacją 137 Cs a parametrami fizykochemicznymi na poziomie 0f. Wykrycie związków w analizie statystycznej wymaga dostatecznego zróżnicowania wyników pomiarów w poszczególnych próbkach. Miarą zróżnicowania są wartości odchylenia standardowego SD i współczynnika zmienności CV. Wartości tych parametrów dla wyników pomiaru aktywności 137 Cs w poziomie 0f są znacznie niższe niż dla innych poziomów glebowych. Rozdział 11 monografii obejmuje opis matematyczny migracji substancji radioaktywnych z powierzchni w głąb gleby. Jest to proces złożony, a jego opis może być tylko przybliżony. Najistotniejsze są trzy mechanizmy transportu: dyfuzja molekularna, dyspersja hydrodynamiczna i adwekcja. W początkowej części rozdziału Autor omawia modele analityczne opisujące migrację zanieczyszczeń w glebie, przyjmowane uproszczenia w opisie zjawiska możliwości eksperymentalnego wyznaczania parametrów modeli i trudności w rozwiązaniu równań. Również zastosowanie klasycznych metod statystycznych może prowadzić do fałszywych wyników obliczeń i błędnych wniosków. W związku z tym postanowiono wykorzystać metodę zmiennych złożonych do badań relacji pomiędzy
aktywnością 137 Cs w warstwach gleby. Wykorzystano te same wyniki pomiarów jak w rozdziale 9. Wyniki obliczeń i przeprowadzona analiza wykazały, że z uwagi na związki pomiędzy względnymi aktywnościami 137 Cs w warstwach gleby, można je ująć w dwie grupy. Pierwsza grupa obejmuje pierwsze trzy warstwy, zaś mechanizm dystrybucji wykazuje cechy procesu uwarunkowanego równowagą termodynamiczną. Druga grupa obejmuje dwie głębiej położone warstwy dla których nie stwierdzono równowagi termodynamicznej z warstwami położonymi wyżej. Ostatnie rozdziały monografii zawierają podsumowanie i wnioski wynikające z przeprowadzonych badań. Szczególne osiągnięcia Habilitanta Do szczególnych osiągnięć Habilitanta należą: Zebranie próbek gleby w poziomach genetycznych w lasach południowo zachodniej Polski i przeprowadzenie pomiarów w celu określenia właściwości fizyko chemicznych gleby oraz aktywności izotopu 137 Cs. Badany obszar Polski charakteryzuje się znacznym opadem materiału radioaktywnego po awarii elektrowni jądrowej w Czarnobylu. Badanie i opis matematyczny z wykorzystaniem metod statystycznych związków pomiędzy zawartością 137 Cs w poziomach genetycznych gleby, a ich podstawowymi właściwościami fizykochemicznymi. Dla opisu zależności pomiędzy aktywnością 137 Cs, a właściwościami gleby autor monografii sformułował liniowe modele wielorakiej regresji. Istotność wyrazów modelu oraz wybór zmiennych objaśniających do końcowej postaci modelu dokonał z wykorzystaniem kryterium Akaike, AIC. Uzyskał w ten sposób prostsze modele przy zadawalającej jakości predykcji. Badania korelacji pomiędzy zmiennymi objaśniającymi prowadził w oparciu o wskaźnik VIF. Dla poziomu butwinowego 0f nie uzyskał zadowalających rezultatów. Zastosowanie metody analizy skupień i głównych składowych do analizy związków pomiędzy aktywnością 137 Cs a właściwościami gleby w poziomie 0f. Badanie współzmienności za pomocą metody analizy głównych składowych wskazywało na istnienie pewnych zależności, to jednak nie były one dostatecznie istotne z uwagi na powiązanie z aktywnością 137 Cs. Badanie i opis matematyczny z wykorzystaniem metod statystycznych akumulacji 137 Cs w warstwach gleby z pominięciem ich właściwości fizykochemicznych Autor wykazał istnienie współzależności pomiędzy aktywnościami 137 Cs w różnych warstwach gleby. Opracowanie przez Habilitanta metodyka badań umożliwia przewidywanie akumulacji 137 Cs w poziomach genetycznych gleby. Opracowane modele mogą być użyteczne w monitoringu skażeń promieniotwórczych.
