Projektowanie instalacji elektrycznych (dobór przekroju przewodów, rodzaje, itp.)

Transkrypt

1 Projektowanie instalacji elektrycznych (dobór przekroju przewodów, rodzaje, itp.) Instalacje elektryczne powinny być zaprojektowane i wykonane w sposób zgodny z wymaganiami norm oraz przepisów z uwzględnieniem różnorodnych wymagań technicznych i innych uwarunkowań wynikających z: przeznaczenia obiektu (pomieszczenia: mieszkalne, ogólnego przeznaczenia, warsztatowe, przemysłowe lub inne), technologii budowy lub przebudowy obiektu oraz rodzaju i właściwości zastosowanych materiałów budowlanych, rodzaju i mocy zainstalowanych odbiorników energii, warunków środowiska oddziałujących szkodliwie na instalacje i urządzenia oraz spodziewanego niekorzystnego oddziaływania instalacji i urządzeń na otoczenie, uzasadnionych życzeń inwestorów. Instalacje elektryczne mogą być wykonane z zastosowaniem przewodów izolowanych jedno- i wielożyłowych, kabli elektroenergetycznych oraz przewodów szynowych. W pewnych przypadkach dopuszcza się również użycie przewodów nie izolowanych. Obecnie w Polsce prowadzi się intensywne prace nad nowelizacją wielu krajowych norm i przepisów, w tym również z dziedziny elektroenergetyki, celem m.in. uzyskania zgodności wymagań technicznych norm krajowych z ustaleniami norm obowiązujących w większości krajów zrzeszonych w Unii Europejskiej. Z tych względów w niniejszym rozdziale podano wymagania i niektóre rozwiązania zawarte w normach niemieckich DIN oraz VDE, zgodne z ustaleniami komisji międzynarodowych takich jak IEC oraz CENELEC. Dotychczasowa praktyka pozwala przewidywać, że wymagania polskich znowelizowanych aktów prawnych będą również zgodne z ustaleniami tych komisji. Wymagania ogólne dotyczące różnych sposobów wykonania instalacji mogą być sformułowane następująco: 1. Ułożenie przewodów i zastosowany osprzęt elektrotechniczny oraz materiały ochronne i mocujące powinny być takie, aby w czasie normalnej pracy i podczas zakłóceń (przeciążenia, zwarcia) nie następowało istotne pogorszenie się właściwości przewodów oraz, aby było zachowane pełne bezpieczeństwo pod względem porażeniowym, pożarowym i innym. 2. Przewody ułożone w sposób niewidoczny dla użytkownika (w tynku, pod tynkiem itp.) powinny być prowadzone poziomo lub pionowo, a w podłodze i na suficie równolegle lub prostopadle do naroży (rys.).

2 3. Przewody ułożone w szczelinach dylatacyjnych, w miejscach łączenia płyt i bloków budowlanych powinny być tak prowadzone, aby w przypadku spodziewanych naturalnych przemieszczeń nie następowało uszkodzenie przewodów. Szkic przedstawiający sposób wykonania instalacji elektrycznej w pomieszczeniu mieszkalnym. 4. Rury, listwy i kanały instalacyjne, wsporniki i inne elementy, w których lub, na których są układane przewody, nie mogą mieć ostrych krawędzi zagrażających uszkodzeniem izolacji przewodów oraz powinno być tam tyle miejsca, aby przy układaniu przewodów nie powstawały ich ostre zagięcia lub załamania. 5. W instalacjach wykonanych z zastosowaniem listew i kanałów instalacyjnych ochrona przeciwporażeniowa przed dotykiem bezpośrednim powinna być zachowana również po zdjęciu pokryw; zdjęcie pokryw powinno być możliwe jedynie za pomocą odpowiednich narzędzi. 6. Kanały instalacyjne do prowadzenia i ochrony przewodów mogą być mocowane tylko na powierzchniach ścian, filarów i sufitów lub w specjalnie wykonanych kanałach w podłodze; kanały instalacyjne nie mogą być montowane pod tynkiem, w betonie

