Upowszechnić dokument. Pierwsze próby definiowania terminu komunikacja strategiczna podjęto na początku obecnego wieku.

Transkrypt

1 Istota Komunikacja strategiczna, której istotę stanowi przedefiniowanie i ponowne zestawienie procesów oraz struktur, a także przedsięwzięć od dawna obecnych w przestrzeni publicznej, szczególnie w sferze informacyjnej, opiera się na wykorzystaniu efektu synergii, osiągniętego dzięki dostępnym zdolnościom informacyjnym. Pierwsze próby definiowania terminu komuppłk Tomasz Kacała Centrum Doktryn i Szkolenia Sił Zbrojnych Komunikacja strategiczna Pierwsze próby definiowania terminu komunikacja strategiczna podjęto na początku obecnego wieku. W spółczesność cechuje dynamiczny rozwój działalności człowieka w sferze informacyjnej, dotyczy to także szeroko rozumianej płaszczyzny militarnej. Naturalnie, w dobie, gdy dominuje tak zwane podejście kompleksowe (Comprehensive Approach), wszelkie kroki podejmowane przez siły zbrojne nie powinny i nie mogą mieć wyłącznie charakteru militarnego. Wynika to z wielowymiarowości efektów działań prowadzonych w przestrzeni publicznej, do których niewątpliwie można zaliczyć te realizowane przez komponenty sektora obronnego. Przykładem wychodzenia poza tradycyjnie pojmowaną sferę informacyjnej działalności sił zbrojnych jest koncepcja komunikacji strategicznej (Strategic Communication StratCom). Należy przy tym zwrócić uwagę na dynamikę przemian, jaka ją charakteryzuje w ostatnich kilku latach. FOT. oecd 2012/03 przegląd morski 17

2 Zabezpieczenie działań Próba usystematyzowania W 2006 roku Departament Stanu USA określił komunikację strategiczną jako skoncentrowane procesy i wysiłki podejmowane w celu zrozumienia oraz zaangażowania kluczowych audytoriów (odbiorców) dla stworzenia, wzmocnienia lub utrwalenia warunków korzystnych do realizacji narodowych interesów i celów przez zastosowanie skoordynowanych informacji, tematów, planów, programów oraz działań zsynchronizowanych z przedsięwzięciami realizowanymi przez pozostałe elementy władz państwowych. [QDR Execution Roadmap for Strategic Communication. U.S. Department of State, 2006.] nikacja strategiczna zostały podjęte już na początku ubiegłej dekady. Zdecydowanie największą aktywność wykazywały w tym Stany Zjednoczone 1. W tym samym czasie pojawiły się także inne definicje komunikacji strategicznej. Wskazywano w nich na dualizm koncepcji, zarówno w aspekcie przekazu informacyjnego, jak i działań podejmowanych w celu kształtowania wizerunku państwa 2, oraz potencjalne możliwości odnoszące się do wdrażania założeń politycznych, procesu decyzyjnego, rozpowszechniania wiarygodnych informacji na temat podejmowanych decyzji i działań stanowiących ich następstwo, a także niezwykle istotnego, dostosowanego kulturowo komunikowania się z odbiorcami 3. Swoistą syntezą tworzącego się wówczas spektrum trendów pojawiających się w sferze definicyjnej komunikacji strategicznej było określenie jej jako funkcji integrującej koalicyjne wysiłki informacyjne w celu zabezpieczenia żywotnych interesów i osiągnięcia celów oraz promowania spójności koalicji 4. Definicja ta została opracowana na potrzeby Wielonarodowego eksperymentu 6 (Multinational Experiment 6 MNE 6). Amerykański Departament Obrony w 2004 roku zakwalifikował w skład komunikacji strategicznej następujące elementy: operacje informacyjne (Information Operations), dyplomację publiczną (Public Diplomacy), międzynarodowe usługi związane z nadawaniem programów (International Broadcasting Services) oraz działalność prasowo-informacyjną (Public Affairs) 5. Przyjęta na potrzeby rozważań o komunikacji strategicznej definicja operacji (działań) informacyjnych znalazła swoje odzwierciedlenie w publikacjach sojuszniczych, z których najważniejszą jest Polityka NATO w zakresie operacji informacyjnych, gdzie są one definiowane jako funkcja militarna zapewniająca doradztwo i koordynację działań wojsk mających na celu osiągnięcie pożądanego efektu w sferze woli działania (walki), postrzegania i możliwości prowadzenia działań przez potencjalnego przeciwnika i innych stron konfliktu zatwierdzonych przez Radę Północnoatlantycką w ramach wsparcia celów operacji realizowanej przez sojusz 6 (fot. 1). Dyplomacja publiczna to pojęcie, którego domenę odnosi się do wpływu na postawy społeczne i do kształtowania w tym kontekście polityki zagranicznej danego kraju w wymiarze stosunków międzynarodowych. Ponadto