Iwięcino. gmina: Sianów, powiat: koszaliński INFORMACJE SZCZEGÓŁOWE

Transkrypt

1 Iwięcino gmina: Sianów, powiat: koszaliński INFORMACJE SZCZEGÓŁOWE Iwęcino to wieś położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie koszalińskim, w gminie Sianów. Umiejscowiona jest wśród lasów i łąk, w pobliżu jeziora Bukowo Morskie. Iwęcino to średniej wielkości wieś sołecka. Dzisiejszy układ wsi jest pozostałością pierwotnego układu owalnicowego z widocznymi przekształceniami pochodzącymi z I połowie XIX w. Wieś jest położona 12 km na północ od miejscowości Sianów (siedziby gminy) i 16 km na północny wschód od Koszalina (siedziby powiatu). Ponadto do Darłowa jest 21 km, do Łaz 13 km, do Mielna 22 km, do Sławna 35 km, do Bobolic 54 km, do Słupska 60 km, do Kołobrzegu 58 km. Aby dojechać do wsi należy z Koszalina kierować się drogą krajową nr 6 w kierunku Gdańska, następnie w Sianowie skręcić w lewo w drogę lokalną nr 203 w kierunku Gorzebądza oraz Suchej Szczecińskiej. Wieś skomunikowana jest z Koszalinem za pośrednictwem komunikacji autobusowej. DATA UTWORZENIA LICZBA MIESZKAŃCÓW 325 ( ) KODY POCZTOWE SYSTEM IDENTYFIKATORÓW I NAZW MIEJSCOWOŚCI (SIMC) Nawiguj Pokaż na mapie Dodaj do planu podróży Transport lokalny na trasie Iwęcino Koszalin zapewniony jest również przez lokalnego przewoźnika bus. Za komunikację odpowiedzialny jest również PKS, zapewnia on połączenia w regionie, głównie z Koszalinem i Darłowem. Pierwszą historyczną wzmianką dotyczącą miejscowości jest dyplom wystawiony przez księcia pomorskiego Wisława I w 1262 r. Choć wypadki tworzenia nazw miejscowości od imion kobiecych są niezwykle rzadkie, nazwa lwięcino pochodzi prawdopodobnie od imienia Jewa (Ewa). Wszystkie informacje odnoszące się do średniowiecza potwierdzają, iż Iwęcino podobnie jak Karniszewice weszły w posiadanie zakonu cysterskiego pod koniec XIII w. Pozostały ich własnością przez niemal trzy wieki, do czasów

2 przejścia książąt pomorskich na stronę reformacji i sekularyzacji dóbr zakonów katolickich. Parafia w Iwięcinie została najprawdopodobniej założona w XIV w. Do około połowy XIV w. w akcji lokacji nowych osad przeniesiono na prawo niemieckie także wioskę Iwięcino. W 1539 r. Iwięcino miało 16 łanów ziemi co stanowi 626,8 ha, zamieszkiwało we wsi 17 chłopów, a powierzchnia gospodarstw wynosiła 39,3 ha. Na ziemi iwięcińskiej uprawiano głównie żyto, owies i jęczmień. Do Iwięcina należał las zwany Iwięcińskim porastający obszar 78,6 ha. Wypasano w nim od 100 do 150 sztuk świń. Poważne korzyści czerpali również cystersi z jeziora Bukowo, w którym łowili ryby mieszkańcy wsi położonych w pobliżu jeziora: Glęźnowa, Bielkowa i Iwięcina. Od złowionej ryby płacili oni podatek pobierany przez rybaków klasztornych. W Iwięcinie mieszkańcy wsi poza połowem ryb w jeziorze Bukowo, łowili ryby w dużym strumyku przepływającym przez wieś. W 1912 r. wieś zelektryfikowano, przyłączając ją do elektrowni w Słupsku, a w latach późniejszych przeniesiono podłączenie do Białogardu. Iwięcino obejmowało wówczas 250,9 ha i było pod względem powierzchni największą wsią w powiecie sławieńskim. W 1939 r. zamieszkiwało w niej 541 mieszkańców w 132 domach, z których 32 trudniło się rzemiosłem, 5 handlem i komunikacją, 11 było urzędnikami, a pozostali trudnili się rolnictwem, w tym 122 robotników. We wsi przeważały gospodarstwa średnie. W latach 20. XX w. naszego wieku wybudowano drogę z Iwięcina do Suchej przez Wierciszewo i w tym samym czasie drogę wiejską. Przy rozwidleniu dróg wiejskich zasadzono dwa dęby dla upamiętnienia poległych w wojnie francusko pruskiej w latach 1870/71. Pierwsi polscy osadnicy po II wojnie światowej przybyli do Iwięcina w lipcu 1945 r. W latach 70. XX w. wieś posiadała dom kultury, remizę strażacką, szkołę, ośrodek zdrowia, leśniczówkę i sklep. Mieszkańcy zajmowali się głównie rolnictwem. W 2006 r. otwarto współfinansowaną ze środków unijnych świetlicę wiejską. Jest to jedyna wiejska świetlica w powiecie koszalińskim, w której można

