3. STYL ŻYCIA WŻCH. 6. Podsumowanie pracy w grupach - spotkanie na forum

Transkrypt

1 1 3. STYL ŻYCIA WŻCH [DUCHOWOŚĆ IGNACJAŃSKA, PROCES: R-P-W-R (rozeznanie posłanie wspieranie - rewizja) PROSTOTA ŻYCIA, UKIERUNKOWANIE APOSTOLSKIE] Plan spotkania: 1. Wprowadzenie do medytacji: 2. Medytacja: 3. Konferencja: 4. Refleksja: 5. Dzielenie w grupach: 6. Podsumowanie pracy w grupach - spotkanie na forum ZO 12: Styl życia WŻCh wymaga od jej uczestników dążenia z pomocą wspólnoty do ciągłego rozwoju osobowego i społecznego, będącego wzrostem w wymiarze ludzkim, duchowym i apostolskim. Wyraża się to uczestnictwem w Eucharystii, ilekroć jest to możliwe; intensywnym życiem sakramentalnym; codzienną modlitwą, zwłaszcza opartą na Piśmie św.; rozeznaniem poprzez codzienną rewizję życia i, o ile to możliwe, regularnym kierownictwem duchowym; coroczną wewnętrzną odnową w oparciu o źródła naszej duchowości; i rozwojem miłości do Matki Bożej... Stałym sposobem rozpoznawania, jak najlepiej wcielać Chrystusa w świecie jest rozeznanie apostolskie, indywidualne i we wspólnocie...wymaga to prostoty we wszystkich aspektach życia... Każdy z członków wspólnoty bierze na siebie odpowiedzialność za uczestnictwo w spotkaniach i innych działaniach wspólnoty.... Członkowie i wspólnoty WŻCh mają powołanie do szczególnego sposobu życia i działania. Wyraża się to w postawach otwartości i dyspozycyjności wobec tego wszystkiego, czego Bóg chce w każdej sytuacji ich codziennego życia. We wzroście duchowym, osobowym i apostolskim w powołaniu do WŻCh dopomagają następujące środki, które dynamicznie mają się rozwijać w naszym życiu: Pogłębiony udział w Eucharystii i takie życie codziennością, aby stawała się Eucharystią Rozwój w postawie skruchy przez sakrament pojednania i Eucharystię oraz w tym duchu przeżywanie trudów i cierpień w naszym życiu Troska o pogłębianie naszej codziennej modlitwy oraz o to, aby codzienność stawała się modlitwą Codzienne rozeznawanie, ku czemu Chrystus prowadzi nas wewnętrznie, w naszej codzienności i w naszym zaangażowaniu w otaczającą rzeczywistość Dążenie do tego, aby nasz rozwój osobisty i wspólnotowy dokonywał się w pedagogice ĆD św. Ignacego (nie chodzi o jedno doświadczenie w roku rekolekcje, ale o ćwiczenia duchowne jako zasady życia) Pogłębiony rozwój miłości do Matki Bożej jako Tej, która jest wzorem naszej misji

2 2 Troska o prostotę we wszystkich wymiarach życia Rozwój wewnętrznej troski i modlitwy o innych ludzi Rozwój wartości osobowych i umiejętności zawodowych Przynależność do wspólnot i przyjęcie odpowiedzialności za: czynny udział w ich spotkaniach, zaangażowaniach i rozwój powołania poszczególnych członków... (por. Droga realizacji naszego zaangażowania w świecie środki rozpoznane przez Wspólnotę Światową i Krajową). Zwrócimy teraz szczególną uwagę na 4 najważniejsze elementy naszego stylu życia: duchowość ignacjańską, proces: r-p-w-r, prostotę stylu życia, ukierunkowanie apostolskie. 