3 Podstawowe odmiany łączników i przykłady ich zastosowań Nazwa łącznika Przeznaczenie łącznika Wieloliniowy schemat połączeń Jednolity schemat połączeń Łącznik Jednobiegun owy Jednobiegunow e załączanie i wyłączanie lamp Łącznik Dwubieguno wy Dwubiegunowe załączanie i wyłączanie lamp Przełącznik grupowy (hotelowy) Załączanie i wyłączanie dwóch lamp z jednego miejsca (jednoczesne załączanie obwodów lamp nie jest możliwe Przełącznik szeregowy (świeczniko wy) Załączanie i wyłączanie dwóch lamp z jednego miejsca (jednoczesne załączanie obwodów lamp jest możliwe) Przełącznik zmienny (schodowy końcowy) Załączanie i wyłączanie lamp z dwóch miejsc Przełącznik krzyżowy (schodowy pośredni) Załączanie i wyłączanie lamp z kilku miejsc (w połączeniu z przełącznikami zmiennymi)

4 Zasady doboru rodzaju izolacji pomieszczeń sposobu jej montażu dla różnych Rodzaje pomieszczeń Rodzaj instalacji i sposób montażu Zwykłe - Przewody szynowe gołe i izolowane na wspornikach izolowanych, - przewody płaszczowe natynkowe w izolacji i powłoce z polwinitu, -- przewody w rurach izolowanych stalowych,winidurowych na wierzchu i pod tynkiem, - przewody wtynkowe, - kable, -przewody kablowe* w wiązkach, korytach i w instalacji podłogowej. Przejściowo wilgotne Jak dla pomieszczeń zwykłych z wyjątkiem przewodów płaszczowych, w rurach izolacyjnych oraz instalacji podłogowych. Wilgotne i bardzo wilgotne lub zapylone Przewody gołe i izolowane na wspornikach izolacyjnych z wyjątkiem przewodów aluminiowych, -przewodów wtynkowe z osprzętem szczelnym, -przewody kablowe *w wiązkach i korytach z osprzętem szczelnym, -przewody izolowane w rurach stalowych i winidurowych z osprzętem szczelnym, -kable. Gorące -jak dla pomieszczeń zwykłych z wyjątkiem przewodów płaszczowych i kabli w izolacji lub, powłoce z polwinitu oraz z wyjątkiem rur winidurowych Z wyziewami żrącymi Jak dla pomieszczeń wilgotnych z wyjątkiem przewodów izolowanych w rurach stalowych. Niebezpieczne pod względem pożarowym -przewody izolowane w rurach izolacyjnych pod tynkiem lub na tynku w miejscach nienarażonych na uszkodzenia mechaniczne, -przewody izolowane w rurach stalowych i winidurowych, - przewody wtynkowe, -przewody kablowe *i kable bez zewnętrznego oplotu włóknistego. -gdy w pomieszczeniach znajduje się pył, należy stosować osprzęt szczelny. Niebezpieczne pod względem wybuchowym -przewody kablowe * -kanale.

5 Na zewnątrz budynku Jak dla pomieszczeń wilgotnych z wyjątkiem rur winidurowych- przewody polwinitu powinny być osłonięte od działania promieni słonecznych. *przewody w izolacji i powłoce polwinitowej Dobór przekroju przewodów Kryteria doboru. Od prawidłowego doboru przekroju przewodów zależy niezawodność dostarczania energii oraz koszt instalacji. Podczas doboru przekroju przewodów należy posługiwać się określonymi kryteriami. W instalacjach, czyli w sieciach elektrycznych do 1 kv, obowiązują dwa zasadnicze kryteria doboru: 1. dopuszczalny spadek napięcia 2. dopuszczalna obciążalność prądowa(długotrwała i zwarciowa) W zależności od długości torów prądowych oraz ich obciążenia, bardziej ostre może się okazać kryterium pierwsze lub drugie. W instalacjach rozległych niezbyt silnie obciążonych, o doborze p[przekroju przewodu decyduje najczęściej dopuszczalny spadek napięcia, natomiast w instalacjach krótkich o dużym obciążeniu dopuszczalna obciążalność prądowa. Jeżeli w instalacji jako środek ochrony przeciw porażeniowej zastosowano uziemienie ochronne to dobrane według powyższych kryteriów przekroje przewodów muszą dodatkowo spełniać warunek skuteczności zerowania. Dopuszczalny spadek napięcia. W torach otwartych jedno lub wielokrotnie obciążonych stosuje się dwie metody obliczania przekroju przewodu według dopuszczalnego spadku napięcia: metodę stałego przekroju (s= const ); metodę stałej gęstości prądu ( j= const ). Metoda stałego przekroju polega na założeniu ze w całym torze będą stosowane przewody o takim samym przekroju. Aby skorzystać ze wzoru w obliczaniu wartości obciążalności długotrwałej I dd, należy nieskończenie długi czas trwania obciążenia (t= ), V=Vgd oraz I=Idd. Należy pamiętać, że wartość rezystancji R jest inna przy prądzie stałym i inna przy przemiennym (naskórkowość). Stąd właśnie mogą występować różnice w obciążalności dopuszczalnej długotrwałe przy obu rodzajach prądu.

