narodowościowej O E Przekształcenia struktury Pod redakcją Stanisława Ciesielskiego centrum im. willy brandta O CD

Transkrypt

1 centrum im. willy brandta w illy brandt Zentrum O O CD E -O Kresy Wschodnie ćo II Rzeczypospolitej E Przekształcenia struktury narodowościowej O O O Q_ CO CU Pod redakcją Stanisława Ciesielskiego

2 Kresy Wschodnie II Rzeczypospolitej Przekształcenia struktury narodowościowej Pod redakcją Stanisława Ciesielskiego Wrocław 2006 Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego

3 Raporty Centrum Studiów Niemieckich i Europejskich im. Willy Brandta Uniwersytetu Wrocławskiego Raport 9 Kolegium Redakcyjne Klaus Bachmann, Michael Fleischer, Leon Olszewski, Maria Piotrowska, Krzysztof Ruchniewicz, Krzysztof Wojtowicz, Marek Zybura Recenzent Antoni Kuczyński Redaktor Wydawnictwa Paweł Klint Projekt graficzny Michael Fleischer Acta Universitatis Wratislaviensis No 2838 Copyright by Centrum Studiów Niemieckich i Europejskich im. Willy Brandta Uniwersytetu Wrocławskiego and Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego Sp. z o.o., Wrocław 2006 ISSN ISBN Adres Redakcji Centrum Studiów Niemieckich i Europejskich im. Willy Brandta ul. Strażnicza 1-3, Wrocław, tel./fax (071) wbz@uni.wroc.pl Przygotowanie do druku Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego Sp. z o.o. pl. Uniwersytecki 15, Wrocław, tel./fax (071) marketing@wuwr.com.pl Druk Drukarnia DUET

4 Wstęp 3 Wprowadzenie 5 Stanisław Ciesielski Kresy Wschodnie - dynamika przemian narodowościowych 7 Jan Kęsik Struktura narodowościowa województwa wołyńskiego w okresie międzywojennym 13 Aleksander Srebrakowski Struktura narodowościowa północno-wschodnich ziem Polski w latach Grzegorz Hryciuk Zmiany ludnościowe i narodowościowe w Galicji Wschodniej w latach Małgorzata Ruchniewicz Stosunki narodowościowe na Kresach Północno-Wschodnich włączonych w 1939 r. do radzieckiej Białorusi 36 Aleksander Srebrakowski Zmiany struktury narodowościowej Wileńszczyzny w latach Grzegorz Hryciuk Przemiany ludnościowe w Galicji Wschodniej i na Wołyniu w latach Zusammenfassung 68 Noty o autorach 74

5 Aleksander Srebrakowski Struktura narodowościowa północno-wschodnich ziem Polski w latach Ziemie północno-wschodnie II Rzeczypospolitej obejmowały województwa wileńskie, nowogródzkie i poleskie oraz powiaty grodzieński i wołkowyski w województwie białostockim. Decydujący wpływ na procesy narodowościowe na tym terenie miał fakt, że właśnie tam przebiegały granice obszarów występowania języka litewskiego, polskiego i białoruskiego, a wyspowo, głównie w miastach, istniały silne ośrodki żydowskie. Ze względu na ten czynnik można podzielić omawiane terytorium na trzy części. Pierwsza rozciągała się na obszarze województwa wileńskiego i powiatu grodzieńskiego, a jej centrum stanowiło Wilno i powiat wileńsko-trocki. Dominowała tam ludność polska. Im dalej od Wilna, tym odsetek ludności polskiej malał na rzecz mniejszości narodowych. Na wschód, w kierunku Dyneburga, w powiecie święciańskim wzrastała liczba ludności litewskiej, na zachód w kierunku Grodna - odsetek ludności litewskiej i białoruskiej. Druga część omawianego obszaru obejmowała powiaty oszmiański, postawski, dziśnieński, wilejski i mołodecki w województwie wileńskim oraz całe województwo nowogródzkie. Był to teren niejednorodny narodowościowo, na