cechą szczególną dyplomacji publicznej jest wykorzystywanie środków wykraczających poza zakres tradycyjnie pojmowanej dyplomacji. Istotnym elementem jest tu kształtowanie opinii publicznej w innych krajach z wykorzystaniem mechanizmów marketingu gospodarczego oraz politycznego 7. Trzeci z wymienionych elementów między- 1 T. Kacała: Komunikacja strategiczna utopia czy konieczność? (artykuł dyskusyjny). Przegląd Wojsk Lądowych 2010 nr 11(041), s R.J. Josten: Strategic Communication: Key Enabler for Elements of National Power. IO Sphere 2006, s J.G. Stavridis: Strategic Communication and National Security. Joint Forces Quarterly (JFQ) 46, 3d quarter 2007, s Strategic Communication in Multinational Coalition Operations Within a Comprehensive Approach. Working Draft, Version 1.0, Strausberg, 30 November 2009, s Report of Defense Science Board Task Force on Strategic Communication, U.S. Department of Defense T. Kacała: Propaganda marketingowa, Public Relations czy Public Affairs jako element komunikacji strategicznej? Zeszyty Naukowe AON 2010 nr 4(81), s. 353; 6 MC 422/3 NATO Policy on Information Operations. 2007, s przegląd morski 2012/03

3 FOT. 1. Polityka NATO w dziedzinie komunikacji strategicznej nadaje działaniom psychologicznym rolę szczególną narodowe usługi związane z nadawaniem programów radiowych i telewizyjnych to sponsorowana przez rząd (organy władzy publicznej) działalność medialna, polegająca na rozpowszechnianiu informacji, emitowaniu audycji (przekazów) odpowiednich służb prasowo-informacyjnych wśród wyselekcjonowanych odbiorców (obiektów oddziaływania) za pośrednictwem telewizji, radia i Internetu. Na uwagę zasługuje fakt, że nadawane audycje nie muszą mieć charakteru ściśle informacyjnego. Dopuszcza się także wykorzystywanie szeroko rozumianej sfery rozrywki medialnej 8. Przykładami usług, które można zaliczyć do tej kategorii, są: Głos Ameryki (Voice of America), Radio Wolna Europa (Radio Free Europe/Radio Liberty), Radio/TV Sawa i radio Al-Hurra 9. Także polski sektor medialny obejmuje tego rodzaju działania, prowadzone w ramach współpracy Ministerstwa Spraw Zagranicznych i Telewizji Polskiej SA. Projekt nosi nazwę TV Biełsat 10. Ostatnim elementem zaliczonym początkowo do komponentów komunikacji strategicznej jest działalność prasowo-informacyjna, czyli Public Affairs, rozumiana jako informowanie społeczne, przekazywanie informacji z poszczególnych dowództw oraz budowanie relacji ze społeczeństwem, zarówno w wymiarze wewnętrznym, jak i zewnętrznym 11. Ważny dokument Kamieniem milowym w rozwoju koncepcji komunikacji strategicznej była ogłoszona we wrześniu 2009 roku Polityka NATO w zakresie komunikacji strategicznej 12. Dokumentem tym Organizacja Traktatu Północnoatlantyckiego potwierdziła, że dostrzega znaczenie odpowiedniego, terminowego, dokładnego i aktywnego sposobu komunikowania przez sojusz ewoluującej roli tej organizacji, przyjętych do realizacji celów oraz podporządkowanych tym celom za T. Kacała: Komunikacja strategiczna wyzwanie dla władzy wykonawczej? Studia Politologiczne 2011 z. 20, Instytut Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego, s Report of Defense, op.cit., s A. Antczak: Wojskowe służby prasowe wybranych państw NATO. Kwartalnik Bellona 2009 nr 1, s PO (2009) 0141 NATO Strategic Communications Policy. NATO International Staff, 29 September FOT. us dod 2012/03 przegląd morski 19

4 Zabezpieczenie działań FOT. 2. Międzynarodowe usługi związane z nadawaniem programów radiowych i telewizyjnych to sponsorowana przez rząd działalność medialna, polegająca na rozpowszechnianiu informacji wśród wyselekcjonowanych odbiorców za pośrednictwem telewizji, radia i Internetu. FOT. european union dań. Komunikacja strategiczna została uznana za integralny element wysiłków podejmowanych przez NATO dla osiągnięcia swoich celów politycznych oraz militarnych. Na szczególną uwagę, uwzględniając strukturalny aspekt komunikacji strategicznej, zasługiwała w tym kontekście dyplomacja publiczna, kształtująca międzynarodową opinię publiczną w związku z prowadzonymi działaniami (fot. 2). Bardzo wyraźnie w dokumencie został określony wymóg wykorzystania przez NATO pełnego spektrum dostępnych kanałów informacyjnych, zarówno tradycyjnie rozumianych mediów, mediów wykorzystujących technologię internetową, jak i bezpośredniego zaangażowania opinii publicznej, w celu tworzenia u odbiorców określonego poziomu