OGÓLNE DYREKTORIUM DLA STATUTÓW KONFERENCJI

Transkrypt

1 OGÓLNE DYREKTORIUM DLA STATUTÓW KONFERENCJI Consilium Generale C.Ss.R. Romae 2010

2 WPROWADZENIE XXIV Kapituła Generalna podjęła decyzję, że Rada Generalna przygotuje Ogólne Dyrektorium Konferencji w celu ułatwienia wszystkim Konferencjom wypracowanie własnych Statutów (Decyzja 2.7). Niniejszy dokument jest wykonaniem tejże decyzji. Przedstawia on dyrektywy i wytyczne, które pomogą Konferencjom w wypracowaniu własnych Statutów. Oprócz tutaj przedstawionych aspektów, każda Konferencja może dołączyć dalsze elementy stosownie do własnych realiów. Praca ta winna się dokonywać w duchu restrukturyzacji dla misji, który stanowił siłę napędową XXIV Kapituły Generalnej. Dyrektorium to oferujemy przede wszystkim odpowiednim komisjom, którym powierzono zadanie przygotowania Statutów i przedstawienia ich Zebraniom Konferencji. Mając na względzie pomoc tym komisjom, zdecydowaliśmy się na metodologię z wykorzystaniem różnych stylów czcionek. W ten sposób możemy dokonać wyraźnego rozróżnienia pomiędzy różnymi kategoriami dokumentów. Style czcionek zostały użyte w następujący sposób: 1. Tekst tłustym drukiem Należy go umieścić w dyrektorium bez dokonywania żadnych zmian. Zwykle jest to dosłowny cytat z Konstytucji, Statutów Generalnych lub decyzji XXIV Kapituły Generalnej. 2. TEKST MAJUSKUŁĄ TREŚĆ TYCH TEKSTÓW MUSI ZNALEŻĆ SIĘ W STATUTACH KAŻDEJ KONFERENCJI. JEDNAKŻE JEJ KONKRETNE SFORMUŁOWANIE I SPOSÓB WYRAŻENIA ZALEŻĄ OD KONFERENCJI. 3. Tekst kursywą Obecne w tych tekstach elementy są określane przez każdą Konferencję. 4. Tekst w Times New Roman (rozmiar czcionki 10) Obecny tylko w numerze 51, który dotyczy Networking Zgromadzenia. Został on umieszczony jako wyjaśnienie i sugestia. Ostateczny projekt niniejszych Statutów powinien zostać przedstawiony do rozpatrzenia przez Zebranie Konferencji w jednym, jednolitym stylu czcionki. Obecne Dyrektorium znajduje się na etapie tworzenia. Ponieważ jest to wstępny etap tworzenia struktur Konferencji Zgromadzenia, Rada Generalna wskaże, w razie potrzeby, dalsze kwestie, które mają być włączone do tekstu. Proszę bez wahania konsultować się z Radą Generalną, jeśli zajdzie potrzeba wyjaśnień dotyczących szczegółów przedstawionych w tym Dyrektorium. Statuty Konferencji muszą zostać zatwierdzone i ogłoszone przez Radę Generalną. Będą one uznane jako wiążące aż do XXV Kapituły Generalnej. Niech Duch Najświętszego Odkupiciela prowadzi to dzieło, aby Statuty stały się słowami ducha i życia, które będą inspirowały i skłaniały nas do większego zaangażowania i entuzjazmu dla naszej misji głoszenia obfitego Odkupienia opuszczonym, a zwłaszcza ubogim. Ogólne Dyrektorium dla Statutów Konferencji 1

3 Ogólne Dyrektorium dla Statutów Konferencji Konferencja: Wezwanie do nawrócenia w służbie misji 1. Aby być bardziej wiernymi wezwaniu do pójścia za przykładem Odkupiciela Jezusa Chrystusa, głosząc słowo Boże ubogim (Konst. 1), wyczulenia na znaki czasu, oraz ułatwienia szerszego rozeznania misyjnego i podejmowania decyzji, Zgromadzenie zostaje zorganizowane w pięć Konferencji (por. XXIV Kapituła Generalna, Decyzje, 2.1 i 2.2): Konferencja Redemptorystów Azji-Oceanii Konferencja Redemptorystów Afryki i Madagaskaru Konferencja Redemptorystów Europy Konferencja Redemptorystów Ameryki Łacińskiej i Karaibów Konferencja Redemptorystów Ameryki Północnej. Celem tych nowych struktur jest pobudzenie do ponownego ożywienia naszej Vita apostolica i nowej gotowości do misji wśród wszystkich redemptorystów i świeckich współpracowników, wiedzionych duchem apostolskim i przepojonych zapałem Założyciela, będących pomocnikami, współpracownikami i sługami Jezusa Chrystusa w wielkim dziele odkupienia (Konst. 2). 2. Procesem restrukturyzacji dla misji będą kierowały następujące Zasady: Zasada 1: Restrukturyzacja jest dla misji. Zasada 2: Restrukturyzacja dla misji powinna stać się bodźcem do rozbudzenia naszej Vita apostolica. Powinna wyzwolić nową dyspozycyjność na rzecz misji. Zasada 3: Restrukturyzacja dla misji powinna towarzyszyć najbardziej opuszczonym, a zwłaszcza ubogim. W tym celu potrzebna jest restrukturyzacja w ramach Jednostek i Konferencji, jak również ponad granicami Jednostek i Konferencji. Zasada 4: Solidarność w misji obejmuje zdolność optymalizacji zasobów, zarówno ludzkich (członkowie profesi i współpracownicy świeccy) jak i finansowych. Zasada 5: Restrukturyzacja dla misji wymaga stowarzyszania się Jednostek, w ciągłym poszukiwaniu wspólnej drogi. Zasada 6: Istotną częścią naszej misji, zarówno w przeszłości jak i w naszych czasach, jest refleksja teologiczna zakorzeniona w doświadczeniu duchowym i duszpasterskim. Nowe rozmieszczenie naszych zasobów teologicznych jest niezbędne dla dzisiejszego wyzwania restrukturyzacji dla misji. Zasada 7: Uczestniczenie i współodpowiedzialność: proces restrukturyzacji obejmie wszystkich współbraci redemptorystów i świeckich współpracowników, oraz, w pewien sposób, tych wszystkich, wśród których pełnimy naszą misję. Dlatego procesowi restrukturyzacji będzie towarzyszył proces uwrażliwiania i pogłębiania świadomości (XXIV Kapituła Generalna, Decyzje, Zasady). 3. Konferencja, ustanowiona przez XXIV Kapitułę Generalną, jest strukturą Zgromadzenia obejmującą pewną liczbę prowincji, wice-prowincji, regionów i misji. Współbracia i ich współpracownicy połączą swoje wysiłki, aby lepiej promować misję Zgromadzenia na całym obszarze Konferencji, zgodnie z prawem ogólnym i partykularnym. Ogólne Dyrektorium dla Statutów Konferencji 2

