PROTOKÓŁ Ze spotkania warsztatowego priorytetu III, w ramach Programu Bezpieczeństwa Powodziowego w Dorzeczu Wisły Środkowej

Transkrypt

1 PROTOKÓŁ Ze spotkania warsztatowego priorytetu III, w ramach Programu Bezpieczeństwa Powodziowego w Dorzeczu Wisły Środkowej Mazowiecki Urząd Wojewódzki Godz. 11:00, r. W spotkaniu uczestniczyli: 1. Maria Szwałko - Biuro Programu 2. Tomasz Majda - Ekspert Programu, TUP 3. Jacek Babuchowski - Biuro Planowania Przestrzennego w Lublinie 4. Emilia Niećko - Biuro Planowania Przestrzennego w Lublinie 5. Katarzyna Jandała - Świętokrzyskie Biuro Rozwoju Regionalnego, Kielce 6. Elżbieta Jaglak - Mazowieckie Biuro Planowania Regionalnego w Warszawie, OT Ciechanów 7. Katarzyna Farska - Mazowieckie Biuro Planowania Regionalnego w Warszawie, OT Ciechanów 8. Monika Brzeszkiewicz-Kowalska - Mazowieckie Biuro Planowania Regionalnego w Warszawie, OT Ciechanów 9. Kazimierz Grządka - Warmińsko-Mazurskie Biuro Planowania Przestrzennego w Olsztynie 10. Katarzyna Krzymowska - Warmińsko-Mazurskie Biuro Planowania Przestrzennego w Olsztynie 11. Michał Grzelak - Biuro Planowania Przestrzennego województwa Łódzkiego

2 Cel spotkania Zorganizowane w Mazowieckim Urzędzie Wojewódzkim spotkanie warsztatowe w ramach priorytetu III- Gospodarka przestrzenna na terenach zagrożonych powodzią miało na celu zapoznanie przedstawicieli Biur Planowania Przestrzennego siedmiu województw włączonych do Programu z dotychczasowymi wynikami prac nad Typologią terenów narażonych na niebezpieczeństwo powodzi oraz pozyskanie opinii o kierunku dotychczasowych prac, w kontekście uwzględnienia Typologii w planach zagospodarowania przestrzennego województw. Przebieg spotkania 1. Otwarcie spotkania Otwarcia spotkania dokonała Maria Szwałko (Biuro Programu), witając przybyłych przedstawicieli poszczególnych Biur Planowania Przestrzennego. Tytułem wstępu poinformowała, iż celem spotkania jest przedstawienie dotychczasowych wyników prac nad ekspertyzą, by usłyszeć ewentualne uwagi czy sugestie dotyczące dalszego opracowywania Typologii. Następnie koordynatorka priorytetu III wspomniała, iż zgodnie z założeniami Programu Typologia terenów narażonych na niebezpieczeństwo powodzi łącznie ze standardami urbanistycznymi, w miarę możliwości, ma być uwzględniana w planach zagospodarowania przestrzennego województw. W następnej kolejności głos zabrał Tomasz Majda, ekspert Programu (TUP), potwierdzając, iż typologia nie została jeszcze zakończona, po czym zaznaczając jednak, iż zespołowi udało się, w stosunku do tego co zaprezentowano w styczniu, zweryfikować pewnie założenia. W skali odpowiadającej skali planu województwa zespół jest w stanie przedstawić trzy rodzaje granic: wynikające ze specyfiki zlewni, obszary narażone na niebezpieczeństwo powodzi i wynikające z położenia w krajobrazie den, dolin i obniżeń. Będą one dostępne w wersji wektorowej, nadającej się bezpośrednio do wykorzystania do prac nad planem. Następnie poinformował, że dla tych obszarów proponuje się pewien zakres metodyczny wyznaczania bardziej szczegółowych typów terenów zagrożonych i odpowiadających im standardów urbanistycznych. Wspomniał także, iż typy te będą opracowywane w skalach lokalnych, w związku z tym założono maksymalne obniżenie kosztów i uproszczenie procedury ich opracowywania. Typy te będą przedstawione w skali 1: i 1: i będą ilustrowały ww. zagadnienia oraz pokazywały podejście od strony metodycznej. Następnie Tomasz Majda wymienił cztery typy występujących w omawianym obszarze zlewni: zlewnie nizinne ze znaczną retencją i szeroką równiną zalewową, zlewnie nizinne z ograniczoną retencją i szeroką równiną