6 Przewody należy dobrać również ze względu na obciążalność prądem zwarciowym, która obliczamy na podstawia różnicy temperatury granicznej dopuszczalnej: przy zwarciu i chwili zwarcia. Obciążalność ta jest wyrażana najczęściej w postaci gęstości prądu zwarciowego jednosekundowego. Jako temperaturę chwili zwarcia przyjmuje się: dla przewodów gołych 60 C; dla przewodów szynowych 50 C; dla pozostałych przewodów- temperaturę graniczną dopuszczalną długotrwale; dopuszcza się przyjęcie rzeczywistej temperatury przewodu, jeżeli zasila on pojedynczy odbiornik i jest obciążony prądem mniejszym niż I dd. Minimalny przekrój przewodu S min, spełniający kryterium dopuszczalnej obciążalności zwarciowej, można obliczyć wg wzoru przy czym :S min przekrój minimalny przewodu w mm 2 ; t z - czas trwania zwarcia w s; J 1s -obciążalnośc zwarciowa jednosekundowa ( gęstość jednostkowa prądu zwarciowego) w A/mm 2 ; k c, I p wielkości zwarciowe W instalacjach przewody nie osiągają najczęściej temp. granicznej dopuszczalnej przy zwarciu gdyż wcześniej obwód zostaje przerwany przez zabezpieczenia. Gdy przewody są zabezpieczone bezpiecznikami topikowymi, wówczas ich sprawdzanie na prąd zwarciowy jest zbędne. Metodę tę stosuje się do obliczania przekroju wlz, gdzie jest wymagany jednolity przekrój, poza tym ma on małe zastosowanie gdyż przewymiarowuje końcowe odcinki toru. Metoda stałej gęstości prądu polega na takim przyjmowaniu przekroju przewodu w poszczególnych odcinkach toru, aby w każdym z nich był zachowany warunek J= const. Stosowanie tej metody zapewnia najmniejsze straty mocy w sieci. MATERIAŁ powłoki: Y- polwinit, Yn polwinit o ograniczonym rozprzestrzenianiu płomienia, N- tworzywo sztuczne bezhalogenowe, Materiał żył: Miedź (gdy nie pojawia się symbol A to przewód jest miedziany ) A aluminium, Budowa żył: D- drut, L-linka Lg- linka o zwiększonej giętkości, Typ przewodu ruchomego: S- sznur O-oponowy On- oponowy z oponą o ograniczonym rozprzestrzenianiu płomienia,

7 M- mieszkaniowy, W- warsztatowy, P- przemysłowy, Materiał izolacji: G- guma naturalna, Gs- guma silnikowa Y - polwinit Informacje uzupełniające: izolacja i opona gumowa Y- izolacja i opona polwinitowa d- izolacja o zwiększonej grubości, c- izolacja ciepło odporna, b- oplot zwłukna sztucznego, u- uzbrojenie, y- osłona polwinitowa, n- przewód samonośny, t- przewód wtynkowy, p- przewód płaski, pp- przewód płaski do przyklejenia. Odmiany przewodów w instalacjach mieszkaniowych przewody jednożyłowe do układania w rurkach, listwach i korytach instalacyjnych: a) DY b) LY lub ALY przewody wtynkowe do układania w tynku: a) DYt b)ydyt przewody kablowe do układania po wierzchu oraz w listwach i korytach instalacyjnych: a) YDY b)ydyp przewody ruchome do odbiorników ruchomych(sznury i przewody oponowe mieszkaniowe): a) SM b) SMYp c) OM d) OMY e) OMYp