4 Poniższy profil opisuje charakter i rolę Konferencji (por. XXIV Kapituła Generalna, Decyzje, ): Duszpasterskie wyzwania naszego czasu domagają się struktury pozwalającej na dokonanie szerszego rozeznania misyjnego i na podejmowanie decyzji. Takim forum jest Konferencja, która pozwala uniknąć tendencji do prowincjonalizmu, a jednocześnie pozwala poważnie potraktować potrzeby lokalne. W ten sposób Konferencja pomoże Zarządowi Generalnemu w zarządzaniu Zgromadzeniem. Struktura Konferencji pozwala bardziej skutecznie realizować misję Zgromadzenia. Konferencja stanowi forum dla współpracy w zakresie priorytetów apostolskich, inicjatyw misyjnych, personelu, ustanawiania wspólnot międzynarodowych i międzyprowincjalnych, formacji, finansów, itp. Konferencja zapewni bezpieczeństwo Jednostkom niestabilnym, jak również respekt i rozwój Kościołom partykularnym w Zgromadzeniu. Konferencja zapewni środowisko w zakresie kształcenia i formacji ciągłej, w którym obecne i przyszłe pokolenia redemptorystów kształtowane będą przez bardziej zróżnicowane kulturowo poglądy na świat. Ogólne Dyrektorium dla Statutów Konferencji 3

5 Rozdział I: Dzieło misyjne Zgromadzenia 4. Wierność naszemu charyzmatowi redemptorystowskiemu wymaga ciągłego rozeznawania, gdzie znajdują się najbardziej opuszczeni, zwłaszcza ubodzy, i w jaki sposób jesteśmy wezwani, by im służyć (por. Konst. 1). Konferencja oferuje forum, na którym można dokonać takiego rozeznania. Każda Konferencja, poruszona dynamizmem misyjnym (Konst. 14), wyznaczy swoje priorytety duszpasterskie. Takie rozeznanie powinno być zawsze dokonywane w świetle Konstytucji 5, która stanowi: preferowanie koniecznych potrzeb duszpasterskich, zwłaszcza ściśle pojętej ewangelizacji, a nadto opowiedzenie się po stronie ubogich, stanowią rację bytu Zgromadzenia w Kościele i znak wierności otrzymanemu powołaniu. 5. ZEBRANIE KONFERENCJI, PO UPRZEDNIM DIALOGU WEWNĄTRZ JEDNOSTEK KONFERENCJI, OKREŚLI SWOJE PRIORYTETY APOSTOLSKIE. ZADANIE TO WYMAGA SYSTEMATYCZNEJ OCENY I WERYFIKACJI ZE STRONY ZEBRANIA. JEDNAKŻE PRIORYTETY TE BĘDĄ ZAWSZE UWZGLĘD- NIAĆ TROSKĘ DUSZPASTERSKĄ O TYCH, KTÓRYCH DOTYCZY MASOWE PRZEMIESZCZANIE SIĘ LUDNOŚCI I TYCH, KTÓRZY CIERPIĄ Z POWODU HANDLU LUDŹMI (POR. DECYZJE, ZASADA 3). TE PRIORYTETY APOSTOLSKIE, KTÓRE ODPOWIADAJĄ MISYJNEMU CHARAKTEROWI ZGROMADZENIA, WINNY ZOSTAĆ PRZEDŁOŻONE ZARZĄDOWI GENERALNEMU DO ZATWIER- DZENIA (POR. KONST. 17). 6. Przy określaniu priorytetów apostolskich należy stosować następujący tok postępowania: Po pierwsze, rozpoznanie DO KOGO jesteśmy posłani w konkretnej sytuacji Konferencji. Innymi słowy, kim są i gdzie są opuszczeni, zwłaszcza ubodzy do posługiwania którym wezwana jest Konferencja; po drugie, opisanie tego, CO jest treścią ewangelizacji, którą głosimy w konkretnej sytuacji Konferencji; po trzecie, określenie W JAKI SPOSÓB Konferencja odpowie na te potrzeby duszpasterskie. Jakie strategie i metody duszpasterskie powinny zostać zastosowane? W opracowaniu priorytetów apostolskich powinno się brać pod uwagę dostępne zasoby ludzkie i materialne, uwarunkowania historyczne i kulturowe, metody duszpasterskie oraz tradycje krajów, Kościołów lokalnych i Jednostek. 7. a) Spotkania członków Konferencji powinny odbywać się z inicjatywy i pod kierownictwem Koordynatora, przy współpracy odnośnych sekretariatów. Powinny one dotyczyć teologicznych, duszpasterskich i podobnych gałęzi wiedzy, z zastosowania metod apostolskich. Spotkania te muszą odbywać się regularnie w celu zachowania ciągłości i stabilności. b) Dla rozwoju apostolatu wydaje się bardzo wskazane, aby Koordynator wraz z Zebraniem, w łączności z sekretariatem poświęconym misji, powołał pewne zespoły członków do podejmowania eksperymentów w zakresie nowych rodzajów pracy misyjnej. Tego rodzaju doświadczenia powinny być prowadzone we współpracy z Kościołem lokalnym (por. Statut Gen. 025). Ogólne Dyrektorium dla Statutów Konferencji 4