zalewową, zlewnie wyżynne z ograniczoną retencją i niewielką szerokością równiny zalewowej oraz zlewnie przekształcone w obszarach miejskich. Do każdego z tych typów dobrano po jednym przykładzie, na podstawie którego będzie można przedstawić metodę wyznaczania tych typów w skali lokalnej. Specyfika zlewni pozwoli określić poziom retencyjności całych zlewni, które będą wykraczały poza wstępną ocenę ryzyka powodziowego. Pierwotnie zespół autorski zakładał, że będzie poruszać się w granicach wstępnej oceny ryzyka powodziowego przyjętej w grudniu 2011 roku, jednakże okazało się, że jest w stanie wskazać obszary problemowe wykraczające poza wstępną ocenę ryzyka. W następnej kolejności referent poinformował, iż retencja będzie

3 badana na podstawie wskaźnika CN, metody używanej w USA, który pokazuje jak część wody jest rzeczywiście odprowadzana z dorzecza. Następnie Tomasz Majda przeszedł do omawiania drugiego typu granic, które są wyznaczone we wstępnej ocenie ryzyka powodziowego, będą obowiązywały na mocy ustawy Prawo wodne i na ich podstawie będą sporządzane mapy zagrożenia i mapy ryzyka powodziowego, które będą musiały być obowiązkowo uwzględniane w studiach gminnych i planach miejscowych. Następnie wspomniał o trzecim rodzaju granic, które będzie można bezpośrednio włączyć do planów wojewódzkich, wynikających z genezy kształtowania dolin. Można wyróżnić: współczesny taras zalewowy kształtowany obecnie przez wody rzeczne, współczesny taras nadzalewowy nie kształtowany obecnie przez wody rzeczne oraz starsze tarasy nadzalewowe z wydmami. Zwrócił uwagę, że te obszary zostały włączone do wstępnej oceny ryzyka powodziowego, lecz typologia pozwoli uszczegółowić poziom ryzyka i sformułować do tego odpowiednie standardy. Najwięcej pracy pochłonie wyznaczenie parametru CN. W dalszej kolejności Pan Majda wspomniał o standardach urbanistycznych, które mają obowiązywać dla obszarów problemowych, zwracając jednocześnie uwagę, że dla obszarów wyznaczonych w planach wojewódzkich powinny być określone zasady zagospodarowania przestrzennego, z możliwością wskazania kolejnych typów terenów narażonych na niebezpieczeństwo zalewania czy możliwych do opracowania w skalach lokalnych. W oparciu o charakterystykę terenów zagrożonych zalewaniem określony zostanie zakres ustaleń mających wpływ na poziom bezpieczeństwa powodziowego oraz możliwość ich aplikacji w obecnym systemie planowania. Dalej referent wymienił typy obszarów, które zespół chce opisać, dokonując przy tym krótkiego omówienia każdego z nich i zwracając uwagę na konieczność stosowania odpowiednich standardów. Są to: obszary zagrożone podwyższonym zwierciadłem wód gruntowych, obszary zmeliorowane o różnym stopniu zagrożenia powodzią w dnach dolin rzecznych, obszary występowania gruntów słabonośnych, obszary objęte różnymi formami ochrony przyrody, obszary dóbr kultury, obszary wg gęstości zaludnienia, użytkowania terenów, wskaźnika urbanistycznego, zdolności retencyjnej oraz obszary zagrożenia powodzią podczas wezbrań lokalnych cieków. Kończąc, przypomniał termin oddania prezentowanej Typologii - 27 lipca 2012 roku, natomiast pozostałe ekspertyzy w ramach priorytetu III będą ukończone do dnia 3 sierpnia 2012 roku. W dalszej kolejności głos zabrała Maria Szwałko prosząc zebranych o uwagi, sugestie i pytania do kwestii zaprezentowanych przez Tomasza Majdę. Korzystając z udzielonego głosu, Jacek Babuchowski, BPP Lublin, zgłosił wątpliwość dotyczącą kwestii analizy sytuacji geomorfologicznej terenów zagrożonych powodziami, a mianowicie związaną ze wspomnianą koniecznością wyodrębnienia starszych tarasów nadzalewowych z wydmami, które de facto