1. Ogólne informacje o DVD i Blu-ray

Transkrypt

1 1. Ogólne informacje o DVD i Blu-ray DVD konsumencki nośnik danych wprowadzony na rynek w 1996 roku w Japonii o Warianty: DVD-Video format zapisu na płytach DVD materiału audiowizualnego z możliwością dodania kilku ścieżek audio, napisów, plansz menu oraz elementów interaktywnych. DVD-Audio format zapisywania na płytach DVD dźwięku (przeważnie muzyki) monofonicznego, stereofonicznego i przestrzennego (5.1) z różną częstotliwością próbkowania (44,1 / 48 / 88,2 / 96 / 176,4 lub 192 khz) oraz różną rozdzielczością bitową (16, 20 lub 24 bity). DVD-ROM format zapisu danych na płytach DVD DVD-R, DVD+R jednowarstwowe formaty (niegdyś konkurujące ze sobą) jednokrotnie nagrywalnych płyt DVD DVD-R DL, DVD+R DL dwuwarstwowe formaty jednokrotnie nagrywalnych płyt DVD DVD-RW, DVD+RW - jednowarstwowe formaty wielokrotnie nagrywalnych płyt DVD DVD-RAM pierwszy wdrożony standard umożliwiający zapis na płytach DVD, jednak w formacie niezgodnym ze czytnikami DVD- ROM/Video/Audio o Wymiary fizyczne: 8 cm lub 12 cm średnicy o Pojemność najczęściej spotykanych wariantów: 4.37 GiB nośnik jednowarstwowy 12 cm 7.95 GiB nośnik dwuwarstwowy 12 cm 1.36 GiB nośnik jednowarstwowy 8 cm o Podstawowa prędkość odczytu (1x) 1.29 MiB/s (10.80 Mbit/s) Blu-ray - format zapisu optycznego, opracowany przez Blu-ray Disc Association (BDA) i wprowadzony na rynek w 2006 roku. Następca formatu DVD. Wyróżnia się większą pojemnością od płyt DVD, co jest możliwe dzięki zastosowaniu niebieskiego lasera. o Warianty: BD-ROM tłoczona płyta Blu-ray zazwyczaj zawierająca dane audiowizualne 1

2 o o o BD-R płyta Blu-ray jednokrotnego zapisu, może być jedno- lub dwuwarstwowa (SL single layer, DL double layer) BD-RE płyta Blu-ray wielokrotnego zapisu, może być jedno- lub dwuwarstwowa (SL single layer, DL double layer) Wymiary fizyczne: 8 cm lub 12 cm średnicy Pojemność najczęściej spotykanych wariantów: 23.3 GiB nośnik jednowarstwowy 12 cm 46.6 GiB nośnik dwuwarstwowy 12 cm 7.3 GiB nośnik jednowarstwowy 8 cm 14.5 GiB nośnik dwuwarstwowy 8mc Podstawowa prędkość odczytu (1x) 4.3 MiB/s (36 Mbit/s) 2. Programy do authoringu DVD oraz Blu-ray o Podzial na segmenty: consumer, prosumer, professional Consumer aplikacje dla przeciętnych użytkowników, maksymalnie uproszczone, zautomatyzowane, bardzo często posiadające moduły wciągania materiałów z kamer i innych źródeł, montażu, kompresji obrazu i dźwięku oraz tworzenia menu i wypalania płyt; Prosumer aplikacje dla użytkowników zaawansowanych a także dla profesjonalistów realizujących mniej wymagające zlecenia, posiadają moduły tworzenia menu, kompresji i pozwalają na przygotowanie obrazu płyty który można przekazać do tłoczni; w przypadku płyt Blu-ray, aplikacje z tego segmenu (w tym Adobe Encore) nie obsługują formatu HD Audio Professional aplikacje dla firm zajmujących się profesjonalnym authoringiem, nie posiadają ani modułów kompresji ani tworzenia menu (muszą być tworzone w oddzielnym programie), pozwalają na przygotowanie obrazu płyty który można przekazać do tłoczni o Przykładowe aplikacje do authoringu DVD o Segment Consumer: Roxio Creator, CyberLink PowerProducer, MedioStream neodvd, Corel DVD MovieFactory, Corel Digital Studio, Nero Vision, Apple idvd (Mac), Roxio Toast (Mac), TMPEGEnc Authoring Works, ArcSoft TotalMedia Studio 3, Pinnacle StudioHD o Segment Prosumer: Roxio DVDit, Adobe Encore, Mediachance DVDLab Pro, Apple DVD Studio Pro (Mac) o Segment Professional: Sonic Scenarist SD 2

