PEŁNIA. Tom III. Niebo

Transkrypt

1 PEŁNIA Tom III Niebo Karl podczas jazdy stwierdził, że gdy Anmarie była obok niego, wszystko wydawało mu się oczywiste i proste, gdy jednak przyjechał do domu i otworzył drzwi, poczuł się tak, jakby w jego życiu nastąpił koniec świata. Był spanikowany, ponieważ wraz z oddalaniem się od dziewczyny, słabło jej wsparcie i pozytywne oddziaływanie. Ulotnił się spokój, a pewność siebie zastąpiło przerażenie. Dziecko?! On ojcem? Gdy wątpliwości i pytania kłębiły mu się w głowie, nogi prawie same skierowały go do kuchni. Nie rozglądając się, natychmiast zaczął przeszukiwać szafki. Przy tej czynności zastała go Natalie, ubrana już w piżamę. Czego szukasz? zapytała ziewając. Nie odezwał się, tylko wzrokiem wskazał butelkę koniaku, którą spostrzegł na półce. Kiedy postawił ją na szafce, rozpoczął poszukiwania szklanki. Oszklona szafka po lewej podpowiedziała, przyglądając mu się coraz uważniej. Dzięki odparł, otwierając drzwiczki i łapiąc za szklankę. Był w takim nastroju, że na dobrą sprawę mógłby napić się i z butelki. Nalał prawie do pełna i pomaszerował do salonu, a Natalie podreptała za nim.

2 Pokłóciliście się? zapytała, obserwując, jak Karl kręci przecząco głową i pada na sofę. Rzuciła cię? zaryzykowała, siadając obok. Na szczęście nie odezwał się wreszcie, upijając spory łyk. To, co? Oświadczyła ci się? próbowała żartować, patrząc, jak pije kolejny. Jak będziesz tak mizernie mi odpowiadał, to upijesz się, zanim usłyszę odpowiedź próbowała, zachęcić go do zwierzeń. Karl opadł na poduszkę kanapy i zamknął oczy. Jednak ta pozycja najwyraźniej mu nie pasowała, bo po chwili wyprostował się. Oparł łokcie na kolanach i pochylił się, ściskając skronie. Widzę, że jest gorzej niż sądziłam odezwała się Natalie. Karl powoli uniósł głowę i szepnął: Będę miał dziecko to znaczy Anmarie spodziewa się dziecka. Mojego dziecka poprawił się i jednym haustem wypił resztkę złotawego płynu. Kiedy to powiedział, Natalie gwałtownie odwróciła się do niego. Jak to? Skąd wiesz? Patrzyła z niedowierzaniem. Powiedziała mi to dzisiaj..przy kolacji odparł cicho. Ale jak to jest możliwe? zawołała. Jeśli nawet kochaliście się, chociaż u was, może z tym być różnie dodała sceptycznie to od waszego powrotu minęło dopiero Osiem dni podpowiedział pospiesznie. Wiem, liczyłem trzy razy. Ależ nikt sam, po tak krótkim czasie, nie jest w stanie tego stwierdzić

3 zdziwiła się, Chyba, że po badaniach, ale z tego, co się domyślam, to Anmarie raczej unika lekarzy i szpitali. Ona widocznie może odparł. Widziała, jak schodziła dusza dziecka. Stąd wie, że jest w ciąży szepnął, spoglądając na Natalie, sam bezradne jak dziecko. Zresztą, ja chyba też je wtedy dostrzegłem. Tylko nie miałem pojęcia, że to jest ono dodał. Natalie chwilę milczała, coś rozważając, po czym odwracając się do niego, powiedziała: Mówiłeś, że prawdopodobnie kochaliście się, ale do końca nie jesteś tego pewien, więc jak to jest? Widziałeś duszę dziecka i nie wiesz? Poczuj to sercem, a nie roztrząsaj rozumem! Karl wziął głęboki wdech i westchnął. Tak jak ci już mówiłem, klęczeliśmy wtedy na łóżku obejmując się i całując, a potem jak zawsze odlecieliśmy. Tylko potem pierwszy raz nie wróciłem z tej podróży normalnie, tak jak zwykle. Ocknąłem się, jak było rano. Nie pamiętam, co działo się wcześniej. No tak, opowiadałeś mi to już. Jeśli próbuje sobie coś przypomnieć, ostatnią rzeczą jaką pamiętam, jest niesamowicie jasne światło, które zawisło na nami, a potem wniknęło we mnie. I zapamiętałem jeszcze, że Anmarie z kimś chyba rozmawiała. Wyraźnie odbierałem jej myśli. A co mówiła? zapytała cicho Natalie. Niewiele, wyglądało na to, że cieszyła się z czegoś.. Dalej film mi się urwał. Kiedy obudziłem się, leżeliśmy w łóżku bez ubrań. Tylko dzięki temu, co

