WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Transkrypt

1 Sygn. akt IV SA/Po 4/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu składzie: Dnia 6 kwietnia 2016 r. Przewodniczący: sędzia WSA Maciej Busz (spr.) sędzia WSA Izabela Bąk-Marciniak sędzia WSA Józef Maleszewski Protokolant sekr. sąd. Agnieszka Walocha po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 kwietnia 2016 roku sprawy ze skargi Prokuratora Okręgowego w Ostrowie Wielkopolskim na uchwałę Rady Gminy Kobyla Góra z dnia 7 czerwca 2013 r. nr XXVI/164/13 w przedmiocie regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie gminy stwierdza nieważność 2 w zakresie obejmującym słowo niezwłocznie ; 3; 12; 13 i 15 uchwały Rady Gminy Kobyla Góra z dnia 7 czerwca 2013 r. nr XXVI/164/1 w sprawie regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie Gminy Kobyla Góra

2 UZASADNIENIE Rada Gminy Kobyla Góra działając na podstawie art. 4 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 13 września 1996 roku o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (t.j. Dz. U. Z 2012 r. poz. 391 ze zm. - zwanej dalej: u.c.p.g) dnia 7 czerwca 2013 roku podjęła uchwałę nr XXVI/164/13 w sprawie przyjęcia regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie gminy Kobyla Góra (zwaną dalej: regulamin). Uchwałą Rady Gminy Kobyla Góra nr VII/48/15 z dnia 28 maja 2015 roku zmieniono powyższą uchwałę w zakresie 1, 5 i 8. Prokurator Okręgowy w Ostrowie Wielkopolskim (dalej: Prokurator lub skarżący) skargą z dnia 24 listopada 2015 roku (data wpływu do Sądu: 4 stycznia 2016 roku), zaskarżył przedmiotową uchwałę Rady Gminy Kobyla Góra z dnia 7 czerwca 2013 roku nr XXVI/164/13. Zarzucił naruszenie prawa materialnego, to jest art. 4 ust. 2 u.c.p.g. poprzez nałożenie we wskazanych w skardze jednostkach redakcyjnych regulaminu obowiązków i zakazów, do których Rada Gminy nie była upoważniona, w tym: zobowiązanie, z przekroczeniem zakresu upoważnienia ustawowego, do niezwłocznego usuwania błota, śniegu, lodu i innych zanieczyszczeń z części nieruchomości służących do użytku publicznego ( 2), wyłączenie możliwości mycia i naprawy samochodów poza myjniami i warsztatami samochodowymi na terenach służących do użytku publicznego ( 3), nieprawidłowe uregulowanie w 12 i 13 obowiązków osób utrzymujących zwierzęta domowe, nieprawidłowe uregulowane wymagań w zakresie utrzymania zwierząt gospodarskich ( 15). Wskazując na powyższe zarzuty wniósł o stwierdzenie nieważności przepisów: 2 poprzez wykreślenie słowa niezwłocznie, 3, 12, 13 i 15 zaskarżonej uchwały. W uzasadnieniu wskazano, że zaskarżone przepisy zostały wydane z przekroczeniem upoważnienia ustawowego. Przepis art. 4 ust 1 i 2 u.c.p.g., stanowiący podstawę wydania uchwały, wyznacza bowiem w sposób wiążący zakres przedmiotowy uchwały. Sformułowanie przepisu wskazuje na konieczność uwzględnienia wszystkich wymienionych w nim zagadnień, a jednocześnie wyznacza granice kompetencji uchwałodawczej rady gminy. Katalog spraw, które ustawodawca pozwolił radzie gminy ująć wśród zasad utrzymania czystości i porządku na terenie gminy, zawartych w regulaminie, jest zamknięty, a rada może

3 dokonywać regulacji prawnych tylko w takim zakresie, w jakim została do tego upoważniona. Nałożenie postanowieniami regulaminu na właścicieli nieruchomości obowiązków, które nie dotyczą zagadnień w powołanym wyżej przepisie jest, jak wskazał skarżący, działaniem niemającym oparcia w przepisie kompetencyjnym, a tym samym musi skutkować stwierdzeniem nieważności takiej regulacji. Prokurator podniósł, iż uprawnienie do określenia wymagań w zakresie czystości i porządku na terenie nieruchomości, wynikające z art. 4 ust.2 pkt 2 u.c.p.g., jest wyraźnie ograniczone w literach a, b, i c tego punktu. Dalej wskazano, iż nie ulega wątpliwości, że regulamin utrzymania czystości i porządku