3 korzystać z Internetu. Największą atrakcją turystyczną wsi jest kościół pod wezwaniem Matki Boskiej Królowej Polski. Obiekt jest najstarszym i najcenniejszym zabytkiem we wsi Iwięcino. Od roku 1960 kościół wraz z otoczeniem (drzewostan i trzy drewniane bramy w ogrodzeniu cmentarnym pochodzące z roku 1725, połowy XVIII i połowy XIX w.) znajduje się w rejestrze zabytków. Kościół w Iwięcinie powstał pod koniec XIV w. z inicjatywy cystersów z klasztoru w Bukowie Morskim. Pierwotnie budynek miał 4 wieże, jednak kiedy w roku 1732 piorun zniszczył dwie z nich, odbudowano tylko jedną. Nadano jej pochylenie w kierunku zachodnim aby uchronić ją przed częstymi, silnymi wiatrami zachodnimi. Wieża i nawa kościoła były pokryte gontami dębowymi. W 1535 r., w wyniku przyjęcia przez książęta pomorskie reformacji kościół przejęli protestanci. Do 1945 r. w Iwięcinie pracowało 15 pastorów. Spośród nich najdłużej, 50 lat, pełnił swój urząd pastor Mevius. W 1697 r., za czasów pastora Malichiusa, wykonano na deskach stanowiących sufit kościoła malowidło przedstawiające Sąd Ostateczny. W późniejszych latach zostało ono pokryte warstwą tynku. Odkryto je ponownie dopiero w roku Wtedy również przeniesiono ze strychu kościoła zabytkowy 12- ramienny lichtarz oraz korony znad ambony i chrzcielnicy. Ołtarz kościoła pochodzi z 1622 r. Zawiera między innymi rzeźby przedstawiające Jezusa Dobrego Pasterza, Mojżesza z tablicami Dekalogu oraz scenę Ukrzyżowania. Na ścianie kościoła wisi obraz olejny przedstawiający właścicielkę majątku Rzepkowo Katarzynę Marię von Bulgrin. Najstarszy i najmniejszy dzwon w wieży kościoła pochodzi z 1417 r. Organy wykonano w roku Bogata i bardzo specyficzna polichromia przedstawiająca koniec świata jest elementem kościoła, na który należy zwrócić szczególną uwagę. Obok wizerunków Boga Ojca i Chrystusa, aniołów i świętych, pierwszych rodziców Adama i Ewy artysta umieścił swą wizję czyśćca i piekła. Na uwagę zasługuje zwłaszcza obraz Sąd Ostateczny. Nad dobrymi duszami czuwają aniołowie, a nad złymi, zapędzanymi przez diabła w otchłanie piekieł, unosi