8 Kolejność występowania symboli jest określona. Im bardziej skomplikowana konstrukcja kabla, tym oczywiście więcej symboli w oznaczeniu kabla. Zasadę oznaczania podamy na przykładzie kabla YKSLYekwżo-P-O, 300/500 V, 10 x 2 x 0,5 mm 2. Oznaczenie to dotyczy kabla sygnalizacyjnego (KS) o izolacji polwinitowej (drugi Y) i powłoce polwinitowej (pierwszy Y) odpornej na działanie olejów (-O), we wspólnym ekranie (ekw) nałożonym na ośrodek skręcony z 10 par (-P, a dodatkowo x 2) żył miedzianych giętkich (L) o przekroju 0,5 mm 2 wraz z żyłą ochronną (żo), przeznaczony do pracy z urządzeniami na napięcie znamionowe (trójfazowe) nie przekraczające 300/500 V. Zwracamy uwagę, że czasem ten sam symbol pisany małą lub dużą literą może oznaczać inną budowę kabla. Ponadto, te same symbole mogą dotyczyć różnych elementów kabla i właściwe ich znaczenie wynika z miejsca w oznaczeniu i ze znaczenia pozostałych symboli. Niektóre symbole występują wyłącznie jako kilkuliterowe i tradycyjnie mają rozszerzone znaczenie - na przykład TKS oznacza telekomunikacyjny kabel stacyjny, a ponieważ kabel ten ma wyłącznie żyły skręcone w pary, więc nie stosuje się dodatkowego symbolu (P) na oznaczenie parowej konstrukcji tego kabla. Przy odczytywaniu, każdą literę symbolu zawsze wymawiamy oddzielnie, tzn. nie łączymy ich w wyrazy. Oznaczenia kabli stosowane przez producentów polskich symbol znaczenie odpowiednik niemiecki c żyła (drut) ocynowany (występuje za oznaczeniem przekroju żył) V d izolacja wzmocniona (pogrubiona) v D ek żyła jednodrutowa ekran ekfo ekran w postaci taśmy Al/PET oraz oplotu eko ekran w postaci oplotu przewodów mikrofonowych (oznaczenie nie ujęte w polskich normach)

9 eko ekran w postaci podwójnego oplotu przewodów współosiowych (nie ujęte w polskich normach) C ekp każda para w ekranie ekt ekran trójek (oznaczenie nie ujęte w polskich normach) ekt ekran z taśmy Al/PET w przewodach współosiowych (oznaczenie nie ujęte w polskich normach) ekw ekran wspólny (na ośrodku) ekwo ekran wspólny (na ośrodku) w postaci oplotu ekż każda żyła w ekranie Fo pancerz z drutów stalowych okrągłych B K kabel (energetyczny) KA kabel alarmowy (oznaczenie nie ujęte w polskich normach) KG kabel górniczy KO kabel okrętowy KS kabel sygnalizacyjny (kontrolny) L żyła wielodrutowa Li Lg żyła wielodrutowa giętka LiF Lgg żyła wielodrutowa bardzo giętka LAN- Tn kabel do multimedialnych sieci informatycznych, typ n = 1, 2,... (nie ujęte w polskich normach) n samonośny T -Nr przewód z żyłami oznaczonymi numerami (oznaczenie nie ujęte w polskich normach) -JZ -O olejoodporny (oznaczenie nie ujęte w polskich normach) Ö OFC żyły z miedzi beztlenowej (Oxygen Free Copper) OMY przewód oponowy mieszkaniowy w izolacji i powłoce polwinitowej OWY przewód oponowy warsztatowy w izolacji i powłoce polwinitowej p przewód płaski -Zw -P żyły izolowane skręcone w pary (oznaczenie nie ujęte w polskich normach) PG przewód gitarowy (oznaczenie nie ujęte w polskich normach) PGW przewód głośnikowy współosiowy (oznaczenie nie ujęte w polskich normach) Pl plecionka (oznaczenie nie ujęte w polskich normach) Plc plecionka z drutów ocynowanych (oznaczenie nie ujęte w polskich normach) PM przewód mikrofonowy PMon przewód monitorowy (oznaczenie nie ujęte w polskich normach) St kabel sterowniczy (oznaczenie nie ujęte w polskich normach)