6 Rozdział II: Wspólnota apostolska 8. Poszczególne Jednostki powinny realizować własne dzieło misyjne we współpracy z całym Zgromadzeniem (Konst. 141). Współpraca ta winna być prowadzona w duchu wzajemnej harmonii (Konst. 142). 9. Żadna Jednostka nie powinna działać w izolacji. Nowe związki pomiędzy Jednostkami powinny być zawsze ustanawiane dla lepszej posługi misji, przezwyciężając niedopuszczalne podziały i rywalizację, które mogłyby stać się źródłem zgorszenia, oraz dla bardziej owocnego zrozumienia tożsamości redemptorystów (por. XXIV Kapituła Generalna, Decyzje, Zasada 5). 10. TEN DUCH SOLIDARNOŚCI WINIEN PRZENIKAĆ WSZYSTKIE WYMIARY ŻYCIA ZGROMADZE- NIA, NA WSZYSTKICH SZCZEBLACH NASZYCH STRUKTUR I W ŻYCIU WSPÓŁBRACI. SOLIDAR- NOŚĆ TA POWINNA BYĆ WIDOCZNA W DECYZJACH PERSONALNYCH, ADMINISTRACYJNYCH I EKONOMICZNYCH ORAZ W CAŁYM PROCESIE ROZEZNAWANIA I PLANOWANIA DZIAŁALNOŚCI APOSTOLSKIEJ. SZCZEGÓLNĄ UWAGĘ NALEŻY ZWRÓCIĆ NA JEDNOSTKI NIEDYSPONUJĄCE WIELKIMI ZASOBAMI LUDZKIMI. 11. WSPÓLNOTY MIĘDZYNARODOWE I MIĘDZYPROWINCJONALNE SĄ SZCZEGÓLNYM ŚWIADEC- TWEM NASZEGO WSPÓLNEGO POWOŁANIA REDEMPTORYSTÓW. SĄ ONE KONKRETNYMI, NIEZASTĄPIONYMI SPOSOBAMI ODPOWIEDZI NA PILNE POTRZEBY DUSZPASTERSKIE DZISIEJ- SZEGO ŚWIATA. POWINNY BYĆ ONE DOCENIANE I WSPIERANE PRZEZ CAŁĄ KONFERENCJĘ. WSPÓŁBRACIA POWINNI BYĆ DYSPOZYCYJNI DO WYSŁANIA DO TYCH WSPÓLNOT, IDĄC ZA ROZEZNANIEM KONFERENCJI. JEDNOSTKI BĘDĄ WSPANIAŁOMYŚLNIE DZIELIĆ SIĘ ZASOBAMI LUDZKIMI Z CAŁĄ KONFERENCJĄ W TEJ DZIEDZINIE. 12. ZEBRANIE, W ŚWIETLE PASTERSKICH PRIORYTETÓW KONFERENCJI, PODEJMIE DECYZJĘ, GDZIE MOGĄ MIEĆ SIEDZIBĘ WSPÓLNOTY MIĘDZYNARODOWE LUB MIĘDZYPROWINCJALNE I OKREŚLI ICH SZCZEGÓLNĄ MISJĘ. DECYZJE TE, WRAZ Z PODANIEM POWODÓW USTANOWIENIA WSPÓLNOT MIĘDZYNARODOWYCH ORAZ Z PROGRAMEM ICH PRZYGOTOWANIA, POWINNY ZOSTAĆ PRZEDSTAWIONE ZARZĄDOWI GENERALNEMU DO KONSULTACJI I ZATWIERDZENIA. 13. Każda Konferencja powinna ustalić odpowiedni program bezpośredniego przygotowania współbraci przeznaczonych do życia i pracy we wspólnotach międzynarodowych i międzyprowincjalnych. Do tego programu powinny zostać włączone między innymi następujące elementy: miejsce i czas, w którym współbracia przeznaczeni do wspólnoty międzynarodowej lub międzyprowincjalnej będą żyć razem w celu wzajemnego poznania siebie, planowania życia apostolskiego, a także wypracowania planu życia wspólnotowego, nauczenia się rozwiązywania napięć i konfliktów, itp.; animator (albo zespół) towarzyszący wspólnocie w tym procesie; konkretne cele do osiągnięcia w tym procesie; sposoby finansowania tego przygotowania. Koordynator jest bezpośrednio odpowiedzialny za nadzór nad całym procesem przygotowania. Stosownie do szczególnej jego roli, zarysowanej w numerze 33 tego Dyrektorium, będzie on towarzyszyć wspólnocie także w jej życiu apostolskim. Ogólne Dyrektorium dla Statutów Konferencji 5