4 się niezwykły czart z rybim ogonem. To wizerunek diabła pomorskiego. Polichromia przedstawia bogatą symbolikę chrześcijańską, rzadką w protestanckich kościołach. W 2001 r. została odnowiona zabytkowa ambona z roku W roku 2008 odrestaurowano zabytkowe, renesansowe ławy. W roku 2010 staraniami Społecznego Komitetu z proboszczem parafii na czele, wymieniono gont na całej powierzchni dachu. Sąd Ostateczny z kościoła w Iwięcinie stał się inspiracją do stworzenia projektu turystycznego "Wioska końca świata". W lecie często można tu spotkać Anioły i Diabły, które zapraszają turystów do wspólnej zabawy. W ramach tworzenia Wioski mieszkańcy przygotowani zostali do prowadzenia zajęć edukacyjnych nt. astronomii, historii i końca świata rolniczego, przygotowują również podwórzec czasu oraz zajęcia artystyczne z wykorzystaniem między innymi słomy, siana, trzciny czy kamienia. W Wiosce zaproszeniem dla turystów jest rozgwieżdżone niebo, które funduje obserwacje odległych krańców kosmosu, a w dzień zegar słoneczny odmierza upływający czas. Goście mogą oddać się tu refleksji nad przemijaniem, obserwacjom astronomicznym, odczuć czarowny klimat wszędzie odczuwalnego baroku pomorskiego. Pomysł budowy zegara słonecznego był jednym z elementów tworzenia wsi tematycznej. Upływający czas bardzo mocno się wiąże się z tym tematem. Zbudowany zegar oprócz celów symbolicznych, zawiera również treści dydaktyczne. Zegar ten należy do zegarów horyzontalnych. Metalowa wskazówka jest ustawiona dokładnie na linii południka. Jego wierzchołek zwrócony jest w okolice gwiazdy polarnej miejsca wokół, którego sfera niebieska wykonuje pozorny ruch brzeg wskazówki ustawiony jest pod kątem 62 stopni do płaszczyzny ziemi. Jego boki zdobią znaki zodiaku, słońce oraz gwiazdozbiór Mały Wóz. Dookoła ustawiono metalowe linie zakończone cyframi rzymskimi, wskazujące godzinę. Zegar Słoneczny wskazuje lokalny czas słoneczny. Jest to najbardziej dokładny czas. Różni się on od czasu urzędowego chociażby z tego powodu, że nie uwzględnia przesuniętego czasu letniego. W

5 przyszłości planuje się budowę zegarów słonecznych typu takiego, aby Wioska Końca Świata odmierzyła czas końca świata uniwersalnie dla całego kuli ziemskiej. W pobliżu znajduje się stary cmentarz, otoczony kamiennym wałem. Posiadał on 3 bramy wejściowe. Każda z nich podlegała jednej z trzech podległych wsi - były to: Iwięcino, Wierciszewo i Bielkowo. Ściśle przestrzegano, aby mieszkańcy korzystali wyłącznie z bramy, która do nich należy. Bramy Wierciszewa i Belkowa były znacznie szersze, ponieważ przy nich pastor odprawiał uroczystości pogrzebowe. W Iwięcinie natomiast odbywały się one w domach zmarłych. W 1998 r. byli niemieccy mieszkańcy wsi ufundowali kamienny pomnik zwieńczony krzyżem maltańskim ku czci wszystkich zmarłych mieszkańców tych ziem. Odprawiono uroczyste nabożeństwo z udziałem pastora kościoła ewangelickiego. Gotyckie elementy architektoniczne iwęcinowskiego kościoła sprawiły, iż miejscowość została wpisana do Europejskiego Szlaku Gotyku Ceglanego. Przez wieś przebiega Pomorski Szlak Cysterski. Zaprojektowany aby wyeksponować pomorskie niezliczone osobliwości przyrodniczo-geograficzne nadmorskich i nadwiślańskich krajobrazów oraz bogate dziedzictwo kulturowe szarych mnichów, którzy na ziemi pomorskiej gospodarowali ponad sześć wieków. W trakcie wędrówki Pomorską Pętlą Szlaku Cysterskiego (stanowi integralną część Szlaku Cysterskiego w Polsce, wpisanego w europejskie drogi kulturowe) poznawać można dawne opactwa - materialne i duchowe dziedzictwo Zakonu Cystersów. W czasie podróży można wzbogacić wiedzę o kulturotwórczej roli szarych mnichów w tym regionie oraz pogłębić duchowość nacechowaną charyzmatem służby Bogu i człowiekowi poprzez modlitwę i pracę, odzwierciedlającym dewizę "ora et labora" (módl się i pracuj), której cystersi są wierni do dziś. W ramach Pomorskiego Szlaku Cysterskiego opracowano szlak kulturowo-pielgrzymkowy Kamienie młyńskie. Trasa o długości 25 km prowadzi przez najbardziej atrakcyjne miejsca w