którym poszczególne nacje występowały wyspowo, mieszając się wzajemnie. Obszarem trzecim było województwo poleskie, w którym dominowała już ludność niepolska. Przygotowując drugi powszechny spis ludności Polski w 1931 r., jako podstawę określenia narodowości wybrano język ojczysty, rozumiany jako ten, który dana osoba sama uważała za najbardziej jej bliski1. Pytanie o język ojczysty mogło spełnić swoje zadanie jedynie w wypadku bardzo dobrego przygotowania komisarzy spisowych, bezpośrednio dokonujących wpisów do ankiet, oraz właściwego przygotowania organizacyjnego. Na terenach z dużą liczbą ludności niepolskiej komisarze spisowi mieli być wyposażeni w formularze nie tylko w języku polskim, ale także dwujęzyczne. W trakcie spisu zarejestrowano jednak sporo niedociągnięć, w tym także braki odpowiednich formularzy dwujęzycznych, w związku z czym dane o przedstawicielach mniejszości narodowych zapisywano na drukach wyłącznie polskojęzycznych. W formularzu dla województw centralnych i wschodnich przewidziano do zadeklarowania następujące języki: polski, ukraiński, żydowski, białoruski, niemiecki, litewski, rosyjski, czeski oraz inny. W wypadku wyznań religijnych wymieniono tam: rzymskokatolickie, greckokatolickie, ormiańskokatolicke, prawosławne, ewangelicko-augsburskie, ewangelicko-unijne, ewangelicko-reformowane, mojżeszowe oraz inne2. Arkusze były zaopatrzone w instrukcje, w których wyjaśniano: Jako język ojczysty należy wpisywać język, który dana osoba uważa za najbardziej bliski sobie [podkr. w oryginale - A.S.]. Zwykle będzie to język, w którym dana osoba myśli i którego używa w swojej rodzinie. Dla dzieci nie umiejących mówić oraz dla osób, które z powodu ułomności fizycznej lub niedorozwinięcia umysłowego istotnie nie używają języka, należy wymienić ten język, który ze względu na ich rodzinę byłby lub będzie prawdopodobnie ich językiem ojczystym. Należy uważać, by nie mieszać języków ukraińskiego, białoruskiego i rosyjskiego. Takich określeń jak «tutejszy», «miejscowy» należy unikać 3. Natomiast w wypadku wyznania instruowano komisarzy spisowych w następujący sposób: Wpisać należy to wyznanie, do którego dana osoba formalnie przynależy, nie zaś jej przekonanie religijne. Jako bezwyznaniowi mogą się określić tylko ci, którzy nie należą do żadnego związku religijnego"4. Na charakterystyczne zjawiska związane z przeprowadzaniem w Polsce spisów ludności zwracał ówcześnie uwagę Józef Zaremba w poufnym opracowaniu dla Instytutu Badań Spraw Narodowościowych w Warszawie: Pomijając słabe uświadomienie narodowościowe mieszkańców oraz pewne ewolucje kulturalne i narodowościowe, które dokonały się na przestrzeni lat dzielących wymienione spisy, na powyższe zjawisko wywarły wpływ następujące okoliczności: 1) Pytania i objaśnienia w sprawie odpowiedzi, zawarte w formularzach spisowych dla więk- 24