7 14. JEDNOSTKI, WSPÓLNOTY I WSZYSCY WSPÓŁBRACIA POWINNI PRAKTYKOWAĆ POSTAWĘ PRZEJRZYSTOŚCI I ZAUFANIA WE WZAJEMNYCH RELACJACH. W tym celu Zebranie Konferencji powinno określić, w jaki sposób Jednostki przedstawią Konferencji własną sytuację w zakresie programów duszpasterskich, finansów i zasobów ludzkich. 15. Zebrania Konferencji powinny wskazać konkretne sposoby angażowania się Jednostek, wspólnot i współbraci w działania i wydarzenia wspólne oraz wydarzenia na szczeblu lokalnym (XXIV Kapituła Generalna, Decyzja 2.7). 16. Każde Zebranie określi sposoby włączania świeckich, przez uczestnictwo w naszym życiu i misji, oraz sposoby urzeczywistniana ich współodpowiedzialności za misję. Ogólne Dyrektorium dla Statutów Konferencji 6

8 Rozdział III: Wspólnota apostolska oddana Chrystusowi Odkupicielowi 17. Restrukturyzacja dla misji jest wezwaniem do osobistego i wspólnotowego nawrócenia oraz do głębokiej odnowy naszej Vita Apostolica we wszystkich jej wymiarach. To nawrócenie jest wyzwaniem dla wszystkich redemptorystów, niezależnie od wieku (por. XXIV Kapituła Generalna, Decyzje, Zasada 2). 18. Profesja zakonna oddaje każdego redemptorystę do dyspozycji całego Zgromadzenia, a nie tylko konkretnej Jednostki. Dlatego współbracia powinni przezwyciężać wszelkie postawy prowincjonalizmu, który zamyka ich w granicach własnych Jednostek. Każdy redemptorysta powinien mieć szacunek dla kultury innych, dostrzegać ograniczenia kulturowe i dawać świadectwo ewangelicznej kontrkultury. 19. Profesja zakonna wzywa redemptorystów do nowej dyspozycyjności. Wymaga to od nich opuszczenia bezpiecznych i komfortowych miejsc i stylu życia, dla dobra misji. (por. Konst. 15). 20. KOORDYNATOR KONFERENCJI, PRZY POMOCY ODPOWIEDNICH SEKRETARIATÓW, W MIARĘ MOŻLIWOŚCI BĘDZIE PROMOWAŁ I STWARZAŁ SPOSOBNOŚĆ DO: WSPÓLNYCH MIĘDZYPROWINCJALNYCH REKOLEKCJI I DNI REFLEKSJI; POMOCY WSPÓŁBRACIOM WE WZRASTANIU W GŁĘBSZYM ZROZUMIENIU NASZEGO WSPÓLNEGO POWOŁANIA, MISJI, DUCHOWOŚCI I CHARYZMATU REDEMPTORYSTÓW; REWIZJI WŁASNEGO ŻYCIA, WSPÓŁPRACUJĄC ZE WSPÓŁBRAĆMI Z RÓŻNYCH JEDNO- STEK I KRAJÓW. Ogólne Dyrektorium dla Statutów Konferencji 7