3 3. Programy do authoringu Blu-ray, o Segment Consumer: Nero Vision, CyberLink PowerProducer, Corel DVD MovieFactory, TMPEGEnc Authoring Works, ArcSoft TotalMedia Studio 3, Pinnacle StudioHD o Segment Prosumer: Sony Vegas Pro, Roxio DVDit HD, Defsoft BDSharp o Segment Professional: Sonic Scenarist, Sony Blu-print, Netblender DoStudio 4. Standardy telewizyjne SD i HD o Podział ze względu na rozdzielczość, częstotliwość odświeżania i polowość (przeplot lub obraz progresywny) o Wywodzące się ze strefy 60Hz (potocznie NTSC) SD: 720x480@59.94i HD: 1280x720 oraz 1920x1080 przy wariantach częstotliwości odświeżana: p, 24p, 29.97p, 30p, 59.94i/p, 60i/p o Wywodzące się ze strefy 50Hz (potocznie PAL/SECAM) SD: 720x576@50i HD: 1280x720 oraz 1920x1080 przy wariantach częstotliwości odświeżana 25p, 50i/p 5. Nowe formaty kompresji dźwięku dostępne na płytach Blu-ray Do niedawna standardem były dwa formaty przestrzennego dźwięku cyfrowego: Dolby Digital oraz DTS. Ten pierwszy występował na płytach DVD z bitrate'em 384 albo 448 kbit/s a standard przewidywał maksymalnie 640 kb/s (jednak na DVD max to 448). DTS zazwyczaj występował na DVD z bitrate'em 768 kbit/s i czasami (ale raczej bardzo rzadko) z pełnym bitrate'em czyli 1536 kbit/s. Ze względu na niskie bitrate'y były to formaty kompresji stratnej, chociaż DTS w pełnym bitrate (1536) często kompresuje bezstratnie. Na nośnikach HD (HD DVD/Blu-ray) wprowadzono nowe lepsze formaty zapisu dźwięku przestrzennego i potocznie też nazwano to dźwiękiem HD. Wprowadzono dwa formaty bezstratne: Dolby TrueHD oraz DTS-HD Master Audio (MA), nowe formaty stratne Dolby Digital Plus oraz DTS-HD High Resolution (HR) oraz przestrzenny dźwięk nieskompresowany PCM (na DVD też był PCM, w specyfikacji teoretycznie nawet 5.1 ale w praktyce tylko 2.0). Na nowych nośnikach można też stosować stare formaty dźwięku przestrzennego. 3

4 Jednocześnie zapewniono pełną zgodność w dół ze starymi playerami i tak płyta Blu-ray, ze ścieżką Dolby TrueHD na Blu-ray musi zawierać również ścieżkę w starym Dolby Digital (odtwarzacze HD DVD zaś "w locie" zamieniały Dolby Digital Plus na Dolby Digital 640 kbit/s). Obydwa warianty DTS-HD (czyli MA i HR) mają zaś zaszyte ścieżki w starym DTS ie z bitrate 1536 kbit/s. Tak więc niezależnie od tego jaka jest ścieżka na płycie, zawsze dostaniemy z odtwarzacza dźwięk przestrzenny w jednym ze starych formatów i to w najlepszej przewidywanej dla danego formatu jakości. W odniesieniu do formatu DTS warto zauważyć, że w standardowej konfiguracji kanałów (16/48 i 5.1) przy maksymalnym bitrate DTS przydziela średnio na jeden kanał 256 kb/s, co daje kompresję zaledwie 3:1. Jak wiadomo dla audio to nie jest destrukcyjna kompresja. Jak wiadomo ślepe odsłuchy MP3 przy 320 kbit/s (a więc 160 kbit/s na kanał) pokazują, że zdecydowana większość słuchaczy nie odróżnia takiej "empetrójki" od dźwięku bezkompresyjnego. Wspominane 256 kb/s na kanał zdarza się tak naprawdę tylko w sytuacjach wyjątkowych kiedy wszystkie kanały grają coś trudno kompresowalnego. Dzieje się tak, ponieważ format DTS jako strumień ma stałą przepływowość bitową, ale wewnątrz pracuje ze zmienną przepływowością bitową przydzielając poszczególnym kanałom bitrate zależnie od potrzeb. W związku z tym filmowa ścieżka DTS 1536 kbit/s zazwyczaj przez około połowę jest tak naprawdę skompresowana bezstratne albo prawie bezstratnie (nie do odróżnienia od bezstratnego). Stąd stosowanie na nowych krążkach DTS-HR i DTS-MA pozwala posiadaczom starych wzmacniaczy delektować się dźwiękiem o naprawdę wysokich parametrach. I jeszcze mała ciekawostka: bezstratne formaty i DTS z pełnym bitrate'em to nie wymysł nośników Blu-ray czy DVD. W zamierzchłych czasach płyty Laserdisc miały zazwyczaj ścieżki PCM Stereo oraz Dolby Digital 5.1. PCM z racji braku kompresji brzmiało według większości miłośników Laserdisców o wiele lepiej niż Dolby Digital, mimo braku pełnej przestrzenności (chociaż PCM zazwyczaj było kodowane w Dolby Surround a później w Dolby Pro-logic). Na rynek trafiały też płyty Laserdisc z pełnobitrate'owym DTSem. 4