nie są zagrożone powodziami. W związku z tym brak jest sensu wyodrębniania na mapie tej formy geomorfologicznej. Następnie poruszył temat terenów zagrożonych podwyższonym zwierciadłem wód gruntowych, w związku z tym że Pan Majda powiedział, iż dotyczy to den dolin rzecznych. Zwrócił uwagę, że zagrożenie to dotyczy rozległych terenów nizinnych, w zasadzie położonych poza dolinami i wysunął wniosek, iż z punktu widzenia metodologicznego, należałoby skonkretyzować tę kwestię w opracowaniu, czyli rozszerzyć wspomnianą kategorię o zmeliorowane niziny oraz obniżenia pozadolinne, które również są narażone na tego typu niebezpieczeństwa. Tomasz Majda odniósł się do wypowiedzi Jacka Babuchowskiego informując, iż część tarasów nadzalewowych znajduje się w granicach wstępnej oceny ryzyka powodziowego i uważa że takie uszczegółowienie, w ramach wstępnej oceny ryzyka, wydaje się być słuszne.

4 Dodał także, że ten materiał mógłby okazać się bardzo pożyteczny dla samorządów, które w tej chwili aktualizują plany województw. Zaznaczył również, że jeśli chodzi o kwestię terenów podmokłych, to jest oczywiste, że tereny zostały zmeliorowane w określonym celu, natomiast nieutrzymywanie systemów melioracji zawsze prowadzi do podtopień. Jacek Babuchowski zwrócił uwagę, że zagrożenie to występuje równolegle z sytuacją powodziową w dolinach rzek. Tomasz Majda odpowiedział, że występują równolegle w czasie, zaś niekoniecznie w przestrzeni. W dalszej kolejności głos zabrała Elżbieta Jaglak (MBPR w Warszawie, OT Ciechanów) zwracając uwagę, iż przedstawiona analiza obejmuje również określenie maksymalnych wielkości retencji obszarów, w związku z tym ma pytanie czy przy określaniu tej retencji jest brany pod uwagę Program Małej Retencji dla województwa mazowieckiego. Podkreśliła dużą wartość tego materiału, zaznaczając przy tym, iż retencyjność określona jest tam poprzez inny wskaźnik. Następnie zadała pytanie jak będzie wyglądała spójność tych dwóch materiałów. Tomasz Majda w odpowiedzi na pytanie Elżbiety Jaglak stwierdził, iż przy określaniu retencyjności zespół musiał przyjąć jedną metodę dla całego dorzecza Środkowej Wisły i jest to inna metoda, niż przyjęta w Małej Retencji, zaznaczając jednocześnie, że w tej materii powinien wypowiedzieć się hydrolog (członek zespołu autorskiego), który nie mógł uczestniczyć w spotkaniu. Powiedział, iż na ten moment nie jest w stanie odpowiedzieć jak będzie wyglądała spójność tych opracowań, dodając, że na pewno będą występowały jakieś rozbieżności, lecz aktualnie nie potrafi określić ich zakresu. Następnie Elżbieta Jaglak wracając do kwestii Programu Małej Retencji wspomniała, że jest to bardzo szczegółowe opracowanie, które obejmuje znaczną część tej zlewni i w którym znajduje się również obszerna baza danych, dodając, iż nie wie czy eksperci mają do niej dostęp. Odnosząc się do wypowiedzi Elżbiety Jaglak Tomasz Majda ponownie poinformował, iż na chwilę obecną nie ma wyników obliczeń maksymalnych wielkości retencji obszarów, dlatego nie jest w stanie określić wymiaru rozbieżności. Elżbieta Jaglak stwierdziła, iż bardziej ma na myśli niesprzeczność materiałów. Tomasz Majda zaznaczył, iż rozbieżności mogą wystąpić w wartościach obliczeń, które wyjdą w pracach zespołu autorskiego. Głos ponownie zabrała Elżbieta Jaglak zadając pytanie odnośnie wspomnianego faktu, iż mapy powstaną wcześniej, niż te opracowywane przez RZGW. Na podstawie wypowiedzi Wojewody Jacka Kozłowskiego podczas spotkanie we Włocławku, sądząc po terminach, wywnioskowała, iż dokument programowy nie powstanie wcześniej, niż ww. mapy. Tomasz Majda zwrócił uwagę, iż dane zostaną przekazane wcześniej.

