Niektórzy mieszkańcy Kabat wyszli ze swoimi pociechami na spacer.

Transkrypt

1 Białe szaleństwo Na Kabatach, tak jak w całej Warszawie zaczął sypać śnieg. Zrobiło się pięknie. Na ulicy Rosoła kierowcy utknęli w korku. Trudno było wyjechać z Jeżewskiego pomimo zielonego światła. Niektórzy mieszkańcy Kabat wyszli ze swoimi pociechami na spacer. Spacerek został brutalnie przerwany przez jadące samochody. Po trawniku i chodniku. Pomysłowi kierowcy znaleźli nowy skrót. Będą minutę wcześniej w domu, a że przy okazji zniszczą infrastrukturę miejską, to akurat dla nich, nie ma żadnego znaczenia. Nie są z Kabat. Prawdopodobnie nie są nawet z Warszawy. Wracają przez Konstancin do swoich dalekich domów. Widać to wyraźnie na ulicy Relaksowej. Sznur samochodów jadących w stronę Konstancina.

2 Na Kabatach, w tę nareszcie piękną zimę, można spotkać szczęśliwych ludzi. Katarzyna, mówiąca o sobie, że jest dzisiaj reniferem, uśmiechnięta ciągnie na sankach swoje pociechy. Na górce, która jest nieopodal, to już prawdziwe białe szaleństwo. Dzieciaki są na pewno zadowolone z białego puchu. Na koniec naszego spaceru po zimowych Kabatach zdziwił nas trochę widok koszyka. Prawdopodobnie z pobliskiego supermarketu. Pozdrawiamy wszystkich mieszkańców Ursynowa z zimowych Kabat. Zima na Kabatach Zima wróciła na Kabaty. Na ulicy Rosoła potężny korek. Synoptycy zapowiadają obfite opady śniegu do najbliższej niedzieli rano. Pamiętajcie o ostrożnej jeździe.

3 A tak na marginesie czekamy na poszerzenie ul. Rosoła, POW i obiecaną zieloną falę (Biuro Drogownictwa i Komunikacji m.st. Warszawy) na Rosoła. Dodatki do rent i emerytur przegłosowane Sejm uchwalił jednorazowy dodatek do emerytur i rent poniżej 2 tys. zł. Wypłacony zostanie przy waloryzacji świadczeń w 2016 r. Za ustawą głosowało 440 posłów, przeciw było dwóch, a 10 się wstrzymało. Ustawa o jednorazowym dodatku pieniężnym dla niektórych emerytów, rencistów, osób pobierających świadczenia przedemerytalne, zasiłki przedemerytalne, emerytury pomostowe albo nauczycielskie świadczenia kompensacyjne w 2016 r. zakłada, że dodatek dostaną wszyscy otrzymujący świadczenia emerytalne lub rentowe do 2 tys. zł. Kwoty dodatków mają być zróżnicowane w zależności od wypłacanych emerytur czy rent 400 zł dla otrzymujących świadczenia do 900 zł, 300 zł przy świadczeniu zł, 200 zł przy świadczeniach między zł i 50 zł dla otrzymujących pomiędzy 1,5 tys. a 2 tys. zł Teraz ustawa trafi do Senatu. Raport ZUS na temat wysokości emerytur i rent wypłacanych po waloryzacji w marcu 2015 roku mówi, że 46% osób pobierających emeryturę otrzymuje nie więcej niż 1,8 tys. zł. Najwyższy odsetek emerytów (12 proc.) otrzymuje świadczenie w wysokości 1,600, ,00 zł. Natomiast w przypadku