świadomości, zrozumienia i w konsekwencji poparcia dla decyzji podejmowanych przez sojusz oraz operacji, które są tych decyzji następstwem. Tak jak każde celowo prowadzone przez NATO w sferze informacyjnej działanie, tak też i komunikacja strategiczna wymaga spójnego wewnętrznie podejścia, nieprzerwanej koordynacji wysiłków podejmowanych przez państwa członkowskie oraz wszystkie zaangażowane podmioty instytucjonalne, zgodnie z przyjętymi przez NATO polityką, zasadami oraz procedurami. Istotą wdrożenia nowej polityki NATO dotyczącej komunikacji strategicznej było dążenie do podniesienia poziomu spójności mechanizmów komunikacji społecznej sojuszu, zarówno wojskowych, jak i cywilnych, poprawienie sposobu komunikowania się z obiektami oddziaływania oraz innymi podmiotami i organizacjami międzynarodowymi, a także optymalne wykorzystanie posiadanych zasobów. Komunikacja strategiczna pozostaje zatem w pełni zintegrowanym w sferze opracowania i realizacji elementem polityki NATO, który znajduje swoje odzwierciedlenie w prowadzonych operacjach i wykonywanych zadaniach. Celem przedsięwzięć w sferze komunikacji strategicznej, niezależnie od okoliczności i warunków charakteryzujących dany teatr działań, jest natomiast podniesienie świadomości ogólnie pojętej opinii publicznej, zrozumienie celów i wsparcie działań podejmowanych przez sojusz północnoatlantycki. Wiąże się to z właściwą interpretacją przez wspomnianą opinię publiczną (szeroko rozumia- 20 przegląd morski 2012/03

5 ny obiekt oddziaływania, odbiorców przekazów informacyjnych) konkretnych działań podejmowanych przez NATO. Naturalnie sojusznicza komunikacja strategiczna nie może być prowadzona w oderwaniu od działań podejmowanych przez poszczególne państwa członkowskie zgodnie z przyjętymi przez nie rozwiązaniami narodowymi dotyczącymi komunikacji strategicznej. Zasady działania Jak każde zorganizowane i celowe działanie, także w komunikacji strategicznej wykorzystuje się pewne wypracowane kanony postępowania. W Polityce NATO w zakresie komunikacji strategicznej zestawiono te zasady w problemowo zbieżne zestawy 13. Pierwszą grupę tworzą dokładność, klarowność (przekazu) oraz terminowość. Są to w praktyce dość oczywiste zasady wszelkiego rodzaju skutecznego działania, w tym także w sferze informacyjnej. Kolejną grupę zasad stanowi wielopłaszczyznowe oddziaływanie informacyjne, czyli konsekwencja w działaniu oraz spójność przekazu dokonywanego na każdym poziomie dowodzenia (działania). Następna zasada jest złożona z kilku elementów, dotyczy bowiem aktywnego zaangażowania się w środowisko informacyjne, w tym w elektroniczną komunikację społeczną, ze szczególnym uwzględnieniem tempa (dynamiki) realizowanego przekazu oraz reaktywności komunikacyjnej. Bardzo ważnym czynnikiem, warunkującym powodzenie przedsięwzięć komunikacji strategicznej, jest zapewnienie właściwych, opartych na wzajemnym zaufaniu, relacji z przedstawicielami mediów. Jest to możliwe jedynie w wypadku stosowania się do kluczowej zasady wszelkiego rodzaju działań o charakterze informacyjnym, czyli zasady zachowania wiarygodności. Równie istotna jest skuteczność komunikowania się z odbiorcami. Znaczenie ma także wielowymiarowość (wszechstronność) podejmowanych wysiłków, czyli maksymalne wykorzystanie posiadanych zdolności na wszystkich możliwych płaszczyznach komunikacyjnych w celu wzmocnienia rozpowszechnianego przekazu. Ostatnią, ale równie ważną zasadą, jest dążenie do pozyskania opinii publicznej i, jeżeli to konieczne, modyfikacja podejmowanych w ramach komunikacji strategicznej wysiłków, tak aby osiągnąć zamierzony cel. Elementy komunikacji Szczególny charakter omawianej publikacji nie wynika z wskazania w nim celu, istoty lub zasad realizacji komunikacji strategicznej. Wcześniej bowiem, w mniej lub bardziej zbliżonej formie, wszystkie te zagadnienia były przedstawiane w rozmaitych artykułach i publikacjach. Istotnym novum koncepcji sojuszniczej jest zakres i charakter zdolności zakwalifikowanych do domeny komunikacji strategicznej. Zgodnie z tą koncepcją, komunikacja strategiczna to skoordynowane i odpowiednio dostosowane zastosowanie działań oraz zdolności komunikacyjnych NATO dyplomacji publicznej, działalności prasowo- -informacyjnej, wojskowej działalności prasowo-informacyjnej, operacji informacyjnych oraz działań (operacji) psychologicznych w ramach wsparcia sojuszniczej polityki, działań i operacji prowadzonych w celu