6 szóści mieszkańców były niezrozumiałe, a często zupełnie obce. 2) W wypadku samookreślenia jednostki co do języka ojczystego terminem «tutejszy», «prawosławny», «katolicki» - spis przydzielał daną jednostkę do grupy języka ojczystego polskiego bądź języka ojczystego białoruskiego, a nie rejestrował ściśle udzielonej odpowiedzi. 3) Wielu komisarzy spisowych nie było należycie przygotowanych do wypełnienia swych zadań - nie rozumiało celu spisu, ani zawartej w arkuszu spisowym definicji «języka ojczystego» i z tych względów kwalifikowało język ojczysty spisywanej ludności według własnego uznania. [...] 4) W wielu wypadkach świadomie zniekształcano spis, wypełniając rubryki «język ojczysty» w gminie, siedzibie Komisji Spisowej, bądź w mieszkaniach prywatnych komisarzy spisowych. [...] 5) Ogólną tendencję wykazania większej liczby ludności z językiem ojczystym polskim, niż jej było istotnie, o czym komunikowano mi jako o publicznej tajemnicy, paraliżowali komisarze spisowi narodowości niepolskiej, a podający się za Polaków [,..] 5. Mimo licznych zastrzeżeń wobec wyników spisu ludności w 1931 r. jest to jedyne tak pełne źródło dające pojęcie o stosunkach etnicznych; przy korzystaniu z niego konieczna jest jednak ostrożność. W województwie wileńskim na mieszkańców osób (59,9%) podało jako ojczysty język polski, natomiast osób (40,1%) - inny język. Spośród mieszkańców województwa nowogródzkiego (52,6%) podało jako ojczysty język polski, natomiast (47,4%) - inny język. Z kolei w województwie poleskim na mieszkańców język polski jako ojczysty podały osoby (14,5%), a osób (85,5%) wskazało inny język. W powiatach grodzieńskim i wołkowyskim na mieszkańców jako ojczysty język polski podało osób (47,9%), a inny język osoby (52,1 %)6. Spośród 27 powiatów, na które był podzielony omawiany obszar, tylko w 9 (wileński grodzki, wileńsko-trocki, święciański, brasławski i oszmiański w województwie wileńskim oraz lidzki, stołpecki, szczuczyński i wołożyński w województwie nowogródzkim) większość stanowiły osoby deklarujące polski jako język ojczysty. Najniższy odsetek ludności uznającej język polski za ojczysty odnotowano na Polesiu w powiatach drohiczyńskim (7%) i kobryńskim (8,8%). Ludność uznająca za ojczysty język białoruski dominowała w powiatach dziśnieńskim, mołodeckim, postawskim i wilejskim w województwie wileńskim oraz nowogródzkim i nieświeskim w województwie nowogródzkim. W województwie poleskim we wszystkich powiatach poza brzeskim (gdzie nie było bezwzględnie dominującej grupy językowej) przeważali ludzie określający się jako tutejsi. Ludność polskojęzyczna zajmowała drugie miejsce (23%), a za nią znajdowały się osoby deklarujące jako ojczysty język jidysz bądź hebrajski (najwyższy odsetek w powiatach brzeskim - 14,9% oraz pińskim -11,2%), a dalej białoruski. Trzeba też zwrócić uwagę na ludność przyznającą się do języka litewskiego, która na pograniczu z Litwą w powiecie święciańskim i wileńsko-trockim stanowiła wysoki odsetek mieszkańców, podobnie jak ludność rosyjskojęzyczna w powiecie brasławskim. Ważnym czynnikiem identyfikacji narodowościowej na całych Kresach Północno-Wschodnich była konfesja. Od czasów carskich identyfikowano katolicyzm z polskością, choć zawsze były tam grupy podające się za prawosławnych Polaków lub Białorusinów katolików. Na północy omawianego terytorium występowała ludność litewska, która tak jak Polacy była w większości katolicka. Zdaniem Zaremby prawosławni Polacy, tj. osoby jednoznacznie samoidentyfikujące się jako Polacy, znające język polski i lojalne wobec państwa, należeli do wyjątków7. Najliczniej w grupie prawosławnych Polaków występowały osoby, które mówiły o sobie jako Polakach, ale bardziej w znaczeniu przynależności państwowej - po zapytaniu o narodowość odpowiadały: mieszkamy w Polsce - to my Polacy"8. Spis z 1931 