4 rencistów pobierających renty z tytułu niezdolności do pracy, 18,3 proc. tej populacji otrzymuje świadczenie w wysokości od 700,01 do 900,00 zł. Wraz ze wzrostem wysokości świadczenia maleje liczba świadczeniobiorców: np tylko 1,6% świadczeniobiorców pobiera emerytury przekraczające 5 tys. zł, a renty z tytułu niezdolności do pracy wyższe niż 5 tys. zł otrzymuje zaledwie 0,8 % Czy budżet partycypacyjny w Warszawie ma sens? Dziś o północy mija termin zgłaszania projektów do budżetu partycypacyjnego w Warszawie edycja na 2017 rok. Już raczej nikogo nie namówię na przygotowanie projektu, bo to wymaga jednak trochę formalności, a zatem i czasu (np. trzeba zdobyć min. 30 podpisów osób popierających projekt). Natomiast chciałbym dziś przypomnieć mój tekst, który opublikowałem na blogu Warsaw Smart City, w trakcie głosowania nad projektami zgłoszonymi do edycji na 2016 rok. Przez ponad pół roku nie stracił on na aktualności. Oto jego treść: Przez 1,5 roku byłem zaangażowany zawodowo w proces budżetu partycypacyjnego w jednej z dzielnic. Miałem okazję obserwować ze strony urzędu wdrażanie zarówno pierwszej, jaki i drugiej edycji budżetu. Dzięki temu wyrobiłem sobie na temat tej inicjatywy dość sprecyzowane zdanie. Najpierw o plusach Po pierwsze, edukacja wprowadzenie budżetu partycypacyjnego przyczyniło się do upowszechniania wiedzy o funkcjonowaniu budżetu miasta i dzielnic w ogóle. Ta edukacja dotyczy głównie

5 liderów społeczeństwa obywatelskiego, czyli tych, którzy angażują się w zespołu dzielnicowe ds. budżetu partycypacyjnego, oraz tych, którzy składają swoje projekty. W skali miasta to jest grupa co najmniej kilkuset osób, a zdobyta przez nie wiedza idzie dalej, do organizacji pozarządowych, do grup sąsiedzkich, etc. Po drugie, zaangażowanie udostępnienie nawet skromnej kwoty (niespełna 0,35% wydatków z budżetu miasta) wyzwoliło w wielu mieszkańcach potrzebę zmiany swojego otoczenia, a tym samym zaangażowanie w realizację tej potrzeby. Bo złożenie projektu nie polega na napisaniu prostego maila o treści: Chcę ławki w parku. Zróbcie to. Złożenie projektu wymaga przede wszystkim czasu: szczegółowego opisania projektu i opracowania budżetu, przekonywania innych projektodawców o potrzebie danego projektu podczas preselekcji, nierzadko przekonywania urzędników podczas oceny możliwości realizacji tego projektu, wreszcie promowania projektu wśród mieszkańców. Nie każdy ma tyle czasu i nie każdy chce go poświecić swojemu miastu. Zaangażowanie mieszkańców w budżet partycypacyjny to wielka wartość dla miasta. Po trzecie, współpraca dzięki budżetowi partycypacyjnemu wielu ludzi chcących zmieniać miasto, a nie działających dotychczas w mniej lub bardziej zorganizowanych formach, miało okazję się poznać. Z takich znajomości będą kiełkować nowe pomysły (a może już kiełkują?). Po czwarte, projekty dzięki dwóm edycjom budżetu partycypacyjnego zostało wykreowanych kilka tysięcy pomysłów, których realizacji oczekują mieszkańcy. Jeśli nawet jakiś projekt nie został wybrany do realizacji w głosowaniu, to nie znaczy, że urzędnicy muszą o nim zapomnieć. Wprost przeciwnie, takie odrzucone pomysły mogą stanowić świetną bazę projektów na przyszłość, które mogą być wykorzystane w całości, w części, z niewielkimi zmianami, w tej samej lub innej lokalizacji. Już są przykłady projektów z pierwszej edycji budżetu partycypacyjnego, które mimo odrzucenia w głosowaniu