Dyskusyjne i krytyczne uwagi Lektura monografii nasuwa pewne uwagi o charakterze krytycznym do przyjętej metody badań i wykorzystanych algorytmów statystycznych oraz niewielką liczbę uwag natury redakcyjnej. Do najważniejszych należą: 1. Rozdział 7 monografii o objętości półtorej strony zawiera analizę składowych niepewności pomiaru aktywności 137 Cs w próbkach glebowych. Brak informacji o technikach i niepewnościach pomiaru właściwości fizykochemicznych gleby. Rozdział ten można było połączyć z rozdziałem 9. 2. Rozdział 8 dla całości pracy nie jest konieczny. Dla badania współzależności statystycznej pomiędzy aktywnością 137 Cs w poziomie genetycznym i poszczególnymi właściwościami fizykochemicznymi gleby wykorzystuje pojedyncze modele liniowe regresji z jedną zmienną. O istnieniu korelacji pomiędzy zmiennymi objaśnianymi i objaśniającą rozstrzyga wykorzystując wartości współczynników korelacji i determinacji oraz test weryfikacji hipotezy o braku korelacji liniowej. Autor nie pisze, że o ile wykorzystanie współczynnika korelacji i determinacji nie wymaga żadnych założeń co do rozkładów prawdopodobieństwa to weryfikacja hipotezy statystycznej wykorzystywanej przez Autora wymaga założeń co do rozkładu statystycznego reszt. Ponadto, przy rozstrzyganiu o istnieniu korelacji (Tabela 3) Autor ogranicza się wyłącznie do informacji o współczynnikach korelacji i determinacji. Do czego więc wykorzystuje opisany wcześniej test o korelacji. 3. W ocenie Autora recenzji najważniejszym rozdziałem w recenzowanej monografii jest rozdział 9. Autor przedstawia ogólną strukturę liniowego modelu regresji wielorakiej oraz założenia wymagane do estymacji parametrów równań i statystycznej oceny jakości predykcji w szczególności, wymagania co do rozkładu statystycznego składnika losowego. Nasuwają się następujące uwagi: Pierwszym etapem budowy modelu regresyjnego jest założenie typu i struktury. Struktura modelu winna odzwierciedlać logiczne zależności przyczynowo skutkowe zjawisk fizycznych i chemicznych zachodzących w procesie. Postać funkcji ujmującej związek między zmienną objaśnianą a zmiennymi objaśniającymi powinna być określana w oparciu o przesłanki teoretyczne. Model powinien zawierać wszystkie zmienne objaśniające mające wpływ na zmienną objaśnianą i ulegające istotnym zmianom podczas badań. Estymacja metodą najmniejszych kwadratów kryje bowiem w sobie niebezpieczeństwo polegające na tym, że umożliwia zawsze wyznaczenie ocen parametrów modelu, nawet wówczas, gdy z powodu niewłaściwie dobranej struktury modelu lub dużych błędów pomiaru otrzymany model charakteryzuje się słabymi własnościami predykcji. W pracy brak jest analizy modelowanych procesów z uwagi na przyjętą strukturę modeli oraz założenia do wielorakiej regresji liniowej opisane w punkcie 9.1. W modelu regresji liniowej opisanej wzorem (13) zmiennymi losowymi są e oraz, zaś suma β x jest składnikiem deterministycznym i opisuje wartość oczekiwaną. Transformacja Box Coxa stosowana jest w
statystyce do przekształcenia zmiennej objaśnianiej w modelu regresyjnym, ponieważ zmienne objaśniające nie są zmiennymi losowymi. Analizując rys. 6a Autor pisze: Wydaje się, że punkty na wykresie są rozrzucone w sposób losowy, nie wykazując wyraźnych tendencji zmian. Obserwacja ta sugeruje homoskedastyczność składnika losowego. Zgodnie z założeniem 5-7 na stronie 44-45 składnik losowy powinien mieć rozkład normalny o wartości oczekiwanej równej zero i stałej wariancji. Można to sprawdzić za pomocą testu normalności. Kryterium informacyjne Akaikego AIC jest kryterium wyboru pomiędzy modelami statystycznymi o różnej