5 Dokładna lista formatów kompresji audio stosowanych na nośnikach Blu-ray: Dolby o Dolby Digital do Max bitrate 640 kb/sec* *DD obsługuje 6.1 przez rozszerzenie EX o Dolby Digital Plus aż do Max bitrate 1.7 Mbit/sec** - praktycznie nie stosowany ** Na Bluray Dolby Digital Plus musi mieć ścieżkę DD core ( kbit/s) a pozostały bitrate może być wykorzystany tylko do przenoszenia dodatkowych kanałów (czyli rozszerzenia do 6.1 czy 7.1). Z tego wynika mniejszy opuszczalny birate niż na HD-DVD. Stąd zazwyczaj brak ścieżek DD+ na Bluray. Zamiast tego mamy standardowe Dolby Digital kbit/s. o Dolby TrueHD aż do Max bitrate 18 Mbit/sec (Bezstratny)*** *** Teoretycznie do 14 kanałów (ale na Blu-ray do 7.1), obsługuje 24bit/96 khz oraz też 24/192 khz (ale nie na Blu-ray) DTS o DTS Digital Surround - do Max bitrate do 1536 kbit/s * * teoretycznie również 5.1 przy 24bit/96 khz (w praktyce rzadko wykorzystywane) oraz DTS-ES Matrix i DTS-ES Discrete 6.1 o DTS-HD High Res - do Max bitrate 6.0 Mbit/sec o DTS-HD Master Audio - do Max bitrate 24.5 Mbit/sec (Bezstratny)** ** Specyfikacja DTS-HD MA pozwala na zapisanie więcej niż 8 kanałów (ale na Blu-ray do 7.1) 6. Kompresja obrazu (MPEG) W kodowaniu materiałów wideo nie podaje się ile megabajtów będzie zajmować jedna sekunda, ale ile megabitów (każdy bajt to 8 bitów) - tzw. bitrate (przepływowość bitowa). Nieskompresowany strumień video w rozdzielczości HD zajmuje 142 MB na sekundę odpowiada bitrate owi rzędu 1140 megabitów na sekundę (Mb/s). Nośnik Blu-ray definiuje maksymalny bitrate wideo na poziomie zaledwie 40 Mb/s. Większość wydań legitymuje się strumieniem wideo rzędu Mb/s (najczęściej zmienia się on dynamicznie, zależnie od 5

