ZASADY OBLICZEŃ I SZCZEGÓŁOWE KRYTERIA DOBORU GEOSYNTETYKÓW W BUDOWNICTWIE HYDROTECHNICZNYM.

Transkrypt

1 ZASADY OBLICZEŃ I SZCZEGÓŁOWE KRYTERIA DOBORU GEOSYNTETYKÓW W BUDOWNICTWIE HYDROTECHNICZNYM. Materiały szkoleniowe Wykładowca : Piotr Jermołowicz tel p.jermolowicz@wp.pl Warszawa, 07 grudnia 2015 r.

2 1.! Wstęp. Hydrotechnika i hydrogeotechnika to przede wszystkim całokształt zagadnień dotyczących synergii obiektów budowlanych i środowiska wodnego w tym m.in. rzek, mórz i wód gruntowych z wykorzystaniem efektów do celów gospodarczych. Planując realizację obiektów budownictwa hydrotechnicznego należy pamiętać o jego specyfice i zdawać sobie sprawę z uwarunkowań panujących w tej dziedzinie. Realizacja budowli wodnych związana jest z wodą, jej złożonością i warunkami. Każdorazowo organizacja robót uwzględniać powinna przepływy wód i ich oddziaływanie na konstrukcje. Problem przepustowości wody w trakcie realizacji inwestycji jest najbardziej charakterystyczną cechą placów budów obiektów hydrotechnicznych. Stąd też specyfika budownictwa wodnego wymaga w całym procesie inwestycyjnym doskonałego przygotowania kadry projektantów i wykonawców z zakresu hydrologii, geologii, geotechniki, mechaniki budowli, hydrauliki itd. Prawidłowy proces prac studialnych i projektowych opiera się na analizach i badaniach począwszy od dobrego rozpoznania warunków hydro-geotechnicznych. Dobrze wykonany projekt, prawidłowa realizacja obiektu i właściwie prowadzona eksploatacja zmniejszają na ogół prawdopodobieństwo wystąpienia katastrof i awarii. Woda w swoim obiegu w przyrodzie jest najbardziej agresywnym czynnikiem wywołującym erozję gruntu. Zakres zniszczeń spowodowanych przez erozję jest bardzo zróżnicowany i zależy od wielu czynników:! energii kinetycznej wody,! podatności gruntu,! podatności konstrukcji,! błędów w trakcie rozpoznawania gruntów,! błędów projektowych i wykonawczych,! zastosowania materiałów. Erozja jest więc procesem naturalnym, stanowiącym część cyklu geologicznego w całym systemie hydrologicznym, a działania ludzkie związane z ochroną przed erozją mają jedynie na celu osłabienie tego procesu. W ramach tego szkolenia rozpatrzone zostaną problemy ochrony przed erozją, w których mogą być użyte z powodzeniem geosyntetyki i wyroby pokrewne. Ochrona przed powodzią aglomeracji położonych nad ciekami, ich bezpieczeństwo, ochrona ekologicznych warunków rzeki i jej zlewni, a także planowa dbałość o ich stan jako dróg transportowych to jeden z głównych problemów hydrotechniki. W tym przypadku działanie erozyjne wody ma dwa aspekty:! wypłukiwanie i transport rumoszu w dół rzeki,! falowanie i rozmywanie. Drugim problemem jest ochrona przed procesem erozji gruntu. W tym przypadku erozja jest funkcją wielu zmiennych. Jednakże największe znaczenie ma tu energia erozyjna deszczu i podatność gruntu na erozję od spływu powierzchniowego i wód płynących. Trzecim czynnikiem, niejednokrotnie niezauważanym, jest prawidłowo zaprojektowany drenaż dla właściwego uregulowania stosunków gruntowo-wodnych i stabilizacji gruntu.

3 Infrastruktura towarzysząca w budownictwie hydrotechnicznym to przede wszystkim wały ppow. i obiekty retencyjno-rozsączające, rowy, kanały, poldery itp. W każdym z tych wymienionych zakresów z powodzeniem można stosować geosyntetyki zastępując tradycyjne konstrukcje i materiały lub uzupełniając o dodatkowe właściwości, które w tradycyjnym ujęciu byłyby nie do uzyskania. 2.Funkcje i zasady pracy geosyntetyków w obiektach hydrotechnicznych. Geosyntetyki w obiektach hydrotechnicznych znajdują głównie zastosowanie jako jeden z elementów w systemach zabezpieczeń przed falowaniem, umocnień przeciwerozyjnych na zboczach, skarpach nasypów i wykopów, zboczach i skarpach wzdłuż rzek i strumieni oraz polderów, zbiorników retencyjnych, rowów i wszelkiego rodzaju drenaży odwadniających lub obniżających zwierciadło wody gruntowej i niedopuszczenie do zjawiska przebicia hydraulicznego na skarpach odpowietrznych. Geosyntetyki stosowane w konstrukcjach hydrotechnicznych można podzielić na :! przepuszczalne: geotkaniny, geowłókniny, geosiatki, geokraty, georuszty, geokomórki i geokompozyty,! nieprzepuszczalne:geomembrany, bentomaty i geomembrany bentonitowe. W większości przypadków spełniają one cztery podstawowe funkcje:! separacyjną jako warstwy odcinające lub separujące grunty podłoża o różnych współczynnikach filtracji, granulacji hamując tym samym mieszanie się tych gruntów,! wzmacniającą jako warstwy poprawiające nośność słabego podłoża pod konstrukcjami hydrotechnicznymi lub polepszające stateczność skarp i umocnień,! filtracyjną jako filtry chroniące materiał przepuszczalny przed kolmatacją i zmianą właściwości filtracyjnych,! drenującą jako dreny odprowadzające wodę w swojej płaszczyźnie geosyntetyków. Geosyntetyki mogą i najczęściej pełnią jednocześnie więcej niż jedną z wymienionych wyżej funkcji. Rys 1. Podstawowe funkcje geosyntetyków W trakcie projektowania obiektów inżynierskich najistotniejsze są następujące parametry geosyntetyków:! wytrzymałość na rozciąganie,! wydłużalność,! wodoprzepuszczalność.! otwartość porów,! wytrzymałość na przebicie.

4 Podstawowym czynnikiem decydującym o wyborze geosyntetyków do danej konstrukcji jest możliwość jej wzmocnienia ochrony antyerozyjnej i zapewnienia długotrwałej stateczności oraz obniżenia kosztów inwestycji. Połączenie wiedzy o właściwościach fizyko - mechanicznych geosyntetyków, kryteriach ich doboru do danych warunków gruntowo - wodnych jak i pełnionych funkcjach oraz umiejętność dokonywania obliczeń złożonych układów gruntowo - geosyntetycznych z doświadczeniem inżynierskim w tej dziedzinie daje dopiero pożądane efekty. 3.! Podstawowy podział geosyntetyków. W obowiązującej w Polsce normie PN-EN ISO 10318:2007 przedstawiony jest podział geosyntetyków. Natomiast ich funkcjonalność można przedstawić według poniższego schematu. Rys.2. Schemat funkcjonalności geosyntetyków Najbardziej rozpowszechnioną pod względem funkcjonalności jest grupa wyrobów zwanych geotekstyliami. Geotekstylia płaskie i przepuszczalne polimerowe wyroby tekstylne stosowane w kontakcie z gruntem w szeroko pojętej branży budowlanej w tym materiały nietkane, tkane lub dziane. Geowłókniny są to nietkane wyroby tekstylne otrzymywane z bezładnie, przypadkowo ułożonych włókien ciągłych lub ciętych połączonych mechanicznie, chemicznie lub termicznie. Ze względu na swoją strukturę i właściwości mechaniczne przeznaczone są do wszelkiego rodzaju funkcji separujących, drenujących i filtracji. Ich stosunkowo niskie wytrzymałości na rozciąganie i duża wydłużalność wykluczają z wszelkich zastosowań wzmacniających podłoże. Fot.1 Geowłóknina w powiększeniu 100x Fot.2 Geowłókniny

5 Geotkaniny materiały wytwarzane techniką tkacką z dwóch lub większej ilości przędz, włókien ciągłych, taśm i układu taśm przeplatanych pod kątem prostym. Geotkaniny sa jedynym materiałem mogącym pełnić wszystkie funkcje jednocześnie. Ze względu na bardzo wysokie wytrzymałości na rozciąganie są nie zastąpione przy wzmacnianiu podłoży gruntowych dróg, linii kolejowych, wysokich nasypów lub wałów ppow. Są najbardziej optymalnym rozwiązaniem pod względem organizacyjno-kosztowym każdego przedsięwzięcia inwestycyjnego. Fot. 3 Geotkaninaw powiększeniu 30x Fot. 4 Geotkaniny Drugą najbardziej znaną grupą geosyntetyków są geotekstylne wyroby pokrewne. Również w tym przypadku są to płaskie wyroby do których zalicza się : Fot.5 Geosiatki Geosiatki płaski wyrób o otwartej strukturze z trwale połączonych elementów wcześniej naciąganych i łączonych w procesach wytłaczania, spajania lub przeplatania. Ich zastosowanie łączy się z funkcją zbrojenia (wzmocnienia) we wszelkich robotach ziemnych. Ze względu na układ działania sił rozciągających stosuje się siatki jedno- lub dwukierunkowe, przeplatane lub o sztywnych węzłach. Pod względem funkcjonalności mogą samodzielnie pełnić tylko funkcję zbrojenia. Dla zapewnienia oddzielenia dwóch różnych warstw gruntowych geosiatki muszą być użyte z geowłókninami lub geotkaninami. Dodatkowym mankamentem jest konieczność dokonywania właściwego doboru uziarnienia gruntu dla uzyskania maksymalnego efektu zazębiania żeber siatki i wypełniającego kruszywa. W porównaniu z geotkaninami nie mogą konkurować ceną i wytrzymałością na rozciąganie

6 Fot.6. Georuszty drenażowe Georuszty drenażowe geosyntetyki tworzone najczęściej z dwóch ukladów równoległych żeber przecinających się pod dowolnym kątem i trwale zespojonych. Dzięki swojej przestrzennej strukturze umożliwiają doskonałe drenowanie i odprowadzanie wody i gazów. W praktyce inżynierskiej stosowanie georusztow odbywa się w połączeniu jedno- lub dwuwarstwowym z geowłókninami. Przez to nazywane są często geokompozytami drenażowymi. Fot. 7. Geomaty Geomaty to materiały przestrzenne o bezładnej konstrukcji z polimerowych jednolitych włókien ciągłych. Struktura włókien geomaty jest łączona mechanicznie, termicznie lub chemicznie w zależności od wyrobu. Stosuje się je przeważnie do stabilizacji powierzchni skarp poprzez ułatwianie ukorzenianiu się roślinności oraz w celu zahamowania erozji powierzchniowej. Mogą pełnić również rolę kompozytów drenażowych w kombinacjach jedno- lub dwu warstwowych z geowłókniną. Fot. 8. Geokomórki Geosyntetyki geokomórkowe bardzo często porównywane są do plastra miodu. Strukturę komórkową uzyskuje się poprzez połączenie naprzemienne taśm geosyntetyków. Są to bardzo uniwersalne geosyntetyki stosowane do wszelkiego rodzaju umocnień przeciwerozyjnych stromych skarp i zboczy, wałów i zbiorników, wzmacniania słabych podłoży dla nasypów drogowych, kolejowych, dróg leśnych oraz przy konstruowaniu konstrukcji oporowych (optymalnie do wysokości 3,0 m). Geotaśmy i geosyntetyki dystansujące ze względu na swoją specyfikę są mniej rozpowszechnionymi wyrobami. Fot.9 Geosyntetyki dystansujące