6 zostały zrealizowane poza środkami przeznaczonymi na budżet partycypacyjny. Po piąte, urzędnicy wbrew odczuciom z ostatnich tygodni, dwie edycje budżetu partycypacyjnego były cenną lekcją dla stołecznych urzędników. Zostali oni nijako zmuszeni (choć wielu, z tego przymusu akurat się cieszy) do zmiany myślenia z podejścia My-Urząd do podejścia Jesteśmy-dla-Mieszkańców. Myślę, że wiele osób zaangażowanych w składanie projektów już dostrzega zmiany w podejściu wśród urzędników, a wszyscy będziemy beneficjentami tych zmian w kolejnych latach. Są też wady Po pierwsze, idea nie jestem przekonany, czy sama idea budżetu partycypacyjnego jest właściwą formą angażowania mieszkańców w decydowanie o części budżetu miasta. Mam wrażenie, że jest to jednak pójście na łatwiznę. Budżet partycypacyjny dotyczy niewielkiej części wydatków miasta (ograniczonej wyłącznie do dzielnic) i jest obwarowany różnymi ograniczeniami, z których najbardziej dotkliwym jest wymóg realizacji danego zadania w jednym roku budżetowym, co już na wstępie wyklucza sporo projektów o większym oddziaływaniu na zmiany w mieście. Ponadto zgłaszanie pojedynczych projektów odciąga uwagę od tego, co jest w budżecie najważniejsze, czyli od całościowej koncepcji kreowania wydatków miasta, np. poprzez wybór priorytetowych kierunków wydatków. Uważam, że bardziej wartościowe, ale i trudniejsze, byłoby wprowadzenie jakiejś formy deliberacji z udziałem mieszkańców i ekspertów nad przygotowaniem projektu całego budżetu miasta na kolejny rok. Po drugie, kanalizacja aktywności mam wrażenie, że budżet partycypacyjny w obecnej formule, służy świadomie lub nieświadomie, tego nie wiem do kanalizowania aktywności osób w jakiś sposób niezadowolonych z funkcjonowania miasta. Jest 50 mln zł i niech mieszkańcy o nie powalczą, zapominając o innych problemach.

7 Po trzecie, regulamin obecne przepisy regulujące zasady budżetu partycypacyjnego wzbudzają wiele kontrowersji, a ich stosowanie nie zawsze wychodzi urzędnikom. Kontrowersje budzą przede wszystkim zasady weryfikacji projektów przez urzędników oraz zasady głosowania, które promują projekty składane przez osoby związane ze zorganizowanymi grupami lub z dużymi możliwościami komunikacyjnymi. Regulamin, wzbudzający tyle negatywnych emocji, nie przyczynia się do budowania pozytywnego klimatu wobec z założenia otwartej inicjatywy jaką jest angażowanie mieszkańców w decydowanie o budżecie miasta. Po czwarte, tylko dzielnice budżet partycypacyjny w Warszawie będzie pełny, jeśli obejmie również wydatki miejskie. Wówczas mieszkańcy zyskają realną szansę na zmienianie miasta, choć z uwzględnieniem ograniczeń, o których pisałem powyżej. Jestem przekonany, że zalet i wad budżetu partycypacyjnego jest więcej niż wspomniane przeze mnie powyżej. Te akurat uważam za kluczowe z punktu widzenia miasta o aspiracjach smart city. Wracając do pytania postawionego w tytule: czy budżet partycypacyjny w Warszawie ma sens? Tak, ma sens, ale pod warunkiem, że jest tylko etapem do jeszcze większego włączenia mieszkańców w kreowanie budżetu stolicy w przyszłości. Bartosz Dominiak Autor od zawsze związany z Ursynowem mieszka tu od 1 roku życia, czyli od 1977 roku. Tu się nauczył chodzić i mówić. Tu się wychował i spotkał pierwszych przyjaciół. Tu chodził do pierwszej ursynowskiej szkoły podstawowej na ul. Puszczyka, choć później pobierał nauki po sąsiedzku na Mokotowie: w szkołach przy ul. Wałbrzyskiej, w Reytanie oraz na SGH. Doświadczony przez wypełnianie obowiązków radnego Warszawy i pracę naczelnika wydziału promocji w ursynowskim ratuszu. Dziś