6 sceny tzw. Variable Bit Rate). Jak widać, kompresja powinna być bardzo silna minimum 15-krotna. W tym celu wykorzystuje się bardzo wydajne, nowoczesne algorytmy kompresji, oczywiście stratnej. Algorytmy te zastosowane poprawnie na strumieniu wideo dają bardzo dobre efekty a obraz jest bardzo zbliżony do oryginału, jednak zastosowane niepoprawnie powodują powstawanie tak zwanych artefaktów, czyli niepożądanych elementów w obrazie, których nie było w oryginale. Jeżeli robiąc authoring przesadzimy z upakowaniem materiału na jednej płycie to odbije się to negatywnie na jakości strumienia wideo. Dwugodzinny film na Blu-ray z dźwiękiem bezstratnym, bez żadnych dodatków musi mieć średni bitrate na poziomie około 23 Mbit/s. Wówczas kompresja jest (średnio) 26-krotna. Jak to się dzieje, że pomimo tak drastycznej kompresji jakość obrazu jest wciąż bardzo dobra? Wyobraźmy sobie bardzo prostą sekwencję wideo ciąg jednolitych plansz trwających 1 sekundę każda. Do jej zakodowania (w rozdzielczości 1920x1080 pikseli), bez względu na stopień złożoności planszy, wystarczyłby bitrate rzędu 48 Mbit/s. Wystarczy, że dekoder wideo otrzyma pierwszą ramkę w postaci nieskompresowanej oraz polecenie wyświetlenia tego samego obrazu kolejno 25 razy. W ten sposób kompresja osiąga czynnik 25:1 a mimo to jest bezstratna! Oczywiście w realnym świecie wideo, takie sytuacje się nie zdarzają. Każda klatka (ramka) wideo różni się, choćby we fragmencie, od sąsiednich. Dlatego obraz najpierw dzielony jest na tzw. makrobloki o wielkości 16x16 pikseli, następnie analizowana jest ich zawartość (kolory, kontrast) po to, by zostać porównana klatką następną / sąsiednią. W pierwszym etapie kompresji algorytmy upraszczają obraz redukując szumy a następnie inne szczegóły obrazu (im niższy bitrate tym więcej szczegółów jest wytracanych). Drugim etapem kompresji jest analiza ruchu poszczególnych obiektów w sekwencji. Jeśli przykładowo sekwencja składa się z kolorowej piłki poruszającej się na tle czystego nieba, kompresor stara się dokładnie opisać ruch i szczegóły na piłce i na ten cel przeznacza więcej danych, jednocześnie pozostawiając mniej bitów na opis nieba, które jest w przybliżeniu jednym i tym samym kolorem zajmującym znaczną część ekranu. Co więcej niebo jest w tym przypadku nieruchome, więc wystarczy opisać j raz i przez następne klatki ruchu piłki tylko wracać do tego opisu. Jeżeli struktura obrazu się komplikuje a założony bitrate jest zbyt niski, wtedy algorytm nie ma wyjścia i uproszczenia makrobloków stają się tak duże, że zostają one wypełnione jednolitą barwą lub gradientem. Defekt ten można zobrazować na papierze wykorzystując jako przykład obrazy w formacie JPEG ponieważ MPEG korzysta z bardzo zbliżonego algorytmu kompresji. Poniżej przykładowy obraz skompresowany z różnymi stopniami kompresji (współczynnik Q, który można wybrać zapisując obraz JPEG w różnych programach, np. Adobe Photoshop): 6

7 Jakość: Q=100, Rozmiar: bajtów, Współczynnik kompresji: 2,6:1 Komentarz: Znikome, prawie niezauważalne artefakty Jakość: Q=50, Rozmiar: bajtów, Współczynnik kompresji: 15:1 Komentarz: Pojawiają się pierwsze oznaki artefaktów, widoczne na konturach obiektów 7

8 Jakość: Q=25, Rozmiar: 9553 bajtów, Współczynnik kompresji: 23:1 Komentarz: Artefakty są coraz silniejsze, wyraźnie widoczne są bloki 8 x 8 i gradienty charakterystyczne dla DCT, widoczna redukcja rozdzielczości obrazu Jakość: Q=10, Rozmiar: 4787 bajtów, Współczynnik kompresji: 46:1 Komentarz: Duże straty rozciągłości tonalnej, rozdzielczości, niektóre obiekty stają się nierozpoznawalne 8

9 Jakość: Q=1, Rozmiar: 1523 bajtów, Współczynnik kompresji: 144:1 Komentarz: Bardzo duża strata kolorów, kształtów i rozdzielczości. Niektóre obiekty niemalże nierozpoznawalne. Do innych artefaktów kompresji, których dokładniejsze omówienie wykracza poza szkolenie, to posteryzacja, schodkowanie krawędzi oraz mosquito noise (efekt mrówek biegnących wzdłuż konturów obiektów). Na niektóre z tych błędów istnieją lekarstwa w postaci odpowiednich układów korekcyjnych w urządzeniach odtwarzających i wyświetlaczach, ale oczywiście nie są one w 100% skuteczne. Problem wyraźnych i widocznych artefaktów kompresji obrazu na ogół nie występuje na nośnikach Blu-ray ze względu na dużą pojemność nośnika i zaawansowanie nowoczesnych algorytmów kompresji (MPEG-4 AVC, VC-1). Nawet wtedy, gdy dysk zawiera kilka ścieżek audio, w tym także bezstratne, oraz dodatki. 7. Zestawienie najważniejszych parametrów technicznych płyt DVD i Blu-ray w tabeli 9