7 Bariery geosyntetyczne - to geosyntetyki nieprzepuszczalne uniemożliwiające swobodny przepływ płynów lub gazów pod konstrukcją. Geosyntetyczna bariera polimerowa to nic innego jak geomembrana najczęściej stosowana jest konstrukcjach składowisk odpadów i wylewisk oraz w budownictwie hydrotechnicznym. Możliwości dopasowania jej do różnych kształtów uszczelnianych konstrukcji oraz łatwość montażu stwarza nieograniczony zakres zastosowań. Fot.10. Geomembrany Fot.11. Maty bentonitowe Geosyntetyczna bariera iłowa zwana również jako mata bentonitowa lub bentomata to swojego rodzaju geokompozyt o znikomej przepuszczalności. Trzonem tego materiału jest zmielony bentonit sodowy umieszczony pomiędzy geotekstyliami (mogą być to zarówno geowłókniny jak i geotkaniny). Zastosowanie tych barier łączy się najczęściej ze zdolnością do samouszczelniania w składowiskach odpadów i ich rekultywacji. Geosyntetyczna bariera bitumiczna wykorzystuje właściwości wyrobów bitumicznych obecnie rzadziej stosowana. Czwartą i ostatnią grupę wyrobów geosyntetycznych o bardzo różnych właściwościach, zastosowaniach i pełnionych funkcjach tworzą geokompozyty. Zgodnie z zapisem w normie PN EN ISO 10318:2005 jest to materiał w skład, którego wchodzi co najmniej jeden z przedstawionych wcześniej geosyntetyków. Łączenie poszczególnych komponentów odbywa się poprzez wzajemne wiązanie, sklejanie, zszywanie, zgrzewanie lub tkanie. Stosowanie geokompozytów wymaga solidnego przygotowania merytorycznego od projektanta i wykonawcy robót hydrotechnicznych. Fot.12. Geokompozyty

8 3.1. Zakresy zastosowań geosyntetyków w hydrotechnice. Pomimo swojej różnorodności materiały te oraz opisane technologie charakteryzują się kilkoma wspólnymi cechami do których zaliczyć można:! łatwość i szybkość wykonania,! trwałość i bezawaryjność eksploatacji konstrukcji hydrotechnicznych,! brak konieczności tworzenia wielkich placów budów Geomembrany i bentomaty Geomembrany HDPE ( gładkie lub szorstkie ) i bentomaty stosowane do uszczelnień wałów ppow. charakteryzują się łatwością i szybkością wykonywanych prac z gwarancją szczelności nieosiągalną przy metodach tradycyjnych np. uszczelnianiu gliną. Dodatkową zaletą geomembran jest ochrona wałów przed gryzoniami ( nornice, piżmaki ). Ich gładka, bardzo mocna powierzchnia oraz prawdopodobnie zapach uniemożliwia wgryzanie się zwierząt do środka konstrukcji. Przeprowadzone obserwacje tak zabezpieczonych wałów potwierdzają fakt, że gryzonie wolą pozostawić materiał nienaruszając go przejść na drugą stronę po jego koronie. Mimo wielu zalet geomembran niejednokrotnie okazuje się, że w danych warunkach gruntowo wodnych korzystniejsze jest zastosowanie bentomaty. Jest to uzasadnione szczególnie przy dużych prędkościach przepływu, silnych prądach dennych i przy konieczności zapewnienia lepszej wegetacji roślin.

9 !!"#$%&&'()*+,-"&&.,#-/#/0,1&2*/+*+34,5"&6&3*5-/+,-"&&789:& Geowykładziny i maty antyerozyjne Geowykładziny i maty z systemem geokomórek w budownictwie hydrotechnicznym znalazły szerokie zastosowanie m. in. do:! zabezpieczania wszelkiego typu brzegów i wybrzeży oraz ochrony skarp i obwałowań przed erozją gruntów, zapobiegania wymywania gruntu z wałów i skarp odwodnych,! zwiększenia przyczepności materiału nasypowego,! zwiększenia wytrzymałości gruntu tworzącego korpus wału na siły ścinające,! wzmocnienia stabilności konstrukcji ziemnej poprzez umożliwienie swobodnej wegetacji roślinności,! zabezpieczania powierzchni uszczelnień syntetycznych przed uszkodzeniami mechanicznymi,! zwiększenia stabilności struktury rozbudowywanych skarp i nasypów. W przypadku konieczności zastosowania w pracach budowlano montażowych materiałów przyjaznych środowisku istnieje możliwość zastosowania geomaty wykonanej w 100 % z włókien sizalowych lub biowłókniny wykonanej z włókien bawełnopodobnych z wsianą mieszanką traw. Tego typu rozwiązania tymczasowo spełniają funkcję geowykładziny lub geowłókniny jednak po jakimś czasie ulegają one całkowitej biodegradacji a w przypadku biowłókniny pozwalają dodatkowo na szybki rozwój roślinności Wały przeciwpowodziowe Po powodzi z 1997 roku wyciągnięto szereg wniosków m. in. dotyczących zastosowania nowych materiałów i technologii przy odbudowywaniu wałów przeciwpowodziowych. Skuteczność ochrony terenów z optymalizacją kosztów w stosunku do klasycznych rozwiązań to kierunek z którego nie ma praktycznie odwrotu. Świadomość odpowiedzialności za stan wałów oraz niedoskonałość Przepisów technicznych... powoduje konieczność zrewidowania również Wytycznych instruktażowych projektowania wały ppow. ( WIP ). Wybierając odpowiednie materiały i technologie w fazie projektowania wału przeciwpowodziowego należy obliczyć i zapewnić:! stateczność ogólną i lokalną korpusu wału,! stabilność niwelety ze względu na osiadanie,! bezpieczeństwo ze względu na sufozję i przebicie hydrauliczne poprzez ustalenie krzywej filtracji dla warunków przepływu w czasie wezbrania ( filtrację odwrotną ),

10 ! separację podłoża od warstwy nasypowej,! minimalne dopuszczalne wymiary korpusu dla wody obliczeniowej ( miarodajnej i kontrolnej ),! przejazdy pojazdów i przejścia ludzi i zwierząt,! spełnienie wymagań ochrony środowiska i ekologów. Typowe przekroje poprzeczne wałów uwzględniające wiele czynników destrukcyjnych pokazano na schematach poniżej: Rys.4. Schematy wałów przeciwpowodziowych.[20]! Geotuby Tradycyjne sposoby budowy wałów przeciwpowodziowych lub ich remontów polegają na przemieszczaniu dużych mas ziemnych - pozyskiwanych z reguły w miejscach oddalonych od placu budowy, w trudnych warunkach terenowych jazda ciężkim sprzętem po rozmytej i niestabilnej koronie wału istniejącego lub po grząskich terenach polderów, ich

11 wbudowywaniu w korpus wału, darniowaniu i obsiewaniu skarp roślinnością. Jest to proces wyjątkowo kosztowny, długotrwały oraz w znacznym stopniu ingerujący w środowisko naturalne. W przypadku przecieków wałów podczas podwyższonych stanów wód w celu ich załatania stosuje się okładanie tych miejsc workami z piaskiem. Zastosowanie hydraulicznie napełnianych refulatem pozyskiwanym z dna rzeki lub innego naturalnego zbiornika wodnego długich, elastycznych geotub z geotkaniny jako rdzenia przy budowie nowych i jako solidnego wzmocnienia przy remoncie istniejących wałów przeciwpowodziowych, grobli, zapór, tam oraz do ochrony brzegów morskich zmniejsza w znacznym stopniu koszty inwestycyjne, skraca czas realizacji inwestycji oraz minimalizuje zniszczenia środowiska naturalnego. Każda geotuba może posiadać dodatkowe wstęgi ( wąsy ) z jednej lub obu stron, których zadaniem jest eliminowanie erozji powierzchniowej wywołanej dużym przepływem wody oraz falowaniem. Rys.5 Schematy zastosowania geotuby [20] Geotuby posiadają szereg zalet:! przy wykorzystania urobku powstałego podczas bagrowania dna rzeki lub pogłębiania torów wodnych i nurtów rzek do wypełniania elastycznych geotub z geotkaniny zamiast odkładania go na polach refulacyjnych nie ma konieczności przeprowadzania badań oceny oddziaływania na środowisko i wielu innych czynności formalno prawnych,! długość geotuby może być indywidualnie dobierana w zależności od potrzeb w zakresie m przy średnicy 1 4 m,! geotuby mogą być układane zarówno na lądzie jak i pod wodą do głębokości 3 m,

12 ! wykonywane są z bardzo wytrzymałych geotkanin ( kn/m ) za pomocą specjalnie opracowanych technik szycia zapewniających wysoką wytrzymałość szwów,! geotuby są bardzo wytrzymałe, odporne na promieniowanie UV, nie ulegające biodegradacji, odporne na uszkodzenia mechaniczne, mają długi okres bezawaryjnej eksploatacji,! są elastyczne więc idealnie dopasowują się swoim kształtem do podłoża,! z uwagi na swój ciężar kn tworzą masywną i trwałą konstrukcję nie ulegającą erozji Geokontenery Jest to system służący do umocnień dna akwenów wodnych przy nabrzeżach oraz ochrony i odbudowy skarp dna przybrzeżnego oparty na workach wykonanych z geotkaniny. Worki te, o długości dopasowanej do szczeliny, wypełnione materiałem sypkim, mają doskonałe zdolności separacyjne, uniemożliwiają mieszanie lub wydostanie się na zewnątrz refulatu. Jednocześnie zachowana jest przepuszczalność wody, dzięki właściwościom i strukturze geotkaniny (wytrzymałość na zerwanie do 800 kn/m). W przypadku występowania znacznych sił rozciągających w geotkaninie, wynikających z głębokości układania oraz z rodzaju materiału wypełniającego worki, stosuje się specjalne zabezpieczenia w postaci dodatkowych zakładek. Rys. 6. Układanie geokontenerów Zalety stosowania systemu geokontenerów:! oszczędność czasu i materiału (można wykorzystywać refulat uzyskiwany z pogłębiania rzek, basenów portowych i zatok ), możliwość dokładnego układania niezależna od warunków atmosferycznych, stanu wody, zmiennych prędkości prądów wodnych i głębokości,! brak strat materiałów wynikających z procesów erozji, podczas i po zainstalowaniu,! krótki czas montażu,! konkurencyjność w stosunku do metod tradycyjnych.