10 -S do pojazdów samochodowych -Sp przewód z kapilarą (oznaczenie nie ujęte w polskich normach) TKM telekomunikacyjny kabel miejscowy TKS telekomunikacyjny kabel stacyjny TD przewód telekomunikacyjny z żyłami jednodrutowymi TL przewód telekomunikacyjny z żyłami wielodrutowymi u uzbrojenie (rodzaj pancerza, oplot z drutów stalowych) v powłoka wzmocniona (pogrubiona, oznaczenie nie ujęte w polskich normach) Yv w wypełnienie żelem F W W współosiowy (koncentryczny) wstążkowy X (pierwsze) powłoka polietylenowa (PE), (drugie) izolacja polietylenowa (PE) 2Y Xp izolacja polietylenowa piankowa XS izolacja polietylenowa (u)sieciowana (XLPE) O2Y 2X Y (pierwsze) powłoka polwinitowa (PVC), (drugie) izolacja polwinitowa (PVC) Y Yc izolacja, powłoka polwinitowa (PVC), ciepłoodporna Yn powłoka polwinitowa (PVC), uniepalniona Yw Yu z zapora przeciwwilgociowa (L) żo zielono-żółta żyła ochronna -J Lokalizacja i usuwanie uszkodzeń Linie kablowe mogą ulec uszkodzeniu z powodów zewnętrznych (mechanicznych) lub też wewnętrznych, natury elektrycznej. Przy uszkodzeniach mechanicznych ich lokalizacja jest najczęściej zbędna, gdyż miejsce uszkodzenia jest widoczne. W pozostałych przypadkach konieczna jest lokalizacja uszkodzeń metodą elektryczną. Pierwszą czynnością jest wówczas ustalenie rodzaju. Wśród uszkodzeń rozróżnia się: zwarcia, do których zalicza się zwarcia między żyłami lub z ziemią, oraz przerwy. W przypadku zwarć niepełnych, tzn. takich, które ujawniają się po doprowadzeniu wyższego napięcia, miejsce zwarcia należy dopalić w celu uzyskania zwarcia pełnego (niskorezystancyjnego). Wykonuje się to za pomocą wysyłanych na kabel impulsów wysokim napięciu. Rodzaj uszkodzenia określa się za pomocą pomiarów rezystancji izolacji i ciągłości żył.

11 Następną czynnością jest lokalizacja uszkodzenia. Jest to najbardziej kłopotliwa i czasochłonna czynność i od szybkości jej wykonania zależy w dużym mierze czas usunięcia uszkodzenia. Rozróżnia się pośrednie i bezpośrednie metody lokalizacji uszkodzeń. Metoda pośrednia polega na wykonaniu pomiarów z punktów końcowych kabli i obliczaniu, na podstawie uzyskanych wyników, odległości od punktu pomiaru do miejsca uszkodzenia. Do metod pośrednich należą: mostkowa, pojemnościowa, impulsowa. Dwie pierwsze z nich są bardzo niedokładne i w praktyce się już nie stosuje. Metoda impulsowa polega na wysyłaniu krótkotrwałego, powtarzającego impulsu na linię kablową i dokładnym pomiarze czasu t x, jaki upływa od wysłania impulsu do chwili jego powrotu na początek lini po odbiciu się od punktu nieciągłości (uszkodzenia). Impulsy: wysyłany i odbity są obserwowane na lampie oscyloskopowej, a odległość między nimi odpowiada w pewnej podziałce czasowi t x. znając prędkość rozchodzenia się fali w kablu i czas t x, oblicza się odległość miejsca uszkodzenia od początku lini kablowej. Do bezpośrednich metod lokalizacji uszkodzeń, polegających na szukaniu uszkodzeń na trasie lini, bezpośrednio nad kablem, należą metody: spadków napięć; akustyczna; indukcyjna. Metoda spadków napięć jest stosowana w przypadku zwarć z ziemią. Zasadę pomiarów wyjaśniono na rysunku. W układzie wymusza się przepływ prądu o wartości kilku amperów za pomocą czułego woltomierza magneto elektrycznego oraz dwóch ruchomych sond bada wartość i kierunki spadków napięcia wzdłuż trasy kabla. Spadki napięcia przy zbliżaniu się do uszkodzenia szybko wzrastają, a po jego minięciu zmieniają kierunek i szybko maleją. Metoda akustyczna polega na wysyłaniu na kable udarowej fali napięciowej, która powoduje przeskok iskry w miejscu uszkodzenia. Trzask występujący podczas przeskoku jest wychwytywany przez mikrofon i wzmacniany. W ten sposób posuwając się wzdłuż kabla można dokładnie zlokalizować uszkodzenie. Metoda ta może być stosowana zarówno przy zwarciach, jak i przerwach. Najczęściej stosowaną metodą lokalizacji bezpośredniej jest metoda indukcyjna. Polega ona na dołączeniu do kabla generatora sygnałów wytwarzających impulsy o częstotliwości kilkuset herców. Częstotliwość wysyłania samych impulsów wynosi kilka herców. Generator dołącza się do uziemionej żyły kabla w sposób na rysunku. Aby odszukać miejsce uszkodzenia, należy się posuwać wzdłuż trasy kabla z wzmacniaczem stanowiącym wraz z generatorem kompletny przyrząd. Wzmacniacz przetwarza impulsy na dźwięki słyszane przez szukającego za pomocą słuchawki. Przed samym uszkodzeniem następuje wzmocnienie dźwięku, a następnie po jego minięciu dźwięk szybko znika. Przyrząd ten stosuje się powszechnie również do odtwarzania trasy kabla. Wówczas, zamiast przez zwarcie, obwód generatora zamyka się przez uziemioną na drugim końcu kabla żyłę. a)