5 Maria Szwałko przedstawiła harmonogram prac nad Programem, zgodnie z którym w listopadzie tego roku ma się pojawić pierwsza wersja całego dokumentu programowego, po czym będzie on przechodził kolejne etapy. Projekt Programu ma być przekazany Radzie Ministrów na jesieni 2014 roku, w związku z tak długim czasem powstawania końcowej wersji dokumentu, wydaje się, iż powinien on zawierać wszystko to, co się wydarzy do listopada 2014 roku. Obecnie należy się skupić nad opracowywaniem Programu trzeba więc bazować na tym, co jest aktualnie dostępne. Nie można było przesunąć prac nad programem do czasu sporządzenia wszystkich dokumentów wynikających z ustawy Prawo wodne, ponieważ należało zakończyć prace nad nim przed rozdysponowaniem pieniędzy z funduszy unijnych na kolejny okres planowania. Iistnieje możliwość, że nie Program nie zostanie zakończony o założonym czasie, ale nie zmienia to faktu, że prace nad nim na razie muszą przebiegać zgodnie z harmonogramem i w oparciu sporządzone przez KZGW dokumenty. Głos zabrała Elżbieta Jaglak wyrażając obawę, czy poprzedniczka nie sugeruje, że w aktualnie opracowywanych planach wojewódzkich powinno się już uwzględniać dyspozycje zawarte w typologii i standardach. Zwróciła uwagę, iż wydaje jej się to być zbyt przedwczesnym posunięciem, a na chwilę obecną właściwe jest tylko uwzględnianie ogólnych zapisów. Maria Szwałko odpowiedziała, że trudno przewidzieć kiedy Program zostanie przyjęty, a nie ma możliwości przenoszenia, do jakichkolwiek dokumentów planistycznych, ustaleń projektu Programu, który jest na wstępnym etapie przygotowania, ale na pewno powinno się już teraz myśleć o sposobie wdrożenia typologii i standardów i odpowiednio się do tego przygotować. Na pewno powinnop się to robić na jak najwcześniejszym etapie opracowywania programu. Korzystając z udzielonego głosu, Jacek Babuchowski zadał pytanie, czy uczestnicy spotkania dostaną prezentowane opracowania, np. drogą mailową. Maria Szwałko odpowiedziała, iż nic nie stoi na przeszkodzie oraz, że po dzisiejszym spotkaniu prześle ten materiał drogą mailową i będzie bardzo wdzięczna za refleksje i uwagi do opracowania. Następnie Jacek Babuchowski spytał czy wiadomo kiedy będą opracowane, przez dyrektorów RZGW, mapy ryzyka powodziowego. Tomasz Majda odpowiedział, że zgodnie z ustawą prawo wodne dyrektorzy RZGW mają na to jeszcze rok. W dalszej kolejności głos zabrała Maria Szwałko zadała pytanie, jak uczestnicy spotkania zapatrują się na kwestię włączenia wyników prac Programu do dokumentów wojewódzkich, czy jest to według nich możliwe do zrealizowania. Jeden z uczestników spotkania, zwrócił uwagę, iż pewną wartością Programu może być połączenie wniosków wynikających ze stopnia zagrożenia, ponieważ mapy ryzyka powodziowego i zagrożenia powodziowego takich wniosków nie będą zawierały, z racji tego, iż w tych mapach będą pokazane tylko zasięgi zalewów. Dalej stwierdził, że może to uprościć pracę nad planami województw, natomiast województwa, które kończą pracę nad swoimi planami, co za tym idzie nie doczekają się powstania map zagrożenia i ryzyka