13 Elastyczne materace betonowe Elastyczne materace betonowe na podkładzie z geotkaniny są optymalnym rozwiązaniem zabezpieczenia nabrzeży i skarp odwodnych przed erozją i rozmywaniem. Materace te są tworzone z pojedynczych bloczków ze specjalnie utwardzonego i zagęszczonego betonu, powiązanych ze sobą linami stalowymi poprzez otwory znajdujące się w każdym elemencie. Utworzony w ten sposób materac układa się dźwigiem na pokrytą geotkaniną skarpę, dno akwenu portowego lub powierzchnię terenu. Powiązanie bloczków betonowych linami stalowymi stanowi gwarancję długotrwałej eksploatacji oraz wpływa na dużą zdolność wygaszania energii fal, zapobiega wypłukiwaniu gruntu spod materaca, zwiększa odporność gruntu na osiadanie oraz sprzyja szybkiemu rozwojowi flory brzegowej. W okresach zlodzenia nie ma możliwości uszkodzenia takiego zabezpieczenia poprzez lokalne wynoszenia wywołane zmianami poziomów wody lub zjawisko lodu brzegowego. Materace te mogą być wykorzystane również w sytuacjach awaryjnych do szybkiej budowy dróg tymczasowych na koronie wałów przeciwpowodziowych lub u ich podstawy. Rys.7. Schemat układania elastycznych materacy betonowych ( archiwum f. Nicolon ) Zabezpieczenia przeciwerozyjne skarp i zboczy z wykorzystaniem systemów geokomórkowych Na rys.8 przedstawiono schematycznie różne zakresy wbudowania geokomórek. >0?#.*"'2#/-01&-#./45*" $9"#24 <.9#4&" #.=71**" :;&'+#.8.&4!/,.0*1-*1-'2.+3)+.&4'5-/+*1 67%-#*"%4&*1-'8-.%9"*1*"!"#$%&"'()*+",-*%.&" Rys.8. Zakresy zastosowań systemów geokomórkowych.[21]

14 Wszelkie zabezpieczenia przeciwerozyjne na stromych skarpach można rozpatrywać w dwóch różnych stanach:! gdy zsuw powierzchniowy uaktywnił się,! osuwisko nie jest aktywne, ale potencjalnie możliwe. Zarówno dla utrzymania warstwy humusu jak i innych wypełnień mineralnych ( piaski, żwiry itp. ) geokomórki wymagają odpowiedniego systemu kotwienia na skarpie jak i w koronie przy użyciu szpilek, kotew gruntowych, opasek zaciskowych, odciągów linowych z klipsami i blokami kotwiącymi jak również ustalenia minimalnej długości przykrycia.!"#$%&'($')(*+$,-.)/ 0',1,-231$!4#$%5$)6$(,7' G Rys.9. Zakotwienie materaca w koronie skarpy (bez kotew).[21] W takich zastosowaniach skarpowych, geokomórki muszą posiadać perforacje w ścianach bocznych umożliwiając w ten sposób przepływ wody wzdłuż skarpy minimalizując ciśnienie spływowe. Perforacje te spełniają jeszcze jedną funkcję pomagają utrzymać wewnątrz komórek znajdujący się grunt lub kruszywo. W przypadku gdy skarpa lub zbocze zbudowane jest z gruntów pylastych ( pyły, iły ) podlegających silnie erozji, pod materacami z geokomórek umieszcza się geowłókniny lub biowłókniny. Na wysokość i szerokość komórki mają wpływ dwa czynniki : kąt nachylenia skarpy i rodzaj materiału obsypki (kąt tarcia wewnętrznego).

15 Zależność powyższą można zobrazować w sposób następujący : 9,;'>!"#$%&'()* +",-.+* /0102)$."+" &2"+" '*(9&:$';*02+*.<& = *.(;*06$6>0?.@'8@ Rys.10. Schemat wypełnienia pojedynczej komórki (h min > 1/2H). ( β φ) tan = H 2D gdzie: β - kąt nachylenia skarpy, Φ - kąt tarcia wewnętrznego gruntu obsypki, H - wysokość komórki, a D - szerokość efektywna komórki. Odpowiednią wielkość komórek można również dobierać korzystając z wykresów i wytycznych udostępnianych, np. przez producentów geokomórek. +,-.7-C+O./0-O804/5PQ0-5860RO. S395R/60T,15P+CQU8+6.:.;<=>?@AB )" (".DD. )! #!!.DD 7<E?FEGF=HE.I=DJGIE.:$!%K$&&DDB (" #"!.DD $!!.DD (! (".DD '" #!!.DD LMNE.I=DJGIE.:&!'K&))DDB #"!.DD '! $!!.DD "" "! &" &! %" %! $" $! #" #! "! " #! #" $! $" %! %" &! &" "! "" '! '" (! (" )! )" *! +,-../012345/ :.;<=>?@AB Rys.11. Dobór wielkości komórek.[21] Uwaga: Korzystanie z tego typu pomocy powinno być poparte wcześniejszą analizą obliczeniową i doświadczeniem w tego typu projektach Zabezpieczenia przeciwerozyjne w kanałach.

16 Warstwy przeciwerozyjne kanałów muszą spełniać omówione wcześniej wymagania dotyczące skarp oraz wytrzymywać działanie dodatkowych sił wywoływanych przepływem wody. We wszystkich metodach projektowania kanałów stosuje się nomogramy lub wzór Manninga do określania przepustowości i prędkości przepływu lub maksymalnego naprężenia ścinającego działającego na warstwę przeciwerozyjną kanału. Dla systemów geokomórkowych z okrywą roślinną, wypełnionych kamieniami i betonem wymogi projektowe są różne. W oparciu o badania przepływów w kanałach otwartych stwierdzono, że przy zastosowaniu systemów geokomórkowych dopuszczalną prędkość przepływu można zwiększyć o 60 %. Rzeczywistą średnią prędkość przepływu w projektowanym kanale oblicza się z równania Manninga. Średnia prędkość wody płynącej kanałem ( v) wyrażona jest następującym wzorem:!"# $%&' ( )&% * [m/s] gdzie: R - promień hydrauliczny kanału określany jako powierzchnia przepływu A podzielona przez obwód zwilżony P, n - współczynnik szorstkości konkretnego systemu przeciwerozyjnego, s - nachylenie dna. Współczynnik szorstkości n, który jest potrzebny do równania Manninga, wynosi: n = 0,0395(D 50 ) 1/6! Powyższe analizy umożliwiają projektantom szybką ocenę alternatywnych wypełnień z kruszyw i przekrojów kanałów, aby projekt był jak najbardziej optymalny. Zazwyczaj kruszywo jest dobrze uziarnione, a maksymalna wielkość średnicy zastępczej ziarna wynosi mniej niż połowę wysokości komórki Materace faszynowo - tkaninowe Umacnianie koryt rzecznych i skarp budowli hydrotechnicznych dotychczas realizowane tradycyjną metodą z zastosowaniem typowych materacy faszynowych zostało z powodzeniem wzbogacone o geotkaniny. Obecnie taki materac jest prefabrykowany na miejscu wbudowania lub przywożony na barkach. Konstrukcja materaca jest tworzona na geotkaninie poprzez przymocowanie kiszek faszynowych do specjalnych pętli utworzonych na powierzchni geotkaniny w siatce kwadratów o rozstawie 0,50 x 0,50 m. Taki materac może swobodnie pływać po powierzchni wody a zatapia się go w miejscu wbudowania poprzez równomierne obciążenie narzutem kamiennym. Zaletą tego systemu jest trwałość, odporność na erozję i łatwość wbudowania.

17 Fot.13 Układanie faszyny na geotkaninie [ z archiwum f. Nicolon] 4.! Główne kierunki zastosowania geosyntetyków w konstrukcjach hydrotechnicznych. 4.1.Umocnienia brzegowe i denne. Umocnienia brzegowe i denne oznaczają budowle, których podstawowym zadaniem jest ochrona profilu cieku wodnego w określonych granicach. Działanie erozyjne wody ma dwa główne składniki. Jeden z nich to wypłukiwanie i następnie unoszenie w formie rumoszu ziarn, które ma miejsce, gdy prędkość przepływu wody przekracza pewną wartość krytyczną, zależną od wielkości uziarnienia. Z reguły przy niekontrolowanym przebiegu tego procesu powstają osuwiska lub spływy i osuwy. Drugi składnik to falowanie eoliczne i rozmycie wywołane przez strumienie wody od śrub napędowych statków. Działanie falowania eolicznego (wiatrowego) i od przepływających statków szczególnie niszczy nieumocnione brzegi w zakresie stanów średnich wód. Obciążenia dynamiczne od falowania może przejąć tylko odpowiednio zaprojektowane umocnienie. Uzyskuje się to dzięki podtrzymywaniu brzegów i materiałów dennych. Materiał denny składa się przede wszystkim z torfu, piasku lub pyłu, czyli materiałów luźnych, ziarnistych lub spoistych, mniej lub bardziej podatnych na erozję. Erozja może być spowodowana nie tylko działaniem fal i prądów, ale również napływem wód powierzchniowych i/lub gruntowych z lądu. Spływ powierzchniowy może doprowadzić do silnego zerodowania konstrukcji ochronnej, zwłaszcza w miejscach ze słabym drenażem lub bez drenażu. Ponadto należy uwzględnić wszelkie nietypowe obciążenia, związane z warunkami atmosferycznymi, różnymi odpadami niesionymi z prądem, rekreacją, wandalizmem i katastrofami. Do dodatkowych funkcji umocnień brzegowych należą:! wartości ekologiczne, funkcja rekreacyjna i ochrona krajobrazu;! oznakowanie dla żeglugi;! funkcja hydrauliczna związana z szorstkością profilu.

18 Aby móc pełnić te wszystkie funkcje, brzeg z reguły musi być pokryty okładziną. Głównymi elementami tej okładziny (rys. 11) są wierzchnia warstwa okrywowa, warstwa filtracyjna, a czasem również jedna lub więcej warstw pośrednich. Wierzchnia warstwa, która w szczególności musi wytrzymywać zewnętrzne siły działające na budowlę, może być wykonana z różnych materiałów lub ich połączeń. "#$%&!'()*(+,!)-./0%&!(1!222!*! 4=('*/A! '()*(+!1(.%/9!5$-3:1)*,! )-./0%&!(1!)9-3*45! ;&1$(.("*7)%&7;!*!<0&=/9!+-=&!! 3-$4=3-! 3*/$)7;%*-! 3-$4=3-!(7;$(%%-! >%*/5(%*/7)%*/?! "/(4&%=/=&5*! Rysunek 12. Typowy przekrój poprzeczny umocnień brzegowych z filtrem geosyntetycznym.[35] Warstwa pośrednia może służyć jako warstwa przejściowa pomiędzy pozostałymi warstwami i/lub jako osłona warstwy filtracyjnej. Do wykonania tej warstwy również można wykorzystywać różne materiały. Warstwa filtracyjna może składać się z materiałów następującego typu: a)!filtry ziarniste: luźne ziarna, spajane ziarna, ciasno ułożone kamienie. b)!filtry włókniste: materiały syntetyczne i naturalne. Filtry ziarniste (a). Do filtrów ziarnistych należą na przykład warstwy piasku lub żwiru (luźnego), asfaltu piaskowego lub kamienne warstwy filtracyjne. Ogólnie rzecz biorąc, filtry ziarniste mają następujące zalety: w określonych okolicznościach same się naprawiają ;! ich elementy są przeważnie bardzo trwałe;! dobrze przylegają swoją powierzchnią do warstw położonych wyżej i niżej;! łatwo jest je naprawić. Ewentualną wadą może być większa wysokość budowli, kompensująca:! zmienny rozkład uziarnienia materiału filtracyjnego i zmienną grubość tej warstwy;! nieznajomość wielkości porów;! brak kontroli nad gotowym produktem. Filtry włókniste (b). Filtry włókniste mogą się składać z materiałów syntetycznych (geosyntetyki) lub naturalnych (np. klasyczne maty wiklinowe lub sizalowe). Geosyntetyki charakteryzują się następującymi zaletami:

19 ! mała wysokość konstrukcji;! wytrzymałość materiału na rozciąganie w płaszczyźnie;! są stosunkowo niedrogie. Do ewentualnych wad należą:! niepewność przy ekstrapolacji zachowania w długim okresie czasu;! połączenia - szczególnie z gruntem podłoża - należy wykonać bardzo starannie;! geosyntetyki a łatwo jest uszkodzić, a raczej trudno naprawić;! geosyntetyki nie poddają się nierównomiernemu osiadaniu tak dobrze jak filtry ziarniste. Głównym zadaniem konstrukcji filtracyjnej w umocnieniach brzegowych i dennych jest zatrzymywanie materiałów podłoża bez nadmiernego, niedopuszczalnego wzrostu ciśnienia porowego. Oznacza to, że przez cały okres eksploatacji konstrukcja powinna przepuszczać wodę, bez ubytku materiału z podłoża. Filtr może również pełnić rolę separacji pomiędzy warstwami oraz zbrojenia gruntu. Aby filtr mógł spełniać te funkcje, trzeba sformułować założenia dotyczące zdolności do nieprzepuszczania ziaren gruntu, wodoprzepuszczalności, wytrzymałości materiału itp. Aby ocenić te właściwości, zastosować można wiele różnych kryteriów. Kryteria determinuje wiele ogólnie obowiązujących procedur badawczych. Zależą od konkretnych warunków użytkowania danej budowli. Opisując funkcję, użyto określenia niedopuszczalny w odniesieniu do stateczności konstrukcji, która musi zostać zachowana przez cały okres eksploatacji. Oznacza to, że :! przemieszczenia części wierzchniej warstwy lub innych elementów konstrukcji muszą być w zasadzie minimalne lub w ogóle nie występować, w zależności od projektu i przyjętej filozofii konserwacji. W rzeczywistości to projektant ustala, co jest dopuszczalne, a co nie,! należy w miarę możliwości unikać wypłukiwania materiału dennego. Nie może dochodzić do nadmiernego, niedopuszczalnego osiadania,! geosyntetyki nie mogą stanowić płaszczyzny poślizgu. Zatopione materiały nie mogą ani częściowo, ani w całości ześlizgiwać się wzdłuż płaszczyzny geosyntetyków, natomiast same geosyntetyki nie mogą ślizgać się po podłożu,! budowla nie może się podnosić,! należy zapewnić odpowiednią odporność na wszelkie obciążenia (chemiczne, biologiczne i mechaniczne) mające wpływ na długość okresu eksploatacji.! Główne kategorie zmiennych podstawowych to wytrzymałość i obciążenie. Wytrzymałość materiału i geometria budowli należą do kategorii wytrzymałość lub odporność. Należy tu uwzględnić takie parametry, jak wytrzymałość materiału na rozciąganie, właściwości cierne gruntu, wysokość nasypu oraz grubość warstwy ochronnej. Podstawowe zmienne stanowiące warunki brzegowe dla konstrukcji to nachylenia skarp, szybkości prądów, naprężenia rozciągające i zanieczyszczenia.! Lokalizacja budowli to ważny aspekt projektowania elementów filtracyjnych w umocnieniach brzegowych lub dennych. Można tu wyróżnić kilka elementów, takich jak: brzeg (sposób użytkowania, wymiary), ruch statków (natężenie, osiągane prędkości, wymiary statków), poziom wód przy brzegu, różnice poziomu wód w cieku wodnym i w gruncie, różne alternatywy realizacji oraz względy ogólnoekonomiczne.

20 ! Brzeg. Funkcje brzegu, a także drogi wodnej i cieku wodnego, muszą zostać określone przez projektanta i/lub późniejszego zarządcę. W związku z tym należy zwracać szczególną uwagę na ewentualne przyszłe zmiany funkcji, spowodowane na przykład rozwojem infrastruktury.! Żegluga. Wiele istotnych informacji o żegludze pozwala ustalić granice hydrauliczne dla geosyntetyków (głównie informacje o typach statków i natężeniu ruchu).! Różnica poziomów wód pomiędzy drogą wodną a wodami gruntowymi. Poziom wód gruntowych i poziom wód w cieku wodnym mogą się znacznie od siebie różnić. Takie różnice poziomów mogą być spowodowane wykopami w okolicy cieku wodnego, podwyższeniem terenu lub położeniem w pobliżu zapory.! Podłoże. Informacje o podłożu muszą obejmować dane o układzie warstw i właściwości fizyko-mechaniczntch (wykresy z analizy sitowej, charakterystyczne wielkości ziaren) oraz powiązaną z nimi wodoprzepuszczalność. Ważna jest również kohezja (determinująca własności wiążące gruntu) oraz kąt tarcia wewnętrznego (determinujący odporność na ścinanie). Przeważnie należy również uwzględnić fakt, że podłoże nie jest jednorodne. Takich informacji powinny dostarczyć dokładne badania gruntu z wierceniami i sondowaniem. Gradient i(-) można określić jako iloraz różnicy pomiędzy wysokością ciśnienia w dwóch punktach oraz odległością L (m) pomiędzy tymi punktami. Można tu wyróżnić składowe i x, i y i i z (rys.13). W większości sytuacji występują wszystkie trzy składowe. Do przykładowych sytuacji, w których dominują gradienty równoległe do geosyntetyków należą nabieganie fal, fale rufowe, odpływ opadów oraz wody gruntowe spływające po skarpach nad wodą. Do przykładowych sytuacji, w których dominują gradienty prostopadłe do geosyntetyków należą woda przesiąkająca przez wały oraz odwodnienie skarp. Rysunek 13. Składowe gradientu hydraulicznego w umocnieniach brzegowych.[35] Zachowanie gradientu w granicach budowli oraz związanego z nim gradientu pojedynczej warstwy zależy od:! prędkości, z jaką następuje całkowity spadek. Im szybciej spada poziom wody w otwartym cieku wodnym, tym większe będą miejscowe straty ciśnienia;

21 ! współczynnika filtracji wszystkich warstw, w tym również geosyntetyków;! grubości poszczególnych warstw. Na powstanie sił wyporu wpływa wiele różnych czynników:! wysokość, czas trwania i forma zmiennych w czasie warunków brzegowych, takich jak wezbrania sztormowe i pływy w pobliżu wału oraz warunki panujące za budowlą (poziom wody w polderach, poziom rowów drenażowych itp.);! wodoprzepuszczalność i różnice w wodoprzepuszczalności gruntów w budowli i pod nią;! geometria: wymiary, skarpa wału, stopnie, poziom podnóża;! chłonność wodna podłoża gruntowego;! poziom przedbrzeża przed wałem;! położenie wszelkich warstw nieprzepuszczalnych, np. iłu, w podłożu;! długość ścianki szczelnej u podnóża skarpy;! obecność i rodzaj systemu drenażu w podnóżu lub w innym miejscu budowli. -!B!4*C&!4'(3(1(3-%/!('-1-%*/+!8-.! DB 4*C-!3&'($<!)3*E)-%-!)!(D/7%(67*E!3(1&!3!8*.=$)/ 7B!4*C&!3&'($<!)3*E)-%/!)!%-17;(1)E7&+!7)(C/+!8-.*! 1B!)+*-%-!'(.-!'$:15(67*! /!B!<1/$)/%*/!8-.*! 8!B!4*C-!3&'($<!)3*E)-%-!)!+-4E!3(1&!('-1-9E7E!%-!45-$':! "!B!'(17*6%*/%*/!%-!45-$'*/!)3*E)-%/!)!<3*:)*(%&+!'(3*/=$)/+! ;!B!!4*C&!3&3(C-%/!'$)/)!%-D*/"-%*/!8-.! Rys.14. Schematyczna ilustracja mechanizmów zniszczenia umocnień skarp.[35] Siły wyporu powodowane przez fale. Fale uderzające w budowlę mogą powodować wiele różnych zjawisk hydraulicznych, skutkujących zmianą profilu fali i rozproszeniem jej energii. Do najważniejszych procesów należą załamywanie, nadbieganie, opadanie i odbijanie fal, które powodują powstawanie sił działających na umocnienia. Siły działające na nachylone umocnienia skarpy pokazano na rys. 14.

22 Wielkość wyporu zależy od wysokości fal, wodoprzepuszczalności wierzchniej warstwy, wodoprzepuszczalności geosyntetyków oraz wodoprzepuszczalności spodniej warstwy. Na podstawie doświadczeń i obliczeń opracowano wiele nomogramów i wzorów ustalających zależność pomiędzy wodoprzepuszczalnością kilku warstw, wysokością fal a siłami wyporu. W większości przypadków geosyntetyki służą zapobieganiu erozji niespoistej warstwy gruntu. Jednak nawet grunt spoisty może czasem ulegać erozji. Tab.1. Współczynnik filtracji k dla różnych rodzajów gruntu. Materiał Przybliżone wartości współczynnika filtracji (m/s) Ił od 10-8 do Torf od 10-7 do 10-9 Piasek ilasty od 10-5 do 10-8 Miałki piasek od 10-4 do 10-6 Średnio miałki piasek od 10-3 do 10-5 Gruby piasek od 10-2 do 10-4 Żwir od 10-1 do 10-3 Wapień od 10-6 do 10-9 Piaskowiec od 10-5 do 10-8 Wodoprzepuszczalność geosyntetyków jest związana z przepływem przez budowlę, czyli prędkością filtracji v. Można wyróżnić: a) sytuacje, w których geosyntetyki dobrze przylegają do chronionej warstwy; b) sytuacje, w których występują puste przestrzenie, takie jak dziury czy kanały itp. Dobre przyleganie (a). Tutaj przepływ właściwy przez geosyntetyki q jest równy przepływowi z podłoża materiału dennego, kiedy przepływ wód gruntowych następuje wyłącznie prostopadle do płaszczyzny geosyntetyków: q g (geosyntetyki) = q b (materiał denny) Wówczas nie dojdzie do erozji, o ile zapewniona zostanie odpowiednia zdolność do nieprzepuszczania ziaren piasku. Obciążenia działające na umocnienia brzegowe lub denne można sklasyfikować w następujący sposób: a)!obciążenia hydrauliczne. Wyróżniamy obciążenia wynikające ze stałego lub mało zmiennego w czasie ruchu wody (np. przepływy w rzekach i kanałach, wezbrania i przepływ wód gruntowych) oraz obciążenia wynikające z szybko zmieniającego się w czasie ruchu wody (fale wiatrowe, translacyjne, ruch wody wywoływany przez statki). Dla geosyntetyków, które zazwyczaj stanowią zakryty element budowli, szczególnie ważne są zmienne wewnętrzne wynikające z obciążeń. Należą do nich:! gradienty;! nadciśnienie wody;! wodoprzepuszczalność;