osiągnięcia celów NATO 14. Uzupełnieniem tej definicji są definicje precyzujące znaczenie poszczególnych pojęć. I tak istotą dyplomacji publicznej są przedsięwzięcia ze sfery cywilnej komunikacji NATO uzupełnione o działania i narzędzia pomocnicze, które promują świadomość i budują zrozumienie oraz wsparcie dla polityki przyjętej przez NATO, a także krótko-, średnio- oraz długoterminowych działań i operacji prowadzonych przez sojusz. Cywilna działalność prasowo-informacyjna to terminowe, dokładne, aktywne i reak- 13 Ibidem, s Ibidem. Cechami komunikacji strategicznej NATO muszą być: technologiczna innowacyjność, aktywność i zdolność do podejmowania szybkiej reakcji na zmiany zachodzące w środowisku informacyjnym w każdym jego wymiarze i na każdym analizowanym poziomie, spójność przekazu oraz maksymalna możliwa transparentność podejmowanych działań /03 przegląd morski 21

6 Zabezpieczenie działań tywne zaangażowanie sektora cywilnego NATO w informowanie za pośrednictwem mediów o polityce NATO oraz wynikających z jej założeń działaniach i operacjach. Wojskowa działalność prasowo-informacyjna natomiast łączy się z odpowiedzialnością za promowanie wśród obiektów oddziaływania wojskowych celów działań podejmowanych przez NATO z myślą o podniesieniu poziomu świadomości i lepszym zrozumieniu militarnych aspektów funkcjonowania sojuszu. Obejmuje ona planowanie i realizację założeń przyjętych w celu zbudowania właściwych relacji z mediami, komunikację wewnętrzną oraz relacje ze społecznością (społecznościami). Wojskowa działalność prasowo-informacyjna bezpośrednio wspiera dowódcę na każdym poziomie dowodzenia. Dlatego też uprawnienia jakie mają osoby ją prowadzące nie mogą być delegowane (przekazywane) lub podporządkowane innym funkcjom sztabowym. Kolejny komponent operacje informacyjne został zdefiniowany jako element funkcjonalny, którego zasadniczym zadaniem jest doradztwo oraz koordynacja działań realizowanych w sferze informacyjnej w celu osiągnięcia pożądanych efektów w woli działania, zrozumienia i zdolności przeciwnika, potencjalnego przeciwnika oraz innych obiektów oddziaływania zatwierdzonych przez Radę Północnoatlantycką w ramach wsparcia prowadzonych operacji, a także zadań i celów wyznaczonych przez sojusz. Na szczególną uwagę zasługuje piąty element komunikacji strategicznej, czyli operacje (działania) psychologiczne. Zgodnie z obowiązującą między innymi w Siłach Zbrojnych RP wykładnią normatywną, tego typu działania stanowią jeden z zasadniczych komponentów operacji informacyjnych 15. Polityka NATO w zakresie komunikacji strategicznej nadaje działaniom psychologicznym rolę szczególną, równoważną z całościowo rozumianą koncepcją operacji informacyjnych. Warto przy tym zaznaczyć obecne w światowej społeczności tendencje do modyfikacji nomenklatury dotyczącej operacji psychologicznych. Postuluje się, aby w stosunku do tego typu działań używać określenia wojskowe operacje wsparcia informacyjnego (Military Information Support Operations MISO) 16. Operacje psychologiczne są w omawianym dokumencie definiowane, zgodnie z założeniami przyjętymi wcześniej, jako planowe działania psychologiczne, prowadzone z wykorzystaniem metod komunikacji oraz innych środków skierowanych do zatwierdzonych odbiorców (audytoriów), celem wpłynięcia (kształtowania) na sposób postrzegania (opinii), postawy i zachowania warunkujące osiągnięcie celów politycznych i wojskowych 17. Kolejnym, wartym podkreślenia zapisem pojawiającym się w tym kluczowym dla sojuszniczej komunikacji strategicznej dokumencie jest wyraźne rozdzielenie funkcji działalności prasowo-informacyjnej oraz operacji informacyjnych (fot. 3). Zasadą wynikającą z założeń dotyczących relacji między tymi elementami jest nakaz zróżnicowania obsady kadrowej personelu odpowiedzialnego za prowadzenie działań w wymienionych sferach. Niedopuszczalne jest jednoczesne wykonywanie zadań w tych dwóch dziedzinach przez te same osoby funkcyjne (komórki sztabowe). Należy jednocześnie zaznaczyć, że opinie dotyczące wyodrębnienia działalności prasowo-informacyjnej z całościowo rozumianego procesu planistycznego operacji informacyjnych charakteryzują się dużym zróżnicowaniem 18. Podział zadań Omawiany dokument pełni też niezwykle użyteczną funkcję jeśli chodzi o podział kompetencji i obowiązków nałożonych na poszczególne elementy strukturalne sojuszu w sferze komunikacji strategicznej. Kluczową rolę przypisano tu Radzie Północnoatlantyckiej. Organ ten odpowiada za określenie ramowych wytycznych dla wszelkiego rodzaju wysiłków podejmowanych w sferze komunikacji strategicznej, a także za wskazanie politycznych oraz strategicznych kierun- 15 Regulamin działań wojsk lądowych. DWL wewn. 115/2008, Warszawa Zob. materiały ze szkolenia XII zmiany PKW Afganistan prowadzonego w terminie r. w 12 BZ przez 1st Information Operations Command na temat operacji informacyjnych. 