9 Rozdział IV: Formacja wspólnoty apostolskiej 21. FORMACJA POCZĄTKOWA STANOWI DONIOSŁY WYMIAR VITA APOSTOLICA ZGROMA- DZENIA. POWINNA BYĆ ONA KSZTAŁTOWANA PRZEZ MIĘDZYNARODOWY CHARAKTER ZGROMADZENIA. POWINNA POMÓC KANDYDATOM UMOCNIĆ SIĘ W POCZUCIU PRZYNA- LEŻNOŚCI DO CAŁEJ RODZINY REDEMPTORYSTÓW. WINNA WYZWOLIĆ W NICH DYSPO- ZYCYJNOŚĆ DLA MISJI, KTÓRA WYKRACZA POZA GRANICE OJCZYSTYCH JEDNOSTEK. DLATEGO: A) PROGRAMY FORMACJI POWINNY ZAWIERAĆ ELEMENTY PRZYGOTOWANIA DO MIĘ- DZYNARODOWEJ MISJI, NA PRZYKŁAD: STUDIUM JĘZYKÓW OBCYCH I INNYCH KULTUR, SPOTKANIA ZE WSPÓŁBRAĆMI Z INNYCH JEDNOSTEK, ŻYJĄCYMI WE WSPÓLNOTACH MIĘDZYNARODOWYCH LUB MIĘDZYPROWINCJALNYCH. B) W MIARĘ MOŻLIWOŚCI, W TRAKCIE FORMACJI POCZĄTKOWEJ, KANDYDACI POWINNI ZDOBYĆ PEWNE DOŚWIADCZENIE ŻYCIA W INNEJ JEDNOSTCE REDEMPTORYSTÓW LUB W INNYM KRAJU. 22. Dla osiągnięcia lepszej jakości formacji oraz uniknięcia rozproszenia zasobów i sił, Konferencja stworzy odpowiednie struktury, zwłaszcza na szczeblu nowicjatu, teologatu i bezpośredniego przygotowania do profesji wieczystej (por. Konst. 142). a) Każda Konferencja ustali liczbę wspólnych nowicjatów, które zostaną ustanowione na jej terytorium. Nowicjaty te będą posiadały odpowiednie dyrektoria. b) Każda Konferencja określi liczbę wspólnych teologatów, które zostaną ustanowione na jej terytorium. Teologaty te będą posiadały odpowiednie dyrektoria. C) OPRÓCZ DYREKTORIÓW, WŁAŚCIWYCH DLA KAŻDEGO DOMU FORMACJI, UCZESTNICZĄCE JEDNOSTKI BĘDĄ ZARZĄDZAĆ TYMI DOMAMI W OPARCIU O WSPÓLNE POROZUMIENIE. Statuty Konferencji powinny określić, w jaki sposób należy tego dokonać. d) Każda Konferencja opracuje odpowiednie programy bezpośredniego przygotowania do ślubów wieczystych. O ile to możliwe, powinno to być realizowane jako wspólne przedsięwzięcie różnych Jednostek w Konferencji. 23. Szczególną uwagę należy zwrócić na wybór i przygotowanie formatorów. Jednostki powinny wybrać do tego zadania najbardziej odpowiednich współbraci. Mianowanie formatorów powinno mieć pierwszeństwo w stosunku do innych funkcji. Statuty Konferencji powinny określić proces wyboru formatorów dla międzynarodowych i międzyprowincjalnych wspólnot formacyjnych. Powinny zapewnić środki i warunki dla stałej formacji formatorów, wykorzystując zasoby lokalne, jak i materiały oferowane przez Sekretariat Generalny ds. Formacji, Centrum ds. Duchowości Redemptorystów oraz inne źródła. 24. Konferencje będą tworzyć programy dla stałej formacji wszystkich współbraci. Wykorzystają do tego celu materiały przekazane przez Sekretariat Generalny ds. Formacji, Centrum ds. Duchowości Redemptorystów i inne instytucje. Szczególną uwagę należy zwrócić na okres przejściowy, tj. okres pierwszych pięciu lat po ślubach wieczystych i święceniach. Ogólne Dyrektorium dla Statutów Konferencji 8

10 Sekcja pierwsza: Struktura Konferencji Art. 1: Członkowie Konferencji Rozdział V: Zarząd wspólnoty apostolskiej 25. Konferencja jest strukturą pośrednią pomiędzy Zarządem Generalnym a poszczególnymi Jednostkami. Obejmuje ona wszystkich redemptorystów, którzy żyją i pracują w jej granicach (XXIV Kapituła Generalna, Decyzje, 2.1) 26. Statuty Konferencji powinny określić: które Jednostki należą do Konferencji, po konsultacji z Zarządem Generalnym; możliwość utworzenia Pod-konferencji; członkostwo Współbraci w Zebraniu. Art. 2: Zebranie Konferencji 27. Zebranie jest organem decyzyjnym Konferencji. Funkcją Zebrania Konferencji jest: określenie priorytetów apostolskich Konferencji i ich rewizja zgodnie z misyjnym charakterem Zgromadzenia; ustanawianie, zmiana, autentyczne interpretowanie lub uchylanie Statutów Konferencji; proponowanie trzech kandydatów na stanowisko Koordynatora, którzy zostaną przedstawieni Zarządowi Generalnemu. Oprócz tego, Statuty mogą określić inne zadania i kompetencje Zebrania, stosownie do jego sytuacji. 28. Redemptoryści z Konferencji są reprezentowani na Zebraniu przez: Przedstawicieli uprawnionych do głosowania: Radnego (Radnych) Generalnego z Konferencji; Koordynatora Konferencji; (Wice-)Prowincjałów i Przełożonych Regionalnych; Przełożonych Misji; Wokalisów zgodnie z tym, co określą Statuty Konferencji; CO NAJMNIEJ JEDEN BRAT POWINIEN BYĆ CZŁONKIEM ZEBRANIA KONFERENCJI. JEŚLI ŻADEN BRAT NIE ZOSTANIE WYBRANY JAKO WOKALIS, NALEŻY ZAMIANOWAĆ PRZY- NAJMNIEJ JEDNEGO BRATA. STATUTY OKREŚLĄ SPOSÓB DOKONYWANIA TEJ NOMINACJI. Jeżeli Przełożony Generalny bierze udział w posiedzeniu Zebrania, pełni on zawsze funkcję Przewodniczącego i posiada prawo do głosowania. Inne osoby mogą zostać wybrane lub mianowane spośród: członków Zgromadzenia, zgodnie z ustaleniami Statutów Konferencji; świeckich współpracowników, innych osób, itp., (bez prawa głosu). 29. Na Zebraniu wymagana jest większość dwóch trzecich głosów do uchwalenia, poprawiania, autentycznej interpretacji lub uchylenia Statutów Konferencji. W innych natomiast sprawach wystarczająca jest absolutna większość głosów, o ile inaczej nie zostało postanowione w prawie powszechnym lub partykularnym (por. Statut Gen. 0141). Ogólne Dyrektorium dla Statutów Konferencji 9