23 ! szybkości filtracji;! warunki przepływu. Zwłaszcza nadciśnienia powstałe wskutek wzrostu gradientu lub spadku przenikalności (wskutek zatkania lub zamulenia geosyntetyków) mogą doprowadzić do stanów granicznych, takich jak wypływanie na powierzchnię i poślizg. Jeżeli chodzi o umocnienia denne, zmienne zewnętrzne, takie jak prędkości prądów i fal, mogą doprowadzić do stanów granicznych łopotanie materiału lub niestabilność zakładek. Odgrywają one również pewną rolę przy zatapianiu i holowaniu na etapie budowy. b)!obciążenia mechaniczne, w odniesieniu do sił wpływających na stateczność całego brzegu. Do istotnych zmiennych należą:! obciążenie z góry;! naprężenia związane z ziarnami i wodą;! zagęszczanie i osiadanie;! odporność na ścinanie. Stanowiąc część konstrukcji, przy statecznym podłożu, geosyntetyki używane w umocnieniach brzegowych lub dennych nie muszą raczej przenosić żadnych obciążeń, ponieważ są osadzone pomiędzy wierzchnią warstwą a podłożem. W przypadku, gdy umocnienia brzegowe znajdują się na skarpie, geosyntetyki muszą przekazywać siłę ścinającą wywołaną przez wierzchnią warstwę do podłoża. Materiał musi wówczas charakteryzować się odpowiednią wytrzymałością. Jedynie w przypadku poślizgu dolnej części umocnień brzegowych, podczas gdy ich górna część pozostaje na miejscu, w warstwie geosyntetyków mogą powstać silne naprężenia rozciągające (np. podczas budowy). Współczynniki tarcia pomiędzy wierzchnią warstwą a geosyntetykami oraz pomiędzy geosyntetykami a podłożem mają duże znaczenie dla tych stanów granicznych. Położenie płaszczyzny poślizgu wyznacza stan równowagi. Jeżeli wskutek osiadania, wykopów czy występowania pojedynczych kamieni dojdzie do odkształceń gruntu, mogą powstać miejscowe obciążenia mechaniczne. Na etapie budowy takie odkształcenia mogą być spowodowane przez maszyny budowlane oraz układanie materiałów. Wprowadzenie kryterium wyporu ma na celu zapobieganie wypieraniu konstrukcji geosyntetycznej. Innymi słowy, nie powinny powstawać siły wypychające konstrukcję do góry. Dlatego maksymalne ciśnienie wody F w nie może przekraczać składowej wyporności G prostopadłej do skarpy (rys.15): zatem: gdzie : τ w = siła wyporu wody (N/m 2 ) Δh g = różnica wysokości ciśnienia hydraulicznego w geosyntetykach (m) ρ w = gęstość wody (kg/m 3 )

24 ρ t ' = gęstość wierzchniej warstwy pod wodą = (ρ s - ρ w )(1 - n) (kg/m 3 ) ρ s = gęstość kamieni (kg/m 3 ) n = porowatość (-) g = przyspieszenie ziemskie (m/s 2 ) α = kąt nachylenia skarpy (w stopniach) Rysunek 15. Wypór wierzchniej warstwy. W takim stanie równowagi zakładamy, że różnica wysokości ciśnień w wierzchniej warstwie jest nieistotna w stosunku do różnicy wysokości ciśnień w całych geosyntetykach. Ponieważ w tym przypadku kryterium poślizgu nie może zostać spełnione, w materiale mogą powstać naprężenia rozciągające i ściskające. Jeżeli mata nie będzie podtrzymywana, na przykład przez konstrukcję u podnóża, w geosyntetykach powstaną naprężenia, które nie mogą przekroczyć maksymalnych dopuszczalnych naprężeń w materiale. Wymagania wobec geosyntetyków związane z transportem materiału to przede wszystkim odpowiednia zdolność do nieprzepuszczania ziaren gruntu oraz zapewnienie odpowiedniego przylegania warstw. Niemniej jednak należy wybierać takie geosyntetyki, które nie rozedrą się wskutek miejscowej erozji. Naprężenia rozciągające geosyntetyki można ostrożnie oszacować za pomocą równania linii łańcuchowej. Można je wykorzystać w przypadkach działających miejscowo obciążeń szczytowych spowodowanych przez osiadające kamienie oraz w przypadkach, gdy geosyntetyki są rozpięte nad pustą przestrzenią ( rys.16).

25 Rysunek 16. Naprężenia rozciągające spowodowane przez osiadające kamienie i puste przestrzenie pod geosyntetykami. W procesie projektowania i analiz należy każdorazowo ustalić, czy erozja jest wynikiem przepływu laminarnego, obejmującego przemienne kierunki przepływu, tj. warunków statycznych. Może się zdarzyć, że erozja jest wynikiem przepływu turbulentnego, działania fal lub pompowania i wtedy mamy do czynienia z warunkami dynamicznymi. Przykład obliczeniowy [24 ] Przedstawiony sposób projektowania odnosi się zasadniczo do gruntów najbardziej wrażliwych na erozję piasków i piasków pylastych oraz do systemów ochronnych podobnych do podanego na rys. 17. Rys.17. [24] 1.! Maksymalny wymiar 0 90 filtru geosyntetycznego a)! grunty niespoiste Określa się wskaźnik różnoziarnistości +"#, -., /.! warunki statyczne Jeżeli U 5 Jeżeli U 5 to O 90 < 10 d 50 to O 90 < 2,5 d 50 oraz O 90 < d 90 oraz O 90 d 90! warunki dynamiczne

26 O 90 < d 90 stąd wynika maksymalny rozmiar O 90. b)! grunty spoiste Zarówno warunki dynamiczne, jak i statyczne: O 90 < 10 d 50 oraz O 90 d 90 i O µm stąd wynika maksymalny rozmiar O ! Dobór materiału filtru geosyntetycznego a)! Geotkaniny Jeżeli η w k g > k s to k g jest wystarczający; gdzie: η w współczynnik redukcji wodoprzepuszczalności dla geotkanin, k g wodoprzepuszczalność materiału [m/s]. Współczynnik η w odczytuje się z nomogramu ( rys.18) na odpowiedniej linii d 10. Rys.18. [24] b)! Geowłókniny i geokompozyty (geowłókniny na podkładzie tkanym) Jeżeli η w k g > k s to k g jest wystarczający; gdzie η w współczynnik redukcji wodoprzepuszczalności dla geowłóknin. Jeśli O 90 < 0,5 d 10 to η w = 1. Jeśli O 90 > 0,5 d 10 oblicza się wartość gdzie : n porowatość materiału, t grubość materiału [m] pod naciskiem 2 kn/m 2, O 90 średnica [m], od której jest mniejsze 90% porów materiału Geosyntetycznego

27 Współczynnik η w odczytuje się z nomogramu (rys.19) Rys.19. [24] Określenie potrzebnego umocnienia: Opisywane rozwiązania dotyczą luźno sypanych kamieni na odpowiedniej podsypce. Istnieją systemy z połączonych elementów prefabrykowanych np. materace betonowe, które nie wymagają warstwy podsypki. a)! umocnienie przed działaniem falowania Dla przewidywanej wysokości fal odczytuje się z nomogramu ( rys.20 - ciężar kamienia narzutowego W [ kn] w funkcji wysokości fali H [m]) potrzebny ciężar kamienia w umocnieniu przy odpowiednim kącie pochylenia skarpy. Wykres ten opracowano zakładając następujące właściwości: γ s - ciężar właściwy skały 27,3 kn/m 3, G s bezwymiarowy ciężar właściwy skały 2,73, K Δ - współczynnik zniszczenia 3,2 tj. brak uszkodzenia, fale nie przelewają się przez krawędź skarpy, β kąt pochylenia skarpy. Rys.20. [24]

28 b)! Umocnienie przed działaniem prądu wody Dla przewidywanej prędkości przepływu odczytuje się z nomogramu ( rys.21: Zależność ciężaru kamienia narzutu od prędkości przepływu) wymagany ciężar kamieni w [dan] przy odpowiednim charakterze przepływu. Zastępcza średnica kamienia wynosi: 7 8 "9 :;#<#=>?@ [m] gdzie: w = ciężar kamienia [dan]. Narzut powinien być układany w dwóch warstwach do łącznej miąższości 2 x D e. Rys.22. Rozmiar kamienia narzutowego w zależności od prędkości przepływu wody [37 ]

29 Rys.21. [24] Określenie potrzebnej podsypki: Warstwa ta nie zawsze jest konieczna szczególnie gdy narzut układany jest ręcznie lub odbudowa skarpy wykonywana jest z prefabrykatów. Głównym zadaniem podsypki jest utworzenie warstwy pośredniej pomiędzy narzutem a filtrem, a więc także ochrona filtru przed uszkodzeniem. Średnica ziaren (podsypki) d 100 < 0,5 D e (narzutu) miąższość podsypki D e (narzutu).

30 Rys.23. Wymiarowanie luźnego narzutu kamiennego w zależności od falowania ( wg Kniess a) [17] Rys.22. Wymiarowanie luźnego narzutu kamiennego w zależności od szybkości prądu wody (wg Kniess a)[17] W przypadku skarp odwodnych największe zniszczenia wynikają z procesów falowania. Część skarpy położona w strefie zmian poziomu wody w zbiornikach nazywa się pasem środkowym i jest najbardziej narażona na zniszczenia. Pas środkowy jest to powierzchnia liczona od rzędnej wtaczania się fali do głębokości równej podwójnej wysokości fali poniżej poziomu minimalnego. W związku z powyższym, w pasie środkowym stosuje się ciężkie umocnienia w postaci narzutów kamiennych, płyt betonowych, żelbetowych lub materacy w postaci połączonych ze sobą bloczków betonowych. Wszelkie umocnienia muszą wystawać ponad górny poziom wody (zgodnie z przyjętą klasą budowli lub drogi wodnej).