6 Iwęcinie (kościół, Wiatrak Bahr), w Wierciszewie, Karnieszewicach, Łucznie oraz Dąbrowie. Główny szlak podzielono na dwie małe pętle po ok. 13 km przeznaczone dla mniej wytrawnych piechurów lub osób dysponujących mniejszą ilością czasu. Centralnym punktem szlaku jest park leśny Arboretum Karnieszewickie - stanowi miejsce docelowe małych pętli i miejsce środkowe całego szlaku. Szlak oznaczony jest czarnym symbolem szlaku cysterskiego na białym tle. Przez Iwęcino przechodzi również trasa Pomorskiej Drogi Świętego Jakuba, która to jest jedną z wielu szlaków pielgrzymkowych, którego uczestnicy mogą dotrzeć do katedry Santiago de Compostela w Hiszpanii, w której według przekonań pielgrzymów, znajduje się ciało św. Jakuba. We wsi zaczyna się 29 etap trasy pielgrzymkowej prowadzący do Koszalina. Przez Iwięcino przebiega końcowa nitka Nadmorskiego szlaku kolarskiego (długości 258 km). Jego trasa w Polsce przebiega przez: Świnoujście, Międzyzdroje, Woliński Park Narodowy, Kołczewo, Międzywodzie, Dziwnów, Dziwnówek, Łukęcin, Pobierowo, Trzęsacz, Rewal, Niechorze, Pogorzelice, Trzebiatów, Mrzeżyno, Rogowo, Dźwirzyno, Kołobrzeg, Ustronie Morskie, Gąski, Sarbinowo, Chłopy, Mielno, Osięki, Iwęcino, Bukowo Morskie, Jarosławiec, Łącko. Szlak zwany także hanzeatyckim przebiega wzdłuż wybrzeża Południowego Bałtyku i jest szlakiem o niezwykłych walorach przyrodniczych, historycznych i kulturowych. Tutaj zobaczyć można malownicze klifowe zbocza, szerokie pokryte prawie białym drobniutkim piaskiem plaże a także rozpościerające się tuż za wydmami nadmorskie parki oraz zdrojowe bory sosnowe. Chętni do nauki gry w golfa powinni zaplanować postój w miejscowościach Kołczewo, Międzyzdroje i Łukęcin. Profesjonaliści w tej dziedzinie mogą wziąć udział w organizowanych turniejach. Szlak Nadmorski jest oznakowany jak rowerowy szlak międzynarodowy, dla którego przyjęto symbol R 10, co pokrywa się z ustaleniami międzynarodowymi (nazwany również: Hanzeatycki, lub Dookoła Bałtyku ). Dodatkową atrakcją w trakcie podróży rowerowych

7 jest szlak latarń morskich. Na terenie województwa zachodniopomorskiego znajduje się siedem latarń morskich w miejscowościach: Świnoujście, Kikut, Kołobrzeg, Niechorze, Gąski, Darłowo, Jarosławiec. Również miłośnicy kajakarstwa będą usatysfakcjonowani pobytem w Iwęcinie. W okolicach organizowane są bowiem komercyjne spływy kajakowe organizowane przez firmy i osoby prywatne. We wsi funkcjonuje schronisko młodzieżowe. W ramach organizacji Polskiego Towarzystwa Schronisk Młodzieżowych. Jest ono zarejestrowane na 50 miejsc. Znajdują się w nim pokoje 6 i 12 osobowe, ubikacje, prysznice, kuchnia i stołówka. Turyści mogą skorzystać z lodówki i kuchenki gazowej, samodzielnie przygotować śniadanie oraz kolacje. Schronisko jest wyposażone w nowe łóżka polowe, koce oraz pościel. Na jego terenie znajduje się parking, boisko do piłki ręcznej, koszykówki, siatkówki oraz teren rekreacyjny dla najmłodszych. Przy budynku zlokalizowany jest także wirydarz (ogród ziołowy wzorowany na tradycji klasztornej), z którego można korzystać, a także ścieżka przyrodnicza wiodąca przez malowniczy park. W specjalnie wyznaczonym miejscu można rozpalić ognisko. Ponadto we wsi działa niepubliczny punkt przedszkolny Pod Kogucikiem, szkoła podstawowa. Baza lokalowa jest niewielka. We wsi najlepiej zatrzymać się u prywatnych właścicieli oferujących wynajmowanie turystom prywatnych kwater. Działa również kilka gospodarstw agroturystycznych. Również zaplecze gastronomiczne jest skromne i głównie opiera się na posiłkach serwowanych przez prywatnych gospodarzy. Autor: Marek Jedynak Wydarzenia w miejscowości 1 Noc Świętojańska 2015 w Iwięcinie Media

8 Lokalizacja + Dane mapy OpenStreetMap CC BY-SA, WODGIK Szczecin KOMENTARZE Zaloguj się, aby dodać komentarz. Projekt współfinansowany przez Unię Europejską z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Zachodniopomorskiego na lata