8 zawodowy freelancer. Miłośnik stolicy i smart city bloger na Warsaw Smart City. Najlepsze szkoły na Ursynowie. Miesięcznik edukacyjny Perspektywy przedstawił najnowszy Ranking Liceów Ogólnokształcących i Techników 2016 r. Wśród ogólniaków w rankingu ogólnopolskim na 68 miejscu uplasowało się ursynowskie Społeczne LO nr 4 im. Batalionu AK Parasol przy Hawajskiej. Na 88 pozycji jest publiczne LXX LO im. Aleksandra Kamińskiego. 173 miejsce zajęło LO Przymierza Rodzin im. Jana Pawła II. Te ursynowskie szkoły weszły do pierwszej czterdziestki najlepszych liceów ogólnokształcących w Warszawie. Do rankingu szkół ponadgimnazjalnych miesięcznika Perspektywy mogły przystąpić szkoły, w których maturę w maju 2015 r. zdawało minimum 12 maturzystów, oraz w których wyniki średnie z języka polskiego i matematyki zdawanych obowiązkowo były nie mniejsze niż 0,75 średniej krajowej. W przypadku techników warunkiem dodatkowym było, aby do egzaminu zawodowego przystąpiła co najmniej połowa absolwentów. W tegorocznym ogólnopolskim zestawieniu liceów pierwsze trzy miejsca zajęły: XIII LO w Szczecinie, XIV LO im. St. Staszica w Warszawie i Liceum Akademickie UMK w Toruniu. W pierwszej dziesiątce znalazło się aż 5 warszawskich placówek. Na podstawie Rankingu Liceów Warszawskich 2016, na Ursynowie

9 najlepsze szkoły to: Społeczne LO nr 4 im. Batalionu AK Parasol przy ul. Hawajskiej( 68 miejsce w rankingu głównym, 22 w rankingu stołecznym) LXX LO im. Aleksandra Kamińskiego przy ul. Dembowskiego(88 miejsce w rankingu głównym, 25 w rankingu warszawskim) LO Przymierza Rodzin im. Jana Pawła II przy ul. Grzegorzewskiej(173 miejsce w rankingu głównym, 34 w rankingu stołecznym) Powyższe szkoły weszły do pierwszej czterdziestki najlepszych liceów ogólnokształcących w Warszawie. W Rankingu Techników rywalizowało 300 szkół. Po raz pierwszy zwyciężyło Technikum Nowoczesnych Technologii im. Jana Pawła II w ZSP w Kleszczowie (woj. łódzkie). Kolejne miejsca zajęły Zespół Szkół Łączności w Krakowie i Technikum Zawodowe nr 7 z Nowego Sącza.Technikum Mechatroniczne nr 1 w ZSLiT nr1 w Warszawie zajęło 7 miejsce w rankingu ogólnopolskim Może warto uruchomić na Ursynowie publiczne technikum. Wzbogaci to ofertę edukacyjną dla młodzieży przede wszystkim ursynowskiej. foto:perspektywy.pl W Holandii rowerzyści nie mieszczą się na drogach