31 Tab. 2. Minimalne charakterystyki narzutu kamiennego Max. Wysokość fali [m] 0 0,31 0,31 0,61 0,61 1,22 1,22 1,83 1,83 2,44 2,44 3,05 d 50 [m] 0,20 0,25 0,31 0,38 0,46 0,62 Grubość narzutu [m] 0,31 0,38 0,46 0,61 0,76 0,91 Ważność tab.2 założono dla nachyleń skarp w zakresie 1:4 1:2, wykres uziarnienia ciągły w zakresie d max = 1,5 d 50 i d min = 2,5 cm. Całość należy rozpatrywać w kategorii filtru odwrotnego. Tab. 3. Charakterystyka warstwy filtracyjnej pod narzutem kamiennym Max. wysokość fali [m] 0 1,22 1,22 1,83 1,83 2,44 2,44 3,66 D 85 większe niż [m] 0,025 0,038 0,038 0, Min. grubość filtru [m] 0,15-0,23 0,31 Tab. 4. Maksymalne wartości sił erozyjnych dla różnych gruntów i umocnień Rodzaj materiału Siła poruszająca S [kn] P d P s P r 0,2 0,4 mm 0,4 1,0 mm 1,0 2,0 mm 0,18 0,20 0,25 0,30 0,4 P r G p Ż zagęszczony 5 15 mm 0,80 1,0 1,1 - Ż zagliniony 1,25 1,50

32 Ż 4 50 mm Płaskie kamienie rzeczne o grubości mm Darniowanie krótko po wykonaniu Porost traw po dłuższym okresie Narzut kamienny w płotkach Bruk w płotkach Wyściółka faszynowa Faszynada obrukowana do 2 4,80-5, ,5 1, Przykład obliczeniowy[24] Rzeka płynie uformowanym korytem, przepływ jest laminarny. Prędkość wody osiąga 3 m/s. Skarpa rzeki o pochyleniu około 1 : 2 zbudowana jest z piasku pylastego o współczynniku filtracji około 10-5 m/s i charakterystycznych rozmiarach ziarn: d 10 = 0,06 mm, d 50 = 0,20 mm, d 60 = 0,25 mm, d 90 = 0,80 mm. Jakie są wymagane parametry materiału geosyntetycznego, podsypki i narzutu? a)! Zaprojektowanie materiału geosyntetycznego Grunt niespoisty, warunki statyczne +"#, -. "# ABCD "FB=, /. ABAE 2,5 x d 50 = 0,5 d 90 = 0,8 Zatem maksymalny wymiar O 90 = 0,5 mm. Dobór odpowiedniego materiału: dla geotkaniny o wartości k g = 2 x 10-4 odczytujemy η w = 0,09 η w k g = 0,09 x 2 x 10-4 = 1,8 x 10-5 m/s tj. nieco więcej niż współczynnik k s = 10-5 m/s. Materiał geosyntetyczny jest właściwy. z rys.18 b)! Zaprojektowanie narzutu Z rys.20 dla przepływu laminarnego o prędkości 3 m/s przyjęto z pewnym zapasem narzut z kamieni o ciężarze 20 dan #7 8 "#9# :#<G>#<#=>?@ = 355 mm Przyjęto całkowitą miąższość narzutu > 710 mm c)! Warstwa podsypki Średnica d 100 < 0,5 x 355 < 355 mm, przyjęto miąższość 355 mm.

33 Przyjęte rozwiązanie : Materiał geosyntetyczny: geotkanina O µm co najmniej k g = 2x 10-4 m/s Warstwa podsypki : kamienie do 175 mm miąższość co najmniej 355 mm. Narzut: kamienie 20 dan (0,2 kn) miąższość co najmniej 750 mm W śródlądowych drogach wodnych głównymi przyczynami erozji są prąd przepływu wody i ruch statków. Jeżeli te zjawiska można wyrazić za pomocą prędkości strugi to ogólną ocenę podatności na erozję dna i brzegów drogi wodnej można przedstawić w formie rys. 23 Posługując się rys. 23 warto odnotować, że gruntem najłatwiej ulegającym erozji jest piasek już przy prędkości przepływu około 20 cm/s (0,2 m/s) następuje transport. Rys.23. [24] W celu maksymalnego ograniczenia erozji, brzegi i dno dróg wodnych muszą być zabezpieczane narzutem z kamieni o ciężarze i rozmiarach wystarczających, aby oprzeć się działaniu strumienia wody w ten sposób, że narzut zbudowany jest z dwóch warstw kamieni, ułożonych na podsypce z drobniejszego kruszywa. Podsypka z kolei leży na filtrze geosyntetycznym, rozłożonym na odpowiednio przygotowanej powierzchni skarpy brzegu i dna.

34 Rys. 24. Przykład wadliwie zaprojektowanego umocnienia dna i skarp dla kanału o przepływie wody Q > 130 m 3 /s i prędkości wody v > 2,5 m/s. Przykłady prawidłowych rozwiązań. Rys. 25. Zabezpieczenie górnej części skarpy kanału z półką [11]

35 Rys. 26. Przykład zabezpieczenia mieszanego- górna część skarpy jest szczelna, a dolna występuje jako przepuszczalna ( port Rotterdam) [11] Rys.27. Przykład umocnienia skarp z zastosowaniem mat antyerozyjnych (port Hamburg) [11]

36 Rys. 28. Typowe rozwiązanie z osłoną przepuszczalną ( port Rotterdam ) [11] Rys. 29. Zabezpieczenie skarp geotkaniną z kieszeniami wypełnionymi kruszywem, a w górnej części materacami z bloczków betonowych.

37 Rys. 30. Zabezpieczenie skarp kanału przy gruntach słabych. Projektowanie filtrów z geosyntetyków, służących do ochrony przed erozją komplikuje fakt, że przepływ jest często turbulentny, a ponadto może zmieniać kierunek. Na przykład w kanale, w którym nie występują przepływy, poziom wody gruntowej w sąsiedztwie kanału będzie taki, jak poziom wody w kanale. Fala powstająca przy przejściu statku podnosi lokalnie poziom wody w kanale i wywołuje przepływ wody w gruncie w głąb obwałowania. Następnie przychodzący spód fali obniża poziom wody w kanale i powoduje odpływ wody z obwałowania w kierunku kanału. Z powodu zmiennego kierunku wody często nie jest możliwe powstanie sieci sklepień z ziarn gruntu przylegających do materiału geosyntetycznego. Wskutek tego nie może powstać w gruncie stabilny układ filtrujący. Stosowanie geotkanin i geowłóknin na filtry w budowlach dróg wodnych, skarpach przybrzeżnych i śródlądowych, gdzie podłoże budują piaski i piaski pylaste, które są szczególnie podatne na erozję, wiąże się z problemem projektowania filtru. Otwartość geosyntetyków jest wystarczająco mała, aby zapobiec dużym ubytkom ziarn i cząstek gruntu, a jednocześnie zachowuje dostatecznie dużą przepuszczalność przez cały okres jego użytkowania, zapobiegając tym samym wzbudzaniu zwiększonego ciśnienia spowodowanego falowaniem. Kryteria dla filtrów, które powinny zapewniać zatrzymanie drobnych cząstek i ziarn, można podsumować następująco: a)! grunty niespoiste: warunki obciążenia statycznego Jeżeli U* 5 to O 90 < 10 x d 50 oraz O 90 < d 90 Jeżeli U* < 5 to O 90 < 2,5 x d 50 oraz O 90 d 90

38 gdzie U* oznacza wskaźnik różnoziarnistości definiowany jako d 60 /d 10 warunki obciążenia dynamicznego O 90 < d 50 b)! grunty spoiste warunki statyczne/dynamiczne obciążenia O 90 < 10 x d 50 oraz O 90 d 90 i O µm Za warunki statyczne obciążenia uważa się przepływ laminarny, włączając zmiany kierunku przepływu. Dynamiczne warunki obciążenia są wytwarzane przez przepływ silnie turbulentny, działanie falowania oraz zjawisko pompowania. Dla obu wymienionych typów gruntów mogą występować odchylenia od powyższych kryteriów, w zależności od zawartości pyłów i wartości wskaźnika różnoziarnistości. Kryterium przepuszczalności wymaga, aby przepuszczalność geosyntetyków była zawsze większa od współczynnika filtracji k s chronionego gruntu obwałowania. Jeżeli w laboratorium jest mierzona przepuszczalność k g samego materiału geosyntetycznego, poddanego działaniu odpowiedniego naprężenia ściskającego, to może się ona wydawać wystarczająca tj. k g > k s. Jednak gdy geosyntetyki są umieszczane w kontakcie z gruntem, to ich przepuszczalność maleje. Wodoprzepuszczalność tkanin w kontakcie z gruntem maleje wskutek blokowania tj. zasłaniania bądź osadzania się ziarn i cząstek w otworach tkaniny. Zmniejszanie się wodoprzepuszczalności tkaniny może być wyrażone za pomocą współczynnika redukcyjnego η w, który jest funkcją przepuszczalności k g materiału oraz średnicy d 10 gruntu, który ma być filtrowany. Warunek przyjmuje wówczas postać: η w k g > k s Wartość współczynnika η w można odczytać z rys. 31 w zależności od wartości k g i d 10.

39 Rys.31. [24] W odróżnieniu od materiałów tkanych, wodoprzepuszczalność włóknin w kontakcie z gruntem maleje wskutek zatykania (kolmatacji), tj. osadzania się cząstek gruntu w strukturze przestrzennej materiału. Na zatykanie porów w geowłokninach mają wpływ: n porowatość materiału geosyntetycznego (typowo 0,8 do 0,9 dla geowłóknin igłowanych), t grubość materiału, mierzona pod naprężeniem ściskającym 2 kn/m 2, O 90 wymiar O 90 wielkości porów geowłókniny Gdy przepuszczalność k g samej włókniny jest mierzona przy działaniu naprężenia ściskającego, zbliżonego do występującego w konstrukcji, to należy zastosować współczynnik redukcyjny dla włóknin η n i wówczas otrzymamy η n k g > k s Wartość η n można wyznaczyć z rys. 32, w zależności od wartości parametru k g 2 / n t O 90. W odniesieniu do geowłóknin stosuje się dodatkowe kryterium, stanowiące górne ograniczenie wartości współczynnika η n w przypadkach, gdy rozmiar O 90 jest mały w porównaniu do cząstek gruntu. Można je wyrazić następująco: jeżeli O 90 < 0,5 d 10 to przyjmuje się η n = 1. Rys.32. [24]

40 Erozja gruntu na ogół nie towarzyszy robotom inżynieryjnym. Jednak jest faktem, że zdjęcie gruntu rodzimego naturalnego pokrycia, takiego jak humus lub wyższa szata roślinna drzewa, krzewy może spowodować ogromny wzrost prędkości erozji. Ilustrują to dane w tablicy, dotyczące zbocza z gliny pylastej o spadku 1 : 14 Tab. 5. Zależność rocznego ubytku gruntu od pokrycia terenu Okrywa roślinna Ubytek gruntu [kn/ha] Las 0,1 Trawa 0,4 Użytki rolne 400 Brak okrycia 2400 Głównym czynnikiem wywołującym erozję są deszcze. Uderzenia kropel deszczu w nieosłonięty grunt powodują odspajanie jego cząstek i spłukiwanie ich przez wodę spływającą z wyższych połaci terenu. W przypadku dużych prędkości spływu występuje wzmożone odspajanie i spłukiwanie gruntu. Ubytek gruntu jest funkcją jego podatności na erozję i erozyjności opadu, jak również długości i pochyleniu stoku. Dla określonego zbioru tych czynników jedynym sposobem poprawiającym sytuację jest ochrona nieosłoniętego gruntu. W każdym przypadku odpowiednio zastosowane maty dają trzy korzyści. Po pierwsze stanowią one czasowe zabezpieczenie przed erozją dzięki pochłanianiu energii kinetycznej spadających kropel, które w przeciwnym razie odspajałyby cząstki gruntu. Po wtóre, przeciwdziałają one spływowi powierzchniowemu wody opadu i redukują tym samym zdolność do spłukiwania odspojonego gruntu. Po trzecie wreszcie, geomaty będą zatrzymywać ciepło, wytwarzając mikroklimat sprzyjający wegetacji roślinności. Geomaty i siatki mogą być użyte do zmniejszenia erozji gruntu w małych ciekach, w których główną przyczyną erozji jest płynąca woda. Brzegi cieków pokryte trawą mogą wytrzymać znaczne prędkości przepływu rzędu 2 m/s. Poprawę skuteczności zabezpieczenia można uzyskać przez wzmocnienie systemu korzeniowego matami podobnymi do stosowanych przy ochronie zboczy przed erozją. 4.2 Wały przeciwpowodziowe. W zbieranie wody w ciekach, zbiornikach i morzu jest to takie podniesienie poziomu wody, które nie powoduje zniszczeń i strat w terenach przyległych. Może być ono spowodowane zwiększonym zasilaniem np. przez opad, tajanie śniegu lub zahamowanie odpływu w wyniku zatoru, wiatru przeciwnego do kierunku ruchu wody - cofki itp. Powodziami nazywamy takie wezbrania wody, podczas których woda po przekroczeniu stanu brzegowego lub poziomu korony wałów ochronnych zalewa doliny rzeczne lub tereny depresyjne, a przez to powoduje zniszczenia i straty. Ze względu na to, że powódź jest zjawiskiem losowym, nie ma możliwości ścisłego określenia czasu praz miejsca występowania oraz jej wielkości.