17 MC 402/1 NATO Military Policy on Psychological Operations. NATO International Military Staff, 19 March 2003, s Por. T. Kacała: Propaganda marketingowa, op.cit., s. 355; A. Antczak: Strategia informacji i komunikacji społecznej NATO. Kwartalnik Bellona 2008 nr 4(655), s przegląd morski 2012/03

7 FOT. 3. Działalność informacyjna ma na celu przedstawiać aktywność komponentów sojuszu prowadzących operacje pokojowe i stabilizacyjne FOT. lockheed martin ków zaangażowania sojuszu w tym wypadku. Istotą tych działań jest wdrożenie przyjętej polityki, a także weryfikowanie jej założeń w odniesieniu do realiów prowadzonych operacji. Organem wykonawczym jest natomiast sekretarz generalny NATO, którego zadaniem jest opracowanie szczegółowych wytycznych dla poszczególnych organów sojuszu, zarówno cywilnych, jak i wojskowych, w tym dowództw sił sojuszniczych. Komitet Wojskowy NATO z kolei odpowiada za sformułowanie (opracowanie) dokumentów wyrażających przyjętą przez sojusz politykę dotyczącą wojskowej działalności prasowo-informacyjnej, operacji informacyjnych oraz operacji psychologicznych. Naczelny sojuszniczy dowódca w Europie oraz najwyższy sojuszniczy dowódca ds. transformacji opracowują wytyczne do komunikacji strategicznej dla podległych dowództw. Szczególną rolę w realizacji komunikacji strategicznej odgrywa asystent sekretarza generalnego NATO ds. dyplomacji publicznej (Assistant Secretary General for Public Diplomacy ASG PDD), który nadzoruje koordynację wszelkich działań prowadzonych w tej sferze przez cywilne i wojskowe organy NATO, a także kieruje przedsięwzięciami podejmowanymi w ramach dyplomacji publicznej (z wyjątkiem działań medialnych pozostających w gestii rzecznika prasowego NATO, występującego w imieniu sekretarza generalnego). W rzeczonym dokumencie zostały również sprecyzowane obowiązki innych, istotnych z punktu widzenia komunikacji strategicznej, organów, takich jak rzecznik prasowy NATO, doradca ds. działalności prasowo-informacyjnej Międzynarodowego Sztabu Wojskowego (International Military Staff IMS), komórki operacji informacyjnych IMS, szef komórki komunikacji strategicznej SHAPE oraz oficerowie prasowi. W zapisach dotyczących ich kompetencji szczegółowo uregulowano wzajemne relacje poszczególnych organów, umieszczono wytyczne mające na celu koordynowanie realizowanych przez nie przedsięwzięć i uniknięcie ewentualnych konfliktów, a także odniesienia do wcze- 2012/03 przegląd morski 23

8 Zabezpieczenie działań śniej implementowanych dokumentów regulujących funkcjonowanie poszczególnych komponentów zakwalifikowanych do domeny komunikacji strategicznej. Innowacyjność Polityki NATO w zakresie komunikacji strategicznej wyraża się w szczególnej roli przypisywanej przez ten dokument elektronicznej komunikacji społecznej. Zwraca się w nim uwagę na znaczenie najnowszej technologii w uzyskiwaniu przewagi w środowisku informacyjnym. Wykorzystanie tego rodzaju środków komunikacji społecznej wiąże się jednakże nie tylko z możliwościami, ale także z pewnymi wyzwaniami. Ogólne zasady związane z przysługującymi poszczególnym organom uprawnieniami pozostają takie same zastosowanie najnowszej technologii wymaga od struktur cywilnych oraz wojskowych sojuszu dostosowania podejmowanych działań do ustaleń (zaleceń) dotyczących bezpieczeństwa prowadzonych działań (w tym bezpieczeństwa informacyjnego) i poprawności formułowanego przekazu. Komunikacja strategiczna, jako proces, którego realizacja jest związana z potrzebą dostępu do wspomnianej zaawansowanej technologii, w pewnych aspektach charakteryzuje się wymogiem posiadania określonej, znacznej ilości zasobów, w tym zasobów finansowych. W związku z tym szczególnego znaczenia nabiera w tej sferze nadzór odpowiednich organów finansowych NATO nad zasobami (osobowymi, technicznymi i finansowymi) przeznaczonymi do prowadzenia efektywnej komunikacji strategicznej oraz do realizacji przedsięwzięć przygotowawczo-rozwojowych (przygotowanie