r. wykazał katolików z językiem ojczystym białoruskim. Zwracano wszakże już wówczas uwagę, iż w wielu miejscach ludność ta niechętnie deklarowała się jako Białorusini. W województwie nowogródzkim wiele osób zakwalifikowanych do tej grupy oświadczało, że były narodowości polskiej, a posługiwały się językiem białoruskim, gdyż tak było wygodniej9. Ludność katolicka (poza napływową, np. osadnikami wojskowymi) w mowie potocznej posługiwała się częstokroć językiem białoruskim czy też przez nich samych określanym jako język prosty", natomiast w kościele, w urzędzie czy w rozmowie z nieznajomym używała języka polskiego. Wyraźnie jednak zaznaczano, że język prosty jest wygodniejszy w obcowaniu. W miejscowościach mieszanych wyznaniowo różnice w znajomości języka polskiego między katolikami i prawosławnymi były mało dostrzegalne. Przedstawiciele innych wyznań, jak muzułmanie i żydzi, w mowie 25

7 Tab. 1. Liczba Polaków i osób podających jako ojczysty język polski w województwach północno-wschodnich według spisów z lat 1921 i 1931 Białostockie , ,0-5,2 Wileńskie , ,9 +3,0 Nowogródzkie , ,6-1,4 Poleskie , ,5-10,8 Źródło: A. Krysiński, Ludność polska a mniejszości w Polsce w świetle spisów ludności 1921 i 1931 r., Sprawy Narodowościowe" 1932, nr 4-5, s potocznej także posługiwali się językiem białoruskim, z tym że ci ostatni między sobą używali żargonu żydowskiego, język białoruski stosowali zaś do obcowania ze światem zewnętrznym10. Porównanie liczby osób przyznających się do języka polskiego jako ojczystego z liczbą osób, które zadeklarowały się jako katolicy, wskazuje, że wśród tych pierwszych istniała grupa licząca 216,8 tys. osób wyznania innego niż katolickie, co zdaniem wielu autorów było dowodem na to, że spis z 1931 r. zawyżał liczbę Polaków na Kresach Wschodnich II Rzeczypospolitej. Porównanie wyników spisu z lat 1921 i 1931 przez zestawienie deklaracji narodowości z 1921 r. z deklaracją językową z 1931 r. wskazywało na cofanie się - poza jednym województwem wileńskim - elementu polskiego na omawianym terenie. W wypadku województwa poleskiego był to spadek nie tylko odsetka ludności polskiej, ale także jej liczby bezwzględnej. Taki stan polskości mógł skłonić niektórych decydentów do naprawienia rzeczywistych wyników spisu. W tym kontekście warto przyjrzeć się bardziej szczegółowym danym dla terenu województwa nowogródzkiego. Cytowany już Zaremba przedstawił w swoim poufnym raporcie zestawienie o liczbie osób w gminach tego województwa deklarujących się jako Polacy katolicy (tak szczegółowymi danymi dysponujemy tylko dla terytorium tego województwa), które zaczerpnął z wyników spisu i miał okazję zweryfikować, przeprowadzając wywiady z miejscową ludnością. Zestawienie to potwierdza dane zbiorcze dla powiatów opublikowane przez Główny Urząd Statystyczny, jednak dzięki bardziej szczegółowym danym lepiej pokazuje rozmieszczenie ludności polskiej w tej części Kresów. Na przykład w powiecie szczuczyńskim spis wykazał 55% katolików deklarujących język polski jako ojczysty. Zasadniczy wpływ na ten wynik miały dane z trzech najludniejszych gmin (Szczuczyn, Wasiliszki i Żołudek), w których rzeczywiście Polacy (katolicy deklarujący język polski) stanowili najliczniejszą grupę. Jednak na 10 gmin tego powiatu tylko w 5 ludność ta stanowiła większość mieszkańców. Tab. 2. Liczba Polaków katolików w gminach województwa nowogródzkiego w 1931 r. S i Gmina Powiat baranowicki Baranowicze miasto ,0 Lachowicze miasto ,7 Darewo ,0 Dobromyśl ,0 Horodyszcze ,4 Jastrzębi ,8 Krzywoszyn ,9 Lachowicze ,6 Mołczadź ,3 Niedźwiedzice ,4 Nowa Mysz ,4 Ostrów ,3 Stołowicze ,0 Wolna ,8 Powiat lidzki Lida miasto ,0 Białohruda ,5 Bielica ,7 Bieniakonie ,2 Dokudowo ,9 Ejszyszki ,7 Iwje ,9 Lida ,3 Lipniszki ,3 Raduń ,4 26