41 Z pojęciem powodzi wiążą się charakterystyczne stany, poziomy oraz przepływy wody. Wyróżniamy stany i przepływy charakterystyczne (naturalne) oraz umowne (konwencjonalne). Różnica pomiędzy stanami a poziomami wody polega na tym, że te pierwsze są wartościami odczytywanymi na wodowskazach (najczęściej w cm), natomiast poziomy są wyrażone rzędnymi tj. wysokością w metrach nad przyjętym poziomem odniesienia. Określenie poziomu na podstawie odczytu stanu na wodowskazie polega na dodaniu tego stanu do rzędnej zera wodowskazu. W zagadnieniach powodziowych najczęściej wykorzystuje się stany charakterystyczne: maksymalny roczny (WW), maksymalny z maksymalnych rocznych (WWW), średni roczny (SW) i średni ze średnich rocznych (SSW), minimalny roczny (NW) i średni z minimalnych (SNW) oraz ekstremalne z wielolecia absolutnie maksymalne (abs. max) i absolutnie minimalne (abs. min). Mogą też być stosowane stany odpowiadające przepływom o określonym prawdopodobieństwie występowania, zarówno w strefie wód wielkich jak i niskich. Do stanów umownych (konwencjonalnych) stosowanych w ochronie przed powodziami zaliczamy stany ostrzegawcze i alarmowe leżące w strefie wód przyborowych. Ustala się je na podstawie obserwowanych na wodowskazach stanów wody oraz profilów koryta rzeki i stopnia zagospodarowania jej doliny. Stan alarmowy oznacza groźbę powodzi. Najczęściej przekracza on o kilka cm poziom wody brzegowej a przy jego ustaleniu uwzględnia się stopień zagospodarowania terenu. Fala powodziowa jest to fala wezbraniowa, która wywoła w dolinie rzeki określone szkody i straty materialne. Rys.33. Elementy fali powodziowej; 1- krzywa wznoszenie, 2 krzywa opadania Q doz przepływ dozwolony, Q dop - przepływ dopuszczalny, V a objętość fali powodziowej, V b objętość części fali wezbraniowej od podstawy do Q doz, V a + V b = V całkowita objętość fali, 3 stany powodziowe, 4 stany przyborowe Rozmiary i częstotliwość awarii obwałowań uświadomić powinny administracji, projektantom wałów, ich budowniczym i zajmującym się ich kontrolą, konserwacją i naprawami oraz uczestnikom akcji przeciwpowodziowej ciążącą na nich odpowiedzialność. Obwałowania stwarzają dla chronionych przez nie dolin potencjalne zagrożenie występowania katastrofy, która zdarzyć się może w przypadku ich przerwania. W kraju przerwania obwałowań są liczne, w odczuciu niektórych fachowców zbyt liczne.

42 Korpus wału powinien być tak zaprojektowany, wykonany i utrzymywany, by zapewnione były:! jego stateczność ogólna i miejscowa oraz nieprzekroczenie dopuszczalnych osiadań we wszystkich przewidywanych warunkach tzn. stanach wody i ich zmianach, obciążenia itp.,! utrzymywanie nie niższe niż wymagana rzędnej korony,! możliwość dotarcia w każdym czasie i we wszystkich warunkach do każdego miejsca w wale i przeprowadzenie tam czynności przewidzianych w toku akcji przeciwpowodziowej, kontroli stanu budowli, napraw i konserwacji,! przejazdy, przejścia i przepędy dla ludzi i zwierząt w tym i dla żyjących na wolności,! spełnienie wymagań ochrony środowiska, w tym harmonijnego włączenia obwałowania w krajobraz. Najmniejsze dopuszczalne wymiary korpusu określone są przez:! głębokość przy wale wody obliczeniowej (miarodajnej lub kontrolnej) oraz bezpieczne wzniesienie (przyjęte wg przepisów lub większe) korony zapory nad zwierciadło wody,! szerokość korony wału, która w obwałowaniach o wysokości ponad 2,0 m wynieść powinna, gdy koronę wykorzystuje się dla komunikacji, co najmniej 4,5 m, a gdy komunikacji się nie przewiduje co najmniej 3,0 m. Rys.34. Przykład zastosowania włókniny w wałach wiślanych: 1-humusowanie, 2- darnina,3- drenaż podstawy skarpy, 4- włóknina, 5- droga wałowa, 6- materac faszynowy [2] Rys.35. Zastosowanie geomembrany w wale (rz. Narew) 1- dno wyrwy, 2- grunt narefulowany, 3- korpus wału, 4- brzegosłon, 5- geomembrana, 6- brzegosłon faszynowy [2]

43 Rys.36. Schematy uszkodzeń korpusu wałów: a) zsuw, b) sufozja z deformacją skarpy, c)! upłynnienie gruntu i zsuw, d) przebicie hydrauliczne, e) zsuwy poprzez pęknięcia, f) zsuw poprzez filtrację [2] Wał ppow., aby prawidłowo pełnić swoją funkcję, musi spełniać wymagania stawiane tego typu budowlom. Najmniejsze dopuszczalne wymiary korpusu wału zależą od : - zakwalifikowania wału do odpowiedniej klasy budowli hydrotechnicznych, - bezpiecznego wzniesienia korony wału ponad zw. wody obliczeniowej, - niezbędnej minimalnej szerokości korony wału i - wymagań dotyczących nachylenia skarp. Wały ppow. zgodnie z Rozporządzeniem [31] są zaliczane do jednej z 4 klas budowli hydrotechnicznych w zależności od wielkości obszaru chronionego. Tab. 6. Klasyfikacja obwałowań przeciwpowodziowych Opis i miano Wartość wskaźnika dla klasy wskaźnika I II III IV Obszar chroniony F > < F < < F 150 F 10 F [km 2 ] Uwagi Obszar, który przed obwałowaniem ulegał zatopieniu wodami o prawdopodobieństwie p=1%

44 Rys.37. Przekrój wału przeciwpowodziowego h- stan wody obliczeniowej W związku z niebezpieczeństwem wystąpienia zjawiska sufozji lub przebicia hydraulicznego w skarpach odpowietrznych obwałowaniach ppow., szczególnie przy dłuższym okresie utrzymywania wysokich stanów wód w ciekach, należy wyznaczać położenie krzywych depresji w wale. To z kolei ma również ogromne znaczenie dla obliczeń stateczności skarpy odpowietrznej. Przybliżone położenie granicznej linii przepływu dla grobli ziemnej można wyznaczyć zgodnie z rys. 38. Rys. 38 Hydrodynamiczna siatka przepływu składa się z linii ekwipotencjalnych i linii prądu (przepływu). Rys.39 [4] Szczegółowe obliczenia położenia krzywych depresji można przeprowadzić na podstawie poniższych schematów.

45 Rys.40. Schemat do obliczania filtracji przez wał na podłożu nieprzepuszczalnym [7] H C "# I2 J #<K Rys. 41. Schemat do obliczania filtracji przez wał na podłożu nieprzepuszczalnym [7] H C "# LI?MN2 #<K CJ Przedstawione schematy nie rozwiązują w oczywisty sposób wszystkich możliwych przypadków, a jedynie mają za zadanie przybliżyć umiejętność ich wykorzystywania. W przypadku stwierdzenia, że krzywa depresji po stronie odpowietrznej znajduje się powyżej podstawy skarpy, należy obliczyć lub wyznaczyć grubość warstwy filtracyjnej układanej dodatkowo na skarpie.

46 Rys 42. Nomogram do wyznaczania grubości warstwy filtracyjnej [4] Dodatkowo dla warstwy filtru należy sprawdzić poniższe kryteria aby nie wystąpił znaczny napływ gruntu z wału do filtru:, /O PQR4ST WX, FW#, /O#PQR4ST WG>,, O. PQR4ST WGX, UO VST34T#, /O #VST34T, O.# VST34T Przy zastosowaniu i wyborze geosyntetyków również należy sprawdzić odpowiednie kryteria (patrz str. 53 ).

47 Tab.7. Bezpieczne wzniesienie korony stałych budowli hydrotechnicznych Bezpieczne wzniesienie korony budowli Warunki eksploatacji hydrotechnicznych (w m) dla klas I IV nad statycznym poziomem wody nad poziomem wywołanym falowaniem I II III IV I II III IV Maksymalne poziomy wód 2,0 1,5 1,0 0,7 0,7 0,5 0,5 0,5 Miarodajne przepływy wezbraniowe 1,3 1,0 0,7 0,5 0,5 0,3 0,3 0,3 Wyjątkowe warunki pracy budowli 0,3 0,3 0,3 0,3 nie uwzględnia się falowania Rodzaj gruntu w korpusie wału Tab.8. Minimalne nachylenia skarp wałów Nachylenie skarpy odpowietrznej odwodnej z drenażem bez drenażu Niespoisty Spoisty 1 : 2,5 1 : 2,0 1 : 2,0 1 : 2,0 1 : 2,25 1 : 2,0 Rys.43. Zapobieganie sufozji i wydłużanie drogi filtracji [34]

48 4.3. Geosyntetyki w konstrukcjach drenaży i odwodnień liniowych. Podstawowe wymagania dotyczące geosyntetyków stosowanych w systemach drenażowych (wg PN-EN 13252) przedstawia poniższa tabela. Tab. 9. Wymagania dotyczące geosyntetyków stosowanych w systemach drenażowych EN W odwodnieniach geosyntetyki są używane najczęściej jako filtr pomiędzy gruntem rodzimym a projektowaną warstwą filtracyjną (mineralną) o odpowiednim uziarnieniu. Do takich zastosowań należą : - drenaż poziomy ( zw. objętościowym lub francuskim) [40]

49 - drenaż płaski lub powierzchniowy [40] - drenaż żebrowy z geokompozytów [40]