infrastruktury technicznej, szkolenie personelu w zakresie poszczególnych zdolności funkcjonalnych). Dość oczywiste jest zatem stwierdzenie zawarte w omawianym dokumencie, że zasoby niezbędne do wykonywania zadań związanych z komunikacją strategiczną będą pozyskiwane (wykorzystywane) w ramach zatwierdzonego budżetu (uzgodnionej alokacji środków finansowych). Rzetelne sprawowanie nadzoru nad wykorzystaniem przydzielonych środków opiera się na regularnym pomiarze skuteczności przedsięwzięć podejmowanych w ramach komunikacji strategicznej. Ocena efektywności będzie zatem obejmować analizę wykonania poszczególnych zadań, dalszy rozwój w dążeniu do osiągnięcia określonego celu oraz, jeżeli będzie to niezbędne, redystrybucję przydzielonych wcześniej zasobów. Polityka NATO w zakresie komunikacji strategicznej jest dokumentem ogólnym, co wynika z charakteru tego rodzaju uregulowań sojuszniczych. Określa bowiem ramowe podstawy doktrynalne, wskazuje ogólne założenia oraz kierunek dalszego rozwoju opisywanej koncepcji. Nie rozwiązuje wszelkich potencjalnych problemów i wątpliwości, jednakże ujmuje istotę danego procesu (komunikacji strategicznej), podaje kluczowe definicje oraz komponenty (dyplomacja publiczna, działalność prasowo-informacyjna, wojskowa działalność prasowo-informacyjna, operacje informacyjne oraz działania operacje psychologiczne), a także określa cel, zasady prowadzenia opisywanych działań, relacje między kluczowymi strukturami dowodzenia (kierowania) i ich obowiązki. Dyrektywa Wynikiem zainicjowania procesu modyfikacji koncepcji komunikacji strategicznej, szczególnie w aspekcie zadań wynikających z obowiązków poszczególnych organów strukturalnych, było opublikowanie kolejnego dokumentu poświęconego tej kwestii Dyrektywy Sojuszniczego Dowództwa Operacji w sprawie komunikacji strategicznej 19. Celem było przedstawienie wytycznych dotyczących planowania komunikacji strategicznej i prowadzenia przedsięwzięć z nią związanych przez struktury podległe Sojuszniczemu Dowództwu Operacji (Allied Command Operations ACO). Wartością Dyrektywy, czyli kolejnym etapem rozwoju koncepcji komunikacji strategicznej, jest przybliżenie kluczowych wyzwań stojących przed sojuszem we współczesnym środowisku informacyjnym. Wskazano na wykorzystanie przez potencjalnego przeciwnika informacji jako środka prowadzenia walki, 19 AD 95-2 ACO Directive ACO Strategic Communications. Supreme Headquarters Allied Powers Europe, 19 November przegląd morski 2012/03

9 oddziaływania na strony konfliktu. Sytuacją, w której wyzwania tego rodzaju nabierają szczególnego charakteru jest środowisko zagrożeń asymetrycznych. Wyzwaniem jest także utrzymanie poparcia własnej opinii publicznej oraz osób ją kształtujących dla działań prowadzonych przez NATO oraz umożliwienie prawidłowego zrozumienia kroków podejmowanych przez siły sojuszu w imieniu tejże opinii w ramach prowadzonych operacji o zróżnicowanym charakterze. Określenie wyzwań współczesnego środowiska prowadzonych działań stanowi podstawę do wyznaczenia w tych działaniach roli komunikacji strategicznej. Zgodnie z Dyrektywą, komunikacja strategiczna odgrywa kluczową rolę w trakcie wszystkich faz prowadzonych operacji oraz w zarządzaniu sposobem postrzegania wspomnianych działań. Wpływa także na powodzenie działań prowadzonych przez Sojusznicze Dowództwo Operacji dzięki temu, że integruje wszystkie aspekty planowania operacyjnego oraz polityki w tej sferze, a także odpowiednio skoordynowanej realizacji zaplanowanych przedsięwzięć. Ogólna definicja komunikacji strategicznej umieszczona w Dyrektywie została zaczerpnięta z publikacji omówionej wcześniej, jednakże dwa z elementów komunikacji strategicznej cywilna działalność prasowo-informacyjna oraz dyplomacja publiczna zostały wyłączone spod podporządkowania ACO. Dlatego też na potrzeby operacji prowadzonych przez dowództwo sojusznicze komunikacja strategiczna została określona jako skoordynowane i odpowiednio dostosowane do sytuacji, prowadzone we współpracy z Dowództwem NATO, działania obejmujące wojskową działalność prasowo-informacyjną, operacje informacyjne i operacje psychologiczne, skoordynowane z innymi działaniami wojskowymi oraz realizowane zgodnie z wytycznymi politycznymi sojuszu z zamiarem osiągnięcia celów operacji NATO. W Dyrektywie rozwinięto też koncepcję celu prowadzenia komunikacji strategicznej, szczególnie w aspekcie audytoriów, do których jest skierowany