8 Tab. 2 cd. Щ. Gmina Щ - л W tym Liczba Polacy katolicy ców odsetek ogółem rcz ludności oso [%] ИИ Sobotniki ,0 Wawiórka ,0 Werenów ,8 Zabłoć ,1 Żyrmuny ,9 Powiat nieświeski Nieśwież miasto ,0 Kłeck miasto ,0 Horodziej ,2 Howezna ,1 Hrycewicze ,1 Kieck ,6 Łań ,3 Siniawka ,8 Snów ,9 Zaostrowicze ,1 Powiat nowogródzki Nowogródek miasto ,8 Zdzięcioł miasto ,8 Cyryn ,8 Dworzec ,3 Horodeczna ,3 Korelicze ,9 Kuszelewo ,5 Lubcz ,3 Niehniewicze ,3 Poczapowo ,3 Rajce ,6 Szczorse ,0 Wsielub ,4 Zdzięcioł ,9 Powiat słonimski Słonim miasto ,5 Byteń ,5 Cze mery ,8 Dereczyn ,5 Derewna ,2 Dziewiątkowicze ,1 Kostrowicze ,9 Kozłowszczyzna ,0 Kuryłowicze ,8 Miżewicze ,4 Robotna ,2 Stara Wieś ,6 Szydłowicze ,0 Żyrowice ,6 Powiat stołpecki Stołpce miasto ,8 Derewno ,1 Mir ,3 Naliboki ,1 Rubieżewicze ,8 Stołpce ,1 Świerżeń ,6 Tu rzec ,2 Żuchowicze ,6 Powiat szczuczyński Kamionka ,7 Lebioda ,5 Nowy Dwór ,6 Orla ,2 Ostryna ,8 Różanka ,2 Sobakińce ,2 Szczuczyn ,8 Wasiliszki ,3 Żołudek ,0 Powiat wołożyński Wołożyn miasto ,0 Bakszty ,3 Iwnieniec ,6 Juraciszki ,7 Ługomowicze ,8 Pierszaje ,5 Traby ,5 Wiszniew ,0 Wołma ,5 Wołożyn ,5 Zabrzeź ,7 Źródło: Stosunki narodowościowe w województwie nowogródzkim z uwzględnieniem tła socjalnego, oprać. J. Zaremba, Warszawa 1939, s. 132a-132c. Materiałem uzupełniającym i weryfikującym wyniki spisu powszechnego ludności jest spis dzieci, który przeprowadzono w 1926 r.11 Objęto nim dzieci roczników według ję- 27

9 Tab. 3. Wyniki spisu dzieci roczników w województwach północno-wschodnich według języka ojczystego Powiat i lliliib i i i polski 1 1 rusiń- Liczbadz.ee. d według języka ojczystego biało- nie- rosyj- fc /. litewski czeski rusk) miecki ski - W m s l i i w 1 '- ZIM Województwo białostockie mmmmmm xs*mnsstss^it rnsmewsz żydów-.. Ogółem ski lub <W t> ew'a dwuję- domy 6 ra)s ' zyczne) Grodno Wołkowysk Województwo nowogródzkie Baranowicze Lida Nieśwież Nowogródek Słonim Stołpce Wołożyn Województwo poleskie Brześć nad Bugiem Drohiczyn Kamień Koszyrski Kobryń Kossów Łuniniec Pińsk Prużana Sarny Stolin Źródło: M. Falski, Wyniki spisu dzieci z czerwca 1926 roku w zastosowaniu do badania potrzeb szkolnictwa powszechnego, Warszawa 1928, s. 72. zyka ojczystego. Brakuje jednak w nim danych o całym województwie wileńskim. W trakcie spisu wyodrębniona została w powiecie nowogródzkim i 5 powiatach województwa poleskiego grupa dzieci o języku miejsco- Tab. 4. Dzieci deklarujące język miejscowy" jako ojczysty na tle dzieci z językiem białoruskim według spisu z 1926 r. Powiat Liczba dzieci z językiem białoruskim W tym dzieci z językiem miejscowym" liczba odsetek dzieci dzieci [%] M i : ' 's 'W ' ' t 0 Nowogródek ,33 Drohiczyn ,46 Kobryń ,49 Kossów ,51 Łuniniec ,77 Pińsk ,88 Ogółem ,32 Źródło: M. Falski, op. cit., s. 43. wym", później włączono ją jednak do grupy białoruskojęzycznej. Ostateczne umieszczenie dzieci posługujących się językiem miejscowym" w rubryce