6 powodziowego, będą mogły z powodzeniem wykorzystać wyniki prac nad Programem, zaś przy kolejnej edycji planów sprawdzić stan rozbieżności, wymienić je, zostawiając te wnioski, które były opracowane w projekcie. Dalej głos zabrała Maria Szwałko, która ponowiła swoje wcześniejsze pytanie, podkreślając jednocześnie, iż efekty Programu będą w dużym stopniu fakultatywne. Następnie dodała, iż na obecnym etapie Program będzie zawierał uogólnione wytyczne do planowania lokalnego i właściwie dopiero na drugim etapie Programu, po wykonaniu dokumentów, które są obecnie sporządzane na podstawie prawa wodnego, wytyczne te będzie można doszczegółowić do skali lokalnej. Wspomniała również, że po pierwszym etapie wynik Programu będzie mógł, ale nie musiał być uwzględniony przez gminę, zaś gmina sama będzie musiała doprecyzować istniejące już informacje. Powiedziała, że przyjęto założenie racjonalnego i rzeczywistego umocowania wyników Programu, stąd właśnie pomysł, żeby za pomocą planów wojewódzkich zmusić gminy do przemyślenia tej kwestii. Kończąc dodała, że bardzo zależy im, aby obradujący odnieśli się do tego co powstanie w ramach typologii i standardów urbanistycznych, w sensie możliwości ujęcia tego w planach wojewódzkich. Korzystając z udzielonego głosu, Michał Grzelak, BPP Łódź, zauważył, iż zaprezentowana Typologia, która będzie zawarta w Programie Bezpieczeństwa Powodziowego w Dorzeczu Wisły Środkowej, nie ma umocowania prawnego, zaś obszary zagrożenia i ryzyka powodziowego, wyznaczone przez RZGW, są mocno umocowane w prawie. W związku z tym referent wysunął wniosek dotyczący tego, iż opracowania, które będą wykonane przez RZGW będą miały pierwszeństwo w umieszczaniu ich w planach wojewódzkich i honorowaniu przez gminy w planach miejscowych. Zaznaczył, że samorządowcy będą bardziej odnosić się do obszarów zagrożonych powodziami, wskazanych przez RZGW, niż do przedstawionej typologii. Tomasz Majda odnosząc się do wypowiedzi swojego przedmówcy, powiedział, że granice wyznaczone we wstępnej ocenie ryzyka powodziowego zostaną uwzględnione również w Typologii, gdzie są jedną z granic, które są wyznaczane dla skali województwa. Powiedział również, że jeśli chodzi o to co samorządy gminne będą uważały za wiążące, to jest to kwestia ustalenia, co określa zgodność studium gminy z planem województwa. Następnie zaznaczył, że jeśli obszary problemowe zostaną wyznaczone szerzej, niż jest to wskazane we wstępnej ocenie ryzyka powodziowego i zostaną określone zasady zagospodarowania dla tych obszarów, to samorządy mogą uznać, iż realizacja zasad zagospodarowania przestrzennego w studiach gminnych jest elementem zgodności, która podlega weryfikacji przy uzgadnianiu studiów gminnych. Głos zabrała Maria Szwałko, która podkreśliła, iż w żadnym wypadku Program nie ma konkurować z dokumentami, które powstają na podstawie Prawa wodnego, wręcz przeciwnie ma być z nimi jak najbardziej zgodny, zaznaczając jednocześnie, że jeśli pojawią się jakieś różnice to będą one wynikały z rozbieżności pomiędzy wstępną oceną ryzyka powodziowego a mapami zagrożenia powodziowego. W następnej kolejności przypomniała, że mapy zagrożenia powodziowego mają odnosić się do obszarów, które zostały już wyznaczone i będą one uwzględnione w Programie. Dopiero przy drugim etapie Programu, związanym ze skalą lokalną, mogłyby ewentualnie pojawić się jakieś różnice, ale jest to raczej mało możliwe, bo jako twórcy Programu zamierzają zejść do poziomu lokalnego dopiero wtedy, kiedy powstaną mapy zagrożenia powodziowego.