liczbie zmiennych objaśniających. W opracowanych modelach liczba zmiennych objaśniających wynika z liczby pomiarów właściwości fizykochemicznych gleby. Wydaje się, że w tym przypadku dla badania istotności poszczególnych wyrazów w równaniu regresji zamiast stosować kryterium AIC lepsze rezultaty uzyska się wykorzystując testy statystyczne np. test F-Snedecora. Piszący tą recenzję sugeruje Autorowi monografii stosowanie w dalszych badaniach metody regresji krokowej. Jest to dla badań w rozdziale 9 metoda bardziej kompleksowa i spójna i dostarczająca znacznie więcej informacji statystycznych. 4. Dla Autora recenzji lektura rozdziału 10 w szczególności punktu 10.3 Dyskusja i wnioski skłania do opinii, że brak korelacji pomiędzy względną aktywnością 137 Cs i parametrami gleby w poziomie butwinowym 0f jest spowodowany małym zróżnicowaniem wyników pomiaru dla tej warstwy gleby (mała wartość CV). Pozostałe rozważania w tym rozdziale są mniej zrozumiałe i przekonywujące. Podsumowując przedstawioną ocenę szczególnego osiągnięcia zawartego w monografii przez Habilitanta stwierdzam, że zaproponowana w pracy metodyka, algorytmy i modele należy uznać za wartościowe z poznawczego i utylitarnego punktu widzenia. Przedstawione wątpliwości i uwagi krytyczne są dyskusyjne i wymagają wyjaśnienia, przy czym obowiązujący obecnie tryb przeprowadzania czynności w postępowaniu habilitacyjnym nie daje takich możliwości. Badany przez Habilitanta problem jest trudny i złożony, wymaga interdyscyplinarnej wiedzy i w moim przekonaniu może stanowić przedmiot rozprawy habilitacyjnej. 3. Ocena osiągnięć naukowo badawczych Habilitanta W pierwszym okresie pracy, po ukończeniu studiów w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Opolu (obecnie Uniwersytet Opolski) habilitant zajmował się badanie właściwości elektrycznych i termoelektrycznych kompozytowych materiałów organicznych. Wyniki badań były podstawą jego pracy doktorskiej i zostały opublikowane w dwóch czasopismach krajowych. W tym okresie habilitant był współautorem trzech artykułów opublikowanych w czasopismach z ISI Master Journal List. Po uzyskaniu stopnia doktora Habilitant początkowo kontynuował badania właściwości kompozytów, a następnie możliwości sterowania właściwościami elektrycznymi kompozytu
w celu ich wykorzystania do konwersji fotowoltaicznej. Niska sprawność tych ogniw spowodowała przerwanie badań. Kolejnym przedmiotem badań były kserożele krzemowe, w szczególności wpływ par rozpuszczalników na przewodność elektryczną kserożeli. W ostatnich latach habilitant zajmował się obecnością sztucznych i naturalnych radionuklidów w środowisku. Badania zachowania się 137 Cs w glebie były podstawą ubiegania się o stopień doktora habilitowanego. Zgodnie z zestawieniem zamieszczonym w dokumentacji przewodu dorobek publikacyjny habilitanta po obronie pracy doktorskiej obejmuje: Autorstwo lub współautorstwo monografii. Habilitant jest autorem monografii habilitacyjnej, współautorem (udział 30%) monografii wydanej w ramach Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego oraz współautorem rozdziałów o objętości 5 10 stron w 4 monografiach. Autorstwo lub współautorstwo publikacji w czasopismach z ISI Master Journal List (tzw. lista filadelfijska) Habilitant jest Autorem lub współautorem 15 publikacji zamieszczonych w czasopismach z tzw. listy filadelfijskiej posiadających wskaźnik impact factor (IF) 0,207 2,119. Udział habilitanta w tych publikacjach kształtował się w przedziale 10 100% (średnia 52%). Autorstwo lub współautorstwo 14 publikacji, głównie w czasopismach krajowych o liczbie punktów zgodnie