50 Przykład zastosowania drenu geokompozytowego przedstawiono na poniższym rysunku [40] : W układach rowów drogowych zabezpieczenie skarp i uszczelnienia podłoży stosuje się często różnego rodzaju bariery geosyntetyczne. Tego typu bariery służą przede wszystkim do ochrony środowiska przed wpływem zanieczyszczeń. Uszczelniając podłoża nawierzchni, skarp zbiorników retencyjnorozsączających, zbiorników mogielników i rowów drogowych uzyskuje się dodatkowo efekt nierozprzestrzeniania zanieczyszczeń w głąb gruntu jak również zabezpiecza wody gruntowe.!"#"$%&'!$&"()*+!!!!"#$%& '()#&!*!+,-!.,-+!.%./0#12.% %*8,1'>?-;.%%%%%%74%*8 D080'%7J%*8=%1C'&.$&"%!#.2) K%8.!.%.$!+"#1:+($. Rys.44. Konstrukcja uszczelnionego rowu w wykopie [21]

51 !"#$%&$'()*+,) -.)%)&/0%+$+,0&'1#"+,0 -+(*2.3'!0+404/"'$'&56-7 8!0+(%'"9!0+,.23$:$' Rys.45. Konstrukcja zbiornika retencyjno-odparowującego [21] Dla zapewnienia ochrony przeciwerozyjnej na powierzchniach skarp, rowów odwadniających coraz częściej znajdują zastosowanie systemy przestrzenne i komórkowe. Stosowane są również wyroby biodegradowalne wraz z nasionami traw, wspierając obudowę właściwą. Ze względu na złożoność systemów i specyficzne warunki stosowania i wbudowania tych materiałów należy kierować się wiodącymi potrzebnymi (obliczonymi) parametrami i porównać z przedstawionymi parametrami w kartach wyrobów. 4.4 Wymagania dotyczące doboru filtrów kryteria doboru geosyntetyków. Kryteria doboru materiałów, filtrujących obejmują sprawdzenie:! działania mechanicznego filtru (zatrzymywania cząstek),! odporności na kolmatacje (zatykanie porów materiału),! działania hydraulicznego filtru (wystarczający przepływ). Należy rozróżniać warunki proste i trudne.!! Warunki proste: występują zwykle w drenażach i odwodnieniach z niedużym przepływem statyczny m wody (z maty mi, powolnymi zmianami gradientu), w gruntach wytwarzających naturalny filtr na styku z geosyntetykiem, a początkowe wypłukanie drobnych cząstek nie wpływa na działanie filtru.!! Warunki trudne: występują, w obwałowaniach dróg wodnych i narażonych na działanie falowania oraz w podtorzu kolejowym, poddanych dużym przepływom dynamicznym wody (z dużymi, szybkimi zmianami gradientu lub kierunku przepływu), w gruntach niestabilnych hydraulicznie (skłonnych do sufozji), nie zapewniających wytworzenia naturalnego filtru na styku z geosyntetykiem.

52 Ogólne wskazówki dotyczące wyboru geosyntetyków filtracyjnych zawiera tablica 10. Tab. 10. Wskazówki dotyczące wyboru filtrów geosyntetyków Zalecane parametry hydrauliczne geosyntetykow stosowanych jako filtry. Charakterystyczną wielkość porów geosyntetyków O 90 gtx można bez szczegółowej analizy przyjmować następująco: a)! W prostych warunkach hydraulicznych (niewielki jednostronny dopływ wody):!dla geowłóknin 0,06 mm O 90 gtx 0,20 mm,!dla geotkanin 0,06 mm O 90 gtx 0,40 mm. b)! W trudniejszych warunkach hydraulicznych (duży dopływ wody i/lub zmieniający się kierunek przypływu), w zależności od rodzaju filtrowanego gruntu:! grunty spoiste 0,06 mm O 90 gtx 0,20 mm,! gruby pył do piasku pylastego 0,06 mm O 90 gtx 0,11 mm,! piasek drobny 0,06 mm O 90 gtx 0,13 mm,! piasek średni 0,08 mm O 90 gtx 0,30 mm,! piasek gruby 0,12 mm O 90 gtx 0,60 mm. Zbyt małe wymiary porów geowłókniny mogą powodować jej kolmatację. Mniej niebezpieczne jest przyjęcie większych średnic O 90 gtx, ponieważ wtedy może się utworzyć filtr odwrotny w gruncie. Dlatego zwykle zaleca się, by wartość O 90 gtx nie była mniejsza od 0,12 mm, a preferowany jest wymiar 0,15-0,16 mm. W gruntach trudnych do spełnienia wymagań filtrowania należy zapewnić, że nie wystąpi ich erozja ani sufozja. Szczególnie podatne na erozje (wypłukiwanie cząstek gruntu) są grunty niespoiste: grube pyły, piaski pylaste i drobne oraz równoziarniste piaski (C U = U = d 60/ d 10 < 5). Sufozja (przemieszczanie drobniejszych cząstek w porach gruntu, powodujące niestateczność struktury jego szkieletu ziarnowego) występuje w gruntach niespoistych o

53 skokowo nieciągłej krzywej uziarnienia (C U = U > 14) albo w przypadku braku części drobniejszych frakcji (poniżej d 40 ). c) W trudnych warunkach hydraulicznych (rzadko występujących w budowlach drogowych) należy dokonać szczegółowej analizy stateczności filtracyjnej zwłaszcza w przypadku gruntów trudnych do spełnienia wymagań filtrowania. W szczegółowej analizie filtrowania z uwagi na warunki filtracji należy rozróżniać:! grunty drobnoziarniste d 40 < 0,06 mm,! grunty grubo i różnoziarniste d 40 > 0,06 mm. Ponadto wyróżnia się grunty trudne do spełnienia wymagań filtrowania:! drobnoziarniste - wskaźnik plastyczności I p < 0,15 i/lub stosunek zawartości frakcji iłowej do pyłowej < 0,5,! grunty grubo- i różnoziarniste, zawierające frakcje pyłową (d < 0,06 mm): F! wskaźnik jednorodności uziarnienia C U = U= d 60 /d 10 < 15 i/lub F! zawartość frakcji od 0,02 do 0,1 mm > 50%. Zalecane są następujące wartości kryteriów filtrowania:! zatrzymywania cząstek filtrowanego gruntu F! grunty drobnoziarniste O 90 gtx 10 d 50, F! grunty trudne O 90 gtx d 90, F! grunty grubo- i różnoziarniste O 90 gtx 5 d 50 U oraz O 90 gtx d 90 ;! kolmatacji - dla wybranego wyrobu O 90 wybr > (0,2-1) O 90 gtx wynikającego z kryteriów zatrzymywania cząstek,! działania hydraulicznego - materiał geosyntetyczny drenu powinien zapewnić wystarczający przepływ wody w danym podłożu. W zależnościach tych oznaczono: O 90 gtx - potrzebna charakterystyczna wielkość porów geosyntetyków, d 10, d 50, d 90 - wielkość ziaren gruntu, które wraz z mniejszymi ziarnami stanowią odpowiednio 10, 50 i 90 % masy gruntu.

54 Rys. 46. Przykładowe krzywe uziarnienia gruntów z analizy sitowej. W trudnych warunkach gruntowo-wodnych zaleca się wykonanie badań filtracji na miejscu. Jest istotne, by stosunki wymiarów porów były jak najbliższe podanym wartościom granicznym, aby zapewnić jak największą przepuszczalność geosyntetyków zachowując zarazem ich zdolność do zatrzymywania cząstek gruntu. W gruntach spoistych stosunek O 90 gtx / d 90 może być znacznie większy, jednak trudno podać konkretne wartości ze względu na bardzo małe i zróżnicowane wymiary cząstek ilastych gruntu. Grunty spoiste zwykle nie stwarzają zagrożeń, ich spójność nie pozwala na wypłukiwanie cząstek, a mała przepuszczalność powoduje niewielkie przepływy. Trudności mogą występować w strefach dużych gradientów przepływu. Wodoprzepuszczalność materiału geosyntetycznego stosowanego jako osłony filtrujące w układach drenażowych wyznacza się na podstawie obliczeń przepływu. Orientacyjne wskazówki dotyczące przepuszczalności prostopadłej zamieszczono w tablicy 11.

55 Tab. 11. Wymagane właściwości mechaniczne geosyntetyków filtrujących [40] W celu zapobieżenia uszkodzeniom osłon przez grube frakcje kruszywa filtrów, geosyntetyki powinny mieć dostateczną wytrzymałość i wydłużenie przy zerwaniu. Zalecane parametry mechaniczne geosyntetyków filtrujących o dużym wydłużeniu (>30%) podano w tablicy 12. W przypadku użycia geosyntetyków o wydłużeniu do 30% powinny one mieć zwiększoną wytrzymałość, tym bardziej, im wydłużenie jest mniejsze. Tabl.12. Cechy mechaniczne geosyntetyków filtrujących o dużym wydłużeniu (> 30%) [SN :2002] [40] W warunkach dużych obciążeń dynamicznych i użycia zasypki tłuczniowej zalecane są materiały o masie powierzchniowej 150 g/m 2, odporności na przebicie statyczne 1500 N, grubości co najmniej 10 O 90 oraz spełniających wymagania klasy wytrzymałości GRK 3. W przypadku układania geosyntetyku w nachyleniu należy sprawdzić:! wartość siły rozciągającej powstającej w geosyntetyku - w stosunku do jego charakterystycznej długotrwałej wytrzymałości na zerwanie.! tarcie między geosyntetykiem a gruntem (pod i nad geosyntetykiem), w razie potrzeby zalecane jest użycie wyrobów o szorstkiej fakturze powierzchni, zwiększającej współczynnik tarcia.

56 4.5. Dobór geosyntetyków przeznaczonych na warstwy filtrujące Warstwy filtrujące można wykonywać z różnych wyrobów, spełniających wymagania mechaniczne i hydrauliczne, np. z geowłóknin lub geotkanin. Właściwości hydrauliczne typowych geosyntetyków podano w tablicy 13. Przepuszczalność geosyntetyków silnie zależy od ich struktury i sposobu łączenia włókien oraz od działającego obciążenia ściskającego. Tab. 13. Właściwości hydrauliczne typowych wyrobów geosyntetycznych stosowanych na warstwy filtrujące [40] 5.! Zakończenie. Przedstawione materiały, technologie i sposoby analiz z wytycznymi doboru pokazują szerokie możliwości zastosowania geosyntetyków w budownictwie hydrotechnicznym m.in. przy zabezpieczaniu i regulacji rzek i potoków, przy budowie i zabezpieczaniu wałów przeciwpowodziowych, grobli, zapór, tam, nabrzeży, brzegów bystrotoków, wybrzeży morskich, wysokich skarp nasypów przy umacnianiu koryt rzecznych i skarp budowli, przy budowie dróg dojazdowych i tymczasowych biegnących po koronie wału lub posadawianych na gruntach organicznych. Pomimo swojej różnorodności materiały geosyntetyczne oraz opisane technologie charakteryzują się kilkoma wspólnymi cechami, do których zaliczyć można:! łatwość i szybkość wykonania,! trwałość i bezawaryjność eksploatacji konstrukcji hydrotechnicznych,! brak konieczności tworzenia wielkich placów budów.