11 30. Statuty Konferencji, jak również dekrety wydane przez Zebranie, które odnoszą się do treści Konstytucji i Statutów, nie mogą być ogłoszone, dopóki nie zostaną zatwierdzone przez Radę Generalną (por. Statut Gen. 0142). 31. Częstotliwość posiedzeń Zebrania i sposób jego zwoływania, powinny być określone w Statutach. Art. 3: Koordynator Konferencji 32. Każda Konferencja posiada Koordynatora, który jest powoływany przez Radę Generalną na okres sześciolecia z listy trzech kandydatów przedstawionych przez Zebranie Konferencji (XXIV Kapituła Generalna, Decyzje, 2.3) Statuty Konferencji powinny określić: sposób wyboru trzech kandydatów; czy Przełożony Wyższy może zostać przedstawiony jako kandydat na Koordynatora. Trzej kandydaci muszą zostać przedstawieni Radzie Generalnej w ciągu roku od kanonicznej fazy Kapituły Generalnej. Koordynator Konferencji pełni swoją funkcję do czasu mianowania jego następcy przez Radę Generalną. 33. Koordynator sprawuje swoją władzę jako delegowaną przez Przełożonego Generalnego w następujących dziedzinach: Wspólnoty oraz inicjatywy międzynarodowe i międzyprowincjalne; Formacja początkowa i ciągła; Promowanie i wprowadzanie w życie solidarności ekonomicznej; Rozwijanie apostolatu społecznego; Pomoc dla słabszych Jednostek w organizacji ich struktur; Promowanie i ułatwianie procesu fuzji, federacji lub innych form stowarzyszania, gdzie istnieje taka potrzeba; Towarzyszenie podczas Wizytacji Generalnych (XXIV Kapituła Generalna, Decyzje, 2.4). 34. Koordynator jest przewodniczącym Konferencji i Zebrania (XXIV Kapituła Generalna, Decyzje, 2.3) 35. Statuty powinny określić zadania Koordynatora. Wśród nich powinny być następujące: KIEROWANIE PROCESEM SZERSZEGO ROZEZNANIA MISYJNEGO W KONFERENCJI; PRZEWODNICZENIE KONFERENCJI W REWIZJI ŻYCIA W PERSPEKTYWIE MISYJNEJ; BYCIE ANIMATOREM I WSPIERANIE NOWYCH INICJATYW MISYJNYCH W KONFERENCJI; ZWRACANIE UWAGI NA POTRZEBY SŁABSZYCH JEDNOSTEK I UŁATWIANIE PODEJMO- WANIA NIEZBĘDNYCH DECYZJI; ZAPEWNIENIE KONFERENCJI WŁAŚCIWYCH STRUKTUR FORMACJI POCZĄTKOWEJ; UŁATWIANIE FORMACJI CIĄGŁEJ WSPÓŁBRACI POWOŁANYCH DO NOWYCH INICJATYW, WŁĄCZNIE Z USTANAWIANIEM WSPÓLNOT MIĘDZYNARODOWYCH; PEŁNIENIE FUNKCJI ŁĄCZNIKA Z RADĄ GENERALNĄ WE WSZYSTKICH SPRAWACH DO- TYCZĄCYCH KONFERENCJI (XXIV KAPITUŁA GENERALNA, DECYZJE, 2.6). Ogólne Dyrektorium dla Statutów Konferencji 10

12 36. Koordynatorzy co najmniej raz w roku wezmą udział w jednym z nadzwyczajnych posiedzeń Rady Generalnej, zgodnie ze wskazaniami Rady Generalnej (XXIV Kapituła Generalna, Decyzje, 2.5). 37. KOORDYNATOR JEST WSPIERANY W SWOJEJ PRACY PRZEZ RADĘ (XXIV KAPITUŁA GENE- RALNA, DECYZJE, 2.3.) Statuty powinny określać skład rady, proces jej wybierania i sposób jej funkcjonowania. 38. Każda Konferencja powinna określić siedzibę biura Koordynatora. 39. Koordynator jest ex officio członkiem Kapituły Generalnej (XXIV Kapituła Generalna, Decyzje, 4.8) Sekcja druga: Konferencja i Kapituła Generalna (por. XXIV Kapituła Generalna, Decyzje, ) 40. Kapituła Generalna będzie celebrowana jako proces składający się z trzech faz: Faza 1: Faza początkowa (spotkanie przed-kapitulne); Faza 2: Faza kanoniczna Kapituły Generalnej; Faza 3: Faza implementacji (spotkanie po-kapitulne). Art. 1: Faza początkowa (spotkanie przed-kapitulne) 41. PIERWSZY ETAP PROCESU KAPITUŁY GENERALNEJ ODBYWA SIĘ NA SZCZEBLU KONFERENCJI I DOTYCZY ZADAŃ OKREŚLONYCH W KONSTYTUCJACH 107 I 108. POZWOLI TO NA SZERSZE UCZESTNICTWO JEDNOSTEK, WSPÓŁBRACI I WSPÓŁPRACOWNIKÓW ŚWIECKICH. JAKO INTE- GRALNA CZĘŚĆ PROCESU KAPITUŁY GENERALNEJ, PRZEDSTAWICIELE KONFERENCJI ZBADAJĄ JEJ ŻYCIE, MISJĘ I PRIORYTETY. 42. ZADANIA FAZY POCZĄTKOWEJ OCENA ŻYCIA APOSTOLSKIEGO JEDNOSTEK WEWNĄTRZ KONFERENCJI POD KĄTEM WIERNOŚCI NASZEJ MISJI I ZNAKOM CZASU: WSPÓLNYCH DOŚWIADCZEŃ, PRIORYTE- TÓW MISYJNYCH, NOWYCH SYTUACJI DUSZPASTERSKICH, ITP.; OKREŚLENIE APOSTOLSKICH PRIORYTETÓW KONFERENCJI, ZGODNIE Z LINIĄ RE- DEMPTORYSTÓW; OCENA WSPÓLNYCH INICJATYW W ZAKRESIE FORMACJI POCZĄTKOWEJ I CIĄGŁEJ; PROMOWANIE WSPÓŁPRACY MIĘDZY JEDNOSTKAMI I EWENTUALNYCH NOWYCH INICJATYW; ZGŁASZANIE KANDYDATÓW NA PRZEŁOŻONEGO GENERALNEGO DO WYBORÓW W FAZIE KANONICZNEJ KAPITUŁY GENERALNEJ; ZGŁASZANIE CO NAJMNIEJ DWÓCH KANDYDATÓW DO RADY GENERALNEJ DO WY- BORÓW W KANONICZNEJ FAZIE, NIEKONIECZNIE NALEŻĄCYCH DO TEJ KONFERENCJI; PRZYGOTOWANIE FAZY KANONICZNEJ RADY GENERALNEJ. 43. Reprezentacja i uczestnictwo w pierwszej fazie Kapituły Generalnej (spotkanie przedkapitulne) Przedstawiciele uprawnieni do głosowania: Przełożony Generalny i Radny (Radni); Ogólne Dyrektorium dla Statutów Konferencji 11