jej przekaz. Do odbiorców oddziaływania zaliczono społeczeństwa (narody) państw członkowskich NATO, podmioty partnerskie sojuszu, a także audytoria znajdujące się w obrębie zainteresowania. W dokumencie określono także szczegółowo obowiązki, uprawnienia oraz relacje między poszczególnymi organami (strukturami) wchodzącymi w skład (podległymi) ACO. Można zatem określić te zagadnienia mianem spraw organizacyjnych. Dyrektywa sporo miejsca poświęca narracji prowadzonego przekazu. Podkreślono jednocześnie niezmienność promowanego wizerunku NATO, jako demokratycznego, wielonarodowego sojuszu zawartego ponad granicami w celu zapewnienia prowadzonej z odwagą i kompetencją obrony naszych domów (ojczyzn) przed zagrożeniem 20. Zadanie promowania tego wizerunku spoczywa na dowództwie sojuszniczym. Ogólne wytyczne dotyczące treści przekazu określa przede wszystkim Sekretariat Międzynarodowy oraz Międzynarodowy Sztab Wojskowy. ACO natomiast, wspierane przez instrumenty komunikacji strategicznej, bierze udział w wyborze tematów i formułowaniu przekazu (które są następnie przedstawiane Radzie Północnoatlantyckiej), rozpowszechnia je szybko i na szeroką skalę w łatwo dostępnym oraz zrozumiałym formacie, zapewnia monitorowanie oraz aktualizację rozpowszechnianych tematów, a także gwarantuje powiązanie treści z prowadzonymi działaniami (fot. 4). Jednocześnie obserwuje ich efekty. Dokument AD 95-2 ACO zawiera także wytyczne dotyczące wspomnianych już obiektów oddziaływania, wykorzystywanej technologii, zdolności i zasobów, a także oceny skuteczności prowadzonego komunikowania oraz budowania potencjału na tej płaszczyźnie. W załączniku do niego znalazły się wytyczne w sprawie strukturalno-funkcjonalnej koordynacji przedsięwzięć w ramach komunikacji strategicznej prowadzonej na szczeblu ACO. Wpływają one na rozwój koncepcji komunikacji strategicznej, ponieważ dotychczas opisywane funkcje komunikacji strategicznej znajdują odzwierciedlenie w systemie strukturalnym dowództw, co pozwala, między innymi, 20 Ibidem, s /03 przegląd morski 25

10 Zabezpieczenie działań FOT. 4. Przekaz medialny najszybciej dociera do szerokiego kręgu odbiorców informując ich o prowadzonych działaniach na wyznaczenie osób (podmiotów) odpowiedzialnych wyłącznie za kwestie tak zinterpretowanego oddziaływania informacyjnego i uniknięcie realizacji wspomnianych przedsięwzięć w ramach tzw. obowiązków dodatkowych (dual hatted functions/roles). Dyrektywa Sojuszniczego Dowództwa Operacji w sprawie komunikacji strategicznej nie zmienia zasadniczych założeń zawartych w Polityce NATO w zakresie komunikacji strategicznej, lecz je uzupełnia, uszczegóławia i doprecyzowuje. Jako dokument niższego szczebla w hierarchii dokumentów sojuszniczych określa sposób wdrożenia ustalonej przez NATO polityki w ramach funkcjonowania struktur ACO. FOT. grzegorz czekaj Wojskowa koncepcja Ostatnim z kluczowych, obowiązujących obecnie dokumentów, jest opracowana przez Sojusznicze Dowództwo ds. Transformacji (Allied Command Transformation ACT) i wydana w 2010 roku Wojskowa koncepcja komunikacji strategicznej NATO 21. Jest to najobszerniejszy dokument poświęcony tej problematyce opublikowany przez Organizację Traktatu Północnoatlantyckiego. Stanowi de facto podsumowanie dotychczas wypracowanych założeń komunikacji strategicznej. W sposób wyraźny określa jej powiązanie z zatwierdzoną przez Radę Północnoatlantycką i tym samym przyjętą do realizacji przez sojusz strategią informacyjną, wskazuje na koordynacyjny charakter operacji informacyjnych i jednocześnie podkreśla wspominaną wcześniej odrębność tych operacji i działalności prasowo-informacyjnej. Ponadto w dokumencie tym ponownie wspomina się o potrzebie integracji, zarówno planistycznej, jak i wykonawczej, przedsięwzięć związanych z komunikacją strategiczną w ramach wszechstronnie rozumianych operacji wojskowych. Dostrzega się również znaczenie przywództwa i odpowiedzialności dowódców wszystkich szczebli za właściwie prowadzone komunikowanie się z obiektami oddziaływania, a także potrzebę modyfikowania istniejących struktur organizacyjnych, tak jak ma to miejsce w wypadku postulatów zmian organizacyjnych będących rezultatem przyjęcia przez sojusz koncepcji sieciocentryczności działań. Istotną modyfikacją, stanowiącą rozwinięcie wcześniejszych inicjatyw, jest położenie nacisku na konieczność delegowania uprawnień związanych z komunikacją strategiczną (rozpowszechniania