z listą MNiSzW 1 6. Wskaźniki bibliometryczne działalności publikacyjnej habilitanta przedstawiają się następująco: Sumaryczny inpact factor: 12.281 Liczba cytowani publikacji wg bazy Web of Science: 41 Indeks Hirscha: 4 Kierowanie lub udział w projektach krajowych lub międzynarodowych: Habilitant był w latach 2007 2012 głównym wykonawcą w 7 projektach, w tym 3 współfinansowanych ze środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego. Wygłoszenie referatów na międzynarodowych lub krajowych konferencjach. Habilitant był autorem lub współautorem 11 referatów wygłoszonych głównie na konferencjach krajowych. Habilitant swoje zainteresowania naukowe skupił początkowo na badaniach właściwości elektrycznych i termoelektrycznych kompozytów, a następnie na badaniach aktywności izotopów promieniotwórczych w glebie. Podsumowując osiągnięcia naukowo-badawcze Habilitanta stwierdzam, że uzyskane wyniki mają niewątpliwą wartość poznawczą i wnoszą oryginalne elementy do metodologii badań oraz dowodzą jego zdolności do samodzielnego formułowania i rozwiązania zadań naukowych w rozpatrywanym obszarze badawczym. Wyniki badań zostały opublikowane zarówno w czasopismach
znajdujących się w bazie JCR ( 15, łączny IF ok. 12) jak i innych czasopismach, głównie krajowych a także w materiałach konferencji o zasięgu lokalnym. Należy w tym miejscu wyraźnie podkreślić, że zdecydowana większość publikacji w czasopismach o zasięgu międzynarodowym jest współautorska. Jeżeli wziąć dodatkowo pod uwagę raporty nie publikowane, to ilościowo rzecz biorąc ogólna liczba prac jest do zaakceptowania. Liczba cytowani wynosi 41, co biorąc pod uwagę fakt, że główne publikacje ukazały się w ostatnich latach 2005 2014, jest dobrym wynikiem. Fakty te pozwalają mi przedstawić pozytywną opinię osiągnięć naukowo badawczych dr inż. Zbigniewa Ziembika w sensie Art.16 p.1 i 2. Ustawy z dnia 14 marca 2003 roku o stopniach i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki( Dz.U.Nr 65, poz.595 z późn. zmianami). 4. Ocena dorobku dydaktycznego i popularyzatorskiego oraz w zakresie współpracy międzynarodowej Habilitant był członkiem trzech komitetów organizacyjnych konferencji krajowych, brał udział w pracach międzynarodowej sieci badawczej. Jest redaktorem miesięcznika Ecological Chemistry and Engeneering oraz członkiem Towarzystwa Chemii i Inżynierii Ekologicznej. Jest współautorem skryptu i materiałów dydaktycznych. Był opiekunem 20 prac dyplomowych magisterskich i licencjackich. Brał udział w jednej pracy zleconej oraz recenzował 4 referaty konferencyjne i 2 artykuły naukowe. Z przedstawionej dokumentacji wynika, że kandydat poświęcił wiele uwagi w przygotowaniu materiałów do zajęć dydaktycznych. Na podstawie tych danych i informacji zawartych w autoreferacie można aktywność habilitanta w tym obszarze uznać za wystarczającą do ubiegania się o stopień doktora habilitowanego. 5. Wnioski końcowe Nawiazując do Rozporządzenia Ministra Nauki Szkolnictwa Wyższego z dnia 1 września 2011w sprawie kryteriów oceny osiągnięć osoby ubiegajacej się o nadanie stopnia doktora habilitowanego ( Dziennik Ustaw Nr 196, poz. 1165) stwierdzam, że Habilitant udokumentował osiagnięcia, o których traktują I. &3 p.4a, II. &4 p.1, 3-8, III. &5 p.1-5,8,9,11,13 tego Rozporządzenia. Przedstawiona do oceny monografia oraz informacje podane w autoreferacie oraz załącznikach pozwalają stwierdzić, że we wszystkich obszarach aktywności zawodowej osiągnięcia habilitanta zasługują na pozytywną ocenę. Na tej podstawie wnioskuję o dopuszczenie dr inż. Zbigniewa Ziembika do następnych etapów postępowania habilitacyjnego.