13 Sekretarz Generalny, Ekonom Generalny i Prokurator Generalny uczestniczą w jednym spotkaniu fazy początkowej jako delegaci Zarządu Generalnego; Członkowie fazy kanonicznej, należący do Konferencji; Przełożeni Misji; Prowincje, Wiceprowincje, Regiony liczące więcej niż 20 członków, które nie mają wokalisa do fazy kanonicznej, wybiorą jednego wokalisa do udziału w fazie początkowej; Prowincje liczące ponad 200, ale mniej niż 300 współbraci, wybiorą jeszcze jednego wokalisa; Inni członkowie wyznaczeni przez Radę Generalną; Inni członkowie wskazani przez Statuty Konferencji. Uczestnicy bez prawa głosu: Jeden moderator kanonicznej fazy Kapituły Generalnej; Eksperci (Periti); Współpracownicy świeccy; Inne osoby wyznaczone przez Radę Generalną; Inne osoby wskazane przez Statuty Konferencji. Art. 2: Faza kanoniczna Kapituły Generalnej 44. ZADANIA ZEBRANIE OCEN I PRIORYTETÓW WSZYSTKICH KONFERENCJI ORAZ ICH NAJWAŻNIEJ- SZYCH DECYZJI I ZALECEŃ, W KONTEKŚCIE OGÓLNOŚWIATOWEGO ROZEZNANIA MISJI ZGROMADZENIA; PROPONOWANIE ZGROMADZENIU KONIECZNYCH ORIENTACJI DLA WIĘKSZEJ WIERNOŚCI JEGO CHARYZMATOWI, UMOŻLIWIAJĄCEJ ODNOWĘ W SŁUŻBIE KOŚCIOŁA I LUDZKOŚCI; WYBÓR PRZEŁOŻONEGO GENERALNEGO I RADY GENERALNEJ; WYKONANIE INNYCH ZADAŃ WSKAZANYCH W KONSTYTUCJACH I STATUTACH ORAZ W DYREKTORIUM KAPITUŁ. 45. Reprezentacja i uczestnictwo Reprezentacja i uczestnictwo w kanonicznej fazie Kapituły Generalnej określone są przez normy Dyrektorium Kapituł, n. 700, z dodaniem pięciu Koordynatorów Konferencji, którzy będą członkami ex officio. Art. 3: Faza implementacji (spotkanie po-kapitulne) 46. FAZA IMPLEMENTACJI ODBĘDZIE SIĘ NA SZCZEBLU KONFERENCJI NIE PÓŹNIEJ NIŻ DWANAŚCIE MIESIĘCY OD FAZY KANONICZNEJ KAPITUŁY GENERALNEJ. 47. ZADANIA GŁÓWNYM ZADANIEM BĘDZIE PRZEKAZANIE KONFERENCJI PRZESŁANIA I ORIENTACJI USTALONYCH PRZEZ KANONICZNĄ FAZĘ KAPITUŁY GENERALNEJ W ODNIESIENIU DO MISJI ZGROMADZENIA. INNE STOSOWNE PRZEDSIĘWZIĘCIA, JAK WARSZTATY, REKOLEKCJE, ITP., MOGĄ BYĆ ORGANIZOWANE W CELU UŁATWIENIA TEJ IMPLEMENTACJI. Ogólne Dyrektorium dla Statutów Konferencji 12