na terenie gminy jest aktem prawa miejscowego i z tego względu należy do źródeł prawa powszechnie obowiązującego na obszarze działania organu, który je ustanowił (art. 87 ust. 2 Konstytucji RP). Stosownie do art. 94 Konstytucji RP, organy samorządu terytorialnego ustanawiają akty prawa miejscowego w granicach upoważnień zawartych w ustawach. Prokurator podniósł, iż oceniając akt prawa miejscowego, należy mieć na względzie także rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 roku w sprawie Zasad techniki prawodawczej (Dz. U. Nr 100, poz. 908 dalej zwanego: rozporządzenie). Przepisy 118 i 137 w zw. z 143 rozporządzenia stanowią, że w akcie wykonawczym nie powtarza się tego, co zostało wcześniej przez prawodawcę unormowane w przepisie powszechnie obowiązujących. Naruszenie tego zakazu i wprowadzenie do uchwały przepisów innych aktów normatywnych powoduje nieważność tych zapisów. Oceniając zaskarżoną uchwałę, Prokurator stwierdził, iż Rada Gminy Kobyla Góra dopuściła się istotnych naruszeń prawa, uzasadniających stwierdzenie jej nieważności we wskazanym w skardze zakresie. Po pierwsze w 2 w sposób nieprawidłowy zmodyfikowano zapis zawarty w art. 5 ust. 2 u.c.p.g. poprzez nałożenie na właścicieli nieruchomości obowiązku niezwłocznego usuwania błota, śniegu, lodu i innych zanieczyszczeń z części nieruchomości służących do użytku publicznego. Jak wskazano, regulacja ta, poprzez nakazanie niezwłocznego usuwania zanieczyszczeń, wykracza poza zakres normy kompetencyjnej (wyrok WSA w Poznaniu z dnia 9 października 2013 roku, IV SA/Po 741/13 oraz wyrok NSA z dnia 8 listopada 2012 roku, II OSK 2012/12). Następnie skarżący podniósł, iż brak było upoważnienia ustawowego do nałożenia w 3 regulaminu zakazu mycia i naprawy samochodów poza myjniami i warsztatami samochodowymi na terenach służących do użytku publicznego. W 12 regulaminu dotyczącym obowiązku wyprowadzania psów na smyczy i w

4 kagańcu, pominięto regulację art. 77 Kodeksu wykroczeń, nadto brak zróżnicowania obowiązków osób utrzymujących psy w zakresie ochrony przed zagrożeniem dla innych, ze względu na cechy osobnicze psów, prowadzi do kategorycznego przypisywania odpowiedzialności karnoadministracyjnej za zachowania obiektywnie nie mogące stwarzać jakiegokolwiek zagrożenia dla otoczenia. Powyższy zapis narusza zatem zasadę proporcjonalności wynikającą z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP. Także pozostałe zaskarżone regulacje wynikające w 13 i 15, w ocenie Prokuratora, uchwalono z naruszeniem normy kompetencyjnej. Rada Gminy Kobyla Góra w odpowiedzi na skargę, pismem z dnia 30 grudnia 2015 roku, wniosła o oddalenie skargi. W uzasadnieniu wskazano, iż zaskarżone uregulowania zostały wydanie w ramach kompetencji przyznanej radzie gminy przez ustawodawcę, a nadto Prokurator nie uzasadnił na czym miało polegać przekroczenie upoważnienia ustawowego w zakresie tych przepisów. Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje. Skarga zasługuje na uwzględnienie. Stosownie do treści art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269, ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości między innymi poprzez kontrolę legalności działalności administracji publicznej. Zgodnie z art. 3 1 w zw. z 2 pkt 5 i 6 p.p.s.a. zakres kontroli administracji publicznej obejmuje także orzekanie w sprawach skarg na akty prawa miejscowego oraz inne akty organów jednostek samorządu terytorialnego. Sąd uwzględniając skargę na uchwałę lub akt, o których mowa w art. 3 2 pkt 5 i 6 p.p.s.a., stwierdza nieważność tej uchwały lub aktu w całości lub w części albo stwierdza, że zostały wydane z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie ich nieważności (art p.p.s.a.). W niniejszej sprawie skarga została złożona przez Prokuratora, co oznacza, że nie musiała być poprzedzona wyczerpaniem środków zaskarżenia (art p.p.s.a.), a jej wniesienie nie było ograniczone żadnym terminem, gdyż skarga dotyczy aktu prawa miejscowego (art p.p.s.a.). Przechodząc do oceny zaskarżonej uchwały należy wskazać, iż wprowadzając sankcję nieważności jako następstwo naruszenia przepisu prawa, ustawodawca nie określił rodzaju