10 Nośnik Rozdzielczość Kompresja Video DVD-Video PAL: 720x576 NTSC: 720x480 Max Bitrate Video MPEG Mbps Kompresja Audio (max ilość kanałów) MPEG-1 Layer II (2.0) Dolby Digital (6.1*) DTS (6.1**) LPCM (2.0) Parametry dźwięku 48 khz/16-bit 48 khz/16-bit 48 khz/16-bit* 48 khz/16-bit Bitrate Audio do 384 kbit/s do 448 kbit/s 768/1536 kbit/s 1536 kbit/s Blu-ray HD: 1920x x x720 SD: PAL: 720x576 NTSC: 720x480 MPEG-2 VC-1 MPEG-4 AVC (h.264) * 6.1 tylko matrycowe ** 6.1 matrycowe lub dyskretne 40 Mbps Dolby Digital (6.1*) Dolby Digital+ (7.1) Dolby TrueHD (7.1) DTS** (6.1) DTS-HD (HR/MA) LPCM (7.1) * w specjalnej odmianie też 96 khz/24-bit i 48 khz/24-bit 48 khz/16-bit 48 khz/16-bit max 192 khz/24-bit* 48 khz/24-bit max 192 khz/24-bit* max 192 khz/24-bit* do 640 kbit/s do Mbps do Mbps do 1536 kbit/s do 24.5 Mbps do 27.6 Mbps * 6.1 tylko matrycowe ** 6.1 matrycowe lub dyskretne *przy 192 khz ograniczenie do 6 kanałów

11 8. Interfejs użytkownika programu Adobe Encore CS5 Uchwyt Ramka grupująca panele Panel Ekran programu Encore podzielony jest na Panele które są uporządkowane w Ramki. Pojedynczy Panel grupuje w sobie opcje wspólne i tak na przykład w Panelu Project są wyświetlane wszystkie składniki (ang. assets) których używamy w projekcie (takie jak klipy wideo, audio, obrazki, menu, timeline y itd.), a w Panelu Library jest lista dostępnych gotowych menu, przycisków, teł itp. które możemy dodać do naszego projektu (z tegoż Panelu poprzez dwuklik myszką. Wielkość ramek można dowolnie regulować, można też dowolnie przenosić Panele pomiędzy Ramkami a także tworzyć nowe Ramki. Panel można przenieść do innej ramki poprzez kliknięcie na uchwyt Panelu, przytrzymanie przycisku myszy i przeciągnięcie Panelu. Ramka która jest aktualnie aktywna zyskuje złotą obwódkę. Aktywna ramkę można powiększyć na całą powierzchnię interfejsu użytkownika naciskając znak tyldy (znajdujący się zazwyczaj nad klawiszem Tab).

12 W konfiguracjach dwumonitorowych, zwłaszcza pracując z materiałem HD (i tworząc menu w HD) warto wyjąć Panel Monitor (w którym znajduje się, zmieniający się dynamicznie przy zmianie obiektu, podgląd aktualnie wybranego obiektu) z interfejsu użytkownika i jako niezależne od głównego interfejsu użytkownika pływające okno przesunąć na drugi monitor. Można to uzyskać poprzez kliknięcie na uchwyt Panelu, przytrzymanie przycisku myszy i przeciągnięcie okna Panelu (które zostanie wydzielone z Ramki w trakcie przeciągania) przy wciśniętym klawiszu CTRL (PC) lub CMD (Mac). Do domyślnych ustawień można wrócić w każdej chwili poprzez wywołanie opcji Window -> Workspace -> Reset Default (oczywiście, że wybrany Workspace to Default). Kiedy chcemy przywołać Panel, którego nie ma w naszym Workspace lub przywrócić zamknięty Panel, należy wybrać go z menu Window. 9. Tworzenie nowego projektu Program Adobe Encore po uruchomieniu wita oknem w którym można wybrać otworzenie jednego z kilku ostatnio otwartych projektów, stworzyć nowy projekt lub otworzyć zapisany projekt. Bo wybraniu opcji tworzenia nowego projektu, Encore wyświetli okno dialogowe z parametrami tworzonego projektu. Tutaj możemy nadać projektowi nazwę, wybrać gdzie będzie zachowywany (musi to być lokalizacja ma której będzie odpowiednia ilość miejsca, gdyż w niej będzie składowana całość projektu, łącznie z przekodowanymi klipami audio i wideo), dokonać wyboru trybu authoringu (DVD lub Blu-ray) oraz standardu telewizyjnego. Ten ostatni wybór jest bardzo istotny, ponieważ po stworzeniu projektu nie można zmienić jego standardu, w przeciwieństwie do trybu authoringu, który można zmieniać dowolnie w trakcie edycji projektu. 12