14 48. Reprezentacja i uczestnictwo Reprezentacja i uczestnictwo w fazie implementacji zostaną określone przez Statuty Konferencji. Sekcja trzecia: Sekretariaty i komisje 49. Niektóre Sekretariaty i/lub Komisje mogą zostać ustanowione na szczeblu Konferencji. Powinno się wziąć pod uwagę następujące dziedziny: EWANGELIZACJA; FORMACJA; SPRAWIEDLIWOŚĆ, POKÓJ I INTEGRALNOŚĆ STWORZENIA; POSŁUGA SOCJALNA; BRACIA; DUSZPASTERSTWO MŁODZIEŻY; WSPÓŁPRACA ZE ŚWIECKIMI. Każda Konferencja zdecyduje, które z Sekretariatów i Komisji są konieczne. Statuty powinny określić skład Sekretariatów i Komisji, zakres ich działalności i sposób ich finansowania. 50. ŁĄCZNIK Z RADĄ GENERALNĄ SEKRETARIATY KONFERENCJI PRACUJĄ W ŚCISŁYM POWIĄZANIU Z ZARZĄDEM GENERALNYM. W TYM CELU, MIANOWANY PRZEZ ZARZĄD GENERALNY WSPÓŁBRAT BĘDZIE PEŁNIŁ FUNKCJĘ ŁĄCZNIKA. POZWOLI TO NA PRZEPŁYW INFORMACJI, WYMIANĘ POGLĄDÓW I DOŚWIADCZEŃ, DORADZTWO I KOORDYNACJĘ POMIĘDZY KONFERENCJAMI. Sekcja czwarta: Działania sieciowe (Networking) w Zgromadzeniu 51. Zebranie powinno określić, które obszary szerszej współpracy z innymi Konferencjami są konieczne lub przydatne. Powinno być to dokonywane w duchu następujących decyzji XXIV Kapituły Generalnej: Zarząd Generalny, w dialogu z Zebraniami Konferencji, wypracuje efektywne struktury, w tym rozwiązania finansowe, do promowania dzieła apostolstwa poza granicami Konferencji, szczególnie w następujących dziedzinach: Posługa tym, którzy uczestniczą i zostali dotknięci masowym przemieszczaniem się ludności; Posługa cierpiącym z powodu handlu ludźmi; Redemptorystowskie środki przekazu (w tym nowe formy mass-mediów); Posługa sanktuaryjna; Sieć dla Afryki i Madagaskaru; Refleksja teologiczna w duchu naszej redemptorystowskiej tradycji; Misje ludowe; Duszpasterstwo młodzieży; Parafie misyjne; Posługa na rzecz sprawiedliwości społecznej. Zarząd Generalny zatroszczy się, aby struktury te były wystarczająco dynamiczne i elastyczne, oraz realizowane na drodze stopniowych, dających się ocenić etapów, w celu skutecznego reagowania na wyzwania szybko zmieniającego się świata. Zebranie, w dialogu z Zarządem Generalnym, powinno określić konkretne Ogólne Dyrektorium dla Statutów Konferencji 13

15 dziedziny, w których taka sieć powinna być realizowana i przygotować realistyczny plan rozwoju tej współpracy (por. XXIV Kapituła Generalna, Decyzje, 3.1 i 3.2). Sekcja piąta: Dobra doczesne Zgromadzenia w Konferencji 52. Każda Konferencja określi sposób finansowania: Biura Koordynatora, w tym jego podróży; posiedzeń Sekretariatów i Komisji; Zebrań i innych spotkań; przepływu informacji; innych działalności Konferencji. 53. KOORDYNATOR PRZEDSTAWI ZEBRANIU, zgodnie z parametrami określonymi przez Konferencję, PROJEKT ROCZNEGO BUDŻETU ORAZ SPRAWOZDANIE FINANSOWE. 54. DOMY I PROGRAMY FORMACJI FUNKCJONUJĄ W OPARCIU O ZATWIERDZONE BUDŻETY FINAN- SOWE, ZGODNIE ZE WSKAZANIAMI ICH DYREKTORIÓW. ROCZNE SPRAWOZDANIE FINANSOWE ZOSTANIE PRZEDSTAWIONE WŁADZY WSKAZANEJ PRZEZ TE DYREKTORIA. 55. ZEBRANIE KONFERENCJI ZBADA SPOSOBY REALIZACJI EFEKTYWNEJ SOLIDARNOŚCI FINAN- SOWEJ WEWNĄTRZ KONFERENCJI ZE WZGLĘDU NA MISJĘ REDEMPTORYSTÓW. OBEJMIE TO WZAJEMNĄ POMOC W ZAKRESIE ZARZĄDZANIA ŚRODKAMI FINANSOWYMI ORAZ POSTAWĘ I PRAKTYKĘ PRZEJRZYSTOŚCI W ICH WYKORZYSTYWANIU. SZCZEGÓLNA UWAGA ZOSTANIE ZWRÓCONA NA SYTUACJĘ JEDNOSTEK NAJSŁABSZYCH. 56. FUNDUSZ DLA AFRYKI I MADAGASKARU JEST WYRAZEM SOLIDARNOŚCI FINANSOWEJ W CAŁYM ZGROMADZENIU. PROKURATOR DLA AFRYKI I MADAGASKARU ZARZĄDZA FUNDUSZEM. JEST W TYM WSPIERANY PRZEZ KOMISJĘ (POR. XXIV KAPITUŁA GENERALNA, DECYZJA 9) Prokurator i jego Komisja przedstawi, do rozpatrzenia, zasady zarządzania Funduszem Zebraniu Konferencji Afryki i Madagaskaru. Zasady te zostaną następnie przedstawione Zarządowi Generalnemu do zatwierdzenia. Ogólne Dyrektorium dla Statutów Konferencji 14

16