4 potem mi powiedziała, i to bardzo oszczędnie, wiem, że coś między nami było powiedział Karl, spoglądając na Natalie nieco zamglonym wzrokiem, bo powoli wypity alkohol zaczął działać. Czy ty na moim miejscu byłabyś zupełnie pewna, że to możliwe? spojrzał na nią z wątpliwością. Hmm mruknęła, marszcząc czoło. Przypuszczałabym, że jest to bardzo prawdopodobne odparła. A znając ją i wiedząc, że nie kłamie, to sądziłabym, że na pewno. Karl spoglądał na pustą szklankę trzymaną w dłoniach, jakby rozważał czy nalać sobie jeszcze, czy ma dość. Wreszcie odezwał się: Masz rację, chyba kochaliśmy się, bo znając ją, po co miałaby zdejmować ubranie. Ona nie jest osobą, która robi takie rzeczy dla żartu czy zmyłki. Natalie spojrzała na chłopaka i zrozumiała, że zaczyna powoli bredzić: Karl! Czy ty masz wątpliwości, że to twoje dziecko? wypaliła poważnym tonem. To pytanie było idealną zagrywką, ponieważ Karl spojrzał na nią takim wzrokiem, jakby błyskawicznie wytrzeźwiał. Ależ skąd! Nawet tak nie myśl! zawołał ostro. Pytałaś mnie, czy kochaliśmy się, więc ci odpowiedziałem, że nie jestem pewien, ponieważ nic nie pamiętam. Ale... ale wierzę jej szepnął na koniec. Czuję, że to prawda Dziewczyna widząc, że nie jest z nim tak źle, jak sądziła, wzięła go za rękę i powiedziała cicho: Poczekaj, muszę się chwilkę zastanowić. Jej milczenie trochę trwało. Siedziała bardzo skupiona, a świadczyło o tym jej zmarszczone czoło i przymknięte oczy. Wreszcie odezwała się:

5 Wydaje mi się, że wszystko jest w porządku, a ona mówi prawdę. Problem jest tylko w tym, że ty się przestraszyłeś i boisz tej nowej sytuacji oświadczyła. Acha mruknął. Czyli wierzysz, że Anmarie jest w ciąży? Najważniejsze jest, czy ty w to wierzysz? zapytała, spoglądając mu w oczy. Czy raczej masz wątpliwości? Tak...wierzę powiedział po krótkiej chwili, wolno cedząc słowa. Może to jest dziwne...ale będąc z nią wierzyłem jej bez zastrzeżeń, dopiero w drodze dopadły mnie wątpliwości. A teraz znowu jestem pewien, że mówi prawdę odparł cicho. Problem jest, gdy oddalam się od niej, bo ogarnia mnie wtedy paniczny lęk. Na początku byłem bardzo zaskoczony, a jednocześnie gdzieś głęboko w sercu wiedziałem, że to jest prawda i czułem się nawet szczęśliwy z tego powodu. Moje serce cieszyło się, tylko umysł miał z tym jakiś problem dodał, próbując się uśmiechnąć. Kiedy jestem z nią, wszystko jest oczywiste i piękne... a ja całkiem spokojny. Wiesz, że kiedy ją objąłem i odpłynęliśmy, to wtedy zobaczyłem jego duszę? Wyglądała, jak prześliczna błękitna gwiazda... piękną, potężną i promieniującą miłością.