język białoruski sugeruje, że w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego uznawano tzw. tutejszych za ludność białoruską. W podobny sposób klasyfikują to jednak także dzisiejsi badacze problemu12. Według instrukcji spisowej do rubryki język inny" należało zapisywać nie tylko dzieci posługujące się językiem innym niż wszystkie wymienione w rubrykach, ale też dzieci tzw. dwujęzyczne, które w domu posługują się w równym stopniu jako ojczystymi dwoma językami 13. Jak podaje Marian Falski, w rzeczywistości bardzo często do kategorii dwujęzycznych w sposób niewłaściwy zaliczano dzieci znające co prawda dwa języki lub nawet więcej niż dwa, lecz posługujące się tylko jednym z nich jako ojczystym, drugiego zaś używające jako obcego. W rubry-

10 ce uwagi wymieniono dzieci dwujęzycznych, w tym posługujących się językami polskim i białoruskim14. Natomiast w rubryce język niewiadomy umieszczono dzieci, z których 8839 pochodziło z powiatu grodzieńskiego w województwie białostockim i stanowiło 17,7% wszystkich uczniów w tym powiecie. Ponieważ spis ludności z 1921 r. wykazywał na terenie tego powiatu gminy o bardzo wysokim odsetku ludności białoruskiej i litewskiej, należy przypuszczać, że większość wspomnianych dzieci należała do tych grup narodowościowych. Konfrontacja danych spisu dzieci ze spisem ludności z 1931 r. wskazuje, że we wszystkich powiatach, oprócz kobryńskiego na Polesiu, odsetek dzieci deklarujących język polski jako ojczysty w 1926 r. był znacznie niższy od odsetka osób deklarujących ten język jako ojczysty w 1931 r. Czy był to wynik akcji polonizacyjnej prowadzonej na terenach wschodnich, trudno jednoznacznie przesądzić. Niestety, brakuje dokładnych informacji o tym, jak przebiegało zbieranie danych, a co za tym idzie, jakie czynniki miały ostateczny wpływ na wyniki spisu dzieci. Trzeba przy tym pamiętać, że spis przeprowadzony w 1926 r. objął dzieci roczników , była więc wśród nich znaczna grupa, która dopiero uczyła się mówić. W spisie dzieci pojawiły się też dane zaskakujące. Na Polesiu wykazano dwa powiaty, w których odsetek dzieci wskazujących język polski jako ojczysty był wyższy niż w spisie z 1931 r.: w powiecie brzeskim o 4,6% oraz w powiecie kobryńskim aż o 16,7%. Bez dokładniejszej wiedzy na temat sposobu przeprowadzenia spisu z 1926 r. trudno jednak formułować w tym względzie jakiekolwiek wnioski. W pierwszych latach po ostatecznym włączeniu Kresów do Polski działało tam wiele szkół z językiem wykładowym innym niż polski. Na przykład na ziemiach zdominowanych przez ludność białoruską w momencie obejmowania tych terenów przez władze polskie istniało 500 białoruskich prywatnych i państwowych szkół powszechnych. W 1922 r. pozostało ich już tylko 47, a w roku szkolnym 1923/ Na początku roku szkolnego 1924/1925 i te placówki przestały istnieć15. W późniejszych latach szkoły dla mniejszości narodowych stanowiły minimalny odsetek na Kresach i w większości były to placówki dwujęzyczne (utrakwistyczne)16. Formalnie jednak ludność niepolska miała szanse zakładania szkół narodowościowych z niepolskim językiem wykładowym pod warunkiem zebrania odpowiedniej liczby deklaracji opiekunów prawnych dzieci oraz uchwalenia przez władze gminy budżetu szkoły17. Korespondencja prowadzona przez Towarzystwo Szkoły Białoruskiej z władzami lokalnymi i wojewódzkimi