1. Duchowość ignacjańska w WŻCh Duchowość WŻCh jest wcieleniem duchowości ignacjańskiej w struktury Stowarzyszenia Wiernych, jakim jest WŻCh, posiadająca swoją strukturę i dokumenty zatwierdzone przez Stolicę Apostolską. Rekolekcje dla WŻCh mają więc na celu wcielać szerokie doświadczenie Ćwiczeń w kontekst doświadczenia specyficznego dla WŻCh. - Ćwiczenia Duchowe św. Ignacego i życie dynamiką ĆD Ćwiczenia Duchowne Według św. Ignacego to najlepsza rzecz, jaką w tym życiu był w stanie wymyślić, doświadczyć i zrozumieć po to, aby pomóc ludziom, aby dawali z siebie jak najwięcej, a także, by przynosili pożytek i pomoc innym. ĆD dają rekolektantowi pełniejsze poznanie samego siebie, pomagają dojrzeć nieład swego życia, głębię grzechu i jego niszczącą siłę po to, aby mógł on przyjść z tym do Chrystusa po przebaczenie i uzdrowienie. Podczas Ćwiczeń Duchownych dokonuje się rozeznanie szczególnego powołania do WŻCh. Są one też niezbędne, by żyć powołaniem WŻCh. Są źródłem i charakterystycznym narzędziem naszej duchowości. Po przeżyciu Ćwiczeń, ich głównym owocem staje się nowy styl życia kroczenie drogą Jezusa, uczenie się rozeznawania poruszeń w codziennym życiu. Zgromadzenie Ogólne w Fatimie w 2008 roku podkreśliło, że ĆD razem z naszymi ZO(oprócz wspólnoty i misji) stanowią jeden z trzech filarów naszego charyzmatu...zgromadzenie zaleca, aby zachęcać do kreatywności w proponowaniu tego doświadczenia większej liczbie osób, informować odprawiających, że są one szczególnym źródłem i charakterystycznym narzędziem naszej duchowości oraz konstytutywnym elementem naszej drogi życia, zachęcać do formacji kierowników duchownych ( szczególnie świeckich) i wspierać ich korzystając ze współpracy z Jezuitami ( por. Dokument Końcowy III, 3.9). Ignacjański rachunek sumienia Rozeznawanie poruszeń dokonuje się w codziennym życiu przede wszystkim na ignacjańskim rachunku sumienia, który nie jest formą autorefleksji, ale codziennym, cierpliwym poszukiwaniem z pomocą Ducha Świętego, ku czemu prowadził nas w danym dniu nasz Pan. Stąd z naszej strony tak ważna regularność oraz dbałość o owocność tej szczególnej formy modlitwy wieczornej. Ważne, aby przyglądać się poruszeniom, zarówno pozytywnym, jak i tym, które budzą nasz opór i sprzeciw. To w nich w sposób szczególny działa Bóg.

3 3 Spotkania WŻCh Są one specyficznym środkiem duchowości WŻCh. Mają dynamikę ignacjańską. Często jest to dynamika codziennego (ignacjańskiego) rachunku sumienia. Zaczynamy więc od dziękczynienia za ostatni okres ( tydzień), w którym staramy się dostrzec obecność i działanie miłości Boga. Następnie prosimy o łaskę na spotkanie aktualne. W czasie trwania spotkania ( nowe treści, medytacja, dzielenie) staramy się odczytywać działania duchów, wyrażające się w poruszeniach. Przy końcu spotkania, po dokonanej refleksji może mieć miejsce przeproszenie za odkrytą niewierność i postanowienie na przyszłość oraz powierzenie się miłości Boga na nadchodzący tydzień. Ważne też, aby wrócić do łaski spotkania, o którą prosiliśmy Boga i zobaczyć, jak On poważnie nas traktował i udzielał Siebie. Dynamika spotkania stanowi o naszym stylu życia i wyróżnia WŻCh od innych wspólnot. Obok spotkań wspólnoty podstawowej także wszystkie inne spotkania WŻCh, takie jak: spotkania formacyjne, seminaria, dni skupienia, są utrzymywane w dynamice ĆD dynamice rachunku sumienia. Droga Ćwiczeń w rozwoju wspólnoty Poszczególne etapy formacji w WŻCh odpowiadają drodze Ćwiczeń Duchownych, i tak: Predyspozycje kandydata do WŻCh odpowiadają Adnotacjom czyli uwagom wstępnym w ĆD Etap prewspólnoty i wtajemniczenia odpowiada etapowi fundamentu ĆD Etap odkupienia(i faza) odpowiada I Tygodniowi ĆD Etap odkupienia(ii faza) odpowiada II Tygodniowi ĆD Etap pogłębienia