13 Oprócz wyżej wymienionych opcji, możemy również ustalić domyślny format transkodowania, jednak przy pierwszych projektach lepiej ten parametr zostawić w jego wartości domyślnej. Adobe Encore w podanej lokalizacji stworzy plik który z nazwie będzie miał nazwę projektu oraz rozszerzenie.ncor, czyli na przykład nazwa projektu z ilustracji będzie wyglądał następująco Nowy Projekt.ncor. Oprócz tego program stworzy folder również mający w nazwie nazwę projektu. Tam będą trzymane wszystkie pliki projektu takie jak obiekty menu, przekodowane klipy i inne. Niektóre właściwości projektu (tryb authoringu oraz domyślne ustawienia transkodowania) można edytować w trakcie pracy poprzez wywołanie opcji File -> Project Settings. 10. Importowanie składników (ang. Assets) Składniki (ang. Assets) to będące klipami audio, klipami wideo lub obrazami części składowe projektu. Lista wszystkich składników dostępna jest zawsze w Panelu Project. Ze składników tworzone są obiekty takie jak: Timeline, Slideshow, czy plansze Menu. Jak widać jak kilka typów składników, które postaram się przybliżyć: Video file plik wideo w formie źródłowej lub przekodowanej do docelowego formatu DVD lub Blu-ray, Encore akceptuje natywnie szeroką gamę plików wideo MPEG (MPEG-1, MPEG-2, MPEG-2 zarówno w postaci strumieni elementarnych jak i zapakowane w kontenery) a także plików źródłowych korzystając zarówno z własnego silnika (w przypadku plików FLV, F4V i MXF) jak i z powłoki multimedialnej 13

14 systemów operacyjnych (AVI, WMV i MOV w komputerach PC/Windows oraz MOV w komputerach Apple). Audio file plik audio w formie źródłowej lub przekodowanej (ac3, dts), akceptowane formaty natywnie to wave, aiff oraz MPEG Audio (mp3, mpa, m2a, mp2, m4a i aac), systemach Windows również akceptowane są plik Windows Media Audio (wma) Still Image nieruchomy obraz, może to być JPEG, PNG, BMP, TIFF, GIF, TGA, ICO lub PSD. Still Image ma kilka zastosowań, może być częścią pokazu slajdów (Slideshow), może być też tłem lub częścią menu. Oprócz składników w programie Adobe Encore wykorzystujemy obiekty (tworzone ze składników) Timeline w Adobe Encore klipy wideo, uruchamiane przez użytkownika płyty DVD/Blu-ray, budowane są na Timeline ach. Każdy plik wideo który chcemy aby był dostępny na płycie musi być najpierw położony na Timeline. Dopiero do Timeline u możemy odwołać się z Menu (przyporządkowując go na przykład do przycisku Odtwórz ). Timeline z Adobe Encore pozwala na układanie oddzielnie audio i wideo, kilku klipów naraz i bardzo proste operacje przycinania klipów. Nie zastąpi on w żadnym wypadku programu montażowego ale daje możliwość prostej ingerencji w materiał. Slideshow podobnie jak Timeline który grupuje klipy wideo, tak Slideshow grupuje obrazy nieruchome w pokaz slajdów ; obrazy w takim pokazie slajdów układa się w wybranej kolejności wyświetlania, przyporządkowuje im czas wyświetlania a także sposób przejścia pomiędzy obrazami. Menu plansza z menu, którą możemy zaczerpnąć z obszernej bazy plansz dostarczanej wraz z programem, stworzyć samemu w programie używając własnych obrazów oraz za pomocą gotowych elementów z bazy programu Playlist lista grupująca kilka Timeline ów ułożonych w dowolnej kolejności Chapter Playlist lista z ułożonymi rozdziałami Timeline u w dowolnej kolejności. Pliki można importować do projektu jako składniki a także od razu podczas importu konwertować je na obiekty (oszczędzając sobie w ten sposób dodatkowego klikania w programie), na przykład plik wideo można zaimportować od razu jako Timeline. 14