5 naruszenia prawa. Przyjmuje się jednak, że podstawę do stwierdzenia nieważności uchwały stanowią takie naruszenia prawa, które mieszczą się w kategorii rażących naruszeń. Powyższe wynika z treści art. 91 ust. 1 zd. pierwsze w zw. z ust. 4 u.s.g., zgodnie z którymi uchwała organu gminy sprzeczna z prawem jest nieważna, chyba że naruszenie prawa ma charakter nieistotny. Pojęcie sprzeczności z prawem w rozumieniu art. 91 ust. 1 u.s.g. obejmuje sprzeczność postanowień uchwały z jakimkolwiek aktem prawa powszechnie obowiązującego, w tym także z rozporządzeniem co w konsekwencji oznacza, że również z Zasadami techniki prawodawczej, które stanowią załącznik do rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 roku. Choć w większości przypadków sprzeczność z konkretnymi, szczegółowymi dyrektywami legislacyjnymi zawartymi w rozporządzeniu będzie miała zapewne charakter nieistotnego naruszenia prawa, to jednak nie można wykluczyć sytuacji, w których konkretne uchybienie zasadom techniki prawodawczej przyjdzie zakwalifikować jako naruszenie prawa istotne. Będzie to zwłaszcza dotyczyć reguł określanych w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego (dalej: TK ) mianem rudymentarnych kanonów techniki prawodawczej (zob. np. postanowienie TK z r., P 16/03; OTK-A 2004/4/36), nakaz przestrzegania których postrzegany jest jako jeden z elementów konstytucyjnej zasady prawidłowej legislacji (por. T. Zalasiński, Zasady prawidłowej legislacji w poglądach Trybunału Konstytucyjnego, Warszawa 2008, s. 51). Jednym ze wspomnianych rudymentarnych kanonów tworzenia prawa jest niewątpliwie reguła wynikająca z 115 w zw. z 143 rozporządzenia, w myśl której w akcie prawa miejscowego zamieszcza się tylko przepisy regulujące sprawy przekazane do unormowania w przepisie upoważniającym (upoważnieniu ustawowym). Podobnie zakotwiczona w art. 94 Konstytucji jest dyrektywa wynikająca z art. 118 w zw. z 143 rozporządzenia, w świetle której w akcie prawa miejscowego nie powtarza się przepisów ustawy upoważniającej oraz przepisów innych aktów normatywnych (por. G. Wierczyński, Redagowanie i ogłaszanie aktów normatywnych. Komentarz, Warszawa 2010, s. 633). Takie powtórzenie jest, co do zasady, zabiegiem niedopuszczalnym, traktowanym w dominującym nurcie orzecznictwa sądów administracyjnych i TK jako rażące naruszenie prawa (zob. wyrok WSA w Poznaniu z r., sygn. akt IV SA/Po 431/11, CBOSA). Jedynie w drodze wyjątku, uzasadnionego zwłaszcza względami zapewnienia komunikatywności tekstu prawnego, za dopuszczalne można uznać powtarzanie w aktach prawa miejscowego, takich zwłaszcza jak statuty czy regulaminy, innych regulacji normatywnych. W każdym jednak przypadku tego rodzaju powtórzenia powinny być powtórzeniami dosłownymi, aby uniknąć

6 wątpliwości, który fragment tekstu prawnego (rozporządzenia, ustawy upoważniającej czy innego aktu normatywnego) ma być podstawą odtworzenia normy postępowania (zob. S. Wronkowska [w:] S. Wronkowska, M. Zieliński, Komentarz do zasad techniki prawodawczej, Warszawa 2012, s. 35 i 241). Jak wskazał sąd w wyroku z dnia 27 października 2009 r. (sygn. akt II SA/Bd 688/09) Zasady techniki prawodawczej nie tworzą upoważnienia do tworzenia prawa, stanowią pewien zbiór zasad technicznych dotyczących sposobu tworzenia prawa. Naruszenie tych zasad nie stanowi o sprzeczności uregulowań z prawem. Stanowi tylko tyle, że przepisy zostały źle skonstruowane, co nie zawsze przekreśla ich wartość. Zdaniem Sądu naruszenie zasad techniki prawodawczej jednoznaczne z istotnym