odpowiada II tygodniowi ĆD Etap ciągłego wzrostu odpowiada III i IV tygodniowi ĆD 2. Proces: rozeznanie-posłanie-wspieranie-rewizja Dynamika tego procesu jest głównym sposobem realizacji naszego stylu życia i narzędziem formacyjnym Rozeznawanie jest we wspólnocie podejmowane świadomie, przy okazji najważniejszych zaangażowań wspólnoty, rozpoznawania kierunków pracy formacyjnej, przejścia prewspólnoty na etap wspólnoty, podjęcia i rewizji przymierza, kandydowania do władz wspólnoty itp. Również członkowie wspólnot indywidualnie podejmują rozeznanie dotyczące ich życia. Rozeznanie zawiera najczęściej takie elementy, jak: dzielenie dotychczasowymi doświadczeniami życia i wiary, modlitwę ( medytację), dzielenie owocami modlitwy i doświadczeniami. Posyłanie jest niezwykle istotnym elementem procesu ze względu na odpowiedzialność całej wspólnoty za rozeznane dzieła. Jest udziałem w posłaniu samego Chrystusa ( Jak Ojciec mnie posłał, tak i ja Was posyłam J 20, 21).W posłaniu przez wspólnotę obecne jest posłanie samego Chrystusa. Istnieje jednak potrzeba pracy nad rozwojem świadomości dzielenia odpowiedzialności przez wspólnotę z osobami posłanymi oraz kształtowanie świadomości bycia posłanym przez wspólnotę. Potrzeba także wypracowania bardziej widocznych i uroczystych form posłania. Wspieranie to również bardzo ważny element procesu, który ma zapewnić obecność i pomoc całej wspólnoty w realizacji rozeznanego dzieła. Jej formy mogą być rozmaite: od wsparcia modlitewnego, poprzez radę, rozmowę, pomoc materialną i rzeczową itp. Wsparcia udzielają przede wszystkim ci, którzy uczestniczyli w procesie rozeznania i posłania, jak również wszyscy inni. Ważna jest wzajemna otwartość. Ci, którzy

4 4 potrzebują wsparcia sygnalizują o konkretnych potrzebach. Ci, którzy jego udzielają starają się być otwarci na konkretne potrzeby, zaistniałe w trakcie realizacji rozeznanego zadania Rewizja to element typowo ignacjański. Pozwala dokonać refleksji nad dokonanym dziełem oraz wprowadzić stosowne korekty. Jej celem jest poszukiwanie Woli Bożej w odniesieniu do tego dzieła. We wspólnocie najczęściej jest przeprowadzana rewizja przymierza, zaangażowania apostolskiego czy życia wspólnoty w jakimś konkretnym aspekcie, jak również posług osób odpowiedzialnych. * Zgromadzenie Ogólne w Fatimie podkreśliło, że uznaje dynamikę: rozeznanie posłanie wspieranie - rewizja, funkcjonującą na wszystkich poziomach: lokalnym, narodowym, regionalnym jako sposób budowania Ciała Apostolskiego... Zaleca, aby włączyć dynamikę w programy formacyjne narodowe i lokalne i dzielić się informacją, materiałami formacyjnymi i osobistym doświadczeniem na wszystkich szczeblach, aby w ten sposób wszyscy członkowie bardziej się identyfikowali z naszym nowo powstałym Ciałem Apostolskim (por. Dokument Końcowy III, 3.2; 3.3). 3. Prostota stylu życia ZO 4: Jesteśmy szczególnie świadomi naglącej potrzeby pracy na rzecz szerzenia sprawiedliwości poprzez preferencyjną opcję na ubogich i styl życia w prostocie, wyrażający naszą wolność i solidarność z potrzebującymi. Być ubogim według Ewangelii to zakorzenić całkowicie swoje istnienie w Jezusie Chrystusie, który istniejąc w postaci Bożej, nie skorzystał ze sposobności, aby na równi być z Bogiem, lecz ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi, stawszy się podobnym do ludzi. A w zewnętrznym