7 Tomasz Majda zwrócił uwagę na sposób opracowywania wstępnej oceny ryzyka powodziowego i jej kryteriów, po czym zwrócił uwagę, iż żadne dokumenty planistyczne nie były uwzględniane przy opracowywaniu wstępnej oceny ryzyka. Następnie przypomniał, że wśród dwunastu przedziałów gęstości zaludnienia, tylko dwa były poniżej średniej krajowej, w związku z tym ryzyko było wyznaczane przede wszystkim dla obszarów już zurbanizowanych. Wstępna ocena ryzyka powodziowego robiona była dla dużych cieków, czyli dla tych lokalnych jest zupełnie nieprzydatna. W dalszej kolejności stwierdził, iż pierwsze kryterium badające wielkość retencji w ramach zlewni, a więc wykraczające poza wstępną ocenę ryzyka, jest dobrym narzędziem, obejmującym większy obszar, niż wspomniana ocena. Podkreślił, że nie będzie sprzeczności pomiędzy typologią a Prawem wodnym, bo zapisany jest w nim obowiązek uwzględniania granic i wynikającego z nich zagrożenia, a Typologia uwzględnia to zagrożenie, tylko wyznacza je dla większego obszaru. Referent wspomniał, iż typologia wchodzi w większe szczegóły, proponując metodykę wyznaczania terenów zagrożonych powodziami w skali lokalnej. W następnej kolejności głos zabrał Kazimierz Grządka (W-MBPP), dziękując za zaproszenie na spotkanie dyskusyjne, ponieważ takie rozmowy zawsze dużo wnoszą. Powiedział, że zagrożenia Środkowej Wisły, są obszarem marginalnym, zwracając uwagę na fakt, iż w sąsiedztwie południowym występuje problem zapewnienia takiego zagospodarowania obszarom zagrożonym, poprzez odpowiednie zapisy w dokumentach, które pozwoliłoby przetrzymać wodę w górnych gałęziach hydrograficznych, po czym zaznaczył, iż takie obszary wymagają opracowania Małej Retencji. Dalej podkreślił, że w regionie, który reprezentuje zagrożenia powodziowe występują przede wszystkim w postaci podtopień lokalnych. Wskazał, iż innym poziomem zagrożenia są Żuławy. Następnie, odnosząc się do wcześniejszej dyskusji, powiedział, iż nie jest konieczne przenoszenie do planu województwa całego ostatecznego dokumentu Programu, dodając, iż zasadne byłoby w trakcie tworzenia Programu, przenosić te informacje, które są sprzyjające, by wyznaczyć w nowych opracowaniach planów obszary funkcjonalne. Wspomniał, że Biura Planowania Przestrzennego od wielu lat domagają się, żeby plan województwa był dokumentem, na podstawie którego samorząd województwa będzie mógł prowadzić odpowiednią politykę w stosunku do gmin. Maria Szwałko nawiązując do wypowiedzi Kazimierza Grządka wspomniała, że przystępując do opracowywania projekt Programu oparto się o zakres, określony w ustawie o planowaniu zagospodarowaniu przestrzennym, gdzie jest ujęty obligatoryjny zakres planu województwa, gdzie jako treść obowiązkowa planu wymienione są obszary problemowe i zasady ich zagospodarowania. Podkreśliła, iż w ustawie znajduje się podstawa, żeby żądać przeniesienia założeń z planu wojewódzkiego do studiów gminnych i planów miejscowych. Kończąc zadała pytanie czy istnieją jeszcze jakieś uwagi i refleksje, co do omawianych kwestii. Głos zabrał Jacek Babuchowski, wspominając, iż na razie jego region działa w oparciu o plan województwa uchwalony w 2002 r., w którym to planie wyznaczone zostały obszary bezpośredniego zagrożenia powodzią, które w zasadzie są tożsame z obszarami szczególnego zagrożenia powodzią z nowej ustawy prawo wodne. Po czym zaznaczył, iż obecnie samorząd jest w trakcie zmiany planu województwa i być może nie doczeka się powstania map, na których będą zaznaczone obszary szczególnego zagrożenia powodzią. Następnie omówił pewien precedens związany z tym, iż w studium wprowadzono zabudowę mieszkaniową, w obrębie terenu, na którym był wprowadzony zakaz zabudowy, z komentarzem, że istnieje decyzja dyrektora RZGW dopuszczająca zabudowę na tymże terenie, po czym dodał,