naruszeniem prawa występuje m.in. wówczas, kiedy w wyniku naruszenia zasad techniki prawodawczej dochodzi do sytuacji, kiedy prawodawca lokalny reguluje materię uregulowaną już aktami wyższego rzędu (tj. ustawami), ewentualnie wykracza poza zakres upoważnienia ustawowego do wydania aktu prawa miejscowego. W orzecznictwie sądów administracyjnych jednostkowo sformułowany został pogląd o możliwości powtórzenia zapisów ustawowych w akcie prawa miejscowego, ale z tym zastrzeżeniem, iż to powtórzenie miałoby formę przytoczenia treści in extenso i nastąpiłoby z jednoczesnym powołaniem się na konkretny, powtarzany przepis ustawy (vide: wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 31 listopada 2006 r., sygn. akt II SA/Wr 745/06, CBOSA). Niemniej, przyjmując dopuszczalność powtórzeń na wskazanych powyżej warunkach, wskazać należy, iż kontrolowany regulamin ich nie spełnia. Przypomnieć należy, że wniosek o stwierdzenie nieważności dotyczy jednostek redakcyjnych regulaminu przyjętego uchwałą nr XXVI/164/13 z dnia 7 czerwca 2013 roku. Oceniając zaskarżoną uchwałę pod kątem wypełnienia normy kompetencyjnej wskazać należy, iż zgodnie z art. 4 ust. 2 u.c.p.g., regulamin określa szczegółowe zasady utrzymania czystości i porządku na terenie gminy dotyczące: 1. wymagań w zakresie utrzymania czystości i porządku na terenie nieruchomości obejmujących: (a) prowadzenie we wskazanym zakresie selektywnego zbierania i odbierania odpadów komunalnych, w tym powstających w gospodarstwach domowych przeterminowanych leków i chemikaliów, zużytych baterii i akumulatorów, zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego, mebli i innych odpadów wielkogabarytowych, odpadów budowlanych i rozbiórkowych oraz zużytych opon, a także odpadów zielonych, (b) uprzątanie

7 błota, śniegu, lodu i innych zanieczyszczeń z części nieruchomości służących do użytku publicznego, (c) mycie i naprawy pojazdów samochodowych poza myjniami i warsztatami naprawczymi; 2. rodzaju i minimalnej pojemności pojemników przeznaczonych do zbierania odpadów komunalnych na terenie nieruchomości oraz na drogach publicznych, warunków rozmieszczania tych pojemników i ich utrzymania w odpowiednim stanie sanitarnym, porządkowym i technicznym, przy uwzględnieniu: (a) średniej ilości odpadów komunalnych wytwarzanych w gospodarstwach domowych bądź w innych źródłach, (b) liczby osób korzystających z tych pojemników; 3. częstotliwości i sposobu pozbywania się odpadów komunalnych i nieczystości ciekłych z terenu nieruchomości oraz z terenów przeznaczonych do użytku publicznego; 4. innych wymagań wynikających z wojewódzkiego planu gospodarki odpadami; 5. obowiązków osób utrzymujących zwierzęta domowe, mających na celu ochronę przed zagrożeniem lub uciążliwością dla ludzi oraz przed zanieczyszczeniem terenów przeznaczonych do wspólnego użytku; 6. wymagań utrzymywania zwierząt gospodarskich na terenach wyłączonych z produkcji rolniczej, w tym także zakazu ich utrzymywania na określonych obszarach lub w poszczególnych nieruchomościach; 7. wyznaczania obszarów podlegających obowiązkowej deratyzacji i terminów jej przeprowadzania. Należy podkreślić, że powyższe wyliczenie ma charakter wyczerpujący (zamknięty) i jako że stanowi element normy kompetencyjnej, powinno być interpretowane ściśle. Przepis ten nie daje prawa radzie gminy ani do stanowienia aktów prawa miejscowego regulujących zagadnienia inne niż wymienione w tym przepisie, ani do podejmowania regulacji w inny sposób niż wskazany przez ustawodawcę, gdyż w każdym przypadku oznaczałoby to wykroczenie poza zakres delegacji ustawowej (por. np. wyroki WSA: z r., sygn. akt III SA/Kr 756/08 oraz z r., sygn. akt II SA/Wr 470/09 CBOSA). W świetle regulacji art. 4 ust. 2 u.c.p.g. należy zatem podzielić zarzut Prokuratora w zakresie nieważności 2, 3, 12, 13 i 15 regulaminu.