10 rowerowych Holenderski instytut bezpieczeństwa ruchu drogowego SWOV, z siedzibą w Hadze, przygotował raport dotyczący ruchu rowerowego w tym kraju. Głównym problemem okazują się zatłoczone drogi rowerowe. W efekcie rośnie m.in. liczba wypadków drogowych bez udziału samochodów. Czytając poniższy artykuł musicie się przygotować na naprawdę duże liczby. Kompletnie nieprzystające do polskich warunków. Na tyle duże, że jasno wskazują, że rowerowa różnica między Polską a Holandią to nie kwestia ilościowa, ale jakościowa. Tak naprawdę to tekst o trochę innym świecie. Rowery jak metro Mark Van Woundenburg, autor bloga o tematyce miejskiej Amsterdamize, cytowany przez CityLab, przytacza dane, wg. których w centrum Amsterdamu 70 proc. podróży odbywa się na rowerach, ale tylko 11 proc. przestrzeni przeznaczonej na komunikację stanowi infrastruktura rowerowa. Z kolei 25 proc. podróży odbywa się samochodem, auta mogą jednak liczyć aż na 44 proc. przestrzeni komunikacyjnej. Żeby uzmysłowić skalę problemu warto zdać sobie sprawę, że każdego dnia w Amsterdamie odbywa się ponad 600 tys. podróży rowerem. To mniej więcej tyle ile w Warszawie (mieście dwukrotnie większym) dziennie odbywa się podróży metrem. Obiema liniami. Za gigantycznym sukcesem rowerów nie nadąża infrastruktura. Kto widział holenderskie parkingi rowerowe, ten w mig zrozumie kłopot. W zeszłym roku władze miasta zapowiedziały budowę nowych, m.in. pod kanałami i na sztucznych wyspach. Nasycenie rowerami w Amsterdamie jest charakterystyczne również dla innych miast Holandii. Autorzy raportu wskazują, że rocznie hospitalizowanych jest ok. tysiąc osób poszkodowanych w wyniku wypadków drogowych rower rower (czyli nie chodzi tu o potrącenia rowerzysty przez samochód). Podkreślają, że to i tak niewielki odsetek biorąc pod uwagę skalę. Holandia jest

11 jedynym krajem na świecie, w którym jest więcej rowerów niż mieszkańców. Ale to duża liczba. Część wypadków jest spowodowana zachowaniem samych rowerzystów. W Hadze, na kilku ruchliwych skrzyżowaniach zamontowano kamery, które śledziły ich zachowanie. Z nagrań wynika, że 20 proc. rowerzystów używa podczas jazdy smartfonów (głównie do słuchania muzyki, rzadziej do rozmowy), 80 proc. nie ogląda się za siebie zmieniając tor jazdy. 5 proc. całą drogę na rowerze odbywa pod prąd. Poza oczywistymi wnioskami warto zwrócić uwagę, że takie zachowanie świadczy o tym jak bezpiecznie i pewnie czują się w mieście holenderscy rowerzyści. To również efekt skali. Najpierw skutery potem samochody Konsekwencją jest jednak zawarta w raporcie uwaga, że bardzo często rowerzyści w Holandii nie mogą jechać z taką prędkością z jaką by chcieli. Jest ich za dużo. Tworzą się korki. Pomysły jak to rozwiązać w najbliższej przyszłości (raport ma perspektywę czasową ) są zarówno doraźne jak i dalej idące. Właściwie przesądzony wydaje się zakaz wjazdu skuterów na drogi rowerowe. Dziś takie pojazdy o niewielkich silnikach mogą się po nich poruszać, jeśli utrzymują maksymalną prędkość ok. 20 km/h. Odpowiadają jednak ledwie za 7 proc. ruchu na drogach rowerowych wyrzucenie ich nie rozwiąże problemu tłoku. Drugim rozwiązaniem jest dalsze poszerzanie dróg rowerowych kosztem miejsca dla samochodów. Polski tego rodzaju problemy wciąż nie dotyczą i chyba jeszcze długo będą omijały. Mimo olbrzymiego (w nadwiślańskiej skali) rozwoju ruchu rowerowego, w miastach wciąż mieści się on w granicach błędu statystycznego. Według zeszłorocznego Warszawskiego Badania Ruchu to 3,1 proc. dziennych podróży po stolicy. W rekordowym dniu w 2015 r. Veturilo wypożyczano ok. 15 tys. razy. Może jednak warto zawczasu skorzystać z doświadczeń innych w walce ze zjawiskami, które kiedyś może

12 dotkną i nas. źródło: transport-publiczny.pl