przekazu informacyjnego bazującego na słowie, dźwięku i obrazie) do jak najniższego szczebla w łańcuchu dowodzenia. W Wojskowej koncepcji sporo miejsca poświęcono zdolnościom warunkującym prowadzenie komunikacji strategicznej oraz odpowiedniemu poziomowi przygotowania personelu pod względem wyszkolenia i kompetencji. Wojskowa koncepcja komunikacji strategicznej NATO jest kolejnym krokiem na drodze do budowy rzeczywistego potencjału sojuszu w sferze komunikacji strategicznej. Zwrócono w niej uwagę na rolę jaką odgrywają siły zbrojne w realizacji zadań z tej dziedziny, szczególnie na 21 NATO Military Concept for Strategic Communications. Allied Command Transformation, 27 July przegląd morski 2012/03

11 niższych poziomach dowodzenia. Komunikacja strategiczna stanowi kluczowy element w szerokim spektrum przedsięwzięć podejmowanych z myślą o dotarciu do odbiorców z określonym, zgodnym z celami i interesami sojuszu przekazem. Strukturami, które odgrywają kluczową rolę w budowaniu potencjału NATO w tej sferze są: Sojusznicze Dowództwo Operacji oraz Sojusznicze Dowództwo Transformacji. Podsumowanie Stosunkowo nowa koncepcja komunikacji strategicznej w ciągu ostatnich kilku lat przeszła wiele zasadniczych zmian. Jednakże, mimo przedefiniowania jej komponentów, istota tego rodzaju komunikacji pozostała niezmieniona. Chodzi o dotarcie do określonego odbiorcy z odpowiednim przekazem, aby właściwie postrzegał on działania prowadzone przez sojusz. Powołano w tym czasie wiele struktur funkcjonalnych, zajmujących się problematyką komunikacji strategicznej oraz określeniem nowych obowiązków i uprawnień struktur już istniejących, tak aby osiągnąć pożądany poziom koordynacji. Komunikacja strategiczna to także odwołanie się do najnowszych osiągnięć cywilizacyjnych. Odnosi się to nie tylko do rozwoju zaawansowanych technologii komunikacyjnych (informacyjnych), ale także do zupełnie nowych zjawisk kształtujących współczesny świat, o czym najlepiej świadczy wykorzystanie szeroko rozumianych mediów społecznościowych (social media) do zainicjowania w ciągu ostatnich kilkunastu miesięcy systemowych zmian politycznych w określonych regionach globu. Znaczenie informacyjnej sfery aktywności militarnej jest także dostrzegane przez decydentów rodzimych. Przykładem jest powołanie przed kilku laty odpowiedniej komórki w strukturze Dowództwa Wojsk Lądowych (Wydział Działań Informacyjnych), zainicjowanie cyklu szkoleń na temat operacji informacyjnych i psychologicznych prowadzonych przez Akademię Obrony Narodowej (Zakład Rozpoznania i Walki Elektronicznej oraz Centrum Doskonalenia Kursowego Oficerów) oraz rozwijanie potencjału strukturalno-funkcjonalnego w tym zakresie w Wojskach Specjalnych. Obecnie problematyką komunikacji strategicznej zajmuje się Oddział Analiz Operacyjnych Zarządu Planowania Operacyjnego P-3 Sztabu Generalnego Wojska Polskiego. Jednakże kluczową rolę w kształtowaniu współczesnej polskiej koncepcji komunikacji strategicznej powinno odgrywać Centrum Doktryn i Szkolenia Sił Zbrojnych (CDiSSZ). Wynika to z faktu powołania w jego strukturach osób funkcyjnych odpowiedzialnych za oprzyrządowanie doktrynalne poszczególnych elementów komunikacji strategicznej, takich jak działania psychologiczne (oficer z Oddziału Doktryn i Regulaminów Wojsk Specjalnych) oraz operacje informacyjne (oficer z Oddziału Doktryn i Regulaminów Wojsk Lądowych), a także z faktu wyznaczenia ze składu CDiSSZ przedstawiciela naszego kraju do grupy roboczej zajmującej się sojuszniczą doktryną operacji połączonych (Allied Joint Operations Doctrine AJOD), który jest jednocześnie polskim przedstawicielem do spraw problematyki komunikacji strategicznej na arenie międzynarodowej. Centrum Doktryn i Szkolenia dysponuje tym samym potencjałem umożliwiającym kompleksowe podejście do komunikacji strategicznej, będącej w kręgu zainteresowania Sił Zbrojnych RP. Autor jest absolwentem WSO im. gen. J. Bema (1998), Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Bydgoszczy, UMK w Toruniu, Podyplomowych Studiów Ochrona Ludności i Zarządzanie Kryzysowe na Uniwersytecie Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy oraz Podyplomowych Studiów Operacyjno-Taktycznych w AON. Zawodową służbę wojskową rozpoczął na stanowisku dowódcy plutonu haubic w Centrum Szkolenia Wojsk Rakietowych i Artylerii. W latach pełnił służbę w Centralnej Grupie Działań Psychologicznych. 2012/03 przegląd morski 27