wyraźnie pokazuje, że urzędnicy chcący uniemożliwić lub utrudnić powoływanie szkół białoruskich na terenie województw kresowych często stosowali zasadę mnożenia wymagań18. Potencjalnie dobrym sposobem określenia składu narodowościowego kresów jest wykorzystanie materiałów wojskowych w postaci spisów poborowych każdego rocznika. Niestety, materiał ten jest bardzo niekompletny, przez co trudno na tej podstawie weryfikować dane spisu z 1931 r. Aby móc wykorzystać te materiały, trzeba dokładnie wiedzieć, w jakim stopniu dana narodowość poddawała się poborowi, gdyż około 10% poborowych unikało służby wojskowej, a statystyka narodowościowa odnosi się do tych, którzy do wojska zostali wcieleni. Dysponujemy natomiast informacjami, jaki odsetek żołnierzy w danym roku pochodził spośród mniejszości narodowych. W 1931 r. było to 18,38%, niestety brakuje dla tego roku dokładnych danych o poszczególnych narodowościach19. Dane o niektórych narodowościach pochodzą jednak z roku Wtedy ogółem w wojsku służyło 20,45% przedstawicieli mniejszości narodowych. Największy odsetek stanowili Ukraińcy - 10,47%, na następnym miejscu znaleźli się Białorusini - 4,71%, dalej Żydzi - 3,21%, Niemcy - 1,68%, pozostałe narodowości stanowiły zaś 0,38% ogólnego stanu armii. Jak widać, te dane są znacznie niższe od odsetków tych mniejszości w skali ludności całego kraju. Gdyby więc próbować weryfikować liczebność mniejszości narodowych na podstawie danych 0 służbie wojskowej, to okaże się, że spis z 1931 r. zawyżał ich liczbę. Oczywiście, taka interpretacja jest błędna, brakuje jednak instrumentów pozwalających wyjaśnić to zjawisko 1wykorzystać materiały wojskowe jako podstawę weryfikacji danych spisowych. Podobnie jest z wynikami wyborów parlamentarnych. Dysponujemy co prawda pełnymi danymi statystycznymi, jednak trudno na podstawie głosów oddanych na poszczególne listy wyborcze dokładnie ustalić, jak głosowali przedstawiciele mniejszości narodowych. Przeprowadzenie kolejnego spisu powszechnego, planowanego na 1941 r., uniemożliwiła wojna. Zmiany, jakie zaszły na terenie Kresów Północno-Wschodnich w latach , można 29

11 więc ocenić jedynie na podstawie danych o ruchu naturalnym ludności i migracji. W latach na terenie województw wschodnich (wileńskie, nowogródzkie, poleskie i wołyńskie) współczynnik przyrostu naturalnego ludności okazał się najwyższy w skali całego kraju i wyniósł 15,8%o, podczas gdy w całej Polsce wyniósł on 13%o20. Na terenie województwa poleskiego odnotowano w omawianym okresie najwyższy współczynnik przyrostu naturalnego na terenie całego kraju - 19%o. W pozostałych województwach wschodnich wyniósł on odpowiednio: w nowogródzkim 16,4%o i w wileńskim 12,9%o. W latach tendencja była podobna, zmieniła się jedynie wartość przyrostu. W skali całego kraju przyrost naturalny wyniósł 11,2%o, natomiast w województwach wschodnich był znowu najwyższy, osiągając poziom 13,8%o. Nadal przodowało województwo poleskie z przyrostem 15,6%o, za nim znajdowały się województwo nowogródzkie z przyrostem 14,9%o i województwo wileńskie z przyrostem 11,6%o21. W latach najbardziej zwiększyła się zatem liczba ludności na terenie województw poleskiego i nowogródzkiego, w których dominowała ludność białoruskojęzyczna wyznania prawosławnego, a więc jej liczba powinna wzrastać w najwyższym stopniu na tym