przejawie uznany za człowieka, uniżył samego siebie, stawszy się posłusznym aż do śmierci, i to śmierci krzyżowej (Flp 2, 6-8). Jeśli chcemy naśladować Chrystusa, musimy mieć Jego współczucie dla biednych, a swoją miłość do Niego okazywać przez konkretne czyny na rzecz ubogich. Aby przezwyciężyć bariery klasowe mówi o. Arrupe należy utrzymywać bliski kontakt z biednymi i choć na chwilę wejść w ich położenie. Takie doświadczenie pozwoli wyjść na jakiś czas poza świat, w którym czujemy się bezpiecznie i wygodnie, i poczuć na własnej skórze, czym jest brak bezpieczeństwa. Praktykowanie prostoty życia to nie praktykowanie ubóstwa jako takiego i nie pogarda wobec dóbr tego świata, ale miłość do naszych bliźnich. Kiedy ich kochamy przestajemy być bogaci. Ubóstwem jest też dzielenie się we wspólnocie dobrami materialnymi i naturalnymi oraz troska o wszystkich jej członków, to także zaufanie do osób przez nas wybranych, które podejmują większą odpowiedzialność we wspólnocie. Św. Ignacy kochał ubóstwo, bo spotykał w ubogich Chrystusa ( co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili Mt 25, 40). Do tych ubogich szedł Jezus i solidaryzował się z nimi, a nawet identyfikował. Ignacy mówił do swoich towarzyszy, aby w swoim wolnym czasie pielęgnowali chorych i troszczyli się o biednych. Ubóstwo jest dla Ignacego najgłębszym zaufaniem Bogu. Prawdziwie ubogi zdolny jest do tego, aby przyjmować i dawać. 4. Ukierunkowanie apostolskie

5 5 Teren misji podejmowanej przez WŻCh jest nieograniczony; rozciąga się zarówno na Kościół jak i świat...( por. ZO 8). Zasady Ogólne WŻCh podkreślają potrzebę apostolskiego rozeznawania, proponując zainspirowane przez św. Ignacego następujące kryteria wyboru posług i misji: Magis czyli więcej, lepiej i bardziej skutecznie Myśleć globalnie i działać lokalnie czyli zakładać bardziej struktury niż jednorazowe wydarzenia Największa potrzeba i przynaglenie czyli iść tam, gdzie nie ma nikogo innego, gdzie ci, którzy powinni być niewiele lub wcale nie troszczą się o swoje obowiązki Największe dobro czyli formacja tych, którzy będą pomnażać; stworzenie sieci komunikacji ze świadomością tego, że jesteśmy jedną globalną rodziną (por. Charyzmat WŻCh I, 4.3) Tekst do refleksji osobistej: On [Jezus Chrystus], istniejąc w postaci Bożej, nie skorzystał ze sposobności, aby na równi być z Bogiem, lecz ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi, stawszy się podobnym do ludzi. A w zewnętrznym przejawie, uznany za człowieka, uniżył samego siebie, stawszy się posłusznym aż do śmierci i to śmierci krzyżowej (Flp 2, 6-8). PYTANIA DO REFLEKSJI I DZIELENIA W GRUPACH: 1. Jak wygląda praktyka prostoty życia i ubóstwa w moim życiu i w życiu mojej wspólnoty? 2. Jak w mojej wspólnocie (podstawowej, lokalnej) wygląda proces: rozeznanie - posłanie wspieranie rewizja? 3. Jak wygląda korzystanie z rekolekcji ignacjańskich przez członków wspólnoty? 4. Które elementy stylu życia i w jaki sposób są praktykowane przez członków mojej wspólnoty? Bibliografia: 1. Lambert W., Słownik duchowości ignacjańskiej, Kraków Charyzmat WŻCh, Mielno 2002 (wersja poprawiona). 3. Dokument Końcowy, Zgromadzenie Ogólne, Fatima Zasady Ogólne Wspólnoty Życia Chrześcijańskiego, W-wa Słownik Teologiczny, Katowice Droga realizacji naszego powołania w świecie w: Orientacje nr 1, W- wa Opracowała: Małgorzata Sosińska