8 Odnosząc się szczegółowo do powyższych kwestii wskazać, należy iż zobowiązanie właścicieli nieruchomości do niezwłocznego uprzątnięcia błota, śniegu, lodu i innych zanieczyszczeń z części nieruchomości służących do użytku publicznego zostało uregulowane w 2 regulaminu w sposób nieprawidłowy, ponieważ zapis ten stanowi niedokładne powtórzenie obowiązku wynikającego z art. 5 ust. 1 pkt 4 u.c.p.g. (a nie jak omyłkowo wskazał Prokurator art. 5 ust. 2 u.c.p.g.), zgodnie z którym właściciele nieruchomości zapewniają utrzymanie czystości i porządku przez uprzątnięcie błota, śniegu, lodu i innych zanieczyszczeń z chodników położonych wzdłuż nieruchomości, przy czym za taki chodnik uznaje się wydzieloną część drogi publicznej służącą dla ruchu pieszego położoną bezpośrednio przy granicy nieruchomości; właściciel nieruchomości nie jest obowiązany do uprzątnięcia chodnika, na którym jest dopuszczony płatny postój lub parkowanie pojazdów samochodowych (por. wyrok WSA w Poznaniu z dnia 17 grudnia 2015r., sygn. akt IV SA/Po 580/15, CBOSA). Nadto brak jest uprawnienia po stronie Rady Gminy do nałożenia obowiązku zobowiązującego do niezwłocznego uprzątnięcia tych zanieczyszczeń. Co więcej obowiązek ten ustawodawca ograniczył wyłącznie do chodników położnych wzdłuż nieruchomości. Powyższe uzasadnia stwierdzenie nieważności tego zapisu w całości. Kolejny przepis regulaminu uchwalony z przekroczeniem delegacji ustawowej zawarto w 3, albowiem w sposób nieprawidłowy wyłączono możliwość mycia i naprawy samochodów poza myjniami i warsztatami samochodowymi na terenach służących do użytku publicznego. W tym zakresie wskazać należy, że art. 4 ust. 2 pkt 1c ustawy uprawnia do uregulowania w regulaminie wymagań w zakresie utrzymania czystości i porządku na terenie nieruchomości obejmujących m.in. mycie i naprawy pojazdów. Zaskarżona uchwała wprowadza w 3 zakaz mycia pojazdów poza myjniami na terenach służących do użytku publicznego. Upoważnienie ustawowe do określenia wymagań w zakresie mycia i naprawy pojazdów nie jest równoznaczne z wprowadzeniem zakazu. Sformułowanie 3 uchwały stanowi zatem w istocie przekroczenie delegacji ustawowej, zgodnie z którą rada gminy upoważniona jest jedynie do wskazania wymogów dopuszczalności mycia i naprawy pojazdów na terenie nieruchomości. (por. wyrok WSA w Łodzi z dnia 21 lipca 2015r., sygn. akt IV SA/Łd 200/15, CBOSA). Zgodzić należy się również z Prokuratorem, iż przekroczeniem normy kompetencyjnej obowiązek wyprowadzania psów na smyczy i w kagańcu. Przede wszystkim należy wskazać, że obowiązek zachowania szczególnej ostrożności w związku z trzymaniem zwierzęcia wprowadza art. 77 Kodeksu wykroczeń. Ponadto generalny nakaz wyprowadzania psów na

9 smyczy i w kagańcu, niezależnie od jego cech i innych uwarunkowań (w tym choroby, czy wieku zwierzęcia) może w określonych sytuacjach prowadzić do działań niehumanitarnych. Co więcej, jak wszelkie ograniczenia praw jednostki, także ograniczenia uprawnień właściciela psa bądź nałożenie na niego dodatkowych obowiązków, muszą być wprowadzane z poszanowaniem zasady proporcjonalności określonej w art. 31 ust. 3 Konstytucji RP. Postanowienia regulaminu czystości i porządku nie pozwalające na uwzględnienie specyficznych sytuacji i tym samym niekiedy nadmierne, w rezultacie prowadzące do