8 iż w ustawie Prawo wodne rzeczywiście istnieje taki zapis, iż dyrektor RZGW może zwolnić od zakazu zabudowy. Dalej powiedział, iż nie mają prawa pozytywnie zaopiniować takiego dokumentu, do którego nie ma dołączonej decyzji dyrektora RZGW o odstąpieniu od zakazu zabudowy, wyrażając jednocześnie pogląd, że jego zdaniem odpis takiej decyzji powinien być dołączony do dokumentacji projektu studium. Następnie zapytał w jakich okolicznościach decyzja dyrektora RZGW skutkuje prawnie. Nawiązując do wypowiedzi Jacka Babuchowskiego Maria Szwałko stwierdziła, iż zapis ustawowy jest niejasny i nie precyzuje sytuacji, do których odnosi się omawiane odstępstwo. Następnie podała dwa przypadki, w których taka decyzja może być wydana, a mianowicie w przypadku, gdy gmina jest w trakcie sporządzania miejscowego planu i w momencie prac nad projektem uzyskuje taką decyzję, a kolejna sytuacja wiąże się z brakiem planu miejscowego, gdzie decyzja dyrektora RZGW musi być wydana przed decyzją o warunkach zabudowy. W dalszej kolejności określiła mianem patologicznej sytuację, w której mimo wydania w planie miejscowym zakazu zabudowy na terenach zagrożonych powodzią, dyrektor RZGW wydaje decyzję o dopuszczeniu zabudowy dla konkretnego terenu wchodzącego w zakres tego zakazu. Taka decyzja administracyjna jest niezgodna z prawem. Kolejno głos zabrała Emilia Niećko (BPP Lublin), która wyraziła swój pogląd, iż na etapie uzgodnienia projektu studium lub planu z planem wojewódzkim, uprawnienia dotyczące wydania takiej decyzji administracyjnej zupełnie ich nie obligują. Jednocześnie chciała się dowiedzieć, co na ten temat sądzi Maria Szwałko. Maria Szwałko, odnosząc się do wypowiedzi Emilii Niećko potwierdziła, że samorząd wojewódzki znajduje się w takiej sytuacji, iż nie musi uwzględniać decyzji dyrektora RZGW odnośnie uchylenia zakazu zabudowy, ponieważ, jak wynika z ustawy, ma możliwość prowadzenia niezależnej polityki przestrzennej. Następnie zapytała czy uczestnicy spotkania mają jakieś uwagi do standardów urbanistycznych, które będą mogły być zapisane jako zasady zagospodarowania obszarów problemowych w planach wojewódzkich, prosząc jednocześnie o wskazówki jak sformułować standardy, aby były one łatwe do przełożenia na język wspomnianych planów. Jacek Babuchowski zgłosił uwagę, iż brak prezentowanych materiałów utrudnia wymianę poglądów. Maria Szwałko odpowiedziała, że jak najbardziej rozumie ten fakt i zadeklarowała się przesłać omawianą analizę drogą mailową, prosząc przy tym o jak najszybsze sformułowanie uwag odnośnie typologii i standardów, ponieważ 27 lipca 2012 r. jest terminem oddania ekspertyzy. W następnej kolejności referentka poinformowała, iż po wykonaniu wszystkich ekspertyz również roześle wszystkie gotowe materiały, ponownie prosząc o głębsze przemyślenia i uwagi. Dalej powiedziała, że w drugiej połowie sierpnia planuje się zorganizowanie ostatniego już spotkania warsztatowego dotyczącego typologii i standardów. Podziękowała zebranym za przybycie i zaprosiła na kolejny warsztat. Ta wypowiedź zakończyła spotkanie. Protokół sporządziła: Aleksandra Bogusz-praktykantka WBZK.