12 b) Metoda indukcyjna lokalizacji uszkodzeń: a) sposób przyłączenia generatora: b)przebieg natężenia dźwięku Po zlokalizowaniu uszkodzenia należy przystąpić do jego usunięcia. Prace przy usuwaniu uszkodzeń na zewnątrz pomieszczeń należy prowadzić bez przerwy, aby zabezpieczyć izolację kabla przed niknieniem wilgoci. Podczas pracy miejsce to zabezpiecza się przed wpływami zewnętrznymi ( deszcz, kurz), stawiając namiot. Odcinek lini kablowej, w którym nastąpiło uszkodzenie, należy wyciąć na długość, co najmniej 0,5m. w kablach o izolacji polwinitowej na napięcie do 1 kv, jeżeli pozostałe odcinki kabla mają nieuszkodzoną izolację, można ( zamiast wycinania)przeciąć kabel i zainstalować mufę przelotową. Długość tego odcinka zależy od stopnia zawilgocenia izolacji wokół uszkodzenia. Kabel odcina się stopniowo, za każdym razem sprawdzając zawilgocenie izolacji. W celu połączenia obu końców przeciętego kabla wykorzystuje się zostawione przy budowie zapasy kablowe, jeżeli uszkodzenie nastąpiło w mufie lub w jej najbliższym sąsiedztwie. W innym przypadku odcina się taki odcinek kabla, aby móc zainstalować wstawkę kablową. Najmniejsze długości wstawek kablowych powinny wynosić: dla lini o napięciu do 1 kv-3 m; dla lini o napięciu powyżej 1kV-5 m; Jednocześnie powinny być spełniony warunek, aby nie instalować nowych muf w odległości bliższej niż odpowiednio 15 i 25 m od muf istniejących. Gdy uszkodzenie jest w przepuście, mufy nie powinny być instalowane bliżej niż 3 m od jego krawędzi. Należy stosować zasadę: wstawki kablowe powinny być z tych samych typów kabli i o takim samym lub większym przekroju, co kable uszkodzone. Przed rozpoczęciem montażu osprzętu należy sprawdzić czy w pozostałych odcinkach

13 kabla nie ma dodatkowych uszkodzeń oraz czy rezystancja izolacji spełnia następujące wymagania: 50 MΩ/km dla kabli o izolacji i powłoce z polwinitu 20 MΩ/km dla kabli o izolacji papierowej, 1000 kω/km dla kabli olejowych. Głowice kablowe należy instalować na kablach, które są już umocowane, w tym miejscu i w takiej pozycji, w jakiej będą pracować. Nie zaleca się stosowania do napraw osprzętu i odcinków kabli, które były już w eksploatacji. W razie konieczności należy zbadać najpierw kable na zgodność z wymaganiami norm, a osprzęt wyczyścić i pomalować lakierem przeciw korozyjnym. Nieszczelności głowic kablowych usuwa się rozbierając głowicę, wymieniając uszkodzone części i montując ja ponownie lub wymieniając na nową. Głowicę uszkodzone odcina się wraz z kablem o długości 0,5 m. Podczas usuwania uszkodzeń w mufach na liniach kablowych o napięciu do 1kV dopuszcza się naprawę mufy (wymianę uszkodzonych części) i ponowny montaż. W liniach o napięciu wyższym mufę należy wyciąć wraz z kablem o długości po 0,5 m z obu jej stron. Jeżeli w odległości do 25 m od miejsca uszkodzenia znajduje się drugie uszkodzenie to naprawę wykonuje się za pomocą tej samej wspólnej wstawki kablowej. BIOGRAFIA Aparaty i urządzenia elektryczne - W. Kotlarski, J. Grad Aparaty i urządzenia elektryczne - G. Bartodziej, E. Kałuża Instalacje i urządzenia elektro-energetyczne E. Musiał Internet. Wykonał: Tomasz Bober Kl. 3 te