sankcji karnych, mogą tę zasadę naruszać, tym bardziej gdy nakazane regulaminem środki ostrożności przy trzymaniu zwierzęcia mogą być uznane za bardziej rygorystyczne niż środki przewidziane ustawami i innymi aktami prawa miejscowego (por. wyrok NSA z dnia 13 września 2012r., sygn. akt II OSK 1492/12, CBOSA). Odnosząc się do zaskarżonej uchwały trzeba wskazać, że w 12 nie został uregulowany żaden obowiązek. Przepis ten nie zawiera ani nakazu, ani zakazu. Dopuszcza się jedynie możliwość wyprowadzania psa na smyczy i w kagańcu. Tym samym nie zawiera on obowiązującej normy prawnej, a w konsekwencji jest zbędny. Także w 13 regulaminu uregulowano obowiązek osób utrzymujących zwierzęta domowe, polegający na natychmiastowym usuwaniu zanieczyszczeń po ich powstaniu i usuwaniu do nieczystości ciekłych z przekroczeniem upoważnienia ustawowego. W pierwszej kolejności wymaga podkreślenia, iż określenie częstotliwości wykonywania tych obowiązków nie zostało przewidziane w obowiązkach uregulowanych w art. 4 ust. 2 pkt 6 u.c.p.g., który ogranicza się jedynie do określenia obowiązków osób utrzymujących zwierzęta domowe, mających na celu ochronę przed zagrożeniem lub uciążliwością dla ludzi oraz przed zanieczyszczeniem terenów przeznaczonych do wspólnego użytku. Zatem regulamin może jedynie określać obowiązek uprzątnięcia wskazanych zanieczyszczeń, brak jest natomiast upoważnienia do określania czasookresu jego wykonania. Gdyby bowiem ustawodawca uznał za niezbędne przekazanie uprawnienia także w tym zakresie radzie gminy, to wprost zapisano by takie uprawnienie w upoważnieniu ustawowym, jak ma to miejsce w pkt 3 tego ustępu w odniesieniu do obowiązku określenia częstotliwości i sposobu pozbywania się odpadów komunalnych i nieczystości ciekłych z terenu nieruchomości oraz z terenów przeznaczonych do użytku publicznego. Kolejne zapisy regulaminu powtarzające regulacje ustawowe zawarto w 15, którym uregulowano kwestie dotyczące wymagań utrzymywania zwierząt gospodarskich na terenach wyłączonych z produkcji rolniczej, w zakresie szczegółowego określenia sposobu

10 składowania odchodów zwierząt gospodarskich. Wskazanie iż odchody zwierząt powinny być składowany w boksach zabezpieczających przed wypłukiwaniem, rozwiewaniem i wydobywaniem uciążliwych zapachów stanowi zmodyfikowane powtórzenie istniejącej regulacji prawnej, bowiem kwestia przechowywania nawozów naturalnych została już uregulowana w ustawie z 10 lipca 2007 r. o nawozach i nawożeniu (Dz. U. Z 2015 r., poz. 625) oraz rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 7 października 1997 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budowle rolnicze i ich usytuowanie ( Dz.U. z 2014, poz. 81 j.t). Przekroczono zatem upoważnienie ustawowe określone w art. 4 ust. 2 u.c.p.g. oraz naruszono 118 w zw. z 143 z.t.p. Mając powyższe na względzie Sąd uznał, że zaskarżona uchwała w części obejmującej przepisy 2 w zakresie słowa niezwłocznie, 3, 12, 13 i 15 uchwały Rady Gminy Kobyla Góra z dnia 7 grudnia 2013 roku nr XXVI/164/13 narusza prawo w stopniu istotnym, tj. art. 4 ust. 1 i 2 u.c.p.g. w zw. z art. 2, art. 7 i art. 94 Konstytucji RP oraz w zw. z 143 z.t.p. To zaś uzasadniało stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w tej części, na zasadzie art p.p.s.a. w zw. z art. 91 ust. 1 u.s.g.