terenie. Potwierdzają to dane o ruchu naturalnym wśród ludności poszczególnych wyznań. W obu wymienionych okresach wśród ludności prawosławnej rejestrowano najwyższy współczynnik przyrostu naturalnego, który odpowiednio wynosił 16,8%o i 13,9%o. Łącznie w latach liczba ludności prawosławnej wzrosła o 123 tys. osób22. Są to dane dla całego kraju, jednak znając strukturę wyznaniową przedwojennej Polski, należy uznać, że zdecydowana większość tych osób musiała przypadać na Kresy Północno-Wschodnie, gdyż tam mieszkała zasadnicza część tej ludności. Jaki wpływ na zmianę struktury narodowościowej województw północno-wschodnich miała emigracja, trudno określić. W skali całego kraju zdecydowaną większość emigrantów stanowiła ludność katolicka (w 1938 r. było to 94,5 tys. osób), jednak liczba emigrujących osób wyznania prawosławnego stale rosła: z 2,6 tys. w 1934 r. do 12,9 tys. w 1938 r. Wydaje się jednak, że także na terenie województw wschodnich liczba emigrujących katolików była znacznie większa od liczby prawosławnych. Sugeruje to skład wyznaniowy mieszkańców Wileńszczyzny wyjeżdżających sezonowo na teren Łotwy. W 1938 r. 71,6% emigrantów stanowili katolicy, a 18% prawosławni, w 1935 r. odpowiednio 57,9% i 34,4%, w 1936 r. - 58% i 37,4%, a w 1937 r. - 60,2% i 35,8%23. Powyższe dane skłaniają do wniosku, że gdyby doszło do spisu powszechnego w 1941 r., wykazałby on na omawianym obszarze dalszy regres ludności polskojęzycznej wyznania rzymskokatolickiego na rzecz ludności białoruskojęzycznej wyznania prawosławnego. Przypisy 1 Kwestia narodowościowa w programie drugiego powszechnego spisu ludności Rzeczypospolitej Polskiej. Wywiad z Generalnym Komisarzem Spisowym p. Dr. Rajmundem Buławskim, Sprawy Narodowościowe 1932, nr 1, s Drugi Powszechny Spis Ludności z dnia 7 grudnia 1931 r. Mieszkania i gospodarstwa domowe. Ludność. Stosunki zawodowe, Statystyka Polski, Seria A, z. 1: Formularze i instrukcje spisowe, Warszawa 1932, s Ibidem, s Ibidem. 5 Stosunki narodowościowe w województwie nowogródzkim z uwzględnieniem tła socjalnego, oprać. J. Zaremba, Warszawa 1939, s A. Krysiński, Ludność polska a mniejszości w Polsce w świetle spisów ludności 1921 i 1931 r., Sprawy Narodowościowe 1932, nr 4-5, s Stosunki narodowościowe..., s Ibidem, s Ibidem, s Ibidem, s M. Falski, Wyniki spisu dzieci z czerwca 1926 roku w zastosowaniu do badania potrzeb szkolnictwa powszechnego, Warszawa Zob. np.: J. Tomaszewski, Z dziejów Polesia Zarys stosunków społeczno-ekonomicznych, Warszawa 1963; P. Eberhardt, Przemiany narodowościowe na Białorusi, Warszawa 1993; E. Mironowicz, S. Tokć, R. Radzik, Zmiana struktury narodowościowej na pograniczu polsko-białoruskim w XX wieku, Białystok M. Falski, op. cit., s Ibidem, s Narodowe Archiwum Republiki Białorusi (dalej: NARB), 883, 1, 112, k Zob. Szkoły Rzeczypospolitej Polskiej w roku szkolnym 1930/31, red. M. Falski, Warszawa M. Siemakowicz, Organizacja szkolnictwa dla ludności białoruskiej w II Rzeczypospolitej, Białoruskie Zeszyty Historyczne" nr 12, Białystok 1999, s NARB, 883, 1, 43, k T.A. Kowalski, Mniejszości narodowe w siłach zbrojnych drugiej Rzeczypospolitej Polskiej ( ), Toruń 1998, s Mały Rocznik Statystyczny 1938, Warszawa 1938, s Mały Rocznik Statystyczny 1939, Warszawa 1939, s Ibidem, s B. Kopeć, Wychodźstwo sezonowe z Ziemi Wileńskiej do Łotwy, Wilno 1938, s